Szlak transportowy

[Misae]

Misja C
Rika Kari Matsubari
15/...

---

Rika nie była w łatwej sytuacji. Musiała bronić nie tylko siebie, ale jeszcze tą małą, kruchą istotkę, która widać było, że sama w tej sytuacji by sobie nie poradziła - bo jak? Jej wątłe ciałko nie nadawało się do walki... cho to też nie było takie pewne szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że Matsubari dużo bardziej umięśniona nie była. Miała jednak coś czego Fumo nie posiadała i stało się to powodem, dla którego dziewczyna musiała bronić młodszą koleżankę - chociaż małe, ale doświadczenie w ciężkich sytuacjach.
Fumo załkała kiedy wilk leciał w jej stronę. Brunetka nie miała czasu aby płakać. Musiała działać bo nie było wątpliwości, że pies jest znacznie szybciej od niej. Odsunęła dziewczynkę i złożyła gest oślepiającego jutsu. Tylko to ocaliło je na tyle, że biała spirala uderzyła w drzewo, które było pod Riką, które rozpadło się w drzazgi jakby było złożone z samych wykałaczek. Dziewczyna straciła punkt podparcia i spadła. Skomlące wilczysko zrobiło coś czego dziewczyna nie mogła się spodziewać. Strumień żółtego, parzącego moczu poleciał w jej stronę oblewając jej prawe ramię i całą pierś. Zapach był okropny, a przeżycie na pewno jeszcze gorsze. Przez ten czas pies niczym strzała prysnął w zarośla ocierając się o drzewa. Widać było, że początkowo było mu ciężko odzyskać wizję, ale nie zamierzał się wycofywać. Doskonale było słychać jak kręci koła dookoła całej grupy w gęstwinie doszukując się miejsca do wyprowadzenia idealnego ataku.
-To twoja ostatnia szansa żeby się poddać. Zaręczam, że teraz kiedy zostałaś naznaczona zapachem żaden tani numer nie pozwoli ci się obronić. Naprawdę chcesz ryzykować życie tej małej? - i jakby na potwierdzenie dalej "spętanego" chłopaka gdzieś na prawo od nich z zarośli wydobyło się niskie, gardłowe warczenie bestii, która nie zamierzała dawać za wygraną

---

[Rika Kari Matsubari]

Odkąd powiedziała mamie, że „zaraz wraca”, wszystko wyglądało jak w bajce. Jak w klasycznym motywie wyruszenia w podróż, tak popularnym w naszej kulturze. Shrek, Jaś i Małgosia, Czerwony Kapturek… wszyscy opuścili domek z mniej lub bardziej absurdalnych powodów i dali ponieść się przygodzie. Rika dała ponieść się jeszcze drobniejszej od niej samej blondyneczce, która dużo chciała, ale niestety niewiele jej wychodziło. Oh, nawet to brzmi znajomo.
Długa wędrówka z różnymi przeciwnościami losu, jak choćby niekorzystna aura, była idealnym czasem na zacieśnienie więzi. Wszystko to aż do spotkania Inuzuki żądającego pieniędzy. Tak, tak, cóż by to była za opowieść bez czarnego charakteru? Wywiązała się walka, która również przebiegała w przesłodki sposób. Kiedy wilk rzucił się na Fumo, zgodnie z planem został oślepiony. Nie wylądował jednak na ziemi, a z całym impetem wpadł w drzewo, gdzie runęła cała konstrukcja Riki. Padła z Fumo gdzieś na połamane gałązki i po chwili została potraktowana siarczystym moczem. Cóż by to była za opowieść bez czarnego charakteru?

Wkurwiła się.
Pomrugała chwilę oczami, jakby dopiero co się obudziła. Ścisnęła po kilkakroć swe piąstki, niczym kłusownik testujący w dłoniach nową broń. Leży gdzieś na gałęziach, kilka kilometrów od wygody. Zawsze wiedziała, że Rika wpakuje je w jakieś szambo. Ale zaraz. Wciągnęła dwa razy powietrze w nozdrza. No nie… - zaprzeczała, licząc że to nie dzieje się naprawdę. Wykreślcie proszę powyższy akapit. Dopiero teraz wkurwiła się naprawdę.
-idź poszukać ptaka. – poleciła niemal bez emocji leżącej obok dziewczynce, jednocześnie wskazując palcem kierunek przeciwny do Inuzuki. – Załatwię ich. – dodała wstając, odwrócona do niej plecami. Kto wie, czy nie mówiła tego bardziej do siebie.
Oślepiony kundel biegał w kółko po lesie. Co za głupie zwierzę. Nigdy nie lubiła psów, ale przy każdym wciągnięciu do płuc oparów jego moczu, tego jednego nienawidziła z całych sił. Spuściła grzywkę na oczy i sprawnym ruchem strąciła kwiatek z włosów. Zrównała go z ziemią i przekręciła chwasta kilka razy obcasem. Czas ogarnąć cały ten syf, nim pies odzyska wzrok. – pomyślała i choć daleka była od wygodnych księżniczek, które brzydzą się pobrudzić sobie ręce, na myśl o tym zmarszczyła nos.
Złożyła pieczęć – o ironio – psa i skupiła się na tym ohydnym zapachu mającym źródło w żółtej plamie na jej śnieżnobiałym do niedawna płaszczu. Plan był prosty. Węch vs. słuch. Wierzyła, że to ten dominujący u psów zmysł będzie kierował tym czworonogiem. Przynajmniej dostatecznie długo. Jęła imitować zapach moczu i przesyłać go do psa ze zmieniającym się natężeniem. Zasada jest prosta. Wilk zbliża się do niej? – zapach słabnie. Zbliża się do Inuzuki – wzmaga. Po krótkiej grze w ciepło-zimno zdezorientowany po bezsensownych kołach wokół krzaków pies może się pomylić i zaatakować… O taaaak.
Nawet jeśli plan nie powiedzie się w pełni i kundel nie zagryzie swego pana, to wystarczy że chwyci choć raz, że choć zbliży się do niego. Ona nie będzie długo czekać. Ruszy wolnym krokiem w ich kierunku, a gdy nastąpi ten moment, zerwie pieczęć i sięgając do torby po dwa kunai’e, rzuci się na tych, którzy uznali że zatrzymanie jej to dobry pomysł. Będzie dźgać tak długo, aż nastanie cisza.
Cóż by to była za opowieść bez czarnego charakteru?

  Ukryty tekst

[Numa]

Numa postanowił ruszyć w wędrówkę, w końcu musiał dotrzeć do Tsurai przed terminem inaczej przyjdzie na pobojowisko i jedyne co będzie mógł zrobić to obserwować dzieło zniszczenia. Ta opcja wydawała się Numie gorsza od spróbowania pomóc, jednak czy aby na pewno... Sam nie wiedział w końcu wojna nie była niczym dobrym. A to co się tam szykowało zapewne będzie wojną. Numa dlatego też dość smutno zmierzał w kierunku Tsurai, oczywiście po drodze musiał jeść, pić spać. to nie była krótka trasa, Bezdomny sypiał jak zawsze pod ziemią. Zje to co upoluje a dwa bukłaki i zestaw do gotowania powinien mu wystarczyć aby dotrzeć do celu. Zawsze mógł również coś kupić zostawił sobie kilka ryo. To jednak inna historia.




Skąd: Ryuzaku
Dokąd: Ryuzaku ->Sogen -> Sakai -> Atsui -> Tsurai
Czas podróży: 2 h z tego co rozumiem
Czas przybycia: 23
Środek transportu: Nogi, buty.

/nmm\

[Misae]

Misja C
Rika Kari Matsubari
17/...

---

Plan szedł prawie po myśli dziewczyny. Prawie, gdyż nie zakładała, że zostania polana ciepłym, śmierdzącym psim moczem. To prawda, od tego można się naprawdę mocno zdenerwować. Nic więc dziwnego, że ten mały gest z psiej strony sprawił, że w dziewczynie obudził się prawdziwy demon. Fumo od razu bez słowa zawahania ruszyła szukać swojej sówki. Dziewczynka zakaszlała głośno kiedy wołając swoją przyjaciółkę traciła aż oddech. Nie mogła pozwolić by małej ptaszynie coś się stało z ręki wielkiego, złego wilka.
Kari weszła do akcji. Plan obmyślony przez nią był genialny w swej prostocie. Chciał wykorzystać zmysły swojego przeciwnika przeciwko niemu. Genialne. Monmon krążył dalej polegając głównie na swoim węchu kiedy nagle stało się coś co mocno zaczęło go dziwić. Tam gdzie do tej pory był mocny zapach pozostawiony przez niego samego teraz czuł niknącą woń, natomiast w miejscu gdzie znajdował się jego pan było źródło które pozostawił. Był to ciężki test dla niego ale pomknął w stronę wskazaną przez Matsubari.
Brunetka mogła widzieć, jak wielki wilk pędzie w stronę swojego pana, który o dziwo... uśmiechał się szeroko? Chyba pojął co się teraz stanie.
-Gryź - rozkazał szyderczo i już po chwili kły psa zatopiły się w przedramieniu swojego pana. Co przerażające ten był z tego zadowolony jakby od początku na to liczył. Bez problemu dostrzegł Kari, która posłała w ich stronę noże. Ciche polecenie i oboje bez problemu je uniknęli. Kolejne słowo było jeszcze gorsze - "Bierz". Kiedy dziewczyna pomknęła w ich stronę z dziecinną łatwością ominęli jej ciosy. Wielki pies swoimi ciężkimi łapami przybił ją do ziemi stając na jej ramionach i uniemożliwiając jej wyprowadzenie jakiegokolwiek uderzenia. Przysunął swoją kufę do jej twarzy i obnażając ostre kły zaczął warczeć.
-Ostatnia szansa kapturku... płacisz? - zapytał triumfalnie Inuzuka trzymając się za bolące ramie. Skoro chciał wydostać się z genjutsu musiał się poświęcić, jednak w żadnym razie nie uważał tego za swoją porażkę.

---

[Rika Kari Matsubari]

Wyjątkowo cwany plan, jaki przygotowała na kundla i jego właściciela pozwolił jej nabrać niebywałej pewności siebie, a żądza zemsty uczyniła ślepą na ewentualne luki w pomyśle. Oczyma wyobraźni już widziała rzeź, jaką urządza na tej dwójce. Uważała, że po tym co zrobili zasługują na wszystko, co dla nich planuje. Niech najpierw sami się załatwią, a potem ja tylko dokonam egzekucji. – mogła pomyśleć.
I rzeczywiście pozbawiony wzroku pies ze zmanipulowanym nosem, kierowany przez Kari obrał kurs na swojego pana. Trudno było o większe upokorzenie, niż zostać zaatakowanym przez swoje zwierzę, które czuje na tobie nieistniejący moc podczas gdy samemu jest się unieruchomionym przez coś, czego nie ma. Jednak ku zdziwieniu dziewczynki – jakkolwiek nie pasuje do niej teraz to określenie – Inuzuka przyjął to z uśmiechem na twarzy, po chwili samemu rozkazując psu, by go ugryzł.
W tym momencie Kari była już w biegu i pędziła z kunaiami na nieprzyjaciół. Wilk był jednak na to gotowy i uniknął ciosu. Co gorsza, nawet Inuzuce udało się uniknąć zamaszystego uderzenia kunaiem. Wraz z ugryzieniem przez swojego psa, ból jaki odczuł skutecznie zneutralizował iluzję. Że też mogła o tym nie pomyśleć! Przy takim obrocie spraw fizyczne ograniczenia jej ciała nie pozwalały na skuteczną walkę w zwarciu. Gdy jej własny spryt obrócił się przeciwko niej nie miała już argumentów by przeciwstawić się brutalnej sile. Została powalona na ziemię i przyciśnięta doń ciężarem wilka, który stanął jej łapami na rękach tak, że niewiele mogła zrobić.
Niewiele, a właściwie nic. Niemogące sięgnąć głowy wilka drobne rączki, pozbawione broni były symbolem porażki. Jeszcze bolał ją nacisk, jaki swym cielskiem zrzucał na jej ramiona ten okropny pies. Zwycięstwo Inuzuki nie podlegało dyskusji. To on rządził na tej ziemi i łaskawie jeszcze raz pozwolił jej oddać dobrowolnie pieniądze.
Rika z pewnością z ciężkim bólem serca przyznałaby się do porażki i poddała, ratując się z nieciekawej sytuacji. Kari nie chciała tego robić, ale musiała. W tym beznadziejnym ciele nie było potencjału, jaki był jej potrzebny. Obeszczana, brudna i śmierdząca. Upokorzona przez… ah, jak bardzo nienawidziła teraz tego chłopaka, który okazywał jej swoją wyższość! W środku aż się gotowała i gdyby tylko mogła coś zrobić! A tu ani nie mogła użyć siły, ani chakry, wszak niemożliwym było złączenie ze sobą rozstawionych szeroko rączek. Miała ochotę się szarpać i rzucać na wszystkie strony, ale co by to dało.
Boże, jeszcze jak mu jebie. – pomyślała. Istotnie, z wilczego pyska wydostawał się dokuczliwy zapach zbliżony do tego, jaki możemy uświadczyć wjeżdżając do Piły. Odchyliła głowę do tyłu, odsłaniając szyję w geście poddania. W rzeczywistości liczyła na choć jeden haust świeżego powietrza.
-No dobra… - wydusiła wreszcie unikając kontaktu wzrokowego, bo klasyczne „poddaję się” nie przechodziło jej przez gardło. W tym momencie przemyciła w prawej dłoni połowę pieczęci barana. Najwięcej, na ile mogła sobie pozwolić. Ryzyko było oczywiste, zaczną się bronić. Zaczną się bronić atakując ją i to z bardzo dobrej pozycji. Niemal pewne było, że ucierpi, choćby wszystko potoczyło się najlepiej jak to możliwe. Mimo to musiała spróbować. Nie mogła puścić im tego płazem.
…koniec żartów. – dopowiedziała w myślach, bo choć bardzo chciała powiedzieć to na głos, z jej ust wyleciała pierwsza salwa zdradzieckich pocisków o znacznej sile przebicia. Liczyła się z bólem, jaki zaraz poczuje. Miała nadzieję, że będą to rany spadającego z niej kundla.
Nie zamierzała przerywać. Właściwie to chciała wykorzystać tę technikę dwukrotnie, wyładowując całą swoją frustrację nie tylko na psie, ale i właściwym wrogu. Niedługo nikt nie odróżni ich od jeży! – wrzeszczał jej wewnętrzny głos.
Pozostawały trzy możliwości, spośród których przyjmowała do wiadomości tylko dwie: albo kupi sobie czas na ucieczkę kawarimi, zamieniając się w jeden z wielu znajdujących się w lesie pieńków czy krzewów, albo doskoczy do leżącej gdzieś w pobliżu broni i wtedy dokończy to, co nie udało się przed chwilą.

  Ukryty tekst

[Misae]

Misja C
Rika Kari Matsubari
19/...

---

Wszystko wyglądało jakby Rika zamierzała jednak przystać na propozycję chłopaka i opłacić haracz jaki wymyślił sobie młody Inuzuka. Zdawało się, że ma wszelkie możliwe argumenty po swojej stronie - brunetka leżała na ziemi przywalona pod wielkim wilkiem, którego włochata morda wisiała tuż nad jej twarzą ziejąc średnio świeżym oddechem. Był to impas. Przewaga była ewidentna a dziewczynie nie zostało wiele opcji.
Zapłaci. Taka myśl odbijała się w głowie chłopaka kiedy uśmiechał się szyderczo dumny ze swojego kolejnego sukcesu. Już w myślach układał plan na co wyda zarobione Ryo kiedy stało się coś czego nikt się nie spodziewał... Prawie się stało. Matsubari zamierzała unieść dłoń w bojowym geście kiedy... Poczuła tylko uderzenie wielkiego łba i zapadła ciemność.
Ruch ręką był krótki, ale dla tak wyszkolonego psiaka relacja była jeszcze szybsza. Ruch potężnej mordy i uderzenie od którego dziewczyna straciła przytomność.
Zapadła ciemność. Głucha ciemność z której zaczął powoli przebijać się poskliwy, dziewczęcy głosik. Zaraz potem dołączyło do tego coraz mniej przyjemne szarpanie za prawe ramię, które skutecznie utrudniało dalszą drzemke.
-Rika-chan! Rika-chan! Jak się czujesz?

---

[Rika Kari Matsubari]

Coś zawiodło. Nie pamiętała już co. Cokolwiek się nie stało, ona właśnie się obudziła. Była Riką. Tu nie chodziło o emocje, wstrząs… chyba nie chodziło. Po prostu nie pamiętała. Miała już tak parę razy. Nigdy nie pragnęła zrekonstruować urwanego filmu tak jak teraz. Pierw dopadły ją okrzyki znajomego głosu. Tak, to Fumo. Woła mnie. – pomyślała, tłumacząc sobie analitycznie wszystkie dopływające do niej bodźce.
-Yyy… średnio. – Stwierdziła, nie wiedząc jeszcze skąd to pytanie. Co właściwie ono oznaczało? Jak się czujesz. To nie jest pytanie kierowane do ludzi, u których wszystko w porządku.
-Dlaczego pytasz? – wypaliła, uzmysławiając sobie po chwili jak dziwnie to brzmi. No cóż, może właśnie normalnie, tylko ona ma jakąś dziwną wizję tego wszystkiego.
Fakty są takie, że właśnie się obudziła. Pamiętała Fumo. Jak ruszyły wspólnie w szaloną podróż. Wraz z nimi biegła przez kolejne wspomnienia, przypominając sobie kolejne wątki. Zatrzymał ich wilk, a właściwie to chłopak z wilkiem. Chciał pieniędzy, a ona ani myślała dawać mu złamane ryo. Walczyli. To nie była uczciwa walka. Dwa maleństwa na tych bydlaków. Jeszcze trzeba było chronić bezbronną Fumo. Były na drzewie. Właściwie to ona była. Fumo tak niezupełnie. Chwilę później pies rąbnął w drzewo i Rika spadła. Koniec. Tak. Teraz była niemal pewna, że to właśnie wtedy straciła przytomność. Cóż za pech! Ale zaraz, co wydarzyło się dalej?
Podniosła się nieco z pozycji leżącej. Obadała swoje nogi, łydki, kostki. Ramiona. Przejechała dłońmi po twarzy, aż wreszcie przetarła oczy.
-Miałam ciężką noc. Nie wiedziałam, że jestem taka śpiąca. – wytłumaczyła z nieco mniejszym entuzjazmem, niż dotychczas. Coś jakby niepokój.

[Misae]

Misja C
Rika Kari Matsubari
21/...

---

Pierwsze co ukazało się oczom Riki były wielkie błękitne oczka dziewczynki które nijak nie umywały się do wielkich, lśniących ślepi ptaszka na jej ramieniu. Sówka przyglądała się szatynce, zahukała cichutko po czym przechyliła lekko łepek w boczek zupełnie jakby dziwiąc się czemuś. Czemu dokładnie? Trudno powiedzieć, czasem lepiej po prostu nie pytać i być spokojniejszym duchem.
-To niedobrze! - odparła zmartwiona, po czym dodała na dość dziwne pytanie kunoichi - Ten wielki wilk tak mocno cię uderzył, że bałam się, że coś się stanie siostrzyczce! - zawołała poruszona i co prawda to prawda. Od prawej skroni niemal do potylicy czuć można było bardzo nieprzyjemny, świdrujący ból - zapewne spowodowany wcześniej wspomnianym uderzeniem. Chyba to o czym wspominała mala blondyneczka było prawdą, bo nie dało się tak po prostu znaleźć odpowiedzi, która by wszystko wyjaśniała.
Wspomnienia powoli wracały do Matsubari, podobnie jak to, że stojąca przed nią Fumo zdawała się być bledziutka jak ściana. Mimo wszystko jej szeroki uśmiech mógł zakrywać wszelkie troski. Na wspomnienie o spaniu dziewczynka nadymała policzki, przez co wyglądała na jeszcze młodszą niż rzeczywiście była.
-Siostrzyczka Rika śpi, a trzeba szybko do Midori - zawołała i machnęła poddenerwowana zaciśniętymi, lekko trzęsącymi się rączkami.

---

[Rika Kari Matsubari]

Nie wiedziała o co chodzi. Wgapiające się w nią ślepia Fumo i hipnotyzujące gały sowy wyzwalały w niej to beznadziejne uczucie, w którym wydaje nam się, że wszyscy coś wiedzą, tylko nie my. Tak jakby jako jedyna nie wiedziała, że ma na plecach karteczkę z napisem „kopnij mnie”. Kolejne słowa blondynki pozwoliły wyjaśnić pewną kwestię. A więc to nie chodzi o upadek z drzewa, a o coś co wydarzyło się później. – zreflektowała. I tym razem poczuła coś znajomego. Nie zdarzało się to często, ale od czasu do czasu po prostu nie pamiętała.
Oberwała od wilka. Czuła się z tym fatalnie. Ktoś ją pokonał. Ją! Po prostu nie mogła tego przełknąć. Całe szczęście, że nic poważnego się nie stało, a i Fumo jest cała i zdrowa… Tylko kurczę. Ktoś utarł jej nosa i było to tak szalenie nieprzyjemne, że przeradzało się w rozpacz. Jakby przez chwilę wszystko straciło sens. To w ogóle było nie fair. Było ich dwóch. Gdyby tylko miała kogoś do pomocy…
Następne przemyślenia również nie należały do najprzyjemniejszych. Ostatecznie wróciła się do genezy tego wszystkiego. Tamten chłopak chciał pieniędzy za przejście dalej. Wygrał walkę.
Chcieli pieniędzy! – łączyła w całość luźne myśli. Torebka! Musiała szybko zajrzeć do torebki! Była biała jak papier na samą myśl, ale im dłużej z tym zwlekała tym gorzej się czuła. Musiała sprawdzić czy wszystko się zgadza.
Po przeszukaniu torebki zupełnie zignorowała uwagę Fumo. Była wkurzona i zawstydzona. Właściwie to w ogóle nie chciała iść dalej.
-Wiesz kto to był? – zapytała, uwagę kierując bardziej w stronę sowy. Przyłapała się na tym, że już któryś raz zastanawia się nad imieniem dla małego.
Jakakolwiek nie byłaby odpowiedź, pora wstać. Utrzymać równowagę i zastanowić się, gdzie dokładnie są. Naprawdę najchętniej wróciłaby już do domu. Wyszła tylko na chwilkę, a ta chwilka trwała już o kilka razy za długo. W dodatku to co się stało… zupełnie jakby stłukła ukochaną wazę babki Akane. Obiecała, że dotrą do Midori, więc musiała teraz dotrzymać słowa.
-No to chodźmy.

[Misae]

Misja C
Rika Kari Matsubari
23/...

---

Rika miła prawo czuć się nieco skołowana. Takie uderzenie w głowę mogło nieźle namieszać, a na pewno skutkować dłuższą migreną. Najważniejsze było szybkie kojarzenie - szybkie kojarzenie, które podpowiedziało jej, że skoro tamta dwójka chciał pieniędzy to warto sprawdzić zawartość torebki... zawartość, ktora na całe szczęście zdawała się być nietknięta. Fumo nie zamierzala marnować czasu i od razu zabrała się za udzielanie wszelkich odpowiedzi, które mogłyby
zainteresować dziewczynę.
-Nie wiem, najważniejsze, że były drobne! - odparła zadowolona wzruszając ramionami zupełnie jakby nic przed chwilą nie miało miejsca. Odetchnęła dwa razu nieco ciężej. Prawe ramionko na którym siedziała sówka zdawało się być niżej niż to drugie - zupełnie jakby ptak nagle zaczął ciążyć dziewczynce, ale ta mimo wszystko niezrażona niczym widząc jak dziewczyna wstaje na równe nogi złapała ją za dłoń lekko drżącymi palcami i pociągnęła za sobą.
-Chodźmy! Nie zostało dużo czasu... - drugie zdanie dodała nieco cichszym głosikiem, a ze względu na to, że Rika szła za Fumo trudno było powiedzieć z jakim wyrazem twarzy to powiedziała. Pewnie była też już zmęczona. Może droga nie była, aż taka długa, ale na pewno emocje i to wszystko co się do tej pory stało mogły być dla takiego szkraba mocno wycieńczające.

---

Kolejny post możesz napisać tutaj -> http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=8 ... 873#p99873

[Kisho]

Dziewczynka wiedziała skąd czerpać prawdziwą siłę. Robiąc coś dla kogoś, nie dla samego siebie, władzy czy innych zysków, człowiek naprawdę potrafi wiele. Ari była tego najlepszym przykładem. W wieku dwunastu lat potrafiła stawić czoła strachu, a miała do tego tylko jeden powód - rodziców. Nie potrzebowała niczego więcej.
Trochę jej tego zazdrościł. Dziewczynka miała coś, o co walczyła, Kisho nie bardzo. Potrafił pomóc innym bez zbędnego zastanawianie się, czy chęci czegoś w zamian. Była to jednak kwestia wychowania i wartości, jakimi się kierował, a nie cel, który pomagałby mu iść dalej czy dodawałby mu sił w najgorszych momentach. To dało mu do myślenia i przez chwilę zastanawiał się, co dla niego jest ważne, tak ważne, że posunie się do wszystkiego. I tu właśnie pojawił się problem, bowiem odpowiedzią było czyjeś życie. Nieważne czyje, osoby obcej czy znanej. Chronienie innych łączyło się jednak z tym, o czym wspomniano wyżej - kwestia wychowania i wartości. W tym miejscu wracał do punktu wyjścia. Wychodziło więc na to, że albo nie ma swego celu, albo po prostu jeszcze go nie odkrył. Warto jednak w tym miejscu zadać sobie jedno ważne pytani: Czy dla Kisho to jakaś ujma? Zdecydowanie nie. Nawet bez konkretnego celu robi wiele dla innych, jak i świata, a i tak naprawdę, gdyby nie Ari, w ogóle nie byłoby rozmyślanie w tym kierunku.
- I to właśnie jest w tym wszystkim najpiękniejsze... - rzucił, jednocześnie uśmiechając się figlarnie na widok zawstydzenia, które wymalowało na jej licach rumieńce i nakłaniało do unikania kontaktu wzrokowego. - ...że robisz to dla kogoś - dokończył, chwilę przed tym, jak Ari się pożegnała. Odchodząc, odkłonił się jej i pomaszerował do swojej kajuty. Jak sama stwierdziła, mieli jeszcze do pokonania spory dystans, więc odpoczynek, choćby niewielki z pewnością będzie dobrym rozwiązaniem. Kto wie, może zaśnie w przeciągu chwili, a gdy się ocknie, będą już na miejscu? Takim sposobem przynajmniej nie zanudzi się na śmierć.

[Misae]

Misja C
Kisho
15/...

---

Chłopakowi bez większych problemów udało się zasnąć - może ostatnia bardzo duża dawka przygód sprawiła, że teraz jego organizm po prostu domagał się odpoczynku? Czasem człowiek mógł nie czuć się wcale zmęczony, ale ciało odczuwało, aż nadto skutki długotrwałego stresu. A może po prostu przyjemne kołysanie sprawiło, że ta łatwo udało mu się oddać w objęcia bóstwa snu i nocy? Trudno było powiedzieć, ale dla naszego bohatera na pewno nie miało to większego znaczenia - liczył się tylko i wyłącznie efekt końcowy.
Nim sam zdążył zauważyć ze snu wyrwało go dość spore zamieszanie związane z przybiciem do portu w Ryuzaki. Załoga krzątała się by wszystko odbyło się bez niechcianych niespodzianek szczególnie, że to miała być ta najprzyjemniejsza z części wyprawy - wszak czym takim było pokonanie morza względem spotkania się z morderczym duchem/duchami? Odpowiedź była prosta.
Kiedy wreszcie dobili do portu, powoli zaczęli wyładowywać się ze swoimi rzeczami. Na pokładzie został chyba najstarszy z załogi pan - po jego stanie trudno było oczekiwać po nim równej walki z siłą nieczystą, ale do pilnowania łodzi najlepiej się nadawał. W między czasie cycata blondynka i reszta z jej pięcioosobowej załogi, w której skład wchodził i Kisho mogła już poczuć twardy grunt pod nogami
-Jesteśmy! - zaanonsowała w razie gdyby ktoś nie zauważył dość oczywistego faktu - od teraz zaczyna się nasza misja. Dzielimy się na dwa trzyosobowe zespoły. Pierwszy pójdzie do miasta zasięgnąć trochę więcej języka, a drugi uda się bezpośrednio na miejsce. Zostały nam trzy godziny do zachodu, więc nie spodziewam się na razie żadnej niewyjaśnionej aktywności. Potem gdy zapadnie zmrok spotykamy się przy łodzi by omówić wszystko czego udało nam się dowiedzieć. Kisho-kun... - zwróciła swoje lazurowe oczy w kierunku chłopaka - ... do której z nich chciałbyś dołączyć? - tylko ona miał prawo decyzji bo reszta zdawała się już być opowiedziana po konkretnej ze stron - a przynajmniej tak mówiły ich pełne pewności spojrzenia.

---

[Kisho]

Ze snu wyrwały go stukoty dobiegające gdzieś z góry. Zapewne załoga pracowała pełną parą i bez najmniejszych oporów biegali po górnym pokładzie, jednocześnie dając tym samym solidną pobudkę wszystkim, którzy odpoczywali kilka desek pod nimi w swych kwaterach. Wstał więc dość gwałtownie i z lekkim strachem w oczach. Zdezorientowany w pierwszych sekundach aż omiótł wzrokiem ściany swego pokoiku, tak dla pewności. Dopiero po pewnym czasie się uspokoił. Zdał sobie sprawę z tego, że znajduje się w swojej kajutce, dokładnie w tej, w której chwilę temu - tak, dla niego była to dosłownie chwila - ulokował się, by zaczerpnąć nieco odpoczynku. Nie zdawał sobie sprawy z tego, że przespał kilka dobrych godzin. Miał wręcz wrażenie, że jedynie na chwilę zamknął oczy i od razu się ocknął.
Domyślił się, że dotarli na miejsce, a jeśli nie to przynajmniej gdzieś w okolice. Z całą pewnością jednak przybili do jakiegoś brzegu, gdyż wyraźnie czuł, jak łajba chwieje się jedynie delikatnie na boki, to na lewo to na prawo, bez oznak parcia do przodu i przebijania fal. Dla niego samego był to wyraźny sygnał, że trzeba wstać i stawić się na górnym pokładzie i wszystko byłoby fajne, gdyby nie okropny leń, jaki właśnie się mu przytrafił. Przez to w ogóle nie odczuł, że wypoczął. Najchętniej położyłby się znowu i pobujał przez kilka sekund albo minut... Najlepiej godzin. Miał jednak swoje obowiązki więc ruszył swoje cztery litery, przygotował swoje rzeczy i skierował się na górę. Wszystko to rzecz jasna w ślimaczym tempie. Przed pojawieniem się na pokładzie asekuracyjnie, co by nie wyjść na zaspanego, uderzył się kilka razy w policzki. O dziwo trochę pomogło.
- Ryuzaku no Taki? - rzucił nieco zaskoczony, rozpoznając port, z którego znowu tak niedawno wyruszał. Nie przypuszczał, że nawiedzona osada znajduje się gdzieś na kontynencie. Osobiście obstawiał którąś z Cesarskich wysp. Niespodziewane, aczkolwiek miłe zaskoczenie, zwłaszcza że i tak planował niebawem opuścić rodzime strony.
- Chyba bardziej przydam się tam na miejscu - stwierdził, bez zbędnego przedłużania. Cóż i tak nie było mowy o czymkolwiek innym. Wypytywać ludzi mógłby każdy, ale wybranie właśnie tej drogi byłoby sporym marnotrawstwem talentów chłopaka. Przecież nie po to Kisho ma swoje szkarłatne oczka Ranmaru i uczył się technik leczących, by z nich nie korzystać.
- Jakie niewyjaśnione aktywności miałaś na myśli? - spytał po chwili panią kapitan. Bynajmniej nie był specjalnie ciekawy tego, co wyprawia się w osadzie. Chciał raczej za wczasu wiedzieć, co może się stać i na co ewentualnie powinien uważać. Dodatkowo była to idealna okazja do zweryfikowania informacji, które zdążył już otrzymać od staruszka Toro.
Czy się bał? Bynajmniej nie, a przynajmniej jeszcze nie. Póki wszystko zachowywało się normalnie i żadna nienaturalna siła się koło niego nie kręciła ani też nie próbowała oddziaływać na świat, nie miał powodu, by się bać.

[Misae]

Misja C
Kisho
17/...

---

Przyjemnie i bez atrakcji spędzona droga mogła albo dobrze świadczyć o kapitanie i sterniku, którzy zadbali o komfort pasażerów, albo źle o śpiochu pasażerze, który po prosty przespał całą podróż nie zważając na warunki podróży - wersję która miała tutaj miejsce można było wybrać dowolnie. Czy miało to teraz jakiś specjalne znaczenie? No teraz już nie, ponieważ udało im się bezpiecznie i w jednym kawałku dobić do portu.
Chłopak widocznie potrzebował nie tylko drzemki, ale i jakiegoś szybkiego cucenia po niej by szybko wrócić na właściwe tory działania. Pomóc w tym mu miało uderzenie w policzki, które sam sobie wymierzył i choć efekt nie był jakoś wielce spektakularny, ale chociaż trochę pomógł mu stanąć na nogi... ale chyba nie na tyle na ile by mógł bo chłopak zdziwił się znacząco kiedy dotarli na miejsce. Blondynka uniosła zaskoczona brew lustrując postać Kisho przelotnie.
-Chyba, ktoś tu dobrze pospał bo zapomniał gdzie mieliśmy dotrzeć - zaspane oczy i śpiochy w ich kącikach nie pozostawiały dziewczynie złudzeń co do trafności jej spostrzeżeń. Kiedy nasz bohater opowiedział się za pójściem do osady skinęła tylko głową. Dołączyła do niej wcześniej rozmawiająca z chłopakiem dziewczynka i dziwni shinobi, który do tej pory bacznie mu się przyglądał. Trudno było ocenić jak silnymi ninja byli, ale teraz większego wyboru chłopak nie miał. Kiedy wszyscy znali już swoje zadania mieli wyruszać kiedy to kolorowo-włosy rzucił coś co zaskoczyło ponownie Mei.
-Otwierające się same drzwi, rany, która znikąd szpecą ludzkie twarzy, zniszczone domostwa... boję się Kishio-kun, że chyba jednak nie wiesz na co się piszesz... - nie mówiła nic więcej tylko ruszyła przed siebie a za nią reszta. Niebieskooka uśmiechnęła się pokrzepiająco do starszego kolegi i mogli udać się tam, gdzie powinni być od początku.
Droga minęła we względnej ciszy i skupieniu. Wszyscy starali się przygotować na najgorsze, z drugiej jednak strony nie nakręcając się od samego początku zbyt mocno - mieli swoje zadanie i nic nie mogło ich przecież rozpraszać. Miasto jak to osada kupiecka tętniło życiem, jednak to czego nie dało się nie zauważyć było niknące zagęszczenie ludzi wraz z kolejnymi krokami stawianymi w terenie mieszkalnym. Zaczynało robić się coraz ciszej, a widok obcej twarzy stawał się rzadkością. Powoli jednak odczuwalnie atmosfera miasta duchów zagęszczała się co widać było po nerwowych ruchach towarzyszy...

---

Zapraszam -> http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=62&t=6660

[/quote]

[Oshi]

z/t

Słońce weszło na środek nieba długo po tym, jak Oshi
razem z towarzyszami dotarł do granic Midori. Młody wojownik zdawał sobie sprawę z faktu, że cwani Nara z pewnością będą chcieli wiedzieć kto kręci się po ich terenie. Na całe szczęście zrobią to w sposób zgodny z własnymi zwyczajami, czyli tak że nikt tego nawet nie zauważy. Zima na dobre zawitała do leśnej krainy, pokrywając wszystko gęstym puchem. Drobne ślady zwierząt, przywodziły w pierwszej chwili myśl że las jest całkiem dziewiczy... Nic bardziej mylnego.

- Za kilka godzin będziemy na miejscu, wiecie że warto by było się tam zachowywać z opanowaniem... Senju to bardzo stary ród, mamy dziwne przekonania.

Powiedział spokojnie do towarzyszy, w pewnej chwili gdy zatrzymali się na krótko postój... Burū wyszedł z rękawa jego płaszcza, schodząc po nodze wprost na biały śnieg. Jak przyjemnie było oglądać jego zaciekawienie tym zjawiskiem. To dopiero jego drugie zimowanie, chociaż pierwsze można było uznać za nieudane... Gdyż większość czasu spędził w brzuchu większej besti, wyjadając ją od środka. Młodzieniec przysiadł na kamieniu, który jako jeden z nielicznych wystawał poza warstwę śniegu... Zwracając się tym razem do Noriko.

- Nasz Akolita ma to szczęście że właściwie to musi się spowiadać jedynie przed swym bogiem...Noriko ale czy Ty jako normalna istota, nie będziesz miała kłopotów w wiosce?

Oshi nie chciał doprowadzić do wzajemnych wojen między osadami. Dlatego wolał dbać o to, by jego przyjaciele nie skończyli zbyt szybko w lochu... Saburõ był zbyt tajemniczy, miał swój sekret. Jego związek z dziwnym bogiem był zbyt skomplikowany, zważając na możliwości tych ludzi i ich fanatyzm... Chłopak wolał mieć go przy sobie... Gdy postój został zakończony, wszyscy mogli ruszyć dalej... Hayashimura była już blisko.

Dokąd: Shinrin
Czas podróży: 1,5 h
Środek transportu: Radość w sercu.