Ryokan "Królik Inaby"

[Sagisa]

Nie łatwo było pocieszyć kogoś, kogo właściwie się nie znało. Człowiek mógł się tylko domyślać, co przeżywa druga osoba, ale te domysły mogły równie dobrze okazać się dalekie od prawdy. Dopóki choć trochę nie pozna się historii drugiego człowieka, nie spędzi się z nim więcej czasu, patrząc, co sprawia mu radość, a co smuci, dopóki nie zagłębi się w cudzą psychikę - nie sposób tak właściwie poznać kogokolwiek na tyle, by móc go pocieszać. Owszem, pewne drobne informacje mogły pomóc w interpretacji, podobnie zresztą jak własna wiedza na jakiś temat, który akurat dotyczył też danej osoby. Tak też Akarui mógł wywnioskować, że młodą matkę wiążą dość silne więzi z siostrą. Z samej wymiany zdań dowiedział się, że rodzice obu dziewczyn przede wszystkim żyją, do tego mieszkają w Sogen, skąd obie przyjechały. Zasmucić go mogła wieść o śmierci innego wspomnianego przez płomiennowłosą osobnika, którego imię mógł skojarzyć z danymi zapisanymi w akcie urodzenia dziecka. Tak, był on ojcem chłopca, nie sposób było jednak odgadnąć, jakie uczucia względem tego Kazuo żywiła młoda matka. Może to i lepiej? W końcu i tak był martwy, jak zresztą sama powiedziała. Z jednej strony Sagisa ma zapewnione wsparcie, z drugiej jednak jej stan psychiczny jest nadal zachwiany, a już niedługo naruszone zostaną jego fundamenty.
Krótka myśl, przeczucie, nagłe wspomnienie zdarzenia i specyficznych słów - to nakierowało jej myśli na dość długą nieobecność Tensy, o czym nie omieszkała wspomnieć. Gdzieś w głębi narastał w niej niepokój, bo przecież powinna już wrócić, a tego nie robiła. Medyk postanowił sam sprawdzić, gdzie też mogła zniknąć jasnowłosa, przy okazji obiecał przynieść Sagisie coś do jedzenia, nakazując odpoczynek. Przytaknęła tylko, przymykając zmęczone powieki, gdy tylko mężczyzna wyszedł. A mimo wszystko niepokój pozostał, przywodząc na myśl różnorakie wizje. W końcu jednak zmęczenie wzięło górę i usnęła. Nie słyszała, jak Tozawa po raz wtóry wchodzi do pokoju, zostawiając przy jej posłaniu tacę z jedzeniem, ani też nie zwróciła uwagi na jego ponowne wyjście.
Jej umysł unosił się gdzieś na granicy świadomości. Oczami wyobraźni widziała roześmianą twarz fiołkowookiej skąpanej w blasku światła. Szła tyłem gdzieś w dal, cały czas patrząc w jej stronę i uśmiechając się pogodnie. Nee-chan, jak to jest, że zawsze znajdujemy tę drugą? - pyta radośnie, choć obie znają odpowiedź. W końcu są połączone, przysięgały sobie wzajemnie, że będą razem, bo się kochają. Nie jak siostry, ale bardziej. Zawsze będziesz moim maleństwem. Ktoś musi cię bronić. Kolejne słowa, na które chce odpowiedzieć, a jednak głos nie opuszcza jej gardła. Wyciąga przed siebie dłoń, chcąc pochwycić srebrnowłosą, ta jednak zdaje się nieuchwytna i zaczyna coraz bardziej oddalać. Saga biegnie za nią, próbuje wołać, potyka się o własne nogi, nic to jednak nie daje. Tensa znika gdzieś w plamie jasności, w oślepiającym świetle, a zewsząd słychać tylko ciche echo jej słów: "Tu umiera Tensa".
Krzyk wdarł się w jej sny, wybudzając. Uniosła ociężałe powieki, dostrzegając tacę z jedzeniem i parującym w kubku naparem. Zamrugała kilka razy, znów słysząc czyjś krzyk wzywający pomocy. Ryujin poruszył się niespokojnie, po chwili zaczynając płakać, wzięła go więc na ręce, usadawiając się w pozycji siedzącej, i zaczęła uspokajać. Usłyszała z głębi korytarza głos bruneta, który chyba postanowił pomóc. Nie mogła być tego pewna, nie wiedziała, co się właściwie dzieje. Nie miała jak tego sprawdzić, nie pozostawało jej więc nic innego jak poczekać na rozwój wydarzeń. Uspokoiła więc synka, kołysząc go na powrót do snu i starając się nie wysnuwać pochopnych wniosków. Niepokój znów wrócił a z nim to dziwne uczucie pustki, straty. Podświadomie już przeczuwała, czym to wszystko się skończy.
Właśnie odkładała śpiące maleństwo do koszyka, gdy wrócił Akarui. Nie spojrzał na nią, tylko w ciszy usiadł przy stoliku, zasłaniając twarz dłońmi. Zauważyła na jego białej kurtce zaróżowione plamy a także to, że jego ubranie było przesiąknięte wilgocią. Zmarszczyła brwi.
- Co się stało? Gdzie jest Tensa? - dwa krótkie pytania padły cicho z jej ust. Czy chciała znać odpowiedź? A może już ją znała? Róż na bieli powstawał przecież z czerwieni.
Słyszała głosy z korytarza. Szybko przemieszczające się kobiety cicho dyskutowały, zdołała jednak z tej wymiany zdań wyciągnąć kilka ważnych słów. Łaźnia, białowłosa, krew, śmierć. Wniosek był jeden, tylko jeden mógł być. A jednak chciała temu zaprzeczyć, wykrzyczeć światu, że to wszystko kłamstwo, a jej siostra zaraz wejdzie przez te drzwi i wszystko się ułoży. Bo miało się ułożyć, już się przecież układało. Spojrzała pytająco na medyka, jakby oczekując od niego zapewnienia, że to się nie dzieje, on jednak milczał. A może nie słyszała jego słów? Czuła ucisk w sercu i łzy podchodzące do oczu. To nie mogła być prawda.
- Nie... nee-san... - szepnęła, wstając powoli i chwiejnym krokiem kierując się do drzwi. Cienka nitka samokontroli właśnie pękała, a gdy dokonała żywota, nie dało się powstrzymać dalszego ciągu wydarzeń. - Nee-san!
Pobiegła. Potykała się o własne nogi, lecz gnała korytarzem niesiona kolejną dawką adrenaliny. Przy wejściu do damskiej szatni przepchnęła się między dwiema kobietami, chcąc jak najszybciej dostać do środka. Wnętrze otoczone było parą, nie przeszkodziło jej to jednak dostrzec leżącej na drewnianej podłodze postaci obleczonej w biel. Biały materiał będący całunem. Nie minęła chwila, a znalazła się przy niej, rozplątując okalające twarz prześcieradło nieporadnymi, rozpaczliwymi wręcz ruchami. Ktoś próbował ją powstrzymać, odciągnąć, wyrwała się jednak.
- Ona się udusi! - wrzasnęła rozpaczliwie, rozrywając materiał, aż nie odsłoniła bladego oblicza siostry. Ktoś coś do niej mówił, ona jednak nie słyszała słów, nie docierały do niej. Poklepywała zimne już policzki, w duchu błagając, by otworzyła oczy, żeby znów mogła zobaczyć blask tych fiołków. Chciała, by srebrnowłosa się obudziła i z uśmiechem stwierdziła, że to tylko żart. Nie było jednak żadnej reakcji.
Z szeroko otwartymi oczyma wpatrywała się w jasną twarz, pochyliła nad nią i z desperacją zetknęła ich wargi. Poczuła tylko chłód i przeszywający ją na wskroś dreszcz. Usta Tensy były sine, martwe. Czegokolwiek by nie robiła, nie mogła już tego zmienić. Nie wiedziała, czy wilgoć na jej policzkach spowodowana była otaczającą ją parą, czy też cieknącymi z oczu łzami. Nie wiedziała też, kiedy z jej gardła wydobył się głos, a raczej krzyk. Pełen bólu, żalu i straty. Klęcząca, skulona nad ciałem ukochanej siostry, coraz bardziej zaciskała palce na białym całunie. Nie zauważyła samoistnej aktywacji czerwonych oczu swego rodu, nie to było dla niej ważne. To, co ważne, miała tuż przed sobą, choć miało to być ostatni raz. Już nigdy nie zobaczy jej uśmiechu, nie spojrzy w te fiołkowe oczy. Nie poczuje jej miękkiej skóry na policzku, gorącego pocałunku tych ust. Nie będzie ciepłych siostrzanych objęć, z uczuciem wypowiadanego "nee-chan", ani nawet miarowego rytmu serca. Bo to serce stanęło i już się nie poruszy. Usta wydały swój ostatni dech, duch uleciał w objęcia Śmierci, pozostawiając tylko pustą skorupę. Martwe i zimne ciało przypominające wszystko to, co właśnie odeszło bezpowrotnie. Jedynym, co zostało, jest złamane, rozdarte na pół serce płomiennowłosej, która straciła ukochaną. ~~ Przeznaczenie nie istnieje. Los jest szydercą. Możesz tylko stać i patrzeć, jak śmieje ci się w twarz, gdy odziera cię ze wszystkiego, co kochasz. I nic nie możesz z tym zrobić. I właśnie to zostaje ci na sam koniec. Piękne nic...

[Misae]

Idź do przodu i nie odwracaj się za siebie.

Gdyby mogła dać sobie jakąś radę właśnie tak by ona brzmiała. Nie wracaj do tego co stało się w gorących źródłach. Po prostu krok za krokiem zbliżaj się do Ryokan'u. Stawiała machinalnie krok za krokiem. Szła w dobrym kierunku? To była ta przecznicza czy kolejna?
Mijała ludzi niczym duch. Nie zwracałą uwagi na twarze przechodniów, czy też na skrzące się wszędzie ozdoby festiwalu. Była jeszcze noc czy już świtało? Nie potrafiła określić pory dnia. Nie potrafiła nawet określić jaka siła napędza jej nogi by te zupełnie od niej niezależnie podążały do przodu. Kolia delikatnie zabrzęczała na jej szyi, kiedy zderzyła się ramieniem o mijanego uczestnika zabawy. Zatoczyła się delikatnie i ruszyła dalej, zupełnie jakby nie dotarło do niej to co miało właśnie miejsce. Rzucił on w jej stronę słowa by bardziej uważała ale te zdawały się przemknąć gdzieś obok.
Nigdy nie było jej tak trudno zebrać myśli. Ale czy można było się jej dziwić? Czy to wszystko powinno mieć miejsce? Poszła do onsenu by się zrelaksować wraz z bliskim jej sercu przyjacielem. Miała wypocząć po trudach podróży i pozwolić by gorąca woda zmyła z niej zmęczenie i dziesiątki emocji, które rozrywały jej serce. Nadzieja, niepewność, wątpliwości przeplatające się z cichym głosikiem, który powtarzał jak mantrę - "będzie dobrze, nie martw się". Zawierzyła swojej intuicji. Zawierzyła sobie, że da sobie radę tak długo jak długo wszyscy będą trzymać się razem.
Żałosne

Choć może raczej żałosna? Słaba w swojej naiwności opuściła gardę i teraz wszystko potoczyło się zupełnie inaczej niż jej własne serce podpowiadało jej, że się potoczy.
Musnęła palcem wargi. Jeszcze chwilę wcześniej miały one pomagać ratować życie.
Pocałunek Śmierci.
Anioł śmierci.
Przecież zrobiła wszystko tak jak powinna. Zrobiła wszystko tak jak jej własna matka jej pokazała. Krok za krokiem powtarzała jej każdy gest. Każde uciśnięcie, każdy oddech. Dlaczego więc piękny szatyn umarł w jej ramionach? Dlaczego nie mogła mu pomóc. Nie mogła wymazać z pamięci jego twarzy. Jego spokojnej, niemal śpiącej miny. Może po prostu nie udało jej się go dobudzić? Może to wszystko to było jedno wielkie nieporozumeinie? Może kiedy tylko odeszli z onsenu on i jego białowłosy towarzysz się obudzili? Może teraz bawią się gdzieś w najlepsze i ta niepotrzebnie się przejmuje?
Przekroczyła próg Królika Inaby. Nawet nie wiedziała kiedy weszła do pokoju. Zrzuciła tylko z nóg buty i opadła na futon bez słowa.
Kłamstwo

Uniosła swoje dwukolorowe oczy na posłania braci. Nie było ich. Czyżby poszli korzystać z uroków Hanamury tak jak ta dwójka wcześniej. Mieli korzystać z życia razem. Mieli robić wszystko razem a już pierwszego dnia wyszła z Kitashi'm zostawiając Minoru i Sokiro samym sobie. Oszukiwała się. Ale czego spodziewać się po kimś, kto tam po prostu potrafił kłamać w sprawie tego co zaszło w gorących źródłach. Niby twierdziła, że robi to dla przyjaciół. Ile było w tym prawdy, a ile zwykłego, ludzkiego strachu o własne życie? Była kłamcą, a im dłużej przebywała w stolicy tym więcej się o sobie dowiadywała. Nie była dobrym medykiem, dobrą przyjaciółką ani nawet dobrym człowiekiem. Kim więc była? Kim była ta dziewczyna, której twarz widziała codzień w lustrze? Nie wiedziała... i chyba już nie chciała wiedzieć.
Odwróciła twarz ku ścianie. Chciała od tego wszystkiego odpocząć nawet jeśli wiedziała, że nie znajdzie tej nocy ukojenia we śnie.

[Kitashi]

kto mógłby pomyśleć że wyjazd na festiwal, który był chroniony i w którym udział brało tyle ludzi będzie miało w sobie aż tak tragiczne wydarzenia. Wypad do źródła w którym przyjaciele mieli wspólnie odpocząć, pośmiać się i zwyczajnie pozbyć się zmęczenia po podroży i całym dniu, skończy się na nieudanej próbie ratowania życia dwójki przypadkowych mężczyzn. To wszystko mocno odbiło się i na Kitashim i na Misae, która to w końcu specjalnie szkoliła się do ratowania życia. Chłopak widział jak mocno to wpłynęło na Yamanakę, wiec był jej wsparciem, by wiedziała że nie jest w tym sama. Powoli posuwali się do przodu przez ciągle zatłoczone ulice. Oboje milczeli, ale to własnie tego też potrzebowali. Hanamura, mimo iż piękna i pełna ciekawych rzeczy, dziś pokazała dwójce przyjaciół swoją ciemniejszą stronę. Wraz z wleczącym się czasem w końcu dotarli do Ryokanu, gdzie to skierowali się do swojego pokoju. Misae jedynie zdjęła buty i położyła się na futonie, zaś Kitashi poszedł do łazienki. Po puszczeniu strumienia zimnej wody z kranu chłopak nabrał wodę w dłonie i przepłukał twarz. Chciał nieco się orzeźwić i rozbudzić swoje myślenie, które to milczało tak samo jak i on. Po chwili spędzonej w łazience chłopak wszedł do pokoju i rozejrzał się po nim. Braci nie było, zaś jego wzrok spoczął na Misae. Znali się tyle lat, potrafili rozumieć się bez słów, więc chłopak tym lepiej wyczuwał w jakim stanie jest dziewczyna która to zwrócona w stronę ściany próbując znaleźć choć odrobinę wypoczynku w swoim posłaniu. Stojąc w połowie drogi miedzy posłaniem swoim a dziewczyny, między dwoma rogami pomieszczenia, wpadł na pewien pomysł. Może i nie sprawi on by wszystko co się wydarzyło nagle wyparuje z głowy Yamanaki, ale może choć poprawi jej humor gdy ta otworzy swe oczy. Odwrócił się i podszedł do swojego posłania. po zdjęciu butów i górnej części kimona, zostając w samym bezrękawniku i spodniach od kimona położył się na futonie , przykrył się pościelą i patrząc w stronę posłania Misae, skupił swą chakrę obok posłania dziewczyny, gdzie to zaczął tworzyć z kryształu. Proces był dość powolny, ale gdy skończył, na podłodze obok futonu dziewczyny leżał bukiet złożony z różnokolorowych, kryształowych kwiatów. Może to nic wielkiego, zwykły kawałek kryształu stworzonego z chakry, lecz chłopak miał nadzieję że dzięki niemu choć na chwilę uśmiech pojawi się na twarzy Misae.

Gdy twór był gotowy chłopak zakrył się mocniej pościelą i zamknął oczy usiłując zasnąć, mimo iż sen z pewnością nie przyjdzie łatwo. Chłopak wiedział też że w następnych dniach będzie musiał porozmawiać z Misae odnośnie tego co się zdarzyło w źródłach. W końcu dziewczyna wyczuła że w miejscu gdzie zginęli mężczyźni działo się coś złego, w końcu to to wywołało u niej wyraźny strach, a wątpił by wyczucie jedynie słabnących źródeł chakry dało taki efekt. Chłopak wiedział ze tam musiało się coś stać, a dziewczyna wiedziała co, lecz mimo to nie mówiła o tym przy przesłuchaniu. Chłopak nie wiedział czemu , lecz chciał się tego dowiedzieć, ale z drugiej strony wiedział że lepiej będzie z tym trochę odczekać, by blizny które zostawiło na nich to wydarzenie zagoiły się i by oboje odzyskali spokój ducha.

Chakra:103%-12=91%

Nazwa

Shōton no Jutsu: Reberu Shi

Drugi poziom kontroli Kekkei Genkai. W tym przypadku użytkownik może zwiększyć rozmiary wykorzystywanego przez siebie kryształu. Samo wytwarzanie Shōtonu nadal jest bardzo powolne, jednak rośnie zasięg powstawania tworów. Najważniejsze jest jednak poprawienie wytrzymałości materiału - osłony wytwarzane za pomocą Uwolnienia stają się trudniejsze do przebicia, poprawiając możliwości defensywy jak i wytwarzanej broni.

Wytrzymałość

Przeciętna

Szybkość

Bardzo słaba

Zasięg

Brak Skupienia

10 metrów

Pełne Skupienie

30 metrów

Wielkość Max.

Szerokość

8 metrów

Wysokość

8 metrów

Długość

8 metrów

Dodatkowe

Przy Braku Skupienia Wielkości wynoszą 1/3 pierwotnej wartości

Koszt Chakry E: 16% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (na turę)

[Misae]

Sen nie przychodził. Zaciskała powieki zmuszając się do tego by na chwilę oddać się w objęcia cudownego odpoczynku, ale nie mogła. Raz za razem przetwarzała w myślach przebieg akcji w gorących źródłach, drążąc głębiej i głębiej. Ze wszystkich sił próbowała znaleźć moment, w którym zawiodła. Uciski były zbyt słabe? Oddechy zbyt płytkie? Raz za razem przeżywała to samo, ale nie była w stanie znaleźć luki. Coś jednak musiało pójść nieprawidłowo skoro kasztanowowłosy był teraz jedynie pozbawionym ducha ludzkim truchłem. Nie sądziła, że to wszystko potoczy się tak tragicznie. Tak samo jak nie miała pojęcia, że aż tak to wszystko mocno ją dotknie. Przecież była ninja, powinna być przyzwyczajona do widoku śmierci. Sama przecież bez bez żadnego zwątpienia powinna potrafić je odebrać. Może się nie nadawała do tego aby być kunoichi?
Kiedy myśli zaczęły płynąć w zupełnie złym kierunku poczuła kiełkujące źródełko chakry przy jej futonie. Walczyła ze sobą chwilę, ale koniec końców zdecydowała się powoli odwrócić by zobaczyć co się dzieje. Gdyby było to coś innego niż energia jej przyjaciela zapewne zignorowałaby ten fakt mają nadzieję, że nie ściągnie na siebie zbyt dużo problemów. Na razie i tak było ich całkiem sporo.
Kiedy w końcu wygrała wewnętrzny konflikt zobaczyła coś co sprawiło, że jej oczy zalśniły. Trudno powiedzieć czy z ekscytacji czy z faktu, że kryształy odbijały pokaźną ilość światła rozświetlając nieznacznie jej bladą twarz. Poczuła jak robi jej się nieznacznie cieplej w środku. Nie musi nieść wszystkiego na swoich barkach. Ale nie zamierzała na razie o tym myśleć. Zagryzła wargę, po czym odetchnęła ciężko. Wstała ściskając w swoich dłoniach niezgrabnie kołdrę.
Chciała się przytulić, chciała po prostu poczuć ciepło drugiego ciała kiedy to w pamięci miała chłód. Nie pytała o zgodę, kiedy kładła się obok jedynego obecnego przyjaciela.
-Nie chcę spać sama... - szepnęła tylko cicho zaciągając pieżynę na nos. Oparła się swoim ciałem o jego dając mu oczywiście jeszcze szanse i miejsce aby się odsunął... ale głęboko w sercu miała nadzieję, że tego nie zrobi.

[Kitashi]

Drobny gest, mała rzecz w postaci kwiatów stworzonych przez chłopaka, stworzonych z jego chakry, które to czekały aż Misae na nie spojrzy. W tym czasie Kitashi starał się jak mógł odejść w ramiona Morfeusza, lecz próby spełzały na niczym. Sen głównie odciągały obrazy wszystkiego co działo się w źródle, za każdym razem gdy chłopak zamykał oczy. Jak to powiadał ojciec chłopaka, pierwsza śmierć, którą zobaczy się na własne oczy jest najgorsza, później idzie z górki. Chłopak nie wiedział czy tak będzie, ale miał taką nadzieję. W końcu był shinobi, człowiekiem który sam często niósł śmierć, a jeśli ma ona mieć na niego taki wpływ za każdym razem gdy ktoś przed nim zginie, z obcej, czy też jego reki. Chłopak przewracał się z boku na bok zagłębiony w myślach, by po chwili, gdy chłopak leżał tyłem do ściany, z głowa opartą na ramieniu, rozmyślania przerwały mu ciche kroki, a następnie ruch obok w postaci Misae, która to położyła się obok, naciągając na siebie kołdrę. Chłopak otworzył oczy, delikatnie się uśmiechnął i lekko objął Yamanake, przytulając ją tym samym do siebie delikatnie, tak by dziewczyna mogła się odsunąć gdyby tego nie chciała. Oboje potrzebowali po tym wszystkim bliskości i ciepła aby odsunąć od siebie obrazy dwójki zmarłych, którym niestety nie udało się pomóc.
-Doskonale Cię rozumiem.
Powiedział cicho, lekko wciągając powietrze przez nos, a swoje oczy kierując na twarz dziewczyny, a konkretniej na jej oczy, albowiem reszta zakryta była pościelą. Mieli siebie nawzajem, to co pozwalało im mimo wszystko dalej iść przed siebie. Kitashi nic nie mówił, wiedział że jeśli Misae będzie chciała coś powiedzieć z pewnością to powie, a nie było ważne czy rozmawiając, czy milcząc, obecność drugiej osoby dodawała otuchy , rozgrzewała i przypominała że nie jest się samemu, że ma się kogoś z kim dzieli się smutki, radości, złość, żal, zmartwienia i wszystko inne. Byli w tym razem i to się liczy

[Akarui]

Ostatnie godziny z życia Akarui'ego okazały się ostatnimi godzinami życia Tensy. Przewrotny los? Niedopilnowanie?
Złe decyzje? Wszystko nagromadziło się właśnie teraz, skumulowało i uwolniło z siłą tsunami. Ogromna fala uderzyła w poszarpane i wrażliwe brzegi Sagisy, która miała już swoje problemy. A Akarui mógł tylko patrzeć. I obwiniać sam siebie.

Sagisa wybiegła, zanim brunet zdołał jej cokolwiek powiedzieć. Zostawiła śpiące dziecko i ruszyła na korytarz w poszukiwaniu swojej siostry. Znajdzie ją. To będą ciężkie chwile. Tozawa nie miał wyboru. Wziął Ryujina w ramiona, otulił kocykiem i wyszedł za rudą. Nie mógł go zostawić samego! Nie mógł pozwolić, by kolejne nieszczęścia spadły na biedną dziewczynę. Razem z śpiącym malcem dotarł na miejsce i zobaczył, jak młoda mama próbuje ratować Tensę. Na próżno. Przestraszone pokojówki nie widziały co robić. Stały po kątach i szeptały między sobą nad całym tym zajściem. Ale ta scena nie może więcej trwać. Medyk podał dziecko tej, którą uznał za najbardziej odpowiedzialną i babciną i podszedł do Sagisy, próbując ją podnieść: - Sagisa, wstań. To na nic. Sagisa, te panie muszą zająć się ciałem... O zgrozo, jak to brzmi? Jak on może w ten sposób do niej mówić? Serce mu pękało, ale jednak, musiał. Przygarnął dziewczynę do siebie, próbując ją powstrzymać, przytulić, zrobić cokolwiek... Teraz może się spodziewać wszystkiego, ale musi w końcu coś jej powiedzieć: - Tensa przeciążyła ramię zakładając ciężką zbroję. Nie odpoczęła. Rozmoczyła świeżą ranę w gorącej wodzie. Ale najgorsze jest to, że była przytomna, rozumiesz? Ona tak postanowiła. Nie mogliśmy nic zrobić. Przepraszam Cię, nie mogliśmy...

[Misae]

~Nawet w obliczu śmierci, przyjemna jest świadomość posiadania przyjaciela~

Było to zdanie, które kiedy była młodsza pomagało jej w ciężkich chwilach. Jedno zdanie, które powoli stawało się jej nindo... choć nie ukrywajmy - daleko jej było do myślenia teraz o przyszłości jako kunoichi. Poza tym... cóż za ironia.
Śmierć. Chyba nie o takie oblicze chodziło, ale nic nie pasowało w tej chwili jak to jedno zdanie. Tak samo jak nic bardziej nie pasowało teraz do dziewczyny jak przylegające do niej ciało szatyna, który gdy tylko ją objął ta wtuliła się mocno. Łaknęła bliskości i wsparcia. Łaknęła miłości i tego ciepła, które wzbudzało w niej nieśmiałe poczucie bezpieczeństwa. Wszystko się ułoży? Czy była na to jakakolwiek szansa? Wysunęła dłonie spod kołdry i chwyciła mocno materiał okrywający jego pierś. Nie miała w sobie wiele siły, ale było to dla niej swoiste zabezpieczenie, że teraz kiedy tak bardzo potrzebuje Kitashi'ego ten nie porzuci jej samej sobie.
Kiedy ten spojrzał w jej oczy, ta odwzajemniła wzrok. Dwóch młodych, bliskich sobie ludzi, przylegający do siebie ciałami tak mocno, że czuli nawzajem swoje bijące serca. Noc. W centrum Hanamury, gdzieś w hotelowym pokoju. Mimo, że białowłosa czuła wiele różnych, przemykających źródeł chakry, ignorowała ten fakt skupiając całą swoją uwagę na nim.
Czy mogło skończyć się to inaczej, kiedy to czas zdawał się dla nich zatrzymać, a krew zawrzała w żyłach?
Misae zaczęła płakać. Siła jego spojrzenia i tyle emocji i przeżyć.
-Jestem złym człowiekiem - załkała wtulając twarz w jego pierś. Już się nie hamowała. Jej ciało przeszył szloch, obejmując je do najmniejszego milimetra, do ostatniego włoska.
-Nie mogłam powiedzieć prawdy... nie mogłam ich ocalić. Jestem bezwartościowa - płakała coraz mocniej. Całe ciało drżało, a histeria pogłębiała się z chwili na chwilę.
Po prostu tego wszystkiego było za dużo. Podróż. Śmierć. Powoli to wszystko zaczynało ją przerastać. Była tak daleko od domu. Nie mogła pozbyć się obrazu zwłok szatyna. Przez to, że tak długo trzymała w sobie to wszystko, kiedy nadeszła fala nie potrafiła nad nią zapanować. Nie potrafiła się uspokoić, nawet jeśli
-Jestem żałosna... - szepnęła bezgłośnie.

[Kitashi]

KKitshi taki już był, że zawsze stawiał dobro swoich przyjaciół nad swoje, tak i teraz, odrzucając demony własnego umysłu skupił się na tym, by być opoką dla przyjaciółki. Ta na objęcie ze strony Kosekigo zareagowała jeszcze mocniejszym wtuleniem się w jego ciało, zaś dłońmi chwytając za materiał podkoszulka, który to wystawał sponad kołdry. Bliskość dwóch ciał rozgrzewała, dodawała sił i przypominała, że nie jest się w tym wszystkim samemu. Chłopak pewien był, że tak długo jak będzie mógł i tak długo jak Misae będzie go potrzebować, tak długo chłopak gotów był być przy niej. Mimo to chłopak nie mógłsię spodziewać tego co wydarzyło się ledwo chwilę później, albowiem dziewczyna ledwo chwilę późnej zajęła się płaczem. Chlopakowi wzrok od razu się wyostrzył na dziewczynie, która to wtuliła swoją twarz w jego tors.
-Hej, to nie prawda
Mruknął cicho, jednocześnie jedną dłonią gładząc uspokajającym gestem dziewczynę po plecach, zaś drugą, wyjętą spod głowy, delikatnie zwrócił twarz Misae w stronę własnej, by następnie palcami leko zetrzeć łzy Yamanaki, którą to po chwiti wstrząsnął szloch. Chłopak mocniej przytulił ją do siebie, opierając lekko swoje czoło o czubek głowy dziewczyny, tak by ta czuła że Koseki jest przy niej i tu też zostanie, dając jej się wyplakać i nie przestając gladzić jej plecow.
-Wcale nie, nie ma w tym Twojej winy poza tym że chciałaś pomóc i robiłaś wszystko co moglaś by to zrobić. Jesteś niezwykłą, zdolną kunoichi, wartościową dziedziczką zdolności rodu Yamanaka i moją przyjaciółką i jesteś dla mnie, dla nas niezwykle ważna, cenna, niezastąpiona , nie trać wiary w siebie dlatego że raz się nie udało, robiłaś co się dało, mimo że nie musiałaś to próbowałaś zdziałać co mogłaś.
Chłopak mruczał cicho, uspokajająco, bez zbytniego nacisku kolejne słowa, W tym samym czasie lekko gładził dziewczynę po plecach i włosach chcąc pomóc jej się uspokoić. śtarał się być wsparciem, którego ta tak potrzebowała.
- Wcale nie, spójrz, mimo że ne znałaś tych ludzi to robiłaś co mogłaś próbując ich ocalić, mówilaś nam co mamy robić, a w tym samym czasie sama zajmowałaś się drugim z nich. Wykazalaś się odwagą i chęcią pomocy której brak u niejednego iryonina, lecz tutaj zaważył na wszystkim czas i czysty, ślepy los.
Chłopak trwał przy niej dając Misae znaczyć jego podkoszulek łzami, chciał by ta zobaczyła że ma przy obie kogoś kto będzie przy niej na dobre i złe i by ta mogła na spokojnie się wypłakać by mogło zejść z niej cale to napięcie i stres.

[Sagisa]

Strata. Coś, co towarzyszy człowiekowi na każdym kroku. Nieraz można stracić cierpliwość do jakiejś sytuacji, zgubić sens wypowiadanych przez kogoś słów. Tym, co tracimy najczęściej, jest czas. Mimo wszystko w większości przypadków utrata czegoś nie zmienia diametralnie życia. Gubiąc klucze do mieszkania, nie załamujemy się, a szukamy alternatyw, jak na przykład nowe zamki w drzwiach i równie świeży zestaw kluczy. Są jednak chwile, gdy tracimy coś naprawdę cennego. Nie jakieś drobniaki, które wypadły z kieszeni bez wiedzy właściciela, ale coś, bez czego nie wyobrażamy sobie życia. W takich momentach ciężko oswoić się ze stratą, człowiek próbuje zaprzeczyć rzeczywistości, stara się odwrócić to, co się stało, choć nie ma takiej mocy.
Sagisa właśnie straciła siostrę. Jedyną osobę, z którą spędziła niemal całe życie i którą kochała ponad życie. Wraz z jej śmiercią w ruinę popadał cały znany dziewczynie świat, rozpadały się wszelkie plany, skrzętnie układane puzzle rozsypywały się na wszystkie strony i gubiły. Mimo usilnych prób nie mogła temu przeciwdziałać. Było za późno, by cokolwiek odkręcić. Pozostawał tylko zimny już trup i zrozpaczona dziewczyna nad nim. Płakała, palce coraz mocniej wczepiając w biały materiał. Poczuła czyjeś dłonie na ramionach, ale odtrąciła je. Nie słyszała kierowanych do niej słów, choć mogłaby rozpoznać głos. Teraz przepełniał ją już tylko żal.
- Kłamca... - niewyraźny szept wyrwał się spomiędzy jej ust. - Miałyśmy wrócić do domu... obiecałaś... Okłamałaś mnie...
Zacisnęła dłoń w pięść, uniosła powoli ramię i uderzyła w klatkę piersiową siostry. Nie był to silny cios, na taki nie miałaby nawet siły. Było on jednak pełen wyrzutu. W końcu Tensa zapewniała ją, że wszystko będzie dobrze, że razem wrócą do Sogen, że pomoże jej wychować syna. Zaśmiała się gorzko, przypomniawszy sobie tekst o domniemanym zostaniu ojcem, jaki tak niedawno wygłosiła jasnowłosa. Czerwień zgasła w jej oczach, gdy skapywały z nich kolejne słone krople, ona sama zaś przestała się opierać. Ktoś przygarnął ją do siebie, otulił ramionami, poddała się temu. Nie pozostało w niej nic poza smutkiem, żalem i krwawiącą pustką w sercu.
- Kłamca... - załkała jeszcze cicho. Wszystko wokół zdawało się kruszyć.
Czerwona nić przeznaczenia... została przecięta? Czy kiedykolwiek istniała? Dziś, gdy zaczynała wierzyć, że może przeznaczenie jednak istnieje, że wszystko jakoś się ułoży - straciła dopiero co odzyskaną ukochaną. Czy ta wiara miała jeszcze jakikolwiek sens? Czy cokolwiek jej jeszcze zostało? Gdzieś w tle słyszała płacz dziecka, nie miała już jednak sił ani chęci na nic. Jej powieki mimowolnie już opadały, a umysł ogarniała senność. Nie mogło być inaczej, wszak ta kilkuminutowa drzemka nie zapewniła jej wymaganego odpoczynku, a nadmiar dodatkowych wrażeń również wzmagał zmęczenie. Nic więc dziwnego, że już po chwili nie słyszała już nic poza błogą ciszą...

[Misae]

Miło jest wiedzieć, że nie jest się samemu. Miło jest móc wtulić się w kogoś i czuć to ciepło, które sprawia, że czujemy się lepiej. Mamy wrażenie, że życie nie jest aż takie złe.
Koseki zachował się tak, jak mogłaby się po nim spodziewać. Okazał jej serce, dobroć i opiekę, na którą jak wiedziała zawsze mogła liczyć. Egoistycznie zupełnie nawet nie pomyślała, że i on może potrzebować wsparcia po tej ciężkiej scenie w jakiej oboje znaleźli się przecież jeszcze nie tak dawno temu. Niestety w tej chwili nie miała dość siły psychicznie aby po prostu zebrać się w sobie.
Ale te słowa. Te gesty. To wszystko co robił szatyn sprawiało, że dziewczyna miała wrażenie być zupełnie obok tego wszystkiego. Mógł on mówić o niej? Czy te wzniosłe i ważne słowa mogły tyczyć się jej osoby? Wydawały się tak bardzo odbiegać od tego co teraz czuła. Te piękne określenia nie mogły przecież opisywać tej wstrętnej Misae, która z chwili na chwilę traciła bliskość z samą sobą?
Białowłosa czuła tylko łzy, które ciepłe, męskie dłonie otarły z jej policzka. Kiedy patrzył w jej oczy... czy kiedy ją po prostu przytulał i gładził. Ona nie zasłużyła na tak dobre traktowanie. Nie zasłużyła by być dla niego tak ważną. Z chwili na chwilę napięcie rosło. Musiała mu powiedzieć! Nie mogła tego trzymać dalej w sobie! Musiał przecież wiedzieć, że...
-Skłamałam! - pisnęła przejęta jakby próbując zagłuszyć poczucie winy i dobroć przyjaciela, która, aż ją przytłoczyła. Sama nawet nie wiedziała kiedy uniosła wzrok na niego, ale zdawała sobie sprawę, że skoro zaczęła, to musi pociągnąć temat.
Z trudem przełknęła gulę, która zaciskała się coraz mocniej w jej gardle.
-W onsenie... ja... skłamałam... To był ten chłopak... nigdy nie czułam tak potężnej chakry... jedno uderzenie i tamci zaczęli gasnąć. On był przerażający... - mówiła ze wszystkich sił starając się uspokoić - Kitashi nie mogłam powiedzieć prawdy... zabiłby nas bez mrugnięcia okiem... naprawdę nie mogłam powiedzieć prawdy - powtarzała to jedno zdanie niczym mantrę zupełnie jakby starała się bardziej przekonać siebie niż szatyna co do słuszności swojej decyzji. Brzmiało to zupełnie tak jakby próbowała przekonać samą siebie, ale czy rzeczywiście to jej się udawało?
Spojrzała na niego z cisnącymi się do oczu łzami. W napięciu wyczekiwała reakcji. Zrozumie jej decyzję czy zgani ją za ten wybór? Pochwali ją czy straci do niej resztki szacunku? Tak bardzo chciała znać odpowiedzi na te pytania. Tak bardzo chciała mieć pewność, że wszystko będzie dobrze.

[Kitashi]

Kitashi taki już był, że gdy tylko ktoś go potrzebował ten gotów był rzucić wszystko i pomóc jak tylko potrafił, zaś w tej chwili osobą która wyraźnie potrzebowała była Misae. Z twarzą wilgotną od łez potrzebowała bliskości, ciepła i spokojnych, uspokajających słów. Chłopak starał się okazać całym sobą że ta może na niego liczyć i że ta nie docenia siebie tak jak powinna. Mimo to po chwili pomiędzy słowami chłopaka Misae wtrąciła się słowami o skłamaniu. Chłopak zmarszczył zdziwiony oczy, lecz już po chwili dziewczyna wyjaśniła o co chodzi. Wyglądało na to ze chłopak jednak nie pomylił się odnośnie tego, że to nie sama śmierć tak przeraziła. Chłopak przecież sam wcześniej rozmyślał że będzie musiał z nią o tym porozmawiać, podczas gdy ona sama powiedziała co się wydarzyło. Chłopak ze skupieniem na twarzy i wzrokiem utkwionym w oczach Yamanaki wysłuchiwał jej słów łącząc poszczególne fakty.
-To to spowodowało Twoja reakcję tam w onsenie, czy tak? Rozumiem.
Powiedział krótko. Tych kilka słów sporo wyjaśniało, chłopak zamyślił się na chwilę nad całą tą sytuacją gdy Misae zaczęła mówić dalej, a twarz Kosekiego spoważniała.
-Spokojnie, rozumiem, to oczywiste że nie chciałaś narażać nikogo na niebezpieczeństwo, a powiedzenie i tak nie przywróciłoby życia tamtej dwójce, a to że nie powiedziałaś o tym prawdopodobnie ocaliło nam życia. Dziękuję.
Powiedział spokojnym tonem patrząc w oczy dziewczyny, w swoich mając mieszankę powagi, wdzięczności, podziwu i przede wszystkim troski. Miał nadzieję że dziewczyna przestanie się za to wszystko obwiniać i zobaczy że i tak dużo zrobiła.
-Naprawdę, robiłaś co mogłaś, miałaś odwagę wykonywać pierwszą pomoc mimo że wiedziałaś ze tamten chłopak jest tak silny i może nam mocno zaszkodzić, , i w dodatku starałaś się nas chronić , nie masz się za co obwiniać Misae, jesteś bohaterką. Ja pewnie będąc na Twoim miejscu odszedłbym z tamtego miejsca omijając męskie kąpielisko, więc jedyne czym się dziś popisałaś to odwagą, zachowaniem zimnej krwii i bezinteresowną chęcią pomocy, a nie bezwartościowością jak to ujęłaś.
Powiedział ze spokojem ale i dumą w głosie. Sam nie wiedział co by zrobił na miejscu przyjaciółki gdyby wiedział i czuł to co ona, ale wiedział że nie umiałby zachować tak zimnej krwi jak ona podczas próby ratowania ludzi wiedząc, że w pobliżu znajduje się ktoś kto w ciągu sekund byłby w stanie go zabić bo akurat miałby taką ochotę.

[Akarui]

Ciężko było odciągnąć dziewczynę od zmarłej siostry, jednak w końcu udało się Akarui'emu podnieść ją i docisnąć do siebie. Próbował się wsłuchać w to, co mówi. Nie były to miłe słowa. Ale czy mógł ją za to winić? Już nic nie powiedział.
Poczuł tylko jak dziewczyna jeszcze chwilę walczy, a potem jakby jej zabrakło sił. Zemdlała. Szybko chwycił ją mocniej, by nie upadła na kamienną posadzkę i dość zgrabnym ruchem zarzucił na ramiona, kładąc jej rudą główkę na swoim ramieniu. Była wycieńczona. Pewnie nawet nie ruszyła jedzenia, które medyk wcześniej jej przyniósł, ale gdy przyszedł po raz drugi, nie w głowie mu było sprawdzanie miski...

Nie chciał tego, ale wpadł w całą sprawę po uszy. Od jednego, wydawać by się mogło prostego przypadku, nagle miał na głowie nieboszczkę z niedoleczoną przez Tozawę raną jako pośrednim powodem śmierci, jej siostrę, która jest wycieńczona, zniszczona psychicznie i dzień po porodzie i niemowlaka... W ramionach obsługi! I on jeden musi się tym zająć: - Serdecznie przepraszam za tą sytuację. Mam nadzieję, że nie będzie złą reklamą dla tego lokalu. Jeśli pani pomogłaby i zaniosła dziecko do pokoju... I sprawa tej panienki. Mam nadzieję, że nikt już nie będzie przeszkadzał w pracach porządkowych. Po ciało przyjdę, oczywiście, jak tylko ogarnę resztę, dobrze? Miał nadzieję na szybkie domknięcie tego tematu. Jeśli trzeba, da w łapę. Jednak ma nadzieję, że nie będzie trzeba.

Wniósł dziewczynę z powrotem do pokoju a pani z obsługi ułożyła dziecko na posłaniu, obok młodej mamusi. No tak, jedzenie nie ruszone. Zamknął drzwi i znów usłyszał płacz niemowlaka. Pewnie znów był głodny? Czy może potrzebował przewinięcia? Trzeba by sprawdzić. Podniósł ostrożnie chłopca i ułożył na stole. Szybko odwinął pieluchę, by oczywiście znaleźć tam niespodziankę. No to do roboty!

[Hayami Akodo]

With the wind you go and still
I dream of your spirit leading you back home.
I will give my gifts to you,
Grow your garden, watch it bloom.


Wracał powoli do ryoukanu, zmęczony, wściekły, wyżęty niczym gąbka - to ostatnie określenie najbardziej pasowało do jego obecnego stanu. Wrzaski Shigi, krzyki ludzi na trybunach, chaos, natrętnie kręcące się jak w kalejdoskopie barwy i zdarzenia oraz przerażający kac, którego skutki odczuwał coraz silniej, wszystko to czyniło chwilowo myślenie Hayamiego Akodo powolnym i leniwym niby żółw dopiero wychodzący ze swojej twardej skorupki. Twarze ludzi, których mijał, ich ubiory, dotyk, uśmiechy, głosy...Jak miał się skupić? Zamrugał wściekle powiekami. Gdyby teraz słońce przybrało przed nim postać materialnego wroga, zapewne przebiłby go swoją yari na wylot tyle razy, ile byłoby to konieczne. Mimowolnie sięgnął nawet dłonią do swojej wiernej towarzyszki walk, ale nie wydobył jej zza pleców, nie ruszył dalej z ostrzem migocącym lekko wśród delikatnego światła i mgły. Delikatna mżawka spływała z nieba na jego kasztanowe włosy, włócznię i miecz, na płaszcz i ubrania, w cudowny wręcz sposób kojąc zmysły; nigdy nie błogosławił bardziej deszczu niż w tej chwili.
Ból trochę zelżał, mógł więc jakoś dotrzeć do wspomnianego już przybytku - i tak oto po chwili, idąc już szybszym, bardziej zdecydowanym krokiem, znalazł się przed drzwiami swojego pokoju.

Coś było nie tak.

-Sagisa? Saga? - zawołał z niepokojem, sprawdzając, co z wspomnianym obiektem. Drzwi były uchylone. Sagisa...Co się tu stało? Dlaczego drzwi były uchylone? Czy ktoś ją skrzywdził? Porwał? Zranił jakoś ją i dziecko?
Na samą myśl wszystkie kasztanowe włosy samuraja stanęły dęba, a ciałem wstrząsnęły nerwowe dreszcze. Zemstą Tensy niespecjalnie się przejmował, ta durna kobieta mogła mu tylko naskoczyć, ale o wiele bardziej obawiał się reakcji jej rodziców. Jak zareagują, jeśli ich córce stanie się coś złego? Pospiesznie pchnął drzwi, po czym wszedł do środka, trzymając rękę na rękojeści miecza.

Pierwszym, co rzuciło mu się w oczy, był bałagan. Nie spodziewał się go na pewno, a przynajmniej nie aż w takim stanie. Rzeczy, które zostawili z Yosuke, były w miarę nie ruszone, ale przy futonie Sagi stała taca z nieruszonym jedzeniem. Pościel, która powinna była leżeć gładko na łóżku, przedstawiała sobą zatrważający widok; na podłodze poniewierało się całkiem sporo rzeczy. Uwagę Hayamiego przyciągnęła szczególnie zapomniana, zmięta karteczka, leżąca samotnie w kącie. Podszedł do niej i podniósł ją, marszcząc brwi. Ten charakter pisma...Skąd to się wzięło u jego ukochanej? Był pewien, że nie zostawiał jej żadnych wiadomości, zresztą ani on, ani Yosuke nie mieliby kiedy tego zrobić, jeśli on walczył, a kuzyn go obserwował. Jednak kiedy dokładniej wczytał się w słowa przebijające się przez papier, jego oczy rozszerzyły się. Zacisnął zęby, starając się nie wylewać gniewu na zewnątrz. Winniście się hamowac, nie okazując niemęskiej słabości.

Hayami, po turnieju będę czekać na ciebie nad Czarnym Jeziorem o wschodzie słońca. Nie bierz ze sobą Sagi. Jesteś jej światłem, więc zniszcz mrok, który w niej zasiałam.
Zadufana w sobie suka.

-Co to jest, do cholery...? - warknął półgłosem do siebie, ale kiedy podniósł wzrok na pomieszczenie, dopiero do niego dotarło, co tam widzi. A widział bardzo nietypowe rzeczy: jakiś zupełnie mu obcy facet przewijał wrzeszczącego pod niebiosa Ryuujina, Sagisa zaś leżała na tym samym futonie, którego stan wprawiał miłośników symetrii w rozpacz i ból istnienia. Zmarszczył brwi. List od Tensy w rzeczach Sagisy, jej poprzednie spotkanie z nią w szpitalu, dziwny dialog dwóch pokojówek na korytarzu, przyciszone głosy wymieniające między sobą urywane kwestie, uniemożliwienie dostępu do łaźni jakiejś oburzającej się głośno klientce...Przypomniał sobie dokładnie przebieg rozmowy. Tamta pokojówka, Rida, mówiła ze zgrozą do przyjaciółki "Kto by pomyślał! Taka młoda, piękna dziewczyna! I to jeszcze w naszych łaźniach! Jak myślisz, co teraz zrobią, Mari?". Mari odpowiedziała na to ze smutkiem, ścierając starannie kurze: "Taka straszna tragedia...Pewnie zabiorą jej trupa i oddadzą straży. Miała takie piękne, białe włosy, a jej oczy...Musiała być dzielną shinobi!"

Czyli Tensa nie żyła. A jej wyzwanie, próżne słowa rzucone na wiatr, zaginęły wśród mgieł, znikły w odmętach czegoś, czemu Hayami przyglądał się już tyle razy. Czegoś, czego istnienia zaprzeczali wszyscy, chociaż wiedzieli, że to stały element życia.
Śmierci.
Z jednej strony kasztanowowłosy samuraj powinien być szczęśliwy: zginęła jego rywalka o rękę Sagisy, przeszkoda, by posiąść jej serce, zniknęła na zawsze. Poza tym była to wciąż ta sama...kobieta, która porzuciła ich samych na statku, zostawiła go samego z dziewczyną, dając przekaz radź sobie sam. Ale z drugiej strony o zmarłych nie należało mówić źle; śmierć sprawiała, że wszelki gniew winien był odejść. Teraz żałował swojego uporu, sposobu, w jaki się rozstali, nierozważnych słów wypowiedzianych w złości. I choć rozum podpowiadał mu: daj spokój, nie byłeś winny jej głupoty, to jednak czuł swego rodzaju smutek. Spędzili ze sobą tyle dobrych chwil, pamiętał tyle gorących, letnich tygodni, przez które mieszkał pod ich dachem, obrywał cięgi od Tensy, żartował z Sagą, a teraz...Teraz to wszystko skończyło się na zawsze. Miał poczucie, że myśląc dalej źle o zmarłej siostrze ukochanej, znieważyłby jej pamięć.

Zmarli, o ile wiem, przez tysiące lat nie narobili takiego zła, ile potrafią narobić żyjący w jeden dzień.

Zbliżył się ostrożnie do śpiącej Sagisy. W jego głowie kłębiły się niewypowiedziane nigdy słowa, odrzucone wspomnienia, zapomniane chwile w towarzystwie obu sióstr. Bogowie dokonali wyboru za niego, tyle że Hayami nie chciał tego rozwiązywać w ten sposób. Shinken shobu, pojedynek, na który został wyzwany, miał toczyć się aż do momentu, gdy jedno z nich będzie niezdolne do walki, a nie na śmierć i życie; nie mieli się mordować jak psy, a jedynie udowodnić sobie, że któraś ze stron ma prawo do zaopiekowania się Sagą i jej synem, przy uwzględnieniu jej zdania oczywiście. A teraz...W tej niezręcznej, skomplikowanej sytuacji, w której postawiła go rzeczywistość, nie mógł jechać do Kaigan ani na Hyuo, do Shijimy, nie mógł tego sprawdzić. Prawdziwie honorowe, a na pewno uczciwe, będzie, jeśli zabierze Sagisę i jej syna do rodziców, pomoże przy organizacji pogrzebu oraz zostanie z nią kilka dni, by czuła się bezpieczna. Przynajmniej tyle mógł zrobić, by odpłacić Tensie za to, co zrobił, tak jakby liczył na to, że po śmierci może otrzymać to, czego nie dostał za życia i nie dostałby ze względu na upór białowłosej.

Przebaczenia?
Może kiedyś. Na razie Hayami musiał z tym żyć.

Okrył ją delikatnie kołdrą, która zsunęła się z ciała śpiącej dziewczyny, po czym podszedł szybkim krokiem do mężczyzny i Ryuujina, który z uporem godnym wojownika, mając na względzie prawa narracji świata, wierzgał nóżkami i piszczał. Uśmiechnął się do chłopczyka. Cieszył się, że widzi malca w dobrym zdrowiu, a radości tej nie mącił nawet straszliwy zapach, który towarzyszył czynności przewijania.

-Jestem Akodo Hayami, przyjaciel Sagisy i Tensy. Przyjechałem z nimi do Hanamury i mieszkaliśmy tu z nią we dwoje - oznajmił nieco szorstko. Spojrzał na nieznajomego mężczyznę, jakby potrzebował potwierdzenia tego, co teraz powie, akceptacji swojej propozycji, odpowiedzi na pytania. -Jak rozumiem, Tensa wróciła tutaj do łaźni, widziała się z siostrą, a potem z jakiegoś powodu zginęła. Co było przyczyną śmierci? Co się tu w ogóle stało? Jak się czuje Saga? Ona...pewnie już wie. Czy ktokolwiek powiadomił ich rodziców w Sogen? Podjęto jakieś decyzje co do ciała? Bo jeśli nie, to mam pewną propozycję.

Przełknął ślinę. O Bishamonten, ależ on miał sucho w gardle. Musiał się pilnie czegoś napić, rozejrzał się więc, czy w pokoju nie zostały jakieś kamionki albo czarki z czymś. Niestety, nie zostały; będzie musiał więc pójść i poprosić o coś, albo napić się wody z łazienki. Zamrugał powiekami. Przesunął powoli dłonią po rękojeści miecza, ale nie wydobywał go, nie atakował, starał się sprawić, by tamten mu zaufał i uwierzył. Lecz hej, czy to znowu nie był uśmiech wężowej bogini? Czy w monochromie smutku i zmartwień nie pojawił się właśnie jakiś nikły cień zaskoczenia, niespodzianki? To było tak, jakby wziąć do ręki lśniący, gładki, mało znaczący pionek, przypomnieć sobie z portretu dawno zapomnianą twarz przyjaciela, znów usłyszał świst i wrzaski walczących tam.
Widzieli się pod Murem. Tego był prawie pewien, pamiętał - mgliście, ale jednak - jego osobę, widział go chyba wśród oddziałów wspomagających (tu nie miał pewności), ale widział go. Na pewno ten nieznajomy był pod Murem, tylko w jakim charakterze...? Westchnął. Niezbadane są wyroki losów, krzyżujące ścieżki wojowników.

-Chyba widziałem cię pod Murem - rzucił. - Ale to nie ma większego związku ze sprawą. Proponuję zrobić tak: ty odbierz ciało z łaźni, ja zostanę z nią tutaj i zaopiekuję się małym. Nie uczynię krzywdy ani jemu, ani jej, zresztą sama Saga potwierdzi z pewnością, że mnie zna. Na wszelki wypadek zaczekam z wyjazdem z Hanamury jeszcze dwa dni, a potem wypłyniemy w podróż. Odstawię je do rodziny, pomogę zorganizować pogrzeb i zostanę z nią, aż będę pewien, że sobie poradzi. Czyli albo na długo, względnie na stałe, albo tylko na jakiś czas, to zależy. Najważniejsze, by ona i Ryuujin byli zdrowi. Stać mnie na to, by opłacić podróż na trzy osoby plus przewiezienie ciała.

Zamilkł. Obdarzył dziecko i Sagisę kolejnym badawczym spojrzeniem, a potem zapatrzył się w zwilżone mżawką, mokre od mgły okno. Zapadła cisza.

Zastanówcie się, o co prosicie, bo przy odrobinie pecha możecie to dostać.

[Akarui]

Kału niemowlęcia nie da się pomylić z żadnym innym zapachem na świecie. Odpychający, obrzydliwie słodki, drażniący w niespotykany sposób. Fuj, bleh, blurp i weźta to ode mnie. Jak to się dzieje, że ten zapach przestaje być tak ohydny dla rodziców maleństwa? Może psychicznie są przygotowani na ten odór? A może to na poziomie genetyki, receptory węchowe przestają reagować na cuda wytworzone przez potomstwo? No tak. Akarui w pewnych sytuacjach lubił trochę odpłynąć myślami. Szczególnie, gdy od jakiegoś tematu musiał trochę odpocząć. Obecny był bardzo wyczerpujący, przerażający. Nic dziwnego, że rozmyślanie o kupie było dla niego zbawienne niczym oaza na pustyni...

Rozmyślania przerwało nagłe wbiegnięcie do pokoju młodego chłopaka. Postanowił czekać na rozwój wydarzeń, dokładnie zabezpieczając starą pieluchę przed nagłym wydostaniem się jej wypełnienia. Obserwował jednak młodzieńca kątem oka, nie chciał tu kolejnego nieszczęścia, prawda? Wcześniej chyba słyszał, jak ten szuka Sagisy, musieli się znać, może nie będzie kolejnej katastrofy. Chłopak podszedł w końcu do Akarui'ego, postanowił się przedstawić i zapoznać medyka ze swoimi przemyśleniami. Cześć się zgadzała i tylko potwierdzała, że nowo poznany Akodo Hayami jest znajomym sióstr. Cicho mrucząc, postanowił odpowiedzieć: - Tozawa Akarui. Ich... Medyk. Pomagałem po... Wypadku Tensy. Dziewczyna umarla później. Nie powinienem Ci jednak mówić, co się tu stało. To już wchodzi w ramy tajemnicy lekarskiej i to Sagisa musi zdecydować. Akarui miał nadzieję, że chłopak zrozumie postawę starszego mężczyzny. W końcu ten był lekarzem. Pewnych rzeczy nie mówi się osobom, które przedstawiają się jako "przyjaciele". Następnie Hayami przedstawił swój pomysł, jednak i tu Tozawa musiał się przeciwstawić: - Wybacz, nie znam Cię i nie mogę zostawić Cię tu samego z nimi. Sagisa wie wszystko, ale jest przemęczona, potrzebuje snu i odpoczynku. Wszelkie decyzje mogą zapaść dopiero, gdy nabierze sił. Ciało Tensy jest pod opieką obsługi i nic z nim nie zrobią bez słowa mojego bądź Sagisy.

W czasie, gdy medyk odpowiadał nowo poznanemu chłopakowi,m zdążył przewinąć niemowlaka i podniósł go, kładąc jego główkę na ramieniu. Delikatnie kołysząc chciał uspokoić dziecko, by Sagisa nie obudziła się za wcześniej. Mógł w końcu spojrzeć na chłopaka "en face". Może i mówi prawdę, ale Akarui nie może ingerować w coś, co od początku do końca zależy od Sagisy. Miał nadzieję, że Hayami to zrozumie: - Słuchaj... Dobrze Ci patrzy z oczu. Nie mówię, że Twój pomysł jest zły. Nie mówię, że kłamiesz. Po prostu jako medyk i ich obecny przypadkowy opiekun muszę zachować ostrożność, rozumiesz?

[Sagisa]

Zmęczony umysł odciął się od rzeczywistości. Co właściwie przyniosły ostatnie dwa dni? Rozstanie, smutek, niepewność, poród, ukojenie, zwątpienie, ból, strach, nadzieję i rozpacz. Czy ktoś mógł się spodziewać, że sprawy przybiorą taki obrót? Że jednego dnia płomiennowłosa wyda na świat potomka, a kolejnego przyjdzie jej płakać nad zimnym trupem ukochanej siostry? To była rzecz nie do przewidzenia. Nadmiar wrażeń w połączeniu z wcześniejszym zmęczeniem skutkować mógł tylko jednym - utratą przytomności. Blade, naznaczone łzami oblicze dziewczyny nabrało spokojniejszego wyrazu, gdy świadomość po prostu uleciała, ustępując ciemności.

Nobody dies in dreamland~~
Koszmary. Miewała je już w dzieciństwie, choć wtedy przybierały one inną formę. Tak jak tamtej nocy, gdy zerwała się z krzykiem z łóżka spłoszona niczym dzikie zwierzę...
- Nee-chan, spokojnie, już dobrze - powtarzała Tensa, wyślizgując się spod własnej pościeli. Podeszła bliżej, usiadła obok i przygarnęła roztrzęsioną dziewczynkę do siebie. - Już wszystko dobrze, to tylko sen.
Kilkuletnia wtedy Saga przylgnęła do niej, kuląc się i pociągając nosem, obecność siostry jednak pomagała wrócić jej do normy. Wsłuchiwała się w miarowe bicie serca, z wolna uspokajając, aż w końcu znów zasnęła wtulona w jasnowłosą, która czuwała nad nią do samego rana.

Płomiennowłosa biegła uliczkami osady, słysząc gdzieś za plecami kobiecy pisk, a zaraz po nim męski głos. Zaśmiała się pod nosem, w końcu udał jej się kolejny psikus. Skręciła w jedną z uliczek i wtedy pęd jej biegu został gwałtownie zahamowany. Wpadła na kogoś i poleciała w dół, ostatecznie lądując z twarzą przy czyimś brzuchu. Jęknęła cicho, próbując się podnieść, wtedy też wzrokiem napotkała fiołkowe tęczówki siostry. Chwilowe zdziwienie szybko ustąpiło niewinnemu uśmiechowi.
- Hej, nee-san, miło na ciebie wpaść - rzuciła wesoło, wstając, i pomogła Tensie również stanąć w pionie.
- Saga-chan, znowu coś zmalowałaś? - spytała podejrzliwie, słysząc niedaleko krzyki. Siostra tylko wyszczerzyła się w odpowiedzi, chwyciła ją za nadgarstek i pognała dalej uliczką, ciągnąc ją za sobą. - Nee-chan, co zrobiłaś? - dopytała jeszcze w biegu.
- Nic nie zrobiłam. Nie moja wina, że te panie boją się myszy. Nie mam pojęcia, czemu te gryzonie wydają się im takie straszne.
Tyle wystarczyło, by wszystko stało się jasne. Sagisa najpewniej wpuściła rzeczoną mysz gdzieś w kobiecym tłumie, a panie zareagowały paniką. Jasnowłosa tylko westchnęła z rezygnacją, gdy mijały kolejne zakręty. Ta mała psotnica chyba nigdy się nie zmieni.
- Wiesz, że będziesz miała kłopoty, prawda?
- Nie, jeśli mnie nie złapią! - kolejny wyszczerz skierowany w stronę starszej Uchiha, a potem głuchy jęk, gdy znów na kogoś wpadła. Tym razem był to jednak ktoś większy, kto przewyższał ciężarem obie siostry.
- Em... hej, tato...
- Tata? - Saga spojrzała w górę, dostrzegając rozwianą burzę ciemnych, nieco postrzępionych włosów i równie ciemne oczy rodziciela. Cofnęła się gwałtownie, z przestrachem, od razu chowając za siostrą.
- Tensa, co się stało? Czyżby mała znów rozrabiała w osadzie? - spytał Tsuyoshi zmęczonym głosem. Widać było, że dopiero co wracał do domu, strój miał zakurzony, gdzieniegdzie ponacinany, ale nadal w miarę cały.
- Nee-chan? Jest grzeczna jak aniołek, tatku - jasnowłosa uśmiechnęła się pogodnie. - Tak sobie tylko biegamy, jak to dzieci, dla zabawy. Wracasz z misji? Ciężko było? - szybko zmieniła temat.
Brunet przyjrzał się starszej z córek, zaraz potem przenosząc spojrzenie na młodszą, która wychyliła się zza pleców siostry i pomachała mu delikatnie z tym swoim popisowym, niewinnym uśmieszkiem na ustach. Westchnął tylko, ale odpuścił. Wiedział, że Tensa tylko broni małej, zresztą nie pierwszy raz. Na szczęście rozrabiaka nie sprawiała większych problemów, więc mógł przymknąć oko na te jej małe psikusy. Sam za młodu miewał równie zjawiskowe pomysły, więc się nie dziwił, w końcu Sagisa odziedziczyła charakter właśnie po nim.
- No dobrze, wracajmy do domu, zanim się okaże, że wasze zabawy zniszczyły pół osady - mruknął, ale sam również po chwili się uśmiechnął. Miało to jedną reakcję: stalowooka wyskoczyła zza siostry i rzuciła mu się na szyję, całując w policzek.
- Kocham cię, tatku! - zawołała radośnie i nie mógł temu zaprzeczyć. Poprawił chwyt na uwieszonej na nim dziewczynce, do drugiej wyciągnął wolną dłoń i ruszył niespiesznie w stronę domu. Dzień był pełen wrażeń, następnego dnia będzie pewnie musiał wysłuchiwać reprymendy, jaka to z jego młodszej córki psotnica, ale nie przeszkadzało mu to. Dopóki widział uśmiechy na twarzach swych pociech, mógł znieść wszystko.


Z ust śpiącej dziewczyny wyrwało się ciche westchnienie. Sny będące wizjami z przeszłości były ukojeniem dla zranionej duszy, która została osamotniona. Póki trwa senna mara, nic nie może zaburzyć spokoju, kiedyś jednak nadejdzie chwila przebudzenia. Wtedy też do tego zamkniętego we wspomnieniach umysłu dotrze obraz rzeczywistości. Rzeczywistości, w której nie będzie radosnego uśmiechu siostry. Nim jednak nastąpi ta chwila, śpij, dziecino. Śnij o pięknie dawnych dni, dni, które już nigdy nie wrócą...