Trybuna północna

[Seinaru]

Czasem miał wrażenie, że świat składa się tylko z kilku osób, że na kontynencie jest tylko paru aktywnych shinobi, na wyspach północnych i południowych kolejnych kilku, a reszta ludzi to tylko tło i źródła zleceń dla tych, którzy chcą się dobrze bawić na danych im niedużych skrawkach lądu. Powoli mógł już chyba przyzwyczajać się do tego, że poznani przez niego ludzie w różnych miejscach i czasach znają się, znali lub widzieli przelotnie. Tak można było podejść do znajomości Hikariego i małżeństwa Sanada. Shikarui i Asaka byli z nimi na wyprawie w Midori, teraz spotkali się ponownie na turnieju, a na ich weselu był Terumi, a także Shiga i Chise, którzy brali z kolei udział w turnieju w Cesarstwie. Multum powiązań i rozległa siatka kontaktów, która teraz powoli zaczęła się rwać i pękać, bo dwa ogniwa zostały z niej wymazane.
- Pamiętam ich i w sumie zdążyłem już zapomnieć. Wiem że Shiga był ścigany listem gończym. - Odpowiedział trochę tajemniczo na uwagę, że mógł pamiętać Fortecę-sana i jego towarzyszkę.
- Asaka i Shikarui zabili ich podczas jednej z naszych ostatnich przygód w Midori. - Dokończył myśl.
- Jak dla mnie są nieobliczalni i tyle, zwłaszcza Shikarui. W jednej chwili stoi obok ciebie normalnie, a w drugiej rzuca ci się do gardła bez powodu. Wariat. - Opisał swoje wrażenia na temat Ranmaru, który zaprezentował swój porywczy charakter w pełnej krasie dzień wcześniej. Wpływ cierniowych wzorów na skórze nie miał dla samuraja żadnego znaczenia. Jego ofierze taka wymówka na pewno nie ulżyłaby ziemi. No ale dość już o nich, Kei zdziwił się drugi raz chwilę później, gdy usłyszał o dokonaniach Terumiego.
- Skoro masz taki posłuch w klanie, to pewnie musisz być jakimś Kogo aby coś w tym stylu? Nie wiedziałem, że jesteście z Ichirou do siebie aż tak zbliżeni poziomem... - I na chwilę się zawiesił, bo dotarło do niego to czego nie odnotował w pierwszej chwili.
- Chwila moment... - Spojrzał na Asahiego z dość pokaźnym wytrzeszczem. Teraz nawet nie krył zdziwienia, bo i tak nie zdołałby zachować kamiennej twarzy.
- Ty jesteś ojcem? Masz rodzinę w Atsui? - No, to byłaby dopiero nowość. I pewnie jedyna pięta achillesowa, jaką mógł posiadać ktoś taki jak Diabeł Świtu.

[Ichirou]

Nieznacznie pokręcił głową trochę z niezadowoleniem i trochę z niedowierzaniem, że temat pewnego duetu jest znów rozwlekany. Jego chęci do debatowania nad Shikaruiem i Asaką były mocno wątpliwe, więc przez kolejną chwilę był jedynie biernym uczestnikiem rozmowy, wlepiając swoje bursztynowe ślepa w nierozstrzygnięte jeszcze pojedynki na arenie. Nie umknęły jego uwadze relacje Hikariego, z których wynikało, że świat jest jeszcze mniejszy, niż mogłoby się wydawać. Terumi był na weselu omawianej parki, tak samo zresztą jak Shiga i Chise. Po tej informacje przez twarz władcy piasku przemknął jedynie krzywy uśmiech. Shiga zawitał na ich weselu, a potem ci pod Iglicą na niego polowali? Toshiro trzymał się blisko nich podczas wyprawy, by potem oberwać kopniakiem na trybunach? Sabaku nie wiedział, jakie relacje łączą Hikariego z omawianym małżeństwem, ale na wspomnianych przykładach można było wywnioskować, że w każdej chwili mogą się one zmienić. Tak czy inaczej, Terumi miał swój rozum i słowa Seinaru powinny wystarczyć do zachowania czujności. Nie było więc sensu dodatkowo go ostrzegać.
Że też Yogańczyk miał taką dobrą pamięć i wyciągnął na wierzch detale, które Asahi najchętniej pozostawiłby przykurzone gdzieś w odmętach pamięci. Diabeł Świtu skrzywił się lekko, kiedy Kei pociągnął dalej ten temat i zadał niekomfortowe pytania.
- Nie no, panowie, to nie tak. Te chujki próbowały mną zmanipulować, wymyślili sobie parę rzeczy na mój temat. Sami wiecie, jak to jest z tymi plotkami. Nie wierzcie we wszystko, co mówią ludzie, a w szczególności z takich cwaniackich ugrupowań. Jakiś czas temu znowu próbowali mi pokrzyżować szyki - wyjaśnił z pełnym przekonaniem. Nie miał stuprocentowej pewności, jaka była prawda, ale z drugiej strony temat wspomniany przez Hikariego nigdy się nie rozwinął.
- Weź mi lepiej powiedz, na kiedy planowane są te twoje uroczystości - zwrócił się do Keia, zwinnie zmieniając tematu. Zaraz potem spojrzał na drugiego znajomego.
- Słyszałeś? Seinar dostanie na turnieju awans na szoguna. A jak tam twoja kariera w ogóle? - zagaił do Terumiego, bo i jego trzeba było zająć jakiś nowym tematem. - Bo mnie to już jakiś czas temu lider zapytał, czy byłbym zainteresowany cesarzowaniem, gdyby powstało jakieś większe klanowe porozumienie. No ale nie wiem, na ile był wtedy poważny. Uznałem, że mnie zwyczajnie sprawdza, czy jestem łasy na władzę - pochwalił się przed kolegami na koniec, no bo przecież było czym.
- Myślicie, że któryś z tych młokosów ma jakiś większy potencjał? - rzucił parę chwil później, będąc ciekawym spostrzeżeń pozostałej dwójki odnośnie turniejowiczów. Nie był to jego główny cel, ale gdyby pojawił się jakiś zdolniacha, można byłoby wziąć go pod uwagę zachęcenie do członkostwa w Klepsydrze. Przecież to właśnie w głowie Seinaru podczas turnieju w Cesarstwie zasiał pewien pomysł, który później wykiełkował i teraz nabierał kształtów.

[Hikari]

Wieści o państwie Sanada lekko zaskoczyły Hikariego, który nie spodziewał się Ci później zabili swoich gości. Jeżeli to dotyczyłoby tylko Shigi mógłby się tego spodziewać, sam miał chęć wykonania na nim egzekucji przez pewien okres. Inna sprawa zupełnie z Chise, która wydawała się posiadać z nimi dobre relacje. Swoją drogą, czy oni nie wspomnieli przypadkiem o Midori? Czyli cicha sprawa w której brali udział była tą samą o której opowiadał Yami? Miał nadzieję, że nie był jedynym nieobecnym na świecie, byłoby mu wstyd. Od kiedy przybył do Yinzin każdy miał jakieś powiązanie z tą sprawą.
- Zrozumiałbym gdyby załatwili Shigę, Shikarui opowiedział mi trochę o nim tamtego wieczora. Kazał wręcz na niego uważać, zresztą przyszedł jako osoba towarzysząca. Nie był zaproszony w porównaniu do Chise.
Westchnął nie wiedząc co o tym sądzić. Czyżby ten człowiek aż tak się zmienił, albo się z nim coś stało? Może czarne znaki widziane teraz na arenie miały z tym coś do czynienia? Nie były one dla niego naturalne. Poza tym teraz dostrzegł nieścisłości, brakowało tego w wczorajszej relacji wydarzeń z akcji w lesie.
- Wiesz, coś mi się w tym wszystkim nie zgadza. Wczoraj spotkałem ich w onsenie, gdzie zapoznali mnie z niejakim Yamim. Gdy zostaliśmy sami po paru pytaniach opowiedział trochę o sprawie. Nic nie wspominał o zabójstwie, ani o waszym uczestnictwie będąc z nimi w grupie. Dodatkowo te czarne pieczęci, nie pasują do jego zdolności klanowych. Miałem do czynienia z ranmaru wcześniej. Sam nie wiem co o tym myśleć, ale wezmę pod uwagę wasze ostrzeżenia póki nie wiem co tutaj jest grane.
Nie mógł przez brak sympatii jednej organizacji całkowicie nagle zrywać kontakty. Byłoby to nienaturalne, zresztą drugie tyle osób miało opinię wręcz przeciwną. Postanowił utrzymywać relację jaka obecnie jest, nie spisywać ich jeszcze na straty samemu się nie przekonując do tego. Nie chciał się poddawać niczyim manipulacjom bezmyślnie, już przeszedł ten okres w swoim życiu żałując tego.
- Tamten posłuch uzyskałem wykorzystując sytuację. W wiosce była pewna grupa dupków, z której jeden mnie nienawidził. Miałem wystąpienie, które mogli usłyszeć więc zadeklarowali dołączenie do Kaguya. Szkoda, że większość osady bardziej chciała im dokopać zamiast mnie.
Mógł to nazwać również szczęściem, bo nie spodziewał się nigdy takiej reakcji. Kiedy odpowiedział Seinaru ten zreflektował się odnośnie ojcostwa władcy piasku co musiało zakończyć się pytaniem. Prawdę mówiąc Hikari nigdy się nie zastanawiał nad tematem, przy wznowieniu kontaktu poprzez listy miał inne rzeczy na głowie. Brak jakiejkolwiek wspominki o tym okazał się tylko próbą manipulacji, co było dość zwyczajne dla kruków.
- Na prawdę? Gratuluję.
Uśmiechnął się do samuraja nie mając pojęcia co oznaczał shogun. Terumi nie orientował się w zwyczajach na Yinzin i Teiz, które były zupełnie inne od kontynentu. Nawet w nazwach piastowanych pozycji, tylko zadawać takie pytanie mogłoby być niezręczne. Szczególnie po winszowaniu nowych obowiązków.
- Wstyd się przy was przyznawać do swojej rangi Akoraito, podobnie jak narzekać na lidera mającego uprzedzenia przez zdradę moich rodziców. Podobno bardzo ufał mojemu ojcu w przeszłości.
Lekko westchnął mając początkowo problem znaleźć odpowiednie słowa w głowie.
- Co do Twojego cesarzowania, nadawałbyś się, już wyglądasz na jednego.
Żartobliwie pochwalił swojego starego znajomego, na czym wcale nie zamierzał kończyć.
- Poza tym patrząc jak dobrze prosperuje założone takie przez Natsume mógłbyś zdobyć spore poparcie, nie patrząc już na całą listę pustynnych dokonań. Wcale nie dziwi mnie taka propozycja.
Kolejny komplement wypowiedział już całkowicie poważnie, nie chciał aby to również zostało przyjęte jako dowcip. Niedługo później różnokolorowe źrenice zwróciły się w kierunku areny.
- Z tego pokolenia stawiałbym głównie na użytkownika piorunów ciągle walczącego.

[Seinaru]

Wiadomo, że do informacji otrzymywanych od prawie nowego znajomego, zwłaszcza tych kontrowersyjnych, podchodzi się z dużym dystansem. Seinaru rozumiał to i nie żądał w żadnym razie przyjęcia jego punktu widzenia. Na odpowiedź Hikariego, która zawierała dużo rezerwy, samuraj skinął tylko głową. Na pewno nie zamierzał informować Terumiego o tym, że spotkany przez niego Yami odegrał kluczową rolę w finałowym akcie walki z Biju, ofiarowując się jako pojemnik do jego zapieczętowania. Hikari po prostu musiał zobaczyć, dotknąć i przekonać się na własnej skórze i tego Kei z całego serca mu życzył. Jeśli odkryje w Shikaruiu dobrą stronę to proszę bardzo, droga wolna. Warto jednak, żeby był przy tym ostrożny i nie skakał na głęboką wodę.
Na szczęście ten wątek mogli już chyba ostatecznie zostawić w tyle. Samuraj skupił się na odpowiedzi Ichirou, która nieco go rozczarowała. Nie był on więc jeszcze niczyim rodzicem? Ojcostwo zdecydowanie dodałoby mu uroku i ociepliło nieco ten dumny i wyniosły wizerunek, ale to chyba jeszcze nie był jego czas. Chociaż kto go tam wie, samuraj na pewno nie winiłby go za utrzymywanie takich sekretów w tajemnicy i zaprzeczaniu im najdłużej jak tylko się dało. Skoro twierdzi że to tylko plotki, to niech i tak będzie.
Oh, a dalej nawet Keiowi dostało się pięć minut w całej rozmowie, bo dotychczas wątki obracały się tylko wokół dwóch z trzech rozmówców. Gdy Ichirou ponownie wywołał go do tablicy, Kei nie krył również swojej niewiedzy.
- W sumie to nie wiem, na razie czekam. Spodziewam się, że Tadatoshi przyśle gdy nadejdzie czas, ale tak naprawdę w nic mnie nie wtajemniczył. - Seinaru spojrzał na Asahiego, a potem na Hikariego. Na razie samuraj wiedział tylko tyle, z czego zdążył się już zwierzyć Sabaku. Ma sędziować walkę, a potem zaprezentować swoje umiejętności na arenie. Kei dotychczas nie miał zielonego pojęcia o tym, że przed ostatnim awansem będą go czekały jeszcze jakieś próby i testy. Gdy odwiedzał Yakuina na Teiz był przekonany, że będzie to załatwione formalną rozmową i zakończone uściskiem ręki. Czy każdego kandydata na szoguna tak testowano? Nie miał bladego pojęcia, ale też nie zamierzał stawać okoniem. Nie miał absolutnie nic przeciwko tego typu prezentacjom, chyba tylko tyle że musiał najpierw przeczekać wszystkie walki, zanim nadejdzie jego kolej.
- Dzięki. - Odpowiedział na gratulacje Terumiego, lecz potem szybko myślami wrócił do idei Ichirou jako władcy całej Pustyni. I tutaj w jego głowie zrodziło się wiele pytań i scenariuszy naraz. Dotyczyły one głównie tego, co Asahi odpowiedział swojemu liderowi i co naprawdę chodziło mu po głowie. Duży sojusz na pustyni na pewno byłby korzystny dla całego regionu, ale czy Klepsydra miałaby brać udział również w tym? Z każdym kolejnym zdaniem podczas tego dziwnego spotkania wyobraźnia podsuwała coraz to nowe i coraz bardziej wybujałe scenariusze na temat tego, ile jeszcze jest do zrobienia przed emeryturą. Na razie jednak Kei dał temu spokój i spojrzał na arenę, aby ostudzić trochę myśli od cesarzowania i awansowania. Nie wydobył z siebie żadnego komentarza na temat pustynnego cesarstwa.
- Jego przeciwniczka też jest nie najgorsza. Na pewno oboje są warci zapamiętania. Robią dobre widowisko. - Dodał do komentarza Hikara. Oczywiście, walki turniejowe znacząco różnią się od tych, które toczy się na śmierć i życie poza stadionem, lecz taki sprawdzian też czemuś służył. Samuraj był zdania, że bezpieczeństwo zapewniane przez sędziów daje walczącym większą swobodę i pozwala rozwinąć skrzydła. Bycie kreatywnym na polu walki to zawsze bardzo duża zaleta, a zmieniający się w kolejnych etapach przeciwnicy na pewno sprzyjali ruszeniu mózgownicą.

[Ichirou]

Cichutko, praktycznie niesłyszalnie odetchnął z ulgą, kiedy udało mu się gładko wybrnąć z tematu domniemanego, ale w żaden sposób potwierdzonego ojcostwa. Był niemalże przekonany do swoich wyjaśnień, bo przecież niezbyt pocieszną nowinę otrzymał jedynie raz od typka z organizacji, do której nie miał zaufania. Sława generowała plotki, a do tego pewnie niejedna baba chciałaby wkręcić w tatusiowanie osobę o tak wysokim statusie, jakim mógł poszczycić się Asahi.
Niczym wprawny dyplomata przeniósł rozmowę na inne tory i zaangażował obu rozmówców w nowe tematy. Seinaru co prawda nie powiedział nic, czego Ichirou już by nie wiedział, ale swoją robotę wykonał. Zagadał Hikariego i siebie zresztą też, a Sabaku miał chwilę na wytchnienie i zebranie myśli do dalszej konwersacji.
Kiedy padł temat jego ewentualnego awansu na najwyższe możliwe stanowisko, machnął ręką zbywająco, jakby nie było tematu, albo temat był zwyczajną błahostką.
- Nie no, dajcie spokój. Ta władza i status są kuszące, ale stwierdzam, że to w sumie nie jest warte poświęceń. Może kiedyś, jeżeli trochę zdziadzieję i nie będę już taki chętny do działania. Wystarczy, że raz na jakiś czas odwiedzę Jou, mojego lidera, to mi się odechciewa liderowania na jakiś miesiąc. Mówię wam, gość calutkie dnie przesiaduje w swoim gabinecie. Chyba jest najbledszym człowiekiem na pustyni. No i nic takiego aktywnego nie robi, chociaż jest świetnym wojownikiem. On ślęczy nad papierami, a ja tłukę innych liderów i wszystkich innych, którzy są do wytłuczenia. Jako szef Klepsydry nie mam takich ograniczeń – przedstawił swój punkt widzenia. Wciąż czuł się młodo, miał sporo energii do działania i nie chciał przykuwać się do jednego miejsca, a z tym wiązała się funkcja przywódcy klanu, a tym bardziej jakiegoś większego międzyklanowego porozumienia.
- No i w sumie ten Natsume coś zdziałał od momentu zdobycia władzy na wyspach? Coś w tym cesarstwie się dzieje? Jakoś nie śledzę nowinek zza morza – stwierdził, po czym wzruszył ramionami i wrócił do oglądania walk turnieju, które chyba zmierzały do końca i niebawem miały wyłonić ostatnich półfinalistów.
- Czyli co, ustalamy tradycję i zwycięzca turnieju dostaje zaproszenie do Klepy? – zarzucił swobodnie myślą, bo przecież tak właśnie to wyglądało do z samurajem.

[Hikari]

Terumi nigdy nie spodziewał się, że liderowanie rodu może być takie nudne. Mając odpowiedzialność na głowie całej prowincji widocznie przechodziło przez niego tonę papierów. Dotychczas miał doświadczenie głównie z biura Jōichirō, którego największą uciążliwością był areszt domowy. Nie mógł opuścić wioski, bo stworzyłoby to zbyt dużą okazję dla Sanjin do ataku. Posiadał trochę dokumentów do podpisywania codziennie, ale nie przeszkodziłyby mu one aby uczestniczył w wojnie znajdując tymczasowe zastępstwo.
- Wszystko zależy jakim cesarzem chciałbyś być. Mając wszystko pod kontrolą nie uniknie ciebie strata dotychczasowego życia, z drugiej strony możesz również zostać tylko twarzą sojuszu. Oddać władzę radzie złożonej z zaufanych liderów szczepów i rodów, zostawiając sobie wolną rękę.
Wzruszył ramionami podając możliwe rozwiązanie problemu. Miało to swoje wady, potrzebowało też opracowania poświęcając wiele dni, ale możliwe do zrealizowania. Wszystko lepsze niżeli związek z biurkiem do emerytury, więc obawy władcy piasku były zrozumiałe.
- Natsume zakładając cesarstwo zapewnił im bezpieczeństwo, nikt nie pokusi się zaatakować wysp kiedy mają taką przewagę militarną. Jak rozmawiałem z tubylcami przyniosło to również stabilną sytuację polityczną bez wewnętrznych konfliktów i stały rozwój. Same pozytywy.
Słysząc słowa o poddaniu natychmiast odwrócił się w kierunku pojedynków zauważając mężczyznę wcześniej przybierającego dziwne znaczki schodzącego z areny. Nie zauważył jak doszło do takiego wyniku, więc ciężko było oceniać walkę nie przyciągającej uwagi od jej rozpoczęcia. Zamiast wyrzucanie żelastwa Hikari wolał oglądać pokaz piorunów wymieszanych z żelaznym piachem. Niedługo dzisiejszy spektakl dobiegał do końca.
Przemilczał pytanie odnośnie zapraszania zwycięzcy turnieju do klepsydry nie będąc jej członkiem. Mógłby tylko odradzić słysząc gdyby jego znajomi pakowali się w jakieś szambo, ale to było raczej dobrym rozwiązaniem. Sam fakt posiadania kilku zwycięzców przynosiłby sławę organizacji wokół której głównie toczyły się rozmowy. Asahi musiał bardzo zżyć się z funkcją i obowiązkami założyciela. Kiedy panowie skończyli dyskusję ponownie się odezwał, tym razem z pytaniem chcąc uniknąć ciszy.
- Więc Seinaru, będąc już shogunem zmieni się jakoś twoje życie? Mam nadzieję nie zmuszą do papierologii.

[Seinaru]

Kei sam nie miał żadnych wieści z południowych wysp, dlatego z zainteresowaniem słuchał o tym, co Hikari wiedział o aktualnej sytuacji w Cesarstwie. Wyglądało jednak na to, że po prostu dalej sobie istnieje i w sumie to o... tyle. Gdyby spojrzeć na to obiektywnym okiem, to nie było w tym nic złego.
- Właśnie, w kupie siła. - Odezwał się do Ichirou przytakując Hikariemu.
- Fakt że nic się tam nie dzieje, to moim zdaniem dobra wiadomość. Ludzie chcą żyć w pokoju i poczuciu bezpieczeństwa i tego oczekują od swojego władcy. Nie trzeba nic więcej, tylko spokój, pełny brzuch i od czasu do czasu jakaś rozrywka. - Może oni byli jednostkami o niespokojnym duchu przygody, których zew porywał na coraz to niebezpieczniejsze misje, ale tacy shinobi czy samurajowie to jednak mniejszość. Oni nie śpią, żeby spać mogli ci, których celem jest po prostu wieść spokojne i udane życie. Poza tym, kariera wojownika też nie trwa zbyt długo i Seinaru był w pełni świadomy tego, że kiedyś znudzi mu się kursowanie tam i z powrotem, że pewnego dnia będzie chciał wrócić do domu i nie wychodzić z niego dalej niż do pobliskiej wioski. Wtedy jednak sam będzie chciał, aby ktoś inny zapewniał mu spokój na Teiz i Yinzin, aby nie musiał się tym przejmować. Tak właśnie musiał działać dobry władca, dawać to podstawowe poczucie bezpieczeństwa i opieki.
- Nie spodziewam się, żeby posadzili mnie za biurkiem. W czasach pokoju szogun to tylko tytuł bez specjalnych przywilejów, chociaż odpowiada wtedy tylko przed Liderem i może takiemu szogunu wpaść czasem jakieś bardziej wymagające zadanie. Podczas wojny natomiast są to jednostki dowodzące wojskami, od których oczekuje się już jakiegoś doświadczenia i wzięcia na siebie odpowiedzialności. Można to porównać chyba do waszego Kogo, albo takiego ważniejszego Sentokiego. - Wyjaśnił Hikariemu dość kompleksowo, z czym wiąże się dla niego awans. Na papierze nie wyglądało to zbyt korzystnie dla szoguna - nowe obowiązki i żadnych realnych, wymiernych korzyści. W praktyce jednak Seinaru i tak ruszałby na pewno na coraz to trudniejsze zadania, a więc byłby coraz częściej zauważany i może nawet doceniany. W jego przypadku awans naturalnie wynikał z poczynań, a i prestiż który dawał tytuł szoguna był o wiele większy, niż zwykłego Hatamoto.
Ponownie zerknął na arenę, gdzie zakończyły się już trzy z czterech walk.
- Ta dziewczyna ma ewidentnie więcej szczęścia niż umiejętności. - Skomentował wygraną Tamaki, po czym skupił się już tylko na ostatniej batalii, która była już chyba bliska rozstrzygnięcia.
- No nie wiem, serio chcesz ich rekrutować? Pomiędzy twoim zaproszeniem, a moim dołączeniem minął szmat czasu. Nie wiem, czy nie będą odstawać. Zresztą... z chęcią takie decyzje zostawiłbym tobie. - Samuraj zupełnie nie był przekonany do tego co widział. Może nie patrzył na to już z perspektywy młokosa i żywego uczestnika jakim był sam cztery lata temu, lecz teraz widział więcej, doświadczył więcej i nie robiło to już na nim aż takiego wrażenia, jak powinno. Widział jednak talent i potencjał. Może by ich tak wziąć do Szkółki Klepy?

[Ichirou]

Wizja Hikariego dosyć dobrze pokrywała się z tym, jak Ichirou widział się w roli przywódcy klanu, pustyni czy nawet całego kontynentu. Na pewno nie usiedziałby na dupsku zbyt długo i wolałby pełnić na co dzień co najwyżej funkcję reprezentatywną, a podejmować decyzje jedynie w kluczowych sprawach, zrzucając tym samym błahostki swoim ludziom. W sumie pięknie, kolorowo, ale z drugiej strony Asahi nie był aż tak naiwny, że to wszystko mogłoby iść tak gładko.
- No niby tak, ale na co wtedy przywódca, skoro przywódca jest tylko z nazwy i niczemu nie przewodzi. No i pałętanie się po świecie z taką funkcją mogłoby przynieść trochę kłopotów. Co jak jakaś inna frakcja na takiego zapoluje? No ja wiem, wiem, Natsume wspaniały cesarz, pogodził te wszystkie klany i w ogóle niech mu całują zimne stópki, no ale do tego piję, że od momentu zajęcia tronu nie zrobił chyba niczego głośnego. Albo to ja o niczym nie usłyszałem – stwierdził, wzruszając ramionami. Łatwo było snuć różne scenariusze, ale trzeba było stąpać pod ziemi. To nie tak, że Asahi wykręcał się od władzy. Jeżeli ktoś by mu ją ofiarował, proszę bardzo, przyjąłby ją pewnie nawet bez większego zawahania. Rzecz w tym, od niepozornego, badającego pytania lidera na temat objęcia tytułu cesarza do faktycznego objęcia najwyższego stanowiła była naprawdę długa droga – dłuższa niż najdłuższe, wykańczające przeprawy przez bezkresne piaski pustyni.
Z cechami rangi szoguna został już wcześniej zapoznany, więc mógł teraz bardziej skupić się na ostatniej z walk. Jej rezultat okazał się być satysfakcjonujący, ponieważ to przedstawicielka jego regionu przeszła do kolejnej fazy.
- Nie no, nie mówię, żeby od razu rekrutować, ale zainteresować się można. Ile takich starych wyg zostało? Trzeba szukać potencjału wśród młodych. - Założył nogę na nogę, a potem przeniósł wzrok na Hikariego, bo obecny temat przypomniał mu pewne nowinki, które pewnie jeszcze nie dotarły do Terumiego.
- Co do tych starych wyg, to mówiłem już, że Muraiowi się zginęło? No na tej wyprawie w Midori co byliśmy z Seinarem, więc jednego z Krwawego mniej. Yoichi został kaleką, Natsume w cesarstwie pewnie przymarzł do stołka, no i ten pieprzony Yoshimitsu gdzieś coś pewnie kombinuje. Krwawe Pokolenie robi się martwe, liderzy się zmieniają, kolejni wielcy giną. Połowa ninja, ekhm, i samurajów też, z którymi mieliśmy do tej pory do czynienia, pewnie już gryzie piach. Nie chcę brzmieć jak stary dziad, tylko chodzi mi po prostu o to, że jakbym miał ściągać do grupki samych kolegów i znajomych, to zaraz bym musiał zacząć łazić po grobach. - Nie był sentymentalny, po prostu taka była prawda. Zdecydowana większość tych mniejszych, a nawet i istotniejszych bohaterów odgrywała jedynie nieduża rolę w króciutkim epizodzie dziejów świata shinobi.

[Hikari]

Samuraj zgodził się z w pozytywach odnośnie Cesarstwa, ale to nie mogło zaspokoić władcy piasku. Wizja przedstawiona przez Hikariego miała swoje minusy, które dostrzegał. Sam miałby problem z przyjęciem takiej pozycji patrząc jak wielka to jest odpowiedzialność, więc wcale nie zachęcał do tego. Bardziej przedstawiał opcje czy rozwiązania, które można wziąć pod uwagę w przyszłości.
- Wtedy dana frakcja szukając z tobą guza musi być bardzo pewna swego, spodziewając się nawet możliwej wojny. Nie znajdziesz na to remedium, wszystko ma plusy oraz minusy. Mogę pomóc wyciągnąć jak najkorzystniejszą formę cesarzowania, ale nic nie zmieni pewnych wynikających z tego problemów. Na przykład zamiast dzierżawić tylko nazwę cesarza mógłbyś stać się symbolem pokoju i siły pustyni, protektorem tej ziemi czy reprezentantem rady i ludzi. Byłbyś pierwszy, który podąża tą ścieżką, więc to ty musiałbyś wyznaczać na niej szlaki. Nie daj sobie wmówić inaczej, gdybyś kiedyś się zgodził.
Rada mogła być zupełnie niepotrzebna, czy odrzucona. Nie zdziwiłoby to wcale Terumiego, który zamierzał w ten sposób porzucić temat bez dodania czegokolwiek ciekawego. Wolał uniknąć nagabywania jakim mogłoby się to skończyć, zamiast tego wysłuchał nowych obowiązków Seinaru, które dość przypominały najwyższe rangi shinobi. Shogun ma prawo dowodzenia na wojnie, odpowiada tylko przed liderem przez co odpowiedzialność za swoje czyny spada tylko na niego samego.
Chwilę posłuchał dyskusji członków klepsydry odnośnie proponowania członkostwa zwycięzcy turnieju, ale wciąż się postanowił nie włączać. Zamiast tego oglądał ostatni pojedynek, gdzie piorunowy chłopak walczył z użytkowniczką metalu dając nie najgorszy spektakl. Yogańczyk zareagował dopiero na słowa skierowane do niego odnośnie śmierci kolejnego z krwawego pokolenia. Na jego twarzy momentalnie pojawiło się dość spore zdziwienie, zapamiętał Murai'a jako może dziwną, ale silną jednostkę.
- Mówisz mam szczęście nie występując w Sachū no Senjō, bo mógłbym być następny?
Odpowiedział lekkim dowcipem kupując chwilę na lepsze przemyślenie kolejnych słów.
- Musisz się do tego przyzwyczajać, z tym całym antykreatorem szalejącym ponownie po świecie. Przez ostatnie dziesięć lat było więcej konfliktów niżeli przez poprzednie pół wieku. Wielcy umierają w wyjątkowo szybkim tempie, ale wojny ujawniają nieoszlifowane diamenty. Młode pokolenie może być zdolniejsze od nas gdy przetrwają ciężkie czasy.

[Papyrus]

Jak pośród tego całego tłumu można było znaleźć jedną osobę? Cztery trybuny, całe miasto w zasadzie pełne ludzi, ludzi w cholerę i w każdym miejscu. Tłum mimo wszystko zaczął się nieco przerzedzać, walki się skończyły. Ludzie chcieli zaznać nieco wolności przed kolejnymi potyczkami, mieć nieco czasu dla siebie. Trybuny powoli pustoszały. W całym tym tłumie kilku ninja dalej siedzących na miejscu niespecjalnie się wtapiało, na dodatek byli dość charakterystyczni.
Biorąc pod uwagę niedawną sytuację ze strażnikami i Shikaruiem oczywistym było, że strażnicy bardziej niż wcześniej kontrolowali trybuny i ich okolice. Ktoś mógłby powiedzieć, że "naprawiali swój błąd", inni że przez właśnie ten błąd w końcu osiągają standard ochrony. Ba, przecież jeden z nich złapał dziewczę które zostało wyrzucone z trybun. Jeden ze strażników podszedł właśnie do Seinaru, zauważając go w tłumie opuszczających trybunę widzów.
- Seinaru-dono - ukłonił się lekko w ramach pozdrowienia dla wyższego rangą - Przychodzę żeby poinformować, że walka którą masz sędziować odbędzie się jutro. Zdaje się Hyuga Tamaki i Yoshida Yuu. Szczegóły wyjaśnimy ci przed walką, ale nie będzie to odbiegało od tego co widziałeś w dotychczasowych walkach. Zgłoś się do pokoju sędziów kwadrans przed południem. Tyle ode mnie. - powiedział szybko, raz jeszcze kiwając głową do Seinaru i spółki, odchodząc w stronę wyjścia z trybun stanowczym i szybkim krokiem.

[Seinaru]

Nie było nic dziwnego w tym, że ci którzy trudnią się tak niebezpiecznym zawodem umierają. Większą niespodzianką było to, że istnieli tacy jak Seinaru, Ichirou i Hikari, którzy w branży byli w stanie przetrwać aż tak długo. Kei nie zdążył poznać Muraia, przez chwilę uciekali jedynie ramię w ramię przed walącymi się im na głowę głazami, ale tego epizodu nie można było nazwać nawet przelotną znajomością. W tym co mówiło obu panów była jednak sama prawda - dwie niedawne wojny na pewno zebrały mnóstwo ofiar i to nie tylko tych sławnych. Na pewno wiele rodzin straciło swoich ukochanych zupełnie niepotrzebnie. Głupie to było, ale nikt nie jest w stanie powstrzymać rozlewu krwi całkowicie, nawet gdyby miał władzę absolutną i trzymał w garści cały świat. Ot, taka jest ludzka natura.
Ćwierćfinały nareszcie dobiegły końca. Kei zdążył już zapałać sympatią do posługującego się raitonem blondyna i był trochę zawiedziony tym, że chłopak ostatecznie przegrał. Na pewno wyróżniał się efektownym sposobem walki, ale ostatecznie brakło mu wytrenowanego ciała, aby być w stanie zablokować atak przeciwniczki. Krótko po tym jak ucichły ostatnie brawa, do trio zbliżył się jeden ze strażników czy może posłańców organizatorów turnieju. Przekazał Seinaru wiadomość o tym, że nareszcie nadeszła jego kolej na zastąpienie na arenie jednego z sędziów.
- Dziękuję bardzo, na pewno się stawię. - Odparł krótko na otrzymane wytyczne, a gdy mężczyzna oddalił się, zwrócił się do Asahiego i Terumiego.
- Wygląda na to, że nic więcej się już tutaj nie wydarzy. Odwiedzę ryokan w którym się zatrzymaliśmy i przygotuję się do jutrzejszej walki. - Spojrzał na Ichira, który chyba nie miał powodów żeby zatrzymywać go dłużej na trybunach. Na pewno będzie w stanie zapewnić sobie godne towarzystwo w czasie, gdy Kei nie będzie mógł mu towarzyszyć następnego dnia podczas walk półfinałowych.
- Zobaczymy się jutro po południu. Miło było! - Pożegnał się ze swoimi rozmówcami i zniknął z trybun, kierując się do Shiro Usagi, aby następnego dnia stawić się już na rozpoczęciu "swojej" potyczki.
zt.

[Tohaku]

Dzień półfinałów.

---

Pierwsze dwa dni turnieje pewnie za jakiś czas zleją się w pamięci młodzieńca w jeden. Oba przebiegły w bardzo podobny sposób. Poirytowanie tudzież panika, próba uspokojenia się, trening, sen. No, w przeddzień półfinałów złapał go jeszcze lekki katar, gdy wrócił do wioski, coby nie miał za dobrze. Na szczęście zmęczenie było na tyle duże, że chwilowe przerażenie (a co jeśli zaraził się jakimś świństwem od tego gbura, który na niego kichnął?) szybko odpłynęło, bo niemalże od razu po kąpieli zmorzył go sen. Perspektywa choroby była na tyle świeża, że po przebudzeniu się nie było po niej ani śladu w umyśle Tohaku, przez co raz jeszcze mógł się psychicznie przygotować na wyciągnięcie jak najwięcej z kolejnej porcji zmagań.
Na trybunie zjawił się punktualnie, tym razem zamiast przypadku stawiając na wybranie tej, z której dochodziło najmniej hałasu, coby ograniczyć otaczającą go gawiedź do minimum. Widząc tylko oczy siedemnastolatka mogłoby się wydawać, że gdy wspinał się po schodach, to nie czuł nic, ale było to bardzo dalekie od prawdy. Choć zewnętrznie starał się tego za bardzo nie okazywać, to był cholernie podekscytowany. Czwórka najlepszych wojowników to już nie przelewki i zżerała go ciekawość, kto wyszedł zwycięsko z pojedynków, do których zakończenia nie dotrwał. Dlaczego zwyczajnie nie sprawdził drabinki? Ach, przyda się nutka zaskoczenia w tym przesadnie ostrożnym życiu, prawda?
Tak też zajął miejsce i z ledwo ukrywaną niecierpliwością zaczął czekać na ogłoszenie starć. Oczywiście starał się wybrać sobie jak najmniej zaludnioną połać trybunów przy barierkach, coby jak najdokładniej móc obserwować to, co się będzie działo na arenach. A wreszcie zaczynało się dziać, bo nieznany do tej pory widowni sędzia zjawił się na pierwszym z pól i przedstawił pierwszą parę półfinalistów. Tamaki Hyūga. Zatem to ta dziewczyna wygrała poprzedni, nudnawy pojedynek. Cóż, o ile Yoshimitsu jeszcze oglądał zmagania to mógł być nieco pocieszony tym, że osoba, która go pokonała, zaszła tak daleko. No właśnie, białowłosy, co z nim i umówionym spotkaniem w barze? Nieważne. Ot, po prostu. Obojętność i brak umiejętności społecznych Tohaku raz jeszcze ujrzały światło dzienne, gdy postanowił zwyczajnie olać swoją "obietnicę" i skupić się na przyjemnościach. Przeciwnikiem ciemnowłosej był — jak się okazało — Yuu Yoshida. No, w tym starciu można było dość pewnie wskazać faworyta. Przedstawiciel klanu Kami wydawał się woleć walkę na dystans, w której to jego oponentka pokazała bardzo niewiele. No ale cóż, może los okaże się przewrotny i że Tamaki miała coś w zanadrzu? Czas pokaże. Tymczasem...
Udanych igrzysk i niech los zawsze wam sprzyja.

[Ichirou]

Owszem, mogli sobie pogadać i podumać nad wizją możliwego liderowania jakiemś większemym porozumieniem między klanami, ale to jednak nie od Ichirou zależało, czy i jakie kształty nabierze coś, o czym wstępnie debatowano na najwyższych szczeblach władzy na Samotnych Wydmach. Diabeł Świtu bez wątpienia był ikoną całej pustyni, być może nawet najsilniejszym jej wojownikiem, ale nie on zarządzał klanem, nie kontaktował się na co dzień z przywódcami innych klanów, nie podejmował decyzji na temat przyszłości regionu. Był znaczącą figurą na politycznej planszy, ale tylko tyle. Nie kierował innymi pionami. Na ten moment mu to wystarczało, bo cenił Jou i popierał jego sposób sprawowania władzy. W innym przypadku już dawno rozważałby przewrót w klanie, ale na to się nie zanosiło i raczej nie miało się zanosić. Niewykluczone, że jego stale rosnący apetyt kiedyś osiągnie rozmiary, że złotooki Sabaku zechce zająć najwyższe stanowisko w regionie, ale na pewno nie w taki sposób, w jaki dokonała się zmiana liderów u Kaguya tuż przed bitwą o Atsui.
Nie ciągnął już dalej snucia odległych scenariuszy, bo nie było już takiej potrzeby. Na sugestię Hikariego odnośnie młodych i zdolnych shinobi zaśmiał się cicho, może nawet odrobinę wykpiewająco.
- Nie wiem, jak wy, ale też wychowałem się w ciężkich czasach i nie dam się dogonić, ani tym bardziej prześcignąć jakimś chłystkom. Jak którykolwiek z tych turniejowych gówniarzy osiągnie chociaż połowę tego co ja, to ugryzę się w język i przyznam ci rację – odpowiedział z pełnym przekonaniem, bo z pokorą to miał niewiele wspólnego. Turniej był tylko zabawą, rozrywką dla uciechy pospólstwa. Niewiele to miało wspólnego z prawdziwą wojną, którą Asahi poznał jak mało kto, czy innymi wyzwaniami, przebijającymi najśmielsze wyobrażenia większości ninja.
Przy trójce znajomych pojawił się przedstawiciel straży, który poinformował Keia o jego jutrzejszym sędziowaniu. Kiedy tamten już sobie poszedł, Sabaku szturchnął łokciem kompana.
- Resztę dnia będziesz się szykował? Zbroję masz do wypolerowania, czy co? – rzucił, a potem kiwnął głową na pożegnanie samurajowi. W sumie dobrze wyszło, bo choć lubił towarzystwo Pasterza z Teiz, to przesadą byłoby trzymanie się razem przez całe wydarzenie. Jeszcze by się zmęczyli sobą czy coś.
- No dobra, to nie ma co tu dłużej siedzieć – odrzekł do Hikara, ospale podnosząc się z miejsca. Potem zebrał się w kierunku wyjścia z areny. - Na ten moment chyba mamy wszystko wstępnie obgadane. Po turnieju wpadnij do Teiz do Seinara, tam w gronie paru osób sobie porozmawiamy o detalach. No to do później – objaśnił krótko w drodze i pożegnał się z Terumim. Później pokręcił się samemu po Watarimono, szukając jakichś interesujących rozrywek.

• [zt]

[Yosuke]

Turniej - dzień trzeci

Kolejny dzień zmagań na turnieju zakończony. Druga runda przyniosła o wiele większe widowisko, gdyż pozostało coraz mniej i coraz lepszych zawodników. Prezentowany przez nich poziom wzbudzał podziw oraz uznanie publiczności, a także podnosił prestiż całego wydarzenia. Na trybunach potrafiło się jednak dziać równie dużo, przecież spory tłum oznaczał sporo problematycznych osób. Yosuke swoimi oskarżeniami doprowadził do słownej konfrontacji z osobnikiem, którego uważał za oszusta, co zakończyło się wymianą zdań, przekazaniem broni w ręce Rekinka oraz wyzwaniem samuraja na pojedynek o honor przez Harishama.

Opuszczenie trybun przez trójkę znajomych nieco uspokoiło klimat. Co prawda nie był to tak wesoły wieczór jak dnia poprzedniego, jednak Hoshigaki próbował zachowywać się tak, jakby tej sytuacji na trybunach nie było. Przez wzgląd na Tamaki wolał bardziej świętować jej zwycięstwo niż ciągle przejmować się tą podróbką wojownika. Noszony przy pasie mieć przypominał jednak o sobie regularnie. Ciążył on młodemu shinobiemu niczym kula u nogi. Nie był przyzwyczajony do noszenia przy sobie takiego kawałka stali, choć musiał przyznać, że samo uczucie noszenia broni zaczynało mu się podobać. Nadal jednak świadomość, że jest to czyjaś broń, wierciła mu dziurę w brzuchu. Mimo, że ostrze zostało mu przekazane, w dość dziwnym zwyczaju, którego nie do końca rozumiał i tłumaczył go sobie próbą manipulacji, to jednak nadal czuł się tak jakby tą broń po prostu ukradł. Jak zwyczajny i najpodlejszy złodziej, ukradł coś tak cennego i ważnego dla drugiej osoby.

Nowy dzień przyniósł jednak nowe wyzwania i konieczność oswojenia się z nową rzeczywistością. Walki wkrótce miały się zacząć, dlatego też osoby, które w planach miały dalszą obserwację zmagań uczestników, powoli zaczęły się zbierać na trybunach. Dwóch Kantaiczyków mówiło wczoraj, że przybycie przed walkami nie ma większego sensu, nawet jeśli pozwala zająć dogodne miejsca, bo oznacza sporo czekania. Dzisiaj jednak mieli pewne deja vu idąc w stronę areny. Same pojedynki jeszcze się nie zaczęły, ale sędziowie powoli przygotowywali się do przedstawiania uczestników.

-No i znowu za wcześnie- Zaśmiał się chłopak, rozglądając po trybunach. Nie szukał nikogo konkretnego, ale jednak czuł, że sytuacja z wczoraj może się za chwilę powtórzyć. Czy dzisiaj nadal będzie taki agresywny, bezpośredni i pewny siebie? Wieczorne leżenie w łóżku dało mu trochę czasu do refleksji nad własnym zachowaniem. Sam się sobie dziwił, że tak ostro zareagował. Zwykle przecież był raczej spokojny i towarzyski, a wszczynanie kłótni czy prawie bójek nie było w jego stylu. Czyżby jego druga natura, taka bardzo charakterystyczna dla jego rodu, zaczynała się w nim nareszcie objawiać? czy był to aspekt pozytywny, czy może jednak taka agresywność przysporzy mu jedynie problemów? Sporo pytań, a on póki co bał dzielić się swoimi przemyśleniami, nawet ze swoim mentorem.

[Harisham]

Przez niemal całą noc nie mogłem spać, zdenerwowany tym co wydarzyło się na trybunach. Zamiast snu, ukojeniem była jedynie głęboka i żarliwa modlitwa. Nie wiem z jakiego powodu, jednak nieustannie trafiam tutaj na ludzi, którzy są wrogo nastawieni do wiary. Najpierw Yoake i Maname, którzy jednak po prostu chyba chcieli mi dopiec, za moją przegraną walkę w turnieju. Później jednak trafił się ten Yasuo. Mógł się zwyczajnie przyznać, że nie zna się na tym, przeprosić za swoją ignorancję i przy okazji wytłumaczyć się ze stawianych mu zarzutów. Ten jednak próbował jedynie przekupstwa i zaczął obrażać wszystkich dookoła, łącznie z Bogiem Ośmiu Chorągwi. Jego zachowanie naprawdę popsuło mi sporo krwi. Przez to nie potrafiłem nawet cieszyć się zwycięstwem Tamaki.
- Przynajmniej mamy pewność, że nie umknie nam ani sekunda z walk. Tym bardziej, że jeśli poziom będzie rosnąć z dnia na dzień, to teraz zapowiadają się naprawdę niesamowite widowiska.