Gdzieś w górach

[Katakuri]

Katakuri dała na szczęście radę poradzić sobie z postawionym przed nią zadaniem jakim było oczyszczenie wioski z kunaiów i zapędzenie wieśniaków do pomocy w tym działaniu. Dodatkową satysfakcja było to że dzięki jej i Banko reakcji wszyscy w wiosce szczęśliwie przetrwali przeciwności losu, oraz zostali względnie uświadomieni że to żadne nadprzyrodzone moce a zwykłe prawa natury. Gdy spotkali się i zaczęli rozmawiać w salonie przy herbacie na kwestię mowy o zapłacie gwałtownie potrząsnęła głową. Nie, nie, spokojnie. Nie trzeba mi zapłaty, w końcu ty też mi pomogłeś dając dach nad głową. Ale kunaie chętnie przyjmę, na pewno mi się przydadzą. Potem zaś gdy zmartwił się o ludzi w klasztorze, dziewczyna wyraźnie podrapała się po policzku coś ewidentnie rozważając. Po chwili wolno podzieliła się swoimi przemyśleniami. W sumie trafiłam tutaj do wioski tylko i wyłącznie dlatego że opiekun cmentarza któremu pomogłam z jego uprzątnięciem, wspominał że potencjalny niszczyciel kapliczek gdyby chciał uderzyć w kult i jego wyznawców poszedłby właśnie na północ bo tutaj więcej ludzi pobożnych no i właśnie klasztor. Docelowo chciałam zbadać pobliskie kapliczki, a potem po określeniu z czym mam do czynienia udać się do wcześniej wspomnianego i zaoferować kapłanom swoje usługi przy rozwiązaniu całego tego problemu nad którym leniwe władze się nie pochylają. Tak naprawdę już mniej więcej wiem jak kapliczki są niszczone, byłam świadkiem ataku oraz w okolicy łącznie dwóch miejsc zbrodni, a co ważniejsze w tym ataku o mało nie zginęli ludzie. Chyba to wystarczająca pora by zaznaczyć swoją obecność i sformalizować swoje działania. Sądzę że słowo kapłanów mogłoby rozwiązać ludziom języki i naprawdę pomóc w śledztwie. Więc skoro i tak się do nich wybieram, to nie musisz martwić się o ich bezpieczeństwo. Jeśli dotrę tam przed wandalem to może nawet uda mi się zniwelować efekt jego metod działania i zmusić go do podjęcia innych kroków ja chociażby bezpośrednie dewastowanie kapliczek.

[Uchiha Masako]

Ślad popiołu - Rozdział 2 Misja Rangi D [25/15] Katakuri

- Opiekun cmen... a tak, chyba wiem o kogo chodzi. - Banko skinął głową, po czym wysłuchał twojej analizy sytuacji i planu. Sam również się zastanowił nad nim chwilę, popijając przy tym herbatę z czarki. - Elektryczność? Możliwe, chociaż techniki elektryczne zazwyczaj chyba nie wywołują ognia... w sumie nawet nie wiem dlaczego, zawsze wydawało mi się to dość dziwne. - mruknął do siebie, po czym machnął dłonią. - Z drugiej strony, świat jest pełen dziwów. W każdym razie - wierzę, że zadbasz o ich bezpieczeństwo. Ja wyślę informację do najbliższego miasta, gdzie stacjonują shinobi Koseki. Najwyższy czas, żeby wzięli się do roboty. Przygotuję ci prowiant, proponuję byś ruszyła z samego rana. Droga prowadzi prosto do klasztoru, po prostu wybieraj zawsze ścieżki prowadzące w prawo i pod górę. Powinnaś minąć jeszcze jedną wioskę po drodze, podobną do naszej. Dam ci swoją pieczęć, powołasz się wtedy na mnie - mieszkańcy ci pomogą na pewno. -

Jeżeli nie miałaś nic więcej do dodania lub nie zmieniłaś planów, to o świcie wyruszyłaś z wioski z kunaiami otrzymanymi od Banko, kierując się górskimi ścieżkami w stronę zagrożonego klasztoru. Czas naglił.


[Koniec misji. Następna - C - będzie ostatnim rozdziałem historii. ]

[Katakuri]

Katakuri ruszyła z rana w kierunku klasztoru zastanawiając się co ją czeka u kresu podróży. Słońce dopiero wstało, a ona już maszerowała mając nadzieję że dotrze jeszcze przed zmrokiem. W takich właśnie chwilach zastanawiała się czy aby przypadkiem kupno konia nie jest rozwiązaniem które mogłoby jej odjąć trudów podróży. Co prawda nie spodziewała się że klasztor do którego przybędzie będzie jakoś sponiewierany, czy zaatakowany przez nieznane siły, ale raczej nie ma powodów by pozostawiać jego lokatorów w nieświadomości dłużej niż to potrzebne prawda? Tak więc przemieszczała się szybkim marszem zabawiając się w podrzucanie, znalezionego wcześniej kamyk coraz to wyżej i wyżej.

[Uchiha Masako]

Ślad popiołu - Rozdział 3 (ostatni) Misja Rangi C [1/30] Katakuri

Poranne niebo po nocnej burzy okazało się pięknym, górskim pejzażem, który odsłonił cały urok gór. Ze szlaku, którym się przemieszczałaś miałaś bardzo dobry widok na niziny po swojej lewej ręce, rozciągające się malowniczo poniżej - od czasu do czasu przysłonięte poranną mgłą, snującą się pomiędzy mieścinami i gęstwinami w dolinie. Gdyby nie twój cel i niebezpieczeństwo, jakie najwyraźniej groziło pokojowo nastawionym mnichom - o ile w istocie wandal miałby się posunąć nagle do otwartego mordu - może nawet z przyjemnością przystanęłabyś, aby podziwiać widoki. W obecnej sytuacji jednak pięłaś się twardo pod górę, a znaleziony przez ciebie kamyk piął się razem z tobą, co chwila podskakując nieco wyżej na ścieżce wyłożonej prostymi, kamiennymi płytami.

Wioskę, o której wspominał Banko dostrzegłaś szybciej, niż sądziłaś. Wczesnym popołudniem na horyzoncie, w miejscu gdzie z pozoru był tylko las porastający dość łagodne w tym miejscu zbocze, ujrzałaś dym. W pierwszym momencie wzięłaś go za dym ognisk z chat, jednak po bliższej obserwacji doszłaś do wniosku, iż był on zdecydowanie zbyt gęsty, czarny i było go zdecydowanie zbyt dużo jak na kilka chat, których można by się spodziewać w tym miejscu. Musiałaś teraz wybrać, czy pospieszyć się teraz i dotrzeć tam nieco szybciej, ale już trochę zmęczona, czy raczej rozłożyć nieco swoje siły i przybyć później, ale w lepszym stanie fizycznym. Dystans powinnaś przebyć szybkim tempem w jakiś kwadrans, spokojnym - w trzy kwadranse.

[W sumie możesz już staty wrzucić w uhide, przydadzą się w przeciągu całej misji.]

[Katakuri]

Ciężko by Katakuri będąca bardzo wrażliwa na piękno, nie pojęła cudu natury roztaczającego się jej przed oczami. Jako że nigdy za bardzo nie była w takich górach, niezwykle zachwycało ją to co widziała. Piękne zamglone szczyty dominujące o poranku nad całą okolicą. Zaprawdę widok wart zobaczenia. Niestety nie miała zbyt dużo czasu na jego podziwianie bowiem misja którą wykonywała była dużo ważniejsza niż nasycenie oka tym widokiem. Tak więc niestrudzenie maszerowała nadal przed siebie bez zbędnych przerw, pokopując sobie znalezionego wcześniej kamyczka. Droga była dosyć prosta, i nie wymagała aż tak dużego wysiłku niż jakby próbowała się przedzierać przez nieprzebyte knieje, więc nie miała na co narzekać. Wiedziała że musi być sprawna by w razie czego rozpocząć walkę z kimś kto niestety wiedział co robi i nie był pierwszym lepszym wieśniakiem, skoro wiedział że metal ściąga pioruny. Niestety widząc wioskę spostrzegła również dosyć nieprzyjemnie wyglądające smużki dymu co mogło świadczyć o tym że doszło tutaj do podobnych zdarzeń do w wiosce Banko. Westchnęła rozważając swoje możliwości. Mogła ruszyć pędem na złamanie karku, w celu, no właśnie w celu czego. Szybszego dowiedzenia się tego co podejrzewała? Mogła też maszerować dużo spokojniej i dotrzeć do wioski w pełni wypoczęta. No chyba że to nie pożar i stało się tam coś dużo bardziej niebezpiecznego jak chociażby atak jakiś bandytów. Ale z kolei warto pamiętać że jest na terenie dosyć bezpiecznym i spokojnym więc szansa na to była dosyć mała. Tak więc podjęła decyzje by nie zmieniając tępa spokojnie poruszać się do wioski.

  Ukryty tekst

[Uchiha Masako]

Ślad popiołu - Rozdział 3 (ostatni) Misja Rangi C [3/30] Katakuri

Wnioskując, że szanse na atak kogokolwiek tak wysoko w górach są nikłe, a z pożarem powinni sobie poradzić sami mieszkańcy - nie przyspieszyłaś kroku, ale po prostu utrzymałaś dotychczasowe tempo wędrówki. Po dłuższej chwili pokonałaś dzielącą cię od mieściny odległość, kiedy byłaś już dość blisko najpierw usłyszałaś dźwięki z niej docierające, a dopiero ujrzałaś cokolwiek. Trzask płomieni, czyjś płacz - chyba dziecka?, do tego silny swąd spalenizny - to wszystko uderzyło w ciebie, kiedy podchodziłaś ścieżką pod górę, wędrując pod dość gęsto w tym miejscu rosnącymi drzewami. Wreszcie jednak podejście skończyło się i wyszłaś na bardziej płaski teren, a twoim oczom ukazał się obraz... cóż, właściwy raczej terenom wojennym, aniżeli jakieś oderwanej od świata mieścinie.

Na łagodnym zboczu przycupnęła wioska, licząca sobie na oko kilkanaście chat - z czego większość stanowiły obecnie jedynie zgliszcza. Dostrzegłaś zgromadzenie pod jedną z chat, gdzie kilku mężczyzn w sile wieku próbowało chyba podnieść część dachu, zwalonego podczas pożaru. Nie widziałaś co prawda wiele ciał, jednak dwa które dostrzegłaś - miały na szyjach czerwone ślady oraz przetrącone karki. Kilka osób, głównie kobiet, opatrywało rannych i przydymionych ludzi nieco dalej od pierwszej grupy, na werandzie jednego z niewielu stojących jeszcze cało domostw. Twoje nadejście nie przeszło bez echa - mężczyźni siłujący się bowiem z dachem nagle przerwali pracę i wyskoczyli na drogę, chwytając siekiery, które mieli akurat pod ręką. Ich lider, czarnobrody mężczyzna ze świeżym poparzeniem na twarzy warknął wrogo w twoim kierunku.

- A wy tu czego? Następna maniaczka od reszty tej hałastry?! Dość jużeście zła wyrządzili! - krzyknął, ale czułaś, że pod buńczuczną postawą kryje się nuta strachu i desperacji.

[Katakuri]

Katakuri wesoło i spokojnie sobie maszerowała kierując się do kolejnej na swej drodze życia wioski, w której to zakładała że zostanie przyjęta jak ważna persona dzięki jej nowemu znajomemu, i zostanie ugoszczona we właściwy dla osób jej pokrewnych sposób. Maszerowała z łukiem na plecach i mieczem w pochwie z dumnie wypiętą piersią, a jej tęczowy płaszcz łopotał na wietrze. Nie zwalniała kroku, ale też nie pędziła na złamanie karku, w końcu jako osoba cenią piękno musiała pokazać się wieśniakom jako prawdziwy cud tej ziemi, a nie zapocony umazany błotem flejtuch jakich wiele we wsiach i gospodarstwach. W końcu była dumną wojowniczką, a nie chłopką zbierającą kapustę. Gdy zaczęła czuć swąd spalenizny i słyszeć płacze i krzyki, przeszedł jej przez plecy dreszcz. Czyżby błędnie oceniła sytuację? Czyżby miejscowi mieli problemy przez jej opieszałość? Szybko jednak odrzuciła tego typu myśli kręcąc głową. Przecież to nie jej wina, nawet nie wie jeszcze co się stało, więc nie ma co się zadręczać.
Gdy podeszła do wioski i zauważyła zniszczenia które się tutaj pojawiły przyszło jej na myśl że tutejsi nie mieli wystarczająco mądrości by zorientować się co ściąga pioruny, a tajemniczy wandal również tutaj zastawił pułapkę. Widząc również agresję mieszkańców którzy wręcz gotowali się do walki mimo że wewnątrz kotłowało się w niej wiele emocji, na zewnątrz pozostała chłodna. Ciepło się uśmiechnęła do grożących jej mężczyzn i powiedziała:
Nie wiedziała że zwyczajem mieszkańców w tych okolicach jest wygrażanie kobietom. Sądzę że wasze zachowanie jest bardzo mało dżentelmeńskie. Powinniście powitać dużo cieplej wędrowca. Zamilkła na chwilę patrząc uważanie na ich reakcje, nadal się uśmiechając. Bądź co bądź drażnienie ludzi co było coś co lubiła. Nawet bandycie którego zatłukła na śmierć pięściami jej kamiennego klona podczas treningu w górach ratując rodziców małej dziewczynki, proponowała przyjaźń, niestety dla niego, odmówił. Wyczekała do ich pierwszych reakcji, a potem dodała, prezentując również pieczęć Banko:
Jestem znajomą Banko który skierował mnie tutaj bym ostrzegła was przed potencjalnym zagrożeniem. Ktoś wbija metalowe kunaie w dachy domów i kapliczki, co podczas burzy ściąga pioruny. To samo spotkało wioskę z której wyruszyłam, ale tam udało nam się zapanować dosyć szybko nad pożarem. Przybyłam tutaj zarówno sprawdzić czy są jakieś tropy mówiące kto za tym stoi, oraz kieruje się do świątyni by ewentualnie wesprzeć swym ramieniem kapłanów którzy to mogą być zagrożeni jeśli potwierdziłaby się teoria o tym że jakaś sekta usilnie próbuje wyplenić stąd waszą wiarę. Patrząc po tym do czego tutaj doszło, spodziewam się iż było to coś gorszego niż uciążliwa burza niszcząca zabudowę, czy mam rację?

  Ukryty tekst

[Uchiha Masako]

Ślad popiołu - Rozdział 3 (ostatni) Misja Rangi C [5/30] Katakuri

Twoja reprymenda nieco zbiła stojącą naprzeciwko ciebie grupkę z tropu, jednak dalej wpatrywali się oni w ciebie z podejrzliwością oraz z podniesioną bronią. Co prawda nie miałaś wątpliwości, że gdyby przyszło co do czego to pewnie nawet byś się specjalnie nie zadyszała, wybijając ich co do nogi, jednak nie po to tutaj przybyłaś, prawda?

- Dżentel... co? Powitaliśmy ostatnio ciepło wędrowców, to odpłacili nam się pożogą i śmiercią! Pewnie nie jesteś lepsza! - mężczyzna na czele splunął na ziemię, przerywając ci i miałaś wrażenie, że już, już rzuci się na ciebie, kiedy podeszła do was starsza kobieta, kładąc dłoń na ramieniu twojego rozmówcy. To go jakby otrzeźwiło i sprawiło, że wycofał się, a kobieta zastąpiła go na przedzie czeredy.

- Wybacz, ale... trafiłaś do nas, jak widzisz, w bardzo trudnym czasie. Proszę, mów dalej, mój syn ci przerwał. - zwróciła się do ciebie, co pozwoliło ci dokończyć swoje wyjaśnienia. Wysłuchała ich, mrużąc oczy gdy pokazałaś pieczęć Banko. Ruszyła ku tobie. Jej syn próbował ją zatrzymać, zrzuciła jednak jego rękę. - Jeśli miałaby mnie lub ciebie zabić, pewnie już by to zrobiła. Dam sobie radę. - ofuknęła go lekko, po czym zbliżyła się i oglądnęła pieczęć, kiwnąwszy głową.

- Nie wiem nic o żadnych kunaiach, ale możemy ci powiedzieć kto za tym stoi. - gestem ręki wskazała na zgliszcza dookoła. - Szaleniec i jego sekta. Pięciu ludzi pod przywództwem szóstego, w którego oczach płonie szaleństwo. Daliśmy im opierunek, a odpłacili się nam podpalając nasze domy i zabijając tych, którzy stanęli na ich drodze. Wszystko dlatego, że próbowaliśmy podziękować Tenjinowi za opiekę nad wioską przy kolacji. -

  Ukryty tekst

[Katakuri]

Brak znajomości podstawowych zasad kultury miejscowych niezbyt przypadł Katakuri do gustu, biedne wieśniaki nie mają za grosz szacunku do kobiet. Gdy powoli zaczynało wyglądać jakby zaraz miała polać się krew, a protagonistka zastanawiała się ile strzał zdąży posłać by zranić oponentów oraz której techniki przed rozpoczęciem ostrzału użyć by zapewnić sobie osłonę, na scenę wkroczyła staruszka jak się okazało głównego z buntowników. Ewidentnie jedyna działająca w zgodzie z rozumem, i uspokoiła zaognioną sytuację. Roninka doceniła jej odwagę i uśmiechnęła się do niej ciepło. Miała zresztą rację, nie wątpiła żeby w obecnej sytuacji była zmuszona w ogóle do sięgania po miecz, prawdopodobnie pokonałaby ich innymi metodami.
Słysząc jej krótkie wyjaśnienia o tym do czego tutaj doszło, zasępiła się milknąć na chwilę. Wychodzi na to że jakaś sekta zabija za wiarę, więc można dojść do wniosku że to oni stoją za dewastowaniem kapliczek oraz za zaatakowaniem w pośredni sposób wioski Banko. Po namyśle szybko zdecydowała co trzeba robić.
Nie ma czasu trzeba ścigać i odnaleźć. Po pierwsze kiedy doszło do ataku. Po drugie w którym kierunku się oddalili. Po trzecie jeśli umieli zabijać z łatwością, to wnioskuję że nie byli to zwykli wieśniacy buntownicy. Powiedzcie mi o ich stylu i metodzie walki jak najwięcej. Po czwarte, niech zbierze się grupa ochotników i uda się do klasztoru by go bronić. Wioski drugi raz nikt nie zaatakuje, a skoro zabijają za wiarę to kapłani mogą być w niebezpieczeństwie. Po piąte, mam nadzieję że ktoś już poinformował miejscowy garnizon pilnujący porządku o tym zajściu. Stwierdziła że nie ma co owijać w bawełnę i od szybkiej i sprawnej reakcji zależy czy będą nowe ofiary czy nie.

  Ukryty tekst

[Uchiha Masako]

Ślad popiołu - Rozdział 3 (ostatni) Misja Rangi C [7/30] Katakuri

- O świcie. Tamten człowiek - Sato, jeśli dobrze pamiętam - krzyczał coś o tym, że osądzi w blasku Amaterasu. Szybko zaczął podpalać wszystko dookoła, jego ludzie mu w tym pomogli i poszli w wioskę ścigając każdego, kogo widzieli. Ci, którzy się na nich rzucili, by się bronić... cóż - pewnie widziałeś ich tu i ówdzie. Jeszcze nie zdążyliśmy zebrać wszystkich ciał. - odparła starsza kobieta, zaciskając przy tym nieco szczękę w gniewie. - Poszli w górę, do klasztoru. On sam był... wyglądał na zabójcę, trenowanego. Na pewno to jakiś shinobi, bo jego usta rodziły płomienie. Pozostali - nie wiem, wszystko działo się szybko. Wyglądali na dość silnych, ale tak jak to niektórzy i od nas są silni - drwale, kowale... w walce jednak jakby ich opętał jakiś szał, byli jak demony - przynajmniej dla nas. Dla ciebie... nie wiem, ale wydajesz się twardsza od nich. Mieli przy sobie topory i to nimi się posługiwali, ale ich przywódca nie miał niczego takiego. -

Kiedy padła propozycja wyprawy za nimi, wieśniacy popatrzyli po sobie. Nie wydawali się chętni narażać życie, kiedy dopiero co większość ich krewnych i znajomych straciła życia. Twoja rozmówczyni także obejrzała się na nich bez słowa, a zaraz po tym odwróciła.

- Nie wiem, czy ktoś się znajdzie... musimy najpierw zadbać o... - zaczęła, po czym przerwał jej ponownie syn - ten sam, który wcześniej ci groził.

- Matko, czekaj. Ja pójdę. Harruchi i Akahira na pewno też. Może jeszcze Kensaku i Machiko. Skurwiele zabili im córkę. Żaden z nas nie jest wojownikiem żadnym, ale... nie chcę, żeby klasztor spotkało to, co nas. - odezwał się, wskazując kilkoro z osób, które zebrały się przy was. Staruszka skinęła głową.

- No dobrze... cofam zatem swoje słowa - kilka osób pójdzie z tobą, reszta jednak potrzebna jest tutaj żeby opiekować się tymi, którzy przeżyli ratować, co się da. Wyślę kogoś na niziny, ale zanim tutaj ktokolwiek dotrze... obawiam się, że jesteśmy zdani na siebie. -

  Ukryty tekst

[Katakuri]

Katakuri w napięciu słuchała słów starszej kobiety. Szybko przekalkulowała w głowie to co ta mówiła. Jeden shinobi posługujący się katonem nie posiadający broni oraz piątka trepów którzy powinni zginąć dosyć szybko jeśli uda się jej sprawnie pozbyć samą szermierką. Niepokoił ją tylko pierwszy jegomość który mógł ją po prostu spalić nim się do niego zbliży. W takim razie oznacza to że będzie trzeba go w jakiś sposób prawdopodobnie odciągnąć od wyznawców, a potem niepostrzeżenie za pomocą jakiś technik albo zbliżyć się na tyle by go zabić wręcz, albo zneutralizować jego ataki. Sądziła że powinna sobie poradzić z tym zadaniem, jednak czułaby się raźniej mając grupę która może przykładowo bronić kapłanów w razie walki, albo po prostu odwrócić uwagę. Gdy syn kobiety zaoferował swoją pomoc, dziewczyna uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością. On razem ze wskazanymi również stanowili 5 ludzi, co powinno wyrównać walkę. Martwiło ją jednak to że mężczyźni udali się do klasztoru na pewno w celu dokonania mordów, a fakt że byli fanatykami, a być może nawet naćpanymi fanatykami, oznaczał że może być z nimi problem takiej natury że nie spanikują tak jak zrobiliby to zwykli żołnierze, i mogą walczyć nawet poświęcając własne życie, co byłoby problemem. Nie trudno przecież sobie wyobrazić jak dwójka ludzi celowo nabija się na jej miecz i łapie go w dłonie by uniemożliwić jej walkę tą bronią. Jednak czas na to przyjdzie później teraz musiała zorganizować jak najszybciej odsiecz.
Chrząknęła. Jeśli idą do klasztoru to zapewne spróbują wymordować mnichów, niech ktoś mi powie ilu jest tam duchownych, i czy klasztor ma jakiekolwiek możliwości stawiania oporu. Co do chętnych którzy będą mi towarzyszyć, nie martwcie się, nie wyślę was do bezpośredniej walki, a raczej potrzebuję pomocy do obrony duchownych kiedy sama będę działać. Nie wiem jaką bronią dysponujecie, więc uzbrójcie się w miarę możliwości. Jeśli ktokolwiek tutaj potrafi strzelać z łuku myśliwskiego czy jakiejś kuszy i jest chętny mi pomóc tym lepiej. We dwójkę powinniśmy być w stanie zabić dwóch czy trzech oponentów nim dojdzie do potyczki. Mogę zaoferować wam również kilka kunai i kilka shurikenów. Nie ukrywam że rzucanie gwiazdkami jest proste jak budowa cepa, a jeśli uda wam się zranić chociaż przeciwnika nim do was dobiegnie, powinniście mieć w razie czego znacząco ułatwioną sytuację. Ci z was którzy nie umieją bądź nie czują się pewnie z jakimiś siekierami czy innymi rzeczami które można znaleźć wioskę niech zorganizują kije, miotły czy inne długie drzewce. Przywiążecie na samym ich końcu po kunaiu przez co zyskacie broń którą będziecie mogli ranić i zabijać przeciwników którzy nie będą się do was mogli zbliżyć. Pośpiech jest ważny, ale najważniejsze jest zapewnić wam broń byście mogli w razie walki pokonać wrogów. Mam w repertuarze kilka technik które powinny wam pomóc podczas walki więc nie martwcie się, będziecie w dużo lepszej sytuacji niż tamci. Ponadto dobrze by było gdybyście mieli jakieś konie by szybciej dostać się na miejsce, może nawet ich przegonimy. Rzekła Katakuri do wieśniaków.

  Ukryty tekst

[Uchiha Masako]

Ślad popiołu - Rozdział 3 (ostatni) Misja Rangi C [9/30] Katakuri

Pełna niepokoju, zaczęłaś już rozważać wszystkie implikacje tego, co usłyszałaś. W istocie, historia znała przypadki, gdy mniej kompetentny, ale za to pozbawiony strachu o własne życie człowiek był w stanie pokonać lub przynajmniej pomóc w pokonaniu silniejszego od siebie oponenta - tylko dlatego, że właśnie nie bał się lub nie dbał o zaryzykowanie więcej, o postawienie w pełni na szali swego życia, byle tylko wygrać. A może nawet nie tyle wygrać, ale przynajmniej zabrać wroga razem ze sobą do grobu. Dlatego też czym prędzej postarałaś się zorganizować ludzi, którzy chcieli iść z tobą - w końcu każda pomoc była tutaj istotna.


- Machiko i Akahira dużo polują, mają też chyba swoje łuki... o ile nie spłonęły. Zaraz się tego dowiem. - odparł na twoje pytania i rozkazy syn staruszki, która teraz usunęła się na bok i obserwowała tylko poruszenie, jakie właśnie miało miejsce. Jeszcze kilkoro wieśniaków dołączyło, zaciekawionych nową osobą. - Reszta z nas weźmie siekiery, tym się umiemy posługiwać najlepiej. Shurikeny i kunaie... no nie wiem. To broń shinobi, prędzej sobie tym krzywdę zrobimy, albo co. Chociaż... Harruchi nieźle rzuca nożami. To on może te kunaie wziąć. -

- Koni nie mamy tutaj - tak wysoko w górach nie są zbyt praktyczne, prędzej nogę złamią na ścieżkach, niż jakikolwiek wóz przeciągną. Klasztor natomiast zamieszkuje kilkunastu mnichów. Sam budynek ma dość wysoki mur i jest położony w jakby wnęce na jednej z najwyższych hal, ale jest też dość stary. Od dawna nikt tych ścian nie odnawiał. - dodała staruszka, ponownie włączając się do rozmowy.

  Ukryty tekst

[Katakuri]

Katakuri wysłuchała ludzi i zaczęła organizować ich w miarę możliwości. Informacje o dwójce łuczników i jednej osobie zdolnej rzucać nożami bardzo się jej spodobały. Nożownik świetnie poradzi sobie w ciasnych korytarzach świątyni, a łucznicy na otwartym polu przerzedzą sił wroga. Gdyby obydwoje wraz z nią trafili po jednym przeciwniku zabiliby bądź ciężko ranili połowę napastników. Miała przewagę liczebną i przewagę wynikającą z zaskoczenia, zapewne sekta nie spodziewała się że prości ludzie pójdą za nią by ją zniszczyć i pomścić swoich rodaków. Zmartwił ją niestety brak koni i to że będą musieli poruszać się pieszo. Uśmiechnęła się i rzekła. Świetnie dwóch łuczników i miotający nożami, to całkiem niezły początek. Wszyscy chętni niech zbiorą się w ciągu 5 minut w tym miejscu. Musimy ruszać natychmiast by jak najszybciej dotrzeć do kapłanów i zapewnić im ochronę, albo może nawet zabrać ich stamtąd, jeśli tylko damy radę dotrzeć przed agresorem. Po zorganizowaniu ludzi chciała podzielić się 5 kunaiami znalezionymi wcześniej na dachach z z wcześniej wspomnianym przez rozmówcę Harruchim.
Równocześnie po wydaniu polecenia co do czasu oczekiwania poprosiła kogoś będącego w pobliżu o informację ile czasu i jak ciężka droga wiedzie do klasztoru, a następnie po upływanie 5 minut wyruszyła w podróż razem z zebranymi.

  Ukryty tekst

[Uchiha Masako]

Ślad popiołu - Rozdział 3 (ostatni) Misja Rangi C [11/30] Katakuri

- No dobrze - Tohaku, zbierz wszystkich szybko. Niech nie zapomną o tych łukach. - starsza kobieta poinstruowała jeszcze syna, który ruszył szybko w kierunku położonych wyżej domów, by zebrać wspomniane osoby. - Do klasztoru macie jeszcze parę godzin drogi, uważajcie też na lawiny - mamy lato, ale tak wysoko w górach nawet teraz leży śnieg. Płaszcze też wam się przydadzą. - dodała, po czym skinęła na jakąś kobietę, która stała niedaleko, aby przyniosła wam cieplejsze ubrania.



Czas zdobywania informacji nadszedł końca, teraz przyszedł czas przygotowań i wkrótce po nim - działania. W ciągu kwadransa (zebranie wszystkich oraz sprzętu i niewielkich zapasów na drogę trwało nieco dłużej, niż to co założyłaś) wszyscy byli już na miejscu. Machiko i Akahira okazały się być obie kobietami w średnim wieku i co ciekawe - bardzo podobnych rysach. Może były siostrami? Każda miała też swój łuk i kołczan z kilkunastoma strzałami - na szczęście nie spłonęły z resztą ich dobytku. Kensaku był potężnym, wysokim mężczyzną zahartowanym pracą w kuźni, z siekierą w dłoni. Harruchi z kolei był niższy i bardziej żylasty, może nawet dałby radę się skradać jeśli zajdzie taka potrzeba? Sam Tohaku, syn staruszki będącej cichą władzą wioski, uzbroił się także w dość solidny topór - i to nawet wyglądający na jakąś starszą, ale nadal solidną broń, nie narzędzie do cięcia drzew.


Wyruszyliście w podróż. Zgodnie z przewidywaniami, trasa była dość ciężka i wiodła cały czas w górę, ponad poziom chmur. Temperatura opadła, ale ubrania otrzymane w wiosce chroniły ciebie i twoich towarzyszy przed zimnem, zresztą - oni sami wyglądali na dobrze zahartowanych i przygotowanych do tych warunków, w końcu byli tak naprawdę u siebie. Prowadził Tohaku, stosownie wybierając ścieżkę. Wyrazy na twarzach wszyscy mieli raczej ponure i zacięte, choć dostrzegałaś też cień strachu w ich oczach. Właśnie wybierali się walczyć przeciwko shinobi, a... wszyscy znali opowieści o nich, do tego widzieli na własne oczy pożogę, jaką jedna osoba zdolna mieszać chakrę była w stanie wywołać w ich mieścinie. Wreszcie, jakieś kilkaset metrów przed wami i w górę zamajaczyły wam mury klasztoru, do którego prowadziła ubita już, przyprószona śniegiem ścieżka, w której widać było odciski stóp. Wyglądało na to, że jednak prześladowcy przybyli tutaj przed wami, choć na razie nie było widać żadnego dymu ani ognia.

[Pisz tutaj.]

  Ukryty tekst

[Takashi]

Lada dzień miało dojść do wydarzenia, które w jednej chwili mogło zmienić nie tylko życie Takashi'ego, ale również każdego innego człowieka na świecie. W sumie to ciężko mówić tutaj tak naprawdę o jakiejkolwiek skali, aczkolwiek mieszkańcy Daishi z pewnością mogli poczuć narastające z każdą chwilą napięcie w związku ze zbliżającą się tą datą. Zebranie w wiosce Akatori, prawdopodobna eksploracja wioski Oniniwa, wszystko to wiązało się z ogromnym niebezpieczeństwem, a nawet spotkaniem Antykreatora we własnej osobie. Nie od dziś wiadomo, jaki niebezpieczny jest to człowiek i do czego jest on zdolny, w związku z czym szare jednostki pokroju Nary mogły czuć się zagrożone. Chłopak ostatnio sporo trenował, zyskiwał niezbędne doświadczenie, ale czy tego typu wysiłek w ogóle się opłaci?

  Ukryty tekst

Kilka dni spędzonych na nauce jednej techniki było dla niego czymś, co robił pierwszy raz w życiu. Przeskok w poziomie tej zdolności od pozostałych, które potrafił wykonać, był ogromny, dla niego wręcz niewyobrażalny. Dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, jak bardzo obrana przez niego ścieżka jest wymagająca i jak wiele trudów jeszcze na niego czeka, ale poddawać się nie można. Te parę dni z pewnością należały do ciężkich i wymagających, ale nagrodą za wysiłek okazało się jutsu, które z pewnością przyda się w niejednej sytuacji. Następne dni będą podobne, ale na wszystko przyjdzie pora, na razie trzeba oddać się jedzeniu, odpoczynkowi i snom, w których być może Nara będzie w stanie nakreślić potencjał dla swojej przyszłości.