Siedziba władzy

[Sayona Kidori]

Te kilka chwil między pukaniem, a zaproszeniem jest zawsze niezręczne. Niby Sayona była tu wręcz zawołana i nie było możliwości, że byłaby nieproszonym gościem, ale mimo wszystko pewna obawa pozostała. Może był zajęty, porządkował papiery, albo był tam ktoś jeszcze poza chłopakiem, którego wcześniej widziała? Taki generał to na pewno miał dużo więcej spraw na głowie niż mogłaby podejrzewać, a młoda Doko nie była żadną zajmującą kwestią, którą należało zająć się natychmiast. Choć oczywiście, być może misja dla której została wezwana była paląca, tego nie wiedziała.
Po usłyszeniu zaproszenia energicznie przekroczyła próg pokoju, kulturalnie zamykając za sobą drzwi. Starała się nie wgapiać w generała zbyt nachalnie, z drugiej strony, nie chciała strzelać wzrokiem po całym pokoju. Z nerwów splotła dłonie za plecami, przypatrując się mężczyźnie. Czy tego się spodziewała po generale? Ciężko powiedzieć. Z jednej strony, wyglądał jak typowy Senju ze swoimi ciemnymi oczami i włosami, ale z drugiej strony, był wielki jak szafa w jej pokoju! Kiedy wstał, Sayona musiała zadrzeć nieco głowę, by spokojnie go obserwować. Ale jednak się do niej uśmiechnął! Niepewnie odwzajemniła grymas, opuszczając mocno splecione dłonie wzdłuż boków. Obserwowała, jak chowa papiery, choć starała się robić to nienachalnie, nie chciała być przecież wścibska! Nerwowo przełknęła ślinę, kiedy się do niej zbliżał i pokiwała szybko głową na swoje nazwisko. Kiedy stał przy niej, to już zupełnie musiała stać z zadartą głową, by cokolwiek zobaczyć z jego wyrazu twarzy.
Proste, pierwsze zadanie. W końcu musiało to nastąpić, prawda? Co prawda nie była to jej pierwsza misja ogólnie, ale na pewno pierwsza, którą wykonuje na zlecenie klanu! Opadła na krzesło raczej bez wdzięku, wypuszczając powietrze w bezgłośnym westchnięciu.
- Rozumiem - potwierdziła, bo i nie było to coś trudnego. Miała ograniczony czas działa, list musiał dotrzeć w odpowiedniej chwili, co tu dalej rozumować? No pytań było mnóstwo, na przykład po co klanowi agent w jakieś wiosce? Co było takiego ważnego w liście? Dlaczego skoro jest to ważny list to wysyłają właśnie ją? Gdyby Sayona była postacią z kreskówki, jej oczy wyglądałby jak znaki zapytania. Ale zdała sobie sprawę, że zadanie któregokolwiek z tych pytań byłoby co najmniej nie na miejscu, a na pewno nie kiedy chciała zrobić dobre wrażenie! Lekko się zarumieniła pod tym czujnym spojrzeniem, ale wytrzymała!
- Oczywiście, że tak! - wyrwała się nieco za głośno, z entuzjazmem, ale i oburzeniem, że miałaby odrzucić taką okazję. No bo niby no, miałaby zrezygnować z pierwszego zadania dla klanu, bo się denerwuje? Nigdy w życiu! Zaraz jednak zrozumiała, że zareagowała zbyt szybko i zdecydowanie zbyt głośno, odchrząknęła więc i nieco się zapadła na krześle.
- To znaczy, chciałam powiedzieć, że oczywiście chce wykonać zadanie. To będzie zaszczyt i zawsze chętnie przyjmuje zadania dla klanu. To znaczy, to jest pierwsze, ale każde kolejne również - poprawiła się nerwowo, ale zdecydowanie ciszej. Przez myśl jej przeszło, że choć pozornie tacy różni, to wyglądem jednak jakby siebie przypominali.. To chyba ten uśmiech.

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Generał

---

Mężczyzna jakoś niespecjalnie reagował na zmiany tony, nerwowe spojrzenia, czy też całokształt zachowań, które prezentowała płomiennowłosa. Jednak nie zostawiał tego bez reakcji, bo co rusz uśmiechał się do niej, okazując jakby… Zrozumienie? Doskonale zdawał sobie sprawę, że dla kogoś takiego, jak ona, spotkanie z Generałem mogło być co najmniej… Stresujące.

- Spokojnie, Kidori-san - skinął głową uśmiechając się nadal. - Chłopak jest w twoim wieku i monitoruje wioskę Takaharu, tej na południu, bo mamy podejrzenia, co do przemycania tam pieniędzy z lewego obrotu. Dzieje się to prawdopodobnie w karczmie o nazwie “Korzeń”, więc… Prosiłbym o to, aby było to jak najbardziej dyskretne, jak tylko się da - zadanie było naprawdę proste, a przynajmniej na to sugerował opis. Byłaś ninją, a zatem dyskrecja musiała być twoim drugim imieniem. - Z tego co mi wiadomo, powinien zareagować, gdy zamówisz trzy onigiri i powiesz dokładnie “no i CytrAntai do popicia”. Dziwna ta nazwa, nie wiem, kto ją wymyślił, ale… Nieważne. Trzy onigiri i CytrAntai, zapamiętaj - powtórzył jeszcze raz. Miałaś problemy z pamięcią, więc warto byłoby to sobie… Bo ja wiem? Zapisać? Zapamiętać? W każdym razie, były to kluczowe informacje.

- Życzę powodzenia - wtedy też podsunął przesyłkę bliżej Ciebie. Dałoby się ją zmieścić nawet w kaburze, czy kieszeni, o ile twój strój takowe posiadał. Keiji wtedy wstał, aby odprowadzić Cię do drzwi. - Ach, pójdź do stajni, powiedz, że Generał Keiji Cię przysyła, dadzą Ci konia. Dojedziesz tam dzisiaj wieczorem, może jutro rano, w zależności, jak dobrze jeździsz. Tylko ma wrócić cały i zdrowy - powiedział jeszcze na odchodne.

Czas zatem było udać się do stajni i wyruszyć. Pogoda sprzyjała miłym spacerom na słońcu, wylegiwaniu się na łące, czy też łowieniu ryb, toteż sama droga do celu nie będzie jakoś specjalnie upierdliwa. Mężczyzna w stajni bez żadnego “ale” wypożyczył Ci konia, którym miałaś udać się do wioski. Wielkie bydle, ale i spokojne, bo nie sprawiało Ci problemów - tak samo, jak i sama trasa, która była bardzo malownicza.

***

Wieczorem dotarłaś do wioski, której bliżej było do granicy z Kaigan niźli stolicy Shinrin. Była to jedna z tych osad, gdzie mieszkali przedstawiciele obydwu rodów, co mogłoby wydawać się czymś niemożliwym. W końcu, jak to tak? Dwa rody w jednej wiosce? Otóż tak, i nie było w tym nic dziwnego, bo osady graniczne tak już właśnie miały. Czas przyszedł, aby namierzyć samą karczmę i skontaktować się z chłopakiem...

Info do sprawdzającego:

  Ukryty tekst

---

Kidori Sayona
7/15

---

Z/T tutaj i pisz w tym temacie już.

[Sayona Kidori]

Troska rodziny była jak najbardziej zrozumiała - zwłaszcza, że byli zgraną paczką, mocno ze sobą związaną i mimo wykonywanego zawodu starali się uprzedzać i mówić wcześniej o swoich planach, zwłaszcza dwie młodsze latorośle. Parę lat starszy brat chadzał już własnymi ścieżkami i nocował dość często poza domem, zwłaszcza u dziadków, ale i on zazwyczaj dawał jakiś znak nim gdzieś przepadł. Fakt faktem, pierwszy raz zdarzyło się by Sayona zniknała na noc bez słowa, wcześniej drobne zadania robiła w ciągu dnia. Młoda Senju bez trudu zauważyła jak rodzice kiwają do siebie głowami z nostalgią w oczach - dla nich na pewno był to znak, że ich pociecha coraz częściej będzie opuszczać rodzinne gniazdo, aż w końcu ruszy w świat. Warunek, który jej postawili, awans na Akorairo, nie był aż tak trudny do spełnienia, a ona była ambitna i zdeterminowana. Może dlatego też niezbyt się na nią zezłościli?
Przed południem zeszły z ogrodu - praca w samym środku dnia była bez sensu. Obie więc odpoczywały, choć w zupełnie innych miejscach, matka w domu, a Sayona kręciła się po ogrodzie. I rzeczywiście, z tyłu domu nie usłyszała że ktoś puka i nie zdążyła zobaczyć posłańca. A szkoda, bo jeśli był ten sam co ostatnio to miała do niego jedno pytanie - czemu u diaska nie poprawił jej jak źle powiedziała imię generała? Na całe szczęście strażnicy ją poprawili, ale ze stresu i tak potem nie odważyła się przy nim wypowiedzieć jego imienia, by go przypadkiem nie pomylić! Kiedy matka jej przykazała, że ma znów wezwanie do generała, natychmiast się zerwała. Jej głowę zalały złe myśli. Na pewbo coś schrzaniła z zadaniem, dlatego ją wzywa! Przekazała wiadomość złej osobie albo go zdradziła jakoś i zniszczyła całą konspirację! Wybiegłaby jak stała, gdyby nie rozsądek rodzicielki, która kazała się jej ubrać w czyste rzeczy i zabrać kaburę. Szybkie zabiegi, a przynajmniej nie wyglądała jakby właśnie ją oderwali od pługa.
Do siedziby władz praktycznie już biegła, zatrzymując się z lekką zadyszką przed strażnikami przy wejściu.
- Ja do generała Keijiego Senju, wzywał mnie - wysapała im, odetchnęła i spokojniejszym krokiem weszła do środka. Po drodze oddychała głęboko, chcąc uspokoić bijące serce. Przynajmniej już znała drogę. Przed drzwiami odchrząknęła, palcami poprawiła włosy odgarniając je do tyłu i za uszy.. I po kilku sekundach nasłuchiwania czy ktoś jest w środku zapukała szybko. Z niecierpliwości aż tupała nogą w miejscu. Ze sto razy bardziej wolałaby już wiedzieć o co chodzi o czego się spodziewać niż czekać.

[Jun]

Misja Rangi - D - 3/15

---

- Rok 389 - Lato -
- Sayona -
- Hayashimura -
- Sztuki Zakazane -

---

" Ponowne spotkanie " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=SIpK39u ... ex=20&t=0s[/youtube] Wkroczyłaś do budynku w którym urzędowały wszelkie władze osady, oraz klanu. Strażnicy przepuścili cię bez żadnych problemów. Widzieli cię już poprzednim razem, teraz tylko machnęli rękoma widząc, że jesteś w pośpiechu. Darowali sobie identyfikacje - możliwe, że powodem tego była twoja aparycja, która wcale nie była zwyczajna. Rzucałaś się trochę w oczy ze swoimi płomiennymi włosami. Weszłaś do budynku, a raczej wpadłaś. Głębokie oddechy dawały ci się we znaki, ale w końcu wylądowałaś pod biurem generała. Co prawda drzwi były zamknięte - nie wiedziałaś czy na klucz. Lecz nawet w tej chwili, gdy poprawiałaś włosy i doprowadzałaś się do porządku, słyszałaś głosy dobiegające ze środka, mężczyźni którzy w środku się znajdowali, wcale nie mówili cicho, a do ciebie dobiegały ich słowa tonem ciut stłumionym. – ... jestem pewny Keiji-dono, że pański syn udowodni, że to był jednorazowy przypadek. Już wyruszył, a ja przydzieliłem tam swojego człowieka. On oceni jego starania. Poza tym - ja też dowiem się o nim więcej. — Odzywał się głos jednego ze znajdujących się w środku. Tego głosu jeszcze nie kojarzyłaś. – Dobrze. Mukuro-sama jak zawsze będzie zadowolona z twojej pracy, Kogane-san. Przejdźmy do kolejnej... — Mówił głos który wydawał ci się znajomy. Musiał należeć do Keijiego którego znałaś jako generała. Wtedy właśnie zapukałaś. Usłyszałaś z wnętrza ponownie jego głos – Chyba przyszła. Zajmiesz się nią Kogane-san? — Wtedy też mężczyzna zbliżył się do drzwi, a te się nagle otworzyły. Twoim oczom ukazał się średniego wzrostu mężczyzna, akurat dzisiaj ubrany w ciemny strój. Jego włosy miały strzeliste ułożenie, a kolorem były czymś pomiędzy białym, a delikatnym brązem. – Kidori Sayona? — Zapytał mężczyzna przyglądając ci się przez moment przez otwarte drzwi. Generał, który z kolei siedział w pomieszczeniu, bardziej z tyłu, za biurkiem, rzucił ci jedynie porozumiewawczy uśmiech. Nic złego się nie działo i to właśnie ci swoim spojrzeniem przekazywał. Nie potrzebowałaś specjalnych zdolności by zrozumieć o co mu chodziło.

– Zapraszam do mojego biura. Jest kawałek dalej — Zamknął za sobą drzwi do pomieszczenia zajmowanego przez Keijiego. Wskazał ręką jeden z pokoi na końcu korytarza, ale nie tego w którym byliście, tego po drugiej stronie siedziby. Sam włożył jedną rękę do kieszeni i zaczął się tam udawać. W samej siedzibie nie było o tej godzinie tłoku. Jeśli ktoś był to właśnie przesiadywał i rozmawiał w biurach. Zdarzali się ludzie którzy wchodzili i wychodzili z różnych pokoi oznaczonych najróżniejszymi nazwiskami. – Jesteś trzecią doko którą mi przydzielają w przeciągu ostatnich miesięcy. — Uśmiechnął się delikatnie nim otworzył drzwi do swojego biura – Powierzyli mi nawet syna generała, ostatnio jednak... Cieszę się, że nic mu się nie stało. Zapraszam — Wskazał ci kolejne drzwi na lewo, bo jego gabinet miał dwa pokoje. Przedpokój gdzie urzędował sekretarz wypełniający papiery, oraz drugi, mniejszy który należał właśnie do Kogane. W jego pokoju znajdował się stolik, na nim jakiś alkohol - widać, że nie otwarty. Tak samo obok znajdowały się filiżanki oraz nieco herbaty którą można było sobie zaparzyć. Prócz tego biblioteczka, biurko no i kilka krzeseł. Fotel Kogane znajdował się akurat plecami do zasłonek i okna. – Proszę, częstuj się. — Zasiadł na swoim miejscu. – Przydzielili cię do mnie, bo potrzebujemy kogoś kto nie zostanie z nami jeszcze powiązany, rzucasz się w oczy, ale mało jeszcze o tobie słychać. To operacja która będzie miała miejsce tylko w wiosce, oraz będzie wymagała odrobiny finezji z twojej strony. — Obserwował, był ciekawy jakie były twoje kroki, czy chciałaś herbaty, a może alkoholu? Może niczego? To jakie zadawałaś pytania, wszystko było istotne i zdradzało jaką byłaś osobą.

  Ukryty tekst

Kogane
Kejii

[Sayona Kidori]

Czekając pod gabinetem, tym razem usłyszała fragmenty rozmowy, która toczyła się w środku. Nie to, by podsłuchiwała, chciała tylko wiedzieć kogo się może spodziewać w gabinecie, niechcący kednak parę zdań usłyszała nim zapukała do drzwi. A więc generał miał syna! Nawet nie wiedziała czemu ją to zaskoczyło, może fakt, że wyglądało na to, że coś przeskrobał? Przykra sprawa, a chłopak pewnie miał bardziej przechlapane niż normalnie, z takim ojcem generałem. Jednak nim zaczęli kolejny temat, postanowiła zapukać, by nie przesadzać z tym słuchaniem. Bo gdyby zaczęli dalej dyskutować, to ciężko byłoby jej opanować ciekawość by po prostu przestać. Odsunęła się od drzwi by nie wpaść prosto do pokoju i spojrzała prosto w oczy nieznajomego mężczyzny. Ukłoniła się grzecznie, obserwując go.
- Zgadza się, Panie..? - delikatnie zawiesiła głos, czekając aż się przedstawi. No bo przecież usłyszenie jego imienia przez drzwi nie liczyło się jako przedstawienie się. Spojrzała za nim, do środka gabinetu gdzie siedział generał. Uśmiechnęła się do niego z ulgą, rozluźniając się. Gdyby coś przeskrobała, na pewno nie byłby taki rozluźniony i spokojny, więc chyba nie chodziło o jej ostatnie zadanie. Odsunęła się od drzwi, by mężczyzna mógł spokojnie przejść na korytarz i zamknąć za sobą drzwi, po czym ruszyła za nim. Szła niemal równo z nim, trzymając się pół kroku za nim, z ciekawością zerkając na niego. Zapewne był to jakiś bezpośredni podwładny generała, kolejna komórka w siedzibie władzy. Spojrzała na niego zaskoczona, kiedy przyznał, że jest trzecią przyznaną mu Doko. To stwierdzenie miało aż dwa zagadkowe elementy. Po pierwsze, jest już trzecia? A co z resztą, wyszkolił ich już? Syn generała też był Doko? Zaś drugie..
- Przydzielili mnie Panu? - zapytała, mrugając. Ona jeszcze o niczym nie wiedziała, a on zrzucał sobie ot tak takie bomby. Weszła do jego gabinetu, kłaniajac się lekko mężczyźnie, który był w środku, zawalony papierami, nim przeszła do kolejnego pokoju. Spojrzała na stolik, na którym były napoje, którymi się mogła poczęstować. Był tam alkohol i herbata. Tego pierwszego nie miałaby śmiałości pić w obecności przełożonego, zaś herbatę piła właśnie gdy przyszedł posłaniec, więc niedawno.
- Dziękuję, Panie - pokręciła więc z lekkim uśmiechem głową. Stanęła przy biurku, słuchając mężczyzny uważnie. Co prawda nie była pewna czy nadaje się do tego finezyjnego zadania, ale.. Jak nie spróbuje, to się nie dowie! Może ma w sobie gen super szpiega?
- Zrobię wszysto co w mojej mocy! - zadeklarowała energicznie, zaciskając dłonie razem. To była jednoznaczna deklaracja, że wykona zadanie!

  Ukryty tekst

[Jun]

Misja Rangi - D - 5/15

---

- Rok 389 - Lato -
- Sayona -
- Hayashimura -
- Sztuki Zakazane -

---

" Zadanie " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=SIpK39u ... ex=20&t=0s[/youtube] Mężczyzna oczywiście, że się przedstawił – Kogane, Kogo rodu Senju — Gdy jeszcze odchodziliście z pobliża gabinetu który należał do generała. Nie szliście długo, ale gdy zadałaś pytanie, Kogane również zdecydował się na to odpowiedzieć. W końcu mieliście dalej pracować. – Oczywiście, każdy Doko podlega pod swojego prowadzącego. Zwykle dzielimy się na grupy operacyjne. — Nie wyjaśniał ci jeszcze zbyt dużo. Do tego musieliście przejść dopiero na miejscu - w biurze.

W samym gabinecie Kogane delikatnie się uśmiechnął, przez moment, dosłownie ułamek sekundy uśmiech nie schodził z jego twarzy. Potem zniknął, on sam wziął głębszy oddech sięgając do jednej z szuflad, wyciągnął z niej zwój. Delikatnie go rozwinął i zaczął się przyglądać temu co na nim zapisano. – Bardzo dobrze. Na to liczę. A więc potrafisz to i to... — Zamyślił się na moment zwijając zwój w rękach. Wrócił wzrokiem do ciebie ponownie – Dobrze. Myślę, że możemy spróbować. Sprawa jest ważna... Jaki masz stosunek do technik medycznych? Co o nich sądzisz? — Pytał, jakby krążąc w koło tematu, chcąc wybadać twoje nastawienie, oraz co ważniejsze - poglądy. – Przejdę może do rzeczy. Jedna z naszych Iryoninek - Utara, jest podejrzana o nadużywanie swoich zdolności. Powiem prosto z mostu, pojawiły się plotki, że babrze się w technikach... Nieprzyzwoitych. Niektórzy nazywają takich shinobi nekromantami. Źle się na to patrzy — Odłożył zwój na bok. Wyraźnie widziałaś teraz, że były tam zapiski odnośnie twoich zdolności i dotychczasowych postępów. Złączył dłonie razem, łokcie opierał o biurko. – Zadanie jest proste. Potrzebuję byś potwierdziła te plotki. Utara pracuje w szpitalu, ma tam swoją osobistą skrzynię, kto wie co tam chowa. Jeżeli coś ukrywa to właśnie tam. Musiałabyś to przynieść — Obrócił się delikatnie i odsłonił zasłonkę jednym ruchem ręki, wyjrzał za okno – W tym czasie sprawdzimy jej mieszkanie. My nie możemy zostawić śladów, a ty nie możesz rozzłościć Utary na dyżurze. — Wrócił do ciebie, podrapał się lekko po głowie, ciut się skrzywił i zmrużył oczy – To chyba jasne, że ta rozmowa nie wychodzi z tego pokoju, prawda? — Wtedy też do pokoju rozległo się drobne pukanie – Wejść — rzucił mężczyzna. Drzwi otwarły się, a do środka wszedł pewien chłopak. Był młody. może przed dwudziestką. Wyższy od ciebie, bardzo smukły i chudy. Nie wyróżniał się jakoś bardzo z twarzy, ani fryzurą. Ot, zwyczajne czarne oczy, bardzo krótkie brązowe włosy. Gdybyś miała przyrównać go do postaci z różnych czytanych opowiadań to na pewno powiedziałabyś, że nie jest on głównym bohaterem, a postacią epizodyczną, ale rzeczywistość to nie opowieść, prawda? – Kogane-dono, melduję, że mamy nowe informacje w sprawie tej spalonej osady. — Ukłonił się delikatnie, również rzucił tobie nieśmiały uśmiech, w chwili wykonywania ukłonu. Kogane wstał na równe nogi bardzo szybko – Dobrze, zaraz mi wszystko opowiesz. Jak rozumiem masz świadków? — Chłopak kiwał głową na potwierdzenie słów mężczyzny. – Oczywiście. Dlatego właśnie jesteś potrzebny, Kogane-dono — twój nowy przełożony sięgnął do szuflady, wyciągnął swój medal klanowy - co ciekawe wcale nie był taki jak twój. Nie tylko różnił go stopień, ale też kolor. Ten jego był srebrny w porównaniu do twojego o złotej barwie. Wstał i skierował się do wyjścia, również trochę poganiając i ciebie. – Tamta kobieta zazwyczaj pracuje w kostnicy, ale może być gdziekolwiek w szpitalu. Jak widzisz jestem wzywany. Jeśli masz jakieś dodatkowe pytania to najlepiej teraz. Nie wiem ile to zajmie – Rzucił nim jeszcze faktycznie opuściliście gabinet na dobre...

- Szpital -

Arakan
Kogane
Kejii

[Tsuyoshi]

Tsu nie zwrócił uwagi na to, że Ryu mógłby mieć przez to jakikolwiek problem. Nie miał zamiaru odpuścić ojcu, bo ten nazbyt zaangażował się w jego misję. Choć… Czy nie było to czymś w rodzaju okazania czułości? Pokazania, że najzwyczajniej w świecie martwi się o syna? Chłopak jednak nie mógł pozwolić sobie na takie traktowanie. Chciał zacząć tak, jak każdy inny - i ma zacząć tak, jak każdy inny. Bez żadnych faworyzacji, żadnych ruchów za kulisami.

Sam pobyt w karczmie był przyjemny - jak i wcześniej zresztą, zostali obsłużeni niczym królowie. Do tego Ryu pomógł młodemu Senju z jego obrażeniami, ba, nawet użyczył mu jego własny bandaż, co niezmiernie ucieszyło młodzieńca - ten niby posiadał swoje medykamenty, bandaże i inne tego typu rzeczy, ale sam fakt, że ktoś postanowił oddać mu coś swojego, coś, co mogłoby przydać się mu później był… Bardzo miły. Zazwyczaj to Tsu dzielił się z innymi, nigdy przecież nie narzekał na biedę, czy też brak czegokolwiek w swoim życiu. Za każdym razem, gdy ktoś chciał mu dać cokolwiek od siebie, ten odmawiał argumentując to tym, że nic z tych rzeczy mu się nie przyda, bo i każdą z nich ma, ale teraz? Teraz nie chciał odmawiać jakiejkolwiek pomocy. Pieczenie może i było upierdliwe - ale przynajmniej czuł, że żyje, czuł, że to, co mu się przydarzyło nie było przypadkiem. Gdyby był mniej ostrożny, to jego zwłoki byłyby wiezione na koniu. Otarł się o śmierć, choć nie do końca miał tego świadomość.

Rankiem wyruszyli do stolicy. Sama myśl o tym, że wróci do siebie przyniosła mu ulgę. Nie był jeszcze przyzwyczajony do tego w jaki sposób przebiega całe jego życie od kiedy dostał się na służbę pod Kogane. Wieczne wyjazdy, treningi i zero odpoczynku.

Po odstawieniu koni i przekazaniu ciała obaj mieli udać się do siedziby władz zdać raport. Tym razem cała misja udała im się bezproblemowo - co do jej przebiegu… Tutaj obyło się bez zbędnych zawiłości. Ot, szybkie wytropienie i eliminacja kogoś, kogo nie powinno tu być, prawda? Tylko kto zadecydował, że ów dzikus nie może znajdować się na tych ziemiach? Jakieś władze? Może rada? Dla chłopaka wydawało się to dziwne - w końcu czemu mieliby zabronić komuś mieszkanie za murem? Czy sprowadzenie ich na tereny klanów byłoby zagrożeniem, gdyby ich kontrolować? Nauczyć ich życia z innymi? Przecież to też byli ludzie, prawda?

- Jasne - odpowiedział. Ciekaw był, komu podlega Ryu. Czy był to Kogane? Jego ojciec? Może sama liderka? Albo kolejna szycha, której nie przyszło mu poznać?

[Hikari]

~ Podopieczny ~
Misja C
Post 27/30+
Tsuyoshi Dotarcie do stolicy zapewniało koniec kłopotów, pozostało im załatwić same formalności. Komuś musieli się zwierzyć z szczegółów misji, aby ten mógł przelać ich słowa na ukochane papierki, następnie zaksięgować w odpowiednich teczkach. Jakaś się znajdzie na każdego mieszkańca, więc Tsuyoshi wcale nie musiał się czuć wyjątkowy w tym zakresie przez swoje pochodzenie. Był traktowany podobnie jak inni, przynajmniej w zakresie zbierania o nim informacji. Zdecydował się towarzyszyć w składaniu raportu, więc razem z Ryu natychmiast weszli do środka gdzie inicjatywę posiadał wyższy rangą jak się domyślamy.
- Witaj, Ryu oraz Tsuyoshi Senju, wróciliśmy z misji. Zastaliśmy generała Keijiego?
- Jest w swoim gabinecie, nikogo nie powinno być wewnątrz więc nie musicie czekać.
Szczęśliwie się spisało pozbywając konkurencji chcącej dokonać odwiedzin, więc nie czekając chłopcy natychmiast ruszyli do wspomnianego w recepcji pokoju legendy rodu. Przed wejściem oczywiście zapukali, aby nie narażać się na gniew. Co jakby wyszedł za potrzebą i zastał was zamykających drzwi do jego własnego prywatnego kąta? Byłoby nieciekawie, a tak znajomy, ciepły głos zaprosił was do pokonania ostatniej przeszkody przed zdawaniem raportu. Kawałka drewna z klamką.
- Ryu, Tsuyoshi! Nie spodziewałem się takiego szybkiego powrotu, czyli wszystkie plotki okazały się prawdą?
Zagadał nawet nie pozwalając wykonać odpowiednich gestów szacunku, choć nasz egzaminator się ukłonił niemal natychmiastowo odzywając dopiero po wyprostowaniu.
- Melduję pełne powodzenie misji, podejrzanego znalazł Tsuyoaa-aaa-aaaaaaapsik!
Kichnął zupełnie niekontrolowanie, rozśmieszając staruszka za biurkiem. No dobra, nie był taki stary, tylko względem was.
- Tsuyoshi pozbawiając go później życia. Patrząc na posiadane tatuaże, karnację, pasował idealnie do osobnika zza muru.
Mimo małej wtopy kontynuował wypowiedź niewzruszony, stojąc na baczności.
- Hah to pozwól młodemu się pochwalić dokładnie swoimi osiągnięciami. Chętnie usłyszę to z jego ust.

[Tsuyoshi]

Generał Keiji był jedną z najmilszych osób w całym batalionie wojsk Senju. Nie denerwował się za często, zawsze starał się o to, aby każdy - nieważne od rangi - czuł się komfortowo w jego towarzystwie… No i przede wszystkim nigdy się nie wywyższał - choć miał do tego pełne prawo. Nie był przecież byle Sentokim, Akoraito, czy tym bardziej Doko. Ba, gość już bardzo dawno powinien dostać awans na Seinina, coś jednak wstrzymywało to całe przedsięwzięcie. Czy była to liderka? Czy może on sam ze strachu, że na jego barkach wyląduje jeszcze więcej zadań, nie decydował się na podjęcie prób zostania kimś więcej? Cóż, blondas nie oceniał ojca, bo ten robił to, co do niego należy - dbał o ród i rodzinę tak, jak nakazywała tego tradycja. Kilka spojrzeń, gestów ręką na przywitanie i już znaleźli się przy drzwiach do biura.

Tsu nie mówił nic, ukłonił się tak samo, jak i Ryu, który rozpoczął zdawanie raportu. A zatem służył pod jego ojcem? Czy może zgłosił się do pierwszej-lepszej poleconej mu osoby? Chłopak nie zastanawiał się nad tym zbyt długo. Jego towarzysz, jak to miał już w zwyczaju, kichał i prychał z sam Bóg wie, jakiego powodu. Generał wydawał się być niewzruszony, bo i nie miał powody być - przecież nie był to okaz niesubordynacji, czy nieokazywania szacunku.

Wtedy też Keiji zwrócił się do swojego pierworodnego. Chłopak skrzywił się nieco, jakby niezadowolony z przebiegu tego… Wszystkiego. Tej całej farsy zwaną misją. Skoro taki żółtodziób, jak on poradził sobie z takim niebezpieczeństwem to czemu nie przydzielili tego zadania komuś o jeszcze mniejszych umiejętnościach? Ten tylko zmarnował swój jakże ważny czas.

- Nie ma co opowiadać - rozpoczął zimno wpatrując się w oczy ojca - Wyśledziłem go i zabiłem tym, czego mnie uczyłeś. Gość nawet nie zdążył zareagować, a kolec przebił go na wylot, tatku - wtedy też skierował wzrok na Ryu. - Tylko nie rozumiem jednej rzeczy. Czemu przydzielono mnie do misji z twoim podwładnym? - Od razu założył, że jego towarzysz był faktycznie podwładnym Keijiego, no bo… Czemu inaczej miałby zdawać u niego raport? Przecież tak to tutaj działa, prawda? Podwładny przynosi raport dowódcy, a nie jakiemuś pośrednikowi.

- Obiecałeś, że nie będziesz maczać palców w czymkolwiek, co będzie związane ze mną i moją służbą. Poza domem nie jesteśmy rodziną, służymy rodowi - nie przebierał w słowach. Choć w tej chwili myślał, że ma wiele racji to… Poniekąd przeczył sobie. Bo niby czemu ojciec miałby nie pomóc wybić się swojemu uzdolnionemu synowi? Miał do tego pełne prawo, jako generał, jako Kogo klanu, jako głowa rodziny. Niewątpliwie jego dzieciak przechodził okres buntu, który kiedyś w końcu minie - jak każda burza, po niej przyjdzie błogi spokój… Wtedy skończą się wszystkie problemy, a zacznie się współpraca. Awans chłopaka był coraz bliżej, było to czuć w powietrzu niczym dym spalonej wioski… To tylko kwestia czasu aż zostanie wezwany przez samą liderkę.

[Hikari]

~ Podopieczny ~
Misja C
Post 29/30+
Tsuyoshi Generał Keiji miał dzisiejszego dnia idealny humor, którego prawdopodobnie nic nie mogło zepsuć. Uśmiechał się słysząc o dokonaniach syna, z którego mógł być dumny. Pierwsza misja dla rodu zakończona sukcesem, dzięki której zatrze poprzednią porażkę. Dodatkowo jak podtrzyma dobrą passę jak nic czeka go awans na akoraito za dokonania.
- Mojego podwładnego? Tu się mylisz młodzieńcze, Ryu służy w straży miejskiej tylko cenię sobie jego umiejętności w młodym wieku i liczę na dalszy rozwój wymagający doświadczenia.
Zakłopotany młodzieniec tylko potwierdził słowa dowódcy kiwając głową, gołym okiem widać jak nie podoba mu się w którym kierunku zatoczyła się rozmowa. Syn zaczął mieć pretensje do ojca, a sam nie dostał pozwolenia odmaszerowania więc musiał się temu przysłuchiwać zapomniany.
- Poszedłeś na misję służyć rodowi, nie mylę się?
Zapytał retorycznie z uśmiechem, jakby tą rozmowę przeprowadził już miliony razy w głowie. Czy obierze skuteczną strategię? Jeszcze się przekonamy.
- Jeżeli myślisz, że robię to z względu na rodzinę jesteś w błędzie. Znałem twoje zdolności i wiedziałem, że sobie poradzisz w takim towarzystwie. W ostatnich dziesięciu latach wojna pod Fukuro nie jest jedyną, gdzie ponieśliśmy dotkliwe straty. Na twoje nieszczęście jestem generałem, który musi wysyłać na niektóre misje shinobi jak najmniej tracąc ludzi zdolnych do obrony wioski. Ciebie również zamierzam wysyłać, a jeżeli chcesz służyć rodowi powinieneś to zaakceptować i nie mówić do mnie w gabinecie tatku. Szczególnie przy osobach trzecich.
Jego ton stał się nostalgiczny kiedy wspominał o zmarłych, lekko wykrzywiona twarz mająca wyrażać radość teraz przedstawiała pełną powagę. Czy w ten sposób udzielał ostrzeżenia, a może wskazał na hipokryzję młodzieńca? Zawsze mógł wytaczać ciężkie działo mając na myśli dwa w jednym. Po odpowiedzi jednak nie zamierzał zatrzymywać was dłużej w gabinecie.
- Możesz odmaszerować, Ryu zostań chwilę.
Wydawałoby się, że to koniec kiedy Tsuyoshi zapomniał o jednej rzeczy. Mógł nie wspominać o wybuchu notki, ale wciąż nie zmienił swoich ubrań poniszczonych na plecach.
- Poczekaj młodzieńce, a to na plecach przykryte bandażem to co? A zresztą wyjaśnimy to w domu, przy kolacji.
Teraz został z jedną sprawą do przemyślenia przed kolejnym spotkaniem z ojcem, przynajmniej był wolny po zakończeniu misji.

Misja zakończona sukcesem, następny post też się wlicza do niej.

[Tsuyoshi]

Chłopak stał słuchając ojca, nie ruszał się z miejsca - tak samo zresztą zachowywała się jego twarz, niewzruszona żadnym słowem. Można rzec, że oboje przywykli do takich utarczek słownych, gdzie jeden z nich miał rację, a drugi mylił się aż nadto. I to nie tak, że mylił się tylko młodszy z tej dwójki, oj nie. Keiji też potrafił się wielokrotnie pomylić - oczywiście nie w sytuacjach czysto wojskowych dotyczących technik, nauki, czy walk, oj nie. Keiji nie był ojcem idealnym, przynajmniej nie w oczach Tsu. Był nazbyt czepliwy, nazbyt opiekuńczy, nazbyt wymagał perfekcji… Choć nadal - trzeba to przepuścić przez filtr oczu nastolatka, które wprost uwielbiają modyfikować otaczających ich świat pod swoje widzimisię.

Mimo, że ojciec rzucił do niego pytaniem retorycznym, ten i tak przytaknął zarówno głową, jak i krótkim “mhm” rzuconym gdzieś w kierunku podłogi. Wstydził się wybuchu emocji, który tylko utwierdzał w przekonaniu pozostałych, że jeszcze wiele mu brakuje. Wiedział, co musi zmienić, wiedział, że jest to bardzo złe dla jego wizerunku, jak i psychiki ogólnie. Wystawiał się na pośmiewisko tylko dlatego, że nie chciał dać ojcu za wygraną… A sam ojciec nic złego nie robił, prawda? Może chłopak ma łeb na karku, no i w sumie to ma wszystko na miejscu, ale nadal dochodziło do sytuacji w których wyglądał, jak skończony dureń.

Uwaga odnośnie strat była… Dotkliwa. Faktycznie, Tsu w swojej pewności siebie zapomniał, że jego klan dostał nieźle po dupie podczas ostatniej wojny z Uchihami. To nie tak, że zginęło wiele dobrych, doświadczonych wojowników, no nie? Sam ojciec nie mógł uczestniczyć w ostatniej bitwie z racji na odniesione obrażenia, ale przecież odniósł gigantyczny sukces podczas całej kampanii - z tego był znany, dlatego okupował tak wysokie stanowisko.

- Przepraszam, Keiji-sama - ukłonił się zmieniając ton na ten oficjalny. Nie wyglądało to jak próba przytyku, choć takową była. Specjalnie nazwał go zupełnie inaczej, tak, jak zwracał się do niego Kogane, czy inni niżsi rangą. Nie musiał tego robić, ale coś nakazało mu to zrobić… Duma? Najpewniej tak, bo duma blondasa była na tyle wielka, że i takiemu potężnemu wojownikowi nie boi się wytknąć paru błędów, czy rzucić parę zbędnych uwag. Taka to już była ich relacja, toksyczna od korzeni, aż po samą koronę… Tylko, czy Tsu nie będzie kiedyś tego żałować, wtedy gdy już będzie na to za późno? W głębi duszy bał się tego momentu, ale nigdy by się do tego nie przyznał. Całość miała się zakończyć wyjściem w ciszy, ale wtedy stało się coś, co przyspieszyło bicie serca chłopaka. Ojciec zwrócił uwagę na bandaż na jego ciele… Nie miał tego zrobić, miał to zignorować, miał pokazać, jak okropny i nieczuły jest, a mimo tego… Zapytał się go o tak trywialną, małą znaczącą rzecz, prawda? Przecież nikt nie zwróciłby uwagi na jakiś śmieszny bandaż pod ubraniami.

- T-to nic - spojrzał się przez ramię otwierając drzwi. Choć wciął się ojcu w zdanie, ten dokończył. Tsu odpowiedział mu skinieniem, po czym zniknął za framugą zamykając wrota do swojego osobistego piekła.

z/t

[Sayona Kidori]

Cała misja miała wrażenie, że opierała się w dużej mierze na szczęściu, choć temu fartowi musiała oczywiście odpowiednio dopomóc. Udało się jej wydostać w ostatniej chwili, widziała tylko jak Utara z daleka wygląda przez okno, ale nie była w stanie jej rozpoznać. Chusta nieco zakrywała najbardziej charakterystyczny element jej wyglądu, po którym mogła łatwo ją skojarzyć, a widziała ją tylko przez moment. W tym momencie Sayona czuła się dumna niczym mysz co zabrała ser sprzed nosa kotu.. Ale czy rzeczywiście tak sprytnie uniknęła pułapki czy tylko się jej zdawało ze swojej małej perspektywy? Nie można było być tego pewnym.
Siedziba władz powoli stawała się oswojonym miejscem, w którym wiedziała jak się poruszać. Pewnym krokiem ruszyła korytarzem prosto do odpowiedniego gabinetu, po drodze w myślach układając sobie co i jak powinna powiedzieć.. Ale czekała ją niespodzianka, Kogane nie było u siebie. Zaskoczyło ją to, choć chyba nie powinno, w końcu Kogo miał na pewno dużo zajęć poza siedzeniem i odbieraniem raportów i inne sprawy poza jej. Chwila czekania się jej znacznie dłużyła i dłużyła, aż zamieniła w godzinę. W tym czasie Sayona zdążyła z dwa razy przeczytać zabrane Utarze zwoje, kilkanaście razy obejść cały gabinet, podjąć dwie próby nawiązania rozmowy z sekretarzem, dokładnie policzyć ile kroków mierzy całe pomieszczenie i dokładnie obejrzeć sobie widok na zewnątrz. No i kilkanaście razy westchnąć ze zniecierpliwieniem. Gdyby miała zegarek, pewnie wpatrywała by się w niego z napięciem, więc może lepiej, że go nie było.
Dlatego gdy przełożony wszedł do gabinetu, Senju wyprostowała się z nowoprzybyłym entuzjazmem, którego nie zgasiła nawet niemrawa mina mężczyzny. Miała dużo czasu na myślenie jak opowiedzieć o wszystkim, więc chciała już to z siebie wyrzucić by nie zastanawiać się więcej. Szybko przygotowała gorący napój, bo rozmowa zapowiadała się na nieco nieco dłuższą. Gdy postawiła przed przełożonym filiżankę, mogła zacząć opowiadać, sama jednak nie usiadła, bo nadal roznosiła ją energia po czekaniu.
- Zgodnie z poleceniem poszłam do szpitala - zaczęła, splatając ze sobą ręce - Na początku udałam się do pokoju przeznaczonego dla sprzątaczy, uznałam, że oni na pewno będą mieć klucze do większości pomieszczeń. No i w środku był mężczyzna, który przyjął moją pomoc, ubrałam się więc w strój roboczy, a przy okazji z szafki zabrałam klucze - tu sięgnęła do torby, by wyjąć cały pęczek i położyć na biurku - Potem użyłam wymówki by wyjść i się rozejrzeć. Widziałam, jak Pani Utara wchodzi do swojego gabinetu, uznałam więc, że to będzie świetna okazja by sprawdzić jej szafkę. Miałam małe kłopoty z otworzeniem jej, jednak dostałam się do środka. Nic jednak w środku nie było! - poruszała się w tą i z powrotem przed biurkiem, jakby obrazują swoją frustrację - Uznałam jednak, że zniszczona szafka będzie dobrym pretekstem by wywabić Panią Utarę z gabinetu! Poszłam więc do niej, powiedziałam jej, że ktoś się włamał do jej szafki i od razu tam pobiegła! Nawet nie zamknęła gabinetu! - machnęła szeroko ręką, pokazując jak to był pośpiech lekarki - No i zamknęłam za sobą drzwi, by móc w spokoju go przeszukać. W szufladzie znalazłam klucze, które pasowały do zamkniętej skrzyni oraz szafki w biurku. I o ile w tym drugim nic nie było, to w skrzyni oprócz rzeczy potrzebnych medykowi znalazłam TO! - triumfalnie wyciągnęła zwoje, które natychmiast przekazała w dłonie przełożonego - Ale gdy miałam się wycofać, usłyszałam za drzwiami jakieś zamieszanie. Zamiast więc wyjść normalnie, wyszłam oknem i poszłam prosto tutaj! - zatrzymała się w końcu i usiadła, wpatrując w Kogane - Ta technika.. Nie znam się na medycznych jutsu, ale to nie jest chyba technika, którą powinien się interesować przyzwoity medyk i chyba podpada pod bycie nek.. Nektopantą. Czy przeszukanie domu coś dało, Kogane-dono? - zapytała na koniec zmartwiona. Gdyby przełożony zapytał o ludzi, których spotkała w pokoju sprzątaczy, Sayona przypomniała sobie o Takim i opowiedziała, że oprócz starszego stażem sprzątacza spotkała też młodzieńca, który był tam pierwszy dzień jak ona i przypominał bardziej shinobiego niż osobę sprzątającą, nie wspomniała jednak o swoich podejrzeniach wobec nieco, choć minę miała dość marsową. Zapytana przyznała także jakim to sposobem otworzyła szafkę Utary w szatni, choć niezbyt chętnie opowiadała o rozwalaniu go za pomocą shurikena i kunaia. Nic więcej do głowy jej nie przychodziło, czekała więc na jego reakcję, łapiąc łyk herbaty, bo w ustach jej zaschło od gadania.

[Jun]

Misja Rangi - D - 23/23

---

- Rok 389 - Lato -
- Sayona -
- Hayashimura -
- Sztuki Zakazane -

---

" Zadanie " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=vx_UzkB ... U&index=20[/youtube] Potrafiłaś zająć sobie czas - należało ci to przyznać, że nudziarą nie byłaś. Może kiedyś komuś opowiesz o tych dzisiejszych wyliczeniach, oczekiwanie jednak w pewnej chwili dobiegło końca...

Kogane siedział na swoim fotelu. Czekał na to co zamierzasz mu powiedzieć. Herbata już była gotowa - jego herbata. Skrzywił się delikatnie gdy zaczęłaś się rozgadywać nim na dobre ostygła. Smaku dobrej herbaty nie można było psuć złymi wieściami albo komplikacjami. Wymownie się spojrzał, odczytałaś od razu o co chodziło - też miałaś się napić, najlepiej teraz, albo za chwilę. Oczywiście nie był to rozkaz, ale jak miał się czuć samemu pijąc herbatę? Nie byłaś służką, byłaś shinobi i nie wypadało byś mu usługiwała - no chyba, że takie polecenie okraszone zadaniem rangi najniższej zostałoby ci wydane - kwestia taka, że nie zostało. Napił się i zaczął słuchać.

Energia buzowała z ciebie co nie miara - dostrzegał to. Po jego minie byłaś pewna, że niezbyt wiedział co o tym sądzić. Shinobi to była bardzo specyficzne zbiorowisko ludzi o różnych nastawieniach. Jak wspomniałaś o sprzątaczach kiwnął głową i wciąż się nie odzywał. Czekał aż zakończysz swoją opowieść, nie chciał ci przerywać, nakręciłaś się i musiałaś pozbyć się tej energii, zdawał sobie z tego sprawę. Jak wspomniałaś o zniszczeniu szafki Utary to niemalże się zakrztusił herbatą, kaszlnął kilka razy i stuknął się w pierś by pozbyć się herbaty ze złej dziurki. Nawet nie chciał myśleć w jak wielki szał wpadła Utara jeżeli coś stało się jej prywatnym rzeczom. Zmrużył lekko oczy i z drobnym niedowierzaniem patrzył - pewnie i srogo. Pozwolił ci kontynuować, nie przerwał. Od tej pory nie pił herbaty.

Jak wysunęłaś zwoje zatarł ręce, odebrał je od ciebie - już z delikatnym uśmiechem na twarzy - choć wcale nie był to szczęśliwy uśmiech, bardziej radość z tego, że udało się coś znaleźć, na pewno nie podobało mu się to, że plotka okazała się prawdą. Zaczął czytać zapiski w zwoju, pobieżnie - jedynie je przejrzał. – Tak, tak... Sayono-san, to rzeczywiście nie jest technika którą powinien znać lekarz pokroju Utary. Pomyśleć, że trzymała to w swoich rzeczach. Miała dostęp do zwłok... Będziemy musieli sprawdzić jeszcze jedno miejsce... — Wziął głęboki oddech i zamknął zwój, odłożył go na bok, wsadził do swojej szuflady i zasunął dosyć szybko i mocno - słyszałaś uderzenie drewnianej szuflady o boczki biurka podczas zasuwania. – Musimy potwierdzić czy rzeczywiście testowała to na zwłokach, czy może ktoś stracił życie, na poczet użycia tego jutsu. Do tego wezmę już zaufanego Iryonina. Wezmę kilku ludzi i dokonamy aresztowania. To już ciebie nie dotyczy — Westchnął ciężko - słowa te przychodziły mu z trudem. Mawiają, ze służba nie drużba i musiał to jakoś przełknąć.

Kogane podparł się łokciami o biurko. Splótł razem dłonie i przez chwilę znów milczał. – Jakoś sobie poradziłaś. Spodziewałem się przy tym trochę mniej zamieszania, nie jest to jednak coś czego nie uda się zamieść pod dywan. Na tę chwilę uznaję to zadanie za sukces. Oby tak dalej. — Wstał, miał już okrążać biurko lecz zatrzymał się po pierwszym kroku. – Mój sekretarz wypłaci ci żołd za udane zadanie. Zapiszemy to jako pracę w szpitalu. — Uśmiechnął się znów delikatnie – Dobra robota, może będzie z ciebie Akoraito... A i... Jeszcze jedna rzecz. Keiji-dono chciał by jego syn poznał, jak wygląda odpowiedzialność za kogoś. Może się czegoś od siebie wzajemnie nauczycie. — Skierował się do biblioteczki z boku, sięgnął jakąś grubą księgę, by zaraz następnie położyć ją na biurku, zaczął ją czytać - było t o grube tomisko. – To wszystko, jesteś wolna — Wystarczyło teraz odebrać swoje wynagrodzenie od sekretarza w pokoju obok i... Liczyć, że nie trafisz na Utarę na ulicy.

fin
z/t - Dla Sayony

Dla sprawdzającego:

  Ukryty tekst

Nisshio
Taki
Utara
Arakan
Kogane
Kejii

[Seinaru]

Misja C
1/30 Nie ma lepszego miejsca na szukanie dramatycznego i niebezpiecznego zajęcia, niż siedziba własnego klanu. Senju rządzi, Senju radzi, Senju zawsze da ci coś do roboty. Tsuyoshi ostatnimi czasy dość intensywnie zaangażował się w działania dla dobra lokalnej społeczności, powoli budował swoją reputację. Jeśli tylko sobie tego życzył, mógł angażować się dalej. Zwoje i panie za biureczkami tylko czekały aby wcisnąć komuś do rozwiązania kilka problemów pierwszego świata.
Od zakończenia wojny minęło sporo, ale mimo rozejmu cały region był chyba dość niestabilny, stąd ostatnimi czasy wzrost misji przy granicach prowincji, ale nie tylko. Młodzi shinobi często dobierali sobie misje zbyt łatwe do ich faktycznych umiejętności. Mało kto widział w niebezpieczeństwie i ryzyku najlepszą metodę treningową jaką można sobie wyobrazić, ale ci którzy to dostrzegali, szybko wyrastali ponad innych.
Niebo było bezchmurne, a pogoda ładna, choć już trochę czuć było jesień.

[Tsuyoshi]

Ileż to można siedzieć nie robiąc zupełnie nic poza trenowaniem? Ani nie ma z tego nic pożytecznego, bo i pieniędzy coraz to mniej, a i doświadczenie to bardzo przydatna sprawa. Tsu wiedział już wiele na temat opanowanych przez siebie żywiołów - choć dwóch z nich nie użył ani razu, tak ten trzeci wydawał się być jego oczkiem w głowie. Przez ostatnie dni studiował coraz to pożyteczniejsze techniki, które z całą pewnością nie raz uratują mu skórę.

Faktycznie, to właśnie w siedzibie władzy najłatwiej było znaleźć guza - ten był aplikowany z lekkim opóźnieniem, bo wpierw trzeba było znaleźć cel zadania… A potem dochodziło do walki, o ile oczywiście mówi się o misjach w których istnieje jakiekolwiek zagrożenie, bo niektórzy uwielbiają marnować swój talent na opiekowanie się dziećmi, malowanie płotów, czy naprawy dachów. Cokolwiek. U Tsuyoshiego takie coś nie przejdzie. Taką pracą może zająć się ktokolwiek bez talentu do żywiołów. Te zajęcia to zajęcia zwykłych ludzi nie mających nic wspólnego ze światem w którym żyje shinobi, no może poza tym, że oboje istnieją obok siebie.

Dzień był piękny. Ostatnio wszystkie takie były, jakby jesień miała nie nadejść nigdy… Ale gdzieś w oddali było czuć smród zgnilizny, którą ze sobą niesie. I to nie takiej o której mówi się zazwyczaj, bo to, że liście gniją po tym, jak spadną jest oczywiste. Zgnilizna w ludziach objawia się w najcięższych czasach, a im bliżej zimy, tym bliżej ów zjawiska. Po wojnie, gdy ktoś rozbebeszył przegniłe cielsko lasu, robale rozeszły się po ziemiach wszystkich rodów. Widać to było gołym okiem po tym, jak dużo zleceń pojawiało się z miesiąca na miesiąc - Tsu nigdy nie tknął się zadania spoza klanu, bo i po co? To jego klan był najważniejszy, nie jacyś przypadkowi ludzi. Im i tak pomoże ktoś chciwy. Zresztą. Dywagacje na temat tego, jak działa świat już dawno nie są w modzie, bo jest to tak oczywiste, jak to, że blondas niedługo rozpocznie kolejną misję u Kogane.

Wchodząc do środka standardowo przywitał się z każdym, choć już nie ukłonił się przed każdym, bo tym razem wiedział kto kim jest… I komu należy okazać szacunek, a komu już nie wypada. Tym razem poszukał sekretarza. Z Kogane bywało różnie. Raz był, raz go nie było, a zatem lepiej było zapytać jakiegoś przedstawiciela tutejszych dowódców. Ojciec Tsu też miał swojego przedstawiciela - w końcu był trzecim, czy tam czwartym najważniejszym człowiekiem w rodzie… A jego syn powoli piął się po szczeblach kariery. Keijiego to odpowiadało, Tsuyoshi zaś narzekał - stawał się coraz bardziej rozpoznawalny i łączony z Generałem, co nie bardzo było mu po drodze.

- Przyszedłem do Kogo Kogane, Senju Tsuyoshi - obwieścił swoje przyjście sekretarce, czy też sekretarzowi. - Wzywaliście mnie, więc zgaduję, że do niego - wytłumaczył od razu, dlaczego w ogóle tu przyszedł. Sam przedstawiciel, czy przedstawicielka nie musieli znać powodu jego przybycia, więc z góry wolał założyć, że właśnie tak było. Ostrożności nigdy za wiele, nawet w takich sytuacjach.