Wioska Rusutsu 留寿都村

[Atasuke]

Atasuke nie spodziewał się, że zaczną pracę tutaj. Myślał bardziej o jakimś warsztacie, czy chociaż stole, na którym będą mogli spokojnie to wszystko rozłożyć i zaplanować. Tanaka był jednak rozochocony i pewnie by oponował przeniesienie się gdzie indziej jako stratę czasu. Chłopak więc uśmiechnął się do siebie i uklęknął na rozłożonym płótnie. Zdecydował jednak, że gdyby były potrzebne poprawki lub dalsze rozwijanie projektu, to wtedy już na pewno pójdą gdzie indziej. Teraz jednak musiał rozrysować swój plan, by wszystko było dla mężczyzny jasne. Podziękował za zwój, wyciągnął swój pędzel oraz atrament i zabrał się za rysowanie. Najpierw noga jako model, a potem projekt widziany od przodu, ukazujący dwa kije mające stanowić główny element podporowy i dwa miejsca wiązania, oraz widziany od boku, skupiający się na miejscach wiązania. Gotowy rysunek pokazał Tanace. Ten zaś zabrał się za wykonywanie planu, zostawiając Atasuke jedynie wykonanie górnych pasów. Chłopak nie narzekał na przydzielenie mu mniejszej części zadania, gdyż przewidywał, że to górne wiązanie może najbardziej się naprzykrzać dziewczynce, kiedy zacznie używać sprzętu, więc skupił się na solidnym wykonaniu. Wziął odpowiednio długi pas i zaczął formować ją zgodnie z obmyślonym przez siebie planem. Dodał też dziurki do pasa, by można było modyfikować jego długość, kiedy będzie owinięty wokół nogi.
-Kiedy Yui będzie to nosić, warto jej zapewnić jakiś ochronny materiał na okolicę uda, by skóra nie wrzynała się i nie uszkadzała skóry - powiedział do Tanaki, kiedy zdał sobie sprawę z tego możliwego efektu niepożądanego.
Gotowy pas założył na haczyki przygotowane przez mężczyznę i wziął do ręki pędzel.
-Nie chwaląc się, to myślę, że całkiem nieźle maluję - powiedział do Tanaki z uśmiechem na ustach i zabrał się do zdobienia drewnianych części wzorami kwiatowymi. Skupił się, by malunek był naprawdę ładny i żeby nie zdarzył mu się żaden błąd. Kiedy zakończył, wstał z kolan i wyprostował się. - Chyba jesteśmy gotowi.
Po raz ostatni ocenił wspólne dzieło, upewniając się, iż wszystko pokrywa się z jego planem. Pewnie i tak będzie wymagało to dodatkowych poprawek, ale główny szkielet miał wyglądać porządnie.

[Mei]

Misja rangi D
Liczba postów: 21/15
,,Krytyczny przypadek" Im dłużej pracowali, tym więcej elementów się pojawiało. Gdy praca została skończona, już zaczęto myśleć o możliwych poprawkach lub rzeczach dodatkowo potrzebnych. Jedną z nich był materiał ochronny na miejsca, w których znajdowały się pasy. Faktycznie, jeśliby pomyśleć nad tym projektem, to poruszanie się z wżynającą skórą, na pewno nie można będzie zaliczyć do najprzyjemniejszych. A przecież mieli jej zapewnić komfort, dlatego, gdy do uszu Tanaki dotarła ta nowina. Ten po kiwnięciu głową, żwawo zabrał się do dorobienia brakującego elementu. I tak powstał ochraniacz, składający się głównie ze skóry, a także płaskich deseczek.
Nadeszła chwila, gdy należało ozdobić projekt. Azumbito, nie czujący się na siłach, poprosił młodzika o wykonanie zadania. Na szczęście nie musiał się tym zająć, gdyż Atasuke postanowił pomóc. W czasie jak ten malował kwiaty, ten usiadł po turecku w rogu płachty i przyglądał się, jak prosto można poruszać pędzlem by powstawały piękne twory. Nie zajęło to jednak długo, gdyż starannie produkowane wzorki po chwili stanowiły część znacznie większego dzieła. Zatem, co teraz? Azumbito po zobaczeniu pracy Kagawy, wystawił kciuk przed siebie i wyszczerzył się w uśmiechu - Dobra robota, pięknie wykonane - pochwalił shinobiego, a następnie złapał konstrukcję, jednocześnie podnosząc się na nogi - Chcesz zobaczyć Yui-chan? - zagadnął ochoczo, po tym jak niczego im już nie brakowało. Solidne połączenie wystarczyło teraz wypróbować, a jak mieli to zrobić, jak nie idąc do domu rannej? Nie czekając za długo na odpowiedź, drwal ruszył do przodu. Pewnym siebie krokiem zmierzał do miejsca, które poprzednio odwiedzili. W czasie krótkiej wędrówki od czasu do czasu odwracał się do tyłu - Młody, Ciebie również potrzebuję! Przecież to ty jesteś pomysłodawcą projektu! - krzyknął do chłopaka, próbując go zachęcić, a następnie śmiejąc się wszedł do środka domku. Wewnątrz niego mężczyzna, co wcześniej spał, teraz siedział na kolanach obok łóżka dziewczynki. Yui, którą poprzednio zastano w trakcie snu, teraz ze smutkiem w oczach, wpatrywała się w mężczyznę. Gdy do środka wparował Azumbito, ranna nieco się ożywiła, lecz wciąż jej sporo brakowało by nazwać ją szczęśliwą - Młody, Twoje słowa muszą paść pierwsze, niech usłyszy nowiny od Ciebie - mruknął brązowowłosy, obserwując, czy wszystko idzie po jego myśli.

[Atasuke]

Atasuke uśmiechnął się lekko do siebie, kiedy ocenił wykonane przez siebie zdobienia. Nie był to majstersztyk, ale na pewno dodawało trochę piękna, do surowości całej konstrukcji. Szybko jednak zaczął rozmyślać, czy to urządzenie rzeczywiści zadziała. Pierwsza wersja była jednak gotowa i jedyne czego teraz wymagała, to przetestowania. Kagawa ruszył więc za Tanaką. Szczęście mężczyzny również udzielało się chłopakowi, ale starał się nie popadać za bardzo w samozachwyt. Wszystko okaże się za parę minut, kiedy Yui spróbuję przejść parę kroków.
-Myślę, że pora bym zamienił z nią parę słów - odpowiedział na zadane pytanie i dogonił Tanakę, który już zmierzał w stronę domu dziewczyny.
Wszedł do pomieszczenia zaraz za Azumbito. Ukłonił się w geście powitania w stronę opiekuna dziewczynki, po czym podszedł do niej. Chwilę jej się przyglądał. Pojawienie się Tanaki wywołało u niej ożywienie. Musiała mieć z nim naprawdę pozytywną relację, że pomimo takiego stanu, jego pojawienie się wywołało u niej zmianę na lepsze. Większość osób pewnie traktowało ją jak ranną, wymagającą pomocy. Może Tanaka wciąż traktował ją jak dziecko, którym przecież nie przestała być. Kiedy inni rozmawiali tylko o urazie, rokowaniach i tym podobnych, on może pamiętał, że wciąż potrzebuje czasem zabawy i uśmiech w życiu. Jaka była prawda, tego nie wiedział, ale wpływ Tanaki na Yui był niewątpliwy.
-Nazywam się Kagawa Atasuke i pomagałem panu Azumbito w budowie czegoś specjalnie dla Ciebie - zaczął shinobi, siadając obok dziewczynki. Nie chciał nad nią górować. Rozmowa na tym samym poziomie powinna jej dać do zrozumienia, że nie będzie jej traktował z góry. - Będę z tobą całkowicie szczery, bo nikt nie zasługuje na bycie oszukiwanym. Twoja sytuacja jest naprawdę ciężka, z tego co mówiła mi też Chie-san. Jednak razem z panem Azumbito chcielibyśmy spróbować zwrócić ci część tego, co utraciłaś. - Atasuke wziął konstrukcję do rąk i pokazał ją dziewczynce. - Z użyciem tego jest szansa, że w końcu, po zapewne ciężkim treningu, będziesz mogła samodzielnie chodzić. Powtórzę, tylko szansa. Nikt ci nie zagwarantuje, że to się uda. Że na pewno będziesz chodzić i biegać. Jednak z tym możesz spróbować odzyskać, to co straciłaś. Będzie to ciężkie i będzie to zależeć tylko i wyłącznie od ciebie.
Atasuke obserwował twarz dziewczynki cały czas, oceniając jej reakcję na wypowiadane słowa. Kiedy skończył, dał jej chwilę na przetrawienie tego wszystkiego, po czym zapytał, czy może założyć to na jej nogę. Poprosił o pomoc Tanakę, by wszystko przebiegło sprawnie, jeśli oczywiście się zgodzi.

[Mei]

Misja rangi D
Liczba postów: 23/15
,,Krytyczny przypadek" Gdy oczy Yui padły na chłopaka, z początku pełne były strachu i obawy przed tajemniczym jegomościem. Jej niewielkie ciało drżało, zaś jej oczy, mimo wcześniejszej poprawy, teraz się rozszerzyły. Ojciec dziewczynki odruchowo chwycił ją za dłoń, a następnie spojrzał w kierunku gości. Wpatrywał się w nich, naprawdę długo, zwłaszcza, kiedy najmłodszy z nich postanowił usiąść na łóżku jego dzieciny. Chciał nawet zareagować, lecz dłoń Tanaki, położona na jego ramieniu, znacznie go uspokoiła. Samo spojrzenie na uśmiechniętego mężczyznę i drugi, by nie pogorszyć sytuacji musiał ustąpić. Tym samym, gdy shinobi zbliżyła się do młódki, ta dłonie wystawiła przed buzię, zupełnie jakby zaraz miała przyjąć cios. Jednakże, ten nigdy nie nadszedł. W zamian za to, dostała dawką prawdy, która w zależności od przekazania, mogła natchnąć ją smutkiem lub nadzieją.
W trakcie mówienia, dziewczęce ręce z powrotem opadły, zaś dawny strach został zastąpiony przez szok i niedowierzanie. Od samego patrzenia na drewnianą konstrukcję w jej oczach pojawiły się łzy, zaś buzia przybrała kształt litery ,,o". Wraz z dalszym przekazywaniem informacji buzia pokryła się cienkimi stróżkami, zaś pościel w miejscu, gdzie opadały łzy zaczęła się robić mokra. Nikt jednak im nie przerywał. Ojciec, który chciał się zbliżyć do Yui, został zatrzymany przez wystawioną dłoń Azumbito. Dlatego Kagawa mógł spokojnie kontynuować, do czasu, aż cała prawda wyszła na jaw. Po wysłuchaniu wszystkiego, popielatowłosa wyraźnie zaniemówiła. Obserwowała to wynalazek, to chłopaka, co pomógł go stworzyć. Trawiła wszystkie informacje dość długo, aż samodzielnie podniosła się z pozycji leżącej do siedzącej. Oczywiście, namęczyła się za nim osiągnęła swój cel, lecz gdy jej się udało, lewą dłonią zrzuciła z siebie pościel i wystawiła do góry ręce. Po podejściu mogliście założyć jej wspomagacz na nogę, zaś gdy skończyliście, Tanaka już sam postanowił asekurować dziecinę. Ta z dziwną pewnością siebie i powagą na twarzy, spróbowała wstać i utrzymać się samodzielnie. Trwało to może z trzy sekundy, gdy wiara we własne siły ją opuściła, zaś ona spanikowawszy, zaczęła się przechylać w stronę podłogi. Jednakże, jak zostało wspomniane wcześniej, drwal cały czas tkwił przy niej, dlatego gdy przechyliła się do przodu, machając swoimi rękoma na boki, Tanaka przyciągnął ją do siebie - Już wszystko dobrze, z czasem Ci się uda - powiedział do niej uspokajającym głosem, a ta w odpowiedzi oprócz skinięcia głową, również wydała z siebie dźwięk, który brzmiał tak, jakby powiedziała ,,Um". Następnie swoją głowę skierowała w stronę chłopaka, co tak bardzo się starał - Dziękuję, onii-sama! - krzyknęła radośnie z widocznym uśmiechem na twarzy, po czym wraz z mężczyzną wróciła na swoje wcześniejsze miejsce - Będę się starała i starała, a może pewnego dnia wrócisz i zobaczysz jak chodzę! - dodała na koniec, kładąc się z powrotem w swoim łóżku.
Azumbito na pożegnanie pomachał im ręką, a następnie opuścił pokój oraz później ich domostwo. Stanąwszy przed budowlą, patrzył się w niebo, czekając, aż chłopak wyjdzie na zewnątrz. W tym czasie w środku, ojciec Yui wskazał chłopakowi drzwi i powiedział poważnym głosem - Gdyby nie ty, moja córka by tak nie zareagowała. Powiedziałeś jej szczerą, bolesną prawdę, ale dzięki tym słowom, zrozumiała, iż istnieje droga, która zaprowadzi ją tam, gdzie zechce. Prawdopodobnie ma to po mnie, by nie iść drogą na skróty, ale tylko wtedy, gdy natchnie się ją wiarą. Taki mały z niej urwis - pogłaskał swoją dziewczynkę po głowie, rozświetlając ponurą buzię za pomocą delikatnego uśmiechu - Wierzę jednak, że Twoje zadanie kończy się tutaj, jednakże również mam nadzieję, iż jeszcze wrócisz - rzucił na koniec, dając mu chwilę na odpowiedź, lecz później dla spokoju poszkodowanej, zamknął drzwi do pokoju oraz od domu.
- Spisałeś się jak na prawdziwego shinobi przystało. Jeśli będziemy potrzebowali pomocy z poprawkami, to na pewno Tachibana Cię powiadomi - po wyjściu z domu, białowłosy od razu został pochwalony oraz otrzymał kolejne zlecenie, które miało przyjść za jakiś czas. Dodatkowo, wręczona mu została sakiewka z niewielką sumą pieniędzy - Odwiedź nas jeszcze, a teraz ruszaj, inaczej przed zmrokiem nie zdążysz do domu - dodał nieco bardziej poważnie, po czym ukłonił się i po ewentualnej odpowiedzi wskazał strażnikom, by potowarzyszyli chłopakowi, aż do linii drzew, gdzie tam go pożegnają.

Głos - Tanaka
Głos - Yui
Głos - Ojciec Yui

~Koniec misji~

[Atasuke]

Atasuke obserwował reakcję dziewczyny, kiedy mówił jej te wszystkie rzeczy. Szok, który był przez jakiś czas widoczny na twarzy dziewczynki, sprawił, że chłopak się zastanawiał czy ktokolwiek z nią porozmawiał na poważnie. Wyglądało to tak, jakby to Kagawie spadł ten przykry obowiązek. Może i tak było lepiej. Był osobą bezstronną, mógł powiedzieć rzeczy, nad którymi inni pewnie by się zastanawiali czy im wypada.
Yui w końcu przekonała się do spróbowania skorzystania z konstrukcji i nawet na krótką chwilę udało jej się samej utrzymać w pionie. Szybko opadła z sił i Tanaka musiał ją podtrzymać, ale wróżyło to dobrze. Chłopak jeszcze raz przypomniał jej, iż teraz wszystko zależy od niej i uśmiechnął się, słysząc podziękowania i obietnicę, którą złożyła mu Yui. Potem czekała go rozmowa z ojcem. Ten nie był tak uśmiechnięty jak córka, ale realizm, który zachował, na pewno pomoże dziewczynie w sensownym podejściu do powrotu do zdrowia i sprawności. Słowa ojca zdawały się potwierdzać teorię, że nikt z nią szczerze nie porozmawiał, co naprawdę go dziwiło, biorąc pod uwagę obecność profesjonalistki w dziedzinie lecznictwa. Nie podzielił się jednak z nikim tymi przemyśleniami.
Wyszedł na zewnątrz i stanął przed Tanaką. Wysłuchał i jego oraz odebrał sakiewkę z pieniędzmi, chowając ją do kieszeni. Podziękował mu za owocną współpracę i już miał się zbierać w stronę domu, kiedy przypomniał sobie o dziwnych zachowaniach Tachibany i Tabaki oraz bandytach wspomnianych przez mężczyznę.
-A co z tymi bandytami, o których wspominałeś? - zapytał mężczyzny, zatrzymując się po paru metrach, które zdążył już przejść.

[Mei]

Misja rangi D
Liczba postów: 1/15
,,Pojawia się nowy problem - Zwiad trójki mieszkańców" Wydawało się, że to już koniec. Strażnicy zaczęli podchodzić do chłopaka, zaś ten miał już się zbierać do siebie. Wykonał kilka kroków przed siebie, lecz nie poszedł dalej. Zamiast tego zatrzymał się, zadając pytanie. Prawdopodobnie, gdyby nie dziwne zachowanie ze strony wcześniej poznanych osób. Obeszłoby się bez tego, lecz wielu mieszkańców wyraźnie pokazało swoje obawy, ba nawet dostał historyjkę odnośnie tego wszystkiego.
- Nie znamy bazy, nie wiemy skąd przychodzą. Od jakiegoś czasu przygotowujemy się dyskretnie do sprawdzenia okolic. Może natrafimy na jakiś trop, cokolwiek, co da nam jakąś przewagę - odpowiedział spokojnie, gdy nagle w ich kierunku zaczęła biec Tachibana. Dalej na sobie miała świątynny strój, zaś jej sandały głośno stukały o ziemię. Gdy dotarła na miejsce, ukłoniła się zarówno Atasuke, jak i Tanace - Tanaka-san, są już gotowi, ale... - stanęła na czubkach buta, by nachylić się do ucha mężczyzny i przekazać mu dalsze informacje w bardziej dyskretny sposób. Tkwili tak przez chwilę, aż dziewczyna odskoczyła na bok i wylądowała na pełnych stopach. Gdy już miała zbierać się z powrotem, została pospiesznie złapana za rękaw. Misae w lekkim szoku, stanęła w miejscu, czekając na słowa, które miały wyjaśnić, co się do końca działo - Zostań, potrzebuję Cię tutaj - polecił poważnym głosem, a następnie zwrócił się już w kierunku shinobiego - Właśnie się dowiedziałem, że trójka osób jest gotowa, lecz pojawił się inny problem. Mianowicie nie mają z kim zostawić dzieci - z początku poważny ton, zmienił się w bezsilność oraz bezradność. Jego ręce opadły, zaś on sam wyglądał jakby duszek z niego uleciał. Jednakże, gdy w jego prawym oku pojawił się nagły błysk, cały się ożywił, zaś znaczące spojrzenie spadło na chłopaka. A to nigdy nie wróżyło dobrze - Atasuke-kun, mam nadzieję, że nie spieszy Ci się do domu, gdyż mam honor przekazać Ci kolejne zlecenie. Tym razem pod Twoje skrzydła oddani zostaną chłopcy, a dokładniej czwórka tych urwisów. Nazywają się Eizo, Hideo, Isami i Isao - dodał z uśmiechniętą buzią, lecz to wciąż nie było wszystko - Misae-chan, jeśli Atasuke-kun się zgodzi zaprowadzisz go do świątyni i przedstawisz chłopakom - rzucił już na koniec, czekając na reakcję Kagawy. Niezależnie jednak od niej, będzie zmuszony go opuścić i dać blondwłosej czynić honory w odpowiadaniu na wszystko. Oczywiście, przed odejściem pożegna się poprzez machnięcie ręki, po czym skieruje się w głąb wioski, wykonywać własne sprawy, które do tego czasu musiały poczekać.
Warto też dodać, że zależnie od decyzji strażnicy pójdą Cię odprowadzić, bądź wrócą przed bramę chronić wioski.

Głos - Tanaka
Głos - Tachibana

[Atasuke]

Atasuke wysłuchał pierwszych słów Tanaki i już zaczął powoli w głowie wymyślać różne scenariusze, które mogły się wydarzyć podczas takiego zwiadu. Rozważał też jak mógłby wykorzystać swoje zdolności, by ułatwić to zadanie i wspomóc mieszkańców wioski. Znał ich zaledwie chwilę, jedynie z paroma mieszkańcami zamienił kilka słów, a jedynie o dwóch osobach mógł powiedzieć, że ich trochę poznał. Jednak zaczynało mu trochę zależeć. Nie było to rozsądne zachowanie dla shinobi, ale na razie nie mógł nic na to poradzić.
Jego rozmyślania i plany dotyczące zwiadu zostały nagle i całkowicie przerwane przez informację, że tak naprawdę ma się jedynie zająć dziećmi osób, które w tym czasie miały ryzykować swoim życiem dla dobra wioski. Rozczarowanie. To czuł Atasuke, ale starał się z całych sił, by nie dać po sobie tego poznać. Nie miał zamiaru się uskarżać. Zlecenie było zleceniem. Poza tym, ta powoli rozwijając się więź z wioską Rusutsu, nie znikała nagle, kiedy coś mu się nie podobało. Trzeba było zaopiekować się dziećmi i ktoś to musiał zrobić. Czwórka młodych chłopaków mogła się okazać wielkim problemem, jeśli odpowiednio się nimi nie zajmie.
Kagawa uśmiechnął się więc łagodnie, spoglądając na Misae. - Z chęcią przyjmę to zlecenie. Mam nadzieję, że nie będą sprawiać większych kłopotów. - Wypowiedź zakończył szerszym i szczerym uśmiechem. - Prowadź, Misae. - Atasuke ruszył za dziewczyną w pięknym stroju, zostawiając Tanakę i żołnierzy za swoimi plecami.

[Mei]

Misja rangi D
Liczba postów: 3/15
,,Pojawia się nowy problem - Zwiad trójki mieszkańców" Strażnicy wrócili na swoje miejsce, zaś Tanaka się oddalił. Wydawać się mogło, iż mężczyzna najpierw podąża przed nimi, lecz z czasem skręcił pomiędzy domostwa i zniknął im z linii wzroku. Tachibana, zostając sam na sam z chłopakiem, uśmiechnęła się uprzejmie, dłonie splatając za sobą. Szła wyprostowana, co jakiś czas zerkając na chłopaka. Ponownie zdano się na nią, co spowodowało u niej westchnięcie, ale poza tym nie narzekała. Nawet jej mimika twarzy się nie zmieniała, do czasu, aż przyszło jej trochę wyjaśnić, z kim będzie miał do czynienia. Zdawkowe informacje Azumbito, w głowie blondwłosej wydawały się niekompletne. Z resztą mogła przysiąc, iż on właśnie do tego dążył. Cała odpowiedzialność miała spocząć na nią, w wyniku czego położyła dłonie na swoich bokach i lekko się nadymała - Nie radziłabym Ci się tak cieszyć. Ta czwórka może i będzie przypominać bezbronne, słodkie koty. Spuść jednak gardę, a zaatakują oraz podrapią Cię, dając Ci do zrozumienia, że przegrałeś walkę o dominację - choć słowa jakimi się posłużyła, wydawać się mogły szczególne, tak stanowczym tonem próbowała pokazać, z czym miał się zmierzyć. Z resztą nie tylko to, chciała mu przekazać - Kagawa-san, mam również prośbę do Ciebie. Honoruj mnie po nazwisku, a jeśli preferujesz moje imię, używaj w takim razie odpowiednich zwrotów grzecznościowych. Nasza starszyzna, wygląda może miło, ale do pewnych tradycji podchodzą dość krytycznie. Jeśli znajdziemy się poza murami wioski, to mów jak Ci się podoba, tylko nie tu - cała kwestia poruszona została cichym głosem, tak by ewentualny przechodzień nie wyłapał ich rozmowy. Dbała o bezpieczeństwo, nie tylko jego, ale i swoje. Surowe zasady nie panowały tylko tutaj. Wszędzie na świecie istniały osoby, które za nieformalne odzywanie się, przyczepią się lub co gorsza pogrożą śmiercią. Dziewczyna ze swoim niepozornym bagażem doświadczeń, nie jedno zobaczyła, co teraz starała się przekazać swojemu rówieśnikowi - Jednakże zachowaj to, nie jako radę na teraz, a na całe życie. Będzie Ci zawsze prościej i unikniesz problemów.
Po małej radzie, spojrzeniem zlustrowała okolicę. Jak się okazało kilka starszych, a także sporo młodszych osób wyszło na ulicę. Głównym kierunkiem była jadłodajnia ze względu na porę obiadową. A że nie wszyscy gotowali, to przynajmniej mogli się zdać na lokalną kurkę. Oni jednak musieli dążyć w kierunku przeciwnym, a dokładniej na sam koniec, gdzie znajdowała się świątynia. Jedna z większych budowli w osadzie, w końcu się pokazała wraz ze wspomnianą wcześniej czwórką. Gdy tamci do nich szli, Ci siedząc na schodach, czekali w ciszy na ich przybycie. Jeden z nich obserwował otoczenie [Hideo], drugi z zamkniętymi oczyma czuwał [Eizo], trzeci oparty na łokciach poruszał oczami za przelatującymi ptakami[Isao], zaś ostatni lekko podskakiwał nogami oraz patrzył centralnie na nich[Isami].
- Ile razy wam mówiłam, by tutaj nie siedzieć! Wszystko powiem waszym rodzicom - krzyknęła do nich z poważnym głosem, piorunując ich swoimi oczyma. Ci w reakcji, wstali z miejsca i pokłonili się - Gome, Onee-sama - odpowiedzieli jednocześnie, wstając do pionu w podobnym tempie - Ty pewnie musisz być naszym opiekunem, jestem Kageyama Hideo, a to jest mój brat Eizo - blondwłosy okularnik wskazał na czarnowłosego chłopaka, którego włosy w słońcu lekko się rozjaśniały. Pozostała dwójka również postanowiła nie być gorsza, z początku rudzielec o roztrzepanych włosach chciał zabrać głos, lecz brązowowłosy zakrył mu usta i najzwyczajniej w świecie powiedział - Azumane Isao, a ten tutaj - spojrzał się na tego, co nie mógł mówić - To mój brat, Azumane Isami - po tym jak skończył mówić, puścił wkurzonego wystarczająco dzieciaka i jak gdyby nic dziarsko się uśmiechnął.
- Jako, że to Twoje zadanie, to ty dowodzisz. Jednakże, pozwól, iż jako informator szepnę Ci słówko na ucho - po zabraniu głosu przez Misae, ta nachyliła się do niego, po czym delikatnym głosem wyszeptała - Nie jedli obiadu - i to było tyle. Dzieci w tym czasie milczały, chcąc dowiedzieć się, co dla nich szykują. Choć dziewczyna otwarcie powiedziała, że nie będzie się mieszać, teraz patrzyła to na shinobiego, to na maluchy, które jak to ośmiolatki czekały na zaplanowaną zabawę.
Głos - Isao
Głos - Isami
Głos - Eizo
Głos - Hideo
Głos - Tanaka
Głos - Tachibana

[Atasuke]

Atasuke dobrze wiedział, że zajmowanie się czwórką dzieciaków, do tego rozbieganych chłopców, będzie ciężkim kawałkiem chleba. Ale miał na to narzekać? To nie było w jego stylu. Poza tym był przekonany, że coś mu się uda wymyślić, by ogarnąć dzieciaki i dać im jakieś zajęcie.
Wpierw jednak usłyszał parę poważnych słów od młodej dziewczyny. Wydawało mu się, iż utrzymywał odpowiedni poziom szacunku względem wszystkich w wiosce. Słowa Tachibany trochę go ugodziły, bo starał się przez całe życie traktować ludzi poważnie oraz z odpowiednim szacunkiem i zwrócenie mu uwagi podczas odebrał trochę osobiście. Wiedział, że mógł winić tylko siebie za zapominalstwo, ale zrozumienie zazwyczaj przychodziło dopiero po czasie.
-Dziękuję za radę, Misae-san - odpowiedział tylko i kontynuował resztę drogi w ciszy.
Ożywił się ponownie kiedy zauważył czwórkę chłopców siedzących na schodach świątyni. Uśmiechnął się szeroko, kiedy Misae na nich krzyczała, by dać znać, że on im za złe tego nie ma i zacząć budować jakąś relację, w której choć trochę będą posłuszni jego słowom. Wysłuchał ich, starając się zapamiętać imiona i dobrze przypisać je do twarzy. Więc miał dwie pary braci, którymi musiał się zająć. Przypomniał mu się jego brat oraz radosne chwile, które spędzili razem, zanim matka postradała zmysły. Odrzucił szybko te myśli i postanowił również zacząć od przedstawienia się.
-Nazywam się Kagawa Atasuke i będę się wami dzisiaj zajmował. Na pewno będziemy się dobrze bawić i zrobimy kilka ciekawych rzeczy. - Postanowił skorzystać z rady dziewczyny i napełnić ich brzuchy. - Najpierw jednak powinniśmy coś zjeść. Na pusty żołądek nawet najciekawsze zabawy są nudne i męczące. Co wy na to?
Liczył, że nie będą mu się przeciwstawiać już na samym początku i obietnica jedzenia będzie wystarczającą zachętą, by ruszyć się z schodów świątyni. Kiedy tylko byli gotowi, udali się w stronę jadłodajni, którą shinobi mijał parę chwil temu razem z Tachibaną.

[Mei]

Misja rangi D
Liczba postów: 5/15
,,Pojawia się nowy problem - Zwiad trójki mieszkańców" Rady nie zawsze były miłe do słuchania. Zwłaszcza, gdy głęboko się wierzyło, iż wszystko co się robiło, było dobrze zrobione. W tym przypadku, Misae chciała dobrze. Jej pogodny uśmiech, miał zwiastować brak złości oraz chęć pomocy. Czy jednak tyle wystarczyło, by uśmierzyć ból we wnętrzu młodzieńca? Prawdopodobnie ulga przyjdzie dopiero z czasem, gdy ów wiedza da mu pewną przewagę.
Po dotarciu na miejsce, czwórka czekała na wydanie pierwszego werdyktu. Przed tym, mogli spostrzec, iż chłopak znacznie się różnił od Tachibany. Gdy ta uważnie pilnowała porządku na terenie świątyni, on dał im do zrozumienia, że stoi tutaj jako ich sojusznik. Na twarze chłopców wkradły się delikatne uśmieszki, no może poza jednym z nich. Rudowłosy uważnie przyjrzał się Atasuke, lecz po upłynięciu chwili, wzruszył wyraźnie ramionami i wziął swojego brata za rękę.
Decyzja padła na jadłodajnie, która zrobiła niemałe zamieszanie. Cieszące się dzieci podskoczyły do góry, krzycząc - Tak, czas na obiad! Co dzisiaj zjemy? - pytali siebie na wzajem, nie zwracając uwagę na dwójkę opiekunów. Oczywiście, gdy tak gawędzili, mówiąc o różnych serwowanych potrawach, szli powoli w kierunku karczmy - Wolicie mięso, czy może coś z jajkiem?- zapytał Eizo swoich towarzyszy, którzy na zadane im pytanie, powiedzieli kilka szybkich kwestii. Leciały one, mniej więcej tak:
- Ramen.
- Baka, ramen jadłeś wczoraj.
- To... ramen?
- Nigdy się nie zmienisz, co? Lepsza byłaby zupa miso, ryż i jakieś dobre jajko.
- Nie znacie się. Udon jest lepszy.
- Udon? Przecież to się tak trudno je.
- To ryba!
- Ej, nie głupi pomysł. Hideo jesteś naszym dzisiejszym bohaterem.
Pozostałe dwie głowy przystały na propozycje blondyna, a ten ciesząc się ze swoich umiejętności przywódczych, dał ręce za głowę, dłońmi dotykając czupryny. W tym czasie Tachibana, starając się iść za chłopakami, przysłuchiwała się ich wymianie zdań. Z początku, nie reagowała w żaden sposób na podjętą przez nich decyzję. Dopiero później westchnęła, mówiąc pod nosem - Znowu to samo.
Po dotarciu na miejsce, można było zauważyć, iż większa część lokalu została zajęta przez mieszkańców. Cały bar został obstawiony przez zmęczonych mężczyzn, zaś z kilku stołów, tylko dwa były wolne. Jeden z nich maksymalnie mógł pomieścić cztery osoby, zaś drugi stojący w rogu, spokojnie miał możliwość pomieszczenia ich wszystkich. Dzieciaki, po zobaczeniu środka, ruszyły pędem, lecz nie tam gdzie miejsca było najwięcej. Trójka, w której skład wchodzili Hideo, Eizo oraz Isao, zajęło miejsca przy wolnej czwórce, zaś Isami stanął z boku, posmutniałym wzrokiem przyglądając się Misae.
- Co jest, Onii-san?- zapytał brązowowłosy chłopak, patrząc uważnie w kierunku brata - Nie powinniśmy usiąść tam, gdzie wszyscy się zmieścimy? - zaproponował, lecz jego propozycja szybko została wyśmiana przez drugie rodzeństwo - Z nimi? Mają nas pilnować, a nie z nami jeść. Z resztą, poradzimy sobie i bez nich - odważna odpowiedź, oczywiście należała do Hideo, który z pewnym siebie wyrazem twarzy, piorunował rudowłosego. Speszony Isami, ugiął się, przez co zaczął podchodzić do miejsca obok jego brata.

Głos - Isao
Głos - Isami
Głos - Eizo
Głos - Hideo
Głos - Tanaka
Głos - Tachibana

[Atasuke]

Propozycja chłopaka została przyjęta z radosnym okrzykiem, co ucieszyło Atasuke. Nie wiele zrozumiał z szybko wypowiadanych wypowiedzi, ale gdzieś udało mu się wyłapać, że ostatecznie stanęło na zjedzeniu ryby. Żołądek Kagawy również dał o sobie znać. W końcu chłopak nie jadł nic od samego rana. Zastanawiał się czy rzeczywiście w jadłodajni będzie tak szeroki wybór posiłków, bądź jakikolwiek wybór. Dzieciaki wiedziały pewnie lepiej, więc postanowił im uwierzyć, że będzie mógł sobie wybrać danie na jakie ma ochotę.
Shinobi szedł spokojnym krokiem za dziećmi, rozglądając się dookoła i jedynie co jakiś czas zerkając na czwórkę chłopców. Wtedy usłyszał komentarz dziewczyny, która wciąż im towarzyszyła. Myślał, że będzie sam zajmował się urwisami, po czym uzmysłowił sobie, że ona też mogła niczego jeszcze nie jeść.
-O co chodzi Misae-san? - spytał z lekkim uśmiechem na twarzy i oczami zwróconymi na profil kapłanki.
Kiedy w końcu dotarli do stołówki, pomieszczenie prawie w całości wypełnione było osadnikami, którzy również schodzili się tutaj, by w czasie przerwy obiadowej posilić się i odzyskać siły przed pracowitym popołudniem. Chłopcy szybko ruszyli do najbliższego stolika, nie myśląc o tym, że nie wszyscy się przy nim zmieszczą. Jedynie Isami pomyślał o tym, ale jego uwaga została szybko wyśmiana. Presja tłumu sprawiła, że nawet nie próbował bronić swojego zdania. Jednak czego można było się spodziewać po małych dzieciach. Akceptacja przez rówieśników była najważniejszą rzeczą w tym wieku. Atasuke podszedł więc do stolika i spojrzał na chłopców.
-W takim razie, idziemy z Misae-san do drugiego stolika i będziemy was pilnować z oddali. Jak skończycie, to pójdziemy na zewnątrz się pobawić. Chciałem wam pokazać fajną grę, którą wymyśliłem, i z wami spędzić czas miło. Skoro jednak wolicie, to będę was tylko pilnował z oddali przez całe popołudnie. W końcu poradzicie sobie beze mnie przecież, nie? - Zostawiając ich z tymi słowami, ruszył do drugiego wolnego stolika. Oczywiście przepuścił wcześniej Misae, by ta mogła pierwsza dojść do stolika.
-Co chciałabyś zjeść? Przyniosę nam.

[Mei]

Misja rangi D
Liczba postów: 7/15
,,Pojawia się nowy problem - Zwiad trójki mieszkańców" Jeszcze podczas podróży do Miase dotarły słowa ze strony chłopaka. Ta choć zapatrzona w plecy chłopaków, na chwilę obróciła głowę w jego stronę. Delikatny uśmiech, wciąż nie znikł z jej buzi, lecz mimo pogodnego nastawienia, coś ewidentnie nie dawało jej spokoju - O nic, z resztą... Sam zobaczysz.
Wcześniejsze słowa Misae, choć nie dawały za wiele, tak wraz z wejściem do karczmy, nabrały sensu. Mili z wrażenia chłopcy wyraźnie pokazali, jak wielkie a raczej małe znaczenie ma dla nich dwójka opiekunów. Wszakże, gdy mieli innego lidera, to po co im inni? Własna grupa wystarczyła im, by zamówić pierwsze dania. Choć jeden z chłopców wyraźnie chciał się wyłamać, tak panujące nastroje, nijak pozwoliły mu podjąć inną decyzję. Nawet w czasie wyboru dań, wszystko było z góry ustalone. Pozostała trójka milczała, bo przecież to Hideo dyktował warunki. Gdy urocza pani zabrała ich zlecenie i zapytała na odchodne, co chcą do picia. Isao spróbował zapytać o wodę, lecz jego buzia została szybko zamknięta przez Eizo. Okularnik, korzystając z okazji poprosił o cztery czarki zielonej herbaty. Choć sytuacja była dziwna, kelnerka się nie kłóciła i poszła dalej.
W tym czasie, Tachibana przeszła koło shinobiego i zajęła miejsce przy drugim stole. Jej wzrok utkwiony w młodzieńców, z początku pochłonął całą jej uwagę. Jednakże, wcale nie była zdzwiona, gdy słowa Kagawy przeszły im mimo uszu. Byli przecież w swoim gronie, gdzie każdy obcy był traktowany z góry. Westchnęła jedynie i gdy otrzymała propozycję, grzecznie na nią przystanęła. Po skinięciu głową, powiedziała spokojnym głosem - Poproszę o miseczkę ryżu i zupę miso. Tobie jednak polecam coś bardziej treściwego, jakiś ramen albo wołowina z omletowymi roladami oraz ryżem powinna się nadać świetnie. Choć wyboru masz znacznie więcej. Wystarczy, że popytasz przy ladzie.
I faktycznie, przy barze można było się dowiedzieć o wszystkich serwowanych potrawach. Te, które były polecane zostały już powiedziane przez Misae, jednakże gdyby tylko młodzieniec chciał się skusić na coś innego, to z pewnością znajdzie coś dla siebie. Wszakże mieli tu ryby, jajka, warzywa oraz specjał jakim było mięso od krowy. Nic tylko zamawiać, a po upłynięciu od kilku do kilkunastu minut cieszyć się posiłkiem. Oczywiście, jeśli nastroje panujące w lokalu na to pozwolą.

Głos - Isao
Głos - Isami
Głos - Eizo
Głos - Hideo
Głos - Tanaka
Głos - Tachibana

[Atasuke]

Słowa skierowane do chłopców nie podziałały w ogóle. Ci byli w swoim świecie i nikogo do niego nie wpuszczali. Atasuke nawet nie był zdziwiony. W końcu w ich wieku też zignorowałby namolnego starucha, który próbuje na siłę się wpasować do ich grupy. Zanim zamówił dania dla siebie i dla Misae obserwował chwilę chłopców i dynamikę ich grupy. Przy kilku sytuacjach można było zauważyć, że są liderzy oraz podwładni. Nie był jeszcze tego do końca pewien, wciąż przydałoby się trochę obserwacji, ale wyglądało na to, że jedno rodzeństwo raczej dominuje drugie. Nie wiedział tylko, czy było tak zazwyczaj, czy tylko może dzisiaj. Nie podzielił się z MIsae swoimi przemyśleniami, tylko ruszył do baru, by zamówić dania.
-Poproszę tradycyjny ramen z dodatkową porcją makaronu, jeśli można prosić, oraz zupę miso i miskę ryżu - złożył zamówienie Atasuke i czekał na odebranie dań. Nie miał pojęcia czy miał tu czekać lub wrócić do stolika, więc stał w miejscu, czekając na ewentualne instrukcje kelnerki i postąpiłby zgodnie z nimi.
Po powrocie do stolika wrócił do obserwacji chłopców, by spróbować wyłapać więcej takich interakcji, które mogłyby rzucić światło na relacje pomiędzy rodzeństwami, jak i wewnątrz spokrewnionych.
-Kim są rodzice obu rodzeństw, jeśli mogę wiedzieć? - spytał Misae, nie odrywając wzroku od stolika dziecięcego.
W momencie przyjścia jedzenia życzyłby smacznego dziewczynie i sam zabrałby się za spożywanie posiłku, na który już się bardzo pozytywnie nastawił. Miał nadzieję, że nie będzie rozczarowany.

[Mei]

Misja rangi D
Liczba postów: 9/15
,,Pojawia się nowy problem - Zwiad trójki mieszkańców" Kelnerka widząc chłopaka stojącego przy ladzie, odebrała od niego zamówienia, a następnie poleciła mu, by ten zajął miejsce i poczekał, aż przyniesie. Również dodała, iż wszystko będzie gotowe za około dziesięć minut. Młodziki w tym czasie oczekiwali na swoje ryby oraz herbaty. Głównie siedzieli w ciszy, odkąd to Hideo przemówił, lecz od czasu do czasu, słychać było, iż z czegoś wyraźnie się śmieją. Tym razem głównym mówcą przy stole był Eizo, który zafascynowany jakąś historyjką, gestykulował i opowiadał im co mniej więcej się stało. Jednakże z winy powszechnego gwaru, do stołu Tachibany i Atasuke niewiele dochodziło.
Po powrocie do Misae, ta spojrzała na Atasuke, a następnie z powrotem wróciła do obserwacji odległego stołu.
- Od czego by tu zacząć.. - zamyśliła się, dłonią delikatnie pocierając o podbródek, drugą zaś trzymała na stole, podpierając tym samym swoją pozycje - Eizo i Hideo wychowywani są tylko przez matkę, gdyż ojciec zajmuje się handlem w stolicy Sogen. Czasami wraca, by dać im jakieś pamiątki, ale raczej nie dzieje się to często. Dlatego cały obowiązek wychowywania ich spada na Sayuri-san, która jest siostrą lidera osady. Również to moja ciocia od strony matki - urwała na chwilę, by wziąć wdech i kontynuowała - Jako siostra Nakamury jest w radzie. Razem z nim i kilkoma osobami, podejmują wszystkie decyzje. Jednakże za nim tam trafiła pełniła funkcję informatora. W związku z tym bardzo często wychodziła poza osadę, by później przekazywać wszystkie wieści. Resztę Ci opowiem po posiłku - przerwała, gdy do ich stołu podeszła młoda dziewczyna. Położyła przed Atasuke ramen oraz zieloną herbatę, po czym odeszła, by donieść resztę. Dwie miseczki wraz z dwoma parami pałeczek oraz jedną łyżką zajęły miejsce przed Misae. Jeszcze na odchodne usłyszeli smacznego i znowu zostali sami - Itadakimas - dodała, podając mu parę pałeczek oraz łyżkę i zabrała się za konsumowanie swojego posiłku. W tym czasie, Atasuke mógł zauważyć, że jego porcja jest ogromna. Kilka perfekcyjnie uciętych plastrów wołowiny, wraz z jajkiem, imbirem oraz soją, a także podwójną ilością makaronu wypełniło miskę niemal po brzegi. Tylko, czy to wszystko podpadało w preferencje shinobiego? Gdy tylko spróbował, od razu poczuł smak miso, na którym skomponowany był bulion. Mięso po wzięciu do ust było miękkie i dobrze zrobione, zaś jajko rozpływało się w ustach. Dwa pozostałe dodatki zachowały swój świeży smak. W skrócie było to idealne danie, którym mógł poszczycić się lokal. W końcu nie bez powodu były one tak polecane.
W międzyczasie czwórka dostała swoje porcje, które w ciszy zostały skonsumowane. Po zjedzeniu wszystkiego, zabrali się za swoje herbaty i wtedy dopiero rozpoczęły się rozmowy, głównie pomiędzy Eizo, Isao oraz Hideo. Isami wciąż speszony, nie odzywał się, jedynie od czasu do czasu uciekał wzrokiem do stołu opiekunów.
Opiekunowie, czyli nasza ukochana dwójka po skończeniu dań, mogli wypić swoją herbatę, a raczej jedno z nich, bo drugie trunku nie dostało - Nie przejmuj się herbatą, często ją dodają, nawet jeśli o nią nie poprosisz. Mnie już tutaj znają, więc wiedzą, iż nigdy jej nie chcę - powiedziała po odłożeniu pałeczek na pustą już miseczkę - Wracając do tematu, o który pytałeś. Isao i Isami są wychowywani przez medyczkę oraz jednego z hodowców. Pani Azumane może i nie jest tak świetna jak Chie-san, ale pomaga jej w wielu rutynowych badaniach, czy też zabiegach. Ojciec ich mimo, że głównie siedzi z krowami, tak interesuje się sztukami walki. Bardzo często widzę go na treningach ze strażnikami, pewnie dlatego cała trójka poszła na zwiad - dokończyła wypowiedź, po czym położyła pieniądze na stole i wstała. Powodem dla którego podniosła się było opuszczenie lokalu przez czwórkę dzieciaków. Ci pobiegli do wyjścia, a następnie skręcili w prawo. Po wyjściu na zewnątrz, można było zauważyć, iż gromadka pospiesznie kieruje się w stronę lasu.
Głos - Isao
Głos - Isami
Głos - Eizo
Głos - Hideo
Głos - Tanaka
Głos - Tachibana

[Atasuke]

Atasuke wrócił do swojego stołu i oczekiwał na przyniesienie dania. W międzyczasie rozpoczął rozmowę z Misae na temat rodziców dzieciaków. Chłonął wszystkie informacje i rozrysowywał sobie w głowie całe drzewo genealogiczne i inne powiązania między różnymi osobami. Wieści na temat pierwszego z rodzeństwa wydawały się wpasowywać w teorię, którą wysnuł shinobi, jednak nie popadał jeszcze w samouwielbienie - mógł to być wciąż zwykły przypadek. Jednak pozycja rodziców mogła się przenosić na dzieci. Pewnie uważali, że wszyscy są sobie równi i byli świetnymi przyjaciółmi, to podświadomie mogło to mieć wpływ na ich zachowania.
Rozmyślania na ten poważny temat przerwał posiłek, który został dostarczony do stolika. Danie wyglądało i pachniało idealnie. Tego właśnie potrzebował młodzieniec. Życzył kapłance również smacznego i zabrał się za pałaszowanie całego tego jedzenia. Wrażenia smakowe jakie wywoływało połączenie mięsa, makaronu i gorącego bulionu były nie z tej ziemi i Atasuke wiedział, że będzie tu musiał jeszcze kiedyś wrócić. Nawet jeśli tylko po to, żeby ponownie skosztować tego dania. W pewnym momencie pomyślał, że podwójna porcja makaronu mogła być przesadą, jednak to uczucie szybko zniknęło, tak samo jak ten makaron. Gorąca herbata na zakończenie stanowiła idealne podsumowanie posiłku i świetny dodatek do dalszej rozmowy.
Rodzice drugiej pary byli zwykłymi członkami społeczności. Na pewno przydatni i ważni, jednak nie pełniący żadnych oficjalnych stanowisk. Atasuke zastanawiał się czy różnice między pozycjami rodziców wywoływały kłótnie pomiędzy rodzeństwami. A może nie miały w ogóle wpływu na te relacje? Kagawa uznał w końcu, że jest to ciężka sprawa i do jego obowiązków nie należy wychowywanie tych dzieciaków, tylko opieka nad nimi. Z czego nie wywiązywał się najlepiej, bo to Misae pierwsza zauważyła, że czwórka odeszła od stołu i wybiegała z jadalni. Chłopak wyciągnął pieniądze i również położył na stole kilka banknotów. Nie miał pojęcia tak naprawdę ile to kosztowało, gdyż nie widział nigdzie cennika, jednak po skończonej misji wróci, by sprawdzić czy na pewno nie pozostaje dłużny względem kogokolwiek.
Atasuke szybkim krokiem opuścił jadłodajnię i rozglądnął się dookoła. Chłopcy biegli w stronę lasu, nie zważając zupełnie na obecność chłopaka i Misae. Kagawa ruszył szybkim krokiem za nimi, by nie odstawać za daleko. Pozostawiał im jednak trochę przestrzeni, by nie czuli się osaczeni. Ewidentnie nie mieli zamiaru włączać starszych do swoich zabaw. Shinobi rozglądał się też czasem po okolicy i nasłuchiwał uważnie, by nie umknęło mu żadne zagrożenie dla zdrowia lub życia dzieciaków.