Szlak transportowy

[Shigeru]

Po zdaniu raportu, reszta czynności potoczyła się bardzo szybko. Okazało się, że informacje które na drodze misji uzyskałem, a następnie przekazałem, były na tyle ważne i na tyle pomocne w zrozumieniu tego co się wydarzyło, że nowy Shinrei-kan Rodu Senju, postanowił ustanowić mnie nowym Sentoki, Bojownikiem który miał skończyć z rangą Akoraito i związanymi z tym przymiotami i zamiast tego wziąć na siebie i swoje barki znacznie większą odpowiedzialność, w tych trudnych czasach.
Po początkowym braku słów, w końcu się przemogłem i może nieco nieudolnie podziękowałem, wciąż zaszokowany tą decyzją. Nie było jednak czasu na gratulacje, ani świętowanie, gdyż gonił nas czas i należało zorganizować wyprawę. Każdy z członków miał coś do zrobienia, ranni mieli być opatrzeni, zdrowi mieli przygotować materiały, w tym prowiant na podróż. Jeden z członków naszego Rodu stworzył wóz, a inni odpowiednio go uposażyli, aby były przywódca klanu zniósł wyboistą podróż względnie wygodnie, a przynajmniej na tyle, aby nie naruszył podróżą swoich świeżo zasklepionych ran.
Każdy miał też chwilkę dla siebie, dlatego już oddzielnie pogratulowałem ojcu, nie żałując w pewnym momencie uścisku, gdy nikt nie patrzył. Tak samo potraktowałem też siostrę, ciesząc się niezmiernie, że była cała i zdrowa. Dość szybko dotarły do mnie informacje o tym co uczyniła i byłem z niej niezwykle dumny. Isoshi-dono zawdzięczał swoje życie niej i z pewnością nikt z tu obecnych tego nie zapomni. Oboje też podzieliliśmy się swoimi wątpliwościami co do tego, jak mama przyjmie wszystkie te nowiny, no ale tego nie dowiemy się póki nie dotrzemy do Shinrin.
Po załatwieniu wszystkich sprawunków, a w tym nawet pogłaskaniu Akumy, który uchował się cało i zdrowo w tym całym zamieszaniu, podszedłem do Nikusui proponując jej, aby dołączyła do naszej grupy. Biorąc pod uwagę to co się w koło działo, a także, że droga prowadziła przez Shinrin do Ryuzaku, w którym ona zamieszkiwała, nie widziałem żadnego powodu, aby nie mogła do nas dołączyć, tym bardziej, że jej ufałem, przekazała nam ważne informacje, a także w kluczowym momencie zaopiekowała się naszym młodszym kuzynem. Takiej osobie należał się od nas szacunek.
Nie tracąc więcej z chwili, podziękowaliśmy medykom za opiekę i odpowiednio zabezpieczeni - wyruszyliśmy.

• Skąd: Sabishi
  Dokąd: Shinrin / Ryuzaku
  Czas podróży: 90 minut / 150 minut
  Czas przybycia: 21:19 / 22:19
  Środek transportu: Brak
  
  Shigeru, Reika, Toshio, Nikusui + członkowie Rodu Senju

[z/t]

[Hikari]

~ Przygotowania wojenne ~
Misja rangi C 13/30
Ichirou Ichirou myślał o zamachu stanu można rzec na tego człowieka, ale nie wszystko przemyślał. Poza informacjami, które on posiadał w umyśle dlaczego kazano mu tam zachowywać się cicho? Był w samym siedlisku osoby nieznanej o nieznanych informacjach, sile i wielu różnych innych, więc dobrze dla niego, że zdecydował się na współpracę. Czy umiałby skorzystać z tych papierów? Wiedziałby, które wybrać, aby przyniosły mu korzyść? Samo przeanalizowanie ich wszystkich mogło zająć tygodnie, a co do współpracy, to zawarł ją korzystną, bo tej facet nie zamierzał poskapywać informacji mu zapewne w zamian za robotę. Czy miał pewność? Nie, ale fakty, które wiedziała ona, oraz to jak dokładny był ten facet nawet w rzeczach tak wydawałoby się błahych jak przekazanie wiadomości, zapieczętowanie jej, a także danie od razu mapy z zaznaczoną mniej-więcej lokalizacją mówiły same za siebie. Widział jak zagadać do dziewczyny, a na pewno do tej, która go właśnie przytulała. Obecnie poczuł jeszcze bardziej moc jej przednich walorów, w postaci piersi. Przelecieli, a dziewczyna czerpała z każdej chwili, a może każdego takiego momentu radość.
- Niestety musimy, skoro chcesz te informacje, chociaż może przydałaby nam się jakaś przerwa na chwilę sam na sam...
Zwolniłeś objęcia, ale nie za bardzo uwolniłeś się od niej, bo ona nie potrzebowała twoich objęć do swojego takiego działania. Dopiero po chwili ogarnęła się, że jesteście na ziemi i już nie powinniście się tak tulić na co lekko zapłonęła jej twarz różą. Szliście zgodnie z mapą, a pogoda wam doskwierała, była przyjemna, aż po drodze dziewczyna zobaczyła karczmę, która zaproponowała na chwilę przerwy i to właśnie od Ciebie zależało czy zechcesz przystać na taką propozycje czy też nie... Wtedy jednak misja powierzona przez Asashiego się przedłuży, a nie wyglądała ona na taką, która miałaby czas na takie wydłużenia, a informacje którymi dysponuje, potrafią przerazić zwykłego śmiertelnika... O ile są takie rzeczywiste...

Tak dla wizualizacji jej wyglądu:

[Ichirou]

Nie byłby po prostu sobą, gdyby zachował umysł nieskalany brudnymi, podstępnymi myślami i pomysłami. Tak naprawdę był śliskim typkiem, który balansował na granicy prawa i występku, a także dobra i zła w zależności od sytuacji i własnych upodobań. Posiadał dumę, ale honor w jego przypadku był już wybrakowanym towarem. To, że mówił jedno wcale nie oznaczało, że nie zamierzał zupełnie czegoś odwrotnego. A próba przechwycenia niebieskowłosego wraz z posiadanymi przez niego informacjami? To po prostu wynik sposobu myślenia dwudziestolatka. Jeden z wielu. A że wiązał się ze znacznymi negatywami i przynosił wątpliwe korzyści, to został dość prędko odrzucony. Oczywiście, że Ichirou wciąż zamierzał wykorzystać tego tajemniczego osobnika, ale poprzez współpracę i skojarzenie ze sobą ich celów.
Dziewczyna była tak sympatyczna i urocza, że Asahi ani trochę nie musiał się wysilać i udawać sympatii wobec niej. To przychodziło mu bardzo naturalnie, jak do większości pięknych pań zresztą. Naturalnie, że utrwalanie dobrych układów z nią było mu na rękę i pozwalało mu więcej ugrać w ramach współpracy z jej bratem, ale i bez tego zachowywałby się wobec niej w podobny sposób. Bo przecież nie miałby serca jakkolwiek odepchnąć tego przymilającego się słodziaka, który wieszał się na szyi i serwował przyjemny kontakt ze swymi dwoma kluczowymi atutami.
Uśmiechnął się lekko na widok rumieńców na twarzy dziewczyny, a niedługo później ruszył razem z nią w drogę. Wędrówka, choć z początku była zorientowana na cel zadania, to jednak po pewnym czasie zboczyła ze swojego toru. Dziewczyna wyrażała wielką chęć na zorganizowanie przerwy i umilenie sobie czasu w napotkanym przybytku. Typowy Ichirou o usposobieniu lekkoducha sam wyszedłby z taką propozycją, ale teraz sytuacja miała się nieco inaczej. To jasne, że miał ogromną chęć na przystanek i luźną pogawędkę, ale od tego feralnego dnia ciążyły nad nim sprawy klanowe. A teraz wreszcie miał okazje na zrobienie coś w tej kwestii i zdobycie cennych informacji. Sam na siebie się teraz złościł, że zrobił się takim sztywniakiem. Westchnął głośno, rozważając pospiesznie nad jakimś kompromisem.
- Bardzo chętnie, mój ty słodziaku, ale co na to twój braciszek? Jest tak świetnie rozeznany we wszystkim, że nie zdziwiłbym się, gdyby wiedział o naszym postoju. A to by go raczej nie ucieszyło. Może więc połączymy jedno z drugim? Weźmiemy parę rzeczy na drogę i potem zapewnię ci kolejną przejażdżkę. Usiądziemy na platformie i w promieniach słońca pokonamy dystans, nie tracąc przy tym okazji na trochę relaksu? - Zaraz po złożeniu propozycji, chwycił ją za rękę i zaprowadził do przybytku. Tam razem z nią miał dokonać wyboru kilku rzeczy na drogę. Jakaś herbatka, ewentualnie wino, jeśli ta chciała zamówić alkohol, do tego coś na ząb - kuleczki ryżowe, może nieco słodyczy, cokolwiek. To aż tak istotne nie było i Asahi był skłonny spełnić zachcianki dziewczyny, byleby tylko ją udobruchać i przekonać do swojego pomysłu.

[Hikari]

~ Przygotowania wojenne ~
Misja rangi C 15/30
Ichirou Mężczyzna jak na kawalera, a może lepiej gentlemana przystało zaproponował zakupy i za nie zapłacił oczywiście. Zabraliście na wynos można powiedzieć parę rzeczy w tym wino, trochę kulek ryżowych oraz wodę, ale ona była lekko gazowana więc tutaj poważny trunek wchodzi w grę. Nie ma żartów. Dziewczyna była zadowolona w szczególności winem. Nie miała problemów z jego pomysłem i rozumiała o co mu chodzi, ale ona sama miała o innym rodzaju postoju myśl. Może o jakimś cichym pokoju... No nic, młody członek szczepu Sabaku zdecydował więc... Tak też się stało. Dziewczyna była zadowolona z trunku, mimo wszystko lubiła wino, a kto tego nie lubił? W ramach podziękowania za to Ichirou czy się opierał, czy też nie dostał buziaka krótkiego, ale za to w usta. No no no, nie opierdziela się dziewczyna. Oczywiście jak już wyszliście z tej karczmy...
- Dziękuję.
Dorzuciła te słowa do buziaka i poprosiła o otwarcie wina. Przecież jej mężczyzna obok musi się wykazać... Chociaż jej mężczyzna to za szybko powiedziane, raczej można powiedzieć, że towarzysz jeszcze. Czy młodzieniec chciałby wiązać się na dłużej? No cóż to już jego sprawa w sumie jakby nie patrzeć. Wino zostało otwarte i ona się poczęstowała nim i jedną kuleczką ryżową, czy młodzieniec też tak zrobił? No cóż z pewnością wino zostało mu zaproponowane przez dziewczynę. W pewnym momencie waszej miłej przechadzki, rozmów, przytulanek i takich tam spojrzałeś na mapę i zauważyłeś, że powinieneś już zbaczać z tej drogi, a dokładniej mówiąc z szlaku transportowego. Najprawdopodobniej już byłeś na szlaku transportowym w Daishi. Czas teraz na wędrówkę po lesie i szukanie dokładnego miejsca. Przechodząc las dokładnie z instrukcjami z mapy i nawet wskazówkami jak tam dotrzeć docierasz do drzewa z takim samym znakiem jaki jest na twojej mapie, pokryte całe mchem. Ale spod mchu widać kawałek schodka, co zrobi nasz bohater?

Tak dla wizualizacji jej wyglądu:

[Ichirou]

Uznał dane rozwiązanie za najlepsze. Na spędzanie wolnych chwil w prywatności z uroczą dziewczyną jeszcze znajdzie się niejedna okazja, natomiast niebieskowłosy, tajemniczy osobnik mógł nie mieć wielkich pokładów cierpliwości. Ot, prosty rachunek zysków i strat. Cała gra toczyła się o zbyt dużą stawkę, by pozwalać sobie na takie rozluźnienia. Zupełnie niepodobne do Ichiego? To prawda, ale od feralnego dnia w Sachū no Senjō wiele się zmieniło. Dotąd chłopak prowadził całkowicie luźne, rozrywkowe życie. Teraz jednak był skupiony na sprawach bardzo poważnej rangi, co samo z siebie wymusiło pewną zmianę postawy i podejścia do niektórych rzeczy.
Mimo wszystko zamierzał jakoś wykorzystać nudny czas podróży na coś znacznie ciekawszego. Z odpowiednim prowiantem, wybranym w głównej mierze przez słodziaka, mogli wybrać się na pikniko-wyprawę. Akolita znowu powołał do istnienia piaskową wysepkę. Rozsiadł się na niej wygodnie i zachęcił towarzyszkę do tego samego. Zaproponował jej własne kolanka, ale jeżeli z nich nie skorzystała, to i tak objął ją ręką i wtulił do siebie. W drodze uraczył się winem i przystawkami, ciągle przymilając się do istotki o kasztanowych oczach. Tak to można podróżować.
Droga upłynęła nader szybko. Nim się zorientował, byli już praktycznie na miejscu. Zgodnie z mapą zboczył z traktu, by zawędrować do jednego z lasów w sąsiadującym regionie. Zbliżając się do celu, rozproszył już pustynną platformę i dalej maszerował w tradycyjny sposób, aż dotarł do drzewa naznaczonego odpowiednim symbolem.
- Mhm, to chyba tutaj, słoneczko - skomentował do swojej sympatycznej towarzyszki, sięgając po odpowiedni zwój, który miał przy sobie. Rozwinął go i przyłożył dłoń, by odpieczętować przygotowaną gurdę z piachem. Pustynia się skończyła i o piach tak łatwo już nie było, a ten mógł się przydać, szczególnie że Asahi nie wiedział, co go dalej czeka. Zaraz po tym uformował jednego Suna Bunshina, którego posłał przed siebie w celu zbadania rzekomej kryjówki. Mieli do czynienia najprawdopodobniej z ukrytym przejściem. Klon miał więc odkryć mech przykrywający schody i ruszyć jako pierwszy. Ichirou posłużył się repliką z dwóch powodów. Po pierwsze, wolał zachować ostrożność, gdyż to miejsce mogło być w jakiś sposób zabezpieczone. Po drugie, nie chciał brudzić swoich pięknych rąk, które przecież nie były przeznaczone do fizycznej pracy. O ile wszystko było w porządku, ruszył krótką chwilę za klonem, puszczając w międzyczasie oczko do swojej uroczej damy.

  Ukryty tekst

[zt]

[Hikari]

~ Wyprawa
Koci Pazur
19/x
Ichirou ~
Po wszelakich atrakcjach jakich Ichirou zdecydował się zażyć w towarzystwie gejszy pora wybrać się w drogę, na właściwy kierunek naszej wyprawy. Oczywiście trochę tam porozmawiali, a przed jego odejściem podała swoje imię: "Akemi" aby o nią ponownie poprosił, a z miłą chęcią potowarzyszy mu i następnym razem. Wyjaśniła Tobie także, że pisze się je jako "lśniące piękno", które do niej pasowało, bo co by nie robiła to można było uznać za lśniące piękno. Masaż, który wykonywała Tobie można nazwać pięknym z względu na jego działanie i przyjemność wtedy też odczuwaną. Granie na harfie nie muszę pisać dlaczego, nawet jej chód i zachowanie w pewnym sensie jest piękne, ale zostawmy już ten temat. Godzina, która wybijała pewnie na wielu zegarkach to była w okolicy 15-tej, czego Ichirou nie mógł dokładnie sprawdzić bez zegarka. Zresztą szczęśliwi czasu nie liczą. Dlaczego tak późno? Masaż, śpiew, a potem także rozmowa trochę zajmuje przecież. Tak samo zaopatrzenie się w prowiant, chociaż to było zdecydowanie najszybciej załatwioną rzeczą z wymienionych. Ile załatwił prowiantu? Wie to on sam, ale zapewne przynajmniej na parę dni, przecież nie wiadome jest jak długo spędzi czasu w podróży, a także ile mu zejdzie samo szukanie, a jak znajdzie to tam zostanie. A jeżeli nie znajdzie? No cóż z pewnością czegoś się nauczy i w takim wypadku. Wyruszyłeś w drogę, która może lekko się dłużyła szczególnie ze względu na brak jakiejkolwiek różnorodności, wszędzie tylko piasek, a osad nawet jakichś brak. Tutaj było cieplej niż w Sabishi, ale dało się przyzwyczaić. Po drodze minąłeś jedno miejsce, gdzie mogłeś uzupełnić wypitą wodę i chwilę delektować się przyjemnym cieniem. Bo tak to prażyło słońce całą resztę drogi, a tam gdzie odsłonięte miałeś ciało może lekko się opaliłeś? Tak czy siak podróż nudna, ale przynajmniej o szczęśliwej porze, bo jakbyś wyszedł od razu zdecydowanie cieplej by było. Mocniejsze słońce i te sprawy. Zaczęło się ściemniać. Wreszcie doszedłeś do wejścia do lasu gdzie mogłeś zdecydować czy już dzisiaj chcesz wchodzić, czy może jutro. Już było prawie ciemno, słońce żegnało się z wszystkimi, zostały ostatnie minuty jego widoku dosłownie...

Z/T -> http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=76&p=29174#p29167

[Ayato]

Upal panujący na pustyni nie miał litości. Strugi potu spływały mu z czoła po policzkach. Wykończony długa podróżą usiadł pod niewielką palmą rosnącą w pobliżu drogi. Ludzie na koniach, czasem wielbłądach mijali chłopaka budząc w nim tylko negatywne emocje, głównie zazdrość. Był spragniony, a nie miał wody, był głodny, a droga do miasta była jeszcze daleka. Gdzieś daleko na horyzoncie rozciągały się mury wielkiego miasta. Na drodze do niego, tylko gdzieniegdzie pojawiała się pojedyncza palma, przy której można było odpocząć.
Odchylił się do tyłu, aż w końcu położył się na gorącym piachu. Małe ziarenka od razu wplotły się pomiędzy włosy chłopaka. Niezbyt przyjemne uczucie, ale to jednak widok bezchmurnego nieba wywoływał u niego przerażenie. Ani jednego kłębka, który chociaż na moment mógłby zakryć to okrutne słońce. Westchnął cicho, zdejmując z siebie czarną koszulkę, która tylko skupiała na sobie światło i zarzucił ją sobie na oczy z myślą o krótkiej drzemce.
Nie mógł zasnąć, jak zawsze nie potrafił tego zrobić. Nie z powodu gorąca, a dręczących go myśli. W głowie wciąż miał obraz przeszywającego go na wylot katany. Ból jaki temu towarzyszył był dziwny, wyjątkowy, trochę jakby nawet najmniejsze zadrapanie miałoby go zabić.

Z kabury wyciągnął kunai, którym zaczął obracać na jednym palcu. Wzrok wbił we własny brzuch. Gdyby tak zrobić, by nie dało się go przebić. Nie tak łatwo, jak mogłoby się to wydawać. Gdyby stworzyć zbroję niewidoczną dla ludzkiego oka. Uśmiechnął się nieco, przypominając sobie swoje własne, wrodzone zdolności. Może nie był w tym jakimś geniuszem, a słabe ciało czyniło to jeszcze trudniejszym mimo wszystko odkąd tylko pamiętał, jakoś sobie radził.
Zamknął oczy i skupił się jak nigdy wcześniej. Ciemność, a w niej obraz własnego ciała, przez które przepływała chakra. Niestabilna, wręcz rozwścieczona, ciężka do opanowania. Skupił ją we własnej tkance tłuszczowej, odwrotnie do tego gdy jak w przypadku technik Akimichi ją stamtąd pobierał. Chciał nadać własnemu ciału wartości twardszych niż zazwyczaj. Nóż przycisnął do własnej skóry. Ostrze powoli zagłębiać się w jego ciele, a niewielka struga krwi spłynęła po jego brzuchu.
-Kurwa. – mruknął pod nosem, czując jak chakra rozprasza się. Uderzył pięścią w ziemię. Co zrobić, by mieć większą kontrole nad własnym ciałem. Złożył jedną pieczęć, chcąc uzyskać lepsze efekty. Zamknął raz jeszcze oczy i skupił się na sobie. Chakra w jego ciele, tym razem nieco spokojniejsza, rozłożyła się równomiernie po całym ciele. Uśmiechnął się do siebie, czując że to właśnie to. Wziął niewielki zamach i spróbował przebić własne ciała nożem, który zatrzymał się tuż po skórą.
-Zajebiście. – powiedział, zapamiętując to przyjemne uczucie.

Nauka Baika no Tate, koniec 19:10

Ubrał koszulkę i schował nóż do kabury, po czym ruszył dalej w kierunku miasta.

[z/t]

[Nibui]

• Pustynia na pewno nie zostanie zaliczona do najpiękniejszych miejsc, jakie dane było zwiedzić Nibuiowi. Jeśli kiedyś wyda jakiś pamiętnik, a z tym raczej kiepsko, bo pisarzyną był żadnym, to na pewno nie omieszka w nim zapisać, że zgrzał się tutaj niemiłosiernie, walczył cały czas ze słońcem, a piasek chciał mu wejść do każdego otworu ciała. Dodatkowo człowiek nawet nie zdąży się spocić, bo pot od razu z niego paruje i w efekcie nawet przez moment nie jest mu chłodniej. Jedynym zbawieniem tutaj były studnie i restauracje, które nigdy nie odmawiały nawet chochelki wody. To właśnie dzięki nim samurajowi udało się przeżyć w tym piekle. Już o wiele bardziej woli swoje zimne i śnieżne tereny, po których można ganiać bez obawy o nabawienie się udaru mózgu, niż ten słoneczny raj dla turystów. Brrr. Jeśli ktokolwiek miałby zapłacić Kaizakiemu za to, żeby tutaj zamieszkał, to chyba nie znalazłby odpowiedniej sumy, aby przekonać do tego białowłosego. Zresztą nie ma się co temu dziwić. Niektóre koty wcale nie lubią wylegiwać się całymi dniami w słońcu i jeśli Nibui miałby mieć z nimi coś wspólnego, to na pewno zaliczałby się do tej grupy. Zdecydowanie wolał leżeć w cieniu liści i być smaganym delikatnym, chłodnym wietrzykiem, który doskonale wszystko dopełnia - schładza ciało i wprawia gałęzie w ruch, co z kolei sprawia, że pobliskie istoty mogą zacząć kołysać się w rytm szeleszczących liści. To naprawdę uspokaja, więc jeśli ktoś jeszcze tego nie próbował, to samuraj zdecydowanie poleca!
  Niemniej jednak i na ten nieznośny klimat dało się znaleźć sposób. Po pamiętnej rozmowie z Ayato, który jest prawdopodobnie jednym z bardziej skomplikowanych ludzi, jakich do tej pory przyszło Nibuiowi poznać, białowłosy postanowił przeczekać w cieniu aż do nocy. I tak przemieszczał się spod jednego dachu pod drugi poruszając się w rytm, jaki wyznaczało mu słońce. Dla obserwatora, który wytrzymałby przez kilka godzin i uważnie obserwował Kaizakiego taki obrazek mógłby przynieść na myśl ucieczkę samuraja przed słońcem. Ten cwaniak po prostu chował się w cieniu niczym wampir i czekał na to, aż płonąca gwiazda zwyczajnie schowa się za horyzontem, aby dać okolicznym istotom chwilę wytchnienia oraz odpoczynku. Ten moment wreszcie nadszedł, a sam Nibui czuł się rześki jak nigdy! Być może było to spowodowane tym, że przez cały dzień zwyczajnie spał, a wraz z nadejściem promyków słońca, które wkradały się na miejsce poprzedniego lokatora - cienia, przenosił się w kolejne miejsce, żeby tam też drzemać. Dzięki tak skrzętnie opracowanej taktyce mógł teraz spokojnie przemierzać chłodne piaski pustyni bez większych zmartwień. Tak też właśnie uczynił!
  
  z/t
  
  Skąd: Sabishi
  Dokąd: Kaigan
  Czas podróży: 4x 30 minut
  Czas przybycia: 2h od dodania posta
  Środek transportu: Sandały samuraja

[Ichirou]

Ustaliwszy warunki swojej umowy, kontynuowali wędrówkę i raczej bez większych przystanków przebyli kolejne prowincje. Podróż przebiegła całkiem bezproblemowo i właściwie to jedyną jej bolączką mógł okazać się właśnie spory dystans. Ichirou wolał jednak już nie robić sobie przerw takich jak wcześniej i w miarę możliwości bezpośrednio dotrzeć w swoje strony. Tam będzie mógł odpocząć i zająć się ostatnimi przygotowaniami do nadchodzącej wojny.
Między dwójką shinobi nie układało się źle, ale z drugiej tej strony nie było tej typowo przyjacielskiej atmosfery. Oboje zmierzali do Sabishi dla własnych celów i zysków. Atmosfery nie poprawiał fakt samego nastawienia tej dwójki. Murai już wcześniej dał się poznać jako bardzo rzeczowy, treściwy, twardo stąpający po ziemi osobnik. Nie był zbyt skory do luźnych rozmów o niczym, ale w sumie podobnie też było u brązowowłosego młodzieńca. Ichirou w ostatnich miesiącach był skupiony swoimi myślami na wojnie i prezentował zupełnie inną postawę niż wtedy, kiedy prowadził rozrywkowy, pozbawiony zmartwień, tryb życia.
- Jesteśmy prawie na miejscu - oznajmił krótko, wyjaśniając tym samym, że malująca się na horyzoncie wioska jest celem ich podróży. Nie pozostało nic innego jak przyspieszyć nieco kroku i dotrzeć czym prędzej do osady, w której mogli znaleźć wypoczynek i schronienie przed bezlitosnym słońcem pustyni.

[zt z Muraiem]

[Ichirou]

Skąd: Sabishi
Dokąd: Atsui
Czas podróży: 30min
Czas przybycia: 00:53
Środek transportu: pieszo wraz z czerwoną armią

[Yuusha]

Skąd: Sabishi.
Dokąd: Atsui.
Czas podróży: 30min.
Czas przybycia: Za 30min.
Środek transportu: Ze buta.

[zt]

[Ryūji]

Skąd: Sabishi
Dokąd: Atsui
Czas podróży: 30min
Czas przybycia: 13:13
Środek transportu: pieszo

[Murai]

-brak opisu bo w zasadzie wszystko w poście w Obozie poszło-

Skąd: Sabishi
Dokąd: Atsui
Czas podróży:30 minut
Czas przybycia: 18:28
Środek transportu: Pieszo

[Shinji]

Podróż na potrzeby wojny Sabaku z Kaguya.

Skąd: Sabishi
Dokąd: Atsui
Czas podróży:30 minut
Czas przybycia: 00:42
Środek transportu: Pieszo

[Hikari]

Podróż na potrzeby wojny Sabaku z Kaguya wraz z armią

Skąd: Sabishi
Dokąd: Atsui
Czas podróży:30 minut
Czas przybycia: 23:58 (angielskiego start: 23:28)
Środek transportu: Pieszo