Szlak transportowy

[Shikarui]

Zlecenie rangi C
My baby
My baby
My baby
I got You.

31 Czy z tego pajęczaka cokolwiek jeszcze można było zebrać? Na upartego tak - odnóża. Tym nie mniej Suzu sprasowała go na miazgę, więc jeśli nie planowała sprzedawać mielonego z pająka to... chyba nic z tego jednak nie będzie. Jeśli nawet pająk był trujący to nie było mowy o tym, by odzyskać jego truciznę. By cokolwiek z niego odzyskać. Kazuo, który lekko uniósł brwi, spoglądając na kupkę nasiąkniętego krwią piachu, nawet nie chciał się przekonywać, czy coś jednak pod nim zostało. złoto zmieniało się w karmin, rozlewając wokół truposza. Aż wzdrygnął się na myśl o tym, co mogliby zastać, gdyby decydowali się na kopanie. Może i miał stalowe nerwy, ale... bez przesady.
- Nie... nie, ja chyba podziękuję. - Uniósł ręce i uśmiechnął się lekko niemrawo, lekko przepraszająco, a lekko z rozbawieniem, starając się utrzymać w tej lżejszej strefie, tej komfortowej, te, gdzie można było żartować. Żyło się wtedy zdecydowanie łatwiej. Wtedy, gdy nie myślałeś o trupach i nie rozckliwiałeś się nad każdym flakiem, który przyszło ci wydusić ze swojej ofiary. Czy którą wróg wydusił z twoich przyjaciół. - Po tym pająku chyba nie ma co zbierać. - Dopowiedział, żeby wytłumaczyć swój brak entuzjazmu w tym temacie. Nawet jeśli konie tanie nie były, jak słusznie Suzu zauważyła. Z drugiej jednak strony była szansa, że COŚ ocalało. Że nie był tylko plackiem i rzeczywiście była szansa na zebranie paru składników. Z drugiej strony słowa Arashiego sprawiły, że mężczyzna jeszcze raz spojrzał na wybrzuszoną kupę piachu. - Byłoby miło coś na tym zarobić... ale obawiam się, że zwróciłbym wczorajszy obiad przy próbach. - Czyli z jednej strony: tak, jak najbardziej. Z drugiej jedno wielkie "nie", bo Kazuo po prostu nie był w stanie się tym zająć. Owszem, miał naprawdę stalowe nerwy, ale nadal był kupcem. I smród krwi, tym bardziej widok walających się wnętrzności, nie działał na niego najlepiej, jak sam to ujął w bardzo obrazowy sposób. Tym bardziej, kiedy miały być to flaki wielkiego pajęczaka. Człowiek bał się tych malutkich, co dopiero mówić o tych wielkich!
Kiedy Suzu podeszła więc do cielska po zakończonych pracach i zaczęła wsuwać pokrwawiony piach do swojej gurdy, mężczyzna tylko odetchnął głębiej i odwrócił wymownie głowę w przeciwnym kierunku. Niczego jeszcze nie widział, a już miał ochotę wymiotować. Rzeczywiście - coś tam z pająka ocalało. Niewiele, bo niewiele. Smród rozbabranych wnętrzności i krwi uderzył w nozdrza Suzu nieprzyjemną wonią. Na upartego można by się w tym pobabrać, pobrudzić po łokcie, ale coś z tego wyciągnąć. Tylko chętnych brakowało do tego zajęcia. Wyglądało na to, że trochę ryo pójdzie na zmarnowanie. Trudno się mówi.
Odświeżyliście się wodą i jedzeniem. Kazuo również sięgnął po swoje zapasy. Chwila odpoczynku i ruszyliście dalej. Do zmierzchu nie pozostało wiele, kiedy w końcu zostawiliście serce pustyni za swoimi plecami i wjechaliście na drogę, nie niepokojeni przez żadne więcej zagrożenia. Koń lekko utykał na jedną nogę, dlatego Kazuo nie zdecydował się na podpięcie go do zaprzęgu tak, by obciążać go prowadzeniem powozu, rzecz jasna po upewnieniu się, czy lalka poradzi sobie z ciągnięciem. Radziła sobie. Tępo przemieszczania się przez to zwolniło, bo nie można było mówić o przyśpieszeniu przy tych prowizorycznych zmianach, które nie zapewniały lalce pełni swobody ruchów, ale przynajmniej mogliście jechać jakkolwiek. Dodatkowo ranny wierzchowiec również na szalone tempo nie zezwalał.
Wjechaliście na główny szlak. Zaczęliście mijać pojedyncze osoby, które kierowały się również do miasta, albo zbaczali do sąsiednich, pobliskich wiosek, do których chcieli dotrzeć przed dotarciem mrozu. Tereny zrobiły się naprawdę piękne. Ostatnie śpiewy ptaków pobrzmiewały w ciszy, piasek ustąpił miejsca większej ilości roślinności.
- Podwieźcie mnie do weterynarza i dalej sobie poradzę. Wypożyczę od niego jakieś konie. - I przy okazji wymieni zaprzęg. Rzecz jasna Kazuo wskazywał odpowiedni kierunek drogi.

-> Zapraszam tutaj.

[Kugi Kaguya]

Dziwne... Kiedy młody chłopiec wspomniał o bukłakach których rzekomo nie było, Kugi postanowił to sprawdzić. Podszedł na miejsce w którym wydawało mu się że one się znajdują i.... dupa. Bukłaków tam nie było. Przetarł dość mocno swoje oczy, w lekkim niedowierzaniu. Fatamorgana? A może zbyt dużo alkoholu? Cóż... dobrze że jakiś czas teamu Kugi dał sobie spokój z tym trunkiem. Nadmiar wina w organizmie w takim miejscu jak to, może doprowadzić do naprawdę złych powiązań. Nie było co się dłużej nad tym zastanawiać, po prostu na chwilę coś mu się w głowie poprzewracało i tyle.(przepraszam za ten motyw z bukłakami)

Wyruszyli... Droga jaką musieli przejść była długa i żmudna. Cały czas przewijał się ten sam krajobraz, który mógł doprowadzić podróżnikow do lekkiej monotonii. W takich okolicznościach czas dłużył się strasznie, wręcz stał w miejscu. Już po pierwszych dwóch, trzech godzinach czuli się jakby wędrowali już co najmniej dziesięć. Szczęście w nieszczęściu że wyruszyli w nocy, dzięki czemu temperatura spadła dość znacznie. Nawet w niektórych momentach Kugiemu było zimno. Zapadł całkowity zmrok, zatem trzeba było się zatrzymać i odpocząć, tym bardziej że doszli do następnej osady gdzie młody chłopak postanowił rozpalić ognisko. To dobry pomysł. Noc na pustyni bywa czasem naprawdę chłodna. Wstali... następny dzień podróży. Nie próżnowali i wyruszyli czym prędzej. Tym razem Kilka godzin wędrówki w upale naprawdę ich wykończyła. Oaza... skromna, ale jest. To tu między skałami postanowili na chwilę odpocząć, w celu zregenerowania sił na dalszą wyprawę.
Znów się ściemniało, a za horyzontem Kugi dostrzegł osady nomadów. Niby nie groźni, ale pewności nigdy nie ma. Mieli zapas jedzenia i wody na dwa dni więc nie potrzebowali zatrzymywać się w tej osadzie. Nigdy nie wiadomo jak mogliby zostać odebrani przez mieszkańców osady, a niepotrzebna walka nie wchodzi w grę.

- Słuchaj chłopcze, nie zatrzymujemy się, idziemy dalej przed siebie. Nasz cel to centum Sabishi, więc tam się kierujemy, już niewiele drogi nam zostało. - Rzucił w kierunku Teru do którego nie odzywał się od dłuższego czasu.

[Megumi Ishida]

Uciekinier
Misja rangi D [13/15]
Kaguya Kugi Chłopach w luźnym brązowym kimonie parł przed siebie niczym mustang przez prerię. Dwa dni ciężkiej drogi w ciężkich warunkach z ciężkim poczuciem odpowiedzialności za nowego ,,znajomego:. Co nim kierowało że postanowił mu pomóc mimo iż tamten nie miał grosza przy duszy? Klanu Kaguya który był co do zasady bardzo porywczy i często chętny do krwawej bitki miał w swoich szeregach najwyraźniej jednego dobrego sercem przedstawiciela który w przeciwieństwie do swoich braci i sióstr nie miał w planach nabijać potencjalnych wrogów na swoje kości. Ominęli więc w ten sposób osadę nomadów która mogła być doskonałym miejsce do rozpoczęcia walki i zdobycia jakiś łupów, lub też patrząc na to z innej strony mogła być lokacją w której mógłby zostawić tego swojego towarzysza. W końcu gdzie jest bezpieczniej niż z wędrującymi ludźmi, którzy od dziecka uczą się przetrwania i znikania w pisakach pustyni? Zupełnie nowa tożsamość, nowe życie, nowe środowisko to wszystko dawali nomadowie. Jednak fakt że dawali również szansę na zarobienie kosy w plecy podczas pogawędki, sprawił że postanowiono przeć jeszcze kawałek. I tak więc po kilku dodatkowych godzinach dotarli do swojego celu. Stanęli obserwując je w milczeniu. Pierwszy odezwał się chłopak. I co teraz?

[Kugi Kaguya]

Wędrówka była naprawdę długa i męcząca. W dzień skwar jaki panował na pustyni, był nie do zniesienia, zaś noc była przeraźliwie chłodna. Takie skrajne temperatury nie wróżyły nic dobrego. Dla przeciętnego człowieka który to nie ma styczności z takimi nagłymi zmianami klimatu, to niekończąca się udręka. Na całe szczęście do celu mieli tylko dwa dni drogi pieszo. Gdyby wędrówka z jakichkolwiek powodów miałaby się przedłużyć, nie chciałbym być w ich skórze, to zdecydowanie mogłoby się źle skończyć. Szli i szli, lecz końca nie było widać. Z każdą upływającą chwilą promienie słoneczne coraz bardziej dawały im się we znaki, do tego stopnia że Kugi zastanawiał się nad słońcem, które w jego mniemaniu było coraz bliżej niego, przez co odczuwał coraz to większy upał i dyskomfort. Co prawda wszystko działo się tylko w jego głowie, ale sam fakt że o tym pomyślał świadczy o tym jak bardzo niebezpieczna jest dłuższa podróż przez pustynię.
- Yarre... yarre- Pisnął sam do siebie, odkręcając bukłak z wodą.
- Pij Teru, nie możesz się odwodnić- dodał jeszcze w stronę chłopca, przechylając zawartość bukłaka tak, aby wlała mu się do gardła. Pożywienie i wodę którą zabrali z oazy była dla nich zbawieniem.
Wędrowali jeszcze parę godzin, aż w końcu na horyzoncie ich oczy dostrzegły ogromne miasto.
- To tu...- Zrobił krótką pauzę w swojej wypowiedzi, wpatrując się i podziwiając piękną panoramę miasta.
- Masz wiele możliwości... Tu w tym mieście możesz zacząć nowe życie, które jest o wiele lżejsze niż życie na pustyni. Tu możesz poznać przyjaciół. Znaleźć pracę... kto wie może nawet się zakochasz. Jest wiele możliwości i to ty musisz wybrać w którą stronę pójdziesz dalej, bowiem ja już swoje zadanie wykonałem. Pokazałem ci piaskownicę której jeszcze nie znałeś, lecz ty sam musisz do niej wejść.
- Gotowy...- Kugi był przekonany że chłopiec na pewno sobie poradzi i że właśnie centrum sabishi to jest jego nowy dom w którym będzie czuł się jak nigdzie przedtem. Niestety wiedział że nie może go dalej prowadzić za rękę jak dziecko, gdyż to go tylko zgubi. Chłopak sam musi dorosnąć i znaleźć swój własny sens życia, a kto wie może w niedalekiej przyszłości, gdy się ponownie spotkają Kugi jaki i Teru będą wiedzieli czy postąpili dobrze.

[Megumi Ishida]

Uciekinier
Misja rangi D [15/15]
Kaguya Kugi Dotarli do miasta, a młody towarzysz Kugi miał oczy jak spodki widząc to wielkie i piękne miejsce. Jego przewodnik opiekował się nim nad wyraz dobrze, i był dla niego bardzo pomocny mimo że w teorii żadnego pożytku materialnego nie miał z tego działania. Za to zyskał duchowo. Uraczył go na końcu średnio długim monologiem, mającym go podnieść na duchu i zachęcić do walki ze światem o własne szczęście. Mowa o piaskownicy, ale czy jakakolwiek piaskownica życia mogła być groźniejsza od tej piaskownicy po której przed chwilą się przeszli? Na to pytanie odpowiedź padnie już niedługo. Chłopak skłonił się i uścisnął mu dłoń. Dziękuję ci za wszystko co dla mnie zrobiłeś. Nie dam ci mojej katany ponieważ jest dla mnie zbyt ważna, ale grzebień mojej matki jest mi tak średnio potrzebny, a ty możesz go sprzedać na jednym z pobliskich kramów. Przyda ci się pieniądz na drogę powrotną, ja zatrudnię się chyba jako czyjaś służba, a może nauczę się walczyć i zostanę dumnym wojakiem. Dziękuję jeszcze raz. Odwrócił się na pięcie i odszedł, wcześniej wciskając mu grzebień i odszedł w kierunku miasta.

Koniec misji, grzebień możesz w osobnym poście sprzedać pierwszemu lepszemu handlarzowi za cenę 250Ryo.

[Kugi Kaguya]

Przypadkowe spotkanie dwóch osób, które mogłoby się wydawać nic nieznaczącym wydarzeniem. Przecież ilu ludzi mijamy na ulicy, nawet nie zdając sobie z tego sprawy, w ciągu swojego jednego szarego dnia. Zazwyczaj obcy nam rówieśnicy są nam zwyczajnie obojętni, totalnie nie obchodzą nas ich zamiary, czy samopoczucie. Lecz tym razem było inaczej i to właśnie Kugi pomógł młodemu chłopcu w odnalezieniu swojej drogi życia. Wiedział że to co właśnie im się przytrafiło, wyjdzie na dobre zarówno jednej jak i drugiej stronie.
- Nie dziękuj... Po prostu miej oczy i uszy szeroko otwarte- Dodał, przyjmując drobny upominek od chłopca, kierując się w dzielnicy handlowej Sabishi. Chciał sprzedać grzebień który dostał od chłpca, gdyż nie był mu zupełnie do niczego potrzebny, a dodatkowe pieniądze zawsze może wykorzystać do zakupu sprzętu dla shinobi, który jest rzeczą nabytą, dziś masz jutro nie.

z/t

[Dōhito Satori]

Satori zakończył swój ponad tygodniowy pobyt w Sabishi, czas wyruszyć w dalszą podróż. Tylko gdzie? Chłopak myślał nad udaniem się do prowincji rodu Sabaku lub powrotem do Tsurai, lecz ostatecznie zdecydował wyjść poza granice Samotnych Wydm i odwiedzić Shigashi no Kabi. Miasto kupców i rządzących nim mafijnych rodzin wydało się Satoriemu strasznie ciekawe i popchnęło go do odwiedzenia tego miejsca. A nuż spotka tam kogoś myślącego podobnie jak on, albo chociaż nawiąże jakieś znajomości - te dłuższe jak i krótkotrwałe. No, w każdym razie, Satori stworzył glinianego ptaka, dzięki któremu podróż będzie znacznie krótsza i wygodniejsza i wyruszył na spotkanie nowych doświadczeń.

Skąd: Sabishi
Dokąd: Shigashi
Czas podróży: 15minut
Czas przybycia: 21:45
Środek transportu: Gliniany orzeł

[Takuna Kaba]

Bagienne ziele [ D ]
3 / x
Ayatsuri Juranu Misja miała rozpocząć się na szlaku handlowym, także i w jego stronę udał się dzisiejszy bohater opowieści, który na pierwszy rzut oka ze zwoju dowiedział się jedynie tyle, że tutaj spotka się ze swoim zleceniodawcą. Jak on ma wyglądać, kim być i czego dotyczy będzie to zlecenie? To chyba były już sprawy drugorzędne. Równie dobrze mogliby to być najemnicy czyhający na życie młodego shinobiego, który nie zdawając sobie sprawy ruszył prosto w ich sidła, lecz z drugiej strony czy tak bardzo uczęszczane miejsce jest dobre do przygotowania zasadzki lub porwania kogoś?

Wędrówka minęła chłopakowi stosunkowo spokojnie, nawet Słońce dzisiaj tak nie przygrzewało jak to miało w zwyczaju, a może po prostu życie na pustyni spowodowało pewne uodpornienie na tego typu naturalne zagrożenia. Usadowiszy się blisko drogowskazu, który głównie prowadził do Atsui, Juranu czekał na swoje zlecenie naprawdę długo, bo skoro po około 15 minutach nikt nie przychodzi, to jednak trzeba zacząć się już powoli martwić. Wtem, kiedy główny ruch się już skończył, do chłopaka podszedł niewielki staruszek o lasce w brązowych ubraniach, który za sobą ciągnął niezbyt zadbanego kuca z zawieszonymi nań torbami.

– Ooo o! – Wskazał na Juranu swoją laską, tym samym tracąc równowagę na kilka sekund. Na szczęście w ostatniej chwili podparł się o swój kawałek drewna i mógł spokojnie pokuśtykać w kierunku shinobiego. – To ty tutaj jesteś, strażnik, tak? Tak tak, to się cieszę. Ygh. – Puściwszy na chwilę kuca, złapał się za bolące plecy i powoli podszedł do niego próbując ściągnąć z niego wszystkie rzeczy. – Pomóż, weź, ty poniesiesz, silny chłop z ciebie, khe he. – Po ściągnięciu jednej z mnieszych toreb, wystawił rękę z nią w twoim kierunku.

[Ayatsuri Juranu]

Czemu przyszło mu żyć w tej krainie? Juranu zawsze zadawał sobie to pytanie widząc słońce i piach. Tak trudno o chłód, spokój i jakiś własny zakątek. Czytał o lasach, może to by było miejsce dla niego? Eh, gdyby tylko spróbować i ruszyć w podróż... Tak blisko, już idzie na trakt. Ale nic z tego nie będzie, przynajmniej nie dziś. Podróż mijała, krócej czy dłużej, ale mijała. Aż w końcu minęła, żeby zakończyć się dosłownie niczym. Pustą drogą i drogowskazem, który dawał cień na tyle, żeby usiąść i kuląc się przykryć chociaż część siebie. Spokój i rysowanie palcem po piasku pozwalały spędzać kolejne chwile, rozglądając się przy tym, czy ktoś nie jest tym, kto chciał go tutaj.
W końcu przyszedł ktoś, kto zwrócił na niego uwagę, a chłopak zwrócił wcześniej też uwagę na niego, bo nie był to człowiek, który pasuje do męczącego i wymagającego fizycznie zajęcia transportu towarów na pustynnych traktach - przecież przedźwignięcie się z ładunkiem albo udar i po nim. No ale co chłopakowi do tego. Właściwie zaczął sobie wyobrażać, jak piękna byłaby to śmierć, śmierć na służbie, w świetle. Utrata sił, mimowolne uklęknięcie z twarzą błagalnie zwróconą w stronę słońca, a tuż obok wierny kuc będący jedynym świadkiem tego zdarzenia. Piękna wizja.
Ale jednak coś chciał od niego i prawdopodobnie to on go tu wezwał. Nagabnięty białowłosy musiał odpowiedzieć.
- Właściwie to... - zastanawiał się jak ma na to odpowiedzieć - Nie został mi przedstawiony mój charakter tutaj... - powiedział dość niepewnym głosem, ale wziął torbę od starca. - Więc co mam robić? - liczył, że zostanie mu coś wyjaśnione.

[Takuna Kaba]

Bagienne ziele [ D ]
5 / x
Ayatsuri Juranu – No? No jak to co, he he – zaśmiał się z chyba tylko sobie znanego żartu. Nie zwracając większej uwagi na to, że chłopak o coś go spytał, po prostu chwycił kolejne tobołki i wręcz powrzucał je w ręce Juranu. Niektóre torby nie były zbyt dobrze zabezpieczone i przedmioty w nich się znajdujące potrafiły po prostu z nich wypadać rozbijając się o ziemię. Najbardziej uciążliwe były wszelkiej maści owoce, rozpryskujące się przy kontakcie z ziemią na spodnie shinobiego. – Słaby masz chwyt, he he. Obyś tylko nie zgubił mi moich rzeczy, bo naskarżę, a ja mam wtyki tutaj, mam mam – Jego głos potrafił być naprawdę irytujący, szczególnie wtedy, kiedy nie zdawał sobie sprawy z tego jakim problemem może być nawarstwiająca się liczba rzeczy.

Przerwać całą tę gehennę postanowił wysoki młodzieniec, po dwudziestce, który ubrany w białe kimono z niebieskimi akcentami i słomianym kapeluszem na głowie, podszedł wolnym krokiem do Was i przez kilkanaście sekund zaczął się Wam przypatrywać. Dopiero po chwili, rozumiejąc co się tutaj dzieje, uśmiechnął się pewnie w kierunku shinobiego.

– Proooszę Pana – powiedział głośno w kierunku stara, przedłużając dość znacznie głoskę o, starając się po prostu zwrócić na siebie jego uwagę. – No słyszę, słyszę, he he, głuchy to ja nie jestem, tylko tak staro wyglądam! – Wypalił staruszek starając sie dozbierać z ziemi jedzenie jeszcze nadające się do spożycia. – Jest tylko jeden malutki problem, bo tego oto chłopaka, z białymi włosami, to ja sobie wynająłem, więc niestety, ale już chyba nie ma Pan tej szybkości co za młodu. – Staruszek będac zaskoczony tym, co się tutaj wydarzyło, spojrzał raz na Juranu, a raz na dwudziestoparolatka i ze smutkiem na twarzy przeprosił obu z nich. – Lubię, jak się dogadujemy. No, pomóż panu, zabezpiecz jego kucyka ładnie, bo to potężna bestia jest, miał Pan oko. – Obrócił się na pięcie i podszedł pod drzewo po drugiej stronie ścieżki, czekając aż Juranu wreszcie zakończy swoje zadanie.

[Ayatsuri Juranu]

Chłopak zaniepokojony przyjmował kolejne tobołki. Zastanawiał się, bo w sumie dalej nie wiedział, co ma z nimi zrobić, a dostawał więcej i więcej, aż przewyższało to jego możliwości. Może nie siłowe, bo można było wytrwać taki ładunek, ale nieporęczność była nie do przejścia. No cóż, przychodziły obowiązki, można nawet powiedzieć, że załamywały się pod nimi ręce. Wiadomo oczywiście dlaczego. Dobrze, że inni nie słyszą tych myśli, bo ze śmiechu już by się tarzali po ziemi, ale ze śmiechu z chłopaka, a nie z samego żartu. Gdy jednak słyszał rozmowę, co chwilę chciał się odezwać, jednak za każdym razem rezygnował, przez co wyglądał rybio z otwierającymi i zamykającymi się ustami. Ponieważ starzec przepraszał młodzieńca i tak szybko uległ, Juranu szybko poddał się nowemu osobnikowi i był gotowy do wypełnienia polecenia, tylko co znaczyło zabeczpieczenie konia? Nie będąc ciągle pewnym, postarał się odłożyć wieżę na rękach w bezpiecznym, wystarczająco sztywnym, a zarazem nieuczęszczanym miejscu podłoża, a następnie wrócił do rozładowywania kucyka i dołączania ładunku do tych poprzednich. Tylko ile to zajmie? I jak można się zachwycać takim nieforemnym zwierzęciem...

[Takuna Kaba]

Bagienne ziele [ D ]
7 / x
Ayatsuri Juranu Kucyk nie był zwierzęciem zbytnio ruchliwym, przez co ponowne jego obłożenie towarami przebiegało bez większych problemów. O wiele więcej sprawiał ich jego właściciel, chcący pomóc chłopakowi, lecz tym samym przeszkadzając mu poprzez zabranie rzeczy z jego ręki, próbując samemu zabezpieczyć pakunek na siodle kucyka, co przez delikatnie trzesące się ręce, spowodowane niezręcznością tej całej sytuacji, nie było prostym zadaniem i z dwie torby spadły na ziemię, zwiększając tylko czas, który mógłby być spożytkowany na skończenie zadania o wiele wcześniej.

– O, tak, tutaj, dobrze, dobrze – powiedział ostatkiem swoich sił staruszek przypinając ostatni już płócienny tobołek. Pogłaskał grzeczne zwierzę po głowie i wyjąwszy kawałek marchewki zza pasa, podał go zwierzęciu, które wesoło zaczęło mlaskać otwierając przy tym paszcze najszerzej jak się da. – Pfiu! Poszło szybko, prawie jak przy pierwszym pakowaniu, he he. To ja nie przeszkadzam, nie przeszkadzam – drugie słowa skierował w kierunku mężczyzny, który tylko nieznacznie skinął głową w Waszym kierunku. – ~ Do Atsui nadszedł czas, jej bramy witają tu was. ~ – Wraz z piosenką, do której tekstu po chwili staruszek zapomniał i pozostało mu tylko nucenie melodii, można było go pożegnać i jedyne co, to życzyć mu udanej podróży poprzez niebezpieczne zakamarki pustyni.

Ucieszony tym, że nie będzie musiał już więcej czekać, brązowowłosy mężyczna oderwał się szybkim ruchem od konaru drzewa i ruszył w twoim kierunku, wyjmując z tyłu niewielkie pudełeczko, w którym po otworzeniu ukazały się 3 niewielkie ruloniki z ziołami w środku.

– Kosztujesz? – Nie czekając za wielę na reakcję, wyjął w drugiej dłoni metalową zapalniczkę, którą w razie potrzeby Juranu mógł się obsłużyć. – Masz być tak miły, żeby ten staruszek, co tutaj wrócił dalej był uśmiechnięty, nawet jeżeli przypadkowo jakiś skorpion użarł go w nogę czy rabusie ukradli tego kuca z całym dorobkiem jego życia. Jasne? Jasne. Ty pewnie lubisz forsę, ja także lubię kasę, więc nie okłamujmy się i po prostu przejdźmy do działania. Mam jeszcze kilka takich dobrych pudełeczek w zanadrzu i zależy mi na ich dobrym rozmieszczeniu. Ludzie kupują, a ja się cieszę. Jedno pudełko po nie mniej niż 100 ryo, a jak wytargujesz się więcej, to i lepiej dla mnie. Pasi?

** W przypadku zgody, napisz od razu do jakiego miejsca się udajesz. Jego ewentualną reakcję jeszcze opiszę w kolejnym poście.

[Ayatsuri Juranu]

Smutne jest życie starca. Czy nie lepiej byłoby się zabić niż dalej tak męczyć? Ale w sumie wtedy i dzieci by miały lepszy powód dla zabijania się niż życia, bo przecież kiedyś będą stare. Trzeba zacząć małymi kroczkami, żeby rewolucja przeszła na wielką skalę. To, co nie jest przydatne dla społeczeństwa nie powinno... Oblizał lekko usta nad swoimi myślami. Ale potem skupił się na robocie. Praca fizyczna dla młodego nie była męcząca, a dla staruszka owszem, więc po co on się tak stara, żeby tylko utrudnić? Ale żeby nie ranić jednak uczuć dość roztrzepanego człowieka, chłopak jednak powstrzymał się, choć z wielkim trudem, od komentarza. Jak dobrze, że w końcu się to skończyło. Podniósł rękę na pożegnanie starca i zwrócił się ku zwracającemu w jego stronę mężczyźnie, który go rzekomo wynajął. Dostał ofertę zapalenia jakiegoś specyfiku, ale był dość sceptyczny, różne rzeczy różnie na ludzi działają, więc może lepiej będzie nie korzystać z tej sytuacji.
- Nie, dzięki. - odpowiedział na propozycję, próbując być serdeczny w głosie. Słuchając kolejnej, teraz większej propozycji mężczyzny, chłopak się zastanawiał co miał tu właściwie robić - dystrybuować te specyfiki? Czy dziwne zachowanie starca było ich skutkiem? - Czyli mam znaleźć temu nowemu właściciela? Jakie to ma plusy? - musiał wiedzieć, co powiedzieć ewentualnemu kupującemu, czemu miałby kupić ten towar. Nawet przez chwilę się nie zająknął o możliwych działaniach niepożądanych. Po prostu przyjął, że to okazja zarobku dla niego - potrzebuje pieniędzy, więc skorzysta z okazji. - Jakieś sugestie, gdzie znaleźć zainteresowanych? Knajpy? Rynek? - zbytek w wiosce to chyba najprostsze co może być. Knajpy w zasadzie są pomysłem dość ciekawym, o ile towar nie jest w żaden sposób zagrażający. - W jakiejś knajpie można by spróbować stworzyć stały punkt sprzedaży... - zasugerował, bowiem ten pomysł mu najbardziej przyświecał.

[Takuna Kaba]

Bagienne ziele [ D ]
9 / x
Ayatsuri Juranu Jaki jest cel życia? Pewna śmierć. Z takim podejściem przechodzenie całej drogi nie ma sensu... a może właśnie jest na odwrót? Celem podróży staruszka jest Atsui, lecz sposoby na przejście tej drogi są różne i chociaż koniec końców dojdzie do upatrzonego przez siebie targowiska, to może tam dotrzeć w bardziej lub mniej zmęczonym stanie, bardziej lub mniej szczęśliwy. Na takie rzeczy jednak patrzy się inaczej wraz z wiekiem, więc na obecną chwilę Juranu nie widział sensu w pracy starca. Różni ludzie istnieją i trzeba to, czasami niestety, ale uszanować.

Wracając do głównego wątku opowieści, mężczyzna tylko delikatnie wzruszył ramionami na odmowę do spróbowania. Jakoś nie zależało mu na tym, aby chłopak wiedział co w ogóle sprzedaje, bo w końcu nie od tego on jest. Po wypowiedzeniu przez siebie monologu, mocno zaciągnął się tym, co w rulonikach powoli się paliło, a następnie wydmuchał z buzi kłęby szaro-zielonego dymu, który poruszany przez wiatr, w końcu dotarł do twarzy Juranu. Zapach nie był zbyt przyjemny, bo przypominał palącą się słomę czy inne pożywienie dawane zwierzętom na pustyni. Akurat w tym miejscu pożary się zbyt często nie pojawiały, przez co Juranu nie był przyzwyczajony do tego zapachu, który był bardzo ostry dla nosa.

– Plusy? Plusy zależą od tego, co wmówisz jakiemuś biednemy włóczędze. Uspokaja, pomaga zebrać myśli, daje siły do działania albo że po prostu dobrze smakuje. Czy to nie jest najważniejsze? – Uśmiechnął się zawadiacko w Twoim kierunku wyrzucając przed siebie rulon. Sam nie przepadał za paleniem tego, jakby on sam określił, świństwa, ale skoro jest popyt, to on nie zamierza zaprzestawać sprzedaży. Zdeptawszy go, otrzepał dłonie o swoje ubranie i zaczął powoli wyjmować już pełne pudełka, widząc zainteresowanie misją przez shinobiego. – Jeżeli byłby stały punkty sprzedaży, to byłoby za prosto. Musiałbym nie tylko oddawać komuś część tego, co zarobię, to jeszcze stałoby się to legalne w oczach innych osób, a przecież to co zakazane kusi najbardziej, z czego ja nie pragnę w najbliższym czasie rezygnować. Rynek, knajpa, domy mieszkalne, oazy, różne zakątki. Wszędzie krążą ludzie, którzy mniej lub bardziej wypici chcieliby się jeszcze dosilić. Trzymaj. – Wystawił w Twoją stronę ręce wypełnione przynajmniej 10 pudełkami, co łącznie miałoby oznaczać, że Juranu ma wrócić z 1000 ryo. – Spotkamy się tutaj o zachodzie Słońca. – Wypowiedziawszy to zdanie, obrócił się na pięcie i spokojnym krokiem ruszył w stronę centrum osady.

[Ayatsuri Juranu]

Biorąc pod uwagę to, jak dużo czasu Juranu spędzał w warsztacie wypełnionym zapachem drewna, zarówno świeższego, jak i nieświeżego, zaś świeżo obrabianego, ostry zapach palonego specyfiku drażnił jego nos. Ale cóż, zarobek, to zarobek, a nie wszystko musi pachnieć najlepszymi kawałkami drewna, które mają wytrzymać warunki bojowe na pustyni. Ale to co usłyszał o "plusach" produktu mu wystarczyło - wszystko to tylko wciśnięcie tego komuś, kto to kupi. W ogóle co to ma znaczyć? Legalność? Bezczelny. Jak tylko uda się trochę przebić ceną, chłopak ukryje część zysków, bo trochę nie ufał pracodawcy. Nawet się trochę skrzywił na tekst o dostawcach. I co z dzielenia dochodu, jeśli zawsze by na pewno schodził? Poza tym oni by zadawali swoją marżę. Taki przedsiębiorczy... A zresztą. Nie celem jest uczenie biznesu, tylko sama sprzedaż, ale co by wiedział przecież młodziak pracujący w rodzinnym warsztacie i będący świadkiem zarówno transakcji, jak i umawiania się z dostawcami. Ale dobra, trzeba ruszać w drogę, wykonać zadanie.
- To widzimy się później. - rzucił na odchodne i skierował się w stronę zamieszkałej przez siebie osady Ayatsuri. Nie zwrócił uwagę idąc w tę stronę, czy są po drodze jakieś lokale, ale dzień jeszcze młody, może trafi się po drodze jakiś wędrowiec, którego będzie można zagadać, a jak nie, to dotrze do większego społeczeństwa. 10 pudełek, może ktoś weźmie więcej niż jedno, może kupiec liczący na późniejszy zysk. Pudełeczka powkładał do w większości pustej torby nad prawym pośladkiem, której nawet nie widać spod płaszcza...

Temat omówiony na PW - żeby nie zakładać tematu lokalu, którego nie ma w Sabishi jako takim na te ~5 postów zostawiam tutaj, jako, że i tak tu wracam.