Targowisko

[Sora]

7/45
Misja C Shinobi mają swoje sposoby na wszystko, tłum, korki i inne wątpliwe przyjemności dnia codziennego były dla nich niczym, wystarczyło wejść na jakiś budynek i kontynuować podróż alternatywną drogą. Co prawda nie każdy z tego korzystał z tego sposobu, wśród wielu jego zalet, znajdowała się bowiem jedna wada, skacząc po dachach zwracało się na siebie sporo uwagi, a co za tym idzie stawało się wątpliwej jakości atrakcją dla znudzonej codziennością tłuszczy. Tylko czy to rzeczywiście wada? W obecnej sytuacji raczej nie, w końcu możne i poszukiwana osoba zadrze głowę do góry i pomyśli o tym, iż to właśnie ci shinobi przybywają do niej z pomocą. Szkarłatne oczy Shikarui'ego, miała wiele zdolności, a jedna z nich przydała się już teraz, bowiem bez problemu dostrzegł on dzięki niej stragan, na którym znajdowały się wspomniane wcześniej, pochodzące z odległych przynajmniej dla przeciętnego człowieka krain. Za "ladą" stała dwójka osób, kobieta w średnim wieku, o długich blond włosach i drobnej budowy mężczyzna, którego pokaźna broda sprawiała, że przypominał on nieco smukłą krasnoludzką kobietę. Wzrok Sanady przykuła jednak kobieta, może nic w tym dziwnego, jednak nie chodziło o chuć, a o to co mógł dostrzec dzięki szkarłatowi swoich oczu, kobieta była wycieńczona, no może nie słaniała się na nogach, ale jej "siła" nie pochodziła z ciała. Kiedy podeszliście Aka dość szybko przedstawił sytuację. -Dobrze, że jesteście, chyba nawet wiemy co robić.- Powiedziała kobieta, by po tych słowach przeciągle ziewnąć. -Dzisiaj zamierzaliśmy wysłać karawanę, najlepiej byłoby, gdybyście ruszyli razem z nią.- Powiedział przeczesujący brodę mężczyzna, w tym czasie kobieta zaczęła obsługiwać, jakiegoś klienta. -Za około dwie godziny, karawana rusza z zachodniej części miasta.- Mężczyzna ściszył głos niemal do szeptu.-Ponoć cała sprawa ma coś wspólnego z Miku i jakimiś braćmi. Kobieta pomaga w domu hazardowym, przynajmniej tak mówią plotki.- Skończył szeptać i sam zajął się kolejnym przybyłym klientem, pozostawiając wam z resztą czasu samym sobie.

[Shikarui]

Korki - słowo klucz, kompletny koszmar dzisiejszego społeczeństwa! Na szczęście Shiki uwielbiał chodzić tymi drogami, gdzie można na ludzi spoglądać z góry, a Aka nie miał nic przeciwko. Zawsze lepsze to niż obijanie się o wszystkich, ocieranie się o spocone ciała i pilnowanie, żeby czasem nogą nie wdepnąć w końskie łajno. Choć chyba nikomu to nie robiło już różnicy. Ogarnięte fetorem miasto tylko czasami potrafiło zachwycić zmysły. Na przykład wtedy, gdy wkraczałeś pomiędzy kramy i oglądałeś cuda zwiezione z całego świata w to jedno, jedyne miejsce, których mogłeś dotknąć, posmakować i zawiesić na nich oko. Chyba najbardziej cudny był podczas koronacji na Hanamurze. Wtedy naprawdę byli tam ludzie z wszystkich prowincji - od maluczkich po shinobi wielkiej klasy i jeszcze większej sławy.
- Czasu na spanie będziesz miał potąd, kiedy zakopią cię pod ziemię. - Uśmiechnął się lekko kącikiem pod nosem i tyknął rozciągającego się towarzysza w brzuch. Jak to było..? Żeby tak szeroko buzi nie otwierać, bo ci mucha wleci? Niedotlenienie mózgu, ot co, od tego się umiera. Tak jak od oddychania, statystyki przecież nie kłamią. - Tak. W pełni. - Czuł się jak młody Bóg! Jeszcze lepiej niż wcześniej! Zdecydowanie wyglądał nawet lepiej. Trudno by było lepiej nie wyglądać, nie mógł się najeść dobrociami, które Aka potrafił upichcić. Na szczęście zamiast tłuszczu przybywało tylko mięśni. - Tam. - Wskazał skinieniem kierunek i ruszył przodem, żeby poprowadzić Uchihe do miejsca spotkania ze zleceniodawcą. Droga prosta, jak się okazało nie musieli nawet wpadać w sam środek całej ulicy handlowej, na której rozciągały się targi. Jego oczy znów stały się klarownie jasne, przybierając barwę chłodnego bzu. Rozmawianie ze zleceniodawcami zostawił Akiemu. Był w tym zdecydowanie lepszy i chyba nawet bardziej chętny.
- Chcesz sprawdzić tę kobietę? - W zasadzie to cholera wie w ogóle, jaka sprawa? Że to potencjalni oprawcy? Wrogowie, naprzeciwko których trzeba będzie stanąć? - Warto to sprawdzić, jeśli mają być potencjalnym wrogiem. - Nie żeby Shikarui był przejęty, czy na przejętego wyglądał, ale on zawsze niemal wszystko sprawdzał. Lubił kontrolę. Zresztą kto jak kto, ale Aka wiedział o tym doskonale.

[Aka]

Jeżeli chodzi o korki, to Aka mógł ich co najwyżej udzielać - na przykład Shikaruiowi z czytania. Przydałoby mu się. Kto wie, może gdyby z łaski swojej sięgnął w swoim życiu po jedną czy dwie książki (o ile nie byłyby to podręczniki do kamasutry) to może okazywałby troszkę więcej emocji już wcześniej? Kto wie. Może Sanada był po prostu trochę niedoedukowany i stąd te jego przekonanie o wyższości nad innymi.
Uchiha uśmiechnął się pod nosem na jakże mądrą i filozoficzną sentencję swojego towarzysza.
- Ja jednak wolę się obudzić. - lubił zadzierać nosa, a więc Wyrzutek musiał się postarać trochę bardziej, jeżeli chciał go chwytać za słówka, bo takie gierki nie robiły na nim większego wrażenia. Wzruszył więc jedyne ramionami i wpakował palec między żebra chłopaka, a co, niech sobie nie myśli! Zaśmiał się cicho, uśmiechając się kącikiem ust. Trochę szacunku do pana!
W końcu jednak dotarli do miejsca, w którym znajdował się handlarz i... no właśnie, kto? Jego dziewczyna? Kobieta? To w sumie nie miało większego znaczenia. Chłopaki mieli robotę do wykonania, a kto ją zleca i daje informacje... cóż. Liczy się kasa, co nie?
Uchiha poczekał, aż nowoprzybyły klient oddali się na bezpieczną odległość, albo przynajmniej nie będzie na nich zwracał uwagi. Nie żeby wszędzie widział szpiegów - ot, kwestia ograniczonego zaufania do społeczeństwa.
- Miku? - powtórzył po swoim rozmówcy. - Kim ona jest? - uniósł brewkę. - Oho, dom hazardowy, zapowiada się ciekawie. Jeszcze zaraz się okaże, że panicz ma jakieś długi do spłacenia po przegranej partyjce, a mafia się na nim mści... - pomyślał, jednak powstrzymał się od zbędnego komentarza. Oni i tak musieli to jakoś rozwiązać - w końcu się do tego zobowiązali, nieważne co by stało na drodze, oni musieli to pokonać. - Oczywiście, że ją sprawdzimy. - powiedział w kierunku swojego towarzysza, potwierdzając jego plan. - Tylko no wie pan... Skąd te podejrzenia? Bo wiecie Państwo, wejść tam i oskarżać kogoś o to, że karawany nie docierają na miejsce jest... no... Rozumieją państwo. - chyba nie trzeba było tego tłumaczyć prawda? Jakieś dowody by się przydało załatwić, no i zresztą co mieli z tym niby zrobić? Zabić ją? Niech się jasno wyrażą, czego oczekują po dwójce najemników, a potem będą mogli przejść do działania i udać się do tego całego domu hazardowego.

[Sora]

10/45
Misja C Kamasutry, macania po brzusiu i żebrach, no cóż może najlepsze zadania można było zakończyć w karczemnym pokoju? Pewnie tak, ale żeby dwóch mężczyzn... Co kto lubi, są rzeczy ważne i ważniejsze, a czasem i najważniejsze, które świecą się i brzmią jak brzęk monet w podawanej sakiewce. Pieniądz był główną siłą sprawczą i właściwie chyba tylko on pchał Uchihe i prawie Uchihe do działania. Brodacz wyjaśnił wszystko jak najlepiej potrafił, jednak wciąż pozostawały wątpliwości, które trzeba było rozwiać. Na to niestety musieliście poczekać około dwóch minut, nim obsłużył niezbyt wybrednego klienta. -To nie do końca podejrzenia.- Mężczyzna wciągnął głęboko powietrze. -Znam sporo ludzi, a zaufana ich część twierdzi, że owi ponoć związani z tym bracia, lubili spędzać czas w domu hazardowym... Przynajmniej do czasu, ostatni raz pojawili się tam kilka dni przed tym jak zaczęliśmy mieć problem z wozami.- Wyjaśnił dość krótko, jednak czy mógł coś więcej powiedzieć? -Nie możemy jej oskarżać, może nie mieć z tym nic wspólnego, raczej może coś wiedzieć o samej dwójce, może o związku ze sprawą, więcej niestety nie wiem.- No jednak coś mógł, ale to chyba tyle. W końcu nie był on shinobi, zbieranie informacji i załatwianie podobnych spraw nie leżało w jego gestii, zrobił ile sam mógł, a resztę ma załatwić ktoś inny.

[Shikarui]

Miku i jej bracia, co? Namierzenie ich nie wydawało się zbyt skomplikowane, optymistycznie zakładając, że akurat będą przebywać w domu hazardu. Ograniczał ich czas. Mieli z godzinę, może półtorej. Musieli się przecież za dwie godziny zameldować w odpowiednim miejscu, żeby cała ta wycieczka nie pojechała bez nich. Shikarui nie zastanawiał się po co, czemu i z jakiej paki akurat ta magiczna trójca miałaby być przeszkodą w zleceniu, które otrzymali. Jego obchodziły tylko konkrety, które mogły wpłynąć na zadanie. Jak silni są, jak wpływowi i jak najłatwiej ich zabić. W gruncie rzeczy mogliby jeszcze pracodawcy podziękować, że daje aż tyle informacji. Albo tak mocno bali się o własne życie (a na zastraszonych nie wyglądali), albo, po ludzku, chcieli zminimalizować ewentualne straty do minimum. Jedne drugiego wcale nie wykluczało, wręcz przeciwnie - chodziło ze sobą zazwyczaj w parze. Najprostszym byłoby wyeliminowanie potencjalnego zagrożenia jeszcze przed misją, bo lepiej zapobiegać niż leczyć, ale czas ich ograniczał. Czas i tłumy. Nie warto ryzykować, że akurat ktoś połączy perełki na tym sznurze i dojdzie po nich akurat do niego.
- Gdzie znajduje się dom hazardowy? - Jego w sumie tylko to obchodziło. Winni, nie winni? Shikaruiemu nie robiło to najmniejszej różnicy. Tym nie mniej nie odzywał się, dopóki Aka nie dowiedział się tego, czego chciał. No, przynajmniej częściowo. Podejrzeń było sporo, parę cennych zdań przesuwało się po umyśle i dokładało swoje cegiełki do sprawy, ale jednak - czas. Kiedy tylko otrzymał odpowiedź przesunął spojrzeniem po Akim i skinął w jego stronę głową, ruszając we wskazanym kierunku. W lekkim pośpiechu, nie dało się ukryć. Nie to, że pędził na złamanie karku, zamierzał biec na równi z Akim, ale nadał tempo, by jak najszybciej znaleźć się na miejscu. Rzecz jasna w tym celu nie przepychał się przez ulice, tylko wędrował dachami, gdzie na szczęście korki shinobi nie panowały. Dopiero na miejscu przystanął, by rozejrzeć się po okolicy. Spojrzeć na ludzi, którzy się tutaj przewijają, upewni się, czy nie zbyt wielu osobników nosi przy sobie broń i czy nie jest to potencjalne miejsce zbioru najemników.
A gdyby tak sprzedać pracodawcę, gdyby Miku i jej bracia zaoferowali więcej pieniędzy..?
Sanada wkroczył do domu hazardowego. W środku trzeba się było rozejrzeć przede wszystkim. Kto tutaj kozaczy, z kim warto rozmawiać, do kogo lepiej się nie zbliżać. Do tych najgłośniejszych nigdy nie warto - niemal zawsze serwowali żałosne teksty i robili zazwyczaj najbardziej żałosne sytuacje, tyle zdążył się już nauczyć. Może i nawet da się wyłowić z tłumu kobietę, która mogłaby za Miku uchodzić..? Z pewnością należało z góry pominąć wszelakie kelnerki, chyba za wiele niewiast poza tym nie wchodziło do takich przybytków.

[z/t z Aka do http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=61&t=5650#p86589 ]

[Rika Kari Matsubari]

Szła więc dalej po niemal pustych uliczkach. Jak się rzekło, ludzie albo pracowali, albo siedzieli w domu. Była jeszcze trzecia opcja: byli na targowisku. Dobiegała godzina jedenasta, a handel trwał w najlepsze. Weszła gdzieś między ludzi, nie wiedzieć czemu chcąc dostać się w samo serce dzisiejszej zabawy. Przynajmniej dla niej było to zabawą, a właściwie to tylko miało nią być, bowiem malutka nie bardzo mogła sobie poradzić w tym tłumie ludzi, które nie bardzo się przejmowało jej losem. Była jak w lesie, w którym cały świat przysłaniają drzewa i nie bardzo wiadomo dokąd iść. I właściwie tyle po ciekawości świata, bowiem dziękowała bogu, gdy udało się jej znaleźć odrobinkę przestrzeni do swobodnego postania i przyglądania się.
Tkwiła w tym pewna niedostrzegalna korzyść. Po dniach myślenia nad śmiercią Fumo i sposobach odnalezienia jej zwłok przyszło lepsze. Myśli o ponownym odwiedzeniu Midori, a nawet Shinrin i Kaigan, jeśli będzie trzeba, pomału odpływały. Co prawda wciąż wracała do słów małej bohaterki, która twierdziła że mieszka w Sogen, ale to wszystko od samego początku brało na tyle abstrakcyjnie, że trzeba było sobie wybrać jakąś część z tej opowieści i wierzyć tylko w nią. A Rika wierzyła tylko w to, że blondynka padła nad grobem swego braciszka. W tej chwili jednak nawet malutka sowa, która siedziała jej na ramieniu, a która jeszcze jakiś czas temu zajmowała miejsce na barku jej zmarłej koleżanki, nie przypominała o tragedii z równą mocą. Nie samą przeszłością człowiek żyje, a może w ogóle nie powinien nią żyć. Przecież dosłownie pół godziny wcześniej zrobiła coś zabawnego (a kto by tam pamiętał o wredocie tego czynu?) tamtemu panu. Do teraz czasem zachichotała na myśl o tym, choć Fumo - bo od teraz było to też imię brunatnej sowy - zdecydowanie nie podzielała jej optymizmu. Zresztą w ogóle nie była duszą towarzystwa, a raczej jakimś dziwnym stróżem, pilnującym z boku nie wiadomo czego. Chyba powinna się teraz mocniej trzymać, bo Rika ponownie wskakuje w szaleńczy wir zakupów, pełny niepatrzących pod nogi ludzi. Co prawda miała już pełną torebkę, ale skoro już tu przyszła, to grzech nie sprawdzić, co tutaj mają.

[Hikari]

~ Rika rika po balu fika~
Misja rangi D 1/15+
Rika Kari Matsubari

Bbłądząc po targowisku widać było tłumy, ale były one nieporównywalne z tymi przed zarazą. Dla osób mających wspomnienia z przeszłości skutki będą widoczne jeszcze jakiś dłuższy czas. Dla uzupełnienia pustych alejek jest potrzebne przynajmniej parę lat. Poza tym wszystko wróciło do normy, każdy ubija targów nie rozpamiętując tego co się wydarzyło, ślepo wierząc, że to się nie powtórzy. Jakoś obecne wydarzenia świadczą, że nie ważne ile ostrzeżeń się dostanie jak ktoś zechce wywołać wybuchową imprezę to tak właśnie się skończy. Tylko my tutaj gadu gadu, a nic do przodu się nie poruszamy prawda?
Wśród wszystkich tutaj obecnych rzucał się w oczy jeden mężczyzna, był po trzydziestce, ubrany dość dostojnie z zadbaną krótko przystrzyżoną brodą koloru czarnego. Tak samo ubarwione miał włosy na głowie sięgające do ramion z krótką grzywką nie zasłaniającą oczu zarzuconą na bok. Na głowie kapelusz, z dużym rondem. Czarny strój przypominał ten, który posiadali ludzie spotkani podczas wielkiego kryzysu Ryuzaku. Bogacze wioski. Wypatrzył ciebie w sekundzie i lekko kiwnął głową jakby chciał się przywitać odchodząc w przeciwnym do Riki kierunku. Potem dało się go dostrzec jeszcze dwa razy, ale wcale nie starał się ukryć. Wydawało się jakby specjalnie wykazywał swoją obecność, a przez to wytwarzał poczucie bycia ciągle obserwowaną. Nawet kiedy ten był zupełnie niewidoczny. W przypadku próby śledzenia tylko znikał, dodawało to wielkiej tajemniczości tej postaci. Ostatecznie w pewnym momencie młoda kunoichi idąc obok pustego zaułka usłyszała zawołanie.
- Rika Matsubari jak się nie mylę?
Stał tam oparty o ścianę wcześniej widziany mężczyzna. Jego głos był nieoczekiwanie lekki, jakby sprawiał, że chciało się mu zaufać, tylko czy warto?
- Miałbym dla ciebie pewną propozycję, ale wolałbym rozmawiać bez świadków. Zechcesz za mną?
Znał nawet imię i nazwisko, czy odmówienie było bezpieczniejsze? Pewnie gdzie mieszkasz także posiadał informacje.

[Rika Kari Matsubari]

W tłumie wszyscy jesteśmy anonimowi. Niczym kropla deszczu, która wpada do kałuży, stajemy się jedną masą, w której nie sposób odnaleźć jednostki. Co jednak, jeśli do kubeczka pełnego wody skapnie kropelka krwi? Jeśli owa jednostka jest inna od innych? Tak diametralnie różna, że nie daje się utopić w masie przeciętności? Wtedy to co innego!
Bynajmniej nie chcemy się tutaj chełpić cudownością małej kruszynki z sową na ramieniu. Skądże znowu! Rzecz rozchodzi się o to, że wszyscy są w ruchu. Migrują od stoiska do stoiska, witając się ze sobą nawzajem i zamaszyście gestykulując. Przyszli tu w konkretnym celu i nawet jeśli nie planowali wydawać, zamierzali spędzić czas w towarzystwie. Rika stała zaś w miejscu, tak cennym dla niej skrawku wolnej przestrzeni. Nie miała celu. Nie wiedziała po co tutaj przyszła. Być może chciała uciec myślami i przyspieszyć nieco ten nieszczególny dzień, ale z całą pewnością nie robiła tego równie aktywnie, co inni.
Dla większości była anonimową dziewczynką. Dla części przechodniów najzwyczajniej normalnym, niczym niewyróżniającym się dzieckiem. Mniejszego pierwiastka z nich – panienką Matsubari. Dla pewnej kobiety obiektem zazdrości, bowiem nie udało się jej urodzić zdrowego potomka. A jeden chłopiec oddałby jej wszystkie łakocie.
Jeśli chcesz być zauważonym, zachowuj się antagonistycznie względem grupy. Wszyscy ubrani są na czarno? Wybierz biel. Patrzą się w lewo? Może warto zobaczyć, co jest po prawej. Dlatego stojąc w miejscu, jej drobniutkie ciało mogło przykuwać uwagę. Zwłaszcza, gdy ktoś ją szukał.
Zabawne, bo mogłoby się zdawać, że to ona czegoś szuka. Bogato odziany mężczyzna słusznego wzrostu i w charakterystycznym kapeluszu nie musiał długo czekać, by przecięły się ich spojrzenia, a gdy to nastąpiło skinieniem głowy chciał coś przekazać. Czy to było do mnie? – pomyślała, gdy nie odpowiedziawszy mężczyźnie w porę obserwowała jego oddalające się plecy. Minuty mijały, Rika niepewnie podchodziła do kolejnych stanowisk targowiska, gdy gdzieś na peryferiach jej uwagi ponownie mignął jej Kapelusik. Przypadek, mogłaby pomyśleć, gdyby zwróciła na to wtedy więcej uwagi. To stało się jednak przy trzecim przyuważeniu mężczyzny. Dziwne…
Zamierzała pokręcić się nieco wśród ludzi i skierować się w stronę Kapelusika. Przyjrzeć mu się z bliska, dowiedzieć się o co mu chodzi. Im dłużej jednak podążała w jego stronę, ten musiał być coraz dalej, bowiem w pewnym momencie zupełnie straciła go z oczu. Cóż, pościg w lesie pełnym wysokich jak dąb ludzi, na których patrzy się wysoko pod górę, nie należał do najłatwiejszych. Gdy znalazła się na skraju targowiska postanowiła, że już tam nie wróci. Okoliczności nie były sprzyjające, poza tym może wcale nie o nią chodziło.
Wdepnęła w jedną z uliczek, którą nieznacznie tylko nadkładała drogi do domu. Głos tłumu cichnął w jej uszach z każdym krokiem, aż w pewnej chwili stał się tylko ledwo słyszalnym szmerem na poziomie szelestu liści. Wtem przestrzenią zawładnął swawolny głos mężczyzny, wypowiadający jej imię.
-Tak. Widziałam cię na targowisku. – powiedziała, ale w jej tonie trudno było wyczytać jakąś ciekawość czy gniew na obcego. Ot, zwykłe stwierdzenie faktu. Brunetka wciąż nie wiedziała, jak powinna zareagować na to niecodziennie spotkanie. Propozycja, jaką chciał jej przedstawić na osobności podziałała jednak na jej wyobraźnię.
-Zgoda. – odpowiedziała krótko, wyciągając w bok prawą rękę i dając sowie znak, by odfrunęła. Fumo posłusznie zeskoczyła z barku dziewczyny i wzniosła się kilkoma ruchami skrzydeł w powietrze. Niedługo sama wróci, albo przyleci do Domku Małej Księżniczki, który jest teraz i jej domem. Robiąc pierwszy krok w stronę mężczyzny Rika poczuła zawstydzenie, bowiem on przez świadków rozumiał najpewniej po prostu ludzi. Nie zamierzała się tym jednak przejmować. Fumo jest przecież taka mądra.

[Hikari]

Rika Z/T ---> Obszar paru posiadłości

[Hitsukejin Shiga]

Misja D 13/15 dla Harumi - Trudne sprawy, niech twoje serce, rozwiąże jeee.

Świat niestety jest niewybaczający. Bezlitosny nawet. Jeśli ktoś byłby bardziej obeznany w naukach, cokolwiek nieco bardziej doedukowany, mógłby rzec, że rządzi nami nieco... męski i patriarchalny punkt widzenia. Czy widziałaś kiedyś zbrukanego faceta? Kobieta to musi uważać, bo zgwałcona już nie będzie dobrą partią i nic dobrego jej nie będzie czekać. A facet? Im więcej zaliczy tym większy ogier jest i tylko się mu to chwali. Nie ma sprawiedliwości ani za grosz. Na szczęście są takie jednostki jak Ishi, który czuł wewnętrzną potrzebę pomocy. Gdyby nie on to Harumi, która była na pozycji straconej po wypitej truciźnie, skończyłaby jak siostra chłopaka.
Ale to było ważne. Dziewczyna ma wiedze z pierwszej ręki. Ma dowody zbrodni w postaci jedwabiu i świadka. Będzie mogła szukać bata na tego skurwysyna. I choć popełniła gigantyczny błąd pijąc herbatę od kogoś, kto od początku nie wydawał się nijak życzliwy, a potem pchając się na zaplecze w jego szpony... To koniec końców udało jej się wybrnąć z sytuacji naprawdę doskonale obronną ręką. Zagadała mężczyznę, dawała mu sprzeczne sygnały... zyskując cenne sekundy. Gdyby tylko nie oceniła go mylnie jako psychopatę którym nie był - a był jedynie napalonym samcem, zwierzakiem z ptakiem - i nie uległa mu, pewnie by się za nią nie zabrał dopóki specyfik nie zacząłby odpuszczać, a wtedy mogłaby uciec sama. Z dwojga złego...

Dziewczyna czuje wyrzuty sumienia. Winę. Nie przyjmuje pieniędzy od chlopca, który wydaje się być... bardzo skonfundowany i potrzykroć zaskoczony tym, że dziewczyna odrzuciła swoją działkę. On chciał być z nią do końca uczciwy, a ona nic nie chce? Ale pomoże? Nie mieściło się to chłopcu w głowie. I to tak na poważnie.
Ostrożnie, nie wiedząc czego się spodziewać, odebrał pieniądze od dziewczyny.
-Czyli miesiąc wyżywienia mamy zapewniony. Dobrze... - O dziwo Harumi nie spytała o klucz do calej historii. Ale pieniądze jakoś do końca rozrzewiły chłopaka bo język sam mu się rozwiązał.
-Mama bierze te specyfiki od alchemika, bo kolana się jej źle zrosły. I ostatnio ma na nich jakieś gule, stawy wybijają... To... - Zawahał się. Aczkolwiek tyle łączyło go już z tą obcą do niedawna dziewczyną, że... - Ojciec jej to zrobił. Przyłapała go na zdradzie. Chciała z nami odejść. Ukarał ją lamiąc jej nogi i bijąc ją. Nie chce na niego donieść. Z siostrą przekonywaliśmy ją ile się tylko dało, ale ona mówi, że to nadal jej mąż i nie doniesie. Mimo, że to potwór. Lekarz by wiedział, że to od pobicia. Zareagowaliby. Dlatego tylko leki bierze na uśmieżenie bólu. I w sumie wiesz wszystko. Jeszcze ten śmieć zgwałcił moją siostrę... Chciałbym by umarł nim mnie zabije. - Ishi wydawał się... przeraźliwie... zdynstansowany. Chyba do niego dochodziło. Faza kolejna - akceptacja swojego losu.
Na Targowisku wreszcie dotarliście do sklepu alchemika. Chłopak zaproponował, że zaczeka przed wejściem, z dala od okna, żeby sprzedawca go nie zauważył.
Co czeka Harumi w środku? Niespodzianka. Nie ma pana koło pięcdziesiątki. Jest zastępstwo tego dnia. Młoda dziewczyna stoi za ladą i uśmiechem wita Harumi.
-W czymś mogę pomóc? Co potrzeba? - Pyta od progu, obserwując uważnie klientkę. Co móżna o niej powiedzieć? Ładna, ciemne włosy, blada karnacja, strój zasłaniający zupełnie ciało od efektów chemikalii. Przez co wygląda troche niekształtnie... Ale bezpieczeństwo ponad wszystko.

[Kana Yuki]

Nikt nie czuł się pokrzywdzony ów systemem. Innego nie znali, więc taki był zwyczajnie najlepszy. Pomijając wiele patologii, pobić, gwałtów, to ogólnie jakoś to funkcjonowało. Kobita wychodziła za mąż, rodziła dzieci, sprzątała, a facet, jak to facet, miał swoje męskie sprawy. Czyli tzw. opierdaling i pracing. Zdrady były na porządku dziennym, rzecz jasna, w przypadku płci brzydszej. Każdy przymykał na to oko, ale gdy tylko kobieta zdradziła... cóż. Tutaj zasady były nieco inne. Oczywiście, zabierano jej dzieci (standard), a czasem nawet życie. Ku uciesze gawiedzi, trzeba dodać. Kobiety po prostu od urodzenia były w dupie. Tyle.
Gdyby wzięła pieniądze można by stwierdzić, że to totalna idiotka. Kto normalny bierze pieniądze od kogoś, kto właśnie uratował twój honor i dziewictwo? Już nie mówiąc o tym, iż wiedziała, jaka sytuacja finansowa panuje w domu. Dorzuć do tego poczucie winy i masz słodko-pierdzącą mieszankę bezinteresowności. W odpowiedzi na wyliczania posłała mu serdeczny, przyjacielski uśmiech. Nie utrzymał się zbyt długo. Jej głowa wciąż była splątana poprzedzającymi - ten moment - wydarzeniami. Wdech, wydech i znów - wdech, wydech, przełknięcie śliny. Kolejna męska świnia. Kolejny facet z małym penisem chcący udowodnić sobie, że ma władzę - niestety - agresją. Pięści białowłosej mimowolnie spoczęły w ścisku. Bardzo, kurwa, mocnym ścisku. Ishi jest tak mały, a już tyle przeżył. Opieka nad rodziną spoczęła na jego barkach. A on? Dzielnie to znosił. Mógłby wyrosnąć z niego wspaniały mężczyzna; z sercem na dłoni, opiekuńczy. Tylko czy dożyje choćby następnego tygodnia?
- Karma do niego wróci, postaram się o to - odparła - Nie zaprzątaj sobie tym teraz głowy, dobrze? - dodała z goryczą w głosie. Chłopak pewnie nawet nie przejmował się swoim losem. Liczyło się dla niego dobro siostry i matki. Dobrzy ludzie zawsze umierają pierwsi, pieprzone fatum.
Kiwnęła głową i ruszyła do sklepu. Spokojnie. Znów - wdech, wydech. Musiała zachowywać się naturalnie, nie dać po sobie poznać, iż jest roztrzęsiona. Czemu? Kobitka mogłaby mieć zastrzeżenia i specyfików nie sprzedać. Biednemu zawsze wiatr w oczy.
- Dzień dobry! Potrzebuję leków przeciwbólowych za 300 ryo. - położyła monety na biurku - Wie pani jak to jest... - Rozłożyła dłonie. - Życie kunoichi bywa bolesne - podsumowała z rozbawioną mordką.
Cóż, mogła zauważyć plamę krwi, która zaschła na jej nodze, a to tylko przemawiało za słusznością sprzedania lekarstw.

[Hitsukejin Shiga]

Misja D 15/15 dla Harumi - Trudne sprawy, niech twoje serce, rozwiąże jeee.

Dlatego najlepiej pieprzyć system i wyjechać na wyspy, żyć w rybackiej chatce i łowić foki i jeść śnieg. Z dala od krzywdzących każdą kobietę systemów. A jak pomyslisz, że całkowitą normalnością w krajach które znasz jest to, że wybiera się męża córce... To dopiero zgroza. Przychodzi mamcia i tatuś do córeczki i jest standardowa zwyczajowa formułeczka. "Córeczko, poznaj. Ten przystojny młodzieniec..." i potem następuje zauroczenie. Widzisz chłopaka marzeń, mimo, że nie znałaś go wcześniej, to następuje zakochanie od pierwszego wejrzenia. "Jest synem twojego przyszłego męża. Niedawno zmarła mu matka, pierwsza żona twojego nowego ukochanego". I bah, i nie masz nic do gadania. Rodzinne interesy, godność, honor, bób włoszczyzna... Te sprawy kluczowe i mniej kluczowe. Najlepiej chyba pizgnać wszystko i wyjechać na wyspy. Naprawdę. Ishi słuchał słow Harumi, że karma wróci, ale nie do końca w nie wierzył. W głowie rezonowały słowa Rana - za skaleczenie policzka groził odjęciem ręki. Za cios w bok na pewno będzie śmierć. A on nie chce umierać.

Kto pomoże Harumi i takim jak ona? Na wszystko za wcześnie. Na wszystko za późno. Ktoś przeszedł za blisko. O krok. Chłopak odskoczył spanikowany. Przechodzień który przechodził tak blisko popukał się w głowę i skomentował coś wulgarnego odnośnie zachowania dzieciaka. Serce bije o wiele za szybko.

-Za trzysta mamy tylko te. Ale to bardzo mocne środki. Dłuższe ich używanie może szkodzić organizmowi, młoda damo. Mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę z konsekwencji. Nie możesz ich jeść jak cukierki. Lepiej czuć trochę bolu, to najlepszy znak tego, że jeszcze żyjemy! Pamiętaj by nigdy nie bagatelizować swojego stanu zdrowia. Jeśli ból nie będzie ustępował i będą pomagały tylko leki musisz udać się do szpitala. - I... taka tyrada, przez następne kilka minut. Pouczanie życiowe dosłownie jak żyć. W międzyczasie kobieta szukała środka, otwierając szafeczki, szkatułki, szukając w słoiczkach. Widać było, że jest tutaj zupełnie nowa i jeszcze nie obeznana z tym, gdzie co leży. W końcu znalazła środek o który Harumi poprosiła i dopiero kładąc go na ladzie zobaczyła strużkę zaschniętej krwi spływającej po nodze dziewczyny. Bez słowa schyliła sie pod ladę i podała dziewczynie pakunek arkuszy sprasowanej wełny przeszytej cienkimi lnianymi nićmi. Uśmiechnęła się nieznacznie, unosząc kąciki ust.
-Dziewuchy muszą się trzymać razem.- Skomentowała, wzięła pieniądze. Schowała je w szkatule pod ladą. Nie policzyła nawet ryou za pakunek. Z drugiej strony Harumi rzeczywiście mogła wyglądać jakby nieco zaskoczyła ją miesiączka... Bez konieczności większych perturbacji, Harumi wyszła na zewnątrz do mocno zestresowanego Ishiego, który przestawał z nogi na nogę. W ręku miał coś. Wyciągnał dłoń do dziewczyny. Dango.
-Pomyślałem, że możesz być głodna. Ja jestem. Pewnie zaraz obiad. - Odebrał leki od Harumi, jeśli nic po drodze oczywiście nie wypadło. - Muszę iść do domu. Obiecaj, że mnie jeszcze odwiedzisz, proszę. Mieszkam w biedniejszej części dzielnicy. Mamy niebieskie drzwi z namalowanym pieskiem brązową farbą. Sam malowałem, to wiem. - Uśmiechnął sie szczerze... i pobiegł w tylko sobie znanym kierunku. Presumably - w stronę części mieszkalnej miasta kupców.

Ludzie zaczynają się dziwnie patrzeć na dziewczynę, stojącą samą, po środku targowiska. Zaczyna zmierzchać, a ty jesteś mocno... sponiewierana i spływa ci krew z nogi.

Dziękuję za misję. Wynagrodzenie standard bez ryou. Oddałaś je chłopcu.

[Kana Yuki]

Najlepszy i najskuteczniejszy sposób na równouprawnienie to samobójstwo. Do aniołków trafiasz tak czy tak. A tam już hulaj dusza, piekła nie ma. Wcześniej wspomniane przysłowie - biednemu zawsze wiatr w oczy - jest aktualne cały czas. Jak już zaczynasz spadać w czeluści otchłani to wiedz, że zaryjesz głową o samo dno.
Sklep zupełnie odbiegał od innych. Lekki półmrok, drewno wszędzie. Mroczny klimat mógł odstraszać, ale ci, którzy kiedykolwiek otrzymali leki z tego miejsca wiedzieli, że warto wrócić. I wracali.
Zlustrowała półki, szafeczki unikając kontaktu wzrokowego. Wciąż bała się, że kobieta dojrzy w niej strach albo chęć ucieczki - typowe dla ćpunów i innych z tej grupy. A wtedy cały trud na marne.
- Rozumiem, będę grzeczna - słowo honoru. - Odparła żartobliwie. - Leki tylko w ostateczności! - to mówiąc położyła lewą dłoń na piersi, a prawą uniosła do góry. Chciała się stąd wynieść jak najszybciej; zamknąć się w domu i uspokoić. Tak, tylko tego pragnęła. znów rozbiegła się wzrokiem, to lampa, to stolik, to krzesełko. I tak w kółko. Nerwowo wygrywała paznokciami rytm jakiejś tajemniczej piosenki. No szybciej
- No jasne - puściła oczko. Haru poczuła się zażenowana. Zaczerwieniła się mimo tego, iż sama menstruacja występowała u niej niezwykle rzadko. Problemy ze zdrowiem? Któż to wie. Dziewczyna nie wiedziała, że cykl powinien być regularny. W końcu to temat tabu. Wzięła pakunek, machnęła kobiecie i wyszła.
- Jestem - poinformowała. Jakby jej kurwa nie zauważył przypadkiem. - Oh. - Westchnęła zdziwiona. - Uwielbiam Dango - uśmiechnęła się kierując dłoń ku przekąsce. Tak, to było jej ulubione danie. Brzuch może nie tworzył jeszcze melodii, ale mózg już domagał się pożywienia.
- Oczywiście, przyjdę na pewno - odparła. Łapiąc chłopca za nadgarstek - Uważaj na siebie, proszę...
A on tylko kiwnął głową i znikł między alejkami.
Szybko wsunęła kluski do ust czując, że coraz więcej osób spogląda w jej stronę. Ruszyła szybkim krokiem czując, że zaraz wybuchnie, zaleje się łzami. A wtedy nastąpi koniec. Prawa, lewa, prawa, lewa. Niewyraźny głos zza pleców. Ktoś krzyczy, jakby jej imię. Głos był coraz bliżej. Ktoś łapie ją za ramię. Dziewczyna wręcz podskakuje.
To tylko przyjaciel rodziny - Mamoru. Tłumaczy - ledwie łapiąc oddech - że znalazł transport w rodzinne strony, wystarczy zrobić coś dla jego znajomych. Dom. To brzmiało tak pięknie, bezpiecznie. Zgodziła się na nocleg. Mężczyzna znał jej rodziców od małego brzdąca. Nie miała czego się bać. On za to miał - skrócenia o głowę, jeśli dziewczynie stanie się krzywda.

Dotarłszy do domu Mamoru i jego żony nie była zbyt rozmowna. Właściwie... Dała tylko znać, że chce ułożyć się do snu. Czy zasnęła? Ciężko nazwać snem poruszanie się po łóżku jak wskazówka zegara na przemian z cichym łkaniem.

[Keizo]

Jak się okazało, woźnica powozu który przywiózł Keizo do Ryuzaku inaczej rozumiał "godzina drogi od miasta" niż shinobi. Zostawiony na własną prośbę w środku lasu, maszerował prawie przez pół nocy - z krótką przerwą na drzemkę na jakimś drzewie - aż w końcu dotarł do bram miejskich. Gdy przez nie przechodził, słońce powoli zaznaczało swoją obecność nad wschodnim horyzontem.
Pierwszym miejscem do którego swe kroki skierował shinobi było targowisko. W całym mieście z pewnością nie było lepszej lokalizacji by nieco napełnić pusty żołądek oraz zobaczyć, jakie nastroje panują w Ryuzaku. Porównując żywą i cieszącą się z nowego cesarza Hanamurę oraz w cichym lęku sąsiadującą z terytorium wojennym Sonoyamę w Daishi można było dojść do kilku wniosków - oprócz tego jednego, oczywistego, wskazującego na to że wojna źle działa na handel.
Za kilkanaście ryo Senju zjadł niewielkie śniadanie, po czym mógł rozpocząć swój spacer po okolicy, rozglądając się nie tylko po tutejszych produktach - zapewne zupełnie różnych od tych, które można znaleźć na przykład w Shinrin - ale też w poszukiwaniu okazji na zarobienie kilku monet i poznanie ciekawych ludzi. Niekoniecznie w tej kolejności i niekoniecznie do wyboru możliwa była tylko jedna opcja.

[Hitsukejin Shiga]

Misja D 1/23 dla Harumi i Keizo - Po pierwsze prezencja - Post wstępu, zobaczymy, czy będzie się liczył.

Hear ye' hear ye'.
W centrum targowiska stoi kij. Na kiju są deski. W deskach są gwoździe. Zbijają deski do kupy, tworząc ładną kwadratową płaską przestrzeń. I na tej przestrzeni jest farba. Farba układa się w wielki znak ryou. Co to oznacza? No bardzo mało subtelny sposób na ogłoszenie, że jest praca do wzięcia. Przy owym kiju swoi dwóch kupców - Grubas i szpakowaty mężczyzna, jeden łysy drugi siwiejący, obaj ubrani niezbyt bogato - ACZKOLWIEK BOGACIEJ NIŻ OSTATNIO. Szpakowaty w ręku ma zrolowany gruby papier, tworząc stożek. Mówi przez niego, amplifikując swój głos i zwiększając swoje zasięgi.
Komunikaty są proste i powtarzalne. Potrzebny jest młody, postawny chłopak do pomocy w transakcjach biznesowych. Koniecznie miła aparycja i shinobi. Trochę sprzeczne przeznaczenie, cel i założenia, no ale... Grubas tymczasem dostał od alchemiczki cynk, że dziewczyna której szuka - białe włosy, biały stroj, była u niej widziana dnia zeszłego. Dlatego on nic nie ogłasza. Szuka dziewczyny jedynie wzrokiem.... A nuż się pojawi. A jest potrzebna.

Zgłasza się jeden ochotnik. Szpakowaty z wozu za sobą, z kufra, wyciąga lichego manekina i stawia przed chłopcem. Każe mu "zabłysnąć". Chłopak ogranicza swój występ do groźnego wyglądu i powarkiwania na biedną kukiełkę słomianą. Inni ochotnicy, powoli tworzący kolejkę by wziąć, jak to padło od szpakowatego "Wyjątkowo intratne, opłacalne, proste i miłe zajęcie. Referencje niepotrzebne, najlepiej młody z dużym doświadczeniem mile widziany, nie musi być piśmienny.", wybuchli smiechem na ten pokaz impotencji ze strony swojego rywala o pracę.