Wioska Nagano

[Takashi]

"Obojętność"
Wyprawa rangi B - Shigemi & Koneko
Kolejka 16/17

Walka rozpoczęła się na dobre. Jak na razie na północy działo się najwięcej. To stamtąd nadeszli bandyci i to tam właśnie było ich najwięcej. Tam również udał się Shigemi, który przybył na miejsce w idealnym momencie. Dzięki temu, że nie zwlekał, nikomu z nagańczyków nic się nie stało. Wydał prosty komunikat, by mieszkańcy osady schowali się za nim. Linia obrony wycofała się i to shinobi grał pierwsze skrzypce w tej batalii. Stworzył kilkanaście klonów, siejąc popłoch na polu walki. Wrogowie zmagali się ze specyficzną techniką Uchihy, dzięki czemu on sam mógł wykańczać ich jednego po drugim. Stworzył sobie idealną sposobność do działania, pewnie w parę chwil upora się z zagrożeniem, na razie po dodatkowych wrogach nie było ani śladu.
Wschód zmagał się ze swoimi problemami. Wypuszczony wcześniej sygnał symbolizował nadejście wroga, kolejni bandyci nacierali. Musieli pokonać zamknięty most, co wcale nie było łatwym zadaniem. Tam również stacjonowała największa ilość myśliwych, którzy z dystansu ostrzeliwali wroga, uniemożliwiając mu zbliżenie się. Po tej stronie defensywa była na naprawdę wysokim poziomie. Gdy Narumi, Koneko oraz Choushirou dotarli na miejsce, zorientowali się, że ich obecność jest tam zupełnie niepotrzebna. Do czasu. Następni bandyci nadciągali z daleka, w skutek czego osoba z wieży strażniczej wydała sygnał numer dwa. Pomimo dużej ilości wrogów mieszkańcy Nagano bez problemów odpychali złoczyńców i wszystko potoczyłoby się doskonale, gdyby nie ognista kula, która zmierzała właśnie w kierunku strażnicy. Pojawiła się szybko, ale równie szybka Narumi wyskoczyła w powietrze, składając ręczne pieczęci, a po tym sama wypluła z ust pokaźną ilość ognia. Dwie zdolności o podobnych właściwościach zderzyły się ze sobą i rozpadły w dość widowiskowy sposób. Płomienie wystrzeliły we wszystkie strony, ale ominęły kluczowe miejsce dla tej lokalizacji, czyli wieżę z myśliwym. Za rzeką stał ninja w czerwonym kombinezonie (wygląd), który przewodził tutejszymi jednostkami. Szykował się do wyplucia następnej techniki ognia, ale czerwonowłosa zmierzała już w jego stronę. kolejne dwie techniki ognia zderzyły się w ten sam sposób, co wcześniej, dziewczyna nie zamierzała dać za wygraną i nie pozwoliła, by cokolwiek stało się komuś z jej ludzi. Nie mogła też pozwolić, by doszło do jakichkolwiek zniszczeń. Nie tym razem. Nie, kiedy miała u swojego boku wsparcie. Rzuciła wymowne spojrzenie w stronę Senju.
- Ja zajmę się tym tutaj, wy ruszajcie w kierunku głównej bramy. Zobaczcie, co tam się dzieje! - jej głos był zaniepokojony, ale nie mogła za bardzo odwracać uwagi od stojącego przed sobą przeciwnika.
Chyba można było zostawić ją samą. Wyglądało to tak, jakby była w stanie poradzić sobie ze swoim oponentem. A co działo się na południu? Z okolicy bramy unosił się gęsty czarny dym. Powietrze nad wioską przecięła salwa sygnałów. Najpierw jeden długi. Po nim dwa długie. Czyli przelewki się skończyły. Nie dość, że tam również pojawił się wrogi ninja, to jeszcze wrogowie przedarli się przez linię obrony i napierali dalej. Jeśli szybko ktoś nie zareaguje, może dojść do tragedii. Bohaterowie zrobili ogromny błąd, bagatelizując sygnał numer jeden na samym początku, kilka chwil wcześniej.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Mapka

Legenda:
- Narumi - wygląd
- Matka Narumi
- Ojciec Narumi
- Główny myśliwy
- Kapłan
- Choushirou

[Shigemi]

---

---

Nie było czasu na zawahanie. Ledwo wybrzmiał sygnał rogu, a ja już czułem w sobie ten znajomy ciężar. Nie było w nim paniki, nie było lęku, była tylko chłodna gotowość. Ruszyłem przed siebie z przekonaniem, że to na moich barkach spoczywa teraz los tej osady. W głowie nie miałem nic poza jednym zadaniem. Nie pozwolić, by ci ludzie, którzy jeszcze niedawno żyli zwyczajnie, jakby świat był w porządku, musieli za to wszystko zapłacić. Na miejscu panował niepokój. Bandyci wychodzili spomiędzy drzew, ich ruchy były szybkie, agresywne, zdeterminowane. Po drugiej stronie stali wieśniacy. Ich twarze zdradzały napięcie, ale trzymali się razem. Kurczowo zaciskali dłonie na motykach, pałkach, widłach, na czymkolwiek, co można było uznać za broń. To był ten moment, w którym musiałem wziąć wszystko na siebie. Krzyknąłem, żeby się cofnęli. Nie protestowali. Zrobili to bez słowa, jakby ulżyło im, że nie muszą walczyć sami. Wtedy wziąłem głęboki oddech i skoncentrowałem chakrę. Kilkanaście klonów pojawiło się wokół mnie, poruszając się niezależnie, ale zgodnie z moim zamiarem. Bandyci zamarli. Ich pewność siebie zgasła w ułamku sekundy. Zamiast uderzyć, zaczęli się cofać, nie wiedząc, który z obrazów jest prawdziwy. I właśnie w tej chwili mogłem działać. Bez świadków, bez rozgłosu. Skupiłem się na wyczuciu rytmu przeciwnika, na przewidywaniu kolejnych kroków. Działałem szybko, bez emocji, bez nadmiaru siły. Skutecznie. Widziałem, jak niektórzy z napastników zaczęli się wycofywać w stronę lasu. Nie byli zaskoczeni siłą ataku, raczej szli przekazać informacje. To była taktyka, nie panika. Wiedzieli, że napotkali opór i chcieli się przygotować na coś większego. To oznaczało tylko jedno. To się nie skończyło. To się dopiero zaczynało. Wtedy usłyszałem kolejny sygnał. Krótki, pojedynczy dźwięk dobiegający z innego kierunku. Ze wschodu. Od strony rzeki. Gdy tylko wybrzmiał, spojrzałem w stronę, z której dobiegał. I nie tylko ja. Narumi zareagowała natychmiast. W jej oczach pojawiło się napięcie, odruchowa gotowość do działania. Widząc to, poczułem, że zaraz wszyscy zostaniemy rzuceni w różne strony tej samej burzy. Walka dopiero się rozpoczynała. A ja wiedziałem, że to była dopiero pierwsza fala.

Jeśli we wschodnim sektorze nie było oznak realnego zagrożenia, jeśli poza sygnałem panowała tam tylko napięta cisza i brakowało śladów kolejnej fali wrogów, nie mogłem pozwolić sobie na dalsze marnowanie czasu. Zatrzymałem wzrok na strażnikach tej części osady, obserwując każdy ruch, każde spojrzenie. Szukałem oznak paniki lub desperacji, ale nie widziałem niczego, co kazałoby mi tam zostać. Byli przestraszeni, to prawda, ale ich oczy nie mówiły jeszcze, że zaraz wszystko runie. Ich ręce wciąż zaciskały się na broni z wolą przetrwania. Tam mogłem zostawić za sobą względny spokój. Wtedy usłyszałem pierwszy sygnał. Jeden długi ton, przeszywający jak ostrze, rozbrzmiewający w kościach i ciele. Nim zdążyłem nabrać tchu, dołączył do niego drugi. A potem trzeci. Sygnały nie pozostawiały wątpliwości. Południe. Wróg nie tylko się zbliżał. On już się przedarł. Już był w środku. Złamana linia obrony, dym unoszący się nad domami, chaos, który z każdą chwilą musiał się nasilać. A my zareagowaliśmy zbyt późno. Zignorowaliśmy pierwszy znak. I teraz przyszła pora zapłaty.
-Utrzymujcie pozycje! Jeśli będzie ciężko dmijcie w róg! - krzyknąłem i ruszyłem na południe.
Zacisnąłem pięści. W głowie wybrzmiał cichy, racjonalny głos, pytający czy niczego nie zostawiam za plecami. Ale jego słowa zginęły w zgiełku decyzji, która już zapadła. Nie było wyboru. Mój kierunek był jeden. Ruszyłem. Milcząco, szybko, nie zatrzymując się, nie odwracając. Wschód pozostawał za mną, z lasem i spokojem, który mógł się jeszcze utrzymać. Przede mną południe, gdzie wszystko mogło się rozpaść. I jeśli nikt tam nie stanie, jeśli nie dotrę wystarczająco szybko, to może nie być już czego ratować. W drodze wyciągnąłem pigułkę żywnościową i ją przegryzłem, poprzednia walka mocno nadwyrężyła moje siły. A z pomocą pigułki mogłem sobie pomóc i się poprawić sytuację.

Chakra: 64%-1% = 63% + 40%= 103%

Nazwa

Sharingan: Ni Tomoe

Na poziomie dwóch łezek możliwości Sharingana rosną dość znacząco w stosunku do poprzednika. Od tej pory użytkownik jest w stanie rozpoznać na pierwszy rzut oka działające genjutsu. Poprawiają się także percepcja użytkownika. Nie jest to jeszcze pełnia możliwości tego Kekkei Genkai, ale rozwój jest widoczny od razu.

Możliwości

• Widzenie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
• Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
• Rozpoznawanie genjutsu
• Odróżnianie klonów od oryginału - ranga C w dół
• Bonus atrybutów - wzrost percepcji o 30 punktów
• Kopiowanie technik - Tylko techniki taijutsu i bukijutsu (w przypadku braku dziedziny męczą o wiele bardziej). Wykonywane dopiero po przeciwniku.

Wymagania Przebudzenie zgodnie z mechaniką klanu (w przypadku misji minimum B), dziedzina klanowa D

Koszt E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie) (koszt x3 jeśli dziedzina klanowa nie jest rozwinięta na rangę C)

Nazwa

Kasumi Jusha no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Pies → Tygrys

Zasięg

Klony nie mogą oddalić się o więcej niż 15m od użytkownika

Cel

Genjutsu obszarowe - zostaje rzucone na widziane cele w zasięgu 15m

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za dwa klony)

Czas trwania

2 tury (+1 tura za każde 40 Psychiki przewagi)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań.

Opis Jedna z prostszych technik genjutsu, która polega na wytworzeniu iluzji będących idealnym odzwierciedleniem naszego wyglądu. Iluzje te pojawiają się w okolicy - wychodzą zza drzew, skał lub innych elementów otoczenia, a następnie przepuszczają atak na przeciwnika. Technika oddziałuje jedynie na zmysł wzroku, a replikacje nie są w stanie wyrządzić żadnej krzywdy. Do zniszczenia fałszywego klona wystarczy lekki cios.

---

• Jeżeli Psychika większa o 40 od Konsekwencji: klon po zniszczeniu rozpada się na dwie replikacje.

Nazwa

Dokugiri

Ranga

A

Pieczęci

Tygrys → Baran → Małpa → Szczur

Zasięg

15 metrów

Wielkość

Szerokość

10 metrów

Wysokość

8 metrów

Długość

15 metrów

[/tmax]

Koszt

Zaawansowany - B

A: 15% | S: 10% | S+: 5%

Wybitny - A

A: 20% | S: 13% | S+: 7%

Mistrzowski - S

A: 30% | S: 20% | S+: 10%

Statystyki

Szybkość

180

Dodatkowe

Wymagana znajomość trucizn na odpowiednim poziomie i Kontrola Chakry A.

Opis Użytkownik wytwarza w swoich płucach trujący gaz. Następnie wypuszcza go na zewnątrz, a ten szybko się rozprzestrzenia pokrywając sporych rozmiarów obszar. Wystarczy sama styczność z chmurą, aby trucizna rozpoczęła swoje działanie. Sam użytkownik jest odporny na działanie swojej techniki, a chmura utrzymuje się przez okres 2 tur po wypuszczeniu (pierwsza to ta w której używamy techniki), po czym rozprasza się i jej właściwości znikają. Samo działanie trucizny "odnawia się" tak długo jak oponent przebywa w chmurze resetując licznik tur (poza śmiertelną).
Stworzonej trucizny nie można przechowywać "na później"

Możliwe jest stworzenie trucizny o jednej z następujących właściwości:

Śmiertelna Trucizna zadaje obrażenia w zależności od poziomu znajomości trucizn. Po upływie 2 tur (rozpoczynając odliczanie od kolejnej) ofiara otrzymuje obrażenia wynikające z mechaniki obrażeń. Dłuższy kontakt z chmurą zwiększa dawkę toksyn przyjętą przez organizm wzmacniając siłę trucizny o 40 za każdą kolejną turę.

Siła

Zaawansowany - B

180

Wybitny - A

200

Mistrzowski - S

220

Paraliżująca Nakładany jest efekt Paraliżu, który rozpoczyna swoje działanie od następnej tury obniżając Szybkości i Percepcję

Siła efektu

Zaawansowany - B

20% na 2 tury

Wybitny - A

30% na 3 tury

Mistrzowski - S

40% na 4 tury

Osłabiająca Nakładany jest efekt Osłabienia, który rozpoczyna swoje działanie od następnej tury obniżając Siłę i Wytrzymałość

Siła efektu

Zaawansowany - B

20% na 2 tury

Wybitny - A

30% na 3 tury

Mistrzowski - S

40% na 4 tury

  Ukryty tekst

[Koneko]

Nie powiedziałam nic. Gdy dotarliśmy na miejsce, wystarczyło jedno spojrzenie, by zrozumieć, że wschód... trzymał się dobrze. Może nawet zaskakująco dobrze. Most, zamknięty i pilnowany, stanowił doskonałą linię obrony. Myśliwi robili swoje. Ich strzały pruły powietrze z zimną precyzją, a od strony bandytów nie zbliżało się nic, co mogłoby ich złamać. Jeszcze chwilę temu byłam gotowa rzucić się w wir walki. Czułam to w palcach, w ciele, w karku. Czułam to w korzeniach, które wciąż były wbite w ziemię, gotowe zareagować. Ale tutaj... jeszcze nie teraz. Jeszcze nie. Do czasu. Kiedy ogień przeciął niebo, wiedziałam, że wszystko się zmieniło. Widziałam go niemal w zwolnionym tempie, jakby powietrze wokół niego zgęstniało, wyczuwając zagrożenie. Narumi ruszyła pierwsza. Jej ciało poderwało się w górę z tą samą determinacją, jaką wcześniej widziałam w jej oczach. Złożyła pieczęcie i odpowiedziała ogniem na ogień, jej płomienie pękły w powietrzu z hukiem, rozchodząc się szeroko, ale bez szkody dla wieży. Za rzeką ujrzałam go. Czerwony kombinezon. Sylwetka zdradzająca zbyt dużą pewność siebie. Ruchy były metodyczne, kontrolowane. To on. Dowódca. Nie musiał się przedstawiać. Energia bijąca z jego ciała była inna niż u pozostałych. Miał w sobie zimno mimo ognia, który wydychał. Narumi nie czekała. Kolejny skok, kolejne pieczęcie. Kolejny atak, kolejna odpowiedź. Ogień napotykał ogień. Równowaga. Bunt. Starcie żywiołów, ale też woli. I wtedy spojrzała. Na mnie. Na nas. Wiem, co znaczyło to spojrzenie. Wiem, że choć nie powiedziała wiele, przekazała wszystko. Była gotowa, żeby zostać. Gotowa, by zaryzykować. Gotowa, by ich zatrzymać. A my? My mieliśmy ruszyć dalej. Skinęłam głową, choć nie wiem, czy to widziała. Ale to nie miało znaczenia. Ruszyłam. Wspięłam się po swoim drewnie, przywołałam kolejne pnącza, by przyspieszyć nasz marsz, a może już bieg. Choushirou dotrzymywał mi kroku. Nie musiał pytać. Wiedział.
Dym był pierwszym zwiastunem tragedii, jeszcze zanim rozbrzmiał pojedynczy sygnał od strony południowej bramy. Krótkie zadęcie w róg, ledwie zarejestrowane wśród pulsującego niepokoju, mogło oznaczać wszystko, ale najgorsze przyszło chwilę później. Najpierw jeden długi dźwięk. Potem dwa kolejne. Krytyczna sytuacja. Wróg był w środku. Po chwili uniósł się duszący zapach ognia, ten sam, który potrafił w jednej chwili przywrócić wspomnienia z przeszłości i sprawić, że dłoń zaciskała się instynktownie. To było zbyt szybko, zbyt wcześnie. Poszliśmy na wschód, bo tam pojawił się wróg z chakra, tam był czerwony ninja, tam Narumi stanęła do pojedynku. I chociaż wszystko wskazywało, że właśnie tam rozegra się kulminacyjny moment tego starcia, to właśnie południe okazało się być prawdziwym zagrożeniem. Przeciwnik nas wyprzedził. Podjęliśmy złą decyzję. Ja podjęłam złą decyzję. Nie tłumaczyłam się. Nie było na to czasu. Ruszyłam natychmiast, ciało prowadzone nie słowami, ale impulsem, koniecznością. Choushirou biegł tuż obok, cichy, ale czujny. Ramię w ramię. Teraz nie czas na to. Teraz trzeba przetrwać, osłonić słabszych, zatrzymać rozlew krwi. Brama się paliła, wróg był już wewnątrz murów, ale tym razem nie zamierzałam czekać. Południe mogło być otwarte, ale ja przyszłam, by je zamknąć.

Chciałam stworzyć kilkanaście i dać każdemu po równo z posterunków, aby je rozrzucili przed ich posterunkami.

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Obojętność"
Wyprawa rangi B - Shigemi & Koneko
Kolejka 17/17+

Narumi dała jasny sygnał nowej koleżance - może śmiało ruszać na południe zająć się tamtejszą sytuacją, ona sama bez problemu poradzi sobie z zamieszkami przy rzece. Wyglądało na to, że jest niezwykle zaangażowana, a jej zdolności idealnie nadawały się do walki z przeciwnikiem, który potrafił podobne rzeczy. Przy odpowiedniej strategii na pewno sobie poradzi i szybko załatwi sprawę. Koneko widziała jej potencjał i zaufała jej, zabrała Choushirou i razem z nim udała się w stronę południa, skąd nadeszły już łącznie trzy sygnały, nawet ten ostatni, krytyczny.
Shigemi bez problemu pozbywał się następnych bandytów, ochraniając przy tym nagańczyków. Jego proste genjutsu wystarczyło, by zmylić prostych oponentów, którzy nawet po zadaniu rany nie byli w stanie pozbyć się podobizn Uchihy. Walczyli dzielnie, ale ich starania na nic się zdały w starciu ze zdolnościami ninja. Po wyeliminowaniu kilku jednostek i stwierdzeniu, że tutejsi mają się całkiem dobrze, wojownik wydał krótkie polecenie cywilom i wyruszył na południe. Sygnały, które stamtąd nadeszły, zaniepokoiły go. Po drodze posilił się pigułką żywnościową, zyskując pokłady dodatkowej energii, która na pewno jeszcze mu się przyda. Niestety, nim bohater zdążył w ogóle dotrzeć do centrum osady, zza jego pleców dało się usłyszeć głośny dźwięk rogu. Zgodnie z zapowiedzią. Był to symbol trzeci, czyli jeden głośny dźwięk, który symbolizował nadejście wrogiego shinobiego. Shigemi poczuł także, jak potężne podmuchy wiatru wzbiły się nad lasem, a krzyki z oddali niosły się po okolicy razem z nimi. Jaki będzie następny ruch? Chłopak będzie kontynuował wycieczkę na południe, by wesprzeć tamtejszych, czy może zawróci z powrotem pod las i zajmie się ninją, który tam przybył?
Koneko dotarła pod bramę dość szybko, nie miała tak dalekiego dystansu do pokonania. Jej oczom od razu ukazały się zniszczone palisady i wiele rannych ciał, zarówno nagańczyków, jak i bandytów, którzy nie byli w stanie w pełni przeciwstawić się obrońcom. Brama była wyważona i wyglądało to tak, jakby ktoś roztrzaskał ją na kawałki. Gdzieś w zgiełku tego wszystkiego dało się zobaczyć wrogiego shinobiego (wygląd), który trzymał za szyję jednego z mieszkańców Nagano i dusił go. Nie był sam, wokół biegały jakieś niedobitki zarówno jednej strony, jak i drugiej. Resztkami sił tutejsi bronili się, ale byli wycieńczeni zarówno walką, jak i przerażającą aurą tak potężnego wroga. Na szczęście na miejsce dotarła odsiecz w postaci Senju. Lepiej załatwić to tu i teraz, w przeciwnym wypadku napastnicy przedrą się w głąb wioski, gdzie znajduje się kaplica i bezbronni mieszkańcy. Modlitwy kapłana dało się usłyszeć cicho nawet z tak dużej odległości, Koneko czuła atmosferę grozy przed sobą i strachu, który zaczepiał ją z drugiej strony. Szarowłosy jegomość z kataną jeszcze jej nie dostrzegł.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Mapka

Legenda:
- Narumi - wygląd
- Matka Narumi
- Ojciec Narumi
- Główny myśliwy
- Kapłan
- Choushirou

[Shigemi]

---

---

Wszystko było już prawie ustalone. Decyzja podjęta. Moje kroki prowadziły mnie w stronę południa, a rytm serca wybijał tempo coraz szybszego marszu. Czułem jak napięcie przesuwa się z barków tych z północy w stronę tych, którzy w tej chwili walczyli z napierającymi siłami przy południowej bramie. Z każdym kolejnym metrem utwierdzałem się w tym, że to właśnie tam potrzebowali mnie teraz najbardziej. Dym, sygnały, to wszystko świadczyło o kryzysie. O przełamaniu. O nieuchronnym zbliżeniu się tragedii. Właśnie wtedy świat znów postanowił wystawić mnie na próbę. Wysoko ponad koronami drzew rozbrzmiał znajomy, donośny dźwięk rogu. Jeden. Długi. Wibrujący w powietrzu jak ostrze tnące napiętą skórę świadomości. Symbol obecności shinobiego. Wroga, który nie potrzebuje liczby, by siać zniszczenie. Wroga, który mógł w pojedynkę zniszczyć wszystko, co z takim trudem budowaliśmy przez ostatnie godziny. Odruchowo przystanąłem. Mój cień zatrzymał się ze mną. Cisza między sygnałami była aż nazbyt czytelna. Z tyłu wiatr przyniósł krzyk. Krzyk niewysłowionego bólu albo strachu. Albo jednego i drugiego. Nie widziałem kto krzyczał, ale nie musiałem. Wiedziałem. Ktoś z tych, którzy zostali w lesie. Ktoś, kogo miałem chronić. Kogo zostawiłem zbyt szybko, zbyt pochopnie. Może z wiarą, że wszystko już opanowane. Może z potrzebą poczucia, że potrafię być wszędzie na raz. Ale nie mogłem. W tamtej chwili poczułem, jak moje decyzje są kruche. Jak łatwo przerwać tę cienką nić równowagi. Jak każdy wybór rodzi cień tego drugiego, którego się nie wybrało. I jak potrafi ciążyć na karku. Uderzyło mnie to z mocą nie gorzej niż technika taijutsu. I wtedy zrozumiałem, że południe poczeka. Jeszcze kilka minut, kilka oddechów. Mieli tam Koneko. Mieli tam Narumi. Tutaj z kolei… jeśli ten shinobi nie zostanie powstrzymany teraz, nie będzie już do czego wracać. Odwróciłem się bez słowa. Moje myśli wciąż kłóciły się ze sobą. Sumienie z planem. Strategia z instynktem. Ale nogi już wiedziały. Wracałem pod las. Do tego, co zostawiłem. I do tego, co właśnie zbliżało się szybciej, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać.
Biegłem, stopy uderzały o twardą ziemię w rytm, który przypominał bicie serca zbyt blisko granicy wytrzymałości. Powietrze, chłodne jeszcze o tej porze dnia, przecinało mi policzki, a oddech rwał się w piersi, chociaż ledwie chwilę temu odpoczywałem. Każdy krok dudnił w uszach mocniej niż poprzedni, a echo sygnału wciąż dźwięczało w głowie jak przeklęta mantra. Jeden długi dźwięk. Jeden błąd. Idioto. Właśnie tak się do siebie zwróciłem w myślach, bez cienia litości. Jak mogłeś zostawić ich tak szybko? Jak mogłeś choć na chwilę uwierzyć, że to już koniec? Miałeś przewagę, miałeś inicjatywę, a jednak pozwoliłeś sobie na ten jeden moment samozadowolenia. Jeden moment za dużo. Powinienem był zostać. Powinienem przewidzieć. Przecież to było oczywiste. Czysty front, nagłe wycofanie się kilku wrogów w las, powiew wiatru przed zapowiedzią burzy. Oznaki były, wszystkie tam były. A ja? Ja je zignorowałem. Wmówiłem sobie, że już po wszystkim. Że teraz jestem potrzebny gdzie indziej.
Skrajne głupstwo. Mój gniew, choć skierowany przeciwko sobie, potęgował siłę nóg. Nie zważałem na nierówności podłoża, nie patrzyłem na korzenie, które próbowały podciąć mi kostki. Biegłem, napędzany tą jedną myślą: muszę zdążyć. Niech to będzie tylko bluf. Niech jeszcze nie zdążył uderzyć. Niech nie będzie za późno. Zbliżałem się do miejsca, które dopiero co opuściłem. Pachniało tu drzewami, ziemią, potem i żelazem strachu. Las szumiał inaczej niż wcześniej. Jakby jego szelest nabrał nerwowego tonu. Już nie był to bezpieczny cień ani życzliwa osłona. Był tłem czegoś, co nadchodziło. Czegoś, co czekało, aż popełnię dokładnie ten błąd, który właśnie popełniłem.
Powietrze wydawało się gęstsze. Gdzieś z oddali znów rozległ się krzyk. Miałem nadzieję, że nie rozpoznam w nim żadnego głosu. Nie chciałem wiedzieć, kogo zostawiłem. Nie jeszcze. Nie teraz. Miałem dość wyobraźni, żeby widzieć ich wszystkich. Z widłami. Z motykami. Z przerażeniem

Chakra: 103%-1%=102%

Nazwa

Sharingan: Ni Tomoe

Na poziomie dwóch łezek możliwości Sharingana rosną dość znacząco w stosunku do poprzednika. Od tej pory użytkownik jest w stanie rozpoznać na pierwszy rzut oka działające genjutsu. Poprawiają się także percepcja użytkownika. Nie jest to jeszcze pełnia możliwości tego Kekkei Genkai, ale rozwój jest widoczny od razu.

Możliwości

• Widzenie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
• Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
• Rozpoznawanie genjutsu
• Odróżnianie klonów od oryginału - ranga C w dół
• Bonus atrybutów - wzrost percepcji o 30 punktów
• Kopiowanie technik - Tylko techniki taijutsu i bukijutsu (w przypadku braku dziedziny męczą o wiele bardziej). Wykonywane dopiero po przeciwniku.

Wymagania Przebudzenie zgodnie z mechaniką klanu (w przypadku misji minimum B), dziedzina klanowa D

Koszt E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie) (koszt x3 jeśli dziedzina klanowa nie jest rozwinięta na rangę C)

Nazwa

Kasumi Jusha no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Pies → Tygrys

Zasięg

Klony nie mogą oddalić się o więcej niż 15m od użytkownika

Cel

Genjutsu obszarowe - zostaje rzucone na widziane cele w zasięgu 15m

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za dwa klony)

Czas trwania

2 tury (+1 tura za każde 40 Psychiki przewagi)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań.

Opis Jedna z prostszych technik genjutsu, która polega na wytworzeniu iluzji będących idealnym odzwierciedleniem naszego wyglądu. Iluzje te pojawiają się w okolicy - wychodzą zza drzew, skał lub innych elementów otoczenia, a następnie przepuszczają atak na przeciwnika. Technika oddziałuje jedynie na zmysł wzroku, a replikacje nie są w stanie wyrządzić żadnej krzywdy. Do zniszczenia fałszywego klona wystarczy lekki cios.

---

• Jeżeli Psychika większa o 40 od Konsekwencji: klon po zniszczeniu rozpada się na dwie replikacje.

Nazwa

Dokugiri

Ranga

A

Pieczęci

Tygrys → Baran → Małpa → Szczur

Zasięg

15 metrów

Wielkość

Szerokość

10 metrów

Wysokość

8 metrów

Długość

15 metrów

[/tmax]

Koszt

Zaawansowany - B

A: 15% | S: 10% | S+: 5%

Wybitny - A

A: 20% | S: 13% | S+: 7%

Mistrzowski - S

A: 30% | S: 20% | S+: 10%

Statystyki

Szybkość

180

Dodatkowe

Wymagana znajomość trucizn na odpowiednim poziomie i Kontrola Chakry A.

Opis Użytkownik wytwarza w swoich płucach trujący gaz. Następnie wypuszcza go na zewnątrz, a ten szybko się rozprzestrzenia pokrywając sporych rozmiarów obszar. Wystarczy sama styczność z chmurą, aby trucizna rozpoczęła swoje działanie. Sam użytkownik jest odporny na działanie swojej techniki, a chmura utrzymuje się przez okres 2 tur po wypuszczeniu (pierwsza to ta w której używamy techniki), po czym rozprasza się i jej właściwości znikają. Samo działanie trucizny "odnawia się" tak długo jak oponent przebywa w chmurze resetując licznik tur (poza śmiertelną).
Stworzonej trucizny nie można przechowywać "na później"

Możliwe jest stworzenie trucizny o jednej z następujących właściwości:

Śmiertelna Trucizna zadaje obrażenia w zależności od poziomu znajomości trucizn. Po upływie 2 tur (rozpoczynając odliczanie od kolejnej) ofiara otrzymuje obrażenia wynikające z mechaniki obrażeń. Dłuższy kontakt z chmurą zwiększa dawkę toksyn przyjętą przez organizm wzmacniając siłę trucizny o 40 za każdą kolejną turę.

Siła

Zaawansowany - B

180

Wybitny - A

200

Mistrzowski - S

220

Paraliżująca Nakładany jest efekt Paraliżu, który rozpoczyna swoje działanie od następnej tury obniżając Szybkości i Percepcję

Siła efektu

Zaawansowany - B

20% na 2 tury

Wybitny - A

30% na 3 tury

Mistrzowski - S

40% na 4 tury

Osłabiająca Nakładany jest efekt Osłabienia, który rozpoczyna swoje działanie od następnej tury obniżając Siłę i Wytrzymałość

Siła efektu

Zaawansowany - B

20% na 2 tury

Wybitny - A

30% na 3 tury

Mistrzowski - S

40% na 4 tury

  Ukryty tekst

[Koneko]

Nie potrzebowałam więcej niż jednego spojrzenia. Narumi wiedziała, co robi. Stała pewnie, skupiona, z ogniem w oczach. Mogłam się domyślić, że nie da się odciągnąć od tej walki. Czuła się odpowiedzialna za ludzi stojących za nią i za mostem. Jej ciało mówiło wyraźnie: mam to pod kontrolą. Nie musiała mówić niczego więcej. Odpowiedziałam jej jedynie krótkim ruchem głowy, wystarczającym, by pokazać, że rozumiem i akceptuję. Wiedziałam, że jej styl walki idealnie pasuje do starcia z tamtym przeciwnikiem. Nie było wątpliwości. Musiałam zająć się południem. Odwróciłam się błyskawicznie, dając znak Choushirou. Ruszył od razu. Szliśmy szybkim krokiem, a potem już biegiem, przecinając plac pod dębem i zostawiając za sobą echo rozchodzących się ognistych uderzeń. W powietrzu unosił się ostry zapach dymu. Czuć było napięcie. Mijałam ludzi zamkniętych w domach, dzieci chowające się za zasłonami, kobiety klęczące w modlitwie przy wejściach. Kiedy dotarliśmy do pierwszych zabudowań na południu, zobaczyłam, że sytuacja jest znacznie gorsza niż się spodziewałam. W oddali paliły się fragmenty drewnianego ogrodzenia, a tuż przed bramą toczyła się walka. Usłyszałam głos rozkazujący, gniewny, pewny siebie. Nie widziałam jeszcze wrogiego ninja, ale czułam jego obecność.
Stałam w miejscu, nie ruszając się ani o krok. Wszystko we mnie wyciszyło się nagle, jakby mój oddech, serce, myśli... na chwilę się zatrzymały. Przed moimi oczami rozciągał się obraz, którego nie dało się tak po prostu zignorować. Ogniskował się w jednym punkcie, w jednej sylwetce, która zdawała się nie pasować do reszty tego krwawego krajobrazu. Mężczyzna o jasnobiałych włosach, dzikich i potarganych jakby sam wiatr nie potrafił ich ujarzmić, klęczał pośród rozbitej palisady i rozszarpanej bramy. Na twarzy miał czarną maskę, zasłaniającą jej fragmenty, co tylko potęgowało niepokój. Jego oczy... widziałam je wyraźnie nawet z tej odległości. Ostre, skupione, lodowate. Patrzył nie na mnie, lecz na człowieka, którego dusił jedną ręką. Jego lewa dłoń miała nienaturalną, ciemną barwę, jakby zrobiona była z wypalonego popiołu albo stwardniałej, przeklętej chakry. Od ramienia przez tors ciągnął się tatuaż, wijący się w organiczny sposób, jakby w każdej chwili miał się poruszyć. Przypominał coś żywego, coś obcego. To nie był zwykły znak. Wokół niego poruszały się cienie walczących. Niedobitki obu stron. Krzyki, jęki, szczęk metalu – to wszystko docierało do mnie jakby przez grubą warstwę wody. Czułam w powietrzu przesiąkniętą krwią aurę, przerażenie cywilów i ciężar modlitw niosących się z oddali, spod kaplicy. Ich słowa mieszały się z oddechami rannych. I mimo tego całego zgiełku on był centrum. Cichy, bezruchu, zdominowany przez zimne skupienie. Nie zauważył mnie jeszcze. I może lepiej. Miałam chwilę, by przyjrzeć się czemuś, co bez słów mówiło jedno: oto wróg, który nie waha się zabić. Postanowiłam szybko skorzystać ataku z zaskoczenia, jeśli to było możliwe to chowam się tak, aby mieć go na widoku, ale żeby on mnie nie widział:
-Choushirou to teraz, pomóż mi. - powiedziałam szybko i złożyłam swoją połowę pieczęci węża. Spod stóp przeciwnika miały wyrosnąć gałęzie, które miały opleść mojego przeciwnika niczym węże i zacząć go miażdżyć, pnącza, które już oplatały cokolwiek to miały za zadanie od razu go pochwycić i skręcać się wokół kostek, a później pnąc się coraz wyżej ku klatce piersiowej, szyi oraz dłoniom czy oczom, Byłam w pełni skupiona na tym co się działo, chciałam go zniszczyć, zmiażdżyć ukarać za to co tutaj się dzieje. Po chwili te gałęzie miały się przetransformować w pełnej jakości drewno, które miało stracić swoją elastyczność na rzecz siły ściskającej oraz wytrzymałości.

Ojej, rzeczywiście to zapomnijmy o tym, to bez sensu było.

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Obojętność"
Wyprawa rangi B - Shigemi & Koneko
Kolejka 18/17+

Zawrócenie do północnej części osady było bardzo dobrym pomysłem. Shigemi nie zastanawiał się długo. Choć w jego głowie toczyła się istna batalia myśli, on sam podjął decyzję, która wydawała się słuszna nie tylko dla niego, ale dla wszystkich, którzy potencjalnie przyglądaliby się temu z boku. Południe miało Koneko i chociaż on o tym nie wiedział, postanowił zaufać własnej intuicji. Tym sposobem doszło do podziału i w każdym z trzech kierunków - północ, południe, wschód - wrodzy ninja mieli przeciwników w postaci trójki bohaterów broniących Nagano. Na wschodzie Narumi walczyła ze swoim oponentem, jej los był teraz znany wyłącznie tym, którzy znajdowali się w tamtej lokalizacji. Na razie myśliwy stamtąd nie wysyłał innych sygnałów dźwiękowych, więc istniało prawdopodobieństwo, że radziła sobie dobrze.
Na południu Senju postanowiła wykonać pierwszy ruch. Wykorzystała fakt, że szarowłosy shinobi jej nie widział, z pomocą Choushirou aktywowała swoją klanową zdolność, chcąc pochwycić i zmiażdżyć wroga. Drewno było bardzo szybkie, ale mężczyzna w ostatniej chwili zorientował się o nadchodzącej technice i wyskoczył w powietrze, wymachując swoją kataną we wszystkie strony. Drewno zostało roztrzaskane na kawałki, chociaż jeden z drewnianych tworów zdołał opleść jego nogę. Niestety, kolejne cięcie spowodowało, że drewno stało się bezużyteczne. Gdy wylądował i dostrzegł kilkanaście metrów dalej dziewczynę z chłopcem, którzy razem podtrzymywali pieczęć, zaśmiał się.
- Huh, to jakiś żart. - przyjął pozycję gotowości, jakby zaraz miał wystrzelić, niczym z procy, po czym zrobił to.
Biegł szybko w stronę naszej bohaterki, a jego ostrze cały czas mieniło się niebieskawą barwą. On sam nie był jakoś szczególnie szybki i Koneko bez problemu nadążała za jego ruchami, jego sekret tkwił w jego zdolnościach. Zamierzał walczyć w zwarciu, nie dając dziewczynie szans na zaatakowanie, ale ta miała całkiem sporo czasu na przygotowanie następnego ataku.
Został nam Uchiha. Złowroga aura cały czas biła znad lasu, a potężne podmuchy wiatru czuć było nawet z daleka. Jego wróg z pewnością władał zdolnościami Fūtonu i to dało się wyczuć z daleka. Gdy medyk minął już budynki i wyłonił się z jednej z alejek, zobaczył go (wygląd). Wyglądał zupełnie zwyczajnie, choć widać było, że jest skoncentrowany na swoim zadaniu. Na destrukcji. Budynki stojące najbliżej lasu były uszkodzone, pułapki doszczętnie zniszczone, a nagańczycy ranni, choć ich stan nie był krytyczni. Większość z nich po prostu leżała obolała na ziemi, tylko niektórzy mieli rany i krwawili. Bandyci powoli przedzierali się dalej, gdyż nikt już nie stawał na ich drodze. Wracając do wrogiego shinobiego - od razu dostrzegł czerwone ślepia swojego oponenta. Miał już złożone dłonie do zdolności, jako ostatnią trzymał złożoną pieczęć smoka. Przed nim powstało tornado, które zaczęło rozwijać się nie w górę, lecz w kierunku, z którego nadchodził Shigemi. Potężna masa skumulowanego wiatru o ruchu rotacyjnym zmierzała w jego stronę, czasu na reakcję nie było dużo, choć z pewnością aktywny Sharingan ułatwiał sprawę.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Mapka

Legenda:
- Narumi - wygląd
- Matka Narumi
- Ojciec Narumi
- Główny myśliwy
- Kapłan
- Choushirou
- Szarowłosy ninja - wygląd

[Shigemi]

---

---

Już z daleka wyczułem zmianę. Powietrze drżało, jakby przeszywało je napięcie gotowe eksplodować w każdej chwili. To nie był zwykły wiatr. W jego rytmie nie było harmonii, tylko brutalna, chaotyczna siła. Kiedy opuściłem zabudowania i pojawiłem się na północnej granicy osady, natychmiast poczułem uderzenie czegoś potężniejszego niż cała dotychczasowa batalia. Aura była ciężka, niemal dusząca, a każdy krok stawiałem z narastającym przekonaniem, że zaraz coś się wydarzy. I wtedy go zobaczyłem. Stał pośród gruzów i połamanych konstrukcji, których resztki jeszcze przed chwilą były prowizorycznymi fortyfikacjami. Białe włosy sterczały w nieładzie, czarna maska zasłaniała część jego twarzy, a w oczach palił się niepokojący blask czerwieni. Było coś nieludzkiego w jego spokoju. Nie miał w sobie gniewu, nie wyglądał na szaleńca. Patrzył przed siebie z chłodną, niemal mechaniczną determinacją. Tak patrzy ktoś, kto nie traktuje tego miejsca jak osady pełnej ludzi, lecz jak przeszkodę do zburzenia. Ziemia wokół niego była rozorana. Pułapki zniszczone. Ciała nagańczyków leżały bezwładnie na ziemi. Część z nich jęczała z bólu, inni milczeli, wpatrując się w niebo z szeroko otwartymi oczami. Nie wyglądało to jednak na rzeź. To była brutalna demonstracja siły. Jakiś przekaz. Przestroga. Pokaz umiejętności.
Ciała nagańczyków rozrzucone jak lalki. W ich pozycjach nie było cienia obrony. Niektórzy leżeli na plecach, z rękami bezwładnie rozrzuconymi w bok, z oczami wpatrzonymi w niebo. Inni skuleni, jakby do końca próbowali osłonić się przed czymś, co nie zostawiło im żadnej szansy. Ich ubrania były porwane, twarze poranione, niektórzy jęczeli, szeptali coś pod nosem, może modlitwę, może imiona bliskich, może błagania. A ja? Stałem. Zamarłem. W gardle ścisnęło mnie tak mocno, że nie byłem w stanie wydobyć z siebie dźwięku. Jakby cała ta scena była zbyt ciężka, by przebić się przez filtr rzeczywistości. To nie miało prawa się wydarzyć. Nie teraz. Nie tutaj. Nie po tym wszystkim, co zaplanowałem. Po tym wszystkim, co obiecałem. Obiecałem im, że będą bezpieczni. Że mogę ich ochronić. Że zrobiłem wszystko, co trzeba. A oni mi uwierzyli. Jak mogłem być tak głupi? W myślach wybuchła burza. Wściekłość zmieszana z bezradnością uderzyła mnie falą tak intensywną, że przez moment serce zaczęło bić zbyt szybko, zbyt nierówno. Krew w żyłach zagotowała się od gniewu. Na niego. Na sytuację. Ale przede wszystkim na siebie. To ja podjąłem decyzję, żeby odejść. To ja uznałem, że zagrożenie minęło. Że mogą sobie poradzić. I teraz patrzyłem na twarze tych, którzy nie poradzili sobie wcale. Kruczoczarne włosy zasłoniły mi część pola widzenia, kiedy w podmuchu wiatru opadły na twarz. Ale nawet one nie mogły zakryć obrazu chłopaka, którego wcześniej widziałem z widłami w dłoniach. Teraz leżał w tej samej pozycji, tylko że jego narzędzie opadło, wbite w ziemię kilka kroków dalej. Twarz miał zabrudzoną, przeciętą wzdłuż policzka, z ust spływała krew. Nie ruszał się. A ja nawet nie miałem odwagi podejść, by sprawdzić, czy jeszcze oddycha. Wzrok drżał mi w oczach, ale nie przez strach przed przeciwnikiem. On też tam był, potężny, cichy, skoncentrowany. Wiedziałem, że potrafi zabić. Ale w tej chwili to ja sam byłem dla siebie najgorszym potworem. To moja decyzja sprowadziła ten dramat. A teraz miałem za niego zapłacić. Każdym uderzeniem serca. Każdym krokiem naprzód. Każdą techniką, którą zaraz wypuszczę z gniewem w dłoniach. To nie była już walka. To była osobista kara. I nie obchodziło mnie, czy przeżyję. Bo to, co widziałem wokół siebie, już teraz zostawiło rany głębsze niż jakiekolwiek cięcie.
Zimna furia rozlała się po moim ciele, widziałem nadchodzące w moją strone tornado i te jego dziwne czerwone ślepia. Odskoczyłem po przekątnej w prawo, tak aby uniknąć tornada, ale jednocześnie zbliżyć się o kilka metrów, spojrzeniem poszukiwałem już moich celów, impuls chakry popłynął do dwóch trupów, które zabiłem i były najbliżej mojego przeciwnika te miały go zaatakować bezpośrednio, kunaiem, kopniakiem, ugryzieniem, czy chociażby przytrzymaniem, cokolwiek, poszukiwałem jakiegoś elementu szoku, miał być to tylko krótki moment, który pozwoli mi go zaatakować z zaskoczenia w mojej ręcę trzymałem już kunai i szarżowałem na niego, chciałem aby trupy, go rozproszyły, najlepiej sprawiły, aby się odrócił do mnie plecami, a ja zależnie do sytuacji albo będę ciąć bezpośrednio po odsłoniętych arteriach albo będę unikać jego kontry albo atakować dystansowo, wszystko zależąło od jego reakcji na jego pół martwych towarzyszy.

Chakra: 102%-1% - 12% = 89%

Nazwa

Sharingan: Ni Tomoe

Na poziomie dwóch łezek możliwości Sharingana rosną dość znacząco w stosunku do poprzednika. Od tej pory użytkownik jest w stanie rozpoznać na pierwszy rzut oka działające genjutsu. Poprawiają się także percepcja użytkownika. Nie jest to jeszcze pełnia możliwości tego Kekkei Genkai, ale rozwój jest widoczny od razu.

Możliwości

• Widzenie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
• Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
• Rozpoznawanie genjutsu
• Odróżnianie klonów od oryginału - ranga C w dół
• Bonus atrybutów - wzrost percepcji o 30 punktów
• Kopiowanie technik - Tylko techniki taijutsu i bukijutsu (w przypadku braku dziedziny męczą o wiele bardziej). Wykonywane dopiero po przeciwniku.

Wymagania Przebudzenie zgodnie z mechaniką klanu (w przypadku misji minimum B), dziedzina klanowa D

Koszt E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie) (koszt x3 jeśli dziedzina klanowa nie jest rozwinięta na rangę C)

Nazwa

Shikon no Jutsu

Ranga

B

Pieczęci

Brak | Od 3 ożywieńców podtrzymywanie Tygrysa

Zasięg

20 metrów

Koszt Samo ożywienie zwłok następuje poprzez niezauważalny impuls chakry.
Koszty kontroli: B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (na turę dla 1-3 zwłok)
B: 25% | A: 15% | S: 10% | S+: 5% (na turę dla 4-5 zwłok)

Dodatkowe Wymagana jest obecność świeżych zwłok w pobliżu; Wymogi minimalnej Percepcji jak w opisie

Opis Specyficzna technika, której użytkowników można nazwać "nekromantami". Wymaga ona świeżych zwłok, które pożegnały się z życiem w sposób inny niż naturalny (np. przez wykrwawienie). Jeżeli warunek ten jest spełniony, użytkownik może, poprzez dotknięcie i przesłanie chakry, ożywić truchło, które zaczyna wypełniać jego rozkazy. Technika wymaga niestety skupienia - przykładowo jeśli nie będziemy uważni, ciało może wejść niechcący w ścianę. Nie zachowuje ono także swojej pełnej sprawności. Walczy znacznie gorzej (może używać broni) i posiada 1/2 swoich statystyk "za życia". Samo skuteczne zastosowanie techniki jest tym trudniejsze im więcej takowych ciał kontrolujemy jednocześnie przez występującą podzielność uwagi - do kontrolowania dwóch ożywieńców potrzebujemy 60 percepcji, zaś każdy następny wymaga kolejnych 40 punktów w tej statystyce. Ich maksymalna ilość to 5. Dodatkowo od 3 ożywionych trupów w górę do poprawnej kontroli wymagane jest trzymanie pieczęci Tygrysa. By unieszkodliwić zombie należy je rozczłonkować, uciąć głowę lub uniemożliwić ruch w inny sposób (na przykład poprzez połamanie kończyn), zaś gdy wyjdzie ono z pola zasięgu techniki, jutsu zostaje dezaktywowane.

  Ukryty tekst

[Koneko]

Wiedziałam, że nie mogę dać się zepchnąć do defensywy. Gdy zobaczyłam, że jego cięcie roztrzaskało moje drewno w ułamku sekundy, a mimo to noga owinęła się wokół jednego z konarów, coś zadrgało mi pod skórą. Ten człowiek nie był zwykłym najemnikiem. Ale też nie był nieosiągalny. Coś we mnie, coś starego i cichego, zaczęło się budzić. Uważność. Skupienie. Zimna dyscyplina, jak u wijącej się gałęzi, która wciąż, mimo wichury, potrafi wrócić na swoje miejsce.
Kiedy zaśmiał się i ruszył w moją stronę, nie poczułam strachu. Poczułam znajome napięcie w klatce piersiowej, jak wtedy, gdy natura zbiera się przed burzą. Jego ostrze lśniło nienaturalnym blaskiem, niemal świszczało od energii, którą przewodził, a sposób, w jaki jego ciało wystrzeliło z miejsca, mówił jedno — próbował zdusić mnie od razu, z bliska, zanim powtórzę atak. Ale nie byłam sama. Czułam Choushirou tuż obok, czułam, jak napina ramiona, jak jego dłonie poruszają się zgodnie z moimi. Jego chakra była jeszcze surowa, niedoświadczona, ale płynęła. Była tam, gdzie trzeba. I to wystarczało. Oddychałam spokojnie, nie spuszczając z niego wzroku. Każdy jego krok, każdy skok, każdy ruch ostrza rozrysowywały się w mojej świadomości jak linie w wodzie. To była przestrzeń, którą znałam. Przestrzeń pomiędzy. Pomiędzy atakiem a kontrą. Pomiędzy impetem a elastycznością. I choć jego styl był agresywny, brutalny, to nie był niepokonany. Miał przewagę, ale nie miał korzeni. A ja byłam nimi spleciona. On biegł, ja już czułam, że ziemia się poruszy. Nie patrzyłam na chłopaka, tylko obserwowałam oponenta i powiedziałam tylko do Choushirou:
-Zaufaj, nie uciekaj. a następnie wywołałam scenkę -
-Choushirou! Co tu się dzieje?? Miałeś mi pomóc! Mówiłeś, że on będzie łatwy, a zepsuł wszystko! Pokaż, że jesteś mężczyzną! A ja sobie popatrzę! - Wszystko to było powiedziane, taki przesłodko smutnym wyrzutem, może z małym flirtem, ale nie o to chodziło, oj nie. Tym razem miało to być zrobione z głową. Kończąc zdanie skupiłam się i korzystając z dzielącej mnie odległości z przeciwnikiem zakopałam się pod ziemię za pomocą: Doton: Moguragakure no Jutsu. Nasłuchiwałam kroków mojego przeciwnika, opcje były dwie albo zatrzyma się, aby nie wpaść w pułapkę albo postanowi szybko wyeliminować mojego kolegę, który zapewne teraz stał jak słup soli, więc był idealnym celem. Ja natomiast pod ziemią postanowiłam znaleźć się dokładnie pod moim towarzyszem, tak, abym mogła wyczuć wibracje ziemi, jeśli przeciwnik zaatakuje frontalnie lub z jakiegoś innego kierunku. To szybko robię podmianę miejsc z przeciwnikiem za pomocą: Doton: Shinjū Zanshu no Jutsu. Jeśli się to powiedzie to używam techniki: Mokuton: Mokusatsu Shibari no Jutsu. Aby został opleciony z możliwe każdej strony, chciałam go pojmać, tak, aby mógł zostać osądzony prawem ludzkim, a nie natury, wszystkie drewniane macki miały za zadanie połamać mu kości w kończynach, tak aby nie stanowił zagrożenia, a będąc od szyi w dół unieruchomionym raczej nie da rady uniknąć mojego ataku, przynajmniej taką miałam nadzieję.

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Obojętność"
Wyprawa rangi B - Shigemi & Koneko
Kolejka 19/17+

Szok. Istny szok. Tak śmiało można określić tę najważniejszą emocję, która doskwierała teraz Shigemiemu. Widok, który zastał, nie należał do najprzyjemniejszych i chociaż nie był on wcale tragiczny, to śmiało można było go określić złym. Zostawił to miejsce praktycznie nietknięte przez wroga, a zastał doszczętnie zrujnowane, na dodatek większość nagańczyków była ranna. Część nawet ciężko ranna. Nikt jeszcze nie zginął, ale jeśli walka będzie się przeciągać, ich stan na pewno się pogorszy. No i w okolicy wciąż kręcili się jeszcze bandyci, którzy w każdej chwili mogli wznowić atak, na razie jednak wycofali się do lasu i pozwolili ich shinobiemu działać. Nawet pomimo tej odrobiny szczęścia młodzieniec obwiniał się za całe to zajście. Słusznie, opuścił północ, powierzając obronę tej części osady tutejszym, a sam chciał udać się na południe pod wpływem impulsu wywołanego sygnałami nadciągającymi z tamtej strony. Ta decyzja kosztowała go wiele, choć jeszcze miał szansę naprostować pewne sprawy. Nie wszystkie, ale niektóre z pewnością.
Jego oponent nie czekał na przedstawienie, na jakiekolwiek banialuki, zaatakował od razu, posyłając w stronę Uchihy potężne wietrzne tornado. Młodzieniec posiadał dōjutsu, dzięki któremu był w stanie uniknąć dużych obrażeń, niestety nie był w stanie uniknąć ich w zupełności. Wiatr był nie tylko silny, ale również szybki, przeszył powietrze z ogromną prędkością i chociaż bohater Nagano używał swojego sharingana i wykrył zagrożenie w porę, nie zdołał uniknąć nadchodzącego tornada w pełni. Odskoczył, a wir uderzył w bok jego ciała, zadając obrażenia i odpychając go na kilka metrów w tył, w skutek czego przygrzmocił plecami o jakiś budynek i wbił się w niego. Towarzyszyło temu powstanie obłoku kurzu, który na chwilę przysłonił wojownika. Gdy kurz opadł, wrogi ninja stał dokładnie w tej samej pozycji, zdjął jedynie z pleców ogromny wachlarz, jakby miał przygotować się na nadchodzący atak. Ten miał w końcu nastąpić. Teatrzyk żywych trupów rozpoczął się. Dwa z wielu martwych ciał bandytów - te najbliżej czarnowłosego - podniosły się i zaczęły zmierzać prosto na przeciwnika. Wyglądało to dość niemrawo, ale zombiaki miały być jedynie przykrywką dla prawdziwego ataku. Chłopak zaczął biec z nieco innej strony z zamiarem wyprowadzenia prawdziwej dywersji i zapewne by się to udało, gdyby nie dystans, który cały czas występował między dwójką pojedynkujących się. Dystans, który dawał temu drugiemu przewagę. Mężczyzna rozłożył wachlarz i zamachnął się nim mocno kilka razy, tworząc trzy potężne podmuchy. Trzy fale sprężonego powietrza powędrowały w różnych kierunkach, a każdy poprzedzony był osobnym wymachem. Jeden zombie wyeliminowany, drugi zombie wyeliminowany, przecięte w pół niczym kartki papieru stały się bezużyteczne. Trzecia fala fūtonu zmierzała na Uchihę. Tym razem czas na reakcję był większy. Ale wciąż nieduży.
A co u Koneko? Dziewczyna wiedziała, że ma do czynienia z nie byle jakim przeciwnikiem. Już po samych jego ruchach, jego zachowaniu i precyzji działania zdała sobie sprawę, że musi rozegrać to sprytem, zachowując przy tym zimną krew i zdrowy rozsądek. Odegrała scenkę razem z Choushirou, po czym dosłownie zapadła się pod ziemię, tak po prostu. Zniknęła.
- Ummm... dobrze! - chłopiec odpowiedział jej niepewnym głosem, pozostając na swojej pozycji.
Napastnik zmierzał w jego kierunku, ale gdy zobaczył, że Senju chowa się pod ziemię, od razu zmienił sposób przemieszczania się i wyskoczył w powietrze. Przeskakiwał po wyższych głazach, drzewach, płotkach i budynkach, trzymając się jak najdalej od podłoża, najwidoczniej dziewczyna nie była jedynym użytkownikiem dotonu, z którym miał do czynienia. Wiedział, co robi i tym sposobem uniemożliwił jej to, co zaplanowała później. Nie miała innego wyjścia, jak po prostu wydostać się na powierzchnię. Znajdowała się teraz z powrotem przy nastolatku z Nagano i wykorzystała jedną ze swoich klanowych zdolności, chcąc oplątać wroga. Niestety, jego mieniąca się błękitem katana znów roztrzaskała drewno na kilka mniejszych części. Każdy drewniany bal posłany w jego stronę został pocięty i nie nadawał się do dalszego wykorzystania. W widowiskowy sposób przeskakiwał między gałęziami i unikał ich, tnąc jednocześnie wszystko w zasięgu wzroku. Gdy już nic mu nie zagrażało, wyskoczył na kilka metrów w górę i złożył ręczną sekwencję pieczęci, po której wypluł z ust - dosłownie to zrobił - wiązkę błyskawicy, która zmierzała w dwójkę towarzyszy. Nie wyglądało to kolorowo, wyładowanie wyglądało na silne i było szybkie. Jeśli dostaną, na pewno Koneko się z tego wyliże, ale cywil może mieć problem z przeżyciem. Przelewki się skończyły.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Shigemi - rana średnia: -20% szybkości, percepcji i siły

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Legenda:
- Narumi - wygląd
- Matka Narumi
- Ojciec Narumi
- Główny myśliwy
- Kapłan
- Choushirou
- Szarowłosy ninja - wygląd

[Koneko]

Wszystko działo się zbyt szybko, ale w dziwny sposób wszystko też było dokładnie takie, jak się nie spodziewałam. Mój plan zawiódł. Albo raczej — został przewidziany. To mówiło mi o nim więcej, niż jakiekolwiek słowa. Ten człowiek znał takich jak ja. Walczył z technikami ziemi. Walczył z ludźmi, którzy znikali pod powierzchnią i wracali, żeby uderzyć. Znał nasze sztuczki. I co gorsza — miał do nich stosowną odpowiedź. Kiedy przeskakiwał z jednej przeszkody na drugą, płynny, elastyczny, ścinający moje drewno jakby było z papieru, mogłam tylko obserwować i próbować zrozumieć, jak walczy. Nie szedł na ślepo. Analizował. Czytał nas jak otwartą księgę. Wybuch błyskawicy był jak trzask rozsadzającej się gałęzi. I nie było w nim ani krzty ostrzeżenia. Żadnego dźwięku, tylko światło i siła. Serce ścisnęło mi się na widok zbliżającej się wiązki, bo wiedziałam, że nawet jeśli przetrwam, Choushirou może nie mieć tyle szczęścia. Spojrzałam kątem oka na jego twarz, tę chwilową panikę, tę nieruchomość ciała, którą znałam aż za dobrze. Bał się. I słusznie. Ale to nie był jego moment na śmierć. To nie był jego moment na pożegnanie. Zacisnęłam palce. Drewno mogło pękać, ale ja nie.
-UCIEKAJ! - Wrzasnęłam, byłam za niego odpowiedzialna, odepchnęłam się od ziemi najmocniej jak tylko mogłam złapałam go w pasie i przewróciłam, jednocześnie odpychając tak, abyśmy nie oberwali razem z tej techniki, jeśli miałam czas to podczas wstawania z ziemi sięgnęłam do mojej sakwy, oraz złapałam 3 shurikeny i cisnęłam w będącego w locie przeciwnika, następnie , łapię Choushiro, skupiam chakrę w stopach i staram się z całej siły odskoczyć jak najdalej się da, gdy wyląduję znowu ręka wędruje do sakwy na biodrze i wyciągam stamtąd dwa kunaie z "eventowymi" notkami wybuchowymi, ciskam pierwszą w niego i gdy ta ma się zbliżyć na odległość miecza aktywuję ją tak, aby plus minus podczas kontaktu wybuchła. Drugi kunai z notką trzymam dalej w ręce i czekam na rozwój wypadków, dysząc ciężko i łapiąc oddech, nie spodziewałam się, że ktoś mośe tak banalnie rozprawić się z moim atakiem. Czekałam na jakieś otwarcie, na coś co da mi sygnał do kontrataku.

  Ukryty tekst

[Shigemi]

---

---

To , co poczułem, nie było jedną emocją. To była pełna paleta, cała bezładna masa przeżyć wciśnięta w jedną krótką chwilę. Serce biło jak szalone, nie dlatego, że przeciwnik był groźny, choć z pewnością był. Biło tak, jakby próbowało uciec z mojej klatki piersiowej, jakby nie chciało już dłużej uczestniczyć w tym, co właśnie się działo. Bo wszystko, co zobaczyłem, było konsekwencją mojego błędu. Zostawiłem ich. Opuściłem to miejsce pełen przekonania, że zrobiłem wystarczająco dużo. Że plan był dobry. Że ludzie, którzy nigdy wcześniej nie walczyli, dadzą sobie radę, jeśli po prostu uwierzą w siebie. Jak bardzo musiałem się mylić? Jak naiwny musiałem być, że naprawdę sądziłem, że to wystarczy? Ziemia wokół mnie nosiła ślady porażki. Krzykliwe znaki tego, że byłem za późno. Rozorane pułapki. Zniszczone zasieki. A między nimi ciała, zbyt nieruchome, zbyt ciche. Ich oddechy ledwo słyszalne, a może tylko moje sumienie chciało, żebym coś jeszcze usłyszał. Niektórych znałem zaledwie z kilku spojrzeń, może paru słów, ale ich twarze już na zawsze zostaną mi w pamięci. Ich widok wbijał się we mnie ostrzej niż jakakolwiek technika. To nie była jeszcze rzeź, ale czułem, że jesteśmy o włos. O jedno uderzenie serca. O jedną złą decyzję. O jedno opóźnienie. I wtedy pojawił się on. Ten człowiek z wachlarzem. Spokojny. Metodyczny. Pewny siebie. Jakby nie przyszedł tu walczyć, ale coś udowodnić. Stał nieruchomo jak posąg, ale to właśnie ta nieruchomość była najbardziej przerażająca. Pokazywała, że wszystko ma już zaplanowane. Że jego ruchy nie będą przypadkowe, tylko perfekcyjnie skalkulowane. A potem ruszył. Tornado rozciągnęło się przede mną jak gniew niebios. Zdołałem się poruszyć, sharingan ostrzegł mnie na czas, ale nie mogłem całkiem uciec. Ból przeszył bok, gdy wiatr wbił się we mnie z siłą młota. Leżałem przez ułamek sekundy przygnieciony do ściany budynku, nie czując niczego poza ciężarem porażki. Ale nie mogłem się zatrzymać. Nie teraz. Nie tutaj. Nie kiedy jeszcze miałem cokolwiek do powiedzenia. Z kurzu, który opadł, unosiła się tylko jedna myśl. Muszę. Choćby nie wiem co, muszę go powstrzymać.
Niestety mój pomysł oraz taktyka zawiodła, byłem za daleko, byłem zbyt wolny, ale nie mogłem się poddawać, rana oczywiście utrudniała mi życie, ale przelecenie kilku metrów w tył zwiększyło mój dystans do niego. Chociaż zanim wstałem na nogi to już miałem następny problem, moje zombiaki, okazały się nic nie warte, z uwagi na dzielącą nas odległość, za to musiałem się szybko pozbierać, bo przeciwnik ewidentnie chciał mnie wykończyć, dźwignąłem się na nogi. Skupiłem chakrę w stopach, a następnie sięgnąłem do obu sakwa na moich biodrach, w jednej ręce złapałem 5 shurikenów, a w drugiej 4 kunaie. Za pomocą skupionej chakry odskakuję po przekątnej przód i w prawo w taki sposób, aby ominąć lecący we mnie strumień powietrza, oraz zbliżyć się do przeciwnika na odległość około dziesięciu metrów, podczas przemieszczania się ciskam Shurikenami, ale wygląda to tak, jakbym nie był w stanie go trafić, jakby to było kompletne pudło, jednak, po chwili za pomocą techniki: Hokahikō i nadanej ruchem ręki rotacji zakręcają w jego kierunku, wycelowane są w okolice jego prawego boku. Obserwuję jego ruchy i następnie ciskam dwoma kunaiami, które mają przywiązane do siebie notki wybuchowe, czekam na jego ruch zdradzający kierunek jego uniku, a następnie ciskam kolejnymi dwoma, już teraz bez notek, tak aby zmienić ich trajektorię lotu i wycelować w mojego przecinwnika z pomocą techniki Hikō keiro. Jeśli widzę, że notki mogą zadać mu obrażenia to je detonuję, jeśli jednak widzę, że ten atak zmodyfikowanymi trajektoriami lotu kunaiów będzie nieskuteczny, to aby nie tracić go z oczu nie detonuję ich, pozwalam im upaść i zapamiętuję ich lokalizację. Jednak to nie koniec, jeśli to możliwe i bezpieczne ruszam po łuku od jego prawej strony i w tym całym rozgardiaszu sięgam po kolejny asortyment, w tym przypadku po cztery senbony, którymi ciskam, aby trafić w jego punkty witalne w okolicy kręgosłupa szyjnego za pomocą techniki: Nise no shi. chciałem go wprowadzić w stan chwilowej śmierci klinicznej, ale jeśli to nie będzie możliwe to trafienie go w inny punkt krytyczny też będzie zadowalającym efektem.

Chakra: 89%-1% = 88%

Nazwa

Sharingan: Ni Tomoe

Na poziomie dwóch łezek możliwości Sharingana rosną dość znacząco w stosunku do poprzednika. Od tej pory użytkownik jest w stanie rozpoznać na pierwszy rzut oka działające genjutsu. Poprawiają się także percepcja użytkownika. Nie jest to jeszcze pełnia możliwości tego Kekkei Genkai, ale rozwój jest widoczny od razu.

Możliwości

• Widzenie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
• Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
• Rozpoznawanie genjutsu
• Odróżnianie klonów od oryginału - ranga C w dół
• Bonus atrybutów - wzrost percepcji o 30 punktów
• Kopiowanie technik - Tylko techniki taijutsu i bukijutsu (w przypadku braku dziedziny męczą o wiele bardziej). Wykonywane dopiero po przeciwniku.

Wymagania Przebudzenie zgodnie z mechaniką klanu (w przypadku misji minimum B), dziedzina klanowa D

Koszt E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie) (koszt x3 jeśli dziedzina klanowa nie jest rozwinięta na rangę C)

Nazwa

Hokahikō

Ranga

C

Pieczęci

Brak

Zasięg

Zasięg rzutu zależy od samego użytkownika

Koszt

Brak

Dodatkowe Do wykonania jedynie z shurikenami | Podczas wykonywania techniki: +20 Percepcji.

Opis Sprytna sztuczka możliwa do wykonania jedynie przez wprawionych w rzucaniu shurikenami. Podczas rzucania shrukenów należy odpowiednio poruszyć nadgarstkiem pod koniec rzutu, w wyniku tego bronie polecą nie prosto, a po łuku. Mniejszym bądź większym, zależnym od rzucającego. Skomplikowana trajektoria znacznie utrudnia unik, nie jest tak łatwa do odczytania przez przeciwnika. Nigdy jednak nie dojdzie do sytuacji, by broń zawróciła. Nie jest to też proces natychmiastowy, a rozłożony w czasie podczas całego lotu.

Nazwa

Nise no shi

Ranga

B

Pieczęci

Brak

Zasięg

Maksymalnie 10 metrów

Koszt

Brak

Wymagania

przynajmniej 100 Percepcji, wiedza medyczna przynajmniej na poziomie 2

Dodatkowe Podczas wykonywania techniki: +30 Percepcji.

Opis Technika polega na precyzyjnych rzutach senbonami w miejsca na ciele człowieka zwane "akupunktami". O nich można się dowiedzieć poprzez studiowanie Iryojutsu, gdyż celne trafienie w taki punkt może wywołać konkretny efekt:

• Przy Iryojutsu C - trafienie między bicepsem a tricepsem, parę centymetrów nad łokciem - ogromny ból i paraliż kończyny.
• Przy Iryojutsu B - trafienie w kręgosłup między szósty a siódmy krąg odcinka piersiowego - paraliż całego ciała przy zachowaniu trzeźwości umysłu. Uwaga: igła nie może się wbić zbyt głęboko. Istnieje więc możliwość, że przy upadku ciała, ta wypadnie.
• Przy Iryojutsu A - jednoczesne trafienie w dwa punkty po bokach kręgosłupa, przy czwartym kręgu odcinka szyjnego - wywołanie "sztucznej śmierci", czyli natychmiastowa utrata przytomności, bardzo drastyczne zwolnienie tętna i oddechu. Tylko sensorzy i osoby z rozwiniętym Iryojutsu (minimum ranga B) będą w stanie odróżnić ten stan od prawdziwego zgonu.

Dany efekt trwa od momentu wbicia senbon do jego wyjęcia bądź wypadnięcia.

Uwaga Powyższe wymagania dotyczą sytuacji, gdy cel się nie porusza. Jeśli wróg pozostaje w ruchu, technika wymaga przynajmniej 180 percepcji.

Nazwa

Hikō keiro

Ranga

B

Pieczęci

Brak

Zasięg

Zasięg rzutu zależy od samego użytkownika

Koszt

Brak

Dodatkowe

Percepcja powyżej 140 | Podczas wykonywania techniki: +30 Percepcji.

Opis Zaawansowana technika shurikenjutsu polegająca na zmienieniu trajektorii lecącej broni za pomocą innej broni. Trafiając w locie kunaia za pomocą innego, możliwym jest znacząca korekta lotu tego pierwszego, nawet o 90 stopni, tym samym kierując drugi w pożądanym kierunku. Broń może niespodziewanie całkowicie skręcić, co zaskoczy przeciwnika który właśnie wykonał unik i uważał się za bezpiecznego. W przeciwieństwie do techniki Sōshuriken no Jutsu, zmianie ulega nie tylko kierunek, ale i siła. Broń uderzona inną znacząco zwiększa swoją prędkość, dodatkowo nie potrzeba żyłki. Sama technika jest jednak znacznie trudniejsza do wykonania z uwagi na ogromne wyczucie niezbędne do odpowiedniego odbicia broni.

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Obojętność"
Wyprawa rangi B - Shigemi & Koneko
Kolejka 20/17+

Bezsilność. Koneko próbowała różnych metod, by przeciwstawić się swojemu przeciwnikowi, ale wszystko, czego do tej pory użyła, nie przyniosło oczekiwanych rezultatów. Ani drewno, ani techniki uwolnienia ziemi nie wystarczyły. Zdawać by się mogło, że tamten mężczyzna był idealną kontrą na wykorzystywane przez nią zdolności. Chyba. Wyglądało na to, że odpuściła. Przestała korzystać z chakry, zamiast tego postawiła na prostsze metody i zwykłą broń, co wcale nie było takim złym pomysłem w aktualnych okolicznościach. Najpierw jednak musiała się uporać ze zmierzającą w stronę jej i Choushirou wiązką błyskawic, której uniknęła w ostatniej chwili. Prąd był szybki, ale miał do pokonania na tyle dużą odległość, by umożliwić bohaterce odskok i jeszcze popchnięcie chłopca przed siebie, co i jemu umożliwiło uniknięcie ogromnych obrażeń. Błyskawice iskrzyły się tuż przy jej nogach, gdy opadła na ziemię, a pomimo tego, że atak chybił, wróg wcale nie zamierzał odpuszczać. Cały czas napierał przed siebie z kataną wysuniętą od boku, zamierzał wyeliminować zagrożenie i napierać dalej. Gdy Senju się podniosła, pogrzebała chwilę w swojej torbie i wyciągnęła z niej trzy shirikeny, którymi cisnęła w oponenta. Ten bez najmniejszego problemu ochronił się przed nimi swoim mieczem, gwiazdki ninja okazały się więc bezużyteczne. Dlatego właśnie dziewczyna sięgnęła po większy kaliber. Kunai z wybuchową notką leciał w kierunku szarowłosego i gdy znajdował się bardzo blisko, eksplodował. Obłok dymu zasłonił go na chwilę, ale gdy wyłonił się z niej z powrotem, było widać, że zasłonił się ramionami i odskoczył, w skutek czego nie otrzymał żadnej rany. Najwidoczniej dojrzał notkę i zareagował odpowiednio wcześnie. Dystans trochę się zwiększył, wyniósł może około 15 metrów, a on ponownie chciał go skrócić. Znów zaczął biec przed siebie, zależało mu na walce w zwarciu.
U Koneko atmosfera była burzliwa niczym raiton jej przeciwnika, z kolei u Shigemiego nastała wichura niczym z potężnej techniki fūtonu, bo to właśnie nim posługiwał się najemnik od bandytów. Jak do tej pory walka na odległość była dla niego korzystna i zdołał nawet zranić Uchihę, niestety nie spodziewał się, że ma do czynienia z wojownikiem na tyle zaangażowanym, że na pewnym etapie nie będzie w stanie się mu przeciwstawić. Tu chodziło o coś więcej niż szybkość, siłę, rozwój umiejętności. Tu chodziło o hart ducha. Tego Shigemiemu nie można było zabrać, niezaprzeczalnie twardo stąpał po ziemi i nie zamierzał odpuścić, nawet, jeśli musiał iść pod górkę. Lub pod wiatr. Wiatr wcale mu nie przeszkadzał. Gdy dwa strumienie żywiołu wyeliminowały jego zombiaki, on już wiedział, co ma robić. Skoncentrował się, dzięki swoim oczom określił zagrożenie i przygotował organizm do uniku, a w odpowiednim momencie uskoczył w bok. Minimalistyczne cięcie na wysokości łydki uszczypało go delikatnie, ale pomimo tego nie wydarzyło się nic innego. On miał już przygotowaną kontrę. Wygrzebał ze swojego ekwipunku kilka ostrych przedmiotów, najpierw były to shurikeny. Rzucił nimi w oponenta ruchem tak nieoczywistym, że ułamki sekundy dzieliły oponenta od uniku. Na początku uśmiechnął się, był bardzo pewny siebie i myślał, że czerwonooki po prostu chybił, w ostatnim momencie bronie skręciły, co zmusiło go do natychmiastowej obrony. Zwinął trochę swój wachlarz i zasłonił się nim, shurikeny odbiły się od metalowej broni, uniemożliwiając mu tym samym skorzystanie z technik wiatru na chwilę. I ta chwila wystarczyła, by dwa kunaie - również rzucone w widowiskowy sposób - wbiły się w ziemię tuż obok niego. Przyczepione były do nich wybuchowe notki, które zaczęły mienić się jasnym światłem.
- Cholera! - tylko tyle zdołał z siebie wyrzucić.
Wrogi shinobi poderwał się do odskoku, ale było za późno, doszło do dwóch wybuchów, które mocno go poturbowały i wysłały na jedno z większych drzew, od którego jegomość odbił się. Jego ciało opadło bezwładnie na ziemię i nawet, jeśli żył, nie był w stanie kontynuować potyczki. Shigemi wygrał.
Wracając na chwilę do Koneko - jej oponent cały czas zmniejszał dystans, chcąc przejść do walki w zwarciu. Był jakieś 8 metrów od niej i cały czas biegł, jego katana znów zaczęła mienić się błękitną chakrą. Dziewczyna szybko powinna zacząć działać.
Zachodnia cześć Nagano cały czas milczała, z kolei znad rzeki nie dochodziły następne sygnały, co mogło tylko świadczyć o dwóch rzeczach: albo Narumi odnosiła sukces i przeciwstawiała się tamtejszemu naporowi ze strony nieprzyjaciela, albo przegrała i nic z nich nie zostało, a tamtejsza część wioski jest już zniszczona. Lepiej było myśleć o tym pierwszym, wiadomo, choć drugą wersję zawsze warto było brać pod uwagę. Tak w razie czego.

Shigemi - rana średnia: -20% szybkości, percepcji i siły

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Legenda:
- Narumi - wygląd
- Matka Narumi
- Ojciec Narumi
- Główny myśliwy
- Kapłan
- Choushirou
- Szarowłosy ninja - wygląd

[Shigemi]

---

---

To nie był triumf pełen radości. To nie była duma. To nie była ulga. To było ciężkie, nieme westchnięcie, które zawisło w mojej piersi i nie chciało opaść. Powietrze wciąż było gęste, przesiąknięte adrenaliną, potem i kurzem, unoszącym się jeszcze po wybuchu. Świat nie wrócił do normalności, nie rozbrzmiała żadna chwała, nikt nie klaskał, nie wiwatował, nikt nie rzucał się w moje ramiona z wdzięcznością. Tylko cisza. I ten zapach – spalonej ziemi, rozgrzanego metalu i dymu. Czułem go w gardle, jakby chciał mi przypomnieć, że wszystko, co zrobiłem, miało swoją cenę. Oczy mojego przeciwnika straciły ten pazur. Gdzieś w tym jego wykrzywionym grymasie po eksplozji tlił się cień zaskoczenia. Może gniew. Może rozczarowanie. Ale nie było w nim już pewności. Nie było siły. Zmiotła ją moja determinacja, nie sam plan, nie techniki. Moja decyzja, by nie odpuścić. Wszystko wydarzyło się błyskawicznie, ale dla mnie trwało wieczność. Widziałem to w zwolnionym tempie. Jak jego wachlarz uderza w fale powietrza. Jak moje shurikeny odbijają się od niego z metalicznym brzękiem. Jak kątem oka zauważa kunaie. Jak jego źrenice rozszerzają się w ułamku sekundy, kiedy orientuje się, że to nie były zwykłe ostrza. Jak światło wybuchowych notek zaczyna rozświetlać przestrzeń, pochłaniając wszystko na swojej drodze. Kiedy eksplozja wstrząsnęła ziemią, nie drgnąłem. Patrzyłem. Nie z satysfakcją. Z zimną koncentracją. A potem zapadł moment, w którym jego ciało uderzyło o pień, a później osunęło się na ziemię. I wtedy wszystko ucichło. Wicher zniknął. Tornada opadły. Nawet liście nie szeleściły. Nie ruszyłem się od razu. Stałem przez chwilę, nie spuszczając z niego wzroku, bo nie ufałem niczemu, co wyglądało zbyt łatwo. Dopiero gdy sharingan nie wykrył żadnej dalszej aktywności, pozwoliłem sobie na oddech. Taki pełny, ale i ciężki. Powietrze, które weszło do płuc, było gorące i lepkie od spalin. Zamknąłem oczy na ułamek sekundy i pomyślałem, że to była tylko jedna bitwa. Jedna fala. Jedna decyzja. A ja wciąż stałem. Ale czy to oznaczało zwycięstwo? Nie. To był tylko jeden krok dalej. Jeden uratowany skrawek wioski. Kilka chwil więcej życia dla tych, którzy jeszcze oddychali za moimi plecami. Otworzyłem oczy i spojrzałem na horyzont. Bo to, co miało nadejść, jeszcze się nie skończyło.
Niestety to wszystko zaszło za daleko, zważając na sytuację, nie mogłem pozwolić mu żyć, złapałem trójkunai w rękę i podszedłem do niego, szukałem jakichkolwiek sygnałów, że ktoś z jego towarzyszy lub on sam mógł mi zagrozić, jeśli się to nie stało, to po prostu podchodzę do niego i podrzynam mu gardło. To miał być manifest wobec bandytów. Po dokonaniu tego haniebnego czynu skupiam leczniczą chakrę, i podczas biegu w kierunku, z którego słyszałem największe odgłosy bitwy staram się uleczyć moje rany na tyle na ile to będzie możliwe, biegnę szybko, ale nie tak, aby dostać zadyszki czy pogorszyć mój stan. Ale też nie mogłem zwlekać, mój przeciwnik był całkiem silny, a Koneko jeszcze nie miała tyle doświadczenia, miałem nadzieję, że we trójkę dadzą radę i będą walczyć dwóch wrogów na ich trójkę, przewaga liczebna jest zawsze pożądana. Biegłem z nożem na gardle, krwią na uniformie oraz nadzieją i obawą na ramieniu. Żyjcie i bądźcie całe! Chwila, czy ja to powiedziałem w liczbie mnogiej? - zdumiałem się swoimi myślami, kiedyś nikt się nie liczył, do niedawna liczyła się tylko Koneko, a teraz ktoś jeszcze się pojawił? Czyżbym ewoluował? No nic to teraz nie było ważne, ważne było dotrzeć i pomóc walczącym. Nic ważniejszego w tym momencie nie istniało dla mnie, jeśli bandyci znowu powrócą, na to miejsce, trudno. Widziałem z kim walczyłem, a osoby, z którymi walczyły dziewczyny mogły być silniejsze i bardziej zgrane niż ten, z którym ja miałem do czynienia. To wprowadzało mnie w strach, zwykły, czysty strach, adrenalina z poprzedniej walki jeszcze mnie nie opuściła, a lecznicza chakra mocno pomagała postawić mnie do pionu.

Chakra: 89%-1% = 88%-12%=76%

Nazwa

Sharingan: Ni Tomoe

Na poziomie dwóch łezek możliwości Sharingana rosną dość znacząco w stosunku do poprzednika. Od tej pory użytkownik jest w stanie rozpoznać na pierwszy rzut oka działające genjutsu. Poprawiają się także percepcja użytkownika. Nie jest to jeszcze pełnia możliwości tego Kekkei Genkai, ale rozwój jest widoczny od razu.

Możliwości

• Widzenie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
• Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
• Rozpoznawanie genjutsu
• Odróżnianie klonów od oryginału - ranga C w dół
• Bonus atrybutów - wzrost percepcji o 30 punktów
• Kopiowanie technik - Tylko techniki taijutsu i bukijutsu (w przypadku braku dziedziny męczą o wiele bardziej). Wykonywane dopiero po przeciwniku.

Wymagania Przebudzenie zgodnie z mechaniką klanu (w przypadku misji minimum B), dziedzina klanowa D

Koszt E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie) (koszt x3 jeśli dziedzina klanowa nie jest rozwinięta na rangę C)

Nazwa

Chiyute no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni | 2 metry (Iryōjutsu A)

Koszt Ranga D: B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)
Ranga C: B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)
Ranga B: B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (1/2 na turę)

Dodatkowe W przypadku leczenia samego siebie, technika działa rangę niżej i wymaga całkowitego skupienia.
Po zasklepianiu większych ran tą techniką pozostają blizny na ciele rannego.
Technika pozwala na leczenie statusów z technik żywiołowych - notka 2 w poście wprowadzającym.

Opis Podstawowa i najważniejsza technika w asortymencie każdego medycznego ninja. Użytkownik przykłada obydwie dłonie w okolice rany pacjenta i przesyła do niej swoją chakrę. Ta przyśpiesza naturalne właściwości regeneracyjne ciała, wymuszając zasklepianie się ran i naprawę naczyń krwionośnych. Trudność zabiegu zależy bezpośrednio od rodzaju rany - szarpane są trudniejsze do zaleczenia niż zwykłe cięcia, a wielkość ubytku ciała czy stopień narażenia na infekcję zwiększają trudność poprawnego wyleczenia. Skuteczność techniki zależy bezpośrednio od umiejętności, wiedzy medycznej użytkownika i ilości chakry w nią włożoną, przez co zaawansowani medycy są w stanie osiągnąć znacznie lepsze rezultaty niż nowicjusz:

Iryōjutsu D Technika jest w stanie wyleczyć pomniejsze rany i tamować krwawienie z mniejszych naczyń krwionośnych. W przypadku poważnych ran jest w stanie zmniejszyć krwawienie. Nadal zalecane jest korzystanie ze środków dezynfekujących i opatrunków. Proces jest też stosunkowo wolny. Leczenie ran lekkich trwa dwie tury.

Iryōjutsu C Medyk nie musi trzymać rąk na ranie, szczędząc bólu pacjentowi. Oprócz tego możliwości regeneracyjne nasilają się, możliwe jest tamowanie ran tętniczych i leczenie głębszych ran sięgających nawet do kości, a sam proces staje się szybszy. Odkażanie ran nie jest konieczne, ale jest zalecane. Leczenie ran lekkich trwa turę, a średnich dwie tury.

Iryōjutsu B Medyk może uleczyć głębokie rany, zasklepić rany tętnicze, złączyć ze sobą złamane kości, a nawet pozbyć się krwawień i drobnych uszkodzeń organów wewnętrznych. Wyleczona kość będzie osłabiona i ponowne jej uszkodzenie w krótkim czasie może skończyć się nie złamaniem, a pokruszeniem. Dodatkowo technika dezynfekuje ranę w trakcie regeneracji. Od tej rangi możliwe jest wykonywanie techniki jedną ręką. Leczenie ran lekkich trwa mniej niż turę, średnich turę, a ciężkich dwie tury.

Iryōjutsu A Pasywnie: Od tej rangi możliwe jest przesłanie medycznej chakry w formie cienkiego strumienia o długości maksymalnie 2m. Dzięki temu medyk nie musi stać bezpośrednio przy ofierze celem jej uleczenia. Nadal wymagane jest skupienie, a jednocześnie można stworzyć jeden taki strumień. Przesłanie medycznej chakry na odległość nie powoduje zwiększenia kosztów chakry i redukcji możliwości medycznych techniki.

  Ukryty tekst

[Koneko]

Bezsilność. To uczucie przenikało mnie coraz głębiej z każdą kolejną chwilą tej walki. Drewno nie działało. Techniki ziemi były nieskuteczne. Mężczyzna naprzeciwko mnie zdawał się być zaprojektowany tylko po to, by zneutralizować każdy mój atut. Mimo że wciąż miałam chakrę, zrezygnowałam z jej używania. Nie dlatego, że się poddałam, ale dlatego, że uznałam, iż dalsze marnowanie sił nie ma sensu. Musiałam myśleć inaczej. Szybciej. Prościej. Instynktownie. Serce zabiło mi mocniej, gdy zobaczyłam błysk wyładowania. Prąd pędził prosto w nas, w moją stronę i w stronę chłopaka. Wiedziałam, że ja zniosę to lepiej niż on. Ruszyłam. Rzuciłam się do przodu i odepchnęłam Choushirou, niemal w tym samym momencie uskakując w bok. Wyładowanie minęło mnie o włos, przeszywając powietrze tuż przy moich nogach. Gdy upadłam na ziemię, czułam jak serce wali mi w piersi. Żyliśmy, ale to nie był koniec. Zamachnęłam się i sięgnęłam po shurikeny. Rzuciłam je z nadzieją, że cokolwiek osiągnę, ale on zbił je jakby były robaczkami w locie. Bez cienia wysiłku. Zacisnęłam zęby i wyciągnęłam kunai z notką. Posłałam go przed siebie i poczułam ulgę, gdy eksplozja wstrząsnęła ziemią. Niestety, gdy dym opadł, zobaczyłam go znowu. Żywego. Zasłonił się. Był czujny. Odskoczył, ale zaraz znów ruszył. Z tą samą furią, z tą samą precyzją, jakby nigdy się nie zatrzymywał. Dystans między nami był jeszcze do opanowania. Około piętnastu metrów. Musiałam go zatrzymać. Nie mogłam pozwolić, by przeszedł dalej. Nie do kaplicy. Nie do nich. Nie do dzieci.
Było bardzo ciężko, cokolwiek nie zrobiłam, on to kontrował celnie i skutecznie. Ale to jeszcze nie był koniec.
-Teraz taki znak i trzymaj się mocno na nogach albo złap się mnie!- krzyknęłam do mojego towarzysza i pokazałam mu połowę pieczęci węża, gdy on ją złożył szybko przykładam swoją rękę do jego dłoni, a następnie aktywuję technikę Doton: Tsuchi Nami no Jutsu, aby powalić przeciwnika, następnie krzyczę do Choushirou:
-Teraz ta pierwsza i uciekaj! - złożyłam z nim pieczęć i na moim ramieniu wyrosła piękna, drewniana ręka z drewna wiśni oraz pokryta sakurami. Szybko przykleiłam na jej pięści notkę wybuchową, a następnie postanowiłam zaszarżować na przeciwnika i wyprowadzić mu cios jednocześnie unikając jego ostrza katany, ręka przynajmniej na czas podtrzymywania jej chakrą zachowywała się normalnie. Więc chciałam wyprowadzić mu bezpośredni cios w ciało, jednak to nie był koniec, jeśli mi się udało go uderzyć, to natychmiastowo dezaktywuję technikę i zostawiam z nim moją roślinną rękę, na którą dopiero co nakleiłam notkę i odskakuję ile sił w nogach w stronę Choushirou. W trakcie mojego odskoku aktywuję notkę wybuchową oraz sięgam do torby po prezent jaki dostałam od Shigemiego czyli jego bojową pigułkę żywnościową. Dyszałam mocno, byłam cholernie wyczerpana, ale jeszcze bardziej zdeterminowana.

Nazwa

Doton: Tsuchi Nami no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Wąż → przyłożenie dłoni do ziemi

Zasięg

10 metrów wokół użytkownika

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)

Statystyki

Siła

---

Szybkość

---

Wytrzymałość

---

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Po złożeniu pieczęci i przyłożeniu dłoni do ziemi podłoże wokół użytkownika zachowuje się niczym wzburzone morze. Grunt faluje na tyle mocno, że trzeba skupić się by nie upaść. Sam wykonawca nie odczuwa efektu techniki będąc w jej centrum. Jutsu trwa tak długo jak użytkownik dotyka dłonią ziemi i płaci swoją chakrą. Tsuchi Nami no Jutsu pozwala też aktywować pułapki w otoczeniu, choć ze względu na zasięg działania może okazać się to niebezpieczne dla użytkownika.

Nazwa

Mokuton: Te

Dziedzina

Mokuton

-

Ranga

C

-

Pieczęci

Brak

-

Zasięg

Bezpośredni

-

Objętość

Przedramię + ręka

Koszt C: E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% + 1/2% za podtrzymanie

Statystyki

Siła mokutonu

80

Szybkość mokutonu

80

Wytrzymałość mokutonu

80

Technika uwolnienia drewna pozwalająca na chwilową rekonstrukcję kończyny - w tym przypadku ramienia. Dopóki użytkownik podtrzymuje przepływ chakry jest w stanie nią poruszać, jednak gdy tylko przepływ chakry się skończy ręką odpada. Wytworzona kończyna z powodzeniem zastępuje prawdziwe ramię, jednak jej ruchy odbywają się przy pomocy manipulacji kekkei genkai Mokutonu. Niemożliwe jest wykonywanie przy jej pomocy technik ani skuteczne składanie pieczęci.

Link do tematu postaci

KLIK!

  Ukryty tekst