Siedziba władzy

[Tsuyoshi]

Zróbmy lekki step-back, bo zagalopowałem się troszkę. Bo to właśnie teraz nastąpiło przyjrzenie się zwojowi. Wyglądał na oficjalne pismo od władz. Jakość papieru, to jak było zwinięta i ucięta. Nie było mowy o czymś, co mogłoby być zrobione na szybko. To tak wzywa się na misję jakiegoś zwykłego nowicjusza? Czy może to dzięki temu z jakiej rodziny pochodził chłopak i z racji tego, że nie chcieli urazić jego ojca byli świstkiem papieru wysłanym do jego syna? Sam Tsu nie mógł znać odpowiedzi na to pytanie, ponieważ nie znał nikogo spoza jego rodziny, kto służyłby rodowi w taki sposób. Większość jego znajomych to kupcy, dzieci kupców, czy zwykli parobkowie. Znał niektórych młodszych wojaków, ale nigdy nie pytał o to, jak wygląda wezwanie na misję, więc z góry założył, że wszystkie wyglądają właśnie w taki sposób. Nie chciał być traktowany inaczej tylko dlatego, że był bardzo blisko spokrewniony z wielkimi dowódcami Senju.

Chłopak przejechał palcami po fiszce z wielkim “D”. To był ważny moment w jego życiu, był to w końcu jego pierwszy zwój z wezwaniem na misję, który z całą pewnością zachowa dla potomnych, aby pokazać, że on także zaczynał od najprostszych misji, żeby poznać wszystko od podstaw. W końcu wpierw trzeba nauczyć się chodzić, żeby nauczyć się biegać, prawda? A w tym przypadku, młody Senju, uczy się raczkować. Miał tylko nadzieję, że na tak łatwej misji, a także przed nią nie popełni żadnej gafy, ani błędu, który mógłby popaść pod jakikolwiek sabotaż. Różne rzeczy mogły się wydarzyć, z różnymi osobami mógł zostać sparowany, różne osoby mógł napotkać. W końcu niczego na tym świecie nie da się przewidzieć, co nie oznacza, że nie można mieć planu zapasowego do planu zapasowego. Trzeba być przygotowanym na wszelkie ewentualności.

Cały ten rytuał był tak mozolny, długi i niepotrzebny w oczach matki, że ta wydała z siebie głośne westchnienie, wyrywając przy tym z zamyślenia młodego Tsu. Ten tylko spojrzał przez ramię na matkę i rozwinął bardzo, ale to bardzo powoli zwój z wiadomością, robiąc przy tym na złość swojej rodzicielce. Bał się jej, to fakt, ale czasami potrafił zapomnieć o tym, jak straszną była kobietą, gdy ta zachowywała się, jak jego rówieśniczki, wzdychając, marudząc, czy przejmując się, jak wygląda w jakiejś yukacie. Las potrzebuje oddania i wytrwałości swoich mieszkańców. Na sam widok tych słów, rozpalił się mały ogień tejże wspomnianej wytrwałości. Nawet już nie pamiętał, jak długo czekał na ten właśnie moment. Na moment pierwszej misji. Matka wyczuła wielką ekscytację syna nowym zadaniem, wiedząc że było to jego marzenie od bardzo dawna. Chciał w końcu przysłużyć się rodowi w którym się wychował, chciał w końcu, aby jego domownicy mogli być z niego dumni. To właśnie był jego cel, chciał zapracować na wszystko sam, nieważne, ile by go to kosztowało.

- To chyba mój szczęśliwy dzień, co? - zapytał retorycznie matkę, a to z uśmiechem skinęła głową w odpowiedzi. Znała tego Kogane, z resztą tak samo, jak i jej małżonek. Miała tylko nadzieję, że nie odbije się to na jej synu, czy miałby być traktowany lepiej, czy gorzej. Nie chciała żadnego wyjątkowego traktowania dla Tsu tylko ze względu na pochodzenie, sam chłopak tego nie chciał właśnie ze względu na podejście rodziców do tego typu rzeczy. To czyny, a nie pochodzenie mówią najwięcej o człowieku i to one powinny przynieść mu szacunek.
- Uciekaj się przygotować do pokoju, ja spakuję Ci jakieś jedzenie na drogę - klepnęła go w ramię, po czym szybko odeszła w stronę kuchni, zostawiając go samego na holu domostwa. Tsu właśnie w tej chwili stracił panowanie nad sobą, chcąc się rozdwoić, czy nawet roztroić. A to wziąć ubrania, a to doprowadzić się do porządku, a to przećwiczyć przywitanie, a tu jeszcze się spakować. Stał w miejscu, co rusz kierując głowę to w lewo, a to w prawo, a tu nogą ruszył, żeby iść do pokoju. Był to widok bardzo, ale to bardzo niecodzienny, bo z chłopaka, który w dosłownie każdej sytuacji kalkulował dosłownie wszystko co robił, zrobiło się nieroztargnione dziecko, które nie wie co ze sobą począć.
Wtedy odetchnął głęboko, zaciągając nosem ogromną ilość powietrza, odliczył do trzech i ruszył w kierunku pokoju, gdzie natychmiastowo przebrał się w świeży strój shinobi z herbem Senju na plecach, włożył swoje ulubione rękawiczki, założył niezbędną torbę i kaburę, na końcu już przypinając odznakę ninja do koszuli.

- Dzień dobry, Panie Kogane! - wypowiedział radośnie - Nie… Nie… Brzmię, jak dziecko - skomentował swoją próbę. - Dzień dobry, Panie Kogane - wybrzmiał teraz poważnie, w swoim mniemaniu, jak dojrzały mężczyzna gotowy do boju - Nie, nie. Teraz to jakbym miał mu powiedzieć, że wymordowali mu pół rodziny, bo ktoś ćwiczył uwolnienie ognia i posłał technikę w złą stronę - Tsu miał to do siebie, że musiał zrobić na kimś dobre pierwsze wrażenie, inaczej stres potrafił zjeść go natychmiastowo. Tym bardziej, że miał do czynienia z kimś tak ważnym. Bardzo nie chciał narobić wstydu ojcu i matce.
- Dzień do~ - wtedy drzwi od pokoju gwałtownie rozsunęły się gwałtownie, a w nich stała ona! Matka z jedzeniem! Tsu zaczerwienił się natychmiastowo. Bardzo nie chciał, aby ktoś go na tym przyłapał. Przecież zachowywał się tak, jak nie on! To było niedopuszczalne, żeby nawet własna matka zobaczyła go w takim stanie.
-Tsu, co Ty robisz? - spytała unosząc jedną brew z tym swoim standardowym uśmieszkiem, jakby gardziła Tobą, jak jakimś pijaczyskiem-darmozjadem. W odpowiedzi otrzymała szybkie “nic” od przechodzącego obok niej młodego Senju, który sprawnym ruchem zabrał od niej pięknie zapakowane jedzenie. I tyle go widziała, bo ten założył swoje trzewiki, i wyszedł tak szybko, jak tylko się dało. Chciał uniknąć jej przerażającego wzroku.

Hayashimurę znał jak własną kieszeń. W końcu wychował się tu praktycznie nigdy nie wychodząc poza nią. Wyjątkami były podróże z ojcem, matką i rodzeństwem. Wtedy obejrzał wielki kawał świata, nauczył się wiele, słuchając historii taty, czy mamy, opowiadających o ich przygodach w służbie, czy po prostu, młodzieńczych wygłupach, kończących się trudnymi do przewidzenia skutkami. Tsu czerpał wiedzę ze wszystkiego z czego się dało. Chciał być mądrym chłopcem i można by powiedzieć, że udało mu się to. Dotarcie do siedziby władz zajęło mu troszkę czasu, przedarcie się przez poranne tłumy ludzi, idących sam Bóg wie gdzie, do czego. Chłopak w końcu dotarł do celu. Z całą pewnością było już lekko przed dziesiątą, więc wydawało mu się za stosowne przyjście na miejsce o takiej właśnie porze. Raczej nikt nie będzie miał problemu, że stawił się o dziesięć minut za szybko. Dla pewności zaczekał jeszcze przed drzwiami, wsłuchując się, czy przypadkiem Pan Kogane nie ma jakiegoś gościa. Gdy upewnił się, że pokój jest pusty, zapukał do drzwi, czekając aż ktoś zaprosi go do środka. Jeśli otrzymał takie polecenie to posłuchał się go, wchodząc pewnym krokiem.
- Dzień dobry, Panie Kogane, Jestem Senju Tsuyoshi, wzywał mnie Pan tą oto wiadomością - wybrzmiał głos pełen werwy. Tsu odczepił zwój od górnej części torby i zaprezentował go, aby potwierdzić swoją tożsamość. W końcu Pan Kogane mógł go nigdy nie widzieć, skąd mógł mieć pewność, że nie przyszedł do niego ktoś inny niż adresat?

[Senju Jin]

Jin otworzył zawartość swojego listu,a właściwie zwoju, którego wypadało rozwinąć. Zanim jednak przeczytał zawartą w środku wiadomość zauważył doczepioną do niego fiszkę, która miała na sobie literę D. Chłopak doskonale wiedział co to oznacza. Od uzyskania przydziału Doko w swoim klanie i rozpoznaniu go jako pełnoprawnego shinobi nie minęło dużo czasu. Czekał na ten dzień z utęsknieniem, kiedy rodzina wreszcie wyśle go na jego pierwsze zadanie. Podniecenie mieszało się z nerwami, ale głównie był z siebie dumny. Gdyby tylko ojciec i jego brat mogli go teraz zobaczyć.
- Ciekawe co powiedziałbyś na to Ren?- pomyślał chłopak wyobrażając sobie minę jego brata. Chociaż jego starszy był bardziej doświadczonym ninja, osiągając rangę sentokiego, to na pewno opadła by mu kopara jakby zobaczył pierwszy przydział dostarczony do niego osobiście, pod samiutkie drzwi jego domu.
Pobiegł szybko do kuchni i pokazał mamie list. Ta ucieszyła się i przytuliła młodzieńca, jednak po chwili na jej twarzy pojawiły się łzy. Jin poczuł jej mokry policzek i powiedział:
- Mamo, będę na siebie uważał. Nigdy nie będę robił głupstw i zawsze wrócę do Ciebie, do naszego domu.- powiedział a mama zmusiła się na uśmiech. Pogłaskała jeszcze raz syna po włosach i powiedziała:
- Leć już, nie możesz się spóźnić.- i poszła do innego pokoju zostawiając go samego z listem.

Jin rozwinął wreszcie rulon, w którym odczytał wiadomość. Tak jak się spodziewał został wezwany by odbyć swoją pierwszą misję. -Podpisano Kogane- dobrze wiedzieć, że ten człowiek zarządza całą sprawą. Widywał go nie raz na spotkaniach klanowych. Był osobą o wysokiej pozycji w rodzinie i ludzie liczyli się z jego siłą jak i opinią. Sprawiał wrażenie człowieka obytego, roztropnego i bardzo doświadczonego. Jin marzył by zostać kimś takim dla swojego rodu. Nie tylko obrońcą, ale prawdziwym liderem, za którym ludzie będą w stanie iść nawet na śmierć. Ale najpierw trzeba było udowodnić, że cokolwiek sobą potrafi reprezentować. Więc nie myśląc długo zabrał się za pakowanie niezbędnych rzeczy. Założył swoją torbę shinobi na lewym pośladku i sprawdził czy znajdują się w niej każda schowana wcześniej broń. Po upewnieniu się, że ma wszystko pofrunął w stronę drzwi, by zacząć wędrówkę w stronę siedziby władz.
- Odznaka!- krzyknął i pacnął się otwartą pięścią w czoło. Zapomniał najważniejszej rzeczy, która świadczyła o tym, że jest on shinobi z klanu Senju. Złota mała odznaka ninja, która została mu wydana podczas przydzielenia rangi Doko. Ją nosił zawsze kiedy wychodził do miasta, nie po to żeby chwalić się innym, lecz by ludzie którzy szukają pomocy, mogli się do niego zwrócić. Nigdy nie odmawiał i zawsze starał się pomóc jak najlepiej tylko potrafił.
Zaczął przebierać w swoim biurku by odnaleźć drogocenny dla niego przedmiot. Wreszcie po kilku minutach wygrzebał go spod sterty papierów, na których pisał swoje Haiku.
Bo jedno musicie o Jinie wiedzieć. Był on aspirującym poetą. Może dla niektórych to wydawać się śmieszne, ale nie jest łatwo napisać dobre Haiku. Sylaby muszą się zgadzać i musi to wszystko trzymać się kupy. Na razie był na etapie ćwiczeń i żadna z jego obecnych kreacji nie ujrzała światła dziennego.
Gdy wracał z pokoju przeszedł przez kuchnię i zgarnął list, który wręczył mu kurier. Pewnie przyda się podczas rozmowy z Kogo. Zamknął drzwi za sobą i udał się w stronę siedziby władz.

Wziął skrót, który prowadził przez swoją dzielnicę. Udał się najpierw ścieżką leśną od swojego domu do swojego sąsiada, skąd prowadziła droga pomiędzy ogrodami innych Senju prosto do centrum osady. Rzucał dzień dobry i machał swoim drogim pobratymcom i odpowiadał na pytania, jednak nie zatrzymywał się. Podążał do celu, bo szczerze powiedziawszy po prostu aż go świerzbiło, żeby zacząć swoją wielką przygodę ninja.
Dotarł na miejsce raczej szybko, przemijając przez uliczki, które przemierzał od samego dzieciństwa. Często z bratem robiąc rzeczy, które nie zawsze były zaszczytne czy pasowały do klanu Senju, który zarządzali tą osadą.
Gdy znalazł się w środku, podszedł do pierwszej osoby, którą zobaczył i zapytał:
- Przepraszam gabinet Kogo Kogane, to gdzie mogę znaleźć?- pokazał swój pergamin z fiszką jako dowód, że został wysłany przez osobą o którą pyta.
Gdy dobra kobieta wskazała mu odpowiednie drzwi Jin wziął głęboki oddech i zapukał. Czekał chwilę, aż ktoś mu odpowie i następnie gdy został zaproszony wszedł do środka. Gdy zamykał drzwi powiedział:- Dzień dobry- domknął drzwi i odwrócił się w stronę swojego przełożonego.
- Senju Jin melduje się na wezwanie- pokazał list z fiszką adresowaną dla niego. Czekał na odpowiedź Kogane.

[Yari]

Yari wszedł do miejsca trochę speszony i rozglądając się niepewnie. Miał nadzieję, że udowodni swoją przydatność i pokaże, że jest użytecznym członkiem rodu Senju ale tak na dobrą sprawę to nie wiedział nawet od czego zacząć. Na szczęście w budynku znajdowała się recepcja i to właśnie tutaj Yari skierował swoje pierwsze kroki. Dopytał się kobiety gdzie może udać się po przydział misji a następnie postanowił udać się tam gdzie mu wskazała. Zapukał kulturalnie do drzwi a następnie wszedł do środka. Chrząknął niepewnie i spuścił wzrok na podłogę.
-Chciałem prosić o przydział jakiejś misji rangi D. Chciałbym udowodnić, że może być ze mnie pożytek - powiedział w końcu nieco zawstydzony

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - D - 7/22

---

- Rok 388 - Zima -
- Jin, Tsuyoshi Senju -
- Hayashimira -
- Patrol I -

---

" Wezwanie " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=nmldIMf ... U&index=40[/youtube] Odznaka shinobi była ważnym elementem prestiżu posiadanego przez tego który ją nosił, znacznie mniej formalnego na swoich ziemiach, w okolicach domu gdzie każdy wiedział kto jest kim, choćby z widzenia albo zasłyszanych historii. Znacznie bardziej poważnie traktowane były one za granicą, tam było to pewnego rodzaju świadectwo, nie tylko twoje ale i klanu z którego pochodzisz. Twoje słowa równały się ich słowom. Twoje kłamstwo, czyniło was wszystkich kłamcami. Właśnie dlatego utrzymywanie poziomu dyplomacji było tak ważne. Łatwo było o jakieś faux pas, zwłaszcza ze względu na różnice w akcentach i zachowaniach pomiędzy kulturami.

Odpowiednie przywitanie - to też warto było przygotować. Nie szliście bowiem do baru z ramenem, a do faktycznej siedziby władzy waszej wioski, wezwani przez osoby który zajmują się jej bezpieczeństwem, a co za tym idzie i waszym. Jak nietaktowne mogłoby być wejście i sprawienie wrażenia niczym pierwszy lepszy chłopaczek który wyszedł z zaułka? Niee, tak nie mogło być. Te ubrania, te przygotowania. Ta broszka! To wszystko sprawiało, że wyglądaliście znacznie lepiej, ale czy rzeczywiście tylko o to chodziło? By wyglądać, nic nie mówić? Otóż nie i obaj wiedzieliście, że prędzej czy później będziecie musieli się odezwać i to będzie drugi element dobrego wrażenia jakie możecie zaprezentować. To w pewien sposób reprezentacja waszej bezpośredniej linii krwi, waszych ojców i matek.

Zapewne dla obydwojga z was był to bardzo ważny moment, jednak nie powinniście dać się zwieść, to dopiero początek, nie czas spoczywać na laurach. Z drugiej strony, czy to rzeczywiście dzień dla dumy i radości? Dostać wezwanie które może oznaczać rozstanie z rodziną na znacznie dłużej niż tylko kilka dni, nawet jeśli nie teraz, to za tydzień, za miesiąc... Za rok, może nawet taka rozłąka trwać już zawsze.

Mieliście dumę i pasje, obydwaj.

Tak przygotowani, jeden i drugi z was mogliście opuścić swoje domostwa i skierować się w kierunku najpierw centrum osady, a później do samego budynku w którym oczekiwano spotkania z wami. Ulice rankiem opiewały w różne osoby, można było doznać wrażenia, że jednak dzisiaj ci którzy nie muszą opuszczać bezpiecznego schronienia - to tego nie robią. Wszyscy dostrzegli burzę która niedługo mogła się rozpętać. Jedyni których często uświadczyliście byli dostawcy, oraz ludzie którzy wyjścia nie mieli i musieli trafić do miejsca swojej pracy - nie wspominając o strażnikach którzy już w niej byli. Obydwaj dotarliście do budynku i przekroczyliście jego bramy. Wyminęliście strażników i znaleźliście się pod drzwiami. Ani ty Jin, ani ty Tsuyoshi nie byliście sami. Obydwaj spotkaliście się pod drzwiami i niemal w tej samej chwili ktoś wyłonił się ze środka. Był to mężczyzna który dość szybko zaprosił was do środka. Jak się okazało pokierował was do gabinetu dalej, musieliście pokonać niewielki korytarz. Poinstruowano was by wejść i chwilę zaczekać, oczywiście po okazaniu przez was medalu tudzież samego zwoju, co zrobiliście.

Po wejściu uraczył was zwyczajny, wydawałoby się gabinet z widokiem na plac po drugiej stronie. Zasłonki w połowie zakrywały okno przez co panował tutaj swoisty półmrok. Było to jedyne okno w pomieszczeniu. Na środku biurko, po lewej biblioteczka, po prawej stolik i parę krzeseł. Nawet pojemniczek z herbatą i innymi przyborami do jej przygotowania. Tak prezentowało się to pomieszczenie, standardowo, ale i bez przepychu. Na biurku było kilka zwojów, kilka innego rodzaju papierów, kałamarz. Wszystko to czego mógł potrzebować jakiś gryzipiórek. Lecz no właśnie. W środku nikogo nie było...

  Ukryty tekst

[Tsuyoshi]

Wiecie jak zniszczyć komuś idealny plan, wyliczony co do sekundy? Wystarczy wprowadzić dwie niezależne zmienne w postaci kolejnego członka misji i tego, że nikt na nich nie czekał w gabinecie. Oczywiście cała część z przedstawieniem nie wydarzyła się, bo nikomu nie mogli się przedstawić. Rzucenie miłego dzień dobry do Pana, który otworzył im drzwi, raczej wystarczyło. Nie było to przecież jakieś niemiłe, czy tym bardziej nie potraktował go z góry. W końcu każdy miał jakieś zadanie w tym świecie. Ten Pan służył Panu Kogane i nic w tym złego nie było. Gdyby nie on to żaden z chłopców wcale nie znalazłby się teraz w tej sytuacji.

A tak właściwie to kim jest ten chłopak? Nie znał go, nawet z widzenia, a to już jakiś wyczyn, bo Tsu znał naprawdę wiele osób z osady, a taka właśnie sytuacja była tak wyjątkowa, że nie wiedział, jak mógłby się przedstawić. Jak miał to zrobić? Wyciągnąć rękę? Ukłonić się? Czy rzucić ciche “cześć” i czekać na odpowiedź, aż jego przyszły rozmówca mu odpowie i wtedy kontynuować? Z tym zawsze miał problem. Pierwsze wrażenie jest najważniejsze, a jego towarzysz zrobił na nim ogromne. Postawny, przystojny mężczyzna o długich, ciemnych włosach. Wyglądał, jak prawdziwy przedstawiciel Senju. Można by powiedzieć, że jest bardziej, jak idealny Senju od Tsu, który nie oszukujmy się - wcale nie przypominał członków swojego rodu. Choć czy jest to ważne? W końcu posiadał odznakę ninja właśnie stąd, herb nosił tak dumnie, jak nikt inny, a i pochodził z potężnego odłamu generałów, odnoszących wiele sukcesów.

Gdy weszli do gabinetu za biurkiem spodziewał się wielkiego mężczyzny w zbroi z herbem rodu Senju z głosem tak strasznym, że odejmie im mowę. Tymczasem za biurkiem nie było nikogo, ani niczego. Kompletna pustka, poza paroma zwojami, przyrządami do pisania i całą resztą przedmiotów znajdujących się na biurku nie było nic. Meble z całą pewnością nie zajmowały się rozdawaniem misji, więc cała sytuacja wydawała się dla Tsu bardzo dziwna. Ktoś umówił się z nimi na konkretną godzinę, a tejże osoby w gabinecie nie było. Być może był to jakiegoś rodzaju test? Może stoi gdzieś w mroku, a oni nawet się tego nie spodziewają? A być może przytłoczyła go ilość obowiązków? Chyba wystarczyło im tylko czekać. Po ówczesnym obadaniu wzrokiem całego pomieszczenia, Tsu w końcu zdecydował przedstawić się swojemu towarzyszowi.

- Cześć, jestem Tsuyoshi - ukłonił się w jego kierunku tak, jak wymagała to jego tradycja - Ty też zostałeś wezwany tutaj na misję? - zapytał, choć odpowiedź była raczej oczywista.W końcu byli tu o tej samej godzinie, na tym samym “spotkaniu” z tą samą osobą. Chłopak celowo nie przedstawił z jakiego odłamu pochodzi, czy tym bardziej kim był jego ojciec. Mogłoby być to nie na miejscu, a czyny jego ojca nie będą przemawiać o tym, jaką osobą może być Tsu. Choć w tym przypadku jabłko od jabłoni daleko nie padło.

[Jun]

Misja Rangi - D - 7/15

---

- Rok 388 - Zima -
- Tsuyoshi Senju -
- Hayashimira -
- Patrol I -

---

" Wezwanie " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=nmldIMf ... U&index=40[/youtube] Gabinet był pusty i kazano wam poczekać - nie zupełnie było to coś czego oczekiwaliście. Lecz czy dzisiejszy dzień nie był pełen zmiany oczekiwań wobec wszystkiego? Nie zagłębiając się jednak w wielkie filozofie... Czekaliście. Jedna minuta, potem dwie, na końcu trzy. Cztery... Cholera ile to już czasu minęło? W końcu obydwaj usłyszeliście głos, a właściwie dwa dochodzące z pokoju, lub korytarza którym tutaj weszliście. Jak zapewne wiedzieliście Kogane był Kogo nie od tak dawna jak można by przypuszczać. Prawdziwie poważną osobą stał się dopiero gdy obecna prowadząca klan dostrzegła w nim coś więcej... Wracając jednak do głosów. Słyszeliście strzępki rozmowy – ...ta sprawą wciąż jest nierozwiązana? Oczekuję raportu w przeciągu tygodnia. — Mówił głos jednego z mężczyzn, za chwilę odpowiedział mu drugi – Tak jest, zrobię co się da i prześlę nowe wiadomości kurierem — Pierwszy brzmiał znacznie bardziej władczo. Tak można to określić, nie była to jednak zarozumiała władczość. To było coś na miarę głosu osoby która ma pewne przywileje i wie, że może zrobić z nimi wiele - lecz korzysta tylko gdy musi. – Dobrze, a teraz idź. Przygotuję się w razie wypadku — Głośniejsze kroki zaczęły się oddalać, wyraźnie ktoś szybko przebierał nogami, nie biegł, lecz szybko szedł. Jednak to nie właściciel szybkiego kroku otworzył drzwi do pomieszczenia w którym oczekiwaliście.

Drzwi otarły się gdy tamte kroki jeszcze było słychać. Mężczyzna ciemnowłosy, były one zaczesane do tyłu, możliwe, że ciut w górę. Miał około metra osiemdziesięciu spojrzał w kierunku obydwojga z was. W jego ciemnych oczach rysowało się drobne zakłopotanie, dokładnie tak jakby zupełnie nie spodziewał się żadnego z was – Co oni tutaj robią? — Zwrócił się do swojego sekretarza. – Przyszli i okazali listy panie Kogane — Dodał sekretarz z lekkim ukłonem – Listy? — I zaczął się zastanawiać. Wyraźnie nie kojarzył o co chodziło. Chwila niepewności i chyba sobie przypomniał. Przetarł oczy z wyraźnym gestem irytacji na twarzy – Ale że dwóch? Spodziewałem się, że przyjdzie jeden, posłałem to kilka dni temu... Ci cholerni kurierzy. — Wkroczył wtem do gabinetu i od razu usiadł przy swoim biurku. – Ale to uciążliwe... — Wskazał palcem na Tsuyoshiego, tego który był bliżej biurka. – Zostajesz. — Wskazał na Jin'a – To nie jest twój szczęśliwy dzień. — Wtedy sekretarz wyprowadził Jin'a z gabinetu na korytarz, a potem z korytarza na hol siedziby....

– Przygotuj coś do picia. Opowiedz coś o sobie... — Rzucił spoglądając za okno

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Tsuyoshi]

Chłopak wyprostował się, jak struna, gdy mężczyzna wchodził do pokoju, słyszał go już z daleka. Władczy głos wybrzmiewał w całym pokoju, idąc w ich stronę. Stres rósł z każdym krokiem, wystukującym przyjemny dla ucha rytm. Czuć było w nim energię, pewność siebie i pewne poczucie rządzenia tym miejscem, ale czemu się tu dziwić? Kogane był rangi Kogo, nie był byle wypierdkiem, jak Tsu, a sam młodzik o tym wiedział, dlatego nie chciał wypaść źle przed kimś takim, jak jego nowy dowódca. Chłopak nie wierzył w coś takiego, jak idol, czy role model. Trzeba czerpać z całego otoczenia garściami, nie skupiając się na jednej jednostce w celu upodobnienia się do niej. Jedyną jednostką na jakiej powinniśmy skupić naszą pełną uwagę jest osoba, którą chcemy przerosnąć, a kimś takim był ojciec Tsu. Senju wiedział, że kiedyś go przerośnie, był tego pewny i dążył do tego wytrwale.

Sytuacja była dość dziwna i każdy zgodziłby się z tym stwierdzeniem. Jego nowy towarzysz nie zdążył mu się przedstawić, a już został wyproszony. Tsu miał nadzieję, że jego pierwsza misja zostanie zorganizowana z kimś doświadczonym, kimś, kto ewentualnie mógłby podpowiedzieć mu, co robić, a czego unikać, na co zwracać uwagę, czy całkowicie ignorować. W końcu najlepszym sposobem na naukę, tym zaraz po nauce na swoich błędach, jest nauka na błędach innych i morałach z tego wynikających. Niestety. Pan Kogane postanowił wybrać blondyna na wykonawcę powierzonej mu nowej misji. I misja miała być solo z tego, co wywnioskował. Poziom stresu wzrósł jeszcze bardziej, gdy chłopak usłyszał, że ma opowiedzieć coś o sobie. Nie spodziewał się tego typu polecenia, ale nie dał po sobie znać, że coś jest nie tak. Nadal stał pewnie, spoglądając na mężczyznę.

- Coś do picia? Zostanę jego służącym, czy jak? - rzucił w myśli, ruszając w stronę stolika z przyborami i pudełkiem na herbatę. Co, jak co, ale herbatę potrafił przygotować, jak mało kto w Hayashimurze. Co prawda nie był to poziom a’la five o’clock, ale wiedział, co z czym, jak i po co dodawać do siebie, aby napój miał idealny smak. Problemem był jednak stres, który nigdy nie towarzyszył mu przy czymkolwiek, co związane jest z codziennością. Tego jednak codziennością nazwać nie można, tym razem obserwował go ktoś ważny, a to potrafi mocno namieszać w szykach. Począł zatem od zagotowania wody. Na naczyniu z wodą postawił zaparzacz, który trzeba podgrzać, aby napar wyszedł perfekcyjny. Złapał liście herbaty, aby ocenić ich jakość, oczywistym było, że jakościowo były idealne, w końcu nie był w domu byle wieśniaka, a w gabinecie dowódcy. W międzyczasie, gdy woda nabierała temperatury, chłopak zaczął opowiadać o sobie.

- Senju Tsuyoshi, Panie, będzie to moja pierwsza misja. Na koncie nie mam żadnych sukcesów. W przyszłości chciałbym być potężniejszy od ojca. Jestem dumny, że mogę służyć swojemu rodowi, jakikolwiek sposób by to nie był - wyrecytował wręcz swoje przedstawienie. Nigdy nie myślał, jak mogłaby wyglądać odpowiedź na takie pytanie, bo i nigdy nikt nie pytał o coś takiego. W zasadzie, jest to jedno z najcięższych pytań, jakie można usłyszeć. Do tego postawa mężczyzny wcale nie zachęciła go do odpowiedzi, bo wcale nie wyglądał na kogoś zainteresowanego odpowiedzią. Cóż, jego pozycja chyba pozwalała na takie zachowanie, prawda?

Gdy usłyszał, że woda bulgocze, zdjął zaparzacz, do którego ówcześnie wrzucił liście herbaty używając proporcji 1 gram herbaty do 100 g wody, z góry czajniczka i zalał listki wodą. Ustawił dwa kubki obok siebie. Czekał cierpliwie, aż uzna, że herbata jest gotowa. Wtedy wlał napój do kubków, odfiltrowując liście tak, aby nie pływały w środku. Po chwili postawił kubek na biurku dowódcy, zostawiając swój kubek w tym samym miejscu, co na początku. Nie uważał, że zaparzenie sobie herbaty byłoby niegrzeczne. W końcu w taki sposób pokazał, że sam mógłby spożyć to, co przygotował.

[Jun]

Misja Rangi - D - 9/15

---

- Rok 388 - Zima -
- Tsuyoshi Senju -
- Hayashimira -
- Patrol I -

---

" Wezwanie " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=nmldIMf ... U&index=40[/youtube] Wszystko zostało zweryfikowane niezwykle szybko. Wierzyłeś we władze czy nie - nie miało to znaczenia, były one faktyczne, realne. Niektórzy byli wzorami, a inni starali się nimi być, a jeszcze inni, mieli to zupełnie gdzieś. Ty jednak nie zawieszałeś swojego spojrzenia na jednej osobie która mogła być dla ciebie wzorem - szukałeś tej inspiracji wszędzie, pośród wielu ludzi których widywałeś, zarówno członków klanu z którymi łączyły cię krople krwi, oraz i tych którzy byli całkiem obcy, ale służyli sprawie której i ty zamierzałeś - Senju.

Miałeś nadzieje, miałeś oczekiwania, ostatecznie towarzystwo tego drugiego wcale nie mogło być takie złe, choć lepiej byłoby mieć przy boku kogoś kto wie co robi, kogoś kto mógłby cię pokierować, pokazać gdzie patrzeć i jak czynić, mentora - nie drugiego Doko. No, ta druga opcja i tak została wystawiona za drzwi, bowiem zostałeś tutaj sam z Kogane. Jakie to było uczucie? Zostać wybranym z pośród dwóch na misję solową? To w ogóle był wybór, a może ślepy traf? Nie ma powodów do dalszych rozważań na ten temat, liczył się fakt - wybrał ciebie... I kazał zrobić ci herbatę... Czy naprawdę miałeś mu służyć za lokaja? Może chciał jedynie rozluźnić atmosferę i wyszło mu to dość kiepsko? Może? A może nie? Może to wszystko to dalsza część testu? A może nie ma żadnego testu?

Proste czynności - niczego więcej od ciebie nie wymagano, przynajmniej w tej chwili. To chyba dobrze, prawda? Zająłeś się więc przygotowywaniem herbaty i odpowiadaniem na pierwsze pytanie na które odpowiedź znaczyła więcej niż tysiąc słów. Słuchał i obserwował jak przygotowujesz napar. – Siadaj — Wskazał na miejsce przed biurkiem. – Tsuyoshi, tak? Mówisz, że nie masz na koncie żadnych sukcesów? A w czym się specjalizujesz? Co według ciebie robisz najlepiej? — Przysunął kubek w swoim kierunku, zaraz potem zerknął w jakieś papiery wyciągnięte przed momentem z szuflady. Zerkał to na ciebie, to na papier, przewracając oczami z jednego punktu na drugi.

– Jak sądzisz? Potrafisz zachować czujność i poradzisz sobie w terenie? — Napił się herbaty. – Można ci zaufać w takich sprawach? Chcesz być potężniejszy od ojca - w czym dokładnie? — Słychać krople deszczu które zaczęły uderzać za oknem

Kogane

[Tsuyoshi]

Nerwy chłopaka opadły, gdy mężczyzna nie zareagował jakoś specjalnie na herbatę. Najważniejsze, że jego reakcja nie była negatywna. Nie miał wychwalać napoju, nie miał się nim zachwycać, czy komplementować w niebogłosy to, jak Tsu poradził sobie z tym “zadaniem”, bo jak już wspominałem, najważniejszym było to, że nie zareagował. Młody Senju nie potrafił znieść krytyki ze strony innych, potrafił ją do siebie przyjąć, ale ta potrafiła natychmiastowo podciąć mu skrzydła, zniszczyć motywację do działania. Starał się z tym walczyć, ale jako perfekcjonista, jedyne uwagi które znosił bezproblemowo, były jego własne uwagi, własne spostrzeżenia i narzekanie, gdy coś się nie uda, momentalnie studzone przez ojca. Ojciec ogólnie był kimś wielkim dla Tsu. Walczył na wielu wojnach, choć nadal najważniejszą była wojna z klanem Uchiha. Ogrom ludzi zawdzięcza mu życie, bo gdyby nie to, że to on nimi dowodził, prawdopodobnie nie wróciliby do domu. Ogólnie rodzina Tsu była dla niego czymś, co można by nazwać szczytem osiągnięć. Wielcy generałowie, dowódcy, shinobi. Byli znani wśród ludzi, znaczyli coś, ale chłopak postanowił się od tego odciąć, bo tak według niego było najlepiej.

Zasiadł więc przed biurkiem, widocznie rozluźniony, gotowy do rozmowy i do przekonania do siebie. Wiedział też, że jeśli zadanie go przerośnie, zawsze może się z niego wycofać, jeśli byłoby to dla niego zbyt wiele. Każdy błąd mógłby kosztować go życie. Najlepiej zacząć od czegoś, co było w jego zasięgu, zdobyć doświadczenie, móc spojrzeć na świat oczami innymi niż teraz. W końcu był jak pusta kartka. Nie wiedział nic, a nic, jeśli chodzi o walkę, jednakże czuł w głębi duszy, że instynkt przekazany przez jego przodków jest czymś, czego nie można nie doceniać.
- W zasadzie to… Bardzo szybko odkryłem w sobie talent do żywiołów, tak samo, jak i do dumy naszego rodu, potrafię manipulować drewnem. Wydaje mi się, że przy odpowiednim treningu i walce o stanie się lepszym, mogę osiągnąć wiele w tych dziedzinach - mówił spokojnie, już nie tak, jakby recytował wyuczoną regułkę. - Jeśli chodzi o mój największy talent to wydaje mi się, że podejście taktyczne. Staram się analizować, obserwować i rozumieć to, co dzieje się podczas sytuacji stresowych. Potrafię myśleć, nawet, jeśli jestem zestresowany - choć był pewny tego, co mówi, z tyłu głowy wiedział, że jeszcze nie przeszedł najważniejszego testu - testu walki. Nigdy nie walczył na śmierć i życie, a ostre sparingi z braćmi nie mogły się równać czemuś takiemu, w końcu sparingi działy się w kontrolowanych warunkach, wszyscy wiedzieli, że nikomu nie stanie się większa krzywda.

Gdy padły pytania o to, czy jest w stanie zachować czujność i pracować w terenie, tętno chłopaka wyraźnie wzrosło, a ten poczuł, jak adrenalina powoli pojawia się we krwi. Na ten moment czekał. Czekał, aż wyruszy na swój pierwszy patrol, skakanie po gałęziach, obserwowanie terenu i notowanie wszystkiego w specjalnym notesie do tworzenia raportów. Tak właśnie wyobrażał sobie ten moment. Czuł wielką ekscytację.
- Jestem pewny, że poradziłbym sobie z takim zadaniem - skinął głową, okazując pewność siebie. Był ambitny, może czasami nawet za bardzo, ale nie przeszkadzało mu to. Chciał się rozwijać, chciał pokazać innym, że stać go na wiele, że potrafi przysłużyć się rodowi tak, jak robią to jego rodzice, bracia i dziadkowie. Jego pewność siebie stłamsiło pytanie na temat jego ojca. Tsu wyraźnie przygasł, aby zastanowić się, jak odpowiedzieć na to pytanie tak, aby nie zdradzić, kim jest jego tata.
- Chcę przysłużyć się rodowi, aby pokazać mu, że jestem samodzielny, że jestem zdolny do wielu rzeczy bez niczyjej pomocy - powiedział to wszystko z łatwością, co było totalną przeciwnością tego, co czuł w środku. W rzeczywistości jego ojciec wiedział o tym już od dawna. Wiedział o tym, że młody Senju jest zdolny, samodzielny i ma wielki potencjał. Jedyną osobą, której musiał udowodnić te rzeczy był on sam. To Tsu miał jakieś dziwne przeświadczenie, że w oczach wszystkich jest nikim, choć pracuje tak ciężko od dziecka na wszystko, co ma.

[Jun]

Misja Rangi - D - 11/15

---

- Rok 388 - Zima -
- Tsuyoshi Senju -
- Hayashimira -
- Patrol I -

---

" Wezwanie " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=nmldIMf ... U&index=40[/youtube] Nadszedł czas by uspokoić nerwy i oddech. Wykrzesać z siebie tą energię i ugasić niepokój - choćby odrobiną przygotowanej przed momentem herbaty. Jeszcze nawet nie zaczęła dobrze stygnąć. Nie raz mówiło się - nie otwarcie o czymś takim jak przeznaczenie krwi. Ojciec był dla ciebie wielki, zrobił nie jedno, osiągnął nie mało. Właśnie taką osobą chciałeś się stać, prawda? Może i nie wiedziałeś wiele... Nie, wiedziałeś, lecz nie miałeś co do tej wiedzy pewności i zaufania, bo większość wiedzy wcale nie brała się z doświadczenia, czy informacji, a z dobrego odczytywania sytuacji w jakiej się znajdujesz. No i rzecz jasna dobrego wyczucia, to odróżniało osoby które potrafiły sobie poradzić zawsze od takich którym podwijała się noga.

Mężczyzna słuchał twojego wywodu na temat posiadanych przez ciebie zdolności - w końcu o to pytał. Może nawet i zbyt bezpośrednio, z drugiej strony wszystko miał w papierach, nie musiał pytać. Po co więc cała ta szopka z pytaniem? Może zwyczajnie sam chciał usłyszeć jak o tym powiesz i czego się po tobie spodziewać? Bo jeśli było coś czego papiery o ludziach nie mówiły - to na pewno nie pozwalały odczytać ich duszy, nie tak dobrze jak faktyczna rozmowa. Zwykle nie miało to większego znaczenia w przypadku drwali czy innych osób pracujących w normalny sposób - tutaj nie było normalnie, praca shinobi opiewała w różne zdarzenia które wykraczały poza zdolności zwykłych osób. – Bardzo dobrze, Tsuyoshi-san... Bardzo się cieszę, że widzisz w sobie potencjał na dowódcę. Dokładnie na to liczyłem... — Machnął lekko ręką – ...zobaczymy zresztą. Przydzielono cię do mojej jednostki i muszę cię trochę poznać nim cokolwiek ci zlecę — Może i nigdy nie walczyłeś, ale walka zazwyczaj była ostatecznością. Zazwyczaj działano tak by jej uniknąć, lub zminimalizować straty i zagrożenie. Dlatego właśnie czujność była taka ważna. Wyraziłeś również nie tyle chęci co pewność, że sobie poradzisz. Nie mogłeś nie dostrzec delikatnego uśmiechu na twarzy Kogane, twoje odpowiedzi wyraźnie mu odpowiadały, albo bawiły... Trudno ocenić. Nie mniej od chwili wyrzucenia Jin'a z pomieszczenia na twarzy twojego rozmówcy gościła drobna nuta życzliwości, która nijak nie znikała, nawet mimo innych emocji wyraźnie odbijających się od jego lica.

Strach był rzeczną normalną, bo to właśnie on utrzymywał nas w ryzach, dobrze było o tym pamiętać – Możemy więc przejść do konkretów. Od północy graniczymy z prowincją Sakai. Prowadzą tam główne drogi... — Sięgnął mapę okolicy z pośród stosu innych rzeczy. Pilnował by nie wylać przygotowanej przez ciebie herbaty, napił się. – Zobacz, tutaj... — Zaczął pokazywać ci ścieżkę prowadzącą na północ, później, skręcił palcem i skierował się w las na północy. – Tam zaczyna się droga, mniejsza i niezbyt uczęszczana do Sogen. Potrzebuję tam dodatkowego człowieka do obserwacji tej drogi. Czasami trafiają się tam kupcy. Nie będzie to chyba trudny przydział, jak sądzisz? — Uśmiechnął się zaznaczając stuknięciem palca jedno z miejsc o którym mówił. Prawdopodobnie lokalizację miejsca w którym miałbyś się zatrzymać i tam pracować. – ALE... — Spoważniał na twarzy i zawiesił na tobie wzrok, nie stukał już palcem, trzymał go mocno w miejscu które wskazywał. – Wpierw zrobisz coś innego... — Złożył pieczęć węża, wtedy z jednej z roślin w pomieszczeniu wyrosła dodatkowa, dość gruba i twarda gałązka...

Kogane

[Tsuyoshi]

W oczach Tsu, Kogane wydawał się kimś władczym, kimś, kogo trzeba się bać, kimś, kto zaszedł na tyle wysoko, że wolno mu wszystko, nawet traktować ludzi, jak śmieci. Teraz, gdy siedział z nim w jednym pokoju przekonywał się powoli, że bardzo, ale bardzo się mylił. Choć z tyłu głowy nadal miał świadomość, że mogła być to tylko jego naiwność, wiara w ludzi i w to, że w gruncie rzeczy nie mają złych intencji, patrząc na to obiektywnie, bo subiektywnie, gdy ktoś grozi Ci kunaiem, nie wydaje się, że miałby mieć dobre intencje, prawda? Zaś z jego perspektywy chce coś osiągnąć, ma w tym jakiś cel i czuje, że takie właśnie postępowanie pozwoli dojść mu do wymarzonych rezultatów. Celem Kogane mogło być przekonanie Tsuyoshiego do tego, że służba wcale nie jest taka straszna, jak mogłaby się wydawać, a dowódcy to nie zawsze ludzie, którzy nie doceniają “mięcha armatniego”, za które chłopak mógł być uważany przez innych. Jego ojciec nie był wyjątkiem w traktowaniu swoich ludzi, jak ludzkie istoty właśnie. Każdy miał marzenia, każdy miał do kogo wrócić, nieważne, jaki miał stopień, rangę, czy sławę.

- Dziękuję - odpowiedział na zamanifestowaną radość dowódcy. Choć nie rozumiał, dlaczego Kogane liczył na to, że chłopak chciałby zostać dowódcą. Szukał kogoś cwańszego do zadania, które miał zlecić? Tsu nie wierzył, że mężczyzna chciałby dać byle żółtodziobowi oddział, którym miałby dowodzić. Bez doświadczenia nie skończyłoby się to dobrze, ba, skończyłoby się najprawdopodobniej sromotną porażką i śmiercią całego oddziału, gdyby doszło do jakiegoś starcia. Z drugiej strony, takim sposobem mógłby uczyć się od swoich “podwładnych”, jeśli to oni byliby tymi doświadczonymi jednostkami. Chłopak zdecydowanie wolał wyjście, gdzie to on słuchał rozkazów, aby poznać choć trochę tok myślenia i to, jak należy wydawać rozkazy, żeby inni mogli je zrozumieć. Kogane z całą pewnością był tego świadomy, był świadomy tego, że chłopak jest głodny wiedzy i ma gigantyczny zapał do nauki.

To, że dowódca musiał trochę poznać poznać nowego podwładnego było rzeczą oczywistą. W końcu, jeśli ma dobrze użyć jego talentu, musi wiedzieć, co tak naprawdę potrafi chłopak, w czym się specjalizuje, w czym czuje się najlepiej. Najlepsi dowódcy znają swoim towarzyszy, jak własną kieszeń, żeby idealnie połączyć ich w jeden, świetnie funkcjonujący oddział, którego zaskoczenie graniczy z cudem. W głowie Tsu wszystko rysował się perfekcyjnie dobrany zespół, chroniący się za wszelką cenę, dążąc do sukcesu.

Gdy Kogane wspomniał o konkretach, na twarzy chłopaka wymalował się lekki uśmiech pełen podekscytowania. Na każdą wypowiedź dowódcy, przytakiwał kiwnięciem głowy, pokazując, że słucha go w pełnym skupieniu, zapamiętując najmniejsze szczegóły. Herbata ewidentnie smakowała dowódcy, co jeszcze bardziej uszczęśliwiło Tsu. Kolejny sukces wpadł na jego konto, co prawda był bardzo malutki, nic nie znaczący, ale nawet tak mała rzecz potrafiła uskrzydlić chłopaka, wybijając motywację w przestworza. Uważnie przyglądał się mapie i drogom, które były na niej zaznaczone. Była bardzo szczegółowa, można by pomyśleć, że aż nadto, ale wprawny żołnierz wiedział, że takie szczegóły niekiedy potrafią uratować życie, bo stworzenie planu na tak uszczegółowionej strukturze jest o wiele łatwiejsze. Przewidywanie wszystkiego jest najważniejsze, pozwala stworzyć plan C do planu D i plan D do planu A. Wyjść jest wiele, wystarczy tylko je zauważyć.

- Wydaje mi się, że taki przydział byłby w sam raz na początek, nadal musiałbym zachować czujność, ale istnieje mniejsze prawdopodobieństwo, że napotkałbym kogoś, kto mógłby mnie pokonać - czuł, że Kogane da mu się wykazać. Swoisty test, który udowodni, że można na nim polegać, że będzie idealnie nadawać się do zespołu dowódcy, jako straż tylna, czy zwiadowca. Jednakże wtedy jego cały zapał został lekko przyhamowany. Coś stało na drodze do wymarzonego zadania, coś, co musiało zostać zrobione zanim chłopak wyruszy. Jakiś test? Coś, co pokaże, że da sobie radę samemu? Co to mogło być?
- Tak, dowódco? - zapytał niepewnie, zaniepokojony tym tajemniczym “czymś” wspomnianym przez Kogane. Nie mogłoby być to cięższe od wcześniej wspomnianego zadania pilnowania drogi, w końcu nie miałoby to sensu, prawda?

[Jun]

Misja Rangi - D - 13/15

---

- Rok 388 - Zima -
- Tsuyoshi Senju -
- Hayashimira -
- Patrol I -

---

" Wezwanie " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=nmldIMf ... U&index=40[/youtube] Oczywiście, że dowodzenie wymagało czegoś więcej niż umiejętności - głównie zaufania na które należało pracować. Samo zaufanie należało jednak dokładnie oddzielić od czegoś co można nazwać przyjaźnią czy koleżeństwem. Dobrzy dowódcy wiedzieli doskonale, że czasem muszą polegać na ludziach których nieszczególnie lubią, ale muszą się z nimi liczyć z przeróżnych względów - choćby były to tylko ich umiejętności. Może i Tsu był pełen tej czystej niewinności, jednak należało dopuszczać również jedną, aczkolwiek niezbyt przyjazną myśl, zwłaszcza jeśli ziszczą się myśli o dowodzeniu, no bo przecież kim jest dowódca którym trzeba " dowodzić " i robią to jego podwładni? No właśnie...

Kilka pytań padło i pewne nieścisłości zostały rozwiane, w powietrzu pojawiły się natomiast nowe - inne. Powoli, rozmowa którą przeprowadzaliście zmierzała do sedna, powodu dla którego zostałeś wezwany, oraz powodu dla którego zadanie wpadnie akurat w twoje ręce. Plan twojego zadania powoli rysował się nie tylko w twojej głowie, ale i zapewne w głowie dowódcy, lecz właśnie wtedy przerwał, wspomniał o czymś jeszcze. Kogane wstał z krzesła, zbliżył się do rośliny i ułamał gałązkę. Musiał włożyć w to trochę siły. Była gruba. Trzymał ją delikatnie w dłoniach i wyglądał za okno – Trochę pada... — Przewrócił wzrok w twoją stronę – Przygotowanie do drogi to również ważna rzecz, nikt nie chce by potem ktoś zawiódł ze względu na brak przygotowania. — Postawił gałązkę na blacie biurka. Stała równo i niewzruszenie, przypominała niewielki palik. Sam usiadł i zaczął grzebać w szufladzie z której wyciągnął kilka banknotów, przysunął je w kierunku Tsu – Przygotuj się do wyprawy, będziesz ruszał jutro z rana. Nim jednak wrócisz do domu, przyjdziesz tutaj i pokażesz mi co kupiłeś i jak się przygotowałeś. Te kilka ryo z mojej strony możesz uznać, za moją pomoc — Westchnął ponownie wyglądając na padający deszcz – Myślałem, że nie będzie padało... Trudno... — Wyjął krzesiwo, szybkim ruchem podpalił gałązkę. – Idź do sklepu, ze wszystkim co przygotujesz przyjdź do biura. Gałązka będzie płonęła przez jakiś czas. Weź ją ze sobą. Nie może ci zgasnąć po drodze... — Sama gałązka płonęła bardzo powoli, przyglądając się jej mogłeś bez problemu oszacować, że nim spłonie całkiem minie jakaś godzina, może chwilę więcej... To całkiem sporo czasu na zrobienie zapasów i przygotowanie się... Ale jednak ten deszcz...

Kogane szybkim ruchem wstał i otworzył drzwi do swojego gabinetu. Przed tobą stał tylko korytarz... No i mokre ulice Hayashimury. Nie dostałeś nawet listy potrzebnych ci przedmiotów, lecz może i to było częścią samego zadania?

  Ukryty tekst

Kogane

[Tsuyoshi]

Wcześniej nie zwrócił uwagi na pogodę panującą na zewnątrz, atmosfera w środku pomieszczenia była tak gęsta, że nie dało się skupić uwagi na czym innym, niż to, co działo się w środku. Wiedział, że test będzie ciężki, w końcu zostanie wysłany na misję solo, ale nie spodziewał się tak… Ciężkiego testu. Nie miał doświadczenia, jeśli chodzi o przygotowanie się do misji. Nigdy nawet nie myślał o tym, co mógłby kupić. Miał nadzieję, że będzie mógł się kogoś poradzić, może napotka jakiegoś przyjaciela ojca, który z chęcią doradzi mu, co mógłby ze sobą zabrać? A może to sprzedawca będzie wiedział, co mogłoby mu się przydać? W końcu oni też musieli mieć jakieś doświadczenie w sprzedawaniu takich rzeczy innym shinobi wyruszającym na jakiegoś rodzaju misje, mogą orientować się w takich sprawach, a nawet jeśli nie, to ich wiedza mogłaby być bardzo pomocna. Lekkie zaniepokojenie ogarnęło umysł chłopaka. A co jeśli zawiedzie? Co jeśli weźmie nie to, co trzeba? Co jeśli zapomni albo nie pomyśli o czymś, co mogłoby mu się potem przydać? Stres powoli narastał, plącząc myśli, niczym nitki, których nie da się potem rozplątać. Nie mógł zawieść, po prostu nie mógł.

Do tego będzie musiał wrócić tu przed powrotem do domu. Nie będzie miał, jak poradzić się ojca, czy matki, jeśli chodzi o przedmioty, które wybrał. Nie pozostało mu nic, jak tylko modlić się do Bogów, aby trafił na kogoś, kto mu w tym pomoże, nakieruje w jakiś sposób. Miał trochę pomysłów, co mógłby wybrać, wydawało mu się nawet, że jest to dobry pomysł, choć skąd on mógł to wiedzieć? Przecież nigdy nie był w takiej sytuacji.

- Tak jest, Panie Kogane. I dziękuję. - skinął głową, wstając z krzesła. Wziął banknoty, którymi obdarował go dowódca. Cholera, ten to potrafi dbać o swoich, skoro oddał mu swoje pieniądze, z drugiej strony może właśnie takim sposobem chciał pokazać Tsu, że nie ma się o co bać i może na niego liczyć?

Chłopak z początku nie zwracał uwagi na gałązkę. Przecież takich gałązek było wiele, nie byłoby w niej nic specjalnego, gdyby nie została podpalona, a utrzymanie tegoż stanu nie byłoby kolejnym celem tego testu. Kolejny czynnik stresowy w postaci nie dość, że goniącego czasu to jeszcze utrzymania ognia w deszczu? Sklep nie był tak daleko, więc może dałby radę tam dobiec w jakiś sposób, zasłaniając przy tym płomień? Nie… Nie wydawało się to dobrym rozwiązaniem, pęd mógłby ugasić ogień, co nie było pożądanym rozwiązaniem. Wtedy właśnie w głowie Tsu narodził się pomysł, który wydawałby się idealnym według każdego, komu zaproponowałby taki plan. Uśmiechnął się do siebie, czując dziwny stan eureki, towarzyszący geniuszom wymyślającym niestworzone wynalazki.

- Tak jest! Wyruszam natychmiastowo! - ukłonił się na pożegnanie i wyszedł zadowolony, trzymając gałązkę w ręce. Gdy tylko przeszedł korytarzem, stanął w progu wejścia tak, aby w zasięgu ręki mieć ziemię. Gałązkę włożył w zgięcie łokcia tak, aby możliwe było złożenie dłoni w pieczęć. Wypowiedział po cichu nazwę techniki, a obok pojawiła się idealna kopia jego samego. Plan był perfekcyjny, gałązka nie zgaśnie, a on sam dojdzie do sklepu w bardzo szybkim tempie. Klon przejął gałązkę, stając za chłopakiem. Tsu natomiast rozwiązał pas, po czym zdjął koszulinę, która miała stanowić swoisty parasol. Złapał ją w ręce na głową, klon zaś złapał ją wolną ręką, rozciągnął ją nad ogniem w bezpiecznej odległości, dzięki czemu stworzył zasłonę przed deszczem.

I ruszyli oboje, jeden półnagi, drugi zimny jak skała, chroniąc ogień powierzony im przez dowódcę. Dla kogoś, kto był tylko gapiem sytuacja wyglądała idiotycznie, dla kogoś, kto był wtajemniczony wyglądała, jak występ komediowy, dla Tsu zaś sytuacja ta była całkowicie poważna, a rozwiązanie genialne, bo najmniej oczywiste.

z/t tutaj

  Ukryty tekst

[Tsuyoshi]

  Ukryty tekst

[Jun]

Misja Rangi - D - 19/19

---

- Rok 388 - Zima -
- Tsuyoshi Senju -
- Hayashimira -
- Patrol I -

---

" Płomień " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=nmldIMf ... U&index=40[/youtube] Przemyślałeś wszystko i zdecydowałeś się zakupić kilka przedmiotów. Sprzedawca nie zatrzymywał cię dłużej niż to było konieczne. Poprosiłeś o kilka rzeczy i dosyć szybko zostały ci przyniesione. Bez problemu zdołałeś je ze sobą spakować i również schronić przed deszczem. Zebrałeś co swoje i opuściłeś sklep. Ponownie skierowałeś się ulicami Hayashimury, aż w końcu wylądowałeś znów w budynku władzy - tym razem bogatszy o dodatkowy sprzęt. Znałeś już drogę do środka, do biura które cię interesowało więc tam też się skierowałeś. Teraz należało pomyśleć czy rzeczywiście zgromadziłeś wszystko co mogło ci się przydać? Czy może było to wszystko czego mógł oczekiwać? Czy czegoś nie pominąłeś, czy będzie zadowolony?

Możliwe, że nawet nie chodziło o zakupy, a o sam ogień. To przecież shinobi dbał o własny sprzęt i decydował co jest mu potrzebne. Z drugiej strony to właśnie ty nie miałeś doświadczenia i możliwe, że próbował już od razu wyrobić w tobie pewne nawyki... Ale, czy to ważne? Byłeś już w środku i wystarczyło przekroczyć próg pomieszczenia. Chwilę wcześniej ubrałeś się jak należało - nie mogłeś wparować tam z nagim torsem, ani w stroju nieodpowiednim. Chciałeś się prezentować, to miał być twój triumf. Właśnie dziś. Ściany po których się rozglądałeś prócz wzorów tradycyjnych dla tej leśnej zabudowy nie miały w sobie niczego, czego byś wcześniej nie widział, lub widział.

Zbytnio nie zwracałeś uwagi osób przechodzących, nie mijałeś nawet nikogo szczególnego prócz strażników i tutejszej recepcji. Wpuszczono cię do środka i zaproszono do gabinetu Kogane. Wszedłeś tam, a on kazał ci wszystko wyłożyć na stół. Przywitał się też, ponownie zresztą i usiadł - Na stoliku stała herbata, jakby przed chwilą przygotowana. – Dobrze. Już jesteś. Zobaczmy... — Zerknął na gałązkę. Zgasił ją dość szybko i wsadził do doniczki z której ją stworzył. Rozejrzał się zwracając uwagę na zanikającego klona – Mogłeś go rozbić przed wejściem. Co ja teraz zrobię z tymi kamieniami? — No i to jest fakt, nie potrzebował być ekspertem w dziedzinie percepcji by dostrzec co rozsypało się na podłogę w jego gabinecie. Klon nie zniknął całkiem, został z niego przecież materiał który wykorzystałeś do jego stworzenia... Ktoś będzie musiał to posprzątać. Nie mniej mężczyzna zaczął przyglądać się temu co kupiłeś. Nie powiedział niczego szczególnego. – Hmm, w porządku. Szczegóły omówimy rano... Wygląda na to, że sprawdzimy cię w polu, Tsuyoshi. Prawdopodobnie zadanie zajmie ci około dwóch dni. — Kiwnął delikatnie głową i pozwolił ci zabrać wszystko co przyniosłeś. – Wyśpij się, zabierz prowiant. Wprowadzę cię jutro byś był na świeżo — Dalej nie zamierzał cię strofować ani zbytnio bardziej stresować. Powiedział co powiedział, zostało ci co najwyżej wypić herbatę i porozmawiać z nim o rzeczach mniej ważnych. Jutro - dopiero jutro był twój wielki dzień, lecz dzisiaj było niczym innym jak preludium, wstępem do tego co ma się wydarzyć... A minęła ledwie godzina od godziny dziewiątej.

Kogane

Part I - FIN