Plac centralny

[Keizo]

Keizo w końcu opanował się po ataku genjutsu. Wzdychając ciężko położył się na plecach i wyjął z torby na biodrze kilka nasionek. Położył je obok siebie i złożył pieczęć. Następnie wyjął z rany kunai, a wyrastające właśnie rośliny lecznicze owinęły się wokół rany, tamując krwawienie i wypuszczając proste, acz i tak pomocne lecznicze substancje.
Klony zaś wciąż były podzielone na dwie grupy. Jedna była zajęta łucznikiem - pierwszy z mokubunshinów powinien obiec stragan, drugi zaś przeskoczyć przez niego tak jak wcześniej strzelec. Kolejnych działań chyba nie trzeba tłumaczyć (naginata ----> łucznik).
Druga grupka miała cięższe zadanie. Jeden z klonów dostał notką wybuchową. Ten powinien jak najszybciej odskoczyć do tyłu i runąć na ziemię brzuchem, tak by jak najbardziej zminimalizować efekty wybuchu. Zadaniem drugiego zaś, tak jak w poprzedniej eskadrze, było przebicie ostrzem użytkownika genjutsu.

  Ukryty tekst

[Hitsukejin Shiga]

Misja C dla Krejzola i Harumi 40/45 - Koniec żartów.

Harumi doznała nagłego dramatycznego olśnienia. Poczuła napływ geniuszu artystycznego. Nie wiedzieć czemu postanowiła... Nie zrobić nic. Była przy łuczniku, miała go w zasięgu ręki, mogła coś zrobić - postanowiła nie zrobić nic, tylko nabić się na strzały, zostać poszatkowaną i zabitą. Na szczęście są tu też inni, którzy zadziałałi zdecydowanie bardziej korzystnie dla zdrowia i bezpieczeństwa Harumi. Najpierw Blizna rzucil się przed dziewczyne zasłaniając ją przed potencjalnymi zagrożeniami - a potem i tak dwójkę odepchnął wpadający jak wkurwiona osa klon z drewna i patyków. A drugi przeskoczył przez stragan, z naginatą, niszcząc stragan. Dwie naginaty poszatkowały i zamordowały łucznika na miejscu który panicznie wypuścił w nich ostatnie strzały - Keizoklony się nie przejęły. Pozostałe dwa klony poradziły sobie z Genuserem, jeden wybuchł drugi nie. Keizo się opatrzył...

Pojawiła się grupa ludzi. Strażników z pełnym uzbrojeniem w liczbie pięciu. Za nimi inni. W tym ten kupiec co wszystko zapoczątkował.
-Podobno jest z wami poszukiwany człowiek. - Jeden ze strażników obejrzał wóz, złożył pieczec i obniżył grunt. Obejrzał wóz, nie znalazł nikogo, ani niczego prócz towarów i dwójki kupców. - Gdzie on jest? - Strażnik spojrzał na straganiarza. Ten zaczął się tłumaczyć.
Na przód wyszło dwóch kupców którzy z wami podróżowali i Blizna. Wszyscy zeznali, że nikogo tutaj więcej nie było, a to ten kupiec swoimi wrzaskami ściągnął tych bandytów. I że to wy jesteście ofiarami.
-Dobra. Powiedzmy, że wierze. Chociaż wcale nie. Potrójne morderstwo. Ale w obronie. Nie pójdziecie siedzieć, wystarczy, że więcej się tutaj, w wiosce, nie pojawicie. Macie czas do wieczora. Jeśli wrócicie kiedykolwiek to będziecie musieli odpowiedzieć za swoja morderstwa. - Mężczyzna był wyjątkowo beznamiętny i niewzruszony. Po chwili tłum zaczął się rozchodzić, wracać do normalności. Strażnicy zaczeli zabierać ciała. Nikt nie przejął się rannymi.

Blizna dał Harumi woreczek, który przyniósł, z nieznaną zawartością. Powiedział, że idzie jeszcze po bandaże i Harumi ma czekać. Blizna nie wróci już. Wyparował. W woreczku jest sporo Ryou, naszyjnik z trójkątem w kole niskiej wartości i niesterylne, ale skuteczne do zatamowania krwi, rolki płóciennego materiału.

Kupcy podziękowali za to Keizo, bo w ich mniemaniu najwięcej zrobił on i to jemu zawdzięczają pomoc. Od początku eskorty, aż do ochrony ich towarów teraz. To oni także zapłacili Keizo, podobną ilość, co Harumi.

[Keizo]

Keizo zwlókł się z dachu, lekko zgięty, ściskając swój brzuch. Zerknął na zniszczonego klona i trzy wciąż aktywne - po krótkiej chwili zamieniły się one w stertę szczap i wykałaczek. Wypełniły swoje zadanie, Senju zaś nie miał już siły kontrolować jeszcze trójkę bunshinów.
- Dobra robota - rzucił do Harumi, uśmiechając się lekko i chowając woreczek z zapłatą do kieszeni. Plac w środku wioski wyglądał niezbyt ładnie - ciągane gdzieś przez strażników ciała, strzały, miejsce w którym wybuchł klon, krajobraz z pewnością zmienił się nieco przez niewielką potyczkę.
Do wieczora musieli wynieść się z miasteczka. Senju porozglądał się dookoła, sprawdzając czy dookoła nie ma żadnych jego, porzuconych gdzieś rzeczy należących do niego. Usiadł potem pod ścianą tawerny, chcąc odpocząć przez kilka minut zanim skieruje się na stanowisko karawan, leżące poza murami osady.
- Przepraszam za ten bałagan - powiedział do Harumi, spuszczając głowę - Nie dość że sprawiłem ci kłopoty, to jeszcze ten dzban zwiał - dodał, rozglądając się i zastanawiając, gdzie mógł podziać się Ryouk i czy właśnie nie odwiedza żony Musashiego.

[Kana Yuki]

[...] Dopiero teraz doszło do niej co właściwie się stało. Co zrobiła, co zrobił Keizo i to, że krwawi. Niemal natychmiast złapała za obolały bok; ramię mogło przecież poczekać, było mniej uszkodzone. Krew skapywała ciurkiem. Właściwie nie robiło to żadnej różnicy w aparycji dziewczyny, gdyż i tak była pokryta cieczą w odcieniu jarzębiny.
Po chwili pojawili się strażnicy zaalarmowani wybuchami i krzykami mieszkańców. No to mamy przejebane.
Spojrzała na mężczyzn w zbrojach. Cóż, czasem lepiej po prostu milczeć i udawać idiotów. A ta dwójka chyba została urodzona w czepku. Sytuacja sama się wyklarowała, a właściwie pomogli w tym Blizna i kupcy. Całe szczęście!
Wdech, wydech. Już chciała otwierać gębę i przepraszać, ale karcący wyraz twarzy Blizny szybko ostudził jej zamiary. W odpowiedzi na polecenie władzy miasta tylko kiwnęła niepewnie głową. Dostałaś wilczy bilet, brawo Haru. Trzeba to przyjąć na klatę, odwrotu nie ma, a tłumaczenie się mogłoby tylko pogorszyć sytuację.
Była zła. Poprawka. Wkurwiona. Gdyby tylko Keizo jej posłuchał, tej sytuacji by nie było. Harumi może teraz zapomnieć o pyszniutkim, cieplutkim obiadku u mamusi. Nie ma już czego szukać w "swoim" domu.
- Dobra robota? Ty to nazywasz dobrą robotą?- wycedziła przez zęby. - Ah, nic się nie stało! To byś chciał do cholery usłyszeć? Zobacz co narobiłeś!
Wskazała palcem po całym pobojowisku.
- Nie dość, że ryzykowaliśmy życie dla jakiegoś idioty, to jeszcze muszę się wynieść chuj wie gdzie i za co!
Przyrzekam, słyszało ją pół wioski.

[Hitsukejin Shiga]

Misja C dla Krejzola i Harumi 43/45 - Koniec żartów.

Po kilkunastu minutach, w końcu nikomu się nie śpieszy teraz, gdy i tak już wiadomo co będzie dalej - mianowicie Keizo i Harumi do końca dnia mają wypierdzielać z wioski i nie wracać NIGDY więcej, ktoś zaczął zmierzać w ich kierunku. Harumi i Keizo się przerzucali kto zawinił komu, a tutaj możliwe, że więcej kłopotów zmierzalo w ich kierunku... A może dla odmiany tym razem było to coś przyjemnego? W końcu...
Na horyzoncie pojawił się blizna. Sznur na ramieniu, mężczyzna ciągnie jakieś pudło. Wielkie i ciężkie, orające ziemie z każdym kolejnym krokiem Blizny. Chłopak się ucieszył na widok Harumi, ucieszył się, że jeszcze nie opuściła wioski. Mężczyzna przybył do niej i do Keizo z uśmiechem na ustach.
-Skoro na razie musicie zniknąć z wioski to dam ci to, co Jin kazał mi ci dać jeśli kiedyś nabroisz. Przewidział, że coś odwalisz albo w coś się wpakujesz, jednak trochę z niego na Ciebie skapnęło. - Potem skierował wzrok na Keizo, a potem znów na Harumi. - W tej torbie co ci dałem były bandaże. Opatrzeć was trochę? To wszystko płytkie rany. Umiem też szyć. I mam alkohol do znieczulenia.... wewnętrznego. - Pudło spoczęło, zamknięte na wielką kłódkę, obok nóg Harumi. Blizna wyciągnął butelkę mocnego alkoholu z worka na plecach i więcej rolek materiału.
-Pewnie za jakiś miesiąc sobie odpuszczą i zapomną o was. Chcecie może coś wiedzieć o tym, dlaczego straż totalnie nic nie robi przeciwko Musashiemu, może macie jakieś pytania? Do nastepnego naszego spotkania sporo piasku się na Sabishi przesypie, więc macie niepowtarzalną okazję. - Chłopak był... radosny. A jego zachowanie lekkie. Chyba mu ulżyło, że nie ma ofiar po ich stronie, a Ryouk na razie się od nich odczepił..

[Keizo]

Keizo patrzył na sprzątany plac pustym wzrokiem. Więc tak prezentowała się sytuacja - znów był prowodyrem popsucia życia innej osoby. Może byłoby lepiej, gdyby na razie odpuścił sobie spotkania z kimkolwiek.
Pokręcił głową, kiedy Jin zaproponował bandaże. Rana po kunai'u była płytka, już opatrzona, a i geny Senju nie przeszkadzały w gojeniu się płytkich cięć. Nie odpowiedział nawet, gdy człowiek z blizną zaproponował alkohol. Nie gustował w trunkach, a na pewno nie w takich sytuacjach.
Gdy Jin wspomniał o tym, że za miesiąc straż wioski zapomni o ich - a raczej Keizo - wyskokach, chłopak tylko sapnął i stanął na nogi.
- Czas na mnie - powiedział, wbijając wzrok w ścieżkę prowadzącą do wioskowej bramy, po czym zaczął dreptać w jej stronę, nie chcąc zerkać ani na Harumi, ani na wyjątkowo wesołego człowieka z blizną.

[Kana Yuki]

Cały ten ambaras był kompletnie niepotrzebny. Czasami trzeba znać umiar w byciu dobrym kwiatuszkiem, Keizo. Haru oddychała teraz głęboko próbując uspokoić skołatane nerwy. Darcie się na środku ulicy nie sprawi, że polecenie straży zostanie cofnięte. Trzeba wynosić się z miasta i nie dyskutować. Tylko i aż tyle.
- Poradzę sobie - odburknęła. - Chyba.
Ukrywanie złości nie szło jej najlepiej. Nie w tym momencie. Nie w tych okolicznościach. Była naprawdę wdzięczna Bliźnie za wszystko, co zrobił. A zrobił dużo; w końcu mógł zostawić białowłosą na pewną śmierć i iść swoją drogą. Jednak wszystkie następstwa dzisiejszego dnia sprawiły, że do miłej osoby, jaką zwykle była, sporo jej brakowało.
Rzuciła okiem na wielkie pudło leżące u jej drobnych stóp. Ot, wielkie, drewniane coś z kłódką. Niespecjalnie ciekawiła ją zawartość. Nauczyła się, że czynności kierowane ciekawością kończą się źle i nie warto podążać za pokusą.
Złapała Keizo za ramię.
- Tylko tyle masz do powiedzenia? Po tym wszystkim?
Dłoń białowłosej boleśnie ścisnęła bark chłopaka. Jednego nie mogła znieść - ignorancji. Zero czegokolwiek. Ot, martwa cisza i rzucone, ładnie powiedziane, "nara". Nie miała w zamiarze go zatrzymywać, duma by jej na to nie pozwoliła. W końcu - potrafi poradzić sobie sama, jest dużą dziewczynką. Chciała w to wierzyć.
- A zresztą...- syknęła ściągając ciężar z ramienia bruneta. - Powodzenia w drodze.
Obróciła się napięcie do Blizny.
- Więc? - zaczęła. - O co w tym wszystkim chodzi? Nie mam za dużo czasu, jak sam rozumiesz. Muszę stąd spieprzać... gdziekolwiek.
Ostatnie, wypowiedziane przez nią słowo było ledwie słyszalne.

[Hitsukejin Shiga]

Misja C dla Krejzola i Harumi 46/45 - Koniec żartów.

Harumi nie była zbyt dobrze nastawiona do Keizo i jego zachowań, tak samo jak Blizna, który spojrzał na niego lekko sie krzywiąc. Chciał zaoferować pomoc - by rozejść się jako przyjaciele - a został, że tak powiem, opluty. Dlatego gdy Harumi zaczęła do niego mówić, on już był w kuckach i walczył ze skrzynią. Otworzył ją, a w środku była mniejsza skrzynia i cegły. Skrzywił się jeszcze bardziej brechając pod nosem "Cały kurwa Jin". Kolejna kłódka i kolejna kłódka po chwili pokonana. W środku... trzecia skrzynka i znów cegły, ciut mniejsze. Dłonie zaciśnęły się na skrzyni, Blizna w sercu wołał o cierpliwosć. Przez pól wioski wyoral rów melioracyjny przez PRZEŚMIESZNY żart Jina, który uznał, że po prostu panteonem dobrego humoru będzie kazać mu dźwigać jak tępej piździe cały ten bezbożny ciężar, tylko dla śmieszków.
-No co ja ci mogę powiedzieć. Musashi nie jest nikim szczególnym w wiosce. Ma domy, w domach mieszkają ludzie. Ludzie, którzy bez tych domów pójdą na bruk. Oni albo opłacają tych oprychów albo sami sie nimi stają. To nie jest tak, że Musashi wynajął tych ludzi których zabiliście. Po prostu to jest służba by wkraść się w jego łaski. Ma hajs, bo przejął po żonie. Jego teść umarł niedługo po ich ślubie. Zdrowie mu się pogorszyło. Podobno nie do końca akceptował Musashiego, ale niby mu przebaczył na łożu śmierci. Ja osobiście sądze, że jako Ayatsuri córka miała dostep do trucizn, a Musashi postarał się by pojawiły się one w stałej diecie teścia. Tyle. A co do straży... Wiesz, każdy ma rodzine, dzieci. Niby powinni powstrzymać proceder z tą mała armią Musashiego, ale nawet jak przymkną Musashiego to jest duże ryzyko, że ich członek rodziny wróci półnagi, zgwałcony i obity... albo nie wróci wcale. Trudna sprawa. No, otwarte. - Z satysfakcją otworzył ostatnią skrzynię. W środku była biała bardzo kunsztownie wykonana Yukata i spinka do włosów, wyglądająca na pozłacaną, z wygrawerowanym "S." w rogu.
-A to ciekawe. - Mruknął blizna. - Dobra. To tyle z mojej strony. Ja już chyba pójdę. Do zobaczenia, Harumi. - Jeśli nie będzie więcej wątpliwości, blizna się usunie.

[Keizo]

Nie mając nic więcej do roboty w osadzie, Keizo ruszył powoli w stronę bramy zastanawiając się nad tym, czy gdyby mógł cofnąć czas zdecydowałby się na to, by zostawić Ryouka na śmierć - albo w drodze, albo podczas walki na placu. Im dłużej się nad tym zastanawiał, tym bardziej był jednak pewien że wszystko zrobiłby tak samo. Mimo gniewu Harumi - uzasadnionego zresztą - Senju nie mógł sobie zarzucić że nie pomógł osobie w potrzebie. Według słów człowieka z blizną straż w końcu zapomni o wszystkim i dziewczyna będzie mogła wrócić do domu. Do tego czasu zapewne będzie trzymać w sercu urazę do osobnika z Shinrin, Keizo mógł mieć jednak tylko nadzieję że kiedyś mu wybaczy.

z/t

[Kana Yuki]

Skrzywiła się. Dobre sobie, mieszkańcy pustyni jak zwykłe ciapy dają się deptać. A to ci nowina. Jak mówi stara przywara - kto ma pieniądze, ten ma władzę. Cóż, życie pieniądzem się toczy.
- Standard, żerowanie na cudzym nieszczęściu - wtrąciła. - Jak nie wiadomo o co chodzi... - darowała sobie dokańczanie kwestii. Bo i po co? Prawda jest jaka jest.
Dziewczyna poważnie wątpiła w to, że śmierć teścia Musashiego była zrządzeniem losu. Z pewnością położył na tym swoje łapsko, a nawet łapska. Ktoś, o tak paskudnym usposobieniu nie mógł przecież odpuścić takiej okazji. Kasiastka żonka była, wystarczyło kaskę przejąć. A jak to się robi? Przykład macie powyżej.
[...] Z zaciekawieniem spojrzała do wnętrza skrzyni; co innego jak była otwarta.
- Huh? - mruknęła spoglądając na to, co znajduje się w pudle. Yukata? Spinka? I to od Jina? Cholera jasna, co on ma w głowie?
- To dla mnie? - wskazała na siebie palcem.
Coby nie mówić - piękny zestaw. Gołym okiem było widać, że odzienie jest wykonane z nie byle jakiego materiału. Jin zawsze miał gust do takich rzeczy; doskonale wiedział co warto kupić, a czego nie.
- Poczekaj - rzuciła. - Gdzie jest Jin? - jej głos brzmiał teraz niesamowicie poważnie. Czuła, że coś jest nie tak. Jin nie przybiegł jej na ratunek, jego dawny przyjaciel - jak mniemała białowłosa - przyciąga jakąś skrzynię.
- Czy on jeszcze żyje?
Tak bardzo nie chciała, by Blizna zaprzeczył...
- Chcę wiedzieć tylko tyle. Nie mogę stać tu w nieskończoność. Czas mnie nagli...
To mówiąc bawiła się nerwowo palcami. Wiedziała, że nie ma szans, by sprawdzić osobiście, czy Jin jest w jej domu. Blizna musi jej odpowiedzieć. Inaczej będzie odpowiedzialny za to, że Haru wystąpi przeciw prawu i zostanie w wiosce, przetrzepując każdą możliwą dziurę.

[Hitsukejin Shiga]

Misja C dla Krejzola i Harumi 49/45 - Koniec żartów.

Co do samego deptania, a może raczej trafniej powiedzieć - do tuptania, to w momencie w którym Keizo i Harumi zostali przy Bliźnie, kupcy z którymi Harumi i Keizo przybyli zdązyli się zwinąć z placu, zabierając i swój wóz i swoje towary. Chyba nie chcieli mieć więcej problemów - to, co do tej pory się wydarzyło stanowczo im wystarczyło w ramach komplikacji. Blizna za to zdawał sie... nie mieć dość Harumi. Dziewczyna fascynowała go jak artefakt niemalże który Jin namiętnie wychwalał, opowiadając o niej godzinami, jak zaczarowany, będąc dumny, ze wszystkiego co dziewczyna robiła.
Blizna stał, wpatrując się tak i oczekując jej reakcji. Kiedy spytała czy to dla mniej, wybuchnął śmiechem.
-Kazał mi to ci dać, jak wrócisz do osady lub w jej okolice, lub po prostu gdy na Ciebie trafię, a będziesz już pełnoletnia. Minęło kilka lat, jesteś już kobieta... Uznałem, że najwyższa pora. Mówił, że to prezent idealny dla pięknej kunoichi. - Zaśmiał się, może nieco tylko koloryzując slowa Jina. Albo właśnie je tonując?
Kiedy Blizna chciał się usunąć, Harumi go zatrzymała.
-Jin? Kiedy opuściłaś osadę dostał zakaz podążania za Tobą. Pewne osoby nazwały jego fascynację Tobą i opiekuńczość jako nieco... perwersyjną i patologiczną. Doszukiwali się relacji innej, niż opiekun z osady i młoda prominentna kunoichi. Chociaż mówi się tez, że wynikły jakieś fakty z życia Jina które sprawiły, że nie miał prawa dowiedzieć się gdzie wyruszasz, dezinformacja, zakaz poszukiwania... Nie wiem. Słyszałem plotki i pogłoski. - Wzruszył ramionami. - Zniknął z osady, zapadł się pod ziemie gdy to się stało. - Westchnął blizna nie ukrywając swojego smutku.
-Kiedy go widziałem wyglądał na żywego. Powiedział mi coś, czego nie zrozumiałem. Dopiero gdy zacząłem szperać i dowiadywać się więcej, zrozumiałem, że życie i śmierć... to nie są odpowiednie pojęcia którymi można go opisywac. Już nie. Albo nigdy nie? - Podrapał się po brodzie. Widział kątem oka niecierpliwych strażników. Pożegnał się ciepło z Harumi i zniknął. Wskazał tylko, że kluczem do dowiedzenia się jest błyskotka którą Harumi znalazła w worku z pieniędzmi od Blizny.

[Kana Yuki]

Jak to mówią - kto się lubi, ten się czubi. Być może Haru wydawała się - z początku - rozwydrzonym bachorem patrzącym nie dalej niż sięga jej nos, jednak zdecydowanie zyskała przy bliższym poznaniu. Ot, proza życia.
— Rozumiem - mruknęła przyglądając się uważniej podarunkowi. Blizna nieustannie ją zawstydzał, zapewne z premedytacją. Najwidoczniej spędzał sporo czasu z Jinem. Te same, głupie tekściki.
Przykucnąwszy przy skrzyni uniosła białą, kunsztownie wykonaną Yukatę oraz spinkę do włosów. Na festiwal jak znalazł. Przewiesiła odzienie przez lewą rękę, a spinkę schowała do torby. Szkoda, że w najbliższym czasie nie będzie miała sposobności, by przywdziać prezent. Blizna wybrał kiepski moment na przekazanie prezentu, bo co niby miała z tym zrobić na pustyni? Dreptać z uśmiechem w białej Yukacie poprzez niezliczoną ilość wydm piaskowych? Świetny pomysł!
Stanęła jak wryta. Co?... to... niemożliwe Rodzice zakazali podążać Jinowi za nią? Przecież tego by nie zrobili... Niemożliwe.
— Kłamiesz... - wymamrotała cicho zaciskając drobne dłonie w pięści.
Poczuła, że łzy napływają jej do oczu. Nie dlatego, że Jin zniknął bez śladu, a dlatego, że najbliższe jej osoby, ludzie, którym ufała bezgranicznie, zdeptali wszystko, co tak bardzo pielęgnowała w swojej głowie. Prawdę powiedziawszy dałaby sobie uciąć obie nogi i prawą rękę za to, że rodzicielka nigdy nie zrobiłaby niczego, co by zaszkodziło Harumi. A jednak.
Jej wzrok tkwił w ziemi. Nie wiedziała gdzie jest Jin. A rodzice? Cóż, zawiedli ją. Bardzo zawiedli. Na domiar złego otrzymała wilczy bilet.
— Muszę iść - rzuciła beznamiętnie. — Przepraszam...
Czuła na sobie złowrogie spojrzenia. Pustka. Świadomość, że własna matka wyrzuciła niewinne pisklę z gniazda. Po prostu kurwa pięknie. Co myśleć? Gdzie iść? Co teraz?

z/t

[Etsuya]

Stolica prowincji, a zarazem główna siedziba rodu Ayatsuri była kompletnie odmiennym miejscem, niż te do których przyzwyczaił się Etsuya na Morskich Klifach. Odmienna kultura nie zniechęciła go od zwiedzania, więc ciekawskim wzrokiem obserwował każdą chociażby odrobinę interesującą rzecz jaką napotkał na swojej drodze. Los zechciał iż operując w okolicach centrum młodzieniec natknął się na tablice ogłoszeń, wokół której stało parę osób czytających nowiny z ich pustynnego świata. Rubryką która najbardziej zaciekawiła Nakiriego była ta o poszukiwanych zbrodniarzach. Nie przypominał sobie czegoś podobnego ani w Kantai, ani Hyuo ale być może po prostu je jakimś cudem przeoczył. Poza Yuji Sagą, z którym Etsuya raczej nie zechciałby się mierzyć na rękę, osoby na niej wypisane nie wyglądały groźnie. Inaczej sprawa się miała w kwestii ich występków, które nie dawały im dobrego świadectwa. Widząc nagrody za poszukiwanych, shinobi podrapał się z zastanowieniem po głowie, wyobrażając sobie przyjemną sumkę, która wypełnia jego jego sakiewkę i zapamiętał twarze kryminalistów. Zdawał sobie świetnie sprawę z tego, że szanse ich napotkania są bliskie zeru, ale być może szczęście się do niego kiedyś uśmiechnie.

[z.t]

[Shins]

Poprzedni temat: Sklep z wyposażeniem

Piękny, słoneczny dzień... w zasadzie można by i powiedzieć paskudny, słoneczny dzień... albo zwyczajny, słoneczny dzień... każdy dzień na pustyni był słoneczny, nie stanowiło to wielkiej rewelacji dla żadnego z jej mieszkańców. Dla przyjezdnych też raczej nie, w każdym razie po kilku dniach mogli już się spodziewać, że w temacie nasłonecznienia niewielu się tutaj zmienia. Miało to swoje plusy - na przykład pogoda była raczej przewidywalna, ale miało i minusy - popołudniowy upał nie należał do najprzyjemniejszych.

Shins był już w Ningyō-shi od kilku dni. Dni wlokących się niemiłosiernie. Pierwszego dnia chłopak znalazł lokum w niedrogiej oberży całkiem niedaleko placu centralnego, dzięki czemu mógł codziennie, w dosyć krótkim czasie, znaleźć się na nim, a to ułatwiało eksplorację i poznawanie nowego miasta. Od tych kilku dni, jakie tutaj spędził jego głównym... a w zasadzie jedynym zajęciem było zwiedzanie. Dowiadywał się gdzie może znaleźć sklepy, restauracje i budynki administracyjne. Póki co nie załatwiał tutaj żadnych ważnych spraw, ale dobrze było się orientować co gdzie można znaleźć.

Dziś na runku centralnym było jeszcze więcej ludzi niż zwykle. Powód takiego stanu rzeczy był dla Shinsa nieznany, a zapytany o to sprzedawca na jednym ze straganów stwierdził, że takowego nie ma, że to tylko przypadek. Zdziwiło to chłopaka, ale nie zawracał sobie tym bardzo głowy. A może nie zawracałby sobie, gdyby nie fakt, że przejście do ulicy, na którą się kierował było mocno utrudnione. Musiał przeciskać się między ludźmi, a to wydatnie go spowalniało. Brnąc tak przez tłum chłopak zaczął się zastanawiać, co powinien dziś robić. Miasta może nie znał perfekcyjnie, ale nie powinien mieć problemu dostać się do najważniejszych miejsc w osadzie. Dalsze zwiedzanie nie miało więc już większego sensu.

Będąc tak pogrążonym w myślach Shins zaczął, po raz kolejny, rozpamiętywać wydarzenia z Kozan. Szczególnie do głowy przyszedł mu moment, gdy leciała w jego kierunku ognista kula. Chwila nieuwagi i znalazł się na krawędzi śmierci. W tamtym momencie tylko pomoc Numy go ocaliła. Chłopak pomyślał, że dobrze byłoby nauczyć się jakiś nowych technik. Każda nowa technika zwiększa szansę na przeżycie w sytuacjach takich jak tamta.

Potem do głowy przyszedł mu moment, gdy spotkał Numę opiekującego się ranną dziewczyną. Posiadanie cielistego klona zdecydowanie pomagało, a ten klon, którego mógł zrobić Shins był raczej niewydarzony. Zdecydowane! Od dziś zacznie trening nowych technik. Dość już bezczynnego siedzenia na miejscu i łażenia bez celu. Pora wziąć się do pracy i zacząć czas spędzać produktywnie!

Następny temat: Nieużywany plac

  Ukryty tekst

[Yoshimitsu]

Wyszedł ze sklepu z wyposażeniem, jego oczom jawił się ogromny plac. Serce osady... Yoshimitsu był odrobinę zniesmaczony obserwując wioskę, rodu który pomógł pozbawić wszystkich Kaguya domu. Nie chciał tutaj dłużej przebywać, ale cóż obowiązki... Szpital i konieczność zakupu lepszego sprzętu zmusiły go do odwiedzenia tego miejsca, które powinno przynajmniej w mniemaniu każdego członka rodu kościanych shinobi zostać spalone. Wygnać ludność cywilną i wybić wszystkich lalkarzy. Takie było marzenie każdego Kaguya, odzyskać swój dom siłą, pozbawić Sabaku wszystkich sojuszników, niestety póki co było to niemożliwe. Yoshimitsu szukał jakiejkolwiek tablicy ogłoszeń, na której mógłby znaleźć jakieś ciekawe informacje. Chciał zabrać się do dalszego podróżowania po prawie dwóch tygodniach spędzonych w tej osadzie, którą chciał obrócić w perzyne.