Karczma Onigiri

[Mishima]

Śniadanie zostało wręcz pożarte, przez naszych bohaterów. Żartobliwy stosunek między nimi, tworzył świetne nastroje. Tym razem wykorzystał w tym cely jej palca, kiedy postanowiła go nakarmić. Oblizał go a słysząc reakcje Reiki i widząc jak wyciera palca o jego klatke, zaczął się śmiać w głos. W końcu gdy pojedli, kobieta postanowiła pierwsza wstać. Doskonale wiedziała jaka będzie jego reakcja. Gdy wyszła mógł zobaczyć całe jej ciało w bieliznie. Doskonałe, wręcz idealne. Patrzył na nogi, pośladki. Przejeżdżając od przodu przez brzuszek, przez cudne piersi aż twarzy. Dojrzał wtedy jej wystawiony język i sam zaczął się śmiać. Brunet uniósł ręce jedynie w sposób bezradności. No co, przecież był facetem. Zaczęła się ubierać i po chwili gotowa oznajmiła, że idzie po prowiant so baeu. Jemu zostało spakowanie ich na plażę.

- Ok, zaraz też będę na dole.

Gdy Reika wyszła, brunet samemu wygrzebał się z łóżka i zaczął się ubierać. Założył spodnir, górę stroju i dopiął ekwipunek. Nie miał dużo do wzięcia, więc sięgnął jedynie po duży koc zwijajac go kilka razy w kostkę. Wyszedł biorąc klucze i dokładnie zamknął drzwi. Zszedł po schodach na dół nie dostrzegając jeszcze blondynki. Oparł się o futrynę drzwi i właśnie wtedy dojrzał jak idzie w jego stronę.

- Widzę prowiant na cały dzień. No i coś lepszego na rozluźnienie.

Mówi śmiejąc się dostrzegając butelke z winem. Widać, że chyba przerzuci się z picia sake na wino. Mogą w końcu pić to wspólnie, więc dużo lepiej. Wziął od kobiety prowiant pozwalając jej nieść tylko butelkę. Skierowali się do wyjścia w stronę plaży. Słoneczko, o tak!

z/t z Reiką

[Hoshigaki Seiki]

Po dokonaniu całkiem sporych zakupów w okolicznym sklepie, uznałem że nadeszła pora na posiłek typowo ludzki. Aby znaleźć coś godnego mego podniebienia, podążałem za zapachem aż wreszcie dotarłem do karczmy gdzie podawane było chyba głównie onigiri. Nie chcąc zbytnio wyróżniać się spośród klienteli, podszedłem od razu do lady i zamówiłem największy zestaw "cobym się najadł jak należy, bom kawał chłopa". Tymi słowami chciałem uciąć wszelkie próby zagadywania do mnie (jako że aktualnie byłem pod postacią:

Człowiek jakim teraz byłem, to wysoki na 175 cm, biało-żółty-kreskówkowy mężczyzna w wieku lat około 30, którego twarz zdobią godne podziwu wąsy zasłaniające wręcz całe usta. Jego ubiór "świąteczny" - bo natknąłem się na niego gdy wracał z cmentarza - to proste, granatowe spodnie z paskiem, lniana szara koszula, prosta czapka. Gość nie wyróżniał się spośród tłumu właściwie niczym, może poza wąsem.

Całe to miejsce - Ryuuzaku no Taki - zdawało mi się zbytnio przeludnione. Wielu tu było ludzi prostych, wiele dzieci ale też mnóstwo szumowin które najchętniej po prostu bym zabił. Nie mogłem pozostać w tym miejscu zbyt długo bo zwrócę na siebie uwagę, a bez ustanku w aktualnej postaci również nie mogłem przebywać. Uznałem więc, że po posiłku ruszę znowu w stronę portu aby powrócić do Kantai i tam szukać dalszego rozwoju i dalszego rozgłosu.
Saika... nie zostaniemy już najlepszym duetem Kantai. Teraz muszę nadrabiać jeszcze za ciebie wredna, wodna wiedźmo... dam radę, zobaczysz. - pomyślałem, wspominając tragicznie zmarłą przyjaciółkę.

[Shijima]

Misja rangi C
And way down we go

1/15 Witaj, Kolego... bo mogę tak do ciebie powiedzieć, prawda? Nazwałabym Cię swoim przyjacielem, ale toć nie wypada, jeszcze się przecież prawie wcale nie znamy... Nie wypada, kiedy objawia się przede mną i przed wieloma innymi ludźmi mężczyzna o długich wąsach (chyba ryba?) - może to tylko moje złudzenie, a może rzeczywiście coś było nie tak..? Ach, to nie tylko ja.
Przecież wszyscy dają się nabrać. Ta kelnereczka, która podeszła, starając się uśmiechać (coś jej nie wychodziło), a która zanim dobrze zdążyła ci zaproponować, co powinieneś wybrać na dzisiejszy posiłek, została szybko odprawiona z bardzo konkretnym zamówieniem - nie protestowała, mniej roboty dla niej, bardzo szybko zostawiając cię samego. Przed nią było wielu innych. Wielu innych, którzy nie byli w stanie dostrzec prawdziwego oblicza, nie tych, którym nie wychodziło uśmiechanie się i którym nie chciało się odbierać zamówień... chociaż takich pewnie też było pod dostatkiem. Możemy poznać się na nowo. Możemy poznać się... od początku.
Opowieść leciała tak.
Dzień był całkiem przyjemny, ciepły - jak zawsze zresztą w tym mieście uśmiechniętych ludzi. Zawsze mi się tak wydawało - że Ryuzaku jest po prostu uśmiechnięte, może to przez tą ilość słońca..? Ludzie tutaj wydawali się być jacyś mniej strapieni, bardziej żywotliwi - o, to ostatnie akurat mogłabym zwalić na winę faktu, że rzeczywiście było tu po prostu sporo luda - i feeria barw ich ubrań mieszała w oczach rzeczywistość, upodabniając ich do kuriozalnych motyli, które chciały bardzo przypodobać się swoimi skrzydłami i kolorami, tylko nikt nie uświadomił ich, że nie mogą latać. Żar słońca jak zwykle równoważył chłodny wiatr znad wód - błogosławieństwo dla tych, którzy średnio tolerowali upały. I dla tych mających astmę na pyłki traw. Nie ważne. Parę osób siedziało w karczmie, nie czyniąc jej nader zatłoczoną, ale bardzo daleko jej było do pustego przybytku - ceny mieli tutaj rozsądne, a i kuchnia była porządna, to przyciągało klientele. Plan był dość banalny: spokojnie zjeść ludzki posiłek, chwilę posiedzieć, przestać marudzić, że wokół dużo ludzi i wyruszyć dalej w świat... po drodze wracając do marudzenia na ludzi. Plaany, ach, wszystkie je uwielbiam!
Powiem ci coś o planach, Mój... Przyjacielu.
Jeśli chcesz rozśmieszyć Boga opowiedz mu o tych planach.
Drzwi do karczmy otworzyły się, a właściwie powinnam napisać: uchyliły. Nikt nie zwrócił na to większej uwagi, kiedy jedna, dziewczęca twarzyczka, a zaraz nad nią druga, chłopięca, pokazały się w karczmie - słodkie, urocze? Chyba nie. Dzieci miały to do siebie, że potrafiły wyglądać jak aniołki - ta dwójka miała potargane włosy i umorusane twarze, te, które określa się mianem dzieci ulicy. Brudne Dzieci Sida też pasowało. Stojąc przy ladzie widziałeś je bez problemów. Napięcie zatrzymywało się na ich twarzach, niepokój zamierał w ich oczach razem z determinacją - nie było takiego strachu, który mógłby je zatrzymać - wślizgnęły się do środka i zniknęły ci z pola widzenia, chowając się za blatem. Przyuważyłeś tylko, jak wychylając się zza tego blatu - i ich oczyska natrafiły prosto na twoją sylwetkę.
- Proszę. - Kelnerka postawiła przed tobą sowite zamówienie i podała żądaną w ryo sumę.

Liczę tylko swoje posty.

[Hoshigaki Seiki]

Miejsce do którego trafiłem z całą pewnością nie należało do tych, które lubiłem najbardziej. Dużo ludzi, wszyscy nieco hałaśliwi i jakoś zbytnio zadowoleni z życia. Nie pasowało mi to do tego, do czego przyzwyczaiło mnie Kantai czyli szaruga, wszechobecne przygnębienie i cisza. Tam nikt nikomu nie wadził swoją zbytnio uśmiechniętą gębą, a tutaj nie można było się na czymkolwiek skupić.
Po zamówieniu swojego obiadu, postanowiłem znaleźć najbardziej odosobnione miejsce, by tam spocząć i w spokoju się posilić. Niestety moje oczy dość szybko wypatrzyły dwójkę bachorów, które najwyraźniej nie przyszły tutaj po to, by siedzieć grzecznie na tyłkach. Byłem przekonany, że jak to bachory mają w zwyczaju, zaczną dokazywać i wku... rzać niepotrzebnie wszystkich wokół. Najbardziej zmartwiło mnie jednak, kiedy oboje spojrzeli na mnie zza lady, sugerując tym samym że stałem się ich celem. Odwróciłem od nich wzrok, aby nie kusić losu i jednocześnie przysunąłem do siebie drugie krzesło, na którym położyłem plecak i oparłem swój wielki miecz-tasak. Liczyłem na to, że gówniaki odejdą i dadzą mi w spokoju zjeść bo jeśli nie, to będę musiał po prostu zająć się nimi w inny sposób, który z całą pewnością nie spodobałby im się nawet odrobinkę.
Dawaj już to żarcie kobieto... Ile można czekać? - powtarzałem w myślach, chcąc już stąd wyjść. Tak źle reagowałem na tą małą, podejrzaną dwójkę smarkaczy.
Miecz oparty o krzesło podsunąłem jeszcze nieco bliżej siebie, aby mieć do niego łatwy dostęp. To samo zrobiłem z plecakiem, który wydawało mi się, że może stać się celem ataku potencjalnych gagatków-złodziejaszków.
Kiedy wreszcie danie zostało przede mną postawione, zerknąłem w stronę dzieciaków i obdarzyłem je pogardliwym spojrzeniem po czym chwyciłem pierwsze onigiri i wrzuciłem sobie do ust od razu chwytając za następne.

[Shijima]

Misja rangi C
And way down we go

2/15 Dzieciaki z całą pewnością potrafiły być denerwujące. Stały i gapiły się na ciebie tymi dziecięcymi oczyskami jak pieski, byle tylko złapać jakąś uwagę - a ta dwójka na chwilę nawiązała z tobą kontakt wzrokowy i to chyba im wystarczyło... zwłaszcza,
kiedy bardzo wymownie sięgnąłeś po swój mieczor i przysunąłeś go do siebie. Zaraz za mieczem przyciągnąłeś swój plecak.
Podobno przezorny zawsze ubezpieczony, a jednak lepiej mieć niż nie mieć - zwłaszcza kiedy potencjalni złodziejaszkowie już kręcili się na horyzoncie i gotowi byli zaopiekować się twoim dobytkiem. Chyba złodziejaszkowie. Bo może były to po prostu sieroty, które chciały poprosić o coś do jedzenia..? Albo zbierali na chorom curke? W tym wypadku raczej siostrę, ale w słowie "siostra" ciężko popełnić gramatyczny błąd i już nie brzmi tak tragicznie.
Miecz, który spoczywał w milczeniu u twojego boku skutecznie odstraszył ewentualnych złodziei. Dzieciaki otworzyły szerzej oczy, skupiając je na broni - była większa od nich, byle pchnięcie i połamałaby je w pół - ale zaraz potem wyłapały plecak...
plecak, który w ich mniemaniu pełen musiał być dobroci - tak jak wszystkie kieszenie, które posiadałeś i kieszenie wszystkich innych, którzy się tutaj znajdowali. One zniknęły za blatem, a ty zająłeś się jedzeniem, ignorując je po posłaniu znaczącego spojrzenia - to ono je spłoszyło..? Nie, raczej nie, pewnie chodziło znów o tą broń, której nie nosili przy sobie zwykli kupcy czy podróżni. Odstraszyłaby nawet bardziej hardych, co dopiero takich wymoczków, jak one. Jak na twoje - chyba zniknęły -
a przynajmniej zniknęły w... tłumie - zostawiając cię spokojnego, wspaniałomyślnie niemal zezwalając na cieszenie się swoim posiłkiem (a było czym się cieszyć, lepiej docenić, bo przecież dzieci w Afryce głodują) - postanowiły najwyraźniej trzymać się od ciebie z daleka. Nie żeby robiło to jakąkolwiek różnicę. W końcu pozbycie się ich nie byłoby ani trochę męczące, bardziej... kłopotliwe. Raczej nikt przychylnie nie patrzył na kogoś, kto sieka dzieciaki - nawet jeśli były to przybłędy. Drzwi się uchyliły i skoro nie widać było nowego klienta łatwo było wywnioskować, że dzieciaki polazły w swoją stronę.
Już nikt nie zawracał ci gitary przy twoim posiłku.

[Hoshigaki Seiki]

Obecność bachorów coraz bardziej mnie denerwowała i dopiero kiedy zdawało się że zniknęły, mogłem w spokoju delektować się swoją wielką porcją onigiri. Pochłaniałem ryżowe trójkąciki jeden za drugim po prostu wrzucając je sobie do ust. Te które posiadałem aktualnie były kilkukrotnie mniejsze od moich prawdziwych więc chwilami musiałem nieco uważać by nie rozwalić ich sobie na twarzy.
Co chwilę zerkałem na stojący obok plecak oraz miecz. Obawiałem się kradzieży co było nieco śmieszne zważając na to, że to mnie powinni się tu bać, gdybym tylko wrócił do swojej normalnej formy. Mimo tak zawiłych myśli, starałem się jak najszybciej dokończyć posiłek, by przed wyjściem z tej knajpy sprawdzić jeszcze raz swój dobytek (sprawdzam czy mi nie nie podjebali gówniaki!) i ruszyć w stronę wyjścia. Miecz chciałem umiejscowić na plecach tuż obok plecaka, aby mieć do niego łatwy dostęp, ale by jednocześnie nie utrudniał chodzenia i ewentualnie biegania.
Po wyjściu z knajpy chciałem udać się w stronę portu, by tam złapać jakiś transport do Kantai. Czułem że to miejsce do mnie nie pasuje, a raczej ja do niego. Kantai było moim domem i tam chciałem zostać rozpoznawanym, chociaż niekoniecznie w pozytywny sposób. Poza tym tam czułem się znacznie bardziej pewny swoich umiejętności bo dosłownie wszędzie znajdowała się woda, której potrzebowałem do walki.
Rozejrzałem się wokół siebie by zobaczyć jakiego pokroju ludzie mnie otaczają - mięczaki, dzieci, starcy. Wszyscy oni zasłużyli tylko na to by zostać moim pokarmem. Nie był to jednak na to odpowiedni czas, byłem jeszcze zbyt słaby by robić co tylko mi się spodobało w takim miejscu. Kantai nie tylko było moim domem ale również miejscem gdzie mogłem rosnąć w siłę, a tego właśnie potrzebowałem. To właśnie dlatego musiałem ruszyć do portu i wracać... do domu.

[Shijima]

Misja rangi C
And way down we go

3/15 Och tam, przejmujesz się, rozsmarowane nigiri nie wyglądałoby aż tak źle..! Wszyscy w środku wydawali się być bardziej zajęci sobą, niż zerkaniem w twoim kierunku, w końcu całkiem nieźle się ukryłeś - może tylko jedna niewiasta trzepocząca rzęsami i plotkująca ze swoją koleżaneczką zerknęła na ciebie ze śmiechem zamarłym na ustach, pokazując cię (w jej mniemaniu dyskretnie) palcem. Chyba miała coś do twojego wąsa. Dziwne, wiesz wielki, wyznawca zen Cyber Marian przecież nie mógł się mylić... W każdym razie sprawa była taka, że w sumie to sprawy nie było - tylko trochę nigiri szkoda, żeby tak się zmarnowało,
skoro całkiem dobre było...
Łatwo było się zapomnieć i przestać uważać, kiedy w umysł kuł nieprzyjemny niepokój o to, że zaraz może ci czegoś zabraknąć (miecza na pewno nie, dzieciaki nawet gdyby chciały to nie dałyby rady go stąd wyciągnąć - a już na pewno nie niezauważenie!)
- ha, widzisz, to był sławetny syndrom pająka. Nawet jeśli nie boisz się tego pająka, to jednak wszystko jest okej, dopóki go widzisz. Gorzej, kiedy zniknie ci z pola widzenia. Gdzie poszedł? Zaplecie pajęczynę? Ugryzie mnie? Nie ważne, czy wiedzieliśmy, że te pająki wokół nas nie były trujące, nie ważne, że ta pajęczyna niczego nam nie mogła zrobić - dyskomfort był dyskomfortem i nie słuchał głosu rozsądku. Małe pajączki rozpełzły się po karczmie, gdzie poszły, gdzie uwiły swoje gniazdko..? Dla pewności po skończonym jedzeniu sprawdziłeś swój plecak - na szczęście wszystko było na swoim miejscu,
nie brakowało nawet jednego ryo - najwyraźniej stanowcze przyciągnięcie do siebie przedłużenia obu rąk w postaci przytroczonego do pleców miecza, zniechęciło dzieciaki na tyle, że nie obrały sobie ciebie za cel. Ciebie nie - innych pewnie tak... ale to w końcu już nie twoje zmartwienie, dopóki ktoś nie machnie sakiewką przed oczami i grzecznie nie poprosi o...
pożarcie dzieciaczków. Wyszedłeś z karczmy, drzwi same się za tobą zamknęły - tłum, tłum tłum i wszędzie jeszcze większy -
tłum. Takie chodzące, surowe steki, które tylko wypadałoby obrać ze skórki ubrań, ewentualnie wypluć tą skórkę po przeżuciu. Ja tak zawsze robię z pomidorami, nigdy nie chce mi się ich obierać. Wszystko (a nawet wszyscy) żyło tutaj własnym życiem, które ciebie akurat nie uwzględniało - ty przecież miałeś swoje własne i nie zamierzałeś wiązać go z miejscem, od którego robiło się niedobrze - wszystko przez te pozytywne nastawienie.
Zrobiłeś parę kroków i prawie staranowałeś niewielką dziewczyneczkę, która stanęła ci na drodze, wychodząc zza winkla.
I zza tego winkla wychylał się jej dzielny towarzysz. Tak, tak, to te same dzieciaki, które kuły cię ciągle niepokojem,
że zaraz coś zwiną ci z kieszeni.
- Akina. - Syknął chłopak, ściągając z niej wielkie oczyska, żeby unieść je na ciebie, wyraźnie zaniepokojony tym, co tutaj się odjaniepawla, ale kobieta jak to kobieta - jak się uprze to nie ma mocnych... no i przy okazji jak zwykle obywa się biednej płci przeciwnej. Dziewczynka nazwana Akami pociągnęła mocno za rękaw swojego kolegę, nachylając się w jego kierunku, który prawie wywinął orła, na szczęście zachował swoją męską dumę i złapał równowagę w ostatniej chwili,
stając przed tobą na baczność.
Dziewczynka wyciągnęła przed siebie sakiewkę, w której brzdąknęły monety i zamachała nią.
- Popracuje pan dla nas? Mamy trochę pieniędzy. - I to chyba nie trochę. Sakiewka była jak bajcik. Nie grzeszyła pustotą.
Ha! Panienka bizneswoman.

[Hoshigaki Seiki]

Mimo spokoju jaki miałem po zniknięciu dzieciaków, świadomość tego że mogły się jeszcze gdzieś kręcić była nie do zniesienia. Co chwilę przyłapywałem się na zerkaniu w stronę plecaka i miecza, który był teraz moim oczkiem w głowie. Skarciłem sam siebie w myślach pochłaniając dwie ostatnie onigiri.
(...) te wścibskie dzieciaki...

Kiedy wyszedłem na zewnątrz, w ustach czułem całkiem dobre onigiri, a w myślach czułem narastającą niechęć i chęć mordu na tych szpetnie uśmiechniętych mordach. Cholerni bogacze, handlarze, oszuści i wyłudzacze - wszystkimi gardziłem już niemal identycznie. Aby nie zrobić zaraz użytku ze swojego nowego nabytku - tasaczek ofc - musiałem szybko opuścić to miejsce i skierować się do portu. Tutaj jednak złośliwy los rzucił mi dosłownie pod nogi jakieś dwa szczeniaki. Już na sam ich widok poczułem niesmak za to w jakiej atmosferze musiałem jeść onigiri.
Lepiej dla was, żebyście w podskokach stąd s... - pomyślałem i czekałem aż gówniaki uciekną gdzie pieprz rośnie.
Wtem dziwna przepychanka między nimi wybiła mnie nieco z nienawistnego rytmu, bo zacząłem się zastanawiać co oni do cholery robią. Jedno jakby chciało coś zrobić, drugie odradzało ale ostatecznie...

Kiedy ujrzałem tą smarkulę wymachującą przede mną sakiewką z pieniędzmi, poczułem się jakby właśnie dała mi w twarz. Jak ktoś taki mógł uważać że ja stanę się sługą, który przyjmie od łaskawcy jakieś pieniądze?!
Póki sakiewka wisiała w wątłej dłoni tuż przede mną, zamachnąłem się by trafić Aka-cosia w łapę. Srogo patrząc na nędzne dzieciaki, dosłownie warknąłem na nich spod swojego wielkiego wąsa po czym ruszyłem przed siebie niemalże je trącając.
Chęć mordu narastała we mnie, ale wiedziałem że o ile pożarcie Yukiego na oczach straży w Hyuo mogło przejść bez echa, to zamordowanie dwójki dzieciaków w środku osady raczej skończyłoby się dla mnie źle.
Oby jak najszybciej do portu!

[Shijima]

Misja rangi C
And way down we go

4/15 Jaka szkoda, że nie posiadłeś umiejętności mentalnego przekazywania myśli..! Chociaż... W sumie gdyby tak spojrzeć w te twoje piękne oczęta, które nie mogły kłamać, łatwo było złapać ten prosty przekaz. Uciekajcie - w taki sposób - i tylko w taki - umysł dzieciaków mógł to odebrać. Ty im groziłeś mentalnie, a one stały przed tobą nieugięte - głupota czy brawura? Sama nie wiem, ciężko było jedno od drugiego odróżnić. Czegoś musiały w końcu chcieć, skoro pokusił się o stawanie na drodze komuś z wielkim mieczorem. Och, w wyobraźni małych dzieci wystarczyło taki posiadać i było się już najwspanialszą istotą na świecie..! Albo własnie tym najgorszym. Typem wyjętym prosto spod ciemnej gwiazdy, z miejsca, do którego nie zaglądają promienie dnia. Cokolwiek sobie o tobie myślały fakt, że aktualnie zagradzały ci drogę się nie zmieniał - i nie zmieniało się przeszywające, zacietrzewione spojrzenie dziewczynki. Z tej dwójki to chyba ona nosiła tutaj cohones w majtkach.
Jedno uderzenie wystarczyło, żeby z mizernej rączki wypadła sakiewka i z brzdękiem upadła na ziemię - dziewczę cicho pisnęło, ale spokojnie, nie w tych denerwujących, wysokich tonach - od razu cofnęła rękę i przycisnęła ją do klatki piersiowej. Tym nie mniej od razu zeszła z drogi, uskoczyła przed twoimi krokami, które sugerowały, że gdybyś mógł, to byś właściwie przeszedł PO nich, a nie OBOK - i pociągnęła za sobą swojego kolegę. Zrozumiały chyba przesłanie. Nie potuptały już za tobą, dały ci upragniony spokój - w końcu nie byłeś pierwszy i z pewnością nie ostatnim, które tak je potraktował. Nie słyszałeś ich kroków. Może lepiej się więc nie oglądać za siebie, nie sprawdzać, czy te dzieciaki rzeczywiście nie idą, nie kusić losu i po prostu - iść przed siebie? Może lepiej. Nawet na pewno lepiej. Zrobiłeś parę szybkich kroków, kipiąc wręcz ze złości - byle szybciej do portu, co? Oby.
Shuriken świsnął w powietrzu i odbił się o twój miecz z brzdęknięciem.
Akina trzymała jeszcze dwa w swojej małej rączce.
Byliście siebie warci, naprawdę - dwa gbury jak się patrzy, tylko jeden jeszcze nie wyrosły... i jakoś nie wróżyłam jej możliwości osiągnięcia wieku pełnoletniego. Źle jej z oczu patrzyło - to była ta różnica między brawurą a głupotą. Dziewczę raczej postawiło na głupotę, podczas gdy jej towarzysz stał sparaliżowany strachem.

[Hoshigaki Seiki]

Rozwiązanie jakie wybrałem zdawało się być najbardziej rozsądne w obecnej sytuacji. Nie miałem obowiązku rozmawiać z tymi bachorami, ani nawet zatrzymywać się kiedy stanęły przede mną. Miały szczęście, że powstrzymałem się od bardziej brutalnych metod odstraszania.
Kiedy tylko minąłem dzieciaki, zacząłem myśleć o podróży do Kantai. Zupełnie już wymazałem z pamięci te bękarty kiedy nagle odgłos uderzenia o metal wyrwał mnie z zamyślenia o czekającej mnie "wycieczce".
Zatrzymałem się i wziąłem głęboki oddech. Po nim wziąłem jeszcze jeden, nawet głębszy aby zastanowić się nad tym czy po zabiciu tej dwójki zdążę jeszcze dobiec do portu i ulotnić się zanim ktokolwiek się zorientuje.
Wreszcie odwróciłem się powoli w stronę dzieciaków. Prawą ręką powoli sięgnąłem do rękojeści miecza, która znajdowała się nad moim lewym barkiem. Ciągle obserwowałem dzieciaki - zwłaszcza gówniarę z shurikenami - z chęcią mordą w oczach.
Gdy chwyciłem wreszcie rękojeść Tasaka, uszu wszystkich zebranych dobiegł charakterystyczny dźwięk poruszonego metalu.
Jeśli znowu mnie zaatakujesz, nie zawaham się odpowiedzieć tym samym. - warknąłem zza prawej ręki, którą trzymałem miecz (który ciągle jednak jeszcze jest na plecach).
Spojrzeniem świdrowałem dziewczynkę, wyczekując tego aż odpuści i ucieknie w popłochu. Nie miałem ochoty na zabawy z dziećmi, ani tym bardziej wysłuchiwanie ich pierdzielenia. Wiedziałem, że cokolwiek by te gówniaki ode mnie chciały, skończy się to ich niańczeniem a na to z całą pewnością nie mogłem się zgodzić.

[Shijima]

Misja rangi C
And way down we go

5/15 Aaach, emocjee..! Tańczenie na granicy własnej wytrzymałości, gdzie rozum nakazuje inaczej, niż chce tego, użyję słowa dziwnie niepasującego, serce. Dziwnie niepasującego, no bo w końcu czy Ty serce posiadałeś? Z cała pewnością - w końcu chodzisz, dychasz, uderza ono w klatce piersiowej - odczuwasz, więc nie można powiedzieć, że działa jednie fizyczna strona i ciągle chowasz w pamięci tych, którzy odeszli. A przynajmniej jedną osóbkę, która była dla ciebie ważna. Ha, Widzisz, drogi Przyjacielu... upraszczasz rzeczywistość, widzisz swoje cele - i dobrze, w końcu świat był prosty i całkiem fair. Tylko ludzie skurwiele i niepotrzebnie go komplikują. O, zupełnie tak jak ta dziewuszka, która wyrwała się spod kiecki mateczki i myślała, że świat do niej należy. Powinieneś rozumieć, no dalej...
Przecież ciebie też doświadczyło dzieciństwo.
Tylko jak tu szukać zrozumienia w pustym pokoju, z którego dawno pozbyto się zbędnych mebli, obrazów, dzienników? Biblioteka, w której ustawiono księgi historii minionej i planów na tą, którą dopiero zapiszą ręce i ostre zębiska krwią swoich wrogów, pomimo swojej pełności była niechlujna. Pozostawiona samej sobie zapomniała, czym jest czułość dłoni i odrobina uczucia. Jaka szkoda, jaka szkoda... zupełnie jakbyś działał na przekór Losowi.
Skoro Los zniszczył Twój początek, dlaczego niby miałbyś dawać mu satysfakcję z bawieniem się tobą jak marionetką w czasie przyszłym..?
Brzdęknięcie nie było głośne, a jednak membraną przesuwało się po skórze i gęsią skórką wkradało pod nią - krótki, dobrze znany, słyszałeś go przecież nie raz, ale zazwyczaj świadczył o zaczynaniu rzeczy bardziej ambitnych niż dalsze użeranie się z bachorami. Zazwyczaj. Bierzesz głębszy wdech - nie pozostało nam tutaj, Przyjacielu, nic innego jak modlić się o odrobinę cierpliwości. Wtedy z idiotami sam sobie poradzisz. Odwróciłeś się powoli i słowa znów były zbędne - dziewczyna nieco drgnęła, zrobiła pół kroku w tył, ale tylko pół - zatrzymała się, mocno zapierając nogami w ziemię. Ty liczysz, czy wystarczy czasu na szybkie rozciachanie ich i dobiegnięcie do portu, a ona liczyła, jak głęboko jej nogi mogą wrosnąć w ziemię, żeby żadna siła jej stąd nie ruszyła. Zaś chłopaczek? Chłopaczek nie wytrzymał presji - lama pojawiła się na jego spodniach, cały już drżał od presji i strachu, które grzmiały pod jego czaszką. Twoje spojrzenie, chociaż wcale nie kierowane do niego, wystarczyło, żeby odwrócił się i potykając po drodze czmychnął gdzie pieprz rośnie.
- Wszyscy kiedyś umrzemy. Ale ty przedtem pójdziesz siedzieć. - O, proszę bardzo! Wyszczekana! Napięta do granic możliwości. Bała się. Oczywiście, że się bała. Czekaj, czekaj, ile ona mogła mieć lat..? Taka mała i drobniutka... ale coś za cwana.

[Hoshigaki Seiki]

Najwyraźniej daleka była jeszcze przede mną droga do zostania najgorszym z najgorszych, tym przed którego imieniem drżą wszyscy. A wszystko to dlatego, że coś dziwnego, prawdopodobnie resztki sumienia w kooperacji z rozsądkiem powstrzymywały mnie przed tym by skrócić tą gówniarę o głowę. Jej odpowiedź była dla mnie niczym kolejny policzek, ale "przeciwniczka" najpewniej zdawała sobie sprawę że z racji swojej płci oraz wieku jest na nieco lepszej pozycji w starciu właściwie z każdym.
Teraz jednak ciężko było mi odmówić sobie użycia Tasaka. Tak długo się na niego czaiłem, a jeszcze nie miałem okazji skorzystać z jego wspaniałej siły. Jednam ruchem zamachnąłem się zza pleców, ponad głową aby skierować cały miecz w stronę dziewczynki.
Skąd masz te shurikeny? - spytałem dostrzegając w tym pewną nieścisłość. Smarkula nie wyglądała na shinobi, a nawet gdyby takim była to raczej nie prosiłaby kogoś takiego jak ja o pomoc.
Teraz, kiedy mogłem przynajmniej być zadowolony z reakcji chłopca, który rozsądnie wziął nogi za pas i pozostawił dziewczynkę samą.
Jeśli myślisz, że za trochę pieniędzy podejmę się niańczenia was, to jesteś w cholernie głębokim błędzie. Ten miecz przelewa krew, nie mleko do butelek. Uciekaj jak tamten siusiumajtek do matki i nie wychodź spod spódnicy bo wreszcie doprosisz się guza. - po tych słowach wzniosłem miecz z powrotem za plecy i pozwoliłem mu znowu spocząć. W myślach przeprosiłem go za to, że nie zasmakował krwi... zwłaszcza tak świeżej.

[Shijima]

Misja rangi C
And way down we go

6/15 Och, och, taki groźny, taki zły, a cóż to? Jakaś chwila słabości, jakieś zwątpienie na drodze do bycia tym złym? Proszę... chyba wspominałam, prawda?
Jeśli chcesz rozśmieszyć Boga, powiedz mu o swoich planach.
Coś jednak na swojej drodze osiągnąłeś - tamten chłopak, który dał drapaka, na twój widok (i to ten całkiem zmyślony!) posikał się aż w gacie... choociaż na twoim miejscu chyba zrezygnowałabym z wpisywania tego do CV na listę "jak bardzo złych rzeczy w życiu dokonałeś". Ponoć trzeba się cieszyć jednak z małych rzeczy, więc hej! - mieczem nie pomachałeś, ale przynajmniej wiesz, że się na tej dzielnicy liczysz, że jesteś jak ten Damianek na dzielni, któremu się mówi "ej stary, on chyba do ciebie coś ma!", a ty na to: "no ku*wa masz coś do mnie?!". Wszyscy od razu posrani ze strachu. Dosłownie. Chociaż akurat brązowej plamy na gaciach chłopaczka widać nie było - zresztą i tak bardziej irytującym komarem była tutaj ta dziewuszka, która pomimo strachu nadal stała w miejscu i ani myślała ci odpuszczać. Musisz jeszcze trochę popracować nad tym zabij-spojrzeniem no jutsu, coś nie działa... Albo to było przepędź-smarkacza no jutsu..? Jakoś tak to leciało.
- Pożyczyłam. - Odparła butnie. Jasne, pożyczyła - to chyba jedyne, co mogło przyjść do głowy, bo przecież wierzyć takim, jak ona? - podpisanie na siebie wyroku, albo raczej: na swoje przedmioty, które zazwyczaj były dość cenne... a nawet jeśli cenne nie były to nikt nie lubił przecież być okradany.
Akina struchlała, widząc, jak miecz przecina powietrze - wiedziała doskonale, wyobraźnia to podpowiadała, że z taką samą precyzją i łatwością, z jaką to powietrze ciął, przetnie też jej cało. Gdyby rzeczywiście na życiu jej nie zależało nie bałaby się aż tak, a niepokój bił z jej oczu, był łatwy do wyczytania z jej ruchów, jak chociażby teraz, kiedy się skuliła automatycznie, gotowa do skoku sarenka, która jednak wbrew temu, co podpowiada instynkt, nie ucieka przed pazurem wilka w leśny gąszcz. Ona jednak też miała swoją dumę... i mały rozumek, który nakazywał jej przez chwilę balansować na tej krawędzi i mówiąc wprost - grać na twoim nosie.
- Właśnie. - Wyprostowała się dumnie. - Zapłacę za przelanie krwi. Dużej ilości krwi. - Zaplotła ręce na klatce piersiowej, uważając, żeby nie zaciąć się shurikenami. - Robię interesy, nie mam czasu na chowanie się pod sukienkami. W przeciwieństwie do niektórych. - Oho! Proszę bardzo, jaka butna.

[Hoshigaki Seiki]

Dziewczę stojące przede mną było jedną z bardziej irytujących istot z jakimi przyszło mi się spotkać w swoim życiu. Jej postawa, sposób mówienia i ta niczym niepoparta pewność siebie przypominały mi nieco... Saikę. Może dlatego postanowiłem dać jej szansę?
Kiedy usłyszałem pierwsze kłamstwo o pożyczeniu shurikenów, skrzywiłem się z niezadowolenia. Spojrzałem jeszcze bardziej pogardliwie na dziewczynkę zastanawiając się czy może jednak zdążę dobiec do tego cholernego portu. Skrzywiłem się jeszcze bardziej, kiedy padły z jej ust słowa o przelewaniu krwi. Bez chwili wahania podszedłem pewnym krokiem do swojej rozmówczyni i bez zbędnych ogródek chwyciłem ją swoją dość sporą dłonią za małe, delikatne gardło tym samym unosząc jakieś pół metra ponad ziemię.
Zaczynasz przyprawiać mnie o mdłości! Taki szczyl jak ty nie ma nic wspólnego z zabijaniem i nie powinien się do takich spraw pchać. Szukasz kłopotów mała i zapewniam cię, że jeśli dalej będziesz mnie prowokować to zaryzykuję kolejną wizytę w więzieniu. - wysyczałem przez niemal zaciśnięte zęby, patrząc dziewczynce prosto w oczy z dość małej odległości. Wiedziałem, że nie mogę trzymać jej za gardło zbyt długo, dlatego po tych słowach puściłem ją i pozwoliłem bezwładnie opaść na ziemię. Samemu stojąc tuż nad nią, patrzyłem srogo w dół licząc na to że teraz przyszła najwyższa pora na jej ucieczkę z podkulonym ogonem.
Nie mogłem zaprzeczyć, że przez chwilę w mojej głowie wizja przelewania krwi wywołała małe zamieszanie i prawie stan zadowolenia, ale to wszystko inne co temu towarzyszyło, te dzieci, ich zachowanie, to nie pozwalało mi myśleć o tym jako o faktycznej możliwości podjęcia się tego zadania.

[Shijima]

Misja rangi C
And way down we go

7/15 Znów chciała się cofnąć, znów się skurczyła, lecz zrobić ten jeden krok, ten kolejny, który by ją od ciebie odsunął..? Poruszałeś się za szybko, stawiałeś za wielkie kroki. Tylko wyobraźnia, złudzenia, wszystko przez paraliżujący strach, który miał naprawdę wielkie oczy - w końcu wcale do niej nie podbiegłeś, miała wystarczająco czasu, żeby jeszcze podwinąć ogon i uciec, gdzie pieprz rośnie. Nie uciekła. Shurikeny wypadły z jej drobnej dłoni, kiedy złapałeś ją za gardło i uniosłeś do góry - rozsypały się na drodze z cichym brzdękiem, który wygłuszyła ziemia i brak twardej nawierzchni, o który mogłyby się rozbić, roznosząc w okolicy swój śpiew. Teraz śpiewał ktoś inny. Ręce Akino zacisnęły się na twoim przedramieniu, taki bezwarunkowy odruch, kiedy próbowała się wyszarpać, machając nogami we wszystkie strony, gdy oddech ulatywał z jej ciała i nie mogła złapać kolejnego. Nikt nie zwracał na to nawet szczególnej uwagi - albo i pojedyncze osoby zwracały, ale nikt nie był na tyle głupi, żeby interweniować... zwłaszcza, że już po chwili puściłeś, rozluźniłeś uścisk palców i dziewczynka opadła na ziemię, krztusząc się i panicznie zaczerpując tchu.
Tak właśnie sprawiało się, że Śmierć pukała w okienko i stawaliśmy z nią twarzą w twarz.
- To ryzykuj! - Wykrzyczała, unosząc na ciebie wściekłe spojrzenie z ziemi. Widzisz, kiedy ludzie byli spychani pod mur, gotowi byli do naprawdę wielu rzeczy. Wielu głupot, których normalnie by się nie podjęli. W końcu nawet mały kotek walczy przyparty do ściany. - Jeśli nie znajdę kogoś, kto się pozbędzie tych bandytów, to i tak do świtu będę martwa! - Jej oczy się szkliły, ale dzielnie powstrzymywała łzy przerażenia, ciągle się zapowietrzała, drżała od uczucia braku tlenu, którego doświadczyła jeszcze przed chwilą. - Nie mam nic do stracenia. - Chyba powoli przestawała wierzyć w to, że naprawdę mógłbyś ją zabić. Straszenie straszeniem... W końcu gdybyś naprawdę miał to gdzieś i nie chciałeś czegoś udowodnić (sobie? jej?), gdyby naprawdę to było takie obojętne i nie warte twojego czasu, jedynie denerwujące i wodzące na pokuszenie, by użyć miecza, odwróciłbyś się i odszedł. Ewentualnie wziął po drodze shurikeny, żeby ten szczyl nie wbił ci ich w plecy. A już chyba niczego więcej pod sukieneczką nie chowała.