Obóz nomadów i oaza

[Rei Uta]

Hikaito Kaguya
"Misja D"

3/7

Hikaito ruszył bez słowa w ciemną noc, pozostawiając swego ojca w pustym domu. Nie było sensu dłużej zwlekać, zwłaszcza że wszystko zostało powiedziane. Wojownik z klanu Kaguya wiedział, jak radzić sobie na pustyni, by zwykła podróż nie skończyła się przedwczesnym zgonem. Jeśli to, co mówił ojciec było prawdą, to należało przede wszystkim uważać by nie wejść prosto do obozu tajemniczej grupy. Gdy księżyc wreszcie wzbił się wysoko na niebie, chłopak postanowił odpocząć, częstując się tym, co zabrał do sakiewki. Nie rozpalał ognia, nie chciał zdradzać własnej pozycji. Niczym cień siedział otoczony wysokimi wydmami, czując na plecach zimny kamień, o który się oparł. W pewnej chwili z oddali mógł usłyszeć skowyt pustynnych kojotów, który zdecydowanie nie wróżył nic dobrego. Obecne warunki powodowały, że kiedyś wycofane stworzenia zaczęły coraz pewniej napadać na samotnych wędrowców zagubionych pośród złocistej krainy. Hikaito mógł całkiem to zignorować lub mieć na uwadze, że idąc dalej w wybranym wcześniej kierunku trafi na głodne stado. Do obozu nomadów prowadziło kilka dróg, jednak ta, którą szedł była najszybsza… Do niego należała teraz decyzja, czy powinien reagować, czy może lepiej nadłożyć dzień by w spokoju wypełnić misje. Na jego nieszczęście nie miał jak skontaktować się z ojcem, Tamten doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jak długo może trwać taka podróż, dlatego marnowanie go mogło spowodować jedynie niepotrzebne problemy. Skowyt wydawał się coraz głośniejszy, jak gdyby stado zbliżało się wciąż w stronę młodego Hikaito… Noc na dobre zalała złote piaski pustyni, pozostawiając samotnego wojownika z wyborami, których musiał szybko dokonać. Jego zapasy starczyły jedynie w razie wybrania ustalonej trasy, bóg jeden wie, co może stać się, jeśli postanowi zaryzykować… Osada liczyła na nowych robotników, z pozoru proste zadanie miało dużo poważniej niesione konsekwencję w razie niepowodzenia.

[Hikaito Kaguya]

• Hikaito poczuł wyraźną ulgę, gdy nad pustynnym horyzontem pojawił się księżyc. Jego srebrzyste światło przecięło ciemność, a towarzyszący mu chłód okazał się błogosławieństwem po całym dniu palącego słońca. Temperatura spadała z każdą chwilą, pozwalając ciału chłopaka na szybszą regenerację – w ciszy nocy mógł wręcz usłyszeć, jak jego mięśnie odpoczywają. Noc była spokojna… prawie.
  
  Niepokojący skowyt znów przeszył pustkowia. Kojoty. Z początku ignorowane dźwięki zaczęły się powtarzać, coraz częściej i coraz bliżej. Hikaito zamarł, nasłuchując, jednocześnie starając się ocenić kierunek, z którego nadchodziły.
  
  Zbliżają się… czyli idą prosto na mnie. – pomyślał bez emocji, ale z wyraźną koncentracją. Dla innego wędrowca mogłoby to oznaczać zagrożenie – dla niego była to okazja. Mógł nie tylko uniknąć niebezpieczeństwa, ale też je wykorzystać.
  
  Z pomocą jednego z tańców klanu Kaguya – Hokkotsu no Yaiba – natychmiast utworzył z własnych kości krótkie, lekkie ostrze. Broń nie sprawiała problemów w noszeniu, a jej długość nadawała się idealnie do walki w zwarciu, jeśli do takowej dojdzie. Trzymał ją nisko, przy biodrze, gotów w każdej chwili przystąpić do akcji.
  
  Znał pustynię, wiedział, że musi znaleźć odpowiednie miejsce. Rozejrzał się, szukając przewyższenia – pagórka, skały, czegokolwiek, co dałoby mu przewagę widokową i taktyczną. Po chwili wypatrzył niewielką kamienną formację. Wspiął się po niej szybko, jakby był jednym z tych cieni, które rodziła noc.
  
  Przykucnął, chowając się częściowo za skałą. Powoli i płynnie owijał chustę wokół twarzy, zostawiając odsłonięte tylko oczy. Usta, nos i szyja – zabezpieczone. Kaptur zacieniał spojrzenie, ale on widział wszystko – obserwował linię wydm, wypatrując ruchu.
  
  Skowyt był coraz głośniejszy. Kojoty nie były już daleko.
  
  Hikaito nie czuł strachu. Czuł wyczekiwanie. Skoncentrowany, zdyscyplinowany. W jego myślach nie było chaosu – była tylko misja. Dla ojca. Dla wioski. Dla własnej siły. Miał przewagę i nie zamierzał pozwolić, by los znowu odebrał mu kontrolę. Tym razem to on wybrał teren, on ustalał zasady.
  
  Z każdym oddechem był gotów coraz bardziej.

[Rei Uta]

Hikaito Kaguya
"Misja D"

4/7

Hikaito był twardym człowiekiem, w chwili gdy z oddali dało się usłyszeć skowyt zbliżających się kojotów, w jednej chwili podjął decyzję o walce. Dzieciak mimo niewielu lat na koncie, został wychowany przez prawdziwego wojownika. Pustynne wilki pojawiły się po kilku minutach, zbliżając się do miejsca, w którym znajdował się bohater tej opowieści. Około dwunastu osobników, z których każdy posiadał jasne umaszczenie oraz widocznie odstające kości. Trudne warunki na pustyni doprowadzały nie tylko ludzi na skrajność. Jeden z pustynnych kojotów wyszedł przed szereg, gdy reszta po prostu rozpierzchła się w ciemności. Hikaito postawił na ciemność w dalszym ciągu, nie rozpalając ognia. Wspiął się na skałę, chwilę przed tym, jak wilki wybiegły do tymczasowego obozowiska, zajmując doskonałe miejsce do odparcia ataku. Zanim się zorientował przywódca stada skoczył w jego stronę, rzucając się prosto do gardła. Białowłosy bez większego problemu zrobił pełny obrót, zakręcając kościanym mieczem w powietrzu. Struga krwi wystrzeliła nad głową wojownika, zostawiając ślad na jego białym kimonie. Kolejna bestia skoczyła w powietrze, jednak skończyła dokładnie w ten sam sposób co jej poprzednik. Reszta stada nagle zatrzymała się, warcząc groźnie z ciemności na młodego bohatera… Po kilku chwilach bestie odpuściły dalszej walki zdecydowanie, poddając się silniejszemu przeciwnikowi. Hikaito mógł usłyszeć jak ich skowyt oddala się od obozu, co mogło oznaczać, że wreszcie jest bezpiecznie. Wciąż trwał środek nocy, a to, co miało wydarzyć się dalej zależało tylko od bohatera.

[Hikaito Kaguya]

• Hikaito poczuł lekkie ukłucie zawodu – mimo całej ostrożności został wykryty. Kojoty najwyraźniej korzystały ze swego najgroźniejszego zmysłu – węchu – a przed tym trudno się ukryć. Doskonale rozumiał, że te zwierzęta walczyły o przetrwanie w bezlitosnym środowisku pustyni… ale przecież on był w takiej samej sytuacji. Nie mógł sobie pozwolić na litość.
  
  Starcie zakończyło się szybko – dwa ciała padły na piasek, a reszta stada zrezygnowała z dalszego ataku. Hikaito wciąż trzymał w dłoni kościany miecz, czując, jak adrenalina stopniowo opuszcza jego ciało. Miesiące morderczych treningów z ojcem, pełnych powtarzanych w nieskończoność sekwencji cięć i uników, teraz zaprocentowały. Ruchy, które kiedyś były sztywne i wymuszone, teraz wypływały z niego naturalnie – tak naturalnie, że nawet nie był pewien, w którym momencie nauczył się tak płynnie władać bronią.
  
  Nie było sensu tracić więcej czasu. Im dłużej trwała noc, tym więcej dystansu mógł pokonać w idealnych, chłodniejszych warunkach. Schował miecz, pozwalając, by kość wchłonęła się z powrotem w jego ciało. Przed wyruszeniem w dalszą drogę sięgnął po manierkę, biorąc ostrożny łyk wody – tylko tyle, by zwilżyć usta i spłukać metaliczny smak po walce. Wiedział, że zapasy trzeba oszczędzać, szczególnie tutaj, gdzie każdy łyk może być na wagę życia.
  
  Przez chwilę nasłuchiwał pustyni – wiatr tańczył między wydmami, a odległy skowyt kojotów cichł z każdą sekundą. Jednak doświadczenie podpowiadało mu, że takie drapieżniki potrafią wracać, gdy poczują szansę. Dlatego ruszył od razu, wybierając trasę wzdłuż ciemnych, skalnych formacji, które mogły dać cień i osłonę przed wzrokiem niepożądanych oczu. W głowie wciąż brzmiały słowa ojca o wąwozie białych kości – i świadomość, że to, co go spotkało mogło nie być najgorszym co jeszcze go czeka.

[Rei Uta]

Hikaito Kaguya
"Misja D"

5/7

Hikaito działał tak samo szybko jak, szybko podejmował swoje decyzje. Przez chwilę nasłuchiwał odgłosów pustyni, licząc, że kojoty zaczną się oddalać od jego obozowiska. Gdy wreszcie miał pewność ruszył przed siebie, w stronę osady, gdzie koczowała część ich plemienia. List od ojca wciąż bezpiecznie tkwił w jego torbie, zabezpieczony przed wzrokiem obcych. Chłopak poruszał się niemal bezszelestnie, omijając zdradzieckie ruchome pisaki oraz większe skupiska skał, które mogły wpłynąć na długość jego trasy. Zanim świt na dobre zawitał na niebie, Hikaito ujrzał na horyzoncie niewielkie skupiska ognisk, które świadczyły o tym, że wreszcie trafił do celu. Zanim zbliżył się do dwóch wartowników w jasnych luźnych strojach, minęło jeszcze kilka dobrych godzin.

– Stać, kto idzie – Przemówił ten pierwszy, który dzierżył w dłoniach długą włócznię zakończoną ostrym końcem. Przy pasie bujał mu się szeroki kordelas, w sfatygowanej pochwie. Mężczyzna spojrzał na chłopaka, przez chwilę, lustrując jego wygląd w blasku pochodni, którą trzymał w wolnej ręce.

– Zaraz… Ja cię znam – Mężczyzna szepnął coś przyjacielowi na ucho, po czym zwrócił się do Hikaito z głosem, w którym trudno było szukać strachu.

– Jesteś synem Kaito? Jednego z największych wojowników, jakich nosiła nasza mateczka pustynia. – Zapytał bez ogródek, starając się wybadać gościa, który tak nagle pojawił się w ich obozowisku. Dzień coraz mocniej przeganiał noc, a słońce powoli unosiło się nad horyzontem momentalnie, zwiększając temperaturę panującą wokół. Hikatio mógł zauważyć jak za plecami strażników odbywa się poranna rutyna w osadzie, a każdy z ludzi idealnie wykonuje swe zadanie. Dzieci zebrane w jednym miejscu, ojcowie z bronią, mając najdzieję na udane łowy, starsi którzy pomagali młodym w codziennych pracach. Wioska była surowa, jednak bez twardej dyscypliny nie przetrwałaby nawet jednego dnia. Białe domy zbudowane z piaskowych cegieł wymieszanych z wielbłądzim łajnem. Ich struktura potrafiła znieść największe burze piaskowe, nawet jeśli sam zapach pozostawiał wiele do życzenia. Bohater musiał jakoś dostać się do wodza tej osady, jednak to od niego zależało, w jaki sposób to zrobi.

[Hikaito Kaguya]

• Bladoskóry chłopak, dostrzegając na horyzoncie rozżarzone punkty ognisk, poczuł, jak napięcie, które towarzyszyło mu przez całą noc, zaczyna powoli ustępować. Odkręcił manierkę i wypił ostatni łyk wody — tym razem do samego dna, pozwalając, by chłodna ciecz spłynęła po gardle. Wiedział, że nie musi już oszczędzać zapasów.
  
  Z każdym krokiem ku bramie osady czuł na sobie coraz uważniejsze spojrzenia strażników. Gdy pierwszy z nich rozpoznał jego twarz, Hikaito zmarszczył lekko brwi.
  — Jak mnie rozpoznałeś? — zapytał z wyraźnym zdziwieniem, zsuwając kaptur z głowy i pozwalając, by wiatr poruszył jego białe włosy.
  
  Zapach wielbłądziego łajna, choć drażnił młodego Kaguya, starał się ignorować.
  — Mam wiadomość od mojego ojca dla dowódcy waszej wioski — oznajmił spokojnie, wyjmując z wewnętrznej kieszeni list opatrzony pieczęcią Kaguya. Podniósł go lekko, by strażnik mógł dostrzec znak, ale nie podał go w ręce wartownika. Wiedział, że musi osobiście przekazać dokument przywódcy.
  
  Na moment pozwolił sobie rozejrzeć się po osadzie. Białe, niskie budynki wyglądały jak wyrzeźbione z samego piasku, ich powierzchnie nosiły ślady setek burz piaskowych. W oddali widział dzieci bawiące się pod czujnym okiem starszyzny, a mężczyzn szykujących broń i ekwipunek do porannych łowów. Każdy tutaj wydawał się mieć swoje zadanie, a porządek panował niemal wojskowy. Ta surowa harmonia przypominała mu wioskę, którą opuścił z misją.
  
  Zacisnął dłoń na liście i spojrzał prosto w oczy strażnikowi, czekając, aż ten zdecyduje, czy wpuści go do środka.

[Rei Uta]

Hikaito Kaguya
"Misja D"

6/7

Strażnik zlustrował wzrokiem młodzieńca, uśmiechając się do niego, gdy ten zapytał jak go rozpoznali. Mężczyzna trzymający włócznię z nieukrywaną dumą wytarł nos w bohaterski sposób, przemawiając spokojnie, jak gdyby rozmawiał o codziennych zwykłych sprawach.

– To bardzo proste… Twój ojciec przychodził tu z tobą, gdy byłeś jeszcze szczeniakiem. Nigdy nie zapomnę tego, jak wielki szacunek roztaczał wokół siebie, gdy przechodził się między tymi domami – Mężczyzna na chwilę zamilkł, wpatrując się teraz w zwój, który chłopak miał dostarczyć do władcy tego grajdołka.

– Akaranu wyruszył wczoraj wieczorem do Kinkotsu w sprawach, które jak twierdził dotyczą przyszłości nas wszystkich, bardzo mi przykro, ale jeśli chcesz czekać to z pewnością znajdziemy dla ciebie jakiś kąt – Wartownik spojrzał na przyjaciela, który towarzyszył mu tej nocy przy wjeździe do osady, starając się chyba rozwiązać pojawiający się problem.

– Gdyby chodziło o coś innego pewnie bym kazał ci wrócić innym razem… Jednak chodzi o białego demona, co nie daje mi szans na sprzeciw – Mężczyzna wypiął dumnie pierś, jak gdyby wziął na barki cały ciężar tej wymagającej sytuacji.

– Może ja będę w stanie ci jakoś pomóc, jeśli chesz porozmawiam z ludźmi w twoim imieniu i zobaczymy, co da się załatwić… Wiesz przypadkiem, czego potrzebuje twój ojciec? – Wartownik wydawał się szczerze zainteresowany, nie wykazując oznak chęci zdrady. Od Hikaito zależało, czy zechce zająć się samemu całą sprawą, czy jednak zdecyduje się przeczekać kilka dni w osadzie by jednak wręczyć list Akaranu. Cała trasa odbiła się na kondycji chłopca, co z pewnością wymagało od niego zregenerowanie sił przed powrotem do domu… Czas nie działał na jego korzyść, jednak to on był bohaterem swojej opowieści i tylko jego decyzje kształtowały przyszłość.

[Hikaito Kaguya]

• Hikaito uniósł lekko brew, słysząc słowa strażnika. Nie pamiętał tego miejsca z dzieciństwa — musiał być wtedy naprawdę bardzo młody, może nawet za mały, by zachować w pamięci obraz tej wioski. Mimo to poczuł, jak gdzieś w piersi narasta ciepła duma, gdy mężczyzna wspominał o jego ojcu z takim szacunkiem.
  
  – A więc dowódca wyruszył… – powtórzył cicho, niemal do siebie, po czym urwał, pozwalając ciszy na krótką chwilę zapanować między nimi. Odwrócił spojrzenie na wioskę, obserwując poranną krzątaninę jej mieszkańców, po czym westchnął, jakby podjął już decyzję. – Dobrze więc… – powrócił wzrokiem do strażnika. – Będę wdzięczny za twoją pomoc.
  
  Poprawił chustę na szyi i zsunął kaptur, pozwalając, by pierwszy promień słońca padł na jego bladą twarz. – Potrzebujemy ludzi do budowy studni w naszej wiosce. Jeżeli mógłbyś to załatwić tak, aby wysłali kilku silnych i zdrowych mężczyzn… byłbym ci zobowiązany. Ja w tym czasie zostałbym tutaj, by odpocząć, uzupełnić zapasy… i poczekać na Akaranu.
  
  Na moment ściszył głos, a w jego spojrzeniu pojawiła się determinacja. – List, który niosę, być może kryje coś więcej niż tylko słowa. Może zawiera zakodowaną wiadomość, której nikt poza nim nie może odczytać. Nie zamierzam zawieść. – Ostatnie zdanie wypowiedział pewnym, stanowczym tonem, który zdradzał, że w tym chłopaku, mimo młodego wieku, było już serce wojownika.

[Rei Uta]

Hikaito Kaguya
"Misja D"

7/7 (koniec)

Hikaito postanowił zaufać strażnikom, przekazując im z grubsza o co może chodzić jego ojcu. Mężczyźni słuchali go uważnie i bez najmniejszego ruchu, by na koniec wybuchnąć gromkim śmiechem. Ten, który przemawiał przez większość czasu, położył swą szeroką dłoń na ramieniu bohatera by po chwili przemówić do niego z prawdziwą życzliwością w głosie.

– Twój ojciec jest bohaterem chłopcze i widzę, że na takiego samego bohatera wychowuje swojego syna. Nasi chłopcy z radością pomogą synowi Kaito, który przebył tyle drogi by prosić o pomoc – Mężczyzna odwrócił się do swego towarzysza, tym razem, przemawiając do niego.

– Zwołaj zebranie, do rana ma się zebrać dziesięciu chłopców, którzy wyruszą do domu Hikatio – Strażnik bez słowa ruszył w stronę osady, obrzucając jeszcze młodzieńca ciekawskim wzrokiem. Najwidoczniej renoma jego ojca powodowała, że teraz to on jest na świeczniku. Każdy, kto słyszał o Białym Demonie, z pewnością był ciekaw, jaki jest jego potomek. Wysoki strażnik spojrzał na Hikaito, zwracając nagle uwagę na ślady krwi, które kojoty pozostawiły na ubraniu młodzieńca.

– Pustynia stała się w ostatnich latach cholernie niebezpieczna. Zastanawiam się, czy ktoś jest jeszcze w stanie to zmienić – Strażnik wzrokiem zagubionym gdzieś w przestrzeni przez chwilę wydawał się nieobecny, po czym spojrzał bez wcześniejszego uprzedzenia na Hikaito uśmiechając się szeroko.

– Nazywam się Hagaro i jestem kapitanem straży w tym miejscu. Gdy Akaranu wyjeżdża jesteśmy zdani na moje decyzje. Możesz być pewien, że twój list będzie tu bezpieczny razem z tobą, a gdy szef wróci osobiście mu go wręczysz. W tym czasie nasze chłopaki pomogą Kaito-samie w budowie nowej studni – Hagaro położył, położył dłoń na ramieniu młodzieńca, po czym razem ruszyli w stronę osady. Misja została wykonana perfekcyjnie… Hikaito wykonał swój pierwszy krok na drodze do prawdziwej legendy o nim samym.

[Hikaito Kaguya]

• Hikaito przez dłuższą chwilę obserwował całą scenę, jakby chciał w pełni upewnić się, że sytuacja jest pod kontrolą. Dopiero wtedy pozwolił sobie na cichy, głęboki oddech ulgi. W myślach odhaczył kolejne zadanie – wyglądało na to, że misja zakończyła się powodzeniem. Gdy napięcie ustąpiło, poczuł jednak nagle ciężar całej podróży. Nogi stały się jak z ołowiu, a w mięśniach zaczęły odzywać się wszystkie drobne bóle i zakwasy, które dotąd tłumiła adrenalina. Czuł, jak pustynne słońce wreszcie zaczyna dopadać jego świadomość, a skóra lekko piecze od gorącego, bezlitosnego wiatru.
  
  – Dziękuję za pomoc – odezwał się, wyciągając rękę do stojącego naprzeciw mężczyzny. – Jestem Hikaito, syn… niegdyś białego demona. Ale to już wiecie – dodał z lekkim, niemal przepraszającym uśmiechem.
  Na moment zachwiał się, tracąc równowagę, co było skutkiem nie tylko wyczerpania, lecz także długiego przebywania w upale. Czuł, jak powieki robią się ciężkie, a organizm domaga się wody i odpoczynku.
  
  Hikaito bez słowa ruszył za Hagaro, czując, że z każdym krokiem bliżej białych domów z gliny i piasku, napięcie schodzi z jego barków. Miał tylko jedną myśl – by wreszcie znaleźć cień, usiąść i pozwolić ciału na chwilę wytchnienia, zanim znów pustynia zażąda od niego siły i czujności.

z/t: viewtopic.php?f=69&t=11984&p=228959#p228959