Plac miejski (tablica ogłoszeń)

[Oya]

Długo czekałam na jakieś specjalne zadanie i już myślałam, że nie doczekam się żadnej wiadomości. Jednak siedząc w domu i obserwując powolne ruchy na polach zauważyłam posłańca, który w szybkim tempie przekazał mi list. Czekałam na niego długo i przeczytałam, że musze wstawić się na placu. Uniosłam delikatnie brwi. Nie miałam co komentować. Ruszyłam w tym kierunku przyglądając się wszystkim ludziom, z niektórymi się witając kiwnięciem głowy. Nie uśmiechałam się, włosy rozwiewały się wokół i w końcu zauważyłam swój cel. Ludzie dookoła zachowywali się dość nieprzychylnie. Kobieta w dybach. Zacisnęłam delikatnie dłoń na liście. Nie wiedziała, o co dokładnie mogło chodzić, ale w sercu coś mnie kłuło, że kobieta była w takim stanie a nad nią stał mężczyzna. Czułam jakąś dziwną niesprawiedliwość nie wiem jeszcze z czego wynikającą. Sena dom mnie machał, co wybiło mnie z przemyślań. Stałam w miejscu i po prostu na nich patrzyłam...

Ruszyłam do przodu, powoli, nie chcąc wywołać żadnej gwałtownej reakcji od kobiety. Kiedy podchodziłam kątem oka starałam się ocenić w jakim jest stanie. Dlaczego? Bez powodu w tych dybach raczej nie była, prawda? -Sena-san. Arashi Osa, stawia się do zadania.- przywitałam się z delikatnym ukłonem. Jak ja tego nienawidziłam! Pochylać się przed mężczyzną, kiedy on na pewno nie zrobi tego samego w zamian! Jaka ja byłam głupia! Wyprostowałam się i spojrzałam się na kobietę. -Co mam dokładnie zrobić?- nie było tego w liście. Nie wiedziałam też, co miałabym robić wokół tej kobiety. Z czym mogłoby być to związane?

[Ryū]

Misja D
Zlecenie Specjalne - Wojna Światów
Oya 2/7

Długie oczekiwanie na jakiekolwiek zlecenie możesz zignorować - zrzucić to na karb przypadku, lenistwa biurokracji albo zwykłego pecha. Ale równie dobrze możesz się przy nim zatrzymać. Zastanowić: dlaczego właściwie tak się dzieje? Jesteś młodą, ambitną kunoichi. Czy naprawdę o twojej wartości ma decydować brak siły ramion i męskości między nogami? Może warto zadać sobie pytanie, kto właściwie rozdaje zadania - i czemu to nie ty siedzisz po drugiej stronie biurka?
Kiedy spojrzałaś na kobietę w dybach, nie zauważyłaś poważniejszych obrażeń. Siniaki, otarcia, brudne, splątane włosy. Ale najgorsze były oczy. Puste, zamglone, jakby oderwane od rzeczywistości. Jakby odmawiały zaakceptowania tego, co się dzieje.
Zresztą... kto by chciał? Tkwić na środku placu, wystawiona na wzrok tłumu, czekając na Amaterasu wie co.
Sena uniósł brew, gdy się ukłoniłaś. Tak jak się spodziewałaś - nie odwzajemnił gestu.
- Bez przesady, jesteśmy tej samej rangi. Kapitana nie ma, nikt nam tu nie będzie liczył uprzejmości. - rzucił lekko, z wyraźnym brakiem zainteresowania etykietą.
- Warta. Mieliśmy dziś eskortować żywność do jednego z obozów, ale przyszły nowe rozkazy. Trzeba pilnować więźnia, aż przyjedzie wóz z jeńcami. Z Dzikimi. - Splunął na ziemię na samo wspomnienie. - Ta tutaj zabiła jednego z naszych. Wywiad twierdzi, że to szpieg. Nie słuchaj, co gada - będzie próbować cię zmanipulować. Mnie też próbowała, ale zdzieliłem ją w łeb i się uspokoiła. - Parsknął śmiechem i splunął po raz drugi - tym razem prosto na twarz kobiety.
- To tyle. Od teraz to twoja robota. Przed zmrokiem ma już przyjechać wóz. Trzymaj się. - I odszedł, machając ci krótko zza pleców.
Zostałaś sama. Tylko ty - i kobieta, którą oskarżono o zdradę. Szpieg z Atarashi. Kto by się spodziewał?

Kobieta w dybach - *klik*
Sena - *klik*

[Oya]

Czułam niesmak. Prawdziwy niesmak... Kiedy się odzywał, kiedy pluł. Tylko mężczyzna mógłby tak obrzydliwie się zachowywać. Nie próbowałam ukryć swojego obrzydzenia nim. Kiedy splunął kobiecie na twarz - zrobiłam krok do przodu, kiedy mnie wymijał i chwyciłam go za przegub nadgarstka. -Jeniec czy więzień. Masz tylko pilnować skoro jesteś mojej rangi. Następnym razem jak zrobisz coś takiego...- z moich dłoni błysnęły małe iskierki chakry Raitonu -Ja splunę w twarz tobie.- jak ja nienawidział, kiedy myśleli, że mogą sobie pozwolić na coś takiego. Nigdy nie zrozumiem ich zachowania, bo nie mam siura między nogami, który uważają za prawdziwe berło władzy a tak naprawdę jest to zalążek ich największych słabości. Kiedy odszedł dalej kucnęłam przed kobietą i wierzchem rękawa wytarłam jej twarz. Nie zamierzałam patrzyć jej w oczy ani słuchać nic co będzie do mnie mówić. Wyprostowałam się i stanęłam z boku, rozejrzałam się, aby ocenić ilu ludzi się tutaj zbiera i patrzy. Nikt jej nie skrzywdzi. Nie obchodziło mnie, co dokładnie zrobiła, dopóki nie zostanie stąd zabrana i nie potoczy się to dalej z udowodnieniem win... Nikt przy mnie nie będzie mógł jej zrobić krzywdy. Wyprostowana i patrząca w każdą stronę skupiałam się, aby jakoś przeczekać do konwoju.

[Ryū]

Misja D
Zlecenie Specjalne - Wojna Światów
Oya 3/7

Sena nie dostrzegał twojego obrzydzenia aż go nie chwyciłaś mocno za rękę i ostrzegłaś. Popatrzył na ciebie jak na osobę pozbawioną godności i rozumu.
- Uspokój się lepiej i nie groź mi więcej. To nie jeniec, to szpieg! Zdradza informacje o naszych, zsyłając ich na okrutną śmierć. Będę na takie kurwy pluć ile chcę. A jak ci to przeszkadza, to może oznacza to, że też jesteś jedną z nich? Przydałaby ci się kontrola? - Zapytał z furią w oczach, wyrywając rękę z uścisku. No, takiej gwałtownej reakcji, dorównującej twojej, się chyba nie spodziewałaś.
W końcu odszedł, zaś ty zostałaś sama z więźniarką. Póki co nikt z przechodzących ludzi was nie zaczepiał - dostrzegłaś jedynie parę nienawistnych spojrzeń i skrzywień, ale nic ponad to.
Nagle, usłyszałaś świst powietrza i nim się zorientowałaś co leci, ciekłe osocze pomidora spływało z twojego czoła. W tle doszły cię chichoty i kątem oka dostrzegłaś odbiegające dzieciaki. To wcale nie było nietypowe, nieraz się zdarza, że dzieci maltretowały więźniów postawionych na samym placu. Czasem zdarzało się, że dołączali do nich dorośli. Nim jednak zdołałaś jakkolwiek zareagować, słyszysz cichy pomruk - to więźniarka coś mówiła, ale na tyle cicho, że nie rozumiałaś poszczególnych słów. Musiałabyś ją poprosić, żeby mówiła głośniej lub pochylić się nad nią i głęboko się skupić.

Kobieta w dybach - *klik*
Sena - *klik*

[Oya]

Nawet nie skomentowałam tego, co powiedział ten marny pachołek. Obrzydzał mnie jego styl bycia i zachowanie również. Nie miałam zamiaru słuchać komentarzy od jakiegoś gówniaka o niepotwierdzonych informacjach. Tym właśnie różniłyśmy się od nich. My zastanawiałyśmy się, co robić i jak. Analizowałyśmy a te tępaki o pustym wyrazie twarzy przekazywały sobie coraz to większe bzdury. I nagle z rozmyślań wybił mnie pomidor. Pomidor na mojej twarzy. Obrzydlistwo. -Kurwa.- klnęłam pod nosem ścierając z siebie pomidora rękawem kimona. -Dopiero, co to prałam. Pierdolone bachory.- nie szczędziłam komentarzy dotyczących dzieciaków. Coś tam słyszałam, że kobieta mruczy, ale nie zamierzał wchodzić z nią sama w kontakt słowny - mimo wszystko, nieważne co zrobiła, nie mogłam z nią rozmawiać. Zadanie było proste, ale jeżeli te bachory zamierzały tak się zachowywać... Będzie ciężko wytrzymać tutaj tyle czasu. A jak dojdą do tego jeszcze dorośli zrobi się bardziej nieprzyjemnie. Nie rozumiałam tej pokazówki. Jeżeli to szpieg to tym bardziej nie powinna obserwować ludzi dookoła, tego jak się zachowują. Czy nie będzie miała więcej informacji o nas? Ale najwidoczniej byłam za głupia do takich rozważań w porównaniu do tych na górze, którzy też zmienili się ostatnio stołkami.

[Ryū]

Misja D
Zlecenie Specjalne - Wojna Światów
Oya 4/7

Dlaczego pozwalano aby szpieg mógł tak sobie otwarcie obserwować tutejszych mieszkańców? Ponieważ ci u góry, rządzący, mieli pewność, że ta tutaj jest już byle żywym trupem. Nie mniej, nie więcej.
- Mieszkałam obok niej! Zdrajczyni! - Krzyknęła jakaś staruszka przechodząca obok z wyraźnym obrzydzeniem. Widzisz jak sięga po leżący kamyk i rzuca nim. Na tyle słabo, byś z swoim żołnierskim szkoleniem zdołała ochronić więźniarkę własnym ramieniem, przecinając ciałem linię lotu. Czy jednak jest w tobie tyle dobroci?
Wiesz już, że to nie jest byle szpieg, który pojawił się nagle - ta tutaj była najwyraźniej mieszkanką miasta na długo przed całą inwazją. Musiała więc albo zmienić strony już w trakcie wojny, albo... no właśnie. Coś tu mogło śmierdzieć. Ale wcale nie musiało, to wciąż mogła być twoja myląca się percepcja, myśli napływające do głowy, które wcale nie miały obowiązku być rozsądne i bazujące na faktach.
- W... w-wody... - Słyszysz głośniejszy szept, ledwo wydukany przez więźniarkę. Jej suche i popękane usta faktycznie wyglądały marnie. Jak gdyby nie piły już od dobrych kilku godzin. Może nawet dni.
Jako przykładna kunoichi postawiłaś sobie za punkt honoru, że nie będziesz nawiązywać kontaktu ze skazaną. A jednak w chwilach takich jak ta dochodzi do dyskursu między żołnierskim obowiązkiem, a byciem człowiekiem. Co więc należało począć?

Kobieta w dybach - *klik*
Sena - *klik*

[Oya]

Nie było najłatwiej patrzeć, jak ludzie obserwowali kobietę z nienawiścią i czekali tylko na okazję, aby coś jej zrobić Nienawidziła tego w swoim klanie i temperamencie moich ludzi... Tak łatwo popadali w agresję i skrajne zachowania. Sami w tym samym momencie zachowywali się jak Dzikusy zza Muru, o których tak dużo słyszałam. Ale co zrobić? Mieli swoje zadry praktycznie z każdym i dzicy tylko potwierdzali, że będzie im ciężko. Chronienie swoich ziem i przynależności... Tego było im teraz potrzeba. Niegdyś Uchiha. Teraz oni. Zawsze znaleźć musiał się ktoś, kto chciał zagrozić naszej autonomii. A najlepszą opcją była wojna, czego nie rozumiałam.

No i została oczywiście kolejna osoba, która rzuciła kamieniem. Staruszka na szczęście nie miała za dużo do zaoferowania i zatrzymałam to swoim ramieniem. Spojrzałam się tylko na nią wymownie, nic nie mówiłam. Wolałam nie wywoływać następnej, niepotrzebnej dyskusji. I nagle te słowa... Nie powinnam na nie reagować. Ale moje serce... szacunek do siebie jako kobiety. Miałam mały bukłak z wodą. Matka nigdy by mnie bez tego nie wypuściła. Miałam jeszcze połowę wody. Westchnęłam. Klęknęłam przed kobietą i przyłożyłam jej do ust odkręconą końcówkę. Ale nic nie powiedziałam. Nie wiedziałam co. Serce mi się krajało. Co jeżeli ona jest niewinna a ktoś ją w to wrobił? Nie wiem czemu, ale miałam dziwne przeczucie, że coś tutaj nie gra... Ale byłam tylko zwykłym pionkiem na tej planszy i mogłam tylko zaufać swoich przełożonym... A moje uczucia były niegodne nazywania mnie kunoichi... Ktoś by tak zapewne mógł powiedzieć w tej sytuacji.

[Ryū]

Misja D
Zlecenie Specjalne - Wojna Światów
Oya 5/7

Stwierdzenie, że pobliscy przechodni widzieli w pilnowanej kobietę to zbytnie uogólnienie. Można by się zastanowić czy widzą w niej choćby człowieka. Spojrzawszy na jej lico, widzą kreaturę, którą należy tępić. Depersonalizacja w oczach widzów już dawno się wydarzyła i nienawiść, którą w nich widzisz, może cię przerazić. Jest niczym nieprzenikniony ocean kwasu i żółci. Pewnie gdyby zarządzono, by kobietę torturowano i spalono na stosie, ci tutaj zawtórowaliby z zachwytem.
Wielu powiedziałoby, że jest powód ku takim reakcjom. Z jednych wojen, które już wystarczająco drenowały zasoby i poczucie bezpieczeństwa mieszkańców, nagle zdarzyła się kolejna - z wrogiem tajemniczym, nagłym. Potężnym. Cofając się w pamięci, mało było takich zapisów w historii, żeby tak dynamicznie przejmowano tereny jeszcze niedawno należące do klanu Kaminarich. Wśród przechodniów więc mogli być ci, którzy potracili domy. Bliskich. Marzenia i zdrowie. Czy więc to dziwne, że cała ta frustracja i rozpacz kierowana jest w nią, szpiega Atarashi?

Zdecydowawszy się pomóc, ewidentnie dostrzegłaś ulgę i wdzięczność z zmęczonej twarzy uwięzionej. Wzięła parę łyków. Krótkich, wolnych. Mniejszych niż by się spodziewano. Najwyraźniej nie chciała wypić całej zawartości. Do interpretacji dowolnej.
- Jaką jesteś kunoichi? - Zapytała nagle, zwróciwszy swoje przeklęte bólem i pozorną nieobecnością oczy. Miała może ledwo trzydzieści lat, ten wzrok jednak... jak gdyby patrzyła na ciebie starucha, co niejedno w życiu widziała. Proste pytanie, a jednak jakie głębokie. I o co mogło jej chodzić? Tego możliwe, że się dowiesz wkrótce.

Kobieta w dybach - *klik*
Sena - *klik*

[Oya]

Spojrzałam się na kobietę i w jej oczy. Były wymęczone. Musiała dużo przejść, ale nie mogłam o tym tak myśleć. Jeżeli naprawdę dopuściła się tego, co zrobiła? Zdradziła nas na rzecz Dzikich? Ciężko było stwierdzić, co dokładnie wtedy... Ale pytanie... -Oddaną.- krótko i na temat. Nie zamierzałam prowadzić z nią za długiej dyskusji ani wchodzenia mi na ambicję. Tak. Byłam oddana swojemu klanowi. Dał mi pracę. Mogłam zając się domem i matka. Mogłam zadbać o to, żeby żyło nam się na tyle dobrze, aby nigdy więcej nie pomyśleć o moim ojcu, który zostawił nas wyruszając do... do... Unii ratować ją. Tak, byłam oddana mojemu klanowi i jego sprawie. Nawet jeżeli żal było mi kobiety, ale dopuściła się złych czynów w naszym kierunku... Nic tego nie zmieni. -A ty jaką jesteś kunoichi?- odpowiedziałam tym samym. Chcąc dowiedzieć się czegoś o niej. Chciałam, żeby mój osobisty wyrok był sprawiedliwy. Może coś się za tym kryło? Jakieś wyższe dobro? Nie wiedziałam tego a może ich wywiad popełnił jakiś błąd? Cokolwiek... Chciałam wierzyć, że kobieta jednak mogła być niewinna w tym wszystkim. Możliwe, że byłam sama za dobra dla niej i w głowie sobie tworzyłam za dobry scenariusz do tej historii... a tak naprawdę było rzeczywiście kiepsko pod każdym względem a więźniarka Kaminarich była prawdziwym potworem.

[Ryū]

Misja D
Zlecenie Specjalne - Wojna Światów
Oya 6/7

Kobieta spojrzała na ciebie bez lęku, bez resztek godności, które zwykle trzymają ludzi w ryzach. Jej twarz była jak pusta maska - nie tyle obojętna, co wolna od wszystkiego, co wiązałoby ją jeszcze z tym światem. Jakby nic już nie zostało, co mogłoby ją zranić bardziej. Kiwnęła ci głową, powoli, ledwie zauważalnie.
- Niech ci Amaterasu błogosławi, byś zawsze taka pozostała. - Odpowiada tylko. Widzisz pojedynczą łzę dekorując jej policzek. Zero kolejnych komentarzy. Zero wyjaśnienia.
- Martwą. - Powiedziała z początku. Krótkie, ciężkie słowo zawisło w powietrzu. Przerwała, jakby uznała, że to wystarczy. Ale nie wystarczyło.
- Zdradzoną... najpierw przez męża. Obiecywał, że wróci cały, że to będzie krótki rozkaz. Potem... potem zniknął, a wraz z nim znikło to, co jeszcze mnie trzymało. - Jej głos się załamał, ale nie płakała dalej. Nie było już łez. - Znasz to uczucie, kiedy ktoś z rodziny... ktoś, komu ufałaś bezgranicznie... - zacisnęła szczękę, spojrzenie utkwiło gdzieś w podłodze. - Mąż twojej siostry gwałci cię, a ona... patrzy ci w oczy i mówi, że jesteś chora? Dzień później zaś zostaję zatrzymana pod pretekstem sprzedania informacji Dzikim o oddziale, w którym zmarł mój Maki. Znasz takie uczucie? - Zadawszy to pytanie, ucichła. Milczenie. Znów. Ale tym razem nie było w nim ulgi. Kobieta wyglądała tak, jakby te słowa były gwoździami do trumny jej dawnej jaźni. Z jej spojrzenia zniknęło wszystko. Pozostała tylko cisza - ta głęboka, bolesna, która zostaje po zgliszczach.

Kobieta w dybach - *klik*
Sena - *klik*

[Oya]

Nie sądziłam, że coś mną wstrząśnie. Nie sądziłam, że moje serce, aż tak wybije siebie samo z rytmu. Spojrzałam się na łzę na jej policzku. Czy znałam to uczucie zdrady i pozostawienia? Odrzucenia? Poczucia bezużyteczności? Braku wartości? Czy to znałam?! Aż za dobrze zdawałam sobie sprawę, co to oznacza i jak to jest mieć złamane serce. Aż za dobrze zdawałam sobie sprawę, ile bólu to przynosi. Zdradzona, porzucona przez własną rodzinę, zgwałcona. Czy kobiety kiedyś zaznają czegoś innego? Nie byłam tego taka pewna. Ale zacisnęłam pięści. Nie odpowiedziałam od razu. Co mogłabym w sumie powiedzieć. Jestem marną Doko, bez żadnej reputacji. Bez żadnego posłuchu. Ludzie uwielbiają zganiać na kogoś, pozbywać się w taki sposób dowodów. Było to okrutne, ale większość miała całkowicie to gdzieś. Mężczyźni bali się kobiet i ich mocy. Wiedzieli, że mogą wiele stracić, kiedy te mają więcej władzy. -Bądź silna. Jeszcze nic nie jest stracone.- tylko tyle mogłam teraz powiedzieć. Ale może to było, aż tyle? Aż na tyle by było wystarczające? Miałam taką nadzieję. Jeżeli mówiła prawdę to musiała mieć jeszcze trochę sił, aby chcieć przeżyć. Aby prawda wyszła na jaw. Rozejrzałam się dookoła. Niedługo powinien przybyć konwój, który ją stąd zabierze. Może oni coś będą wiedzieć? Ale czy powinnam im o tym wspominać?

[Ryū]

Misja D
Zlecenie Specjalne - Wojna Światów
Oya 7/7

W tej chwili nic nie miało znaczenia. Co z tego, że byłaś zwykłą, marną Doko? Byłaś jedyną skłonną wysłuchać ofiarę. Tutaj związaną, najprawdopodobniej też już za chwilę straconą z rąk twojego klanu.
Czy gdyby odwrócono płeć, to czy słuchałabyś podobną historię? Zapewne nie - śledztwo wykazałoby niewinność takiego oskarżonego mężczyznę. To kobiety zderzały się z taką niesprawiedliwością. Nie wierzono im, z góry zakładano najgorsze.
Na twoje słowa prychnęła.
- Możesz tak mówić, ponieważ zachód słońca nie zwiastuje twojej śmierci, dziecko. - Powiedziała z wyraźnym bólem w głosie. Spojrzawszy w jej oczy, widziałaś ból. Nie było tam już wiary w to, że cokolwiek się zmieni. Wszystko układało się po myśli spiskowców - tych, którzy wpierw ją skrzywdzili, odbierając jej tożsamość, własną siłę i suwerenność w podejmowaniu własnych decyzji. Wzięto ją siłą, bez zgody. Zdradzono jej zaufanie. Do najbliższych, do rodziny.
Nim się zorientowałaś, czas mijał nieubłaganie i zbliżał się koniec twojej zmiany. Dostrzegasz idących dwóch shinobi kierujących się bezpośrednio w twoją stronę.
- Idzie. Zwiastun śmierci. - Powiedziała, widząc dokładnie to samo co ty. Nie było już łez. Jej twarz wyglądała nagle surowo, twardo. Jak gdyby ostatnim tchnieniem chciała przeciwstawić się własnemu fatum.
- Wysłuchasz ostatniej prośby zmarłej kobiety? Zanieś proszę kwiaty pod grób mojego męża. Kaminari Maki. Nie uda nam się spocząć razem... ale może tyle wystarczy. Żeby jeszcze się spotkać, po drugiej stronie.

Kobieta w dybach - *klik*
Sena - *klik*

[Oya]

Patrzyłam na nią. Cierpienie jakie czuła musiało być ogromne. Czy to duchowe mogło być gorsze od cielesnego? Według mnie tak. Fizyczny ból, kiedyś minie i rana się zagoi. To co jednak trzymamy w środku mogło o wiele gorzej wpłynąć na nasze życie po śmierci. Wierzyłam, że takie coś zostanie. W końcu dostrzegłam dwóch strażników idących w nasza stronę. Ostatnia prośba. Jakie to było niesprawiedliwe... Czy mój klan był, aż tak okrutny w tym wszystkim? Czy ta nieuczciwość tak będzie się ciągnęła przez całe moje życie? -Spełnię twoją prośbę. Mam nadzieję, że będziesz spoczywać w spokoju. Znajdę dla ciebie odpowiedni sposób, abyś dostała się w ramionach ukochanego po drugiej stronie. Oby zapewniło wam to spokój...- powiedziałam, składając obietnicę. Wyprostowałam się do zbliżających się strażników. W sercu czułam ogromną pustkę. Nie chciałam, żeby tak to się kończyło... Było to niesprawiedliwe dla nas kobiet.

[Ryū]

Misja D
Zlecenie Specjalne - Wojna Światów
Oya 8/7

Widok cierpienia nigdy nie jest łatwy. Ból ciężko się ogląda i z pewnością trzeba być skrzywiony emocjonalnie, by móc chełpić się takim obrazem i cieszyć się jego zadawaniem. Przed sobą zaś miałaś ból przez niektórych uznawany za najgorszy - niesprawiedliwy, wynikający z zadanych jej ran, przed którymi nie sposób uniknąć. Wykorzystano ją w całej machinie korupcji, biurokracji i nieprawdziwej obietnicy, że system sprawiedliwości w takich czasach funkcjonuje sprawnie i bez zażaleń.
Na twoją obietnice, kobieta skinęła głową i ją opuściła, jakby godząc się z nadchodzącym wyrokiem. Życie bywa przewrotne. Może z początku chciała namówić cię na uwolnienie jej, zaniechała tych planów. Najwyraźniej niepewna obietnica, że spotka się ze swoim ukochanym po śmierci jej wystarczała.
Albo wyczerpały jej się opcje?

Strażnicy w końcu do was docierają i kłaniają ci się po żołniersku.
- Mamy rozkaz przenieść więźniarkę do wozu. Twoja służba się skończyła, możesz udać się do siedziby, by odebrać swoje wynagrodzenie. - Powiedziawszy to, jeśli im w żaden sposób nie przerwałaś, wzięli się do pracy. Pierwszy z nich stanął za kobietą, gotów ją pochwycić, jak zostanie uwolniona. Drugi otworzył dyby i gwałtownie ją złapali, wykręcili i na nowo skuli. Rzuciwszy pożegnalne spojrzenie i skinienie głową, udali się w stronę głównej bramy Raigeki. Zdołałaś usłyszeć jeszcze pojedyncze zdania w rozmowie...
- Ha, co tam Kuro ostatnio pieprzył, że posuwa tylko dzikuski? Ta go pewnie zadowoli...
Takie to już dopełnienie sprawiedliwości i miłosierdzia tego świata.

Teraz pozostaje twój wybór - udajesz się od razu do siedziby, czy może na cmentarz, złożyć obiecane kwiaty na grobie zmarłego męża kobiety?

Kobieta w dybach - *klik*
Sena - *klik*
Strażnik

[Oya]

Patrzyłam się jak strażnicy odkuwają kobietę z dybów i na nową ją niewolą w nowych. Przymknęłam delikatnie oczy. Nie mogłam na to patrzyć, starałam się nie słyszeć tego, co usłyszałam. Rzuciłabym się na nich i sama straciła życie. A miała misję do wykonania. Po policzku spłynęła mi łza, którą od razu przetarłam i odwróciłam się ruszając do siedziby, aby odebrać wynagrodzenie. Miałam pusto w swoich myślach. Robiłam wszystko automatycznie. Kiedy tylko odebrałam wynagrodzenie poszłam zobaczyć kwiaty. Wybrałam najpiękniejszy bukiet, jaki mogłam tutaj dostać i ruszyłam na cmentarz. Trochę zajęło mi znalezienie tego grobu... Ale ułożyłam na nim kwiaty i pomodliłam się przed nim. -Obiecuję, że dowiem się wszystkiego, aby oczyścić wasze dobre imię. Maki-san. Twoja żona zazna spokoju...- i mimo łez odeszłam. Musiałam wrócić do domu, aby to wszystko przemyśleć. Czy tak miało wyglądać życie kunoichi?