Karczma Onigiri

[Taro]

Taro w kooperacji z samurajem postanowili zaatakować z obu stron użytkownika suitonu. Ten widocznie coś kombinował , gdyż po chwili wokół jego ciała zaczynała formować się coraz gęściejsza mgła. Jednak szybko porzucił wykonywanie tej techniki, ponieważ nie miał zbyt wiele czasu widząc mknących ku niemu przeciwników. Rzucił się biegiem w stronę drzwi, przewracając umeblowanie i prawie udałoby mu się uciec, przynajmniej z lokalu, ale najemnicy okazali się szybsi od niego. Ten się jednak nie poddawał, pierwszego ciosu uniknął, a drugi sparował. Można by było myśleć, że pomimo jego głównego stylu walki wodą umiał też walczyć w zwarciu, jednak te podejrzenia szybko zostały poddane wątpliwości gdy kolejne ataki zaczęły sięgać celu. Nie minęła chwila a było po wszystkim, a nasi bohaterowie stali nad stygnącym truchłem. Uchiha odetchnął głęboko chcąc się uspokoić po zażartej walce. Następnie niespodziewanie do knajpy weszło trzech mężczyzn, których charakterystyczny ubiór wskazywał na strażników miejskich, a za nimi do lokalu wstąpiła jedna z obsługujących pań. W oczach strażników można było uchwycić zdziwienie i zmieszanie zaistniałymi widokami jakimi były dwa martwe ciała zalegające na podłodze w kałużach krwi. Jednak zdołali się opamiętać i przejść do swojej pracy przepytując wszystkich obecnych co tu się wydarzyło, w tym oczywiście naszych dwóch wojowników. Taro podczas przesłuchania nie musiał kłamać czy naginać prawdy, akurat to zlecenie było w pełni legalne, a okoliczności sprzyjające pod względem prawnym, tak więc opowiedział wszystko co i jak. Jedynie fakt o znalezieniu zwoju w sprawie poszukiwanej postanowił przemilczeć. Jak wcześniej się dowiedzieli władze porządkowe w tym mieście są skorumpowane i nie należy im ufać, zwłaszcza w sprawie dziewczyny. Gdy przesłuchiwanie Taro się skończyło postanowił rozejrzeć się po lokalu w poszukiwaniu swoich klamotów, którymi wcześniej ciskał w przeciwników. Rzecz jasna o wielkim kunai wbitym w filar nie zapomniał, podszedł do niego i sprawną ręką starał się go najpierw obruszać, a następnie wyjąć i mocując na plecach gdzie jego miejsce. Gdy skończył i stanął obok reszty świadków zwróciła się do młodego duetu kelnerka, przyjaciółka zaginionej.-Przykro mi ale nie zdążyliśmy niczego odkryć przed pojawieniem się tych bandytów.- Skłamał bez mrugnięcia oka. Oczywiście miał zamiar podzielić się informacjami ze zwoju z Takeru, ale dopiero jak opuszczą tawernę. Wybite ramię cały czas dawało o sobie znać w nieprzyjemny sposób. Spojrzał na medyka, który wcześniej opatrywał samuraja.- Hej, mógłbyś zerknąć na moje obrażenia?- Nie chciał, żeby to zabrzmiało jak żądanie ale przez ciągły ból wzbierały powoli w nim nerwy, a na twarzy, gdzie przez większość czasu utrzymywał kamienny wyraz, maska zaczynała pękać ukazując coraz więcej zdenerwowania.

[Takeru]

Nowi partnerzy bez większego zastanowienia ruszyli na ostatniego z przeciwników, mieli prosty cel, więc nie trzeba było skomplikowanego planu. Takeru zaszarżował nieco po łuku jak i jego kompan, jednak zanim zdążyli dotrzeć do wroga, ten zdołał ukończyć swoją technikę, która jak się okazało była czym na kształt zasłony dymnej, lecz bardziej przypominała parę wodną czy też mgłę, która stopniowo wydobywała się z jego ciała, ograniczając widoczność. Samuraj nie był pewny czy technika ma służyć maskowaniu ucieczki, czy też w kontakcie z nią nie stanie się coś strasznego z jego ciałem, ale nie było czasu na głębsze analizy, trzeba było podjąć ryzyko albo wypuścić wroga, a na to nie miał najmniejszej ochoty. Użytkownik suitonu, rzucił się do ucieczki, próbując utrudniać pogoń wszystkim co znalazło się pod ręką, krzesła, stoliki czy wieszaki, niestety dla niego, zarówno Takeru jak i Taro należeli do tych bardziej "wysportowanych". Przeskok nad krzesłem, ślizg po stole, czy szybki zwrot nie było to coś z czym wyszkoleni najemnicy by sobie nie poradzili. Zasłona przysłoniła widoczność w pomieszczeniu, lecz szybka reakcja pozwoliła na zniwelowanie jej działania, dzięki czemu udało się dopaść użytkownika suitonu tuż przy wejściu do karczmy. Ku zdziwieniu samuraja, oponentowi udało się uniknąć, aż dwóch ciosów, lecz następne dosięgły swego celu i kolejne truchło wylądowało bezwładnie na podłodze. Takeru wyprostował się i spojrzał na krwawiącego trupa, jednym sprawnym ruchem ręki, strzepną z katany juchę i schował ją do saya, krzywiąc się z bólu, który powodował wbity w ramię shuriken. Siwowłosy cyknął ustami wydając dość charakterystyczny dźwięk, który oznaczał niezadowolenie z samego siebie. Znów został ranny i kto wie jak tym razem skończyłaby się ta potyczka gdyby nie pomoc nowego towarzysza, chłopak spojrzał na Taro, który sam nie wyglądał lepiej, przynajmniej jego obrażenia da się nastawić, a samuraj znów trzeba pewnie zszywać. Wszystko to jednak sprowadzało się do tego, iż ostatnie wydarzenia z zamachem na jego życie i chęć zarobienia kilku groszy, zepchnęło trening na dalszy tor, co trzeba będzie zmienić, doszło do Takeru, iż bez wzmocnienia siebie, w przyszłości może nie poradzić sobie z silniejszymi shinobimi, którzy w tym świecie to normalka, a już nie mówiąc o zostaniu najlepszym szermierzem i pokonaniu swojego mistrza...
Siwowłosy po raz kolejny miał szczęście, gdyż na sali był już lekarz ze sprzętem potrzebnym do szycia, ale kto by się spodziewał, że będzie musiał dwa razy prosić go o pomoc w ciągu zaledwie kilku godzin, zdecydowanie ten dzień nie należał do najlepszych. Chłopak podszedł do doktorka z nieco zakłopotaną miną
- Wiem, że dopiero co skończyłeś i jeszcze ta cała sytuacja w której mogłeś zginąć, ale mógłbym Cię prosić o wyciągnięcie tego dziadostwa? Powiedział dość nieśmiało, jakby sprawiało go to w zakłopotanie, jego złość która wypełniała go po niefortunnej sytuacji na zapleczu uleciała całkowicie, swoją frustracje wyładował na dwóch osobnikach, którzy teraz leżeli w swojej własnej krwi. Lekarz uratował mu jego "mieczyk" za co był mu dozgonnie wdzięczny i zyskał w jego oczach duży szacunek. Niemal w tym samym momencie do przybytku wbiegło trzech kolejnych mężczyzn, Takeru chwycił za rękojeść katany lecz jak się okazało byli to strażnicy, Ci których nigdy nie ma kiedy są potrzebni. Samuraj nie ufał żadnemu ze strażników, wiedział że są oni opłacani przez gang węży z którym miał na pieńku, więc każdy kto może z nim potencjalnie współpracować jest dla niego zagrożeniem. Stróże prawa przystąpili do dochodzenia, zaczynając od przepytywania świadków, kiedy przyszła kolej na samuraja ten zwięźle powiedział jedynie, że prowadzili misje i zostali zaatakowani przez tych tu przez co byli zmuszeni się bronić, nic więcej nic mniej, tak aby dali mu spokój.
Strażnicy w końcu odpuścili i można było postanowić co dalej z tym wszystkim, Takeru wciąż nie wiedział co wydarzyło się podczas gdy był nieprzytomny, więc przede wszystkim należało się naradzić z towarzyszem, lecz zanim do tego doszło odezwała się kelnerka, która przysporzyła bohaterowi nie małych problemów. Chłopak na razie jednak postanowił zostawić to za sobą, popatrzył na nią jedynie robiąc straszną minę i nie odezwał się ani słowem, sama odniosła obrażenia dostając wodnym atakiem, powinno to ją póki co czegoś nauczyć. Samuraj czekał cierpliwie, aż w końcu będzie mógł na osobności pogadać z Taro, który odparł kelnerce, że nic nie udało mu się znaleźć.

[Ichirou]

Misja rangi C
45/45

---

Póki strażnicy przepytywali personel, dwójka bohaterów miała okazję na dyskretnie przyjrzenie się dwójce pokonanych napastników. Ich wygląd i ubiór raczej nie wskazywały na nic konkretnego. Ot, prawdopodobnie zwyczajni, najemniczy shinobi, którzy najwyraźniej nie mieli oporów przed podjęciem się brudnej roboty. Co ciekawe, mieli przy sobie identyczne mieszki z dość dużą ilością gotówki. Być może otrzymali zaliczkę lub zapłatę z góry.
Po jakimś czasie część strażników się rozeszła, by ściągnąć ekipę porządkową do zabrania ciał. Obecny na sali medyk był wstrząśnięty ostatnimi wydarzeniami, ale zachowywał trzeźwy umysł. W przeciwieństwie do pozostałych świadków brutalnych wydarzeń nie raz i nie dwa widział krew i śmierć. W związku z tym niemo przytaknął na prośbę dwójki młodych śmiałków i przy użyciu podstawowych przyborów udzielił duetowi pierwszą pomoc. Nastawił wybity bark Uchihy oraz zatamował rany Takeru.
Co potem? Sprawa, której podjęła się dwójka młodych mężczyzn pozostawała wciąż nierozwiązana. Jedynym ich tropem była odnaleziona wiadomość, którą treść postanowili zachować wyłącznie dla siebie. Zdecydowali się więc przeczytać list dopiero wtedy, kiedy mieli już spokój od strażników lub innych postronnych.
Sądząc po trochę koślawym, niestarannym piśmie, wiadomość była pisana w pośpiechu.

Stałam się świadkiem handlu młodymi kobietami w Ryuzaku... Muszę opuścić miasto, nie jest tu bezpiecznie.
W sprawę wplątany jest wysoko postawiony polityk. Boję się zgłosić to straży. On... on ma duże wpływy.
Opuszczam miasto i udam się do Rokkasho. A potem... jeszcze nie wiem, co zrobię. Lepiej, żeby moja babcia o niczym nie wiedziała. Nie chcę jej narażać.

Sprawa wyglądała na dość poważną. Śmiałkowie nie musieli się jej podejmować, nie leżało to w ich interesie. Mogli po prostu zapomnieć o wiadomości, powiadomić babcię o sytuacji dziewczyny lub pozostawić ją w niewiedzy. Oczywiście, jeżeli chcieli, nic nie stało na przeszkodzie, by ruszyć śladem dziewczyny. Tylko czy byli na siłach, by wplątywać się w grę, w której po przeciwnej stronie znajdowały się wpływy i pieniądze? Cóż, tak czy inaczej, najpierw musieli odpocząć. I mocno przemyśleć sprawę.

• Misja zakończona, przepraszam za obsuwę, ale było mnie ostatnio na forum.
  Jeżeli przejmiecie pieniądze poległych, to otrzymujecie normalną zapłatę za misję. Jeżeli nie, to zero.
  Możecie zrobić z wiadomością co tylko chcecie. Jeżeli zdecydujecie się na drążenie wątku, to za jakiś czas zrobię kolejną misję.
  Zostaliście opatrzeni, ale wciąż potrzebujecie trochę czasu na dojście do siebie i pełny powrót do zdrowia i sił.
  Rokkasho to wioska na granicy Ryuzaku i Kaigan.
  

[Taro]

Taro przechadzał się po karczmie zbierając swój ekwipunek w postaci wyrzuconych shurikenów i kunai, wliczając rzecz oczywista ogromny odpowiednik tej drugiej broni wbity w filar. Gdy go oswobodził umieścił na swoim miejscu na plecach. Następnie skierował się z prośbą do medyka, a ten akceptując ją nastawił kończynę. Odkrył z płaszcza kontuzjowaną część ciała, a medyk szybko zabrał się do pracy. Najpierw bacznie przyjrzał się stawowi i otaczającym go mięśniom, by po chwili złapać rękę nad nadgarstkiem oraz drugą dłonią na ramieniu, tak że kończyna była usztywniona w łokciu. Błyskawicznie szarpnął ręką w górę uprzedzając wcześniej wojownika by się rozluźnił na ile mu pozwalał jego stan. Mimo zastrzyku bólu towarzyszącego tej czynności zdawał sobie sprawę, że na pewno teraz będzie tylko lepiej. Gdy pierwszą pomoc miał już za sobą naciągnął z powrotem na siebie ubranie, ale nie przeciągał kończyn przez rękaw. Oparł ją jak najwygodniej pod odzieniem. Zaczął się rozglądać i mimo wszystko stwierdził, że przeszuka nieboszczyków. Podszedł i przyklękając przy tym, który padł pod wejściem zaczął przeszukiwać zdrową ręką jego ekwipunek. Kto wie może udałoby się znaleźć coś co pozwoliło by określić kto ich nasłał. Jednak nic z tego. Nie miał przy sobie nic godnego uwagi po za jednym, czym była dobrze wypchana pieniędzmi sakiewka. Zainkasował ją do swojej torby i mając nadzieję, że przy drugim chociaż tyle szczęścia będzie miał co przy pierwszym, już nie licząc na jakąkolwiek informacje odnośnie zleceniodawcy, poszedł i powtórzył czynność zdrową ręką. Bingo! Przynajmniej miał jakiś hajs. Dosłownie przed momentem skończyło się opatrywanie jego partnera, a z racji, że wykazał się bardziej pomocny niż on sam w unieszkodliwieniu intruzów to stwierdził, że trzeba się podzielić. Gwizdnął na siwowłosego starając się przykuć jego uwagę. -Łap! Należy ci się.- I rzucił w jego stronę mieszek z hajsem. -Skoro już nic nas tu nie trzyma, to proponuje się ulotnić, zwłaszcza, że nasze zlecenie nadal trwa. Musimy znaleźć nowy trop.- Powiedział tak by utwierdzić pozostałe osoby w lokalu, że nic nie udało im się tu znaleźć poza walką.

Gdy znajdą się na ulicy Taro wyjmie zwój znaleziony pod barem, a po przeczytaniu przekaże go samurajowi. -Co myślisz? Wypadałoby dokończyć co się zaczęło, nie sądzisz?- Powiedział do Takeru po czym kontynuował. -Jednak myślę, że to grubsza sprawa i przydałoby się mieć obie ręce sprawne przed podróżą.- Złapał się za ramię.- Co powiesz by spotkać się za dwa dni pod tablicą ogłoszeń przed południem? Chciałbym dotrzymać danego babce słowa i dokończyć zlecenie, jednak sam widzisz, że Akane nie chce jej w to bardziej mieszać. Tak czy inaczej jakąś zaliczkę na teraz udało się nam zdobyć więc z głodu nie umrzemy.- Na zazwyczaj spokojnej twarzy można było dostrzec delikatny uśmiech po ostatnich słowach. Widać musiał już zgłodnieć, a walka tylko wzmogła jego apetyt. -Ap ropo, może znasz tutaj jakiś dobry lokal gdzie serwują dobre jedzenie? Chętnie bym coś przegryzł.- Czekał na reakcję Takeru. Dzień w sumie się kończył, więc miał nadzieję znaleźć coś dobrego do jedzenia, a później jakiś pokój do odpoczynku.

z/t

[Takeru]

Takeru miał ostatnimi czasu naprawdę wiele na głowie, można powiedzieć, iż przechodził naprawdę burzliwy okres w swoim życiu, lecz nie mógł w żaden sposób narzekać, w końcu to było coś na co sam sobie zapracował i sam tego chciał. Życie na krawędzi, które w każdym momencie mogło się zakończyć nagłą śmiercią, było tym co sprawiało, iż czuje że faktycznie żyje. Chłopak wiedział od zawsze, że bycie kupcem, karczmarzem czy marynarzem nigdy by nie przeszło, bo nic nie daje takiego zastrzyku adrenaliny jak walka na śmierć i życie. Samuraj poczuł ukłucie na plecach, doktor dość delikatnie wbił igłę w skórę młodzieńca, zaszywając powoli ranę od shurikena. Siedząc na krześle, siwowłosy obserwował krzątających się strażników oraz partnera, który korzystając z okazji zaczął badać zwłoki napastników. Takeru musiał przyznać, że gdyby był sam, mogłoby być krucho, goście skutecznie mogliby go trzymać na dystans w walce dwóch na jednego, więc dobrze się złożyło, iż tym razem miał kogoś do pomocy. Ostatnie podrygi i hulanie po mieście, uświadomiło chłopakowi jak jeszcze długa drogę ma do przejścia, koniecznie musi wznowić regularne treningi, fakt doświadczenie było najlepsze ale co z tego, jeśli podstawy zaczną odstawać? Jak zawsze mawiał mistrz samuraja, bez podstaw daleko nie zajdziesz, trzeba je pielęgnować, aż do końca świata i widocznie miał rację. Gdyby był szybszy, silniejszy, bardziej spostrzegawczy, to z pewnością mógłby sobie poradzić z tą dwójką sam bez najmniejszego zadrapania, ale niestety jest zbyt słaby. Po załataniu rany, Takeru jeszcze raz podziękował doktorowi, w tym samym momencie, podszedł do niego Taro i wręczył mu dość pokaźną sakiewkę, w której zabrzęczały monety. Prawo zwycięzców, pomyślał samuraj i jedynie kiwną głową w kierunku towarzysza. Po dokładnym ogarnieniu się, najemnicy pożegnali się i opuścili jakże feralną karczmę Onigiri. Po odejściu paru kroków, Uchiha wyciągną zwój, który jak powiedział znalazł za barem, chłopak ewidentnie okłamał kelnerkę, jednak Takeru podzielał jego zdanie i uważał to za dobre posunięcie. Taro nie tracąc czasu od razu zaproponował dociągnięcie zadania mimo ryzyka
- Zgadzam się, w naszym fachu nie możemy sobie pozwolić na niedokończenie zadania, od tego zależy nasza reputacja jako najemników, a poza tym przestępczy półświatek tego miasta zaczyna ostro mnie irytować. Niech będzie za dwa dni pod tablicą. Samuraj, wciąż nie znał dobrze nowego partnera ale na pewno wiedział, że pracowali po jednej stronie, razem się podjęli zadania i razem je zakończą. Pytanie odnośnie jedzenia, nieco zaskoczyło siwowłosego, nie dlatego że padło, a dlatego że nie znał odpowiedzi.
- Musze przyznać, że nie wiem, nigdy nie stołuje się na mieście, zazwyczaj przygotowuje posiłki w domu, ot stary nawyk z czasów podróżowania z mistrzem... Ale możesz spróbować wzdłuż głównej ulicy, na bank coś znajdziesz. Odpowiedział, drapiąc się po tyle głowy i wskazał głową kierunek w którym powinien się udać.
- W każdym razie, ja się zmywam, muszę nad czymś popracować, do zobaczenia.. Machną zbywalnie ręką i udał się w swoją stronę.

z/t

[Yamiyo]

Krwawy Bal
Tsukune - ranga D (seria misji) - 7/15 cd.

Po opuszczeniu biblioteki Tsukune udał się w sobie tylko znanym kierunku. Musiał gdzieś przenocować. Musiał się też jakoś ogarnąć. Jakaś kąpiel. Jakieś śniadanie (i kolacja). Ale czy to zrobił? To wie tylko on (narrator nie będzie się tutaj wypowiadał). W każdym bądź razie przyszła pora, by odwiedzić tą Karczmę Onigiri. Było to dość sławne miejsce, więc nawet jeśli nasz bohater nie wiedział gdzie się znajduje (oczywiście może też wiedzieć), to i tak bardzo łatwo mógł się dopytać przechodniów i wskazali mu drogę. Chociaż padał śnieg, to dzień był słoneczny. Nie było też jakoś przeraźliwie zimno, bowiem nie było wietrznie. Wiatr jak powszechnie wiadomo potęgował uczucie zimna tak, że nawet niższa temperatura powietrza, jeśli nie wiało, wydawała się cieplejsza niż wyższa podczas wiatru. Można powiedzieć, że był to idealny zimowy dzień na różne zimowe spacery czy spotkania towarzyskie. Jedno z takich spotkań właśnie zamierzał odbyć Tsukune. Oczywiście nie było to spotkanie towarzyskie, ale w sprawie dziwnego zadania. A może? Kto wie? W końcu chodziło o bal, więc jakaś forma towarzyskości była, nie? Tak czy siak naszemu bohaterowi nie zostało nic innego jak tylko wejść do przybytku i gdzieś się rozgościć. Jego oczom ukazały się wszędobylskie zasłony, które dawały poczucie intymności. Było to dobre, jeśli Tsukune byłby tutaj z jakąś dziewczyną. Co innego jak ma pozwolić innej osobie go odnaleźć. To trochę utrudnia, nie? Chociażby w ten sposób, że nie widać koloru róży. Na szczęście jednak Tsukune miał potrójne szczęście. O tej porze rano nie było tutaj dużo gości. Po drugie wszystkie wazony (jeśli w ogóle jakieś były) aktualnie były nieobecne przy stolikach. Po prostu ich nie było. Bibliotekarka miała więc nosa, że podarowała chłopakowi własny wazonik, a sam chłopak miał to wyczucie, że jednak go wziął. No dobra ... wymieniłem dwa powody na temat "Czemu Tsukune ma szczęście?", więc do daje nam podwójne, nie? Potrójnym Należy do tego jeszcze dołożyć ten fakt, że brak wazonów oznaczał brak kwiatów w nich. Tsukune mógł być więc jedyną osobą, która na stoliku posiadała kwiatek. Usiadł więc i ustawił wazon z czarną różą. Po jakimś czasie do jego przytulnego sektora wbił jakiś koleś. Jaki był taki każdy widzi, nie? Bardzo charakterystyczną cechą jego wyglądu były wypieki na twarzy, świadczące o tym, że musiał wypić co najmniej kubik alkoholu. Jego zachowanie i chwiejna postawa także bardzo rzucały się w oczy.
- MOOĘ SI PRZYSIONC?!
Nie wiadomo czy Tsukune zrozumiał, ale gość właśnie zapytał czy "Mogę się przysiąść?". Nie czekał jednak na odpowiedź i rzucił się na poduszki w pobliżu Tsukune. Zaśmierdziało alkoholem tak, że chłopak samymi oparami mógł się opić. Dziwny mężczyzna postawił na stole dwie butelki sake i wskazał ręką na jedną z nich.
- NO TO ZAAAAAAAAABAAAAAAALUUUUJEMY! - krzyknął na całą karczmę. Aż dziwne, że ochrona (jeśli jakaś była, bo biorąc pod uwagę okoliczności ... chyba jej nie było) go nie wyprosiła. Tak czy siak ... wychodziło na to, że jest on tą osobą, która szukała osoby, która poszłaby z nim na bal, a przynajmniej takie wrażenie można było odnieść po słowie "zabalujemy". Jaka była jednak prawda?

PS: Tego nie było w scenariuszu Pełen spontan .

[Tsukune]

8/15

Po opuszczeniu biblioteki wróciłem do domu gdzie odstawiłem "zestaw" wymagany na spotkanie. Trochę ogarnąłem dom a następnie połaziłem sobie po mieście bez celu by wrócić na kolację i po zjedzeniu, umyciu i zaśnięciu obudzić się następnego dnia. Zjadłem sobie spokojnie śniadanie. Ubrałem się jak zazwyczaj, zgarnąłem też standardowo wyposażenie jak na walki a nuż się przyda. Dodatkowo założyłem też płaszcz. Zgarnąłem czarną różę i na wszelki wypadek również wazon jaki zostawiła mi wczoraj bibliotekarka i tak wyszedłem z domu zamykając drzwi. Tym razem zostawiłem swoją pandę w domu. W sumie nigdy nie byłem w knajpie do której miałem się udać. Wiedziałem gdzie jest ale nie miałem jakoś wielkiej ochoty i potrzeby się tam udawać a dzięki tej propozycji mogę się tam udać. Dotarłem tam niespiesznie. Na moje szczęście prawie a raczej dosłownie nikogo nie było w środku. Wszystko było puste. Zająłem więc jakieś miejsce ustawiając jednocześnie to co miałem czyli wazun i kwiotek. Po jakimś czasie wyczułem że ktoś zbliża się do miejsca w którym sobie siedziałem
-Siadaj tylko się nie drzyj powiedziałem gdy ten dziwny facet usiadł
-Ja pierdole czy to na pewno jest ten debil czy może zwykły pijak który szuka byle kogo do towarzystwa by móc się najebać. Westchnąłem bezgłośnie
-Wybacz ale za bardzo nie przepadam za sake. Czekam na pewną osobę więc jak się pojawi to będę musiał zniknąć powiedziałem częściowo specjalnie o tym że na kogoś czekam. Może on jest tym gostkiem który miał się tu ze mną spotkać, a może nie. W sumie mało mnie to interesowało. Jak mnie wkurwi po prostu pewnie wyjdę lub może spróbuję przebić go rękawicą łańcuchową? Hmm to nie byłby taki głupi pomysł a wizja przebicia kogoś na wylot w taki sposób by móc jeszcze trzymać w dłoni bijące serce było nader interesujące. Czy to dziwne że mam taką myśl? Nie wydaje mi się ale cóż nikt tego nie oceni bo to tylko moje myśli

[Yamiyo]

Krwawy Bal
Tsukune - ranga D (seria misji) - 9/15

Pijak oczywiście dosiadł się. Do tego przecież zmierzał, jednak nie posłuchał Tsukune i dalej darł japę:
- A KOOGO SZUKKAS?!
W sumie chciał zapytać "Na kogo czekasz?", ale to pijak, więc cholera go tam wie? Nawet nie zwrócił uwagi na tą różę i tak niefortunnie machnął ręką, że prawie by zrzucił ten wazon. Jednak tego nie zrobił. To się dopiero nazywa poczwórne szczęście, prawda? W każdym bądź razie ...
- DZIEWCZYNY?!
Albo rzeczywiście to nie była ta osoba, z którą miał się spotkać Tsukune albo koleś chciał coś w rodzaju hasła, potwierdzającego tożsamość. Cała ta sprawa wydawała się strasznie podejrzana. Jednak gdy tylko Tsukune chciał się odezwać, do jego sektora wpadła piękna kelnereczka. Miała czerwone włosy i kusą spódniczkę. Do tego czarne pończochy i odsłonięty brzuch. Wyglądała nad wyraz apetycznie i pijak miał na nią ochotę.
- O KURWA! ALE FAJNA DUPA!
- Pan już nie pije - powiedziała do pijaka i szybkim ruchem zarąbała mu sake. Chciał coś powiedzieć, ale nagle wzrok tej piękności zmienił się w jakiś taki ... dziwnie upiorny. Spiorunowała go i się zamknął. W końcu, nie?
- A Panu co podać? - jej wzrok przybrał normalną postać i spoczął na Tsukune. Wyciągnęła do niego kartę dań i napojów i cierpliwie czekała aż jej odpowie na to pytanie, które ewidentnie do niego kierowała.

[Tsukune]

10/15

Z każdym wypowiedzianym słowem tego pijaka miałem ochotę coraz bardziej go zabić. I nie nie były to myśli mojego alter ego tylko moje własne. Ten człowiek irytował mnie coraz bardziej i bardziej. Jednak nie zamierzałem tracić wolności przez jakiegoś durnego pijaka. Miałem nadzieję iż okaże się że tak naprawdę nie jest on tym osobnikiem z którym miałem się spotkać. Widocznie nie zwracał uwagi na różę. Może robił to celowo? Albo już był tak napruty że nie wiedział o co chodzi. Trzeba było przyznać że w tej knajpie można było się napatrzeć na niezłe kobiety. Jedna z nich podeszła do mojego stolika. Dobrze że go uciszyła bo pewnie już by się tu zrobiło troszkę czerwono.
-Hmm mruknąłem zerkając na kartę dań i napojów -Ja wezmę kieliszek czerwonego wina i kawałek sernika powiedziałem spokojnie. Stwierdziłem że jeżeli typ się nie pokaże do czasu aż czegoś nie zjem po prostu wyjdę w końcu nie warto tak się lenić cały dzień prawda?

[Yamiyo]

Krwawy Bal
Tsukune - ranga D (seria misji) - 11/15

Kelnerka skinęła głową na potwierdzenie tego, że przyjęła zamówienie. Następnie wyszła, prawdopodobnie po to, by je zrealizować. Ewentualnie obsłużyć po drodze innych gości. Pijak wyglądał na zawiedzionego. Jednak nie odzywał się ani słowem. Chyba dostał szoku i udaru mózgu w jednym. Po chwili kelnerka wróciła i przyniosła zamówienie.
- Proszę. - postawiła wino i sernik na stole - Nie musi Pan płacić. Już zostało opłacone.
Tsukune mógł się bardzo zdziwić. W końcu niezbyt często zdarza się, żeby ktoś fundował innym takie frykasy i rarytasy. Może nie były jakoś specjalnie drogie, ale zawsze to miły gest, nie? Kelnerka widocznie musiała komuś donieść o obecności Tsukune, a ten ktoś musiał zaznaczyć swoją obecność tym miłym gestem. Wychodziło na to, że pijak jednak nie jest tą osobą, na którą Tsukune czekał. Kelnerka też to pewnie już wiedziała i wiedziała to osoba, która oczekiwała Tsukune. Być może po prostu nie wszedł od razu, bo smród bijący z pijaka go odstraszał?
- Jeden gość zaprasza Pana do siebie do stolika. Czy mam przenieść pańskie zamówienie? - zapytała. Dlaczego więc przyniosła je tutaj? Bo być może Tsukune chciałby zjeść posiłek w samotności? Albo w ogóle nie widzieć się z tym gościem? W każdym bądź razie rzuciłam pijakowi kolejne piorunujące spojrzenie i ten zamilkł.
- Ja tu zostanę.
- Pan sobie stąd pójdzie - zwróciła się do pijaka - Bo tylko klientów odstrasza. Wróć kiedy wytrzeźwiejesz.
Pijak także przytaknął i potulnie wyszedł. Dziewczyna miała coś w sobie. Jakąś dziwną charyzmę albo ... moc. Generalnie takie pijaczyny po prostu się awanturowały, jeśli coś nie szło po ich myśli. Ten jednak zwyczajnie słuchał tej kobiety. Albo charyzma, moc albo nawet ... miłość czy zauroczenie. W każdym bądź razie działało. Tsukune mógł przejść we wskazane miejsce.
- Proszę zabrać ze sobą flakonik i różę.
Ciężko było stwierdzić czy "rozkaz" zabrania flakonika i róży był częścią tego całego przedstawienia czy po prostu kelnerka nie chciała tutaj takich niepotrzebnych przedmiotów. W każdym bądź razie, jeśli tylko Tsukune udał się za kelnerką (która niosła jego jedzenie, o ile wyraził taką chęć), to po pewnym czasie spojrzał pewną osobę. Był to młodzieniec z dziwnym wisiorkiem na piersi. Sam wisiorek (o czym Tsukune niespecjalnie wiedział ... chyba) był okropnie drogi. Mężczyzna jednak nie był jakoś gustownie odziany. Czarne, (nie)normalne buty (tj. nie takie, które noszą shinobi) i w tym samym kolorze marynarka i spodnie. Do tego biała koszula. Siedział też w niezwykle dystyngowany sposób. A przynajmniej sprawiał takie wrażenie ... Szlachciura jakiś czy co?
- Zechce Pan spocząć? - zapytał i wskazał miejsce naprzeciwko siebie - Mam znacznie czystsze powietrze niż Pan tam, u siebie, po spotkaniu z pijakiem.
Co prawda to prawda, nie? Jeśli tylko Tsukune się zgodził, to kelnerka (o ile wzięła) postawiła przed nim talerz z sernikiem i kieliszek czerwonego wina. Szlachcic skinął ręką na znak, że chce jeszcze trzy takie same zestawy (pokazał trzy palce). - Ma Pan czarną różę we flakoniku, prawda? Zechce Pan ją położyć na stole i powiedzieć mi w jakim celu taki nietypowy okaz pan ze sobą taszczy do takiej karczmy?
Czyżby właśnie starał się potwierdzić tożsamość? Kelnerka w tym czasie oddaliła się.

[Tsukune]

12/15

Na całe szczęście kobieta uciszyła tego pijaka i poza smrodem było już bardziej znośnie. Gdy kelnerka wróciła z moim zamówieniem chciałem zapłacić lecz usłyszałem iż ktoś już to zrobił. Uniosłem pytająco brew do góry zerkając na nią w niemym pytaniu.
-Czemu nie. Ciekaw jestem kimże jest ta osoba która opłaciła moje zamówienie oznajmiłem. Cóż mówią że ciekawość to stopień do piekła. Ale skoro się w nim było to może jest stopniem do wyjścia z niego? Któż to wie.
-Trzeba przyznać że jest bardzo ciekawą osóbką pomyślałem widząc jak pijak nawet się nie awanturuje. A może po prostu jest w niej tak zakochany? Nie mnie było to oceniać. Słysząc jej kolejną wypowiedź uśmiechnąłem się wrednie kącikiem ust.
-Dobrze prze pani powiedziałem dziecięcym skruszonym głosikiem. Po prostu nie mogłem się powstrzymać aby sobie tak nie zażartować. Miałem tylko nadzieję że się nie obrazi. W końcu to tylko lekki niewinny żarcik. Zgarnąłem więc różę z flakonem i ruszyłem za kelnerką.
-Na chwilkę czy na wieczność? zapytałem ukazując swoje ostre wampirze kiełki w wrednym uśmieszku. A tak sobie zażartowałem na stwierdzenie o "spoczęciu" Głupio? Może tak ale ja uważałem że to akurat pasowało. Usiadłem sobie spokojnie stawiając flakon z kwiatkiem na stoliku
-Cóż z tym się nie będę sprzeczał. Chociaż czasem jak ktoś przesadzi z perfumami może być gorzej niż przy pijaczku stwierdziłem od tak
-Po co to ze sobą mam? Szczerze? Z czystej ciekawości powiedziałem rozkładając na boki ręce dalej nic nie mówiąc. Lecz nim mój rozmówca chciał coś ewentualnie powiedzieć lub wstać dodałem -Gdyż pewna niewiasta z biblioteki opowiedziała mi ciekawą historyjkę. Mianowicie iż jakiś tajemniczy jegomość poprosił ją o znalezienie jakiegoś osobnika w zamian za parę trudno dostępnych ksiąg. Ja że byłem ciekawy i chciałem jej jako tako pomóc stwierdziłem iż udam się z tym zestawem w umówione miejsce i czas. Ponieważ miała tylko kogoś znaleźć kto by się tego podjął. Więc w taki oto sposób się tu znalazłem w tym ciekawym przybytku do którego nie miałem nigdy okazji zajrzeć. Więc to był taki dodatkowy bonusik dla mnie zgadzając się na to bym dowiedział się więcej o zleceniu i ewentualnie się nim zajął bądź też nie dodałem. Chwyciłem lewą ręką kieliszek. Uniosłem go i przyłożyłem lekko do nosa by powąchać jego zawartość. Następnie lekko nim ruszając zamieszałem jego zawartością i znowu powąchałem by następnie upić niewielki łyk
-Przyznam że maja tu naprawdę dobre wino powiedziałem bardziej do siebie niż do mojego rozmówcy gdy odstawiłem kieliszek na stolik i tym razem uzbrojoną prawą ręką chwycić widelczyk i ukroić sobie kawałek sernika który następnie zawędrował do moich ust. Lewą rękę trzymałem pod spodem ciasta aby żaden okruszek nie spadł. Gdy przełknąłem kęs znowu upiłem łyczek wina.
-A więc czym zasłużyłem sobie na to iż zafundował mi Pan moje zamówienie zapytałem dając tym samym chęć dowiedzenia się o zleceniu.

[Yamiyo]

Krwawy Bal
Tsukune - ranga D (seria misji) - 11/15

Facet zbył żart Tsukune delikatnym uśmiechem. Podobnie zrobił z komentarzem na temat perfum. On sam nie używał prawie żadnych, a jeśli nawet to taki delikatny, który nawet nie był rejestrowany przez jego rozmówcę. Poczekał chwilę z odpowiedzią na pytania i monolog Tsukune aż tu nagle przyszła ta sama kelnerka. Samo dostarczenie tej dostawy zajęło jej około minutę i był to czas wystarczający do przejścia tam i z powrotem i nalania trzech kieliszków wina i wzięcia trzech serników, które pewnie też były przyszykowane. Czas wystarczający dla wykwalifikowanej kelnerki. A wracając do tej dziewczyny ... Czyżby wpadła Tsukune w oko? Może chciał się z nią omówić? Kto to wiedział ... w końcu wg Tsukune była ciekawą osobą. Ale co to dokładnie oznaczało? To wiedział tylko on. W każdym razie położyła przed szlachcicem jego zamówienie, skinęła głową i odeszła. Szlachcic natomiast zrobił coś nieoczekiwanego. Dwie porcje sobie zostawił, a jedną podsunął Tsukune. W ten sposób obaj mieli po dwa serniki i dwa kieliszki wina (Tsukune miał trochę mniej, bowiem zaczął jedzenie trochę wcześniej).
- Rozumiem - powiedział w pewnym momencie i uśmiechnął się - Chodzi o Bal, nie?
Ostatnie pytanie było oczywiście retoryczne, chociaż Tsukune mógł na nie odpowiedzieć. Chodziło głównie o to, by Tsukune wiedział, że rozmawia z właściwą osobą.
- Dlatego zafundowałem Panu te pyszności, licząc, że zgodzi się jednak Pan mi pomóc. Nie jest to bowiem zwykły bal. Pewien bardzo bogaty szlachcic ma córkę, którą pragnie wydać za mąż. Dziewczyna nie jest brzydka, ale wydaje się jakaś taka nieobecna ... jakby przytłoczona. Naturalnie ten bal ma wyłonić mężczyznę, który zostanie jej mężem. I nie trudno zgadnąć, że cała sprawa rozbija się o pieniądze, bowiem posag tej dziewczyny jest podobno wielki. Szlachta i bogaci kupcy i tego typu persony. Oni wszyscy tam będą, chcąc położyć swoje łapska na pieniądzach i nie zdziwię się, jeśli na tym balu utworzą się jakieś układy, sojusze, konszachty i tego typu rzeczy. Nie zdziwię się także, jeśli ten bal okaże się balem krwawym i ktoś tam zginie w pogoni za pieniędzmi. Pragnę, o ile oczywiście jest Pan osobą kompetentną, poprosić Pana o asystowanie mi podczas tego balu i dbaniu o moją ochronę, a także doradzanie mi w sprawach delikatnych. Prawie politycznych, że tak to ujmę.

[Tsukune]

12/15

Mój rozmówca otrzymał swój zamówiony towar i jeden z zestawów podsunął mi. Kiwnąłem głową na pytanie związane z balem
-Ano tylko za dobry w balach nie jestem dodałem z wrednym uśmieszkiem by wyglądało to po prostu jak przyjacielska rozmowa ale raczej i tak nie potrzebnie skoro poza nami i kelnerkami nie było tu nikogo. Gdy słuchałem słów mojego towarzysza stłumiłem lekki śmiech na początku jego wypowiedzi. Nie był to śmiech pogardy czy coś. Od tak lekkiego zaskoczenia? Cóż na pewno nie było to do odebrania w złym świetle przynajmniej moim zdaniem.
-Przekupstwo co? zacząłem z lekkim rozbawieniem -Dobry pomysł lecz nie tędy droga. Chociaż dzięki winu jest to nie najgłupszy pomysł dodałem unosząc kącik ust z wrednym uśmieszkiem
-Czemu zawsze wszystko głównie musi kręcić się o pieniądze? Nie mogłoby dla odmiany być to związane z tym iż przykładowo zacząłem zadając pytanie na które mój przeciwnik nie musiał odpowiadać po czym po pytanku i kolejnych słowach przerwałem na chwilkę -Że jest tak olśniewająco piękna iż każdy kto ją spotka może zakochać się od pierwszego tylko spojrzenia na nią i z tego powodu musi my dwaj musimy ją ochraniać bo akurat co dziwne na nas jej urok nie działa gdyż okaże się iż jest Pan jej przyjacielem z dzieciństwa i kocha ją pan nie za jej piękno zewnętrzne ale za całokształt. A ja już swoją miłość straciłem jako dzieciak i bla bla bla mówiąc to dla zabawy przejechałem lekko rękami w powietrzu tworząc coś na rodzaj rozsuwania sceny lub kotary.
-No ale dość tych bajek. Chociaż przyzna Pan iż to byłoby interesujące hm? zapytałem i po otrzymaniu odpowiedzi ciągnąłem dalej swoją wypowiedź jak zapewne zazwyczaj bez wielkiego składu i sensu.
-Na pewno mówi pan o córce jakiegoś szlachcica a nie przykładowo samego króla? Bo z Pańskiej wypowiedzi i tych strategiach, możliwych sojuszach itp wychodzi prawie plan wojenny dodałem i lekko machnąłem dłonią jakby zbywając tą swoją wypowiedź aby wiedział iż to tylko moje odczucie i nie jest ono ważne
-Polityka ze mnie nigdy nie było i raczej nie będzie. Chociaż podczas wędrownego grania z rodzinką powiedzmy że co nieco liznąłem i trochę się dowiedziałem. Jednak jeżeli chodziłoby o jakie kolwiek porady powiem tyle że mogę powiedzieć co ja sądzę bądź jakby to widziała osoba nie związana z całym tym przerwałem jakbym szukał dobrego słowa-Bajzlem bo inaczej tego nie powiem. Nie była związana. Jeżeli takie doradzanie o ile można to w ogóle tak nazwać się przyda to mogę się zgodzić stwierdziłem
-A że to będzie wystawny bal to zapewne będzie wiele rodzajów wina do spróbowania. To też jest dodatkowym atutem aby to przyjąć dodałem z wyczuwalnym żartem -A jeżeli wszystko by się udało i powiodło to byłaby możliwość dostania też jakiejś butelki wina? to pytanie zadałem od tak i takim głosem by mój towarzysz wiedział że to nie jest nic ważnego tylko pytanie z "ciekawości" czy jakoś tak by to można było nazwać.
-Ech bale są ciężkie. Zwłaszcza ubrania. Nigdy nie lubiłem zbytnio eleganckich strojów bo czuję się w nich sztywno
dodałem od tak chociaż raczej mój struj można byłoby nazwać chyba nawet dość eleganckim ale ja się tam nie znam

[Reigen]

Opryszkowie byli martwi, a nie zdrowi, i tak powinno pozostać. Odbierając komuś życie sami skazywali się na śmierć. Oczywiście zasada ta dotyczyła także Kohaku, jednak on był na to gotowy. Jeśli ma zginąć za to, że morduje morderców i ktoś uważa to za niesprawiedliwe, to niech wystąpi z szeregu i postara się go położyć do grobu. Droga wolna. W każdym razie, nie wydawało się, żeby tymi ludźmi mieli być zakapturzeni jegomościowie. Swoją drogą, Kohaku nie miał pojęcia kim jest ta grupka, ale mógł jedynie strzelać, że jest to jakiś wioskowy oddział, który dba o bezpieczeństwo osady wtedy, gdy zwykłe jednostki zawiodą. Ich wyszkolenie było niesamowite i sprawiało, że młodzieniec czuł jeszcze większą potrzebę treningu, niż do tej pory. Jeśli na tym świecie chodzą ludzie tak potężni, to będzie musiał przykładać się dwa razy, a nawet osiem razy bardziej, żeby ich dogonić.
Kohaku zadziwiło to z jaką łatwością mu zaufano. Rozumiał, że pomógł załatwić morderców, ale przecież był tutaj całkowicie nowy i nie było pewności, że dostarczy list, ani tym bardziej nie było pewne, że odda go bez czytania jego zawartości. Kapitan miał być może oko do ludzi, a być może liczył zwyczajnie na szczęście, bo Kohaku nie był z tych, którzy cokolwiek z powyższego by zrobili. Zmoknięty młodzieniec udał się więc do karczmy z listem pod pazuchą, żeby nie zmókł, i właśnie wchodził już do środka. Shinobi nie czekał jednak na to, aż podejdzie do niego właściciel.
- Halo, poszukuję właściciela. Potrzebuję strawy i mam też drobną przesyłkę. - powiedział od samego wejścia, siadając przy stoliku znajdującym się przy jakimś ognisku albo po prostu w najcieplejszym kącie karczmy. Musiał się rozgrzać, musiał załatwić sprawę kapitana i przede wszystkim musiał spróbować tutejszej kuchni. Pewnie będą mieli inne smakołyki, niż w górach.

Nami się nie przejmujcie. Nasze misje dzieją się w innym przedziale czasowym, więc nawet na siebie nie wpadniemy.

[Uchiha Matsu]

13/15 Deszcz nie ustawał, wszyscy zniknęli i Kohaku szybko ruszył w stronę swojego celu. Był cały przemoczony i piekielnie głodny. Nagle przed jego oczami ukazała się ciepła karczma. Biła z daleka światłem i zapachami potraw i trunków. Młody shinobi nie wahając się szybko wkroczył do środka i zawołał, że chce widzieć się z właścicielem. - To ja- odezwał się mężczyzna, który miał co najmniej dwa i pół metra wysokości i półtora szerokości. Podszedł szybkim krokiem i zapytał:-O co chodzi, co tam masz za przesyłkę. Może zostaniesz też na pyszne jedzenie?- Patrzył na Ciebie dość przyjaznym, ale mimo to poważnym wzrokiem czekając na wyjaśnienia. Goście zdawali się w ogóle Was nie zauważać wspólnie zajadając i śmiejąc się. Nie wszystkim oczywiście dopisywały humory, niektórzy raczyli się samotnie, a jeszcze inni zajmowali już pozycje embrionalne pod stołem, a ich znajomi robili na nich przeróżne żarty.