Wioska na granicy Ryuzaku

[Takuna Kaba]

Ambicja [ C ]
11 / x
Keion Hayakawa Strażnik nawet nie zamierzał być dotknięty przez Keiona, przez co gdy tylko ten zbliżył się do niego z zamiarem pomocy, ten delikatnie, lecz stanowczo, przechylił swoją broń w jego kierunku, dając mu znać, że leczeniem zajmie się sam. Choć tak naprawdę nie było na jego ciele nawet jakichś mniejszych ran, a ból prędzej czy później sam minie. Widząc, że sytuacja się nieco polepszyła, nowo przybyły jegomość raz jeszcze podziękował strażnikom za zajęcie się jego pomocnikiem, a następnie zachęcił chłopaka do pójscia wraz z nim.

– Wpadanie w konflikt z prawem nie jest najlepszym wyjściem, a coś jednak o tym wiem. – Zaczął pogodnie odwiązując od paska niewielki bukłak z wodą, który wyciągnął w kierunku shinobiego. – Choć gorsi są chyba handlarze. Za kilka monet potrafią wszystko powiedzieć, niekoniecznie dobrych rzeczy i niekoniecznie dobrym ludziom, ale tak już nasz świat został skonstruowany, prawda? – Uśmiechnął się w stronę rozmówcy, zatrzymując się nagle i delikatnie kłaniając. – Hayamata Michiko, najlepszy badacz Ryuzaku no Kuni! To byłoby dosyć niegrzeczne nie przywitać się, szczególnie ze swoim nowym pomocnikiem, prawda? Bo nie wydaje mi się, aby odmówienie w tej sytuacji było czymś, na co mógłbyś sobie pozwolić. – Jego ton przy ostatnich słowach nieco spoważniał dając do zrozumienia Keionowi, że zgadzając się na pewno straci mniej niż rezygnując z jego propozycji. – Ci złodzieje... tam nie było nic cennego, nie sądzę, aby im zależało na ulotkach. Pewnie ich nie złapałeś? Może jakby strażnicy nie przeszkodzili, ale no nic, w życiu tak bywa i nie zawsze się wygrywa.

[Keion]

Chciałem podejść i pomóc strażnikowi co wiązałoby się z uśmierzeniem bólu, a także pozbyciem lekkiego uczucia odrętwienia ręki, które zazwyczaj towarzyszy porażeniom elektrycznym tego stopnia. Jednakże te zdecydowanie wolał poradzić sobie z tym sam i gdy tylko zbliżyłem się w jego kierunku uniósł broń w moją stronę odgradzając się ode mnie. Na co ja uśmiechnąłem i rozpraszając czakrę po ciele rozłożyłem ręce na boki, po czym się odwróciłem, udając w stronę mojego obrońcy. Jeszcze przez chwilę posłuchałem ich rozmowy, po czym poszliśmy w swoją stronę, a strażnicy poszli w swoją.
Idąc byłem przygotowany na pouczenie, które tak jak się spodziewałem bardzo szybko nastąpiło, choć miało nieco inny charakter niżeli się spodziewałem. -Ma Pan rację i ja wcale nie planowałem wchodzić w konflikt z prawem, jednakże dać się złapać za coś czego się nie zrobiło nie jest lepszą opcją. Znacznie lepiej w takim wypadku uciec, a ja próbowałem im przemówić do rozsądku, niestety nie skutecznie i sprawy się potoczyły jak się potoczyły. -Odparłem zmieszany początkową będąc przekonanym o swojej niewinność, lecz gdy to mówiłem sam zacząłem zastanawiać się dlaczego od razu nie uciekłem tylko wdałem się w rozmowę z nimi. Oczywiście widząc bukłak skierowany w moją stronę nie odmówiłem i z podziękowaniem wypiłem nieco wody, na wywód o tym jak świat został zbudowany nic nie odpowiadając. Prawdę powiedziawszy nie wiele wiedziałem o tym jak świat jest zbudowany bo bardzo długo mieszkałem razem z rodzicami na odludziu trzymając się zawsze z dala od kłopotów, choć te nie zawsze trzymały się z dala od nas.
Zareagowałem dopiero, gdy towarzysz rozmowy mi się przedstawił kłaniając się przy tym delikatnie, uznałem za stosowne zrobić to samo, jednakże pokłonić się przy tym nieco bardziej. -Keion Hayaka, najemny shinobii oraz najlepszy medyk tu gdzie stoję.-Wypowiadając ostanie słowa uśmiechnąłem się, żeby było Hayamata nie pomyślał sobie iż mam przerośnięte ego co zdarza się wśród shinobii. Nie przejąłem się słysząc iż nie mam możliwości do odmowy bo w sumie to nie miałem nic ciekawego do roboty, a od badacza mogłem się wiele nauczyć co mogłoby zaowocować rozwinięciem moich umiejętności shinobii, bądź też medycznych. -Niestety to nie strażnicy stanowili problem, lecz fakt że wśród takiego tłumu w ogóle nie mogłem biec, nim się wydostałem było już za późno, dopiero potem zjawili się oni.-Było mi przykro że nie byłem w stanie pomóc choć próbowałem i przez to też miałem później kłopotu, a ta sama osoba której nie zdołałem pomóc mnie z nich wyciągnęła. Jednakże fakt że badacz przyjął to tak lekko do siebie sprawił że i ja zaraz odtrąciłem od siebie złe myśli, zresztą nie pierwszy raz dzisiaj. -A więc czym się zajmujesz i na czym będzie polegać moja pomoc? Czyżbym miał próbować odszukać tego kto ukradł twoje rzeczy? -Byłem strasznie ciekaw na co takiego badaczowi jest pomocny shinobii, chyba że do pomocy nie był mu potrzebny shinobii tylko ktokolwiek .

[Ame]

Misja rangi C dla Keion'a
13/30
Trudno było się dziwić strażnikowi. Widać było, że nie pała miłością do shinobi. Keion najwyraźniej napsuł mu już dość krwi i innych tkanek. Mężczyzna nie zdawał sobie sprawy, że ręce zadające ból mogą również leczyć. Jak to mówią - różnica między lekarstwem a trucizną leży w dawce, ale nie dane mu będzie tego sprawdzić. Jego strata. Chłopak rozproszył czakrę, która najwyraźniej nie będzie potrzebna i rozłożył szeroko ręce. Poszkodowany popatrzył na niego nienawistnie.
- Pierdol się. - mruknął pod nosem strażnik. Mało profesjonalne zachowanie, ale emocje nie pozwoliły mu na niesłyszalne dla ludzkiego ucha wypowiedzenie przekleństwa, nie mówiąc już o zatrzymaniu go dla siebie. Najwidoczniej zinterpretował gest młodzieńca jako oznakę wyższości i pogardy. Drugi ze strażników rozmawiał w tym czasie z przybyszem. Ich dialog nie wydawał się być agresywny, wyraźnie było widać, że zbawiciel Keiona jest poważany, że liczą się z jego zdaniem. Shinobi nie słyszał dokładnie o czym rozmawiają, za to doskonale widział mordercze spojrzenie rannego. Chwilę później faktycznie skończyli i starszy lekko klepiąc młodszego po plecach pokazał, że na nich już pora. Nie oglądając się za siebie odeszli w przeciwnym kierunku.
Sprawa nieporozumienia wydawała się być zamknięta. Wszystko dzięki wybawcy w białym płaszczu. Wybawcy, który zareagował na dobry gest. Jak to w świecie bywa - ktoś jest dobry odruchowo jak Keion, inny jest dobry bo mu się opłaca. Do tego drugiego gatunku ewidentnie zaliczał się tajemniczy mężczyzna, który przedstawił się jako Hayamata Michiko - najlepszy badacz Ryuzaku no Taki.
- Nie wydajesz mi się być osobą, która najpierw myśli o ucieczce. Odruchowo chciałeś pojmać złodziei. Wydaje mi się, że sprawiedliwość ma dla Ciebie dużą wartość.. - naukowiec mówiąc to patrzył mu w oczy. Można było mieć wrażenie, że próbował coś wyczytać z duszy chłopaka. Uchwycić kawałek jego jestestwa. Mogło też być to spojrzenie twardo stąpającego po ziemi człowieka, który właśnie ocenia nabyty towar. Odebrał bukłak i również z uwagą wysłuchał entuzjastycznego przedstawienia się.
- Faktycznie. Dokładnie tu gdzie stoisz nie ma innych medyków, więc siłą rzeczy jesteś najlepszy. - powiedział do młodzieńca. Kąciki jego ust poszły na chwilę do góry. Zupełnie jakby bardziej żartował sam dla siebie a nie dla rozmówcy. Zachowując owy figlarny uśmiech czekał, bo nie widać było żeby słuchał, wymówek shinobi.
- Nie musisz się tłumaczyć. Tak jak mówiłem, nie było tam nic ważnego. Wszystko co ważne mam w głowie. - i postukał się palcem wskazującym po skroni dla podkreślenia swoich słów.
- Jestem badaczem. Interesuje się wszystkim! Dokładnie wszystkim co dotyczy Ryuzaku. Historią, przyrodą, gospodarką, polityką. Jestem w trakcie tworzenia dzieła mojego życia, które chce właśnie zadedykować temu miejscu. - wyglądało na to, że dziadek chce napisać obszerną księgę albo coś w ten deseń. Tylko dlaczego ktoś taki ma kontakty ze strażnikami i innymi ciemnymi sprawkami?
- Tak się składa, że do tego potrzebuje kilku rzeczy, których jak na złość nie mogę zdobyć. Ludzka zawiść do tej pory mnie zaskakuje. - rozejrzał się wokół. Czekał na reakcje chłopaka.

[Keion]

-Skoro interesuje go wszystko co dotyczy Ryuzaku to na pewno też dobrze wie o tym jak wielki kryzys ostatnio dotknął samego miasta.-Pomyślałem słysząc o zainteresowaniach Hayamaty, ale nie chciałem poruszać tego tematu, gdyż wspomnienia z nim związane były zbyt świeże. Zostałem shinobii po to by nie dopuszczać do sytuacji takich jak ta która tam miała miejsce, a mimo to nie byłem w stanie uratować ludzkiego życia. Doskonale pokazywało mi to jak długa droga była wciąż przede mną bym, choć nie ukrywam że sytuacja w której o tym się przekonałem była zbyt ujmująca. Zaś rana którą spowodowała była na tyle świeża, że nie skupiłem całej swej uwagi na zleceniodawcy i nie próbowałem z kontekstu jego wypowiedzi wyciągnąć niczego.
-Jeżeli twoim problemem jest ludzka zawiść to chyba nie będę w stanie ci pomóc. Mieszkańcy tej wioski ledwo mnie znają i po tym co zrobiłem parę minut temu raczej nie wszyscy mają o mnie dobre zdanie.-Odparłem dopiero teraz zastanawiając się czego tak naprawdę oczekuje ode mnie Michiko. Domysłów miałem parę, ale raczej zdawałem sobie sprawę z tego że badacz nie oczekuje ode mnie bym wszystkiego się domyślił, inaczej miałbym spory problem.
-Ktoś nie pozwala Ci dokończyć twojego dzieła nie pozwalając czegoś nabyć, czy też rzeczy, których potrzebujesz są...-przez myśl przeszło mi że może oczekiwać ode mnie bym kogoś okradł, albo coś ukradł, a ten pomysł nie bardzo mi się spodobał, więc spojrzałem na niego w zamyśleniu. -mam nadzieję że nie chcesz żebym dla ciebie kradł.-Nim dokończyłem zdanie rozejrzałem się czy nikt nie podsłuchuje, nie chciałem żeby znowu się ktoś do mnie przyczepił za sam fakt że poruszyłem temat kradzieży. Obawiałem się bardzo że właśnie o to może chodzić mojemu zleceniodawcy, ale bardziej obawiałem się tego jakiej odpowiedzi miałbym mu udzielić, gdyby o to chodziło. Nie chciałem dla nikogo kraść, ale chciałem spłacić dług wdzięczności, a także miałem na uwadze to że moje kieszenie świeciły pustkami już od dłuższego czasu.
-Dalej nie trzymaj mnie w niepewności i powiedz czego ode mnie oczekujesz. -Nagle wyrwałem się z impasu i odstawiłem czarne myśli na bok, przechodząc tym samym do bezpośredniego pytania. Uśmiechnąłem się nie chcąc by Hayamata pomyślał sobie że nie zrobię niczego ryzykownego, ale też nie chciałem żeby myślał że zrobię cokolwiek o co by mnie poprosił.

[Ame]

Misja rangi C dla Keion'a
15/30
Naukowcy w tamtych czasach to rzadkość. Nie mają żadnej specyficznej specjalizacji, badają wszystko co im wpadnie w ręce. W końcu dopiero oni kładą podwaliny pod galopujący postęp. Niestety nie jest to rozważanie na ten czas i miejsce. Przed Tobą był właśnie trudny do ocenienia osobnik w białym wdzianku, który jest w trakcie spisywania dzieła swego żywota. Czy można ratować życie wyłącznie poprzez naprawę ciała? Być może w tym momencie młodzieniec ma szanse uratować coś więcej niż "tylko" to.
- To nie o mieszkańców chodzi... czasy są podłe to i ludzie są podli. - podsumował Hayamata.
- Mi chodzi o zawiść jednego, konkretnego człowieka. Od zawsze mi zazdrościł. Byłem po prostu od niego lepszy. Niestety tym razem to do niego uśmiechnął się los. Badacz wyraźnie posmutniał i zacisnął pięści z gniewu. Wyraźnie mieszały się w nim te dwa odczucia.
- Masz rację, młodzieńcze. Chodzi zarówno o jego osobę jak i o rzecz. To nie jest przypadek, że ktoś zdecydował się zabrać akurat moją torbę. Ten pies próbuje sabotować moje dzieło! - w tym momencie definitywnie przeważyła furia. Niestety, widać to było tylko w jego oczach i ostrzejszym tonie głosu. Jego ciało było nad wyraz spokojne. Odwrócił się plecami do Keiona i przeszedł kilka kroków do przodu. Bardzo powoli.
- Musimy się zając tym przeklętym bękartem. Dzięki znajomością, których mi zabrakło wszedł w posiadanie jedynego tomu. - wycedził przez zęby, następnie odwrócił się w kierunku chłopaka.
- Bałem się, że to powiesz. Od razu wyglądałeś na bardzo porządną osobę. Nie neguje faktu, że to bardzo dobra postawa w tak trudnych czasach. Niewielu jest w stanie zachowywać się po prostu porządnie. Gdyby ten cholerny Utaka miał odrobinę honoru to oddałby mi tę księgę. Jedyna taka! Opisuje wymarłe gatunku roślin i zwierząt z tych ziem. Kawał historii, którego nie można tak po prostu pogrzebać! Wyobrażasz to sobie?! - na szczęście mężczyzna nie miał zbyt donośnego głosu i chyba tylko dzięki temu nie usłyszała was połowa wsi. Widząc, że Keion się niecierpliwi i nie za bardzo interesowały go dywagacje na ten temat, szybko uciął spekulacje... prawie.
- Sam nie wiem czego oczekuje. Wystarcza mi sama książka, ale jeżeli Ukacie coś się przy tym stanie to nie będę się gniewał. Możesz ją kupić, ukraść, wyżebrać... albo po prostu sprawić, że Ukata nie wyjdzie z tej wsi. Wtedy zgłoszą się po nią pierwotni, możni właściciele, od których będę mógł ją odzyskać drogą oficjalną. W końcu chodzi o prestiż regionu i pokazanie jego niezależności na tle historycznym. Szykują się przecież jeszcze gorsze czasy niż obecnie. - co prawda racjonalnie myślący człowiek po prostu ominąłby część przyrodniczą, ale niestety ludzie, którzy lubią wszelkie klasyfikacje muszą mieć wszystko poukładane. Nie wydaje się, że Hayamata jest skłonny zrezygnować z nieumieszczenia tej wiedzy w swoim opracowaniu.

[Keion]

-A jednak moje przepuszczenia były bliskie temu co spodziewałem się usłyszeć od badacza.-Mina nieco mi zrzedła, ale przede wszystkim chciałem do końca wysłuchać o co chodzi. Co prawda ciężko było mi zrozumieć bo wartość książki, którą Hayamata chciał zyskać, ale także nie widziałem nic wielkiego w tym co chciał zrobić i nazwać dziełem swego życia. No ale cóż każdy miał jakieś cele i równie dobrze mój cel mógłby mu wydać się smieszny, dlatego też nie zamierzałem nad tym rozważać. Zastanawiałem się za to bardziej nad tym czego ode mnie oczekiwał, z całą pewnością nie był to prawy czyn, ale jeżeli Pan Michiko nie został okradziony z przypadku tylko na zlecenie tej konkretnej osoby to już co innego, choć nie zmieniałoby to mojej roli. Oczywiście co innego tyczyło się krzywdzenia Utaki przy okazji, na to nie mogłem się zgodzić i wiedząc że Hayamata chciałby to zrobić prędzej próbowałbym go powstrzymać niżeli mu pomógł.
-Z książką mogę Ci pomóc, a przynajmniej spróbuje, ale zróbmy to tak żeby nikt przy tym nie ucierpiał, zgrzyty między sobą będziecie rozwiązywać w innych okolicznościach, ja wtedy co najwyżej będę mógł wam później udzielać pierwszej pomocy.-Powiedziałem ze zdecydowaniem spoglądając na zleceniodawce, dając mu znak że nie ma innego wyboru jak się że mną zgodzić.
-Najpierw jednak musimy obmyślić jakiś plan. Powiedz mi co to za książka, do kogo obecnie należy, a może uda nam się go jakoś przechytrzyć, na przykład mógłbym się do niego upodobnić i zamiast niego zgłosić po tą książkę. Przemyśl racjonalnie ten pomysł, ale pomóż wymyślić coś innego, jesteś w końcu naukowcem i głowę masz nie od parady.-Uśmiechnąłem się do Michiko próbując go podnieść nieco na duchu i zagrzać do boju, bo po wcześniejszej wypowiedzi miałem wrażenie że facet czuje się bezsilny. Czuję się bezsilny i dlatego chce nająć mnie żebym mógł się tym zając, nieważne jak byleby miał swoją książkę, a jak sam powiedział czasy są podłe, więc lekko nie będzie.

[Ame]

Misja rangi C dla Keion'a
17/30
Jak nie wiadomo o co chodzi to wiadomo, że chodzi o dobra materialne. Naukowiec jak to naukowiec - był sprytny i chciał rozegrać wszystkie swoje karty w jak najlepszy sposób. Niezależnie od tego co młodzieniec myśli sobie prywatnie o wielkim dziele badacza, zrobił słusznie, że nie wypowiedział tego na głos. Zostałby najwyżej nazwany niedojrzałym dzieciakiem, który nie jest w stanie zrozumieć świata.
Nie było to być może najszlachetniejsze zadanie, ale przecież przed chwilą Hayamata uratował go przed strażnikami i nieprawdziwymi zarzutami. Biorąc pod uwagę, że świetnie się z nimi dogadywał, równie szybko mógł z powrotem zaprosić ich do rozmowy. Keion musi być dużo sprytniejszy żeby zwrócić się przeciwko niemu. Nie jest to co prawda niemożliwe. Badacz był tylko pod opieką elit. Jakoś nie widać uzbrojonej eskorty w pobliżu, wiec nie był on ich absolutnym priorytet. Zapewne najwyżej udostępniali mu swobodne przejście przez kraj, materiały naukowe oraz inne tego typu przysługi. Co więcej można wyciągnąć wniosek, że owy Utaka również cieszył się takimi przywilejami. W końcu to on dostał tę tajemniczą księgę.
Naukowiec widział po zachowaniu młodzieńca, iż ten nie tryska entuzjazmem po tym jak wtajemniczył go w okoliczności zdarzenia.
- Nie zależy mi na krzywdzie tego człowieka. Na jego zdrowiu również. Chodzi mi tylko o to żeby mi nie przeszkadzał. - sprostował swoje wcześniejsze słowa. Można było jednak odnieść wrażenie, że w głębi serca miał nadzieje, że shinobi sprzątnie jego konkurencje. W końcu większość ninja by na to przystało. To było dla nich jakby bardziej naturalne.
- Książka to po prostu bardzo stary, rozpadający się wręcz zwój. Ciężko go przeoczyć, niewiele takich przetrwało na świecie. Zawiera opisy i ryciny flory i fauny regionu, łącznie z gatunkami, które już tutaj nie występują. Według mnie są ważną częścią historii i nie mogę ich pominąć w swoim dziele, sam rozumiesz. - dla Hayamaty była to oczywista oczywistość, pewnie gorzej było z Keionem.
- Ma ją obecnie ten pajac Ukata. Wyjechał z miasta żeby "w spokoju studiować" księgę w wiejskim otoczeniu. Cóż za bufon! Myślę, że uciekał przede mną, aja oczywiście wyśledziłem go i nie odpuszczę mu tej księgi. Zresztą - jego zbiry już mnie zaatakowały. On wie o mnie a ja o nim. - Hayamata tylko westchnął.
- Wiem, że zajął jeden z domów dzięki pomocy swoich możnych przyjaciół. Księga na pewno jest w środku. Gdybym miał na to jakiś pomysł to uwierz mi - nie rozmawialibyśmy teraz. - podsumował rozmowę.
- W każdym razie jego dom to ostatni budynek na tej ulicy. Na tyle blisko, że nie trzeba nigdzie biegać, na tyle daleko, że nas nie widzi z okna. Masz świeży umysł młodzieńcze. Błagam Cię, wymyśl coś. W końcu jesteś shinobi! - dziadek z nadzieją i uwaga wpatrywał się w Keiona.

[Keion]

Z uwagą słuchałem Pana Hayamaty i im dłużej to robiłem tym bardziej miałem wrażenie że mówi bez przekonania, a raczej jego przekonanie tyczyło się tylko tego że książka się mu należy bardziej niż temu drugiemu. Badacz nieco stracił przez to w moich oczach jak każdy który bardziej szanował dobro materialne bardziej niż życie czy też zdrowie innych. Oczywistym dla mnie się stało że jeśli chce to zrobić po najmniejszej linii oporu powinienem trzymać go jak najdalej od tego, a najlepiej żeby w ogóle się w to nie mieszał. Jednakże to wcale nie dawało mi gwarancji że uda się zdobyć książkę bez użycia siły, ale przynajmniej w razie problemów mogłem sam odpowiadać za swoje czyny.
-No dobra Panie Michiko zrobię to dla Pana, a przynajmniej spróbuje, ale zrobię to sam i po swojemu.-Dałem mu do zrozumienia że nie chce żeby się w to mieszał i żeby najlepiej poczekał, aż zrobię wszystko sam, ale pierw musiał mi jeszcze wskazać konkretny budynek.
-Chciałbym jedynie żebyś wskazał mi dom w którym on jest, jeżeli mam się poważyć na coś takiego chce mieć pewność że nie pomylę budynków. Zrobimy to na spokojnie, przespacerujemy się po okolicy, a ty mi wskażesz budynek, za to nie wsadzają za kratki prawda?-Uśmiechnąłem się choć w tej sytuacji wcale nie było mi do śmiechu, w ogóle miałem raczej podły humor myśląc o tym na co chce się porwać, ale uznałem że jest za późno żeby się wycofać. Dodatkowo nie miałem pewności co do tego czy jak bym odmówił to Pan Hayamata nie naślę na mnie więcej strażników, a ja będę musiał uciekać z wioski, albo co gorsza zyskam złą sławę.
-Później się rozejdziemy, powiesz mi gdzie mam Cię szukać, a gdy już zdobędę tą książkę to do ciebie przyjdę.-Byłem stanowczy bo bałem się że gdyby wiedział co planuje to mógłby się kręcić wokół budynku, albo ktoś na jego polecenie, a to mogłoby wszystko utrudnić. Oczywiście chciałem poczekać, aż się ściemni wkraść się do budynku i po cichu ukraść książkę tak żeby nikt nie zauważył jej zniknięcia.

[Ame]

Misja rangi C dla Keion'a
19/30
Czyż nie jest oczywiste, że książka bardziej należy się jemu?! Przynajmniej tak na pewno by pomyślał. To naturalne, że w swoim mniemaniu jest lepszy od rywala. Inaczej jako człowiek inteligentny nie stanąłby wówczas do walki. Mimo wszystko jednak to co ich czekało w żadnym wypadku nie będzie konfrontacją na polu intelektualnym. Pewnie też i dlatego Hayamata musiał znaleźć kogoś czyimi rękami będzie mógł się posiłkować... tak by nie pobrudzić czasem swoich. Odsunięcie badacza od czynności praktycznych może być dobrym posunięciem. Tak czy siak prawdopodobnie by tylko przeszkadzał. Jak większość ludzi zajmujących się teorią, mógłby się nie sprawdzić w pracy shinobi.
- To nawet dobrze. - z jego oblicza można było wyczytać coś w rodzaju ulgi. Oczekiwał tego od Keiona od samego początku. Przecież gdyby sam miał plan i możliwości już dawno zająłby się tym samodzielnie.
- Hmm, no tak jak mówiłem. Utaka zajmuje ostatni budynek na tej ulicy. Taki drewniany domek. - opowiedział to co mówił już wcześniej. Być może chłopakowi, jako bystremu obserwatorowi świata nie umknęło, że wszystkie domki są w jakieś części z drewna i na pewno wszystkie można opisać jako drewniane. Naukowiec po chwili też zdał sobie sprawę, że dla własnego dobra lepiej będzie faktycznie poprowadzić siwowłosego.
- W porządku. Spotkamy się na polance koło jeziora, tej niedaleko wioski. Rozbije tam obóz i będę na Ciebie czekał. - mówiąc to pociągnął Keiona za ramię i powiódł wzdłuż drogi. Nie szli długo, w końcu to tylko parędziesiąt metrów.
- To ten. - wyszeptał lekko przesuwając wzrok w prawo, tak aby nie odwrócić głowy w kierunku domu, po czym udając, że wcale nie przyszedł na przeszpiegi, poszedł prosto do wyjścia z wioski. Pewnie szedł na polane, o której mówił wcześniej. Zostawił młodzieńca samego, który będzie musiał wymyślić jak dostać się do środka i zwinąć książkę.
Dom miał dwa piętra. Przed zamkniętymi, frontowymi drzwiami znajdował się niewielki ganek, na którym znajdowały się dwa drewniane filary, które podtrzymywały drugie piętro. Z przodu na pierwszym piętrze nie było widać żadnych okien, za to na samym środku ściany piętra drugiego było jedno wąskie. Ciężko byłoby się przez nie prześlizgnąć. No i było wysoko.

[Keion]

Szczerze odetchnąłem z ulgą wiedząc że Pan Haymata nie będzie w żaden sposób próbował mi pomóc co mogłoby poskutkować odwrotnie do jego zamierzeń. Poza tym wiedziałem że będę miał wolną rękę cokolwiek by się nie działo i nie będę musiał się martwić że mu się coś stanie.
-Resztą już ja się zajmę, powinieneś już iść, lepiej żebyś zbyt długo nie byli razem widziani.-Całe szczęście Michiko wyraźnie posłuchał mojej prośby o wskazanie budynku, żebym nie musiał się później głowić czy do dobrego trafiłem. Choć mógł zrobić to nieco dyskretniej to i tak cieszyłem się że nie wskazał wprost budynku ręką bo taki scenariusz też przewidywałem.-No nic, może nikomu nie rzuciło się to specjalnie w oczy.-Z złudną nadzieją spojrzałem jak mój misjo dawca oddalał się w kierunku bramy. Za pewne od razu zamierzał się udać na polanę o której wspomniał, że będzie na niej czekał.
-To teraz muszę pomyśleć co dalej.-Westchnąłem przelotnie spoglądając na budynek i próbując dostrzec jak najwięcej szczegółów, ale po pierwszym spojrzeniu wcale nie byłem zadowolony. Ruszyłem w kierunku pierwszej lepszej alejki żeby schować się za innym domem, po czym zamierzałem z ukrycia ukradkiem poprzyglądać się budynkowi. Oczywiście nie cały czas z jednego miejsca, tylko z różnych, powoli okrążając budynek. Chciałem wiedzieć ile ma okien i gdzie, oraz czy to są jedyne drzwi, którymi można się do nich dostać, a może ma jakąś piwnice bądź niezałataną dziurę w dachu, przez którą mógłbym się dostać. Przy okazji gdybym widział że ktoś wchodzi do środka lub wychodzi to także starałem się zapamiętać jak najwięcej szczegółów z jego wyglądu, bo mogło mi się to przydać, gdybym chciał się w kogoś zamienić. Obserwowałem uważnie i dokładnie bo w końcu chciałem spróbować się tam dostać dopiero wieczorem, gdy się ściemni i gdy już będę wiedział jak wygląda cały budynek z zewnątrz.

[Ame]

Misja rangi C dla Keion'a
21/30
Hayamata oczywiście stchórzył. Najłatwiej było zaszantażować człowieka dobrej woli i wmanipulować go w jeszcze większe bagno. Nie zważając na słowa chłopaka, szybkim korkiem udał się wprost do bramy. Młodzieniec mógł odnieść wrażenie, że badaczowi jakby spadł ciężar z pleców. Szedł wesołym krokiem człowieka, któremu właśnie zdarzył się cud w postaci samo-wynoszących się śmieci. Oczywiście metaforycznie. Mimo oczywistej bystrości umysłu, czegoś zabrakło. Nadzoru. Któż może wiedzieć, czy zostawienie Keionowi wolnej ręki nie obróci się przeciwko niemu?
W każdym razie wyglądało na to, że nikt nie zauważył obecności obu konspiratorów pod domem. Tym bardziej nikt nie zauważa pojedynczego obcego, który stoi niedaleko wyjazdu ze wsi. Na ulicy nie było zbyt wielu przechodniów. Większość mijała go kompletnie obojętnie, od czasu do czasu tubylec szybko przeskanował go wzrokiem, tylko po to żeby za kilka sekund zapomnieć, że w ogóle go widział. Szarowłosy faktycznie musiał pomyśleć co dalej. W końcu wejście tam przez frontowe drzwi nie wchodzi w grę. Chyba, że wchodzi, ale nikt o zdrowych zmysłach nie wróżyłby sukcesu temu przedsięwzięciu.
Przez te kilka chwil front budynku nie zdążył się zmienić. Dalej na pierwszym piętrze nie było okien. Dalej widział te same filary i wąskie okienko na drugim piętrze. Keion zaczął krążyć wokół niczym rekin. Rekiny co prawda specjalnie nie szukały słabych punktów u swoich ofiar, ale krążyli podobnie. Tylko żaden przechodzień nie zauważył płetwy drapieżnika unoszącej się nad powierzchnią. Wszystko dalej się rozgrywało. Tak jak to zwykle żyje się spokojnie na tej wsi.
Zmieniając od czasu do czasu pozycje, stopniowo analizował każdą stronę domku. Gdy doszedł na tyły obejścia, zobaczył drugie okno, odrobinę szersze, niestety również na drugim piętrze. Prawy bok domu był w całości zrobiony z drewna i nie było widać żadnych otworów na żadnym poziomie. Lewy bok za to miał jedno duże okno na pierwszym piętrze.
Keion podczas swojej mozolnej wędrówki, zauważył również drabinę, które oparta była o dom jednego z sąsiadów Ukaty. Ponadto na ulicy od czasu do czasu zamocowane były pochodnie, prawdopodobnie zapalane na noc żeby chociaż odrobinę rozjaśnić ulicę i utrudnić rozbój. Czy z tych elementów da się wymyślić sensowny plan? To już zależy tylko od Keiona. Zwłaszcza, że powoli robiło się ciemno.

[Keion]

Jak tylko Pan Hayamta sobie poszedł rozpocząłem oględziny okolicy, choć początkowo się z tym starałem bardzo kryć z czasem zauważyłem że i tak nikt na mnie nie zwraca uwagi. Spokojnie okrążyłem dom nie spiesząc się wcale i analizując wszystko co udało mi się dostrzec. Niestety przez cały ten czas nikt nie wchodził do budynku, ani też z niego nie wychodził, więc nie udało mi się przypatrzeć nikomu w kogo mógłbym się przemienić. Sprawa wydawała się oczywista, mogłem wejść do budynku przez okno po lewej stronie budynku co nie powinno stanowić problemu lub przez okno na jego tyłach które było na drugim piętrze i było ciaśniejsze. Większość ludzi pewnie od razu wybrałaby ten pierwszy wariant, ale bałem się że ktoś zdoła mnie zauważyć z drogi, lub Utaka spodziewając się czegoś postawił coś lub kogoś koło okna. Dlatego też ja wolałem wybrać wariant z mniejszym oknem. Wysokość nie grała roli bo przecież jako shinobii bez problemu mogłem wejść po ścianie wprost do okna używając do tego czakry, ale gorzej by było gdybym musiał się tym oknem później szybko wydostać. -To moje pierwsze włamanie, a już myślę jak rasowy włamywacz.-Początkowo zganiłem sam siebie w myślach, ale zdałem sobie sprawę że dobry shinobii powinien mieć jak najwięcej cech od włamywacza. Przemyślałem jeszcze parę razy to co chce zrobić i jak się zachowam w przypadku, gdyby coś poszło nie tak, czekając aż się całkiem ściemni. A gdy już słońce całkiem zaszło zakradłem się od lewej strony budynku, pamiętałem że u jednego z sąsiadów stała drabina i postanowiłem po nią pójść żeby oprzeć w okolicy okna. Co prawda nie zamierzałem po niej wchodzić, ale traktowałem to jako dodatkową opcję do szybkiej ucieczki, gdyby coś poszło nie tak, a także gdyby mój plan się powiódł, żeby to tam szukali śladów włamania, niżeli przy oknie przez które wszedłem. Dopiero gdy już drabina była na miejscu poszedłem na tył budynku, żeby wdrapać się do okna. Skupiłem chakre swoich dłoniach i czubkach stóp, a następnie przyklejając się do ściany zacząłem się po niej wspinać, starając się do niej jak najbardziej przylegać bo dawało mniejsze szanse na dostrzeżenie mnie. Oczywiście od samego początku starałem się robić wszytko tak cicho jak tylko mogłem, a jeżeli miałem problem z widzeniem ciemności to koncentrując czakrę stworzyłem świecącą kulę, ale starałem się jej tak używać, żeby nie była widoczna z kilometra.

  Ukryty tekst

[Ame]

Misja rangi C dla Keion'a
23/30
Oględziny poszły sprawnie. Nikt nie zainteresował się obcym, który od czasu do czasu zmieniał swoje położenie. Ku niezadowoleniu młodzieńca, nikt nie dobijał się do drzwi obserwowanej przez niego posiadłości. W końcu kto chciałby odwiedzić naukowca w środku granicznej wsi? Keion stanął przed wyborem - zostały mu dwa warianty. Większość ludzi nie fatygowałaby się i wybrała okno na dole, ale siwowłosy zdecydował się na "pożyczenie" drabiny od sąsiada. Tak na prawdę nie była mu potrzebna, gdyż zdecydował się naśladować Spidermana. Koncentrując czakrę w dłoniach i stopach wspiął się na drugie piętro, zostawiając drabinę przy ścianie obok. Sprytne. Jeżeli pozostanie nierozpoznany to pierwszym i głównym podejrzanym będzie pijany sąsiad. Facet musiał być na prawdę pijany żeby wchodzić przez okno, na które normalnie mógł wskoczyć, no ale nikt przecież nie ocenia. W końcu nie wiedział co robi i sprawa rozejdzie się w razie czego po kościach. No chyba, że wszystko potoczy się kompletnie inaczej. Zwłaszcza, że wszystkie czynności, których podjął się chłopak nie dało się wykonać bez zrobienia odrobiny hałasu. Bardziej czujna jednostka mogłaby usłyszeć zarówno podstawienie drabiny jak i powolną wspinaczkę.
Gdy Keion dotarł na wysokość okna, okazało się, że wejście przez nie do środka wymagało od niego trochę gimnastyki. Nie było tak szerokie jak wydawało się na początku. Prawdopodobnie zmysły chłopaka zostały oszukane przez pierwsze okno z przodu domu, które wydawało się o wiele węższe. Koniec końców za pomocą przybrania odpowiedniej pozycji udało mu się dostać do wnętrza. Tak cicho jak mógł znalazł się na drewnianej podłodze. Jako pierwszy zareagował zmysł węchu, który wyczuł woń palącej się świeczki. Szkoda tylko, że w pomieszczeniu było kompletnie ciemno, zaś sam młodzieniec musiał posiłkować się stworzoną z czakry kulką światła. Dopiero wówczas dostrzegł co kryło się w pokoju. Pod przeciwległym oknem znajdowało się biurko, na którym leżał bardzo stary zwój, kilka przyborów do pisania, kilka kartek papieru oraz świeczka. Po prawo znajdowało się łóżko. Co więcej wyglądało na to, że ktoś w nim śpi. Pod kołdrą układał się kształt śpiącej osoby. Niestety młodzieniec nie mógł tego stwierdzić na pewno, gdyż kołdra była zarzucona na całej długości mebla. Nad łożem wbity był w ścianę niewielki toporek, co z wejścia wydawało się dość osobliwym widokiem. Obok łóżka był wieszak, na którym wisiał płaszcz, który sięgał aż do podłogi. Wydawał się za duży w porównaniu do postaci śpiącej w pokoju. Po lewej stronie pokoju znajdowała się komoda oraz większa szafa. Nie słychać było żadnych niepokojących odgłosów.

[Keion]

Postępując zgodnie z moim planem w końcu powoli dostałem się do okna, przez które od samego początku zamierzałem wejść. Okazało się ono nieco mniejsze niżeli wcześniej zakładałem po wstępnych oględzinach, ale jakoś udało mi się przez nie wejść do środka. Zdawałem sobie sprawę z tego że zarówno wchodząc po ścianie, jak i przez okno, nie byłem całkowicie niesłyszalny, dlatego też zaraz po wejściu do środka zatrzymałem się. Chciałem na swój sposób przeanalizować sytuację i już na wejściu trafiłem na coś dziwnego, gdyż udało mi się wyczuć woń palącej się świeczki. Niby nic zdrożnego, jednakże w mieszkaniu było kompletnie ciemno, a jedno drugie w pewien sposób wykluczało. -Jak to mówią, nie ma dymu bez ognia, a skoro ta zasada się nie spełnia to znaczy że...-No właśnie co to znaczy? Dla oznaczało to że nie jestem niezapowiedzianym gościem i że ktoś najprawdopodobniej przed momentem zgasił świeczkę, żeby udać śpiącego i totalnie nieprzygotowanego. Pierwsze co przyszło mi do głowy to, że już na samym początku powinienem zakryć jakoś swoją twarz. Misja może się nie powieść i wtedy po prostu ucieknę w jakiś sposób, ale jeżeli mnie ktoś rozpozna to zamiast ucieczką będę musiał się ratować w inny sposób bardziej brutalny. Dlatego też wyciągnąłem z torby bandaż(5m) i zacząłem owijać go wokół głowy, zostawiając odsłonięte jedynie oczy oraz usta i nos. Moje włosy niestety były dość niespotykanego koloru i mogły być potencjalnym znakiem rozpoznawczym, więc nie chciałem ich pokazywać. Następnie nieco się rozejrzałem i posiłkując się kulą światła, którą sam stworzyłem zauważyłem przy przeciwległej ścianie na biurku zwój oraz świeczkę i przyrządy do pisania. Po prawo zaś było łóżko i wydawało się że ktoś w nim śpi, jednakże nie widziałem ciała jedynie kształt, a to oznaczało że równie dobrze to może być zmyłka. Obserwowałem dalej i ujrzałem toporek nad łóżkiem, czyli potencjalną broń, a także wieszak na którym był płaszcz, naprawdę wielki, moim zdaniem zbyt duży jak na postać będącą w łóżku. Zaś po drugiej stronie stałą szafa w której bez większego problemu mógłby ktoś się schować, gdyby oczywiście chciał. Ewidentnie moim zdaniem coś było nie tak i musiałem działać z głową. Dlatego postanowiłem nie wchodzić tak od razu bezpośrednio do pokoju i wyciągnąłem kolejny przedmiot z torby tym razem miała być to stalowa żyłka. Miałem wątpliwości jak to zrobić, ale postanowiłem spróbować przechytrzyć osobnika w środku, jeżeli rzeczywiście ktoś tam był. Zacząłem od potencjalnie bezużytecznej techniki, czyli stworzyłem swoje dwie iluzje, a następnie przyłożyłem do ust pieczęć barana. Posłałem iluzje by zaczęły się skradać w kierunku zwoju, a sam starałem się dzięki kolejnej technice emitować ich ciche kroki i skrzypnięcia desek pod ich stopami. Chciałem w ten sprowokować do działania i czekałem, żeby wykorzystać żyłkę to oplecenia oponenta, gdyby jakiś wyskoczył i chciał zaatakować iluzję. W razie gdyby okazało się że oponentów jest więcej, albo wydarzyło się coś innego niespodziewanego to szybko chciałem się dzięki użyciu chakry przyczepić do sufitu i w bez ruchu obserwować przebieg wydarzeń.

  Ukryty tekst

[Ame]

Misja rangi C dla Keion'a
25/30

  Ukryty tekst

Keion z trudem większym niż zakładał wpakował się jakoś do pomieszczenia. No i zrobił też więcej hałasu niż by chciał. Chłopak przystanął zaraz po wejściu żeby przeanalizować sytuacje, którą zastał w środku. Chwila zastanowienia się zawsze jest wskazana. Zaniepokoił go unoszący się zapach świeczki. Niby nic takiego, ale brak palącej się sztuki wydawał się być już podejrzany. Srebrnowłosy zrozumiał, że ktokolwiek był w pomieszczeniu, wykrył go i teraz próbował zastawić na niego pułapkę. I być może to właśnie kolor włosów zmusił go do spóźnionej refleksji nad potencjalnym niepowodzeniem misji. Zabawne, bo przecież nie był blondynem. Szkoda, że nie zastanowił się nad tym, iż ktoś kto spodziewa się ataku, jest gotowy na kontratak.
Cały czas posiłkując się kulą światła próbował bandażem zakryć swoją twarz. Pomysł dobry, ale ewidentnie spóźniony bowiem jedyne źródło światła idealnie zdradzało jego pozycje. O takich rzeczach powinno się myśleć w trakcie przygotowania do przestępstwa, nie zaś podczas próby jego dokonania. Czasami człowiek staję przed różnymi dylematami. Z pozoru proste decyzje pociągają za sobą różne, nieprzewidziane konsekwencje. Może gdyby wszedł w dzień i próbował negocjować metodami pokojowymi osiągnąłby lepszy efekt? Może podpalenie całej chaty byłoby lepszym pretekstem do kradzieży zwoju? Przynajmniej idealnie wyjaśniałaby powody jego zniknięcia. Tak czy owak stało się, zaś sam Keion dopiero podczas gdy był już tylko kilka kroków od zwoju przypomniał sobie, że należy chronić swoją tożsamość. Ciężko jedną ręką owijać bandaż wokół swojej głowy. Druga ręką utrzymywała wcześniejsze jutsu.
Gdy wykonał kilka rundek owijania, płaszcz, który wisiał obok łóżka odleciał na bok, zaś zaraz zza niego po lekkim opóźnieniu wyleciał kunai. Skoncentrowany na swoim pierwotnym planie młodzieniec nie był w stanie zareagować i w ten sposób łowca stał się zwierzyną. Nóż wbił się w ramię, które podtrzymywało technikę Hikari no gijutsu-kyu. Dzięki dobrej kontroli czakry, Keion nie wypadł z rytmu, a technika nie zakończyła się. Konsekwencją tego był fakt, iż był w stanie zobaczyć starego mężczyznę o jednej ręce i oku. Co do ręki można było tylko wnioskować, ale pusty i bezwładnie opadający rękaw jego koszuli nie pozostawiał wiele pola do domysłu, zaś miejsce, w którym normalnie powinno znajdować się jego lewe oko szpeciła krwawa blizna. A owy dziadek w przeciwieństwie do młodzieńca nie próżnował. Szybko skierował swe kroki ku siekierce, która wbita była nad łóżkiem. Czyli dwa kroki od jego obecnego położenia. Widać było, że nie jest pokojowo nastawiony i kiedyś w życiu zdarzyło mu się już walczyć. Bez wątpienia posieka złodzieja bez skrupułów. Chwytając toporek skierował się ku Keionowi.
Uszkodzenie prawej ręki przez kunai, możliwe wolniejsze składanie pieczęci. Odległość około 6 metrów. Ucieczka przez okno możliwa aczkolwiek trudna ze względu na jego wąskość. Duże prawdopodobieństwo wystąpienia konsekwencji zdrowotnych przy ucieczce.

  Ukryty tekst