Wąwóz w środku lasu

[Rei Uta]

Rei nie należał do ludzi, którzy zbytnio zastanawiali się nad tym, co właściwie wypadało, a co nie. Dla niego biedna kobieta, która wciąż klęczała przed jego stopami mogła być potencjalnym ścierwem, które w przeszłości krzywdziło innych ludzi. Nie pierdolił się w tańcu, póki nie poznał dobrze wnętrza danej istoty. Zrezygnowany miał już poddać się by zostawić całą sprawę Takashiemu, jednak wtem niczym głos boski coś odezwało się do niego z góry. Rei był zaskoczony, że ktoś tak łatwo mógł podejść do shinobi nie bacząc na jego wyszkolenie, no ale chuj… Świat rządził się własnymi prawami. Gdy łucznik, którym w istocie się okazał zaczął coś tam biadolić bez ładu i składu, Maji przechylił głowę w prawo zastanawiając się, czy rozerwanie go tu i teraz przyniesie więcej korzyści, czy raczej wręcz przeciwnie. Miał już nawet zamiar zapytać o to Takasia, jednak tamten w porę zareagował ponownie, odzywając się za niego. Ech, no faktycznie relacje międzyludzkie szły mu bardzo opornie, to aż dziwne, że Nara miał w sobie wystarczające pokłady szaleństwa by go akceptować. Gdy czarnowłosy odezwał się do nieznanego łucznika, Maji jedynie przysiadł na powalonym drzewie całkowicie, ignorując nowego gościa. Swój wielki zwój zdjął z pleców, stawiając go pod nogami. Nie był on wcale uciążliwy, jednak Rei przypuszczał, że jeszcze jedno jego słowo, i to miejsce zamieni się w drogę bez powrotu 3…

– Takaś, jestem głodny… Załatwmy bestię, a później zajmiemy się rozsławianiem naszego czynu w świecie. – Odezwał się do przyjaciela, w dalszym ciągu, ignorując potencjalne zagrożenie. Liczył, że jego percepcja tym razem nie zawiedzie, pozwalając mu w razie czego zrobić unik przed zwykłą strzałą.

– Jak już przekonasz państwo, że chcemy pomóc, to może przestaniemy marnować czas i zajmiemy się tym, czego oni sami nie zrobią. – Rei był po prostu Reiem. Zadufanym w sobie dzieciakiem, który nade wszystko w świecie pragnął stać się najsilniejszym Maji w historii. Co prawda nie znał obecnie nikogo, kto mógłby mu dorównać, jeśli chodzi o główną gałąź rodziny, nie licząc oczywiście pani kadłubek zasiadającej na piaskowym tronie. Zrezygnowany oparł twarz na dłoniach, obserwując całą scenerię. Dzień zaczął się tak fajnie, skąd nagle pojawiło się tyle przeszkód… To na pewno nie była przecież jego wina.