Leśne gęstwiny

[Kyoushi]

• W końcu Kyoushi został naprawiony i trucizna z jego organizmu została wydobyta. Oczyszczony i jak nowo narodzony ruszył przed siebie, będąc oczywiście wdzięcznym Akaruiowi, że uratował jego życie. W końcu gdyby był tu sam niestety, uwolniłby swojego wewnętrznego demona, który tylko na to czekał. Chociaż? Kot nie przejawiał wcale objawów tego, że chciałby opuścić swój pojemnik. Zdawał się raczej tym, który dobrze zakolegował się z Shiroyasha. Płonąca część lasu nie była dla nich zbyt bezpieczna, więc wypadało ją opuścić. Tak też zrobili, nie widząc sensu na pozostanie tu dłużej. Aktualnie białowłosy zdawał sobie sprawę, że jego noga jeszcze w stu procentach nie jest sprawna, a poczucie wbijania szpilek nie należała do najprzyjemniejszych, więc co jakiś czas chwytał się za udo, ściskając je, próbując ulżyć bólowi, który mimo wszystko przechodził z minuty na minutę. Nie było tak źle jak mogło się wydawać. W końcu był już sprawny o wiele bardziej niż wcześniej.
  Dobrą wiadomością było także to, że Ariya wiedziała dokąd iść. Rwała się wręcz by stąd uciekać. Ostatnim razem jak tutaj był czerwonooki to spotkał te pieprzone wilkołaki, tym razem były to potężne stawonogi. Nie mógł się nadziwić, jak w takim miejscu, które jest tak blisko prastarego lasu może nie było do tej pory eksplorowane przez żaden z większych klanów - choćby Senju, świadomych i potężnych, posiadających swoje przeciwne Kekkei Genkai. Cóż, białowłosy będąc tutaj już wcześniej tak czy siak ni cholery nie poznawał tych miejsc.
  - No nie chcielibyśmy zabłądzić w tym miejscu... - dodał od siebie, rozglądając się dokoła i czekając na dalsze kroki swoich kompanów i nowej laseczki w teamie. Shiroyasha nie miał pojęcia czy to dobry moment na to by w ogóle to mówić. Zgubić się w tajemniczym lesie to automatyczny wyrok śmierci. Nie wiadomo jak mógłby być silny, nie wiedząc jak stąd wyjść mógł nie przetrwać. To było widać, nawet po tym jak potraktowały go pajęczaki, które dotkliwie uszkodziły jego nogę i gdyby nie leczenie Ruia to mógłby tego nie przetrwać. Szermierz nie był pocieszony, jednak wiedział, że to wszystko idzie w dobrą stronę i są już blisko. Niedługo Yami dowie się tego co on sam o Matatabim i będą mogli uznać misję za wykonaną. Sukces goni sukces.

[Yami]

Za mną ruszyli i pozostali. Kyoushi początkowo wolniej ale w końcu odzyskał potrzebnej szybkości. Szybkości która byłą wymagana do ucieczki przed niszczycielskim żywiołem. Tak więc przez pewien czas zwiększaliśmy dystans ale w końcu mogliśmy spauzować i spowolnić. Westchnąłem kiedy zwolniliśmy tempa. Odciążyłem swoim plecom zdejmując plecak i przerzuciłem go sobie na tułów. Rozpiąłem go i zacząłem grzebać w środku. Znajdowały się tam rzeczy na zmianę, prowiant, manierka na wodę i kilka bardzo dziwnych przedmiotów. Swoją drogą nawet nie wiem czemu wciąż targam ze sobą małą laleczkę oraz figurkę wyglądającą na szkieletorka. Podobnież w razie problemów można jej wykorzystać aby umknąć bądź zaskoczyć przeciwników. Pytanie czy zadziałałaby na pająki... mogłem sobie o tym wcześniej przypomnieć.
Wyjąłem z plecaka bukłak i wyjąłem korek. Kilka chłodnych łyków wody wlały się do mojego gardła. Przekazałem następnie manierkę Kyoushiemu.
- Wody? Sam muszę się odciążyć i pozbyć tego cholerstwa.
Mianowicie chodziło o złożony wachlarz wciąż znajdujący się na moich plecach. Za dużo rzeczy miałem na sobie. Kusza wciąż przymocowana do ramienia, ten przeklęty wachlarz. Wyjąłem z kieszonki zwój, w którym wcześniej znajdowało się cholerstwo. Rozwinąłem go na ziemi i położyłem na nim żelastwo. Następnie kilka pieczęci i puff nie ma. Zwój ponownie powędrował do kieszonki na kamizelce. W przypadku kuszy wystarczyło złożyć odpowiednie pieczęci a ta zniknęła w pieczęci karwasza. Trochę chakry zużyłem ale przynajmniej odciążyłem zmęczone drogą i walką ciało.
- Nie mam pojęcia. Swoją drogą Kyo, myślałem, że znasz te rejony skoro przez nie nasz prowadzisz. Nie mówi mi tylko, że nie masz pojęcia gdzie iść...

  Ukryty tekst

[Akarui]

Tylko rzucić okiem... Oł, a cóż to? A to? Hmm... Ciekawe...

I tak to od kroku do kroku Akarui przeczesywał mapę Airyi, próbując wbić sobie w głowę wszelkie niuanse i fragmenty mapy. A ponieważ uwielbiał przyswajać nową wiedzę - był w niebie! Mapa dziewczyny była stara, najlepsze lata miała już za sobą. Jednak widać było, że jej poprzedni użytkownicy o nią dbali. Nadal była czytelna i dobrze prezentowała znany wszystkim kontynent. I parę bardzo ciekawych punktów. Jednym z nich była ta "świątynia", do której zmierzała ekipa, gdzieś w głębi Tajemniczego Lasu. Oprócz tego kilka innych miejsc. Jeśli mają one ze sobą jakiś związek, jeśli coś je łączy z wierzeniami nomadki, jeśli mają one związek z bestiami... Ta wiedza musi być wiele warta! Co to za punkt między Soso a Yusetsu? Medyk jeszcze nigdy tam się nie zapuścił, czas najwyższy! A czemu jest tu zaznaczone stare Sashu no Senjo? I Mur? Były tu wszystkie pozycje, jakie wcześniej Airya zaznaczyła na ziemi. Trzeba stąd zapamiętać jak najwięcej!

Wszystko jednak miało swój koniec. Kobieta w końcu zaczynała trzeźwo myśleć i zauważyła braki w swoim ekwipunku. Cóż, wszystko co dobre kiedyś się kończy. Medyk nie miał dużo do gadania w tej sytuacji, nie był złodziejem. Machnął więc pergaminem i oddał dziewczynie, mówiąc: - Trzymaj, wcześniej Ci wypadła. To był też krótki czas wytchnienia, podczas którego Yami mógł spokojnie spakować sprzęt a Kyoushi rozprostować pewnie nadal mrowiącą nogę. Akarui podając jej mapę, dopowiedział: - Miło wiedzieć, że od początku nie kłamałaś. Te same punkty pokazałaś wcześniej, na ziemi. Powiedz, czy w którymś z tych miejsc spotkałaś inne... Dzieci Ojca?

[Natsume Yuki]

~ Pielgrzym ~
Wyprawa C 60/x
Yami, Kyoushi, Akarui Wędrówka trwała w najlepsze. Ariya, korzystając ze swojej pamięci i zaglądania w mapę, którą po tak długiej podróży znała prawie na pamięć, doskonale sobie radziła między konarami - znajdowała odpowiednie trasy nawet jeśli prowadziły przez gęste chaszcze (w tym przypadku, jak się okazało, jej chepesz działał doskonale jako maczeta), zauważała ślady zagrożeń które mogły czyhać w okolicy, starała się też wypatrywać śladów kolejnych wielkich zwierząt, z których przecież był znany ten jakże nieprzyjazny teren. W pewnym momencie nawet się zatrzymała, pokazując pozostałym spory, wygnieciony pośród ściółki ślad.
Ślad wyglądał jak łapa kota - jednak ciężko byłoby uwierzyć że to właśnie on pozostawił ten ślad, skoro odbicie było tak wielkie, że dowolny z nich spokojnie mógłby się w tym położyć i zmieściłby się w całości.
-Musimy wybrać inną drogę. Mapa...
Akarui od razu podał pergamin jego prawowitej właścicielce, która podziękowała lekkim skinieniem głowy i od razu rozsunęła zwój, wczytując się w podane nań kierunki. Spoglądała to na rycinę, to na okolicę, co jakiś czas mrużąc tylko oczy by lepiej się przyjrzeć okolicy i wyszukać jakichś charakterystycznych szczegółów terenu, które mogłyby ułatwić rozpoznanie "gdzie tak właściwie są". W tym czasie Yami napił się wody z manierki, którą następnie podał Kyoushiemu, oraz umieścił swój ekwipunek w bezpieczeństwie zwojów.
Wyrwana na chwilę ze skupienia pytaniem Akaruia, Ariya spojrzała na medyka pytającym wzrokiem, po czym pokręciła lekko głową.
-Widziałam tylko oznaki ich obecności. Ślady lawy i pieczęci w górach. Spustoszone piaskami, wymarłe miasto - zahaczyłam nawet o arenę, żeby zobaczyć czy ostały się jakieś relikty z czasów turnieju. Zniszczone fragmenty Muru. Wymarła natura w lasach - to wszystko oznaki Dzieci. Kha-mei miał swoją świątynię tutaj, w lesie, jako że to tu najłatwiej mu się było ukryć. Kto wie, może dalej gdzieś tutaj przebywa...
W końcu pokazała określony kierunek, i od razu tam też ruszyła.
Dwie godziny ostrożnego marszu później, ukazał im się taki oto widok:



-To tutaj - powiedziała, widocznie zadowolona. - Świątynia Kha-mei. Z zewnątrz poddała się naturze, lecz Sala Luster powinna być nienaruszona - a przynajmniej tak twierdzą teksty które czytałam. Trzeba będzie najpierw znaleźć cztery pieczęci, które blokują do niej dostęp.
Spojrzała na resztę.
-Pieczęci są spisane na glinianych tabliczkach, wiszących gdzieś na ścianach świątyni. Musimy je zdjąć jednocześnie.

[Kyoushi]

• Jak można było się domyśleć, droga nie była zbyt prosta. Raczej wszystko stawało na przeciwko nich, by utrudnić im całość jak najmocniej się dało. Musieli pogodzić się z rolą, w której poszukiwali swojego celu i nie mogli tego zrobić od razu, tylko po przebyciu wszelkich trudności. Szczęście, że mieli ze sobą Ariyę, która wyglądała na pewną tego, dokąd prowadziła chłopaków. Przynajmniej tak się wydawało, więc nie pozostało nic innego jak jej zaufać. Białowłosy nie zamierzał zadawać wielu zbędnych pytań, szczególnie dlatego, że to miejsce kompletnie nie było takie jak wtedy, gdy był tu wcześniej. Nie znał tego terenu. Przebywał teren jedynie na tyle, na ile potrafił najlepiej, korzystając już prawdopodobnie z nogi, która była w pełni sprawna. Niedługo później zdziwiony dostrzegł potężną łapę kota, która była śladem, niezwykłym. Zaśmiał się delikatnie, a w umyśle przemówił do swojego wewnętrznego demona "Nie pamiętam bym kiedykolwiek ostatnio wypuszczał Cię na spacer, więc co to za ślad, co?" Zapytał ironicznie Matatabiego, kontynuując podróż za Ariyą.
  Kobieta odzyskała mapę, którą trzymał dla niej Akarui. W tym samym czasie, gdy ona spoglądała nań, Yami podzielił się z Kyu wodą, którą przyjął z uśmiechem na twarzy, oddając później opróżnioną manierkę.
  - Dzięki, tego mi było trzeba. Ym, mówiłem wcześniej, weszliśmy od strony kompletnie mi nieznanej... - dodał, wzruszając delikatnie ramionami. W końcu tutaj nie mógł w żaden sposób pomóc. Ta część lasu była mu totalnie obca. Na pytania Akaruia kobieta odpowiedziała, a białowłosy tylko się przysłuchiwał, jednocześnie nie mógł połączyć kropek z racji braku większej świadomości w temacie i wiedzy. "Zniszczone fragmenty muru... Coś mi to przypomina..." Dodał sam do siebie, wspominając czasy, gdy pierwszy raz spotkał Matatbiego. Niedługo później musieli maszerować, kolejne godziny wędrówki, gdy w końcu dotarli na miejsce. Miejsce, które miało stać się ich destynacją, jednak zupełnie inną niż ta, którą obrał czerwonooki szermierz. A więc też doszło do zagadkowego wejścia z pieczęciami.
  - Czas się więc rozdzielić. - rzekłszy, poszedł w jedną ze stron, przyglądając się imponującym, zarośniętym murom świątyni. Szukał tego o czym mówiła Ariya lub czegoś zgoła podobnego do glinianych tabliczek.

[Yami]

Zwolniliśmy tempa. Dziewczyna wędrując poprzez krzaczory dopatrzyła coś czego wolałbym nie widzieć. Odcisk łapy wielki jak głaz. Znaczy odcisk jest raczej płaski a głaz raczej bardziej pojemny. Chodziło mi raczej o to, że gdyby coś takiego miałoby się pojawić przy mnie, to sięgałoby z 30 metrów wysokości. Byłby pewnie wielkości demona, którego spotkaliśmy w Midori. Przełknąłem ślinę.
Odebrałem od Kjosza manierkę. Rzuciłem krótko "Ktoś jeszcze?" Zaś w przypadku braku chęci ponownie schowałem ją do plecaka. Miałem chyba jeszcze zwój z wodą więc nie powinno być większych problemów.
Kobieta zaczęła coś tam znowu mówić. Miała bardzo specyficzny ton wypowiedzi taki cholernie ciężki w zrozumieniu. Musiałbym ciut bardziej się skupić aby pojąć z tego coś więcej niż skrawki rzucanych haseł. W sumie była jedna rzecz, która mnie zaciekawiła. Ciągle się słyszy o tych dzieciach. Dzieci zazwyczaj mają jakieś imiona. Pytanie czy będą równie komiczne jak te Kha-Mei. Rzuciłem więc w eter następujące pytanie:
- Te Dzieci mają jakieś imiona?
Pytanie padło krótko przed tym jak naszym oczom ukazały się ruiny. Słowo świątynia wzbudziła moje zainteresowanie, jednak jej ruiny bardzo szybko zabrały płonne nadzieje o większej chwili wytchnienia. Obserwowałem je jednak uważnie. Cholera wie co może czaić się za starą, porośniętą mchem ścianą. Kolejne pająki? W sumie cholerstwa bardzo lubią wchodzić do domostw i tam pędzić swoje sieci.
Gliniane tabliczki... zdejmowanie naraz... ściany świątyni...
- Brzmi trochę jak technika, której miałem się kiedyś uczyć. Wyjątkiem jest pięć pieczęci zamiast czterech...
Cztery tabliczki. I akurat nas jest czwórka. Gdyby dziewczyna nas nie spotkała to by chyba musiała obejść się smakiem. Skoro jednak wiedziała i dalej tu szła...
- Skoro szłaś tutaj z zamiarem wejścia do świątyni... jak planowałaś wejść tam sama?

To trochę było podejrzane. Spojrzałem w kierunku dziewczyny oczekując odpowiedzi. Może klony? Klonami trzeba przecież sterować. Jeśli pieczęci są poukrywane jak mogłby to zrobić? To było dla mnie dostateczne dziwne.

[Akarui]

Oznaki obecności? To więcej, niż potrzeba.

Tozawa bał się tego lasu od kiedy pierwszy raz o nim słyszał. Mimo to wszedł między te tajemnicze drzewa. Na każdym kroku spotykało go coś strasznego, niebezpiecznego, dziwnego, niewyjaśnionego albo niewytłumaczalnego. Kolejnym przykładem był ślad łapy należący do jakiegoś kociego drapieżnika. A ponieważ sytuacja rozgrywa się w Zakazanym Lesie, odcisk był wielkości człowieka. Ekipa musiała trochę skorygować kierunek swojej podróży.

Airya zapytana przez medyka uchyliła kolejnego rąbka tajemnicy. Nie widziała żadnego z dzieci, a jedynie "oznaki ich obecności". Potem zaczęła je wymieniać, a w głowie Akarui'ego powstawała mapa kontynentu, na która starał się nakładać własną wiedzę i wspomnienia w formie obrazów, wszystko spleść razem z doświadczeniami nomadki. Spustoszone piaskami, wymarłe miasto musiało odnosić się do wcześniej oznaczonego na mapie Sachu no Senjo, gdzie podobnież uwolnił się i zaatakował i został ponownie pojmany jeden z demonów. Zniszczone fragmenty muru z granicy między Sogen a Niezbadanymi Obszarami to dowody na pojawienie się kolejnej bestii. W tym miejscu mapy medyk dołączył małą rycinę przedstawiającą Kyoushi'ego. On tam był, za Murem. Kolejne opisane miejsce to wymarła natura w lasach - działalność potwora-konia, który utworzył sobie leżę pod Iglicą. A teraz podróżuje razem z ekipą, zapieczętowany w ciele Yami'ego.

Coraz więcej wskazywało na to, że te wszystkie "Dzieci" to po prostu kolejne demony chakry... A jeśli tak, to dziewczyna raczej nie powinna się dowiedzieć, że ktokolwiek z chłopaków posiada w sobie demona. Jej reakcja może być bardzo negatywna. Jak to tak, więzić jej bóstwa w ciałach niewiernych?!

Z rozmyślań wyrwało go dopiero dotarcie na celu podróży. Airya przedstawiała stare, zarośnięte mchem, grzybem i innymi porostami budowle jako świątynię Kha-mei, w której znajduje się Sala Luster, kolejne dziwne miejsce. Wytłumaczyła również podróżującym w jaki sposób dostaną się do środka. Zanim jednak odpowiednie pytanie pojawiło się w głowie Akarui'ego, zostało wypowiedziane na głos przez Yami'ego. Medyk jedynie spojrzał na chłopaka z aprobatą i kiwnął głową na znak docenienia inteligencji. Tak jak on czekał na odpowiedź dziewczyny i poszuka odpowiedniej tabliczki wtedy, gdy wszyscy będą usatysfakcjonowani jej wytłumaczeniem.

[Natsume Yuki]

~ Pielgrzym ~
Wyprawa C 64/x
Yami, Kyoushi, Akarui No. Trochę czasu minęło, ale w końcu dostali się do punktu docelowego wędrówki. Co prawda to miejsce nie było tym samym, które wcześniej odwiedził Kyoushi, ale sądząc ze wskazówek które mogli usłyszeć od Ariyi i wypatrzeć z jej notatek i map - równie dobrze tutaj również może być miejsce powiązane z Ogoniastymi Bestiami. Zwłaszcza, że jeszcze nie do końca zostało wyjaśnione to, czym tak właściwie była wspomniana wcześniej "Sala Luster". Trójka shinobi, prowadzona przez tajemniczną nieznajomą, mogli rozejrzeć się po okolicy i przyjrzeć dokładniej temu, jak wyglądają te dziwaczne ruiny.
Bo trzeba było przyznać, że były dziwaczne. Całość budowli była ustawiona dość nieregularnie, z mniejszymi i większymi salami układającymi sie w główny, duży kompleks, ustawiony mniej więcej w centrum polany. Pośrodku całości znajdował się duży plac, z ozdobną kamienną płytą ze znakiem oznaczającym liczbę "siedem". Dodatkowo, jakby dla podkreślenia znaczenia tej cyfry dla budowniczych świątyni, na południu od głównych budowli znajdował sie zestaw dziwacznych obelisków, ustawionych rosnąco na kształt dachu. Ich liczba? Zgadliście - dokładnie siedem. Ariya podeszła bliżej i pokazała połozenie pierwszej tabliczki. Akarui i Kyoushi znaleźli kolejne dwie - jedna wisiała na ścianie zachodniego skrzydła, druga - na najwyższym z wyżej wymienionych obelisków. Yami zaś odnalazł ostatni, wiszący na wschodniej ścianie (bo budowlą tego już nie można było nazwać).
-Imiona Dzieci? Hm. Jest ich dziewięć. Sha'ku, Mata, Soo'bu, Wukong, Ou, Sikken, Kha'mei, Uki i Ra'ama. Każdy jest strażnikiem innego aspektu natury.
W tym momencie Kyoushi usłyszał jakieś głębokie prychnięcie. Początkowo mogłoby mu się wydawać że to jakieś zewnętrze źródło, lecz po chwili zdołał załapać, że to był dźwięk irytacji wydany przez Matatabiego.
Na ostatnie pytanie Yamiego zaś Ariya widocznie się spłoszyła. Ostatecznie jednak pokreciła głową, jak gdyby próbując się pozbyć jakichś myśli, i zaczęła powoli odpowiadać:
-... jestem bękartem. W mojej krwi jest zamknięta moc, której nie mogę nikogo nauczyć. Nie znoszę tej siły, bo oddziela mnie od moich kompanów i rówieśników... nawet mimo tego, że jest użyteczna, robię wszystko by używać jej jak najmniej. Nie jest to dla mnie powód do dumy.
Rozeszli się, by zdjąć pieczęci. Gdy zaś - w tym samym momencie - zdjęli gliniane tabliczki, kamienna płyta z symbolem cyfry siedem drgnęła, by ostatecznie wsunąć się w swoją krawędź - odsłaniając jakiś otwór w ziemi.
-... Oto i wejście. Kto chciałby dowiedzieć się czegoś o sobie jako pierwszy? Ktoś z was, czy mogę zacząć ja?

[Kyoushi]

• Zdecydowanie białowłosy nie miał pojęcia gdzie teraz się znajdował. To była wielka zagadka. Jednak nie czuł przerażenia, a raczej ekscytację z powodu tego co się działo. W końcu niezbyt często miał okazję odwiedzać ten las, chociaż w jego krótkim, aczkolwiek treściwym życiu to już trzecia wizyta w Tajemniczym Lesie. Za każdym razem było inaczej, za każdym też razem mierzył się z innymi trudnościami i musiał im sprostać. W tej chwili natomiast, pozostało już ogarnąć co się dzieje z tym miejscem i po co jest tu Ariya.. A także o czym mówi, co zdawało się niezbyt - dokładne. Nic więc mylnego, by to miejsce także było jakby przekaźnikiem do połączenia się z Ogoniastym, zupełnie takim jak Matatabi. Sala Luster - to było najdziwniejsze w tym wszystkim, ponieważ... Nigdzie nie było tutaj luster. Przedzierając się przez las, jego myślom to miejsce nie dawało spokoju. Wciąż i wciąż myślał nad tym, jak to jest, że ten las jest tak blisko cywilizacji, a jednak tak słabo odkryty i tak może szokować każdego śmiałka, który zdecyduje się tutaj przyjść.
  Cóż, nie znał się zupełnie na architekturze, jednak mógł śmiało założyć, że to zbudowali jacyś. Hm, ciekawi osobnicy o niewyobrażalnej wręcz wyobraźni. Nie było to zbyt standardowe. Osadzony w samym sercu, duży plac z wielką płytą z liczbą siedem - która nie zwiastowała niczego co mógłby przypuszczać sam Kyu. Kolejna ciekawostka - obeliski, od najmniejszego do największego i także było ich siedem. Tylko dlaczego siedem? Tego nie mógł do końca pojąć, chcąc nie chcąc czerwonooki, który dokładnie lustrował cały teren. Młody jinchuuriki Kota odnalazł i swoją tabliczkę, jednocześnie wysłuchując co ma do powiedzenia kobieta. Najciekawszym było jednak to co działo się wewnątrz głowy samego wojownika. Było to parsknięcie, jakby z niechęci Nibiego, który wszystkiego słuchał. Cóż, ciekawy był o co mu chodziło, jednak nie zadał tego pytania. Nie teraz. Chociaż? "Coś Cię uraziło?" Zapytał wprost, bez zbędnych ceregieli.
  Wsłuchawszy się w dalszą wypowiedz, kompletnie nie rozumiał także tego, jaka krew i jaka moc jest zaklęta w tej dziewczynie. Jakim znowu bękartem? To nie dawało mu spokoju, jednocześnie nie chciał się wcinać w rozmowę między Yamim, a nią. Pewnie on wszystko z niej wyciągnie, więc się nie wtrącał. Po chwili, po aktywacji, osunęła się ziemia i stworzył się otwór. Cóż, to było dopiero ciekawe.
  - Em, no nie wiem. Zacznij, jeśli nikt nie ma nic przeciwko. - powiedział dość niepewnie, czochrając swoje śnieżnobiałe włosy.

[Yami]

Wukong? Małpi król? Tego imienia raczej się nie spodziewałem. Reszta zdawała się być mało znaczącą mieszaniną liter albo mocno uproszczoną. Tak jak jednak się spodziewałem nic ciekawego w tym nie było, za wyjątkiem kolejnych dziwnych imion, których nie dałbym dziecku, nawet swego wroga... gdybym jakiegoś miał.
Spoglądałem na dziewczynę także nie widziałem jak Rui macha mi głową chcąc mi coś przekazać. Ta odpowiedziała w sposób, który nic nie wyjaśniał. Nic a nic.
>Jak chcesz wejść do komnaty jak potrzeba czterech osób?
>Jestem Bękartem
>A nie to przepraszam. To wszystko wyjaśnia.
No nic to nie wyjaśnia. To tak jakby na pytanie czemu słońce wschodzi od wschodu ktoś odpowiedziałby "bo sklepy otwierają się po dziewiątej. Zobaczyłem jednak że Kyoushi i Rui jedynie powędrowali w poszukiwaniu tabliczek. Serio? Wam to wystarcza? Robicie sobie ze mnie jakieś żarty chyba? Nie?
Westchnąłem.
Nie miałem już chyba sił...
Poza tym historia o złej krwi też jest... dziwna. Niczym jak u dzieci, które machają kijami udając bohaterów i potężnych przeciwników. Gliniane tabliczki zostały odnalezione i zdjęte w tej samej chwili. Wejście do podziemi zostało nam ukazane.
- Panie przodem.

[Akarui]

Sha'ku, Mata, Soo'bu, Wukong, Ou, Sikken, Kha'mei, Uki i Ra'ama. I bękart.

Architektura tego miejsca, mimo, iż nagryziona przez ząb czasu i nieustępliwe siły przyrody, działała na wyobraźnię marionetkarza. Wiele lat temu musiało tu być pięknie. Do tego symbolika miejsca jasno wskazywała, co świtało w głowach budowniczych. Wszechobecna liczba siedem, jakby magiczna, czy przynosząca szczęście. I na nasze szczęście, tabliczek było trochę mniej.

Odpowiedzi Airyi jak zwykle były wielce ciekawe. Pierwsza dotyczyła imion dzieci. Jeśli Akarui dobrze zrozumiał każde z nich, naliczył dziewięć. Kolejna informacja do zaszufladkowania, razem z ich przydomkami. Miał nadzieję, że kiedyś uda mu się tą wiedzę wykorzystać. Następnie dziewczyna odpowiedziała na pytanie Yami'ego. Chłopak szybko łączył fakty i zadał odpowiednie pytanie w mgnieniu oka. Jeśli są cztery tabliczki rozsiane po tej przestrzeni, to jak samotna kobieta mogła je aktywować? Czyżby jej podróż kończyła się tu, w przedsionku świątyni? Widać, miała plan B. B jak bękart. Wstydziła się mocy zamkniętej w jej krwi. Oczywiście pierwsza myśl medyka jeżyła włosy na karku: kolejna z zamkniętą w sobie bestią?! Nie, nie, musi być też inne rozwiązanie. Akarui miał się za inteligentnego faceta, więc ruszył swoimi szarymi komórkami, by znaleźć inne potencjalne rozwiązanie.

Spory kawałek czasu wcześniej, gdy ekipa poznała nową uczestniczkę podróży, ta na mapie narysowanej patykiem na ziemi przez Tozawę jako swój punkt startowy pokazała pustynię Tsurai. Jej wygląd wskazywał na nomadzkie korzenie, znane medykowi z czasów młodzieńczych spędzonych właśnie na Samotnych Wydmach. Tsurai zamieszkane jest przez rody Haretsu i Douhito. A jeśli została uznana za "bękarta", to bardzo możliwe, że jeden z jej rodziców pochodzi z zupełnie innej prowincji bądź z innego, zwaśnionego plemienia koczowniczego. Na pustyni jest wiele klanów, które mogłyby sobie poradzić ze zdjęciem paru tabliczek w paru miejscach. Ta myśl choć trochę uspokoiła mężczyznę. Wystarczą dwie osoby z bestiami w jednym miejscu. Troje to już tłok.

Znalazł tabliczkę na jednym z obelisków i ściągnął ją w tym samym momencie co inni partnerzy. Płyta z symbolem lekko opadła i wsunęła się pod jedną z krawędzi ukazując zejście do wnętrza świątyni ukrytej pod ziemią. Na pytanie, kto chciały zejść pierwszy, obaj koledzy ochoczo wskazali dziewczynę. Medyk nie miał nic do dodania. Jedynie gestem dłoni zaprosił Airyę do środka, samemu wyciągając kastet i rozglądając się po okolicy. Dobrze by było, żeby nikt ich teraz nie podglądał.

[Natsume Yuki]

~ Pielgrzym ~
Wyprawa C 68/x
Yami, Kyoushi, Akarui Pieczęć ze świątyni została zdjęta, a wejście do dziwacznej, podziemnej komnaty zostało otwarte. Brakuje tylko krwawego napisu "Strzeżcie się, wrogowie dziedzica". Grupa mogła spojrzeć spokojnie na to, jak kamienna płyta z symbolem siódemki powoli osuwa się w głąb, po to by zostać wciągniętą gdzieś w ściankę. Pozostawiając sporą, ziejącą jamę, w której nie było widać absolutnie nic - w środku nie paliło się żadne światło, nie było słychać jakichkolwiek dźwięków - nawet gdy Ariya wrzuciła do środka niewielki kamyk, nie było słychać jakiegokolwiek dźwięku który mógłby zasygnalizować że dotarł on na dno. Ani chlupotu wody, żeby zasugerować że w środku takowa się znajduje. Po prostu - nic. Miejsce wyrwane z czasu i przestrzeni. W takich warunkach nie dziwota, że łatwiej zajrzeć do wnętrza samego siebie - na co innego można patrzeć, skoro w tych warunkach nie docierają do Ciebie jakiekolwiek inne bodźce?
W końcu, po krótkim zawahaniu, Ariya wsunęła się do wnętrza dziury.
-Kha'mei dzięki, jest tu drabina - powiedziała z ulgą w głosie, po czym weszła do środka... i zniknęła.
Minęło trochę czasu. Ciężko nawet powiedzieć - ile dokładnie. Mogło to być kilka minut. Równie dobrze mogło to być kilka kwadransów. Albo nawet godzina. Kiedy się na coś czekało, czas miał w zwyczaju ciągnąć się w nieskończoność. W międzyczasie Kyoushi mógł usłyszeć tylko krótkie "Te wszystkie imiona to jeden wielki żart", i... tyle. Akarui mógł w końcu wyczyścić bandaże na ręce, w którą został ukąszony przez pająka. A Yami? Poza sprawdzaniem czy ekwipunek jest na swoim miejscu, co najwyżej mógł zagadać do kogoś z reszty.
W końcu jednak Ariya wyszła na zewnątrz. Jej strój był częściowo wilgotny - czyli jednak była tam woda. Jej twarz wyrażała głębokie zamyślenie, ale na jej ustach widniał lekki uśmiech. Jak gdyby z czymś się pogodziła.
-To miejsce... jest niesamowite. Nie czuje się tam nic. Żadnych dźwięków. Nie widzi się niczego poza sobą. Tylko lekki dotyk wody. Tyle. Nawet nie chcąc, wchodzi się w medytacyjny trans.
Uśmiechnęła się szerzej.
-Więc? Kto chciałby dowiedzieć się czegoś więcej o sobie? Zapraszam do środka - warto.

[Kyoushi]

• Cóż, było już chyba pięć razy za późno żeby się z czegokolwiek wycofać. Z drugiej strony Kjosz nawet nie wiedział z czego miałby się wycofywać, w końcu na nic nie miał wpływu. Najważniejsze było, że jego noga wyzdrowiała i miała się całkiem spoko. A to chyba w tej chwili dla pseudo-kalekiego Jinchuuriki było najważniejsze. Kamienna płyta z symbolem siódemki osunęła się w dół, na co skrzętnie spoglądał białowłosy w czarnym outficie. Bacznie spoglądał jak ta zostaje po chwili także wciągnięta w ściankę, a pośrodku powstała jakaś... Jama. To było zaiste interesujące nawet dla takiego obieżyświata jak Shiroyasha. Ariya postanowiła sprawdzić środek i wrzucić tam jakiś kamyczek, jednak nie było tam nawet dna, w końcu przysłuchiwali się czy jakikolwiek dźwięk zostanie wydobyty z tejże otchłani. Tam chyba nic nie było. Jakim cudem takie coś znajdowało się w takim miejscu. Z drugiej strony gdzie indziej jak nie tutaj? To był pustostan czasoprzestrzenny, który niezwykle zainteresował białowłosego. Wszystko przez to zakrzywienie czasoprzestrzeni, o której nie mógł przestać teraz myśleć. Skoro istnieje coś takiego to na pewno w jakiś sposób można tym manipulować. W końcu zareagowała Ariya i odnalazła drabinę znikając w środku.
  To było dziwne. Jednak nad tym się białowłosy nie zastanawiał, ponieważ szermierz z Sogen miał wtedy czas na pogadankę w umyśle, tuż zza krat z błękitnymi oczami swojego demona, który mieszkał w nim chcąc nie chcąc. "Ludzie je wymyślili? Tylko nie mów mi, że wymieniła je po kolei i nazwali cię Mata? To musicie mieć jakieś inne imiona, co Matatabi?" Zapytał swojego demona z ciekawości. Ariya w tym czasie wyszła na zewnątrz i zaczęła mówić. To było ciekawe co mówiła, jednak nie dla Kyu, który miał to... No nie powiedział gdzie. Przeżył coś poprzedniego jakiś czas temu, dlatego pomyślał jedno - to idealne miejsce dla Yamiego. Podszedł bliżej niego i spróbował go mocniej... Pchnąć w otchłań, tak by ten jeszcze złapał się tej drabiny, to była jego kolej.
  - No właź, to jest to! - powiedział donośniej, pchając Yamiego z uśmiechem debila na twarzy.

[Yami]

Podjęto jednogłośnie decyzję. Decyzję aby posłać pierwszą kobietę w roli zwiadowcy. Niby nie było to honorowe ale w sumie sama się pchała więc niczym prawdziwi mężczyźni pozwoliliśmy Pannie iść przodem. Nim jednak wskoczyła do dziury wykonała krótką analizę. Kamień do dziury, dziurę do... sprawdzenia. Nie usłyszałem chlupnięcia. Wyraźnie pewność siebie zniknęła z twarzy dziewczyny. W sumie co się jej dziwić. Miała wejść do dziury jakiejś antycznej świątyni do czegoś co może być śmiertelną pułapką. TO chyba jednak jej w żaden sposób nie odwiodło do tego albowiem w końcu wskoczyła i ucieszyła się z drabiny. To chyba dobrze. Pytanie czy taka stara lina nie urwie się pode mną?
Kobieta zniknęła i zostaliśmy sami w trójkę. Trochę trwało nim zebrałem się w sobie. Spojrzałem w kierunku Kyousha. Westchnąłem cicho.
- Jakieś rady?
Było to pytanie, które niosło więcej treści niż mogło się wydawać. Od dłuższego czasu mam wrażenie, że wie znacznie więcej niż powinien. Trochę tak jakby przemawiało przez niego doświadczenie. Zwłaszcza w kwestii "Świątyni i znalezieniu siebie". TO było tylko przeczucie wynikające z kilku na krzyż zlepionych rozmów ale dostatecznie mocne aby uznać, że był w tym samym stanie co ja. Czy raczej ja w tym samym stanie co on kiedyś. Jeśli to był błędny traf to powie coś losowego. Jeśli prawda przez chwilę się zmiesza i albo ukryje to przed Ruiem albo powie prawdę.
Odpowiedź dostałem dużo później.
Kobieta wyszła z wnęki i zaczęła mówić o grocie w samych superlatywach. Kyoushi wówczas zbliżył się do mnie i pchnął zachęcając do wejścia do środka. Tak jak wtedy kiedy staliśmy z Masako naprzeciw demona. Czy on lubi pchać ludzi od tyłu? Ważniejsze było dla mnie to, że tym samym częściowo potwierdził moje przypuszczenia o nim samym. Ciekawe czy będzie chciał o tym pogadać po wszystkim.
Westchnąłem i postąpiłem do przodu. Spojrzałem w dziurę. Ciemność. Wskoczyłem do środka i przy pomocy lewej ręki oraz obu nóg przykleiłem się do ściany. Wolałem nie ufać starej drabinie. Będąc przyklejonym do ściany wychyliłem się trochę do tyłu i wyciągnąłem prawą rękę ku dołowi. W niej pojawiła się świecąca kulka chakry, która miała mi oświetlać drogę. Zmniejszając ilośc chakry, którą wykorzystałem do przyklejenia się dotarłem do punktu w którym wciąż przylegając do ściany zacząłem się ześlizgiwać z niej. Pewnikiem było to szybsze od schodzenia w sposób konwencjonalny po drabinie.

  Ukryty tekst

[Akarui]

Do dziury myszko, do dziury, niech cię nie złapie kot bury...

Oczywiście. Gdy Akarui ma zbyt dużo wolnego czasu, w głowie zachodzą różne procesy myślowe. Nie muszą być do końca ważne czy potrzebne. Ot, czasem jakaś idea wolno sobie hasa, przeskakując z kwiatka na kwiatek, tworząc łańcuch z kolejnych obrazów, wspomnień, melodii... W ten też sposób zaczynając od dziury w ziemi medyk dotarł aż do starej zabawy, jakiej nauczyła go dawno temu matka. Tylko po co? Po nic. Dla zabicia czasu.

Kobieta w końcu wróciła, rozweselona, rozjaśniona, jakby całe trudy podróży nagle gdzieś uleciały. Była pod wrażeniem tego, co znalazła na dole. A co to było? Kompletne i okrągłe nic. Nic nie słyszała, nic nie widziała, a jedyne co czuła, to dotyk wody. Wszystko to prowadziło do stanu medytacji. Bardzo więc możliwe, że właśnie jest potrzebne Yami'emu, by w końcu mógł zrozumieć, czym w tej chwili się stał i z czym to się wiąże.

Dla trójki kolegów jasne było, kto ma wejść do tej dziury i przeżyć swoje własne oświecenie. Stąd na pytanie Airyi kto następny, wzrok tak Kyoushi'ego jak Akarui'ego padł na najmłodszego w ekipie. Kyoushi nawet żartobliwie i zachęcająco pchnął Yami'ego w kierunku wejścia do podziemi. Cóż, sam pewnie przeszedł już w swoim życiu coś podobnego. Liczył, że chłopakowi też się to uda. Medyk kiwnął tylko głową niejako aprobując wybór młodszego kolegi na następnego, który ma się dowiedzieć o sobie czegoś więcej i podszedł do odmienionej dziewczyny. Gdy tylko Yami zniknął w otchłani, odezwał się do Airyi: - A więc? Co ciekawego widziałaś w transie?