Karczma "Pod uwędzonym dzikiem"

[Yoichi]

Jednak pomoc w karczmie nie wymagała żadnych specjalnych zdolności. No chyba, że noszenie siatek z warzywami można nazwać jakąś niesamowitą umiejętnością, z którą należy się urodzić. Tyle to każdy półgłówek dałby radę zrobić, więc niezbyt mądry, ale za to inteligentny i bystry Yoichi z pewnością sobie poradzi. Raczej nie zgubi się, ani nikt mu nie ukradnie marchewek i cebul. Towar trochę mało wartościowy, jednak rudowłosy nie miał pojęcia jak w tym mieście jest z biedotą. Czy występuje? Z pewnością, ale czy jest jej dużo? Miasta kupieckie ukrywały, a nawet wyganiały żebraków, by nie psuć sobie wizerunku. Tutaj mogło być podobnie.
- Nadal pan wygląda na krzepkiego. - rzucił na dobry początek, bo wiek ponad czterdziestu lat, to jeszcze nie jest tak wiele, by utracić całe siły. Wiadomo - to nie to samo co lata młodzieńcze, ale wciąż dobrze. Yoichi był w okresie, w którym chyba mężczyźni byli najsilniejsi, chociaż najwięcej i tak zależało od samego treningu.
- Nie ma sprawy, załatwię to. - odparł odbierając listę zakupów i przeglądając ją. Okej, wszystko znał, ale co to do cholery było to "mezumi"? Pierwszy raz słyszał o czymś takim, a może to nawet jadł. Chciał zapytać, ale w sumie nie było to konieczne. Spojrzał na barmana i posłał mu uśmiech oraz kiwnięcie głowy znaczące nie więcej niż potwierdzenie, że się tym zajmie.
- Dobra Akira, ruszamy. - powiedział i wcisnął karteczkę do kieszeni, by po chwili wyjść z karczmy, a następnie ruszyć w pierwsze miejsce, które mu przyszło do głowy na myśl o "zakupie zapasów". W tym mieście znajdował się już trochę czasu, więc nawet nie było problemu z odnalezieniem targowiska. Udał się do niego natychmiast, jako klient wolałby nie czekać zbyt długo na swoje jadło.

z/t

[Tsuyoshi]

A może tak curry?
Post 7/15
Misja Rangi D dla Setsu Gdy wszedłeś do biura asystenta, ten od razu zwrócił wzrok w twoim kierunku znad sterty papierów. Drżącą dłonią podał ci małą mapę, którą bez problemu mógłbyś zwinąć i schować nawet do kieszeni. Ty zaś zapoznając się z nią, mogłeś zorientować się że restauracja znajdowała się dwie ulice dalej - tak więc na dłuższą metę była ona po prostu zbędna. Kiedy będziesz już na miejscu i wejdziesz do środka, znajdziesz się w lokalu o bardzo tradycyjnym wystroju, we wnętrzu którego można poczuć charakterystyczny zapach curry. Za ladą baru stał zaś łysy, stary mężczyzna który wezwał cię gestem ręki. Najwyraźniej domyślił się, że to ty miałeś być tym shinobi który miał dla niego pracować.
- Witaj młodzieńcze. Przyszedłeś tutaj aby wykonać dla mnie misję, czyż nie? Czy może chciałbyś spróbować mojego wybornego curry? - kiedy potwierdziłeś jego przypuszczenia, ten głośno westchnął - Ah... Ciężko w dzisiejszych czasach o dobre curry, oj ciężko... A mój lokal od wielu lat oferował najlepsze tego typu dania w wiosce. Podobno nawet wszystkie szychy jadały tutaj, kiedy interes prowadził jeszcze mój dziad. A może to był mój pradziadek? No ale nie ważne... - wzdrygnął się na tę myśl - Co też ja miałem...? A tak... Misja! Tak więc tak jak mówiłem, ciężko teraz o lepsze curry od naszego. Jednak dowiedziałem się, że pewien mężćzyzna zdołał podwędzić nasz sekretny przepis na pikantne curry! Nawet nie możesz sobie wyobrazić tego, jak się wściekłem kiedy pod moim ulubionym magnezem już go nie było. Wtedy usłyszałem, że gdzieś w centrum otworzono restaurację, której właściciel twierdził że serwuje najlepsze curry! Toć to niedopuszczalne! Dlatego potrzebuję teraz kogoś, kto został wyszkolony do tego typu zadań. Jesteś ninja, czyż nie? A więc odzyskaj dla mnie ten przepis. Tylko nikogo nie zabijaj! Najlepiej załatw to pokojowo, jeśli ci się uda. Możesz też spróbować zakraść się i go po prostu zabrać. Jeśli nie masz więcej pytań, dałem Ci wszystkie niezbędne informacje. Do roboty.

[Setsu]

A może tak curry?
Post 8/15
Misja rangi D Droga do "najlepszego baru z curry w mieście" była naprawdę prosta - wystarczyło iść w lewo, prawo, prosto do drugiego zakrętu, dwa razy w lewo i obejść duży sklep... i parę innych nagłych zwrotów akcji. Niemniej jednak każdy w okolicy wiedział, gdzie to miejsce jest i prowadził pytającego o drogę chłopca w odpowiednim kierunku. Setsu zajęło jakieś pół godziny dostanie się do budynku, z którego wydobywał się doskonały zapach przykuwający uwagę dosłownie wszystkich przechodniów.
- Dobry - powiedział dziarsko, bez cienia wahania wchodząc do restauracji. Jego uwagę przykuł nie tylko rustykalny, drewniany wystój wnętrza, ale również piękne kelnerki w strojach, które eksponowały tyle ciała, że pozostawiały niewiele wyobraźni. Tak czy owak, otrząsnąwszy się z szoku i spuszczając nieco zaróżowioną twarz skierował się ku ladzie.
- Jestem tu... - zaczął, ale staruszek wyglądający jakby już parę razy przeżył swoje setne urodziny przerwał mu nieskładnym, długim monologiem. Wyjaśnił pokrętnie i w mowie pełnej dygresji i przemyśleń niezwiązanych z tematem misji, że chodzi o kradzież przepisu. Kto to wymyślił, żeby kraść przepis staruszkowi? To nie może mu ujść na sucho!
- Dobrze, proszę pana, zobaczę co da się zrobić! - powiedział z uśmiechem, i powoli, oglądając jeszcze raz te wszystkie skarby (czytaj:kelnerki) wyszedł, udając się na poszukiwanie nowego lokalu. Chciał poobserwować obsługę i właściciela, zamawiając w lokalu słynne ostre curry. Ciekawe, czy wyjdzie mu to na zdrowie? Nie myśląc o tym zbytnio dziarskim krokiem skierował się ku miejscu przeznaczenia.

[Tsuyoshi]

A może tak curry?
Post 9/15
Misja Rangi D dla Setsu No, ale misja to misja. Kiedy w końcu wszystko stało się jasne, okazało się że być może nie będzie skazany na ratowanie bezdomnych kotów z drzew, a na ucieczkę do fortelu. Wystarczyło znaleźć jedynie tę drugą knajpkę, a przecież reklama jest ostrzem obosiecznym. Nawet wybitnie niezdolny ninja znalazłby tak prężnie rozwijający się lokal. No, w końcu curry było dobre. A przynajmniej tak mówiono.
Knajpka znajdowała się dosłownie w centrum. Teraz wystarczyło jedynie obrać metodę. Nie wiadomo było nawet, gdzie ów przepis mógłby się znajdować, więc wydawało się to trudniejszym zadaniem. Równie dobrze mogło go nie być w samej jadalni, a być...no, choćby u właściciela w domu.
Lokal do którego wszedłeś był bardzo schludny, szczerze mówiąc wyglądał nawet na lepiej zaaranżowany niż ten, w którym zlecono ci misję. No i w przeciwieństwie do tamtego, był oblegany przez masę gości - w końcu był wieczór, a panował ostatnio powszechny trend na jedzenie curry w tejże restauracji na śniadanie, obiad i kolację. Było tutaj tak dużo ludzi, że kilku z nich nawet stało czekając aż zwolni się jakieś miejsce. "Osobą która najprawdopodobniej rządziła w tym lokalu", był młodzieniec w garniturze stojący gdzieś na uboczu. No to co? Myśl jak to zrobić i do roboty.

[Setsu]

A może tak curry?
Post 10/15
Misja rangi D Chłopak siedział w wypełnionej motłochem karczmie, podpatrując zza menu cały wystrój lokalu. Oprócz tego, że ludzie jedli, śmiali się i popijali niesamowite ilości soku - nic takiego się nie działo. Ale w sumie Setsu nie przyszedł tutaj, żeby wypatrywać zamieszek, a po to, żeby zwinąć przepis na wspaniałe curry, jakie tutaj przyrządzano. W tym celu chłopak zamówił sławny, ostry posiłek i obserwował najpierw kelnera, a potem kucharza. Chciał zobaczyć, gdzie znajduję się przepisy i czy można tam się dostać inną drogą niż przez główne drzwi. Nawet jeśli nie da rady dowiedzieć się, gdzie trzymane są przepisy, to obserwowanie ludzi stało się podczas podróży jednym z jego dziwnych hobby - w różnych regionach świata i w różnych organizacjach pracy ludzie zachowywali się inaczej, a z każdej zbiorowości można zawsze wyciągnąć jakąś naukę.
Na myśl przyszedł mu świetny plan: stworzył kartki (50) za pomocą Shikigami no Mai, a następnie zmienił je w motyle - tym sposobem w kawiarence pojawiło się 25 przyciągających wzrok motyli, których zadaniem było odwrócenie wzroku klientów i obsług od Setsu, gdy zmieni się on w kelnera za pomocą Henge no Jutsu i wejdzie do kuchni, by podwędzić przepis gdy oryginał z niej wyjdzie, niosąc posiłki dla gości.

Techniki Kami: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=56&t=182#p246
Technika Henge no jutsu: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=49&t=127#p179

[Tsuyoshi]

A może tak curry?
Post 11/15
Misja Rangi D dla Setsu Po twoich działaniach, tak jak myślałeś, zrobiłeś spore zamieszanie. Wszystko wydawało się ładnie, pięknie, ale jednak nasz młody szef okazał się bardziej spostrzegawczy. Wszedłeś do kuchni i co zobaczyłeś przed sobą? Szefa karczmy. Ot kolejny shinobi, który myśli że wszystko może. Zrezygnowany właściciel wzruszył jedynie ramionami i wymownie spojrzał się w sufit.
- Chodźmy do mojego biura. - dał znać jednemu z kelnerów o zamówieniu na dwie porcje curry, które najwyraźniej miały być przeznaczone dla niego oraz dla ciebie. Następnie udaliście się korytarzem do dużego pomieszczenia, które było niczym innym jak gabinetem szefa. Gestem ręki dał ci znać, byś usiadł przed biurkiem, gdy on zajął należne sobie miejsce z drugiej strony. Mogłeś tutaj dostrzec wiele elementów, rozmaite, abstrakcyjne obrazy. Za mężczyzną zaś stał duży regał na książki, gdzie między kilkoma z większych tomów wciśnięte były sejfy - było ich łącznie cztery, a każdy z nich wymagał klucza. Być może to za jednymi z tych drzwiczek znajdował się przepis, którego potrzebowałeś. Nie musiałeś czekać długo aż przyjdzie kelner trzymając w obu dłoniach talerze z curry oraz pałeczki. Było to nic innego jak wyśmienite, pikantne curry, którego przepis był zapewne skradziony przez faceta siedzącego tuż przed tobą. - Tak więc, jaka to propozycja? - dziwnie to zabrzmiało, tak jakby wiedział już, że przyszedłeś tutaj po przepis. Nie zapominajmy, że jest to człowiek interesu. Po co wszystko załatwiać siłą? Warto dodać, że na biurku nie znajdowało się kompletnie nic, dlatego doskonale nadawało się do jedzenia - no bo to jest oczywiście niezwykle istotna informacja!

[Setsu]

A może tak curry?
Post 12/15
Misja rangi D Kto by pomyślał, że plan może się tak spieprzyć? No cóż, Widocznie nie wszyscy byli takimi nieudolnymi idiotami, za jakich ich miał na początku Setsu. Zrobił pierwszy błąd shinobi: nie docenił przeciwnika. "Pan Dyrektor" po krótkiej chwili zauważył podstęp chłopca i pojawił się przed nim jak upadły duch nawiedzający zmarłych. Przyłapany shinobi przestraszył się lekko, a wstyd przyłapania sprawił, że poddał się bez walki. Szedł za mężczyzną ze spuszczoną głową, zapamiętując korytarzyki i nosem przeczuwając gdzie są trzymane artykuły, a gdzie jest toaleta dla pracowników...
W końcu usiadł przy pustym stole. Oprócz czterech sejfów pokój urządzony był skromnie - nawet stół był niezastawiony, pozostawiony w surowym stanie, prosty i bez najmniejszej skazy ujmując prostotą tego miejsca. Widać było, że to prawdziwy, dobrze urządzony pokój do interesów.
- Widzę, że to nie pierwszyzna - powiedział chłopak, biorąc kęs curry - Wyborne. Jakbym to już gdzieś jadł... ciekawi mnie jak udało Ci się uzyskać taki smak - powiedział, biorąc drugi kęs - Widzisz, zostałem wynajęty przez paru możnych ludzi, którzy mieli wątpliwości co do... legalności tego przepisu. Och, nie mogli powiedzieć tego wprost - starał się zabrzmieć wiarygodnie - Bo potem nie mogli by nawiązać kontaktu z kimś, na kim ciąży podejrzenie nielegalności... i od tego jestem ja. Moim zadaniem jest sprawdzić legalność, jak i wpływ na zdrowie składników tak, by klienci nie byli wynieśli stąd czegoś więcej niż tylko jedzenia, na przykład choroby żołądka - powiedział pewnie, kończąc posiłek. Nie wiedział, czy to coś da, ale od dawna było wiadomo, że plotki o nieświeżej lub szkodliwej żywności rujnują całe interesy, a co dopiero małe, dopiero co otwarte restauracje. Miał nadzieję, że małym kłamstwem zdoła przemówić mężczyźnie do rozumu.

[Tsuyoshi]

A może tak curry?
Post 13/15
Misja Rangi D dla Setsu

Właściciel restauracji słuchając cię, kiwał lekko głową, jakby zgadzając się z każdym wypowiedzianym przez ciebie słowem. Dobrze wczułeś się w swoją rolę. Domyślał Cię, że przybyłeś tutaj po przepis curry. W końcu po co tyle zachodu byś sobie robił, jak jesteś niby tylko z "sanepidu", ktory ma sprawdzić curry? Nie miał już zresztą co ukrywać, doskonale zrozumiał, że wiesz o tej kradzieży. Spojrzał tobie prosto w oczy.
- Wie pan dlaczego wziąłem od niego ten przepis? Dlaczego go ukradłem? Czy zlecając panu to zadanie, ktokolwiek powiedział panu że ten stary dziad jest moim ojcem? Nie? To teraz pan to wie. Wydziedziczył mnie, wygonił z własnego interesu. A dlaczego? Bo nie spełniałem jego wymagań. Miałem, jak on to powiedział, zbyt mały zmysł przedsiębiorczy. Skończyło się na tym, że teraz mój młodszy brat jest jego dziedzicem. To dlatego zakradłem się do domu, bo przecież miałem klucz, no i zabrałem tę kartkę. Chciałem udowodnić mu, że ja też potrafię stworzyć dobrze prosperującą restaurację. No ale i tak uznał, że jestem zwykłym złodziejem, całkowicie zapominając o tym że nosimy to samo nazwisko i w naszych żyłach płynie ta sama krew - w tym momencie mężczyzna podszedł do jednego z sejfów i otworzył go jednym z kluczy, które wyciągnął z kieszeni i wyjął stamtąd dokument, który był w istocie celem twojej misji, a następnie położył go obok twojego talerza - Niech pan to weźmie. Nie chcę mieć żadnych problemów, bo już się poznałem na moim ojcu. Nic już dla niego nie znaczę. Niech pan kończy jeść, a ja wrócę do moich klientów. Po tych słowach szef lokalu wyszedł ze swojego biura, pozostawiając cię w nim zupełnie samego. Ty zaś osiągnąłeś swój cel bez większych problemów, to zdecydowanie nie była ciężka misja. No ale czego się spodziewać po misji rangi D?

[Setsu]

A może tak curry?
Post 14/15
Misja rangi D Chłopaka zamurowało. Wiedział, że historyjka, którą wymyślił, była naciągana, ale nie spodziewał się, że mężczyzna przejrzy ją tak łatwo - szczególnie, że cały czas potakiwał pokazując, że zgadza się ze swoim rozmówcą wygłaszającym - ach! - jakże porywający dialog o tym, że trzeba jeść zdrowo i pożywnie, a troska o klientów jest najważniejsza. Chłopak został uraczony nie tylko przepysznym curry, ale również historią o nieporozumieniu ojca i syna. Każde z nich w tym sporze, jak uznał Setsu, miało trochę racji, więc nie sposób było znaleźć łatwego rozwiązania na zażegnanie tego przykrego konfliktu.
Po swoim monologu mężczyzna w geście żalu dał chłopcu to, po co ten przyszedł - kawałek papieru z przepisem na najlepsze curry w mieście. Cisnął je na stół, jak gdyby był to tylko kawałek zbędnego papieru i poszedł sobie, zostawiając Setsu sam na sam ze swoimi myślami. Chłopak nie miał co robić - dokończył posiłek i udał się do swojego zleceniodawcy. ----<@>---- Setsu po drodze skopiował przepis na curry na kartkę, którą sam wytworzył. Potem wszedł niepewnie do świecącego pustkami baru, widząc staruszka za ladą.
- Mam coś, co należy do pana. I pana syn kazał przekazać, że własny interes nie przyniósł mu szczęścia. Chyba potrzebuje pana teraz bardziej, niż kiedykolwiek - powiedział, patrząc staruszkowi prosto w oczy. Pewnie zostanie zrugany i wyproszony, albo starzec wykrzyknie, że to nie jego sprawa, ale czuł, że musi powiedzieć coś takiego. Nie wiedział, co przyniesie czas, ale jeśli to choć o krok zbliży ojca do syna, to warto spróbować.
- Chyba wykonałem swoje zadanie, prawda? - spyta na końcu dziarsko, uśmiechając się błądziwszy w nowym, nieznanym sobie mieście.

[Tsuyoshi]

A może tak curry?
Post 15/15
Misja Rangi D dla Setsu Gdy wszedłeś do restauracji staruszka, nadal nie było w niej absolutnie nikogo (poza właścicielem oczywiście). Od chwili w której zacząłeś misję, minęła gruba godzina. Na twój powrót, mężczyzna zaczął się tobie uważnie przyglądać, jakby szukać poszlaki co do tego, że ukończyłeś swoje zadanie pomyślnie. Na twoje słowa, szef lokalu jakby skurczył się w sobie - dziwne zachowanie w stosunku do kogoś, kto był od niego o wiele, wiele młodszy i próbował prawić mu morały. Widać jednak było, że wstyd mu było za swoje zachowanie, dlatego drżącą dłonią odebrał od ciebie świstek papieru i położył go na blacie.
- Wiedziałem że to mój syn... Oczywiście że o tym wiedziałem. Przez całe swoje życie sprawiał mi tyle zawodu... Po jakimś czasie stwierdziłem, że nie nadaje się na mojego dziedzica. Tylko panienki i wyjścia z kolegami mu były w głowie. Dlatego go wydziedziczyłem. Teraz jest mi naprawdę wstyd... Wstyd że nasłałem na niego shinobi, jakby był jakimś przestępcą... Porozmawiam z nim, przeproszę go, zrobię to nawet na kolanach jak będzie trzeba. Oto twoja zapłata...
Wyjął z klasy fiskalnej należne ci banknoty, po czym podał ci je i skłonił się przed tobą.
- A teraz... Chciałbym zostać sam. - Tu kończy się twoja misja. Kiedy wyszedłeś z restauracji, poszedłeś zdać zwykły raport przed przełożonymi, po czym znów byłeś wolny. Chociaż teraz miałeś jeszcze kilka banknotów więcej w kieszeni.
Misja zakończona

[Takeru]

Sprawa wyznawców Jasina bardzo zaciekawiła Takeru, nieśmiertelność to nie coś o czym słyszy się codziennie a chłopak był przekonania, że w każdej nawet najmniejszej plotce może kryć się ziarno prawdy. Chłopak przez chwilę zastanawiał się w duszy co by zrobił gdyby natrafił na przeciwnika, którego nie mógł by zabić ale na odpowiedź samemu sobie nie musiał czekać długo. Pierwsze co mu przyszło do głowy to nic innego jak pociąć delikwenta na drobne kawałeczki, które na pewno nie zrobiły by nikomu krzywdy. Młody samuraj wiedział, że na świecie żyją shinobi z tak niesamowitymi umiejętnościami o którym nawet mu się ni śniło ale dla niego wszyto czego potrzebował to jego miecz. Miasto wydawało się naprawdę interesujące, tabuny ludzie przeciskających się między uliczkami, niezliczone stragany z najróżniejszymi rzeczami, siedemnastolatek pamiętał jak przez mgłę wizytę w dużym mieście gdy jeszcze podróżował ze swoim pierwszym mentorem, więc wszystko naprawdę robiło na nim nie lada wrażenie. Kiedy Yuji wspomniał o tym, iż nie grzeje nigdzie miejsca przypomniało mu się co polecił mu jego drugi mentor aby podróżować w celu nabrania większej sprawności i doświadczenia. Towarzysze stanęli przed drzwiami do gospody pod którą przyprowadził ich muzyk, Takeru pewnie wszedł do środka i zobaczył masę ludzi śmiejących się, gaworzących a gdzie nie gdzie nawet śpiewających. Piękne kelnerki przeciskały się pomiędzy drewnianymi stolikami a całe pomieszczenie sprawiało wrażenie bardzo przytulnego. Młody samuraj wskazał kompanowi pusty stolik po prawej stronie sali po czym zajął miejsce, po drodze do stolika uważnie przyjrzał się wszystkim siedzącym w pobliżu wybranego miejsca, lubił wiedzieć na czym stoi w razie jakiś kłopotów. Czekając na kelnerkę chłopak postanowił odpowiedzieć na pytania Yujiego.
-Przybyłem z Kaigan, prowincji w Prastarym lesie, całkiem niedaleko stąd. Znajduje się tam szkoła samurajów Taka, mój mistrz wysłał mnie w podróż bo twierdzi, że mój charakter i sposób walki lepiej pasuje do nauki w terenie że się tak wyrażę. A jeszcze wcześniej podróżowałem z pewnym staruszkiem to on nauczył mnie podstaw oraz wbił mi trochę oleju do głowy, do lat sześciu powiedzmy, że nie byłem zbytnio... ucywilizowany co zresztą było winą mojego tatuśka, który powiedzmy nie był miłym człowiekiem, staram się po części zmyć plamę na honorze jaką pozostawił na naszym nazwisku, może kiedyś opowiem Ci cz takiego odpierdalał i przepraszam za takie wyrażenie ale naprawdę to była bestia a nie człowiek. Uff ale cóż jesteśmy tu aby dobrze spędzić czas a nie gadać o mordach i gwałtach, jeśli chodzi o jedzenie to pewnie wezmę to co Ty a co do napitku to może coś mocniejszego? Haha parę razy podkradłem mistrzowi ze spiżarni sake ceremonialną ale dostałem bure hahaha

[Yūji]

Weszli do lokalu. Panował tam jak zawsze natłok ludzi lecz udało się znaleźć jakiś wolny stolik. Yuji zdjął z pleców Koto i ustawił przy stoliku tak by przypadkiem lub specjalnie nikt go nie uszkodził. Usiedli na swoich miejscach i czekali aż jedna z uroczych kelnerek się nimi zainteresuje. W tym czasie muzyk wziął menu ze stolika i zaczął przeglądać listę dań, chociaż i tak wiedział co chciałby zamówić zanim tu dotarli. W tym czasie młody towarzysz opowiadał skąd jest i odkrył skrawek własnej historii. - Wybacz "młody" ale ty chyba jeszcze nie możesz pić, z resztą... - Przerwał mu suchy kaszel.- Wybacz, z resztą moje zdrowie nie pozwala mi na picie "czegoś mocniejszego" niż herbata czy woda. Tak więc zanosi się na to, że nie poszalejesz. - Uśmiechnął się po raz kolejny. Wtedy nadeszła jedna ze ślicznych kelnerek i chciała przyjąć zamówienie. -Witaj piękna. Dwa razy wołowina z grilla no i herbata, a dla kompana... - Spojrzał na Takeru pytającym wzrokiem, bo w końcu nie wiedział czego chłopaczyna chce się napić. W tym czasie kiedy siwowłosy zastanawiał się co weźmie do zwilżenia gardła, Yuji zawiesił swój wzrok na kelnerce uśmiechając się, a gdy przyjęła już zamówienie, na odchodne puścił jej oczko. -Wspominałeś coś o pracy, co dokładnie cię interesuje?- Przeniósł swoje skupienie z kołyszących się bioder odchodzącej znów na szermierza.

[Takeru]

Chłopak spojrzał z zaciekawieniem na towarzysza kiedy Yuji wspomniał o swoim zdrowiu, siedemnastolatek nie przywiązał do tego jakoś większej wagi ale faktycznie jego towarzysz wyglądał dość niewyraźnie.
-Znaczy to jakaś choroba? Spytał dość poważnie Takeru jednocześnie zwracając uwagę na ślicznotkę, która podeszła do stolika. Muzyk zamówił obojgu jedzenie i kiedy doszło do zamówienia napitków, również poprosił o herbatę, nie miał jakiegoś konkretnego parcia na alkohol po prostu chciał stworzyć miłą atmosferę. Kiedy kelnerka spisywała zamówienie, chłopak zauważył jak jego towarzysz mierzy ją wzrokiem i puszcza oczko, musiał przyznać była bardzo atrakcyjna ale jedyne co mu było teraz w głowie to porządna wyżerka. Kiedy tylko dama opuściła stolik Yuji poruszył jedną z ważniejszych kwestii z którymi zmagał się młody samuraj a mianowicie praca.
-Co mnie interesuje, no wiesz szczerze mówiąc cokolwiek co przyniesie dochód ale oczywiście najlepiej było by gdybym mógł upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu czyli zarobić i zdobyć trochę doświadczenia używając swojego miecza. Wiem od mistrza, że żyje tu wiele shinobi z różnych klanów i nie tylko, którzy dostają bardzo ciekawe zlecenia gdzie przydają się umiejętności walki, a walka to chyba to co najlepiej potrafię więc ochrona czy coś było by idealne. A Ty czy masz jakieś dojścia do tego typu zleceń, wiesz znasz jakiegoś shinobi czy coś w tym stylu? Takeru nie chciał się w żaden sposób naprzykrzać czy robić problemów ale tak naprawdę Yuji był jedyną osobą jaką tutaj zna i to jego pierwsza wizyta w Ryuzaku no Taki więc nawet nie wiedział gdzie zacząć. Kiedy tylko kelnerka znów się zjawiła wraz z gorącą herbatą i poinformowała, że na posiłek jeszcze chwilka bo mają pełne obłożenie chłopakowi mimowolnie naleciało śliny na samą myśl o jedzeniu. Chcąc cokolwiek dostarczyć do żołądka siwowłosy chwycił kubek i zbliżając napój do ust podmuchał aby się nie poparzyć, gorąca herbata po pierwszym łyku rozgrzała całe ciało chłopaka.

[Yūji]

Kelnerka znów się pojawiła z herbatą, a muzyk nie przestawał starać się przyozdobić jej policzki rumieńcami szczerze się do niej uśmiechając. -Nie. Myślę, że to nie choroba. Tak już mam od urodzenia, że łatwo łapie jakieś paskudztwo. Ma to chyba związek z wrodzoną odpornością, ale znawcą nie jestem więc nie wytłumaczę ci tego dokładnie.- Kubek z herbatą stał na stole powodując lekką mgiełkę gorąca nad nim. Yuji nie miał zamiaru na razie jej pić. Lubił ostudzone napoje. Słuchał teraz preferencji samuraia odnośnie pracy i tak się składało, że on też musiał zasilić swój portfel jakąś dodatkową gotówką, a i dodatkowe preferencje sprzyjały temu by on sam mógł wypróbować nowe techniki i nabyć trochę doświadczenia. -Tak się składa, że mam coś na oku, ale potrzeba do tej roboty więcej niż jednego wojownika. - Jego wyraz twarzy z zazwyczaj przyozdobionej przyjaznym uśmiechem, zmienił się na bardziej poważną i z pewną iskrą w przeszywającym na wskroś spojrzeniu. - Tak się składa, że i ja jestem shinobi. Co prawda muzyka jest moją pasją ale nią samą nie da się wyżyć, no i jak wspominałem wcześniej nastały ciężkie i niebezpieczne czasy tak więc nauczyłem się paru sztuczek by przetrwać na szlaku.. i nie tylko. Więc jeśli naprawdę zależy ci na robocie z nutką adrenaliny myślę, że będę w stanie ci pomóc.- Spojrzał na swój napitek, z którego co raz mniej parowało i znów przeniósł wzrok na siwowłosego czekając na jego zdanie. W knajpie utrzymywał się gwar rozmów i co rusz ktoś wychodził i wchodził. Nieprzerwany gastronomiczny młynek. Nie mógł się doczekać kiedy ich zamówienie w końcu trafi na ich stół, ale widząc co się dzieje w karczmie, wyrozumiale czekał. A może nie mógł się doczekać kelnerki, która owe zamówienie przyniesie, by znów obdarzyć ją swoim uśmiechem amanta.

[Takeru]

Herbata tylko zaostrzała apetyt samuraja, jego żołądek praktycznie wywracał się do góry nogami kiedy do jego nozdrzy docierał wszechobecny zapach strawy. Z minutę na minutę było mu się coraz trudniej skupić a ślina zalewała jego jamę ustną niczym wylewająca rzeka pola uprawne. Takeru nie wiedział czy się cieszyć z tego, że jego towarzysz nie jest chory czy bardziej zatroskać o to, iż jest podatny na wszystko, jednak postanowił nie drążyć tego tematu bo było widać gołym okiem, że muzyk nie tylko doskonale sobie z tym radził a nawet mu to nie przeszkadzało, prawdopodobnie był już przyzwyczajony. Mimo ostrego bólu brzucha spowodowanego niedożywieniem, siwowłosy skupił się natychmiastowo kiedy tylko Yuji wspomniał o tym, iż jest shinobi i ma nawet nagraną pewną robotę, która może nie być bezpieczna. Młody samuraj, nigdy w życiu by nie powiedział, że nowo poznany towarzysz jest wojownikiem ale czyż nie na tym polegała rola shinobi, by pozostać niezauważonym? Takeru widząc jak muzyk poważnieje podejmując temat, również poszedł jego śladem, jednak myśl o tym, że sprawy tak gładko się ułożyły a nawet będzie mógł wykonać robotę z kimś kogo już jako tako zna bardzo go cieszyła.
-Oczywiście jak najbardziej przystanę na Twą propozycje a nawet będę rad móc pracować z kimś kogo już jako tako znam, zawsze łatwiej będzie mi się zaadaptować. Czy znasz już może jakieś szczegóły odnośnie zadania jakie przyjdzie nam wykonać? Może przydało by się jakoś przygotować co sądzisz? Ledwie zdążył zadać ostatnie pytanie gdy przed jego nosem, śliczna kelnerka postawiła talerz z jedzeniem na który tak długo musiał czekać, jeżeli wcześniej jego ślina przypominała wylewającą rzekę to teraz był to wodospad. Nie tracąc czasu chłopak chwycił za pałeczki
-Itadakimasu! rzucił pośpiesznie po czym zaczął pałaszować, aż mu się zatrzęsły uszy. Pierwszy kęs był niczym eksplozja, a jego kupki doznały niesamowitej ekstazy.
-Miałeś rację, to jest wyborne! W szkole nie mieliśmy za dużego wyboru jeśli chodzi o jedzenie, chyba będę musiał sporo nadrobić w tym temacie!