Dzielnica Biedoty - Kirahji

[Ario]

Minako
Wyprawa Rangi C
Kolejka 6/14

Wojownik z dalekiego wschodu

Gdy napotkałaś babuszkę, kobieta ciągle chichrała się z Ciebie i tego jak podeszłaś do tematu ganiania za kobietami z tej okolicy. Jednakże wydawała się być na tyle...życzliwa?...lub bardziej pomocna, że czułaś iż możesz dzięki niej przybliżyć się do swojego celu.

Powiedziałaś, że jesteś Minako i nie chciałaś, by nadawać Ci tytułu księżniczki. Traktowałaś siebie jako pełnoprawną kunoichi. Poinformowałaś też, że poprzysięgłaś chronić nie tylko klan, ale i mieszkańców. Dodałaś też, że wydaje Ci się, że mimo ciężkiej pracy, nie jest ona wystarczająco dostrzegana.

Babuszka popalała swoją fajkę w chacie. Nie było to mieszkanie najlepszych standardów, ale nie było jako takiego brudu i dało się normalnie po nim poruszać. Zaczęłaś sensorycznie sprawdzać kondygnacje, jednak nic nie wyczułaś. Byłyście same.
- Wiem kim jesteś, Minako z Shigashi. Masz dość ciekawą historię, przynajmniej na tyle ile ja ją znam, dlatego zdecydowałam Ci się pomóc. Wydaje mi się, że nie jesteś złą osobą. - powiedziała kobieta, po czym wstawiła garnek na ogień i zaczęła parzyć herbatę.

Mimo skromnej chaty, kobieta zaprosiła Cię gestem dłoni na kanapę, bys usiadła, po czym wzięła tackę z daktylami i jakimiś ciastkami, po czym ułożyła przed Tobą, byś mogła się poczęstować.
- Widzisz, Minako z Shigashi, nie chodzi o to, że jesteś księżniczką, tylko, że wyglądasz jak ona. To duża różnica, kochana. - babuszka, usiadła przed Tobą, dzielił Was stół. - Proszę Cię, nie musisz się obawiać. Czuj się swobodnie. Jestem za stara, by zrobić Ci krzywdę, hehe. Nie ten wiek, nie te czasy. Jak dożyjesz, to zobaczysz. - uśmiechnęła się niewinnie. - W każdym razie, dziwisz się, że Cię tak traktują. Powiedz, ale szczerze. Czy Ty w ogóle kiedykolwiek...tu byłaś? Czy wiedziałaś nawet o istneniu takiej dzielnicy? Czy chociaż raz zobaczyłas tutaj...jakiegoś strażnika? - zapytała Cię, po czym wzięła ciasteczko, zjadła na raz i wstała, ponieważ woda zaczęła wrzeć. Zalała dwie szklanki gorącej wody, po czym przyniosła Ci, stawiając jednocześnie herbatę (kilka smaków, byś sobie wybrała), a także cukier z łyżeczką. - Nie jestem tutaj, by Cię oceniać, ale też nie stawiaj się w pozycji jakiejś zbawczyni, kochaniutka. Jeżeli chcesz, żeby ludzie Cię traktowali z szacunkiem, musisz na niego zasłużyć wszędzie, a nie tylko przy Jou.

Kobieta wydawała się dużo wiedzieć na Twój temat. Wrzuciła torebkę z herbatą i wsadziła ze trzy łyżeczki cukru, po czym zaczęła mieszać. Następnie zapytałaś się o Dojo. To czy się napiłaś i zjadłas, kobieta pozostawiała bez komentarza.
- Ah tak, Dojo. Widzisz, przybył ostatnio tu taki...on się mianował jakimś mistrzem sztuk walk. Wymyślił sobie taki biznes, że zbiera biedaków i wyłudza od nich pieniądze, by potem ich pokonywać. Jak myślisz, dlaczego akurat ze wszystkich miejsc, wybrał sobie dzielnicę biedoty na taką...sprawę. Widzisz tu gdzieś ninja? Ninja jest w stanie utrzymać się z misji, zaś straż tu nie zachodzi. Wszystko ma ręce i nogi, jeżeli chcesz zrobić coś nie do końca legalnego. Tym bardziej, że obiecuje niewiadomo jaki zysk temu, kto go pokona. No więc zbierają się tacy, co nie mają nic do stracenia, płacą wpisowe, przegrywają i interes się kręci. - kobieta głośno siorbnęła herbatkę. - Co do kobiet zaś, to chyba je wywozi. Wiesz, to i tak są takie, które biły się na ulicach, więc coś tam potrafiły, ale finalnie pewnie sprzedaje je gdzieś poza osadę. Większość kobiet z tych terenów ma akurat dość...atrakcyjne buźki, więc nawet jak nie na służbę, gdzie akurat chyba lepiej trafić niż tu zostać, to mogą trafiać...no, pewnie sama się domyślasz.

Babuszka zrobiła pauzę i cicho westchnęła.
- Gdybym była młodsza, sama bym zrobiła z nim porządek, ale jest jak jest. Dlatego zdecydowałam Ci się pomóc. Trochę mnie przypominasz. - znowu siorbnęła herbatkę. - Po pierwsze kochaniutka, to nikt Cię w ten sposób nie wpuści. Pachniesz jak kłopoty, wyglądasz za dobrze. Musisz się przebrać. Po drugie, jak już będziesz wyglądać jak...tutejsza to musisz udać się trzy przecznice dalej. Stoi tam stara nieużywana studnia. Skręcasz w drogę, która prowadzi na wschód. Będziesz mijać budynki, aż trafisz na bramę. Tam będą kręcić sie knypki. Wtedy mówisz, że chcesz podjąć wyzwanie mistrza. Możliwe, że Cię przeszukają, albo nawet ukłują, żeby zdjąć technikę henge, więc nie możesz za bardzo mieć przy sobie przedmiotów. Możesz je zostawić tutaj, u mnie, a jak nie chcesz, to je po prostu gdzieś dobrze ukryj. - poinformowała Cię. - Jak już przejdziesz przez bramę, to wtedy Cię już pokierują. To jest opcja pierwsza.

Kobieta zaciągnęła się fajką czekając aż zapytasz "o opcje drugą". Wtedy jedynie uśmiechnęłaby się.
- Opcja druga to taka, że miejsce już znasz, więc po prostu idziesz i powybijasz im zęby bez zbednej szopki. Tylko wtedy wda się chaos i nie wiadomo, czy ten caly mistrzu nie ucieknie.

[Minako]

Słysząc pierwszą wypowiedź staruszki, Minako zmarszczyła brwi, zaskoczona faktem, że kobieta ją znała i nawet wiedziała skąd pochodzi. Takich szczegółów mogła się dowiedzieć tylko w jeden sposób, dlatego tym uważniej zaczęła się przyglądać niewinnie wyglądającej babci. Tak naprawdę mogła mieć do czynienia z naprawdę doświadczoną kobietą i tym bardziej miała się na baczności. Co prawda ta zdeklarowała, że jej pomoże, ale Minako z doświadczenia wiedziała, że nie można było ufać tak po prostu.

- Skoro znasz moją historię, Pani, musiałaś być Kunoichi i mieć wgląd w dokumenty. - Stwierdziła Błękitnooka. - Shigashi to przeszłość, do której wolałabym nie wracać. Odkąd Jou-sama wcielił mnie w szeregi Klanu po Pustynnym Pogromie, dając mi szansę na nowe życie, moje serce jest z Pustynią.

Mimo zapewnień, żeby czuła się swobodnie, bo przecież w tym wieku staruszka nie zrobi jej krzywdy, Minako nadal uważnie obserwowała kobietę, siedząc wygodnie na kanapie, ale w razie czego będąc gotową zareagować. Babcia nadal się nie przedstawiła, więc Kunoichi nie tknęła poczęstunku i herbaty. Niektórzy mogliby uznać to za niegrzeczne, ale każdy szanujący się shinobi wiedział, że w ten sposób najłatwiej kogoś otruć, więc starsza Pani będzie musiała jej to jakoś wybaczyć. Zamiast więc tego, co postawiono przed nią na stole, Minako skupiła się na słowach, którymi tamta próbowała w nią uderzyć.

- Byłam tutaj kilka razy, gdy Klan Sabaku przejął Atsui i osiadł na stałe w Kinkotsu. - Wyjaśniła z powagą. - Towarzyszyłam mojej przyjaciółce medyczce i sprawdzałyśmy, czy z ludźmi wszystko w porządku, czy ktoś potrzebuje konkretnej pomocy. Swego czasu staraliśmy się dbać o tych najbardziej potrzebujących, ale widzę, że z czasem zostało to zapomniane, skoro nawet straż tu nie zagląda. Jeśli znasz moją historię to wiesz, że jestem Zwiadowcą i pracowałam głównie poza miastem. Nie miałam wpływu na to, co się tutaj potem działo, a nawet gdyby, to byłam zbyt nisko rangą, żeby coś wyegzekwować. Niedawno jednak awansowałam na Sentokiego i pytam teraz ja Panią. Czy regularne patrole tutaj pomogłyby chociaż trochę mieszkańcom tej dzielnicy? Jeśli tak, zwrócę się z prośbą, gdzie trzeba, aby dopilnowano tej części miasta. Naprawdę zależy mi na tym, żeby wszystkim żyło się lepiej, ale sama nie jestem w stanie wiele zrobić. Tak czy inaczej, gdy doszły mnie słuchy o tym oszuście, od razu przyszłam, żeby rozwiązać problem.

Ponownie skupiła się na słowach staruszki, która opowiedziała jej szczegółowo jak wygląda sytuacja i gdzie konkretnie znajduje się to Dojo. Przedstawiła jej też dwie możliwości, jak można było załatwić tą sprawę, na co Minako westchnęła przeciągle. Osobiście chętnie by tam wparowała i wszystkim winnym naklepała po mordach, aż by im się smarki wkoło szyi zakręciły i odechciałoby się na drugi raz takich lewych interesów, ale jak babcia zauważyła, istniało ryzyko, że główny winny zdoła uciec. Będzie więc musiała jednak rozważyć tą całą szopkę z przebieranką i próbą wejścia tam w normalny sposób. Istniał tylko jeden problem. O ile staruszka okazała się naprawdę pomocna, o tyle Minako nadal nie miała do niej pełnego zaufania, zwłaszcza że kobieta nie powiedziała nic o sobie, co mogłoby potwierdzić, że naprawdę nie ma złych zamiarów.

- No dobrze. Po części mnie Pani zna, ale ja nie znam Pani. - Zwróciła się do kobiety. - Proszę mi opowiedzieć o sobie i dlaczego nie zgłosiła Pani tej sprawy odpowiednim osobom, tylko ja dowiaduję się o takich rzeczach od ludzi na Targu...