Targowisko

[Kana Yuki]

- Tak, nie przejmuj się mną - uśmiechnęła się strącając luźne, białe pasmo włosów zalegające na jej twarzy.
Przecież to nie jego wina, że oberwała; chciał ich wszystkich uratować, a swoją empatią jeszcze bardziej jej zaimponował - miła odmiana dla wczorajszego dnia. Być może właśnie wir misji, zdarzeń, pomoże jej w zapomnieniu?
Jednak w tej chwili martwiły ją - dobiegające zza drewnianego muru - dźwięki napieprzania bronią, rękoma i ogólnie wszystkim, czym można w coś naparzać. Uniosła brew.
- Jeśli się nie pośpieszymy, to wyjmą widły i ogień - zażartowała. Choć do śmiechu nie było jej wcale. Ot, można rozładować napięcie, przede wszystkim kupców. Bo ci już prawie leją pod siebie ze strachu.
Jeśli coś jest głupie, a działa, to głupie nie jest. Jak mówi stare porzekadło. Skonfundowana obserwowała całą sytuację. W sumie, co więcej mogli zrobić? Napieprzać w metal? Słaba opcja. A nóż widelec zadziała. Jakby tak głębiej nad tym pomyśleć... W tej sytuacji wszystkie możliwe drogi były idiotyczne. Już sama nazwa spółki wskazuje na podejście - jej właścicieli - do sprawy.
- Nie bądźmy tacy hej do przodu - uspokoiła mając nadzieję, wręcz modląc się o to, by drzwi jednak się otworzyły.
Nie ma sensu doszukiwać się jakiś szemranych taktyk. W końcu, tak czy tak, w teorii mogliby poradzić sobie z tłumem wieśniaków odznaczonych orderem virtutti cebulari. Tylko po co narażać swoje życie, kiedy nie jest to konieczne? No, tyczkabolec nie przestają zaskakiwać. Drzwi się uchylają, a cała ferajna zostaje zaproszona do środka, tzn. kupcy. Ci pośpiesznie - chyba motywowani coraz większymi odgłosami nadciągających neandertalczyków - wpełzli do pomieszczenia. Dziewczyna nie potrafiła wydusić z siebie słowa. A nim zebrała się sama w sobie, by zaprotestować - drzwi z hukiem zamknęły dostęp do środka.
- O co tu chodzi? - Spojrzała na Keizo. - Mam nadzieję, że to nie jest ich kolejna zagrywka...
Wtem, odgłosy stały się tak głośne, że szacując można było uznać, że są w odległości maksymalnie dwudziestu metrów.
- Lepiej, żeby nas tu nie zastali. Raczej nie będą zadowoleni - podrapała się po głowie. O tak, przebiliby ich wspomnianymi wcześniej widłami, a truchło podpalili. No, to raczej nie jest spełnieniem marzeń chłopaka.
Jedyny sposób, by uniknąć powyższego procederu, to zmienić się w kogoś, kto będzie dla - będących coraz bliżej - goryli neutralny. Toteż zmieniła swój wygląd na strażnika. Pamiętała z Ryuzaki No Taki jednego, konkretnego. Chwała mu.

Technika: Henge no Jutsu
Zużycie chakry: 7%
Poziom chakry: 75/103%

[Keizo]

- Cóż - mruknął Keizo, wpatrując się w nienaruszone wręcz metalowe drzwi - To było niespodziewane - dodał pod nosem, odwracając się w stronę korytarza z którego przyszli i okrzyków oraz hałasów dochodzących z tamtej okolicy. Wyglądało na to, że przybywający na górę petenci mieli spore nadzieje na zostanie partnerami firmy... jakkolwiek ona się nazywała, a której szczęśliwymi - chyba - współpracownikami zostali kupcy, którzy wynajęli Keizo oraz Harumi.
Podążając za przykładem białowłosej niewiasty, Keizo zmienił się także w jakiegoś strażnika widzianego w Ryuzaku. Na szczęście technika ninjutsu pozwalała na zmianę głosu, tym razem mógł więc bez problemu się odezwać, nie bojąc się ktoś nie połączy głosu młodego Senju z przyjętą postawną posturą. Uśmiechnął się jeszcze do Harumi, po czym oparł się o drzwi.
Gdy do komnaty wtoczyła się lawina osób zaciekle walczących o to, kto dostanie dopuszczony do kolejnego etapu, Keizo-strażnik tylko wyciągnął do przodu lewą rękę, dając tłumowi znak do zatrzymania się.
- Co to za burdy? - zachrypiał głosem niestroniącego od fajki i alkoholu strażnika - Tyczka i Bolec wybrali już partnerów, siedzą w środku - dodał, łypiąc po przybyłych - Straż musi sobie z tym całym Tyczkistolcem poważnie porozmawiać kto organizuje takie kołomyje w środku miasta i kto powinien wylądować za to w dybach - zakończył, znaczącym wzrokiem przesuwając po obecnych kupcach i ich ochroniarzach, po których zapewne widać było sporo śladów niedawnej walki.
- Miłego dnia i dobrych interesów, obywatele - zakończył strażnik-Keizo i oparł się o ścianę, niecierpliwie stukając podeszwą o podłogę.

Henge no Jutsu
54 - 3 = 51

[Hitsukejin Shiga]

Misja D 19/23 dla Harumi i Keizo - Po pierwsze prezencja - Koszmarny żart.

W sumie mieliście przed oczami wizję conajmniej apokalipsy, moi mili. Wiecie, że był taki jeden białowłosy kozak co to wszystkich brał na strzał, a koniec końców wieśniak go zaciukał? To dopiero rozwiązanie sytuacji w sposób niemiły dla nikogo. I tak teraz też ryzykujecie, że mimo bycia dziewuszką o kościach ze stali i drewnianym chłopcem... będziecie podziurawieni jak sito, obici, zmiażdzeni, spaleni i budda jeden wie co jeszcze. Wasi pracodawcy całkowicie was porzucili, zostawiając sami na pastwę sztosu. Losu, tfu. Ale widocznie oni tez byli tylko gorylami i ich zadaniem było dotransportowanie ich do drzwi i tyle, na tym się kończą wszelkie sympatie.
W tym momencie znów sprawę zdawała się uratować Harumi... Która wpadła na pomysł coby zmienic się w strażnika, którego minęła, gdy legitymował ją i jej wóz z kupcami na pokładzie wjeżdzając do Ryuzaku. Co jak co, ale pancerz on spot, wygląd też... A chyba żaden z goryli nie jest tak głupi, żeby stanąć przeciwko strażnikom - to w tym pięknym kupieckim mieście byłaby skrajna głupota i wydanie na siebie wyroku śmierci.

Więc około, plus minus, czterdziestu osób wpada do sali na drugim piętrze. Trzynaście grup w liczbach od trzech do czterech osób, kilka dwuosobowych dla równowagi i pokoju stanu ducha. Widzą... pustkę. Pustą salę, puste ściany, nowe drzwi i parę strażników. Widząc, ze to najwyższe piętro budynku wiedzą, że za tamtymi drzwiami został tylko cel podróży.
Grupa w liczbie licznej i tylko jeden czy dwóch osobników wyszło przed szereg, będąc najaktywniejszymi w grupie. To ci na pierwszym piętrze rozpoczeli całe starcie.
-To tutaj jest gabinet Tyczki i Bolca? Czyli, że co? Te pastuchy które zrobiły ten jebany mur z wykałaczek zostali przez nich wybrani?! Cała szóstka, czwórka, piątka, chuj wie ile ich tam w końcu było weszła do środka i co i my mamy iść do domu?! - Wydarł się potoku słow facet, ktorego aż telepało by kogoś nabić na trzymany w rękach wielki kunai.
-Dobra, idziemy stąd. Nie ma sensu po co tu być. - Dorzuciła po chwili kobieta i połowa zaczęła, w akompaniamencie wulgaryzmów i obelg na strażników, Tyczkebolca i grupę kupców wychodzić na dół.

Tylko jeden pasożyt zawadiaka poza wszelką kontrolą podchodzi dziarskim krokiem do strażnika.
-Wan, mnie nie wpuścisz? Przecież jestem mężem twojej ciotki. Weź nas, moją grupę dopuść. Na pewno Tyczce i Bolcowi nie wystarczy jeden dostawca! - Facet jest koło czterdziestki na oko, ale jest bardzo masywnie zbudowany. Ma pare blizn na łysej czaszce i wygląda bardzo podobnie do Keizo w swoim kamuflażu. Tylko jest o dwie głowy niższy. Albo o trzy. Nie ma broni na widoku.

[Kana Yuki]

- Zdecydowanie - przeciągnęła. Może to wszystko, to jakiś śmieszny test? Tyczka i Bolec musieli mieć niezłą fantazję (albo nażreć się jakiś ziółek) podczas wymyślania sposobu na eliminację.
Po zmianie oboje stanęli przy drzwiach. Nieruchomo, z grobowymi minami. Strażnicy, jak strażnicy. Ostatni raz spojrzała na młodego Senju, gdy salę wypełniali ich "koledzy". Odetchnęła ciężko nie wiedząc czy jej działanie cokolwiek zmieni. Kątem oka lustrowała Keizo. To, że troglodyci byli słabi, już wiemy. Pojedynczo niewiele mogliby dwójce shinobi zrobić, ale cała gromada... Cóż, pewnie by ich zmiażdżyli i tyle by z tego całego trudu było. Brunet wydawał się być niesamowicie spokojny i opanowany. Znakomicie wczuł się w rolę; mięśniacy nieco spuścili z tonu. Chyba wiedzieli, że robienie burdelu przy strażnikach miasta kupieckiego nie byłoby zbyt dobrze odbierane przez branżę. Już nie wspominając o tym, że ukrócono by ich o głowę.
Problem wydawał się sam rozwiązywać - znaczna część zgromadzenia powoli opuszczała pomieszczenie, ale nie - ktoś musiał wtrącić swoje pięć groszy i generować niepotrzebne, kolejne, kłopoty.
- Obywatelu, proszę się odsunąć - wycedziła głosem stanowczym, acz nie prowokującym do bójki - Nie możemy wpuszczać nikogo do środka. Chyba, że tyczkabolec spółka postanowi inaczej. - Odparła twardo. Gdyby to Senju odpowiadał na zażalenia ów mężczyzny - mógłby popsuć czyjąś szczęśliwą rodzinkę. A tak... I wilk syty, i owca cała. Odpowiedzialność spada na Harumi, a właściwie na strażnika, którego wygląd teraz wypożyczała.
- Proszę odejść i nie robić problemów - dodała, tym razem zdecydowanie bardziej stanowczo, nie pozostawiając złudzeń.

[Keizo]

Pomysł z prostym Henge w strażników wypadł zaskakująco dobrze. Zaskakująco oczywiście jeśli chodzi o prostotę owego rozwiązania, nie możliwości umysłowe Harumi - po tej misji Keizo nie miał już większych wątpliwości, że białowłosa ma więcej oleju w głowie niż on i czwórka jego mokubunshinów razem wzięta.
- Nie da rady - odpowiedział strażnik-ninja, nachylając się do ucha nieznajomego, którego powinien doskonale znać by jego marne bo marne, ale aktorstwo, nie zostało przejrzane - Ten tutaj... - syknął, wskazując podbródkiem na Harumi w przebraniu i pociągając nosem - ...to straszny kapuś, od razu poleci do Tyczki i Bolca, ci nasmarują u kapitana i do emerytury będę patrolował najbardziej śmierdzące dzielnice... - Senju wziął nieznaczny wdech i, podczas wymowy ostatniego wyrażenia, zamknął oczy - ...kurwa.
Po "wymianie informacji" z mężem swojej ciotki - co to w ogóle za stopień pokrewieństwa, przyszywany wujek? - ninja wyprostował się i wzruszył ramionami, po czym splunął na metalowe drzwi i niecierpliwie spojrzał na mężczyznę wzrokiem mówiącym "spie... spadaj".
Proszę?

[Hitsukejin Shiga]

Misja D 22/22 dla Harumi i Keizo - Po pierwsze prezencja - Koszmarny żart.

Dla Tyczki i Bolca wszystko zdawało się być... Nie, wróć. To wszystko ma sens jakiś, jeśli poskładamy do kupy założenia jakimi kierowały całą tą akcją osoby za nią odpowiedzialne. Po pierwsze samo założenie fikcyjnej spółki i wciągnięcie jej do rejestrów archiwów Ryuzaku no Taki, miasta kupieckiego jednak prawem i porządkiem stojącego. To nie było Shigashi no Kibu, gdzie łapę na wszystkim trzymały mafie i rodziny mafijne. Nie, w RnT wszystko miało określone prawa, zasady, regulaminy i reguły. Więc dwójka - albo wiecęj osób które wymyśliło ten bezbożny plan - poszło naprawdę do urzędu, wrejestrowało fizyczną istniejąca spółkę Tyczkabolec... Wyobraźcie sobie jakie to musiało być konsternujące dla osób wpisujących tą organizację w rejestry i archiwa, a także trudne dla rejestrujących wypowiedzieć z normalną miną bez smiechu, ze nazywa się Tyczkabolec. Samo nazwanie się w komiczny, porąbany sposób woła o pomstę do nieba, ale tak jak powiedział Grubas i Szpakowaty - wszystko po to, by nikt ich nie zastraszał, nie nagabywał, nie przekupywał etc. etc. Wszystko jasne proste i logiczne. A sam test? No, ujawnijmy wszystkie karty, pozwalając Keizo i Harumi na złożenie wszystkiego jeszcze raz, od nowa, do kupy. Mamy pierwszy etap z zamkniętymi drzwiami i jasno wydane polecenie, że dalej przejdzie czternaście grup. Co śmieszne, walkę wywołali całkowicie uczestnicy, bez wyraźnego powodu. Ale komu to mówimy, mgła i drewniasty mur. Okazało się, że drzwi były otwarte, więc wystarczyło przetuptać do nich, iść na górę i po prostu wszyscy dalsi od czternastki by musieli obejść się smakiem. Zwykła wydolnościówka. Albo test sprytu i skłonności do agresji. Tyczkabolec nie mają ochoty mieć za współników bandytów, których pierwszym pomysłem jest rozlew krwi. Logiczne, że ci co pierwsi rzucą się do bitki zaczną od bitki, a ci najmniej skorzy do walki sprobują dostać się do drzwi... I w ten sposób oszczędzą sobie problemów... No, wiadome, że będa najpotulniejsi. A na drugim piętrze to już w ogóle komedia. Jedynym kluczem by się gdziekolwiek dostać było.... kulturalnie poprosić. Miło, grzecznie. To dopiero komedia!
A teraz przechodząc do sedna.
Sednem oczywiście są nasi nieszcześnicy w postaci Keizo i Harumi, którzy oberwali najmocniej w tej całej zadymie. Zgodzili się pomóc chyba dwójce najbardziej pizdowatych i nieszczęśliwych kupców w całym Ryuzaku no Taki. Nie dość, że tchórz jeden większy od drugiego, nie za sprytni, niezbyt rozgarnięci... to chociaż... nie, nie wymyśle żadnych pozytywów. Przepraszam serdecznie.
Łysy, który jest krewnym piąta woda po kisielu, przypatruje się groźnie zhengeowanej Harumi, gdy ta bardzo niekulturalnie każde mu sobie iść.
-Tee... Nie wpierdalaj się, jak z rodziną rozmawiam. - Warknął do niej, nieco ospałym, nieco znudzonym tonem. Jego ulubieńcem pozostawał tylko i wyłącznie zhengeowany Keizo który miał nieszczęscie przemienić się w jego krewnego. Albo szczęście, bo w sumie fajnie mieć większą, nową rodzinkę, prawda?! (<3)
Dobrze, że zgadzamy się chociaż do tego, że ci wszyscy troglodyci jakby ich do kupy zebrać to mają mniej warta i rozumu niż Harumi... I pewnie mniejszy czysty firepower niż Keizo. Każdy nadawał się do czegoś innego po prostu. To zadanie nie zostałoby wykonane bez uniwersalnie przydatnych technik Keizo, to zadanie nie zostałoby wykonane bez sprytnego rozumu, niedoścignionego sprytu podszytego szczęściem jakim władała Harumi.
Kiedy Keizo nachylił się do krewniaka poczuł niesamowite combo przetrawionego alkoholu, obrzydliwą mieszankę potu i spoconych nieumytych pach troche jadacych cebulą. Spleśniałą. Albo jak tofu trzymane w ustach przez dziadka. Który nie zyje od miesiąca.
Ale na mądre słowa, że Harumi to kutas, pokiwał głową do krewniaka, poklepał go po ramieniu, a potem czując przypływ rozczulenia pocałował mocno w oba policzki.
-Mordo ty moja, w domu się widzimy, opijemy za dobre prace tak ze dwie butle! - Po czym, bez dalszych ceregieli... Wszyscy wyszli. Wszyscy co do jednego.

Obrócenie się w stronę drzwi pokaże, że pod nimi leży koperta. W kopercie leży wynagrodzenie naprawdę rozsądne, podobne do tego, co Harumi dostała za niebywale bardziej skomplikowane zadanie naprawy wozu i eskorty do miasta. W środku jest także list "Spodziewajcie się. Dziękujemy." List podpisany przez "TyczkaBolec StolecKolec spółka". Czyli rodzinka pseudonimowych kupców się powiększyła.

Moi słodcy, dziękuje wam za niezwykle przyjemną misję. Naprawdę prowadzi mi się wam przepysznie. Bawie się jak nigdy. Oboje możecie spodziewać się odemnie kolejnych misji, poprowadzonych z przyjemnościa.
Prosze byście uwzględnili w fabule - NAJWCZEŚNIEJ ZA FABULARNĄ DOBĘ pojawienie się kuriera/listonosza/listu u waszych domostw lub prosto do waszych rąk. Oboje dostaniecie taki sam list.

"Dziękujemy za współpracę. Okazaliście się niewypowiedzianą pomocą, bez was by nam się nie udało. Jesteście młodzi, lecz potężni i wspaniali. Być może nadejdzie dzień, kiedy upomnimy się znów o waszą nieocenioną pomoc. "
Nie byłoby w tym nic dziwnego oprócz tego, że w każdym z waszych listów znajdzie się mosiężny naszyjnik o nikłej wartości z symbolem skrzyżowanych młotków leżących na łusce gada.
Na obu listach są także ledwo widoczne plamki czegoś ciemnego. Jak zaschnięta krew.
Listy podpisane są przez Roku, Zettai'a i Sayatę. Harumi gdy wytęży pamięć przypomni sobie, ze tak zwracali się do Siebie w wozie kolejno szpakowaty i grubas. Kim jest ten trzeci i dlaczego z czterosobowej spółki została tylko trójka...

[Keizo]

Keizo schował list z zapłatą, cofając Henge i ze świstem wypuszczając powietrze, jednocześnie garbiąc się prawie do połowy. Splunął jeszcze raz - mimo że misja nie wymagała zbyt wielkich umiejętności ofensywnych, to i tak stracił sporo chakry - był prawie na progu wyczerpania. I tak zerknął jednak na dziewczynę i jej brzuch, w który zdrowo dzisiaj oberwała. Westchnął ciężko i wyprostował się, po czym pogrzebał w torbie przy pasie.
- Nie ruszaj się, dobrze? - poprosił Harumi, po czym rzucił jej pod nogi kilka nasionek, które wyciągnął ze swoich zapasów. Nadal zostało mu ich sporo, a nie chciał żeby jego towarzyszka czuła jakiś dyskomfort tylko przez to, że Keizo zdecydował się stworzyć ścianę z drewna zamiast, na przykład, bezpieczniejszego dla nich Dotonu.
Ninja złożył jedną pieczęć, a z ziarenek natychmiast wystrzeliły cienkie pędy wydzielające przyjemną, acz nieco gorzką woń. Po chwili zaczęły wspinać się po nodze białowłosej i owinęły się dookoła jej brzucha, tworząc bandaż z szerokich liści i wydzielając uśmierzające ból i wspomagające leczenie substancje.
- Zdejmij za jakieś dwie godziny - powiedział shinobi, osuwając się po metalowych drzwiach i siadając na podłodze - Opatrunki już powinny wtedy wyschnąć - dodał jeszcze, zastanawiając się ile w Ryuzaku może kosztować potrójna porcja ryżu z wołowiną.
Keizo zerknął na Harumi i chrząknął, podbródkiem wskazując na wyjście.
- Może obiad? - spytał, wstając z niewielką pomocą trzonka od naginaty.

[Kana Yuki]

Prości ludzie powinni wybierać równie proste rozwiązania, ale jak jest w rzeczywistości - wszyscy wiemy. Ci najbardziej zidiociali najszybciej pchają się z nożem do walki.
Narzucający się "krewniak" szybko odpuścił. Co on mu powiedział? Uniosła brew widząc, jak rozemocjonowany - wcześniej - mężczyzna najzwyczajniej w świecie wychodzi. Usunęła przemianę i pokręciła głową z uśmiechem. Ten dzień jest niemożliwy, w porównaniu do wczorajszego - przynajmniej nie kończy się próbą gwałtu. Ta sytuacja wciąż krąży w jej głowie, jednak trzeba pamiętać, że to nie są czasy, w których gwałt to była niesamowita zbrodnia. Właściwie, wina zawsze leżała po stronie kobiety, a jeśli była kunoichi... To już nie ma nawet o czym rozmawiać.
Keizo i Harumi działali w tym zadaniu jak yin i yang. Dwa, nieodłączne elementy. Ona zajmowała się stroną techniczną, a on praktyczną. Ta misja była kwintesencją słowa "drużyna".
Uniosła list z ziemi i wyjęła z niego ryo. Wychodzi na to, że ich zleceniodawcy dogadali się z Tyczką i Bolcem. Zapłata jest, zdanie wykonane. Najwidoczniej nie stać ich na osobiste podziękowania - bywa. Pieniądze umieściła w widocznej, na jej biodrach, kieszeni.
- Chodźmy - ruszyła w stronę wyjścia. - Hm? - Przystanęła na prośbę Keizo. Spojrzała na chłopaka pytającym wzrokiem. Chyba nie zrobi jej krzywdy, prawda? Sama technika budziła lekki niepokój, zwłaszcza część, w której pnącza wspinały się po jej nogach... udach. Ostatecznie ów pnącza okazały się być naturalnymi bandażami.
- Rozumiem, dziękuję ci Keizo - uśmiechnęła się czując znaczną ulgę od bólu. Teraz mogą w spokoju ruszyć na targowisko.
- A stawiasz? - Rzuciła żartobliwie. - Może dango? - Na samą myśl o ulubionej potrawie poczuła zwiększony napływ śliny, a głowa rozmarzyła się w debacie nad smakiem japońskich klusek.

[Keizo]

Keizo teatralnie westchnął i przewrócił oczami.
- Więc stawiam dango - powiedział zmarnowanym głosem, po czym uśmiechnął się i zaczął iść w stronę wyjścia - korytarz, drzwi, kolejny korytarz i jesteśmy na zewnątrz. W środku było widać jeszcze ślady walki oraz sporej wielkości wyrwę w drewnianym murze, który najwidoczniej stawił przeciwnikom całkiem spory opór. Keizo uśmiechnął się pod nosem. Dla takich chwil właśnie czuł, że nawet przyjemnie czasem być ninja - kiedy jego drewniane wytwory bronią innych, a nie gniotą, tak jak na przykład kukłę przed tym całym przedstawieniem u Tyczkibolca.
- To... skąd jesteś? - spytał chłopak gdy byli już na zewnątrz, zajęci rozglądaniem się za jakimś miejscem serwującym dango - I dlaczego... emm... - zaplątał się nad swoim drugim pytaniem, przypominając sobie jak w ogóle zostali tu zatrudnieni. Keizo musiał przejść jakąś dziwną próbę, tymczasem dziewczyna... - ...dlaczego kupcy mówili, że jesteś... no wiesz, od kości? - ninja ściszył głos, jakby spodziewał się że Harumi wyciągnie zaraz szkielet z torby przy pasie. Za bardzo by się nie zdziwił, ale zapewne nie mógłby spać przez dwie kolejne noce.

[Kana Yuki]

- Trzymam za słowo - parsknęła śmiechem. W ogniu walki droga wydawała się dłuższa - może z racji stresu, a może zamieszania jakie wprowadzały polecenia tyczkabolec spółka. Szli miarowym krokiem mijając rozłupaną ścianę z drewna, rzuciła na nią tylko okiem. W głowie Haru brunet jawił się jako niesamowicie silny shinobi, aczkolwiek dziwny i nieco... roztargniony. Mimo to, siła jaką dzierżył w sobie niesamowicie jej imponowała. Umiejętności dziewczyny z pewnością nie mają większego zasięgu, aniżeli na wyciągnięcie ręki. W starciu z taką ilością potencjalnych napastników nie miałaby najmniejszych szans; klan, z którego pochodzi białowłosa specjalizuje się w walkach jeden na jednego. Być może młody Senju akurat w takich okolicznościach nie byłby dla niej żadnym przeciwnikiem? Któż to wie.
Dotarłwszy na zewnątrz wreszcie mogli odetchnąć świeżym, czystym i wolnym od nieprzyjemnego zapachu potu, powietrzem. Mocno zaciągnęła nozdrzami tak, jakby miał to być jej ostatni oddech. Przyjemna ilość tlenu wpełzła w płuca dziewczyny.
- Z Samotnych Wydm, konkretniej z prowincji Sabishi - odparła. - Kawał świata stąd... - westchnęła, myślami krążąc wokół powrotu do domu. Kupcy mieli zapewnić jej bezpieczny powrót do domu, ale zniknęli. Bóg jeden wie gdzie. Po powrocie z pewnością będzie musiała przysiąść do listownej odpowiedzi na wezwanie rodziny. Polecenie od matki nie było na tyle pilne, by wyruszyć w samotną wędrówkę. Krótka wiadomość, lakoniczny wyraz - typowe dla rodzinnych stron.
- A ty? - spojrzała na Keizo czekając na odpowiedź.
Mój klan... - przerwała zastanawiając się nad tym, czy chłopak przyjmie informację ze stoickim spokojem, czy jednak jego reakcja będzie podobna do tej, którą zaserwowali jej kupcy.
- Posługuje się kośćmi - dodała nieco zakłopotana. - To musi brzmieć przerażająco.
- Spójrz, tam! - Wskazała dłonią - Dango! - W jej głosie było słychać ogromną ekscytację.
Od razu ruszyła, zdecydowanie przyśpieszając, w stronę budy z wielkim napisem "NAJLEPSZE I NAJTAŃSZE DANGO W MIEŚCIE!"

[Keizo]

- Prastary Las, Shinrin - powiedział Keizo, wskazując kciukiem na swoją pierś - Nigdy nie byłem w Sabishi - dodał potem, namyślając się przez chwilę i zastanawiając, która z dróg będzie najkorzystniejsza dla dotarcia w tamte rejony.
Gdy dziewczyna "wyjawiła" mu tajemnicę swoich umiejętności, w Senju zaczęły walczyć ze sobą dwie myśli. Po pierwsze to, że w gruncie rzeczy to chyba nic strasznie dziwnego - widział ludzi, którzy mogą mieć obciętą głowę a będą się zachowywać, jakby obchodziło ich to tak bardzo jak śniadanie sprzed tygodnia. Z drugiej jednak strony...
- Chodzi o... em... twoje kości, tak? - spytał lekko zaniepokojony tym, że zaraz jego szkielet wyskoczy z jego ciała.
W końcu jednak znaleźli miejsce, gdzie można zjeść dango - jak głosił szyld, najlepsze i najtańsze w całym Ryuzaku. Weszli do środka - najpierw jednak Keizo wykonał sztuczkę, której nauczył się w osadzie rodu Inuzuka. Na progu wciągnął głęboko powietrze przez nos, po czym zrobił minę znawcy, zastanowił się chwilę i odwrócił do Harumi.
- Może być - powiedział, po czym zajął miejsce i zamówił dla siebie poczwórną porcję, czując potężne burczenie w brzuchu.

[Kana Yuki]

- Oh, przejeżdżałam tamtędy! - wykrzyknęła - Niewiele jednak pamiętam - ogrom drzew, krzewów i innych badyli...
Fakt, samo przedarcie się przez tereny Prastarego Lasu odbyło się z... 4 lata temu? Tak, jakoś tak. Wspomnienia rozmył czas. Dziewczyna też niespecjalnie - w tamtym okresie - zwracała uwagę na piękno przyrody. Zdecydowanie bardziej afiszowało ją poczucie niesprawiedliwości i straty. Ot, wysłana, jak największy wyrzutek, setki kilometrów od domu, z dala od rodziny i najważniejszego w jej życiu mężczyzny - nauczyciela!
- I nie chciałbyś być. To nie miejsce do życia - odparła z goryczą w głosie.
Chłopak - według Haru - najzwyczajniej w świecie nie uniósłby ciężaru srogiego, niewybaczającego błędów klimatu. Że już nie wspominając o tych dziwnych i skrytych mieszkańcach. Harumi była zgoła nieco inna, przystosował ją pobyt w centrum shinobi. Tam też znacznie otworzyła się na ludzi, zdobyła nieco pozytywnych cech, a typowa dla mieszkańców Sabishi aura tajemnicy została rozwiana.
- Nie, nie, nie - machała rękami na wsze strony. - Własnymi. To... dość ciężkie do wytłumaczenia... - dała sobie chwilę na namysł
- Manipulujemy nimi tak, jak ty drewnem. Spójrz. - To mówiąc wyciągnęła kość ramienną i podstawiła Senju pod nos pozwalając, by przyjrzał się uważnie. Zdecydowanie delikatność w wyrazie nie szła jej najlepiej. Prościej się nie dało! Gdy chłopak nacieszył swe oczy nagim ramieniem - kość wróciła na swe miejsce. Cały ten teatrzyk nie zostawił na jej ciele nawet najmniejszego śladu. A powinien - jedną, wielką, jebitną dziurę.
Będąc już w środku drewnianej budy od razu rzuciła się na ulubioną przekąskę - trójkolorowe dango. Najlepsze było to, w odcieniu zieleni. Ależ szczerzyła jej się buzia. Nic tylko dawać jej jedzonko i patrzeć jak się cieszy.

Technika: Hokkotsu no Yaiba
Zużycie chakry: 7%
Poziom chakry: 68/103%

[Keizo]

Badyli? - pomyślał Keizo, unosząc brew. Po chwili jednak chłopak miał co innego na głowie, gdyż dziewczyna po prostu wyciągnęła sobie kość z ręki i podstawiła Senju pod nos. A gdyby tego było mało, to po całej tej operacji nie został nawet ślad.
Ninja otworzył szeroko oczy, które przeskakiwały co chwilę z nienaruszonej ręki nie dziewczyny na kość, którą trzymała mu pod nosem.
- To... ee... kurde - zawahał się, nie wiedząc szczerze mówiąc co powiedzieć - Strasznie ciekawe - wykrztusił w końcu, siadając przy stoliku.
Pomiędzy kolejnymi kęsami dango Senju odpłynął nieco, zastanawiając się gdzie los go teraz poniesie. Szczerze mówiąc, bardzo chciałby odwiedzić już mur, jednak nie wiedział czy da sobie tam radę - o wiele silniejsi shinobi przedwcześnie siwieli z powodu horrorów które tam napotkali. Odezwał się jednak w końcu do Harumi, która wyglądała na całkowicie pochłoniętą pałaszowaniem dango.
- To co teraz zamierzasz? Zostajesz w Ryuzaku? Znikasz gdzieś? - spytał, odkładając pierwszą pochłoniętą przez siebie porcję i sięgając po drugą, czując że zaspokoił swój pierwszy głód

[Kana Yuki]

- Strasznie - słowo klucz! - Zaśmiała się. - To tylko ułamek tego, co potrafi Ojisan. Jest wspaniałym shinobi- w jej sercu od razu nastąpiło coś przypominającego wybuch endorfin. Na samą myśl o opowiadanych przez dziadziunia historii życia aż czerwieniała. Uwielbiała wieczorami, po skończonych treningach oraz zabawach, przychodzić do sędziwego mężczyzny, siadać na jego kolanach i słuchać. Godzinami wysłuchiwać o tym, jak było kiedyś.
Gdzieś w przerwie na jeden, a drugi gryz znalazła czas na odpowiedź.
- Zostałam wezwana w rodzinne strony, zapewne rodzice znaleźli dla mnie wspaniałego kandydata na męża - odparła z przekąsem - pół żartem, pół serio - przewracając oczami. Tu należy wspomnieć, że ród Haru - tak jak wiele innych - wciąż kurczowo trzymał się małżeństw aranżowanych. Posiadali długą listę zasad i zwyczajów, choćby począwszy od tego, że kobieta przed ślubem nie może ściąć włosów, a zaraz po zamążpójściu musi skrócić je do brody i utrzymywać ten stan rzeczy aż do nowego roku. Taki zabieg, według podstaw spisanych kronik, miał za zadanie ukazać przemianę dziewczynki w kobietę. Wraz z znaczną częścią włosów bezpowrotnie znikały dziecinne zachowania, a przynajmniej tak uważano.
- Ci kupcy mieli utorować mi drogę do transportu. Samotna wędrówka nie byłaby zbyt rozsądna, ale jak widzisz - wzruszyła ramionami. Bardzo chciała być już w rodzinnych stronach, znowu zobaczyć nauczyciela, rodziców, dziadków... No, ale nie kosztem życia. Dziewczyna ceniła je aż nadto.
Skończywszy pałaszować dango przetarła usta ułożoną na blacie chusteczką.
- A ty, zostajesz tutaj? - spojrzała na chłopaka - Tak właściwie... - przerwała nie wiedząc, czy ów pytanie będzie na miejscu - gdzie nabrałeś takiej siły? Twoje umiejętności są zaskakująco silne.
W teorii byli w tym samym wieku, więc - również - w teorii powinni być na podobnym poziomie. Jednakże w głowie dziewczyny nie działało to w ten sposób. Czuła, że mogłaby najwyżej pocałować go w stopę.

[Keizo]

Keizo pokiwał głową, słuchając słów Harumi. Zaciekawiła go wzmianka o owym "Ojisan" - jeśli był tak wspaniałym shinobi jak mówiła Harumi, a do tego posiadał jej zmysł taktyczny, to wolałby nie wchodzić mu w drogę.
Senju zastanowił się przez chwilę. Sabishi... Sabishi... hmm...
- A może chcesz żebym wybrał się z tobą na wydmy, co? - zaproponował, uśmiechając się - Nawet jeśli jest tam tak strasznie jak mówisz, to raczej nie uschnę jeśli zabawię tam kilka dni - uśmiechnął się, kończąc drugą porcję dango i popijając ją paroma łykami wody.
Przed odpowiedzią na kolejne pytanie Harumi zastanowił się jednak nieco dłużej. Wbrew pozorom było bardzo trudne, gdyż Keizo nie uważał nigdy samego siebie za szczególnie silnego shinobi. Co prawda z reguły nie czuł już obaw przed walką z jakimiś zwykłymi bandziorami, których można spotkać w ciemnych uliczkach, jednak tak naprawdę nigdy nie mierzył się z w pełni wytrenowanym ninja. Czy wtedy taka walka też byłaby z góry przesądzona? A może ktoś z odpowiednim treningiem przejechałby się po nim bez najmniejszego problemu?
- Ja... - zaczął Keizo, przeżuwając powoli pierwszą kuleczkę z ostatniej porcji swojego dango, wręcz nie czując prawie jej smaku - ...uh... nie wiem co powiedzieć - powiedział, uśmiechając się lekko - Na świecie jest pełno shinobi silniejszych od nas... ale... cóż - pozbierał się w końcu, przemawiając nieco twardszym tonem do Harumi i podając białowłosej pustą już wykałaczkę po dango. Gdy patyczek był w połowie przemierzania stołu, z jego końcówki wystrzelił niewielki pączek, który po chwili rozwinął się w kwiat wiśni.
- Wiesz, co zawsze mi powtarzano, nawet zanim zdecydowano się posłać mnie do akademii w Hayashimurze? - zapytał, wiedząc dobrze że dziewczyna nie może znać odpowiedzi na to pytanie - Mój ojciec jest leśnikiem. Pasuje do umiejętności, czyż nie? - uśmiechnął się - Czasem, gdy zabierał mnie do lasu, pokazywał mi najpierw swój dokument potwierdzający że przeszedł szkolenie klanu Senju. Wiesz jaką miał na nim ocenę z akademii? Ledwie dopuszczającą - powiedział, przypominając sobie że jego dyplom wyglądał tylko nieco lepiej.
- Ale potem wychodziliśmy na zewnątrz i każde wycięte drzewo odrastało pod jego rękami szybciej i wyżej niż podczas prezentacji któregokolwiek z akademickich nauczycieli - rzekł, odsuwając od siebie talerz. Dwie pozostałe tam wykałaczki wypuściły już niewielkie listki, a dookoła zaczął roznosić się woń kwiatów wiśni - Bo droga do sukcesu i prawdziwej siły shinobi jest w większości wybrukowana ciężką, codzienną pracą a jedynie wykończona nutą talentu - chłopak w końcu przeszedł do sedna, wtykając sobie jednocześnie jedną z wykałaczek za ucho - Talent bez ciężkiej pracy sprawi, że nie przekroczysz w końcu któregoś drzewa blokującego drogę, nawet jeśli jesteś Senju.
Keizo w końcu zakończył swoją małą "wyprawę do przeszłości" i odetchnął. Czuł, że powoli wracają mu siły - chakra się regenerowała, korzystając z pożywienia które właśnie dostarczył organizmowi. Wiedział, że dzisiejszego wieczoru raczej wcześnie położy się spać.
- To jak z tym Sabishi? - spytał jeszcze, wyszczerzając zęby.