Targowisko

[Tensa]

"It's the eye of the tiger" 9/15

Chłopak, mimo, że robił głupoty, jednak myślał. Może i wydurniał się i pytał o głupoty, ale w lot pojął jak oczywiste idiotyzmy wyczynia. To też jakiś talent. Podziękował miłej staruszce i ruszył, z myślą, że raczej nie będzie już trenował w parku, tak profilaktycznie, coby nikt go nie rozpoznał. Droga zajęła Ci, maksymalnie kilkanaście minut, do targowiska nie było daleko. Na miejscu przywitał Cię widok prawdziwego tłumu. Nic dziwnego, w końcu była to osada kupiecka i wielu ludzi z odległych prowincji przybywało w to miejsce w poszukiwaniu, właściwie wszystkiego. Musiałeś przeciskać się przez tłum w poszukiwaniu tego jednego kramu przy którym stacjonowała jakaś zielarka. Zapach... no cóż, tłum, ogromny ścisk i nie najniższa temperatura robiły swoje, ale dawałeś radę. W końcu udało Ci się dojrzeć stragan, za którym stała, wysuszona staruszka, a na nim rozłożone były różne buteleczki i zioła, jednak czy jest tam kocimiętka?

[Shin]

10 / 15+
Mimo, że pogoda nie sprzyjała, to droga minęła chłopakowi bardzo szybko. Jeden fakt od razu rzucił się chłopakowi w oczy: park może był opustoszały, ale targ zapełniony był ludźmi. Chłopak lubił targi w swojej wiosce w Atsui, ale były one tylko kilka razy do roku i dlatego rzadko kiedy miał okazję do świętowania i słuchania opowieści wędrownych karawan. Okazywało się, że w wielkich miastach na targach nie było podróżników: większość ludzi była z okolicy i prowadziła tutaj swoje interesy. Cóż, może to kwestia tego, że w jego wiosce prawie wszyscy członkowie klanu się znali i nie musieli mieć stoisk, żeby wiedzieć, kto robi najlepsze maty do spania, a kto przygotowuje najlepsze sushi?
Chłopak nie bez pewnego trudu odszukał wzrokiem stoisko, przy którym stała starowinka. Było one wypełnione różnego rodzaju składnikami do warzenia mikstur i ziołami, których przeznaczenia nie sposób było odgadnąć. W tym wypadku Shin postanowił wykorzystać tajemną technikę, której się nauczył: pchając się łokciami utorować sobie drogę do stoiska.
- Ma pani może kocimiętkę? - zagadnąć, mówiąc dość głośno, żeby przekrzyczeć otaczający ich tłum.

[Tensa]

"It's the eye of the tiger" 11/15

Taktyka Shina była dość prosta, przedrzeć się, do samego kramu, przy użyciu starej, lecz niezapomnianej techniki rozpychania się łokciami. Tak, też udało utorować mu się drogę, pod sam stragan. Shin nie był jednak jedynym który chciał kupić jakieś alchemiczne specjały. Nasz bohater musiał przekrzyczeć sporo ludzi szukających pomocy z przeróżnymi chorobami, impotencjami, czy innymi prywatnymi sprawami. W końcu jednak ci się udało, staruszka spojrzała na Ciebie w zamyśleniu. Przez chwilę przekładała zioła znajdujące się na drewnianym blacie. W końcu podaje ci jakąś roślinkę, wygląda na to, że jest to poszukiwana przez Ciebie kocimiętka.
-20 Ryo się należy - zaskrzeczała, gdyż mową tego nazwać nie można. Jej głos idealnie nadawał się do tej pracy, donośny, niski, przy dłuższej rozmowie prawdopodobnie doprowadzający do bólu głowy, ale to nie miało dla ciebie teraz znaczenia, miałeś to czego chciałeś, o ile zapłaciłeś. Mogłeś wracać.

[z/t] -> jeśli gdzieś idziesz

[Shin]

12 / 15+
Chłopak uśmiechnął się, widząc roślinkę. No przecież staruszka by go nie oszukała, dając inny wiecheć, skoro tak skrzętnie szukała go na stole? Ostrożność i dystans to cechy shinobiego, które dziadek w nim pielęgnował, ale chłopak wiedział swoje: przecież nawet gdyby tak było, to 20 ryo nie jest przecież fortuną nie do zapłacenia.
- Proszę, miłego dnia - powiedział, a raczej krzyknął w kierunku kobiety podając jej odliczoną kwotę. Chłopak odchodził z targu, wąchając i oglądając roślinkę - może przyda mu się wiedza o tym, jak ona wygląda i pachnie? Cóż, nawet jeśli prawdopodobieństwo jest małe, to powąchanie kocimiętki z czystej ciekawości na pewno w niczym nie zaszkodzi. Po wszystkim chłopak spokojnym krokiem idzie w stronę parku, gdzie zamierza kontynuować poszukiwania kota.
[ z / t ]

[Mizumi]

Zakupy, magiczne, kochane przez kobiety, ale dlaczego? Właściwie to nikt tego nie wie, może nawet one same? A jeśli wiedzą to zapewne w trakcie wyjawiania tego pilnie strzeżonego sekretu zmienią zdanie ze dwa razy. No, ale nie ma co być krytycznym, w końcu Mizumi sama jest kobietą i chociaż zdawała sobie sprawę, że często jest owym chodzącym stereotypem to nic złego. Nabywanie nowych rzeczy potrafiło sprawić jej radość. Jedni imprezowali, inni czytali, a ona robiła zakupy, sama zarabiała na siebie więc zaglądanie jej w portfel nie było wskazane, tym bardziej dla podstępnych rzezimieszków, no ale ich zapewne odstraszał sam widok sztywnego, ludzkiego kręgosłupa, który nosiła za paskiem. Właściwie to zdziwiła się, że żaden strażnik jeszcze się o to nie przyczepił, może znali możliwości jej rodu? Albo tak jak postronni, zwykli ludzie, bez żadnych dziwnych, czy niebezpiecznych umiejętności woleli nie wnikać w to skąd go posiada? W końcu mogliby sami stać się podobnym orężem. Martwym, kościstym białym mieczem, który chwilami zamieniał się w bicz, broń wręcz idealną do zadawania bólu... tak idealną, że aż z niej nie korzystała, właściwie do teraz ofiarą owej broni było jedynie biedne drzewko, które stało się jej celem podczas "testu jakości" morderczego narzędzia.
Złotowłosa ucieszyła się na wieść o nadchodzącej "przygodzie", jednak po chwili posmutniała. W końcu tym drobnym rączką zapewne nie było dane trzymanie rzeczy droższych, niż to co ma na sobie. Nic dziwnego, dziewczynka wyglądała na biedną, taką co, co najwyżej ukradnie, pobrudzi, czy zniszczy drogocenne przedmioty. -Eri-chan, nie pytałam czy masz pieniążki, tylko czy pójdziemy na zakupy... Ciocia Mizu zapłaci. - po chwili ugryzła się w język. Zdała sobie sprawę z wagi i znaczenia słów... "Ciocia Mizu", małe światełko... nadzieja na lepsze dni. Nadzieja, która zostanie tak brutalnie odebrana, gdy wyruszy do Sabishi... -A teraz główka do góry i chodźmy.- powiedziała zostawiając należność, z małym napiwkiem, w końcu obsługa była naprawdę miła. Szły przez dłuższą chwilę nim dotarły do targowiska. -Najpierw poszukamy ubranka, nie zgub się - rzekła opiekuńczo Kaguya i ruszyła przez ogrom straganów, pełnych najróżniejszych różności. Czy uda się znaleźć ubranie, które spodoba się dziecku?

--------------------
Pieniądze odliczę przy rozliczeniach, coby nie robić niepotrzebnie miliona postów.

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA KAGUYI MIZUMI RANGI C
"New life"
13/30





Spacerujecie razem wśród tłumów, szukając czegoś, co się wam spodoba, co porwie was na tyle, by zapłacić za to ciężko zarobionymi pieniędzmi, starając się nie myśleć o wypowiedzianych już słowach. "Ciocia Mizu", kochająca mgła z rodu kościanych wojowników, okazała Erisu wiele serca i dziewczynka doprawdy czuje się kochana, problem w tym, że...Co, jeśli złożyla w niej zaufanie zbyt wcześnie? Co, jeśli jej dziecięca wiara ma zostać złamana, a Kaguya jeszcze raz mają zostać tymi nędznikami? Ale nie uprzedzajmy wypadków, jak powiedziałby mistrz Wołoszański; na razie ciocia Mizu i jej mała podopieczna robią małe-wielkie zakupy, ciesząc się zwykłym, codziennym szczęściem. Tak wiele, a tak mało...I choć obie nie posiadacie fortuny, to jednak macie coś innego - te ulotne, drżące chwile, przesycone radosnymi głosami mijających was ludzi i rosnącą coraz bardziej temperaturą. Erisu to jednak nie przeszkadza; jest ciekawa dosłownie wszystkiego, przygląda się każdemu stoisku, każdemu sprzedawcy, ogląda uważnie każdy towar wystawiony dla oczu klientów. Przyciąga ją wszystko i gdyby nie respekt, jaki mimowolnie do ciebie czuje, potomstwo bogini, zapomniane i odrzucone przez rzeczywistą siłę - czymże jest nicość? jedynie wszystkim - już dawno by się gdzieś zgubiła. Po długich, dwugodzinnych poszukiwaniach w końcu wypatruje sobie dwie...nie, nie dwie. Trzy rzeczy.
-Och, ciociu Mizu, ja bym chciała tą sukienkę, ciociu Mizu, ciociu Mizuuu!
Niebieska, lekka sukienka wisi między innymi. Głębia jej odcienia nieuchronnie przykuwa wzrok. Ten sam handlarz oferuje też skromne i proste w wyrobie bransoletki.
-I...ciociu Mizu, ja chcę jedną, a ciocia niech weźmie drugą! Proszę!
Handlarz słucha z uwagą i uśmiechem tych słów. Chociaż dziewczynka wygląda mu bardziej na starszą siostrę czy kuzynkę niż na ciocię, to jednak wzrusza na to ramionami; mało to dziwów się na tym świecie zdarza? To dobra okazja, by zarobić. Śliczna, mała klientka, zdradzająca tyle zainteresowania jego towarem, bardzo go cieszy. Może więc pozwolić sobie na jedną małą nieostrożność w interesach.
-Bransoletki dam gratis do tej sukienki, dla takiej ładnej cioci i fajnej siostrzenicy warto! - uśmiecha się szeroko. -Należy się 90 ryou, panienko.

[Mizumi]

Targowisko tętniło życiem. Właściwie można by je nazwać klejnotem osady. W końcu ludzie przemierzali trakty, czy nawet przybywali z odległych wysp często tylko po to, by w swe ręce posiąść niedostępne nigdzie indziej towary. Tak jak zawsze, tak i teraz wedle niespisanej nigdzie reguły ludzie tłumnie zbierali się w tym miejscu. Gwar jaki wywoływała tłuszcza, przekrzykujące się przekupki i wszędobylscy strażnicy o bystrym chociaż znudzonym spojrzeniu. Członkowie każdej z kast, czy jak ładniej można to ująć warstw społecznych mieszali się ze sobą. Szlachetnie urodzeni w swych wykwintnych strojach, nędzarze w podartych, burych łachmanach, czy ludzie na wskroś przeszyci przeciętnością, oni wszyscy byli w tym miejscu w podobnym sobie celu, by zarobić lub wydać ciężko zarobione pieniądze. Wśród tej ferii barw, znajdowały się dwie dziewczyny bohaterki tej historii, czarnowłosa nastolatka i kilka lat młodsza dziewczynka o włosach barwy złota. Tak odmienne i właściwie obce sobie znalazły w tym miejscu pocieszenie i rozrywkę. Szukanie odpowiedniego stoiska, ubioru, czy rozmiaru... Zajmowało to czas, pochłaniało energię, lecz mimo wszystko pozwalało odpocząć. "Ciocia Mizu", jakże dumnie to brzmiało. Z tej dwójki tylko jedna zdawała sobie sprawę o podróży i nadchodzącej rozłące, tych dwóch duszyczek, połączonych współczuciem, empatią, a może zwykłym ludzkim zachowaniem.
-Więc ją weźmiemy.- powiedziała, nie zapytawszy nawet o cenę. W końcu jej mieszek nie był, aż tak lekki jak mógłby się wydawać, a że dziewczynce sukienka, na myśl swym kolorem przywodząca czyste niebo się spodobała to nie pozostawało nic więcej, niż ją kupić. -Weźmiemy je, bransoletki przyjaźni?- rzekła po chwili z tym dziecięcym uśmiechem, który na jej twarzy nie pojawił się od czasu opuszczenia domu rodzinnego. -To miłe. - odpowiedziała handlarzowi, podając odliczoną kwotę. W herbaciarni zostawiła już jeden napiwek, na drugi... może nie tyle co nie było jej stać, ale po prostu wolała nieco przyoszczędzić. Z uśmiechem założyła na nadgarstek bransoletkę i pogładziła włosy dziewczynki. Zamyśliła się na chwilę. -Co powiesz na to żeby przejść się do mnie? - zapytała, z myślą o udostępnieniu dziewczynce prysznicu. No i spokojnego zaplanowania co dalej, w końcu nigdy nie lubiła przechodzić obok sierocińca... ale chyba nie będzie miała wyboru.

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA KAGUYI MIZUMI RANGI C
"New life"
15/30





Skromne bransoletki wieńczą wasze nadgarstki, przypominają o czymś więcej niż o smutku rozstania - one mówią o narodzinach rzeczywistej przyjaźni, która zaczyna się w ten nietypowy sposób; na razie cieszycie się razem słodyczą wspólnych chwil. Wzięłyście swoje zakupy, tłum nieco się przerzedza, choć nadal możemy mówić o straszliwie owczym spędzie chyba wszystkich cywili i shinobi tego miasta w to jedno miejsce; cóż to, jakieś cholerne happy hours, przeceny na kunaie i przepaski czy inne rzeczy? Mała Erisu towarzyszy ci dzielnie i nieodłącznie, wciąż bawiąc się swoją bransoletką. Jest szczęśliwa, tak zwyczajnie po ludzku szczęśliwa; czy nie myślisz, patrząc na nią, że swoim wyborem możesz rzucić cień na dziecięcy uśmiech?
Przynajmniej zostawiłaś jej coś po sobie. Pierwszy w jej skromnym, dziecięcym życiu prezent; nie liczy się jego cena, ilość ryou, jaką - jako oszczędna kobieta - odliczyłaś z sakiewki, żeby starczyło do pierwszego (panowie, oto żona idealna!), ale uczucia, serce, które razem z nią przekazałaś małej, porzuconej sierocie. I chyba to liczy się najbardziej, co nie, Mizumi?
Iść do ciebie? Cóż, normalnym dzieciom mówi się, żeby nie chodziły do obcych, nie ufały nieznajomym, wszystkie matki chronią w ten sposób swoje pociechy - ale ty, Mizumi, w oczach małej Erisu nie jesteś już obca. Jesteś dla niej Przyjaciółką.

I tore dropping bottles,
I've begun to live again

-Mamusia nie pozwalałaby mi się bawić z nieznajomymi! - szczerzy się Erisu, dumna z siebie. Delikatne pacnięcie małej rączki naznacza cię, sprawia, że chłodna rzeczywistość i wyjazd do Sabishi na chwilę stają się odległe, stapiają się z letnim, gorącym dniem jak śnieg, którego być może nigdy nie widziałaś na oczy. -Ale jesteś ciocią Mizu i z ciocią Mizu chcę się bawić! To co, ciociu? Złapiesz mnie?

Rzuca się biegiem w kierunku dzielnicy mieszkalnej, ze sporą prędkością, jak na małe dziecko, głośno się śmiejąc. Jest ciekawa, co zrobi ciocia Mizu i czy będzie chciała ją gonić, czy poprzestanie na rozgniewanym / zaniepokojonym (niepotrzebne skreślić) wykrzykniku "ależ Eri-chan!", jak kiedyś jej własna mama. Mała, brązowo-żółta bransoletka migocze na jej drobnej dłoni, jak ostatnie ostrzeżenie.

__________________________________________________________________________________________________

ZT dla Mizumi i Erisu --- > tutaj proszę! Dopisz sobie tą bransoletkę do ekwipunku.

[Rindou Arashi]

Misja rangi C dla Shikarui

" Zaczarowana Zagroda "
1 / ...

---

[/i][/color]
" Początki bywają najtrudniejsze "

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=QAIFonqW4SY[/youtube]

---

[/center]Cudowna, kolorowa jesień nastała w mieście. Niezbyt gęsto rosnące rośliny zmieniły swoje barwy na te bliższe płomieniowi aby niedługo oddać je matce ziemi w niekończącym się cyklu przemijania. Jednak zanim to nastanie każdy ma okazje nacieszyć nimi swoje oczy, a jest na co popatrzeć, szczególnie w lokalnym parku, znajdującym się obok głównego targowiska. To właśnie jego kierunku spacerował sobie nasz bohater, który nie wiedział co ze sobą robić. Obserwował życie w osadzie, poszukując kogoś, kto chciałby mu dać jakieś zlecenie. Przyglądał się owocom ludzkiej pracy, których na stoiskach było mnóstwo. Czyżby był to dzień targowy?? A może Ziemia w tym roku tak mocno obrodziła?? Ciężko stwierdzić. Pachnące owoce, słoiki z pysznymi przetworami, nalewki produkowane przez okolicznych specjalistów, produkty z innych regionów. To wszystko mieszało się w cudowną chmurę zapachów, która nie jednego przekonywała do opróżnienia swojego portfela. A to cieszyło handlarzy specjalnie przywożących te cuda z dalekich krain. Między nimi kręcili się także ci mniej uczciwi, ci którzy w takim zamieszaniu zwęszyli interes i możliwość szybkiego zarobku. Nie zapominajmy także o artystach, śpiewakach, muzykach, oni także chcieli zebrać choćby okruszki z tego pełnego łakoci ciasta.
A co w tym wszystkim robił nasz heros z pod ciemnej gwiazdy? Ciężko powiedzieć, jednak jak to przeważnie bywa w takich chwilach, nie będzie to trwało długo. Zamyślony spacerował główną ulicą, kiedy nagle usłyszał stukot kopyt oraz dźwięk toczących się kół. Dodatkowo w koło podniosły się ludzkie krzyki. Kiedy odwrócił się, dostrzegł za swoimi plecami wóz, który pędził wprost na niego. Zaprzężona w 2 konie bryczka z panikującym staruszkiem. Niestety nie było czasu na dłuższe przyglądanie się, gdyż czas leciał a pojazd nie chciał się zatrzymać, pędził wprost na chłopaka, tak jakby go nie widział. Czyżby to miał być koniec przygody?? Przygody, która jeszcze nie zdążyła się rozpocząć...

[Shikarui]

W jesieni można było się zakochać. Tak samo zresztą jak w wiośnie - przemijanie było tematem, który nigdy się nie nudzi, nigdy więc też nie mógł się przejeść. Shikarui nie przepadał za zbyt zimną zimą i zbyt upalnym latem - tak, o dziwo nawet on miał swoje rzeczy, które lubił i których nie lubił - i tak naprawdę lubił złocistą jesień i pierwsze przebiśniegi, które wydostawały się spod białego puchu. Że wrażliwy? Nie był całkowicie ślepy, potrafił przystanąć nad jednym, malutkim przebiśniegiem i docenić jego piękno i tak samo potrafił przystanąć pod drzewem i poddać się melancholii opadających jak deszcz liści. Tak proste czynności, krótkie postoje, pozwalały zadłużyć się w świecie na drobną chwilę dłużej. Nie przynosisz pieniędzy na bilet więc dostajesz go na krechę - proste. Zaciągasz dług i wolno ci wtedy na parę chwil wkroczyć do Królestwa Niebieskiego, udawać, że możesz sięgnąć do błękitu. Wciąż to tylko udawanie. Próżno liczyć na prawdziwe zbawienie, bo takowe chyba nie istnieje. Na pewno nie dla dzieci zrodzonych z łona Wojny. A ta przeminąć nie chciała. Chędożyła się ze swoją siostrą i bawiły się przy tym naprawdę nieźle - takie odbieram wrażenie. W przeciwieństwie do Życia i Śmierci, które przepychały się wzajem w równym takcie, mając swoje stałe - jedno życie się rodzi, drugie umiera. Kwiaty muszą przekwitnąć i zwiędnąć, żeby na ich miejsce zakwitły nowe - banalna zasada, ale Wojna? Puszczona przez ludzkie chcenie, bo któż inny jak nie człowiek podobny był Bestii? Dzielili ponoć tą samą liczbę. Z dwojga złego - lepiej już umrzeć młodo i nie dochodzić do wniosków, że człowieczeństwo to zwykłe skurwysyństwo.
Zamieszanie na ulicy było dość nagłe. Nie słyszane już od chwili, ale jego centrum nie było trudne do zlokalizowania. Shikarui rozejrzał po otoczeniu, po domach, których nadal nie zdążył poznać, zarysach drzew, których nie nauczył się na pamięć i twarzach, które ciągle były tak samo obce - i obce pozostaną. Nie uczył się ich. Nie zamierzał się ich nauczyć na pamięć, bo dla niego Ryuzaku śmierdziało. Odór miasta, koni, ludzi, pomyj wylewanych na uliczki boczne, ścieków ciągnących się w rowach po bokach - nie dało się w tym mieście zakochać i nim zachwycić. A już tym bardziej nie dało się tego osiągnąć, kiedy ktoś ewidentnie próbował zrobić z ciebie dywan dla podkutych koni i innych okolicznych przechodniów.
Shikarui płynnie obrócił się w kierunku pędzącego wozu i odsunął się na bok - ale tylko troszkę - i wybił się z ziemi, sięgając ręką do szyi konia, żeby wskoczyć na jego grzbiet. Zacisnął uda po bokach wierzchowca, żeby utrzymać się na jego grzbiecie i... no właśnie - i co dalej? Czarnowłosy obrócił się ostrożnie, żeby zobaczyć, czy wóz jest łączony zwyczajowym mechanizmem, z którego wystarczy wyciągnąć zawleczkę i już wóz się odłączał od reszty. Tak na dobry początek jednak sam chwycił za lejce wierzchowca (tudzież cokolwiek on tam miał) i pochylił się lekko do tyłu, próbując siłą zmusić rumaka do zatrzymania się. W sumie to po co? Żeby uratować kogoś przed staranowaniem? Żeby uratować woźnicę? Nic z tych rzeczy. Po prost chyba nikt nie lubił, kiedy coś próbowało cię przejechać, prawda? To zrobiło się po prostu odrobinkę osobiste. Plus zawsze będzie można wymodzić trochę grosza, ha!

  Ukryty tekst

[Rindou Arashi]

3 / 11

---

" bohaterowie rodzą się z przypadku "[/i][/color]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=nFn1cVnz_lE[/youtube][/center]

---

Wszystko działo się bardzo szybko. Koń pędził nie patrząc czy przypadkiem na kogoś nie wpadnie. Siedzący za nim na ławce staruszek nie reagował na, jedynie z przerażeniem wpatrywał w to co się dzieje. Jego dłonie spoczywały na wodzach, jednak zwierz w żadnym razie nie zamierzał zareagować. Jednak i nasz bohater był wyjątkowo spostrzegawczym człowiekiem, dzięki czemu udało mu zadziałać. Zebrał chakrę w stopach i wybił się niczym ze sprężyny, chwilę później lądując na grzebiecie niebezpiecznego zwierzęcia. Jednak nie ono było najważniejszym zadaniem. Shikarui postanowił najpierw uwolnić wóz, który ciągnął się za nimi. Usiadł na koniu, po czym zaczął schylać się aby dosięgnąć śruby. Nie było to proste zadanie, gdyż konstrukcja cały czas wierzgała, jednak w końcu udało mu się objął metalowy pręt. Szarpnął, wyciągając go, wtedy także przyczepka zaczęła zwalniać. Niestety było już za późno na jakiekolwiek inne działania. Koń z pędem wpadł w jedno ze stoisk, co zakończyło się karambolem, wyrzucającym w powietrze tonę pyłu.
Kiedy do chłopaka zaczęła wracać świadomość, ocknął się przygnieciony kilkoma drewnianymi belkami oraz cielskiem zwierzęcia na którym jechał. Pyłu w koło było wiele, jednak szybko opadł i dał się rozwiać. Powoli kolejne zmysły wracały, a z nimi ich odczucia. Mógł on poczuć, że jego lewa ręka wylądowała w jakiejś klejącej mazi, która była... słodka? Szybko ustalił, że był to miód. W koło dało się dostrzec inne produkty otrzymywane dzięki pszczołom, kwiaty, dżemy i inne przetwory. Leżał on w jednym ze stoisk na targowisku, otoczony przez kilku ludzi, jednak co chwilę zbiegali się kolejni. Pomiędzy nimi dało się słyszeć głosy właściciela, który szukał winowajcy tych wszystkich strat...

[Shikarui]

Niektórych rzeczy nie da się przewidzieć - po prostu się dzieją. Po prostu są. Nie przewidzisz tego, że gdy zwierze biegnie przed siebie, spłoszone, to nie zechce omijać przeszkód, tylko będzie pędzić na złamanie karku. Byle szybciej. Byle energiczniej. Czuł pod sobą pracę mięśni zwierzęcia, wyczuwał jego pęd - i wydawało się, że o wiele prościej będzie tymi końmi pokierować, skoro nie reagowały na początkowe ciągnięcie za lejce, kiedy wóz zostanie odczepiony. Wydawało. Konie nie reagowały. Nie reagował ten, na którego wskoczył - najwyraźniej pech, nie udało mu się trafić na przewodnika, a co stracone już nie zostanie odrobione. Nie przejechali daleko. Spłoszone czymś zwierzę - czym? Trudno powiedzieć - nie miało żadnych hamulców. Jego szczęście - więcej go nikt nie będzie popędzał batem. Lub nieszczęście, jeśli miał dobrego właściciela, który rozumiał i szanował jego potrzeby. Dziwne to wszystko było. Dziwne, bo przecież kto by pomyślał, że rumak może wjechać w budynek? Chyba nikt tak na dobrą sprawę. Nikt albo wszyscy - zależy, zdaje się, ile instynktu samozachowawczego drzemało w człowieku - w Shikaruim zamarł na ten moment. Brak odczuwania strachu w tym przeszkodził? Cóż, Shikarui wcale nie zamierzał zostawać na grzbiecie konia, kiedy ten wpadał z impetem w budynek, a to nie tak, że te konie osiągały jakieś niesamowite osiągi prędkości, nie wchodziły przecież w ponadświetlną. Zamierzał zrobić to, co każdy jeździec, kiedy nad koniem traciło się kontrolę - odchylić się w tył i pozwolić, żeby pęd zwierzęcia zadziałał na jego korzyść. Przewrót w tył i voila! Lądowało się na dwóch nogach bez żadnych podejrzanych odchyłów czy odchyleń. Taka była tego teoria. Teorie działały jednak bardzo różnie kiedy próbowało się je zastosować w praktyce, bo dochodziły do tego elementy, których nigdy w teoriach nie uwzględniano - na przykład to, że noga zablokuje ci się w uprzęży. I było na to zdecydowanie zbyt mało czasu na reakcję.
Uderzenie z impetem, ból. Ciemność.
Obrazy zbierały się powoli i leniwie. Najpierw były powoli zbiegające się ze sobą głosy i bodźce czucia, które początkowo odmawiały współpracy. Coś lepkiego. Pachniało przetworzonymi owocami, cukrem i miodem - i przede wszystkim śmierdziało kurzem, co czyniło z tego naprawdę nieprzyjemną, mdłą mieszankę. Zwłaszcza, kiedy dodawało się do tego jeszcze smród konia. Shikarui powoli uniósł ręce i oparł je na grzbiecie rumaka, próbował go z siebie zsunąć i jednocześnie wysunąć siebie spod niego - ale było to raczej niemożliwe. Cielsko ważące ponad pół tony nie było takie łatwe do ruszenia, zwłaszcza, kiedy pozostawało cielskiem, a trupy, jak powszechnie wiadomo, nigdy nie były skłonne do poruszania się same z siebie - tym bardziej do pomagania. Potrząsnął lekko głową, uchylając powieki, żeby spojrzeć na to, co ma przed sobą. Ludzie. Oczywiście, że ludzi, którzy się gapili na stos desek, część jeszcze stojących, na wielkie zwierzę - pewnie dwa zwierzęcia? Czy tylko jedno skonało? Albo nie skonało wcale - wciąż przecież było ciepłe. To spojrzenie płynnie przeniosło się znów na konia. Powrócił do prób wysunięcia się spod niego napinając mięśnie - pewnie każdy w takiej chwili martwiłby się o to, czy jego nogi nie są już tylko miazgą. On się jakoś o to nie martwił. To pewnie wina braku tego... strachu.

[Rindou Arashi]

5 / ...

---

" Cisza... " [/color][/i]
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=4zLfCnGVeL4[/youtube][/center]

---

Świat powoli wracał do świadomości naszego herosa, a może odwrotnie?? Dźwięki, zapachy, smak, to wszystko mieszało się w jego głowie, starając się określić co dokładnie się wydarzyło. Bez trudu przypomniał sobie pęd, konia czołowo wbiegającego w stoisko, dźwięk pękających belek... Nie były to najprzyjemniejsze wspomnienia. Jednak było coś gorszego... Wielkie cielsko konia, które przygniatało jego nogi. Starał się sam uwolnić, jednak nie udawało mu się. Na szczęście już po chwili ktoś z tłumu wyrwał się i we 3 podnieśli i przesunęli truchło. Nie trzeba było być geniuszem, aby stwierdzić, że zwierze zmarło. Cały pysk zalany spienioną krwią, brak oddechu czy jakichkolwiek innych ruchów. Dziwnym było jednak to, że nie było widać żadnej rany. Nic, co mogło by spowodować tak tragiczne skutki.
Na szczęście dla Shikarui skończyło się na kilku siniakach i małych rozcięciach oraz rozkwaszonym nosie, z którego leciała stróżka krwi. Po chwili ktoś pomógł mu podnieść się z podłogi i grzecznie ustać na nogach, po czym podał mu wodę w bukłaku. W końcu i przyszedł czas na wzrok oraz równowagę, wszystko wróciło do normy a nasz heros mógł w spokoju ustać na nogach. Przez otaczający go tłum ludzi właściciel jeszcze go nie dostrzegł, jednak wiadomym było, że to kwestia czasu, chyba, że planuje się szybciej ulotnić, jeżeli tak, jest to ostatnia chwila na to. Jakieś 50 metrów dalej, wgłąb głównej ulicy stał wóz, a przynajmniej tam powinien być, gdyż póki co, tłum wszystko zasłaniał...

[Shikarui]

Świat nigdy nie wracał do myśli herosa, bo nie miał do czego wracać. Więc myśli wracały do świata? Zależy od tego, czy pierwsza była kurka, czy może jednak jajko. Sam nie wiem. To prawie jak pytać, czy Cisza powraca do Pustki, czy może jednak Pustka do Ciszy? Znajdź balans - będę spełniony. Odnajdź punkt, w którym pojawia się odpowiedź na pytanie, co bardziej do czego ciągnęło - i co nie było w stanie istnieć bez tego drugiego. Pustka chyba miała się całkiem dobrze bez ciszy - przecież to ona ją tworzyła. I tak samo świat miał się całkiem dobrze bez Łagodnej Śmierci. Bez tego chłopaka, który pół przytomnie siłował się z ciężkim, pół tonowym cielskiem, które go przygniotło. Nie bardzo odczuwał ból promieniujący z każdego kącika ciała, ale to tylko chwilowe. Spowodowane oszołomieniem i tym, że nie odbierał jeszcze poprawnie wszystkich bodźców tak, jak należy. Zaraz miał odczuć pulsujący bólem, rozwalony nos, siniaki i obicia, które utrudnią poruszanie się. Wszystko w swoim czasie! A czasu miał tyle, ile dali mu ludzie, którzy nie zaczepiali go i nie trącali. Pomogli mu za to uwolnić się spod truchła - jakże uprzejmie z jego strony!
Czarnowłosy podniósł się. Tutaj, w tym świecie, który doskonale sobie bez niego radził, automatycznie szukając podparcia w otoczeniu wokół siebie. W złamanych belkach i tych jeszcze stojących. Dopiero w tym punkcie uszkodzone fragmenty ciała dawały o sobie znać. I kogo za to winić? Te konie, które oszalały? Kogoś, kto je spłoszył? Czy może woźnicę, który nie potrafił ich upilnować? Nie widział żadnego innego winnego prócz samego siebie. Błędy, błędy i jeszcze więcej błędów. Zapomnij o litości! Świat nie wybaczał i nie wracał do myśli. To myśli wybaczały i do niego wracały. Już to ustaliliśmy - tak jak to, że prędzej będzie z ciebie szwaczka niż shinobi, skoro najgroźniejszym przeciwnikiem okazuje się rozpędzony koń.
Nie uniósł dłoni do nosa, chociaż miał ochotę otrzeć ciepłą krew. Powstrzymał się - zabolałoby z całą pewnością. Wylazł z ruin - szczątek tego, co było wcześniej... w sumie czym? Cały oblepiony miodem, pachnący słodyczą. Gdyby teraz zarzucić żarcikiem, że jesteś jak lep na muchy albo lep na super laseczki byłoby to bardzo sytuacyjne. Stand up Polska poleca się. Nie zamierzał się stąd zwijać - o nie! Pomimo tego, jak bardzo nie lubił być w centrum uwagi... a nie był. Na szczęście jakoś fakt, że to on się wpierdolił na tym koniu w deski umknął wszystkim - tym wszystkim, którzy skupili się na woźnicy. Ano właśnie - woźnica. Shikarui przepchnął się do niego. Przecież nie odejdzie bez zapłaty za uratowanie życia tego złamasa, nie?

[Rindou Arashi]

7 / ...

---

Nasz bohater postanowił nie ociągać się zbytnio i zebrać trochę fantów za swoje bohaterstwo, dlatego też zaczął przepychać się w tłumie w kierunku woźnicy. Nim do niego dotarł minęło trochę czasu, gdyż walka z otaczającymi go ludźmi była ciężka, dodatkowo każdy krok bolał go od stóp aż po ramiona i szyję. Jednak był on nieugięty i w końcu stanął przez wozem, a raczej tym co z niego zostało po wywróceniu się. Ulica była do połowy zablokowana przez stojący na boku obiekt, dodatkowo w całości zasypana była przeróżnymi owocami, które kupiec miał pod materiałem kryjącym jego bagaż. Jabłka, gruszki i parę innych słodziutkich przysmaków walało się pod nogami, co jakiś czas ginąc w dłoni jakiegoś zadowolonego dzieciaka, który postanowił skorzystać z okazji. Po środku tego całego chaosu klęczał kupiec, wpatrując się w swoje nieszczęście.
Kiedy dostrzegł zmierzającego ulicą wybawcę, podszedł do niego niemrawym krokiem. Wyciągnął w jego stronę swoją dłoń, chcąc podziękować za ratunek. Nie było w nim zbyt wielu emocji, ani złości, ani żalu, ciężko było ocenić co tak na prawdę leży na jego sercu.
- Bardzo dziękuję za pomoc. Gdyby nie twój ratunek to pewnie bym zmarł. Nie wiem co się stało, koń nagle oszalał, zaczął pędzić przed siebie i w ogóle nie reagować na moje polecenia... - westchnął i spojrzał na spowodowane dzisiaj zniszczenia.
- Co z nim? Z koniem znaczy się. żyje?? ... A jak ty się czujesz?? - dodał po chwili, przyglądając się obolałemu bohaterowi. Zrobił ze dwa kroki w stronę wozu i zaparł się o niego rękami, jednak to nie wystarczyło, tak więc skierował swój wzrok na chłopaka.
- Pomógłbyś mi go postawić z powrotem?? - Jeżeli Shikarui się zdecyduje to we dwójkę z lekkim wysiłkiem przepchną bryczkę na swoją normalną pozycję, tylko czy nasz heros planuje pobrudzić sobie ręce w tak niegodziwej pracy?