Szlak transportowy

[Murai]

Kontakt
Misja C dla Hoshigaki Seiki
27/30+

Nieprzyjemna, delikatnie mówiąc, sytuacja ryboludzia, była spowodowana wieloma czynnikami. Ale ogarniętym rządzą krwi Seikiemu nie przychodziły teraz do głowy. W obliczu bycia dosłownie udupionym przez ogromne kawałki metalu przyciskające do go pokładu pozostało mu w zasadzie tylko jedno. Próba siłowania się z tym jednak nie przynosiła skutków. Moze dlatego że obiekty te były na stale przyczepione do jego ciała za pomocą lepkiego płynu który sam na te shurikeny nałożył. Mężczyzna milczał na odpowiedź przeciwnika. Patrzył się jedynie na uwięzionego, przez osłonę na twarz nie mogą nawet pokazać swoich emocji. Reakcji jakie czerpał z widoku dziwnych zachowań jakie targały niebieskoskórym. Trwało to kilka sekund, po których to mężczyzna wyciągnął zza pazuchy trzy sztuki kunai z dodatkowymi, niewielkimi ostrzami po bokach. Interesująca broń, na pewno bardziej zabójcza. Wtedy jednak w powietrzu rozległ się dziwny dźwięk. Jakby coś z dużą masą leciało z dużą prędkością, bardzo szybko nabierając na sile. Będący w szale Seiki nie był w stanie szybko zareagować na to, podobnie zresztą jak mężczyzna. Zdążył tylko obrócić głowę w kierunku z którego dobiegł dźwięk. Ogromny kawał metalu uderzył go w klatę z taką siłą, że poleciał do tyłu z głośnym jękiem. Wywinął kilka koziołków do tyłu, a ponieważ pokład był przechylony, to osobnik wylądował w wodzie. Nie poruszał się. Ogromne shurikeny przestały naciskać na Seikiego, który w końcu mógł wstać. Pod warunkiem że nie przeszkadzał mu kawał metalu przyczepiony do jego ciała. Z tym pędzie zdecydowanie problem. Obiektem który uderzył w przeciwnika był, o dziwo, miecz-tasak. Używając odrobiny rozumu można było z łatwością dojść do wniosku, kto go wyrzucił. Na pokładzie pojawiła się nowa postać, zamaskowana kobieta, dobrze znana Seikiemu. W końcu współpracowali ze sobą podczas tej, nazywając rzecz po imieniu, masakry.
- Trochę przeszarżowałeś, co? Może trzeba było skupić się na załodze zamiast na samym statku. Chociaż nie powiem, było widowiskowo. Szczególnie jak zacząłeś ich łapać na wodzie ze swoim rekinem. - w głosie kobiety dało się słyszeć wyraźne rozbawienie, ale też nieco kpiny. - Ale nie poszło ci aż tak źle. Tylko musisz się nauczyć walki mieczem. Spodobał się tasak? - zapytała kobieta podchodząc do krawędzi wody, zabierając swój tasak. Następnie odebrała ten miecz, który był w łapach Seikiego i schowała go do zwoju. Posiadanie zapasowej broni nie było głupie, szczególnie biorąc pod uwagę że uratowało jej tyłek.

[Hoshigaki Seiki]

Wściekłość narastała we mnie z każdą chwilą, kiedy musiałem patrzeć na stojącego przede mną rywala. W tej chwili strach jaki powinienem odczuwać niknął gdzieś pod falą żądzy mordu jaka mnie zalała.
Taki słaby... kupa mięsa i krwi... nic więcej... zginąć z rąk takiego śmiecia? Ja? Taki słabeusz? Ktoś taki?! - w głowie kołatały się wściekłe myśli, które tylko otumaniały mój zdrowy osąd sytuacji. Zamiast próbować się uwolnić jakimś sprytnym sposobem, starałem się rozerwać klejącą pułapkę siłą. Teraz ciało po prostu działało samo, a głowa zajęta była wyklinaniem rywala i wizualizacją jego bolesnych scenariuszy śmierci.
Kiedy mężczyzna dobył dziwnych kunai o potrójnych ostrzach, delikatnie oprzytomniałem chociaż nadal usilnie starałem się rozerwać więzy. Warknąłem rozwścieczony nie wiedząc do końca jak mógłbym poradzić sobie z tą sytuacją i kiedy już zdawało się że to ostatnie sekundy mojego życia, na ratunek przyszła mi towarzyszka w masce. Jej rzut Tasakiem był czymś obłędnym, a siła z jaką uderzył on przeciwnika musiała być zabójcza. W jednej chwili złość przemieniła się w podziw dla tego czego właśnie byłem świadkiem. Kiedy martwe ciało wpadło do wody, a shurikeny przestały mnie naciskać, spojrzałem na swoją wybawicielkę i uśmiechnąłem się zadowolony z jej przybycia.
Chciałem popatrzeć jak uciekają w popłochu. Poza tym trzeba było ich najpierw wykurzyć z tej drewnianej skrzynki, żeby można było dobrać się do mięska. - tutaj wyszczerzyłem się i kłapnąłem mocno paszczą, w stronę kobiety. Oddałem jej Tasak, a raczej puściłem go gdy położyła na nim swoją dłoń.
Tak, ciekawa broń. Czuję, że mógłbym urżnąć nim kilka bandyckich łbów. Z pewnością sprawię sobie podobny. - odpowiedziałem próbując oderwać od siebie shurikeny, a w razie potrzeby prosząc kobietę o pomoc o ile miała na to jakiś sposób. Jeśli nie, próbowałem odkleić mazidło pokrywając ciało warstwą chakry tak jak przy technice chodzenia po wodzie.
Co z pozostałymi? Dorwałaś wszystkich czy mam jeszcze po co wracać pod wodę? - dodałem, licząc z jednej strony na kolejne ofiary, z drugiej jednak na zakończenie tej masakry. Byłem wyczerpany, chociaż starałem się za wszelką cenę tego nie pokazywać. Nie mogłem zostać uznany za słabego, zwłaszcza po tym co pokazałem. To zniszczyłoby moją reputację, a ta kobieta mogłaby przecież rozsławić moje imię gdzieś w kontynencie.

[Murai]

Kontakt
Misja C dla Hoshigaki Seiki
29/30+

Seiki wyzwolił się ze swojego szału jak tylko uwolnił się spod masy metalu. Pojawienie się tajemniczej wybawicielki było, co trzeba było przyznać, efektowne i efektywne zarazem. Samo dzierżenie miecza przez Seikiego było wyczynem, a co dopiero rzucenie nim z tak potężną siłą, z taką mocą że mężczyznę dosłownie zmiotło z pokładu. Oczywiście sama masa miecza robiła swoje, ale taką masą trzeba było jeszcze rzucić i odpowiednio wycelować. Wszystko to zostało jednak wykonane perfekcyjnie. Ciężko było właściwie powiedzieć jak dużych umiejętności to wymagało. Kobieta słysząc odpowiedź, prychnęła pod nosem, co praktycznie zupełnie zagłuszyła maska.
- Równie dobrze mogłeś wejść na pokład. Chociaż gdzie mi tam do krytykowania ciebie. Ważne że sobie poradziłeś. Prawie. - słysząc o chęci sprawienia sobie podobnego, kobieta kiwnęła jedynie głowa w geście zrozumienia. Osłona na twarz znacznie utrudniała wyrażanie emocji niewerbalnych, ale takie było jej przeznaczenie. Widząc jak Seiki szarpie się z ogromnymi shurikenami, które powoli zaczęły się luzować, ta kucnęła przy nim i dotknęła mazi palcem. Ten się przyczepił, co było dość oczywistą reakcją, ale zaskakująco łatwo się odlepił. Kobieta badała maź kilka chwil, po czym odrzekła:
- Ta, wszyscy poszli w diabły. Hmmm... Ciekawe skurczysyństwo. Ale jak pociągniesz wystarczająco silnie to powinno puścić. Możesz spróbować w wodzie, może będzie lepiej. A jak już w niej będziesz, to z łaski swojej poszukaj na dnie worków z łupami i odnieś na tamtą łódkę, która jeszcze pływa. Trzeba to wszystko oddać właścicielom. Albo przynajmniej władzom, żeby już coś z tym zrobiły. Szkoda żeby leżało i rdzewiało w wodzie. Ja poszperam jeszcze we wraku, zanim całkowicie utonie. - po tych słowach, i wskazaniu kołyszącej się leniwie na wodzie łódki, których właściciele zostali pozbawieni życia i tym samym prawa własności do pojazdu. Dziewczę jednym ruchem uderzyło w deski pokładu, robiąc w nim potężną dziurę. Na tyle dużą, by mogła przez nią wskoczyć na dolny pokład. Tym samym Rybcia została sama na pokładzie.

[Hoshigaki Seiki]

Wpatrywałem się w zamaskowaną kobietę, licząc na to że zdoła ona uwolnić mnie od mojej własnej, lepiącej mazi. Niestety musiałem samodzielnie poradzić sobie z tym problemem, dlatego postanowiłem doczłapać się do burty i powoli zejść po niej (przyczepiony chakrą) aby stopniowo zanurzać się w wodzie i sprawdzić czy maź faktycznie puści. Obawiałem się, że wskoczenie do wody mogłoby pociągnąć mnie na dno z którego przecież po pewnym czasie musiałbym wyjść, nawet jako Hoshigaki. Zamoczoną maź próbowałem siłą oderwać od swoich ubrań co faktycznie okazało się być nieco łatwiejsze i nawet sam byłem w stanie to zrobić. Nie odznaczałem się wyjątkową tężyzną fizyczną, ale w tym wypadku okazała się ona wystarczająca.
Po pozbyciu się shurikenów, postanowiłem zgodnie z zaleceniem ruszyć na eksplorację dna morza, w celu odszukania zaginionych łupów wojennych. Starałem się namierzyć każdy worek ALE przed wyniesieniem go na powierzchnię, sprawdzałem pobieżnie zawartość każdego z nich aby upewnić się że nie ma tam nic co nie powinno trafić w ręce kobiety. Dlaczego? Nie do końca jej ufałem, tego byłem pewien. Zamaskowana, bardzo silna, nic innego o niej nie wiedziałem. Może wśród skradzionych rzeczy było coś dla niej szczególnie ważnego, co i tak nie należało do niej? Wszystko to miało się okazać po przejrzeniu skradzionych rzeczy. Jeden po drugim chwytałem ciężkie worki i wypływałem z nimi na powierzchnię, gdzie lądowały kolejno na łódce. Słyszałem odgłos metalu uderzającego o siebie, coś przy okazji połamałem ale nie przejmowałem się tym, straty były po prostu wpisane w ryzyko tej misji.
Zacząłem zastanawiać się co robić dalej. Moja krótka przygoda z tą kobietą dobiegała końca, a nie sądziłem abyśmy podróżowali dalej wspólnie. Właściwie nie chciałem tego, nie chciałem stać się czyimś podwładnym, a wykonywanie zleceń takich jak to traktowałem po prostu jako możliwość zdobycia doświadczenia, podszkolenia się w walce, zobaczenia czegoś ciekawego jak chociażby ten miecz, jak umiejętności tamtego mężczyzny w luźnych ciuszkach.
Wynosząc kolejny worek na powierzchnię, spojrzałem daleko za horyzont szukając odpowiedzi na pytanie - co dalej? Niestety nie dostrzegałem tam niczego i to mnie lekko przerażało.

[Murai]

Kontakt
Misja C dla Hoshigaki Seiki
31/30+

Seiki zmagał się z problemem, ale kobieta nie miała zamiaru go wyręczyć, podsuwając jedynie możliwe rozwiązanie. Z wykonaniem rybcia musiała poradzić sobie sama. Wskoczyła więc, z lekkimi problemami, do wody. Ciężkie bronie ściągały Seikiego na dno, ale dzięki swoim genom miał wystarczająco dużo czasu na zdjęcie zbędnego balastu. Kobieta miała rację - pod wodą syrop był znacznie łatwiejszy do pozbycia się. Ogromne skurineny opadały na dno już bez Hoshigakiego. Kiedy tylko uporał się z tym, człowiek-rekin podjął się ostatniego zadania, czyli pozbierania z dna worków z łupami. On sam zresztą do tego doprowadził swoimi ogromnymi wodnymi wirami, które zniszczyły częściowo statek. Ładownia mogła być chyba w każdym miejscu okrętu, posiadanie zaawansowanej wiedzy o żeglarstwie nie było potrzebne profesji Shinobi. Na dnie faktycznie znajdowały się mniejsze bądź większe pakunki i worki zawierające duże ilości różnego rodzaju metalowych przedmiotów. Garnki, zastawa, małe ozdoby, naszyjniki i wisiorki... W sumie było tego całkiem dużo. Z osiem worków i paczek o różnej wielkości, nieprzekraczającej jednak tej którą widział wnoszoną na pokład jako ostatnią. Rybolud, biorąc pod uwagę możliwość że kobieta go okłamała, przezornie zajrzał do każdej z przesyłek które wydobywał. Nie było w nich nic szczególnego czy bardziej przydatnego, poza metalowymi przedmiotami o różnym stopniu zużycia i różnej wartości. Ktokolwiek chciałby kupować garnki w tak hurtowych ilościach. Każda przesyłka trafiała bezpośrednio do łódki wskazanej przez kobietę. O dziwo były one puste, bez ludzi, ale za to z wiosłami. Najwidoczniej kobieta opróżniła środek transportu z ciał już wcześniej. Piętnaście minut zajęło załadowanie wszystkiego, zanim przybyła kobieta. Ta dźwigała na barkach jeszcze dwa worki, wielkie jak sam Rybolud.
- To zdążyło nie utonąć. A poza tym to nic ciekawego nie było. - kobieta wsadziła swoje "łupy" i sama zajęła miejsca w łódce. Starczyło dla niej miejsca, przedmioty rozłożone były w miarę rozważnie pod wpływem ciężaru. W końcu tyle metalu swoje ważyło. - Dzięki za pomoc. Z tym dziwakiem od kontroli broni mogłoby być ciężko, gdybyś go nie zajął. Na statku znalazłam trochę pieniędzy. Weź trochę, należy ci się. - kobieta sięgnęła za pazuchę i wyrzuciła Rybce całkiem pękatą sakiewkę. Ten z kolei mógł zauważyć dwie dokładnie takie same, przyczepione do jej pasa. Łupów od cholery. - Jak ci po drodze to możesz się przejść ze mną. - po słowach tych kobieta chwyciła wiosła, umieściła w odpowiednich otworach na łódce i zaczęła żywiołowo machać. Stojąca łódka szybko nabierała prędkości. Nieporównywalnej do tego jak szybko się poruszała ona sama, ale siła przenoszona na wiosła dawała przyzwoite rezultaty. Zwykłym marszem nie można było nadążyć w każdym bądź razie. Tylko czy jest sens, skoro Seiki wykonał już swoją powinność?

Koniec misji

[Mishima]

#1 Złowrogi szczep
Theme

Po udanej misji, młody rybolud widział jak kobieta zamierza odpłynąć. Wsiadła do łódki, sprawnie poruszając wiosłami. Zaczęła oddalać się, w dość szybkim tempie. Widać wprawę posiadała, już od dawna. Czy nasz bohater zamierzał za nią ruszyć? Możliwe, jednak pewne wydarzenie, wpłynęło na to, że tak się nie stało.

Czym było to spowodowane? A właśnie tym, że w momencie rozmyśleń jego oczom ukazała się, przedziwna postać. Znał doskonale charakterystyczne białe włosy członków klanu Yuki. Chciał nie chciał, urodził się w tych okolicach i taka wiedza, była obowiązkiem.

Było jednak w tym coś dziwnego. Mężczyzna, a raczej widocznie starszy osobnik płci męskiej, złapał się ręką za swój prawy bok i oparty plecami o barierki usiadł. Widać było, że najwyraźniej coś mu dolega. Czyżby był ranny? A może zasłabł? Pytanie tylko czy młody Hoshigaki, będzie miał jakikolwiek zamiar to sprawdzić. Przecież dookoła powinni być strażnicy, którzy takimi sytuacjami powinni się zająć.

[Hoshigaki Seiki]

Rozstanie z zamaskowaną kobietą zdawało mi się dobrym rozwiązaniem. Chciałem być coraz silniejszy i pewnie mógłbym wiele się od niej nauczyć, chociażby podpatrując w trakcie wspólnej podróży, ale ostatecznie stwierdziłem, że potrzebuję samemu odszukać własną drogę. Musiałem jasno określić cel swojej egzystencji, a następnie posiąść siłę wystarczającą, by pokonać wszelkie przeszkody jakie mógł postawić mi na drodze zdradliwy los.
Chwyciłem sakwę pieniędzy, jaką rzuciła mi kobieta i od razu schowałem. Wtedy też stało się coś dziwnego; w tym jak mogłoby się wydawać opustoszonym miejscu pojawił się wymęczony mężczyzna, który najwyraźniej potrzebował jakiejś pomocy. Zdawało się, że albo osiwiał on ze stresu, albo należy do klanu Yuki, którego od czasu wojny nienawidziłem i gardziłem.
Powoli ruszyłem w stronę barierek, gdzie spoczywał tajemniczy osobnik. Prawą rękę trzymałem w miarę blisko kabury, aby w razie niebezpieczeństwa móc dobyć broń. Nie szedłem wystraszony, raczej spokojny i lekko zaciekawiony widokiem przed sobą.
Co jest, starcze? Wiesz, że jeśli wyzioniesz tu ducha, to czeka mnie niezła wyżerka? - zagaiłem ironicznie stojąc w odległości mniej więcej 3m od mężczyzny.
Starałem się ogarnąć wzrokiem wszystkie elementy jego wyglądu, aby wyciągnąć jakieś wnioski co mogło się stać lub kim ten człowiek jest. Gdzieś głęboko w środku chciałem żeby był on członkiem klanu Yuki. Z drugiej jednak strony nie miałem ochoty oglądać tych parszywych, bladych pysków, psisynów.
Czy miałem ochotę pomagać? Niespecjalnie - wtrącanie się w cudze życia stawało się męczące, zapychało głowę niepotrzebnymi informacjami, przysparzało problemów. Chociaż nie zostałem w taki sposób wychowany, chciałem nieco odciąć się od takich aktów miłosierdzia. Wierzyłem, że takie "scenki biednych ludzi" miały za zadania przyćmić zdrowy rozsądek, wpłynąć na osąd sytuacji, która w rzeczywistości jest zupełnie inna. Oszuści, wyłudzacze, naciągacze, wszyscy chcą tylko wysłużyć się czyimiś rękoma, nawet jeśli może to oznaczać śmierć tych "narzędzi".
Od teraz starałem się zachowywać dystans i nie wyrywać się z niepotrzebnymi ofertami pomocy. Jak już ostrzegłem tego starca, może mi zapewnić przecież sporą porcję świeżego mięsa. Właściwie zastanawiałem się czy aby nie rozprawić się z nim już teraz, skoro i tak wokół nie było nikogo (zacząłem się ukradkiem rozglądać w poszukiwaniu podglądaczy, przechodniów, strażników, kogokolwiek kto mógłby się tu niepotrzebnie napatoczyć.

[Mishima]

#3 Złowrogi szczep
Theme

Uznałeś, że nie warto od tak pomagać obcej osobie. W normalnych warunkach mógłbyś być krzywo oceniony, ale byłeś przecież Shinobi. Musiałeś zachować czujność, choćby sytuacja wyglądała na naprawdę spokojną. Miałeś przeczucie kim może być ów osobnik, jednak nie zrobiłeś niczego głupiego. Ot, nic nie zrobiłeś prócz zagajenia marnej rozmowy.

Siwy mężczyzna uniósł wzrok ku górze, dostrzegając szpiczaste zębiska. Mimo tego nie wyglądał na przestraszonego, wręcz przeciwnie. Uśmiechnął się w kąciku ust, przyglądając Ci się. Widziałeś, że krwawi. W miejscu, gdzie trzymał dłoń, najwyraźniej wykonywał nacisk, tamując krew. Śnieg obok niego, kropelka po kropelce zabarwiał się na czerwono.

- Jesteś Hoshigaki, nie mylę się? Oczywiście, że sie nie myle. Te brzydkie rybie pyski i ostre zębiska. Jesteście pogwałceniem praw, jakie panują na tym świecie.

Mówiąc to zebrał slinę w ustach i plunął, tuż pod Twoje nogi. Wymieszana krew wraz ze śliną, była dość widoczna na białym puchu. Rozgladnął się dookoła i o dziwo było mało osób dookoła. Szczerze? Nie było prawie nikogo. Głucha cisza i powiew mroźnego powietrza.

- To już jednak nie ważne, bo tylko Ty tu jesteś. Od dawna, chciałem się zemścić na pewnym parszywym klanie..

Sięgnął ręką powolnym ruchem, do swojej szaty i zakaszlał. Wiedział, że jesteś gotowy do obrony bądź ataku lecz nie miał złych zamiarów. Chyba. Wysunął zwinięty zwój i resztkami sił poturlał go do Ciebie po ziemi.

- Jak widzisz, to mój koniec. Pragnę jednak, żeby ktoś dokończył to zlecenie za mnie. Wydaje mi się, że osobnika Twojego pokroju... bardzo zainteresuje... treść... zwoju...

Mówił to bardzo powoli, z coraz większym problemem. Byłeś świadkiem, jak dusza opuszczała jego ciało. Dziwne tylko było to, że odszedł z tego świata z uśmiechem na twarzy. Co mogło być w tym zwoju? Najwyraźniej coś bardzo ważnego, skoro stary Yuki wolał go przekazać wrogowi niż pozwolić by zaginął..

[Hoshigaki Seiki]

Wpatrywałem się w mężczyznę bez przerwy, nie chcąc przegapić jego nagłego ataku czy innej próby zagrożenia mojej osobie. Okazało się jednak, że jego jedyną bronią były zwykłe słowa. Widząc jego pogardę dla mojego szczepu oraz niezwykle obraźliwy gest splunięcia mi pod nogi od razu spiąłem się, gotowy sprezentować mu potężne kopnięcie w twarz i w krwawiącą ranę. Zanim jednak się na to zdecydowałem, wypowiedział on kolejne słowa, które przekonały mnie, że to już i tak niewiele da i wystarczyło tylko czekać aż gość wyzionie ducha.
Zdziwiło mnie, kiedy wyciągnął jakiś zwój i postanowił wręczyć mi go, bym podjął się wykonania jakiejś misji, której on nie podołał. Przez chwilę wpatrywałem się na przemian w przedmiot i w mężczyznę po czym usiadłem na ziemi przed nim.
Kawał z ciebie chuja. Nie znasz mnie, a mimo to gardzisz. Wszyscy nami gardziliście, aż doczekaliście się wojny. - powiedziałem spokojnym tonem do mężczyzny, patrząc jak z trudem próbuje on chwytać kolejne dawki powietrza.
Jeszcze nie patrzyłem jak zdychają Yuki. Pozwól, że nacieszę oczy tym widokiem, a później zobaczę jaki to parszywy klan zasłużył sobie na twoją nienawiść. A wiesz co jest najlepsze? Że pójdę do nich i wesprę ich swoją siłą. Później zaatakujemy raz jeszcze wasz klan, wyrżniemy wszystkich co do nogi. Ale ciebie to już nie powinno interesować, w końcu tu rozstajesz się z tym światem. - dodałem uśmiechając się delikatnie. Nie wiedziałem czemu, ale męczenie psychiczne tego umierającego śmiecia sprawiało mi przyjemność. Może to uraza jaka drzemała we mnie za śmierć Saiki? Może ogólne przeżycia z wojny były za to odpowiedzialne? A może po prostu stałem się na tyle nieczuły i zły, że tego typu sytuacje sprawiały mi frajdę? Ciężko było mi samemu przed sobą odpowiedzieć na to pytanie, ale mimo to wpatrywałem się w przygasającego mężczyznę podpierając twarz na dłoni.
W rzeczywistości chciałem sprawdzić zwój który mi rzucił, a przyłączenie się do tamtego klanu było raczej mało prawdopodobne. Liczyłem na to, że treść zwoju okaże się ciekawa i pozwoli mi po prostu podszkolić swoje umiejętności. Brałem też pod uwagę możliwość, że po prostu wyrzucę ten zwitek papieru, jeśli okaże się on jakimś śmieciem, którego wykonania mógłby podjąć się tylko inny śmieć, najpewniej tylko z klanu Yuki.

[Mishima]

#5 Złowrogi szczep
Theme

Sytuacja sprawiała Ci do prawdy, wiele radości. Kto by się spodziewał, że Hoshigaki ucieszy się z rozmowy z Yuki. Byłeś pewny, że mężczyzna zmarł i mogłeś zrobić z jego ciałem, co Ci się żywnie podoba. Ba, byłeś podekscytowany na tyle, że mógłbyś go zjeść.

Choć sprawa zwoju, była zaskakująco.. ciekawa. Czemu członek takiego klanu, postanowił Ci go przekazać? Co mogło być tak ważne, że mimo niechęci podarował Ci go? Odpowiedź czekała w środku, zapisana w normalny sposób. Gdy go decydujesz rozwinąć, wszystko staję się bardziej jasne. Treść brzmi następująco.

"Hoozuki, czyli zakały tych ziem. Jeden z jego członków został złapany i jest przetrzymywany w Ryuzaki no Taki. Twoim zadaniem, jest wybadanie jego zamiarów celem Hoshigaki oraz Yuki. Mimo nienawiści tych klanów, żadne z nich nie może czuć się bezpiecznie. Eliminacja, to jedyne słuszne wyjście."

Czyżby Twoja niechęć z dzieciństwa, do klanu Hoozuki, będzie miała wkońcu ujście? Teraz pytanie. Nienawidząc oba te klany, co postanowi młody Seiki? Dobro jego klanu jest na jego barkach, choć to zdecydowanie "mokra robota".

[Hoshigaki Seiki]

Kiedy wredny Yuki zdawał się już być martwy, sięgnąłem po pierwszy lepszy kamyczek leżący pod ręką i cisnąłem nim w czoło denata, aby upewnić się że zdechł. Nie martwiłem się zbytnio o siłę rzutu, bo i czemu miałbym się martwić? Jeśli jest martwy to i tak nie poczuje, a jeśli jeszcze jakimś cudem dychał, to przynajmniej pomogę mu przejść na drugą stronę.
Dobra stary pierdzie, zobaczmy kto ci podpadł - mruknąłem pod nosem sięgając po zwój i rozwijając go na ziemi. Podparłem brodę na ręce i zerknąłem w krótką, zwięzłą treść. Kiedy zobaczyłem nazwisko Hoozuki, od razu zacisnąłem mocno pięści i zacząłem zgrzytać swoimi wielkimi zębami. W głowie pojawił się wizerunek mojej tragicznie zmarłej przyjaciółki, Hoozuki Saiki która zginęła właśnie przez jednego z Yukich. Wspomnienia niedawnej wojny zaczęły wracać, obrazy walki, krwi, roztrzaskanej na kawałki Saiki... wszystko to narobiło mi znowu mętliku w głowie przez który ciężko było mi zdecydować co zrobić w tej sytuacji.
Przez wzgląd na Saikę nie żywiłem do Hoozukich wielkiej nienawiści. Określałem to bardziej jako niechęć, która objawiała się przez unikanie ich jeśli było to możliwe. Yukich nienawidziłem szczerze i nie mogłem przecież wykonywać za nich misji, którym sami nie zdołali podołać. Z drugiej jednak strony chodziło również o losy mojego szczepu, który prawdopodobnie mógł nawet nic nie wiedzieć o tym niebezpiecznym człowieku, oddalonym o dziesiątki, jeśli nie setki kilometrów.
Długo nie wiedziałem co zrobić, aż wreszcie przyszło mi do głowy pewne rozwiązanie, a właściwie sposób na rozwiązanie zagwostki. Wstałem z miejsca pozostawiając zwój na ziemi tak jak leżał. Podszedłem do zmarłego niedawno Yuki i palcem sięgnąłem do jego świeżej jeszcze krwi.
Niech się dzieje co chce - pomyślałem wkładając zakrwawiony palec do paszczy, by znowu poczuć ten wspaniały smak. Był cudowny, wspaniały, krew była jeszcze ciepła i nie zdążyła zakrzepnąć. Spojrzałem na nieruchomego mężczyznę i... obraz zaczął się delikatnie rozmywać, zaś smak krwi stawał się bardzo intensywny. Poczułem na swoich ramionach gęsią skórkę, a w nogach lekkie drżenie. Obraz stawał się jeszcze bardziej niewyraźny, drżenie nasilało się...
THEME
Nie wiedziałem kiedy to się skończyło, ale kiedy wróciłem do siebie, w dłoni trzymałem przegryzioną w pół kość ramienia. Właściwie wszędzie leżały teraz obgryzione, zakrwawione jeszcze kości nieszczęsnego Yuki. Z lekko rozmytą wizją rozejrzałem się wokół siebie, chcąc zobaczyć co się właściwie mogło wydarzyć podczas mojego "odpłynięcia" w rekini trans żerowania. Wtedy też ujrzałem na ziemi pozostawiony wcześniej zwój.
Dowiem się jak chce zniszczyć Yukich i może sam tego dokonam, a później zeżrę skurwiela żeby nie dobrał się do moich. Tak... to będzie wyżerka w szczytnym celu - postanowiłem oblizując resztki krwi z paszczy i zwijając przy tym zwój, który miał następnie wylądować w jednej z wewnętrznych kieszeni ubrania.

[Mishima]

#7 Złowrogi szczep
Theme

Sceny niczym, te z horroru. Kanibale zjadające swoich pobratymców. Było by to właściwe, gdyby nie dwa fakty. Seiki należał do rybopodobnych, wiec nie był człowiekiem. Z drugiej strony zaś, jego rekinia wersja mówiła mu, że przeca rekiny to właśnie kanibale!

Plan był doskonały. Ale nim na niego wpadłeś, postanowiłeś zeżreć ciało denata, który reprezentował znienawidzony przez Ciebie klan Yuki. Piękna scena, z pięknym akompaniamentem w tle. Wyżerka prawdziwych królów z klanu Hoshigaki. Mnóstwo krwi dookoła, jakby mężczyzna zginął właśnie przez rozszarpanie.


- Stój i sie poddaj !

Jedna tylko uwaga, dlaczego nie było to mądre. Bo w momencie gdy przy szlaku transportowym pojawiła się straż, byłeś w trakcie konsumpcji ramienia i rozmyślania o zwoju. Wyjście już miałeś, z danej sytuacji. Teraz tylko wypadałoby, pozbyć sie zwoju i czym prędzej umknąć przed strażnikami, którzy zaczęli kierować sie w Twoją stronę. Czas start.

[Hoshigaki Seiki]

Przerywanie posiłku było w naszym klanie traktowane jako wielka obraza. Wiele razy byłem świadkiem tego, jak młody narybek dostawał porządne lanie za to, że odzywał się do kogoś ze starszych, kto właśnie był w trakcie jedzenia. Teraz zrozumiałem, skąd wzięła się ta zasada, bo kiedy usłyszałem rozkazujący ton jakiegoś strażnika, w środku mnie aż zaczęło się gotować. Podniosłem wzrok na nadciągających mężczyzn i oblizałem się z resztek krwi zalegających na twarzy. Gdyby nie to, że byłem już pełny, zapewne rzuciłbym się na nich i rozszarpał na kawałki, ale teraz miałem ciekawsze zajęcia.
Wasze szczęście... - pomyślałem stając na równe nogi i chowając zwój do wewnętrznej kieszeni ubrania. W jednej chwili skupiłem w nogach sporą ilość chakry, dzięki czemu po prostu zapadłem się pod jej powierzchnię. Chciałem w ten sposób całkowicie zmylić ich pościg i nie dać im nawet możliwości namierzenia kierunku w którym postanowiłem się udać, a kierunkiem tym było otwarte morze. Chciałem wynurzyć się z ziemi na samym brzegu, aby od razu wskoczyć do wody i ruszyć na poszukiwania portu, gdzie mógłbym znaleźć bezpośredni transport do Ryuzaku no Taki, którego lokalizacji po prostu nie znałem.
Wiedziałem, że moja aparycja mogłaby zniechęcić kapitanów statków do zabrania mnie na pokład, dlatego już teraz planowałem przybrać postać jakiejś zwykłej osoby, napotkanej kiedyś w swoim życiu, najlepiej gdzieś daleko stąd aby nie zostać rozpoznanym.

Nazwa

Suiton: Dochū Senkō

Dziedzina

Suiton

Ranga

C

Pieczęci

-

Zasięg

Dowolny

Koszt

C: 10% | B: 7% | A: 5% | S: 3% | S+: 3% (+ 1/2 co turę)

Dodatkowe

Wymagana znajomość: Kinobori no Waza oraz Suimen Hokō no Waza, Kontrola Chakry C

Opis Rozwinięcie podstawowych technik jakimi są Kinobori no Waza oraz Suimen Hokō no Waza połączone z najprostszą formą manipulacji naturą chakry. Pierwszym etapem techniki jest skupienie dużej ilości chakry natury Suiton w stopach. Efektem tego jest bardzo szybka zamiana podłoża w płynne błoto (działa tylko na zwykłej ziemi lub piachu, nie na skałach, lodowcach, lawie i klockach lego). Skutkiem tego etapu jest momentalne zapadnięcie się użytkownika "pod ziemię".
Drugi etap techniki polega na rozpostarciu wcześniej zebranej chakry wokół całej, zapadającej się akurat postaci. W ten sposób użytkownika w czasie błotnej przejażdżki pod ziemią nie zabrudzi otaczające go błoto.
Podczas przemieszczania się pod ziemią, na jej powierzchni widoczne są wilgotne ślady ciągnące się wzdłuż całej przebytej trasy. Można tego uniknąć jeśli "zanurzenie" wyniesie więcej niż 3m.

Technika powstała w celu podróżowania pod powierzchnią ziemi niczym w wodzie. Rozwodnione błoto nie stawia dużego oporu (prędkość "pływania" w błocie to 2/3 szybkości postaci) a otaczająca użytkownika chakra Suiton na bieżąco zmienia ziemię tam gdzie tylko się skieruje.
Powłoczka z chakry Suiton nie ma sama w sobie zastosowania defensywnego. Jej utrzymywanie uniemożliwia wykonywanie innych technik.

Link do tematu postaci KLIK!

Chakra: 129% - 10% = 119%
Szybkość postaci = 81
Szybkość poruszania się pod ziemią = 54

[Mishima]

#9 Złowrogi szczep
Theme

Nie zamierzałeś z nimi walczyć, jednak byłeś wściekły. Nikt przecież nie przeszkadza drapieżnikowi, w jego upolowanym posiłku! Oni zaś we dwójkę ruszyli na Ciebie. Nie spodziewali się jednak, takiego ruchu z Twojej strony. Zapadłeś sie i szybkim ruchem, przeniosłeś sie na morze. Ich szok i zaskoczenie, było nie do opisania. Rozglądali się dookoła, nie wiedząc gdzie się podziałeś. Po dłuższej chwili, postanowili zająć się tą sprawą i martwym, rozszarpanym ciałem najwyrazniej człowieka.

Udało Ci się zwiać, prosto na otwarte morze. Dojrzałeś wtedy duży statek, najwyraźniej rybiecki. Łowcy? Możliwe. Dokąd wpłyneli? Tego nie mogłeś wiedzieć, jednak warto było to wykorzystać. Zdobyć statek i ich zabić? A może przyłączyć się do nich? Z trzeciej strony, mogłeś się tylko doczepić do nich lecz przecież nie znałeś drogi. Co zrobi nas Seiki?

Jedno było pewne. Postanowiłeś wszystko na jedną kartę. Zwój był na tyle ciekawy, że zaryzykowałeś opinie i pozycję na terenach Hyuo. Lepiej tam nie wracać w najbliższym czasie, bo napewno nie skończy się to pozytywnie. Jakby na to nie spojrzeć, nikt nie uwierzy że mężczyzna umarł. Wszystko wskazuje na to, że członek klanu Yuki został rozszarpany przez Hoshigakiego. Czyżby nasz Seiki, zaczął wchodzić na ciemną stronę mocy?

Dalszy post piszesz tu

[Shijima]

2/45 Dziwnie pusta zrobiła się ulica, nie uważasz? Pewnie to dlatego, że słońce bardzo szybko zachodziło, przecież dopiero skończyła się zima, dni dopiero się wydłużały - większość dzieci już cieszyła się z tego, ze dłużej mogą pobawić się z kolegami i koleżankami na podwórku, a tamten artysta, który zwykł przysiadywać na rynku i godzinami wpatrywać się w góry, mierząc je kciukiem, jakby w swojej wyobraźni już tworzył z nich pejzaż, biadolił, że bez długiej nocy nie ma wystarczająco długiej ciemności i ukróca się wena, która zalewała go dopiero, kiedy niepokój wpełzał za kołnierz dziwną melancholią przy blasku księżyca, gdy miałeś wrażenie, że w tym mieście jesteś ty - sam jeden - a cała ludzkość zamarzła w ciepłych łożach i nigdy więcej się nie poruszą. To uczucie powoli osiadało na ramionach i chyba dawało swoje trzy grosze do ciężaru na ramionach Seinaru. Gdybyś tylko wytężył wzrok to jestem pewien, że dałbyś radę to dojrzeć - tą krew, która odbijała się w jego oczach, tą Śmierć, którą widział, gdy pochylała się nad niewinnymi - bo byli całkiem niewinni, wiesz? Najbardziej zwyczajni w tym świecie ludzie, którzy nikomu nie życzyli źle i nie odzywali po chamsku, jeden bardziej zaborczy, drugi bardziej zacofany - cóż, nikt nawet nie będzie opowiadał ich historii, to dopiero było smutne, nie uważasz? Oczy, które widziały Muerte były inne. Pewnie już ci o tym wspominałem, ale wspomnę raz jeszcze - czaiła się w nich przyciągająca tajemnica, która wpełzała do myśli pytaniem kim on jest..? Ten człowiek, który w zamyśleniu spogląda przed siebie - kim jest i co przeżył? Jeszcze inne były oczy tych, którzy zabili. Im czegoś brakowało, jakiegoś... ludzkiego elementu. Kłębiły się ciemnością o wiele gęstszą niż ta, która powoli ogarniała ulicę tego miasta i prowadziła do tego, że zaraz zapłoną latarnie, by błyszczeć jak świetliki - heh, lepiej nam uważać, by nie zagubić się w korytarzach myśli błądząc po kolejnych uliczkach. Łatwo zejść z głównej drogi, kiedy na tej po lewej proponowali odrobinę ciepła. Zła droga? Nie było złych dróg, choć myślę, że nie było też złych ludzi.
Byli po prostu ci, których zło dotykało mocniej od innych.
Nie powiedział nic. Spojrzał na swojego towarzysza, ale nie było to spojrzenie ciężkie, osądzające - cholera wie, może takie byłoby lepsze? To, które uderzyłoby Seinaru w twarz i pokazało mu, że pogarda to jedyne, co można przeznaczyć tchórzom - nie wiem, każdy potrzebował innej terapii szokowej. Wiem natomiast, że Shijima nie należał do osób, które osądzały nie poznawszy całej historii, bo wiecie, bardzo łatwo niektóre rzeczy przeinaczyć, łatwo dodać sobie dwa słowa, dać się zwieść plotkom i ogólnemu strachowi - tak jak temu, że niby jashiniści są źli. Tylko czemu? Ci tutaj? - jasne, ci tutaj trzymali trupy w szafach, szanujmy się. I Seinaru też dwa trupy w szafie trzymał, chociaż w mniemaniu Shijimy to raczej one uparcie trzymały się jego i nie chciały dać mu dumnie wyprostować karku, godząc się z przeszłością. Co tak naprawdę stało się w tamtej walce, kim byli tamci ludzie dla Seinaru? Jasne, mógł zapytać, tylko nie wydawało mu się, żeby tego właśnie zielonooki potrzebował.
- Wybaczenie samemu sobie jest brukiem dla przemierzanej drogi. - Cokolwiek się tam wydarzyło... przecież nawet debil by widział, że to ciąży na Seinaru. - Moje uszy są dla twojej dyspozycji. - Bardzo łagodne powiedzenie "hej, stary, wysłucham cię, jeśli potrzebujesz się wygadać", bez żadnego nacisku, bez jakichkolwiek zobowiązań. Po jego umyśle jednak błądziły te krótkie słowa: jesteś miły. Nie, przepraszam: wydajesz się miły. Hej, to całkiem... miłe.
Shijima wyciągnął rękę i lekko ułożył ją na ramieniu Seinaru.
- Jak zapewne czujesz jestem bardzo żywy. Nie planuję szybko zmieniać tego stanu rzeczy. - Martwił się, że znów na jego oczach ktoś zginie? Tak przynajmniej wynikało z tego, co próbował przekazać. - To, że jest ci smutno, jest najlepszym dowodem na to, że jesteś człowiekiem. - Można być człowiekiem i człowiekiem - to tak jak patrzeć a widzieć. Bardzo mętna różnica w słowach. Ogromna w swym znaczeniu.
Uśmiechnąłeś się do kobiety za ladą, zdejmując dłoń z ramienia Seinaru nim podeszli do lady, ale był to uśmiech zdystansowany - zresztą chyba wszystkim mieszkańcom tego miejsca taki uśmiech słał. Czysto uprzejmy.
A między nim i światem kładła się u stóp przepaść nie do przekroczenia.
Zresztą jej niechętne spojrzenie nie zachęcało do niczego innego - krótkie i ulotne, bo wolała zaraz ten wzrok odwrócić. Pewnie by go nawet nie podnosiła, gdyby nie przedstawił jej Seinaru.
- Dziękuję. - Odebrał od niej karteczkę i skierował się do wyjścia, chowając ją. - W okolicy jest sporo jaskiń, nie sądzę, żeby sprawdzanie ich wszystkich było wyjściem. - Trzeba przecież od czegoś zacząć, tak? Najpierw chyba przydałoby się ułożyć plan działania. - W porządku? - Spojrzałeś na Seinaru z uśmiechem.