Ryokan Shiro Usagi

[Sagisa]

Szli we trójkę ulicami Watarimono. Początkowo Ryujin ciągnął za sobą ich oboje, potem jednak coś go zainteresowało i puścił, podbiegając do jakiegoś straganu z pamiątkami. Saga poprawiła na plecach kwieciste haori, które dostała od sędziego po swojej ostatnie walce. Czuła, jak chłód wdziera się jej pod skórę, mrożąc do kości, nie narzekała jednak. Zapłaciła sklepikarzowi za jakiś drobny upominek, który mały koniecznie chciał dostać, wręcz błagając ją o zakup. Nie zwróciła większej uwagi na to, co to właściwie było. Jakaś figurka, ale co przedstawiała? Nie miała pojęcia.
W końcu doszli do tej ścieżki na uboczu, kierując się już bezpośrednio na teren ryokanu. Wchodząc do budynku, Saga poczuła wyraźne ciepło bijące z wnętrza i... kichnęła. Otarła naprędce usta i noc, wstrzymując na moment oddech, by znów nie kichnąć. Westchnęła po wszystkim i podeszła zaraz do recepcji, od razu zamawiając zieloną herbatę. Musiała się najpierw ogarnąć, potem będą mogli w spokoju zjeść coś sycącego.
- Zamówcie coś do stolika, pójdę się tylko wysuszyć i przebrać - zwróciła się do Tozawy, zaraz też tarmosząc ciemne włoski syna. - Bądź grzeczny, łobuziaku.
- Ja zawsze jestem grzeczny, oka-chan! - stwierdził z lekkim wyrzutem chłopiec, zaraz jednak się uśmiechnął. - Tylko wracaj szybko, dobrze?
- Hai, hai~~ - odpowiedziała z krótkim machnięciem dłonią, po czym udała się do pokoju.
Zamknąwszy za sobą przejście, zaczęła zrzucać z siebie przesiąknięte wodą ubrania, które zaraz rozwiesiła. Z torby, którą miała przy posłaniu, wyciągnęła czystą białą koszulę, ciemne spodnie i bieliznę, kierując się następnie do małej łazienki. Spłukała z siebie brud areny, krzywiąc się lekko przy kontakcie skóry z zimną wodą, na koniec zaś wytarła się dokładnie i ubrała. Przesuszyła względnie włosy ręcznikiem, rozczesała je i spięła lekko rzemieniem tak, by nie przeszkadzały, ale jednocześnie miały na tyle swobody, by się dosuszyć na powietrzu. Odłożyła jeszcze kabury, do paska przytraczając tylko torbę na biodro, i tak przyszykowana wyszła z pokoju, idąc już bezpośrednio do sali jadalnej. Przed samym wejściem zahaczyła jeszcze ekspedientkę i poprosiła o butelkę sake, potem zaś starała się wypatrzyć, przy którym stoliku siedzą Akarui i Ryujin, i tam właśnie podeszła, zajmując wolne miejsce.
- To co zjemy? - spytała medyka, uśmiechając się delikatnie.

[Akarui]

Coś zjeść, może się napić, na pewno spać...

Bo po cóż innego idzie się do ryokanu?

Malec był tak pobudzony informacją o tym, że gdzieś tam czeka na niego słodkie dango, że kolejnym swoim gestem bardzo zaskoczył samego medyka. Złapał go bowiem za rękę. Tak samo jak Sagę? Trochę go to zbiło z tropu, ale co miał zrobić? Chwycił chłopaka tak samo, przecież go nie puści, nie chce wywoływać jakichś złych reakcji. W milczeniu, lecz z uśmiechem na ustach, podążył za Ryujinem i Sagisą do ryokanu, w którym się zatrzymali. Zerknął też na nią. Ona na niego. By podzielić się tym niezręcznym, aczkolwiek szczerym uśmiechem. Idąc tak, ciągnięci przez malca, wyglądali jak...

Ryokan pod Białym Królikiem, bardzo wdzięczna nazwa. Akarui'ego cieszyło to, że był oddalony od głównych ulic Watarimono, bardziej na uboczu, choć nie tak daleko od samej areny. Tu też przy recepcji się rozdzielili. Zrozumiałym było, że Sagisa musi się przynajmniej wysuszyć i przebrać. Ale żeby kolejny raz zostawiać mężczyźnie swojego synka pod opieką? No nic, raz dał radę, może uda się i drugi? Teraz poziom zadania rósł. Chłopiec był całkiem przytomny.

Spojrzał w te dwukolorowe oczka wpatrzone w samego Tozawę i próbował z nich wyczytać myśli chłopca. Ten obracał w rękach wcześniej kupioną zabawkę i chyba sam też czekał na kolejny ruch mężczyzny. Cóż, trzeba się zachować jak ten dorosły. Schylił się do chłopaka, wyciągnął ku niemu rękę i śpiewnie rzekł: - To jak Ryujin-kun, pójdziemy zająć mamie miejsce? Chłopak radośnie kiwnął głową i podał swoja malutką rączkę medykowi. Ruszyli razem, by znaleźć jakiś miły stolik w części jadalnej.

Szybko znalazł się jeden wolny stolik w sam raz dla trójki, a nawet i czwórki, gdyby jeszcze chciała do nich dołączyć Aira. Jeszcze szybciej podeszła obsługa chcąca przyjąć zamówienie. Akarui jeszcze nie wiedział, czy chłopak wszystko je, czy można mu już teraz zamówić dango, czy ma zjeść najpierw coś innego. Wolał więc się wstrzymać z większym zaleceniem, więc zamówił tylko zieloną herbatę dla wszystkich obiecując małemu, że kupią dango bądź coś innego jak tylko wróci mama.

Długo nie musieli czekać. Sagisa również szybko ich znalazła. Zastała ich bawiących się razem nowo zakupioną zabawką, która przepychali między sobą po stole, gdzie z boku już stała herbatka. Na pytanie płomiennowłosej medyk przytrzymał zabawkę i spojrzał na nią. Nie wyglądało to zbyt dobrze, blada, z rumieńcami na policzkach, z zaczerwienionym noskiem i przeszklonymi oczami. Na jej pytanie padła wyraźna odpowiedź od strony medyka: - Dla Ciebie? Na pewno gorące i tłuściutkie ramen, na rozgrzanie. I ja też chyba zamówię. Na razie mamy zieloną herbatę, pij, póki ciepła! Gdy ta usiadła, dodał: - Nie zamawiałem na razie dango. I nigdzie nie widzę Airy... Wrócił do zabawy z siedzącym naprzeciw niego chłopakiem, jednak nadal rozmawiał z jego mamą: - Jak się czujesz?

[Sagisa]

Ryujin nie miał oporów, by zostać sam na sam z Tozawą. W końcu był on znajomym mamy, ponadto - mama się przy nim uśmiechała, a nie robiła tego często. Czy więc ktoś taki mógł być złym człowiekiem? Oczywiście, że nie! Odprowadził zatem wzrokiem płomiennowłosą, która zaraz zniknęła w pokoju, a potem uśmiechnął się do medyka i przytaknął. Trzymając w jednej ręce drewnianą figurkę galopującego konia, drugą pochwycił wyciągniętą w jego stronę dłoń i razem poszli szukać wolnego stolika.
- Akarui-san, bardzo lubi pan moją oka-chan? - spytał nagle chłopiec, gdy już zajęli miejsce. - Ona chyba nie ma dużo znajomych, poznałem tylko panią Airę i pana samuraja Hayamiego, ale mama tylko przy panu się uśmiecha.
Mężczyzna zamówił zieloną herbatę, z większym zamówieniem czekając na powrót Sagisy. Brunecik nie miał żalu, że nie dostanie swojego dango od razu. Mama zawsze powtarzała, że słodkie je się na deser, czyli najpierw trzeba zjeść coś innego. Nie wiedział, jakie pyszności można tu dostać, a przecież to mama ostatnio zamawiała. On jeszcze nie umiał za dobrze czytać, więc musiał się zdać na dorosłych w tej sprawie. By umilić sobie oczekiwanie, zaczął galopować konikiem z jednego końca stołu do drugiego, po chwili zaś również Tozawa dołączył do zabawy i tak oto figurka przechodziła z rąk do rąk. Konik galopował już dosłownie po całym stole, gdy przyniesiono herbatę, to jednak nie przeszkodziło w wyimaginowanych wyścigach z przeszkodami.
Taką scenę zastała Sagisa, gdy już wreszcie się ogarnęła i dołączyła do nich w sali jadalnej. Uśmiechnęła się pod nosem, w końcu mały był zadowolony i akurat nie na jej głowie. Nie miała pojęcia, czy w aktualnym stanie zniosłaby kaskadę ewentualnych pytań na tematy wszelakie. Wciąż jeszcze czuła ten pulsujący ból głowy, choć może obędzie się bez kichania. Podeszła bliżej i usiadła.
- O tak, mów mi więcej~~ - mruknęła rozmarzona, słysząc słowo "ramen". Ciepły posiłek z pewnością dobrze jej zrobi. Podobnie jak herbata, po którą sięgnęła, by nalać do pustych jeszcze naczynek i zaraz upić z własnego mały łyczek. - Aira raczej szybko do nas nie dołączy, zapewne teraz szuka Hayamiego. A dango...
- Dango będzie na deser! - zawołał mały, wchodząc jej w słowo, zaraz zgrabnie przekazując galopującego konika w ręce Tozawy. Saga tylko się uśmiechnęła.
- Tak, na deser - potwierdziła krótko, a słysząc pytanie, westchnęła. - Wyziębiona, z bólem głowy i ogólnym zmęczeniem? Średnio. Ale jakoś daję radę. Pewnie już się we mnie kluje jakieś choróbsko, więc ramen jak najbardziej wskazany.
- Jak poproszę o smażoną rybkę to pan Rekin nie przyjdzie, żeby mnie zjeść, prawda? - spytał nagle Ryujin, na moment zatrzymując w ręku zabawkę. - Bo ja chętnie spróbuję rybki.
- Pan Rekin cię nie zje, spokojnie. Zaraz domówimy dla ciebie rybkę i miskę ryżu do tego, dobrze?
Brunecik tylko przytaknął, przekazując konika dalej, a Saga westchnęła, dłonią rozmasowując kark. Powoli zaczynała odczuwać ból w mięśniach, a to niechybnie zwiastowało przeziębienie czy inne coś. Znów upiła łyk herbaty, a ciepło cieczy zaczęło powoli rozchodzić się po jej wnętrzu. Tak, zdecydowanie dobrze jej robi ta herbatka, oj, tak~~

[Seinaru]

Wrócił do ryokanu, w którym zatrzymał się na czas turnieju. Szybko przemknął przez główną salę, zamówił sobie posiłek i napitek do pokoju i nie spędzając przy stoliku w restauracji ani minuty poszedł od razu "do siebie". Popołudnie i wieczór trzeciego dnia turnieju miał zamiar spędzić w tych czterech ścianach, nie wychodząc na zewnątrz. Poza tym, chciał spędzić chwilę na uporządkowaniu sobie ekwipunku i zorganizowaniu go w taki sposób, aby trochę powiększony nie stracił na swojej poręczności i funkcjonalności. Zanim jednak usiadł na spokojnie przy torbie i zwojach zdjął zbroję, umył się i posilił. Mimo że nie było aż tak ciężko, to sędziowanie dostarczyło mu sporej dawki emocji, które teraz chciał w samotności i spokoju odreagować. Gdy już tak się stało, spokojnie i metodycznie zabrał się do pracy, ciesząc się nowymi nabytkami, a niepotrzebne żelastwo popieczętował w zwojach na czarną godzinę.

  Ukryty tekst

[Seinaru]

  Ukryty tekst

[Seinaru]

  Ukryty tekst

[Akarui]

Lubię?

Śmiałość chłopaka była inspirująca. Nie zawahał się, chwycić za rękę medyka, którego spotkał ledwo dzień wcześniej. Nie bał się siedzieć w sali jadalnej mając tylko marionetkarza za znajoma twarz. Nie bał się rozłąki z mamą. Bawił się z nowo poznanym mężczyzną i grzecznie czekał na swoją mamę. Choć wcale nie w ciszy. Cóż, Ryujin jeszcze nie wiedział jak owijać temat w bawełnę, walił prosto z mostu i między oczy wszystko to, co mu leżało na serduszku. Tak jak teraz, pytając się o uczucia, jakie się pojawiają między dwojgiem dorosłych osób.

Na początku go trochę zatkało. Kiedyś, za młodu, mógłby o uczuciach rozmawiać godzinami. Stroił kolejne słowa w kolejne piórka, ubierał w epitety i inne środki stylistyczne, wszystko w celach podrywu. A teraz? Zatykało go przy jednej kobiecie. Chłopczyk jednak czekał na odpowiedź: - Ja... Jasne że tak, bardzo lubię! Reszta informacji była bardziej zastanawiająca. Osoby wymienione przez chłopaka można by zliczyć na palcach jednej ręki, i to dodając dorosłych, którzy opiekowali się maluchami na trybunach. A o jej uśmiechu... Przecież tak często się śmiała! Choć każda z tych sytuacji była właśnie w obecności Akarui'ego... - Jesteś pewien? Bo ja widziałem, jak się śmieje tez do Ciebie! Z resztą, w Sogen ani chybi czekają na nią jacyś przyjaciele. Wasi sąsiedzi może? Tak to mijał czas medykowi na rozmowie z małym, przeplatanym zabawą drewnianym konikiem. Aż nie wróciła Ona.

Wspólne ustalenie potraw na kolację przebiegło bardzo szybko, więc jak tylko Akarui zauważył kogoś z obsługi, natychmiast złożył zamówienie. Dwie miski ramen, smażona rybka z ryżem dla malucha i dango na deser. Sagisa w tym czasie zajęła miejsce obok synka, po przeciwnej stronie stołu. W międzyczasie rozwinęła się tez między synkiem i mamą ciekawa rozmowa dotycząca osoby trzeciej. Ze zdziwieniem na twarzy medyk spytał Płomiennowłosą: - Pan Rekin? Odebrał galopującego konika, sam chwilę nim pokłusował wzdłuż stołu, po czym stanął na jego tylnych kopytkach i dodał od siebie krótkie rżenie: - Iiihhhhaha, prrrrrch! Po czym podał figurkę chłopcu.

Medyk mógł się teraz lepiej przyjrzeć Sagisie. Te dwie walki kosztowały ją sporo energii, a dodając do tego wyziębienie organizmu przez wpadnięcie do lodowatej wody... Tozawa mógł zaobserwować, jak z minuty na minutę rozwija się w niej jakieś choróbsko. Najlepiej by było, gdyby dziewczyna wskoczyła do bani z gorącą wodą, trochę olejków aromatycznych, rumianek, mięta pieprzowa, imbir... Na razie jednak musi wystarczyć napar z zielonej herbaty i ramen. Podniósł rękę i wyciągnął ją do twarzy dziewczyny, chcąc dotknąć jej czoła. Musiał? Chyba nie. Stan Ori'ego przecież ocenił samą obserwacją. Wiec czemu teraz to zrobił? Takie pytanie nawet nie pojawiło się w jego głowie. Ważniejsze, czy Sagisa oprze swoje czoło o jego dłoń?

[Sagisa]

Ryujin był wesołym i bardzo otwartym chłopcem. Lubił zabawę i poznawanie nowych rzeczy, chłonął wszystko niczym gąbka wodę, czy więc dziwić mogło jego zachowanie? Jego umysł był czysty, niewinny, nieskażony, podobnie zresztą było z myślami, czynami i intencjami. Nie poznał jeszcze okrucieństwa świata, choć wiedział, że czasem ludziom dzieje się krzywda. Dlatego wszystko, co mówił czy robił, było tak bezpośrednie, jak tylko w przypadku tak młodego dziecka.
- Nie, nie nie. Uśmiechy do mnie to co innego, proszę pana - stwierdził z całą możliwą w jego przypadku powagą. - To zupełnie inny typ uśmiechu! Przy panu mamie aż oczy błyszczą! A co do znajomych... Oka-chan w ciągu ostatniego roku sama wychodziła tylko trenować. I to tylko, gdy w domu poza babcią był też dziadek. Babcia ciągle narzeka, że mama z nikim się nie spotyka, że... "nie wychodzi do ludzi", tak to powiedziała. Więc myślę, że jednak nie ma dużo przyjaciół.
Konik zgrabnie przeszedł z rąk do rąk, a mały cały czas śledził go wzrokiem. W tej chwili jednak wydawał się odrobinkę nieobecny, jakby coś zaprzątało jego myśli.
- W sumie nawet jak przyjechali pan Hayami i pani Aira, to mama się nie uśmiechała. Nie uśmiecha się nawet przy dziadkach, ale chyba nie wie, że to widzę. To, że gdy pojawiam się w zasięgu jej wzroku ja, to ona robi się radośniejsza, taka... mniej poważna - dodał jeszcze, by zaraz samemu się uśmiechnąć. - Umiem poznawać uśmiechy mamy, a każdy jest inny. Uśmiech oka-chan wydaje się smutny, gdy siedzi na cmentarzu przy cioci Tensie.
Tak, przy grobie bliskiej osoby raczej ciężko nie być smutnym, Ryujin zdawał sobie z tego sprawę. W prawdzie nie znał cioci, ale wiele o niej słyszał i wie, jak wyglądała. W końcu mama często ją rysowała w swoim notatniku, a mały lubił patrzeć na jej rysunki. Tylko mama nie lubiła, gdy ktokolwiek zaglądał do tego starego zeszyciku, dlatego niemal zawsze miała go blisko siebie.
Sagisa zgrabnie do nich dołączyła, wymieniając kilka zdań z Tozawą, a także samym brunecikiem. Zamówienie zostało złożone i właściwie zostawało tylko czekać, aż zostanie przygotowane. Na szczęście mieli herbatę, ciepłą i przyjemnie rozgrzewającą herbatę. W tej krótkiej rozmowie z Ryujinem padło jednak jedno określenie, które zainteresowało medyka - pan Rekin. Saga zaśmiała się lekko.
- Przed samym turniejem mały wypatrzył chłopaka z klanu Hoshigaki, który był dość charakterystyczny z wyglądu - wyjaśniła pokrótce z rozbawieniem w głosie. - No wiesz, skrzela, niebieskawa skóra, no jak ryba. I nazwał go panem Rekinem, wypytując, czy wyszedł z morza, żeby zjadać ludzi na wyspie.
- Pan Rekin walczył na arenie jak mama! - dodał z entuzjazmem chłopiec, galopując drewnianym konikiem. - Ale jak się zaczęło, to wszędzie było biało i nie wiem, co się z nim stało.
Płomiennowłosa tylko się uśmiechnęła, odgarniając maluchowi włosy z czoła. Zaraz potem sięgnęła po czarkę z herbatą, z której upiła kilka drobnych łyków. Ciecz rozgrzewała ją od środka, nie niwelowała jednak migreny i coraz wyraźniej objawiającego się bólu mięśni. Zdecydowanie coś ją brało, co do tego nie było wątpliwości. Rozmasowując kark, zauważyła, jak Akarui wyciąga do niej rękę, która ostatecznie powędrowała na czoło. Westchnęła, przymykając na moment powieki. Jego dłoń była tak przyjemnie ciepła i kojąca. Niemal zapomniała, jakie to uczucie, gdy ktoś się o ciebie troszczy. Tylko czy to był przejaw troski, czy może czysto medyczny odruch? Znów miała zostać jego pacjentką? To dziwne, ale ta myśl wcale jej nie przeszkadzała. Myśl, że Tozawa będzie gdzieś obok, co jakiś czas sprawdzając jej stan, pilnując, by zjadła gorący bulion, czy po prostu czuwając nad jej snem. On jeden był dla niej pełnym oparciem w Hanamurze, czy więc robiło to teraz jakąkolwiek różnicę? No właśnie, robiło?
Chciała tak zostać, zatrzymać tę chwilę na dłużej, czerpać z niej, ile tylko się dało. Czy takie pragnienia w odniesieniu do bliskości tego mężczyzny były stosowne? Był starszy, nie wiedziała dokładnie jak bardzo, ale różnica wieku była już widoczna przed czterema laty. Tylko że wtedy była jeszcze małolatą, niedługo zaś miała ukończyć dwudziesty drugi rok życia, a to plus siedzący obok chłopiec, którego osobiście wychowywała, świadczyło o jej dojrzałości. Teraz była kobietą, nie dzieckiem, tylko... czy ktokolwiek by ją zechciał? Samotną matkę, którą w osadzie uważa się bardziej za wdowę, choć żadnej przysięgi małżeńskiej nie składała? Może właśnie dlatego matka zaprzestała prób swatania jej? Bo nikt by jej nie chciał?
Nagły dreszcz przeszył jej ciało, aż się wzdrygnęła, odrywając od dłoni medyka. Nie powinna mieć takich myśli. Powinna się skupić tylko i wyłącznie na Ryujinie, jego wychowaniu, potrzebach, miłości. A jednak gdzieś z tyłu głowy miała świadomość, że maluch nie zapełni w całości wyrwy w jej sercu. Wyrwy, która została w niej po Hanamurze. Wiedziała, że nigdy więcej nie zobaczy już Tensy, a fakt, że nie były ze sobą spokrewnione, nic już właściwie nie znaczył. Mimo wszystko ten cichy głosik gdzieś wewnątrz próbował jej uświadomić, że do pełni szczęścia potrzeba jeszcze jednej osoby. Tylko czy on...
- Idzie rybka!~~ - zawołał melodyjnie Ryujin, a Saga otworzyła oczy. Rzeczywiście, obsługa przyniosła dwie miski ramenu, półmisek z rybą, miseczkę ryżu, talerz z dango, a także... buteleczkę sake i dwie czarki? No tak, przecież zamawiała ją na wejściu. Westchnęła, postanawiając najpierw zająć się posiłkiem.
- Itadakimasu - rzuciła nieco zmęczonym tonem, zabierając się za jedzenie. Mały brunecik również złożył ręce nad swoim talerzem, odmawiając krótką modlitwę dziękczynną, po czym zaczął pałaszować ze smakiem swoją rybkę. Sądząc po entuzjastycznych pomrukach, bardzo mu smakowało. Płomiennowłosa uśmiechnęła się lekko pod nosem, popijając pyszny bulion. Co jakiś czas zerkała też na medyka, choć nie wiedziała do końca, jaki ma w tym cel.

[Akarui]

Spostrzegawczy malec i jego rybka.

Po tym można poznać prawdziwe uczucie syna do jego mamy. Na pewno spędzali ze sobą bardzo dużo czasu, skoro chłopak był w stanie zauważyć różne typy uśmiechu swojej mamy. Widział, kiedy była naprawdę szczęśliwa, a kiedy nie. Ale żeby nawet przy swoich rodzicach i znajomych nie mogła zaznać jakiejś radości? Informacja, że jej oczy "błyszczą się" na widok Akarui'ego było bardzo miłe. Ciepłe. na pewno sam się uśmiechnął, ciut szerzej niż do tej pory. Czyżby kolejny rodzaj tego grymasu? Czy Ryujin też go rozpozna? Szybko jednak i on spełzł z twarzy, na wspomnienie Tensy. Żałoba związana ze stratą tak bliskiej osoby powinna długo trwać. Ale minęły już cztery lata. Czy nie pora ruszyć dalej?

Sprawa z panem Rekinem dość szybko się rozwiązała. Lekki żart sytuacyjny przerodził się w cichy i przyjemny chichot Sagisy, z którego zrodziło się krótkie wyjaśnienie. Tajemniczy człowiek ryba okazał się członkiem klanu Hoshigaki, pierwszym ze swojej wyspiarskiej rodziny, którego poznał mały Ryujin. Wygląd obcego mógł być mocno kojarzony z tymi podwodnymi zwierzętami. Szara bądź niebieska skóra przypominająca łuski, ostre zęby, skrzela na szyi, nieludzkie, puste oczy. Chłopczyk pewnie przy pierwszym spotkaniu się wystraszył, skoro aż sam spytał, czy Hoshigaki wyszedł z morza w celu zjadania ludzi na wyspie. To stwierdzenie rozśmieszyło również Akarui'ego, który lekko zaśmiał się pod nosem i powiedział: - Haha, spokojnie Ryujin-kun. Nawet jakby to był prawdziwy potwór, Twoja mama nie pozwoliłaby mu Ciebie zjeść!

Nie stawiała się. Przyłożyła dłoń medyka do swojej głowy, a ta szczelnie przykryła czoło. Było lekko rozgrzane, czego mężczyzna się spodziewał. I mimo, że wiedział już wszystko, nie oderwał od niej ręki. Dziewczyna na chwilę przymknęła oczy a Tozawa pozwolił jej się o niego oprzeć. Oboje jakoś podświadomie nie chcieli, by ten kontakt został przerwany, jednak do stołu podeszła obsługa z zamówionym przez nich jedzeniem. Na stole wylądowała rybka dla Ryujina, dwie spore miski z ramen, wypchane dodatkami po same brzegi, talerz z dango na deser i... Jeszcze coś. Medyk spojrzał na Sagisę z przymrużeniem jednej brwi i spytał dość cicho: - Nie zamawiałem tego. To Ty? Buteleczka sake i dwie czarki. Czy alkohol był dobrym pomysłem? Cóż, od jednej buteleczki jeszcze nikt nie umarł. Były jednak pewne zastrzeżenia. Małe dziecko pod opieką, niezbyt dobry stan zdrowia Sagisy... A Akarui musiał jeszcze wrócić do wynajętego przez siebie pokoju w innej części Watarimono.

Cóż, na razie trzeba zająć się jedzeniem. Razem z Płomiennowłosa i jej synkiem złożył dłonie do krótkiej modlitwy i rozerwał swoje pałeczki by móc zaczerpnąć gorącego makaronu. Spojrzał na chłopca, który rozrywał płaty mięsa rybki i pałaszował z uśmiechem na ustach, wpychając kolejne kawałki do buzi. Wtedy też wyciągnął dłoń, by poczochrać chłopaka po głowie i rzekł dość wesoło: - Ryujin-kun, tylko uważaj na ości! Powinien tak się zachować? Spojrzał ciut niepewnie na Sagisę. Takie teksty były raczej przeznaczone dla osób bliższych czterolatkowi? Czyżby wyszedł ciut przed szereg? Może jednak nie, wnioskując po jej odwzajemnionym uśmiechu.

[Sagisa]

Oczywiście, że spędzali ze sobą dużo czasu, w końcu Saga wychowywała syna właściwie samotnie. Racja, miała rodziców do pomocy, ale to głównie ona zajmowała się chłopcem od samego początku, jak na matkę przystało. Dlatego też mały zauważał więcej, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać, nawet różne typy uśmiechu rodzicielki.
Kwestia pana Rekina była nader prosta, a zarazem zabawna. Wbrew pozorom Ryujin wcale nie bał się rekiniego chłopca, wręcz przeciwnie, sam do niego podszedł i zagadał, zwracając uwagę na jego skrzela. Ale tego już Akarui wiedzieć nie mógł, w końcu go tam nie było. Na stwierdzenie, że mama ochroniłaby go przed potworem, mały się wyszczerzył.
- To ja nie pozwoliłbym mu zjeść oka-chan! - zakomunikował z mocą, co wywołało nawet lekkie rozbawienie u płomiennowłosej. Potem jednak przyszła kolej na mierzenie temperatury.
Przymknęła powieki i trwała tak, przylegając czołem do dłoni medyka. Sama nie wiedziała czemu, ale ciepło, jakim emanował Akarui, działało na nią kojąco. Jego bliskość, troska, nawet jeśli podyktowana czysto medycznym odruchem. Ale przecież dawał jej oparcie, nie zabierał ręki, mimo że już właściwie wiedział, jaką ma temperaturę. I choć chciała, by to nikłe połączenie trwało dłużej, ktoś musiał jednak przerwać tę chwilę błogiego spokoju - obsługa. I wszystko byłoby pięknie, gdyby wcześniej nie zamówiła tego cholernego sake. Widziała, jak Tozawa marszczy lekko brwi, pytając przy tym cicho, czy to ona je zamawiała, skoro on sam nie miał z tym nic wspólnego. I w tej właśnie chwili pożałowała, że to zrobiła. W jakim świetle ją to stawiało? Przecież miała pod opieką dziecko! Co mógł sobie o niej teraz myśleć? Że rozpija się, za nic mając matczyne obowiązki? Ona - ta, która alkohol w ustach miała raz jeden w życiu i która dogłębnie nim gardziła? Co miała mu odpowiedzieć?
- Ja tylko... - zaczęła i poczuła rosnącą gulę w gardle, nie potrafiąc wydobyć z siebie więcej głosu. Przełknęła gęstą ślinę, spuszczając wzrok, nie miała odwagi spojrzeć brunetowi w oczy. Utkwiła spojrzenie w misce ramenu i... po prostu próbowała zebrać myśli.
Ryujin zajadał się rybką, która bardzo mu smakowała. Uśmiechnął się szeroko, gdy mężczyzna poczochrał mu włosy, kątem oka zobaczył jednak stalowooką, która jakby zastygła w bezruchu wpatrzona we własną miskę, a uśmiech szybko mu przygasł. Wsunął w usta kolejny kawałek ryby, cały czas jej się przyglądając, potem przeniósł spojrzenie na medyka, znów na matkę i raz jeszcze na mężczyznę. Nie wiedział do końca, o co chodziło, ale zaczęło się przed chwilą, więc może to objaw choroby? Przełknął rybkę, pochylił się w stronę Tozawy, przesłaniając dłonią usta od boku i szepnął:
- Oka-chan chyba nie czuje się za dobrze. Ledwo ruszyła zupkę. - Przyjrzał się jej raz jeszcze, by znów cichutko się odezwać. - Czy to coś poważnego, Akarui-san? Trochę się martwię...
Według niego zachowanie płomiennowłosej zdecydowanie odbiegało od normy. Jeszcze kilka chwil temu była wesoła, nawet żartowała, a teraz... Teraz zdawała się być myślami daleko stąd. A myśli te wcale nie wyglądały na takie kolorowe...

[Akarui]

Jakoś tak nagle powiało chłodem... Czujesz?

Zaistniała sytuacja z buteleczką sake nagle zmieniła do tej pory spokojny, lekko idylliczny krajobraz tego spotkania. Pytanie, które miało być lekko zaczepne, z którego medyk chciał uzyskać prostą odpowiedź, spadło niczym bomba i wybuchło, niszcząc okolicę, zostawiając zgliszcza. Widać było jak na dłoni, że Sagisa żałuje tego zamówienia. Sytuację zauważył również Ryujin, który zauważył, jak jego mama lekko zamarła. Chłopiec zaczął biegać wzrokiem między dwojgiem dorosłych przy stole, aż w końcu nachylił się do Tozawy, zasłonił twarz od strony płomiennowłosej i spytał, czy wszystko dobrze z jego rodzicielką. Chłopak zaskakiwał swoją empatią i inteligencją na tyle, że medyk sam się zaśmiał pod nosem. Nachylił się tak samo do chłopca i mimo, że również zasłonił usta, powiedział już ciut głośniej, by i dziewczyna mogła słyszeć:- Nie martw się, wszystko w porządku.

Wyprostował się i spojrzał na dziewczynę, widocznie zakłopotaną. Chwilę się zastanawiał nad kolejnym ruchem. Znów pojawiały się myśli typu "czy to przystoi?" albo "czy nie posuwa się za daleko?", jednak znów zareagował dość instynktownie, bez odpowiedzi na zadane w głowie pytania. Pochylił się w kierunku stalowookiej i wyciągnął do niej rękę, chwytając lekko dłonią jej podbródek, by unieść głowę do wysokości swojego wzroku. Cała sytuacja była dla niego łagodnie zabawna, więc Sagisa mogła dostrzec naturalny uśmiech, nie wymuszony żadnym spięciem mięśni twarzy i iskrę rozbawienia w oku mężczyzny, gdy ten powiedział: - Hej, Saga-chan... Zupka Ci stygnie. Jedz, póki gorąca, dobrze? Po czym dając dobry przykład sam uniósł miskę do twarzy, chwycił kolejną porcję makaronu głośno siorbiąc, przygryzł soczystym mięskiem i rozpływającym się jajkiem, co chwila zerkając na dziewczynę. A tym razem jego brwi co chwilę unosiły się w górę i opadały a uszy same ruszały się lekko w przód i w tył. Widok dość komiczny, ale miał w tym swój cel. Chciał wywołać uśmiech, przynajmniej u chłopca.

Po kilku kolejnych przełknięciach gorącego bulionu odstawił miskę z głośnym wypuszczeniem oddechu, a z jego ust uniosła się para spowodowana nagrzaniem całej buzi. Odłożył pałeczki i sam chwycił za butelkę z sake. Rozstawił czarki sobie i Sagisie, po czym nalał do obu trochę alkoholu, mówiąc: - Szczerze mówiąc, to mam ochotę... Chyba rok nie piłem dobrego sake. Po jednej buteleczce nic nam nie powinno się stać, prawda? Domyślał się, jakie myśli mogły teraz krążyć po jej głowie. Ta niepewność, jak teraz wygląda w oczach Akarui'ego. Samotna matka zamawiająca sake. Młoda kobieta stawiająca na stół alkohol przed starszego od siebie mężczyznę. I teraz całe to zakłopotanie, może trochę wstydu. Nie, ona nie może tak źle o sobie myśleć. Dodał więc: - Należy Ci się chwila relaksu, Saga-chan. Podniósł swoją czarkę i zbliżył ją do dziewczyny w geście, który miał wskazywać na chęć wzniesienia wspólnego toastu. Z nadzieją, że Ona zrobi to samo, coś powie. Może w końcu się uśmiechnie? - Nie daj się prosić. Skoro już stoi, to szkoda, by się zmarnowało. Chyba ta jedna buteleczka na nas dwoje nie wywoła jakiejś apokalipsy. Chociaż... Masz raczje mocną czy słabą głowę? Zaśmiał się przy ostatnim, przechylając zawartość czarki do ust, szybko przełykając ciepławy alkohol i biorąc się za dalsze opróżnianie swojej miski.

[Sagisa]

Atmosfera rzeczywiście uległa drastycznej zmianie. To jedno pytanie o sake całkowicie zmazało uśmiechy, pozostawiając po sobie zakłopotanie i żal, a może nawet nutkę niepokoju. Saga wlepiła spojrzenie w miskę, pogrążając się we własnych myślach, Ryujin zaś zaczął popatrywać to na nią, to na Tozawę, zastanawiając się, o co właściwie chodzi. Zapytał nawet mężczyznę, czy przypadkiem jego mamie nic nie dolega, ten jednak zapewnił go, że wszystko jest w porządku, więc mały zerknął jeszcze raz na kobietę i zaraz wrócił do posiłku.
Płomiennowłosa była zbyt zajęta własnymi myślami, by zarejestrować ich krótką wymianę zdań. Zastanawiała się, co zrobić, by nie wyjść w oczach bruneta na alkoholiczkę, bo najwyraźniej tak mogło zostać odebrane zamówienie sake, gdy miała przecież pod opieką czteroletnie dziecko. O dziwo, wbrew pozorom zależało jej na dobrej opinii medyka. Tak jak nigdy nie przejmowała się zdaniem innych na jej temat, tym co o niej sądzą ludzie dookoła, tak teraz myśl, że obraz jej osoby może zostać źle zinterpretowany przez tego konkretnego mężczyznę, sprawiała jej dziwny ból. Gdy więc nagle poczuła dotyk na podbródku, w pierwszej chwili chciała się wyrwać, w następnej jednak uniosła spojrzenie na lekko uśmiechniętą twarz Akaruiego i tak została.
- Co? Aa, tak... ramen - z początku nie zrozumiała, szybko jednak dotarł do niej sens wypowiadanych przez znajomego słów i mimowolnie na jej ustach pojawił się delikatny uśmiech. Dziwnym trafem przypomniała jej się scena sprzed czterech lat, gdy w Hanamurze Tozawa chciał ją sam nakarmić, gdyby protestowała. Bez marudzenia zatem na powrót chwyciła w dłoń pałeczki, zanurzając je w bulionie, by zaraz spróbować makaronu i poszczególnych dodatków. Sama zerkała w stronę mężczyzny, który zaczął się przy okazji wygłupiać. Od razu usłyszała szczery śmiech syna, któremu chyba się to podobało, sama więc też się uśmiechnęła, rozluźniając nieco.
Jadła spokojnie i we względnej ciszy, gdy Akarui postanowił rozstawić czarki do sake i rozlać w nich alkohol. Spojrzała na niego trochę niepewnie, na moment przygryzając wargę. Czy powinna? Gdy ostatnio miała w ustach alkohol, skończyła naga przykuta łańcuchami do ściany i... "Należy ci się chwila relaksu, Saga-chan" - rozbrzmiało jeszcze w jej uszach i westchnęła. Miał rację. To był ciężki dzień pełen nerwów i wytrącania z równowagi przez krnąbrne i mało myślące nastolatki. Miała nadzieję, że gdy Ryujin podrośnie i wejdzie już w etap dojrzewania, nie będzie przyprowadzał do domu podobnych ewenementów. Czerwonooki starał się ją namówić do spróbowania chociaż jednej czarki, sięgnęła zatem trochę niepewnie po naczynie i uniosła je w geście toastu.
- Nie wiem, to będzie mój drugi raz - odpowiedziała z lekkim uśmiechem, kierując powoli dłoń ku własnym ustom. Woń alkoholu wdarła się zdradziecko w jej nozdrza, a ona zamarła z lekko rozchylonymi wargami.
Przed oczami mignął jej obraz czerwonookiej brunetki, z którą piła na łódce i która sprzedała ją Kazuo. Moment później w myślach przemknął jej sam tropiciel i ten jego mrożący krew w żyłach uśmiech. Wzdrygnęła się, jakby znów raził ją piorunem, a naczynie wyślizgnęło się z jej palców, zderzając się głucho z drewnianym blatem. Uchiha zasłoniła dłonią jednocześnie usta i nos, obracając przy tym głowę, a w jej nagle rozwartych oczach błysnęła czerwień sharingana, która wygasła po dwóch, może trzech sekundach. Poczuła skurcz żołądka, resztką woli powstrzymując odruch wymiotny. Nabrała przez nos haust powietrza, starając się opanować.
- Przepraszam... nie mogę... - wydusiła z siebie z niemałym trudem, zerkając kątem oka na Tozawę. - Ostatnim razem Kazuo...
Nagły ścisk w gardle odebrał jej głos. Co chciała powiedzieć? Że Kazuo ją zgwałcił? Torturował, czerpiąc uciechę z jej krzyków, błagań, nieudolnych prób oporu? Nie, nie mogła tego powiedzieć, nie przy małym. Tylko czy Akarui skojarzy to imię? Czytał dokumenty Ryujina z porodu, poznał imię ojca, wiedział, że nie żyje. Saga wspomniała o nim nawet podczas sprzeczki z ojcem zaraz po powrocie. Minęły jednak cztery lata, cztery długie lata, w czasie których ta wiedza mogła zaniknąć.
- Kto to jest Kazuo? - zapytał brunecik, nie do końca rozumiejąc, czemu mama nagle zbladła. Chociaż zapach tego napoju, o który się wcześniej rozchodziło, był dla niego dziwnie nieprzyjemny. Jak to można pić w ogóle?
- Nikt ważny - odpowiedziała szybko synowi, prostując się na krześle. Raz jeszcze wzięła głębszy oddech, na krótki moment przymykając powieki, potem zaś spojrzała prosto w oczy mężczyzny naprzeciwko. - Wybacz, Rui-kun, ale chyba będziesz musiał wypić sam.
Cały czas na niego patrzyła, ale lekko drżącą ręką sięgnęła ku przewróconej czarce, odsuwając ją od siebie. To był zły pomysł, zdecydowanie zły. Nie powinna była nawet próbować, nie wspominając już o samym zamówieniu sake. Westchnęła ciężko. Dziś popełniała stanowczo za dużo błędów.

[Akarui]

Brzdęk...!

Ludzka pamięć potrafi być fascynująca. Ta przeogromna baza danych zdolna jest zapamiętać różne, czasem wydawałoby się nic nie znaczące wspomnienia. Czasem również potrafi poplątać pewne fakty tak, iż ich posiadaczowi wydaje się coś innego, niż mówią karty historii. W innych przypadkach umysł ludzki będzie w stanie powiązać jedno wydarzenie, dawne, wyrzucone do podświadomości z pewną rzeczą, jaką można napotkać na każdym kroku, by nagle ta jedna opowieść zmąciła spokojne wody myśli i z ogromną siłą wypłynęła na powierzchnię, tworząc falę jak tsunami. W obecnej sytuacji była to czarka z sake.

Akarui nie widział tego zdarzenia. Naczynie wymsknęło się z rąk dziewczyny i uderzyło o stół, rozlewając swoją zawartość i dopiero ten dźwięk uderzenia czarki o blat zaalarmował mężczyznę. Odstawił swoją i spojrzał na Sagisę. Bez uśmiechu, bez oceny. Z pytaniami wypisanymi w oczach. Z zatroskaniem i chęcią zrozumienia. Smak sake pozostały w ustach dał tym razem niemiłe uczucie. Czy to może ta sytuacja? Do stolika podeszła szybko starsza pani z obsługi z pytaniem, czy nic się nie stało. Medyk podniósł się do niej i zmuszając się do nałożenia na twarz lekkiego uśmiechu odrzekł: - Nie, nie, wszystko w porządku. Przepraszamy bardzo. Sam posprzątam. Zabrał kobiecie szmatkę i usiadł na swoje miejsce, wycierając rozlany alkohol, w ciszy. Słuchał tylko tego, jak kobieta przez zaciśnięte gardło próbowała się tłumaczyć, a jej syn spytał, kim jest ten wspomniany Kazuo. Coś może i medykowi świtało, ale nie wiedział w którym kościele. Pamięć. Fascynujące.

Medyk skończył sprzątać rozlany trunek i w momencie, gdy Sagisa przepraszała go i proponowała samotne picie, obok ich stolika przechodziła ta sama pani z obsługi. Oddał jej szmatkę i szybko podał jej obie czarki i buteleczkę. Problem z głowy. Uśmiechnął się do dziewczyny, dumny ze swojego rozwiązania oparł brodę o splecione dłonie i odrzekł: - Eeee, nie. Nie lubię pić sam. I nie muszę. Mam coś lepszego. Podniósł czajnik z jeszcze gorącym naparem z zielonej herbaty i zwrócił się wprost do Ryujina: - Oho, ktoś tu kończy rybkę! Prrrroszę bardzo, herbatka dla pana, żeby szybciej przełknąć i brać się za deserek, co nie? Uzupełnił braki w kubeczku chłopaka, Płomiennowłosej i swoim. Potem dopił resztę bulionu i odstawił miskę na bok. Zerknął kątem oka, czy Ryujin na niego patrzy, a gdy tak będzie, obliże wargi w geście łakomstwa patrząc na stojące pośrodku stołu dango i zatrze ręce, mówiąc: - Ojojoj, chłopaku... Zdążysz z tą rybką? Bo mam taką chęć na dangoooo... I nie wiem czy starczy dla wszystkich...

Ot, taki był Akarui. Jego zamiarem było odwrócenie uwagi od tej niezbyt miłej sceny, rozpoczęcie nowej, bardziej komicznej, wywołującej śmiech przynajmniej u tego najmniejszego przy stole. By przywrócić spokój i sielskość, podzielić się swoją pogodą ducha. Na zwierzenia, przeprosiny, wytłumaczenia i udzielanie wsparcia jeszcze przyjdzie czas. Teraz medyk nie pytał. Nie drążył. Nie potrzebował tego. Jasnym było, że coś z przeszłości uderzyło w dziewczynę jak rozpędzony wóz z sianem. Tozawa w tej sytuacji nie pytał, czemu stała na drodze, chciał tylko pomóc się podnieść i od niej odsunąć.

[Sagisa]

Ta jedna chwila, woń alkoholu wdzierająca się w nozdrza wystarczyła, by obudzić to konkretne wspomnienie i ciąg późniejszych zdarzeń. Czarka z sake uderzyła głucho o blat, rozlewając ciecz, a ona próbowała zahamować odruch wymiotny. Całe szczęście, że to było tylko wspomnienie...
Ktoś z obsługi zainteresował się nagłym hałasem, Saga jednak nie zwróciła na to uwagi. Chwilę zajęło jej dojście do siebie, całkowicie do pionu postawiło ją jednak pytanie Ryujina. Po co wspomniała to imię? Mały nigdy nie poznał ojca, nic o nim nie wiedział i tak miało zostać. Kiedyś może by mu odpowiedziała, ale na pewno nie w takiej chwili, takiej sytuacji. Wyprostowała się i spojrzała w stronę Tozawy akurat w momencie, gdy oddawał kobiecie z obsługi szmatkę, którą wytarł rozlane sake, a wraz z nią buteleczkę z alkoholem i obie czarki. Wyraźnie dał płomiennowłosej do zrozumienia, że sam pił nie będzie, nie tyle gestem, co również słowem. Zaraz też sięgnął po czajniczek z herbatą, zalewając do pełna mniej lub bardziej opróżnione kubki, wesoło zagadując brunecika, jakby scena sprzed chwili nie miała w ogóle miejsca. No tak, zapomniała, że Akarui właśnie w ten sposób rozładowywał napięcie. Rozpraszając uwagę i żartując. Uśmiechnęła się delikatnie, rozluźniając nieco, i wróciła do posiłku.
Ryujin również podłapał sielski nastrój, a na wzmiankę o czekającym nań deserze w postaci słodkich, ociekających sosem kulek wyszczerzył się i zaraz przyspieszył przebieranie pałeczkami po talerzu. Pochłaniał rybę i ryż, zerkając to na talerz z dango, to na zacierającego ręce mężczyznę, który wyraźnie dawał do zrozumienia, że ma ogromną ochotę na te kulki. Ochotę tak wielką, że deseru może nie starczyć dla wszystkich. Mały rozgryzł ostatni kawałek rybki, zapijając go na szybko herbatą, po czym nachylił się nad stołem i sięgnął pałeczkami po jedną z kulek.
- Moja! - zawołał wesoło, zanurzając słodycz w ustach i wręcz rozpływając się z zadowolenia. Widząc to, Saga parsknęła lekko śmiechem, odstawiając pustą już miskę po ramenie, i sama również sięgnęła po dango.
- Tylko nie za szybko, bo się zatkasz - zwróciła synowi delikatnie uwagę, gdy złapał w pałeczki kolejną kulkę.
- Hai, oka-chan!~~ - odparł melodyjnym głosem, rozkoszując się słodkościami. Widać było, że bardzo mu smakuje.
Sagisa musiała przyznać - tutejsze dango było pyszne. Nawet przypomniała jej się paczuszka youkan, którą przywiózł jej Hayami tamtej wiosny, choć nie była pewna, czy pochodziły z Yinzin, czy może zakupił je gdzieś po drodze. Ale czy to miało jakieś większe znaczenie? Kulka rozpływała się w jej ustach, dając tę odrobinę radości i przyjemności.
Brunecik zjadłszy swoje dwie kuleczki, zwolnił nieco z jedzeniem i nieco zamyślił. Przypatrywał się radosnemu medykowi, zaraz zerkając też na lekko uśmiechniętą, teraz już zrelaksowaną matkę. I myślał. Naprawdę mocno myślał. W ciągu tego czasu spędzanego z Tozawą kobieta uśmiechała się częściej niż kiedykolwiek wcześniej. Nawet to dziwne napięcie po sytuacji z tamtym dziwnie pachnącym napojem po prostu wyparowało, jakby nigdy nie istniało. A wszystko to za sprawą tego jednego mężczyzny, na którego młoda matka co chwilę zerkała. Jeszcze przez chwilę się zastanawiał, a potem kiwnął lekko głową, jakby samemu sobie przytakując. Postanowił.
- Akarui-san..? - zaczął powoli, zerkając jeszcze na rodzicielkę, która właśnie podnosiła do ust kubek z wciąż parującą herbatą, po czym spojrzał na medyka i kontynuował: - Akarui-san, będzie pan moim tatą?
Saga otworzyła szerzej oczy, słysząc zadane pytanie, przy okazji zachłystując się właśnie przełykaną cieczą. Odstawiła szybko naczynie, by przypadkiem nie rozlać zawartości, i zaczęła uporczywie kasłać, chcąc pozbyć się naparu, który wybrał nieodpowiednią ścieżkę ku jej żołądkowi, zahaczając o tchawicę. Uderzyła się kilka razy pięścią tuż pod zwieńczeniem obojczyków, jakby miało to pomóc, a gdy już opanowała oddech, spojrzała na Tozawę zaczerwieniona niczym dorodny pomidor. Nie spodziewała się takiego pytania ze strony małego. Nie wiedziała nawet, skąd u niego nagle podobne myśli. Nie miała pojęcia, jak na to zareagować, siedziała zatem z tym zakłopotaniem wymalowanym na rumianej twarzy, nie potrafiąc wykrzesać z siebie choćby słowa.
A Ryujin patrzył z czerwone ślepia mężczyzny, czekając na odpowiedź...

[Akarui]

Krótki post o wujkowaniu.

Chwila ciszy przerodziła się w chwile uśmiechu, zabawy i żartu. Właśnie o taki rezultat chodziło Tozawie, czyli misja spełniona! Chłopiec szybko zareagował na wygłupy mężczyzny w ten sam moment kończąc swoją rybkę, popijając ciepłą herbatką i wyprzedzając marionetkarza w pogoni za słodkim dango. Oczywiście wygrał tylko dlatego, bo niezbadana i niepojęta siła zwolniła wszystkie ruchy Akarui'ego, poruszał się jak w gęstej cieczy i odzyskał pełną sprawność dopiero, gdy chłopiec zakrzyknął wesoło "moja!". Cała scenka była taka dziecięca, komiczna, wesoła. Nic wiec dziwnego, że wszystkim przy stole wrócił dobry humor, nawet tej, która przez chwilę zaczynała tonąć w rozpaczy własnych myśli.

Cóż. Niezbadane są ścieżki, którymi wędrują dziecięce myśli. Akarui jeszcze zbyt krótko znał Ryujina. Nie wiedział, czego można się spodziewać po tym chłopcu. Choć szczerze mówiąc, czy dałoby się do takich pytań i tekstów przyzwyczaić? Wątpliwe. Medyk akurat popijał ciepły napar, gdy chłopiec wymówił jego imię. Wiedząc, że zaraz może wylądować jakaś bomba, odstawił naczynie i przełknął cały napój, zerkając na Sagisę. Na pewno zauważyła jego przygotowania, były z jednej strony przewidujące, z drugiej jednak nadal utrzymane w tym komicznym duchu.

Wtedy tez padła bomba. I mimo przygotowań jakaś malutka kropla śliny nagle ugrzęzła tam, gdzie nie powinna, powodując napad kaszlu. Przez załzawione oczy dostrzegł, że ten sam los spotkał matkę chłopca. Gdy oboje się wykasłali i ich spojrzenia się spotkały, oboje czerwoni jak buraki o oboje bez pomysłu, co malcowi odpowiedzieć, medyk postanowił dość niepewnie przerwać tą ciszę: - Jjaa.. Ja... Ekhem... Ryujin-kun, wiesz... Ja się bardziej nadaję na Twojego... Wujka! O! Zdawało się to na ten moment dobrym pomysłem, takim na szybko wypracowanym kompromisem. Spojrzał na Sagisę, czy takie rozwiązanie jej by pasowało? Jeśli by nie usłyszał protestu, to szybko doda z uśmiechem na ustach schylając się w kierunku małego i wyciągając rękę do uścisku: - Ryujin-kun, mogę być Twoim Oji-san?