Yurei [GOTOWE]

[Yūrei]

---

DANE PERSONALNE

---

IMIĘ: Yurei
NAZWISKO: Hoshigaki
KLAN: Hoshigaki -- adoptowany
PRZYNALEŻNOŚĆ: Hoshigaki
WIEK [DATA URODZENIA]: Piętnaście lat [374r.]
PŁEĆ: Mężczyzna
WZROST | WAGA: 157 centymetrów, czterdzieści kilogramów
RANGA: Doko

---

APARYCJA

---

WYGLĄD: Wyglądam przeciętnie. Najzwyczajniej w świecie - przeciętnie. Jestem raczej niewysoki, ani nazbyt urodziwy, ani potwór. Może kiedy trochę podrosnę, wyrosną mi wielkie mięśnie i będę mógł siłować się z wielorybami, ale póki co do tego trochę mi brakuje. Jestem brunetem. Włosy trzymam zawsze średniej długości; dłuższe od przeciętnych, ale nie na tyle, by pchały mi się do oczu i zawadzały, bo tego nienawidzę. Na prawej nodze mam znamię, choć chyba bardziej przypomina ono bliznę. Naprawdę nie wiem, co mam więcej powiedzieć. Masz chyba oczy, prawda?
UBIÓR: ... Albo i nie. Ubiorem też staram się nie wyróżniać. Celowo, oczywiście, bo na tym świecie odstające członki zazwyczaj są bardzo szybko amputowane. Mój tradycyjny ubiór to najzwyklejsza w świecie czarna koszulka z krótkim rękawem, którą mam już od jakiegoś czasu, więc trochę się rozciągnęła i wygląda na znoszoną. Dalej, spodnie. Również czarne, materiałowe. Te akurat kupiłem stosunkowo niedawno, więc przynajmniej jakoś się prezentują. W kwesti obuwia, zazwyczaj przystaję przy najzwyklejszych drewnianych sandałach, bo przy prostym, wioskowym życiu niepotrzebne mi są żadne udziwnienia. Jeśli akurat pada deszcz, zakładam płaszcz, który zazwyczaj trzymam w torbie. Nie jestem wielkich fanem dodatkowych ozdób; naszyjników, wisiorków, zawieszek, przywieszek i innych takich, choć zawsze noszę na prawym nadgarstku bransoletkę z wygrawerowanym symbolem Yin-Yang. Dostałem ją w prezencie na dwunaste urodziny od lidera klanu, który z jakiegoś powodu zainteresował się mną osobiście.

ZNAKI SZCZEGÓLNE: Hmm. Raczej nie.

---

OSOBOWOŚĆ

---

CHARAKTER: Ciężko mi w jakikolwiek sposób siebie opisać. Jestem raczej samotnikiem. I to nie z tego względu, że stronię od ludzi, ale nigdy nie miałem okazji do stworzenia prawdziwie głębszych więzi. Myślę, że fajnie byłoby mieć kiedyś przyjaciół, ale wizja ta nigdy nie rajcowała mnie na tyle, żebym jakoś bardziej się jej oddawał. Jeśli kiedyś do tego dojdzie, to fajnie. Jeśli nie -- też dobrze. Jestem raczej małomówny i mam tendencję do wypuklania złych cech innych ludzi; przynajmniej podświadomie.

Wszystko to ma oczywiście swoją genezę, ale ta jest na tyle oczywista, że nie ma sensu poruszania jej kilkukrotnie. W kontaktach międzyludzkich staram się zachowywać normalnie, ale zawsze trzymam między sobą i innymi mentalne bariery, i pilnuję, żeby nie były przekraczane. Nietrudno zauważyć, że mam trochę paradoksalne usposobienie, ale tak samo jest przecież z każdym człowiekiem, więc nie sądzę, żebym pod tym względem odstawał.

Lubię obserwować. Ludzi, zwierzęta, przyrodę jako całokształt. Zawsze można zauważyć coś ciekawego; coś, czego nigdy wcześniej się nie widziało, a co może okazać się przydatne. Kiedy już zauważę jakąś ciekawostkę, często długo nad nią rozmyślam, starając się ją ze wszystkich stron zanalizować.

Mam dwojakie nastawienie do moralności, które kłóci się samo ze sobą i dusi jedne drugiego, próbując w końcu wyłonić zwycięzcę i alfę. Z jednej strony: Mam głęboką odrazę do wszelkiego rodzaju wojen i bandyctwa, zbędna przemoc jest żałosna i tylko pogłębia wyrwę, która w tych czasach dzieli ludzi. Wyrwę, która powoli zaczyna przeradzać się w otchłań.
Z drugiej strony ludzka śmierc nie wydaje mi się niczym specjalnym. Myślę nawet, że ludzie sami sobie na to zasłużyli. Jeśli co chwila wypowiadają sobie wojny o surowce; jeśli mordują, gwałcą i rabują samych siebie z egoistycznych pobudek, to w żadnym razie nie jest mi ich szkoda. Nawet kobiet i dzieci, chociaż sam kiedyś byłem ofiarą tego nastawienia i na pewien sposób zawsze nią będą. Domyślam się, że nawet gdyby wytłukli się wszyscy na raz, a na Ziemi zostałby ostatni człowiek, to nie byłoby mu przykro. Zapewne szybko stwierdziłby, że teraz niedźwiedzie próbują przejąć jego terytorium i im też, naturalnie, wypowiedziałby wojnę.
NAWYKI: Nawyki? Hm. Lubię sobie powzdychać.
NINDO:
HISTORIA:
Całkowity, nieprzenikniony mrok. Aura ciemności nie dająca spenetrować się zmysłami, wdzierająca się do mózgu, oplątująca synapsy siecią terroru. Paraliżuje ciało, kradnie oddech. Wyśmiewczo nakazuje uciekać, choć sama na to nie pozwala. Chłód zamrażający serca i wyszarpujący dusze. A w jądrze czerni pojedyncza iskra, walcząca ze wszystkich sił aby w końcu przerodzić się w inferno. Jedno pchnięcie by zdusić mrok, przebić się pod kątem przez żebra i w piekącym uścisku ująć serce.

To moje pierwsze wspomnienie i rzecz, która nawiedza mój umysł niczym zjawa. Podobnie jak złośliwy duch, za każdym razem coś przesunie, przestawi, postawi domek z kart. Piekielna iskierka, która w mgnieniu oka pożarła mojego ojca i strawiła życie matki, nadal śni mi się po nocach. Do dzisiaj nie wiem, co tak naprawdę wtedy się stało. Wiem tylko, że źli ludzi zabrali mi rodzinę, a ja w zamian za to zabrałem ich. Na zawsze. A przynajmniej taką wersję usłyszałem od ludzi, którzy mnie uratowali. Ponoć mieszkaliśmy w niewielkiej chatce na brzegu jeziora, gdzieś pośród Morskich Klifów. Znaleziona na brzegu łódź sugerowała, że ojciec był rybakiem.

Według opowieści moich zbawców, wracali oni drogą nieopodal po pomyślnie wykonanej misji, gdy dostrzegli, że ta właśnie chatka przy tym konkretnym jeziorze stoi w płomieniach. Nie myśląc wiele, rzucili się na pomoc; myśląc zapewne, że ktoś może jej potrzebować. Niestety, spoźnili się. Ponoć tuż przed bezlitośnie trawioną chatą ujrzeli grupę trzech mężczyzn, ciągnących za sobą dziecko. Dziecko to było śmiertelnie przerażone. Krzyczało. Kopało. Błagało. Bez skutku.

W pewnej chwili jeden z tych złych ludzi zdecydował, że dziecko na dłuższą metę będzie dla szajki większym obciążeniem, niż potencjalnym zyskiem i postanowił je uciszyć. Dobył miecza i zamachnął się, a zanim podróżni shinobi zdążyli zareagować, było już po wszystkim.
Wszyscy bandyci leżeli już na ziemi i wszyscy, prócz jednego, byli martwi. W powietrzu wokół chłopca unosiły się leniwie krople wody, tańcząc niczym błędne ogniki nad ciałami ofiar. Ostatni bandyta krzyczał. Próbował się ruszyć. Błagał. Bez skutku.

Nie wiem, co jest dziwniejsze. Historia, którą właśnie opowiedziałem, czy też fakt, że uratowali mnie ryboludzie. Być może zrobili to z litości, być może doszli do wniosku, że dziecko, które już w takim wieku nieświadomie przejawia zdolności na takim poziomie, może w przyszłości okazać się przydatną bronią. Tak czy owak, tego dnia zostałem adoptowany przez klan Hoshigaki. Nikt nie miał pojęcia jak się nazywałem, nawet ja sam z powodu traumy straciłem pamięć. Nazwano mnie więc Yurei. Duch. Na cześć tańczących błędnych ogników. Chłopiec, który nie miał prawa przeżyć. Było to cztery lata temu i przez cały ten okres nigdy do głowy mi nie przyszło, że kiedykolwiek zostanę shinobi. Każdej nocy powracał do mnie obraz tej samej iskry, która rośnie pożerając wszystko, co jest mi drogie, po to tylko, żeby na samym końcu zdławić mnie samego.

Szkoda płomienia swoją drogą. Tak się biedny stara, żeby mnie zeżreć, a ja nie jestem przecież nikim wyjątkowym. Przynajmniej to moje zdanie, bo co po niektórzy mówili mi, że został mi przekazany we władanie wielki dar i muszę nauczyć się go kontrolować, a potem dobrze wykorzystać. Mimo tego za każdym razem, kiedy proponowano mi trening ninja - odmawiałem. Kilkukrotnie zdarzyło się, że można było dostrzec mnie na treningu żywiołowym wraz ze współbratymcami, ale takie sytuacji były maksimum, na które sobie pozwalałem. Myślę, że to zaczęło się ostatnimi czasy trochę zmieniać. Brońcie bogowie, żebym od razu chciał zostać zabijaką; stałem się po prostu bardziej pomocny i mniej upierdliwy, a sam koncept nie drażni mnie już tak, jak kiedyś.

Z czasem zyskałem też większą kontrolę nad tym swoim tajemniczym darem, który tego daremnego dnia ocalił mi życie. Czuję, że jestem jeszcze daleko od pełni swojego potencjału, ale póki co ten poziom mi wystarcza. Myślę, że trochę boję się tej mocy, co chyba nie jest dla nikogo rzeczą niewyobrażalną. Jestem jeszcze dzieckiem, a dobrze zdaję sobie sprawę, że moje zdolności kontroli wody stoją na równym poziomie z doświadczonymi ninja, z dziesięcioleciami doświadczenia na karku. To zdecydowanie wystarcza, żeby wzbudzić niepokój.

Jeśli chodzi o moje relacje z przyszywaną rodziną -- jest dobrze. To chyba najlepsze określenie, na jakie mnie stać. Doceniam fakt, że uratowali mi życie i przygarnęli do siebie oraz że łączy nas wspólna, wodna, nić porozumienia, ale nadal na pierwszy rzut oka widać, że bardzo się różnimy. Dosłownie. Być może kiedyś nadejdzie dzień, w którym opuszczę mury osady na zawsze; znajdę sobie miejsce w świecie i założę warsztat kowalski. Myślę jednak, że do tego dnia jeszcze daleko. Najpierw muszę mieć jakiekolwiek pojęcie o kowalstwie.

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

  Ukryty tekst

---

ROZLICZENIA

---

PIENIĄDZE: Tutaj.
PH: Tutaj
MISJE:

• D - 3
  C -
  B -
  A -
  S -

PREZENT OD ADMINISTRACJI: Laleczka Voodoo +5 do konsekwencji przy użyciu bólu, Halloween 2k19

[Papyrus]

Okej, akcept. Miłej gry życzę. Link do KP do Profilu jeszcze tylko dodaj.

  Ukryty tekst