Kryształowe jeziorko

[Sabaku Kuroko]

3/...

---

Chłopak nie mógł się nacieszyć swoją ukochaną. Przynajmniej nie na tyle by móc skupić się na czymś innym niż ona. Jej zapach, dotyk czy chociażby widok, były dla niego kojące i napawały go czymś co w jego rodzinie nazywa się "wewnętrznym szczęściem". Kuroko był nieziemsko uradowany tym, że znalazł taką osobę jak Shidia. Od momentu kiedy po raz pierwszy ją zobaczył, nie potrafił sobie wyobrazić życia bez niej. W pewnym momencie dziewczyna "oderwała się" od niego chcąc podziwiać wieczorne niebo i wieczorny krajobraz okolicy.

Po niedługim czasie, chłopak został poproszony o to by zaczekał. Oczywiście, że czekałby, na swoją ukochaną. Zawsze i wszędzie. Nigdy by jej nie opuścił. Dostał całusa w czoło i zobaczył jak zielonowłosa odchodzi na kilka metrów i przystaje. Zachodziło mu w głowę o co może chodzić. Powiedziała "hej" i dopiero wtedy chłopak zauważył, że tam ktoś siedzi. Długie, ciemne włosy. Możliwe, że kobieta, ale w dzisiejszych czasach cholera wiedziała. Wstał z ławki i postanowił podejść kilka kroków. Jednak nie za blisko żeby tej osoby nie spłoszyć przytłaczającą liczbą ludzi wokół. Słysząc słowa złotookiej, Kuroko wywnioskował logicznie, że nieznajoma sprawiała wrażenie zasmuconej. Na dobrą sprawę, biorąc pod uwagę świat w jakim żyli, powodów tego mogło być ponad sto na szybko licząc.

Kiedy Shidia spojrzała na niego, mogła zauważyć że jest już o te kilka kroków bliżej. Spojrzała na niego jakby szukała wsparcia, porady, jakiegoś pomysłu jak można pomóc tej osobie. Jednak bez informacji z czym mają do czynienia, ciężko było tu rozmawiać o rozwiązaniu problemu. Na spojrzenie swojej partnerki, chłopak delikatnie wzruszył ramionami, jednocześnie pokazując oczami, że nie ma za bardzo dobrych rad dla niej. Jedyne co mu przyszło do głowy to właśnie to co zamierzał zrobić... Podszedł jeszcze bliżej i przykucnął za plecami tej osoby po czym delikatnie położył rękę na jej ramieniu.

Hej... - zaczął łagodnie i życzliwie. - Czemu tu siedzisz sama i smutna? Coś się stało? Opowiedz nam. Spróbujemy pomóc. - zapewnił ciepłym i czułym tonem głosu chcąc nadać kobiecie nieco odwagi do rozmowy. Pomyślał, że może głos faceta coś pomoże. Zwłaszcza, że jak na swój wiek, chłopak miał dość niski głos.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - D - 4/...

---

- Rok 386 - Jesień -
- Sabaku Kuroko, Koseki Shidia -
- Kryształowe jezioro -
- Drugie ja!? -

---

" Uczucia " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=EjSsCBl ... B&index=16[/youtube] Jak sama stwierdziłaś, chciałaś coś zrobić, coś dobrego co sprawiłoby komuś przyjemność, pomogłoby jak ta ciepła kropla spływająca na czyjeś serce, rozgrzewająca je do czerwoności, nie zważając, że wcześniej było czarne i martwe albo zimne i lodowate. Oczywiście, jak przystało na waszą dwójkę ostatecznie dołączyliście do smutnej osoby. O ile kryształowa dziewczyna usiadła obok, tak Kuroko zdawał się znacznie śmielszy i jako pierwszy dokonał bezpośredniego kontaktu. Dziewczyna, jak z początku niezbyt przejmowała się wami, tak w tej chwili przekroczona została pewna delikatna granica. Jej spojrzenie przestało skupiać się na tafli jeziora a powoli skończyło na czerwonych włosach Kuroko. Lekko się cofnęła, tak by odsunąć od siebie jego rękę.

- Tu chodzi o mojego męża. Świnia siedzi teraz w barze i pije. A byliśmy kiedyś tak szczęśliwi... Również tu przychodziliśmy. - Obróciła się cała w waszym kierunku, w tej chwili jej wzrok napełnił się odrobiną złości ale i nie brakowało w nim smutnej zazdrości. Przyglądała się zarówno piaskowemu chłopaki jak i jego kryształowej wybrance. - Zresztą... Ciągle słyszę jak znajomi mówią, że widzieli go w wiosce Dogakure a ten nawet się z nimi nie przywitał. Udawał głupa. Pewnie lata tam za panienkami i nie chce się przyznać. Zawsze jak go o to pytam to mnie zbywa, innych też! - Zacisnęła wtedy rękę w pięść i westchnęła ciężko. To jak zachowywał się jej dawny wybranek wyraźnie na niej ciążyło i nie dawało spokoju, bo jak tutaj komuś zaufać gdy nie możemy mieć pewności, że jesteśmy tymi jedynymi. Już nie wspominając o jego delikatnym nałogu który jak widać wydaje się być najmniejszym z problemów.

Akinori Kanai
Yatsumi Kanai

  Ukryty tekst

[Shidia]

Shidia siedząc obok persony zastanawiała się nad jedną ważną rzeczą jak bardzo facet musiał mieć nasrane w głowie aby tak postąpić. Spojrzała na swojego Kuroko, który to tak samo jak ona zadał jej pytanie od nośnie tego, co mogli by zrobić aby jej wieczór bardziej rozchmurzyć. Jednak dzień a raczej wieczór, powoli stawał się być ciężką opcją do ugryzienia. Minęła dobra chwila nim Shidia zorientowała się iż nie przedstawiła się na samym początku ich konwersacji.

hm..Może zróbmy tak.. Najpierw zacznę od czegoś co kompletnie zapomniałam. Ja mam na imię Shidia a ten szeroki w barkach czerwono włosy chłopak a zarazem mój życiowy partner to Kuroko. - Wzięła wdech pełną piersią po czym ponownie otworzyła usta aby powiedzieć kolejne długie i rozwiązłe zdanie.

Jeśli byś miała ochotę, mogę iść z Kuroko w tamte rejony, choć nie chciałabym abyś została tutaj sama. - Położyła dłoń na jej ramieniu aby dodać jej nie tylko otuchy ale także i tego aby dać jej wiarę w to, że ludzie niosą pomoc i kierują się nią nader mocno.

Shidia spojrzała na ukochanego swoimi złotymi oczyma. Szukając w nim jakiegoś oparcia. Chodź mogła jedynie podejrzewać co on może powiedzieć.
Widząc od niej ten wzrok odczuwała jak bardzo jest zirytowana faktem, że jej męża nie ma obok niej a wiecznie pije.
-Skoro znajomi mówią, że go widzieli w wiosce Dogakure... to czemu skłamał? Chwila od kiedy zaczęło się jego picie. Może jest na to logiczne wyjaśnienie... Może się coś takiego wydarzyło co na niego wpłynęło. - westchnęła założyła ręce na piersi i spojrzała na ukochanego. Wzorkiem typowym dla kobiety. " A spróbuj mi kiedyś tak zrobić" .
Shidia spojrzała to na ukochanego, to na kobietę, która stała już naprzeciw nich. Zastanawiała się jeszcze jak jej pomóc.

Shidia miała na dzieję, że jej ukochany za kilkanaście długich lat jak obydwoje zdecydują się na to aby być małżeństwem.. nie zrobi jej takiego psikusa aby pójść sobie na piwko. Jej wzrok w tym momencie mówił wszystko. Chodź był on na tyle łagodny, że mógł jej złote oczy minąć szerokim łukiem i nawet na to uwagi mógł nie zwrócić. Była w nim zakochana.
Może faktycznie wydarzyło się coś takiego, co spowodowało, że zaczął pić. Możliwe, że to wtedy się mniej więcej wydarzyło. Powtórzyła swoje pierwsze zdanie, które w obliczu sytuacji miały duży sens.

[Sabaku Kuroko]

6/...

---

Mimo dość oschłej reakcji ze strony kobiety, której jakby nie patrzeć chcieli pomóc, był przynajmniej jeden plus. Mianowicie, że coś z siebie w końcu wydusiła z informacji co się stało. Chodziło więc o jej męża... Klasyczna historia. Mąż zaczyna pić, przestaje przychodzić do domu czy chociażby spędzać czas z żoną i pije jeszcze więcej przez co ona jest załamana. Jakby na to nie spojrzeć, klasyk gatunku. Szybko się zastanowił czy w byłaby jakakolwiek możliwość by on sam znalazł się w takiej sytuacji jak ten człowiek. Nie było szansy. Czerwonowłosy mógłby chcieć czasami się napić. Nigdy jednak nie przegiąłby w ten sposób i nigdy nie zrobiłby czegoś takiego swojej wybrance. Ponoć widziano go w wiosce Dokagakure. Hm... Chłopakowi od razu przyszedł do głowy pomysł aby tam się udać i zbadać sytuację. Czy jednak dobrym pomysłem było zostawiać tutaj rozżaloną kobietę i to jeszcze wieczorem? Na to pytanie Kuroko nie potrafił sobie odpowiedzieć...

Złotooka piękność jednak uprzedziła go w tym wszystkim zaczynając od przedstawienia ich obojga. Kiedy usłyszał swoje imię, z lekkim uśmiechem w oczach, przyłożył dwa palce niedbale do czoła niczym w geście niechlujnego salutu. " Hmm... Życiowy partner? Dziękuję. Nawet nie wiesz ile te słowa dla mnie znaczą." - pomyślał. Nie powiedział jednak tego na głos nie chcąc jej przerywać, ale od razu spojrzał na Shidię z ogromną czułością w oczach. Wypowiedziała dokładnie ten sam pomysł, który przeszedł i jemu przez głowę. Zapewne miała też tą samą rozterkę odnośnie zostawienia kobiety samej.

Uważam, że to dobry pomysł. Myślę, że jednak oboje z Shidią też nie chcielibyśmy zostawiać Cię tutaj samej. - dorzucił od siebie kierując słowa do smutnej kobiety. " Ten skurczybyk zasługuje na niezłe manto za zgotowanie takiego piekła własnej żonie. U mnie w wiosce już dawno z ojcem byśmy powiesili go za jaja. " - dodał w myślach.

Widząc spojrzenie jakie zielonowłosa mu rzuciła, od razu odpowiedział spojrzeniem, które mówiło tylko jedno... "Nigdy... Przenigdy...". Dla pewności, że zostanie dobrze zrozumiany jeszcze pokręcił przecząco głową. Jakimś dziwnym trafem był w stanie odczytać jej spojrzenie. Czyżby porozumiewali się bez słów? Kurde, możliwe... Chłopak pokochał swoją partnerkę od pierwszego wejrzenia i mając swoje zasady nigdy nie dopuściłby się czegoś takiego jak ten drań.

Tak naprawdę nie jest ważne co się wydarzyło. Co by to nie było, nie jest powodem by traktować kobietę, którą się kocha w ten sposób. Nigdy... - powiedział niemalże przez zęby. Czuł jak zaczynał powoli narastać w nim gniew co też można było odczuć pod koniec jego wypowiedzi. - Jeżeli chcesz, możemy go dla Ciebie odnaleźć i sprowadzić a także wyjaśnić sprawę. Co prawda ja bym go jeszcze sprał za to, ale to już zostawiam w Twojej decyzji... - powiedział do ciemnowłosej kobiety. Spojrzał na swoją ukochaną. Miał nadzieję, że w jej oczach odnajdzie poparcie czy też raczej aprobatę dla swojej propozycji. Miał jednak przeczucie, że nie będzie temu przeciwna.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - D - 7/...

---

- Rok 386 - Jesień -
- Sabaku Kuroko, Koseki Shidia -
- Kryształowe jezioro -
- Drugie ja!? -

---

" Uczucia " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=EjSsCBl ... B&index=16[/youtube] - I tak będę musiała wrócić do domu, nie mogę siedzieć tutaj do rana, w końcu muszę iść do pracy - Powiedziała po słowach Shidii zmartwionej tym, że mogłaby pozostać tutaj sama, zostawiona samej sobie. Chociaż tak naprawdę, mimo, że wydawała się dość zamyślone i rozkojarzona to nie traciła zupełnego kontaktu z rzeczywistością i potrafiła stąpać twardo, gdy musiała. Wtedy też zaczęliście rozmawiać między sobą dogadując szczegóły tego co właśnie zdarzyło się wam usłyszeć. Nie było tego wiele aczkolwiek wybranek jej serca zdawał się nie być osobą prawdomówną ani wartym czyjejś miłości. Bo któż inny jak nie zwyczajny kawał drania zachowuje się w taki sposób?

Kuroko był już pewny tego, że nie odpowiada mu taka postawa, zachowanie ukochanego Yatsumi. - Jestem Yatsumi... On nazywa się Akinori... To nie ważne dlaczego skłamał! Liczy się to, że wiecznie to robi. To nie pierwszy raz gdy go tam ostatnio widziano. Ciągle tam łazi. Przynajmniej raz w miesiącu dowiaduje się, że ktoś go widział a on co? Struga głupa. - Kuroko raczej nie byłby w stanie uniknąć kryształowego gniewu swojej wybranki gdyby sam odstawiał takie numery, nie był on jednak typem który by tak robił. To było akurat niemalże pewne, zwłaszcza po tym jakie spojrzenie zostało mu zaserwowane. - Naprawdę tak sądzisz? - Spojrzała w kierunku czerwonowłosego który wygłaszał swoje przeidealizowane poglądy, bo to przecież nie było tak, że bycie wrednym chamidłem było zarezerwowane jedynie dla mężczyzn, prawda? - I co? Chcesz jeszcze więcej dodać do moich problemów piorąc go? Kto wtedy będzie płacił jak nie będzie mógł iść do pracy? Kto będzie musiał się nim zajmować? No ja. Jak chcesz tak pomagać... - Nieco się uniosła a jej spojrzenie pełne było niedowierzania jak bardzo młodzieniec był w stanie się posunąć w imię... No właśnie, czego? Bo na pewno nie jej honoru a bardziej swojej własnej, niepohamowanej złości.

- Myślicie, że z nim nie rozmawiałam? Nic mi rozmowa nie da. Zwłaszcza, że do żadnej z wizyt w Dogakure się nie przyznaje. Pewnie siedzi teraz w Irajgo i pije. - Poprawiła włosy przymykając przy tym nieznacznie oczy, zmrużyła je zawieszając wzrok na księżycu który odbijał się w tafli wody. - Jeśli chcecie pomóc to znajdziecie mnie naprzeciwko kwiaciarni, tam mieszkamy. Nie jest to duży dom ale... Wystarczy. - Westchnęła i podniosła się otrzepując swoją, najzwyczajniejszą ze zwyczajnych suknię z pyłu czy kurzu który mógł się na niej znaleźć jak siedziała. Powoli zaczęła się zbierać. Pożegnała się z wami nie chcąc was dłużej już kłopotać. Nie była przesadnie zaabsorbowana pożegnaniem ani jakimiś kurtuazjami, kulturowo również nie były one najwyższej klasy, aczkolwiek było wystarczające i nie pozostawiało po sobie gorzkiego smaku, ale czego się spodziewać po osobie niskiego stanu, zwłaszcza tutaj, tyglu wszelkich kultur jakim było Shigashi.

Akinori Kanai
Yatsumi Kanai

  Ukryty tekst

[Shidia]

Shidia spojrzała na dziewczynę, mogła jedynie zrozumieć ją w obecnej sytuacji, gdyż sama by się w takiej nie widziała. Chodź słowa jej życiowego partnera wydawały się błahe jednak dawały sporo do myślenia. W tym momencie przez jej głowę przechodziła seria pojedynczych słów, pół słówek, które tylko jeszcze bardziej napierały na jej myślenie. Jednak to nie był koniec ich podróży. Trzeba było się rozprawić z jej mężem. Chodź faktycznie jak nie zwyczajny kawał drania zachowuje się w taki sposób. ?

Kuroś był jak najbardziej zły, za zachowanie faceta, bowiem tak się nie zachowuje mąż Yatsumi.
Akinori okazał się debilem, którego definitywnie będzie trzeba postawić na nogi i wyjaśnić mu, że tak się nie robi. Przeczuwała, że facet, który notorycznie kłamie jedynie po spiciu go powie w stu procentach prawdę. Przecież, każdy pod wpływem wypitego alkoholu mówi prawdę. Tylko na ile będzie to działało? Na chwilę? Shidia miała w głowie plan, który będzie musiała przekazać swojemu Kuroko.

Bo jest po prostu typowym idiotą, bez serca. Może nie będziemy go bić. Groźbą nic nie zdziałamy. Zagramy jego własną bronią. Znajdziemy go, spokojnie. Ja się wypytam okolicznych o Twojego męża, jeśli nakryjemy go na alkoholizowaniu się to najlepiej zadziałać tak jak on. Wyciągnąć od niego prawdę. Po alkoholu ludzie są bardziej rozwieźli. Język im się nie zamyka. Bicie go będzie definitywnie złym pomysłem. Zagramy normalnie. Na jego zasadach. Słowa Shi miały zapewnić Yatsumi, że nie mają oby dwoje złych intencji, wręcz przeciwnie chcą zrobić tak aby jedna i druga strona zbytnio nie cierpiała.

Powiedziałaś nam, gdzie on się obecnie znajduje to jest sukces. W takim razie idź do domu, zajmij się sobą. Odpocznij. Wiem, że będzie Ci ciężko przetrawić to. Przyjdziemy z nim do Ciebie jak opanujemy sytuację. Ty się niczym nie przejmuj Yatsumi. Obiecuję, że będzie cały i zdrowy. zapewniła Yatsumi o tym, że będzie mogła widzieć go jeszcze tego samego wieczora w domu nim ona wstanie do pracy.

Shidia spojrzała na swojego ukochanego, po czym dłonią splotła jego dłoń. Spojrzała na niego uważniej. W takim razie my idziemy go poszukać. Była tego pewna, że wszystko nie będzie w stu procentach dobre a jednak, gdzieś głęboko w sercu miała nadzieję, że będzie dobrze i nic złego się nie wydarzy. W myślach widziała scenę jak z typowego barowego klubiku latają szklanki, kufle pełne piwa. Ostatecznie ruszyła w odpowiednim kierunku.. Tak jej się przynajmniej wydawało, że idzie w dobrym kierunku.

Z/t

[Sabaku Kuroko]

9/...

---

Kuroko cały czas próbował zachować spokój mimo tego, że aż go nosiło z wściekłości. Słysząc słowa kobiety doszedł do wniosku, że został opacznie zrozumiany więc postanowił się zamknąć i pozwolić na dalsze prowadzenie rozmowy przez jego ukochaną. Słuchał uważnie i na miarę możliwości spokojnie. Bardzo się cieszył z faktu, że opinia złotookiej o zachowaniu tego gościa była bardzo zbliżona do jego własnej. Okazywało się, że nawet podejście i tok myślenia mają podobny do tych spraw. Gołym okiem też można było zauważyć, że Shidia ma jakiś plan kiedy mówiła o rozegraniu tego na jego zasadach. Fakt, chłopak był ciekaw co nieprzewidywalna dziewczyna wymyśliła.

Zielonowłosa na niego spojrzała. Oplotła swoją dłoń wokół jego dłoni. Chłopakowi serce od razu zabiło mocniej. Dziewczyna wywoływała u niego mega silne emocje zarówno słowami jak i gestami czy dotykiem. Kiedy powiedziała do niego, że pójdą tego typa poszukać, chłopak twierdząco kiwnął głową. Był zły na tego gościa, nawet bardzo. Bardziej jednak myśli zajmowała mu Shidia. Wystarczyło, że na nią spojrzał a już wszystkie jego rozterki odchodziły w niepamięć. Na moment się zatopił w tym, ale po chwili "otrzeźwiał".

Proponuję udać się najpierw w kierunku karczmy Irajgo skoro często ponoć tam bywa. - zarzucił pomysł. - Po drodze można wypytać okolicznych. - dodał po czym ruszył razem ze swoją piękną ukochaną.

[Z/T] Tutaj

[Kana Yuki]

Kaguya westchnęła ciężko. Nie była pewna, czy powinna mówić o całym spektrum wydarzeń sprzed ichniego spotkania. Wciąż nie wiedział, że mały pożeracz światów figuruje w bingo booku. A to znacznie mogło utrudnić ich współpracę. Nie mogło minąć więcej niż kilkadziesiąt sekund, może minuta, ale Harumi zdawało się, że przypominanie sobie obrazów przeszłości trwało całe wieki. Wszystko to sprawiło, że nieodłączny element jej aparycji, uśmiech, zniknął. Twarz Kaguyi wyglądała teraz ponuro i z pewnością nie pozostało to niezauważone. Coby nie mówić, staruszek żył na tym cholernym świecie wiele lat. Na pewno znał się na ludziach i emocjach, które wywoływane są trudnymi przeżyciami.
— Źle... — mruknęła cierpko, choć temat wciąż pozostawał otwarty. Kwestia czasu, aż dziewczę coś chlapnie. W końcu nigdy nie umiała trzymać jęzora za zębami. Na szczęście, poza bingo bookiem, opowiedzenie historii nie musiało skutkować zostaniem ziarenkami piasku. Wciąż jednak był to grząski grunt, na który Kaguya wolała dla własnego bezpieczeństwa nie wkraczać. W chwilę ponownie utknęła w barierach własnego umysłu. Kolejne obrazy zaczęły przewijać się przez jej oczy powodując jeszcze większe wycofanie z tego, co działo się aktualnie. Po prostu się odcięła.
— R-racja — wydęła w końcu — Mogłoby wywołać to niepotrzebne zamieszkanie... Prowadź — poleciła zsuwając się z krzesła barowego. Upewniwszy się, że wszelki inwentarz jest na swoim miejscu skierowała się ku frontowym drzwiom Ryokanu.
Podążając za Kumą bacznie obserwowała otoczenie i to, czy aby na pewno nie prowadzi jej na swoistą egzekucję. W końcu mógł to zrobić. Z pewnością był silniejszy od Kaguyi, nawet niekoniecznie z racji umiejętności, a chociażby wagi i doświadczenia walce.Droga była krótka, żeby nie powiedzieć ekspresowa. Mimo, że tempo chodu nie przewyższało tego ogólnie przyjętego, w nie więcej niż dziesięć minut znaleźli się na miejscu. Skąd ten wniosek? Barczysty mężczyzna stanął gwałtownie i dosadnie oznajmił, iż dotarli do celu. Dziewczyna ponownie rozejrzała się po okolicy doszukując się licho wie czego. Pusto...
— Ładnie tutaj — podsumowała wyraźnie podekscytowana, a przynajmniej w porównaniu do cichych pomruków sprzed paru minut. — Więc skoro nie sparing, to co? Jakieś propozycje? — rzuciła siadając na trawie, która wyrastała wokoło jeziorka.

[Kuroi Kuma]

Kuroi jakby nie patrzeć w porównaniu do innych shinobi, jakich spotykał na swojej drodze faktycznie był już wiekowy. W sumie był o połowę starszy od białogłowy, chociaż nie miał z tym zupełnych problemów. Było to już kwestią przyzwyczajenia, że mało kto w tej słynnej "profesji" dożywał chociażby wieku Kumy, a co dopiero mówić o starcach. Było kilka takich przypadków, temu się nie dało zaprzeczyć i właśnie takich ludzi powinno się najbardziej wystrzegać.
Zaśmiał się słysząc to jedno, acz wymowne słowo i prowadził ją dalej w stronę jeziorka. W międzyczasie wyrzucił popiół z fajki otrzepując ją o jedną z pobliskich ścian i chowając do plecaczka. W tym co powiedziała było coś intrygującego, tak wiele niewypowiedzianych słów, że aż chciało się chłonąć więcej i więcej. To była jedna z wielu wad, jakie miał Kuroi - zbytnia ciekawość. Lubił wiedzieć, chociaż ta wiedza nie była mu do niczego potrzebna. Nie chciał mieć z niej korzyści, nie chciał wykorzystywać jej przeciwko komuś, lecz wychodził z założenia "że warto". Im więcej informacji posiadasz, tym lepiej się możesz przygotować i nikt Ci nie zabierze ciasteczka.
-Wiem że niektórzy nie mają z tym problemów, ale strażnicy dosyć nieprzychylnie patrzą na tych, którzy walczą na terenie miasta. Ja tam wolę ich unikać, im mniej wiedzą tym lepiej i tak dalej. - prawił sobie spokojnie, bo faktycznie miał kilka nieprzyjemnych sytuacji, gdy straż zaczęła zwracać na niego uwagę. To nigdy nie kończyło się dobrze, to zawsze musiało prowadzić do kwasów, a po co to komu? A na co komu to potrzebne?
-No i jesteśmy - oznajmił niby po fakcie A JEDNAK NIE! Takie to czary mary wymyślają teraz na tym forumie. W sumie to było bardzo piękne miejsce na egzekucję gdyby miał sam wybierać. No i tego, powiedzenie o Kumie, że był barczysty, to jak powiedzieć o menelu, że jest kwiatem polskiej młodzieży. Przynajmniej na co dzień, bowiem staruszek notorycznie chodził schylony, jakby się garbił albo nie miał wiary w siebie.
-Daj mi chwilkę - rzucił, gdy ta zasiadła sobie, a Kuroi cóż... wykorzystał to, że mieli jeziorko i uniósł hałdę piachu i utworzył nad swoją głową coś na kształt wirującej chmury. Gdyby miał dokonywać egzekucji, to właśnie w takim momencie, bowiem białogłowa nie dość że była oddzielona od swojego towarzysza, to jeszcze siedziała sobie spokojnie obserwując okolicę. Kuroi zaś na spokojnie grzebał sobie w plecaku, by zaraz wyjąć kilka zwojów i zapieczętować w nich wirujący piasek, po którym nie pozostało już nic.
-Pierwsza rzecz, to w czym się specjalizujesz albo w czym jesteś słaba. Każdy z nas coś takiego ma. Wiem jak walczy Kaguya, ale każdy ma swój styl. - mówił, po czym usiadł sobie kilka metrów od niej - przy jeziorku, na jego brzegu. Popatrzył na spokojną taflę, po czym rzucił w nią kamień. A może by tak...
-Chociaż może ta walka nie jest złym pomysłem. Jak uważasz?

by nikt się nie czepiał

  Ukryty tekst

[Kana Yuki]

Kaguya wciąż zastanawiała się czym jest ów twór, który tak namiętnie obraca w swoich rękach Kuma. Co prawda podobne przedmioty mignęły jej parokrotnie przed oczyma, ale nigdy nie była do końca pewna czym to cuchnące coś naprawdę jest. Próby zrozumienia przeznaczenia fajki i ziołowego suszu nie przywodziły na myśl nic konkretnego. Niby logiczne, wrzucasz coś, palisz coś. Trochę jak te prymitywne kominki. Tylko, że one dają ciepło, a co daje fajka? Oczywiście, oprócz smrodu.
— Po co to palisz? — zagaiła — Ma jakieś magiczne, wspomagające siły, czy co?
Białowłosa na ogół namiętnie wypytywała o zagadnienia, które były owiane tajemnicą. Dopóki była w rodzinnych stronach, to niewygodne pytania odprawiano z krótkim, acz wymownym sloganem "dowiesz się, jak dorośniesz". Nic więc dziwnego, że bez skrępowania zadawała pytania, często niewygodne i nieodpowiednie. W końcu przywykła do jasnego wytyczania granicy powyższym, zacytowanym zdaniem. A jakiekolwiek mimiczne znaki nie były dla niej jasne. A przynajmniej nie w tej kwestii.
— Coś o tym wiem — zgodziła się — Szkoda, że... Ah, nieważne — machnęła olewczo ręką. Po raz drugi złapała się na tym, że czuje się zbyt swobodnie w towarzystwie Sabaku. A bądź co bądź, nawet jeśli był dla niej miły, to wciąż był z tego klanu. Klanu, którego nakazywano jej unikać, a ona jak głupia owca pchała się w szczękę samego wilka.

— Oczywiście — odparła spokojnie, jednocześnie koncentrując wzrok na odbijającym się w tafli jeziora srebrnym globie. To, co utworzyło się nad głową Kumy wywołało lekkie poruszenie w umyśle Harumi. Niemniej jednak szybko się uspokoiła, gdy spostrzegła wyjmowane zwoje. Nie miała najmniejszego powodu, by mu nie ufać. A przynajmniej tak twierdził jej, wątpliwej jakości, detektor złoczyńców. Zdecydowanie wciąż za bardzo ufała ludziom.
— Hm... Moją mocną stroną z pewnością jest kondycja. Zawsze przeważałam nad rówieśnikami pod względem szybkości, wytrzymałości czy chociażby siły — oznajmiła — Wciąż jednak mam problemy z chakrą. Jakby to ująć, w porównaniu do Etsuyi szybciej czuję jej brak. Nie jestem pewna, czy wiesz co mam na myśli... — Opowiastki zapewne byłyby kontynuowane, ale zaczepialskie trafienie kamieniem w udo dziewczęcia znacznie odwiodły ją od potoku słów. Naturalnie pochwyciła kamień i wycelowała w ramię. Z tym wyjątkiem, że zrobiła to zdecydowanie mocniej od Kumy. Wredne stworzenie; tylko ciągnie za nogawkę, szczeka i warczy.
— Taki koleżeński sparing, tak? — zapytała chcąc upewnić się, że Kuma nie ma złych zamiarów. Brawo Harumi, zapewne jakby miał, to z pewnością by ci o nich powiedział. Szczyt inteligencji i przebiegłości, nie ma co. — Nie sądzę, bym miała jakiekolwiek szanse... — podsumowała. Swoją drogą, całkiem trafnie. — Ale spróbujmy, dlaczego nie — to mówiąc wzruszyła obojętnie ramionami i spojrzała badawczo po Kuroiu oczekując jakichkolwiek instrukcji, wskazówek, czy chociażby informacji o tym, jak ów pojedynek miałby przebiegać.

[Kuroi Kuma]

-To? - zapytał, chociaż wiedział doskonale o co chodzi. Popatrzył na nie tak dawno zdobytą fajkę, w której znalezienie włożył dużo więcej wysiłku, niżeli w odbicie karczmy. Jednak był egoistą, coraz częściej zdawał sobie z tego sprawę. Nałaził się tyle czasu tylko po to, żeby mieć taki mały badziew. A jednak cieszył on oko - przynajmniej Kumy - a także pomagał mu skupić myśli - o tym akurat mi nie wiadomo. Ale ktoś mi bliski robił to nałogowo. No i pewnego dnia mały Kuma - tak, jak także kiedyś byłem mniejszy - stwierdził, że zacznie robić to samo. No i tak już zostało. To nie jest nic niezwykłego, to mój mały rytuał, jakich mam w sumie kilka. Jedni zapijają się w trupa, ja robię to. Każdy ma swojego pocieszyciela - pytanie nie było ani nieodpowiednie, ani niewygodne dla staruszka. Sam zadawał ich wiele, sam też często nie mógł się powstrzymać, bo coś chodziło mu po głowie i nie potrafił powstrzymać ciekawości. Nie widział też żadnego powodu, by to robić więc nie miał problemów, gdy ktoś zadawał mu pytania. A gdy robiła to jeszcze atrakcyjna dziewczyna, to tym bardziej. Gdy jednak ta zaczęła temat coś podpowiadało mu, żeby tego nie ciągnąć. Im bardziej naciskasz, tym łatwiej się zamyka, hm? - powtórzył sobie słowa, które wyryły się mocno pod tym beretem.
-Czy to jest nieważne, to dowiemy się w swoim czasie - odpowiedział, ale to wszystko przed tym piachem i tak dalej, a tu trzeba przejść do rzeczy! Zebranie piachu miało swoje dwa powody dla Kumy. Pierwsze - zapasy trzeba było odnawiać. Drugi - ciekaw był jak bardzo czujna jest białogłowa w jego towarzystwie. Jak bardzo mu nie ufa i zbierze się do obrony, gdy zobaczy Sabaku z piachem tuż przy sobie. Zwoje mógł mieć do pomocy, do wyjęcia jakiegoś asa z rękawa. Tyle niewiadomych, a jednak usiedziała. Ciekawostka goni ciekawostkę.
-W takim razie trenuj bardziej ducha niżeli ciało. No i tak, wiem o co chodzi. Jakby nie patrzeć to cóż... piaskowe dziadki używają jej non stop, przecież nie biorę tego piachu i nie rzucam w niego kogoś. Chociaż dobra... też się zdarzało, ale to nie o to chodzi! Wyobraź sobie jakby hmmm... jakby to nie była tylko chakra, tylko coś, co żyje w Tobie, co koegzystuje razem z Tobą i co pozwala Ci panować nad otaczającym Cię światem. - Ale to było głębokie, że zaraz obydwoje się utopicie. Staruszku, normalnie niedługo otwierasz szkołę dla zagubionych duszyczek. Ale tylko duszyczek, rozumiemy się? - dodał ten irytujący głosik gdzieś tam z tyłu, jednak Kuroi tylko śmiechnął sobie słysząc te frazesy.
-Słuchaj no młoda. Ile razy mieliśmy okazję, by powyrzynać się nawzajem? - powiedział i wskazał na dwa małe punkty znajdujące się na jej czole. Znamiona należące do Kaguya, specyficzne piętno, którego nie dało się przegapić -Uwierz mi znam kilku takich, którzy nie mogliby przegapić takiej okazji. Na szlaku nie było nikogo poza naszą trójką, pełno piachu w okolicy. W karczmie spaliście, nie było wielką trudnością zakraść się i zrobić swoje. Naprawdę? - powiedział nieco zawiedziony, bowiem tyle okazji się przewinęło przez cały ten czas a tu klops. No i ten kamyczek, który w niego odrzuciła wredota jedna! Chociaż Kuma chciał trafić w nią, czyli w tą spokojną taflę wody, a jednak trafił w nią, czyli w Harambe. Jakie to życie bywa przewrotne.
-Trochę wiary w siebie! - powiedział Kuma i zaczął szperać po torbie, by zaraz wyciągnąć malutki przedmiot. Cieniutka igła znana shinobim od dawna - Spójrz tylko na to. To nie jest nic wielkiego, nie zrobi nikomu wielkiej krzywdy. Chociaż w odpowiednich rękach... - powiedział, po czym rzucił w jej rękę, a na efekt nie trzeba było długo czekać.

  Ukryty tekst

[Kana Yuki]

— Mhm — mruknęła jednocześnie kiwnąwszy głową. Oczywiście, pytanie było tylko retoryką, a mruknięcie jedynie jego podkreśleniem. Z fascynacją wsłuchiwała się w mały ułamek historii życia Kumy. Od zawsze lubiła to robić. Niezależnie czy mówcą był dziadziuś, czy tak jak teraz, Kuroi. Choć słuchacz był z niej średni i na ogół zawsze przeszkadzała w wiciu pięknych opowieści, to tym razem siedziała cicho pozwalając towarzyszowi na dokończenie tych paru zdań. Sprawa nieco rozjaśniła się w jej głowie, choć wciąż zdawało jej się, że ćmienie tego czegoś nie jest zbyt przyjazne dla organizmu. Naturalnie, nie miała prawa, by wysnuć tę teorię na podstawie jakiejkolwiek wiedzy. Toteż konkluzja była niczym innym, niż domysłami. — Więc to taki sposób na relaks? Coś jak sen czy... kąpiel? Rozumiem. To ma sens. — I rzeczywiście, miało. Od zarania dziejów ludzie woleli materializować uczucia takie jak relaks, na przykład poprzez czytanie literatury, czy chociażby namiętności poprzez dotyk. Takie tłumaczenie zdecydowanie pozwoliło Harumi zrozumieć naturę takiż czynów. Dodatkowo, historia sprawiła, że dziewczyna poczuła nieco więcej sympatii względem Kumy. Zdecydowanie, opowiadanie wydarzeń ze swojego życia, to najlepszy sposób na zacieśnianie raczkujących relacji.
— Pewnie tak — odparła nieco ponuro, bez wyrazu. Gdzieś w głębi chciała dać upust temu, co kłębiło się pod jej białą czupryką. W końcu jeśli jest się taką Harumi, nic nie działa bardziej terapeutycznie, niż obcowanie i rozmawianie z ludźmi. Od zawsze radziła sobie z problemami poprzez ich, miejscami bezwiedny, odrzut w dialogach. Można by odebrać to jako próbę zrzucenia odpowiedzialności za uczucia na drugą osobę. Ale z całą pewnością tak nie było. Przez to co mówiła, poznawała samą siebie. Dyskusja była jedynie nośnikiem, niezależnie od tego, kto w niej uczestniczył.
Dziewczyna, choć z pozoru prosta i rzec by można, nijak ciekawa, była doprawdy enigmą. Można by zakładać dziesięć wersji jej reakcji na podstawie znajomości charakteru Kaguyi, a i tak w znaczniej większości okazywały się one nietrafne. Całkiem prawdopodobne, że to wypadkowa młodego wieku i wydarzeń, w jakich ostatnimi czasy uczestniczyła. Jakby to ująć... Jej naturę symbolicznie można określić jako Matrioszkę; im dłużej znasz, tym więcej nie wiesz. Paradoks.
— Ducha? — wtrąciła. Nie była w stanie wyobrazić sobie tego, co mówił Kuma mając wciąż otwarte oczy. Wiedziona tą wiedzą przymknęła powieki i próbowała sobie wizualizować słowa. — Coś jak pudełko... Z... Z cieczą? W sensie Chakrą. Tak jakby chakra była symbolem cieczy? — mamrotała nieskładnie. Czasami ciężko było jej przedstawić w logiczny sposób swoje myśli. Wciąż jednak najważniejsze było to, że powoli zaczynała rozumieć istotę dziwacznej energii wewnątrz jej ciała. Najważniejszym elementem treningu zawsze, ale to zawsze, była teoria. Oczywiście, można było walić głową w mur i liczyć, że rozwiązanie samo się nasunie. Znacznie roztropniejsze było poznać zagadnienie od podszewki i cierpliwie je rozszerzać. Jednostajna praca, która nie była chaotycznym i w rezultacie słomianym zapałem, zazwyczaj kończyła się sukcesem.
Harumi spojrzała nieco podejrzliwie na czarnowłosego. Słowa wydawały jej się nieco... Przerażające? Tak, zdecydowanie. Naturalnie, jak każdy nastolatek wolała żyć w błogiej nieświadomości i bańce pięknego świata. Życie jej nie oszczędzało, ale jakimś cudem igły losu wciąż nie przebiły mydlanego tworu. Niestety.
— Niby tak... — przyznała niechętnie. Była naiwna, ślepo wierzyła ludziom, ale w gdzieś w głowie chowała się podejrzliwość. Na ogół totalnie niesłusznie ignorowana, nawet jeśli ma słuszne podstawy, w osądach. Niejedni mogliby pomylić ów gołębie serce z odwagą, czy nawet brawurą. Nic bardziej mylnego. Prawda była zgoła inna.
— Czasami ciężko mieć wiarę w siebie — szepnęła ze smutkiem, opierając głowę na podciągniętych pod szyję kolanach. Stwierdzenie było prawdą. Zwłaszcza, gdy cały ród naciska na to, byś nieustannie się rozwijał i przynosił oczekiwane efekty. A gdy ich nie ma, cóż, krytykują cię nieustannie wpędzając w cholernie niebezpieczną, wygórowaną ambicję i przeświadczenie, że nigdy nie osiągniesz poziomu, w którym będziesz mógł spokojnie powiedzieć "jestem silny". Tak to właśnie wygląda.
Właściwie wyglądało, dopóki nie została wysłana do ośrodka. Choć i tam nie obyło się bez nacisków, to były one rzadsze, niż w rodzimych stronach. Z jednej strony bycie tam przyniosło jej duszy nieco ukojenia, z drugiej... Jin. Tęskniła za nim. Po prostu. Ostatnimi czasy trochę mniej. Może za rok już w ogóle o nim zapomni?
Obróciła głowę dopiero, gdy Kuma ją do tego zachęcił. Spokojnie obserwowała jego dłonie do czasu... Do czasu, w którym ostra szpilka wbiła się bicepsem, a tricepsem. Nieprzyjemne uczucie paraliżu natychmiastowo rozlało się po całej długości dominującej ręki (czyt. prawej). Dłoń bezwładnie zsunęła się wzdłuż uda, a sama białowłosa wykrzywiła się w grymasie powodowanym nieludzkim bólem.
— Kurwa! — krzyknęła. No i cała słodkość jak krew w piach. — Wyjmij to! Wyjmij do cholery! — wrzeszczała jak palona żywcem, przysięgam. Raz za razem powtarzała ni to prośbę, ni to polecenie. A mięśnie napinały się coraz mocniej. Trwało to dosłownie sekundy, w których receptory, odpowiedzialne za odczuwanie takiż zabiegów, wszczęły alarm. Alarm, który zaskakująco nie odbywał się w częściach mózgu, które sterowały lewą kończyną.
Gwałtownie, odruchowo jak zwierzę, sięgnęła lewicą po szatański przedmiot i z impetem wyciągnęła je ze swojego ramienia odrzucając w bliżej nieokreślone miejsce. Uczucie natychmiast, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zniknęło. Nie zniknął jednak grymas. Tym razem pełen gniewu i, oho, typowego dla znanego kanonu Kaguyek, szaleństwa. Najwidoczniej natury nie da się zmienić. Nawet, jeśli jesteś niepozornym, uroczym stworzeniem. Tak samo jak małe, lewie potomstwo. Kwestia czasu nim zaczniesz polować na zwierzynę chcąc więcej i więcej. Pytanie, kiedy to nastąpi w przypadku Harumi?
Poderwała się do góry, a z jej ciała wysunęły się ostro zakończone kości. Po dwie na dłonie oraz barki. Rękę niespodziewanie wykierowała ku twarzy Kumie. Wystarczyły centymetry. I... I w ostatniej chwili cofnęła, uskakując na trzy metry. Kości powróciły na swoje miejsce. Wciąż jednak była gotowa, by walczyć. Tak, walczyć. To nie pomyłka, ani ponury żart. Niedźwiedź musiał przewidzieć taki rozwój sytuacji. W końcu tego pragnął, czyż nie?
— Co to miało znaczyć?! — warknęła wkurzona. Nie, to złe słowo. Wkurwiona. Harumi nie była w stanie jednoznacznie stwierdzić, czy zabieg był jedynie podkreśleniem słów czy ostatnim ostrzeżeniem. Nic więc dziwnego, że zareagowała w ten sposób.

Nazwa

Yanagi no Mai

Pieczęci

Brak

Zasięg

Długość kości

Koszt E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za 8 wysunięć)
Koszt naliczany jest tylko za wysuwanie kości, "chowanie" ich jest darmowe.

Dodatkowe

+10 szybkość

Opis Pierwszy z tańców bojowych Kaguya, stanowiący preludium do kolejnych, coraz potężniejszych ruchów. Yanagi no Mai pozwala na gwałtowne wysuwanie ostro zakończonych kości z niektórych punktów ciała - dłoni, łokci, barków i ud. Maksymalnie wychodzi więc osiem szpikulców służących do ataku jak i obrony. Co więcej, technika pozwala też na równie gwałtowne wsunięcie ich z powrotem bez śladu. Dzięki temu jutsu Kaguya staje się niezwykle nieprzewidywalnym przeciwnikiem, którego ciężko jest zaatakować bez ryzyka nadziania się na kolce. Długość tych nietypowych broni oscyluje w okolicach czterdziestu centymetrów. Oczywiście, w przypadku posiadania kolców z dłoni nie można składać pieczęci.

[Kuroi Kuma]

-Może być i duch. Nazwij to jak chcesz. W moim przypadku pierwszym krokiem do nauki czegokolwiek jest zobaczenie tego. Oczywiście w normalny sposób nie da się zobaczyć chakry wewnątrz kogoś. Nawet jakby człowieka rozłożyć na kawałki, to nie będzie tam niczego niezwykłego. - uśmiechnął się do niej i próbował wymachiwać niezgrabnie rękoma, próbując przedstawić swoje spojrzenie na ten temat. Nie był zbyt dobrym nauczycielem, wiele rzeczy było dla niego tak oczywiste, tak wyryły się w jego mózgownicy, że nie potrafił już ich inaczej przekazać. Dla kogoś może to będzie pomocne, dla innego może stanowić wręcz utrudnienie. Brakowało mu tej wprawy, którą nabiera się po latach. Nie poczuwał się do roli jakiegoś mentora, bardziej przedstawiał swój pogląd. Jeżeli to miało pomóc dziewczynie w zrozumieniu jej ducha, w lepszej kontroli nad swoim ciałem, to czemu nie.
-Nazwij to jak chcesz, byleby tylko było dla Ciebie to zrozumiałe. Jak znajdziesz już swój sposób, będzie o wiele łatwiej. Dla mnie wygląda to jak strumień, który raz płynie spokojnie, nic go nie burzy i to właśnie stan, gdy rozmawiamy sobie tak o. Za to innym razem potrafi się wzburzyć, niszczyć wszystko na swojej drodze, być gorszym od piekła. - do teorii było temu daleko, to raczej pogląd, możnaby nawet powiedzieć że filozofia, chociaż to już mogło być spore nadużycie. Dla Kumy było to jednak coś, co doskonale opisywało mu chakrę. Ten strumień jednak płynął w nim, oplatał jego ciało zupełnie jak tętnice. Bez niego byłby po prostu zwykłym człowiekiem, pewnie zajmowałby się rolą, lub dopracowywałby sobie swój kunszt czy to jako kowal czy może jako szewc. Cholera go tam wie. Nie każdemu potrzebna była ta energia do życia, nie każdy był od niej tak zależny jak shinobi. Sam Kuroi nie wyobrażał sobie jakby miał teraz funkcjonować, gdyby odebrać mu ten skarb. Fakt, ruszał się całkiem sprawnie, ale jaka to była wygoda, gdy miało się gurdę na plecach, gdy wystarczyła jedna myśl, a wszystko działo się na jego zawołanie.
I w tej kwestii rozumiał brak wiary w siebie u dziewczyny. To czas pokazuje kim tak naprawdę się jest. Nikt nie odpowie Ci na pytania "na ile mnie stać, kim mogę być, jak mogę stać się kimś lepszym?". To trzeba wypracować samemu, poprzez ciężką pracę i cóż... doświadczenie. I tutaj była rzecz, dzięki której często górował. Widział już wiele, potrafił się dostosować do sytuacji. Właśnie tą nauczkę chciał jej przekazać. Oczekuj nieoczekiwanego. Nawet najmniejsza igiełka może spowodować, że człowiek będzie niezdolny do dalszej walki. Nie potrzebna była hałda piachu, która jest całkowicie widoczna. Ogromne ostrza mogą zwrócić uwagę przeciwnika, który uniknie ich z łatwością. Kto by jednak przejmował się taką drobnostką jak igiełka. Reakcja była gwałtowna, tego można było się spodziewać. Gdy tylko kolce zaczęły wyrastać z jej ciała piasek w jego gurdzie zawirował niespokojnie, lecz ciągle czekał. Poczekaj staruszku, niech dziewczę pokaże co takiego drzemie w jej duszy. Może to ją nieco otworzy - powiedział sobie w duchu, a diabełek na jego ramieniu przyglądał się i zachodził w głowę czemu miał się niby powstrzymywać. Ostrze było tuż przed nim, groziło tak otwarcie.
-Drobnostka. Mała rzecz, którą każdy sobie olewa, ale dobrze wykorzystana potrafi... no cóż, przekonałaś się z resztą. - wzruszył ramionami - No i takie coś nie zrobi Ci krzywdy. Zaboli, to fakt, ale nic więcej. Ja uczyłem się w ten sposób - poprzez ból i krew. A te kosteczki chyba nie są zbyt tępe, hm? - zapytał i wyszczerzył się do niej. Piasek wylał się z jego gurdy tuż obok i utworzył klona. Łatwo było go odróżnić od pierwowzoru - ot kolor zdradzał wszystko - Masz tutaj mojego koleżkę, spróbuj się z nim ALE! - i tutaj obydwoje unieśli palec ku górze jakby ostrzegając młodą damę - korzystaj tylko z chakry. Mniej brutalnej siły, więcej myślenia, rozumiemy się? - dodał jeszcze i odsunął się kawałek, by dać im trochę miejsca.

[Kana Yuki]

Niebo stawało się coraz ciemniejsze. Ciepłe barwy zastąpiły te podobne lodowi. Wszystko wokoło stało się zimne, jak krajobraz w Hyuo. Błyszczące jezioro, oświetlane księżycem, wcale nie zmieniało nieprzyjacielskiej scenerii.
Wdech, wydech. Kontrola oddechu. Spokój. Uspokój się. W głowie Haru pojawiły się myśli z najgorszych kategorii, jakie można sobie wyobrazić. Wyobraźnia pchała ją do złego; zabić, zniszczyć, zapomnieć. Brakowało jedynie chwili, by całość zakończyła się zupełnie inaczej, niźli teraz. Tak niewiele, by ukazała to, co drzemie głęboko w jej umyśle i sercu - naturę morderczego klanu Kaguya. I choć całe życie starała się pracować nad tym, by nigdy nie stać się podobną rodowi, to z pewnością nie ulegało wątpliwości, że i na nią skapnęły ów geny. Ludzie się nie zmieniają, pewnych rzeczy nigdy nie podda się restrukturyzacji. Choćby za sprawą mocy samej jasności. Tak jak wartkiego potoku nie powstrzymają tamy, tak i żądzy krwi nie ukróci chęć bycia przykładnym obywatelem.
— Nie musiałeś tego robić... — Fakt. Nie musiał, ale mógł. Z pewnością taką naukę białowłosa zapamięta na dłużej. Jeśli jest się mężczyzną po trzydziestce, który z niejednego pieca chleb jadł, to wie się doskonale, że nic tak nie działa, jak projekcja słów. Ot, chociażby kotwicząc wspomnienie poprzez niewyobrażalny ból i paraliż kończyny.— Chcesz to sprawdzić? — burknęła powoli podchodząc.
Będąc już na wyciągnięcie ręki, tuż obok Kuroia ponownie wypuściła z płuc nadmiar powietrza. Nerwy to z pewnością nie było to, co mogło pomóc w nauce. A tym bardziej w nauce z kimś, z klanu Sabaku. Licho wie, co ten dziad umiał i co zamierzał. Harumi wolała zatem zelżeć nieco z tonu, bowiem nie znali się na tyle, by mogła być pewna, że jej zachowanie nie pchnie go do nieco radykalniejszych kroków. A wtedy, cóż, niewątpliwie skończyłaby jako pożywka dla robaków.
— Chakry? Że jak? — zapytała nieco poirytowana. To, co mówił nijak nie przekładało się na konkretny trening. Ot, rzucone, enigmatyczne hasło. I radź sobie człowieku. — Mam robić jakieś magiczne wybuchy niczym fajerwerki w festiwalowe Święto Ognia? To nie brzmi zbyt logicznie... W ośrodku niewiele o tym mówili — powiedziała — Chyba, że mówili akurat wtedy, gdy opuszczałam zajęcia...

[Kuroi Kuma]

-Może nie, może tak. Jesteśmy shinobi jakby nie patrzeć, spora część z nas żyje z tego, by pozbywać się celów. Jeżeli ktoś wyjmuje broń na wierzch zawsze powinnaś być gotowa. - rzucił sobie staruszek i usiadł sobie tuż przy jeziorku. W sumie to prawie się położył, bo wyciągnął nogi przed siebie i podpadł się rękoma z tyłu i użył gurdy jako oparcia. Ta się zagnieździła w ziemi więc w sumie było nawet całkiem wygodnie. Nie musiał brać czynnego udziału, klon powinien wystarczyć przynajmniej do tego, co właśnie próbowali zrobić. Dziewczę jednak cóż... nie do końca chyba łapało o co tutaj chodziło.
-Kaguya walczy zazwyczaj przy użyciu siły, nie ma w tym finezji, po prostu bezpośredni atak. Kości to dobra broń, nawet bardzo jeśli mam być szczery, tylko nie zawsze Ci wystarczy. Spróbuj jednak w inny sposób, a skoro Twoją słabą stroną jest wykorzystanie chakry to... używaj jej jak najczęściej się da. Potrafisz coś poza tym, co przed chwilą? - zapytał poważnie, w jego głosie nie było ani krzty drwiny, co należało w sumie do rzadkości. Kuroi lubi się przekomarzać, czasem nawet nabijać z ludzi, z którymi miał do czynienia, jednak to wziął sobie na poważnie. W sumie to nie miał pojęcia co ta dziewczyna potrafi prócz wyciągania kości ze swojego ciała. Skoro nie należała do głównego nurtu, może problem był taki, że nikt nie przekazał jej wiedzy?
-Co jeśli ktoś zaatakowałby Cię z daleka i utrzymywał ten dystans? W sumie te wybuchy to nie jest zły pomysł! Nie wiem czy kontrolujesz ogień czy co tam masz w zanadrzu, ale użyj tego. Gdybym wiedział trochę więcej o Tobie byłoby dużo łatwiej czy coś... W każdym razie nawet do wyciągania tych kości używasz chakry. Spróbuj zrobić to samo tylko przy użyciu mniejszej ilości. Może to będzie Twój sposób? - szukał jakichś przykładów, by białogłowa mogła się czegoś złapać, ale nie było to za proste. Gdyby miał przed sobą Sabaku byłoby dużo łatwiej, bo na własnej skórze przetestował już wiele. W sumie igiełka pomogła jej się nieco rozkręcić, więc może kolejna i kolejna i jeszcze jedna... nie, w tym wypadku raczej wywoła to wilka z lasu, niżeli przyniesie coś dobrego. Skierował swój wzrok ku niebu. Było czyściutkie, prawie żadnej chmurki. By przypadkiem się nie przeziębić zajrzał do plecaka, poszperał trochę i założył sobie swoją ukochaną czerwoną czapkę mikołaja na łeb i tak siedział dalej wpatrując się w niebo.