"Róża Pustyni"

[Taiyō]

3/14 „Nimbooda”
Hikari Kaguya — Misja D

Cała trupa, która pozostała na scenie, wypatrywała się w stronę zgromadzonych przy stole dziewcząt. Miały ogromną nadzieję, że propozycja ich koleżanki, może nawet przyjaciółki, zostanie zaakceptowana. Czasu bowiem nie miały na tyle wiele, by szukać wsparcia wśród mieszkanek Piasków. Zresztą, to bardzo kłopotliwe, biorąc pod uwagę fakt, iż – mimo wszystko – musiały jeszcze takową nauczyć układu. Hikari, zgodnie z imieniem, była zatem ich jednym światełkiem w niezwykle ciemnym tunelu. I choć problem zespołu dla ludzi z zewnątrz mógł się wydawać prozaiczny, tak dla nich… To, co robiły, nie było tylko formą zarobku. Było natomiast czymś, nad czego szlifowaniem spędziły całe życie, zyskując gdzieś po drodze renomę, której absolutnie nie chciały tracić.

Brunetka zmrużyła podejrzliwie oczy. Widziała przecież, że Kaguya wystukuje całkiem zgodny rytm, a to zwiastuje albo talent, albo – zgodnie z jej pierwszym przypuszczeniem – doświadczenie w tajże dziedzinie. Tak czy tak, obie opcje były więcej niż wystarczające.

— Taniec z mieczem czy taniec w kuchni. Taniec jest wszędzie, a poczucie rytmu to już połowa sukcesu, niczym się nie martw Hikari — wyjaśniła pokrzepiająco. Nie wiedziała, co białowłosa próbuje jej zasugerować, ale odpuściła odpytywanie. Na razie, bo przecież w czasie przygotowań, dobierania odpowiedniego stroju i dodatków ciężko będzie przejść obojętnie wobec przymusu zastępowania ciszy jakimiś ciekawymi historiami.

Już miała ruszyć, już postawić stopę do zewnątrz i podskoczyć z radości, ale oprzytomniała zorientowawszy się, że zapomniała się przedstawić. Nie chcąc tracić czasu, ukłoniła się wybawczyni krótko i płytko, by krótko po tym naprawić swój błąd.

— Nashi — powiedziała. — Resztę dziewczyn przedstawię ci na zapleczu, dobrze?

I jeśli Hikari wyraziła aprobatę dla pomysłu dziewczyny, a przecież nie miała powodu, by tego nie robić, sugestywnym gestem dłoni zaprosiła ją do podążania za sobą. Nim jednak to, skinęła głową na pozostałe tancerki, które – podobnie jak i ona – wydawały się bardzo ucieszone, bądź co bądź, dobrą nowiną.

Po paru pełnych krokach, przejściu pod półprzeźroczystą halką w czerwonym odcieniu i skręceniu w prawo – cała grupa była w komplecie. Najstarsza, ewidentnie dowodząca, ukłoniła się dziewczynie jedynie za pomocą podbródka, młodsza zaś – zdecydowanie głębiej i z większym szacunkiem. Obie, rzecz jasna, przedstawiły się krótko, czemu przewodziła Nashi.

— Naszą matkę-założycielkę już znasz, Niho również… Sprawdźmy jaki kolor będzie ci pasować — to mówiąc, zaczęła wyjmować kolejne tkaniny ze starej, drewnianej skrzyni. Każdą z nich prezentowała na dłoni Hikari. To pozwalało dobrać idealny odcień, który podbijałby naturalne atuty jej urody. Tylko, cholera, to ciężkie, gdy potencjalna tancerka ma zakrytą twarz. — Który podoba ci się najbardziej?

Nashi westchnęła z ciężkością i zwiesiła ramiona.

— Wiesz, to może być trudne, gdy masz zakrytą twarz — przyznała z cierpkością, palcem wskazując na maskę dziewczyny. — Jest możliwość, byś ją zdjęła?

Postacie
1. Nashi — #48b16d

Inne

[Hikari Kaguya]

Ciężko było się nie zgodzić z Nashi, taniec był wszędzie chociaż niewiele osób go dostrzegało, tak samo jak rytm. W walce był on tak samo ważny, jak poprawna postawa czy oddech, dlatego białowłosa skinęła głową z aprobatą. Ruszyła za kobietą pewnym krokiem, odgaszając przy okazji fajkę aby nie przeszkadzała ona w próbach. Z początku Hikari nie domyślała się gdzie jest prowadzona, dopiero po przejściu przez półprzeźroczystą kotarę zrozumiała, że jest to zaplecze wszystkich występów - przebieralni. I tutaj zaczynała się denerwować, przeczuwając najgorszego, w końcu nie może tańczyć przebrana jak niechluj spod pierwszego lepszego rynsztoka.
Słowa ciemnoskórej tylko potwierdziły obawy dziewczyny, a ta z lekkim zdenerwowaniem zaśmiała się półgębkiem.
- Wiesz... Znacznie pewniej czuje się w masce, taką mam nieprzyjemną przypadłość - zaśmiała się głośniej chcąc obrócić wszystko w żart, ale zdawała sobie sprawę, że kłamca była marnym. Nie pierwszy i nie ostatni raz musiała zdjąć maskę na potrzeby zlecenia, a że pracy było niewiele to nie mogła sobie pozwolić aby wybrzydzać. Złapała za jeden róg maski i ściągnęła ją by odłożyć na toaletce. Spojrzała w bok nieco zmieszana czując to głupie uczucie skrępowania i obnażenia.
- M-może macie coś na twarz ż-żeby bardziej pasowało do stroju? - zapytała niepewnie, zmieniając diametralnie swoje nastawienie ukazując swoją bardziej skrytą i nieśmiałą naturę przy braku jakiegokolwiek zakrycia twarzy.

[Taiyō]

5/14 „Nimbooda”
Hikari Kaguya — Misja D

— Nieprzyjemną przypadłość? — powtórzyła brunetka po Hikari, nim ta zdjęła to, co skrywało jej twarz. Powiedzieć, że już wcześniej jadeitowymi i skrzącymi tęczówkami nie obnażała białowłosej, to jak nie powiedzieć nic. Na jej twarzy bowiem budowała się ciekawość, potęgowana jeszcze mocniej tym, iż nieomal wychylała się, by dojrzeć skrawek lica szybciej.

Otworzyła szerzej oczy, kiedy tylko maska Kaguyi znalazła się na toaletce. Hikari nie zdążyła nawet mrugnąć, a dziewczę już trzymało ją oburącz za policzki, źrenicami badając każdy centymetr skóry. Czoło, oczy, nos, usta. Ośmieliła się nawet zerknąć na szyję. Nie dostrzegła jednak żadnych wad. Niczego, co mogłoby wskazywać na mankamenty. Zresztą, co tu dużo mówić, w opinii Nashi była po prostu urodziwa. Nie bardziej niż najpiękniejsze młódki Pustyni, ale nie należała też do przeciętniaków.

— Na bogów, co ty wygadujesz? — to mówiąc, ślizgnęła rękoma z policzków na barki białowłosej, niemalże siłą zmusiła ją do spojrzenia w lustro. Zwierciadło ukazało wierne odbicie Hikari. Problem w tym, że mogła patrzeć na nie zupełnie inaczej, niż Nashi. A przecież nie ma w tym świecie nic potworniejszego niż kobieta nieświadoma swojej urody. Piękno potrafiło działać równie znakomicie, co ociosany dłonią wprawionego rzemieślnika miecz. — Spójrz na te mięsiste usta, błyszczące oczy! A nos… Oh, ile dałabym, by bogowie stworzyli mnie z takim maluczkim nosem!

Brunetka pokręciła głową z rezygnacją i, zupełnie tak jakby znały się od zawsze, ujęła Kaguyę w ramiona. Na chwilę, ledwie moment, by nie przekroczyć znacząco dobrych manier. Koniec końców, nie znała stosunku Hikari do bliskości, lepiej było nie ryzykować.

Po paru sekundach odsunęła się na tyle, by widzieć twarz Hikari, dłonie znowu zatrzymała na jej barkach.

— Jeśli chcesz, możesz ją zostawić, jeśli wolisz coś bardziej pasującego… Znajdę. Ale, proszę, nie wstydź się tak pięknej buzi — powiedziała tonem niezwykle ciepłym i ujmującym, w jednej tylko sekundzie tworząc wokoło negatywnych myśli białowłosej miękkie posłanie z poduszek z pierza. Chciała ją odizolować od podobnych idei, bo sama była w podobnej sytuacji – kiedyś, dawno, nim osiągnęła wiek, w którym mogła nazwać się „kobietą”. Dzięki wsparciu matki-założycielki wyzbyła się ciemiężących kajdan, a wtedy, o właśnie tak, obiecała sobie, że nigdy nie pozwoli, by kogokolwiek trawiły podobne uczucia.

Uwolniła ją z jakiegokolwiek ciężaru dotyku. Rozmowa rozmową, ale miały mało czasu i należało się streścić. Nashi sięgnęła do skrzyni, by wyjąć z niej parę różnych szmatek.

— Co myślisz o tym? Fuksja cudownie podkreśli zieleń twoich oczu — zaproponowała, prezentując zarówno potencjalny strój, jak i półprzeźroczystą tkaninę, którą białowłosa mogłaby okryć twarz. — Przymierz.

Brunetka przekazała w ręce Hikari proponowany strój, sama natomiast odwróciła się, by przepędzić pozostałe kobiety. Kiedy te spełniły jej niemy rozkaz, pozostała w tej samej pozycji do czasu, aż białowłosa nie oznajmiła, iż jest już w pełni gotowa.

— Więc, dlaczego jesteś wysportowana? — zagadnęła Nashi, wracając do tematu, który pierwotnie uznała za mało istotny. Kto wie, równie możliwe, iż zwyczajnie nie chciała poruszać tegoż wątku przy stole, gdzie każdy mógł ich usłyszeć. Zdecydowanie nie była shinobim, oj nie, ale jako człowiek stale poruszający się po świecie, najpewniej zdołała nabrać tak potrzebnych do przetrwania umiejętności.

Postacie
1. Nashi — #48b16d

Inne