Szlak transportowy

[Nikusui]

Misja rangi C dla Kenjiego, Hitoshiego i Setsu

37/60 bajbaski!

Kenji:
Dziewczyna zmarszczyła nieco brwi na pytanie chłopaka. Mama ją w końcu uczulała, by nie sprowadzać do domu nieznajomych. Zadumała się przez chwilę i skrzywiła zabawnie usta, bo pozytywne nastawienie Kenjiego jednak przekonało ją do tego, że można mu zaufać. Poza tym, miał takiego superowego psiaka!
- O, to ten biały domek, widzisz? - zapytała, obracając się nieco w bok i pokazując palcem na budynek mieszkalny. Niewielki, na pewno był jednorodzinny. Znajdował się od nich jakieś trzydzieści metrów. A że obok niego nie było żadnego w takim kolorze, to nie dało się go pomylić. Dziewczyna zachichotała jeszcze słodko w geście pożegnania, kiedy Tsume szczeknął, a potem wraz ze swoim właścicielem się oddalił. Sama wróciła do domu.
Kenji nie chciał na tym poprzestać. Znał wygląd panny młodej, wiedział, że ślub odbędzie się na drugim końcu wioski. Nie wiedział jednak, gdzie dokładnie. "Koniec wioski" to dość ogólne określenie, nieznana była konkretna lokalizacja. Stąd też chłopak postanowił pytać się dalej. Tym razem nie został zbyty, a od razu pierwszy, zaczepiony mężczyzna, tak około czterdziestki, zatrzymał się i wysłuchał chłopaka.
- A, ona. - mruknął bez żadnego entuzjazmu, wręcz od niechcenia. Nie wyglądał na zainteresowanego, bardziej tak, jakby wszystko i wszystkich miał głęboko gdzieś. - Pójdziesz chłopce główną aleją, aż do końca wioski i skręcisz w prawo. Jakieś dwieście metrów i będziesz miał wybudowany niemalże pałac. Rzuca się w oczy z daleka. - odpowiedział bez żadnej dodatkowej namowy i wzruszył ramionami. Kiwnął jeszcze jedynie lekko głową i uznając rozmowę za zakończoną, kontynuował swój marsz.
Setsu:
Nasz bohater zrezygnował z poszukiwań panny młodej, najwidoczniej uznając, że jego kompani załatwią sprawę, a on przy okazji zajmie się czymś innym. Wiedział, że Kenji i Hitoshi się przemieszczają, znał dalej ich pozycję, ale o dołączeniu do nich nie było tymczasowo mowy. Zmienił sobie cel misji, ciekawiąc się zwłokami, które ich "minęły" przy wejściu do wioski. Wiedział, gdzie zostały oddelegowane, ale teraz chciał się tam dostać. W tym celu udał się do sklepu, ale szczerze mówiąc, nie było potrzeby przebierania się. W Shigashi było przecież sporo ninja, a każdy ubrany inaczej, więc nic nietypowego w stroju Setsu nie było. Jeżeli jednak uprzeć się przy jakiejś zmianie, wystarczyło zakupić płaszcz, który zapewne osłaniałby dodatkowo ciało, szczególnie, że dni stawały się chłodniejsze.
W sklepie chłopak wiele się nie dowiedział, bo ekspedientka odpowiadała raczej półsłówkami. A to dobrze, a że owszem, jakieś tam wesele jest, ale ona niewiele wie, a tym bardziej nic o sklepie. Więc Setsu informacji za bardzo nie zdobył, ale i tak cel miał teraz jeden: dostanie się do kostnicy. Ta nie miała żadnego tylnego wejścia, więc trzeba było postarać się wejść normalnie. Nie było to jednak proste, bo zaraz na korytarzu przy wejściu przecież stało dwóch mężczyzn, którzy pilnowali tego miejsca. Wysłuchali Setsu i popatrzyli na niego z dużą dozą niewiary.
- A dokumenciki pan ma? - zapytał jeden z nich, napinając mięśnie i spoglądając wyczekująco na chłopaka. Był gotowy do reakcji, bo coś mu tu śmierdziało i nie wydawało mu się, żeby taki chłoptaś był z izby kontroli. Poza tym, nikogo nie przysyłali z zewnątrz, więc coś na pewno było nie tak. Drugi mężczyzna czekał, również w gotowości, odruchowo łapiąc dłonią za rączkę miecza, który wisiał przy jego pasie.
Hitoshi:
Bokserki wylądowały za małym okienkiem, a chłopak powrócił do kwiaciarki by móc kontynuować z nią rozmowę. Co nieco mu opowiedziała, ale to nadal nie było to, co chciał wiedzieć. Młodzieniec bez zastanowienia wyraził swoją opinię, wątpliwości, po czym zapytał konkretnie o miejsce ślubu. Starsza kobieta pokiwała głową, oglądając kolejny bukiecik, który zrobiła.
- Aaa, to niemalże willa, chłopcze! Musiałbyś się udać na koniec wioski, nieco na zachód stąd. Powinna się tam panna młoda kręcić, pewno zmienia też któryś raz wystrój. - machnęła ręką, odkładając bukiecik i zbierając z małego wazonika kolejne kwiatki, by znowu powtórzyć ten sam schemat.
- Ponoć pan młody ma jakieś mroczne tajemnice, odkąd pojawił się w wiosce, dzieją się dziwne rzeczy. Co prawda rzadko, ale się dzieją. Ludzie znikają. - jej głos przycichł, więc nachyliła się w stronę Hitoshiego. - Znajdują się potem, ale nie mają nogi, albo ręki. Różnie. - dodała szeptem, ale z zupełną powagą w głosie. Zaraz jednak się wyprostowała i westchnęła ciężko. - Ale wiesz, chłopcze, to tylko plotki. Nigdy go nie przyłapano, po prostu jego przyjazd tutaj zbiegł się z tymi wydarzeniami. Poza tym, nie on jeden tutaj przybył wtedy, ale najbardziej rzuca się w oczy, bo taki bogacz. - mruknęła i wzruszyła ramionami, samej nie wiedząc czy wierzyć w to wszystko czy też nie. Ludzie różne rzeczy mówią, a żyła już tyle lat na tym świecie, że niejedno słyszała i wiele z tych rzeczy okazało się bzdurą.

[Hitoshi]

Sprawa została przemyślana dokładnie przez detektywa Hitoshiego. Miał już pewien pogląd sytuacji, a staruszce tej pozostało tylko podziękować za informacje co też zrobił i wyszedł w kierunku tej willi. Oczywiście bardzo serdecznie się też żegnając. Miał wysokie maniery osobiste w stosunku do starszych, a co! W końcu wychowali go dziadkowie, którzy go znaleźli. Nauczyli go szacunku do starszych i serdeczności, pomagania im jak potrzeba zachodzi i takich tam. Dlaczego udał się do Willi? Chciał coś tam sprawdzić, zobaczyć jak ona wygląda i się przygotować w najgorszym przypadku na to co ma nadejść. Właśnie! Nadchodzimy do tego momentu w którym warto powiedzieć o jego przemyśleniach na temat misji i wszystkiego co z nią związane, a także panem młodym. Właściwie to głównie z nim. Skoro był on bogaty i miała wyjść za kogoś takiego to musiał mieć jakiś straszny sekret o którym wiedział ojczulek i przez to tego nie popierał. Wszystko ułożyło się w logiczną całość w takim wypadku. Ludzie znikają? Robi na nich jakieś eksperymenty? Idealny powód do niepopierania tego małżeństwa przez ojca! Przecież córce tego nie wyjawi. Nie chce złamać jej serduszka kochanego mimo wszystko. Władze? Przekupione, jak jest bogaty to tutaj da gotówkę, tam i sprawa zatuszowana, albo ma ludzi od uciszania takich spraw... W sposób siłowy. Z takim mimo wszystko lepiej nie zadzierać jeszcze. Hitoshi chciałby sprawiedliwości, jest może idiotą, ale nie ma swoich specjalnych bokserek na zgrywanie bohatera, a nie chce biec mu się do Ryuzaku. Tutaj takich nie dostanie, a nawet jeśli to nie to samo... Z tamtymi związane są przygody i wspomnienia... Czarne i granatowe można podrobić, tym bardziej białe, ale nie tamte... Tak więc to tylko rozeznanie i na takie właśnie się udał do willi! Znaczy pod nią.

[Setsu]

Chłopak wpakował się w kłopoty. Znowu. Tym razem był zbyt pewny swoich zdolności retorycznych, co mógł teraz przypłacić siniakami, albo nawet czymś gorszym. Cóż, sam w końcu nie wiedział co grozi za podawanie się za urzędnika państwowego. Wielokrotnie powtarzano mu, że kłamstwo ma krótkie nogi, ale tym razem miał przekonać się o tym na własnej skórze. I pewnie Setsu stałby jak skończony idiota z rozdziawionymi ustami i gapił się w próżnię, gdyby nie jego mózg uaktywniający się w sytuacjach zagrożenia. Nagła fala adrenaliny pobudziła jego ciało, a krew krążąca w żyłach dotleniła mózg wystarczająco, by znaleźć co najmniej setkę wymówek, przefiltrować większość najmniej wiarygodnych i wybrać z reszty to, co idei pozostało.
- I co robisz z tym mieczem? Myślisz, że co, bić się tu przyszedłem? Jak powiem mojemu tacie, DYREKTOROWI, że mnie nie wpuściliście, to wtedy się zdziwicie - powiedział bez namysłu, wypinając pierś jak wyniosły bachor chowający się za tatusiem, ale szykując się do skoku w razie, gdyby byczki postanowiły jednak wyciągnąć ostrza i zaatakować. Miał nadzieję, że osiłki są jednak na tyle tępe, że go wpuszczą i na tyle nierozgarnięte, że nie sprawdzą tej informacji.
W razie, gdyby go nie wpuścili, chłopak po prostu odchodzi - chyba, że na jego nieszczęście trafi albo na totalnych głupków, albo na totalnych służbistów, którzy będą chcieli go skuć - wtedy używa starych, sprawdzonych metod - dywersji i ucieczki. Po pierwsze, tworzy 3 klony za pomocą elementarnej technik 'Bunshin no Jutsu', by zmylić byczków i uciec od nich. Po wszystkim, jeśli uda mu się uciec, kieruje się w stronę bliższego z reszty członków drużyny.

1)

Nazwa

Bunshin no Jutsu

Pieczęci

Baran → Wąż → Tygrys

Zasięg

Dowolny

Koszt

E: 5% | D: 4% | C: 3% | B: 2% | A: 1% | S: 1% | S+: 1% (za 2 iluzje)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Prosta technika Ninjutsu, która polega na stworzeniu iluzji nas samych. Przy jej pomocy – w zależności od kontroli chakry – jesteśmy w stanie stworzyć od jednej do kilkunastu iluzji, które wyglądają jak my i robią to co zasugerujemy. Oczywiście iluzje nie są materialne, więc każde uderzenie w nie kończy się ich rozwianiem. Warto również zauważyć, że iluzje nie wydają żadnych dźwięków, dodatkowo nie rzuca swym "niematerialnym" ciałem cienia, a także nie potrafią poruszać żadnych przedmiotów.

[Kenji]

I wszystko stało się jasne! Młody dresiarz, posiadając już pewne informacje na temat poszukiwanej dziewczyny, mógł zadawać bardziej konkretne pytania. Jak się wkrótce okazało, te były znacznie bardziej skuteczne i zaowocowały odpowiedzią od jakiegoś napotkanego mężczyzny. Co prawda jegomość nie był tak sympatyczny, jak poznana wcześniej dziewczyna, ale dysponował bardzo cennymi informacjami, którymi raczył się podzielić z pomarańczowym bohaterem. Raper wyszczerzył zęby w podziękowaniu w stronę pomocnego gościa, chociaż ten raczej już nie zwracał na niego uwagi i szedł sobie dalej.
- Widzisz Tsume, jakie to łatwe? Lecimy! - odrzekł do psiego kompana, po czym klasnął radośnie w dłonie już znacznie żywszym chodem pomaszerował główną alejką, a potem dalej zgodnie z otrzymanymi wskazówkami.
Nie sądził, że wszystko pójdzie tak szybko i gładko, no ale z drugiej strony był przecież świetnym detektywem, prawda? Żadna zagadka czy tajemnica nie mogła pozostać nieodkryta przed czarnowłosy młodzieńcem. Swoją drogą, wesoły bohater myślami wrócił do swoich poczciwych towarzyszy, którzy mieli to samo zadanie. Był ciekaw, czy poszło im równie dobrze jak jemu. Oczywiście nie życzył im w żadnym wypadku źle, ale miał nadzieję, że to właśnie on jako pierwszy dotrze do upragnionego celu i będzie mógł zaszpanować przed pozostałymi swym mistrzowskim zmysłem tropiciela.

[Nikusui]

Misja rangi C dla Kenjiego, Hitoshiego i Setsu

41/60 bajbaski!

Kenji:
Układało się niczym najprostsze puzzle na świecie. Tu informacja, tam informacja, normalnie cud, miód i malinki. Wizja dotarcia do upragnionego celu była już tak bliziutko, że nic nie mogło naszym bohaterom przeszkodzić. Nic, oprócz piszczącego z bólu, niedużego pieska, które dotarło do ich uszu po przejściu sporego kawałka. Mały kundelek, chociaż szczeniaczek to już nie był, nie posiadał przedniej, lewej łapki i ogona. Rany wyglądały na świeże. Na szczęście zwierzak żył, ale jak pech chciał, nikt akurat obok nie przechodził. Z tej lokacji widać już jednak było nieco budynek, którego poszukiwał Inuzuka. Daleko, acz już w zasięgu wzroku, więc było dobrze. A łamiące serce ujadanie psiaka było coraz głośniejsze. Zdawać by się mogło, że zwierze powinno tracić z czasem siły, ale gorączkowo błagało w swoim psim języku o ratunek, co doskonale rozumiał Tsume. Trzeba było wybrać priorytety.
Setsu:
Czujny wzrok strażników ciągle bacznie spoczywał na Setsu. Zdecydowanie jego próba wejścia nie powiodła się. Mało tego, jego kolejne wytłumaczenia czy też odegranie rozwydrzonego dzieciaka, nie wywarły na mężczyznach żadnego wrażenia. A na pewno nie takiego, którego oczekiwałby nasz członek Kami.
- No to chętnie spotkamy się z twoim tatusiem, dyrektorem. - mruknął ten, który sięgnął po swoją katanę i zręcznym, szybkim ruchem ukazał ją światu. No, a raczej Setsu. Ostrze było imponujące, perfekcyjnie wykonane i na pewno też niesamowicie ostre. Nic więc dziwnego, że w związku z tym nasz bohater postawił na ucieczkę. O dziwo, tylko ten z mieczem ruszył za nim w pościg, początkowo nie przejmując się bunshinami. Możliwe, że to jednak było za mało, żeby go zmylić. Ludzie posiadali przeróżne umiejętności, a ten akurat nie odpuszczał i uparcie gonił oryginał, chociaż wyglądało to tak, jakby sprawiało mu to więcej frajdy niż złości. Może to była dla niego dobra okazja na rozerwanie się.
- Nie uciekniesz mi! - krzyknął za chłopakiem, bawiąc się z nim w dziwną grę. Bo zdecydowanie mógłby go dogonić, a jedynie go straszył, jeszcze. Czekał na jego ruch, na to, co postanowi i czy cokolwiek przyjdzie mu do głowy. On miał czas. Tak samo jak Setsu by się zastanowić czy chce biec w stronę Kenjiego, który znajdował się bliżej, ciągnąc za sobą ogon, czy też może spróbuje swojego przeciwnika wykołować.
Hitoshi:
Chłopak zdobył informacje, które chciał i udał się w stronę willi, którą wskazała mu starsza kobiecinka. Nie chciał jednak od razu dzielić się informacjami ze swoimi kompanami, tylko chciał zobaczyć, do jakiego miejsca i tak będą musieli się niedługo udać. Zanim tam dotarł oczywiście minęło trochę czasu. Budynek był piękny i wysoki, zdecydowanie wyróżniał się na tle innych. Jednakże, o dziwo, wyglądał na opustoszały. Nikt się obok niego nie kręcił, nikt z niego nie wychodził, nie było słychać żadnych rozmów. Trochę tak, jakby w ogóle nic nie miała się dziać tutaj w niedługim czasie. Może mają przerwę?
- Zgubiłeś się? - cichy, wysoki, niemal piskliwy głosik mógłby sugerować głos małej dziewczynki. Jednak gdy Hitoshi się odwrócił, ujrzał dorosłą kobietę, w długich, fioletowych włosach. Ubrana w czarny, długi płaszcz, zakrywała praktycznie całe ciało. Jej wzrok był wyjątkowo bez wyrazu, jakby była nieobecna.

W następnej kolejce minie Wam czas, który sobie wyznaczyliście.
Mam jeszcze małą prośbę - którykolwiek z Was odpisze jako ostatni, niech da mi znać

[Kenji]

Żwawo maszerował ze swoim czworonożnym kompanem, mając już dokładne wskazówki co do lokalizacji poszukiwanego wesela. Finisz, jak się okazuje, prostego zadania był już praktycznie na wyciągnięcie ręki. Oczywiście czarnowłosy nie był samolubem i po zebraniu odpowiednich informacji zamierzał wrócić do swoich towarzyszy, a nie samemu wykańczać zlecenie. No, z tym i tak było średnio, bo nie miał przy sobie wszystkich szkatułek, bo zleceniodawca wręczył po jednej każdemu z trójki młodzieńców.
Los jednak zdecydował się urozmaicić przygodę pomarańczowego herosa, stawiając na jego drodze pewien problem, obok którego chłopak po prostu nie mógł przejść obojętnie. Jego uszy natychmiast wychwyciły psie skomlenie, które jak nikt inny potrafił zinterpretować. Jako członek rodu Inuzuka nie mógł zignorować cierpienia jakiegokolwiek psa. Nie bez powodu wpajano mu do głowy od dziecka pewne wartości i wychowano go od małego w silnej więzi z tymi istotami. Bez choćby sekundy zastanowienia natychmiast ruszył w stronę tych niepokojących dźwięków i moment później dostrzegł okaleczonego psa. Wyglądało na to, że krzywdy wyrządzono mu niedawno. Spokojnie i bez gwałtownych ruchów zbliżył się do biednej psiny, której rzecz jasna chciał pomóc.
- Chodź mały, znajdę dla ciebie pomoc - powiedział ciepłym i szczerym tonem, co powinien odczytać kundelek. Wyciągnął przed siebie ręce i o ile ten nie miał nic przeciwko, podniósł go i pogłaskał, by chociaż odrobinę uspokoić. Wesele mogło poczekać. Raper musiał najpierw znaleźć jakiegoś doktora lub weterynarza, który zajmie się okaleczonym psiakiem.
- Przepraszam, gdzie znajdę najbliższego lekarza? - zaczął pytać się kolejnych napotkanych ludzi aż do skutku, by po otrzymanych właściwych informacjach ruszyć we wskazanym kierunku. Tsume też wyraźnie był zmartwiony i zaabsorbowany całą sprawą.

[Ayato]

Wielkie miasto powoli znikało gdzieś za plecami młodego chłopaka, gdy w pośpiechu stawiał kolejne kroki. No głowie miał założony czarny kaptur, a dłonie schowane głęboko w kieszeniach. Szkoda mu było rozstawać się z tym miejscem. O tej porze roku, było tu naprawdę znośnie. Gorące słońce uderzało swoimi ciepłymi promieniami, prosto jego czarne ubrania, rozgrzewając je delikatnie. Nie było to jednak nie do wytrzymania, a wręcz przeciwnie. Przyjemne ciepło, wzywało do zawrócenia. Niestety zdrowy rozsądek mówił zupełnie coś innego. W ciągu tych kilku miesięcy wystarczająco sobie nagrabił. Jego dalszy pobyt tutaj był zbyt niebezpieczny. Nie tylko groziły mu ataki, ze strony miejscowych przestępców, którymi nie przejmował się zbytnio, ale i wystarczająco ściągnął na siebie uwagę straży. Niedawno spotkany strażnik, pewnie już znalazł ciało martwego bezdomnego, gdy nie dotarli do szpitala. Mógł się zorientować, że to Ayato był sprawcą całego zamieszania. Nie zdziwiłby się, gdyby przypadkiem ujrzał swoją podobiznę na jakimś liście gończym. Sama myśl o tym wywoływała w nim ekscytacje i chęć do dalszego rozrabiania. Niestety jego hobby do legalnych nie należało, a było nawet karalne i to surowo. Wizja stania przed sądem, czy głupią śmiercią nie napawała go optymizmem i powstrzymywała od kolejnych głupot, takich jak kradzież koni.
Idąc brunatną ścieżką, zatrzymał go na moment jakiś mężczyzna. Gruby i nieco niższy od niego. Można by powiedzieć, że prawdziwy Akimichi, chociaż na shinobi to on nie wyglądał, raczej na zbyt bogatego kupca. Jak widać wynajem koni to świetny biznes. Ze jedyne pięćdziesiąt ryo, zaproponował młodzieńcowi starego rumaka. W głowie zaświtała mu myśl, by wskoczyć na niego i popędzić drogą na wschód, jednak powstrzymał go widok dwóch ochroniarzy. Najemni shinobi pilnowali interesu grubasko, łapiąc głupców, którzy podjęli ryzyko. Na szczęście białowłosy do takich nie należał. Odmówił, ignorując mężczyznę i udał się w spokojną podróż, w kierunki mroźnego Ryuzaku.

Skąd: Shigashi no Kibu
Dokąd: Ryuzaku no Taki
Czas podróży: 2 godziny
Czas przybycia: 23:06
Środek transportu: Pieszo

[Hitoshi]

Wszystko szło mu całkiem dobrze z znalezieniem miejsca o którym mu mówiono. O dziwo, zazwyczaj się gubił, ale teraz widocznie przeznaczenie nim powiodło i pozwoliło mu na dotarcie do tej właśnie okolicy. Może stanie się detektywem dało mu nowe możliwości, otworzyło przed nim nieznaną ścieżkę i od teraz zostanie superbohaterem? Może. A może za rogiem pozna piękną kobietę, która zostanie jego żoną na zawsze i razem będą szczęśliwi na zawsze? Może. A może jedno nie zagada do drugiego i spowoduje to, że poznają się, a przed chwilą stworzone myśli o możliwej przyszłości nigdy się nie spełnią? A co jak tam nikogo nie będzie? Hitoshi miał różne myśli wtedy, gdy przy okazji chodził i przyglądał się willi można powiedzieć. Chociaż może posiadłości? Jedno wiem, za dużo obecnie może. Wtedy też zza jego pleców odezwał się głos czy aby ten chłopak się nie zgubił... Szybko się odwrócił będąc zdziwiony, że to właśnie mała jakaś dziewczynka pyta jego, a nie jest odwrotnie, ale wtedy... Okazało się, że była to dorosła kobieta. Nawet ładna by główny bohater powiedział.
- Szukam dziewczyny co bierze niedługo ślub. Jej ojciec dał nam skrzynki do przekazania jej jako prezent ślubny i dostałem informacje, że tutaj może mieszkać, ale tutaj nie ma żywego ducha nawet.

[Katsuko]

Nie żeby młody Hyuuga się nudził czy coś, wszakże na brak zajęć to nie narzekał jeszcze. Słyszał jednak trochę o Ryuzaku jo Taki i postanowił odwiedzić to miejsce. Jeszcze nie miał okazji tam być. Wziął ze sobą parę niezbędnych rzeczy i ruszył szlakiem. Zwyczajowo, zakrył swoje oczy przepaską. Nawet ten wybieg do końca jie przyćmił jego wzroku. Ignorując fakt, że jest ciemno i zrobiło się chłodno szedł naprzód. Liczył dotrzeć na miejsce przed rankiem. Po drodze spotkał kilka osób, które oczywiście dziwnie na niego spojrzały. W końcu to nie jest normalne chodzić z zakrytymi oczami. Nic jednak nie mógł poradzić na to.

Skąd: Shigaishi no Kibu
Dokąd: Ryuzaku no Taki
Czas podróży: 2 h
Czas przybycia: 0:25
Środek transportu: Piechta

[Masaru]

W sumie ci ludzie może nie byli, aż tak rozpuszczeni bogactwem jak mu się zdawało. Może zapowiada się nawet miła podróż pod warunkiem że to przeżyją. Bohater zdawał sobie sprawę że będą walczyć, taka wyprawa nie miała szans powodzenia. Do tego w jaki sposób nauczyć chłopaka walczyć w takich warunkach. Jednak teraz jego głowę zaprzątał inny kłopot. Jak miał bowiem wynająć konia skoro nie miał pieniędzy ? Stan jego konta był równy 0. Musiał on niestety poprosić swoje pracodawcę o wyłożenie za niego. Panie Kazuya może pan wypłacić mi wcześniej pieniądze na konia ? Odetnie mi pan z wypłaty, będę wdzięczny. Wszystkie oszczędności straciłem w trakcie kradzieży gdy mnie nie było w domu.Przecież nie powiem mu że wydałem wszystko co do grosza na przygotowanie ekwipunku do misji. A tak nie najem się wstydu. Chłopak miał w duchu nadzieje że pracodawca będzie wyrozumiały. A jak nie to ukradnie się konia, potem wybiję goniących a potem całą straż w mieście, a na wykończenie przejmie całe miasto. Cóż można marzyć dodał w myślach.

[Iwaru]

[Misja rangi C] Przelotny Uczeń, Część 2 - Masaru Enoki - 6/30 - Tak, tak, tak ... - powiedział Kazuya. Jakby się spodziewał, że młody shinobi nie ma grosza przy duszy. Bo jakby miał to po co miałby robić misje? Chyba tylko po to, by być bogatszym. Ale nie wyglądał na takiego, który śmierdzi groszem. Facet pogładził się po podbródku i wyciągnął parę monet, które natychmiastowo wręczył Masaru - Ogólnie nie udzielam pożyczek, ale dla Ciebie zrobię wyjątek. Bo bez Ciebie mój syn nie nauczy się walczyć. Jednakże, oprocentowanie wynosi 100%.
Koń kosztował jakieś 50 Ryo, więc po wykonanej misji Masaru będzie musiał oddać 100. Oczywiście jeśli zgodzi się na te warunki. Koleś nie dość, że był bogatym kupcem to jeszcze parał się zapewne lichwą. Taki wielki procent był bowiem aż nieprawdopodobnie obrzydliwy. Cóż jednak było zrobić? Mógł nie brać tej pożyczki, ale wtedy pewnie musiałby zrezygnować z podróży, bowiem konia inaczej pewnie zdobyć się nie dało. Na domiar złego, wtedy pewnie zostałby poproszony o oddanie tej wczorajszej zaliczki, a to było aż 1000 Ryo. Dla młodego shinobiego oznaczało to nic innego jak bankructwo, ewentualnie pracę za darmo, by odrobić ten horrendalny dług. Więc załóżmy, że jednak Masaru przyjął tą ofertę (jeśli nie przyjął, bo oczywiście może odmówić, to proszę pominąć dalszy ciąg tej opowieści). Skierował się w pobliże traktu, którym mieli się udać. Od razu wypatrzył tam pięknego czarnego rumaka, a obok cenę wynajmu - 50 Ryo. Jego właścicielem był jakiś 50-paro letni facet i czarnej skórzanej kurtce i butach. Miał krótkie blond włosy i kowbojski kapelusz. Prawdopodobnie bardzo dobrze mu się powodziło. Wynajmował konie i na tym zarabiał. Wyglądał bowiem jak przysłowiowe milion dolarów. Jego ciuchy zapewne tanie nie były. Prawdopodobnie kosztowały dużo więcej niż chciał za wynajem konia. Co oczywiście jest trochę paradoksalne, ale jednak możliwe. 50 Ryo to były bowiem grosze. Koszt paru kunai czy shurikenów. Jednak główny bohater nie miał nawet tyle i musiał się zapożyczać. Bieda przyszła bardzo szybko. Chociaż miał nową lalkę. Jakiś sukces.

[Masaru]

Masaru stanął jak sparaliżowany gdy usłyszał jaką kwotę będzie musiał opuścić że swojego wynagrodzenia. Ale ninja nie okazuje uczuć dlatego grzecznie skinął głową i wziął pieniądze. Następnie podszedł do żywych środków transportu. Po szybkim rozeznaniu się w sytuacji podjął decyzję o wybraniu najbardziej obiecującego zwierzaka. Wybór padł na wielkiego czesnego konia. Sprawiał wrażenie jagby nie zamierzał tak szybko umierać na polu bitwy. Jako że chłopak kochał zwierzęta odrazu podszedł go pogłaskać. Mam nadzieję że będzie nam się dobrze współpracować kolego powiedział mu szeptem do ucha. Szybko dopełnił formalności, zapłacił i wsiadl na swojego nowego kolege. Zapytał jeszce sprzedawcy o immie wierzchowca i czy ma jakieś szczególne upodobania bądź czy czegoś się boi. Ogólnie podstawowe rzeczy które warto widzieć aby współpraca się dobrze układała. Ułożył się wygodnie w siodle i oświadczył że jest gotowy do podróży. Teraz pozostało mu już tylko ruszyć na wyprawę. Chłopak miał dobre przeczucia co do konia i reszty towarzyszy. A jak. coś nie pójdzie po myśli to zawsze miał swoją lalkę. Bohater był strasznie dumny że swojego wczorajszego nabytku. Sądził że dzięki niej stał się znacznie silniejszy, i miał rację bo lalkarz z lalką jest silniejszy niż lalkarz bez lalki. Ale te rozważania zostawie na pozniej pomyślał nasz Masaru

[Iwaru]

[Misja rangi C] Przelotny Uczeń, Część 2 - Masaru Enoki - 8/30 - Nazywa się Kuro - powiedział właściciel konia. Co za imię. Po prostu "Czarny". Mało oryginalne, ale bardzo stylowe. Nie można było ukryć. Czarny nadaje elegancji praktycznie wszystkiemu. No dobra, są wyjątki, ale to nieliczne przypadki i by je dostrzec trzeba mieć jakieś uprzedzenia rasowe, więc nie warto o nich wspominać - Nie boi się niczego i nikogo, ale trzeba go karmić.
Tak, to był typowy koń przystosowany do długich podróży, a może nawet do bitew kawaleryjskich. Po prostu piękne zwierze. Masaru uiścił opłatę i dostał polecenie, że gdy tylko przybędzie tam gdzie chciał się udać, powinien oddać konia w ręce miejscowego stajennego. On zaopiekuje się tym koniem i powiadomi właściciela listownie. Koń miał być wypożyczony maksymalnie na tydzień, ale to wystarczająco dużo czasu, by objechał na nim cały świat i to dwa razy, więc nie trzeba było się spieszyć. Shinobi wszedł na konia i po chwili pojawiła się spółka w składzie Pan Kazuya, jego syn Arata - obaj siedzieli na wozie, zaprzęgniętym w dwa białe konie. Oczywiście ten starszy powoził. Obok jechali Fumio na szarym i Daiki na kasztanowym koniu.
- Widzę, że gotowy do drogi - powiedział Kazuya i zarządził wymarsz. Podróż przebiegała bez zbędnych komplikacji, ale kto wie co może się wydarzyć?
- Kolejny przystanek Karczma Yamato w Yusetsu! - zakomenderował oczywiście Kazuya. On tutaj dowodził. Podróż mijała bez zakłóceń. Nic się nie stało i po pewnym czasie widać było tą karczmę. Można było tutaj zjeść, napoić konie, dać im owsa, odpocząć i takie różne rzeczy. Od wymarszu minęło jakieś 5 godzin. Była godzina 11:50. Prawie południe.

Skąd: Shigashi no Kibu
Dokąd: Yusetsu
Czas podróży: 30 minut
Czas przybycia: 21:59
Środek transportu: Koń (opłatę potrącę z wynagrodzenia pod koniec misji)

Gdy minie czas, to z/t: tutaj

[Yoshimitsu]

Dni mijały, a Yoshi dalej nie wiedział co się dzieje z Inu... Być może dał jej zbyt słaby znak i dlatego dziewczyna nie wie gdzie było umówione miejsce spotkania. Choć był prawie pewien, że był we właściwym miejscu, toteż nic. No własnie nic. Miał zamiar udać się do drugiego miasta kupieckiego, gdzie postanowił jej poszukać i poczekać kilka dni, a później ewentualnie wróci znów. Taki był jego plan, choć nie miał innego. To powoli zaczynał tracić cierpliwość, a to mogło się źle skończyć, gdyby tylko chciał nagle jej poszukiwać. Raczej nie dla jego osoby, lecz dla całego otoczenia, nie miał zamiaru iść powolną ścieżką pokoju jeśli chodziło o Inu. Chciał zobaczyć ją jak najszybciej się tylko dało i nikt nie byłby w stanie go powstrzymać, nawet Hisato! Do którego i tak niedługo ma zamiar się wybrać...

Skąd: Shigashi no Kibu
Dokąd: Ryuzaku no Taki
Czas podróży: 2 godziny
Czas przybycia: 18:04
Środek transportu: Na nogach

[Narubi]

Po wyjściu ze szpitala postanowiłam zrobić coś szalonego. Oczywiście sama walka z bandziorami była szaloną rzeczą, ale tym razem nie zamierzałam z nimi walczyć. Nie szukałam ich. Nie polowałam na nich. Nie prowadziłam prywatnego śledztwa. Wyszłam z założenia, że nie ma potrzeby, bym niepotrzebnie narażała skórę. Nie byłam bohaterką. Nie ratowałam ludzi. No może za wyjątkiem Pani Ayumi. To była po prostu misja. No i nie udało mi się jej zrealizować w stu procentach. Pan Osamu poniósł niestety śmierć. Informacji nie potrzebowałam, a przynajmniej nie miałam żadnych perspektyw na ich zdobycie. Bandyci, nawet jeśli bym ich znalazła to nic by mi zapewne nie powiedzieli. To w końcu bandyci. Przestępcy. Obowiązywał ich żelazny obowiązek milczenia czy coś takiego. A przynajmniej tak mi się wydawało. Zrobiłam szaloną rzecz i ruszyłam pieszo do Ryuzaku no Taki. Do urodzin Iwaru było jeszcze trochę czasu, ale chciałam rozeznać sytuację. Wiedzieć gdzie mieszka i może przygotować jej jakąś niespodziankę. W sumie strasznie niefortunnie by się złożyło, jakbym ją spotkała, ale to spotkanie byłoby całkiem miłe. W Iwaru pewnie zrodziłoby się coś na wzór sentymentu. Ja natomiast zapłonęłabym ogniem miłości. Ruszyłam więc. Moja droga wiodła przez Yusetsu, Antai i Sogen. Ktoś mi powiedział, że Sakai jest teraz bardzo niebezpieczną prowincją i poradził unikać tej drogi. Nie wiedziałam jeszcze o co dokładnie chodziło, ale posłuchałam dobrej rady innego podróżnego, który być może właśnie przeszedł tą trasą i na coś się nadział. Nie miałam powodu, by mu nie wierzyć. Przeszłam obok Wielkiego Muru, podziwiając jego wielkość i do Ryuzaku no Taki weszłam od północy. Po drodze oczywiście zatrzymywałam się w różnych karczmach, żeby się posilić i przespać. Droga bowiem nie należała do najszybszych i musiałam maszerować parę dni, a nie dało się tego zrobić będąc zmęczoną, głodną i spragnioną. Oczywiście nie obyło się też bez posiedzeń w kiblach czy pod krzaczkiem. Spinałam więc wtedy pośladki i wielki śmierdzący precel wylatywał z mojego odbytu. Ewentualnie była to sama woda, bo akurat dostawałam biegunki, ale o moich problemach gastrycznych pewnie nikt słuchać nie chce, więc załóżmy, że po prostu przybyłam do Ryuzaku i nic mi się po drodze złego nie stało.

Skąd: Shigashi no Kibu
Dokąd: Ryuzaku no Taki
Czas podróży: 2h
Czas przybycia: 21:14
Środek transportu: Nogi

z/t