Opuszczona wioska w głębi lasu

[Ayatsuri Juranu]

"Rekonesans"
Misja rangi C dla Aburame Takeshi
37/30 Jakkolwiek dom był kryjówką, która osłaniała go przed widokiem z lasu, to Takeshi zdecydował się jednak na opuszczenie budynku i poszukiwanie przewodnika, by zadać mu kolejnych kilka pytań. Zaczął wracać do ściany drzew i krzewów, z których niedawno się wyłonił. Odwołanie owadów odebrało oczy i uszy chłopaka, ale wciąż jednak mógł zapamiętać, gdzie nie mógł stawać. Zgrabnie omijał pułapki, których jeszcze nie rozbroił w drodze do centrum wioski, ale w końcu nadeszła sprawa, która przyspieszyła jego tok myślenia.

Otóż kilka metrów przed ścianą lasu mógł się rozejrzeć i przyglądać pięknej zieleni, ale ciężko było jednoznacznie wskazać, gdzie trzeba iść. Ścieżka była bardzo wąska, a zakończenie zupełnie nieoznaczone. Dwa metry od krzaków i bardzo niskie pojęcie, gdzie powinien wejść, żeby to miało sens. No chyba, że wskoczy na górę i stamtąd znajdzie trasę przez chaszcze. Ale czy na pewno chciał uciekać? Czy w lesie, który był domem przewodnika, ma jakiekolwiek szanse na jego odnalezienie?

[Kuroi Kuma]

Kiedy goni czas
Asagi - Misja A 37/60+ Tyle niewiadomych, a przecież może być ich jeszcze więcej. Największą zagadką było, czy siostra Araty jeszcze żyje, a także czy będzie w stanie żyć normalnie po powrocie do domu. Trudno było wymagać, by oprawcy traktowali ją poprawnie, z szacunkiem, skoro sam nie bali się babrać w szemrane interesy. W głowie samuraja rodził się jednak plan, by do wioski udać się wieczorem, gdy Ci nie będą w stanie normalnie walczyć. Ale jak to mówią - jest ryzyko, jest zabawa! Teraz trzeba było tylko udać się do wioski i sprawdzić, czy przebranie mnicha faktycznie okaże się tak dobre, jak wydawało się Asagiemu. Najpierw jednak musiało nastąpić pożegnanie. Arata na pierwsze pytanie spojrzał się dziwnie, zupełnie jakby ktoś stroił sobie z niego żarty.
-Wybacz Gannosuke-san, ale takie coś nigdy nie było nam potrzebne. Zawsze pomagaliśmy przy wszystkim, nie było czasu, by cokolwiek broić. A moja siostra wygląda jak siostra. Dziewczyna to znaczy się. Ponoć ładna, tak mówi mama, starsza ode mnie o kilka lat, tata pytał kiedy sobie jakiegoś "chopa" znajdzie. - nie za wiele Kakita mógł się dowiedzieć na temat tej, którą miał odnaleźć, ale i to nie była najlepsza osoba, by o takie rzeczy wypytywać. Oni po prostu byli obok, przyzwyczajeni do swojej obecności przestawali zauważać szczegóły, ten ktoś po prostu był obok, tyle. Nie przyglądali się sobie, w końcu nie mieli żadnego powodu, by coś takiego robić. Wiedział jednak, że jest starsza od Araty, a to już cokolwiek mówiło i... niestety nie było najlepszą wiadomością -Dobrze. Postaram się wszystko zapamiętać - skinął młody chłopaczek i schował nieco głębiej pieniądze, które otrzymał od matki. Nie pytał o powód, w końcu to nie on pchał się w miejsce, gdzie było niebezpiecznie. Młodziak dostał odpowiedzialne jak na swój wiek zadanie, bowiem to on miał przejąć pałeczkę głowy rodziny i w jego rękach było jej bezpieczeństwo. A przynajmniej jej zdecydowanej większości, bowiem brakowało tam jeszcze jednej zagubionej niewiasty. Lecz to po nią właśnie wyruszył samozwańczy mnich.

Wędrówka przebiegała bardzo spokojnie, bowiem sam Asagi się nie spieszył na miejsce. Miał mnóstwo czasu, mógł się w razie czego jeszcze przygotować do wejścia w paszczę potwora. Na trakcie było coraz puściej, wieczór nie był dogodną porą do podróżowania, lecz im bliżej był wioski, tym głośniej się robiło. Ponoć miała być opuszczona, lecz w rzeczywistości to tutaj skrywał się półświatek Kaigan. Już z daleka mógł zobaczyć że z tego miejsca bije łuna światła wytworzona przez rozpalone ogniska. Sama wioska składała się z siedmiu domów, w których to połatano dziury, by w nocy nie wiało, lecz nikt nie dbał tutaj o piękno, o to by było miło i przytulnie. W trzech z nich paliło się światło, jednak próżno było wyglądać, czy ktoś tam faktycznie był. Nie była to też typowa wioska zbirów, gdzie rośli mężczyźni siedzieli z fajką w mordzie i siłowali się na rękę. W środku wioski siedziało bowiem około dziesiątka ludzi, którzy to rozmawiali nieco głośniej wymachując przy tym rękoma. Ich wiek zaczynał się na 20, a kończył na około 60. Dwie osoby należały do płci żeńskiej. Nie wyglądało to na podejrzane miejsce, ale skoro Syf mówił o nim, że to jest ich kryjówka, a adres zgadzał się z tym, który Kakita dostał na karteczce to... co mogło być nie tak?

[Kakita Asagi]

Opis Mitsuki nie pomagał. Skoro była starsza od Araty o kilka lat i już pytano ją o męża istotnie mogła w "Wiosce bandytów" przeżyć zdecydowanie więcej niż "tylko" rola zakładniczki. Był to jeden z powodów dla którego Asagi ostatecznie zdecydował się nie zabierać ze sobą chłopaka, jego reakcja na małą demonstrację siły mówiła sporo o jego gotowości do takich zadań - jeszcze nie czas (a ów czas może nigdy nie nadejść). Na szczęście, młodzik nie zamierzał dyskutować z decyzją samuraja i przyjął nowe zadanie - to było kluczowe. Niebieskooki nie łudził się, kiedy tylko opadną maski i zasłona tajemnicy, na wszystkich paść może zemsta. Oczywiście pod warunkiem, że Asagi zawiedzie, jeśli bowiem wszystko pójdzie po jego myśli, to problemy rozwiążą się same, jeśli nie, to cóż... bandyci raczej nie ośmielą się zaatakować szkoły Taka, a jeśli spróbują, to niewiele z nich zostanie...

Podczas drogi samuraj istotnie się nie spieszył, nie miał po co i do czego. Dużo ważniejszym było, czy kogoś po drodze spotka, ja się jednak okazało, nikt nie wracał w stronę położonej w głębi lasu osady, a raczej, jemu nie było dane nikogo poznać. To rodziło kolejne pytania, ale czas dochodzenia już minął - samuraj wiedział wystarczająco by mieć pewność, że należy tam iść i robić swoje. Tylko, czym było ów swoje? W chwili obecnej miał przy sobie połowę kwoty, jakiej zażądali bandyci, było raczej pewnym, że nie uda się sprawy załatwić polubownie, w zasadzie, Kakita nie zamierzał tego załatwiać pokojowe - na razie musiał się dowiedzieć w jakim stanie jest dziewczyna...
Zgiełk i blask bijący z osady oznaczał, że są dokładnie tam, gdzie być chciał. 7 budynków, z czego w trzech paliło się światło - najpewniej ktoś tam jednak go doglądał, bo przecież nie zostawia się otwartego ognia bez uwagi, ale kto siedzi bandytom w głowach? Co dalej, paleniska - Asagi lubił obozować przy ognisku, ale impreza tutaj chyba nie należała do tych, w których on preferował. Co dalej, co dalej? Samuraj policzył obecne przy ognisku osoby - było ich więcej niż się spodziewał, z czego dwie płci żeńskiej, a to była jakaś ciekawostka. Możliwości było kilka - albo wszyscy go do tej pory oszukiwali i w badzie działały jakieś niewiasty, albo były to prostytutki lub inne elementy uatrakcyjniające wieczór - kolejne sekudny to powiedzą. Czy jedną zn ich mogła być Mitsuki? Kakita raczej w to wątpił, ale dla pewności jeśli będzie miał możliwość się przyjrzeć, to i tą opcję sprawdzi.
Każdy kolejny krok prowadzący w stronę zawężał pole możliwości. Można było teraz albo wpaść tam otwarcie i zacząć robić sieczkę, albo próbować zgrywać głupka, albo otwarcie kontynuować swoją grę i stwierdzić, że się przybywa z okupem po Mitsuki. Każda opcja miała swoje wady i zalety, a czas naglił... Kakita nie wiedział ilu jeszcze jest w tym miejscu złoczyńców ani co potrafią, nie zamierzał się jednak nadmiernie czaić, bowiem kto wie, czy zaraz ktoś nie strzeli mu jakimś bełtem między oczy, jakby bowiem nie było, trzeba to brać pod uwagę. Murasaki - to było jedyne nazwisko, jakie jeszcze znał... Zanim jednak wejdzie w serce lwa, Kakita zdecydował się przygotować ile się da - w tym przypadku zejść delikatnie ze szlaku i w pobliskich krzakach (ale tak by znaleźć) zostawił swoje ciężarki. Walcząc z Chise widział, co potrafi zrobić ciało, kiedy nie stanowią już obciążenia. Momentalnie poczuł lekkość, zrobił kilka kroków i szybszych ruchów, by w czasie walki nie być zdziwionym. Wolał być gotowy teraz, bowiem na miejscu może nie mieć ani czasu ani możliwości uwolnić swoich mięśni, a tam woli być gotowy na wszystko...
Teraz pozostawało jedynie skierować się w stronę osady, a im bliżej niej był, tym bardziej był czujny, ale przy tym starał się wyglądać możliwie mało groźnie i nie spieszyć się. Jeśli ktoś wyjdzie mu na spotkanie, oprze "patyczek" o siebie, a ręce podniesie w geście wyrażającym brak zagrożenia.
- Muso Gannosuke, świecki mnich. Przychodzę spłacić dług. - rzuci do tego kto przed nim stanie, a potem pójdzie tam gdzie mu wskażą, opierając się na patyczku, albo... albo się zobaczy.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Kiedy goni czas
Asagi - Misja A 39/60+ Kakita postanowił się nie patyczkować i już na samym początku zdjął ciężarki, niby taki mały przedmiot, wyglądający bardzo niepozornie, lecz w rzeczywistości cóż... mógł stanowić naprawdę potężne wsparcie. Już od razu samuraj poczuł, jak jego ciało staje się lżejsze, zupełnie jakby ktoś zabrał z jego barków ogromny ciężar - po części się to zgadzało. Musiał się chwilę przyzwyczaić do nowej sytuacji, bowiem taka zmiana mocno wpływała na jego zdolności poruszania się. Dziwne byłoby zobaczyć mnicha zachowującego się jakby był na akrobatyce. Walka to jedno, wtedy nie trzeba się hamować, ale normalny chód, ha! To dopiero było wyzwanie.
Teraz jednak nastąpiło najgorsze, czyli wejście do paszczy lwa, obozu, w którym siedziało sobie kilka osób zajmując się jakże ciekawym obozowaniem. Kilku z nich uniosło wzrok w kierunku samuraja, gdy zobaczyli podchodzącego go bliżej, ale nie reagowali gwałtownie. Dopiero gdy był w odległości kilku metrów, jeden ze znajdujących się przy ognisku - młodszy chłopak, chwilę przed dwudziestką, z krótko przystrzyżonymi włosami i ze sporymi brakami w uzębieniu.
-Dobry. Ale to nie do nas. Trzeba by do starszych - młodzieniaszek wskazał palcem na jeden z budynków, w którym paliło się światło. Reszta zupełnie nie przejmowała się przybyszem, zupełnie jakby jakby byli przyzwyczajeni do tego, że ktoś tutaj przychodzi. Coś jednak zapewniało im poczucie bezpieczeństwa - może wśród nich był ktoś jeszcze, kto doglądał czy wszystko jest w porządku? Albo może nawet i szczerbaty był kimś innym, niż można było się spodziewać. Młody, chudziutki chłopak, który miałby ich bronić? Kakita nie wyczuwał niczego, intuicja nie tkała go w bok krzycząc, że jest coś nie tak. Był... spokój. Jak na miejsce będące kryjówką bandytów było aż za spokojnie.
-Mogę zaprowadzić - dodał szczerbatek i ruszył w kierunku drzwi. Prowadził mnicha do jednego z budynków, w których paliło się światło - po lewej stronie, drugi licząc od początku. Otworzył drzwi, wszedł do środka i zaprosił nowego gościa. Za nimi stał barczysty jegomość z założonymi na klatce rękoma. - To dla bezpieczeństwa. Każdego z nas. Jeżeli coś masz przy sobie, to lepiej to tutaj zostawić. - dodał jeszcze, a mężczyzna podszedł do mnicha, by go przeszukać i sprawdzić, czy nie ma nic przy sobie. Wyczekiwał tylko, aż mnich stwierdzi, że wszelka broń zostanie odłożona na szafkę po prawej. Pytanie czy nasz mnich pozwoli, by jego rzeczy zostały z dala od niego? Nikt jednak mnicha nie zamierzał pospieszać, lecz wejście było zablokowane, a póki sam zainteresowany nie ogłosi, że jest gotów, dopóty się nie zwolni.

[Kakita Asagi]

Oho, jak się okazało, wędrowanie bez obciążanie wymagało niemalże nowej nauki chodzenia - zdecydowanie słusznym była decyzja samuraja, by zdjął ciężarki teraz, niż w ogniu walki gdzie nie będzie mógł sobie pozwolić na jakieś "niespodzianki" ze strony swojego ciała. Co prawda, oznaczało to, że musiał się teraz bardzo kurczowo trzymać gruntu, ale czyż nie od tego ma swój "patyczek"? Miecz był dla samuraja zawsze czymś więcej niż tylko przedmiotem. To nie tylko był towarzysz trudów, to była dusza wojownika - cały jego charakter, umiejętności, słabości i zalety zamykały w tym, jak skutecznie umiał władać bronią i to nie byle jaką bronią, a właśnie mieczem. Łuk i włócznia również nie były samurajom obce, w polu walki dawały możliwość rażenia wroga z dystansu, lub też zadawana potężnych ciosów w każdym kierunku, ale... żadne z nich nie było towarzyszem, którego zabierało się dosłownie wszędzie. Co w takim układzie czuł Kakita, musząc ratować się swoim tachi? Cóż... byli przyjaciółmi. Jego miecz musiał znieść jego słabość, tak jak on znosił jego niedoskonałości. To była swoista relacja, chociaż dla samuraja było to zdecydowanie trudniejsze niż dla miecza...
Nie ma jednak tego złego, co by na dobre nie wyszło. Teraz, kiedy łapał równowagę i podpierał się na kijku miał pretekst, by go czasem nie musieć oddawać, gdyby zaszła taka okazja/potrzeba, a skoro o niej mowa... Jakby na przekór opinii panującej o tej wiosce, siedzący przy ognisku biesiadnicy nie rzucili się na niego z nożami czy inną bronią, przeciwnie. Mało kogo interesowała jego pojawienie się, zupełnie jakby taki widok był tutaj powszechnością - w sumie, jeśli to co mówił Syf było prawdą, to taka sekta musi skądś rekrutować nowe siły.
- Wdzięczny za wskazanie drogi będę. - odpowiedział szczerbatemu, po czym dał się prowadzić, raz po raz opierając się na swoim "kijaszku". Po drodze niby od niechcenia rozglądał się to tu, to tam, zbierając dodatkowe informacje, jednocześnie licząc nieco na łut szczęścia, że uda mu się zauważyć siostrę Araty, ale na to raczej nie ma co liczyć.
Kolejny przystanek, tym razem przestrzeń zamknięta - warto było określić rozmiar, wysokość sufitu chociażby, ilość drzwi ilość osób... Osób, barczysty jegomość przy drzwiach sugerował, że jest w odpowiednim miejscu, skoro ktoś tutaj pilnuje wejścia, to najpewniej za kolejnymi drzwiami będzie się można dowiedzieć ostatecznych kwestii, ale wszystko po kolei. Słysząc kolejne zdanie, "mnich" lekko przechylił głowę, po czym zrzucił z pleców swój dobytek w postaci plecaka - jakby nie patrzeć, nieco tego złomu było - chociażby garnki które tłuczeniem jasno zaznaczyły, kim są, a mnich przykucnął i pokazał swe dobro, które tam zgromadził, a były tam chociażby takie cuda jak manierka, zestaw do gotowania, kunai - ten szczególnie obejrzał i oddał. Zza pazuchy wyjął tez srebrne senbony, co to są na wypadek gdyby istniały wapiry, po czym wstał opierając się na 'kijaszku" który do siebie przycisnął.
- Ale "kijaszek" mogę mieć? - zapytał możliwie najbardziej niewinnie, w między czasie próbując słuchem "przeniknąć" ściany i określić, czy kogoś po drugiej stronie drzwi aby nie słyszy, a jak tak, to kogo i w jakiej ilości...

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Kiedy goni czas
Asagi - Misja A 41/60+ Próżno było szukać we wnętrzu ludzi prócz szczerbatego i osiłka. Mimo, że we wnętrzach paliło się światło, tak nie było nikogo poza nimi. W środku panowała cisza, nawet zmysły Asagiego nie wychwytywały żadnego dźwięku ze środka. Cisza - skąd więc pomysł na przeszukiwanie świeckiego mnicha, który przyszedł spłacić dług? Szczerbatek mógł przecież odebrać pieniądze i odesłać duchownego z kwitkiem - zapłacił to świetnie, ale nikt przecież nie powiedział, że jest to równoznaczne z tym, że dziewczyna powróci do swojego domu. Kakita jednak zauważył, że korytarz rozdziela się na trzy pokoje - jeden na wprost, po jednym na prawo i lewo. Tylko te pierwsze były otwarte, za nimi widoczna była długa, nieco już zapadnięta sofa nakryta płachtą. Sufit zawieszony był całkiem wysoko, wyglądało, jakby domostwo zamieszkiwała wcześniej jakaś bogatsza rodzina. To im bowiem potrzebna była przestrzeń, pokazanie przepychu, przyozdobienie mieszkania.
Barczysty zaś przyglądał się co takiego kombinuje mnich - był gotów, by rzucić się na nowoprzybyłego, jak ten ściągał plecak. Nie ruszył się jednak, lecz widać było jak ściągnął mięśnie. Zerknął do środka plecaka, nie było tam za wiele, a kilka ostrzy, to nic, czym trzeba było się przejmować. Okoliczna wojna przecież zbierała swoje żniwa, a trzeba było się w jakiś sposób bronić. Asagi nie miał żadnego większego ostrza no... przynajmniej go nie ukazywał.
-A to Ci proszę, czyli jednak nawet i wyznawcy noszą przy sobie nieco żelastwa. Dobre, co? - szczerbaty szturchnął osiłka w bok, za co ten rzucił mu szybkie, karcące spojrzenie. Chłopaczek skulił się nie chcąc dostać kuksańca z powrotem, zabrał plecak, wrzucił do niego senbony i wrzucił do pokoju po lewej stronie patrząc z perspektywy samuraja -To odbierzesz później. Nie będziemy odbierać kalece kija... chyba? - popatrzył na osiłka, za to ten nie patyczkował się tak, jak jego młodszy kolega, tylko zbliżył się do samuraja i zaczął przeszukiwać jego strój w poszukiwaniu czegoś, co jeszcze mógł ukryć przed nimi człowiek, który przyszedł spłacić dług. No i cóż... znalazło się jeszcze trochę tego. Osiłek - jeżeli tylko Asagi nie oponował - trzymał chwilę później w ręku pastylki, a także bombki. Te drugie od razu przekazał szczerbatemu, a ten dorzucił je do plecaka. Te pierwsze zaś... zwrócił Asagiemu. Cholera wie co to takiego, a takimi kulkami nie można przecież zrobić krzywdy. Potem osunął się z przejścia, a szczerbaty wprowadził samuraja do pokoju na wprost.
Tam bowiem działo się dużo więcej! A dokładniej to nic. W pokoju była tylko sofa, kilka szafek wypełnionych ubraniami. Nie było tego za wiele, ale wskazywało, że ktoś tu jednak mieszkał, bowiem nie zalegał na nim kurz. Chłopaczek odsunął sofę, a pod nią spoczywała klapa w podłodze.
-Zapraszam do środka - odsunął wieko, a Asagi mógł zobaczyć szyb z drabiną, prowadzący (Kapitan Oczywistość atakuje) w dół. Tam także było zapalone światło, lecz do jego uszu zaczęły dochodzić dźwięki. Około trójki osób rozmawiających na temat poprzedniego wieczoru i upicia się niejakiego Yuichiro. Gdy tylko zejdzie na dół zobaczy pomieszczenie 2x4 metry, u którego drugiego końca są zamknięte drzwi, wspomniana trójka ludzi siedzących przy stole i grających w karty. Wszyscy obecnie przyglądali się mnichowi.

[Kakita Asagi]

Jak się okazało, nie obyło się bez bardziej szczegółowego przeszukania i o mało sprawy nie obróciły się w nieciekawy sposób. W zasadzie, Kakita sam do końca nie pamiętał, skąd miał te świetlne bombki - podobno miały wybuchać w kształcie serduszka, dziwny pomysł, bo jak podziwiać piękny efekt, jak wszyscy oślepieni. No, w każdym razie nasz bohater do tej pory nie skorzystał z tego niecodziennego sprzętu i jak się wydawało, nie będzie miał dzisiaj okazji, bowiem te zabawki mu zabrano. Co do uwagi, że nosi przy sobie żelastwo, miał już nawet jakąś złośliwość przygotowaną w zanadrzu, ale... pomny o uwagi Syf'a i totalny brak poczucia humoru i barczystego osiłka przełknął ją i jedynie wzruszył ramionami. Dobrze, że chociaż oddali mu pigułki, wiadomo, stary człowiek ma swoje potrzeby, zwłaszcza taki schorowany i strudzony jak mnich...
- Dziękuję za przechowanie. - odpowiedział samuraj, decydując się że w tym wszystkim zrobi dobrą minę do złej gry. Zachował swój skryty pod postacią kijaszka mieczyk, więc nie ma co narzekać, ani tym bardziej komentować pozbawienia się sporej części ekwipunku. Im mniej zamieszania, tym lepiej, tak więc... dlaczego prowadzą go w stronę tego pokoju z pojedynczą sofą? Aha, dlatego...

Zejść pod ziemię w wiosce pełnej zbirów, których to się zamierza wyciąć w pień - co może pójść nie tak? Niebieskooki ze zwątpieniem spojrzał pierw na szczerbatego, potem na drabinkę i znów na szyb. Zupełnie mu się to nie podobało, aż oparł się mocniej na swoim "kijaszku" - bo przecież jak on tam niby wlezie? Może inaczej, co z tego, że tam wlezie, jak będzie musiał jakoś działać, jeśli go będą chcieli zabić, to zwyczajnie zamkną klapę i tyle... No właśnie. Słuch podpowiadał, że nie jest to aż taka prosta pułapka, która ziała w myśl zasady: sam w nią wlazłeś, to się martw. Na dole było słychać jakieś głosy i nawet światło było, dlaczego "starszyzna" bandy siedziała pod ziemią? Tego Kakita jeszcze nie wiedział, natomiast trzeba było tam jednak zleźć i do tego odpowiednio to odegrać - upierdliwość!
Kakita nie spieszył się schodząc, ostrożnie stawiał kolejne kroki, trzymając się drabinki i swojego "kijaszka" - może to wyglądała dziwacznie, ale... taką miał rolę. Nie ma sensu zdradzać się szczegółami, w zasadzie, jeśli nie byłoby wysoko, to może i zaryzykowałby skok w dół... o właśnie, fajny pomysł. Będąc już odpowiednio nisko, samuraj "udał" że się poślizgnął spróbował (w miarę ostrożnie) spaść w drabiny, co by podkreślić, jak wielką fajtłapą jest, niech go nie traktuje za bardzo poważnie.
No, to teraz kwestia "wielkiego wejścia" załatwiona - trzy pary ślepi oderwały się od kart i spojrzały na niego, a on na ziemi, w sumie, w całkiem dobrym położeniu. zważywszy na sprawę z jaką przyszedł, a przyszedł bo? No właśnie, czas na ogarnięcie swojej osoby na ziemi samuraj wykorzystał na przemyślenie raz jeszcze co i jak ma powiedzieć, po czym pozostawało już tylko zabrać się za robotę, czyli w tym przypadku...
- Nazywam się Muso Gannosuke, jestem świeckim mnichem. - przedstawił się pozostając w pozycji przykucniętej i podpierając się kijaszkiem, po czym kontynuował - Przyszedłem z częścią długu za Kakehashi Mitsuki. - to mówiąc wyjął swój "wór" z pieniędzmi, jeszcze niczego nie pokazywał. W między czasie ocenił, jak nisko na nogach musiałby być, by swoim mieczem (jeśli go dobędzie), nie wbić się w sufit. Nawiasem mówiąc, potencjalna walka w takich warunkach zupełnie mu się nie podobała, ale cóż, nie zawsze ma się to, co się chce...

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Kiedy goni czas
Asagi - Misja A 43/60+ Młody wyczekiwał, aż mnich zejdzie na dół. Mogło mu się to nie podobać, ale nikt tutaj nie pytał nikogo o gusta, tylko trzeba było działać. Odmowa równała się z tym, że samuraj wróci po prostu z niczym do chłopca i jego matki. Miał jednak przed sobą dosłowną paszczę lwa, która przecież zamknie się za nim - być może nawet bez możliwości powrotu. Wóz albo przewóz jak to mówią. O ile budynek sam w sobie był przestrzenny, tak pomieszczenie, do którego udał się nasz bohater do takich nie należało. Walka tutaj byłaby conajmniej sporym wyzwaniem. Sufit bowiem był zawieszony na tyle nisko, że miecz wbiłby się do połowy, gdyby Kakita uniósł go do cięcia.
Na trójce potknięcie nie zrobiło dużego wrażenia, przychodzili tutaj różni ludzie, w różnym stanie upojenia, więc takie wybryki były normalnością. Nie byli oni agresywni, po prostu patrzyli się na nowoprzybyłego.
-Częścią? - prychnął jeden z nich, a reszta mu zawtórowała -No to będzie zabawnie. Nie wiem po cholerę ludzie tu przychodzą z takimi groszami... - pokręcił głową nie wierząc w głupotę, podniósł się i otworzył samurajowi drzwi, prowadzące dalej. Te wyposażone były w prostą zasuwę o dosyć dużym przekroju. Zapewne drzwi łatwiej byłoby roztrzaskać, niż ten kawałek kutego metalu. -Od razu w prawo i do końca - a za nimi było coś, co na pierwszy rzut oka wyglądało na jaskinię. Pomieszczenie było naprawdę dużych rozmiarów - sufit zawieszony był tutaj jakieś pięć metrów nad ziemią. Po lewej stronie stało kilka stolików, przy których łącznie siedziało dziesięć osób. Na samym środku stał bar - wysoka szafka obstawiona alkoholami, przy niej dwóch barmanów rozmawiających o wczorajszej popijawie, tuż przy barze w kształcie litery L - jedna odnoga wystawiona na stoliki, druga na wejście. Za nim było ustawione łóżka, głównie piętrowe, aczkolwiek znalazło się kilka pojedynczych. Po prawej zaś w oddali widoczne było zamknięte pomieszczenie, a nieco bliżej wejścia szafki ustawione pod ścianą i dwójka pracująca przy biurkach. To co najciekawsze jednak, to fakt, że była również też wśród nich dziewczyna, która pasowała do opisu przedstawionego przez chłopaka. Przed dwudziestką, o długich czarnych włosach, która najwyraźniej nie miała chęci tutaj być. Była jakby ktoś zamknął ją w klatce, patrzyła tępo w przestrzeń, jeden z mężczyzn gładził ją po udzie, ta jednak nie reagowała w żaden sposób. Jej twarz i ręce pokryte były sińcami - najwidoczniej nie było tu wielu dżentelmenów.
-Dług? Proszę tutaj - przywołał samuraja jeden z urzędników.

Mapka poglądowa

[Kakita Asagi]

Na komentarz dotyczący przynoszenia martwych groszy, samuraj wymusił na sobie minę wyrażająca coś pomiędzy zdziwieniem, a przestrachem - bo co innego mu pozostawało? Najważniejszą kwestią było, czy go teraz przepuszczą dalej, bo walka w tym miejscu zupełnie mu się nie podobała, sufit nisko, trzeba by sobie radzić pewnymi konkretnymi technikami, które stworzone dokładnie dla takich okazji, ale nie ma się co rwać do przodu - strategia głupi ale przyjazny zazwyczaj działa, tak w życiu jak i na polu walki...
Jak się okazało i tym razem szczęście sprzyjało niebieskookiemu, bowiem został przepuszczony przez kolejną już "bramkę". Ilu było tych wszystkich ludzi po drodze do wyjścia? W pomieszczeniu w którym się znajdował trzech, na górze przynajmniej dwóch i jeszcze kilku przy ognisku, nie wspominając o tych, których dopiero spotka oraz tych, których nie widział. Wycięcie sobie drogi powrotnej nie będzie wcale proste, ale... ktokolwiek mówił, że prosto będzie?

Kolejne pomieszczenie... to zrobiło na samuraju wrażenie. Wysokie na pięć metrów, oświetlane, no właśnie, gdzie są źródła światła? Dalej samuraj naliczył 10 osób, plus 2 barmanów... barmanów?! Ten widok sprawił, że mnich podniósł ze zdziwienia wyżej jedną brew. Jak długo trwał ten zbrodniczy precedens, że taka placówka wyrosła dosłownie pod nosem samurajów i shinobi z klanu Aburame? Wojna co prawda już nieco trwała, ale by zbudować taką siedzibę potrzeba było czasu, pieniędzy i ludzi. No właśnie, wszystko zaczynało wpadać na swoje miejsca, ale bynajmniej nie uspokajało to samuraja. Miał przed sobą prawdziwą mafię, coś o czym słyszał w Shigashi, mierzył się nawet z jednym potężnym gangiem, ale nie spodziewał się, że przy jego własnym domu wyrośnie taka hydra.
Dalsza analiza, stoły i krzesła - będzie trzeba to mieć na uwadze, zwłaszcza, że jest tylko jedno wyjście. Niedobrze, dla tych którzy będą chcieli stąd uciec, ale również i dla tych, co spróbują wejść. Co dalej? Ano dziewczyna! Kakita nie miał wcale pewności, że oto ma przed sobą Mitsuki, opis pasował, zachowanie również wskazywało, że nie zamierza tu być, a sińce... Tak, bardzo dobrze że nie zabrał ze sobą Araty, wcale nie było pewne, jak teraz zareagowałby młodzik. Oczywiście, Kakita nie zamierzał się tutaj z nikim patyczkować, ale na zabijanie i krew jeszcze przyjdzie czas. Trzeba to sensownie rozegrać. Przewaga zaskoczenia już w tej chwili jest po jego stronie, w każdym razie, tak mu się wydaje. O, ktoś go woła.
Mnich odwrócił głowę w stronę dwóch... urzędników?! No, to teraz już rzeczywiście sprawa się miała drażniąco. Nie dość, że sobie kanalie tutaj gniazdko uwiły, to jeszcze całkiem dobrze prosperują. Gdyby tylko mistrz Zenpachi o tym wiedział, to przybyłoby tutaj zdecydowanie więcej wojowników, ale teraz był sam. Miał za zadanie rozwiązać tą sprawę. Nie mógł zawieść.
No, ale nic, jak go wzywają, to idzie. Mnich opierając się na swoim "kijaszku" zajął wskazane mu miejsce, jak ma usiąść to usiądzie, jak ma stać, to postoi. "Kijaszek" sobie ustawie po lewej stronie, trzymając go lewą ręką tam, gdzie kończy się saya i zaczyna rękojeść. Dalej zacznie liczyć dystans, ile potrzebuje by wstać i ciąć jednym szerokim ciosem tak, by skasować obu urzędników, ale wszystko po kolei. Czas jest ważny...
- Przyszedłem spłacić część długu za Kakehashi Mitsuki - samuraj dopilnował, by to za kogo przynosi dług dotarło do wszystkich. Szczególnie do dziewczyny, ważna jest jej reakcja, czy potwierdzi, że jest tą, po którą tutaj się udał?
- Pieniądze. - rzekł kładąc na stole pieniądze prawą ręką, która położył na stole, nie daleko do kasy, ale również do rękojeści. Pora zacząć liczyć dystans i czas...

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Kiedy goni czas
Asagi - Misja A 45/60+ Sufit w tym miejscu faktycznie był wysoki, stąd też światła były umieszczone tuż pod nim. Co jakiś czas była zamocowana świeca, tak by całe pomieszczenie było dobrze oświetlone. Nie było w tym jakiegoś schematu, bardziej porozstawiane losowo, dołożone w miejscach, w których ktoś nagle stwierdził, że jest za ciemno. Rozmiary budziły jednak respekt, bowiem wytworzenie takiej przestrzeni pod nosem strażników nie mogło być łatwym zadaniem. Samuraj wiedział jednak, że wielu z nich przymykało oko na zbrodnicze działania, więc to mogłoby wyjaśniać nawet więcej. Dziewczyna faktycznie była cóż... problematyczna. Arata powiedział o niej tyle co nic, wiek był obecnie jedyną wskazówką. Była tutaj także jedyną kobietą, tylko skąd pewność, że przetrzymują ją akurat tutaj, a nie w innym miejscu? Skoro mieli jedno takie pomieszczenie, to przecież mogło ich być zdecydowanie więcej. Domów w wiosce było kilka, a co jeśli tam znajdują się takie jamy? Urzędnik uniósł wzrok na mnicha, drugi nawet nie miał zamiaru zawracać sobie głowy jakimś przybłędą. Co innego dziewczyna, bowiem na słowa samuraja wspominające imię, ten mógł usłyszeć jedno, krótkie pytanie. "Mama?" - było ono jednak cichuteńkie, zagłuszone przez krzyki mężczyzn, którzy to przekomarzali się między sobą. To jednak było coś, co było teraz potrzebne Asagiemu - potwierdzenie, że znalazł to, czego poszukiwał. Pytanie jednak jak odzyskać coś, co "chronione" jest przez dziesiątkę uzbrojonych mężczyzn, bowiem pryz przy stoliku każdy z nich odłożoną miał broń.
-Zgodnie z umową, dopiero gdy wszystko zostanie zwrócone Pani Mitsuki dostanie swoje heh... dobra. - wyszczerzył się, a uśmieszek ten przypominał chochlika, który zaczął broić. Urzędnicy za to siedzieli oni jednak od siebie w takiej odległości, że samuraj musiałby stanąć pomiędzy nimi, a i tak mogłoby trochę brakować. Słysząc o pieniądzach siedzący przed Tobą mężczyzna od razu się zainteresował - chociaż określenie księgowy bardziej tutaj pasowało. Wyciągnął ręce po woreczek, rozwiązał go i zaczął przeliczać. Widać, że to było coś, co jest jego życiem, do czego został stworzony. Pieniądze przelatywały przez jego palce jak szalone. Asagi za to miał to, czego mu obecnie było trzeba. Chwili czasu, a także możliwość przyglądaniu się wnętrzu bez ryzyka, że ktoś zacznie coś podejrzewać. Siedzący przy stołach nie za bardzo przejmowali się gościem i oddawali się swoim "rozrywkom". W końcu jednak jeden z nich szarpnął dziewczynę do góry i zaczął prowadzić w stronę sypialni. Ta pisnęła cichutko, jednak było w niej jeszcze jakaś iskra, która walczyła, która się nie poddała i chciała jeszcze żyć.


Mapka poglądowa
Legenda

Jasnoniebieski - Ty
Zielony - bar
Ciemnozielony - sypialnie, łóżka and stuff
Czerwony - ludzie
Czarny - ściany, meble
Ciemnoniebieski - drzwi
Różowy - dziewczyna

[Kakita Asagi]

Cierpliwość... popłaca. Długie podchody, planowanie i ukrywanie swojej prawdziwej tożsamości i celu przybycia dały efekty. Kakita znalazł się dokładnie tam, gdzie zamierzał - z dziewczyną której poszukiwał i którą miał ocalić. Ciche "potwierdzenie" jakie otrzymał od Mitsuki sprawiło, że teraz wszystko inne przestawało mieć znaczenie. Należało już tylko odpowiednio pokierować sytuację, zacząć intensywnie myśleć w jaki sposób najlepiej wydostać się z tego całego zamieszania, a pewno będzie jedno, droga nie będzie łatwa. Znajdował się około 10 metrów pod ziemią, ostro przekichana sprawa, dodatkowo, miał tylko jedno wyjście, wąskim korytarzem do góry. Zdecydowanie zadania to mu nie ułatwiało, ale... było jeszcze kilka, nawet dosyć szalonych pomysłów a propos tego, co mógł zrobić, jednakże, nie wszystko na raz.
"Księgowy" bardzo sprawnie liczył pieniądze, to dobrze. Mało go interesowało co robi Kakita, był jak w transie przepuszczając między swoimi palcami kolejne monety i dobrze. Niech sobie trwa w błogiej nieświadomości zamknięty we własnym świecie. Doskonale, teraz tylko uwolnić zmysły i zacząć odliczać...
Jeden. Kakita zorientował się w uzbrojeniu jakie leżało na stołach - nie było tam niczego, co mogłoby stanowić dla niego większy problem, no może poza kuszą, ale ta ma do siebie, że chociaż potężnie miota bełty, to jednak ma słabą szybkostrzelność, ale wymaga niemalże zerowych umiejętności strzeleckich. Tak czy inaczej, Kakita nie da mu strzelić więcej niż raz, w każdym razie takie są założenia...
Dwa. Pieniążki płynęły przez ręce kasjera, a drugi w ogóle się naszym bohaterem nie interesował. Nikt się nim nie interesował.
- Proszę spokojnie liczyć, podejdę do baru. - rzekł Kakita do liczącego, bowiem zaczęło się dziać coś niepokojącego. Jeden z rzezimieszków uznał, że chyba pora "pobrać zaliczkę" na poczet długu i nie siląc się na chociażby udawaną ogładę zaczął ciągnąć dziewczynę w stronę tzw. sypialni, w celu raczej oczywitym. Kakita spokojnie natomiast kierował się w stronę baru. Mógł pierw skasować kasjerów, ale będzie musiał działać inaczej - póki dziewczyna nie jest koło niego, niewiele zrobi. Skoro jednak jeden z oprychów ma co do niej jakieś "ciekawe" plany i zabiera ją od pozostałych, to lepszej okazji nie będzie. On ją ciągnie do sypialni, a Kakita sobie idzie wzdłuż baru, spoglądając co tam ciekawego mają. Gdzie się spotkają? Samuraj uważnie liczy dystans, już nawet jego kijaszek podniósł się do wysokości, gdzie powinien być miecz za pasem, kogo to tylko interesuje?
Trzy. Koniec zabawy. Kakita jest gdzie trzeba, teraz powinni być w okolicach przewężenia między barem a sypialnia. Pora działać. Samuraj oceniwszy wszystko skróci momentalnie dystans dobywając miecza i tnąc pionowym cięciem przez głowę "gagadka". Skoro ciągnie dziewczynę, przynajmniej jedną rękę ma zajętą, a może nawet już pchnął ją na jedno z łóżek (najpewniej nie piętrowe). Nie ważne. Cięcie idzie możliwie najcelniejsze i błyskawiczne, co by mało kto miał okazję w ogóle zauważyć. Zobaczmy co potrafią ciężarki. Jeśli jakimś cudem gość żyje, niebieskooki wyprowadza pchnięcie w okolicy klatki piersiowej, wykręca broń w ciele wroga i jak będzie trzeba, to kopniakiem wyjmuje ostrze z ciała, odwracając się w stronę pozostałych "biesiadników"
Cztery. Opadają wszelkie maski, Kakita podejrzewa, że właśnie w tym momencie wszyscy powinni zbaranieć.
- Mitsuki, schowaj się pod łóżko. Jeśli jest stąd inne wyjście, krzycz gdzie. - tyle i aż tyle czasu "poświęca" Asagi dziewczynie, niema go bowiem więcej. Sytuacja jest niewesoła, miał przewagę zaskoczenia, teraz właśnie zaczyna ją tracić, a więc trzeba działać. Jego wzrok pada na... najbliższego przeciwnika. Samuraj podnosi miecz do pozycji hasso, staje nieco niżej na nogach i... rusza przed siebie z zawrotną prędkością z zamiarem wyprowadzenia poziomego cięcia na wysokości brzucha. Ktoś, kto właśnie wstaje od stołu powinien nie mieć za wiele czasu na dobycie broni. Jednocześnie, Kakita postanawia wypróbować pewną sztuczkę - zobaczmy, jak dobry mają wzrok. Jeśli będą wodzić oczami za miejscem, gdzie przed chwilą stał, to dobrze. To znaczy, że trzeba się spieszyć i wytłuc wszystkich, którzy tak robią...
Pięć. Sytuacja się zagęszcza. Teraz będą między wrogami, trzeba zacząć działać inteligentnie. Pierw trzeba kopnąć w stół, by część wrogów od siebie odegnać. Dalej, rozejrzyjmy się, gdzie jest ten dziad od kuszy, czy jest daleko, czy już może w niego mierzy? Jeśli jest daleko i mierzy, to samuraj kręci kilka młynków mieczem, bardziej dla asekuracji i stoi troszeczkę... "z długo". Chce sprowokować go do strzału, przed którym albo się będzie bronił śmigającą klingą (a wierzy, że jego ostrze przetnie bełt), albo jakimś padem w bok. Tak czy inaczej, jeśli strzał padł, to należy do gościa dobiec jak najprędzej i skasować go szybkim skośnym cięciem, oczywiście oburącz, co dalej? Stale utrzymywać skupienie, rozglądać się i szukać zagrożeń, obserwować, czy aby ktoś nie zdecyduje się na jakąś "ciekawą" sztuczkę z użyciem chakry, już na pewno nikt nie ma tutaj wątpliwości, a propos tego, co się dzieje, ale nie możemy wybiegać aż tak w przyszłość. Zobaczmy jak jest sytuacja i reagujemy...
Generalnie, powyższy plan z zakręceniem ostrza również, jeśli jakiś gagatek, albo ich kilku stoją za blisko. Niech trochę zgłupieją, jak podejdą/podejdzie za blisko to śmignąć jednym z wirujących cięć, najchętniej przez twarz, rękę - wiele to mu nie zrobi,a więc dalej będzie trzeba zmienić uchwyt na mieczu i ciąć skośne przez tors- trudno się przed tym bronić, a całkiem ładnie otwiera ciało.

  Ukryty tekst

Na otwarcie:

Nazwa

Shōten

Ranga

B

Pieczęci

Brak

Zasięg

Zależy od długości ostrza

Koszt

Brak

Dodatkowe

Znajomość Iaidō, na czas używania techniki otrzymujemy +30 do szybkości

Opis <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">Technika rzadko używana w starciach jednak bardzo skuteczna, gdy zostanie poprawnie wykorzystana. Zaczynamy od trzymania Katany w Sayi, a dłoni na rękojeści (Tsuka). Wtedy to skupiamy się na jednym obiekcie, który zbliża się do nas, bądź stoi w miejscu w naszym zasięgu i po dłuższej chwili uspokajania oddechu oraz organizmu wykonujemy jedno czyste cięcie. Nie jest to całkowicie zwyczajny atak, dzięki długiemu czasowi skupienia jest on niesamowicie precyzyjny oraz zaskakująco szybki. Gdy już skupiliśmy się na celu, a ten jest w zasięgu to uniknięcie go pozostaje wyzwaniem nawet dla szybkich i zręcznych shinobi. Czas skupienia w zależności od percepcji prezentuje się następująco:
Percepcja <50 - 6 sekund
Percepcja 51 - 75 - 5 sekund
Percepcja 76 - 100 - 4 sekundy
Percepcja powyżej 101 - 3 sekundy</span>

Uwaga

Dostępne jedynie dla samurajów jako usprawniony styl Battodo

Na rozwinięcie:

Nazwa

Hiken: Tsukikage

Ranga

A

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na odległość ostrza

Koszt

Brak

Dodatkowe Należy mieć Szybkość na poziomie powyżej 150, na czas używania techniki otrzymujemy +40 do szybkości

Opis Kolejna technika polegająca na szybkości i iluzji optycznej. Użytkownik zbliża się do przeciwnika/przeciwników z dużą szybkością, by w pewnym momencie doskoczyć do nich i w mgnieniu oka wyprowadzić jedno wertykalne (lub horyzontalne, jak kto woli) uderzenie. Kluczem tej techniki jest ostatnia faza - doskok jest niemal natychmiastowy, a na miejscu gdzie wcześniej był użytkownik zostaje jego sylwetka, przez co wydaje się, że wykonał on uderzenie tuż po teleportacji.

Na kusznika/wrogów blisko

Nazwa

Kakita Ryu: Kaitengiri

Dziedzina

Chanbara - Battodo

Ranga

B

Pieczęci

-

Zasięg

Długość ostrza

Koszt

-

Dodatkowe Wymagane posiadanie percepcji na poziomie minimum 81 Na czas korzystania +30 do Szybkości oraz -30 do Siły.

Opis Dość nietypowa przez swoją ekstrawagancję jak na eleganckie samurajskie kenjutsu technika wymagająca nie tylko biegłości we władaniu bronią, ale również odpowiednio wysokiej percepcji.
Polega ona na wprowadzeniu swojego miecza w ruch wirowy, na drodze kręcenia bardzo szybkich młynków po obu stronach ciała użytkownika oraz z przodu w momencie przechodzenia ze strony na stronę.
Wirujące po kole ostrze może nie tylko zadawać obrażenia, ale również zostać wykorzystane do zbicia nadchodzącego ataku przeciwnika (w tym do próby odbicia nadlatującej broni miotanej), lub stanowić wyjście do bardziej klasycznych cięć, które zostają ukryte pod „tarczą” z ostrzy.

Należy jednak mieć na uwadze, że w czasie kręcenia uchwyt na broni jest słabszy niż w czasie bardziej tradycyjnych metod walki, co skutkuje zmniejszoną siłą potencjalnych uderzeń/cięć.

Link do tematu postaci

KLIK!

[Kuroi Kuma]

Kiedy goni czas
Asagi - Misja A 47/60+ Obserwacja - niejako cecha, która pozwalała przeżywać, nawet w najgorszych warunkach. Dobra ocena sytuacji była bowiem podstawą podczas walki - wrogowie nie wyglądali na szczególnie potężnych, ale podobnie było przecież i z samym mnichem, który miał przy sobie tylko kijaszek. Może i był w sile wieku, ale nie zmieniało to faktu, że przewaga liczebna i ostra broń zdecydowanej większości ludzi przemawiały do rozsądku i wstrzymywały wszelkie "sprzeciwy" w kierunku księgowych. Zapewne zdarzały się jednostki, które mimo wszystko wolały działać według swoich zasad, ale nie planowały tego, co Kakita.
[color=]-Taaa... [/color] - rzucił pod nosem księgowy i prychnął, zupełnie jakby nie dowierzał, że barmani cokolwiek wydadzą mnichowi. Słyszeli bowiem, że nie spłacił całego długu, a jego część - czyli jeżeli ma coś przy sobie, to z całą pewnością nie wyda tych pieniędzy tutaj.
Samuraj ruszył wzdłuż baru, obserwował swój cel, który to ciągnął dziewczynę w celu wiadomym. Ta nie stawiała zbytniego oporu - co nie znaczy także, że go nie było. Po prostu nie miała już sił, była zmęczona, a psychika także momentami potrzebowała odpoczynku. Widząc, że mnich zaczyna się "panoszyć", jeden z siedzących przy stoliku podniósł się i położył rękę na ostrzu, które trzymał przy pasie. Trochę dłuższe wakizashi - tak przynajmniej mógł zaobserwować samuraj. Widać było jak się spina, nie za bardzo podobał mu się wzrok, którym niebieskooki obdarza jego kolegę po fachu. Tylko jeden z nich był szybszy i chyba nie trzeba mówić głośno kto taki. Bo głośno to dopiero się zrobiło, gdy nasz "spłacacz" długu ruszył na wroga, a jego ostrze wbiło się tkankę, cel nawet nie za bardzo miał kiedy zorientować się co się stało. Człowiek w jednej chwili był tylko "ciałem" - świadomość ulotniła się tak szybko, jak szybko pojawił się przy wrogu nasz główny zainteresowany.
I tutaj już nie było przebacz - bowiem widząc działania samuraja, siedzący przy stolikach ludzie zerwali się na równe nogi, chwycili broń, a nawet i leżące na stole sztućce, bowiem nie było jej aż tyle sztuk pod ręką, a w odpowiednich rękach nawet i łyżka może stanowić zagrożenie. Dziewczyna zamarła nie wiedząc za bardzo co się dzieje, bo bądźmy szczerzy, ale ta chyba najmniej się spodziewała, że ktoś przyjdzie jej na ratunek a widok trupa... to nie jest codzienność. Wrogowie ruszyli w stronę samuraja, ten jednak popędził na pierwszego z nich - ten uniósł miecz do cięcia z góry, by załatwić awanturnika w podobny sposób, niczym ten zabił jednego z nich chwilę wcześniej, lecz cięcie w brzuch nadeszło zdecydowanie szybciej. Zrobił krok w tył, ale było już zbyt późno. Żołądek się otworzył, jego wnętrze zapaskudziło podłogę, zrobiło się śligo.
Tuż obok niego był jeszcze drugi nieszczęśliwiec z kijem, którego także dosięgło cięcie. Ten posługiwał się kijem i chciał się zablokować cios - wystawił go więc przed siebie, mając nadzieję że ostrze Asagiego po prostu utknie w drewnie, lecz ten przez dodatkowe wsparcie, w postaci braku ciężarków doskonale zareagował zmieniając cięcie i wyprowadził jedno z góry. Drugie życie odebrane tak szybko. Co do stołu, to był on jednak kawałek dalej od samuraja, a jego wrogowie nie zamierzali czekać, przypatrywać się jak wyrzyna wszystkich w pień. Oj nie.
Księgowi nawet nie próbowali się bronić i razem z barmanami zaczęli uciekać w stronę wyjścia. Widać było jak wzięli tylko to, co mieli pod ręką i uciekali gdzie pieprz rośnie. To nie ich zadanie, by powstrzymać awanturnika. Banda podbiegła bliżej samuraja, chciała go otoczyć - trzymała jednak dystans i ostrza przed sobą. Im mniej będzie ich widzieć, tym większe prawdopodobieństwo, że uda się go wyeliminować. Kilku jednak zostało na swoich miejscach - dokładniej trójka. Kusznik, który ciągle celował w samuraja czekając na czysty strzał. Drugi stojący najbliżej drzwi, który akurat nie złapał niczego, więc nie miał nawet jak zrobić podejścia do wroga. Szukał tylko wzrokiem po czymś, co mógłby wykorzystać do walki. No i trzeci - który jako pierwszy wyczuł zagrożenie i układał w głowie plan jak by tu najlepiej wyjść z tej sytuacji. A ta przedstawiała się następująco, że piątka ludzi, dwóch z kijami, dwóch z długimi mieczami, a także jeden z... młotkiem - otaczali samuraja.

  Ukryty tekst

Mapka poglądowa
Legenda

Jasnoniebieski - Ty
Zielony - bar
Ciemnozielony - sypialnie, łóżka and stuff
Czerwony - ludzie
Czarny - ściany, meble
Ciemnoniebieski - drzwi
Różowy - dziewczyna

[Kakita Asagi]

Chociaż nie był to pierwszy raz, niebieskooki nie przywykł jeszcze do tego, jak łatwo jest zabijać mieczem. Doskonale wykonane ostrze jego tachi, kierowane wyćwiczoną ręką bez trudu odnajdywało drogę przez tkanki wrogów w ułamkach sekund czyniąc ich równie martwymi, co elementy wystroju. Mitsuki była w szoku. Spodziewał się tego. To kolejny dobry powód, by nie ciągnąć tutaj Araty, gdyby musiał pilnować ich dwójki, byłoby mu zdecydowanie trudniej, a tak... tak miał tylko mieć za głową, że gdzieś tam w "sypialni" jest ona, a on musi sobie teraz poradzić z 8 wściekłych ludzi, z czego 5-cioro było blisko...
Kakita zanotował w pamięci, że nie dali się tak bardzo podejść, jak się tego pierwotnie spodziewał, albo raczej, jak bardzo by tego chciał. Zareagowali momentalnie, co więcej jeden z nich wydawał się być zdecydowanie mądrzejszy i bardziej doświadczony - ten wojownik miał w sobie coś, co wchodziło w swoisty rezonans z aurą Asagi'ego - byli z podobnej gliny. Jako jedyny nie runął do starcia od razu, więcej nawet, pozostawał na swoim miejscu, mimo chaosu jaki zapanował - będzie miał czas przyjrzeć się samurajowi, poznać jego słabe strony, a on natomiast nie będzie o nim wiedział nic. Pozostawał jeszcze kusznik, ten też postąpił mądrze i szukał dobrej okazji, na razie dzielili Asagi'ego od niego wojownicy i bar, będzie trzeba to utrzymać, ale pierw należy przetrwać.
Dwa miecze, dwa kije i jeden młotek. Młotek może zostać rzucony. Żadna z broni nie została pokryta aurą chakry, jeśli więc oni nie zamierzali tego robić, to on od tego zacznie. Samuraj przeleje chakrę na swój miecz, który już teraz będzie trzymał oburącz w postawia hasso. W walce 5 na jednego dobrze, jak się jest wśród tych pięciu. Jednakże będąc samemu, trzeba dobrze określić to "jak się sprawy mają". Chociaż do starcia ruszyli wszyscy, to jednak widząc że 3 ich kolegów już nie żyje, a wokół każdy ma 4 innych, nikt się nie wyrwie sam. Zawsze ma się tą nadzieję, że ktoś zrobi to za nas, podłoży się, a może popełni błąd i wtedy mu możemy coś zrobić, a może nie będzie musieli wcale. Trzeba znaleźć tego, który najmniejszą ma wolę walki...
Zaczynamy rozdanie, wrogowie nie będą się gapić jak sroki w gnat na świecące chakrą ostrze tachi, a więc... Mając ręce przy twarzy, samuraj chwyci szybka prawą ręką swój kapelusz i zwyczajnie rzuci nim w stronę wrogów, którzy zasłaniają go przed kusznikiem - ruch powinien wywołać u nich jakąkolwiek reakcję, po której samuraj ponownie chwyci swoje ostrza i wykonując szerokie cięcie wokół siebie (a wzrokiem wędrując po wrogach), rozpędzi tych co akurat za blisko podejdą, a może nawet kogoś trafi, po czym wyszuka wzrokiem wroga najbardziej "na dole" poprowadzi dalej cięcie by przeszło mu nad głową pionowym cięciem ustawiając je (po cięciu) w pozycji środkowej (chudan) po czym wyprowadzi błyskawiczne pchnięcie w zamiarem pozbycia się wroga jednym ruchem.
Dalej, wyjmie miecz jego ciała płynnym ruchem wraz z biodrami (hikinuki nagara), jednocześnie odwracając się twarzą w stronę najbliższych oponentów i mierząc ich zamiary. Gdyby przypadkiem ktoś zdecydował się na cięcie w jego głowę, to przechodzi przez blok nad głową (połączony z zejściem z linii cięcia), pozwala by miecz oponenta zjechał po jego klindze i wyprowadza własne kontruderzenie, co by już oponent się nie podniósł. Jeśli natomiast oponent by stał jak ciołek i nie wiedział co zrobić po przebyciu kolegi, to Kakita zamknie odpowiednio dystans wyprowadzając cięcie skośne od jego prawego barku do lewego biodra - samuraj zamierza wykorzystać maksymalnie przewagę długości swojego pokrytego chakra miecza.
Co dalej? Szybka akcja, więc trudno wybiegać w przyszłość. Pozostając przy barze, ma pewną osłonę, ale już pewnie wrogowie planują jak go zatrzymać. Jeśli się tak zdarzyło, że idzie na niego dwóch wrogów blisko siebie, albo jeszcze lepiej, jeden za drugim, to nie można zmarnować takiej okazji, samuraj wyprowadzi cięcie nieco przed nimi po skosie, tak jakby chciał ich przeciąć obu, ale jako, że są z daleko on ich nie dosięgnie - miast tego pośle w ich stronę destrukcyjne ostrze z chakry, stara się by cios był szeroki, może uda się trafić dwóch lub więcej?
Trudno orzec, co dalej. Generalnie, samuraj planuje zmaksymalizować sytuację, w jakiej się znajduje. Jego pierwotne działania były dosyć nieprzewidywane, ma więc nadzieję, że troszkę "ogłupił" wrogów - stara się zredukować ich liczbę, dokładnie uważać na zasięg i różnice w długościach broni (jakby się okazało, że jakiś wróg zasłoni się kijem nad głową, to może uda się przeciąć go dzięki kenryuto). Stale ma też "z tyłu głowy" kusznika i jedynego "ogarniętego" - któremu sporo pokazał już z tego co umie. Co zrobi "czujny"? No i nie ma to tamto - ciekawe, czy przez drzwi zaraz ktoś nie wejdzie, wszak nie są sami, a panika szybko przestanie być paniką...

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Kiedy goni czas
Asagi - Misja A 49/60+ Samurajowie byli znani ze swoich umiejętności walki mieczem - mało kto potrafił chociażby dotrzymać kroku, a co dopiero wyrównać, czy też przegonić. Kakita miał przed sobą ludzi, którzy nie byli wyszkoleni, może i odbywali jakieś sparingi pomiędzy sobą, lecz bardziej swoją postawą mieli przestraszyć wroga, niżeli wchodzić z nim w jakąś konkretną walkę. Banda mimo wszystko jednak napierała na samuraja, nie zamierzali odpuścić. W końcu hej, było ich więcej, co mogło złego się stać? Może i był sprawnym szermierzem, ale jak poradzić sobie z taką przewagą i dodatkowo kusznikiem, który przecież jednym celnym strzałem może pozbawić kogoś wszelkiego życia. Tak prosta, a tak mordercza broń, kto by pomyślał?
Obchodzili samuraja, ciągle kontynuowali swój prosty plan. Nie było sensu rzucać się bez celu - zwłaszcza, że samuraj także nie próżnował. Jego ostrze pokryło się chakrą, pozycja dawała jasno do zrozumienia, że nie zamierza odpuścić, a każdy przypuszczony atak, może zakończyć się w niezbyt przyjemny sposób. Chcieli także zrobić miejsce dla kusznika, rozstąpić się i w odpowiedniej chwili przypuścić atak. Ten nadszedł jednak zdecydowanie szybciej.
Kakita rzucił swoim kapelutkiem we wrogów przed sobą, to oczywiście nie mogło pozostać bez żadnej reakcji. Jeden z trzymających mieczy przeciwnik odrzucił go ostrzem, dosłownie na sekundę stracił gardę. Z jednej strony lepsze to, niż stracić kontakt wzrokowy, tylko że ruchy Asagiego były na zupełnie innym poziomie. Zaraz po dezorientacji ciął szeroko - ów miecznik, który na chwilę przestał się skupiać na wrogu poczuł tylko jak po jego klatce przechodzi ostrze. Siła odrzuciła go do tyłu, zrobiła tym samym małe okienko dla kusznika, lecz za wąskie, by oddać czysty strzał. Powalony był (licząc od prawej strony Kakity) Drugi, cios dopadł także do jego towarzysza po prawej stronie (Trzeci od prawej strony Kakity). Ów człowiek trzymał w rękach kij, próbował zablokować cios, do tego przyjął bowiem wcześniej pozycję, ale ostrze wzmocnione chakrą to była inna liga. Po prostu przecięła kij i człowieka za nim stojącego. Pozostawało jeszcze trzech, którzy otrząsnęli się widząc śmierć towarzyszy i zaczęli atakować. Pierwszy (licząc z prawej) uniósł ostrze i ciął Kakitę z góry, Piąty - użytkownik drugiego kija wystawił ręce przed siebie i chciał wykonać uderzenie w głowę samuraja, ale ostrze samuraja było dłuższe, a wzmocnione chakrą wbiło się gładko w ciało. Dalej już wszystko działo się szybko - zablokowane uderzenie, kolejny trup na podłodze. Czwarty, który miał przy sobie sławetny młotek niewiele myśląc - i zapewne nie chcąc narażać się na cios - rzucił w Kakitę podstawowym narzędziem domowym i trafił! Zajęty taką ilością przeciwników nie mógł kontrolować przecież wszystkiego. Trafił w zewnętrzną część uda - samuraj poczuł rozlewający się ból i spinające się odruchowo mięśnie, które na krótką chwilę odmówiły posłuszeństwa. Niedoszły budowlaniec straciwszy swoje ostrze po prostu zaczął spieprzać w stronę drzwi, ratowanie swojego życia było ważniejsze.
Był jednak jeszcze ktoś, o kim nie można było zapomnieć. Kusznik gdy widział końcówkę tej masakry wystrzelił w samozwańczego mnicha. Wszystko byłoby pięknie, gdyby tylko nie młotek - ah to jest prawdziwa broń! Samuraj bez trudu uniknąłby strzału, lecz w tej sytuacji mógł tylko chociaż trochę odsunąć się od bełtu. Ten przeszedł tuż przy jego twarzy, zahaczył o policzek i rozharatał go na tyle, by na twarzy Kakity pojawiła się strużka krwi. Kusznik widząc że spudłował także zaczął uciekać. Gdy tylko zbliżył się do drzwi, te otworzyły się w hukiem uderzając uciekającego i pozbawiając go przytomności. Nic dziwnego, bowiem ów człowiek wyrwał je z zawiasów. Bar trochę zasłaniał, jednak pomiędzy butelkami niebieskooki zobaczył sylwetkę człowieka. Na jego twarzy gościł szeroki wytrzeszcz, ręce rozłożone szeroko, dłońmi skierowanymi w kierunku awanturnika. Zaciśnięte w taki sposób, jakby miały się zacisnąć na gardle. Był nieco wyższy, mimo szerokiej klatki wyglądał na wychudzonego.
-Kici kici, pobawisz się teraz ze mną? - rzucił donośnie. Asagi mógł też przyuważyć, że stojący do tej pory przy drzwiach człowiek po prostu zniknął nie sposób powiedzieć nawet kiedy.

  Ukryty tekst

Mapka poglądowa
Legenda

Jasnoniebieski - Ty
Zielony - bar
Ciemnozielony - sypialnie, łóżka and stuff
Czerwony - ludzie
Czarny - ściany, meble
Ciemnoniebieski - drzwi
Różowy - dziewczyna

[Kakita Asagi]

Blask stali i kolejni wrogowie padli na ziemię, a z ich ciała płynęła krew. Miecze kontra miecz, stal przeciwko drewnu. Noga przeciwko... młotkowi? Gdyby ktokolwiek zapytał naszego bohatera, która z obecnych tutaj broni stanowi dla niego największe zagrożenie, to młotek wylądowałby na ostatnim miejscu. I nie dlatego, że samuraj nie doceniał jego możliwości - zahartowany kawał metalu zawsze jest groźny, ale w takim zestawieniu zwyczajnie dystans robił swoje, a jak najlepiej pokonać tą niedogodność? Cóż, niebieskooki brał pod uwagę, że jego przeciwnik może rzucić młotkiem i nawet starał się temu jakoś przeciwdziałać, ale jak to mówią, gdy wrogów kupa...
Chwile bezwładności w nodze i już trzeba się uchylać przed lecącym bełtem. Gdyby samuraj był tylko nieco wolniejszy, albo miał odrobinę słabszy refleks, to najpewniej ta cała przygoda właśnie by się skończyła. Niebieskooki zdołał ocalić życie, za cenę nowej "pamiątki" na twarzy. Miał już inne blizny, więc i tą "przyjmie" - lepsze to niż śmierć od broni, która wymaga tylko naciśnięcia spustu i stalowy grot pchany niebotyczną siłą robi swoje. Na szczęście, niedoszły kusznik zdecydował się uciec po tym, jak szczęście uśmiechnęło się do samuraja. Co dalej?
Panika przy drzwiach sprawiała, że Kakita mógł na chwilę spróbować zorientować się w sytuacji, a ta była, dosyć osobliwa - wszyscy rzucili się do drzwi, a te drzwi miast się otworzyć wpadły do środka, a w nich pojawił się... osobnik na kształt demona. Wysoki, z szaleństwem w oczach, szeroko rozkładający łapy, a to, co się w nie dostanie najpewniej łatwo z nich nie wyjdzie. Jakby tego było mało, jedyny, który wydawał się być szczególnie groźny (w sensie do tej pory) zniknął z oczu samuraja i ten nie wiedział, gdzie się obecnie znalazł. Niedobrze, niebieskooki nie mógł przez cały czas skupiać się na wszystkch wrogach, więc nie wiedział, czy padł ofiarą jakiejś sztuczki, czy zwyczajnie uciekł. Niedobrze. Samuraj na chwilę "uwolni" swoje zmysły i spróbuje usłyszeć to, czego jego oczy nie widzą. Może wróg zwyczajnie stał się niewidzialny, albo w jakiś magiczny sposób omamił zmysły naszego bohatera? Jak nie oczy, to są jeszcze uszy...
Nie ma jednak na to za wiele czasu, albowiem demoniczny jegomość pozostawał do zajęcia się nim. Ostrze Kakity były pokryte chakrą, dawało mu to kilka dodatkowych centymetrów, a ich dzieliło jakieś 8 metrów, chyba, że już zaczął się zbliżać.
- Zapraszam. - odpowiedział niebieskooki mrużąc oczy i lekko uginając nogi, jednocześnie unosząc miecz przy prawej skroni, ostrzem w stronę wroga i przechodząc dwa metry do przodu - plan był taktyczny: mieć po lewej bar, co zmniejszało szanse ataku do frontalnego, lub zza pleców. Była to dosyć nietypowa pozycja, wymagająca również lekkiego skręcenie ciała z lewą nogą do przodu - zdecydowanie zmniejszało to powierzchnię ciała, jaką mógł zaatakować potencjalny wróg i zdecydowanie nie wpisywało się w kanony ken-jutsu.
Kakita liczy dystans, zobaczymy co się stanie. Czy wróg zdecyduje sie na niego natrzeć? Jeśli tak, to zagrają ułamki sekund i dobra ocena dystansu - jeśli bowiem wejdzie w zasięg atutowego jutsu, które pozwoliło wygrać z Uchiha-hime, to Asagi nie zawaha się by z niego nie skorzystać - czy jednak wróg zdecyduje się na nierozważny atak na wprost? Trudno orzec. I trzeba mieć otwarte szeroko uszy, kto wie, czy coś się zaraz nie zakradnie zza pleców z zamiarem cięcia, jeśli Kakita poczuje zagrożenie za plecami, to wyprowadzi szerokim cięciem atak przed siebie, który... poleci za jego plecy. Oby tylko Mitsuki tam nie było...
Możliwe jednak, że przeciwnik zdecyduje się zrobić coś z goła innego i zacznie... składać ręczne pieczęci. Jeśli tylko Kakita zauważy taki pomysł, to niestety, ale musi ruszyć przed siebie możliwie najszybciej z zamiarem wyprowadzenia cięcia składającego się z trzech chakrowych ostrzy - nie ma mowy, by miał oglądać efekty jakiegoś jutsu. Już widział kilka razy, co potrafią ninja - tak długo, jak dotąd skupiali się starciu fizycznym tak dostepował im kroku, ale na dystans... oj to inna sprawa.

  Ukryty tekst