Obszar obejmujący kilka posiadłości...

[Rika Kari Matsubari]

A więc sytuację mamy taką, że ktoś przez dłuższy czas czai się na Rikę, a gdy ta opuszcza tłum ludzi i skierowuje się w opustoszałą uliczkę, ten pojawia się i ma dla niej propozycję. Ona o wszystkim wie, a mimo to postanawia rozważyć jego ofertę, mimo że nie padły jeszcze żadne szczegóły. Już kiedyś przyjęła zlecenie od nieznajomego. Właściwie wtedy zrobił to jej tatko. Ona później również go poznała i obdarzyła go sympatią. Menma siedzi teraz w więzieniu za wysadzenie w powietrze jednego ze skrzydeł Ryuzackiego szpitala.
Niestety Rika, która sama bardzo lubiła płatać różne figle i wykorzystywać cudze słabości, nie mogła przeskoczyć natury i sama cechowała się sporą łatwowiernością. Taka już była, pełna wiary w ludzi. Czasem się opłacało, a czasem nie, ale to chyba jasne.
-Sora. – powtórzyła na głos jego imię, jakby smakując je w powietrzu. Dopiero po kolejnych wyjaśnieniach dotyczących miejsca, w które się wybiorą ponownie otworzyła usta.
-Dobrze, możemy iść.
Sama musiała przed sobą przyznać, że pomimo niecodziennych okoliczności, w jakich się znalazła, czuła się całkiem komfortowo. Nie czuła większego niepokoju, jaki starsza o kilka lat pewnie czułaby w podobnej sytuacji. Zupełnie jakby była pewna, że czeka ją coś dobrego. Czy to przez bogaty ubiór jegomościa, tak podobny do elit kupieckiego miasta, jakich widziała podczas ostatniej plagi w dzielnicy Nihya-tsu? Nie zastanawiała się nad tym, ale zwykły wygląd potrafił zmienić bardzo wiele w odbiorze nawet największego drania i doskonale wiedziała to po… sobie.
Szli więc prowadzeni przez Sorę, a zielonooka szybko zrównała się z nim krokiem. Zrobiło się niezręcznie cicho, jak zawsze w takich sytuacjach. Bardzo chciała jakoś go zagadnąć, ale właściwie nie miała jak. Rozmowa o pogodzie byłaby żenująca, a przecież wiadome było, że nie chce jej zdradzić żadnych szczegółów po drodze. Nie mogą jednak pokonać całej drogi w milczeniu. A już na pewno nie może tego ona!
-Skąd znasz moje imię, Sora-san? – zapytała z nieskrywanym zainteresowaniem, a i w głębi duszy było jej dobrze z tym, że w końcu coś wymyśliła.
Droga okazała się znacznie krótsza, niż przewidywała. Obyło się bez wspinaczki po schodach do dzielnicy możnych. Zatrzymali się w dzielnicy mieszkalnej, w której domki przywodziły na myśl standard na pewno nie lepszy niż to, co sama miała w domu. Poddawało to nieco w wątpliwość jej zaufanie do mężczyzny, ale jeszcze tak o tym nie myślała.
Już u progi drzwi zjawił się lokaj, co jeszcze bardziej utrudniało wykształcenie jakiegoś względnie spójnego obrazu. Rika skinęła lokajowi głową ozdobioną uśmiechem na buzi i przysłuchiwała się rozmowie obojga mężczyzn. Miło, że o mnie pomyślał – przeszło jej przez głowę, gdy Sora poprosił o cukier, którego, jak wynika z kontekstu, sam nie używał.
Lokaj, a potem zdjęcie płaszcza prosto w ręce kamerdynera były zwiastunami bogactwa godnego ubioru Sory. Rika nie omieszkała sama zostawić mu swego płaszcza. To było całkiem fajne uczucie. Podobało jej się! W każdym razie wszystko było na bogato i jedynie zewnętrzny wygląd budynku z jej obecną wiedzą wyglądał na przykrywkę. Kiedy wreszcie przekroczyła próg mieszkania, wszystko stało się jasne. Wątpliwe, by kiedykolwiek wcześniej w jej niedługim życiu otaczały ją takie bogactwa, jak te w tym przeciętnym na pozór domostwie! Niemal odruchowo otworzyła usta na kształt litery „o”, powstrzymała się jednak, uznając że nie bardzo wypada. Nie przysłoniła również dłoni do ust. Zawsze ważny był dla niej wygląd, teraz jednak zupełnie się tego nie spodziewała. Przygryzła skrawek wargi zachowując niewzruszoną minę, wzrokiem jednocześnie wodząc po wszystkich tych cudownościach. Weszli wielkiego pomieszczenia, w której stał równie wielki stół. Niewątpliwie można by urządzić na nim niemałą ucztę, od razu jednak dopadło ją przekonanie, że to miejsce raczej poważnych rozmów, a nie biesiad o byle czym. Niestety nie miała okazji doświadczyć, jak to jest do niego zasiąść, bowiem Sora pokierował ją ku mniejszemu stolikowi, znajdującemu się obok.
Siadając na nie byle jakiej pufie poczuła lekki zawód, zupełnie jakby siadała na ławce rezerwowych, podczas gdy gra toczy się tuż przed jej nosem. Było to irracjonalne uczucie zważywszy na fakt, jak komicznie wyglądałyby dwie osoby dyskutujące przy tak wielkim stole.
Odłożyła tuż przy pufie swoją torebkę, bardzo pilnując by jej ciężar nie przeważył jej na żadną ze stron.
-Bardzo tu ładnie, z zewnątrz nie wyglądało tak okazale. – Skomplementowała, chcąc dać też do zrozumienia, że wie o co chodzi. Wciąż nie było przecież wiadome w jakim celu została tu sprowadzona. – Nie, bardzo dziękuję. Herbata wystarczy.
Gdyby Sora zastanawiał się, dlaczego odmówiła czegokolwiek, szybko będzie miał okazję się przekonać. Wystarczy aż przyjdzie ich cytrynowa herbata. Rika nie lubi kwaśnego. Jest wrażliwa na ten smak i bardzo się wtedy krzywi. Krzywić się z kolei za bardzo nie lubi, bo wtedy ma brzydką buzię, a z brzydkiej buzi wynikają same złe rzeczy. Wsypała więc jedną łyżkę, potem drugą, trzecią, czwartą i piątą. Po starannym wymieszaniu z unikaniem obijania o brzegi naczynia, z herbaty powstał prawdziwy syrop, który piła z wilczą przyjemnością. Gdyby nawet próbowano ją otruć, cukier skutecznie by sobie z toksynami poradził! Trudno wyobrazić sobie coś lepszego we wczesnozimowy dzień, niżeli gorąca, słodka herbata, niemniej nie po to tutaj są. Jeśli Sora sam nie podejmie tematu, ona zdecyduje się to zrobić.
-Zatem jaką masz dla mnie propozycję? - zapytała, zatrzymując na nim swe nad wyraz obecne oczy.

[Hikari]

~ Rika rika po balu fika~
Misja rangi D 5/15+
Rika Kari Matsubari

Podróż jak dla niektórych mogła przebiegać w głupiej ciszy, ale nie wyglądało na to, aby mężczyzna się tym jakkolwiek przejmował. Szedł dość spokojnie nie zwracając na nic specjalnie uwagi, poza upewnianiem się, że Rika jest w jego pobliżu. Nie było to trudne, bo ona zdecydowała zrównać się z nim krokiem. Cóż skoro zmierzają ku jego domu sposobności do ewentualnego wyrządzenia krzywdy zdecydowanie tam będą o wiele lepsze. W czasie podróży można poczuć się dość bezpiecznie. Mimo rosnącego coraz bardziej napięcia ostatecznie padło jedno pytanie, skąd zna jej imię?
- Pewnie, że usłyszałem przypadkiem nie przejdzie prawda?
Lekko się uśmiechnął nie zmieniając swojego tempa.
- Nawet jeżeli chciałbym powiedzieć to jest to obecnie tajemnicą. Może pewnego dnia się dowiesz.
Jak się można spodziewać zewnętrzny wygląd nie przyciągał uwagi, ale zupełnie inaczej było odnośnie przy okazji wykorzystanej obsługi. Dopiero dwunastolatka, a już wykorzystuje mężczyzn no ładnie. Posłusznie poszła za właścicielem, a następnie usiadła na pufie z lekkim zawodem. Przy okazji nie zawahała się skomentować całego domostwa.
- A wyobrażasz sobie w tej dzielnicy dom okazały przyćmiewający inne stojący spokojnie? Bym musiał walczyć z zbyt wieloma złodziejami.
Lekko machnął ręką zajmując swoje miejsce. Przy okazji przyszedł wcześniejszy lokaj otwierający drzwi niosący tacę, a na niej herbatę z malutkimi talerzykami pod spodem, do tego osobno posiekane kawałki cytryny na jednym talerzyku oraz cukier. Przy swoim pracodawcy postawił tylko filiżankę, za to u gościa cała reszta asortymentu.
- Czy jakoś jeszcze mogę pomóc?
- To tymczasowo wszystko, przygotuj tylko szklankę zimnej wody gotowej na wezwanie.
W odpowiedzi dostał tylko ukłon i szybkie ucieknięcie podwładnego. W tym czasie do kubka udało się wsypać pięć łyżeczek herbaty i powstał dość duży cukier, z którego wybijał się jeszcze trochę aromat trunku. O dziwo wcale on nie był zbyt bardzo cierpki, wydawał się dość delikatny. Z tego powodu dodanie pięciu łyżeczek białego kryształu do filiżanki było bardzo smaczne dla każdego smakosza słodyczy. Wtedy nastało pytanie, po co tutaj ona została wezwana. Mężczyzna wziął łyk swojego naparu i przeszedł do odpowiedzi.
- Chciałbym ciebie zaprosić na bal, w dodatku można powiedzieć nie byle jaki. Może to być twoja jedyna szansa, a przy okazji przydzielić super tajną misję o której nikt poza osobami przeze mnie wskazanymi tego wieczoru mogą wiedzieć.
Lekko się jej przyjrzał przykładając dłoń do podbródka.
- Będziemy musieli Ciebie wykąpać, a następnie wyszykować. Ubrania do zmiany, a potem najważniejsze. Wybranie maski, bo to będzie bal maskowy wśród którego bardzo łatwo się ukryć wśród tłumu.
Zrobił delikatną przerwę pozwalającą nadążyć z wiadomościami, a potem kontynuował.
- Twoim zadaniem będzie podsłuchiwać tam pewną osobę i wyłapać ważne informacje. Potem po wszystkim je przekazać pewnej zaufanej osobie, która pójdzie tam z tobą. Możesz to nawet uznać za zabawę w pewnym sensie.

[Rika Kari Matsubari]

Wszystko zaczynało nabierać kształtu jeszcze przed wejściem do budynku. Z perspektywy czasu mogło się wydawać jasne, że nie chciał zdradzić jej, skąd ją zna. W tamtym czasie nie było to jednak tak banalne. Odmowa odpowiedzi również jest jakąś odpowiedzią i można się było nad tym zastanowić. Zresztą Sora nie ukrywał, że jest to tajemnicą. Może gdyby tylko perspektywa poznania prawdy nie byłą tak odległa, zachęciłby nieco bardziej…
Tylko czy naprawdę musiał to robić? Rika nie miała wątpliwości, że nie mężczyzna nie poznał jej przez jednego z towarzyszy zabaw. Jeśli nawet miała, to musiały prysnąć w momencie przekroczenia progu. Sora dysponował trudnym dla niej do oszacowania bogactwie, a ludzie możni raczej rzadko stroją sobie żarty.
Dalszą część wszyscy znamy. Rozgoszczenie się w skrywanych pod przykrywką przeciętnego mieszkanka bogactwach i oczekiwanie na to, po co naprawdę się tutaj spotkali. Sorze nie śpieszyło się. Miał dla niej czas i gdzieś podświadomie musiała wiedzieć, że to dla niej dobrze. Jeszcze tylko zrobiła syrop z cytrynowej herbatki i popijając z wolna słodziutki wywar zapytała go, o co w tym wszystkim chodzi. Wymowne, że ten nie kwapił się szczególnie z przyspieszeniem toku wydarzeń i pewnie trzeba by jeszcze chwilę czekać, nim przejdą do sedna.
Jeśli czegoś na pewno nie mogła się spodziewać, to właśnie tego. Obcy człowiek ściągnął ją z targowiska, by zaprosić na bal. To chyba najwyższy czas, by się uszczypnąć, bowiem cała ta otoczka wystrojonych wnętrz sprawia, że naprawdę można było sobie wyobrazić, że to malutkie marzenie, które urodziło się kilka chwil wcześniej, może się ziścić! Nie pomagał jej sam Sora – a może właśnie pomagał? – podkręcając jej zapędy i zaznaczając, że nie będzie to taki zwykły bal. Sora, mów mi jeszcze!
Tyle tylko, że i pod tym kryło się coś jeszcze. Jedyna szansa i tajna misja. Dwa tajemnicze wytrychy, których jeszcze nie znała. Jedyna szansa na co? – pytała się w myślach, w tych nielicznych chwilach, gdy udawało się je zebrać w całość. Nie było to łatwe, bowiem te wszystkie fajne słowa, takie jak „tajemnica” uderzały w jej głowie z każdą chwilą i wybuchały jak fajerwerki.
-Na baaal? – zapytała tonem, w którym o prym walczyły podniecenie i niepewność. Nachyliła się nieco do przodu, odkładając na bok herbatę i zupełnie o niej zapominając. Właściwie powiedziałaby coś więcej, ale w tej chwili nie chciała mu przerywać!
Z każdym kolejnym słowem Sory ufała mu coraz bardziej. Ten opowiadał o rzeczach, które na ten moment wypierały nieco związaną z balem misję. Liczyła się kąpiel, ubrania i… Maski! Tak, naprawdę dostanie maskę. Ciekawe, czy pozwolą mi wybrać? Ale chwila, jak to „będziemy musieli ciebie wykąpać”!? – nagle przyhamowała i musiała to przemyśleć. O nie, na pewno nikt nie będzie jej mył. Mogą jej nalać wody do jakiegoś diamentowego basenu i nie będzie oponować, ale resztę zrobi sama! Nie rozwinęła jednak wątku, wierząc że tylko tak niefortunnie się wyraził. Nie będzie robiła z siebie głuptaski. Właściwie nawet gdyby chciała, nie miała za wiele czasu, gdyż Sora kontynuował, wreszcie zdradzając treść misji. Po tym jak skończył, sama podjęła się podsumowania tego wszystkiego. Bo choć Sora sugerował jej podejście do tego jak do zabawy, Rika miała z tyłu głowy słowa o jedynej szansie. Nie wiedziała o czym mówi, ale czuła, że nie rzuca słów na wiatr.
-Czyli mam iść na bal maskowy i uzyskać jakieś informacje? Ale chyba mi powiesz, czego szukamy? – „szukamy”. I ona podchwyciła mowę Sory, w której nie mówił on o sobie, a o jakiejś grupie ludzi. - Prędzej pozwolicie mi się wykąpać – a jednak udało się przemycić prawdziwy test! – przebrać w coś galowego i wskażecie osobę, która pójdzie tam ze mną? – zapytała, chcąc się upewnić, że wszystko dobrze zrozumiała. Wcale by ją nie zdziwiło, gdyby było inaczej.
-Aha. Zapomniałam jeszcze o wyborze maski! – mówiąc to nieznacznie podniesionym głosem uniosła się na opartych o stół ramionach, jakby zaraz chciała wstać i wziąć się do dzieła. Dwa symetryczne kosmyki włosów z lewej i prawej strony uniosły się nienaturalnie do góry, tworząc wspólnie nad jej postacią okazałe serce. Tak gdyby ktoś jeszcze miał wątpliwości, czy aby na pewno wygrała przed chwilą los na loterii.

  Ukryty tekst

[Hikari]

~ Rika rika po balu fika~
Misja rangi D 7/15+
Rika Kari Matsubari

Młoda Rika ekscytowała się samą myślą na bal, a nie patrzyła nawet na niebezpieczeństwa tego co mężczyzna mówi. Przecież za wykrycie szpiegowania mogliby nawet wtrącić do lochu, a korzyści z uczestniczenia w takim wydarzeniu aby być bardziej rozpoznawalnym także nie ma. Wszyscy będą nosić maski, ubranie które założy tam będzie tylko jednorazowe. Zresztą pewnie nawet nie będzie się nadawać do codziennego użytku, ciekawe jak to przeżyje nasza młoda dama z włosami z serc? W każdym bądź razie nie zrobiło to na nikim wrażenia tutaj.
- Tego dowiesz się w odpowiednim momencie, ale chodzi o pewien przedmiot, bardzo wartościowy. Nie mogę zdradzić zbyt wielu szczegółów.
Tutaj wziął łyka swojej herbaty i kontynuował.
- Co do wykąpania nalegałbym jednak na to. Służąca w międzyczasie wprowadziłaby ciebie w szczegóły, których nawet ja nie znam. W końcu to przysługa dla starego znajomego, który więcej ode mnie nie oczekiwał.
Lekko machnął tutaj ręką, jakby to było zupełnie nieważne, a z pewnością w takim wypadku nie miał zamiaru mówić więc. Potrząsnął dzwoneczkiem, który był zadziwiająco głośny. Gdy pojawił się lokaj od razu do niego przemówił
- Przynieś maski.
Ten po lekkim ukłonie spełnił żądanie i wrócił po paru minutach. Było ich kilka, w tym królika, myszki, wiewiórki, tygrysa oraz białego wilka. Po wyborze nie było czasu do stracenia.
- Wskaż naszemu gościu łazienkę. Tam już powinna na nią czekać Sachiko, która się nią zajmie i wprawi w resztę szczegółów.
Po wejściu do na górę poziom bogactwa wcale się nie zmniejszał, tak samo w miejscu gdzie miała Rika brać kąpiel. Wanna z złotymi elementami, tak samo zlew. przy których były już puste wiadra. Z wody niemalże unosiła się ciepła para, w końcu zima jest, a ogrzewanie centrale i podłogowe w tych czasach nie działa idealnie. To nie oznaczało, że można było narzekać.
- Witaj, jak się czujesz słonko?
Powiedziała to z nieukrywanym uśmiechem stojąca w środku blondynka. Widocznie się miała Tobą zająć, jak nalegał dalej gospodarz i wprowadzić w resztę szczegółów. Miała na oko może maksymalnie z dwadzieścia siedem lat, ale takie coś potrafi mylić niestety czasami aż okropnie. Szczególnie w przypadku miejsca, gdzie powstała japonia w przyszłości za murem.
- Nazywam się Sachiko i będę na balu twoją mamą, więc możesz się przyzwyczajać już tak mówić.
Czekała w tym na jakąś reakcję, ale im dalej w las tym tylko więcej tajemnic.

[Rika Kari Matsubari]

Jak mogłaby martwić się ryzykiem niepowodzenia i idącymi za nim konsekwencjami, mając w perspektywie cudowny bal pełen przepychu? Oczywiście, wielu z nas zadałoby sobie jedno z fundamentalnych pytań ludzkiej egzystencji: gdzie jest sława? Robienie czegoś w masce oczywiście wiązało się z jej brakiem. Nie zważała na to jednak, bowiem w skrywaniu się za specjalną maską, którą niedługo sama sobie wybierze, było coś bardzo, bardzo ekscytującego. Jakkolwiek chciała poznać szczegóły swego zadania, musi uzbroić się w cierpliwość. Sora zarzekał się, że nie jest wtajemniczony we wszystkie szczegóły. Jeśli to prawda, to wszystko naprawdę było nieźle pokręcone.
Walczyła ze swoją ciekawskością, słysząc o cennym przedmiocie. Pewnie nie dałaby tak łatwo za wygraną, gdyby nie inne bodźce odwracające jej uwagę. Jeśli o nich mowa, to im silniejszy związek emocjonalny do nich, tym bardziej potrafią nami zawładnąć. Na jednym krańcu znajdowało się spotkanie z księciem, z którym już niedługo pójdzie na bal, drugim zaś – kąpiel. Nie to, żeby nie lubiła się myć. Niezbyt podobało jej się robienie tego przy kimś. Całe szczęście Sora napomknął coś o służącej, więc nie powinno być tak źle. Zgodziła się skinieniem głowy.
Trudno było wysiedzieć na swojej pufie, gdy Sora polecił przyniesienie masek. Minęło kilka chwil, nim ten sam służący co wcześniej przyszedł do nich z tym kluczowym elementem kostiumu. Wybór był całkiem duży, a maski nie byle jakie. Od razu odrzuciła białego wilka, z prozaicznego powodu – za bardzo przypominał psa Inuzuki, który naszczał na nią w Midori. Dziewczynka obawiała się też, że książę wystraszy się jej w masce tygrysa, dlatego jego również odrzuciła. Wiewiórka była najmniej ciekawa i na polu bitwy została myszka z królikiem. Myszka okazała się zbyt bliska szczurowi, królik zaś był nad wyraz słodki i to na niego padł wybór. Nachylała się nad maskami przez stanowczo za dużo czasu, świecąc uśmiechem na buzi. Gdy tylko wybrała króliczka, wzięła maskę w ręce, a Sora polecił wskazać Rice łazience, gdzie miała czekać niejaka Sachiko. Spojrzała tylko pytająco, czy może zabrać maskę i powędrowała za sługą. Skoro nagle wskazany był pośpiech, tym milsze było, że Sora wykazał się cierpliwością, pozwalając jej wybrać zdecydowanie najfajniejszą maskę!
Wtedy idąc za lokajem Rika zapoznała się z kolejną kondygnacją przeciętnego z zewnątrz budynku. Wyższe piętro niczym nie różniło się od poprzedniego pod względem rozmachu, choć oswojona z tym nieco, nie odniosła drugi raz równie wielkiego wrażenia. W pełnej bogactwa łazience poznała Hachiko, swoją nową wspólniczkę.
-Cześć. Bardzo mi się tu podoba i właściwie to nie mogę doczekać się na bal. – powiedziała, błąkając nieco wzrokiem po pomieszczeniu. Dopiero pod koniec skupiła się na blondynce i uśmiechnęła się do niej.
-Będziesz… mamą? Czyli idziemy razem. – trudno było jej kryć zdziwienie. Przecież jeszcze do niedawna wyobrażała sobie księcia. Co więcej, nie do końca wiedziała co to za różnica, kim dla siebie będą. Wszyscy będą przecież w maskach.
-Mamo (jejku, jak dziwnie to brzmi), na imprezie będę króliczkiem. Co to właściwie za bal? Kto tam będzie? – pytała, próbując rozeznać się w sytuacji. - Po co właściwie tam idziemy? Sora powiedział, że chodzi o jakiś cenny przedmiot i musimy się czegoś dowiedzieć. Póki co to wszystko jest dla mnie bardzo dziwne.
Gdy uzyska odpowiedzi na chociaż część z nurtujących ją pytań, przyjdzie pora na tę nieszczęsną kąpiel. Rika przypomni sobie o niej, spoglądając na wannę.
-W co mam się ubrać, gdy już się wypluskam, mamo? – celowo zaakcentowała ostatnie słowo. Miała cichą nadzieję, że na czas kąpieli zostanie pozostawiona samej sobie. Nawet jeśli nie, to przy Sachiko chyba nie będzie tak źle. Przecież to nic takiego…

[Hikari]

~ Rika rika po balu fika~
Misja rangi D 9/15+
Rika Kari Matsubari

W rozmowie Rika wyobrażała sobie spotkanie księcia, ale czy ktokolwiek powiedział, że taki właśnie będzie? To są już dopowiedzenia, jakieś dziwne pomówienia! Na szczęście przynajmniej zgodziła się dziewczyna odnośnie pomocy w jej umyciu, a potem przeszła do wybierania masek. Odrzucała wszystkie po kolei aż coś sobie wybrała, padło tutaj na maskę królika. Była wykonana z gliny więc troszkę ważyła, ale przy okazji dość cienka jak na taki twór i odtworzona szczegółowo. Po obu stronach był sznur, który się związywało z tyłu głowy, a na twarzy pozostawały jedynie usta widoczne dla innych. Zapewniała ona bardzo dobre ukrycie kim się jest tak w rzeczywistości. Sora po prostu kończył swój napój nie specjalnie przejmując się dalej tym wszystkim. Jedynie kiwnął, że można ją zabrać.
- Lepiej tylko zostaw królika przed łazienką, bo od pary wodnej farby mogą się popsuć. Chyba, że wolisz ryzykować.
Bardzo często w życiu będąc ostrzegani mimo wszystko ryzykujemy. Nie idź tam, bandyci ciebie zabiją. Nie dodawaj do ramenu magi. Jak będzie tym razem rozwiązany ten problem? Nad tym można było zastanawiać się całą drogę na górę, która już nie wywoływała szoku, dało się przyzwyczaić do tego wszechobecnego przepychu. Pod samymi drzwiami nieoczekiwanie odpowiedział lokaj, tego się nie dało spodziewać.
- Mogę zanieść maskę do przebieralni, gdzie będzie panienka zakładać suknię.
Normalnie spadł z nieba, zresztą pewnie gdyby nie kiwnięcie historia potoczyłaby się tak jak teraz zaproponował. Tylko przez to Sora dał wskazówkę ostatecznie. Nie było czasu jednak tym dalej się zajmować, bo w środku łazienki była Sachiko. Właściciel miał rację z wilgotnością powietrza, z wanny cieplutka woda parowała, a krople osiadają na podłodze oraz ścianach.
- Tylko nie zapominaj, że ten bal ma być zadaniem, a nie zabawą.
Służąca uśmiechała się, a ton głosu był bardzo delikatny. Po chwili Rika zaczęła zasypywać pytaniami, niczym jakaś lawina, ale to wcale nie zmieniło jej nastawienia. Pokazała dłonią, aby ta się zbliżyła zarówno do niej i wanny. Nie chciała przerywać pytań.
- Wszystko w swoim czasie. Po prostu postaraj się zrelaksować, wejść do wody, a ja przedstawię tobie sytuację na tyle ile mogę.
Powiedziała to gdy byłaś odpowiednio blisko i mogła pomóc ściągnąć wierzchnie ubranie delikatnie za ramiączka.
- Aby wejść na bal będziesz musiała udawać moją córkę o imieniu Hiromi, przy wejściu sprawdzają listę gości. W związku z tym musisz też wyglądać dość odpowiednio.
Matsubari stała już błyszcząc swoją nagą skórą, a przez to też została zachęcona aby wejść do środka.
- Będą tam różni właściciele bogatych rodzin wraz z swoimi dziećmi. Jest to zwykłe przyjęcie, które jakiś nad wyraz chętny przyszły pan młody zorganizował po zaręczynach.
Machnęła lekko dłonią a potem przeszła do obowiązków czyszczenia ciała gościa, ale też lekkiego masażu ramion z jakimś aromatycznym olejkiem.
- Dostała ona klucz kozła z tej okazji. To właśnie o nim będziemy szukać informacji. Młoda kobieta prawdopodobnie go będzie chciała użyć, aby się pochwalić zawartością pokoju. W pewnym momencie pół Ryuzaku plotkowało jakie cuda nie są tam zamknięte. Ostatecznie tego nie wie nikt.
Widać ona zupełnie się nie przejmowała sytuacją, ale czy się dziwić? Podobno czas gonił, a tak długo trwało już wybieranie masek. Tylko w takim razie co z tymi luksusami przedłużającymi pracę.
- W co? Zobaczymy, coś tobie wybiorę w przebieralni.

[Rika Kari Matsubari]

Całe szczęście Sora, a później lokaj ostrzegli ją przed uszkodzeniem maski. Rzeczywiście w łazience było gorąco i łatwo byłoby doprowadzić do rozpuszczenia farby. Na pewno by sobie tego nie darowała! Bez wahania oddała więc królika służbie i to pomimo pewnego specyficznego przywiązania, jaki wytworzyła względem skrawka gliny przez te kilka chwil. Weszła do środka, by poznać Sachiko, podczas gdy jej maska migrowała do przebieralni. Normalnie jak w teatrze!
Nieważne, skupmy się. Nawet blondynka zauważyła, że w Rice za mało jest koncentracji na zadaniu. Ta po przyjaznym zwróceniu uwagę na ten fakt niemal zamieniła się w żołnierza. Spoważniała na buzi i dzielnie rozpoczęła kąpiel. Nie było zresztą tak źle, jak się spodziewała. Bezzasadne obawy to norma wśród maluchów, choć tutaj miała akurat powody. Przecież nie znała nikogo w tym tajemniczym budynku.
Gdy była już w wannie, odprężeniu towarzyszył głos Sachiko, która opowiadała o niuansach zadania, skrupulatnie odpowiadając na większość z zadanych pytań.
Powód udawania córki Sachiko okazał się prozaiczny – inaczej nie dostałaby wejściówki. I choć wejściówka brzmi całkiem poważnie, to bal nie był jakąś wielką uroczystością, o jakiej myślała. Ot, fanaberią pana młodego. To rozczarowało Rikę najbardziej, choć w natłoku nowych informacji szybko zapomniała o swoim zawodzie.
-Hiromi. – powtórzyła imię, które miała przybrać na potrzebę misji. Próbowała je wysmakować, możliwie najlepiej poczuć. Nie brzmiało najlepiej, ale tragedii też nie było. – czy Hiromi jest choć trochę podobna do mnie – bo to inni są podobni do Riki, nigdy nie odwrotnie. – czy może muszę się jakoś do niej upodobnić? – zapytała całkiem trzeźwo, co przy zapachach wcieranych w jej ciało olejków wcale nie było takie proste.
-Może ma jakieś charakterystyczne zachowania? Byłoby trochę głupio, gdyby to dzieci mnie zdemaskowały.
Mała próbowała wyobrazić sobie tę uroczystość, na której niezależnie od wieku i gabarytów każdy skrywać się będzie pod maską. Zarówno ci zupełnie nieszkodliwi, jak i prawdziwe szychy. Ciekawe jak wśród nich odnajdzie się mały króliczek?
Hitem okazała się informacja o pokoju otwieranym kluczem kozła. Tajemnicza komnata, odkryta setką tajemnic. Kiedyś również obiło jej się o uszy coś na ten temat, ale zawsze traktowała to jak zwykłą, mało wyrafinowaną legendę. Czyżby takie miejsce rzeczywiście istniało!?
-Jeny, takie pomieszczenie naprawdę istnieje? – zapytała nienaturalnie podniesionym głosem. – Mam nadzieję, że to nie tylko plotki. Właściwie… może ta kobieta nie będzie się krępowała powiedzieć czegoś przy mnie, jak przy dorosłych. Pewnie nie opowie mi wszystkiego i nie zaprowadzi do pokoju, jeśli rzeczywiście gdzieś tam jest, ale spróbuję się do niej „przytulić”. – dodała z cwanym uśmiechem ekspertki, na którego pokrycie nie miała zupełnie nic. Lubiła szpiegować, ale nigdy nie robiła tego „tak naprawdę”.
Czas opuścić wanienkę i przymierzyć wdzianko. Oby Sachiko miała gust! – pomyślała.
-O której zaczyna się bal? – zapytała, by nie zwrócić niegrzecznie uwagi na upływający czas.

[Hikari]

~ Rika rika po balu fika~
Misja rangi D 11/15+
Rika Kari Matsubari

Nagłe nabranie powagi wcale nie było wymagane, ale do tej pory to przeważała przede wszystkim ekscytacja balem, czy maską. Rozkojarzenie podczas podawania ważnych informacji mogłoby doprowadzić do pominięcia jakichś szczegółów. Zmienienie nastawienia jednak wywołało lekki uśmiech u rozmówczyni. Pewnie to było dość słodkie, takie udawanie szeregowego żołnierza. Prawie takim była, przecież podsłuchiwanie i zdobywanie informacji również są prowadzone przez różne służby. Podejmowanie misji niczym innym się nie różni.
- Jest dużo prościej niżeli myślisz. Nikt ciebie nie zna, tak samo jak i mnie. Jedyne co musisz to pięknie wyglądać i działać adaptując się do zmieniającej się sytuacji.
Możliwe jest, że ludzie będący tutaj nie mówią wszystkiego. Ba jest to nawet pewne. Występuje tylko pytanie co? Skąd w takim wypadku dorwała zaproszenie? Prawdy się nie dowiemy, a przynajmniej nie w tym momencie. Można próbować jej dochodzić, nikt nie broni. Tylko dotychczasowe odpowiedzi na pytania wydawały się niemalże informacjami, które musiano przekazać. Nic specjalnego w tym nie było.
- Przebywając z dziećmi nie zapomnij po co tam pójdziesz. Nie będę kwestionować obecnie metod wtapiania się w tłum, aby podsłuchać rozmowę. Powiem nawet więcej, ta kobieta posiada brata w twoim wieku.
Co do pomieszczenia kobieta wzruszyła lekko ramionami, co ciężko było zauważyć w momencie jak się zajmowała plecami. Dodatkowo podała drugą gąbkę, aby resztę ciała Rika mogła wypolerować samodzielnie.
- Nie powinna aż tak bardzo, szczególnie jak będziesz zajmować się jej bratem. Jest zbyt głupia aby o czymś takim pomyśleć, ale uważaj na jej narzeczonego.
Przeszła do opieki włosami, w końcu one także musiały być wymyte, rozczesane i ułożone. Pierwsze wrażenie bywa tym najważniejszym prawda?
- Dodatkowo w służbie na posesji jest jedna osoba z którą będziemy współpracować. Jest to kelner, który sam do ciebie podejdzie w razie potrzeby. Uwierz, nie pomylisz tego z zwykłą obsługą.
Tutaj delikatnie się zaśmiała. Trzeba powiedzieć, że umiejętnie dawkowała wszystkie informacje o zadaniu. Tych było bardzo wiele do zapamiętania, a możliwych pokus po drodze jeszcze więcej. Gdy już całe ciało było czyste podała ciepły ręcznik w który można było się okręcić, na podłodze także leżał jeden aby nie było zimno w stopy po wyjściu, a tuż za nim ciapy. Widać było, że dbali o szczegóły.
- Gotowa przejść do garderoby?

[Rika Kari Matsubari]

Z miejsca dziwnym wydał jej się fakt, że nie będą na balu rozpoznawalni. Wchodzą przecież poprzez specjalną listę, na której wypisane będą ich imiona. Imiona nieprzypadkowe, tego była pewna z całą stanowczością. Jeśli Sachiko w żadnym punkcie nie minęła się z prawdą, to znaczy, że wchodzą w czyjeś miejsce. W miejsce kogoś, kto zdecydował o rezygnacji z udziału w balu, czy może w miejsce kogoś, kogo skutecznie się pozbyto?
Rika stopniowo wprowadzana była w szczegóły misji. Jasnym było, że są one umiejętnie dawkowane, choć nie wiedziała w jakim celu. Cenną informacją była obecność na balu młodszego brata panny młodej. Cenną informacją była rzekoma jej głupota, a przynajmniej brak inteligencji i świadomości zagrożenia, o ile takim można nazwać szpiegostwo. Nie było sensu dbać teraz o źródło tej wiedzy. Raczej wszyscy mają interes w tym, by była ona prawdziwa. Co się zaś tyczy brata panny młodej, to sprawa się już nieco komplikowała. Siłą wyobraźni wyobrażała sobie jego wygląd, krótkowłosego mężczyznę z brodą. Ot, taki strzał.
W międzyczasie Rika zaczęła szorować się sama, a z napływających informacji zaczął powstawać spójny obraz. Do tego jeszcze tajemniczy człowiek, z którym miała współpracować. Osoby takie, jak słusznie opisała blondynka, potrafią niewielkim gestem ujawnić się tak, by tylko rzeczywiści adresaci komunikatu odczytali to jak należy. Mała nie wiedziała co by to mogło być, ale nie wątpiła, że tak sięstanie. Z biegiem czasu w jej umyśle zaczęły kiełkować własne wizualizacje tego wieczoru. Pomieszczenie, wszystkich tych ludzi wraz z ich maskami. Nawet poszczególne zachowania i odpowiedzi. Każdy kolejny scenariusz zwiększał jej gotowość na to, co miało nadejść. Owinęła się więc ręcznikiem, wycierając z grubsza, po czym nałożyła na stopy laczki i była już gotowa, by przejść dalej. Skoro to miała już za sobą, będzie się wreszcie mogła skupić na byciu piękną i nałożyć coś na siebie.
-Możemy iść. Którędy? – zapytała, a w jej tonie nie było zniecierpliwienia, a raczej ulga, że to już. Chciała już rozpocząć zadanie. Ubrać to coś, co jej zaproponują i ruszyć na bal. Poznać tych ludzi, których może sobie tylko wyobrazić. Pewnie i tak przyjdzie jej jeszcze poczekać na Sachiko i jej strój, a przecież im szybciej wyjdą, tym mniej stresu zdążą się najeść. Przynajmniej ona.

[Hikari]

~ Rika rika po balu fika~
Misja rangi D 13/15+
Rika Kari Matsubari

Dalsze informacje były przez Rikę wchłaniane niczym gąbka zbierająca wodę w pełnej wannie. Nie dyskutowała, może i analizowała, ale to wciąż były spekulacje. Zresztą skąd dziecko miałoby wiedzieć jak takie rzeczy załatwiają dorośli? Dodatkowo skąd takie ciemne scenariusze? A co jeżeli to tylko ktoś dopisał dodatkowe dwa imiona oraz nazwiska do listy gości, w przypadku chodzenia w maskach po przejściu nikt tego się nie dopatrzy. Od razu musieli mordować, a w najlepszym przypadku sprawić, że nie mogą przyjść prawdziwi goście. Doprawdy, ta młodzież jest coraz bardziej zdeprawowana, sposobów jest miliony, a każdy to tylko dziwny domysł. Jak było w rzeczywistości - raczej pozostanie to tajemnicą.
Po wymyciu ciała, że skóra niemalże błyszczała nadeszła pora na wyjście i ubranie się. Włosy pachniały dość intensywnie, taką mistyczną aromatyczną mgiełką. Dziewczyna odnośnie zmienienia pomieszczenia także była niesamowicie podporządkowana, zresztą... Przez cały ten czas praktycznie się nie zawahała. Była gotowa do wykonania zlecenia, a te nie wydawało się ono aż takie straszne. Pójść na imprezę, starać się usłyszeć informacje związane z jakimś dziwnym kluczem. Czy mogłoby mieć jakieś lepsze? Cóż tak na prawdę zależy dla kogo.
- Pokój naprzeciwko po lewej.
Zawinięty ręcznik pochłaniał niemalże w całości, nie było nawet milimetra nagości. Jakieś zmartwienie z głowy, prawda? Pomieszczenie do którego zmierzyły było w porównaniu do reszty mniejsze, ale to była tylko zwykła przebieralnia. Zapewne dla służby, która mogła zmieniać swoje ubrania w swobodnym miejscu. W tym momencie niczyjej własności nie dało się dopatrzeć, tylko wiszące na wieszakach trzy sukienki, które były wzrostem dopasowane. Czerwona, która sięgała niemalże do podłogi, niebieska parę centymetrów za kolana, a także szara kończąca się w połowie kolan. Wszystkie były dość swobodne, chociaż ostatnia wymieniona najciaśniejsza. Poza tym było lustro wielkie na jedną ścianę, gdzie można było się w pełni przeglądać, a po drugiej stronie fotel oraz mały stolik. Na nim parę kartek, ale wierzchnia była portretem kobiety.
- To jest nasz cel, będzie nosiła maskę lisicy. Pod tym znajdziesz jeszcze podobiznę jej brata, którego maski nie znamy i narzeczonego z najprawdopodobniej sokołem. Musisz zapamiętać ich wygląd, a potem odnaleźć na balu maskowym. Tymczasowo zostawię ciebie samą, abyś sobie wybrała strój który zechcesz. Jak będziesz gotowa wyjdź, a tymczasem muszę się jeszcze sama przygotować prawda?
Mówiąc to zostawiła Rikę samą.

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

I w ten sposób kolejna część przygotowań była za nimi. Rika wraz ze swoją tymczasową „mamą” Sachiko wyszły z łazienki i udały się do przebieralni. Jakże odmienne były to przygotowania do standardowych działań każdego shinobi. Ubranie zbroi, założenie kabury naszpikowanej ostrymi kunaiami i innymi broniami miotanymi. Pigułki utrzymujące w wysokiej formie i zawsze groźne notki wybuchowe. Tak to powinno wyglądać! Rika również odstawała od takiego przygotowania. Ubierała się raczej mało po ninjowemu, a w jej równie niebojowej torebce bez dna oprócz kilku senbonów znajdowały się też takie cuda, jak lusterko i dmuchawka na bańki. Jednak nawet dla niej obecne starania nie były czymś zwyczajnym. Pielęgnacja ciała i robienie wszystkiego, by nie odstawać od dzieci z wyższych sfer. Przykryta ręcznikiem potuptała do znajdującej się po lewej stronie korytarza przebieralni. Tam czekały trzy suknie, które na pierwszy rzut oka powinny pasować. Gdzieś musiała być też maska, którą miał przynieść tu lokaj. Zanim jednak odda się na dobre wybieraniu odpowiedniej kreacji, Sachiko miała jeszcze coś do powiedzenia.
Na stoliku po stronie przeciwnej do lustra leżało kilka kartek papieru. Na wierzchniej z nich namalowany był portret pewnej kobiety. Ze słów blondynki wynikało, że to ona jest posiadaczką klucza, który tak bardzo ich interesował. Maski lisicy, jaką miała rzekomo założyć na bal co prawda nie było, niemniej wyobraźnia Riki już pracowała. Następnie podobną prezentację przeszedł jej młodszy brat oraz pan młody, który miał ubrać maskę sokoła. Brak wiedzy nt. maski chłopca nie wydawał się dla Riki problemem.
-Hmm. To i tak całkiem dużo. Chyba będę wiedziała, jak ich odnaleźć. – powiedziała, mając już w głowie pewien plan. Zamierzała zapamiętać kilka rzeczy. Figurę panny młodej, aby dopasować ją do maski, która i tak być może wszystko jej powie, jasne włosy pana młodego, a co do tego brzdąca… jego budowa ciała też wydawała jej się łatwa do skojarzenia. I tak kluczem miała być posiadająca klucz. Jeśli znajdzie tę kobietę, prędzej czy później pojawią się przy niej pozostali.
-Pewnie! Ja sobie poradzę. Jak będę gotowa, to wyjdę przed drzwi i na ciebie poczekam. – powiedziała i po chwili została w przebieralni zupełnie sama.
No, może nie zupełnie. Prócz niej były jeszcze trzy piękne suknie, spośród których jedną ubierze na bal. Każda musiała niemało kosztować i każda miała w sobie to coś. Czerwona miała jej drugi ulubiony kolor, choć była bardzo długa i być może nieodpowiednia na zadanie, które przed nią stało. Niebieska była idealnej długości, ale… no właśnie. Była niebieska, a to przecież nie kolor dla niej. Trzecia zaś miała kolor szary, a więc idealnie pasujący do maski króliczka. Była może nieco krótsza od jej standardów, ale większym problem ujawnił się po jej przymierzeniu. Najzwyczajniej okazała się obcisła. Rice raczej to nie odpowiadało, bo i tak nie bardzo miała co uwydatniać. Zresztą nie bawiła się w takie rzeczy. Skoro niebieska suknia została z miejsca odrzucona, wybór sprowadzał się do prostego dylematu: piękno czerwonej sukni, czy praktyczność wtapiającej się w tłum szarej.
Sięgnęła raz jeszcze po pierwszą z lewej. Ubrała ją i obejrzała się kilkakrotnie ze wszystkich stron w lustrze. Ciemne, mahoniowe włosy bardzo jej pasowały do czerwonej sukni, a ona sama była zdecydowanie najładniejsza. Być może właśnie to ostatnie pomoże jej się zbliżyć do któregoś z celów. Poprawiła jeszcze wszystko, co tylko nadawało się do poprawienia i już miała wyjść, gdy uzmysłowiła sobie, że omal nie zapomniała o masce! Ona gdzieś musiała tutaj być. Niezależnie od rezultatu poszukiwań chwilę później spojrzała raz jeszcze na wszystkie trzy zdjęcia, które leżały teraz jedno obok drugiego. Skierowała się do wyjścia, gdzie być może czekała już na nią Sachiko. Jeśli nie to trudno, ona chwilę poczeka. W głowie tworzyła już możliwe scenariusze tego, co się wydarzy. Tak zwana wizualizacja. Czas wprowadzić swe plany w życie.

[Hikari]

~ Rika rika po balu fika~
Misja rangi D 15/15+
Rika Kari Matsubari

Zapoznanie się dokładne z namalowanymi płótnami chwilę zajęło. Trzeba przyznać, że musiały wyjść spod ręki kogoś doprawdy zdolnego, patrząc na to dało się dostrzec dość sporo szczegółów. Pewnie, dałoby się coś poprawić wedle najwybitniejszych malarzy obecnych czasów, ale braki mogłaby dostrzec tylko elita społeczeństwa w tym zakresie. Zapamiętanie sylwetki nie było aż tak ciężkie, wysokość też idealnie dobrana do tła, że niemalże można było ją ocenić wzrokiem. Wyobrażenie sobie maski na twarzy było dziecinnym zadaniem, ostatecznie młode osoby aż tryskają wyobraźnią. Przykład? Podłoga to lawa.
Rika była pewna siebie, miała już wyjaśnione większość szczegółów zadania. Wystarczyło teraz tylko się przebrać, a potem wyjść na zewnątrz. Wybranie sukni nie było zbyt łatwym zadaniem, jak to dziewczyna na wszystko musi chociaż trochę po marudzić, w wszystkim coś nie tak. Gdyby to miało tylko jedną fałdkę też by znalazła zapewne i trochę wierciła nosem sprawdzając kolejną. Na szczęście w tym zakresie każda była dopilnowana idealnie, zagniecenie które się na niej znajdzie znajdzie to będzie wyłącznie winą noszącej. Czerwona zbyt długa, niebieska kolor miała niepasujący zupełnie, szara zbyt obcisła więc powrót do pierwszej. Mimo swojej długości lepiej nie bać ryzykować pęknięcia materiału w trakcie balu. Wyszła już gotowa po kilkukrotnym obejrzeniu się w lustrze i spędzając w sumie sporo czasu w tych czterech kątach postanowiła wyjść biorąc swoją maskę wiszącą obok. Nie sposób było opuścić tego miejsca jej nie zabierając, widać lokaj myślał nawet w takich przypadkach. Za to przy wejściu do środka przegapienie jej było niemalże pewne. Jedyne czego nie przewidzieli to jak wysoko jest zawieszona, ale na palcach udało się bez większego problemu po nią sięgnąć. Tam czekała Sachiko, która była przebrana w swój szary strój sięgający za kolana i nie będący zbyt obcisły. Niemalże po złości co?
- Pięknie wyglądasz. Czy chciałabyś coś poprawić w tej sukni? Mamy jeszcze chwilę czasu do wyjścia, a lokaj może się tym zająć.
W przypadku jakichś zastrzeżeń trzeba było ją zdjąć i poczekać ponownie w przymierzalni trochę czasu, ale może jest to warte?
- Jeżeli nie to udamy się już teraz na bal. Będziemy tam trochę wcześniej, ale dzięki temu uzyskamy więcej czasu na poznanie terenu, a także gości.

[Rika Kari Matsubari]

Nie pozostało jej wiele do zrobienia. Jedynie sięgnąć po zawieszoną na widoku masce i ruszyć na balety. Przebieralnie jednak nie była najlepiej dostosowana do ludzi jej rozmiarów i z trudnościami sięgnęła po maskę, wspinając się po nią na palcach. O mały włos nie upuściłaby tego glinianego skarbu, wisienki na torcie w jej kreacji, gdy końcówkami palców sięgnęła po maskę i opadła na pięty. Ależ byłaby to niepowetowana strata! Całe szczęście króliczkowi nic się nie stało. Trzymała maskę oburącz niczym starą wazę babki Akane, którą niegdyś złapała raptem kilka centymetrów od ziemi. Ała, do dzisiaj doskonale pamięta zderzenie z szafą po tym desperackim akcie ratunku rodzinnej pamiątki.
Nie zakładając jeszcze swojego Króliczka wyszła z przebieralni, gdzie czekała już na nią Sachiko. Ubrana była w szarą suknię, która doskonale pasowała do jej blond włosów. Kolor ubrania był łudząco podobny do trzeciej z kiecek, które miała do wyboru. Tyle że jej była trochę obcisła, a ta na „mamie” leżała idealnie. Przełknęła ślinę z lekką zazdrością. Reguła niedostępności mówi jasno, że na atrakcyjności bardzo zyskuje to, czego nie możemy w danej chwili mieć. Było to irracjonalne, bo przecież śliczna, czerwona suknia choć przegrywała wygodą, była w jej oczach trochę ładniejsza, a to liczyło się dla niej bardziej.
Dygnęła szczęśliwa z komplementu, jeszcze raz się prezentując.
-Dziękuję! Właściwie zastanawiałam się nad suknią taka jak twoja… - przewińmy z trzy minuty.
-… Wydaje mi się, że moja suknia jest ok. Właściwie to jest idealna i nie zmieniłabym w niej nic! Myślisz, że nie wygląda trochę… groteskowo? – niedawno pierwszy raz usłyszała to słowo i uznała że to idealny moment, by się nim popisać. Jednocześnie popisy trwały przy jej twarzy, gdzie właśnie przykładała maskę i pytała się, czy tak dobrane suknia z maską za bardzo się nie gryzą. Kolejno przyjrzała się masce Sachiko, o ile ta była gdzieś na widoku i poprosiła o pokazanie jej dokładniej. To przecież może być ważne, gdyby szukały się na balu.
-Myślę, że możemy iść. Powiedz mi tylko jakie imię mam wpisane na liście i jestem gotowa. – powiedziała, bimbając złotym naszyjnikiem z lewej do prawej. Odrobina czasu na zapoznanie się z salą balową na pewno im się przyda.

[Hikari]

~ Rika rika po balu fika~
Misja rangi C 1/30+
Rika Kari Matsubari

Bababskie pogaduszki, mogłyby trwać nawet wieczność. Tutaj co prawda jedna strona była wciąż dzieckiem, które początkowo patrzyło na Sachiko niemalże jak na ulubionego lizaka. Już wyjaśniam. Niestety papierek dookoła zbyt mocno się przykleił i nie można go było otworzyć, więc wybrało się jakiś inny smak, a ktoś obok pojawia się z tym najcudowniejszym. Nasz wzrok mógłby go zabić, wytargać mu go z buzi i zaznawać rozkoszy potem samodzielnie, w przypadku sukienki tak nie zadziała. Ta będzie zdecydowanie zbyt wielka i trzeba się obejść bez tego. Dopiero pochwała wyglądu sprawiła, że Rika zapomniała o swoim możliwym wyborze. Jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma. Zadowolenie było na dość wysokim poziomie, o co jednak chodziło z wyglądem groteskowym? Chciała się pochwalić słowem, ale nie musiało to wyjść zbyt dobrze. Owszem suknia sięgała niemal do podłogi, ale nie było w niej przesadnych elementów. Wykonana została z bardzo dobrego materiału, który żywo oddawał kolor, a także krój nie spotykany w tych na targowisku. Po prostu markowa odzież zazwyczaj oddaje różnicę ceny w jakości.
- Uwierz mi, że tam gdzie idziemy nie jest ona niczym niezwykłym.
Rika dla dobra zadania powinna mniej się ekscytować wszystkim dookoła, a bardziej skupiać na nim. Obecnie niby słuchała, nawet odpowiadała, ale to wlatywało jednym uchem, aby wylecieć drugim. Kobieta w rękach miała maskę karnawałową koloru fioletowego. Była przyozdobiona diamentami, chociaż nie było ich zbyt przesadnie. Nie trzeba było oglądać długo aby zapamiętać, w porównaniu do tymczasowo przybieranego fałszywego imienia. W istocie ta panienka nie żyjąca jeszcze trzynaście wiosen wcześniej je nawet powtarzała. Była to jedna z pierwszych przekazywanych informacji, jako jedna z najważniejszych. Nie szkodziło to zapomnieć. Skoro zdarza się z tak podstawowymi rzeczami to jak z tymi trudniejszymi? Sylwetką panny młodej? Udało się to wyobrazić, tylko czy można być pewnym własnej pamięci? Dało się usłyszeć po pytaniu westchnięcie Sachiko.
- Na prawdę nie pamiętasz? Masz na imię Hiromi, jest to jedna z rzeczy, których nie możesz zapomnieć. Tak samo jak powinnaś zwracać się do mnie jak do matki, ludzie będą nas obserwować i oceniać. Na tych włościach jest są też strażnicy, którzy mogą zacząć skupiać się bardziej na nas jak nie będziemy doskonale odgrywać swoich ról.
Nie sprawiło to, że zeszła na dół i udała się do drzwi wyjściowych, gdzie czekał lokaj z dwoma płaszczami. W końcu trzeba jakoś się chronić w trakcie podróży przed zimnem, ciężko o transport z ogrzewaniem. Po otwarciu drzwi wejściowych czekał na was najprawdziwszy powóz z dwoma konikami. Drewno było pomalowane na czarno, sam stan techniczny nienaganny. Ktoś musiał o niego dbać, ale przecież na takie imprezy goście nie przychodzą pieszo.
- Jeżeli chcesz o coś jeszcze zapytać czy powtórzyć to twoja ostatnia szansa podczas drogi.
Po wypowiedzeniu słów ruszyła do środka, gdzie otworzył wam drzwiczki przewoźnik. Po wejściu obu dam do środka zamknął je i ruszył na przód sterować pojazdem.

[Rika Kari Matsubari]

Ale lipa. Naprawdę… Beznadzieja. Masakra, albo - jak mawia młodzież – masakracja. Chyba jej tekst nie najlepiej się sprzedał. Mało zręczna była to cisza, a prawdę mówiąc, to nawet niezręczna. Nawet nie chciała interweniować, że przecież nie chodziło jej o samą suknię, a o suknię w zestawieniu z maską. Nie do końca wiedziała co to znaczy „groteskowo” i wolała ryzykować. Jeszcze nie zaczęła zadania, nie będzie się pogrążać.
Tyle tylko, że jej mądre pytanie o własne imię nie było wcale takie doskonałe. Hiromi, powtórzyła Sachiko, nieco rozczarowana, że mała już nie pamięta. Istotnie, na dźwięk tego imienia Rika od razu dostrzegła swoją gafę, której niestety nie można było cofnąć. Jak mogła zapomnieć, że ta niewątpliwie jedna z kluczowych informacji już się tego dnia pojawiła? Ścisnęła usta i na samą myśl zrobiło jej się ciepło. Komentarz blondynki nie miał, a przynajmniej nie zdawał się być złośliwy. Był najzwyczajniej prawdziwy i przekazywał jak jest. Rika miała złość o to do siebie, bo rzeczywiście powinna była to zapamiętać. Ah, no zrobiło jej się trochę smutno i choć dobrze wiedziała, że to tylko z jej winy, to jednak nastrój przelewa się na wszystkich.
Dlatego kiedy Sachiko przypomniała jeszcze raz o zwracaniu się jak do mamy, Rika tego nie zrobiła. Nie jakoś wrednie, no ale nie dało się ukryć że nie odniosła się do tego w żaden sposób. Trochę jakby chociaż w najmniejszym stopniu chciała unieść się dumą.
-No tak. Przepraszam. Dużo rzeczy mnie tutaj rozprasza. Ale całą resztę pamiętam dobrze… - powiedziała na swoją obronę. To chyba była nawet prawda. Zmobilizowała się, a ponadto zrozumiała, że pora skoncentrować się tym, po co tutaj jest. Sora mówił coś o szansie, którą może wykorzystać. Nie miała wątpliwości, że nie rzuca słów na wiatr. Poza tym ta cała otoczka wokół wystrojonego domu, doboru stroju i innych rzeczy, kończąc na tajemniczym kluczu i tym, dokąd prowadził… była jak z bajki. A że bajki są fajne, to chyba nie trzeba tłumaczyć. Zatem jeśli dotąd Rika sięgała rączką do miski po kolejne cukierki, to tym razem niestety wyciągnęła lukrecję. Fu! „Fu” sprowadzające na ziemię.
Dlatego kiedy wyszły z domu i ukazał im się piękny powóz z dwoma końmi (koniki!), nie zareagowała takim entuzjazmem, jak by zapewne chciała. W jej pamięci wciąż żywy pozostawał obraz ciemnego konia stróża Horiuchiego, którego ten wspaniałomyślnie pozwolił jej nazwać. Wybrała imię Kari, jakoś tak wydawało jej się wtedy bliskie. Jeszcze później pomagała odnaleźć konia Pana Ikei. Ależ to był urwis! Teraz jednak rzuciła tylko okiem w kierunku dostojnych zwierząt, zupełnie jak dziecko patrzące na gablotę sklepu z zabawkami, na które z pewnością nie stać rodziców. Lepiej obejść się smakiem, niż robić sobie nadzieję. Tak samo Rika zignorowała je i już chwilę później usadowiła się w wozie. Wcześniej dostała płaszczyk, dzięki któremu nie było jej zimno. To miłe, że ktoś o niej pomyślał. Nawet drzwiczki do wozu otworzył im jakiś uśmiechający się pan. Rice wspaniałomyślnie przyszło do głowy, że mogłaby się przyzwyczaić do takiego życia.
Wejście do środka przebiegało w ciszy, ale gdy zajęła już miejsce obok Sachiko, rozpoczęło się wyzwanie. Rika Matsubari została gdzieś w bogato zdobionym mieszkanku, a do powozu weszła już Hiromi.
-Nie mogę się doczekać, aż będę króliczkiem, mamo. Chyba nie wrócimy za szybko do domu? – pytanie nie było szczególnie związane z misją i chodziło raczej o pokazanie, że rozpoczęła się gra. Była uśmiechnięta, może trochę sztucznie. Tak czy inaczej wysłała jasny sygnał, że jest gotowa. Pozostało czekać i nie dać się ponieść ekscytacji. Nie da się ukryć, że bardzo ciekawiło ją dokąd jadą.