Knajpka Kitsurai

[Ryuujin]

W sumie to mieliśmy smoka, ogra i normalnie powiedział bym że kota w butach gdybym miał być uprzejmy i dopasować postać tylko ze względu na wzrost ale jednak w naszym zestawieniu chyba trafniej było by powiedzieć, osła. Nic tylko czekać aż dosiądzie się wcześniej wspomniany kot i nasz ogr weźmie se jakąś pannę którą trzeba będzie ratować z wieży czy innej lepianki...
- Hahahahahahaha, Yami. Zabawne to co mówisz ale oczywiście myślę, że jeśli staniesz się wystarczająco silny niektórzy z bogów mogą chcieć sami stanąć z tobą do pojedynku. - zażartowałem jednak stwarzając pozory całkiem poważnej odpowiedzi w końcu dlaczego miałbym odbierać człowiekowi jego marzeń?
Ponadto nigdy nic nie wiadomo, może bogowie faktycznie wystawią olbrzyma na próbę? To wiedzieli tylko sami bogowie, a jak już nie raz zdążyłem zauważyć ich decyzje są niezrozumiałe dla tak prostych ludzi jak ja. Dlatego też nie zaprzeczałem, skoro Kuro chciał tylko pojedynku z bogiem bez niszczenia i rabowania świątyni to nie w moich kompetencjach było to zatwierdzać bądź odrzucać. Hmmm... ten dzień może okazać się dużo ciekawszy niż sądziłem...

Nie przerwanie tego, ymmm... tej debaty było by błędem, a przynajmniej tak sądziłem widząc że między rodakami dochodzi do dość ostrej wymiany zdań. Dlatego spokojnie wyciągnąłem ręce przed siebie, a tym samym przed moich rozmówców dając wyraźny znak aby się opanowali spoglądając to na jednego to na drugiego z lekkim, ledwo dostrzegalnym wręcz uśmiechem.
- Aj, aj, aj spokojnie nie ma co zaraz rzucać się mięsem. Choć Kaiho ma nieco racji Yami, nazywanie ich plugawymi nie ma sensu. W końcu oni pewnie podobnie mogli nazywać inne rody prawda? Oczywiście rozumiem również gniew Yamiego i emocje jakie nim mogą targać więc wybacz mu te mocne słowa i ja również was obu przepraszam i proszę o wybaczenie. W końcu to ja zacząłem ten temat, a nie tak powinno się poznawać nowych przyjaciół. - próbowałem obu uspokoić jednocześnie choć prawdą było wszystko co mówiłem łącznie z przeprosinami w końcu wiedziałem, że mój zielonooki przyjaciel nie lubił wojny, nie chciał tej wojny. Szło się więc domyślić co może wyniknąć gdy przy jednym stole zasiądzie Itazura i Kuro, a poruszony zostanie ten drażliwy temat.
- Hmmmm... właściwie poznaliśmy się jakieś pół roku temu ale w sumie dopiero się poznajemy. - odpowiedziałem na pierwsze pytanie spoglądając przy tym na Kaiho i uśmiechając się do niego, a następnie chwilę się zastanowiłem ponieważ tłumaczenie mojego planu na odległą przyszłość to nie była dobra opcja gdyż dopiero co zażegnaliśmy problem z tematem wojny, dlatego lepiej było do tego nie wracać - Hmmm... takim najbliższym planem jaki mam jest zwiedzenie wszystkich prowincji, zobaczenie świata na własne oczy, a gdy to zrobię wrócę do mojej wioski i zacznę tam pracować aby rodzina i krewni byli ze mnie dumni.

[Kaiho]

Oj tak, to musiał być Osioł.
W końcu tylko osioł uganiał się za kimś, kto go potraktował go plaskaczem w twarz.
Bardzo rzadko czuł się bardzo zagubiony w towarzystwie. Potrafiłeś w końcu w nim zręcznie brylować, czyż nie? Dopasowywać się do ludzi, poznawać ich punkty widzenia, nawet jeśli czasem się coś za ostro i nierozważnie palnęło. No zgoda - nawet jeśli często najpierw mówiłeś, a dopiero potem myślałeś. A jednak wcale nie rzadko zdawało się, jakbyś był nie na miejscu. niepasujący element puzzla do tego wszystkiego. Do tej układanki. Ta była spójna, jakby ta dwójka miała na nią plan od samego początku. I co - to tak po prostu? Zawieranie znajomości było w końcu proste. Podajesz imię, czasem nazwisko, czasem jest to nazwisko nawet bardziej fikuśne od zwykłego "Kaminari". No, to wtedy jest sensacja! Tutaj to już w ogóle, kiedy spotkała się dwójka ludzi z tego samego klanu, którzy mieli tak dziwaczne nazwiska. Ale potem są osoby, które wierza w bogów, ich dobroć i ci, którzy chcą się z nimi mierzyć. I tutaj był nie na miejscu. Ale... ale czemu wierzycie w istoty, które przynoszą tyle zła i bólu na ten świat... Bardoz chciałbyś wiedzieć. Jakoś nie było nigdy osoby na miejscu, która mogłaby pokazać, że przecież, rzeczywiście - na co zdałoby się światło, gdyby nie było ciemności..? Osoby, która mogłaby ukoić ten gniew w twoim sercu i to poczucie, że jeśli nie zbuntujesz się przeciwko prawidłom świata, to niedługo to wszystko się rozsypie. Jak bardzo niszczące to było wiedzieli wszyscy, którzy próbowali tej walki. Skazanej na porażkę.
- Ale bogów jest wielu, to z którym ty się chcesz mierzyć? - Właśnie. Co on, nie wiedział? Jasne, że tutaj nie czcili wielu bóstw i ogólnie - Antai nie było prowincją, w której by przywiązywano do bogów szczególną wagę. No bo po co, skoro, tak jak Kuro Yami, lepiej wierzyć w siłę własnej pięści niż modlić się do mistycznych istot, które może pomogą, może nie - wedle swojego widzi-mi-się. O ile istnieli, rzecz jasna. W końcu było wiele rzeczy na tym świecie, których nie dało się wyjaśnić.
Na zadane przez Yamiego pytanie wygiął usta robiąc minę, która sama za siebie mówiła, że w sumie to nie ma pojęcia - i nie obchodzi go to.
- Nie wiem, chyba tak? Może takie... ee... dla obu płci po prostu? Jakby - nie przyszło mi do głowy, żeby rodziców o to zapytać. - To ostatnie już wypowiedział sarkastycznie, uśmiechając się znowu pod nosem. Ale tak krzywo. Wesoło-krzywo. W końcu to był tylko jego żarcik, bo nad niektórymi rzeczami lepiej się śmiać niż ronić gorzkie łzy. Już w tym półroczu i tak ich zbyt wiele zmarnował nad sake, sprawiając, że słodki napój stawał się słony i jakiś taki... chyba po prostu kwaśny. Pewnie to dlatego radzili, żeby akurat alkoholem smutków nie zapijać. Na szczęście Kaiho był mądry! Wiedział, że gdzie nie pomoże alkohol - tam zadziała opium!
- Zmieniają się. Wszyscy się zmieniają. - Zacisnął zęby, lustrując Kuroia złym spojrzeniem. Oczywiście - nie powinien był palnąć takiego obraźliwego słowa, takiej insynuacji w ogóle. I powinien teraz grzecznie przeprosić. No bo - co za idiota chciałby we własnym klanie walczyć o dobre słowo dla osób, które same wepchnęły się pod nóż? Ano, taki jeden... Osioł. Który wszak sam obrażał Sogen i jego mieszkańców - ale zawsze wtedy dodawał, że ma nadzieję, że nie uraził, że to nie tak na serio. Co to za wciskanie wszystkich do jednego worka? Słabi zawsze będą słabi. Źli zawsze będą źli. Słowa potrafiły być jak miecz, który ciął na kawałki, a ludzie czasem sobie nawet z tego nie zdawali sprawy. Idiota. Ale tego już nie powiedział. I to tylko dlatego, że był tutaj Ryuujin, bo Kaiho bardzo mocno teraz walczył z samym sobą, żeby nie rzucić się do gardła temu wielkiemu facetowi i żeby nie wydrapać mu oczu. Zaciskał zęby i próbował uspokoić oddech. Siebie uspokoić. Dłonie mu zadrżały na nogach, więc zacisnął palce na materiale sukienki. - Kiedy idziesz drogą to lepiej kłaniaj się wszystkim na niej. Bo może się okazać, że będziesz wracał tą samą drogą. - Czy było to z jednego z bardziej popularnych dzieł tutejszych można się sprzeczać, ale filozofia i wszelkie książki jej poświęcone same w sobie popularne na pewno były. A Kaiho, mimo swojego krytycznego nastawienia, akurat czytać lubił. Tak samo jak kochał poznawać nowych ludzi i nowe punkty widzenia. Ale tu... to nie mogło zadziałać.
Właśnie. Po co w ogóle było zaczynać ten temat? Dłoń przestała mu drżeć, więc przestał z całej siły - a wiele jej nie było - zaciskać ją na jedwabiu. Rozluźnił. Brzdękając tylko okrągłymi bransoletkami zawieszonymi na przedramieniu. Powietrze z niego uszło - i jak to zazwyczaj bywało, zostawiło po sobie nieprzyjemnie zimny dreszcz. To było głupie. To wszystko. To spotkanie, zgoda na to, żeby... żeby co, ZAKOLEGOWAĆ SIĘ? Jeszcze głupsze. Siedzenie tutaj teraz też było głupie, bo nie miałeś najmniejszej ochoty na towarzystwo człowieka, który nie miał poszanowania dla ludzkiego życia i najmniejszego szacunku do tego, że w tej wojnie ginęli też niewinni. Czemu za błędy jednostek i ich wymysły ma płacić wielu..? Czy Kuroi nie pojmował, czym była okrutna manipulacja tłumem? Pewnie nie. Był raczej klasycznym przedstawicielem ludzi, którzy dawali się mamić - i hurra! Za klan! Czemu? No przecież babka i tatko mówili, że tak trzeba, to tak trzeba! Tak samo pewnie ktoś powiedział kilku głupim Uchiha, którzy poszli za jeszcze głupszą liderką. A tobie po prostu... było ich żal. Tych Uchiha, tego, że takie osoby dochodziły tam do władzy. A przecież Katsumi głosiła politykę pokoju. I co się z tym stało..? Pieprzło - w imię IDEI. Najwspanialsza rzecz na świecie, ha! I wiesz, co jeszcze było głupsze? Że w sumie to nie chciałeś robić sogeńskich wyjść, bo przecież mogłoby być dziwnie. Tylko w sumie czemu miałoby być dziwnie? Jak zawsze - mózg zaczynał wręcz parować od zbytniego nadmyśliwywania rzeczy. Takim sposobem już nie spoglądałeś ani na jednego ani drugiego pana - objąłeś się ramiona i spojrzałeś na bok, patrząc w punkt widoczny tylko sobie.
- Nie mam planów. Jest wojna, więc jestem zobowiązany do służby i ochrony Raigeki w razie zagrożenia. Poza tym mam zobowiązania wobec rodziny. Więc planowanie jest dla mnie trochę poza zasięgiem. - Odetchnął. Można by było w tym czasie, o, jak taki Kuro Yami - ćwiczyć! Ale Kaiho nie lubił ćwiczyć. Zwłaszcza Rantonu. Ale za to bardzo lubił ćwiczyć wytrzymałość na alkohol. To wychodziło mu wybornie!

[Kuro Yami]

Raigeki, Lato 391 roku

Na informację o tym, że być może niektóre z bóstw same będą chciały stanąc z Kuro Yamim do walki gdy ten będzie wystarczająco potężny, jego oczy zaświeciły się. Rozszerzyły, a blask który z nich bił, był nie do opisania. To była świetna wiadomość. Uśmiech na twarzy poszerzył się, a dłoń Yamiego mimowolnie, jakby instynktownie zacisnęłą się w piąstke. Zaraz po tym, padło pytanie Kaiho - na które sam Yami nie znał odpowiedzi, a mimo to spróbował mu odpowiedzieć.

- To świetna wiadomość Ryuu! Nie moge się doczekać! - chwilę zastanawiając się dodał. - Z każdym, który tylko będzie chciał się zmierzyć! Im silniejszy tym lepiej! Mam nadzieję, że nie ma wśród bogów cykorów, bo to byłoby słabe! - powiedział pełen dumy. On naprawdę myślał, że uda mu się zmierzyć z którymś z bożków. Cóż, jego mały mózg nie przyswoił jeszcze informacji, że Bogowie nie istnieją naprawdę, a są jedynie istotami żyjącymi w bajkach i legendach. Nie było to jednak dla niego problemem. Jak nie z Bogami to zawsze może tłuc się z ich sługami. Na przykład, z Kurogane!

Na informację o imieniu, jedynie kiwnął głową, a później doszło do sprzeczki. Ryuujin widocznie chciał temu wszystkiemu zapobiec, zaś sam Kaiho powiedział coś, czego Kuro Yami nie był w stanie zrozumieć. Nie należał on do zbyt inteligentnych jednostek, dla niego liczyła się siła i tylko siła, a nie jakieś kłanianie się, bo być może spotkamy kogoś drugi raz. W sumie jego zdaniem, lepiej byłoby spuścić takiej osobie niezły łomot, by kolejnym razem witała nas na klęczkach, zamiast samemu się kłaniać. W końcu silniejszy zawsze ma rację. Zaciął się na moment, wydając z siebie jedynie krótkie, nieprzerwane żadnym słowem 'eee, yyy, aaa'. Machnął ręką, po czym spojrzał na Ryuujina, później kolejno na Kaiho.

- Przecież można ich wszystkich pokonać, a wtedy gdy będziesz wracał... albo będą chcieli Ci oddać i zlejesz ich drugi raz, albo z szacunkiem będą Ci się kłaniać. To proste. - powiedział całkiem poważnie, nie rozumiał, dlaczego ktoś chciałby się kłaniać przed kimś, kto nawet nie jest jego znajomym. Nie jest przełożonym bądź przyjacielem. - Zresztą, szacunek zdobywa się przez zasługi i siłę, a nie pokłony. - zakończył. Miał rację, a nawet, jeśli jej nie miał, to według niego ją miał.

Nie można było winić Kaiho za to, że oceniał w ten sposób Yamiego. Miał sporo racji, jednak mylił się co do tego, że Kuro chciał zabijać za klan, ku chwale większego dobra. On wcale nie chciał zabijać. Zabicie przeciwnika oznaczało koniec. Brak możliwości wzięcia rewanżu. Kiedy dla samuraja, zabicie przeciwnika to sprawa honoru, tak dla Kuro Yamiego, pozostawienie rywala przy życiu, było największą oznaką szacunku. Nawet wbrew jego woli - bo przecież tylko w ten sposób, mógł zasiać w kimś słabszym ziarno motywacji, motywacji do tego, by kiedyś wrócić i go pokonać. Taki był, po prostu. Nienawidził Uchiha z innego powodu. Może i był głupi, jednak dobrze znał historię swojej rodziny. Wiedział, co Uchiha zrobili z braćmi jego ojca, jak wykorzystali ich w bestialskim planie, podczas tworzenia ogromnego działa chakry. Nie miał jednak zamiaru tutaj rozdrapywać tych starych ran. Nie chciał też kłócić się z Kaiho, bo nie to było jego celem. On po prostu chciał zjeść, a że udało mu się znaleźć towarzystwo - było tylko lepiej. Jedno niefortunne pytanie Ryuujina nie mogło wszystkiego popsuć. Miał przynajmniej taką nadzieję. Wysłuchał kolejno Ryuujina, a później Kaiho, po czym uśmiechając się kiwnął głową w stronę obu.

- Rozumiem... - przymknął na moment oczy, po czym spojrzał na Kaiho, wyciągając w jego kierunku dłoń. - Ochrona Raigeki i swoich bliskich to coś, co zasługuje na szacunek. Źle Cie oceniłem! Wybacz mój poprzedni wybuch agresji... mój ojciec - cóż, miał to szczęście, być częścią szczepu, który dawniej był wykorzystywany przez Uchiha. Stąd ta niechęć. - zaczekał, aż drobna dłoń uściśnie jego rękę, a jeżeli tak się nie stanie, wycofa ją po paru chwilach. Następnie jednak zwrócił się w kierunku Ryuujina, unosząc delikatnie brew. - Podróż po świecie? Mówiłeś, że jesteś mnichem, twoja świątynia Cie nie potrzebuje? Myślałem, że jedyne co robicie, to pilnujecie miejsc kultu Bogów. Swoją drogą, po co pilnować miejsca, które są własnością tak potężnych istot... - zastanowił się, zadając na koniec niedokończone pytanie, podrapał się po głowie, spoglądając w stronę baru. Robił się głodny!

[Ryuujin]

Czasami wszystko układa się tak jakbyś tego chcieli, każda jedna rzecz nagina się do naszej woli i zdaje nam się że jesteśmy panami świata. Oh, jak że to złudne odczucie. Człowiek nawet nie wie zachłyśnięty wcześniejszymi sukcesami kiedy jak i dlaczego wszystko się zacznie sypać niczym dom z papieru. Taki był właściwie ten dzień. Przynajmniej dla mnie. Najpierw odnalazłem Kaiho, potem udało się przywrócić relację na względnie dobre tory i wszystko szło pięknie by zacząć budować milsze wspomnienia, następnie okazja by poznać kogoś jeszcze z dalszej rodziny zielonookiego i raptem ni stąd ni z owąd jedno złe pytanie które zamieniło całą atmosferę w dość mało przyjemne bajorko.
Oczywiście próba zawrócenia tego rozpędzonego pociągu mknącego wprost w przepaść nastąpiła jednak miałem wrażenie, że ten jedynie zwolnił. Trudno było się temu dziwić w końcu nie da się cofnąć tego co się już powiedziało ale może warto było przedyskutować temat mimo emocji? Może w ten sposób udało by się nam wszystkim zrozumieć? Czy znowu podjąłem złą decyzję ucinając rozmowę i pozostawiając pewne rzeczy niewypowiedziane? Prawdopodobnie tak! Bo przecież w podejmowaniu złych decyzji miałem doktorat. Nooo... no dobra może nie miałem ale jakby istniała taka szansa to bym miał.
Spojrzałem na Yamiego, na Kaiho słuchając co mają do powiedzenia po czym delikatnie zwiesiłem głowę cicho wzdychając. Czasu nie cofnę, jednak siedzieliśmy przy jednym stole czekając na jedzenie więc nie było mowy o ewakuacji. O nie! Najpierw jedzenia, a potem się zobaczy.
- Moja świątynia? Cóż cały świat jest świątynią i sądzę, że może mnie potrzebować. Można powiedzieć, że nie jestem takim zwykłym mnichem siedzącym w jednym miejscu, zanudził bym się na śmierć hahahahaha a i wiadomo w podróży można znaleźć wiele kapliczek, które czasem wymagają drobnej opieki. - odpowiedziałem puszczając do olbrzyma konspiracyjne oczko by następnie zajrzeć za siebie w kierunku baru na którym ewidentnie znalazło się moje zamówienie, wstałem raz jeszcze spojrzałem na obu panów - Przepraszam na moment.
Ruszyłem po talerze. Oczywiście wiadomo, można było czekać aż sympatyczna pani z obsługi by nas obsłużyła jednak jakim byłbym mężczyzną karząc kobiecie dźwigać coś co mogłem przynieść osobiście? Zagarnąłem więc co moje... no dobra, co nasze i z talerzami wróciłem do stołu stawiając jedzonko najpierw przed pięknym lecz nadąsanym chłopcem, następnie przed niezbyt ogarniętym olbrzymem, a na końcu sobie zaś panienka z obsługi w tym czasie doniosła wodę oraz kubki za co podziękowałem uśmiechem i lekkim ukłonem, a następnie wracając wzrokiem do naszej "wesołej" kompanii z ewidentnym błyskiem w oczach. W końcu tak oto przede mną znalazł się ogromny talerz z wołowinką w słodkim sosie sojowym.
- Do stołu podano, smacznego panowie. - kwestia grzecznościowa była już za mną dlatego pozwoliłem sobie nie czekając na odpowiedź innych zacząć pałaszować to co znalazło się w dzisiejszym czternastopozycyjnym menu jako danie numer jeden - Mmmmm, miałeś rację to jest pyszne!
Uśmiechnąłem się do malca oczarowany smakiem mięska, które było smaczne. Choć nawet nie, było super smaczne! Ehhh... jak ja w tej chwili zazdrościłem tym wszystkim których kubki smakowe były wstanie ocenić jedzenie jakoś bardziej niż na zasadzie dobre bądź niedobre. No ale niema ponoć ludzi idealnych, prawda?

[Kaiho]

Wow, wow, WOW. Ten myślący inaczej Kaminari naprawdę zamierzał czekać na pojedynek z bogami. Co jest, kurwa? Przez moment jeszcze można było myśleć, że sobie jaja robi. Przez moment można było uznawać, że fajnie, fajnie, żartujemy sobie, wesoło jest, haha, pośmieszkowaliśmy... i nawiązać do tego, że bogowie tacy a sracy, świątynia taka nie inna... Czy coś. Ale nie. Nie, my utknęliśmy na tym, że urządzamy, mili państwo, BITKĘ Z BOGAMI! Tak, tak, jeszcze wielkimi literami, żeby nikt czasem nie przegapił i żeby do każdego dotarło. No Kaiho uniósł wysoko brwi i patrzył w autentycznym zdumieniu na rozmówcę. Przynajmniej jedno trzeba było przyznać - swoimi pomysłami całkiem nieźle odciągał uwagę od kwintesencji sprawy toczącej się przy stole. Czyli od problemu, który mógł się zakończyć nieprzyjemnie gdyby nie Ryuujin - ale może i gdyby nie on się nie rozpoczął. Cóż, bo w końcu gdyby nie on - nie byłoby tutaj dzisiaj Kaiho. Już byłby w swoim domu.
Nie miał zamiaru komentować ani jednego ani drugiego, chociaż siedzenie cicho i duszenie w sobie emocji było bardzo nie w jego stylu. Zaczynał się wtedy gotować i prędzej czy później wybuchał. Im więcej ładunku - tym mocniejszy wybuch i tym mocniejszy impakt na otoczeniu. Tylko jak rozmawia się ze ścianą? Nie rozmawia - bo ściana zawsze pozostanie taka sama. Choć z aktualnych przemyśleń to ściana we własnym pokoju wydawała się Kaiho o wiele lepsza do rozmowy niż Kuro Yami. Przynajmniej nie odszczekiwała w tak głupi sposób, że ściągało cię nie tylko z nóg, a nawet z krzesełka. Usiądź, zanim usłyszysz stawało się niedopowiedzeniem roku - przy Yamim trzeba było się od razu położyć, żeby być gotowym na to, jaką zaraz ci wysadzi petardę. A wmawiali mu w domu, że to on jest debilem i półgłówkiem i do niczego się nie nadaje! No to... powinni poznać Yamiego. Albo nie, lepiej nie. Bo jeszcze się okaże, że nawet on był lepszy od niego - bo chociaż potrafił walczyć. Potrafił czy nie - na pewno był w swoje treningi zaangażowany sądząc po jego stanie fizycznym. Malutkie dłonie Kaiho z równiutko wypiłowanymi paznokciami na kształt migdałów z całą pewnością stawiły do tego idealną przeciwwagę. Tak czy siak - ze względu na Smoka trzymał buzię na kłódkę. Ponoć umiejętność milczenia była złotem, czy coś. Mowa dopiero srebrem. I niby że ludzie dorośli wiedzieli, kiedy milczeć... czy... coś...
A Ryuujin naprawdę lubił wszystkim wmawiać, że jest mnichem, chociaż wcale nim nie był! Przecież odszedł ze święceń... ale to już była jego prywatna sprawa, a i teraz Kaiho wydawało się, że może źle tamtej nocy usłyszał, albo coś sobie dopowiedział - bo miał do tego skłonności. Był świetnym bajkopisarzem! No, przynajmniej jeśli chodziło o ustawianie własnej historii i spotkań tak, jak mu się uwidziało. Przy tym, jak często sięgał po alkohol można było dodać dwa do dwóch i wychodziło... na pewno nie cztery.
Wielkolud go i tak na końcu zaskoczył. Na tyle, że przez moment Kaiho zastanawiał się, czy na pewno mówi do niego i tak automatycznie spojrzał na bok, ale Ryuujin wstał od stołu. I jeszcze wyciągnął rękę... no...
- Eee... noo... taaak... - Szacunek. O rany. O raju, ale wtopa. Kaiho uśmiechnął się z zakłopotaniem. Ja pierdole, teraz weź gościowi powiedz, że tak naprawdę przepijasz całą wojnę, jak ktoś ci nagle mówi, że zasługujesz na szacunek. Kaiho, Kaiho, ty przegrywie. Wyciągnął rąsię na spotkanie tej wielkiej. Hoho, ciekawe co on tymi rączkami... - Aaa... tak, no tak... okropna rzecz... - O rany, no nie. Ten gość jest... NIEMOŻLIWY! Poziom niezręczności rósł do takich rozmiarów... albo nie, wróć. To chyba znowu po prostu wyobraźnia Kaiho, kiedy gapił się na to wielkie łapsko, przy którym jego rąsie wyglądały jak bobasowe. Co to w ogóle za zwariowany dzień? Ja naprawdę chyba śnię. Na szczęście przybył Ryuujin, wybawiając z tej przedziwaczonej konwersjacji, z którą Kaiho sobie po prostu nie radził. Jak zresztą z całym tym spotkaniem krewniaka. Uśmiechnął się ciepło do Smoka, weselej i spokojniej.
- Smacznego! Cieszę się, że ci smakuje. Nie wyglądasz na takiego, co lubi się objadać. - No, Ryuujin na wołowinę cieszył się jak dziecko - i to tak mocno, że to było absolutnie urocze i zaraźliwie. Dokładnie tak samo cieszył się teraz. Jakby dostał przedwczesny prezent urodzinowy. Kaiho tylko westchnął ciężko nad kubkiem wody, dziękując kelnereczce za przyniesienie go... ale zaraz odprowadził ją arcymorderczym wzrokiem, kiedy ta z zachwytem spoglądała na Ryuujina. Idź precz, wiedźmo! Idź precz, bo oczy wydrapię! Uff. Poszła. Dzień uratowany przed kolejną tragedią, a Kaiho mógł się cieszyć swoim małym-wielkim zwycięstwem, które pozostanie tajemnicą dla reszty towarzystwa. Bycie w końcu cichym bohaterem było modne w dzisiejszych czasach. Nawet jeśli byłeś bohaterem tylko dla samego siebie.
- Nie przestanie mnie zadziwiać, że akurat u nas, w Antai, wyrósł mnich z powołania... - Mruknął z trochę rozbawionym akcentem.

[Kuro Yami]

Raigeki, Lato 391 roku

Olbrzym słuchał uważnie tego Ryuujina, kiwając głową, w górę i w dół. Normalnie, można by sobie pomyśleć, że Kuro Yami wszystko zrozumiał i wszystko grało, on jednak próbował sobie to wszystko poukładać w tej swojej ogromnej głowie, wypełnionym zdecydowanie zbyt małym mózgiem. Kiedy Ryuujin wstał od stołu, można powiedzieć, że pogodzili się z Kaiho. Yami jednak nie uważał, by kiedykolwiek się pokłócili, a raczej - po prostu doszło do pewnego nieporozumienia. Mnich obieżyświat odebrał półmiski z jadłem i wrócił do stołu, na to Kuro Yami jedynie szeroko się uśmiechnął. Wziął głeboki wdech przez nos, wsysając wręcz aromaty, z zamkniętymi oczami. Talerz wyglądał na całkiem spory, a gigan nie mógł się doczekać by tego spróbować.

- Pachnie nieźle! Smacznego! - powiedział wesoło, po czym przeszedł do spróbowania, a jego usta ułożyły się w szeroki uśmiech, zamknięte oczy. - Ooh, to jest świetne! Kaiho masz naprawdę dobry gust! - Dopowiedział, po czym przeszedł do jedzenia, bez zachwytów. Jadł w miarę kultularnie, nie robiąc kłopotu pozostałej dwójce. Kiedy wreszcie mógł na chwilę odetchnąć, odsapnąć i po prostu napić się wody, spojrzał na Ryuujina i uniósł brew, przecierając nadgarstkiem usta. Spojrzał podekscytowanym wzrokiem na Ryuujina.

- W sumie, skoro chcesz zwiedzić świat, to może mógłbym ruszyć z Tobą? Zobaczyć kawałek świata, sprawdzić jak wyglądają inne tereny, poza Antai. Co Ty na to? - zapytał, biorąc kilka kolejnych kęsów pysznego mięska. - Pewnie spotkalibyśmy wielu silnych ludzi, chętnie bym się z nimi zmierzył. - zapytał, a zaraz po tym zaczął dalej jeść. Jedzonko było tak dobre, że absorbowało całą jego uwagę.

[Ryuujin]

Byłem mnichem... no przynajmniej częściowo. Co prawda odszedłem z klasztoru przed oficjalnymi święceniami jednak co się wydarzyło w klasztorze pozostaje w klasztorze, a nauki jakie tam pobrałem na pewno w dość znaczącym stopniu wpłynęło na moją dzisiejszą osobę. Dopiero po chwili słysząc co wspomniałem Kaiho w moim kierunku przypomniałem sobie, że ten królewicz zna prawdę.
No tak! Przecież pod wpływem alkoholu powiedziałem prawdę tamtego wieczoru... Przeszło mi przez myśl obracając wzrok w kierunku zielonookiego, uśmiechnąłem się jednak widząc choć dokładnie słysząc, że książę... albo księżniczka... dobra zostańmy przy osiołek z bajki nie kopie mi dołków pod nogami. W końcu czy ktoś taki jak Yami byłbym w stanie zrozumieć prawdę i nie spojrzeć na tą kwestię krytycznym okiem? Po wymianie zdań z Kaiho szczerze w to wątpiłem wobec czego nie kwapiło mi się do szczegółowych wyjaśnień.
No ponadto obecnie kończyłem wsuwać powiększona porcję wołowiny, spodziewałem się że mogę skończyć pierwszy choć dosiadka Yamiego zasiała cień wątpliwości co do tego tematu. Na szczęście olbrzym postanowił w przeciwieństwie do mnie zachować godność przy jedzeniu.Mmmmmm.... dobra skoro ja teraz postawiłem posiłek to chyba teraz ich kolej... co tu było najbardziej wypasione? Pomyślałem wkładając ostatni z podwójnej wersji zamówienia na wołowinę Szybko poszło...hmmm ... Kaiho faktycznie zna się na jedzeniu. Ciekawe czy umie w gotowanie... ?
- Nie zbadane są wyroki boskie drogi Kaiho-kun, tak jak ci opowiedziałem wcześniej z własnego doświadczenia czasem niepozorny mężczyzna zleci ci pomoc kobiecie, z tym że jego rodzaj pomocy ni jak ma się do pomocy, a twoją wiarę wystawi na próbę. Na początku wszystko było nie zachwiane jednak gdy zorientowałem się co dotknęło Sugu, powierzoną w celu eskorty mi kobietę. - odpowiedziałem malcowi obracając w jego stronę głowę i puszczając konspiracyjne oczko tak aby Yami ze swojej perspektywy nie mógł tego zobaczyć - Głupio się przyznać ale zwątpiłem nie rozumiejąc co dokładnie bogowie mają w planie. Wydawało mi się wtedy, że opuścili biedaczkę skazując ją na cierpienia ze strony ludzi... Jednak w końcu postawili mnie na jej drodze bym jej pomógł. Zawsze myślałem, że jestem głównym bohaterem tej opowieści jednak jak się czasem okazuję każdy z nas jest bohaterem swojej historii, a bogowie krzyżują nasze drogi byśmy mogli wesprzeć tych którzy są w potrzebie.
Rozgadałem się by odpowiedzieć na właściwie stwierdzenie które padło z ust Kaiho, a podczas przemowy niczym nauczyciel wygłaszający ciekawą mowę uniosłem wskazujący palec ku górze. Ot, żeby podkreślić wagę swoich słów. Choć nie mogłem się kłócić z tym, że cała opowiedziana przeze mnie przypowieść w żaden sposób nie odpowiadała na słowa Kaiho. To była taka słowna zasłona dymna by nie drążyć tematu.
- Hmmm... właściwie to czemu nie choć zaskoczyłeś mnie tą propozycją Yami-san, Powiem prawdę, ogólnie chciałem zaprosić również ciebie... wróć, przede wszystkim ciebie Kaiho na wspólną wyprawę na pustynie. W końcu już tam byłem i widziałeś te... garbate konie... Jak im tam? - odpowiedziałem olbrzymowi jednocześnie zwracając się do tego ślicznotki który uwiódł mnie ostatnim razy, do tego uroczego osiołka - Więc co ty na to mój przyjacielu? Ruszysz z nami w podróż do ciepłych krajów?
Zapytałem wyciągając delikatnie dłon obróconą wewnętrzną stroną ku górze w taki sposób jakbym chciał ująć jego dłoń... Może nieco chciałem? Co prawda zioła skutecznie tłamsiły odór zbyt dużych ilości sake jednak dla kogoś o tak czułym powonieniu jak ja ten zapach wciąż był odczuwalny. Z buziaka nici póki masz ten zapach na sobie mój drogi ale dzień jeszcze długi i kto wie co się jeszcze dziś wydarzy.
Jeśli Kaiho położy dłoń na mojej delikatnie chwycę ją układając kciuka na wierzchu i uśmiecham się najpierw szczerze i szeroko do pięknisia, a następnie przenoszę wzrok na Yamiego.
- Więc właściwie jeśli nie macie obowiązków tutaj na miejscu moglibyśmy ruszyć w podróż wspólnie, zawsze to weselej gdy jest z kim porozmawiać na szlaku. Bo nie wiem czy wiecie ale niektórzy podróżnicy unikają kapłanów, mnichów i innych osób służących bogom... Dziwna sprawa, no ale dobra my tu gadu gadu, a jedzenie się skończyło - spojrzałem na swój talerz w dość wymowny sposób, tak by chłopaki zrozumieli, że teraz oni coś stawiają do jedzenie.
Oczywiście starałem się wzrokiem wskazać talerz, a następnie bar tak by przekaz podprogowy dotarł również do tych mniej rozgarniętych jednostek przy naszym stole. Bo oczywiście mogłem powiedzieć wprost ale niestety wychowanie jakie wpoiła mi matka oraz jakie powtarzane mi było w świątyni się z tym kłóciło. "Sługa boży radować się winien z każdego daru jaki zsyłają mu bogowie. Z każdego dnia oraz nocy, z każdego wschodu oraz zachodu, z każdego człowieka o którego winien zadbać na swojej drodze..." bla bla bal Ja już zadbałem o żołądki moich kompanów jednak teraz nadeszła pora by oni zadbali o mnie. Oczywiście może trzynaście dań na dzień dzisiejszy było by zbyt wiele. W końcu nawet z Kaiho dopiero się poznaje... chyba nie powinienem się od razu na pierwszej okazji pokazywać z tej najgorszej strony...
- A swoją drogą Kaiho mój drogi czy potrafisz równie dobrze gotować co się stroić? Bo naprawdę jak nie czuję z reguły większej równicy w smaku tak ta wołowina była cudowna. Była wprost wyborna. - zapytałem na koniec uśmiechając się i kładąc pieszczotliwie rękę na głowie malucha, czułem że może mu się to spodobać jednocześnie liczyłem, że w ten sposób nieco rozchmurzę jego osobę. W końcu to miał być jakby na to nie spojrzeć nasz dzień. Choć może... jeśli ten się zgodzi ten wspólny dzień nie skończy się tak szybko i wyjdzie z tego całkiem ciekawa opowieść?
W sumie jak najlepiej poznać drugiego człowieka niż w trakcie właśnie takiej wspólnej eskapady? Jednak martwiło mnie w tym wszystkim jak zielonooka urocza bestia będzie zapatrywała się na wspólną podróż ze mną oraz Yamim, który właściwie jako pierwszy wyszedł z tą propozycją? Obawiałem się, że mniejszy z ciemnoskórych słodziaków nie dostrzeże w tym potencjału by nauczyć olbrzyma odpowiedniego podejścia do świata lecz tylko kłopot i balast. A przecież to była tak idealna okazja by nauczyć go postrzegać świat nie takim jakim został On nam wpojony przez starszych lecz takim jakim był naprawdę! W końcu starsi ludzie stety niestety mają tendencję, a właściwie wszyscy ludzie by wraz z swoją historią wpajać młodszemu pokoleniu swoje emocję. To właśnie przez ten nie zauważalny schemat zapewne Kuro pałał taką niechęcią do rodu Uchiha.
Co prawda nie było za bardzo sposobu by ich bronić przed taką, a nie inną oceną gdyż choć nawet po zakończeniu debaty na ten temat szukałem dobrych uczynków ze strony tego rodu to niestety nic nie zdołałem wykombinować. Jednak zastanawiały mnie wcześniejsze słowa giganta. ...mój ojciec - cóż, miał to szczęście, być częścią szczepu, który dawniej był wykorzystywany przez Uchiha. Szczepu?
Z początku nie chciałem o to dopytywać lecz ponownie ciekawość wzięła górę, a w myślach trzymałem tylko kciuki by tym razem moje pytanie nie narobiło więcej zamieszania niż to wcześniejsze pytanie o wojne.
- Yami-san, wybacz że dopytuję ale jeśli mamy ruszyć razem w trasę myślę, że warto grać w otwarte karty byśmy wiedzieli o sobie jak najwięcej. W ten sposób jest znacznie łatwiej niż jakbyśmy musieli się domyślać pewnych rzeczy. Pozwól więc, że ja zacznę i się poprawię przedstawiając swoją osobę raz jeszcze/ - wstałem wykonując iście dworski ukłon - Kurogane Ryuujin, wędrowny mnich bez święceń służący wszystkim bogom swą skromną osobą, a jednocześnie przedstawiciel szczepu Kami. Do usług.
Zakończyłem zakreślając w powietrzu niewielki okrąg dłonią by następnie położyć ją na środku swojej klatki piersiowej i podnieść się z uśmiechem na ustach spoglądając prosto w oczy olbrzyma. Po co? Zastanawiałem się co w nich dojrzę. Czy będzie to złość wywołana, wcześniejszym drobnym kłamstewkiem bądź właściwie niedopowiedzeniem? Czy może zaskoczenie z powodu takiego obrotu spraw? Może zobaczę w nich niezrozumienie? Albo radość na wieść, że nasza wspólna przygoda zaczyna się właśnie teraz od tych szczerych i prostych słów.
- Natomiast chciałem dopytać, bo wspomniałem że ojciec był częścią szczepu wykorzystanego przez uchiha... wybacz Kaiho, że wracam do tamtej rozmowy ale zastanawia mnie kim bym w takim wypadku ojciec naszego Yamiego?

[Kaiho]

Kłótnia - całkiem magiczne słowo. Na czym polegała? Z Kaiho żaden chodzący słownik to i nie potrafił ludziom tłumaczyć prosto i łopatologicznie, nawet kiedy wybornie się kłamał. W jego rozumieniu jednak kłótnia zaczynała się tam, gdzie były podniesione głosy i próby przekrzyczenia się, a coś takiego jak "argumenty" było już tylko kompletnie pustym słowem. Skoro tak - to rzeczywiście tutaj nie było kłótni. Ale czy można było mówić o "pogodzeniu się"? Bo na pewno brunet nie potrafił się pogodzić z tym, że ktoś mógł nie szanować czyjegoś życia - ale o tym już chyba wspominałam nawet nie raz to i nie ma potrzeby nawracać do tych przemyśleń.
- N-naprawdę? - Pozytywnie się zaskoczył tym, jak bardzo smakowało obu panom - zarówno Ryuujinowi jak i Yamiemu. Przyjemnie się robiło na serduszko, milej, cieplej. W końcu po to tutaj przyszedł - żeby sprawić przyjemność mężczyźnie, który ewidentnie był głodny. Nawet jeśli sam Kaiho stracił apetyt i tylko miał nadzieję, że nikt go zaraz nie będzie nagabywał, żeby może jednak sobie coś nałożył i odlepił od kubka z wodą. Wodą, nad którą westchnął, ale wypił całkiem łapczywie - po gorących źródłach i na kacu była mimo wszystko zbawieniem. Nawet jeśli sake byłaby gardłu milsza. - Bardzo się cieszę. - I próbował przy tym nie prezentować się jak paw, który jest niezwykle zadowolony z otrzymanych pochlebstw - ale był. Ten jego uśmieszek, to zadowolenie w oczach, które od razu uspokajało. Dobrze, dobrze, niech się najedzą! Człowiek głodny to człowiek zły, a mężczyźni zresztą musieli dużo jeść, żeby mieć dużo siły i energii na... robienie tych wszystkich męskich rzeczy. Albo na przekładanie tego, czego nie chce im się robić w danym momencie.
Oparł łokci na blacie i uniósł dłonie, splatając palce ze sobą, kiedy przesuwał wzrok z jednego na drugiego i w końcu złapał wzrok Ryuujina - tak i rodzący się zarówno na jego ustach jak i w oczach uśmiech. Czy te oczy w ogóle rodziły kiedyś ból, który utrzymywałby się tam na dłużej? Bo na krócej na pewno - chociażby tamten fałszywy błysk, gdy cały Mnich lekko przygasł, wspominając o tym człowieku, którego nie był w stanie uratować. Czy ten człowiek doświadczył takich tragedii, które zatrzymały pracę jego serca chociaż na moment? Zastanawiał się nad tym, bo nie rozumiał - czy on zawsze chodził taki pogodny i starał się ściągać dla każdego jednego pojedyncze słońca Amaterasu? Pewnie ją kochał - kochał szczerze. I musiała to być naprawdę czysta miłość, bo łatwo było uwierzyć w to, że Pani Słońce naprawdę mu błogosławi. Każdy jest bohaterem swojej historii - tak, coś w tym było. Chociaż Kaiho raczej chciał mieć takiego bohatera, który da mu nowe życie. Takiego rycerza, który przyjedzie, przy którym nic nie będzie dziwne, fałszywe, który nie będzie oceniał i zaakceptuje go takim, jakim jest. Marzył sobie o takim człowieku - z jego wadami, bo nie wierzył w ludzi doskonałych - do którego można się przytulić i który pozwoli uwierzyć, że ten świat wcale nie musi co chwila płonąć i zostawiać tylko popiół, żeby przeżywać głęboko i prawdziwie. To naprawdę mógł być bohater. Bo on sam, tutaj? Żaden bohater. Na pewno nie bohater... A Ryuujinowi już powiedział - że jest bardzo dobry w krążeniu wokół tematów. I robił to często i ciągle, nie był pewien, czy zawsze celowo czy czasem już odruchowo. Jak na razie wcale mu to nie przeszkadzało - lubił czarnowłosego słuchać. Poznawać.
Tak sobie Kaiho kiwał głową twierdząco, a jego wzrok w zamyśleniu zjechał na blat. Takich cichy, że to aż niepodobne do niego było. Ale siebie samego znał z tej perspektywy. W końcu był tylko głupkowatym ekscentrykiem, kiedy mówiono o rzeczach większych i mądrzejszych mógł milczeć - i to się odnosiło do jego rodzinnego domu. Zazwyczaj. Podparł podbródek na tych splecionych palcach. I tak w tym kiwaniu właściwie, kiedy zastanawiał się, czy Yami musi każdego wyzywać tak na pojedynek, czy może wybiera sobie ofiary i wtedy o, z tym walczę, a z tamtym to nie walczę! - w tym przegapił moment, kiedy Ryuujin zwrócił się znów wprost do niego. Tak sobie kiwnął twierdząco jeszcze ze dwa razy, zanim mózg pozwolił mu załapać i zamrugał ze dwa razy unosząc głowę, aż kładąc ręce na blat.
- Zaprosić mnie w do ciepłych krajów? - Tak powtórzył, w razie czego, gdyby się przesłyszał. A może za nim stoi ta wredna kelnerka?! Hmph! Ale nie. To faktycznie było tu i do niego. - Wielbłądy! To były wielbłądy! Dromadery i te... drugie. - Wykrzyknął zaraz. Naprawdę nie lubił, kiedy ludzie brali go za wariata, a robili to często. A te wielbłądy były wspaniałe! - Są wspaniałe! Chciałem jednego kupić, mówiłem ci? Ale chyba one dobrze radzą sobie tylko w ciepłych krajach, no a tutaj mam już mojego konia... Musisz się na nich przejechać, są naprawdę super dziwne! I trzeba na nie siadać, ja siedzą, bo mają o takie dziwne siodła... - Ożywiony osiołek zaczął pokazywać, jak zawsze kiedy czymś się podekscytował, rękoma, jakby chciał rozrysować przed swoimi rozmówcami tego wielbłąda i siodła, jakie nosiły na swoich grzbietach. Ale zamarł ze swoimi gestykulacjami, kiedy spojrzał na dłoń. O nie. Jego wzrok powędrował kontrolnie na oczy Ryuujina. Potem znowu na dłoń. I wyciągnął w końcu swoją tak wolno i niepewnie, jakby bał się, że się rozpadnie, albo jakby bał się tego, że ktoś sobie właśnie próbuje z niego zrobić okrutny żart. Lecz nie. Ta ręka tam była - ciepła i przyjemna. Była i... ooch. Na moment Kaiho znowu został wyłączony. Rozmiękł, oczarowany prostotą tego gestu. Ale on jest super. Czy Smok tego chciał czy nie - miał aktualnie swojego własnego fana. Może wolałby fankę, cóż... jak się nie ma, co się lubi, to się lubi tych, co mają. Inna wersja głosiła - to się kradnie co popadnie.
- To... ja pójdę. - Oderwał się nagle i równie szybko cofnął swoją rękę. Krzesło prawie się wywróciło, ale Kaiho je nieporadnie złapał, postawił i oparł dłonie na rozpalonych policzach ze wstydem, idąc w kierunku baru, żeby złożyć u karczmarza kolejne zamówienie... stanął przy tym blacie, postał moment... Po czym wrócił do stolika. - Ale właściwie to co chcecie jeszcze zjeść? - Zapytał tak bardzo inteligentnie. Dopiero po zebraniu preferencji zrobił nawrotkę, żeby coś wymyślić kolejnego zarówno dla Yamiego jak i Ryuujina.
- Um, eeem, noo nie wiem, czy tak samo dobrze... - Usiadł z powrotem przy stoliku, przysuwając sobie elegancko krzesełko, kiedy już karczmarz przyjął jego zamówienie. - Coś tam... umiem... - Machnął panom ze dwa razy na znak, żeby sobie kontynuowali temat. Ten dotyczący Yamiego i jego pochodzenia.

[Kuro Yami]

Raigeki, Lato 391 roku

Rozmowa na nowo się kleiła, a do tego wszystkiego - cała akcja działa się w akompaniamencie soczystej wołowinki. Kuro Yami wbrew temu, co można było o nim myśleć, podczas pierwszego spotkania. Chłopak traktował posiłek z należytym szacunkiem, była to jego energia, a biorąc pod uwagę gabaryty ciemnoskórego - potrzebował tego paliwa całkiem sporo! Teraz, słuchał uważnie tego, co mówił Ryuujin, na akceptację jego 'podania' do tej 'wedrownej trupy', jedynie uśmiechnął się szeroko, kiwając głową. Nie było powodu by cokolwiek mówić. Do tego, Ryuu i Kaiho zaczęli gadać o garbatych koniach. Mało go to interesowało - w końcu taki olbrzym i tak zarabowałby konia czy nawet tego garbatego konia, był skazany na pieszą wędrówkę, ewentualnie wędrówkę na wozach. Nigdy nie był na pustyni, toteż opcja wyprawy w tak trudny teren wydawała mu się być wręcz idealna - taki teren wręcz sprzyjał do zwiększania krzepy.

Kiedy Kaiho opowiedział o wielbłądach, czy tam garbatych koniach, a Ryuujin dopowiedział nieco o swoim pochodzeniu, Yami z uśmiechem kończył swoją porcję. Było tego naprawdę dużo - ale mimo wszystko był w stanie coś jeszcze zjeść. Przymknął oczy, uśmiechając się.

- Taaaa, ta wołowina to dzieło sztuki. - powiedział cicho, po czym poprawił się na krześle. - Kaminari prowadzą zmasowaną ofensywę na posterunki Uchiha. Nie ma kogo bronić w Raigeki, a Doko, nie są tak radośnie wysyłani na front. Wydaje mi się, że nie oberwie się ani mi, ani Kaiho, jeśli opuścimy osadę na kilka tygodni. - powiedział spokojnie, a następnie przytaknął głową. - Masz rację... Jeśli mamy ruszyć razem, lepiej będzie nieco lepiej się poznać... Kami, tak? Potrafisz składać papierowe motyle i inne takie? Brzmi spoko. - powiedział cicho, tak by reszta stolików nie słyszała - ludzie nie lubili gdy głośno mówiono o ich zdolnościach. Następnie poprawił się, wskazując na siebie. - No, to moje imię już znacie, a co do zdolności, to jestem medycznym shinobi, wspomagającym się iluzją, do tego potrafię korzystać z Rantonu! - zaśmiał się, po czym sprostował oczywisty żart. - A tak serio, to po prostu walczę wręcz. I tyle.

Żart może nie był najlepszy.... Ale przynajmniej jakiś był! Kiedy Kaiho wstał od stołu, Yami uśmiechnął się. W końcu miał zamówić jedzonko, a jedzonko... oznaczało kolejną dawkę energii i hormonów szczęścia. Gdy wrócił do stolika Kuro na moment się zastanowił, drapiąc po podbródku.

- Może Kurczak Katsu Curry? Albo... alboo... może Ty coś wybierz Kaiho? Masz świetny gust, z pewnością będzie smaczne! - powiedział olbrzym, po czym nalał sobie kubek wody, by zmoczyć nieco gardło. Pytanie Ryuujina nie było wcale takie proste. A Yami nie chciał psuć kolejny raz atmosfery. No ale, obiecał powiedzieć co i jak, by mogli ruszyć razem w podróż. Prawda? Prawda. Dlatego gdy Kaiho wrócił do stołu, Czarnoskóry położył spokojnie ręce na blacie, po czym spokojnym głosem zaczął mówić.

- Mój ojciec pochodzi ze szczepu Juugo, jednak nie posiada ich Kekkei Genkai, był jedynym wśród trójki rodzeństwa, który nie opanował zdolności klanowej. Ciężką pracą i tysiącami godzin treningów doprowadził swoje ciało do perfekcji. Jest najpotężniejszym człowiekiem jakiego znam - jeśli chodzi o sztuki walki. Nie dorastam mu do pięt. Moja mama za to, jest rodowitą Kaminari. Poznali się w Ryuuzaku, w knajpie, tak jak my teraz. Ojciec przysiadł się do niej, oferując jej obiad, czy coś. Nie pamiętam. - powiedział, a następnie spojrzał na Kaiho. - Nie chce być wścibski, ale chętnie dowiedziałbym się czegoś o Tobie. Nie mówiąc już o tym, że przetestowałbym Twoje zdolności kulinarne, ale na to, będziemy musieli chyba zaczekać, do wyruszenia na pustynię! - powiedział uśmiechając się szeroko. Pomimo początkowej niechęci do karzełka, ten zdawał się być bardzo ciekawym człowiekiem. Jakie talenty skrywało to malutkie ciało?

[Ryuujin]

Ciężko było się nie śmiać czy choćby nie uśmiechać radośnie w tak zabawnym towarzystwie, a już szczególnie dla mnie. W końcu uśmiech był nieodłączną częścią mnie tak jak skrzydła ptaka, czy płetwy ryby. W końcu tak zwykła, niepozorna rzecz jak uśmiech była niesamowicie magiczna. Niektórzy nawet twierdzą, że jeden uśmiech potrafi w odpowiednim momencie ocalić komuś życie.
Choć brzmiało to oczywiście na dość przesadzoną wersję to jednak w nią wierzyłem. Wierzyłem w to, że w ten sposób nawet bez większego wchodzenia w czyjeś sprawy mogę poprawić humor tej osoby czy właśnie ocalić przed podjęciem złej decyzji. W końcu nigdy nie powinno się wychodzić z przedstawienia jak fatalne by się ono nie wydawało póki trwa seans.
- Hmmm... w sumie zgodzę się z Yamim ewentualnie chętnie spróbuję propozycji Yamiego jakbyś nie miał pomysłu. - odparłem zadowolony na pytanie chłopaka nie chcąc nakładać na niego ponownie ciężaru odpowiedzialności za wybór dania.
W końcu wcześniej choć nic nie wspominałem miałem wrażenie, że nie jadł zbyt wiele nie będąc pewny jak zostanie oceniony jego gust, a następnie by komuś innemu nie zabrakło... Niestety nie wiedziałem na ile to prawda, a na ile po porostu moje wymysły, jednak tym razem postanowiłem dać mu sposób na to by całą tą potencjalną presję zrzucić na Yamiego.
Dopiero gdy zielonooki ruszył do baru widząc jak mało zgrabnie się porusza przypomniałem sobie, że przecież ten piękny chłopiec może wciąż cierpieć z powodu przesadzonych ilości spożytego alkoholu dnia poprzedniego. Zaśmiałem się więc cicho na tą myśl po czym wróciłem do rozmowy z olbrzymem.
- Papierowe motyle, znam się też co nieco na pieczętowaniu więc o ile mam pod ręką zwój jestem w stanie w wygodny sposób przenieść mnóstwo rzeczy. - dodałem lekko rozbawiony żartem o umiejętnościach dużego. W końcu z początku prawie mu uwierzyłem.

- Juugo? Pierwsze słyszę, to znaczy słyszałem o masakrze ich szczepu ale prócz tego przyznam się szczerze, że nic więcej. - odparłem czując się nieco zakłopotany, w końcu na jakiego ignoranta musiałem wtedy wyjść przed chłopakami - Jednak zdaje mi się, że rozumiem cię nieco lepiej.
Po tych słowach wzrok przeniosłem na naszego uroczego osiołka zastanawiając się czy On również trochę inaczej teraz spojrzy na to co wcześniej mówił nasz olbrzym a przy okazji byłem ciekaw czy usłyszę teraz coś więcej niż dotąd.

[Kaiho]

Ciężko było o to, żeby olbrzym i osiołek znaleźli wspólny ton. Rytm? Jak najbardziej, właśnie na nim grali. Co prawda wygrywał go Ryuujin, bo to on bardzo zręcznie poruszał batutom i pociągał za struny głosowe to jednego, to drugiego... i znów pytasz siebie: robi to celowo? Świadomie? Czy to po prostu taki naturalny talent, jak oddychanie, że nawet się nie wysila i nie musi nad tym specjalnie zastanawiać? Jedno drugiego nie wykluczało, ba - nawet doskonale ze sobą grało. Ale chociaż Kaiho był raczej głupiutki i robił równie głupiutkie rzeczy, to widział całkiem sporo. Odczuwał całkiem sporo. Był jak gąbka, w którą wsiąkała woda - pobierał emocje z otoczenia i przeżywał je tak głęboko, że musiały znajdować swoje ujście. I tak ta pozytywna aura, którą otoczony był Smok, działała na jego świat jak balsam na rany - te nowe, te stare i te blizny, z którymi nie mógł sobie poradzić. Łatwo oceniać człowieka i mówić o nim przez pryzmat pierwszych wrażeń, ale to właśnie one sprawiały, że chciałeś mieć kogoś bliżej siebie albo wręcz przeciwnie - odpychać go daleko.
Nikomu się nie oberwie, co? Chłopak uśmiechnął się lekko, ale to wcale nie był ciepły uśmiech. To prawda, jeden czy dwa Doko w tę czy tamtą... niby niczego to nie zmieniało. A przecież Kaiho wcale nie chciał zostawiać swojego domu i swoich rodaków na pastwę niczego. Z drugiej strony już ściskało mu serce na myśl, że miałby taką podróż przepuścić. I co teraz? W którą stronę się obrócić, żeby było dobrze? Wybrać swoje swawolne marzenia, czy tę dorosłość, do której się tak przysposabiał? Heh, jeszcze pół roku temu by nie poświęcił nawet chwili myśli, nawet jednego, zagubionego zdania w swojej głowie - a teraz? Teraz wzrokiem wodził od jednego rozmówcy do drugiego w miarę, jak wypowiadali swój pogląd na tę sprawę i zastanawiał się, na ile człowiek może zrezygnować ze swoich zobowiązań, żeby poświęcić się słodkim i niewinnym chwilom. Albo i bardzo winnym. Oj - i bardzo grzesznym, bo Kaiho i jego pomysły oraz pragnienia raczej nie unosiły się wokół motylków, cnotliwości i pruderyjności. Na szczęście został nieco rozproszony - raz gestem Ryuujina i dwa - wielkim przedstawieniem zdolności członka jego klanu. Już miał na to reagować - wow, ale super! Czy coś w ten deseń. Ale nie, puenta na szczęście szybko przyszła. I bruneta sam prychnął, uśmiechając się. Zresztą - niby był bliżej już 20 lat, gdzie ludzie niektórzy przymierzali się już do zostania Shirei-kanem, a nadal tak naprawdę, jak to Piotruś Pan - wolał gonić za Kapitanem Hakiem i walczyć z piratami. Albo z wiatrakami. Zależy, jak bardzo beznadziejny obraz chciało się uzyskać.
- Ej, brzmiałeś przekonująco! - Przynajmniej dla niego zabrzmiał. Ale i też ciężko mówić, żeby Itazura zachowywał tutaj nadmierną czujność.
Tak czy siak wylądował przy barze. I przed wielkim kłopotem - czym nakarmić panów. Może sos z pomarańczy! Ale nie, słodkie już było. To może wieprzowina w panierce z ananasem! Ale nie! SŁODKIE BYŁO! Kiedy było się miłośnikiem słodkości to potem kończyło się właśnie tak, że wszystko by się jadało na słodko - nawet, jeśli było to mięso. A Katsu Curry? Hm, hm... O! OOO! Co prawda to znowu zawierało ananasa, ale TRUDNO! Chodzenie na skórty i na łatwiznę nie należało do mocnych zalet Itazury, zwłaszcza, kiedy przychodziło do sztuki. A kuchnię właśnie za to miał - sztukę. Była piękna - i jako jedyną można było ją doświadczyć wszystkimi zmysłami, jak to pewien utalentowany kucharz kiedyś powiedział. Takim sposobem zadowolony do stolika wrócił - akurat żeby usłyszeć kawałek opowiastki na temat nieszczęśliwej historii życia wielkoluda. I... współczuł mu. Naprawdę mu współczuł. Nie była to historia, o której się nie szeptało w tych regionach, zresztą... ach, no właśnie - Uchiha. Ci Uchiha ze swoimi pokręconymi pomysłami... Zawsze uważał siebie za kiepskiego w pocieszaniu.
- Jak ci będzie smutno to zawsze mogę cię przytulić. - Zapewnił Yamiego całkiem szczerze. No to, że miał go za głupka to jedno, drugie, że nie szanował jego ambicji, trzecie - to, że pomimo wad Kaiho zawsze widział człowieka. Racje i wygrana nie były ważniejsze od ludzkich odczuć. Nawet jeśli w pierwszej chwili Kaiho potrafił strasznie nawyklinać na kogoś i zwyzywać. To przez to właśnie, że nad własnymi emocjami nie panował. A potem siedział i żałował. Chociaż... czasem nie żałował wcale. Tak jak wtedy, gdy zwyzywał tamtą głupią laskę w Sogen.
- O mnie? Nooo jaaa too... - lubię seks, dziwki, alkohol i sznury? Nie, tak się chyba jednak nie powinno zaczynać znajomości. Ale skoro nie tak, to wymagało to chwili zastanowienia. - Słuchaj, nie jestem pewny, czy chcemy rozmawiać o tym, co lubię - Kaiho uśmiechnął się baaardzo szeroko, wilczym uśmiechem - to nie wiem, co chcesz o mnie wiedzieć. Ze mnie taki o prosty chłopaczek z prowincji. Nic specjalnego. O, moment... - Podniósł się i powędrował do blatu. Mordując wzrokim kelnerkę po raz drugi i zabierając jej tackę. HMPH! Niech spada na drzewo! Będzie się gapić zołza na Ryuujina, wrrrr! Poszła won! Szuka sobie innego Smoka, ten zajęty! Przynajmniej chwilowo.
Takim sposobem na stole wylądowały krewetki z ananasem i pikantna salsą.
- No, smacznego! O ile ni boicie się pikantnych rzeczy! Musicie się pogodzić z owocami w prawie wszystkim, uwielbiam słodkości.

[Kuro Yami]

Raigeki, Lato 391 roku

Ciężko było... a nie, to nie to...

Dwójka towarzysząca gigantowi przy stole, była jego idealnym kontrastem. Jeden był malutki i słodziutki, może odrobinę głupiutki, zaś drugi... drugi zdawał sie być mądry, spokojny - trzymający rękę na pulsie. Tak chyba najłatwiej możnaby opisać pierwsze wrażenie jakie zrobiła na Kuro Yamim ta dwójka. Czy trafnie? Chyba ta. Umiejętności Ryuujina były ciekawe, choć zgoła odmienne od tych, które posiadał Kuro. Taijutsu stało po drugiej stronie barykady z jakimkolwiek Ninjutsu. Co dopiero z kontrolą papieru czy pieczętowaniem. Były to dwa odbiegłe bieguny, ale czy w dobrej drużynie nie miało tak właśnie być? Mieliśmy drobnego księcia, który dotychczas nie powiedział o swoich zdolnościach nawet słowa, wspierającego mnicha, który z dystansu może wspierać Cie papierowymi tworami, a gdy nadejdzie taka potrzeba - być może wspomóc utworzyć potężną barierę, bądź zapieczętować wszelkie graty, by odciążyć olbrzyma. No i na sam koniec, niczym Guliwer wśród Liliputów, ogromnego Yamiego, który miał być 'szpicą' tej formacji, istnym taranem, niszczącym wrogo nastawionych ludzi - ale jak to on miał w zwyczaju - nie zabijać ich, bo zawsze mogą wrócić silniejsi, by znów się zmierzyć. Drużyna zdawała się być idealnie dobrana - a to wszystko, za sprawą przypadku.


- Można powiedzieć, że nasze zdolności, się... no dopełniają, nie? - powiedział do Ryuujina, a następnie uśmiechnął się w stronę Kaiho, kiwając przecząco głową. Nie potrzebował pocieszenia, to było dawno, a teraz - teraz jego ojciec żył i miał się całkiem dobrze. Po za tym, odpowiedź drobnego chłopca nie satysfakcjonowała zbytnio Yamiego, dlatego też postanowił doprecyzować swoje pytanie. - Nie pytałem przecież co lubisz, a czego nie! Pytałem o zdolności, wiesz - praktyczne rzeczy. Umiesz się bić? Jak opuścimy Raigeki, to kto wie, czy nie spotkamy zaraz wściekłych bandytów, czy innego ustrojstwa. Czasem trzeba się bronić! - zakończył, a jego wzrok przerzucił się na to, co Kaiho przyniósł do stołu. Wyglądało obłędnie, pięknie, skąpane w delikatnie błyszczącym syropie, powstałym z uwalniającego się soku z ananasu, oraz czerwonej, pięknie wyglądającej salsie, która już na sam widok, wypalała język. Oczy Kuro Yamiego zabłyszczały, odbijając blask wszystkich świec wewnątrz budynku. To było takie piękne. Tak bardzo pasujące do Kaiho - drobna przystawka, ułożona pięknie na półmisku, błyszcząca, zupełnie niczym gwiazdy na bezchmurnym niebie.

- To danie wygląda trochę jak Ty, Kaiho. - zaśmiał się cicho, po czym złapał swoimi wielkimi łapskami za pałeczki - bo chyba to był najlepszy sposób na jedzenie tych krewetek. - Drobne, błyszczące. Mam nadzieję, że smakuje równie dobrze! - po tych słowach złapał jedną z krewetek pałeczkami - wybrał taką, która była skompana zarówno w syropie, jak i ostrej salsie. Chciał spróbować dania jako całości, do tego, kawałek ananasa, który 'wspiął się na pałeczki' podczas nabierania. Całość powoli powędrowała do ust giganta, który od spodu podłożył dłoń, by nie ubrudzić stołu. Ogromnymi paluchami wyrwał ogonek, który do spożycia się nie nadawał, a następnie wolno przeżuł. Jego twarz była poważna, a wzrok wbity w Kaiho. Próbował powstrzymać się od uśmiechu, raczej 'gniewnie', spoglądając na chłopaka. Gdy połknął całość, chwilę jeszcze się gapił, po czym zaczął mówić, tak, jak gdyby był zdenerwowany.

- No... Teraz to mnie... - gniewny wyraz twarzy zniknął, a szeroki uśmiech pojawił się na twarzy chłopaka. Wyszczerzył zęby, będąc zachwyconym. - ... Zaskoczyłeś! To jest świetne. Ten słodki smak, walczący z ostrością. Nie sądziłem, że zjem dziś coś, co dorówna tej wołowinie! Będziesz naszym specem od jedzenia, z Tobą z głodu nie umrzemy, nawet jeśli będziemy zmuszeni jeść w karczmach! Dziękuje! - powiedział, nie czekając dłużej, złapał za kolejną, bo zaraz może ich przecież zabraknąć! Były takie dobre.

[Ryuujin]

Pikantne jedzenie czyli jak z czegoś co jest pyszne zrobić coś co można wyrzucić do śmieci bo właśnie stało się nie jadalne... Słysząc co właśnie wylądowało na stole, a co najgorsze widząc i czując ten zapach musiałem stoczyć ze sobą niesamowitą walkę by nie sięgnąć ku mej zgubie. Spojrzałem na jednego i drugiego towarzysza nie wiedząc jak za bardzo w delikatny sposób zasugerować, że niestety będę musiał zrezygnować z tej przekąski. Słuchałem więc w milczeniu wymiany zdań między panami, a następnie przyglądałem się jak wielkolud wcina aż mu się uszy trzęsą.
Niech na wieki przeklęty będzie ten kto wymyślił ostre jedzenie... nie no żartuje oczywiście, nie przeklinajcie nikogo. Zaśmiałem się w myślach do bogów którzy zapewne mieli teraz nie lada ubaw obserwując jak to ich skromny sługa przekręca się w środku nie mogąc nawet spróbować tej potrawy. Oj złośliwi byli ci bogowie, złośliwi. Jednak z drugiej strony to mogło być spowodowane moim łakomstwem... Ehhhh....
- Wybaczcie mi na chwilę. - wstałem od stołu nieśpiesznie by następnie skierować się w kierunku wcześniej upatrzonej toalety, Tak. Tak planowałem uratować się przed jedzeniem które najpewniej sami Oni przynieśli na świat by zadawać ból i cierpienie biednym, głodnym wędrowcom. Zapewne nie spodziewali się, że na ziemi znajdą się masochiści którzy zdecydują się jednak to jeść dla przyjemności ale jak widać są. No przynajmniej jeden. Wielki niczym góra wojownik Kaminari. Może dla niego to również jakaś forma treningu? Ćwiczy wytrzymałość czy coś... Przeszło mi przez myśl gdy zniknąłem już za drzwiami z głównej sali.
Niestety mój plan nie był doskonały, bo o ile pierwsza część wyszła znakomicie to pojawił się teraz kolejny problem, a mianowicie. No dobra ale co teraz? Przecież nie będę tu siedział aż wszystkiego nie zjedzą... chociaż... nie no nie wiem nawet ile im to zajmie. Myśl Ryuujin...
Stałem tak jakoś dłuższą chwilę w świątyni dumania zastanawiając się co mógłbym teraz zrobić ale niestety jak na złość żadne sensowne rozwiązanie nie przychodziło mi do głowy. Ehhh... gdybym jeszcze chociaż faktycznie potrzebował być gdzie byłem to chociaż jakiś pożytek by z tego wyszedł, a tak po prostu blokowałem to miejsce komuś kto może faktycznie znajdować się teraz w podbramkowej sytuacji.
Rozłożyłem bezradnie ręce i po dłuższej chwili dreptania z nogi na nogę wróciłem do punktu wyjścia jednak gdy znalazłem się na sali kątem oka dostrzegłem tą uroczą zgrabną kelnerkę przy barze i w głowie zaświeciła mi się mała żaróweczka. Uśmiechnąłem się szeroko i spokojnym krokiem ruszyłem w jej stronę ustawiając się zaraz obok grupki gości składających swoje zamówienie. Dyskretnie zerknąłem w kierunku naszego stolika by spróbować zobaczyć jak wiele tej śmiercionośnej pułapki jeszcze znajdowało się na talerzu, a gdy przyszła moja kolej postanowiłem uciąć sobie krótką pogawędkę z niewiastą.
Jednak gdyby któryś z moich towarzyszy zaczął się zbliżać szybko zmieniam temat puszczając jej dyskretnie oczko i kupuję paczkę papierosów. W końcu słyszałem, że to cudowna rzecz pozwalająca człowiekowi się odprężyć. I gdy tylko je otrzymam proponuje dymka moim kompanom. Jeśli nie to sam wychodzę przed knajpę rozglądając się za kimś lub czymś kto byłby w stanie ów skręta mi odpalić. Wszystko tylko nie ostre jedzenie...

[Kaiho]

Dopełniają? No tak, tak, ich zdolności się dopełniały. W zasadzie to te zdolności Kaiho również się doskonale wpasowywały w to wszystko. Władał w końcu limitem krwi, który miał najsilniejszą siłę ofensywną ze wszystkich znanych obecnemu światu. Mocą burzy, która była zamieniana w drobne i niepozorne wiązki - tylko trzask, jak przy uderzeniu pioruna, zdradzał, że to światło nie służyło zabłądzonym do odnalezienia drogi. Cóż, oni przynajmniej cieszyli się z tego, nawiązując do panującej narracji, co bozia im dała. I o ile nie dziwiło, że Yami specjalizuje się w zwarciu, patrząc po jego budowie no i nawiązując do tych drobnych znaków, jakie się tutaj pojawiły - miał szorstkie, mocne ręce, ale wcale nie zmiażdżył dłoni Kaiho w uścisku. Były wypracowane treningami - może uderzał w kółko i w kółko w jedno drzewo licząc na to, że przestanie w dłoniach czuć i staną się tak mocne, jak żelazo? Heh, ponosi cię wyobraźnia, głupolu. Dziwiło jednak to, że w swoim zachowaniu... nie odziedziczył tego, co dla tego klanu najcenniejsze - czyli właśnie Rantonu. Nie mógł nim władać? Nie miał potencjału? Czy drogę porzucił? Właściwie to było całkiem ciekawe, ale brunet nie potrafił o to zapytać. Bał się trochę tego, że mimo utrzymania, że to już były stare rany, które nie bolały, to nadal łatwo będzie je rozdrapać. Powstrzymywał się - przynajmniej na razie. A przecież nie był zbyt cierpliwy i miał problem z kontrolowaniem jęzora. Zbyt długiego - to na pewno. Ale jednocześnie na tyle krótkiego, że wszelkie sekrety pozostawały z nim bezpieczne.
- A... aaa! To o to chodziło... - Uśmiechnął się trochę radośnie, trochę głupkowato, bo przecież własne żarciki bawią najbardziej. A jego rozweseliło całkowicie to, w którym kierunku zaczął się nad tym pytaniem zastanawiać. I jakoś... zupełnie odbiegł przy tym od prawdziwych intencji czarnego kolegi. - No popatrz na mnie - czy ja ci wyglądam na kogoś, kto umie się bić? - Wzruszył ramionami. Nie każdy musiał mieć super talent. Nie każdy nawet musiał chcieć się bić. Nie każdy musiał chcieć być ninja. Kaiho wiedział, że kiedy chciał to potrafił się wziąć za siebie, rozwinąć swoje umiejętności... i w ogóle. Mimo tego, że nie miał wielkiego apetytu, to jak tak patrzył na te krewetki... to sam po jedną sięgnął i zrobił mac mac w pysznym sosiku, żeby wsadzić sobie do dzioba. Łoł, wielki posiłek - cała jedna krewekta. Pójdzie ci w boki, ale jak to mówili - najpierw masa, potem masa? - Władam Rantonem. Tyle. - Jak już zdążył poniekąd to przekazać - nie bardzo uważał, żeby było się czym chwalić. Nie lubił tego, że ten limit krwi odziedziczył, że właściwie kładli na nim presje rozwoju. - A ty tak... chciałeś być duży i wielki i silny? - Dobra, no i to było na tyle w kwestii jego powściągliwości i trzymania dzioba na kłódkę. Po prostu - awykonalne. - Umiem się obronić... tyle to potrafię... - Burknął i dziobnął pałeczkami ananasa leżącego na boku wielkiego półmiska. Co prawda mógłbym to robić lepiej, ale... czekaj, że co wygląda jak ja? Kaiho uniósł wyżej brwi i otworzył szerzej oczy, spoglądając na rozmówcę. A potem na danie. Że jestem ja... ananas? Albo jak... krewetka? No, ze skorupki to dałbym się rozebrać, ale żeby z sosem..? O rajciu, połączenie TEGO z ostrym sosem jednak nie brzmi za... stooop! Chyba Yamiemu nie o to chodziło. To i znowu spojrzał na Yamiego, próbując poskładać myśli co do tego, co próbowano mu tu właściwie... insynuować. Już miał pytać. Nie musiał. Wyjaśnienia na szczęście zostały podane, a brunet... aż się uśmiechnął i błysnęły znowu jego matowe, zmęczone życiem oczy. - Naprawdę? - Odrobina zachwytu była wręcz słyszalna w jego głosie, kiedy wyprostował się dumnie i z nową werwą spojrzał na to danie. No, to teraz mam już nową ulubioną potrawę. A nawet nie jestem fanem ostrości! Kto by nie lubił komplementów? Kaiho je kochał. Zbierał każdą jak perełkę - bo jakoś częściej niż z nimi spotykał się z wyzwiskami. Pokiwał tylko głową w kierunku Ryuujina, kiedy ten ich przeprosił i wstał od stołu - ale czujne, jadowite oczy powędrowały za nim kawałek, odprowadzając go, nim wróciły do rodaka.
- Hahaha! Miałem przyjaciela, który mówił mi poodbnie! "Kaiho, jak gdzieś pojedziemy, to ty gotujesz!" - Uśmiechnął się promiennie. Jakoś tak to grało - kochał sprawiać ludziom przyjemność. Bo kiedy zrobisz dla kogoś coś miłego, to ta osoba cię docenia. Chociaż przez moment. Da ci chociaż jedno słowo, które sprawią, że ten świat przestanie być taki czarny. Mijał czas - a on coraz bardziej w tych szarościach tonął. I coraz trudniej było znaleźć kolory. Więc oto i były takie chwile. I tacy ludzie - jakby w ogóle nie było jeszcze chwilę temu tematu bliskiego katastrofie przy tym stoliku! - Ale to ryzyko - wiesz, takie dania. Bo nie każdy lubi takie cudaki. I nie każdy lubi ostre rzeczy. Albo właśnie... słodkości do mięska. - Dziabnął w końcu tego ananasa - i nawet jeszcze jedną krewetkę! - Ale jedz ile chcesz! Kupię wam, czego tylko potrzebujecie i chcecie. Życie powinno polegać na smakowaniu, oglądaniu, słuchaniu - i odczuwaniu. - To chyba było na tyle proste, że mogło trafić do mózgu jego głupiego, nowego kolegi. Właściwie to... urocza była ta jego głupkowatość - wspominałam już? Przynajmniej tak zaczął uważać Kaiho. I zaczynał myśleć, jak do niego przemawiać, żeby było bardziej łopatologicznie. - Eech, muszę iść do domu się przebrać i trochę ogarnąć. - Wyciągnął ręce do góry, żeby się przeciągnąć. - No i nie wiem, czy będę mógł ot tak wyruszyć... porozmawiam z rodziną. A ty tak... możesz ruszać od razu? Nie masz nikogo, kto by się martwił? - Niby podejrzewał, że to może być trochę głupie pytanie. Cholera, był pewien, że naprawdę nie znajdzie wspólnego języka (hihi) z Yamim, ale proszę bardzo - jak zawsze życie potrafiło go zadziwić. Życie! Inni ludzie! Bo ci potrafili być niesamowici. - Ale proszę zostawić trochę Ryuujinowi, bo nawet nie spróbował. - No, bo biedny Kaiho nie miał pojęcia, że ten właśnie szukał pomocy u samych bogów (czyli w kloace), by tylko nie mieć z tym daniem NICZEGO wspólnego.
Nie trudno było zauważyć czarnowłosego w mnisich szatach - mimo wszystko wyróżniał się wśród tutejszej ludności swoją urodą, wspaniałą, boską, która zapierała dech w piersiach Kaiho. Tak i nie trudno było o to, żeby w końcu oczy Kaiho na niego trafiły. Kiedy rozmawiał sobie z kelnereczką. Zamarł, spoglądając przez moment na tę scenę. Pasują do siebie. Kobiecina - ciekawe, ile w ogóle miała lat - była naprawdę śliczna. Słodka i urocza, miała ten powab i ten szyk, za którym przepadali mężczyźni. Właściwie to była scena godna namalowania - i Kaiho utkwiła w głowie bardzo mocno. Jako coś, co było warte przeniesienia na płótno. Odwrócił szybko głowę z powrotem na Yamiego. Ciekawe, jak ludzie budują relacje między sobą. Jak to jest, że się przyjaźnią przez lata? Potem spotykają? I chcą ze sobą podróżować? I jak to jest, że ludzie... właściwie to jak to jest - kochać? A jak to jest - być kochanym? Oddech Kaiho stał się nieco płytszy i szybszy, na pewno - cięższy, bo coś złego się w nim podziało. Coś bardzo mocno gniotło i przeszkadzało w tym, żeby serce normalnie uderzało. Chyba na moment w ogóle przestało bić? Nie świruj, debilu. Nie pamiętasz? Złota zasada - niczego nie żałuj, ciesz się chwilą obecną, niczego nie oczekuj. Myśli Kaiho były tak intensywne, że zapomniał o bożym świecie - odłączył się od niego. Nagle drgnął i jakby nigdy nic znowu sięgnął po kolejną krewetkę. Trochę machinalnie. Żeby podziobać ją jak kurczak. Nie no, moment. Właśnie - nie. Świruj. NIE. ŻAŁOWAĆ. Spojrzenie powędrowało na nowo w stronę Smoka i kelnereczki. Jakoś cała jego pewność siebie po prostu pryskała, rozjeżdżała się - nie istniała. Pewnie dlatego, że ta niby pewność siebie była tylko figurą na planszy, by zamydlić oczy świata. By nie było widać, jak bardzo jest niedowartościowany i niepewny. Wstał od stolika z chmurną miną, aż krzesło szurnęło - skierował się w tamtą stronę, strzelając znowu piorunami w oczach w kierunku kelnerki. WrrrrRRRRRRR! RRRR! I stanął, taki groźny, przy kelnerce, z rękoma założonymi na klatce piersiowej.
- Pani sobie już pójdzie! Ten Pan jest zajęty. - Obwieścił bez cienia zażenowania. Oj, gdyby oczy mogły zabijać, gdyby one mogły zabijać..! To te Kaiho zabiłyby tę biedną kobietę toną jadu! A potem spojrzał na Ryuujina. Kosztowało go to zdecydowanie ZA DUŻO. I o wiele więcej, niż chciał pokazać. - No idź sobie kobieto bo zaraz zrobię tu awanturę! - Rzucił, obracając znów głowę ku kelnerce. I powyrywam sobie włosy, bo kobiet nie należy bić - ale jakbyś była facetem to już byś oberwała w mordę! Po czym obrócił się sam na pięcie i wrócił, obrażony, do stolika.

[Kuro Yami]

Raigeki, Lato 391 roku

Jedzenie było zaiste sztuką. Pięć smaków, które sprawiały, że każde danie, nawet na pozór takie same, delikatnie się od siebie różniło. To zaś sprawiało, że ile ludzi - tyle gustów. Jedni lubili słone, inni słodkie - tak jak Kaiho. Jeszcze inni lubili gorzki, bądź kwaśny. Kuro Yami uwielbiał ostre smaki - były dla niego czymś zupełnie normalnym. Nie był zwolennikiem ostrości rzędu tej - nie zjadliwej. Bo przecież jedzenie i zazwyczaj wspólny posiłek, był swego rodzaju celebracją, jednak przebijający się smak salsy sprawiał, że danie dostawało dodatkowego kopa. Było po prostu... lepsze, niż zwykłe krewetki na słodko. Zresztą, z samym ananasem smakowały by nieco słabiej, niż teraz. Co to, to napewno.

Słowa Kaiho na temat tego, czy umie się bić czy nie, spotkały się z nieco zawiedzioną miną Kuro Yamiego. NIe dlatego, ze Kaiho nie nadawał się do bycia jego sparing partnerem, a dlatego, że ten sam Kaiho, który chwilę temu bronił Uchiha mówiąc mu, że nie należy oceniać ich po pozorach, historii i tym podobnych, teraz oceniał samego siebie, po tym jak wyglądał. A przecież nie trzeba być dwu metrowym kolosem, by być świetnym wojownikiem.

- Nie oceniam innych po tym, jak wyglądają. Zwłaszcza gdy chodzi o umiejętności. Z pewnością są ludzie twoich gabarytów, którzy z łatwością skopaliby mi tyłek! - powiedział podekscytowany. To była prawda, gdzieś tam w świecie, był ktoś taki. - Ale zrobie wszystko, by nigdy się to nie stało! - dodał od razu uśmiechając się. Spojrzał na swoje dłonie, słysząc pytanie małego kolegi. Cóż... Czy chciał być duży? On po prostu się taki urodził. Z genetyką nie dało się walczyć, zwłaszcza gdy przychodziło do wzrostu i zdolności przybierania masy mięśniowej, przemiany materii... Podrapał się po brodzie, udając, że się zastanawia.

- Od urodzenia byłem duży. Odkąd pamiętam byłem większy od rówieśników. Nie miałem co do tego wyboru. - powiedział całkiem normalnie, przegryzając krewetką w między czasie. - Zaś co do bycia silnym... To już mój wybór. Takie duże ciało nie mogło się marnować, dlatego zdecydowałem się na rozwój w kierunku taijutsu, zresztą, to chyba do mnie pasuje... Trening własnego ciała, to głównie trening samodyscypliny. Może kiedyś będę mógł z Tobą potrenować. Może Ci się spodoba? - zakończył, a następnie uśmiechnął się i twierdząco skinął głową na retoryczne pytanie Kaiho. Widząc odchodzącego od stołu Ryuujina jedynie skinął w jego kierunku, na znak, by ten sobie nie przeszkadzał.

Rozmowa z Kaiho zaczęła się kleić, nawet zaczął nieco więcej mówić. Z początku zdawał się bardzo zamknięty w sobie, a teraz? Nawet opowiadał Yamiemu o swoim przyjacielu, to było naprawdę miłe i Kuro bardzo się to podobało.

- Wiesz... jak to mówią, na okręcie da się przeżyć bez kapitana i sternika. Da się przeżyć nawet bez nawigatora, ale bez dobrego kucharza, załoga prawdopodobnie umrze z głodu, czy jakoś tak. Dlatego moim zdaniem, musisz z nami iść! Bez kucharza nie damy rady! Nie wszędzie są tak dobre knajpy jak w Raigeki! - powiedział, gdy Kaiho przeciągnął się i wspomniał o swoich wątpliwościach. Kuro Yami coraz bardziej lubił osiołka, cóż. można powiedzieć, że nawet na moment pomyślał, że mógłby się z nim zakumplować? Na pytanie odnośnie tego, czy sam Yami będzie mógł opuścić osadę, chłopak wzruszył ramionami, a później dodał: - Hmm. Wydaje mi się, że nie będzie problemu. Ojciec zapewne planował kilka treningów, ale jeśli potrenuje samemu gdzieś pośrodku pustyni, to wyjdzie tylko lepiej. Wiesz, trening to rutyna - później nawet nie myślisz o tym, że trenujesz.

Na upomnienie odnośnie krewetek zareagował całkiem spokojnie. Odłożył pałeczki opierając je o krawędź półmiska - bo nie miał osobnego talerzyka - tym razem go zabrakło, ale nie przeszkadzało to w niczym. Później obserwował Kaiho, który raz po raz obracał się w stronę baru, kelnerki i Ryuujina. Cóż. Nie do końca rozumiał, co działo się w głowie tego malca, ale wiedział, że nie należy mu przerywać. Nagle jednak wstał, a krzesło zaskrzypiało tak, jak gdyby próbowało wyryć w podłodze cztery, długie i głębokie dziury. Grymas twarzy Kaiho wołał do Yamiego - 'TRZYMAJ MNIE BO ZARAZ JEJ COŚ ZROBIE' albo 'JEMU COŚ ZROBIE' w sumie, nie wiedział dokładnie na kogo był tak wkurzony. Spoglądał w kierunku baru i obserwował te scenę, która z jakiegoś powody wydawała mu się śmieszna. Oparł głowę na splecionych dłoniach, a oczy delikatnie zmrużył. Obserwował dokładnie co wyprawia się przy barze. Gdy Kaiho wrócił do stolika, nie wyglądał na zadowolonego. Yami, jak to Yami, uśmiechnął się do niego niewinnie.
- Mały, wszystko gra? - zapytał unosząc głowę z rąk, tym samem biorąc głęboki wdech. - Jeśli tylko moge Ci jakoś pomóc... Mów śmiało. Zrobie co w mojej mocy, by poprawić Ci humor - w końcu ty poprawiłe mi humor całkiem sprawnie! Bo po tym, co dziś nam zaproponowałeś do jedzenia, czuje się sto razy lepiej. - powieział z troską w głosie. Naprawdę chciał mu pomóc, pocieszyć, a to, że jego osoba była dosyć... niezdarna - to już nieco inna kwestia.