PORT

[Arii]

7/17

Odetchnąć
Wyprawa B - Minoru

---

Kiedy próbował wyczuć czy chłopak kłamie coś delikatnie drgnęło w jego zmysłach, ale... Nie był pewien co to mogło być i nie czuł, że to zadziałało. A wręcz nawet go zmęczyło. Przechodząc dalej chłopak uśmiechnął się szeroko na zgodę Włóczykija. -To prawda. Raczej w Ryuzaku no Taki nie lubi się nikogo z ro... ze Szczepu Uchiha. Zajmujemy często pewne stanowiska ze względu na koneksje lub stare biznesy. Albo po prostu są lepsi od innych kandydatów. Niestety niektórzy wierzą tyłków. pierwsze dwie opcje. Według niektórych nie da się być lepszym od ludzi z Ryuzaku.- uśmiechnął się delikatniej widząc, jakie widowisko wywołali swoim spotkaniem. -Minoru-san, że tak sobie pozwolę, lasy Atarashi są naprawdę niebezpieczne, tutaj...- idealnie trafił w czas, jak wszyscy przestali się patrzeć w ich stronę i zajęli się swoimi sprawami, zaczął zapisywać na małym pergaminie coś piórem. -Znajdzie pan tą osobę, dojedzie pan tam od razu. Ale jest to bardzo tajne, że to podałem. Proszę nikomu, oprócz tej osobie, tego nie mówić skąd ta informacja.- wyszczerzył się i włożył coś mężczyźnie do dłoni. I udawał, że ją ściska w ramach pożegnania. Gdy tylko Minoru postanowił na nią spojrzeć po wyjściu lub jeszcze przed chłopakiem, przeczytał:

Dom uciech Rozugrado. Ruyo.

Z/T

Chakra Hori'ego jest spokojna, wokół jego ciała mieni się delikatnym złotem

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

~ 4/... ~

~ Kunisaku Nizan ~

~ Misja rangi C ~

~ Stal Kantaiska ~
~ rok 395, zima~

Było bardzo przyjemnie. Nizan opowiadający historię, kot zwinięty w kłębek na jego kolanach, śpiący i grzejący go, Arata pomagająca w opowieści i rysująca w trakcie. Dźwięk ciężkiego młota kowalskiego brzmiący w tle. Miłe popołudnie z rodziną, jego kolej spędzenia czasu z ukochaną córką. Wszystko było w porządku.

W końcu jednak to się skończyło. Historia została zakończona, Arata zrobiła się nieco niecierpliwa, chcąc zająć się już czymś innym, kotka ziewnęła i przeciągnęła się wbijając paznokcie w uda Nizana, następnie zeskakując i odchodząc w tylko sobie znanym kierunku z uniesionym ogonem. Sobie sam znany kierunek okazał się piecem, gdzie zwinęła się w kolejny kłębek.

Był już odpowiedni czas, żeby wyruszyć. Musiał ubrać się ciepło, założyć pełne buty ze zwierzęcej skóry, z futerkiem.

Było już ciemno, kiedy wyszedł. Ruszył drogą, po nieco zbyt śliskich i oblodzonych deskach, które chroniły buty od bycia pobrudzonym przez błoto ulicy, na którą wyszedł. Na razie uliczka była wąska i zadbana, dopóki Nizan nie wyszedł na szeroką, jedną z głównych ulic, które przecinały Ryuzaku. Nizan ruszył na wschód, aby dostać się do portu.

Ulice wyżej położonej części miasta były jeszcze względnie spokojne - ciemne, ale czyste. Śnieg, zmrożony i twardy, skrzypiał pod stopami, a latarnie rzucały blade, żółte światło świec, tworząc na deskach złote, migoczące plamy. Wiatr niósł ze sobą zapach herbaty i ryżu z pobliskich domów, lecz im niżej schodziło się po zboczu do portu, tym szybciej te wonie znikały. Wystarczyło przekroczyć skrzyżowanie trzech ulic, przy których stała stara kapliczka Amaterasu, by miasto zmieniło się niemal niepostrzeżenie.

Tam zaczynała się dzielnica nazywana Podmokłymi Deskami. Znak, że idzie się w stronę portu, ale nie tego eleganckiego, handlowego, tylko tego drugiego - dla zwykłych ludzi. Dla rybaków, dla zwykłych przewoźników towarów, dla biedoty i szemranych interesów.

Drewniane chodniki były liche, spróchniałe, oblodzone tak, że trzeba było schodzić ostrożnie, by nie przewrócić się (co było dość częste). Pomiędzy deskami chlupotała ciemna, na wpół zamarznięta woda - ścieki i brud z portu, zmieszane z topniejącym i mrożącym się ponownie śniegiem.

Im bliżej nabrzeża, tym gęstsza była mgła. Zimą nad portem wisiała nisko, pokrywając otoczenie szaro-mleczną substancją, która niemal połykała wszelakie światło lamp, które były tutaj ustawione. Jedynym światłem, które Nizan widział z daleka - było światło latarni morskiej, które było wyjątkowo ważne w tym momencie.

Wraz z zimnem niosły się woń zgniłej ryby, taniego alkoholu i tej charakterystycznej, metalicznej nuty portowych lin i mokrego drewna. Ten zapach był sygnaturą „Zdechłej Ryby”. Ostatni zakręt prowadził w dół wąskiego zaułka, słabo oświetlonego jedną jedyną latarnią, którą ktoś co chwilę próbował ukraść. Śnieg był tu sino-szary, przemieszany z błotem i czymś, czego lepiej było nie rozpoznawać. A potem dało się usłyszeć gwar karczmy.

Śmiechy, krzyki, trzask tłuczonych naczyń, odgłos bójki albo czyjegoś upadku na drewnianą podłogę. To wszystko przebijało się przez jej krzywy, przechylony szyld przedstawiający rybę, której oko zwisało na jednym gwoździu. Karczma „Zdechła Ryba” wyglądała, jakby miała runąć przy następnym silniejszym podmuchu wiatru i jakby dokładnie tego samego oczekiwali bywalcy: trochę adrenaliny, trochę alkoholu, trochę tanich przyjemności i dużo zapomnienia.

To tutaj Nizan miał się spotkać z kontaktem od swojej żony. Połączenie Shimy i tego miejsca wydawało się o tej porze jeszcze bardziej niepokojące. Teraz musiał czekać, aż ktoś go rozpozna. I to bez czapki, bo musiano poznać go po kolorze włosów. Chociaż w tej ciemności i mgle, było to trudne.

W pewnym momencie jednak ktoś podchodził - dźwięk kroków, który przebijał się z dźwięków z karczmy oraz szumu morza i wrzasku mew. Ciemna sylwetka wyłoniła się i stał w niej mężczyzna porządnie owinięty szalami i futrami. Akcent, z jakimi się odezwał, był wyraźnie cesarski.

- Kunisaku Nizan?

Kunisaku Shima
Kunisaku Arata

[Nizan]

Gdy tylko Nizan opuścił mieszkanie, głęboko odetchnął. Wymyślanie opowieści Shinobi Neko nie było jego ulubiona rozrywką, ale zgodnie z tym co mówiła Shima, musieli jakoś się tą opieką nad Aratą dzielić. Co gorsza, Nizan doskonale zdawał sobie sprawę, że dziewczyna jest dobrym ancymonem i potrafi grać na emocjach, a nawet przyjmować rolę pierdołowatej, wtedy kiedy było jej to na rękę. Cóż, skoro Nizan zdawał sobie z tego sprawę, to pewnie i Shima. Ewidentnym problemem było to, że dziewczynka w jej wieku zaczynała pomału szukać wrażeń w coraz to nowszych miejscach i trudno było utrzymać jej uwagę. Chyba pomału nadchodził czas, by wypuszczać ją w świat, by zaczynała też poznawać go na własną rękę. Nie, żeby robił to tylko z dobroci dla córki. Sam też po dziesięciu latach chciał trochę odetchnąć. Jako dość "młody" tata.

Stojąc przed warsztato-sklepem, sięgnął po fajkę i napełnił ją tytoniem. Była ona bardzo ekstrawagancka, z ładnymi zdobieniami dookoła. Gdy Nizan odpalił ją, ruszył w kierunku portu. Zaczęła się zima, tak więc opatulony w puchową kurtkę i dodatkowo czapkę, dym buchał z jego fajki dookoła, otaczając twarz gdy tylko w niego wchodził. Nizan nie lubił zimy. Nie kupował tego całego gadania o tym, jak jest świetnie i ładnie. Biały śnieg momentalnie przeradzał się w błoto, a finalnie potem było wszystko upierdolone, a co gorsza - nalatywało do butów. Wszędzie, gdzie się nie weszło, było błoto, trzeba było uważać by się nie ubrudzić i co najgorsze - było po prostu zimno. Nizan jako wychowanek pustyni, a następnie podróżniko-kupiec zwiedził wystarczająco, by wiedzieć, że najbardziej pod kątem pogodowym lubił rodzime regiony. Ciepełko przypalające mu skórę było w porządku. Owszem, tam problemem był pył i kurz, ale nadal lepiej niż śnieg. Przemierzając więc ulice, westchnął tylko coś w stylu "potworny śnieg" i dotarło do niego, że im szybciej uda mu się rozwiązać temat stali, tym szybciej wróci do domu. Przyśpieszył kroku.

Kunisaku wiedział, gdzie powinien się znaleźć. Znał te okolicę, znał ludzi, ale nie aż tak jak Shima. Ona jakoś zawsze wpasowywała się tam gdzie trzeba, a co lepsze - dostawała to co trzeba. No, tylko trzeba było co jakiś czas odwalić jakoś robotę tak jak teraz, ale wszystko było to w granicach normy. Gdy Nizan ujrzał Zdechłą Rybę to skrzywił się, bo kiedyś w takich przybytkach często bywał. Lubił popić, lubił się pobawić, ale teraz ze względu na rodzinę, nie bardzo mógł. Nie mniej, delikatnie ciągnęło go by wejść i dla zwykłego kurażu, przechylić parę głębszych.

Oparł się o karczmę i załadował jeszcze raz swoją fajkę i po prostu czekał. Oczywiście, musiał zdjąć czapkę, co średnio mu odpowiadało, ale no na tym polegała cała ta wycieczka. Gdy co jakiś czas ktoś przechodził, chłopak liczył na to, że to wreszcie ten kontakt żony, ale niestety, nie byli to oni. Dopiero po jakimś czasie, ktoś podszedł do niego i z akcentem Cesarskim rozpoznał postać.
- Zgadza się. - odparł Nizan. Na widok faceta ucieszył się. Koniec marznięcia. Nałożył czapkę na głowę. - To jaki teraz jest plan? - zapytał wprost, wytrzepując resztki tytoniu z fajki i chowając ją do pudełeczka.

[Uchiha Hiromi]

~ 5/... ~

~ Kunisaku Nizan ~

~ Misja rangi C ~

~ Stal Kantaiska ~
~ rok 395, zima~

Cesarski podszedł bliżej, ciężko było powiedzieć, jak wygląda, ale Nizan po chwili dojrzał skórę o dziwnym, niezdrowym kolorze. Dopiero po chwili zorientował się, że w tej ciemności tak wyglądała szaroniebieska skóra. Oczu, niestety, nie mógł dojrzeć, w tej ciemności, ale jakby dokładnie się przyjrzał przy sprzyjającym świetle, pewnie widziałby dziwne, rybie oczy. Był też bardzo wysoki.

- Idziemy do magazynu, gdzie jest to, co żonka zamówiła - odpowiedział mężczyzna. Usta miał zasłonięte futrem, które nosił. Chyba nie chciał pokazywać się za bardzo. - Dobrych kilka kilogramów tego jest, powinien być pan zadowolony.

Odwrócił się i poprowadził Nizana w głąb portu, pomiędzy budynki. Kiepskie domy, warsztaty, magazyny. Śmierdzący stęchlizną, zgnilizną i solą. Przynajmniej teraz w zaułkach nie siedzieli żebracy i inni biedacy - było po prostu za zimno. Zamarzli pewnie jakiś czas temu. Jeszcze kiedyś było miejsce, gdzie mogli oni poszukać jedzenia czy ciepła, ale odkąd zdarzyła się tam zbrodnia - nikt już nie chciał pomagać biednym.

- Rozumiem, że pan jest kowalem, prawda? Czym się pan zajmuje? W sensie, jeżeli bym załatwił więcej, dałoby się zrobić interes? Byłoby taniej?

Zaprowadził Nizana do magazynu na uboczu, gdzie wpuścił go do środka. Było ciemno, więc odpalił świecę. Rozejrzał się i wskazał głębiej. Bacznie również się rozejrzał, czy czasami nikt za nimi nie wchodzi. W końcu doprowadził Nizana do tyłu, gdzie wśród skrzynek stała jedna, przykryta kawałkiem lnianego materiału. Odkrył to, prezentując sporej wielkości skrzynię wypełnioną kantańską stalą. Jednak jeżeli Nizan spodziewał się sztabek bądź rudy - niestety, pomylił się. Była to zużyta broń - tępe kunaie, pęknięte shurikeny, złamane miecze, jakieś kawałki zbroi, które należało wyczyścić. Błyszczało w świetle świecy jednak jak kantańska.

Kunisaku Shima
Kunisaku Arata

[Nizan]

- W porządku, prowadź. - powiedział Nizan.

Kunisaku miał przed sobą osobnika o dość charakterystycznych cechach. Rybie oczy, skóra o dziwnym kolorze. Czyli przedstawiciel Cesarstwa, a pewnie idąc i dalej - członek klanu Hoshigaki. Wszystko było więc jasne. Ten sam akcent, szmuglowana broń, lewe interesy i pośrodku Shima, która patrzy z błyskiem w oku na Nizana, mówiąc mu o układzie jaki zawarła.
- Eh... ona się nigdy nie zmieni. - mruknął bardziej do siebie.

Potem Nizan został doprowadzony gdzieś w głąb portu. Smród był wszechobecny, ale nie był to pierwszy raz w takich rejonach, więc... musiał to jakoś wytrwać.
- Kowalem, inżynierem. W sumie to wszystkim czym potrzeba. - odparł wymijająco, po czym gdy tamten zpaytał o kontynuację biznesu, Nizan westchnął. - Narazie zobaczmy w jakim stanie jest towar.

Wtedy dziwny człek wpuścił go do magazynu. Gdy tylko zobaczył skrzynki, podszedł i ściągnął materiał. Najpierw obszedł jednak skrzynie, by mieć przed sobą Hoshigakiego. Nie chciał dopuścić do sytuacji, że będzie miał za plecami kogoś, by nie dostać z partyzanta w łeb i nie pójść spać, a następnie nie zostać okradzionym. Interesy, interesami, ale okazja okazją.

W takim ułożeniu Nizan zaczął przeglądać to co było w skrzyni. Uniósł jedną, dwie, a nawet trzy bronie i oglądał je z każdej strony.
- To w ogóle stal kantaiska? - zapytał przyglądając się kawałku zbroi. - Nawet jeśli, to nie jest czysta. Przetopienie tego zajmie mi sporo czasu i... nie wiem w ogóle, czy uda się cokolwiek z tego wartościowego odzyskać. - powiedział, po czym wrzucił z powrotem do skrzynki to, co oglądał. Zaczął wytrzepywać ręce z brudu. - W porządku, wezmę to co jest. Trudne czasy wymagają trudnych decyzji. - sięgnął po fajkę, wrzucił tytoń i odpalił, biorąc dwa, trzy wdechy. - To lipny towar, ale ujdzie. Jeżeli spuścisz z ceny i hurtem załatwisz więcej, to wezmę wszystko. Tylko musimy się dogadać na dostawy, bo nie będę tu za każdym razem przychodzić. Możesz mi to przywozić do warsztatu i zrzucać w jakiejś pojemnikach ze śmieciami? Skąd to w ogóle bierzesz? Z tego co się orientuję, Cesarstwo obecnie nie prowadzi walk, a ten sprzęt jest typowo z jakiegoś pola bitwy. - wziął wdech. - Od jakiegoś Admirała z floty to podprowadzasz?

Nizan starał się brzmieć na takiego, co trochę ma to w dupie i chce po prostu poplotkować. Liczył, że tamten połknie haczyk i coś mu powie więcej.

[Uchiha Hiromi]

~ 6/... ~

~ Kunisaku Nizan ~

~ Misja rangi C ~

~ Stal Kantaiska ~
~ rok 395, zima~

Budynek wydawał się bezpieczny - na ile coś mogło być tutaj bezpieczne, oczywiście. Za to Hoshigaki wyglądał na obrażonego sugestią, że stal miała nie być czysta. Powoli odsunął swój kołnierz, żeby w świetle świecy wydąć usta i wyglądać na niezadowolonego.

- Panie, myślisz, że nie wiadomo, co zbieramy? Poza tym, gdzie pan znajdziesz inne? Granice zamknięte, ledwo co udało nam się przeszmuglować to. To żaden lipny towar i sobie wypraszam, żeby tak mówić na głos. Trochę ognia, trochę uderzeń młota i broń będzie idealna. Źródło nie było żadne trefne, a Cesarstwo zostało osłabione. Tego tutaj chcecie, prawda? - powiedział Hoshigaki, szczerząc nieco niebezpiecznie zęby. - Najlepsze kuźnie, co przekuwają zniszczoną broń. Życie narażamy, ale dla chwały Wysp i na jebanie pierdolonego Cesarza, debila… Nie ruszamy statków i Admirałów. Łatwiej wyciągać z Kantai. I panie, absolutnie nie będę tego przenosić przez miasto. Jak mnie strażnik zobaczy, że coś niosę, to od razu mnie sprawdzi.

To była prawda. Cesarscy, a szczególnie niebieściuchy nigdzie nie byli mile widziani w Ryuzaku. Rybioocy zawsze byli traktowani jak mniej bystrzy i bardziej skorzy do agresji, więc częściej nie mieli pracy i kradli i zabijali.

- To bierz pan to i będzie dobrze. I będziemy informować Shimę-san, kiedy przyjdzie dostawa, i będzie do odebrania stąd. W sprawach finansowych się porozumiemy. Może jutro w "Rybie", jak pan odłożysz to - Hoshigaki wskazał na skrzynię. - Bo ja nie chcę być z tym zauważony, za dużo tłumaczenia, a jeszcze podatki nie zapłacone. Pan się dogada i coś wymyśli. Więc jutro, ta sama pora. W "Rybie".

Nie pozostało nic innego niż zabrać ze sobą skrzynię i ruszyć do domu, uważając, żeby strażnicy się nie zainteresowali. Nizan, szczęśliwie, był miejscowy, nie niebieski.

Kunisaku Shima
Kunisaku Arata