Każdy krok bolał. Stać na tych nogach to jedno, ale biec? Mimo to nie było najmniejszego zawahania w jego ruchach, nie zwolnił nawet odrobinkę, jego ciało nie straciło na płynności. Mógł biec - dokąd tylko chciał, a chciał dobiec na bardzo niewielką odległość. Optymalną - 30 metrów. Tak? Tak! Większość technik miała taki zasięg, przynajmniej tych jemu znanych. Dlatego musiał uciec, musiał..! Nie miał pojęcia, czy klon skończył technikę, cokolwiek tworzył, czy wybuch, który go zniszczył i poniósł w górę słup dymu. Nie było kawałków mięsa rozpadających się na boki, smrodu palonego mięsa - tego znajomego, znanego. Były kawałki ziemi, które wystrzeliły na boki. Deszcz ziemi, skoro niebo nie chciało nad nimi wszystkimi tu zapłakać. Nie było nad czym. Co najwyżej nad tym, który w pojedynkę starał się bronić bezbronnych, a poległ w ich obronie.
Za wolno. Był zdecydowanie za wolny i czuł to całym sobą.
Szybciej, szybciej. Nie wiedział, co to za technika, czy klon zdąży ją dokończyć czy nie zdąży - dlatego i tak zawołał Asakę. I w tym samym momencie kamienne pilary wyrosły wokół niego zmuszając do zatrzymania się. Zadarł głowę w górę, by spojrzeć w górę, w niebo, które nie było już osłonięte mgłą i jego błękit wręcz raził. Złoto słońca oblało makabryczne pole bitwy, gdzie zaledwie dwójka shinobi doprowadziła do śmierciu tylu mężczyzn. Ale tym właśnie byli shinobi, czyż nie? Zwierzętami, które rozrywały się na kawałki, kiedy tylko jeden źle spojrzał na tego drugiego. Na warknięcie nie odpowiadałeś tu warknięciem - odpowiadałeś ostrymi kłami.
Położyłeś dłonie na kratach twojego prywatnego więzienia, zapierając się nogami o ziemię. Poleciało więcej krwi po lekko opalonej skórze, wsiąkając w czerń odzienia. Wcześniej było
szybciej. Teraz szybkość na nic się zdawała. Siły w jego mięśniach było zaś za mało, żeby cokolwiek zmienić. nie ważne, jak mocno szarpałeś, jak mocno starał się rozsunąć kraty na boki, jak mocno uderzył w nie barkiem - nie puszczały.
Nie. Emocje były całkowicie prawdziwe. Prawdziwe, negatywne emocje. Prawdziwy
strach podszyty zdziwieniem tego, że jest w stanie odczuwać takie rzeczy. Nie, nie zdziwienie tym, że potrafi - tym, że musiały pojawić się akurat teraz.
Jak wilk złapany w sidła kładł po sobie uszy, tak Shikarui nieco podkulił ramiona, jakby gotów był do skoku w każdym momencie. Skoku do przodu, bo przyparte do muru, ranne zwierzę mogło skakać tylko w przód. Tylko jak?
Kraty. Więzienie. Shikaui uniósł wzrok na Iwato, który uniósł włócznię i ruszył w jego kierunku. Cofnął się, choć nie miał gdzie. Jego plecy nie natrafiły jednak na brudne filary, bo oparły się o gładki kryształ. Dotarło to do niego w znacznym spowolnieniu. Zbyt wolno, zbyt słabo, zbyt wolno. ZBYT WOLNO!
Czarnowłosy zwiesił głowę w dół, kosmyki przysłoniły na moment jego twarz, ale stracenie ich wszystkich z pola widzenia nie nastąpiło. Szkarłat nadal płonął w jego oczach - tak podobny do kryształu, który go zamknął. I sprawił, że Shikarui nie potrafił od razu zebrać myśli. Przeciwnik był wolny i zmęczony. Nie było czego się bać. Kraty nie były na stałe.
Nie było czego się bać. Kryształ nie był na stałe.
NIE BYŁO CZEGO SIĘ BAĆ.
-
Uwolnij mnie. - Odezwał się, kiedy przeciwnik odpuścił. O ile odpuścił. Asaka go ochroniła. Ta dziewczyna... po raz pierwszy miał wrażenie, że z kimś dobrze mu się pracuje. Ciągle czuł zgrzyt, ciągle mu coś nie pasowało, a tu... ona go po prostu uzupełniała. Jak brakujący puzzel, bez którego obraz nie jest cały.
Czerwone, płonące symbole zaczęły pochłaniać odsłonięte fragmenty ciała uwięzionego Jugo, rozrastając się na jego twarzy, rękach, odsłoniętych udach poharatanych przez kolce udach, zastygając w postaci czarnych symboli na jego ciele, przypominających cienkie, cierniste pnącza układające się w fantazyjny wzór. Iwato mógł z całą dokładnością odczuć nagły wzrost mocy za jego plecami, gwałtowny przyrost silnej chakry. Shikarui uniósł głowę, wbijając płonące oczy w przeciwnika, od którego oddzielały go ściany. Zbyt wiele ścian.
Ukryty tekst
