Targowisko

[Sarutobi Kazumi]

Pytania bez odpowiedzi?

[15/15] Zaskakujące, ale białowłosy chudzielec nie miał najmniejszej ochoty pomagać stróżom prawa, nawet jeśli oferowali zapłatę i naprawę reputacji. Wierny swym zasadom ninja to wyjątkowy skarb, ne? Akimichi ruszył więc czym prędzej przed siebie, wartownicy nie zachęcali go do podjęcia zlecenia. Może wiedzieli, że nie warto? Nie żeby podważali jego umiejętności czy wiarygodność... Ale po co kusić los? Ciemna strona często kusi, a młodzieniec i tak ciągle stąpał po odcieniach szarości. Rozeszli się w swoje strony bez większych problemów. Ich zmiana i tak właśnie dobiegała końca, co sobie będą głowy zawracać w czasie wolnym, heh. Mieszkanie na obrzeżach po drugiej stronie miasta miało jednak swoje plusy - prawie zerowa przestępczość.
Ayato działając w myśl zasady, że ostrożności nigdy za wiele postanowił przeszukać swoje kieszenie. Może duet był znacznie lepiej wyszkolony w sztuce kradzieży, niż mogłoby się zdawać? Systematycznie sprawdzał kolejne miejsca, z których mogło ubyć mu majątku. Wszystko było jednak na swoim miejscu, do czasu, gdy do przeszukania została ostatnia kieszeń. Nic z niej nie ubyło, ale chłopak był raczej pewien, że wcześniej nie miał w niej mieszka z monetami. Trochę lepkiego mieszka. Lepkość ta wynikała z pewnej czerwonej substancji, teraz już przechodzącej w bordowy. Tylko skąd się tam wzięła? Podrzucono mu? Kiedy? Jak? Gdzie? Czyżby któreś z rodzeństwa miało nadludzkie zdolności? A jak mógł tego nie zauważyć? I dlaczego w ogóle dali mu pieniądze? By znaleźli je strażnicy i odpowiednio się nim zajęli? Wszystkie te pytania zostaną póki co bez odpowiedzi...


Wynagrodzenie:
+1D
+20PH
+100 pokrytych krwią ryo

[Ayato]

Pieniądze i reputacja. Na tym pierwszym może i trochę mu nawet zależało. Wiadomo zawsze lepiej jest mieć przy sobie kilka monet, niż ich nie mieć. Mimo wszystko, białowłosy preferował prostą pracę, nie wymagającą zbyt wielkiego wysiłku. Nic dziwnego, że na myśl o ubieganiu się za jakimiś dzieciakami, wolał skoczyć do jakiegoś baru. Pomimo odrzucenia oferty strażników, w głębi swojej kieszeni znalazł kilka monet, których bez wątpienia nie powinno tam być. Poczuł się nieco zdezorientowany i zaskoczony. Chociaż odszedł kawałek, to obejrzał się za siebie, by zerknąć raz jeszcze na strażników. Czy to była ich robota? Ciężko było powiedzieć. Monety były całe zakrwawione. Wyraźnie śmierdziały jakimś przekrętem, który mógł w przyszłości sprowadzić na niego jakieś kłopoty. Wzruszył delikatnie ramionami, jak gdyby nigdy nic.
Co do samej reputacji. Nie bardzo się nią przejmował. Głównie dlatego, że żadnej tutaj nie miał. Mało kiedy szukał kłopotów. Może i miał do nich jakąś łatwość. Czasem zdarzało mu się wdać w konflikt ze strażnikami, ale były to głównie niegroźne sprzeczki. Odkąd przybył do Ryuzaku wiódł dosyć spokojne życie. Czasem wypadało je jakoś urozmaicić. Wyskoczyć na jakiegoś drinka czy nawet nieco mocniej się zabawić. Mimo wszystko to jednak w Shigashi jego reputacja mogła być na nieco niższym poziomie.
Z kieszeni wyciągnął fajkę, którą szybko oparł na wargach. Niewielki płomyk przyłożył do końca papierosa, który błyskawicznie się odpalił. Zerknął kątem oka w niebo i zaczął rozglądać się z jakąś karczmą, do przewalenia nowo nabytych pieniędzy.

[z/t]

[Sarutobi Kazumi]

Ile ludzi!

Niewierni. Kunoichi dotarła w końcu do znanego na całym kontynencie (poza terenami za murem) i najbliższych wyspach miasta kupieckiego - Ryuzaku no Taki. Oczywiście, bywała już wcześniej w większych skupiskach ludzi - osada rodu Senju chociażby. Ale nie mogła się w żaden sposób równać z rozmachem tej osady. Może dlatego, że wokół nie było tylu drzew i umieszczone na wzgórzu kuło w oczy jeszcze na długo przed dotarciem do miasta? Co prawda strażnicy w bramie nie wydawali się zbyt sympatyczni, ale nie zwrócili większej uwagi na czerwonego kapturka przemykającego wraz z innymi wędrowcami. Kolor ciut rzucający się w oczy, ale zachowanie właścicielki wręcz przeciwnie. Cicho, ostrożnie, z pochyloną głową.
Przed całym tym gównem w laboratorium najpewniej nie mogłaby przestać kręcić się dookoła, chłonąc ile się da z okolicy - zapachy przyulicznych knajp, najróżniejsze akcenty, przekleństwa i groźby. A tak? Nie interesowało jej to w najmniejszym stopniu. Chciała pozostać skupiona na powodzie, dla którego w ogóle tu zawędrowała. Chciała odpowiedzi. I mocy. I zemsty na Akuryo. Mniej więcej w tej kolejności. Na szczęście dla siebie była na tyle przytomna, by nie zawędrować w niebezpieczne tereny miasta. Choć za dnia i tak niewiele było osób gotowych połasić się na jej majątek... Albo na nią.
Uznała targowisko za najlepsze miejsce na start - może znajdzie tablicę ogłoszeń? Ewentualnie jakiegoś krzykacza, który wskaże jej bezpieczny nocleg, tanią knajpkę i bibliotekę. W końcu to w zwojach ukryta jest mądrość, ne? A potem rozejrzy się za kimś, kto mógłby ją uczyć. Senju po wojnie z pewnością są zbyt zajęci lizaniem ran, by zajmować się kompletną nowicjuszką.

[Isei]

Misja rangi D - Kazumi [01/15]

Od pewnego momentu życie Kazumi nabrało niesamowitego tempa. Pojawiali się pierwsi prawdziwi wrogowie, pierwsze poważne pragnienia i zaczynała rozumieć, że życie jest znacznie mroczniejsze niż jej się wydawało. Z każdym dniem przybywało pytań, a odpowiedzi? Żadnych. To nawet nie tak, że pewne zagadki się rozwiązywały tylko po to, aby tworzyć kolejne dwie - nie. Zwyczajnie nikt nie raczył uświadomić biednej nastolatki co się z jej życiem wyprawia.
Zmiana otoczenia podobno pomagała w uporaniu się z ciężką przeszłością. Ryuzaku no Taki - największa, najbogatsza i najludniejsza osada na całym kontynencie, jednakże czy tak gwarne miejsce to odpowiedni wybór. Z pewnością najłatwiej było tutaj znaleźć informacje. Setki kupców, podróżników i ninja z całego świata, a więc zakres możliwych do zdobycia ciekawostek był w tej wiosce najszerszy.
Kunoichi zaraz po przekroczeniu bramy ruszyła za ulicą. Nie można było tego nazwać raczej kierowaniem się, gdyż wszelkie uliczki, wszelkie dróżki były dla dziewiętnastolatki zupełnie obce. Dostrzegła jednak targowisko i uznała je za idealny punkt początkowy. Nieco dziwaczny wybór zważywszy na fakt, że zagęszczenie ludzi na metr było tutaj znacznie większe niż na i tak już tłocznych głównych ścieżkach osady. Poprzez męczący uszy gwar przekrzykiwali się zebrani kupcy. Stali oni za swoimi drobnymi straganami albo nawet przed szmatami, na których ułożyli cały swój dobytek i ogłaszali, że wszystko jest na sprzedaż. Gdyby im wierzyć, to każdy z nich miał najtańsze oraz wykonane z największą pieczołowitością produkty. Jak zatem można ich było nazywać kupcami, skoro tak wspaniałe towary oddawali niemalże za darmo? Biżuteria, owoce, ryby, bielizna, tkaniny, narzędzia i wiele, wiele innych rzeczy było ogłaszanych na sprzedaż. Całkowity miszmasz. Każdy, nieprzywykły do targowisk człowiek mógł poczuć się w tym miejscu całkowicie zagubionym. Podobnie odczuwała również Kazumi, która ledwo stała na obrzeżu tego niesamowitego placu.
O ile przez jakiś czas miała spokój i nikt jej nie zaczepiał, o tyle nagle podeszła do niej kobieta. Wydawało się, że wyszła z budynku zaraz przy targu. Ów nieznajoma wyglądała... zwyczajnie ładnie. Była wyższa o może centymetr lub dwa od młodej kunoichi, więc zaliczała się do przeciętnych względem wzrostu. Karnację miała jasną, prawie mleczną co było nieco zaskakujące zważywszy na fakt, że słońce w Ryuzaku no Taki było bezlitosne. Drobna, smukła twarz, niemalże o kształtach dziecięcych, ale usta pełne, kobiece, chociaż bladoróżowe. Nos lekko zadarty, oczy duże, o dosyć gęstych, jednak nie tak długich rzęsach. Tęczówki miały fascynującą barwę, gdyż fioletową. Czarne włosy zaś przycięte w taki sposób, aby zatrzymywały się na równi z twarzą. Lekko wystrzępiona grzywka pochylona była w prawą stronę. Strój szczególnie rzucał się w oczy, chociaż był niesamowicie prosty. Śnieżnobiałe kimono z czarnymi oblamówkami przewiązane szkarłatnym pasem obi zawiązanym w taki sposób, że ramiona kokardy wystawały delikatnie zza pleców. Kobieta uśmiechnęła się niczym dziecko, które dostrzegło coś interesującego i bez jakiegokolwiek zawahania objęła obiema dłońmi twarz Kazumi, gładząc ją delikatnie po policzkach.
- Moja droga! Jesteś taka piękna! Właśnie takich osób szukamy. Zechcesz nam pomóc? - mówiła lekko rozentuzjazmowanym, dosyć wysokim i kobiecym głosem. Po tych słowach jedna dłoń nieznajomej spoczęła na lewym ramieniu kunoichi, a druga między palcami przesuwała kosmyk włosów, któremu tajemnicza osóbka przyglądała się badawczo. Nie jest łatwo być brzydkim, ale niewiele łatwiej być pięknym, prawda?

[Sarutobi Kazumi]

Niewierni?

Ano, mięcho. Z każdym krokiem kunoichi powoli przekonywała się, że wejście do najludniejszego miasta i skierowania się od razu do najtłoczniejszej jego części nie było dobrym pomysłem. Nie tylko tłum był problemem, ale też wszystko co z nim związane. Krzyki, zapachy, nieprzewidywalne zachowania - złodzieje, bezdomni i inne mendy społeczeństwa. Albo męty, nieważne. Gdyby tylko ktoś z tych wszystkich ludzi zainteresował się Kazumi i akurat (całkowitym przypadkiem) był w posiadaniu tego, czego potrzebowała srebrnooka. Mocy, wiedzy - a w bliższej perspektywie dachu nad głową i pełnej spiżarki. Zamiast tego kupcy oferowali na swoich straganach wszystko, czego tylko dusza zapragnie. Tylko jedna dziewczyna nie zwracała większej uwagi na te skarby z czterech stron świata. Jej wzrok prześlizgiwał się między kolejnymi
Zadziwiające, że w całym tym zamieszaniu nikt nie próbował okraść zagubionego czerwonego kapturka, żaden wilk nie podszył się pod jej babcię... No i żaden krasnolud z toporem nie przyszedł jej na ratunek. Ale za to za cel upatrzyła ją sobie jakaś kobieta. Kazumi zdążyła zarejestrować zaledwie kilka ogólników - ładne ubranie, przyjemna dla oka twarz zdolna niejednemu mężczyźnie zawrócić w głowie i... Stanowczo za blisko! Może nieznajoma biegła w jej kierunku, ale żeby łapać za twarz?! I to tak bez żadnego dzień dobry ani nic? Dość naturalną reakcję było wyrwanie się - a biorąc pod uwagę słaby stan psychiczny panny Sarutobi - skorzystanie z ostrych narzędzi do odzyskania wolnej przestrzeni. Na szczęście dla siebie i impulsywnej kobiety wszystko stało się zbyt szybko, by choćby do głowy przyszło jej sięgać po broń. Udało się jej, a przynajmniej spróbowała, wyrwać z rąk nieznajomej. Zrobiłaby jeszcze kilka kroków do tyłu, ale tłum skutecznie zajmował resztki wolnej przestrzeni.
- W czym miałabym pomóc? I jakim "nam"? - zapytała niepewnie, pamiętając dobrze, jak to się skończyło ostatnim razem gdy ktoś chciał jej pomocy. Drugi raz nie da się tak łatwo złapać, oj nie! Ale z drugiej strony, jeśli propozycja ta była niewinna i oznaczała potencjalny zarobek to czemu by nie skorzystać?


#nie chciało mi się lać wody xD

[Isei]

Misja rangi D - Kazumi [03/15]

Spodziewanie się tak zwyczajnego obrobienia w Ryuzaku no Taki, to nierozsądna rzecz. Kraj Kupiecki nie mógł pozwolić sobie na tak barbarzyńskie i proste zachowania. Czy miejsce to było pełne złodziei czyhających na każdą, najdrobniejszą monetę? Oczywiście! Jednak w tej prowincji robiono to w znacznie bardziej cywilizowany sposób. Tępiono złodziejaszków, ale lichwiarze, zdziercy, fałszywi kupcy, marni rzemieślnicy? Zupełnie inna sprawa. Można było stracić majątek poprzez kupno towarów, których jakość jest jedynie iluzją. Można było stracić nawet życie przez zadłużenie się. Kraj Kupiecki był jedynie pozornie bezpiecznym miejscem, a rzeczywiście? Bardzo zdradliwym.
O ile Kazumi nie rzuciła się w oczy strażnikom, o tyle jedna z kobiet na targowisku zdawała się dostrzegać jedynie ją. Zatraciła się w swoim zachwycie na tyle, że zupełnie zapomniała o strefie komfortu, którą natychmiast przekroczyła. Zauważyła jednak, iż młoda kunoichi czuje się tym skrępowana, więc od razu ją puściła i odsunęła się na krok. Pochyliła się w geście przeprosin.
- Przepraszam za to. Pośpieszyłam się. - w całym tym gwarze ledwo było słychać co mówi z tej odległości. A stała zaledwie dwa kroki od "Panny z Kotkiem". - Musisz mnie zrozumieć. Przez Ryuzaku no Taki przechodzi najwięcej ludzi. Widziałam wiele ładnych kobiet, ale ich uroda była... przeciętna. Z mężem ustaliliśmy, że każda kolejna niewiasta, która nam pomoże powinna być piękniejsza od poprzednich. Są jednak różne gusta, co nieco utrudnia, ale Ty, moja droga, masz wyjątkową urodę. - na twarzy kobiety pojawił się delikatny uśmiech. Obróciła się bokiem i wskazała na budynek za sobą. Ładna, aczkolwiek niewielka budowla z ciemnego drewna, której niemalże cała ściana od strony targowiska była przeszklona. Miało to swój powód, gdyż w oknie widać było manekiny ubrane w przepiękne, kobiece stroje. Natychmiast rzucało się w oczy to, że jak inni sprzedawcy ubrań reklamowali się bogactwem, przepychem kreacji, tak te były skromne. Cały ich urok był zawierany w dwóch lub trzech kolorach oraz minimalizmie.
- To nasz sklep. Mój i męża. Szukamy kobiet o wyjątkowej urodzie, aby ubrać je w nasze stroje i pokazać światu, że prawdziwe piękno to nie nadmiar. - po tych słowach wskazała dłonią na siebie. - Jestem Koharu i chciałabym Ci zaproponować zostanie na jeden dzień naszą żywą reklamą. Oczywiście odpłatnie. Chętna? - w końcu przeszła do konkretów. Życiowa szansa na zostanie modelką. Która z dziewczyn o tym nie marzyła? Pewnie wiele, ale może akurat Kazumi spodoba się taka szybka forma zarobku. W końcu noszenie ubrań nie boli, prawda?

[Sarutobi Kazumi]

Żywa reklama?

Przybiją cię do bilbordu. Kobieta może i zadziała trochę nazbyt gwałtownie, ale niemal od razu przeprosiła za swoje zachowanie. Kazumi odetchnęła z ulgą, ciesząc się z faktu, że nie wszyscy na tym świecie mają gdzieś jej skromną osobę. Nie była tylko środkiem do osiągnięcia celu - popsuło się, znajdzie się nowy. Ne! W końcu ktoś potraktował ją jak prawdziwą istotę. I to ludzką, która czuje, myśli (i wykonuje inne, bardziej przyziemne czynności). Przyjęła więc przeprosiny, zmieniając zdziwienie na swej twarzy w uprzejmość. Może tutaj, w wielkim mieście, mają inne standardy i sfery prywatne? To by dużo tłumaczyło, huh. Przy takim założeniu to srebrnooka wyszła na "dziką dziołchę z wygwizdowa". No ale, zawsze jest szansa by wszystko naprawić jeśli tylko obie strony tego chcą, ne? Zresztą, oferta nieznajomej wydawała się całkiem kusząca.
- To moja wina, nie lubię ludzi tak blisko mnie... Eto... Sarutobi Kazumi! Mogę pomóc, tylko na czym dokładnie miałaby polegać ta praca? - oczywiście w pewnej mierze domyślała się, co takiego miałaby robić, ale pewności nigdy za malo, ne? Równie dobrze mogli dać jej transparent albo jakąś tabliczkę z kuszącym hasłem, a nie stroić w piękne, choć proste szaty. A paradowanie po mieście w czymś, co odsłanie więcej niż zasłania też nie wchodziło w grę. Może i biedna, ale z honorem! No, przynajmniej do granicy ubóstwa.

[Isei]

Misja rangi D - Kazumi [05/15]

Z pewnością w Ryuzaku no Taki dało się spotkać osoby, które uważały się za znacznie lepsze z powodu samego faktu zamieszkania w najbogatszej prowincji, aczkolwiek Koharu nie wydawała się być jedną z tych. Takich zachowań zazwyczaj można się spodziewać od rozpieszczonych dzieci z bogatymi rodzicami, ale czy to reguła? Skądże. Chociaż może właśnie Kazumi jest tym wyjątkiem, który potwierdza? Wszak ona mimo wszelkich wygód nie wyrosła na zarozumiałego, aroganckiego bachora z przerostem ego. I niech któremukolwiek z Bogów niech będzie za to dzięki. Im mniej takich ludzi na świecie, tym lepiej.
Ubrana w biel kobieta spokojnie wysłuchała słów panny Sarutobi, lecz spokój zakończył się w momencie usłyszenia "mogę pomóc". Koharu uśmiechnęła się szerzej i delikatnie podskoczyła niczym uradowane dziecko. Nie mogła sobie pozwolić na większy skok, gdyż nosiła takie specyficzne sandały z pojedynczym "zębem".. Chodzenie w nich wymagało ogromnej wprawy, a co dopiero skakanie. Przesunęła się na bok i podeszła powoli do drzwi budynku. Uchyliła je lekko i wskazała dłonią.
- Zapraszam do środka, a w międzyczasie zacznę wyjaśniać. - powiedziała i otworzyła drzwi całkowicie w oczekiwaniu, aż Kazumi wejdzie do środka. - Praca ta polegać by miała na czymś banalnym. Zorganizowałabym dzisiaj wieczorem pokaz w naszym sklepie. Przybyliby najbogatsi i najbardziej znani kupcy z Ryuzaku no Taki. Ty byś ubierała nasz strój, wychodziła przed nich i prezentowała się. Nie chodzi mi tutaj o nic perwersyjnego. Nie mogą dotykać ani Ciebie, ani ubrań. Ty również nie tańczysz, a jedynie przechadzasz się i dajesz oglądnąć z każdej strony. Stroje nie są wulgarne, więc również nie masz się czego obawiać. Dalej zainteresowana? - mówiła, nie czekając nawet, aż dziewczyna wejdzie do środka. Gdyby jednak weszła - Koharu ruszyła za nią i zamknęła za nimi drzwi co znacznie zredukowało hałas, a to znów ułatwiło rozmowę oraz zrozumienie słów.
Sklep wewnątrz był przyjemnym, przytulnym miejscem. Spore pomieszczenie o ścianach pomalowanych na perłowy kolor, lecz tylko do połowy, gdyż dolną część ściany przykrywała ciemna boazeria. Sufit był całkowicie biały. Światło pochodziło z metalowych, czarnych kinkietów, które przypominały ucięte w pół podwójne świeczniki. Z prawej strony stało siedem manekinów ubranych w różne, piękne stroje zachowujące swój charakterystyczny minimalizm. Przez środek przechodził dwustronny regał, a na nim poskładane w kostkę, na półeczkach różne ubrania. Z lewej strony długa na całą ścianę szafa, bez drzwi. Na wieszakach wisiały wszystkie możliwe do znalezienia również na regale stroje. Naprzeciwko, w prawym rogu była krótka, wykonana z podobnego drewna co boazeria lada. A obok niej była dwójka drzwi. Jedne z nich miały podpis "przebieralnia", a drugie "zaplecze". Przy samych drzwiach do przebieralni, w lewym rogu, zaraz obok szafy było szerokie na dwa metry lustro, które sięgało aż sufitu. Stworzone do oglądania siebie w pełnym stroju.

[Sarutobi Kazumi]

Wcześniej nie zwróciła na nie uwagi, ale buty kobiety były wyjątkowe. Raz tylko Kazumi miała okazję chodzić w podobnych, ale bardziej przypominało to jazdę na łyżwach bez lodu. A krawcowa (albo po prostu właścicielka sklepu) potrafiła nawet w nich skakać. Ile czasu zajęło jej opanowanie tej zdolności? I czy srebrnooka też będzie musiała chodzić w czymś takim?Posłusznie weszła do sklepu za swoją (najpewniej) pracodawczynią.
Dziewczę z zainteresowaniem słuchało Koharu, a po krótkim namyśle musiała przyznać, że propozycja w żadnym stopniu nie był uwłaczająca. A jeśli na pokazie będą bogaci klienci, to być może uda się jej przy okazji załatwić własne sprawy? Albo przynajmniej zrobić mały krok na ścieżce do wielkości. Nie fizycznej, do tego zadania bóg stworzył Akimichi. O ile w ogóle istniał na tym świecie bóg, to z pewnością nie był on miłosierny. A jeśli nawet kochał ludzi, to nie potrafił im pomóc. Czyli był zwykłym twórcą, a nie absolutem. Eh, ale wracając do normalności - przynajmniej do tej chwili gdy można udawać, że wszystko jest dobrze.
- Z miłą chęcią pomogę. - odparła z radością, rozglądając się po sklepie. Do tej pory korzystała z usług tylko jednej krawcowej - poza jej obecnym strojem, dziełem wielu artystów. Teraz mogła w pełni zrozumieć jeden z plusów mieszkania w Ryuzaku. Tylu mistrzów wszelkich rzemiosł w jednym miejscu, jasne było, że przetrwają tylko ci najlepsi. A lokal wydawał się całkiem przyjemny, wystarczająco przestronny, by klienci nie czuli się jak w klatce. Manekiny, a raczej to, co na sobie miały, prezentowało się bardzo dobrze. Przyglądała się każdemu z osobna dłuższa chwilę, podziwiając szczegóły, użyte materiały i inne takie. Ciekawe jednak, które szaty przywdzieje najpierw? I kiedy konkretnie. W sumie mogła o to spytać.Podeszła więc do Koharu (o ile ta gdzieś odeszła) i zagaiła. - Który strój mam założyć najpierw? -

[Isei]

Misja rangi D - Kazumi [07/15]

Koharu zaklaskała w dłonie z radości, gdy dziewczyna zgodziła się pomóc. Uśmiechnęła się i obróciła plakietkę na drzwiach napisem "zamknięte" w stronę ulicy. Przekręciła kluczem w zamku, aby klienci nie dobijali się jak będzie przygotowywać nową modelkę do wielkiego wydarzenia. Następnie podeszła do wystawy, złapała za sznureczek po boku i ciągnęła go, aż opuściła zasłony. W tym momencie światło wewnątrz pochodziło jedynie z kinkietów. Było wystarczające, chociaż z pewnością zrobiło się znacznie ciemniej.
- Najpierw założysz nasz nowy strój. Ósmy w kolekcji tych wyjątkowych. Będziemy jednak musieli zrobić małe poprawki, gdyż szyty był na nieco inną miarę. Musi być idealny. Powiadomię męża, że znalazłam idealną modelkę. Ty w tym czasie wejdź do przebieralni i rozbierz się. Przyniosę Ci za chwilkę strój. Najpierw szpileczkami go poprawimy, a później już normalnie. - po tych słowach udała się na zaplecze i znikła tam na dobre kilka minut. Kazumi miała czas na... cokolwiek. Mogła postąpić za poleceniami jej nowej, chwilowej pracodawczyni albo robić co uważa. Niezależnie gdzie i w jakim stanie ją spotkała Koharu, to wręczyła jej strój* zawieszony na wieszaku. Tak jak we wszystkich innych kreacjach w sklepie - ten również cechował się minimalizmem kolorów, chociaż sama konstrukcja już do najprostszych nie należała. Strój składał się z wielu szczegółów, wielu różnych ciekawych, nowych pomysłów. Był naprawdę najwyższej jakości.
- Pomogę Ci go założyć, a później wyjdziemy na sklep, abym z mężem mogła nanieść poprawki. - powiedziała i została w przebieralni. Doskonale wiedziała, że ktoś pierwszy raz może mieć problem z odpowiednim ubraniem się w strój tego pokroju. Gdyby już wszystko zostało założone - Koharu wyszłaby z przebieralni w oczekiwaniu na Kazumi.

*ten strój jest tak szalony, że nie chcę mi się go opisywać. Sam sobie go opiszesz w KP. kappa

[Sarutobi Kazumi]

Sprzedawczyni musiała naprawdę długo szukać wymarzonej modelki, skoro tak cieszyła się zgody Kazumi i skakała wokół niej to coś było na rzeczy. Ciemność w pokoju w żadnym stopniu jej nie przeszkadzała - z wizyty w laboratorium nie wyniosła choć tego lęku, całkiem nieźle. Srebrnooka ruszyła prosto ku przebieralni, na podziwianie reszty strojów przyjdzie czas później, a lepiej nie opóźnić pokazu, ne? Bogaci klienci to niecierpliwi klienci. Zdjęła swoje ubrania - poza bielizną rzecz jasna - i zostawiła je poskładane. Porządek, harmonia, synonimy, ład - musiał być, ne?! Potem poczekała na nowe odzienie, przyjmując je od właścicielki z uśmiechem.
Strój... Cóż, był olśniewający. Ale wcale nie aż tak minimalistyczny, jak wyobrażała go sobie dziewczyna do tej pory. Wystarczyło jedno dotknięcie, by poczuć jakość materiałów i kunszt twórcy - tylko czy Kazumi będzie się w nim dobrze prezentować? Jej ubiór był znacznie bardziej... Jej. Ułatwiał dostrzeżenie nielicznych, czerwonych pasemek włosów, podkreślał talię i co najważniejsze, zachowywała w nim swobodę ruchów. A ten, który miała przyodziać był póki co tajemnicą. Choć musiała przyznać, że kontrast czerni i bieli był wyjątkowo udany, a pomarańczowe podbicie i żółta szarfa nie psuły efektu.
Przechodząc do rzeczy, dziewczę nie traciło czasu i kolejno nakładała na siebie kolejne warstwy stroju, starając się jak najlepiej je na siebie dopasować, choć miejscami i tak materiału było za dużo. Ot, zaleta bycia drobnym człowiekiem o przeciętnym wzroście. Stanie w samej bieliźnie nie było najprzyjemniejszą rzeczą - ryzyko nagłego wtargnięcia zboczeńców, przewiania sobie nerek i innych części ciała. Tyle dobrego, że jej tatuaż nie był widoczny, bo nie potrafiłaby odpowiedzieć innym, skąd go ma.A kiedy wszystko było już mniej więcej na swoim miejscu - dopiero wtedy przejrzała się w lustrze, podziwiające efekt. Po nacieszeniu własnych oczu, wyszła z przebieralni w poszukiwaniu Koharu. Czas na poprawki!



A już liczyłem, że mnie wyręczysz ;-; xD

[Isei]

Misja rangi D - Kazumi [09/15]

Założenie stroju przez Kazumi chwilę zajęło. Nawet dłuższą chwilę. Dziewczynie mogło się wydawać, że całkiem sprawnie się uwinęła z tym wszystkim, aczkolwiek proces zakładania wcale tak prosty nie był. Przy tego typu ubraniach należało już mieć nieco większe umiejętności niż trafienie głową oraz kończynami do odpowiednich dziurek wykrojonych w materiale. Jednak w końcu miała na sobie poprawnie założoną kreację. Po krótkotrwałym zachwycie dziewczyna w końcu wyszła z przebieralni gdzie zastała Koharu w towarzystwie znacznie wyższego mężczyzny. Krótko ostrzyżony, czarnowłosy nieznajomy uśmiechnął się na widok panny Sarutobi. A może na widok swojego dzieła, czyli stroju? Człowiek ten ubrany był w kimono przypominające to jego małżonki, ale wersję męską. Jego karnacja była podobnie jasna, a oczy błękitne. Bez słowa okrążył Kazumi, a następnie stanął przed nią w odległości kilku kroków.
- Żona miała rację. Najpiękniejsza kobieta do najpiękniejszego stroju. - powiedział z uśmiechem i ukłonił się. Wyglądał dosyć młodo. Z pewnością nie przekroczył jeszcze trzydziestki. - Jestem Shou i podobnie jak Koharu - jestem krawcem. I fryzjerem, ale to już niezarobkowo. - dodał po chwili i spojrzał na swoją ukochaną, która trzymała nożyczki i otwarte pudełeczko pełne igieł oraz nici. Podszedł do niej, wziął nożyczki, a także igłę z przewleczoną białą nitką, by zbliżyć się po chwili do Kazumi.
- Czas na poprawki. - na te słowa podniósł delikatnie obie ręce dziewczyny, aby ta trzymała je rozłożone na boki. Gdy już ustawił ją do odpowiedniej pozycji, to zabrał się za dopasowywanie stroju. Koharu nie stała i przyglądała się, lecz również z drugiej strony poprawiała kreację. Dwójka krawców uwijała się wokół młodej kunoichi, a ta jedynie mogła czekać, aż skończą.
Minęło chyba piętnaście minut, a Ci dalej korygowali ubiór. Nie odzywali się ani słowem podczas roboty. Nie dali się rozproszyć. Traktowali pracę z najwyższą powagą i dawali z siebie wszystko, aby ubranie było idealnie skrojone. Niektóre miejsca trzymały szpileczki, aby po chwili kilka sprytnych podszyć związało ze sobą materiał odpowiednio. Nagle Kazumi została ukłuta zapewne szpilką w kark przez Koharu. Dosyć boleśnie jak na tak drobną igiełkę.
- Przepraszam, zagapiłam się. - odpowiedziała jakby machinalnie i kontynuowała swoją robotę. Minęła minuta, a może dwie, gdy panna Sarutobi zaczęła osuwać się na ziemię. Zmęczenie? Nie, nie czuła go. Omdlenie? Skądże. Zwyczajnie jakby straciła czucie w całym ciele. No, prawie całym ciele, gdyż najgorzej było z kończynami. Upadłaby na ziemię, gdyby nie Koharu, która podtrzymała ją. Shou bez słowa odłożył swoje narzędzia, by po chwili wziąć dziewczynę na ręce i przejść z nią na zaplecze. Było to zwyczajne pomieszczenie pełne szpul materiałów, regałów, manekinów oraz wszelkich innych użytecznych dla krawców rzeczy. Jednak nie tutaj zatrzymał się. Jego małżonka przeszła za pewną kotarę, gdzie otworzyła drewnianą zapadnię prowadzącą do... zapewne piwnicy. Albo czegoś w tym rodzaju. Mężczyzna wraz z obezwładnioną Kazumi zszedł po drewnianych schodkach do malutkiego pomieszczenia, w którym panował półmrok. Kamienna podłoga, kamienne ściany, a przy jednej stoliczek z jakimiś narzędziami oraz szafka. Na środku stał stół, zaś obok niego krzesło z metalowymi wzmocnieniami. Było przykręcone do ziemi, aby nie dało się go wywrócić. Dziewczyna mogła mówić, ale nie czuła ani nóg, ani rąk, a jej głowa bezwładnie zwisała, gdyż nawet jej nie mogła utrzymać. Shou posadził ją na krześle, a głowa zawisła do tyłu, poza oparcie.
- Kochanie, jest zbyt ciemno. - na te słowa Koharu zaraz po zamknięciu włazu zaczęła rozpalać porozstawiane w niektórych miejscach świece. Po chwili zrobiło się znacznie jaśniej. Mężczyzna wziął coś ze stolika, co błysnęło w świetle świec. Były to nożyczki. Bez szczególnych emocji stanął za Kazumi, która usłyszała obok ucha specyficzny odgłos ścinania włosów. Nie mogła się poruszać, więc Shou nie miał problemów ze stworzeniem idealnej fryzury. Idealnej według niego. Znacznie skrócił włosy młodej kunoichi. Nie sięgały one teraz nawet końca twarzy, a najdłuższe kosmyki zatrzymywały się gdzieś kawałek za połową. Grzywka była prosta, wystrzępiona, zaś niektóre kosmyki z boku odstawały w swoją stronę. Zdmuchnął z ramion ścięte, czarne "piórka" i sięgnął po lusterko. Podniósł dziewczynie głowę na tyle, aby mogła się przeglądnąć. Trzeba było przyznać, że fryzjerem był również dobrym, ale czy fryzura spodoba się Kazumi? Zważywszy na sytuację, to może być ciężko.
- I jak? Podoba się? - zapytał uprzejmie, a stojąca z przodu Koharu kiwnęła głową chociaż to nie ona była pytana. Swoją drogą - Kazumi miała wielki niefart w swoim życiu. Co kogoś spotkała, to ten zabierał ją w jakieś mroczne miejsce gdzie nic dobrego nie miało się wydarzyć. Czy tym razem będzie podobnie?

[Sarutobi Kazumi]

Małżonek Koharu nie wyróżniałby się z tłumu, może i był wyższy od żony, ale skoro ta niewiele różniła się od Kazumi to krawiec był co najwyżej średniej wysokości. Wydawał się dość sympatycznym człowiekiem - i to wcale nie sprawka komplementu! No, może trochę. Ale to i tka nie ma nic do rzeczy! Kunoichi skinęła jednak głową w podzięce, kryjąc przy tym delikatny rumieniec. Zaraz też duet przystąpił do poprawek stroju, który musiał przecież leżeć perfekcyjnie na dziewczynie. Inaczej nici z bycia ideałem który przekona bogaczy do wydania duuużych sum. Młoda Sarutobi naprawdę podziwiała jakość i kunszt z jakim stworzono ten ubiór, ale szczerze wątpiła w to, by kiedykolwiek było go na niego stać. Choć jej ubiór w zupełności jej wystarczył - wartość sentymentalna, wszak była to jedna z niewielu pamiątek po rodzicach.
W czasie, gdy wokół niej uwijali się właściciele, robiąc wszystko co trzeba, by wszystko było tak jak trzeba - Kazumi zajmowała się swoim wnętrzem. Myśli, sens życia, ostatnie wydarzenia. Zło które nie tylko ją dotknęło, ale i odcisnęło trwałe piętno. A teraz nie ma po tym ani śladu, nie na zewnątrz. Niesamowite, jak wiele może zignorować ludzki umysł, byleby tylko móc funkcjonować bez popadania w depresję i apatię. Gdzieś na dnie zawsze były takie myśli, że powinna zostać w osadzie i zginąć razem z resztą. Czy tamte dwie sieroty czują to samo? Pewnie nie, mają przecież siebie nawzajem. A szarooka była sama, słaba i pełna niewiedzy. Bo powiedzenia głupia nie jest czymś budującym samopoczucie. Samoocenę zresztą też nie. I wtedy któreś z dwójki ją ukuło. Zdarza się, ne? Słabe światło, chwila nieuwagi a rana w żaden sposób niegroźna. A potem straciła kontrolę nad swoim ciałem, choć dusza nie uleciała zwiedzać krainę wiecznych łowów. Rejestrowała wszystko, nie mogąc niczego zrobić. I trafili do piwnicy. Ciemności. Znowu. To. Samo. Nie miała jak się bronić, a głos wewnątrz niej zaśmiewał się do rozpuku.
Nosz kurwa. Ile razy bogu ducha winne dziewczę ma dać się złapać w sidła złych ludzi? Ile razy przyjdzie jej jeszcze cierpieć tylko dlatego, że woli dostrzegać w ludziach dobro a nie zło? Shou sięgnął po nożyczki a w głowie Kazumi przebiegło wiele interesujących pomysłów na ich wykorzystanie. Wbicie w oko, tchawicę albo pewne miejsce które odbiera męstwo nawet największym wojom. Ale i tak pozostała tylko obserwatorem, do czasu, aż ci szaleńcy nie spełnili swojego planu. Widziała w lusterku czyjeś odbicie, jednak nie była to ona. To przerażone stworzenie nie może być nią. Zacisnęła oczy, starając się przełamać niemoc. Bezskutecznie. Może jedna celnie wbita igła była w stanie pozbawić ją ciała, ale nie mogła zatrzymać łez płynących po twarzy. Szach mat psychole.

[Isei]

Misja rangi D - Kazumi [11/15]

Na zbyt wiele reakcji Kazumi nie mogła sobie pozwolić. W końcu jedynie twarz nie odmówiła jej posłuszeństwa, chociaż czuła i na niej odrętwienie. Shou stał tak z lusterkiem w oczekiwaniu na pozytywną reakcję, lecz dziewczyna rozpłakała się. Mężczyzna westchnął zawiedziony, opuszczając jednocześnie lusterko. Żona spojrzała na niego troskliwie, a ten odszedł kawałek.
- Nie podoba jej się... - wymamrotał, mijając Koharu, która zbliżała się do panny Sarutobi. - Kurwa! - krzyknął i rzucił w kąt lusterkiem, które rozbiło się na tysiące malutkich kawałeczków. Jego małżonka wzdrygnęła się na ten dźwięk, lecz po chwili uśmiechnęła się ciepło w stronę Kazumi. Pochyliła się nad nią i objęła jej twarz dłońmi. Kciukami ścierała spływające łzy po policzkach.
- Kochanie, jesteś przepiękna. Nie masz powodu do płaczu. Właśnie taką, najpiękniejszą, zostaniesz zapamiętana. Pokażemy Cię Najwspanialszemu, powinnaś się cieszyć! - mówiła pocieszającym tonem, a przy końcu radośnie podkreśliła własnym uśmiechem radość, którą chciała zarazić biedną kunoichi. Tylko jak tutaj się cieszyć skoro kto wie co ją czeka? Można się domyślić, że nic dobrego.
- Shou, jest w szoku. Zapewniam Cię, że jest wspaniała. Zaczynajmy wreszcie. Nie mogę się doczekać. - odparła, zwracając się do męża, który ponownie westchnął i kiwną głową. - Nie zapomnij pobrać pamiątki. - mężczyzna bez słowa podszedł do szafki, z której po chwili wyciągnął drewniany stojaczek z fiolkami. Siedem z nich było w połowie wypełnione krwią, która jakimś cudem była wciąż płynna. Być może była świeża. Krawiec wziął do ręki jeden szklany pojemniczek, a następnie otworzył go. Wyciągnął z głębi mebla brzytwę i wrócił do Kazumi. Koharu ujęła jej dłoń w taki sposób, aby kciuk dziewczyny był wystawiony. Jej mąż w tym momencie delikatnie przeciął opuszek palca i podstawił fiolkę pod drobne skaleczenie. Przyglądał się jak... no właśnie. Krew powinna ściekać powoli szczególnie, że jego żona uciskała odpowiednio ranę, ale nic takiego się nie działo. Shou spojrzał z powagą na kobietę, która nie rozumiała o co mu chodzi.
- Nacięcie się zasklepia. - poinformował ją półgłosem i rzucił na bok fiolkę. - Przetestujmy. Na mój znak skaleczysz mnie w kciuk nożyczkami. - Koharu natychmiast zgarnęła ze stolika nożyczki i zrobiła jak powiedział. Kazumi mogła obserwować proces gojenia się drobnej rany na kciuku mężczyzny. Zajęło to może z dwanaście sekund. - Zagoiła się nawet szybciej niż ja... - jego głos drżał, ale z jakiego powodu? Czy był przerażony? Oboje podnieśli się i z całkowitą powagą spojrzeli na młodą kunoichi. Shou złapał dziewczynę za ramiona, aby potrząsnąć nią lekko.
- Jesteś Wyznawczynią Jashina? Ta regeneracja ran nie jest naturalna. Powiedz - czy czcisz Jashina? Nie musisz się nas obawiać jeżeli tak. Nie jesteśmy przeciwko wierze. - o co w tym wszystkim chodziło? Sytuacja z minuty na minutę robiła się coraz dziwniejsza i coraz bardziej zagmatwana.

[Gyo]

Strudzony życiem podróżnik właśnie wrócił z kilkudniowej podróży, podczas której dorobił się kilku groszy i rozprostował kości. Koczowniczy tryb życia rajcował go tak samo, jak jego świętej pamięci ojca. Niestety, wszystkiego musiał nadejść kiedyś kres, a ta wycieczka też nie mogła trwać wiecznie. Chociaż... W sumie to czemu nie, ale trzeba było wrócić się do własnego mieszkania, opłacić je, żeby nikt nie ścigał mężczyzny z rachunkiem liczącym kilka zer. Cała ta tułaczka zmęczyła faceta wystarczająco, że postanowił w pierwszej kolejności odwiedzić targowisko, żeby zakupić troszkę prowiantu, bowiem przed wyruszeniem spiżarka w jego domostwie została przez niego opróżniona. Gyo nienawidził gdy jedzenie się psuło, a w sumie i tak nie miał go za wiele u siebie. Jak zwykle było w tym miejscu gwarno, a ludzi był wysyp. Szczep szedł wyprostowany przed siebie rozglądając się po stoiskach, tu po lewo, tu po prawo, tu na jabłuszka, tu na cielęcinkę. Po chwili poszukiwań odnalazł swojego ulubionego kupca, u którego kupił bochen chleba wraz z kilogramem mięsa mielonego. Po udanej transakcji, ninja spakował zakupione produkty do toreb nad pośladkami i nawiązał krótką rozmowę z starym znajomym. Nie była to zbyt ciekawa pogawędka, albowiem dotyczyła aktualnych cen żywności, sytuacji na szlakach kupieckich, et cetera. Nie interesowało to za bardzo protagonisty, lecz nie miał niczego lepszego w planach, niż słuchanie o kupieckich sprawach. Trudno było się dogadać w tym harmiderze, więc rozmowa przeciągnęła się gdzieś do pół godziny i w sumie nadal trwała w najlepsze. Sporo tu było kupców i przekupek, którzy mogliby zaoferować jakąś odpłatną pracę raczkującemu shinobiemu, nieprawdaż mój ty kochany MG?