Shinobi War PBF Naruto

Samuraj długo się nie zastanawiał. Szybko wyszedł ze szpitala, choć nie było tak, że los nieznanego strażnika był mu całkowicie obojętny. Miał nadzieję, że tamten jakimś cudem przeżyje utratę połowy ciała, jednak Kei nie mógł czekać. Zgodnie ze wskazówkami na liściku udał się do opuszczonego domu leżącego gdzieś na skraju Watarimono. Długo nie musiał szukać, okolica zionęła chłodem bardziej niż sama wyspa, a otoczenie rudery jednoznacznie wskazywało, że nie jest i nie był to nigdy dom szczęśliwej rodziny. Seinaru nie mógł jednak się bać. Uchylił drzwi z głośnym skrzypnięciem i wszedł do środka. A co w środku? Sceneria przypominała raczej te z horroru, zakurzone meble i drewniane ruiny oblepione pajęczynami, a pośrodku, gdzieś w niewielkim pokoiku tliło się jakieś światło. Chłopak nie był z tych, co się ukrywają. Jeśli ktoś tu jest, to na pewno wie już o jego obecności. Nie było wiec sensu się skradać, skoro sam ochoczo wchodził w paszczę lwa.
- Haloooo... Dostałem liścik w szpitalu. Podobno są tu jakieś odpowiedziiiii... - Zakrzyknął w stronę nikłego światełka i zaczął powoli, bardzo ostrożnie się do niego zbliżać. Swój kij trzymał w gotowości i uważnie nasłuchiwał wszelkich skrzypnięć, stęknięć i parsknięć z ciemności. Był pewny, że nie jest tutaj sam, pytanie tylko kto go tutaj zaprosił? Raczej wątpił w to, że spotka go tutaj pomoc w rozwiązaniu zagadki. Ten dom samym wyglądem zwiastował kłopoty, a w połączeniu ze sprawą porwania Kei domyślał się, że spotka tu kogoś, kto bardzo będzie chciał go uciszyć i powstrzymać jego poszukiwania i pogoń.
- No już... dosyć tego... nie mam czasuuuuu...

Uczucie, które teraz powodowało ciarki na jego plecach było bardzo dokuczliwe. Każde skrzypnięcie podłogi pod stopami wydawało się być głośne jak grająca orkiestra. Kei myślał, że ten dom będzie miejscem spotkania. Okazało się jednak, że nikt go tutaj nie przywitał i nie chciał pomóc. Zamiast tego miał tutaj znaleźć kolejny trop? Na to wyglądało, choć interesująca, siedząca gdzieś w głębi postać szybko okazała się być mało przydatna. Kei szybkim krokiem podszedł w jej stronę czym chyba ją spłoszył, lecz i tak nie zdążyłby z nią porozmawiać. Gdy wpadł do pokoju było już za późno. Ktoś właśnie go zabił... bardzo brutalnie i bez cienia skrupułów. Ale dlaczego? Seinaru sam mimowolnie odsunął się od ścian, aby i jego nie spotkał podobny los. Przeszedł w stan najwyższej gotowości, bo ten kto dokonuje takich czynów, nawet jeśli miałby informacje dotyczące Cany, nie będzie jego przyjacielem. Rozglądał się, lecz większą część uwagi skupiał na słuchu. Każde skrzypnięcie, oddech czy tupnięcie... wszystko to chciał wyłowić z grobowej już teraz ciszy. Na razie nie wchodził do żadnej dziury w podłodze.
- Kto to zrobił? Pokaż się! - Krzyknął w ciemność nasłuchując jakiejkolwiek reakcji czy odpowiedzi.

Nie pozostało mu już dużo innych rozwiązań w tej sytuacji. Pomimo że Seinaru nasłuchiwał jakichkolwiek bodźców z otoczenia, nic do niego nie dotarło. Bał się zostać w tym miejscu sam w ciemnościach, a stojąca nieopodal lampa przygasała coraz bardziej. Nie myśląc zbyt długo Kei chwycił pierwszą lepszą większą szmatę jaka wpadła mu w ręce i szybkim kopniakiem połamał jakieś krzesło czy inny mebel, aby stworzyć sobie z tych śmieci prowizoryczną pochodnię. Materiał oblał większością pozostałego w lampie paliwa, a od jej ostatnich płomieni odpalił swój przenośny twór. Czuł się teraz w obowiązku do zbadania tego, co znajduje się pod podłogą pokoju, w którym się znajdował. Miał przecież znaleźć tutaj odpowiedzi. Tym razem już bez żadnych gwałtownych ruchów czy zuchwałych okrzyków najpierw zaświecił pochodnią w otwór aby zobaczyć jego dno, a następnie zeskoczył niżej. Czy to była jakaś kryjówka? Wyobraźnia podpowiadała mu od razu milion pomysłów na to co mógł tutaj znaleźć, jednak teraz chciał tylko jednego. Odnaleźć Canę, przy okazji nie kończąc tutaj swoich przygód jak nastolatek, którego niestety nie miał okazji bliżej poznać. Samuraj powoli zagłębił się w tamtejszą ciemność teraz dając ze swoich uszu i oczu naprawdę wszystko, aby nic nie zaskoczyło go bez braku możliwości jakiejkolwiek reakcji. Najbardziej teraz bał się śmiercionośnych ziemnych kolców, dlatego zachowywał bezpieczny dystans od ściany, w razie czego mieć jakiekolwiek szanse na przeżycie.

To prawda, nie miał zamiaru już nawet próbować pomagać chłopakowi. Nikt nie powinien być w stanie przeżyć jego własnych wnętrzności wypływających z ciała. Kei zdecydował, że o wiele bardziej rozważnym ruchem będzie jednak teraz zadbać o zachowanie własnego, niż zapewnienie nieznanemu ciału godnego odejścia (które i tak już nastąpiło).
Prowizoryczna pochodnia może i nie dawała wiele światła, ale pozwalała przynajmniej patrzeć pod nogi i zorientować się w najbliższym otoczeniu. A było tutaj naprawdę upiornie. Coś podobnego Seinaru widział już w jaskiniach Hyuo, więc wiedział czego powinien spodziewać się na końcu tunelu, jednak miał szczerą nadzieję, że się myli. Leżące dookoła ludzkie szczątki spowodowały jednak, że powziął silne postanowienie o tym, aby również ten fakt zgłosić władzom, jeśli oczywiście uda mu się opuścić to miejsce w jednym kawałku. Ktokolwiek był za to odpowiedzialny może już dawno opuścił to miejsce, lecz może uda się zidentyfikować część zwłok i zamknąć klika spraw zaginięć? Nie wiedział tego, teraz pozbywał się z głowy przemyśleń na ten temat, skupiając się na głosach dochodzących z ciemności przed nim. A więc tamten chłopak, bardzo możliwe że uratował Seinaru życie, nawet o tym nie wiedząc i tego nie zamierzając? Wielkie nieszczęście tamtego sprawiło, że samuraj poczuł na sobie prawdziwy zimny pot strachu spowodowane uczuciem, że całkowitym przypadkiem wyrwał się z objęć śmierci. Teraz jednak wiedział, że Ci z przodu uznają go za martwego, co dawało mu pewną przewagę w postaci elementu zaskoczenia. Kei postanowił to wykorzystać, jednak najpierw musiał zbliżyć się bardziej do źródła tych rozmów.
Wątpił w to, aby rozmówcy siedzieli tutaj po ciemku, więc usilnie starał się dostrzec w ciemności jakieś inne źródło światła, które pozwoli mu odłożyć swoje odpowiednio wcześniej tak, aby się nie zdradzić. Gdy dostrzeże w ciemnym tunelu obcą poświatę odkłada swoją pochodnię gdzieś na bok, a samemu próbuje jak najciszej podkraść się jak najbliżej dyskutujących osób. W myślach dziękował bogom, że jego głupota i krzykliwość wcześniej nie zostały ukarane.

Panie z/t