Ryokan Shiro Usagi

[Sagisa]

Polowanie na dango całkowicie rozwiało wcześniejszą gęstą atmosferę, przywracając naturalną sielskość i zabawowość otoczeniu. Wszyscy zdążyli zjeść swoje dania, zabierając się od razu za deser w postaci słodkich kulek polanych syropem. Saga oczywiście zauważyła, w jak sprytny sposób Akarui dał małemu wygrać w wyścigu po pierwszy smakołyk i wcale jej to nie przeszkadzało. Cieszyła się, widząc na twarzyczce synka uśmiech.
Wszyscy rozkoszowali się smakiem rozpływającego w ustach deseru, a w głowie małego Ryujina zrodziła się myśl. Chwilę jednak się wahał, czy zapytać, ostatecznie jednak zwrócił się do medyka z tym rewelacyjnym pytaniem. Pytaniem, które skutkowało zakrztuszeniem się obojga dorosłych, popatrujących teraz na siebie niepewnie lekko załzawionymi oczami i z zarumienionymi policzkami. Przez chwilę siedzieli tak, nie mając bladego pojęcia, jak odpowiedzieć na to pytanie, ani nie wiedząc, skąd się ono właściwie wzięło pod tą czupryną ciemnych, nieco przydługich włosków. Gęstniejącą ciszę postanowił przerwać medyk, odpowiadając trochę niepewnie, ale chyba nie na taką odpowiedź liczył brzdąc, wzdychając tylko.
- Ja bym jednak wolał mieć tatę, nie wujka - mruknął pod nosem, opierając policzek na dłoni, drugą ręką sięgając niespiesznie po kolejną kulkę dango. - Tak jak Azuma-niisan i Sayuri-neechan mają tatę, który się z nimi bawi i uczy nowych rzeczy.
Płomiennowłosa przyglądała się, jak maluch przegryza dango i żuje powoli ze wzrokiem utkwionym gdzieś w dali. Nigdy nie myślała, że brak drugiego rodzica może mu przeszkadzać. Zawsze starała się poświęcać małemu tyle uwagi, ile potrzebował, bawiła się z nim, uczyła, spędzali razem czas. Miał też oczywiście kochających dziadków, z którymi śmiał się i nieraz rozrabiał, ale dopiero w tej chwili zdała sobie sprawę, że męski wzorzec w postaci wyłącznie dziadka, który i tak musiał dzielić czas między rodzinę a służbę klanowi jako sentoki, mógł być niewystarczający. Nie dla jej syna.
- Ryujin, iskierko... - odezwała się w końcu łagodnym tonem, a na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech, gdy pogładziła chłopca po włosach. - Nie potrzebujesz taty, by mieć się z kim bawić i od kogo uczyć, wiesz? Wujek Akarui zabawiał cię już wcześniej, a wtedy jeszcze nie chciał być dla ciebie wujkiem. Jak dla mnie to spisał się nawet lepiej niż niejeden tata.
Chłopiec spojrzał na nią swoimi dwukolorowymi oczyma, potem przeniósł spojrzenie na bruneta i lekko się uśmiechnął. Przytaknął sam sobie i zaraz wyciągnął do medyka dłoń, by ją uścisnąć, a potem odezwał się już weselej.
- Zgoda, może być wujek. Ale pod warunkiem, że będziesz nas czasem odwiedzał, oji-chan! - zastrzegł entuzjastycznie.
Saga tylko się uśmiechnęła, zerkając kątem oka na Tozawę. Całkiem zgrabnie wybrnęli z tej ciut niezręcznej sytuacji. On nie deklarował się, że będzie małemu ojcował, a i ona dała wyraźnie do zrozumienia, że nie musi. Rola wujka była akceptowalna i wystarczająca. Przynajmniej na tę chwilę. Przyglądając się tak na nowo ożywionemu maluchowi, przypomniała sobie coś, o czym wcześniej rozmawiała z medykiem. Nie pamiętała dokładnie, czy to było jeszcze w drodze ze szpitala, czy już bardziej na terenie Areny, ale Akarui wyraził chęć zbadania Ryujina, a raczej - jego oczu. Upiła łyk letniej herbaty, prostując się na krześle, po czym odchrząknęła lekko.
- Rui-kun, wspominałeś coś wcześniej o możliwości zbadania małego. Czyżbyś zauważył jakieś nieprawidłowości w jego wzroku? - spytała luźno. W prawdzie podczas poruszania tej kwestii nie miała nic przeciwko, w końcu w pewnym stopniu ufała medykowi, chciała jednak poznać szczegóły i przyczynę tamtego pytania. Miała po prostu nadzieję, że wprawne oko Tozawy nie wykryło u jej syna jakichś nieprawidłowości.

[Akarui]

Niewygodne pytania i wypracowany kompromis.

Ryujin nie był zbyt ucieszony na wieść, że medyk nie chce zostać jego tatą. Chłopiec wchodził w wiek, kiedy uważniej przygląda się różnicom między ludźmi, między rówieśnikami. Kiedy nagle okazuje się, że mama to nie cały świat i do pewnych rzeczy potrzebny jest ojciec. To pragnienie musiało w nim rosnąć już jakiś czas i odważył się o tym powiedzieć właśnie teraz, gdy nadarzyła się prawdziwa okazja. Poznał mężczyznę, przy którym mógł bezpiecznie podrzemać, który się z nim bawił, który wywoływał uśmiech nie tylko u niego samego, ale też u jego mamy. Wszystko się zgadzało i pokrywało. Poza tą jedną rzeczą, której umysł dziecka jeszcze nie ogarniał.

Zawiłością uczuć dorosłych.

Sprawa na szczęście została przygaszona dzięki zgrabnym wyjaśnieniom Sagisy. Na jakiś czas wystarczy, ale Akarui wiedział, że ten temat jeszcze może wrócić i to ze zdwojoną siłą. Mimo to słowa ognistowłosej połechtały mężczyznę po jego ego. Uśmiechnął się szerzej i spojrzał na kobietę lekko kręcąc głowa na boki, jakby chciał powiedzieć "aj, bez przesady...". Zaraz po tym Ryujin podał mężczyźnie dłoń, zgadzając się na zwrot "wujku". Pierwszy raz ktokolwiek tak powiedział do lalkarza i samo brzmienie tego słowa wywołało jeszcze większy uśmiech, a na sercu zrobiło się jeszcze lżej. Znów spojrzał na Sagisę, po raz kolejny po to, by zauważyć, że i ona patrzy na niego. Ciepło i przytulnie.

Chłopiec zajął się swoim dango, a Akarui postanowił wrócić do herbaty, póki jeszcze była ciepła. Wtedy też Sagisa spytała o sprawę poruszoną wcześniej przez samego Iryonina, a medyk znów spojrzał w oczy chłopca. Nie chciał kobiety przestraszyć, jednak pewną wiedzę musiał jej przekazać: - Heterochromia. Oczy mają różną ilość pigmentu odpowiadającego za ich barwę. Często to nic takiego. Może ktoś w rodzinie też to miał? Bo jeśli miał, to nie ma problemu. Były również inne, mniej przyjemne dolegliwości, które mogłyby być związane z różnokolorowymi oczyma. Na ten moment jednak wspominanie o nich było niepotrzebne.

[Sagisa]

Ryujin rzeczywiście wchodził w taki etap rozwoju, gdzie analizował różnice we wszelakich kategoriach. Dla niego "tata" był synonimem dobrej zabawy i uśmiechu, ale także czymś, czego w swoim krótkim życiu nie doświadczył - gdyż nigdy nie poznał ojca, mama też nigdy o nim nie wspominała. Nic więc dziwnego, że łącząc wszystkie te pozytywy "taty" z osobą Tozawy, zapragnął, by mężczyzna rzeczywiście został jego ojcem. Nie rozumiał jednak, dlaczego innym to wszystko wydawało się takie skomplikowane. Bo przecież wystarczyło, by Akarui powiedział: "Tak, z miłą chęcią zostanę twoim tatą". Zamiast tego wolał zostać wujkiem.
Początkowy mikro bunt przerodził się jednak w zrozumienie, gdy głos zabrała rodzicielka. Mały pojął, że nieważne jest nazewnictwo osób a intencje, jakie nimi kierują. Medyk, mimo że nazwany wujkiem, nie ojcem, był tym miłym i zabawnym kimś, z którym mógł spędzić czas w sielankowej atmosferze. Doszli do porozumienia, co zostało przypieczętowane uściskiem dłoni. I tak oto towarzystwo wróciło do herbaty i dango, posyłając sobie nawzajem ukradkowe spojrzenia okraszone tym lekkim uśmiechem~~
Sagisa przypomniała sobie o kwestii, jaką poruszył wcześniej brunet, dopytała zatem, co dokładnie chciał zbadać. W odpowiedzi dostała słowo "heterochromia", czyli różnobarwność. Według tego, co mówił Akarui, chodziło o dwojaką barwę tęczówek małego, co mogło być dziedziczne, ale nie musiało. Zastanowiła się chwilę, próbując przypomnieć, czy w najbliższej rodzinie ktoś miał podobną wadę, ale za nic nie mogła nikogo takiego skojarzyć. To jednak zrodziło w niej dziwny niepokój, bo skoro nie było problemu, jeśli ktoś w krewnych to miał...
- A jeśli nikt nie miał podobnego przypadku? - spytała ostrożnie, zerkając przy tym na syna. Pamiętała, że nawet Tsuyoshiego dziwiła dwojaka barwa tęczówek wnuka, choć teraz już wszyscy do tego przywykli. - Z tego, co kojarzę, nikt od nas nie przejawiał dwubarwnych oczu. Chociaż nie wiem, jak to jest z drugiej strony.
Z drugiej strony... Trochę dziwne sformułowanie na "rodzinę ze strony ojca", ale co poradzić, gdy z Hideo miała ostro na pieńku, bo całkowicie izolowała syna od kontaktów z kimkolwiek od nich. Co z tego, że to stryj i drudzy dziadkowie Ryujina? Ludzi, którzy wychowali Kazuo na takiego psychola, nie miała nawet w zamiarze puszczać w pobliże małego, a sam Hideo nie był wcale lepszy. Dobrze wiedziała, że maczał paluchy w tym porwaniu, choć nie zdobyła na to żadnych dowodów.
Ryujin właśnie kończył jeść ostatnią kulkę dango i popijał ją herbatką. Cały czas przysłuchiwał się rozmowie, ale nie bardzo rozumiał, co miałoby być nie tak z jego oczami. Przecież widział dobrze, a to, że nie umiał czytać i pisać, to po prostu wynik braku praktyki. Owszem, powoli uczył się zapisywać pojedyncze słowa, ale wciąż wiele mu brakowało do rozszyfrowywania tych wszystkich znaków, jakich używało się w piśmie. A wiedział, że niekiedy wystarczy jedna drobna zmiana, by słowo brzmiało inaczej i znaczyło zupełnie co innego niż w założeniu. Odłożył pusty już kubek na stół, a potem ziewnął, przesłaniając usta wierzchem dłoni. Robiło się już późno, a on miał dzień pełen wrażeń, nic więc dziwnego, że zrobił się zmęczony.
- Oka-chan, mogę się już położyć spać? Wszystko ładnie zjadłem i wypiłem - na potwierdzenie wskazał dłonią opróżnione naczynia, by zaraz spojrzeć jeszcze na mamę, a później wujaszka. - Chyba że jestem w czymś potrzebny. Będziesz mnie badał, oji-chan?
To było całkiem dobre pytanie. Będziesz go badał, Tozawa-kun?~~

[Akarui]

Oji-chan? Nawet słodko...

Pytanie o oczy Ryujina, które padło z ust lekarza, mogło zaniepokoić młodą matkę. Cóż, heterochromia może być czymś pięknym, ale jednak jest to odstępstwo od normy, które może być niebezpieczne. Rzadko, ale może. Jeśli nikt jeszcze tego nigdy nie wyjaśnił Sagisie, Akarui czuł się zobowiązany, by to nadrobić. Ale czy teraz jest dobry czas i miejsce? Kobieta zaprzeczyła, by wiedziała o kimś z rodziny posiadającym podobne oczy. Mogła jednak nie znać "drugiej strony", jak sama to nazwała. I nic w tym niezwykłego. Skoro uznajemy, że chłopak nie ma ojca, to nie ma też drugiej pary dziadków czy innej rodziny. Skoro informacje związane z rodziną były niepełne, nadal wszystko wchodziło w grę.

Chłopczyk kończył jeść słodkie dango, jednak słuchał rozmowy starszych przy stole. Medyk nie chciał, by jakieś z jego słów zostało zapamiętane, przekręcone i wykorzystywane przez malca. Nie odpowiedział więc Sagisie dając jej gestem do zrozumienia, że powie jej później, gdy malec zaśnie. A jeśli o tym mowa, Ryujin własnie zasygnalizował taką potrzebę. Na koniec zwrócił się też do swojego nowo zdobytego wujaszka z pytaniem, czy ten jeszcze będzie go badał. Akarui zorientował się, że może to być dobry wstęp do ostatnich żartów tego dnia, więc od razu ruszył za swoim pomysłem.

Spojrzał na chłopaka przenikliwie, choć również komicznie, wyciągając głowę przez stół w jego kierunku, zaciągając dość głośno: - Hmmm... Potem wstał i nie odrywając wzroku od niego, okrążył stół i przykucnął przy nim, znów mrucząc przeciągle: - Hmmm... Chwycił chłopca delikatnie za głowę, robiąc nią parę kółek i zatrzymując z brodą skierowana w górę, po czym znowu mruknął, tym razem głośno to intonując, jakby na coś natrafił: - Hmmm! Następnie pstryknął lekko palcami w szyję, tam gdzie wykształci się jabłko Adama i pstryknął palcami jednocześnie nasłuchując, a po paru pstryknięciach pomruk przerodził się w głośne zakrzyknięcie: - Aha! Przywrócił głowę do poziomu i powiedział: - A teraz ćśśśś.... Zasłonił chłopcu buzię nie zatykając nosa, drugą rękę kładąc na jego klatce i patrzył na niego ruszając naprzemiennie brwiami, co mogło wywołać śmiech. Potem powiedział: - Sprawdźmy dźwięk nosa... Chwycił dwoma palcami za jego boki, przymknął je tak, by chłopiec przez chwilę oddychał buzią, po czym uwolnił go i ścisnął jeszcze szybko dwa razy, kątem buzi wydając odgłos trąbienia: - Biip-biip!

Chwycił chłopca za dłoń, otworzył ją i spojrzał na jej wnętrze, coraz bardziej zbliżając głowę, aż miał ją blisko przy swoim nosie. A skoro przy nosie, zaczął wąchać w wielu miejscach, głośno wciągając powietrze, tak jakby pies coś węszył. Podniósł głowę, spojrzał na chłopaka i szczeknął: - ruff, ruff! Chwycił paluszki małego i ruszał nimi w różnych kierunkach, chwytając po kolei i intonując: - Czy rrrobaczki chodzą rrrówno? Znów złapał za głowę malca przekręcając ją tak, by mieć naprzeciw siebie ucho. Złapał za małżowinę lekko ją odciągając i spytał: - A uszy to myjemy? Czy wietrzymy? Po czym dmuchnął w nie lekko, zasłaniając drugie dłonią, potem obrócił głowę i zrobił to samo z drugim uchem i powiedział: - No, coś tam w głowie siedzi, nie wieje drugim! Gratuluję, jest panicz zdrów jak kuń!

Oczywiście wszystko miało też swój cel ukryty. Kręcenie głową sprawdzało, czy nie ma problemów z kręgosłupem w odcinku szyjnym takich jak zwyrodnienia. Zabawa z buzią i nosem sprawdzała czynności oddechowe. Ruchy dłoni sprawdzały tętno i pracę jej układu kostnego. A uszy... To było tylko dla żartu. Poczochrał chłopaka po głowie i spojrzał na Sagisę. Po chwili zwrócił się znów do chłopca:- Pora spać. Wujcio pójdzie zapłacić za kolację, a Ty bierz mamusię za rączkę i idziemy. Odprowadzę Cię do łóżka, dobrze? Po tych słowach wstał i ruszył uregulować rachunek.

[Sagisa]

Różnobarwność tęczówek nie była normą, inaczej niemal każdy miałby takie oczy. Wychodziło jednak na to, że wiązało się z tym coś jeszcze, co nie było problemem, jeśli heterochromia pojawiła się w sposób naturalny, dziedziczny. "Jeśli" było tu słowem kluczowym, a z wiedzy Sagisy wynikało, że z dużym prawdopodobieństwem ta dwoistość barwy nie objawiła się z genami. Musiała wiedzieć, jakie nieść to może konsekwencje, w końcu chodziło o jej syna, jej małą iskierkę.
Akarui nie odpowiedział od razu, a ona domyślała się przyczyny. To były sprawy przeznaczone dla uszu dorosłych, nie dzieci, obecność brunecika zatem była czynnikiem niewskazanym w tej dyskusji. Tak się akurat fartownie złożyło, że sam Ryujin zaczął odczuwać zmęczenie po całym dniu i tabunie wrażeń związanych z turniejem i nie tylko. Pozostawała kwestia ewentualnego badania, jakie przeprowadzić miał medyk. Płomiennowłosa przyglądała mu się, gdy zamyślał się z wyraźnym akcentem, oglądając chłopca z różnych perspektyw. Nawet wyrwało jej się ciche parsknięcie, które szybko zamaskowała łykiem herbaty. Za to Ryujin... och, Ryujin początkowo lekko się zaniepokoił, jednak z każdym kolejnym ruchem ze strony Tozawy na jego ustach pojawiał się coraz wyraźniejszy uśmiech.
- Oji-chan, wygłupiasz się! - zaśmiał się cicho, by zaraz poczuć na swoich ustach uciszającą dłoń mężczyzny. Parsknął cicho, widząc ruchome brwi.
Przyszła pora na nos, więc wziął głębszy oddech ustami, a po nim kolejny, cały czas z uśmiechem, zwłaszcza po dwukrotnym naciśnięciu z imitacją trąbki. Tozawa zaczął przyglądać się dłoni, a nawet ją wąchać i szczekać, na co Ryujin trącił go palcem w nos ze śmiechem. Potem pomachał każdym z palców z osobna, zacisnął i poluzował pięść, prezentując sprawność wszystkich "robaczków".
- Oczywiście, że myję porządnie! Mama pilnuje każdego dnia! - oznajmił rozbawiony, chichocząc, gdy krwistooki zaczął mu dmuchać do jednego a potem drugiego ucha, ogłaszając werdykt - zdrów jak kuń! - Hah, mama bada mnie trochę inaczej. Ale to było nawet zabawne. Prawda, oka-chan?
Saga przyglądała się całemu przebiegowi badania z rozbawieniem, opierając podbródek na dłoni. Bardzo przyjemnie się patrzyło na roześmianą buzię syna i dobry kontakt między nim a medykiem. Mężczyzna tak dobrze dogadywał się z małym, jakby sam miał wieloletnie doświadczenie z dziećmi. I to nie samymi pacjentami, ale też tymi własnymi. Bo przecież mógł takowe mieć, prawda? Podobnie jak mógł mieć żonę, rodzinę ogółem, w końcu był starszy od Uchihy, a większość znanych jej dwudziestoparolatków była już w związkach małżeńskich, nawet Hibiki zdążył się już ożenić. Z rówieśników tylko ona została tak właściwie sama... Normalną więc była myśl, że starszy mężczyzna zdążył założyć jakąś rodzinę, choć myśl ta wywoływała dziwne ukłucie żalu w jej sercu. Czy nie to czuła przed rokiem, gdy w progu jej domu stanął Hayami u boku Airy? Niby nazywał ją przyjaciółką, ale było widać, jak blisko ze sobą są. A teraz patrzyła na Tozawę z myślą, że kobieta, która zdobyła jego serce, musi być cholerną szczęściarą.
Rozmyślałaby pewnie nad tym nieco dłużej, gdyby nie spojrzenie medyka skierowane na jej osobę. Nawet nie zauważyła, kiedy skończyli. Szybko odchrząknęła, prostując się, gdy Akarui przedstawił plan na najbliższy czas i wstał.
- To nie będzie ko... - nie zdążyła zaprotestować przed opcją, że to on zapłaci za kolację, bo zdążył już się oddalić. Westchnęła tylko i sama również wstała, ujmując dłoń małego we własną, by razem ruszyć w stronę wynajętego pokoju.
- Oka-chan, mogę wykąpać się jutro rano? Dziś tylko się przepłukam, jestem bardzo zmęczony - na potwierdzenie tych słów z ust chłopca wyrwało się przeciągłe ziewnięcie. Matka poczochrała mu włosy z uśmiechem.
- Ten jeden raz odpuszczę ci wieczorną kąpiel, ale jutro masz się ładnie wyszorować! Wujek sprawdzi! - zaśmiała się, a maluch tylko ją przytulił w podzięce.
Poczekali, aż brunet ureguluje rachunek, po czym całą trójką przeszli do pokoju. Ryujin od razu zamknął się w małej łazience, chcąc doprowadzić się do względnego porządku przed snem, stalowooka zaś zebrała wcześniej rozłożone do suszenia rzeczy i starannie je poskładała, jednocześnie przygotowując synowi posłanie. Po kilku minutach mały wreszcie wrócił przebrany już w piżamę i wskoczył w miękką pościel. Saga okryła go szczelnie, po czym pocałowała delikatnie w czoło.
- Śpij dobrze, iskierko - szepnęła mu jeszcze, zaczesując palcami włosy, by nie wpadały mu do oczu.
- Dobranoc, oka-chan... dobranoc, oji-chan.. - mruknął jeszcze, ziewając po raz ostatni, a potem zamknął powieki, po chwili odpływając do krainy snów. Płomiennowłosa siedziała tak jeszcze chwilę przy nim, spoglądając na niego z troską, i delikatnymi ruchami opuszków palców przesuwała po jego ciemnych kosmykach.
Nikomu nie pozwolę cię skrzywdzić...
Krótka myśl, której chciała się trzymać. Obietnica, której nigdy nie zamierzała złamać. Była gotowa zabić każdego, kto spróbuje zagrozić małemu w jakikolwiek sposób. Pochyliła się delikatnie, po raz ostatni tego dnia składając na czole syna delikatny pocałunek, po czym wstała i dosiadła się do Tozawy. Mieli w końcu do omówienia pewną kwestię.
- To jak to jest z tą heterochromią? Bez owijania w bawełnę, proszę - odezwała się w końcu. Musiała wiedzieć, po prostu.

[Akarui]

Sen dziecka, ten łagodny i niezmącony...

Nawet przecież się mówi "spać jak dziecko". Spokojnie, bez problemów na głowie. Niczym niezmącony sen, który da organizmowi zastrzyk energii na kolejny dzień młodego życia, po którym wstanie się prawdziwie wyspanym. Akarui sam zaczął myśleć, kiedy ostatni raz miał taki sen? Ostatnie lata spędzał w ciągłej podróży. Sen w przydrożnych gospodach,na leśnych ściółkach, czasem dla bezpieczeństwa na samych konarach zawieszonych wyżej nad ziemią. Medyka zaczęła lekko podszczypywać zazdrość! Chłopak szybko się wypluskał i wskoczył pod przygotowaną przez mamę pierzynkę. Sagisa go otuliła, pocałowała w czółko i życzyła dobrych snów. Chłopiec pożegnał się z nią i swoim nowym wujkiem, po czym praktycznie od razu odpłynął. Zazdrość...

Medyk w tym czasie usiadł przy stoliku, częstując się wodą ze stojącego tu dzbanuszka. Wcześniej trochę zaniepokoił młodą matkę swoimi obawami związanymi z oczyma Ryujina. Czuł się zobowiązany, by podzielić się z nią swoją wiedzą. Sam prowadził życie dość niespokojne, gdzie większą część roku spędzał w podróży, często w dość niebezpiecznych miejscach. Ostatnimi czasy zaniedbywał nawet swoją własną małą przychodnię w Shigashi no Kibu, więc nie mógł być przy dziewczynie i jej synku cały czas, obserwując możliwe symptomy Ryujina. Gdy więc ta dosiadła się do Tozawy i spytała, medyk odwrócił się w jej kierunku, oparł łokcie o stolik i przyglądając się tafli wody w kubku, zaczął tłumaczyć: - Różnobarwność oczu w większości przypadków nie jest niczym groźnym. Jest bowiem wtedy zależna od występowania w poprzednich pokoleniach. Problem występuje wtedy, gdy w rodzinie u nikogo taka mutacja nie występowała.

Spojrzał na dziewczynę. Była poważna, choć zachowywała spokój. Nic dziwnego, chodziło o jej synka, jej oczko w głowie i najważniejszą osobę na świecie. Już wcześniej powiedziała, że po jej stronie rodziny coś takiego nie występowało. Jeśli chodzi o drugą stronę rodziny, nie było z nią kontaktu. Z osobistych powodów, których Akarui sam nie chciał poruszać. Przeszedł więc do kolejnej kwestii: - W innych przypadkach może być gorzej. W grę wchodzą choroby oczu. Różnica w kolorze tęczówek może wskazywać na to, że któreś oko będzie sobie gorzej radzić w przyszłości. Obserwuj, czy na któreś z nich częściej patrzy, czy wytęża wzrok i czy barwa będzie się jeszcze zmieniać. Jeśli będzie miał jakikolwiek problem ze wzrokiem, szukaj lekarza. Na koniec zostawił jeszcze jedną rzecz, która może trochę uspokoić dziewczynę, jednak wcześniej przełknął trochę wody: - Oczywiście szanse na jakiekolwiek komplikacje spadają, jeśli chłopak od chwili narodzin miał różne tęczówki i te przez cały czas nie zmieniają swojego koloru.

W głowie zaczęły mu brzęczeć dwa słowa, które wcześniej sam wymówił. "Szukaj lekarza". One jasno wskazywały, że to nie będzie Akarui. Że ten nie będzie na miejscu i na czas. W końcu tyle czasu się nie widzieli. Czuł, że musi się trochę wytłumaczyć. Zmienił więc tory, którymi ten dialog się toczył, kierując je na ich dwoje: - Saga-chan... Wiem, że obiecałem Cię odwiedzić, gdy żegnaliśmy się w Sogen. Jednak od tamtego czasu bardzo dużo się stało. Bardzo dużo się zmieniło. Na pewno słyszałaś o tych wszystkich rzeczach, jakie działy się na świecie. Przez głowę Akarui'ego przetoczyły się te wszystkie wydarzenia, plątając się jedno o drugie, zatracając swoja chronologię. Nie miał czasu, by tego opowiadać, więc przeszedł dalej: - Mam własne przemyślenia i plany związane z tym wszystkim. Wiem o paru rzeczach, o których dużo osób nie wie. I czuję się zobowiązany, by... Działać. To mnie trochę pochłonęło, zrzucając całą resztę na drugi plan. Moją przychodnię w Shigashi. Moje własne, prywatne życie...

Na chwilę przerwał, patrząc w oczy kobiety, tak stalowe, tak głębokie. I pomyślał, że jeśli jeszcze trochę dłużej będzie w nie patrzył, zacznie tonąć. W jednej chwili z próby wytłumaczenia się wszedł w rozmowę o swoich uczuciach: - Zrozumiałem ile tracę, gdy zobaczyłem Cię na arenie. I zrozumiałem, że pewne rzeczy już nie będą dla mnie. Wyczulone ucho mogło zarejestrować, jak ten cichy głos Akarui'ego pod koniec lekko się załamywał. Mówił od serca i chciał być zrozumiany. - Potem spotkałem Ryujina, który jest dla Ciebie całym życiem. Trzymałem go na rękach, co było dla mnie jednocześnie kojące i niepokojące, wiesz? Odchrząknął. Chciał nie tylko przeczyścić swoją krtań, ale też i myśli, by móc powiedzieć jeszcze kilka słów: - Teraz jednak, gdy zostałem pełnoprawnym wujkiem, nie mam wyboru jak pojawić się w niedługim czasie u Was w Sogen, prawda? Uśmiechnął się, chcąc w ciężar swoich słów wprowadzić choć trochę lekkości. Nie śmiał jednak znów spojrzeć na dziewczynę, wlepiając swój wzrok znów w kubek z wodą. Wiedział, że niedługo musi wyjść. Że Saga znów zniknie na jakiś czas z jego życia. Choć coś w nim, głęboko ukryte, chciało temu zaprzeczyć. Zamiast jednak głośno krzyknąć: "nie!", cicho szeptało: "oby nie na zawsze..."

[Seinaru]

Nareszcie koniec turnieju. Cóż, Kei chyba miał trochę za duże oczekiwania w stosunku do uczestników, bo większość walk niestety nie stała na jakimś spektakularnym poziomie. A może to on już tak zdziadział, że nic mu się nie podobało? Faktem było jednak, że walka z Kakitą dostarczyła mu odrobinę adrenaliny, więc ostatecznie Seinaru cieszył się, kiedy wreszcie znalazł się w swoim pokoju w Shiro Usagi. Trzeba było oddać właścicielom, że prowadzony przez nich ryokan to całkiem przyzwoite miejsce. Kei mógł opowiadać już swoim znajomym, że zna w Watarimono przyzwoite miejsce na nocleg.
Gdy już się ogarnął, obmył, najadł i napił... wtedy zaczął rozmyślać. Głównie o starciu z Asagim, o tym że teraz pewnie tak jak i Pasterz leży w łóżku, tylko w nieco innej kondycji. Jego pierwsze pchnięcie wtedy w walce było delikatne. Rany Seinaru na ramieniu nie trzeba było nawet szyć. Wszystko samo się zagoi, natomiast Kei odpłacił mu się pchnięciem tak potężnym, że prawie śmiertelnym. Naprawdę nie mógł się wtedy powstrzymać? Agresja i wola walki była w nim aż tak duża, że przesłoniła racjonalne myślenie i zaburzyła obraz tego, kto przed nim stoi? Kakita nie był wrogiem - w żadnym wypadku. Różnili się, owszem, nawet bardzo. To jednak nie mogło być usprawiedliwieniem Keia za to, jak bardzo poważny cios wtedy zadał. Pastuszek nie miał wyrzutów sumienia, w rewanżu pewnie również by się nie powstrzymywał, chyba że tego zabraniałyby jakieś nowe zasady. Tutaj wszystko odbyło się z instrukcjami sędziego, więc Seinaru nie widział w sobie żadnej winy. Martwił się jednak, czy Asagi odbiera to w ten sam sposób. To był dopiero samuraj! Honorowy, przystojny, trochę za niski jak na ideał, ale przy tym bardzo dobrze wyszkolony i wytrenowany. I do tego mieli wspólnego wroga w postaci gangu Kogutów! Kei nawet nie dążył do tego poziomu kultury, opanowania, manier i w ogóle całej tej samurajskości, którą Asagi aż promieniował. Może szogunem ma zostać nie ten, który powinien? Kei nie miałby nic przeciwko temu, aby zamienili się miejscami. Może nie do końca, bo do nauczania w szkole Taka Pastuszek również się nie nadawał. Potrzebował trochę więcej swobody niż dawało bushido, jednak z drugiej strony nie chciał wyrzekać się swoich korzeni i pięknego Teiz. Może kiedyś uda mu się pogodzić bycie sobą z byciem samurajem?
Seinaru kazał przynieść sobie papier i coś do pisania. Usiadł przy stoliku i naskrobał kilka słów, a potem włożył swój liścik do koperty razem z drobnym bibelocikiem na pamiątkę. Poprosił o dostarczenie swojego listu do szpitala, do samuraja Kakity Asagiego.
Potem nie pozostawało już nic innego, jak zejść do otwartej sali, usiąść przy stoliku i czekać na innych swoich towarzyszy, z którymi umówił się po zakończeniu turnieju na małe półoficjalne spotkanie.

[Sagisa]

Zmęczony całym dniem pełnym zabawy i wrażeń Ryujin szybko zasnął. Jego młody organizm potrzebował dużo snu nie tylko nocą, ale czasem także w ciągu dnia, w końcu całą zgromadzoną energię zużywał na poznawanie świata. A trzeba mu przyznać - ciekawość świata była u niego na bardzo, ale to bardzo wysokim poziomie. Ciągłe pytania na różnorakie tematy były nieraz męczące, ale przywykła do nich na tyle, że bez tego elementu czułaby się nieswojo.
Mogli wreszcie w spokoju porozmawiać, a było o czym. Jeszcze w trakcie kolacji Akarui zasiał w młodej matce ziarno niepokoju, a wszystko z powodu dwubarwnych oczu jej syna. Teraz miała się dowiedzieć, z czym to się je. Patrzyła na medyka uważnie, nie ośmielając się mu przerywać, w końcu miał wiedzę i doświadczenie. Na komentarze i ewentualne pytania przyjdzie jeszcze pora. Tak jak wcześniej wywnioskowała - brak dziedziczności mógł być problemem. Jeśli ta wada występuje samoistnie, wiązać się może z komplikacjami zdrowotnymi. Myśl, że Ryujin może mieć w przyszłości problemy ze wzrokiem, wcale nie była pocieszająca a zręcz zatrważająca. Od jego narodzin robiła wszystko, by zapewnić mu dobrobyt i bezpieczeństwo, co mogło się okazać niewystarczające w ogólnym rozrachunku. Przygryzła nerwowo wargę po ostatnim zaleceniu, odruchowo też zaczesując palcami włosy. Wtedy jednak Tozawa dopowiedział jeszcze jedno zdanie, a Saga westchnęła z niemałą ulgą.
- Mogłeś od tego zacząć - stwierdziła z delikatnym wyrzutem, ostatecznie wolała jednak usłyszeć najpierw te gorsze wieści. Uśmiechnęła się półgębkiem. - Oczy mu się nie zmieniają, ma takie od czasu Hanamury. Wcześniej myślałam, że to po prostu taka mieszanka genów, że jedno oko ma moje a drugie po Kazuo. Ale i tak będę obserwować zachowanie małego i ewentualne zmiany.
Przytaknęła jakby sama sobie, choć w gruncie rzeczy miała to być zgoda na wcześniejsze zalecenia bruneta. Jeśli coś będzie się działo, coś ją zaniepokoi - poszuka lekarza. Wiedziała, że Tozawa nie zawsze będzie w pobliżu, by wcielić się w rolę jej osobistego medyka. Nie widzieli się w końcu przeszło cztery lata, nie wiadomo zatem, na jak długo przyjdzie im się znowu rozstać. Sięgnęła po dzbanek z wodą, sobie również nalewając, a potem upiła kilka drobnych łyków. Wtedy też padła kwestia obietnicy odwiedzin, a Saga tylko lekko się uśmiechnęła, choć nie było w tym uśmiechu nic wesołego.
- Wiem, rozumiem, nie mam żalu - stwierdziła krótko, zaraz patrząc na zamyślonego mężczyznę. - Wojna w Karmazynowych Szczytach, rozruchy na pustyni, a teraz jeszcze Prastary Las trawi konflikt. To naturalne, że człowiekowi zmieniają się priorytety, gdy zaraz kolejna wojna może zapukać do jego własnych drzwi.
Słuchała go, oczywiście, że słuchała. Nie wnikała, co takiego wie, co dokładnie skłania go do działania. Patrzyła na niego, a on spojrzał na nią i świat zdawał się zwolnić. A może to ona widziała wszystko wyraźniej, ostrzej? Akarui kontynuował, a ona zamrugała nieco zdezorientowana, gdy temat zszedł na nią, Ryujina i... i coś, co traciło się w tym pędzie życia. Czy on chciał jej właśnie przekazać, że nie pisane mu było zakładanie rodziny? Że mimo tak dojrzałego wieku jest sam jak palec? Jak ona..? Chrząknęła, spuszczając spojrzenie na trzymany w ręku kubek z wodą. To było dziwne, słuchać o uczuciach starszego, niemal obcego mężczyzny, ale przecież Tozawa nie był jej obcy. Może nie znała go długo, nie wiedziała o nim wielu rzeczy, ale... dla niej był przyjacielem. A może nie do końca..? To, w jaki sposób mówił o Ryujinie, o jej więzi z nim... Sprawiał wrażenie, jakby chciał być tego częścią. I w pewnym sensie już nią był, wszak dla małego stał się wujkiem, niejako rodziną. Tylko co ona ma mu odpowiedzieć?
Przygryzła lekko wargę, wciąż się nie odzywając. Wpatrywała się w kubek, jakby w cieczy w nim zamkniętej chciała znaleźć rozwiązanie, życie jednak nie było takie proste. Co jej właściwie pozostało? Chyba tylko szczerość. Odetchnęła głębiej, upijając dość solidny łyk wody, a potem odstawiła kubek na blat, choć wciąż obejmowała go dłonią.
- Rui-kun... musisz coś wiedzieć. O mnie, o Ryujinie... - odezwała się w końcu, przełamując nagłą ciszę. Nie spojrzała na niego, wzrok utkwiła w postaci śpiącego synka. Na moment się zawahała, ale skoro odważyła się zacząć... - Ryujin nie był owocem miłości dwojga ludzi. Właściwie nigdy by się nie narodził, gdyby Tensa nie odrzuciła względów Kazuo. To jej pragnął, z nią miał się żenić, ona jednak odmówiła. Wtedy nie wiedziała, jaki on jest, ani co zrobi w odwecie...
Przerwała na moment, wolną dłonią wyraźnie przejeżdżając po bliznach na szyi. Pamiątka z tamtego letniego dnia, który zmienił dosłownie wszystko, wywracając jej dotychczasowy świat do góry nogami. Palce wczepiły się lekko w skórę, gdy wreszcie odważyła się spojrzeć na bruneta. W jej oczach widać było nutkę bólu, ale też dziwny spokój. W końcu już dawno pogodziła się z przeszłością.
- Kazuo zorganizował moje porwanie, torturował mnie, zgwałcił... - kontynuowała, choć ostatnie słowo powiedziała ciszej, jakby z lekkim wahaniem. Zapewne rozumiał, z czym wiąże się gwałt na kobiecie, jakie skutki pozostawia w jej psychice. Mimo wszystko chciała, żeby wiedział. - Uderzył we mnie, bo byłam tym, co ona kochała najbardziej. Dla mnie była gotowa zrobić dosłownie wszystko. Łączyła nas specyficzna więź, którą Kazuo wyraźnie nadszarpnął.
Znów jej spojrzenie powędrowało na kubek, z którego zaraz wzięła drobny łyk, by lekko zwilżyć nagle wysuszone usta. To był dopiero wstęp. Choć normalnie nie mówiła za dużo, gdy zaczynała jakiś konkretny temat, myśli same się układały, a słowa samoistnie płynęły, formując w zdania. Może dlatego Ryujin lubił, gdy opowiadała mu bajki? Odłożyła naczynie, ale nie podniosła wzroku. Miała teraz powiedzieć coś, z czego nie była dumna, coś, co dziś wydawało jej się głupie.
- Gdy dowiedziałam się o ciąży, chciałam przestać żyć. Bałam się tego, co się we mnie rozwijało. Nawet pierwszego dnia po porodzie, widząc czerwień w oku Ryujina... jego czerwień... - krótka pauza, chwilowe zaciśnięcie szczęki, a potem głęboki wdech - Dopiero z pomocą Tensy udało mi się pokonać własne demony. Ona dała mi cel, by ukształtować syna na dobrego człowieka. By nie przeistoczył się w potwora, jakim był jego ojciec. Dlatego izoluję go w kontaktach z rodziną Kazuo, nie chcę, by któreś z nich miało wpływ na małego. Zainteresowali się nim dopiero po niespełna trzech latach od narodzin, jakby nagle sobie przypomnieli, że mają wnuka, bratanka... I choć nie mam na to dowodów, jestem pewna, że stryj Ryujina maczał palce w jego porwaniu. Tego już jednak nie potwierdzi martwy mafiozo.
Tak, zabiła go. Nawet się nie zawahała. A gdyby miała to powtórzyć, zrobiłaby to ponownie. W jej spojrzeniu, teraz skoncentrowanym, intensywnym, chłodnym wręcz, Akarui mógł dostrzec determinację i może nawet żądzę mordu. Ten wzrok mówił wyraźnie, że nie zawaha się przed niczym, by utrzymać bezpieczeństwo syna. Przymknęła powieki, wzdychając po chwili, i zaraz wyprostowała się w siadzie. Gdy znów spojrzała na medyka, wzrok miała spokojny, o wiele cieplejszy. Wygięła usta w krzywym uśmiechu.
- Przepraszam za ten mały wykład, po prostu... Poza Ryujinem nie będę miała nikogo innego. W końcu kto by chciał samotną matkę z dzieckiem? - zaśmiała się trochę gorzko, z nutą nostalgii. - Mimo wszystko cieszę się tym, co mam. Ryujin jest moją małą iskierką szczęścia. Chociaż nie sądziłam, że ten turniej pokaże mi drugą...
Nagle spuściła wzrok, a jej policzki oblały się rumieńcem. Czy ona naprawdę powiedziała to na głos? Miała tylko nadzieję, że Tozawa nie zrozumie jej jakoś opacznie...

[Akarui]

Wieczorne zwierzenia przy szklaneczce wody.

Rozmowa na temat oczu Ryujina wskoczyła na dobre tory. Medyk popełnił jeden, kardynalny błąd, który mógł wywołać w młodej, samotnej matce uczucia niepokoju i strachu. Na całe szczęście, w końcu padła informacja, która wprowadzała choć trochę spokoju. Oczy chłopca nie zmieniają się od narodzin. Choć należałoby sprostować: od kiedy unormował się ich kolor. Teraz jednak Sagisa będzie miała jego wzrok pod dodatkową kontrolą. Przy okazji, padło ponownie to imię, Kazuo. Ojciec dziecka widniejący w dokumentacji.

Medyk uchylił lekko drzwi swej duszy. Choć w mocno zawoalowanych słowach, chciał jej coś przekazać. Coś, czego sam do końca nie wiedział, nie rozumiał, ale co czuł. Był jej to winny. I choć powiedział tak mało, wystarczyło to, by i Sagisa otworzyła się przed nim. Historia, jaka mu została opowiedziana była smutna, ponura. Gniew, porwanie, tortury i gwałt. Ta dziewczyna przeżyła już w swoim życiu tak wiele, a jednak potrafi nadal stać na swoich nogach, z wysoko podniesioną głową, jak kamienny klif opierający się naporom fal, byle tylko obronić to, co na nim stoi. Swojego syna. To małe dziecko, które nie było owocem miłości, ale było tak mocno kochane. Akarui milczał, nie chcą przerywać. Słuchał całej historii, jaką chciała mu przedstawić, aż do momentu, gdy sama zaczęła przepraszać. Pytać, kto by chciał samotną matkę z dzieckiem. Mówić o tej iskrze... Nie pomyślał nawet nad tym, co zrobi. Jego lewa ręka ruszyła w jej kierunku, kładąc się na jej prawej dłoni trzymającej kubek. Ich wzrok się spotkał, a Akarui w głowie miał tylko tą iskrę.

Puścił jej dłoń i sam na nią spojrzał. Całą zabandażowaną, od krańca palców aż po łokieć. Chciał się dziewczynie odwdzięczyć za jej szczerość i otwartość tym samym. Powoli zaczął odwiązywać bandaż, zaczynając swoją opowieść: - Za młodu byłem dość... Kochliwy. Zalecałem się do wielu dziewczyn, koleżanek, czy też nawet do jednej sensei, która jest obecnie Shirei-kanem. Traktowałem to bardziej jak sport i choć miałem wiele porażek, nie poddawałem się. W tym czasie nigdy chyba nie poczułem prawdziwej miłości... Prawdziwej? Czemu powiedział to tak, jakby ją znał? - Miałem siedemnaście lat, gdy tata zginął podczas Festiwalu Radości. Na moich rękach. On mnie wszystkiego uczył, a i to było za mało, by go uratować. Cztery lata później służyłem w oddziale szpitalnym przy Turnieju Piaskowych Filarów. Dostałem jakimś spadającym kawałkiem ściany i obudziłem się dzień później. Z tym. W tym właśnie momencie skończył rozwiązywać bandaże i zdjął warstwę, która przypominała skórę, odkrywając przed dziewczyną całe przedramię wyrzeźbione z hebanu z metalowymi zawiasami i stawami w miejscach zgięć.

Poruszył każdym elementem protezy, samemu się jej przypatrując. Przy okazji wsłuchał się, lokalizując miejsce, w którym coś zaczynało skrzypieć. Będzie musiał się tym zająć. Teraz jednak wracając do rozmowy: - Wiesz... Są dni, gdy nadal mnie boli. To się nazywa ból fantomowy. Zaczął zakładać na miejsce tą dziwną rękawiczkę imitującą skórę, mówiąc: - Od tego czasu zmieniłem się. Obrałem nowe cele. Zrozumiałem, że jeśli jest jakakolwiek szansa na to, że mogę kogoś uratować, muszę to zrobić. By spłacić dług swojego życia. I by nikt nie cierpiał jak ja i matka, gdy straciliśmy tatę... Pomożesz? Mówiąc ostatnie podał dziewczynie bandaż. Jasnym było, że zawiązanie go jedną ręką tak, by było szczelnie, jawiło się jako problem.

Podczas wiązania bandaża na chwilę znów zapadła cisza. Przerwał ją właśnie Akarui, mówiąc: - Teraz to ja przepraszam za tą historię. W końcu kto by chciał tak wybrakowanego człowieka z urojoną misją? Sagisa mogła w tej chwili wyczuć tą samą nutę melancholii, jaka brzmiała w jej głosie jeszcze chwilę temu: - Też jednak cieszę się tym, co mam. Żyję. Moja mama żyje. Moi przyjaciele żyją. Ryujin i Ty, żyjecie... I też nie sądziłem, że... I w tej chwili zaczął bić się ze swoimi myślami. Przez ułamek sekundy. Jednak wszystkie wahania minęły, gdy odważył się spojrzeć w stal jej oczu: - Że też znajdę tu pewną iskrę. Odwrócił szybko głowę w kierunku śpiącego chłopca, natychmiast się poprawiając: - Iskry! I znów zaczął: - I choć wiem, że zaraz stąd wyjdę, by znów gonić swoje chore pragnienie, nadal ciesze się tym, co mam.

Uśmiechnął się do dziewczyny. Oboje otworzyli przed sobą wrota swych dusz, pokazując całe wnętrze. Odkryli swoje karty, nikt już nic nie trzymał przy orderach. Wiedzieli, co im życie daje i co mogli dać sobie nawzajem. Prawdę, wsparcie, zrozumienie. Chwilę ciepła i opieki. A i zaraz ta chwila minie, zostawiając jedynie nadzieję, że kiedyś znów wróci. Na chwilę...

Kto by pomyślał, że cicha rozmowa przy szklance wody, będzie tak bardzo oczyszczająca?

[Kyoushi]

• Nie był to koniec przygody czerwonookiego w tych rejonach. Jeszcze podróżując z Ichirou do Ryokanu zamienił z nim parę mniej lub bardziej interesujących zdań. W końcu nie ukrywał tego, że nie był zainteresowany walką i jej przebiegiem, a raczej jej wynikiem.
  - Nie spodziewałem się innego wyniku jak zwycięstwo Seinaru. - dodał, unosząc ramiona. W końcu samuraja już widział w walce, który odwagą grzeszył jak mało kto. Kyu posiadając w sobie demona poniekąd nie oddawał tak strachu przed Kukuo jak inni. To także dzięki Nibi nie zostali zgładzeni już przy pierwszym kontakcie, ale to co zrobił tam Seinaru nie było tylko głupie. Było totalnie odklejone od tego świata. Ale to nie ten temat.
  Białowłosy stojąc przy filarze widział ten dziwny wzrok Diabła Pustyni, który zerknął na niego jakby z zarzutami. Szermierz tylko delikatnie się uśmiechnął. Wiedział mniej więcej o co może chodzić pięknisiowi. Pewnie nie jest zachwycony sprawą w jakiej miał się pojawić i rozmawiać z Seiren. Nie było to jednak nic specjalnego dla niego, gdy już zauważył, że władca piasków zebrał się i wracał. Zauważył kątem oka uśmiech Seiren. Sam mrugnął jednym okiem w jej stronę, z założonymi rękami na klatce piersiowej odwrócił się i ruszył tuż za Ichirou. Gdy on sam pojawił się tuż obok szermierza, w sumie wypadałoby zagadać dokąd mają iść. W końcu dawno nie było takiego spokoju, tak zrelaksowany Kjo jeszcze nigdy nie był.
  - Dokąd teraz? - zagadał, na rozluźnienie po opuszczeniu Ryokanu, by przejść niezbyt odległy kawałek do kolejnego Ryokanu. Ryokan Shiro Usagi był ich domniemanym celem, w którym jeszcze nie miał okazji być. Był tu już parę dni, jednak póki co odżywiał się tylko w poprzednim, imprezował także tam, a relaksował w onsenie nieopodal. Nie trzeba było daleko szukać. W końcu, gdy tylko trafili do otwartej sali, jakby bankietowej, to tam już z daleka można było rozpoznać osobę, którą mieli spotkać. Siedział se i czekał, Seinaru - zwycięzca walki samurajów poprzez poddanie przeciwnika. Witać się czy się nie witać? Oto było pytanie. Nie zamierzał się wypowiadać jako pierwszy, w sumie to na pewno Ichirou będzie miał coś do powiedzenia. Więc przypomniał sobie o czym zupełnie innym...
  - Jeszcze Kuroi? Właśnie sobie przypomniałem... A Akarui? Chyba go zgubiliśmy. W dodatku nie widzę nigdzie Terumi Hikariego, a zarzekał się, że również mamy się zobaczyć. Dobra, suszy mnie trochę, pijecie coś? - no i się zaczęło, białowłosy trochę pełen energii zaczął się rozglądać za jakimś kelnerem, kimkolwiek by zamówić na wstępie jakikolwiek trunek do picia. Nie musiał to być koniecznie teraz alkohol, ale nie śmie odmówić. Cóż, trzeba było trochę nawilżyć usta.

[Kuroi Kuma]

Piedestał sław czasami stał za wysoko dla śmiertelników - z tym twierdzeniem spotkał się już nie raz i doskonałym przykładem był Naoki, który miał obawy rozpocząć rozmowę z kimś dysponującym o wiele większą siłą. W czym był jednak problem? Ktoś o kimś słyszysz z opowieści, o jego dokonaniach wychodzących poza ludzkie myślenie sam staje się nieludzki, staje się kimś odrealnionym, spoza tego świata - niedostępnym równie mocno, co wytłumaczenie dziecku, że powinno iść już spać. Ta bariera była ogromna, człowiek czuł się przy niej mały, słaby. Ta jednak pozornie była silna, bowiem wystarczyło ją tylko nieco naruszyć, zadrzeć pazurem i rozpadała się na małe kawałeczki niczym tafla szkła. Tak wrażliwa, pusta, lecz nadal nie do przeskoczenia dla tych, którzy nie spróbują. Wszyscy byli ludźmi, mieli ludzkie problemy, ludzkie odczucia, te dobre i te złe, mogli się od siebie różnić wyglądem czy charakterem, lecz koniec końców wszyscy byli tym samym.
-W takim razie musisz się postarać dosyć mocno moja droga - puścił jej oczko, gdy ta podjęła decyzję. Ten pozwolił sobie jeszcze jednak na chwilę poleniuchowania w wodzie - skoro już tutaj był, to czemu miał tak szybko opuszczać owe miejsce? Najwyżej Shino na niego poczeka, nie było większych powodów do pośpiechu. Czas był względny panowie i panie, a momentami wydawał się szaleć jak Kjudasz na czaciku. Niestety nie miał całego dnia, a z całą pewnością w innych okolicznościach chętnie by tutaj go spędził. Może następnego dnia, lub jeszcze kolejnego? W końcu zmusił się do tego, by opuścić basen i ponownie oczyścić swoje ciało, oblać je kubłem zimnej wody, która pobudziła go natychmiastowo. Po tym nie można już być leniwym, rozespanym, najlepszy sposób na pobudkę. Ubrał, się, zebrał swoje graty, których trochę jednak było, a nigdy nie wiesz kiedy co się przyda. Dziewczyna czekała już na niego na zewnątrz, w masce na twarzy. Wyszedł z Ryokanu i udał się na miejsce, wyznaczone przez Seinara.
Stanął przed Ryokanem, w sumie lokacja była na tyle dobra, że także miał tutaj swój pokój do końca turnieju, więc mógł po wszystkim na spokojnie się przekimać. Otworzył drzwi, wszedł do sali, w której znajdowała się już pozostała trójka. Na kogoś jeszcze czekali, ktoś jeszcze miał dołączyć? Obstawiał że blondynka będzie stała przy jego boku w ciszy, przynajmniej przez jakiś czas, tak na wszelki wypadek, ale kto by tam ją wiedział. Obiło mu się o uszy, że miał się zjawić jeszcze Akarui, był zainteresowany Klepsydrą, czy jednak nie zdecydował się przyjść, czy może miał coś ważniejszego do zrobienia? Staruszek uśmiechnął się do obecnych.
-Dobry - skinął głową na przywitanie, po czym przeniósł wzrok na białowłosego -Młody, jak mogłeś tak zostawić damę samą? Nieładnie, oj nieładnie - pokręcił paluszkiem pouczając młodszego shinobiego, lecz zaraz podszedł do niego i wystawił ku niemu dłoń na przywitanie. Czy tylko Kumie się wydawało, czy to właśnie z ze swoim przeciwieństwem nawiązał najlepszy kontakt? Alkohol łączy, a nie dzieli moi drodzy! Nadal jednak zastanawiał się po co im taka wielka sala. Obecnie była czwórka ludzi, plus jeden rodzynek, który początkowo nie miał się tutaj znaleźć. Skierował swój wzrok na Ocira, a ręką wskazał na dziewczynę.
-Shino, moja towarzyszka w podróży że tak powiem - jakby nie patrzeć to on tutaj miał ogarniać tą bandę Bydlaków.

[Ichirou]

W ekspresowym tempie załatwił rzekomo ważną, a w rzeczywistości zupełnie błahą sprawę, a potem zwinął się z lokalu z – być może – przyszłym kompanem w zdobywaniu świata shinobi. Prośbę Seiren ulokował gdzieś tam w odmętach pamięci, ale prawdę mówiąc temat nie był dla niego priorytetowy. Wspomni o tej siksie z psiakiem, jeżeli pojawi się okazja i nie zapomni do tego czasu. Nie czuł się jednak w żaden sposób zobowiązany do spełniania zachcianek całkowicie obcej mu osoby. Na podobnej zasadzie mógłby przecież załatwiać spotkania jakimś niedoświadczonym wojakom, którzy po popisie Seinara na arenie zapragnęli poznać sekret jego wielkiej krzepy.
- Shiro Usagi, tam się zatrzymaliśmy. O ile nie załatwia jakichś formalności z liderem, to zdaje mi się, że powinien tam być - oznajmił spokojnie, pokonując kolejne uliczki Watarimono i zmierzając do wspomnianego ryokanu.
Kilka chwil później znaleźli się na miejscu. Uważne rozejrzenie się po głównej sali lokalu pozwoliło wychwycić siedzącego przy jednym ze stolików Pasterza z Teiz.
- Już szogun, czy jeszcze nie szogun? - zagaił na powitanie, kiedy podeszli do jego stolika. - Ładnie go tam pokiereszowałeś, ale słabo, że się po tym poddał. No i swoją drogą, to jakieś głupie te zasady pojedynku. Wy tak zawsze walczycie? – Westchnął cicho, a potem założył ręce na klatce piersiowej, które właściwie po dwóch chwilach rozplótł na nowo, by ręką wskazać w kierunku wejścia, w którym pojawił się Kuroi.
- O dziadku mowa. Ma gość wyczucie czasu - skomentował, a potem pozwolił pozostałym na krótką wymianę zdań, w międzyczasie lustrując bursztynowymi oczyma towarzyszkę staruszka. Kolejna siksa w jego towarzystwie w tak krótkim czasie. Czyżby dopiero na starość pojawiło się u niego zainteresowanie laskami, czy po prostu Ichirou do tej pory nie dostrzegł amanta w starszym krewniaku?
- Ichirou, chociaż nie wiem, czy muszę się przedstawiać - rzucił swobodnie, a potem przechylił głowę na bok, zerkając dziewczynie przez ramię. - Co nosisz w tej gurdzie? - zapytał, bo oczywiście pierwszą rzeczą, która przychodziła na myśl, była przynależność do rodu Sabaku. Dziewucha był co prawda zbyt blada jak na Samotne Wydmy, ale wbrew pozorom zdarzały się takie płatki śniegu na pustyni jak chociażby sam Jou, lider klanu.
- No to właściwie jeszcze Hikari. No i Akarui też podobno miał mi coś ciekawego do przekazania. Możemy tu małą chwilę poczekać, bo Siwy już rozgląda się za czarką, a potem rozejrzymy się za pozostałymi i wyruszymy do posiadłości naszego dzielnego włócznika. Pasuje wam? No, to ja zaraz wracam, bo zostawiłem na górze jakieś klamoty i ciuszki. Jak coś zamawiacie, to weźcie i dla mnie. Albo po prostu weźcie coś na drogę – oznajmił zebranym, a potem odszedł bez oczekiwania na jakiekolwiek potwierdzenia. Wpadł do wynajętej na czas turnieju kwatery, zgarnął stamtąd swoje rzeczy, a przy okazji odnalazł coś, co wcześniej musiało mu umknąć – jakiś list. Jak się okazało, adresatką była Asaka, która chciała sprecyzować ostatnie nieporozumienia. Pobieżnie zapoznał się z treścią, bo wiadomość była niesamowicie długa, a potem wsadził liścik do kieszeni. Później zszedł na dół i wrócił do reszty gromady. Jeśli zamierzali już opuścić lokal, to wylazł wraz z nimi, a jeśli siedzieli jeszcze chwilkę, to dosiadł się do stolika.

[Akarui]

Słodko-gorzki smak pożegnania... Ostry smak nowej przygody!

Robiło się późno. Ciszę tego wieczora przerwało na chwilę jedynie skromne mamrotanie przez sen Ryujina, gdy ten przekręcał się z jednego boku na drugi. Ruch ten jednak przerwał bezruch, który pojawił się między matką malucha a jego nowym wujaszkiem. Ta chwila, podczas której oboje mieli czas na przemyślenie swoich wcześniejszych opowieści, była potrzebna obojgu. Wszystko po to, by niespiesznie wyciągnąć potrzebne im wnioski. By zrozumieć, kim jest ich rozmówca. Cała sytuacja związana z porwaniem, torturami i innymi rzeczami, o których szkoda mówić, mocno poruszyła Akarui'ego. Dowiedział się rzeczy, o które w życiu nie śmiałby spytać. Z drugiej strony jednak sam pokazał się od strony, której nie znał praktycznie nikt.

Ta ukryta strona medyka nie wzbudziła jednak w kobiecie odrazy, a raczej coś na wzór zachwytu. Chciała dotknąć odkrytej protezy, a Tozawa nie protestował, nawet przybliżył do niej dłoń. Sam i tak nie miał w niej czucia. Jej ruchy, takie naturalne i ludzkie, to wszystko podchodziło pod przyzwyczajenie, pamięć ruchową. I mimo, że Sagisa uznawała ją za piękną, Akarui tak nie uważał. Była namiastką normalności, zwykłą podróbą. Po prawdzie został tylko ból. Nie chciał jednak o tym mówić, bo nie na tym należało się skupić.

Płomiennowłosa konstruowała kolejne kontrargumenty, próbując zaprzeczyć wszystkiemu, co złego o sobie mówił lalkarz. I w tej chwili nie było ważne, czy się z nią zgadzał, czy też nie. Ważniejsze było co innego: - Widzisz, Saga-chan? Ja też nie widzę Cię przez pryzmat Twojej przeszłości, choćby była mroczna i straszna. Nie boję się jej, tak jak Ty mojej. Określasz się jako samotna matka z dzieckiem, zapominając o tym jak jesteś odważna, silna, mądra, jakie szczytne wartości starasz się wpoić swojemu synowi, by sam był dobrym człowiekiem w przyszłości. Podziwiam Ciebie i Twoją wytrwałość.

Kobieta kończyła wiązać bandaż, a mężczyzna wyliczał jej zalety, których wydawała się nie dostrzegać. Gdy jednak ta na chwilę zastygła przy łokciu, a jej palce wiążąc ostatni supełek musnęły jego własne, organiczne ramię, gdy poczuł jej dotyk, aż musiał wciągnąć ciut więcej powietrza. Zamilkł, podnosząc wzrok ze swojej protezy na te stalowe oczęta. Znów poczuł, jakby zaraz miał utonąć. Szczególnie, gdy i one były skupione na Tozawie. Sagisa mrugnęła, co i medykowi na moment wróciło trzeźwość umysłu. Dalej trzymała jego lewe przedramię, więc ten uniósł prawe, drapiąc się po potylicy i dość cicho i niepewnie powiedział: - Wiesz... Chyba na mnie pora... Nie skończył jednak zdania, gdy płomiennowłosa zarzuciła na niego swoje ramiona, przytulając się mocno do jego ciała. Poczuł jej ciepło, zapach jej włosów i dopiero po chwili zorientował się, że również i on ją obejmuje, przyciskając do siebie dziewczynę rozwartymi dłońmi. Zamknął oczy i chciał, by chwila była wieczna. Niestety, nie była.

Sagisa puściła go. Dopiero ten ruch wybudził Akarui'ego z czegoś na kształt transu. Zatrzymał dłonie na jej talii, gdy jej spoczęły na barkach medyka. Wtedy też ich oczy znów się spotkały, usłyszał jej szept, zobaczył jej uśmiech.. Odwzajemnił ten uśmiech, choć u obojga nie był tak szczery, jak być powinien. Potem krótko odpowiedział: - N... Nie... Chętnie bym został dłużej, ale i Tobie należy się odpoczynek... A potem lekko się zaśmiał razem z nią, odpowiadając: - Zrobię co w mojej mocy, Saga-chan. Oboje się podnieśli ze swoich krzeseł, wciąż będąc w kontakcie. Jakby się bali rozłąki. Jakby ta nigdy nie miała wrócić. Dziewczyna zaczesała opadnięty włos za ucho, żegnając Tozawę, lecz zanim ten zdążył cokolwiek odpowiedzieć, jej usta znalazły swoje miejsce na wargach medyka.

To była krótka chwila, ledwie sekunda, jednak w głowach tej dwójki trwała wieczność i powinna trwać kolejną. To poczucie bliskości, ciepła drugiej osoby, tego spokoju i zrozumienia... Akarui poczuł, że to mogłoby być jego życie. A potem do niego dotarło, że jednocześnie nie może nim być. Zamknięte oczy pomogły w skupieniu się na momencie, jednak ten skończył się tak szybko, jak się zaczął. Otworzył oczy, by znów spojrzeć na Uchihę. Ich wzrok spotkał się dosłownie na ułamek sekundy, po którym dziewczyna spuściła głowę, zdjęła swoje ramiona z szyi medyka, odsunęła się o krok, powtórzyła swoje pożegnanie i schowała za przesuwnymi drzwiami łazienki. A biedny medyk stał dalej jak wryty, na środku pokoju, odprowadzając stalowooką wzrokiem.

Gdy drzwi do łazienki się zatrzasnęły, medyk oparł się o stół czując, jakby nogi zaraz miały mu odmówić posłuszeństwa. Odetchnął parę razy i gdy w końcu poczuł się na siłach, wyprostował się, rozglądając po pokoju. Ryujin dalej spał. Zbliżył się do chłopca, klęknął przy jego łóżku i zaczesał grzywkę z czoła, by ta nie nachodziła na powieki. Poprawił delikatnie kołdrę i wyszedł cicho zamykając za sobą drzwi. Znów stracił ją z oczu...

Zszedł na dół, cały czas będąc myślami gdzieś indziej. W przeciągu czterech lat spotkał Sagise dwukrotnie, jednak za każdym razem jego uczucia były w lekkiej rozsypce. Serce pokazywało mu rzeczy, o których na co dzień całkowicie zapomniał, odsunął na skraj świadomości, by nie burzyć jego porządku rzeczy. Miał przecież tyle do zrobienia. Zatrzymał się na jednym schodku, uderzając lekko swoje policzki otwartymi dłońmi. Skup się! - krzyknął do siebie w myślach. Turniej miał się dziś już kończyć, więc Klepsydra miała się gdzieś zgromadzić! Tylko gdzie? Akarui nie zna Watarimono, z nikim wcześniej się nie umawiał. Kyoushi zniknął z jego oczu prawie dwa dni temu. Nie widział też Ichirou, a Seinaru błysnął mu tylko na jednej z aren, gdzie grał rolę sędziego. Gdzie ich wszystkich szukać? Ile czasu może mu to zająć? W tym czasie przecież jego znajomi mogą już zaplanować swoje kolejne kroki i opuścić Yinzin!

Myśląc o tym, co powinien dalej zrobić, masując jednocześnie swoje policzki i patrząc pod nogi, usłyszał znajome głosy. Jakie szczęście trzeba mieć, żeby w całej osadzie znaleźć się w tym samym miejscu co reszta ekipy? Los się do Akarui'ego uśmiechnął, więc i on odwzajemnił ten uśmiech, podchodząc do stolika z siedzącymi przy nim znajomymi. Był tu już przyjaciel medyka, Kyoushi, Książę Pustyni Ichirou, przyszły szogun Seinaru i staruszek Kuroi z jakąś nieznajomą. Podszedł od strony białowłosego Uchihy klepiąc go po barku i mówiąc do wszystkich: - Hej hej, dużo mnie ominęło? Wyszedłem przy półfinałach... Po czym zwrócił się do zamaskowanej dziewczyny: - Tozawa Akarui, miło mi poznać! Mimo, że był w towarzystwie, nie udzielał się zbytnio. Mógł zdawać się nieobecny, szczególnie Kyoushi'emu, który znał mężczyznę najlepiej.

[Sagisa]

Sama nie wiedziała, jak to się dzieje, że we własnym towarzystwie nagle zaczęli odsłaniać przed sobą duszę. Nigdy nikomu nie mówiła, że przechodziła traumę, że próbowała zabić się na wieść o dziecku tropiciela, nie tylko siebie w sumie. Ale chyba też pierwszy raz mówiąc o Tensie, nie nazywała jej siostrą, nie mówiła "nee-san". Określała ją jej własnym imieniem, tak po prostu. Może więc wcześniej nie znalazła osoby, przed którą mogłaby się aż tak odsłonić? Po śmierci jasnowłosej przecież nie miała nikogo, z kim tak właściwie mogła szczerze porozmawiać o wszystkim i niczym jednocześnie. I chyba właśnie kogoś takiego znalazła.
Opowiedziała mu swoją historię. Nie z jakimiś wypucowanymi szczegółami, ale w wersji przystępnej tak, że wiedział, co przeszła i z czym się zmagała. A wszystko po to, by na koniec przepraszać za zalanie go własnymi wynurzeniami, bo przecież kogo to właściwie obchodzi? Miała Ryujina i tylko jego jednego dane jej będzie mieć na pewno. Nie spodziewała się, by po powrocie do Sogen znalazł się dla niej kandydat na męża. Nawet takowego nie chciała. Bo co mogłaby mu dać? Spojrzała nieco zdziwiona na dłoń, którą przykrył jej własną, i uniosła pytające spojrzenie. Zdziwiła się jeszcze bardziej, gdy zaczął odwiązywać bandaż. Wtedy jednak z jego ust popłynęły słowa. Tym razem to on chciał jej przedstawić własną historię.
Kochliwy, co? Ona za to była psotnicą, kawalarzem znanym w niemal całym Kotei. Mała psotna płomiennowłosa dziewczynka, której wszędzie było pełno. Ale to również był tylko wstęp do opowieści. Akarui wspomniał o Festiwalu Radości, na którym stracił ojca. Ile ona wtedy miała? Niespełna dziesięć lat? Teraz wyraźnie uświadomiła sobie różnicę wieku między nimi, wystarczyło policzyć daty. Ale przecież nie o to chodziło, prawda? Obserwowała jego ruchy, gdy odwiązywał bandaż, opowiadając o swojej obecności na Pustynnym Pogromie. I wtedy ją pokazał. Jej po przygodzie z Kazuo została siateczka raitonowych blizn na szyi, dekolcie, ramionach - a jemu? Po Piaskowych Filarach został bez ręki. Przyglądała się rzeźbieniom, uświadamiając sobie, że już widziała podobny twór. Wyrzeźbione w drewnie ciało złożone w trumnie, idealnie odwzorowane, z mnóstwem detali. Istne arcydzieło. Wyciągnęła do niego rękę, zawahała się jednak, unosząc nań spojrzenie, jakby pytała, czy może. A potem dotknęła opuszkami palców gładkiego drewna, przesuwając po nim delikatnym ruchem.
- Jest... piękna... - szepnęła tylko, on zaś kontynuował. Mówił o zmianie, nowych celach, chęci ratowania innych, długu, jaki musi spełnić. Rozumiała go, aż za dobrze go rozumiała. Jej misja ograniczała się do jednej osoby, którą chciała chronić przed krzywdą, jego - wszystkich, którym da się pomóc. Odchrząknęła lekko, gdy podał jej zwinięty bandaż, zaraz potem wstała, by przysiąść naprzeciwko niego i zabrać się za owijanie białego materiału wokół protezy. Nie odzywała się, skupiając większość uwagi na wykonywanej czynności. Palce zwinnie przepływały to w jedną, to w drugą, oplatając każdy skrawek rzeźbionego przedramienia tak, by nie miał możliwości poluzować się przy bardziej nagłych ruchach. Powstałą ciszę przerwał medyk, ale nawet wtedy nie podniosła spojrzenia skupiona na tym, co robi.
- Wcale nie jesteś wybrakowany, a twoja misja urojona. To szczytny cel, na który nie każdego stać - wtrąciła cicho, ale nie nachalnie, pozwalając na swobodne kontynuowanie wypowiedzi. Gdy jednak wspomniał o niej i Ryujinie, zastygła w bezruchu, choć została jej w rękach końcówka bandaża. Ostatni ruch, mocowanie i gotowe. Uniosła spojrzenie akurat w chwili, gdy i on na nią spojrzał, więc widziała teraz wyraźnie czerwień jego oczu, on zaś stal jej własnych.
Iskra. To jedno słowo wręcz huczało jej w głowie, inicjując istny tajfun myśli. Tajfun, w którym nie była w stanie się rozeznać. On był iskrą, którą odkrył przed nią ten turniej, ona i Ryujin okazywali się jego iskrami. Dwie wielkie iskry i jedna mała, teraz, w jednym pomieszczeniu. A już ta jedna wystarczyła do zaprószenia ognia i zapoczątkowania pożaru. Pożaru, który trawił jej umysł, odbierając możliwość myślenia. Jej spojrzenie stało się dziwnie nieobecne. Patrzyła, ale zdawała się nie widzieć, nie dostrzegać tego, co miała przed sobą. A miała... jego. Mężczyznę, którego spotkała po czterech długich latach, który samą swoją obecnością koił jej duszę, przyozdabiał twarz uśmiechem. Nie wiedziała, dlaczego tak się dzieje, albo raczej nie umiała tego pojąć. Wiedza to jedno, rozumienie - to zupełnie inna kwestia. A dudniące pod żebrami serce, to samo, które pompuje z mocą krew w jej żyłach, krew, która z każdą chwilą coraz bardziej uderza do głowy, wcale nie pomagało w skupieniu. Wręcz przeciwnie, cholernie przeszkadzało. Sama nie wiedziała, kiedy palce dokończyły wiązanie bandaża, robiły to bezwiednie a jednak skutecznie. I tam zostały, na tym przedramieniu pozbawionym nerwów, żył, czy skóry. A jej wcale nie przeszkadzało, że nie wyczuje pod palcami mięśni i ścięgien. To był tylko mały szczegół, nic nieznaczący element całości, a to właśnie ta całość była ważna. Ważna dla niej.
Mrugnęła, na powrót ogniskując wzrok na jego uśmiechniętej twarzy. I nagle zachciało jej się krzyczeć. Wiedziała, że on zaraz wyjdzie, a bardzo tego nie chciała. Uniosła się delikatnie, odrywając dłonie od drewnianej protezy, moment później zaś zamknęła mężczyznę w szczelnym uścisku, z którego zdawała się go nigdy już nie wypuścić. "Zostań, nie zostawiaj mnie" - krzyczały jej myśli, cisnąc się na usta, ale zdusiła je w zarodku, zagryzając przy tym wargę. Nie mogła go na siłę zatrzymać, oboje wszak byli wolnymi ludźmi. Nie chciała trzymać go w złotej klatce, jak Tensa próbowała uczynić z nią samą. Byle zachować bezpieczeństwo bliskiej osoby. Potrzebowała dłuższej chwili, żeby opanować ten ognisty tajfun w głowie, potem zaczęła się rozluźniać, aż w końcu odetchnęła głębiej, odsuwając się nieco, choć jej dłonie nie oderwały się od jego barków.
- Przepraszam, robi się późno, a ja niepotrzebnie cię zatrzymuję - szepnęła, unosząc na niego spojrzenie, a jej twarz przyozdobił delikatny uśmiech. - Mam nadzieję, że nie będę musiała czekać kolejnych czterech lat do naszego następnego spotkania.
Zaśmiała się cicho. Prosty żart dla rozładowania atmosfery to była raczej taktyka Tozawy, ale i jej się teraz przydała. Uśmiechnęła się już nieco raźniej, pogodniej, wstając powoli, by i medykowi pomóc z podniesieniem się. Stanęła przed nim, wpatrując się przez dłuższą chwilę w jego krwiste tęczówki. Bardziej ogniste niż krwiożercze. Odruchowo zaczesała dłonią włosy do tyłu, upewniając się, że żaden nieproszony kosmyk nagle nie przeskoczy do przodu.
- No to... dobranoc, Akarui-san - rzekła tylko, nim jednak zdążył odpowiedzieć, skróciła i tak niewielki dystans, na krótki moment łącząc jego usta z własnymi. Spuściła wzrok, nie chcąc widzieć wyrazu jego twarzy po tym jakże śmiałym akcie, jakiego właśnie się dopuściła. Odstąpiła o krok, potem następny.
- Dobranoc - powtórzyła jeszcze, moment później kierując szybkie kroki w stronę pomieszczenia z łazienką. Weszła tam czym prędzej, zasuwając za sobą panele, i odetchnęła głębiej, opierając czoło na drewnie.
Trwała tak, nasłuchując, wyczekując tego momentu, w którym brunet pożegna się i wyjdzie. Walczyła z nieodpartą pokusą, by wybiec za nim i go zatrzymać. Właśnie dlatego zamknęła się w łazience - by odizolować się od medyka, nie pozwolić sobie ingerować w jego wyjście. Odetchnęła głębiej, gdy wreszcie usłyszała zasuwane panele, by móc zająć się sobą. Przepłukała twarz, względnie się ogarnęła, a wszystko po to, by po kilku minutach wylądować w ciepłej pościeli niedaleko śpiącego Ryujina. Przejechała delikatnie kciukiem po własnych wargach, uśmiechając się delikatnie, i zamknęła oczy. Nie żałowała niczego.

[Hikari]

Wychodząc z trybun nawet gdyby chciał to udanie się na spotkanie klepsydry wcale nie było takie proste. Seinaru zaprosił go do swojej chałupy, ale nie powiedział ani o spotkaniu wcześniej w karczmie, ani gdzie znajduje się jego mieszkanie. Wymaganie przybycia od Hikariego jest niemalże niemożliwe, ale cuda się zdarzają szczególnie gdy ten przechodząc się po mieście usłyszał jak ktoś mówił, że Ichirou przechodził tędy minutę, dwie temu. Po zapytaniu się o kierunek szybko go podgonił, a później wypatrzeć kolesia tak obwieszonego złotem nie było problemem jeszcze w towarzystwie białowłosego. Szedł chwilę za nimi, aż doszedł do Shiro Usagi, gdzie obaj weszli do środka. Wiedząc gdzie przebywają odszedł w boczną uliczkę gryząc się z myślami. Po kilku minutach zdecydował się do nich dołączyć więc udał się do środka gdzie wypatrzył gromadkę małą przy stole. Z osób zebranych nie poznał wcześniej tylko jedynej dziewczyny w towarzystwie oraz czerwonookiego mężczyzny.
- Mam nadzieję długo nie czekaliście. Hikari Terumi, miło mi.
Przedstawił się dwójce nawiązując kontakt wzrokowy z uniesioną otwartą dłonią, a następnie znalazł dla siebie miejsce aby usiąść. Władca piasku z samurajem zebrali tutaj łącznie siedem osób, gdyby wszyscy chcieli dołączyć mógłby to uznać za dobry start. Obecnie trzeba Yogańczyka odliczyć, bo nie czuje się przekonany do pomysłu starego przyjaciela. Od początku posiadał wątpliwości, a te podczas turnieju tylko się powiększyły. Oczywiście nie skreślał jeszcze projektu z góry skoro się pojawił na spotkaniu, posiadał najzwyczajniej sceptyczne nastawienie. Nie oznaczało to całkowity brak współpracy, mieli kilka tematów do omówienia.
- Myślałem, że mamy się spotkać u Seinaru.
Wypomniał niedoinformowanie go, jednocześnie chcąc poznać plan na wieczór. Gdyby zamierzali zostać w Ryokanie musiał zamówić jakieś sake. W innym przypadku będzie liczył na gospodarza imprezy, takowego brak prawdopodobnie byłby zniewagą, której nie wybaczy. Wszedłby drzwiami, a wyszedł oknem zamiast czekać na rozwinięcie sytuacji. Dopiero co przyszedł pomijając początek.