Szlak transportowy

[Seinaru]

Seinaru zastanawiał się, gdzie już byliby z Shijimą, gdyby nie zdecydowali się ratować tamtego mężczyzny. Gdyby przesłuchali go szybko, brutalnie, źle. Wtedy od razu dowiedzieliby się wszystkiego. Zamiast tego, duet postanowił najpierw pomóc i liczyć na pomoc za dobroć. Kei wiedział, że w tych czasach to bardzo nietypowe podejście. Na szczęście zbliżali się już do miejsca, gdzie go spotkali.
- Poważnie ranny... - Powtórzył za pielęgniarką, zastanawiając się chwilę. Mimo wszystko postanowił jeszcze nie odkrywać wszystkich kart... a zresztą... co mu tam...
- Stoi z soplem wbitym w tyłek. Nie wiem od kiedy, ale wygląda na bardzo wyziębionego. Być może jego odmrożone kończyny są już nie do odratowania. Jeśli nie otrzyma pomocy, prawdopodobnie niedługo umrze. Jest przy nim mój towarzysz. - Miejmy nadzieję, że oboje jeszcze tam są. W przeciwnym wypadku, po tym co powiedział, Seinaru wyszedłby na niezłego idiotę. Niemniej jednak, byli coraz bliżej. Samuraj powoli uciekał już myślami dalej, do prawdziwego celu ich zlecenia. Może Shijima czegoś się dowiedział? Co zrobią, gdy oddadzą rannego w opiekuńcze ręce? Stracili nieco czasu, lecz gdzie byliby już, gdyby postanowili przesłuchać go brutalnie, szybko, boleśnie? Zapewne mieliby już jakieś poszlaki, jeśli nie od niego, to z pobliskiego otoczenia. Gdzie są teraz? Wciąż na początku. Jeśli tak dalej pójdzie, to nie zdążą przed świtem. Na szczęście w oddali zaczęły majaczyć już postaci Shijimy i tego drugiego. Seinaru przyspieszył kroku, gdy usłyszał jego wołanie.
- To tam! - Odezwał się do ratowników i podbiegł do dwójki stojącej na mrozie. Miał nadzieję, że teraz wszystko nieco się uprości.

[Akashi]

Misja Grupowa rangi C
19/45
Pomoc bliźniemu swemu, jakie to piękne. To spierze wasze grzechy, prawda? To właśnie o tym myśleliście, po to ta cała pomoc dla tego bezbronnego i rannego męża i ojca zapewne. A nie, zaraz macie inne powody, dla, którego mu pomagacie, swoje własne, chcecie wyciągnąć z niego informacje, a jego stan was nie obchodzi. Popełniłem błąd przydzielając was do zadań to, Shijima powinien iść, a ty zostać. Ty byś mnie nie rozczarował prawda? Pchną byś go w odmęty śmierci, prosto w me szpony, bez mrugnięcia okiem. Mam racje mój przyjacielu? Teraz prowadzisz pomoc, pomoc, która wybuchła śmiechem gdy im powiedziałeś, do jakiego przypadku ich prowadzisz. W sumie, co się im dziwić, zabawnie to wyglądało, a jakbyś znał powód, dla którego był w tej sytuacji też byś ich sprowadził? Czy pozwolił zamarznąć. – Ty sobie żartujesz, prawda?- Zapytał strażnik, ciągle chichrając się pod nosem, sopel tam gdzie słońce nie dochodzi zabawne. Lecz czy na pewno i czy to znajdowało się tak daleko od bramy? Przecież go widzieliście wcześniej stojąc tuż przy niej. Czyżbyś pomylił kierunki? Nie wszystko jest dobrze tylko śnieg sypie bardziej ograniczając widoczność. Tam dalej! To twój towarzysz trzyma tego niedołęgę. – To tutaj? To oni? –Zapytała jedna z pielęgniarek już poważnym tonem głosu, przyśpieszając kroku. Nie zajęło im to zbyt wiele czasu. Bowiem po dwóch minutach byli już przy tobie Shijima, możesz odetchnąć odpocząć i wymienić się informacjami ze swoim towarzyszem i postanowić, co dalej. –Odsuń się, my się nim zajmiemy. Dobrze się spisaliście. Jak do tego doszło? – Zapytał strażnik, łapiąc mężczyznę pod ramionami by mu nie upadł, a pielęgniarki przystąpiły do swej pracy. Najpierw odgarniając śnieg od nóg tego biedaka…. I licząc je swoimi technikami. Po czym jedna z nich zajęła się soplem. Zaczęła go rozpuszczać ciepłem swojej chakry. Ciekawa technika, ale więcej raczej nie musicie wiedzieć o tym. – To chyba twoje kimono? – Zapytał się strażnik zdejmując je z ramion ofiary

[Shijima]

Chora sprawa, przysięgam. Najgorsze było to, że naprawdę nie było w niej niczego śmiesznego - przynajmniej nie teraz. Jeśli dożyją jutra pewnie Shijima znowu będzie uśmiechał się do własnych myśli, nie dowierzając, że spotkali kogoś... takiego. Bo chyba naprawdę trzeba być "specyficznym" człowiekiem, żeby tak skończyć, co nie?
Shijima od razu odsunął się od mężczyzny, przekazując go ostrożnie w ramiona doświadczonych ludzi, którzy wiedzieli, co z nim zrobić. Taak, mogli sobie darować tą marną stratę czasu, mogli go przepytać i ruszyć śladami tamtych, a potem, jeśli w ogóle by wrócili, to... co? Mijaliby jego trupa czy może jakiś wariat z wioski stwierdziłby, że wybierze się w te tereny na przechadzkę i akurat by go zgarnął? Ludzie lubią myśleć takimi kategoriami, wiedziałeś o tym aż za dobrze: ja mu nie pomogę, ale ktoś na pewno to zrobi, przecież akurat ja jestem zajęty, nie mam czasu. I tak każdy po kolei, mijając potrzebującego na ulicy. Z małym kruczkiem, że tutaj raczej nie było przechodniów. Takim sposobem łatwo było wyciszyć sumienie i zwalić swoją obojętność na to, że przecież nic złego nie może się stać.
- To był zakład po pijaku. - Krótko i na temat, a chociaż na jego twarzy nie pojawił się jawny wyraz niezadowolenia, to jego spojrzenie, w jakiś sposób twarde i zdystansowane, raczej mówiło samo za siebie. Tak samo zresztą jak jego głos. Wyciągnął rękę po kimono i odebrał je, wsuwając znów ręce w ciepłe rękawy. - Stoi tutaj od jakichś trzech godzin. - Bo już ze trzy godziny pewnie minęły. On mówił o dwóch, ponad dwóch, plus minus ten kawałek czasu sterczenia tutaj przy sprowadzaniu pomocy... Spoglądał przez chwilę, jak próbują odratować mężczyznę, nim odszedł parę kroków w stronę Seinaru. - Mówił o grupie kilku mężczyzn, podobno pięciu, ale nie był pewien. - Wtedy raczej byłaby mowa o kilkudziesięciu, prawda? - Kierowali się na zachód w stronę gór. Do jaskiń.

[Seinaru]

Sam uśmiechnął się razem z nimi, gdy wyśmiali powód całego alarmu. No bo skoro oni byli wciąż zrelaksowani i weseli, to dlaczego on by nie mógł? Seinaru i reszta w końcu, nareszcie, dotarli do poszkodowanego. Cała procedura "przekazania" przebiegła sprawnie, choć Kei był ogromnie zawiedziony, gdy Shijima wyjawił powód całego wypadku. Samuraj przez chwilę miał ochotę zdzielić głupiego faceta w głowę, lecz jego stan i obecność strażnika sprawiła, że szybko zrezygnował z tego pomysłu. Bez zbędnych ceregieli odeszli zatem od całego rabanu. Teraz jego towarzysz mógł przekazać mu informacje, które udało mu się zdobyć. Nareszcie! Nareszcie los się do nich uśmiechnął...
- Rozumiem, czyli naprawdę ktoś się tutaj dzisiaj kręcił... w stronę jaskiń. Myślę, że to najlepsze co na razie mamy i powinniśmy z tego skorzystać. - Zastanawiał się głośno, gdy powoli oddalali się od grupki pielęgniarek i ich pacjenta. W międzyczasie jednak coś innego zaprzątnęło jego głowę.
- Czy mógłbym mówić Ci po prostu Shi? - Wypalił nagle, jakby w środku innych myśli. Jakoś bardziej pasowało mu to przezwisko. Było krótsze i jakoś lepiej wpadało w ucho. Po tym jednak wrócił do rozmyślania nad postępami w misji.
- Myślę, że powinniśmy spróbować znaleźć tamtą piątkę. Chodźmy na zachód, przy odrobinie szczęścia uda nam się ich dogonić... - Puścił się biegiem po śniegu, lekko, chociaż skrzypiąco. Miał nadzieję, że uda im się osiągnąć tamtą grupę przed nimi, zanim na dobre zagubią się w jaskiniach, których mogła być tu niezliczona ilość na terenie, którego Seinaru w ogóle nie znał.
Kij trzymał wciąż kurczowo w ręku, chociaż teraz stał się on jednak nieco lżejszy. Kei cieszył się, że w końcu ruszyli do przodu, podjęli trop i mogą zacząć działać. Martwił się nieco o to, co zrobią, gdy już uda im się dogonić tamtych.
- O co dokładnie chodzi z tymi jashinistami? To zwykli mordercy? Ta ręka u krawca... dziewczyna... po co to wszystko? Wiesz coś więcej? - Zwrócił się ponownie do Shi podczas biegu.

[Akashi]

Misja Grupowa rangi C
22/45
Przygoda, przygoda ach przygoda, takie piękne chwile w śnieżnej krainie. Kto by się spodziewał takich zabaw tutaj, penetrowania analnego przy pomocy sopla, a może coś było w tym soplu, możecie wrócić i zobaczyć, może to być ciekawe doświadczenie, czyż nie? –Co?! Jakim idiotą trzeba być by robić takie rzeczy dla zakładu? – Powiedział z oburzeniem strażnik, w sumie się mu nie dziwię, każda normalna osoba by się porządnie wnerwiła na takiego niemotę jak on, ale jak już tutaj są to pomocy udzielą, chociaż najchętniej zapewne dali by mu w łeb i zostawili, ale ich zawody im na to nie pozwalają. A ten idiota nawet nic nie powiedział, po prostu stał, ani dziękuję ani nic. Szkoda mi takich ludzi, nie doceniają dobroci innych. Chociaż już w końcu możecie ruszyć w drogę i nawet macie poszlakę dzięki niemu, góry. Kto by pomyślał, że w górach są jaskinie i tam mogą się kryć. I wspominał coś o pięciu osobach, chociaż jego informacje przesiałbym przez sito, mógł mu mózg lekko zamarznąć i mieć złą koncepcje otoczenia i równie dobrze mogło być ich znacznie więcej. Widzicie te pagórki przed wami, nie przypominają masywu górskiego, ale na nazwanie górami raczej to zasługuje, do tego te piękne okoliczne lasy, w, których ktoś mógł się skryć i czyhać na nieuważnych wędrowców, Uważajcie moi mili, może was tutaj spotkać krzywda, której doznać nie chcecie, uwierzcie mi i zaufajcie, bądźcie czujni. W mrocznej gęstwinie lasu może kryć się niebezpieczeństwo. Zwłaszcza, że jesteście coraz bliżej swego celu.

Robicie z/t Tutaj

[Seinaru]

Po krótkiej przygodzie i nowej zawartej znajomości w Hyuo, Seinaru postanowił opuścić tą mroźną prowincję i udać się do Teiz - wyspie podległej samurajom. Zastanawiał się nad tym, kiedy ponownie spotka Shijimę. Musiał przyznać sam przed sobą, że ostatnie wydarzenia, podobnie jak śmierć jego dwóch towarzyszy na pierwszej misji, odcisnęły na nim kolejne piętno. Oprócz sprawdzenia samego siebie, poczuł się silniejszy niż i bardziej pewny swoich umiejętności. Czy to tak kształtuje się charakter samuraja? Kei ewidentnie nie czuł się jeszcze jednym z tych potężnych wojowników, którzy bushido stawiają ponad wszystko. On był tylko podróżnikiem podpierającym się kijem...

Skąd: Hyuo
Dokąd: Teiz
Czas podróży: 2h
Czas przybycia: ok. 1:30
Środek transportu: łódka, piechotka

[Natsume Yuki]

Skąd: Hyuo
Dokąd: Kantai
Czas podróży: 30 min
Czas przybycia: 0:00
Środek transportu: łódź Yukich

Post z wyruszeniem tutaj: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=8 ... 736#p59736

[Hikari]

~ Mrzonka o cesarstwie ~
Misja rangi B 21/45+
Natsume

Dzień wyruszenia rozpoczął się dość standardowym porankiem. Może i były problemy z zamarzniętym jeziorem, ale jakoś sobie z tym poradził nasz bohater i był w stanie w nim popływać. Po ogarnięciu siebie poszedł do swego gabinetu w siedzibie władzy, ale tym razem jednak tylko na chwilę. Zebrać co potrzeba, wszystkie mapy do pokazania swojego projektu i planu, zwoje i inne takie pierdoły. Warto wspomnieć też o zabraniu butelki napoju wyskokowego. Powinienem nawet o niej jako pierwszej wspomnieć. Gdy Shirie-Kan Yukich wyszedł z budynku tam na zewnątrz czekała dwójka kobiet w pełnym stroju Sakki z odsłoniętymi maskami. Powitał go uśmiech Fuyuko i Motoko. Jego starej dobrej znajomej.
- Zero dzień dobry?
Dziewczyna pomimo lekkiego pozwolenia sobie na odrobinę humoru ruszyła od razu w drogę portu przyjmując słowa przełożonego od razu w pamięci. Zaraz po tym przeszła do konkretów.
- Spotkanie odbędzie się w niedokończonym pałacu cesarskim, którego budowa została wstrzymana. Mayumi uznała to za doskonałe miejsce, nikogo tam nie powinno być.
Przejście drogi do najbliższej osady portowej zajęło elitarnej czwórce Yukich dobrą godzinę marszu poza zabudowaniami i to w nie najgorszym narzuconym tempie marszu.

---

Rozpoznanie statku, którym mieli podróżować okazało się dość proste, bo po wejściu tylko do strefy portowej ktoś z Sakki znalazł ich szybciej niżeli zdążyliby się rozejrzeć. Nie zwlekając wszyscy przybyli ruszyli na pokład, gdzie czekał na nich Shirei-Kan rodu Ranmaru z dwójką swoich przybocznych wedle ustalonych zasad spotkania. Odezwał się też on pierwszy tylko na widok najświeższych pasażerów luksusowego rejsu. Załoga statku nie czekając aż wszystkie rozmowy zostaną ukończone i goście rozlokują się czy usuną z trasy od tylko postawienia pierwszych kroków na deskach pływającej konstrukcji przygotowywała się do wypłynięcia.
- Nie śpieszyło się wcale co?
Uśmiech na jego twarzy pojawił się i równie szybko znikł. Fuyuko wraz z koleżanką z pracy lekko się ukłoniły i to samo zrobiła gwardia przyboczna Waneko. Cztery głosy niemalże w tym samym momencie mówiące "Shirei-Kan". Takie tam przywitanie z zachowaniem szacunku dla liderów.
- Słyszałem, że Zangetsu miał ciekawą wizję miasta Hanamura, nie mogę się doczekać aby je zobaczyć no i niedokończony pałac cesarski. Podobno znajduje się na klifie i jedna z wież będąca latarnią morską została już ukończona. Niedługo przekonamy się na własne oczy. A co tam u ciebie? Stresujesz się?
Nawet nie wiedzieć kiedy, a statek wypłynął z portu i ruszył w kierunku błękitu bez końca. Trzeba przyznać, że ludzie będący odpowiedzialni za to są jednymi z najlepszych na wyspach, ale kto inny miałby być obsługą samych liderów na tak ważne spotkanie? W trakcie rejsu była ostatnia sposobność na porozmawianie sam na sam, bo moment kiedy cel podróży pałac cesarski będzie widoczny nastanie, a wtedy też praktycznie skończą się takie możliwości.
- Mówiłeś, że pijasz sake, wziąłem coś z sobą na taką ewentualność. Jakbyś nie miał nic przeciwko, do brzegu i tak dzisiaj nie przybijemy.

---

• ZT -> http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=190&t=4083

[Reika]

Reika została odprowadzona przez strażników pod samą bramę portu i na przystań weszła już sama. Nie miała za złe tego, jak ją potraktowali, ponieważ doskonale rozumiała ich nieufność. Ona tylko starała się zapewnić, że nie jest wrogiem i dzięki temu udało jej się chociaż zostawić wiadomość dla Natsume. Gdy Yuki się z nią skontaktuje, wtedy będą myśleć z ojcem, co dalej. Prawdopodobnie będzie musiała ponownie wybrać się na Hyuo, bo ta rozmowa nie była na listy, które można było przechwycić. Tym razem jednak poprosi ojca, żeby Mishima mógł jej towarzyszyć. Podróż na glinianym ptaku, wysoko po niebie, była zdecydowanie mniej ryzykowna, niż normalnie, gdzie mogła trafić na szpiegów. Teraz nikt nie wiedział o jej przedsięwzięciu, ale drugi raz może nie mieć tyle szczęścia, co Kazuo powinien wziąć pod uwagę, chcąc zachować swoje polityczne posunięcia w tajemnicy.
Będąc już na przystani, znalazła sobie ustronne miejsce za skrzyniami i przybrała postać mnicha, za pomocą Henge no Jutsu. W tej postaci wróciła na łódź, którą tu przypłynęła i zapłaciła rybakowi za rejs powrotny do Kaigan. Po krótkich przygotowaniach, wypłynęli z portu, a Hyuo powoli zostawała za nimi. Reika przez chwilę patrzyła na oddalającą się wyspę, nie mogąc uwierzyć, że jest tam tak cholernie zimno. Jej peleryna była na tyle gruba, żeby chronić przed mroźną zimną, a tu okazała się ledwo wystarczająca. Nie mogłaby mieszkać w takim klimacie, dlatego cieszyła się, że już wraca. Spojrzała na bransoletkę z muszelek na swoim nadgarstku i uśmiechnęła się. Jeszcze tylko trochę i znów go zobaczy. Musi być cierpliwa. Teraz tylko wrócić jak najszybciej do Shinrin.
Rejs przebiegł bez żadnych komplikacji i po długiej żegludze, Reika wreszcie mogła zejść na ląd. Podziękowała rybakowi za transport i ruszyła w dalszą drogę, kierując się w stronę Shinrin i zmieniając wygląd na inną kunoichi. Nie zamierzała przecinać prowincji Midori, tylko od razu dostać się do swojej prowincji od południa, więc szybkim tempem ruszyła w drogę, od czasu do czasu zmieniając wygląd za pomocą Henge no Jutsu. Obozowała po lasach i wsiach, omijając większe miasta i tłoczne gospody, bo tak było mniej prawdopodobne, że trafi na szpicli. Podróż strasznie jej się dłużyła, a tęsknota za Mishimą mocno kuła ją w serce. Jeszcze tylko trochę i znowu będą razem. Z każdym dniem jednak była coraz bliżej i już nie mogła się doczekać, kiedy padnie mu w ramiona. Zanim to jednak nastąpi, musiała zdać raport ojcu ze swojej misji. Mimo, że nie osiągnęła tego, co należało, to zostawiła furtkę, którą zawsze można było otworzyć. Natsume na pewno nawiąże kontakt i wtedy będzie można pomyśleć, co dalej.
W końcu, po długiej i wyczerpującej podróży, Reika przekroczyła granice Shinrin i mogła już spokojnie wrócić do swojej prawdziwej postaci. Była u siebie, ale do Hayashimury miała jeszcze spory kawałek i nadal kilka dni drogi. Niemniej, była już prawie w domu, a jej serce rosło z radości i tęsknoty. Zdecydowanie ten czas nie minął jej szybko, w pewnym momencie nawet straciła rachubę dni, jednak zdawała sobie sprawę z faktu, że wystarczająco długo jej nie było. Przyspieszyła i ostatnie kilka dni do stolicy, pokonała w wyczerpującym tempie, żeby wreszcie stanąć pod bramą Hayashimury i uśmiechnąć się promiennie. Nareszcie w domu.

[zt]

Skąd: Hyuo
Dokąd: Shinrin (przez Kaigan)
Czas podróży: 1h
Czas przybycia: 12:35
Środek transportu: Łódź

-100 ryo

[Natsume Yuki]

Natsume, po krótkiej wędrówce, dotarł wreszcie do portu nieopodal Fuyuhany. Wciąż mając przed oczami wydarzenia sprzed kilku godzin, gdy jeszcze siedział na festiwalu przy Lodowym Drzewie i rozmawiał z tajemniczym wędrowcem, Akihiro, mało co było w stanie wydrzeć go z zamyślenia. Nigdy nie powiedziałby, że byłby w stanie zrozumieć ludzi w takim stopniu, i to w tak krótkim czasie. Człowiek, który większość swego życia spędził jako samotnik, mieszkający gdzieś w lesie i skupiający się na szlifowaniu swoich umiejętności shinobi, niezbyt miał możliwość zrozumienia tego co zwykli ludzie mieli do powiedzenia. Teraz, gdy został Shirei-kanem i jego pracą była służba im wszystkim, bardzo tego potrzebował. I dzięki Akihiro był w stanie chociaż trochę nadrobić zaległości.
-Cóż, wygląda na to że moja modlitwa do Wadatsumiego została wysłuchana - powiedział do siebie, uśmiechając się. Przekorny los, że bóg wysłał kogoś takiego jak ten wędrowiec by nauczyć go empatii.
W końcu dotarł do molo i wszedł na jeden z kitamaebune z czarno-złotą banderą. To teraz tylko poczekać, aż wróci do Hanamury, i będzie mógł kontynuować papierkową robotę.
Suuuuuper.

z/t

Skąd: Hyuo
Dokąd: Kantai, Hanamura
Czas podróży: 15 minut
Czas przybycia: 16:16
Środek transportu: Kitamaebune

[Shijima]

Nie wiedział, jak się zachować. Nie wiedział, co myśleć. Zamknął drzwi do swojego domu z lekkim opóźnieniem, tym samym, z którym pożegnał się z Ranmaru, który przyniósł mu wiadomość. Ból mięśni, ociężałość - całe to zmęczenie minęło jak ręką odjąć. Wpatrywał się w list i dopiero po chwili dotarło do niego, że może powinien się bać i że e gruncie rzeczy nie ma się z czego cieszyć. Wezwali go, ponieważ przyszedł list od dowództwa na Murze, chcieli poznać przebieg wojny, tyle. Nie było się czym ekscytować. Nie? Poczuł się teraz tak, jakby stał się epicentrum wszechświata. Ten jeden raz, tą jedną chwilę. Ktoś zdał sobie sprawę z jego istnienia i to nie był byle ktoś. Zapewne zda sprawozdanie i zapomną. To nic. To nic! Został nazwany Ranmaru, tak po prostu... I też nie wiedział, czy bardziej powinien się za ten fakt wściekać, czy właśnie cieszyć. Dało mu to poczucie przynależności. Poczuł się jak część czegoś, większej rzeczy, część... Rodziny. Jak małe dziecko, doprawdy. I to chyba dziecko-kobieta, bo jego spojrzenie powędrowało w kierunku szafy z myślą: ale ja nawet nie mam w co się ubrać...
Otworzył kopertę i odczytał list. Krótkie wezwanie do stawienia się, nic czego by mu już posłaniec nie powiedział. Och jaki malutki się czuł! Poczucie bycia pępkiem świata nie minęło, nie przeszkadzało to wcale się bać. Nie tego, że czeka go coś strasznego, nic złego nie zrobił, wręcz przeciwnie. Czekało go spotkanie z dwoma najistotniejszymi jednostkami, o jakich mógł pomyśleć. Może dlatego, że obie je tak szanował za to, czego dokonali? I może dlatego, że był nic nie znaczącym pyłkiem na wietrze. Zwykłym mieszkańcem, który miał wkroczyć do jaskini Smoka i Tygrysa. Przetrwać to? Nie było takiej opcji. Oby jego serce nie eksplodowało zanim w ogóle wsiądzie na okręt.
Przebrał się i powędrował do portu, żeby zapakować się na łódź płynącą na Hanamure.
Jestem ateistą, ale dobrzy bogowie, miejcie mnie w swojej opiece!

Skąd: Hyuo
Dokąd: Hanamura
Czas podróży: 15min
Czas przybycia:17:30
Środek transportu: łódź.

[/zt]

[Shijima]

Mokuren przeciągnął się leniwie, spoglądając na płótno, które nabierało coraz więcej kształtów i kolorów. Ostatnie plaśnięcie pędzla i było gotowe - gotowe do tego, by oddać je Cesarzowi zgodnie z obietnicą. Malowanie jednak nie sprawiło mu tej samej przyjemności, co sprawiało kiedyś. Nie było już słodkim zamknięciem się i oderwaniem od rzeczywistości i za to chyba mógł spokojnie znienawidzić człowieka, który przez parę chwil w jego życiu nazywał samego siebie jego "przyjacielem". Nienawiść nie wybuchała. Odłożył paletę i pędzel na stolik, przypatrując się obrazkowi, ba! - obrazowi! Śmieszne, bo kiedy na niego spoglądał to mimo tego, że jego centrum stanowił kominek, to pomyślał, że byłby idealny do zawieszenia właśnie nad tym kominkiem.
- Słabo, prawda? - Uśmiechnął się nijako, blado, kierując spojrzenie na białego niczym śnieg Hyuo zajączka. Nie odpowiedział, bo jak miałby? Poruszał w uroczy sposób swoim małym noskiem, wyciągając go w kierunku ciemnowłosego. Zając. Doprawdy, ciągle wydawało mu się to paradoksalne, że w jego mieszkaniu nadal siedział zając. - Zostawiam cię, kolego. Komu w drogę, temu czas, czy coś w ten deseń.
Chciał zwiedzić Hanamurę. Dostał możliwość zamieszkania tam, więc może to nie taki zły pomysł? Ale Hanamura wydawała mu się zbyt żywa. Hyuo było taką... małą przystanią, prywatną, przynajmniej minimalnie z tym mu się kojarzyło. Narzucił kimono na ramiona i skierował się do przystani, skąd złapał łódkę i popłynął do Miasta Cesarza.

Skąd: Hyuo
Dokąd: Hanamura
Czas podróży: 15min
Czas przybycia:10:55
Środek transportu: łódź.

[/zt]

[Burizādo]

Człapał sobie spokojnie ku portowi, wesoło pogwizdując, pełen ekscytacji związanej z nadchodzącą koronacją. Cesarstwo będzie miało nowego Cesarza! W dodatku z jego klanu. Duma rozpierała mu serce, a ekscytacja pobudzała nogi do szybszego marszu. Jeszcze tylko krótka przeprawa łodzią i będzie prawie na miejscu. Przez ramię miał przewieszoną torbę ze swoimi dobrami, nieco za ciężko, bowiem pierwszy raz wybierał się poza wyspę, więc i zapakował żarcia więcej niż potrzebne, o różnych ciuchach na zmianę nie wspominając. Z uśmiechem poszedł zapłacić za podróż, wybrać łódź i rozpromieniony wskoczył na pokład. Obawa przed otwartymi wodami nieco mu ściskała żołądek, ale jak to mawiają podróżnicy; hej przygodo!

Skąd:Hyuo
Dokąd: Kantai
Czas podróży:15minut
Czas przybycia: 18:55
Środek transportu:Łódź

z/t

[Seinaru]

No i odbili od brzegu. Seinaru czuł, że kręci się w kółko, choć teraz było mu jakoś weselej. Pogodził się definitywnie z najlepszym przyjacielem, poznał dziewczynę z psem! Do tego dobrze poszło mu w ostatniej walce. Karma wraca? Po niedawnych porażkach, śmierciach i smutkach karta się odwróciła i Kei poczuł w sobie szczęście. Niemniej jednak bronił się jeszcze przed zatracaniem się w jakimkolwiek uczuciu, nauczony przez wcześniejsze doświadczenia.
Wynajęli jedną łódź, aby było oszczędniej, choć samuraj martwił się nieco, czy pieska Samidare wpuszczą na pokład bez kagańca. Gdyby w czasie rejsu zaatakował ich rekin, to Kei był święcie przekonany, że to ten wielki basior upolowałby jeszcze jego, a nie odwrotnie. Tylko... co robić dalej? To Seinaru ją zaprosił, ona się tylko zgodziła, a sęk w tym, że nie miał żadnego scenariusza na dalsze działanie. Z mężczyzną sprawa byłaby prosta, natomiast z dziewczyną... podobno ONE są bardzo obrażalskie... dlatego postanowił być bardzo, bardzo ostrożny...

podróż z Samidare x2

Skąd: Hyuo
Dokąd: Kantai
Czas podróży: 15 minut
Czas przybycia: 15:00
Środek transportu: łódka

[Kuroi Kuma]

Osiem nóg, serca dwa czyli łowca, który budzi się za dnia
Ranga B dla Samidare
Post 1/45 Powrót do domu, jak cudownie to brzmi. Cesarstwo objęło swoim ramieniem wszystkie wyspy, więc można powiedzieć, że stanowiły teraz niejako całość. Jedna, wielka społeczność zjednoczona pod wspólną banderą. Co robiła jednak tutaj pewna Inuzuka? Mimo takiej, a nie innej pory roku było tutaj horrendalnie zimno i nie wyglądało na to, by miało się poprawić. Położona najbardziej na południu wyspa po prostu już się tym cechowała. Zmrożone powietrze drażniło nozdrza zarówno jej, jak i czworonożnego towarzysza dreptającego sobie tuż obok. Wielka, czarna bestia, na widok której niektórzy wieśniacy szeptali pod nosem. W tym rejonie taki widok był rzadkością i mógł ustępować nawet za demona w cielistej postaci.
Szli traktem, ścieżką wydeptaną, która istniała tutaj chyba od zawsze i nawet najstarsze zmarzliny nie pamiętały jej braku. Wzywał dom, ciepła herbata, posłanie i siedzisko razem z nie wiem - czyszczeniem broni i psiaka, bo raczej nasza ruda wojowniczka nie pasowała do typu zaczytanego mola książkowego. Pozory mylą? Powiedz to burzy śnieżnej w twarz, gdy uderzy w Ciebie z cała nienawiścią, wywołując chaos. Prawdziwy test, który oddzielał całe rodziny, przetrwali tylko najsilniejsi. Tego dnia było jednak spokojnie - słonko świeci, ptaszki nie śpiewają, bo im zimno w odwłok, ogólnie trochę jak pustynia, tylko temperatura inna. Po drugiej stronie skali i jeszcze trochę mniej. Była coraz bliżej swego domu, wtem jej oczom ukazało się coś dziwnego. Zbiorowisko. Może nie była to rzecz na tyle nie spotykana, jednak przykuwała oko. Około dwudziestu ludzi zebrani przed tablicą z ogłoszeniami. Ci mniejsi nie mogąc zobaczyć co takiego zainteresowało dorosłych próbowali się przeciskać, dotrzeć do celu. Ludzie wskazywali palcem, ciężko było zobaczyć co takiego ich zainteresowało, gdyż nasza bohaterka jeszcze kawałek do przejścia miała. Z drugiej strony (dosłownie i w przenośni) drogi, po jej prawej stronie stała samotna postać. Starszy facet, który próbował zapalić fajkę, jednak wiatr stanowczo mu w tym przeszkadzał. Nie słyszała, ale po jego ustach mogła wnioskować, że złorzeczę na tą cholerną pogodę. A co w nim takiego przykuwającego uwagę? Odziany był w długi płaszcz, czarny niczym jej psiur, włosy pokryte były już posuniętą daleko siwizną. Niski i pulchny, co dawało wrażenie, że facecik jest okrągły. Przy nim stało dziecko w wieku pięciu lat, czy to chłopiec, czy dziewczynka - ciężko powiedzieć, jednak miało dłuższe, czarne włosy. Stało jednak na tym chłodzie z zawieszonym na sobie tylko lnianym worku przypominającym ten na kartofle. Bose stopy dreptały w śniegu nie mogąc doczekać się uwagi dorosłego. Czy to coś dla niej, czy jednak posiedzenie w domu wydawało się ciekawsze?