Szlak transportowy

[Kakita Asagi]

Misja rangi B dla Seinaru
"Rzecz o honorze"
Post 19/?

W drodze...


Słysząc nazwę herbaty karczmarz zrobił szerokie oczy, po czym podrapał się po głowię ewidentnie próbując sobie przypomnieć, jakie to oni herbaty mają. Nie kazał jednak naszemu bohaterowi zdecydowanie długo czekać, bowiem to byłoby wysoce nieprofesjonalne i odpowiedział.
- Tak, tak mamy... - co generalnie oznaczało "będzie pan zadowolony" po czym kiedy nasz bohater zapytał o możliwość skonsumowania swojego własnego posiłku szybko dodał - Jak sobie tylko szanowny pan życzy. - pewnikiem było to podyktowane faktem, że nie był do końca pewien, jakie to herbaty mają, a po części faktem zacnego uzbrojenia, jakie przy sobie Seinaru posiadał - nigdy nie wiadomo, czego się po takim nieznajomym spodziewać, czasy niepewne, ludzie swoich przełożonych zdradzają, może nawet mordują...
- Podejrzewam, że tak. Podziękowali za informację i "tak" sobie pokazali głową, o! Te ładny tak zrobił to tych dwóch pozostałych, a oni mu odkiwnęli. - zademonstrował karczmarz ów tajemniczy porozumiewawczy gest głową, wyglądał przy tym wysoce niepoważnie i trudno orzec, czy już sobie rzeczywistości nie dopisywał, bo wszak wielu ludzi się tutaj kręci i nie sposób wszystkich spamiętać. Co się natomiast tyczy ich rozmów w kuluarach, to istotnie, czujność Seinaru podyktowana doświadczeniem (a może paranoją) mogła być uzasadniona i tkacz tej opowieści zdecydowanie ją pochwala - prawdziwy wojownik jest zawsze przygotowany i czujny, każdy który postępuje inaczej, szybko ląduje na cmentarzy albo w jakimś przydrożnym rowie. Tym razem jednak nie wydarzyło się nic, czego mógł się obawiać nasz bohater, ani bowiem karczmarz nie dobył miecza, ani też nie wyglądał na szczególnie tym faktem zmartwionego, powiedział natomiast coś ciekawego.
- To generalnie nic. Tylko już jeden rano o nich pytał, niby ubrany był jakoś ubogo, ale ja swoje wiem - włosy czyste, ręce co nigdy nie pracowały w polu, chociaż niewątpliwie nosiły miecz. Miał takie dziwne, moco zielone oczy. - zakończył po czym wskazał Seinaru jego miejsce i udał się do kuchni, krzycząc coś o tym, by mu przygotowali odpowiednią herbatę...
Nasz bohater mógł usiąść i pomyśleć... a myśląc i pałaszując jedzonko w oczekiwaniu na herbatę (która w końcu do niego trafi), mógł sobie przypomnieć, że właśnie Watanabe miał mocno zielone oczy, przypadek? Tak czy inaczej, jedzonko jakie miał przygotowane było całkiem zacne i zjadając sobie kuleczki ryżowe mógł się rozkoszować ich smakiem oraz dodatkami. Szczególnie jednym - między jego zębami (a może jeszcze nie), przewinęło się coś co zdecydowanie do jedzenia się nie nadawało - w zasadzie, był to kawałek papieru, taki mocno zwinięty i misternie poskładany. Po jego wydobyciu (z ryżu lub z ust) Seinaru mógł stwierdzić, że jest na nim napis krótkie "światło pokazuje prawdę". Czyżby to była jakaś wróżba, a może koan nad którego znaczeniem należy się wyraźniej zastanowić? Tak czy inaczej, ktoś się postarał, by nasz bohater takowe zawiniątko otrzymał, nawet nie ucierpiało za specjalnie "ukryte" w ryżu (a w zasadzie to w nori). Co zrobi nasz bohater?

[Seinaru]

Dowiedział się nawet więcej, niż się spodziewał przekraczając próg karczmy. Szczęściem było trafić nie tylko na kogoś, kto jest wystarczająco rozmowny aby móc go wypytać, ale również kogoś kto wie coś naprawdę przydatnego i pomocnego. Do Seinaru los ewidentnie się uśmiechnął i podczas drugiego śniadania uzyskał on garść naprawdę interesujących informacji. Wyglądało bowiem na to, że obrany kierunek jest dobry, a teraz znał nawet miejsce, do którego mógłby się udać aby pchnąć śledztwo do przodu. Herbatkę podano idealnie w porę, akurat kończył pierwszą ryżową kuleczkę i wypadałoby nieco zwilżyć usta, aby nie zapchać się ryżem z drugiej. Rzeczywiście, to że ktoś rano wypytywał już o Serizawę wydawało się dość dziwne. Znak charakterystyczny w postaci zielonych oczu udało mu się skojarzyć z Watanabe, jednak w tym momencie niewiele mógł z tym zrobić. Dobrze było o tym wiedzieć, ale w planie wędrówki niczego to jeszcze nie zmieniało. Tym bardziej, że niejeden na świecie ma zielone oczy. Ale dobrze, skoro już samo wepchnęło mu się to przed nos, doprecyzujmy szczegóły.
- Raczej nie młodzieniaszek, co? Ten z zielonymi oczami? - Zagadnął jeszcze Seinaru i podał w razie potrzeby okrojony rysopis Watanabe*, aby upewnić się kto jeszcze jest w tej grze. Jeśli to on, to istotnie zagadką będzie zrozumienie jego udziału w całym tym buncie, a już na pewno prędzej czy później przyjdzie im się spotkać jeszcze raz podczas poszukiwania Serizawy.
I wtedy ugryzł. Pomiędzy językiem i zębami wyczuł nieprzeżuwalny kawał czegoś, co po chwili z obrzydzeniem wyjął z buzi i przyjrzał się temu dokładnie.
- Hhhh... przeklęte zabobony... - Mruknął sam do siebie po przeczytaniu wróżby, po czym zgniótł ją i odłożył na stół jak zwykłego śmiecia. Nie poświęcił napisowi ani chwili dłuższej refleksji, ponieważ uznał to za zwykłą, losowo dobraną mądrość w "ryżowej kulce z wróżbą". Na pewno nie doszukiwał się w tym wiadomości zaadresowanej konkretnie do jego osoby.
- A niech mi pan powie... - Zagadnął jeszcze raz karczmarza, gdy zaczynał jeść trzecią ryżową kulkę. - ...bo ten bunt w rodzie Otori, o którym Pan wspomniał, to o co tam właściwie poszło? Ten ich przywódca był aż taki zły? - Kei znał już historię z perspektywy jednej strony konfliktu - tej poszkodowanej. Interesowało go jednak tło całej sytuacji i to, w jaki sposób widziano tą rodzinę z boku. Sam nigdy wcześniej o niej nie słyszał więc nie miał wyrobionej żadnej opinii, dlatego wolał poznać jeszcze inny punkt widzenia, aby gdy przyjdzie co do czego, nie dać się nikomu zmanipulować.

* opis Watanabe nie był chyba nigdzie dotychczas podawany, no ale Seinaru go widział to chyba wie jak wygląda i jest w stanie go opisać.

[Kakita Asagi]

Misja rangi B dla Seinaru
"Rzecz o honorze"
Post 21/?

W drodze...

Na pytanie odnośnie wyglądu zielonookiego mężczyzny karczmarz bez zbędnej zwłoki odpowiedział, że młodzikiem to tamten pytający zdecydowanie nie był. Pozwolił sobie nawet na skrócony opis wyglądu, a ten pasował do Watanabe - nieco pociągła twarz, delikatne brwi, włosy z charakterystyczną dla samurajów z wyższych sfer fryzurą składająca się z dokładnie wygolonej centralnej części głowy i eleganckim kokiem. Czy więc jego "znajomy" zdecydował się na własną rękę rozpocząć poszukiwania zbiega, a może chodziło o coś więcej? Na razie nie było sensu snuć domysłów i po prostu zbierając kolejne informacje tworzyć wyraźniejszy obraz sytuacji...
Karteczka, która o mało nie udławiła naszego bohatera trafiła na stół jak zwyczajny śmieć - w zasadzie jakby się temu zastanowić, to nie trudno się dziwić takiemu potraktowaniu niecodziennego "składnika" względnie prostej potrawy. Miast więc przywiązywać uwagę znalezisku, samuraj zdecydował się raz jeszcze sprawdzić swoje szczęście i nieco za język pociągnąć karczmarza. Tamten zapytany rozejrzał się nieco po swojej gospodzie, było w niej istotnie niewiele osób, z resztą, to co miał do powiedzenia raczej nie należało do tajemnic, ale tak czy siak, przysiadł sobie na przeciwko Seinaru i nieco konspiracyjnym tonem zaczął mówić.
- Widzi szanowny pan, to zależy który... - tutaj znów konspiracyjna pauza, po której kontynuował. - Proszę mnie tylko źle nie zrozumieć i co złego, to nie ja, prawda? No to tak, obecnie na czele rodu stanął Otori Shichiro, w miejsce swojego starszego brata, Otori Kambei'a. Otori Kambei znany był z dosyć surowego traktowanie podwładnych i rodziny, ale był sprawiedliwy. Podobno, dość krótką ręką trzymał właśnie swojego brata. - mała przerwa na oddech, po której kolejne ciekawostki.
- Otori Shichiro generalnie nigdy niczym wielkim nie zasłynął, a na pewno nie w pozytywnym znaczeniu, miał trochę za dużą skłonność do alkoholu i kobiet, podobno nawet miał jakieś dziecko na boku. Nie byłby to problem, gdyby nie zażądał, by ów niewiastę na ich dwór sprowadzić, a dziecko uznać. Nie trudno się domyślić, że zarówno Kambei-sama jak i rodzina żony Shichiro-sama zadowolona nie była. Podobno, by uniknąć skandalu, kobieta z dzieckiem została wysłana gdzieś daleko na północ, może do Shigashi aż, albo nawet skrycie zabita? - tutaj karczmarz rozejrzał się ukradkiem na boki, jeden z podróżnych skierował się na górę, najpewniej do swojej kwatery, pozostałych dwóch uregulowało rachunek, który odebrała jedna z pracownic gospody i udali się w drogę, więc w zasadzie Seinaru i jego rozmówca zostali na dole sami.
- No, ale to stare dzieje i też sporo w tym pewnie plotek, jakby co, to ja tylko powtarzam co wiem. W każdym razie, Kambei-sama był surowy, ale na moje dobrze dbał o interesy rodu. Podobno nawet planował wydać swoją córkę za kogoś z rodu Doji, a co do buntu, to trudno orzec o co poszło. Podobno zmiana władzy nie spodobała się głównemu dowódcy straży, panu Serizawa. W zasadzie, to nawet nie rozumiem, o co mu mogło pójść, stanowisko miał dobre, nawet jakby obalił pana Shichiro, to co by z tego miał? Na czele Otori i tak stanęłaby córka Kambei'a, bo starsza od syna Shichiro-sama, więc ją też by zabił? I co dalej, seppuku? Może po prostu zwariował po śmierci władcy i pociągnął za sobą ludzi? - zakończył otwartym pytaniem gospodarz, który wydawał się istotnie nie mieć pomysłu, co ta szlachta w ogóle odstawia...

[Seinaru]

To czego się dowiedział można było uznać wyłącznie za plotki i historię ludu. Właściwie to Seinaru sam nie do końca wiedział czego się spodziewał i dlaczego dziwi się, że karczmarz nie wyłuszczył mu całego drzewa genealogicznego Otori jednym tchem. Cóż, dla kogoś kto z tym rejonem na co dzień i tak ma niewiele wspólnego, ogólny zarys sytuacji pomógł samurajowi odnaleźć się w skomplikowanych koligacjach rodzinnych i zasadach dziedziczenia prawa do bycia głową szlacheckiego rodu.
- Czyli po prostu Shichiro zabił Kambeia żeby przehulać rodzinny majątek, a jak Serizawa odkrył jakoś prawdę to próbował ratować honor rodu przez szacunek do zmarłego Pana, ale został uznany za zdrajcę i buntownika. Taaaak... to ma sens. Tylko że Kambei miał miał alkohol i kobiety również i bez tego. Tylko dołożyłby sobie obowiązków... - Streścił w odpowiedzi karczmarzowi najbardziej szatańską intrygę, jaka pojawiła mu się w głowie, a na końcu sam się nad nią zadumał. Do pełni obrazu brakowało mu tylko skręta z bagiennym zielem, co pasowałoby do tej rozkminy. Niemniej jednak, aby karczmarz lepiej mógł zrozumieć scenariusz wymyślony przez Keia, ten w czasie mówienia rozrysował go nawet palcem na stole.
Kulki ryżowe w końcu się skończyły, herbata została wypita, a siły nabrane. Można było ruszać dalej. Seinaru dźwignął się na krześle ze stęknięciem i jęknięciem. Tak dobrze mu się tutaj jadło, piło i rozmawiało, że w ogóle nie miał ochoty wracać na szlak. No ale cóż, jak nie zabije Serizawy to nie będzie miał czym płacić za wyśmienite herbaty sencha.
- Dziękuję za wszystko. Będę polecał ten lokal znajomym. - Powiedział płacąc za herbatę i nawet w geście sympatii uścisnął mężczyźnie dłoń.
- A jakby mógł Pan tak jeszcze... pokazać mi w którą stronę ta wioska z felczerem? Nie tym z Ryuzaku, tylko ta przy granicy. - Poprosił jeszcze o ostatnią przysługę i miał nadzieję, że karczmarz pokieruje go we właściwym kierunku. Czas drugiego śniadania dobiegł końca, nadszedł natomiast czas nudnego pokonywania kolejnych kilometrów.

[Kakita Asagi]

Misja rangi B dla Seinaru
"Rzecz o honorze"
Post 23/?

W drodze...


Karczmarz dosyć dokładnie wyłożył aktualną sytuację jaka działa się w domu Otori, chociaż jak słusznie zauważył nasz bohater, były to głównie plotki, ale czemu się dziwić? Interesami szlachty było odpowiednio dawkować informacje i pilnować, by niektóre z nich w ogóle nie wyszły na światło dzienne, podobnie, jak przez umiejętną dezinformacje wprowadzać zamieszanie. Czy więc istotnie żyła jakaś niewiasta, która to pałając się "zawodem pokrewnym miłości" zaszła w ciąże w bratem ówczesnego lidera rodu? Cóż, wcale nie było to takie niemożliwe - głównym celem wszelakich gejsz jak i oiran było znaleźć sobie bogatego sponsora, który na "starość" zapewni byt. Urodzenie dziecka jakiemuś szlachcicowi idealnie się w tą ideę wpisywało, a uznanie takowego przychówku było równe cudowi (i równie pożądane). Z drugiej strony, posiadanie takiej ulubionej konkubiny wcale nie było źle widziane, w świecie, gdzie małżeństwo jest politycznym sojuszem, a nie przejawem miłości nikogo nie dziwiło, ale było parę zasad, których łamać nie należało - jedną z nich, było właśnie takie uznanie dziecka - była to potwarz dla rodziców aktualnej żony danego jegomościa i mogło ów sojusz zburzyć...
No, ale tyle jeśli chodzi o kulturę i zwyczaje wyższych sfer. Jak zauważyliśmy, wszystko to mogło być jedynie w sferze domysłów i plotek, rozpuszczanych mniej lub bardziej świadomie, ale kiedy Seinaru zdecydował się na postawienie swojej śmiałej tezy, karczmarz aż podskoczył i to nie dla tego, że trochę imiona zamieszanych w tą historię aktorów pomieszał.
- Szanowny Pan tak nie mówi! Ja tego nie powiedziałem! - jego lęk był ja najbardziej uzasadniony, o ile bowiem Seinaru nie musiał aż tak bardzo uważać na to co mówi nie musiał (odpowiedni protektorzy i chwała stały za jego plecami), o tyle prowadzący prostą karczmę mężczyzna musiał już zdecydowanie ważyć słowa, zwłaszcza, że jak nie trudno się domyślić, miał opinię gaduły, a rozpuszczanie plotki o bratobójstwie w rodzinie szlacheckiej to błyskawiczne proszenie się o ścięcie. Trzeba jednak szczerze przyznać, że wcale takie niemożliwe wyjaśnienie sytuacji zaproponowane przez samuraja nie było.
- Pan Otori Shichiro-sama na pewno dobrze sobie poradzi prowadząc ród w tym trudnym czasie. - dodał jeszcze, a otwartą kwestią niech pozostanie, czy to dla zachowania zdrowia, czy rzeczywiście tak myślał...
No cóż, miło się gawędziło, ale pora ruszać w drogę. Nasz samuraj wywiedział się w zasadzie więcej, niż prawdopodobnie przewidywał, ale i tak jak słusznie zauważył - jak nie wykona zadania, to niczego nie zarobi, a przecież występuje jako oficjalny przedstawiciel Klepsydry którą to przedstawił jako grupę elitarnych i nad wyraz skutecznych najemników - pod tym względem to jego chwała oraz założyciela organizacji mogły zostać poddane w wątpliwość w sytuacji porażki. Czy zatem wolność, jaką do tej pory cieszył się Seinaru zaczynała się coraz bardziej kurczyć? W zasadzie, to nawet nie trochę, ale bardzo.
- Musi pan kierować się na południe głównym szlakiem, a potem nieco zboczyć w jedną z odnóg, pozna ją pan po drewnianym mostku, pod którym będzie płynęła taka rzeczka z krystaliczną wodą i w tle taka samotna góra będzie... Tam będzie też znak głównego szlaku, a sama osada skierowana w lewo będzie, o. Mała to osada, dosyć biedna i chyba nazwy nie ma, ja na nią mówię Nakamura, w zasadzie to, że felczera mają to dziwna sprawa. No nic, powodzenia i za dobre słowo dziękuję! - odpowiedział naszemu bohaterowi karczmarz, po czym wyprawił go na szlak, chociaż widać było, że dosyć problematycznym było mu wskazać odpowiednią drogę, dlaczego? Tego dowiemy się moment...

Główny szlach to sympatyczna i względnie bezpieczna trasa - częste patrole, dużo kupców, generalnie, zbójców się tutaj nie trzeba obawiać, poza tym, kto zdrowy na umyśle spróbowałby się rzucić na uzbrojonego po zęby samuraja przypominającego wóz pancerny? Jak więc łatwo się domyślić, podróż traktem nie była trudna, tylko... jaki natchniony kartograf wpadł na pomysł, że osada do której nasz bohater się udaje jest kilka kilometrów od stolicy? Może to kwestia tłumaczenia kolejnych map i błędów edytorskich, bowiem do granicy z Midori i Kaigan nie jest kilka, a kilkadziesiąt kilometrów - to nie jest malutki spacer. By trafić do tego "kotła" trzeba się nieco nachodzić, albo złapać jakąś podwózkę - pewne było jedno iść należy stale wzdłuż głównego szlaku i czekać na mostek z górą w tle - głupie to, ale chyba nikt naszego samuraja w maliny nie wpuścił, prawda?
Seinaru miał zarówno kondycję jak i motywację, by zadanie wykonać, tak więc kroczył dzielnie przed siebie. Pytanie, jak szybko zaczął wątpić w prawidłowość kierunku w jakim go posłano? Podobnie bowiem jak on szedł na południe, słońce wędrowało ze wschodu na zachód, minęło naszego bohatera w zenicie, potem zaczęło już tylko coraz niżej się opuszczać. Sam Seinaru minął parę porządnych kamienych mostów, ale rzeki, jakie je przecinały to były porządne cieki, nawet jeden nadawał się do delikatnej, ale jednak żeglugi. Żaden też nie miał w tle pojedynczej góry i prowadzącej przez las ścieżki w jej cieniu, a gdyby nasz bohater chciał się upewnić, czy dobrze idzie, to obecni pod mostami wędkarze (miast trolli), mogli go zapewnić, że idzie dobrze, pytanie tylko - "po co? panie tam nic nie ma". W końcu, już późnym popołudniem nasz bohater natrafił na konstrukcję, która niewątpliwie była drewnianym mostkiem, w tle biegła jakaś boczna droga, był drogowskaz wskazujący rozwidlenie na Kaigan i Midori oraz właśnie wspomnianą boczną drogę, która w cieniu samotnej góry była. Góra widoczna była już z daleka, samotny, wysoki szczyt, najpewniej pochodzenia wulkanicznego zdradzający burzliwość poprzednich epok geologicznych. Co więc należy zrobić? Skręcić w ścieżkę i wtedy człowiek rozumie, gdzie poprzedni kartografowie popełnili błąd - te kilka kilometrów, to nie od stolicy, a od szlaku na stolicę - niby niewielka różnica słowna, ale jak w dystansie! Nasz bohater musiał jeszcze przejść przez las i gdy z niego wyjdzie jego oczom ukazała się niewielka osada - wypisz wymaluj dziura po środku niczego, kilka budynków na krzyż, może ze 100 mieszkańców będzie...

/
Seinaru ZT przechodzimy TUTAJ

[Mujin]

Misja rangi B
45/x Po walce można było się spodziewać, że Rika nie miała już ani siły ani ochoty na kolaboracje i ugodowe podejście do sprawy. Jednak nie, nadal chciała wszystko rozwiązać polubownie. To znaczy, nie żeby próbowała od razu. Ale kiedy najgroźniejszy element był już pokonany, to nie było potrzeby generować więcej złości i cierpienia. Albo dziewczynka działała instynktownie i za jej metodyką nie stała jakaś głębsza logika ani sens. Zranieni, w każdym razie, chętnie przystali na te warunki.
- ...jasne. Jasne, n-nie zrobię nic. - odpowiedział jeden z nich, ten którego wybrała Rika. Reszta potulnie, niczym pieski, pokiwali głowami. Dobrze wiedzieć, że nawet dziecko jest w stanie postawić dorosłych w sytuacji podbramkowej i wzbudzić respekt. W końcu udało się jej pokonać całkiem silnego ninja i prawdopodobnie ich przełożonego. Czy w ich kondycji mogliby jakkolwiek protestować? Dla nich sprawa była prosta - mogli dostać w pysk za nieposłuszeństwo i musieli się z tym liczyć. Dziewczę nie miało żadnych problemów z przepytaniem tego jednego wybranego. Pierwsze pytanie.
- Nie wiemy. Dostaliśmy polecenie żeby je przenieść i pilnować, nic więcej. - usłyszała Rika. Cóż, ciężko było oczekiwać czegokolwiek więcej po tak prostym pytaniu. Ale pojawił się ważny szczegół - sami niewiele wiedzieli. Drugie natomiast było lepsze i mężczyzna mógł dać popis swojej wiedzy - Nie wiem nic o rodzinie. Naszym klientem był ten tutaj. Prosił o zachowanie dyskrecji i nazywanie go "Hoshi". Naszym zadaniem miał być transport tych kilku pakunków z Kōtei do Ryuzaku i pilnowanie ich przez kilka godzin. I tyle. Mieliśmy mu pomóc i nie zadawać pytań. Sporo zapłacił, więc się zgodziliśmy. - pozostali ponownie kiwali głowami. Więc nie wiedzieli o żadnej rodzinie? Wynajęci tylko do tej roboty? Miało sens, na wypadek złapania mieliby niską wartość jako zakładnicy i źródła informacji. I niestety takiej nie mieli. Dziewczę przywołało żelazną dziewicę, schowało w niej zakładników i szybko opuściła lokal. Pozostawieni samym sobie chłopi nie wiedzieli nawet, co na to wszystko powiedzieć. Poza wymruczanymi pod nosami seriami przekleństw. Pełnych strachu i podziwu jednocześnie.
Mężczyzna już tak czekał. Zdenerwowany, niecierpliwy. Ale i dziwnie spokojny. Zerkał co chwila wokoło, czy może ktoś się na niego nie gapi, ktoś nie chce do niego podejść z ślepego punktu. Te oczy to zdecydowanie były oczy doświadczonego człowieka. Który niejedno gówno w swoim życiu widział. Ale na widok dziewczyny, jego twarz przybrała nieco łagodniejszy wyraz. Nie czekał aż sama podejdzie, skrócił dystans do połowy jak tylko ją zobaczył. Chciał coś powiedzieć, ale dziewczyna go ubiegła.
- Pewnie, czekają już. Czekaj, gdzie ich masz? - zapytał mężczyzna pośpiesznie, odpowiadając na pośpiech dziewczyny. Kilka koni faktycznie już czekało, ale nie dwa. Dodatkowe pewnie były dla członków jego rodziny. Spryciarz przygotował się już zawczasu, ale niestety dla niego pieniążki zainwestowane w konie pójdą na marne. I wyjechali. Pośpiesznie i tak jak chciała Rika. Zdecydowanie mężczyzna jej ufał, inaczej żądałby odpowiedzi. Informacji. Czegokolwiek. A tak to wyjechał razem z nią. Jakby nie było to ze sobą współpracowali, na równych warunkach i jako tymczasowi towarzysze. Kiedy jechali, co chwila zerkał na nią i na drogę, naprzemiennie. Widocznie czekał na odpowiedź. Na cokolwiek. Co się stało?

[Rika Kari Matsubari]

Przesłuchanie przebiegło sprawnie, tak jak podejrzewała. Robiła to niepierwszy raz i za każdym razem sprawiało jej to przyjemność. Każdy lubi mieć namiastkę władzy. Z trudem powstrzymała się przed zadaniem jakiegoś absurdalnego pytania. No ale dobrze. Teraz, gdy wysłuchała już wybranego mężczyzny miała przynajmniej pewność, że wie wszystko czego mogła się dowiedzieć.
Niestety „rodzina” zachowała odpowiednią ostrożność i nie uda się dojść do nich tak łatwo. Nie to było jednak jej głównym celem. Chciała uratować, czy raczej mając na uwadze ich obecną materialność, odzyskać swoich nowych przyjaciół i rodzinę Ichi’ego. Zaczęła łączyć wszystko w całość. Świadkowie, za których wskazówkami wyruszyli do Sogen widzieli czarnopłaszczowców trzymających coś, co niemal na pewno było trzymanymi w żelaznej dziewicy zwojoludźmi. To coś miało być przez kilka godzin pilnowane przez nich i tego bydlaka. Co miało stać się później? Nieważne. Kilka godzin – pomyślała. W każdej chwili owe kilka godzin może się skończyć. Należy się śpieszyć. Nie miała potrzeby pożegnania się z nimi. Wyszła z budynku i nie oglądając się za wiele poszła na miejsce spotkania.
Tam czekał już zniecierpliwiony Ichi. Muszą uciekać. Koniki były gotowe. I wtedy padło to szalenie niewygodne pytanie. Gdzie oni właściwie są?
-Zostali uwięzieni, a ja nie potrafię uporać się z pieczęcią… Mam ich ze sobą. – uspokoiła szybko. Poklepując wymownie swoją torebkę. Nic to, że wcale nie tam się znajdowali. - Musimy wrócić do Ryuzaku, a władze znajdą kogoś, kto nam pomoże. – w taki skrótowy sposób chciała ominąć zbędne dyskusje. W rzeczywistości byli uwięzieni pieczęcią i pożarci przez sześciometrowego misia Badibiego, ale chyba nie powinna była tego mówić. Wielka, wielka matrioszka.
-Musimy uciekać, zanim inni się zorientują. Gdy przekroczymy granicę, będziemy bezpieczni. Chodźmy szybko na koniki!

[Mujin]

Rika Kari Matsubari - z/t LINK

[Natsume Yuki]

Cóż. Dalsze spieranie się z tą kobietą byłoby zupełnie bezproduktywne. Chociaż próbowała przekazać wszystkie potrzebne mu informacje do wykonania zadania, musiała to cały czas też wyrażać za pomocą podtekstów, dopowiedzeń i docinków - oraz nie potrafiła też po prostu się uciszyć na tyle, by pozwolić komuś innemu mieć ostatnie słowo. Tacy pyskacze byli najbardziej irytującym sortem ludzi - nie dało się z nimi wejść w normalną konwersację, po której nie cierpiałoby się na spory ból głowy. No ale cóż, dalsze narzekanie nie miało sensu - teraz była jego zleceniodawczynią, i krew wszystkich ludzi których zabije w drodze po głowę Rzeźnika będzie plamiła jej dłonie, nie jego. No, i zarazem oznaczało to tyle, że teraz powinien po prostu skupić się na zadaniu, a nie rozmyślać nad tym "co mógł jeszcze powiedzieć" w ich "uroczej" pseudokłótni.
Wrócił więc do swojego pokoju, gdzie dokładnie się upewnił, że zamknął wszystkie możliwe zamki do drzwi, oraz przysłonił okna okiennicami. Kiedy zaś zapanowała absolutna ciemność, spokojnie zdjął z siebie całe wyposażenie jakie miał - pancerz, wszystkie bronie, karwasze, no i rzecz jasna - strój z maską. Przeciągnął się i poruszał barkami, aby rozruszać trochę mięśnie, i przy okazji upewnić się że nie ma żadnych skurczy czy innych oznak zmęczenia po długiej podróży na pokładzie Morrigan. Skorzystał z odrobiny wody, by się wstępnie obmyć (dokładniejszą toaletę będzie musiał odłożyć na poranek, gdy znajdzie jakąś łaźnię czy inne jezioro), po czym położył się do łózka - rzecz jasna, układając jeden z karambitów z torby pod poduszką. Przezorny zawsze ubezpieczony.
Następnego dnia, gdy już się ocknął i ponownie ubrał, otworzył drzwi - by zobaczyć niewielkie śniadanie. Wziął je do wnętrza pokoju, zgodnie z przyzwyczajeniem - powąchał w poszukiwaniu podejrzanych woni, po czym - jeśli wszystko było w porządku (a przypuszczał że było), zajął się jedzeniem. Było całkiem niezłe, a odrobina soku z yuzu była miłym dodatkiem do posiłku. Gdy już skończył jeść, udał się do wyjścia, uprzednio oddając klucz.
No dobra, to teraz tylko zahaczyć o jakieś miejsce by się obmyć, a później?
Powrót na szlak. W kierunku Shigashi no Kibu.
Ha, odczuwał teraz lekką nostalgię. Już od dawna nie miał okazji podróżować.
Kiedy tylko opuścił okolice Ryuzaku no Taki, wysunął ukryte ostrze z nadgarstka, rozciął sobie palec i złożył sekwencję pięciu pieczęci. Dotknął ziemi, a w miejscu aktywacji techniki pojawił się spory, biały tygrys - Hyohiro, jego długoletni kompan i pomocnik. Tygrys służył też jako znakomity wierzchowiec, dzięki któremu będzie w stanie dostać się do Shigashi znacznie szybciej. Oczywiście, planował omijać ludzkie osady tak długo, jak tylko to było możliwe - zatrzymywał się tylko na ewentualne noclegi, pozwalając też Hyohiro odpocząć na Hyogashimie.

z/t

Dokąd: Shigashi no Kibu
Czas podróży: (4 prowincje * 30 min)/2 (wierzchowiec) = 1h
Środek transportu: Hyohiro (summon C z umiejętnością Wierzchowiec)

  Ukryty tekst

[Yoshimitsu]

To co wydarzyło się w Ryuzaku i prawdopodobnie wydarzy się po powrocie do Sory pokaże ile Kaguya znaczy. Podjął złą decyzję, a sytuacja wyglądała tak jakby zdradził swojego podwładnego. Tylko on wiedział, że odpowiedzialny był za to cholerny duet. Eiji rzucił na odchodne coś o jakiejś wojnie i o tym, że chłopak zamordował członka jednej ze stron konfliktu. Te cholerne śmiecie od cienia prowadziły działania wojenne z kimś? Białowłosy szybko podjął decyzje, że uda się właśnie tam i wspomoże ich przeciwników.
Cała nienawiść trzymała go na nogach ale rana, której się nabawił i zmęczenie było zbyt duże. Musiał odpocząć i zrobić coś z przebitym bokiem. Sam nie znał się na tym ani trochę ale Bóg Wojny patrzy na niego przychylnie i zawsze podaje mu jakiegoś kupca jadącego w bliżej nieokreślonym celu. -Zabiorę się z Wami. Rzucił do jednego z nich, mężczyzna widząc opłakany stan chłopaka skinął głową tylko na wóz. Chłopak z czerwonymi kropkami na czole dość szybko zasnął, a kiedy obudził się był obwiązany bandażem i na granicy Ryuzaku z bardzo zalesioną krainą. Kupców nie było, a on już był w lepszym stanie i mimo, że osłabiony to mógł ruszyć dalej w poszukiwaniu zemsty.

Dokąd: Kaigan, Tutaj
Czas podróży: 30 min
Środek transportu: Pieszo

[Shikatsu]

Kapitan nie chce, by dalej przekazywano wieść o tym, że piracka szajka brata się z klanem Nara? To świetnie się składało, bo Nara dałaby sobie rękę uciąć, że i dowództwo jej rodu nie zamierzało zbytnio przechwalać się zawarciem tego typu zmowy z - jakby na to nie patrzeć - bandą przestępców. Lepiej, by do innych rodzin nie dotarły tego typu wiadomości.
- Opłaci się, kapitanie. Wszyscy na tym zyskamy - odparła, opierając splecione ramiona o burtę okrętu i obserwując, jak załoga zajmuje się porządkowaniem powstałego podczas morskiej batalii rozgardiaszu. Inoyu chyba uciekła już gdzieś pod pokład, by tam w samotności zregenerować utracone siły - Narze, co dość nietypowe, dziwnie brakowało teraz jej towarzystwa i kąśliwych uwag. Kolejne ciała trafiały do morza, uprzednio dokładnie ograbione przez piratów - Shi w milczeniu obserwowała, jak hieny cmentarne przeszukiwały zwłoki ich dowódcy, nie pozwalając sobie na odwrócenie wzroku aż do samego końca tego prowizorycznego pogrzebu. Z momentem zatopienia ciała westchnęła ciężko, przecierając zmęczoną i opuchniętą twarz dłonią, a potem podniosła się wreszcie, by dołączyć do albinoski.
Po drodze spotkała tę upiorną papugę.
- Durne ptaszydło. Paszoł. – Opędziła się od pierzastej gaduły niedbałym gestem ręki, wykrzywiając się. Nie da się ukryć, że piracka maskotka miał rację – do końca życia się nie wypłaci. Cholerna Inoyu, nie dość, że w każdej chwili mogła wedrzeć się w zakamarki jej pamięci, to jeszcze była świadkiem tego, co zaszło dzisiaj.
Sam ich powrót natomiast przebiegał całkiem sprawnie. Drogę ze statku do portu pokonali na łódce, tym razem nie napotykając na swojej trasie żadnych wrogich morskich frakcji. Na miejscu wymieniono uprzejmości z jednorękim - Shi po raz kolejny zapewniła o rychłym dotrzymaniu umowy ze strony wdzięcznego za wsparcie na morzach klanu - by wreszcie pożegnać się i odebrać wierne koniki, które cierpliwie wyczekiwały ich powrotu z jednej z tutejszych stajni.
Droga powrotna nie odbyła się już w tak przyjemnym nastroju, jak w kierunku Nishihary. Wcześniej towarzystwo animował Hiroya – tym dotkliwiej odczuć można było jego nieobecność. Sama Shikatsu nie była szczególnie rozmowna. Większość podróży nie odzywała się ani słowem, otwierając usta jedynie wtedy, gdy było to w tym momencie niezbędne. Namolne pytania Izo Nara zbyła wzruszeniem ramion – dowódca zginął w walce, co jeszcze chciał usłyszeć ten cholerny medyk? Każde z nich wiedziało, że może tak skończyć, ruszając na wojnę. Jedyne, czego chciała brunetka, to jak najszybciej uciąć temat.
Minęło kilka dni, nim dotarli do Yokukage. Shikatsu marzyła tylko o tym, by jak najszybciej wrócić do domu i odmoczyć się w gorącej wodzie, ale najpierw należało jednak załatwić wszystkie te formalności. Jako dziecko nigdy nie domyśliłaby się, że wojna niesie za sobą tyle papierkowej roboty.
- Nara Shikatsu, Yamanaka Inoyu, Toyama Izo. Jesteśmy z drużyny Sato Hiroyi. – Od razu przeszła do sedna sprawy. Im spokojniej wszystko wyłoży, tym mniej pytań będą jej potem zadawać. – Wróciliśmy właśnie z Nishihary, osady w Ryuuzaki no Taki. Chcemy złożyć raport z pertraktacji z piratami.
Pierwsza przejęła inicjatywę, przedstawiając podsumowanie tego, co wydarzyło się w kraju kupieckim oraz na jego wodach. Nie wdawała się w szczegóły, formułując raczej ogólnikowe zdania. Nic nie wyjaśniała, przybliżyła jedynie chronologię. Ot, poszukiwanie kontaktu w Nishiharze, uzyskanie hasła, zinfiltrowanie piratów, przedstawienie oferty, walka, zwycięstwo. Jeśli chcieli szczegółów, to powinni pytać kogoś z pozostałej dwójki, Nara już się nagadała.
- Nasi piraci też ponieśli spore straty podczas bitwy. Jako warunek dotrzymania umowy z ich strony kapitan zażądał dodatkowo, by nasza strona dostarczyła im najemników zaznajomionych z ninjutsu – dodała tylko, wsuwając dłonie w kieszenie kurtki w dość niechlujnej postawie. Głowa zaczynała ją już boleć od tego wszystkiego.

Dokąd: Midori
Czas podróży: 30 minut
Środek transportu: Konik misyjny czyli własne nogi

[Inoyū]

Osunęła się ciężko na jakąś skrzynię, która znajdowała się w jednym z pomieszczeń pod pokładem, wiedząc, że jej wymęczonemu ciału należy się teraz nieco delikatniejsze traktowanie. Podparła głowę o drewnianą belkę. Walczyła ze snem. Nie chciała tracić przytomności w tak niepewnym miejscu, przebywając w towarzystwie tak niepewnych ludzi; po tak szemranych jednostkach jak podrzędni piraci mogła spodziewać się dosłownie wszystkiego. Zlustrowała czujnym spojrzeniem przestrzeń przed sobą, usiłując sprawiać wrażenie absolutnie nietkniętej zakończoną przed momentem jatką. Powieki jednak z każdym momentem stawały się coraz cięższe, czujność powoli ją opuszczała, a razem z nią resztki przytomności, które tak zawzięcie próbowała zachować. Zasnęła. Nie doczekała się towarzystwa Shikatsu.
Ocknęła się dopiero w momencie, gdy musiała ruszyć się ze swojego miejsca i przenieść na szalupę, która miała zatrzymać się w dokach Nishihary. Pomimo tego, że na pokładzie Szczerbatego udało jej się zaliczyć całkiem porządną drzemkę, to najwyraźniej nadal nie była na tyle regenerująca, by dostatecznie rozbudzić wyczerpaną kapłankę - dlatego też pierwsza połowa podróży do portu minęła błyskawicznie. Druga natomiast dłużyła jej się tak bardzo, że, poirytowana brakiem jakiegokolwiek zajęcia, z ledwością wysiedziała na swoim miejscu. Poranki nadal były cholernie chłodne, więc tuż po pożegnaniu się z jednorękim zatrzymali się jeszcze na moment w pobliskiej karczmie, by zjeść przed drogą jakiś ciepły posiłek, po czym pognali do stajni, by jak najszybciej ruszyć w trasę do Midori. Nie mieli już czego szukać w porcie, a na samo dotarcie do Yokukage musieli poświęcić przynajmniej kilka dni.
Ruszyli więc w niepełnym składzie, już od początku drogi zgodnie spuszczając zasłonę milczenia na wszystko to, co odbyło się na statku Ośmiornic. Możliwe, że tym razem to właśnie Inoyū była tą najbardziej milczącą osobą - sama nie rozpoczynając rozmowy, jednocześnie nie czuła się w obowiązku odpowiadać spłoszonemu medykowi. Parsknęła tylko z rozbawieniem, widząc reakcję Shi na dopytywanie ze strony Izo. A niech się sama z tym męczy.
Przekroczywszy bramę osady skierowali swoje kroki do odpowiedniego urzędu, by zdać raport. Tak niewiele już dzieliło ich od tych paru chwil wytchnienia, zanim ktoś przydzieli im kolejne zadanie do wykonania. Jeszcze tylko trochę. Już niedługo.
Pozwoliła Narze mówić, skoro już tak szybko wyrwała się do odpowiedzi. W sumie, to im więcej mówiła, tym mniej mogła się na treści jej słów skupić, więc o swojej części przygody do opowiedzenia przypomniało jej się dopiero w momencie, gdy na parę sekund nastała niezręczna cisza.
— Dotarcie do piratów nie było zbyt proste, więc koniecznym wydaje mi się przedstawienie dokładnych instrukcji, w jaki sposób się do nich dostać — zaczęła rzeczowo. — Mężczyzna odpowiedzialny za rekrutację często przesiaduje w portowych knajpach. Jest dość charakterystyczny. Stracił dłoń podczas walki, więc do kikuta został przytwierdzony hak, zazwyczaj nosi ogromne korale i jest całkiem postawny. Dostanie się na statek odbywa się dwuetapowo. Najpierw należy przedstawić tamtemu facetowi pierwsze hasło, które brzmi różowa flądra, a następnie o północy należy udać się do opuszczonego magazynu. Drugie hasło udało mi się zdobyć przy pomocy moich klanowych umiejętności. Brzmi ono durian. Niewykluczone, że miejsce zbiórki może się zmienić, ale dowiedzenie się o nim nie powinno być utrudnione — przekazała, jeszcze przez parę sekund zastanawiając się, czy aby na pewno udało jej się wyczerpać temat. Zerknęła kątem oka na Shi. — A, zapomniałabym! Jeszcze jeden szczegół — zawiesiła na chwilę głos — Sato Hiroya poległ w trakcie walki z przeciwnikiem. Nie udało się go uratować.
Tak naprawdę, to nie miałaby żadnego profitu ze zrzucenia całej winy na tą nieszczęsną Shikatsu. Dużo więcej mogła zyskać zatajając niektóre informacje i roszcząc sobie od swojej koleżanki przekazania części jej wynagrodzenia za wybielenie jej wizerunku w oczach władz. Z drugiej strony - przecież nawet nie skłamała, prawda?

Dokąd: Midori
Czas podróży: 30 minut
Środek transportu: koń fabularny, czyli pieszo

[Ichirou]

Shikatsu i Inoyu [zt], dalej tutaj -> http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 92#p130492

[Rika Kari Matsubari]

To był jej dzień. Pełna gotowość do wyjazdu. Cały czas towarzyszyła jej niepewność, że może zapomniała spakować czegoś niesłychanie bardzo ważnego. Nie miała jednak zamiaru przeciągać tej chwili. Ostatnie lata były dla niej pracowite. Teraz jedzie na wakacje odpocząć trochę od niebezpieczeństw i trudów związanych z drogą ninja. Będzie odpoczywać, poznawać nowe kultury, nowych ludzi, a może nawet wróci z fajną opalenizną. To jest życie... Wyobraziła sobie miejsca, które zwiedzi. Pożegnała się z rodzicami i ruszyła w drogę. Wpierw wypożyczyć konia, a potem już prosto do celu. Musi tylko przejechać przez Sogen, które już zna i potem od razu na łódź. Ależ to będzie przygoda!

Dokąd: Sogen
Czas podróży: 30 minut
Środek transportu: Wio, koniku!

[Natsume Yuki]

Natsume mógł w końcu trochę odetchnąć. Wyglądało na to, że pojedynek został całkowicie zakończony, zważając na fakt że nie było już za bardzo komu kontynuować walkę, więc teraz pozostało tylko pozbierać klamoty i wracać do cywilizacji. Zadanie zostało wykonane, jego cel leżał teraz z odciętym łbem, zaś jego hełm wylądował przy pasku Yukiego. Pozostało tylko jeszcze przeszukać Rzeźnika, by sprawdzić czy będzie mieć przy sobie coś cennego. W końcu to była część jego wynagrodzenia, czyż nie?
No ale, los chyba postanowił spłatać mu figla. Podczas przeszukiwania zwłok, Yuki zauważył tylko pęk łańcuchów, będacych naczelnym orężem zabitego Rzeźnika, kilka sztuk jakiegoś pokrytego rdzawym płynem pożywienia... no i kolejny element - dziwaczna, pokraczna rękojeść długości solidnego kija, która teoretycznie mogłaby utrzymać albo solidny miecz, albo równie dobrze być trzonkiem sporego topora bojowego. Aktualnie jednak nic nie było do niego przymocowane: jedyne co było widać, to jakiś mały kawałek metalu.
Yuki westchnął.
-To jest ten oręż? Musiał go złamać gdzieś po drodze...
Bezceremonialnie wbił resztę miecza w okolice serca oponenta. Tak tylko na sekundkę. Musiał się jakoś wyżyć.
-A żeby cię popieściło, skurkowańcu.
Wyrwał rękojeść i przypiął ją do paska. I tak nic więcej nie dało się z tym zrobić na ten moment.
A co zrobił dalej? Ruszył w dół ścieżki, wracając w stronę cywilizacji. Planował udać się do Ryuzaku no Taki, aby ogłosić swojej zleceniodawczyni że zadanie zostało wykonane. I będzie znowu wolny jak sanki w lecie.

z/t