Kokkyō no taki

[Toshiro]

Misja Rangi - D - 9/15 -Katakuri-

---

---

Często kierujemy się instynktem. Towarzyszy nam od naszego urodzenia. Kiedy coś jest gorące, zbyt gorące to uciekamy obawiając się oparzenia. Kiedy czujemy strach - chowamy się, albo po prostu płaczemy, tak jak płakała brązowowłosa dziewczynka pozostawiona sama sobie. Być może słusznie. Katakuri nie musiała się obawiać o zbędny balast, którym rzeczywiście mogło się okazać nieprzewidywalne, wystraszone dziecko. To, że samurajka znała teren znacznie "ułatwiło" jej pozostawienie tam samotnie dziecka, które wydawało się być o wiele spokojniejsze. Słowa dziewczyny rzeczywiście musiały podziałać na jej kojąco.
Przechodząc jednak do sedna akcji. Klon bez problemu zwrócił uwagę obu bandytów, dzięki czemu Katakuri przedzierała się na wybraną przez nią pozycję. Sekundy mijały, ona się przemieszczała, a Masaki szedł w stronę jej klona, który dalej napierał naprzód.
-No, no. Widzę, że sama do mnie idziesz. Chodź, zaprzyjaźnimy się.- powiedział Masaki i zamachnął się na Twojego klona jakąś pałką, który pomimo tego, że był w połowie wolny tak jak Ty, to i tak był od niego nieco szybszy. Wykonał szybki wypad w przód przewracając go i przywalając swoim ciężarem. Przygnieciony bandzior wypuścił całe powietrze z płuc będąc trafionym bezpośrednio w klatkę piersiową przez skałę. Zupełnie się tego nie spodziewał. Wytracając równowagę padł na ziemię jak długi, a klon zaraz za nim przygniatając go do ziemi w pewnym chwycie. Był zupełnie bez szans, nie miał sił, aby się oprzeć, ale tak na prawdę oprócz siniaka w okolicach żeber raczej nic mu nie było. W tym samym czasie Katakuri naciągnęła cięciwę i zamierzała wystrzelić w kierunku bandyty, ale ten widząc atak pochwycił szybko kobietę i przystawił jej nóż do gardła.
- Wypuść go, bo zarżnę jak świnię! - polecił i odwrócił się plecami do Ciebie i przodem do klona. Strzał był ryzykowny, ponieważ strzała mogła go przeszyć i trafić kobietę, jednak finalna decyzja należała do Katakuri. Z racji, że jej klona nawet nie oberwał tylko leżał teraz na Masakim, to miała jeszcze spore pole manewru. Dookoła nie było niczego widać ani słychać, więc wydawało się, że jest względnie bezpieczna, ale czy na pewno?
W każdym razie bohaterka została teraz położona w dość trudnej
Dziewczynka
Bandzior1
Masaki

[Katakuri]

Katakuri szybko myślała oceniają po raz kolejny sytuację. Gdy już miała konkretny plan jak pokonać przeciwników musiała go wdrożyć w życie. Gdy wysłała klona z zapasem czakry przed siebie, a sama rozpoczęła flankowanie przeciwników przyświecał jej cel by walkę zakończyć dosyć szybko, bez zbędnego wdawania się w pojedynki. Była samurajką więc teoretycznie powinna walczyć jeden na jednego w bliskim kontakcie. Z tym że niestety, ale w obecnej sytuacji nie powinna tego robić. Nie tylko dlatego że nie wiedziała nawet czy w walce jeden na jednego mogłaby w ogóle wygrać z takimi przeciwnikami, a dlatego że zdawała sobie sprawę że może to narazić na szwank życie i zdrowie opiekunów dziewczynki. Czy jednak protagonistkę powinno obchodzić życie tych zupełnie losowych ludzi? A przynajmniej do tego stopnia by ryzykować że sama zostanie zraniona z racji tego że jest ich aż dwóch, a ona jedna? No tak właściwie to nie, chyba jedyne sensowne powody by im pomóc to to że dziecko będzie miało problemy jak zostaną zranieni jego rodzice, oraz że ona sama będzie mieć ich jednak na sumieniu. Dlatego też z ponurym grymasem na twarzy odebrała to że wzięto za zakładników rodziców dziewczynki.
Plan troszkę spalił na panewce, w końcu chciała docelowo oddać strzał by zlikwidować jednego z bandytów, a drugim zająć się w sposób tradycyjny. Niestety jeśli w grę wchodzi zranienie niechcący kobiety to trzeba ugryźć to inaczej. Z niechęcią zdjęła strzałę z cięciwy i przewiesiła sobie łuk przez ramię. Zebrała czakrę w nogach i rozmiękczyła glebę pod swoimi stopami, zapadając się pod ziemię, by potem poruszając się pod jej powierzchnią dotrzeć do zbira trzymającego zakładniczkę, planując potem uśmiercić go dosyć szybko. Mogła próbować go wciągnąć pod ziemię, ale zdawało się jej to słabym posunięciem, z racji tego że kobieta mogła jednak oberwać nożem. Dlatego uznała że chce znaleźć się dokładnie pod bandytą a potem z całej siły swoim no dachi pchnąć w górę tak by wyłoniło się błyskawicznie między jego nogami wbijając się w jego ciało. Ostrze było długi więc liczyła że jak wbije mu je między nogami to bez problemu przejdzie przez organy wewnętrzne w brzuchu co uśmierci delikwenta na miejscu nim zrani poważnie zakładniczkę.
Sam klon zaś znowu odwróci uwagę bandytów. Leżąc na obalonym Masakim wyjęła kunaia i przyłożyła mu go do gardła mówiąc Nie dosyć że nie chce się ze mną zaprzyjaźnić to jeszcze mnie atakujesz? A ty chcesz skrzywdzić inną kobietę? Przeproście, albo będę musiała was zabić. Potem obróciła głowę i rzekła mówiąc do zakładniczki, A ty chcesz się ze mną zaprzyjaźnić? Wyglądasz miło i ładnieeeeee. Zostaniemy koleżankami?

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Misja Rangi - D - 11/15 -Katakuri-

---

---

Para, która była oblegana przez bandytów siedziała tylko z boku skulona nie wiedząc tak na prawdę co ze sobą zrobić. Z przerażeniem wpatrywali się w Masakiego, który szedł w stronę klona Katakuri. Wyglądali na bardzo zdziwionych kiedy ten jednak poradził sobie bez problemu ze zbirem, aczkolwiek inny bandzior nie zamierzał stać i czekać aż to coś co złapało jego kolegę położy ich obu. Uniemożliwiło to strzał samurajce, która postanowiła, że nie będzie ryzykować strzałem i znajdzie inne rozwiązanie tego problemu. Z racji, że dalej nie została dostrzeżona mogła sobie pozwolić na na prawdę sporo. W tym czasie klon dalej robił swoją dywersję zachowując się jak opętany. Na twarzy kobiety pojawił się wyraz dużej konsternacji kiedy zwróciła się też i do niej. Nie wiedziała za bardzo co odpowiedzieć zastanawiając się chyba co lepsze, czy bandyci, czy jakaś opętana kobieta, która "szuka przyjaciół".
-Puszczaj go! Mówię poważnie!- krzyknął po raz kolejny i... chyba ostatni. Zaraz po tym od dołu w jego ciało wbił się długi miecz. Na jego twarzy można było zobaczyć grymas połączonego bólu ze dziwieniem. Wydał z siebie tylko tylko głośne charknięcie. Poluźnił swój chwyt puszczając kobietę, która od razu spanikowana odbiegła od niego na dobre kilka metrów do swojego męża. Bandyta padł jak deska na ziemię jeszcze trochę dygając. Manewr z wejście pod ziemię i dźgnięciem badnyty od dołu okazał się bardzo dobrym pomysłem, ponieważ Katakuri bardzo dobrze znała pozycję bandyty, a ten dodatkowo się nie ruszał. Pozostał już tylko spętany pod ziemią Masaki, a także dwójka ludzi, która teraz z przerażeniem wpatrywała się w poległe ciało, to na pozostałego przy życiu bandytę, który cały czas próbował się szamotać i wydostać z uścisku ziemnego klona, jednak zdecydowanie szło mu bardzo słabo.
-Nieee! Ryu! Ty głupia kurwo! - krzyknął dalej próbując się wyrwać.

Dziewczynka
Ryu
Masaki

[Katakuri]

Katakuri obmyśliła dosyć dobry plan pokonania przeciwników. I jest to raczej fakt zważywszy że jeden z oponentów zginął a drugi jest pojmany. No i zakładnicy żyją. Można założyć jednak że cała misja nie wyszłaby raczej tak dobrze gdyby dziewczyna zamiast trenować ninjutsu skupiła się tylko na szermierce. To powinna być dobra lekcja na przyszłość. Wielozadaniowość kluczem do sukcesu! No ale wracając do samych bieżących wydarzeń. Gdy protagonistka przekopywała się pod ziemią nie była do końca przekonana czy wie co robi, nic nie gwarantowało że nie chybi bądź zbój w ostatnim momencie nie poderżnie gardła zakładniczki. Wszystko się jednak udało. Długie ostrze zatopiło się w ciele zbrodniarza, a ten padł na ziemię martwy wyswobadzając matkę małej dziewczynki.
Niczym piękny anioł, bądź brudny kret, zależy od interpretacji, Katakuri wyłoniła się z ziemi za zabitym zbójem po wcześniejszym wyrwaniu no dachi z jego ciała. Rozmiękczona ziemię nad sobą wypychając się do góry i pozwoliła by jej technika została zakończona. Wbiła ponownie broń w ciało poległego. Chciała mieć absolutną pewność że przeciwnik został zneutralizowany. W tym momencie dobiegły ją wrzaski Masachiego który leżał pojmany przez klona. Dziewczyna obróciła się spoglądając prosto w oczy bandyty. Z uroczym uśmiechem rzekła Chciałam się zaprzyjaźnić, a ty nie dosyć że jesteś niemiły to jeszcze chciałeś mnie skrzywdzić. I wyzywasz mnie za to że obroniłam kobietę! Chciałabym się zakolegować ale nie możemy, musisz najpierw odpokutować swoje winy. W tym momencie dotonowy klon dostał mentalne polecenia połamania obydwu nóg przeciwnika. W przypadku gdyby było to niemożliwe, chociażby z racji niedużej siły bohaterki, to wyjmie on kunaia i powbija go kilka razy w nogi, tak by tamten nie mógł uciec. Oczywiście nadal pilnowała łajdaka. Następnie obróciła się do napadniętych. Wasza córeczka jest tam, znalazła mnie i poprosiła o pomoc w uratowaniu was. Ja swoje zrobiłam, proszę byście stąd zawinęli swoje zadki i pocieszyli biedactwo. I to szybko..... W miedzy czasie pokazała im mieczem kierunek w którym zostawiła płaczliwą istotkę.
Po załatwieniu ,,formalności" i zbyciu rodziców podeszła do Masachiego. Zły człowiek, do tego z brzydkim życiem. Katakuri miała swoje poglądy na to jak uczynić jego byt troszkę piękniejszym. Tak jak zawsze, ładna śmierć! Artystyczna! Ale jednak obyłoby to troszkę niehonorowe, a honor to jedna z głównych wartości bohaterki. Westchnęła. Ponownie przybrała przesłodką minkę i uroczym głosem powiedziała Kto z was ma jakieś Ryto w kieszeniach? Potrzebuję dofinansowania na nowy płaszcz, twój kolega ten mi zabrudził. Ale śmiesznie ta krew się z niego polała, co nie? Najbardziej idiotyczny sposób żeby umrzeć, dziabniętym w krocze! Aż się uśmiałam. Słuchaj zrobimy tak. Co prawda okazałeś mi wrogość i nie chciałeś się zaprzyjaźnić, ale ja jednak będę wyrozumiała. Jak przysięgniesz że nigdy nikogo nie skrzywdzisz to cię nie zabije i będziemy się mogli lubić. Gdyby bandyta przeprosił za swoje zachowanie będzie ona kontynuować. Jeśli nie to klon ma kunaiem zacząć ponownie dziabać wroga aż się nie zgodzi. No dobrze, i tak powinno być! A teraz słuchaj kochaniutki, dam ci wybór. Żebyś odpokutował swoje poprzednie winy musisz ponieść karę, wtedy zostaniemy prawdziwymi przyjaciółmi. Wolisz żebym wydłubała ci obydwoje oczu i ucięła 1 nogę, czy żebym ucięła obydwie nogi i jedną rękę? Pamiętaj że to dla twojego dobra i naszej przyjaźni! Oczywiście możesz też uznać że wolisz zginąć, wtedy uduszę cię wypatroszonym jelitem twojego kolegi, albo utopię w jego flakach. Twoja wola kolego!

[Toshiro]

Misja Rangi - D - 13/15 -Katakuri-

---

---

W naturze nigdy nie występują dwa takie same organizmy i jest to fakt. Faktem też jest to, że każda sytuacja jest inna i potrzeba do nich różnych umiejętności, często takich, które sami nie posiadamy. Dlatego posiadając więcej niż jedno ukierunkowanie jesteśmy w stanie się zaadaptować. Jest to bardzo ważna cecha każdego wojownika, który ceni swoje życie. Tak też zrobiła Katakuri. Choć specjalizuje się we walce w zwarciu czy też przy użyciu po prostu - broni, to znalazła sposób, aby całkiem sprawnie pozbyć się oprawców i to dosłownie, bo jeden z nich został brutalnie zabity, drugi zaś przygwożdżony i w zupełności na jej łasce. To jak jesteśmy w stanie zaadaptować się do danej sytuacji, często czyni nas zwycięzcami, którym została wyłaniająca się z ziemi kobieta. Przestraszone małżeństwo przeniosło bardzo szybko na Ciebie wzrok.
-Dziękujemy Ci dobra dziewczyno! Dziękujemy!- wykrzyknęła kobieta po chwili opadając prawie bezwładnie na ziemię. Chyba ze stresu czuła się lekko zmęczona. Pomimo tego dalej nerwowo patrzyła to na Ciebie, to na kierunek, z którego przyszłaś jakby mimo wszystko dalej się Ciebie obawiała. Twoje dobicie poległego obserwowała z nutą nieufności i kiedy to zrobiłaś, głośno przełknęła ślinę. Gdyby klon miał połamać gościowi obie nogi, to trochę by się z tym natrudził i w międzyczasie mógł się wywinąć, więc Katakuri stwierdziła, że jednak lepiej będzie jak po prostu dźgnie go w te nogi kilka razy.
-Aaaaaa! Moje nogi!- ryknął kiedy poczuł jak zimne ostrze zatapia się w jego nogach. -Co Ty robisz chora zwyrolko, zostaw już mnie! Przecież mnie pokonałaś!- krzyczał i zaczął się wić próbując się wydostać, ale oczywiście bezskutecznie, tym bardziej teraz kiedy jego dolne kończyny został znacznie osłabione.
-Yyy... T-tak! To my już pójdziemy, raz jeszcze dziękujemy!- powiedział nerwowo mężczyzna, kiedy dostał od Ciebie sygnał, że są wolni. Wyglądali na bardzo przestraszonych tym co robiłaś z tym ostatnim bandziorem. W pośpiechu zebrali się i poszli we wskazanym przez Ciebie kierunku.
Honor rzeczywiście często odgrywał bardzo dużą rolę w kodeksie samuraja, ale czyż Katakuri nie była roninem, który wobec tego kodeksu nie musi postępować? Nie, jak się okazało, cały czas jakaś cząstka niej kazała jej zachowywać się względnie " w porządku", bo jak się okazało nie zamierzała pójść Masakiemu na rękę.
-A jak myślisz po co ta cała szopka z tymi napadami? Gdybyśmy mieli jakiekolwiek pieniądze, to nie musielibyśmy tego robić!- powiedział do kobiety z wyrzutem! Ha, nawet w takiej sytuacji potrafił się na to zdać. Chociaż rzeczywiście, po wstępnych oględzinach nie mieli przy sobie nawet żadnego mieszka czy czegoś podobnego, nic też nie podzwaniało kiedy ten się cały czas wił, choć teraz chyba bardziej z bólu.
-No dobrze! Już nikogo nie skrzywdzę! Nawet ich nie chcieliśmy skrzywdzić, tylko nastraszyć, ale wtedy Ty się pojawiłaś! Już nic nie wywinę!- krzyczał całkiem zdesperowany, widać było po nim, że na prawdę to teraz on był wystraszonym, więc nie było potrzeby dalszego dźgania go po nogach.
-Nie!Nie!Nie! Nie możesz! Przecież powiedziałem, że nic już nie zrobię, a jak to zrobisz to zginę! Wykrwawię się na śmierć! Nie możesz! POMOCY! - zaczął się drzeć w przerażeniu i wić jak dżdżownica, na prawdę. Teraz nawet klon miał małe trudności z utrzymaniem go, ale dalej radził sobie znakomicie, po prostu było o wiele trudniej.
Dziewczynka
Ryu
Masaki

[Katakuri]

Katakuri zgodnie z planem wyeliminowała przeciwników. Zakładnicy ocaleni, a jej samoocena podniesiona drastycznie po pięknie wykonanej akcji. Czego chcieć więcej? Matka ledwo podziękowała za ratunek, a już drugi bandyta zaczynał pokwikiwać kiedy jego nogi zostały podziurawione przez klona. Doszła do wniosku że lepsze to niż próby zwykłego połamania kości. Co prawda druga opcja sprawiłaby że cierpiałby dużo dłużej, a może i całe życie gdyby źle się zrosły, ale poranienie też spełniło swoje zadanie, jakim jest uspokojenie młodzieńca chcącego się wyrwać na wolność, oraz sprawienie że nawet jak się wyrwie to specjalnie szybko uciekać nie będzie. Westchnęła, rodzice troszkę przerażeni szybko odeszli, w kierunku wskazanym przez protagonistkę. Chwilę poobserwowała ich upewniając się że obrali dobry kierunek i obróciła się zająć swoim więźniem. Nie przeszło jej nawet prze myśl brać wynagrodzenia za ratunek od rodziców, w końcu mieli dziecko do utrzymania!
Jej zachowanie mogło wydawać się innym mało honorowe. Zwłaszcza w oczach innych wojowników z jej krainy. Ale pamiętajmy że honor to postawa, w której poczucie własnej wartości jest związane z wiarą w wyznawane zasady i ich egzekwowanie. Katakuri rozumiała go dużo inaczej niż inni samurajowie. Kodeksem samurajskim to niemal gardziła w wielu miejscach. Jej zasady mówiły jasno że trzeba pomagać takim małym słabszym dziewczynką. Przestępcy zginęli może mało pięknie, może mało honorowo, ale wymierzenie kary adekwatnej i zapewnienie bezpieczeństwa innym jest dużo ważniejsze od dbania o ich dobre imię, czy godną śmierć. Po za tym widać że rozpoczyna się wojna, przecież ci ludzie nawet doprowadzeni pod sąd zapewne zostaliby wcieleni do armii jako najemnicy, jak to zwykle bywa podczas wojny. Nikt nie przejąłby się ich kryminalną przeszłością, dlatego to bohaterka musi być panią życia i śmierci oraz wydawać wyroki następnie je egzekwując. Wysłuchała skomlenia pokonane poranionego bandziora. Uśmiechnęła się do niego słuchając jego wyjaśnień. A więc zbłądziłeś tak? Mogłeś wykorzystać swoją siłę by pracować fizycznie na przykład jako drwal, a wolałeś żerować na pracy innych. To twój pierwszy grzech. Po drugie podniosłeś rękę na bezbronną kobietę która do ciebie podeszła chcąc się zaprzyjaźnić, chciałeś ją zranić, a może zrobić coś jeszcze gorszego. Po trzecie przez was biedna mała dziewczynka, córka tych ludzi mogła mieć zniszczoną psychikę. Popełniłeś 3 grzechy w parę minut, nie jesteś dobrym człowiekiem, nie żałujesz za swoje czyny. Mówisz że nie będziesz już krzywdził innych, ale skoro jesteś grzesznikiem to czy mogę ci wierzyć? Zawiesiła głos patrząc na ten przerażony wrak człowieka. Zaczął się strasznie szamotać. Powoli zaczynało się robić trudniej. Katakuri zdecydowała. Zamknij się i słuchaj nie zabiję cię, ani nie doprowadzę do stanu w którym byś zginął w lesie, nie jestem taka, i byłoby to niesprawiedliwe, ponieważ ta kara byłaby za surowa skoro mówisz że nie chciałeś ich skrzywdzić. Pozwolę ci odejść w pokoju. Uśmiechnęła się do niego. Chciała by mężczyzna się uspokoił, przestał krzyczeć i się szamotać. Jeśli faktycznie się uspokoił, widząc światełko w tunelu jakim jest przeżycie, klon nagle wepchnie mu kamienną łapę do ust i wyrwie język. A potem kunaiem przeora mu twarz na wysokości oczu. Wyrwanie języka i wydłubanie oczu, oraz blizna na twarzy w prezencie. Klon puścił mężczyznę pchając na ziemię a następnie zaczął go wściekle okładać i kopać, ale tak by nie zabić. Sama bohaterka zaczęła odchodzić mówiąc. Za twe grzechy otrzymasz karę. Jesteśmy w takim miejscu że dasz radę dojść do osad ludzkich gdzie ci pomogą. Raczej nic cię po drodze nie zje. Jestem miłosierna więc wybaczam ci grzech podniesienia na mnie ręki. Karą za kradzieże są rany na nogach, i siniaki z pobicia, z tego raczej wyjdziesz. Jednak oślepiłam cię byś zawsze pamiętał o niegodziwościach których się dopuszczasz na ludziach którzy mieli kogoś pod opieką. Teraz ty ślepy będziesz osobą którą inni będą się musieli opiekować. Za to twój wężowy język którzy służył ci do ranienia dusz i serc słabszych został wyrwany więc już nigdy nie dojdzie do sytuacji gdy będziesz kogoś próbował zastraszyć. Bywaj w zdrowiu Masachi, gdy spotkamy się jeszcze raz to nie okaże ci litości. Zastanawiała się jeszcze nad próbą kastracji, ale stwierdziła że mu daruje.

[Toshiro]

Misja Rangi - D - 15/15 -Katakuri-

---

---

Czy rzeczywiście wszystko było czarno-białe? Każdy dzielił się albo na tych złych albo na tych dobrych? Zazwyczaj tak nie było, w tym przypadku również tak nie było. Mężczyzna wydawał się być zdecydowanie wystraszony całą sytuacją. Skąd Katakuri mogła wiedzieć co pchnęło go do tego czynu? Wszystko wydawało się być zrobione słusznie, zgodnie z "moralnym kodeksem" każdego człowieka, który posiadał zdrowy umysł. No może poza tą końcówką. Tutaj kobieta wydawała się wręcz wyżywać na oprawcy, który być może chciał, albo nie chciał nawet skrzywdzić swoich ofiar. Te jednak widząc jak jeden z nich został brutalnie zamordowany po prostu.. Czmychnęli kiedy była okazja, aby zaraz się nie okazało, że to samurajka stanie się wilkiem goniącym za swoimi łaniami. Chyba nic dziwnego w tym nie było z racji na niecodzienne podejście naszej bohaterki, które zdziwiło nie tylko tych uratowanych, ale też i tych przez nią pokonanych.
Nie było tak na prawdę ważne czy Katakuri postępowała dobrze, czy też niedobrze, ponieważ nikt nie mógł jej w tym momencie tak na prawdę przerwać. Masaki był zdany na jej łaskę, zaś ona... Nie zamierzała być łaskawa, chociaż przez chwilę mogłoby mu się wydawać, że tak będzie.
-U nas we wiosce jest taka bieda, że nawet nie chcą płacić za coś takiego, a w innych okolicznych nawet nie chcieli nas wpuścić, bo u nich też bieda!- tłumaczył się dalej szamocząc i sycząc z bólu. Krew sączyła się z jego kilku ran na nogach nie dając o sobie zapomnieć.
-No przecież mówię, że zrobiłem źle i już więcej tego nie zrobię, ale nie miałem wyboru!- krzyczał dalej jakby miało to cokolwiek zmienić, ale jeszcze nie wiedział co nadchodzi.Kiedy usłyszał, że będzie mógł odejść w spokoju nieco przestał. Jakby się nieco uspokoił i uwierzył w to co się do niego mówi. Rzeczywiście zadziałało to tak jak miało zadziałać. Wtedy jednak stało się dla niego coś niespodziewanego. Dostał w zęby i ze zdziwienia otworzył usta co było dla niego zgubne, ponieważ zaraz po tym został pozbawiony języka. Z jego gardła dobiegło dziwne charczenie, a oprócz tego z jego ust zaczęła się lać krew, on zaś zaczął kaszleć i krztusić się krwią, która nie przestała napływać. Żeby tego było mało, jego oczy i pół twarzy zostało potraktowane kunaiem. Samurajka mogła usłyszeć jak pod klonem mężczyzna zaczyna się coraz bardziej krztusić. Okładanie go i kopanie wcale nie pomagało, więc... po chwili po prostu przestał oddychać. Nie wszystko poszło po jej myśli. Masaki po prostu zakrztusił się własną krwią chwilę po tym jak klon zaczął go okładać. Był chyba w zbyt dużym szoku żeby przyjąć te wszystkie obrażenia bez zająknięcia. W końcu był zwykłym człowiekiem. I to zwykłym, przerażonym człowiekiem. Czy monolog został wypowiedziany czy też nie, kobieta stała teraz nad ciałem mężczyzny, którego zmasakrowała. Czasem jeszcze wystąpiły jakieś drgawki pośmiertne spowodowane skurczem niektórych mięśni. Wydawać się mogło jakby dogorywał, choć w rzeczywistości - tak nie było. W każdym razie zadanie zostało wykonane, tak czy inaczej. Zbóje pokonani, niestety jednak nikt nie czekał z workiem złota na wybawczynię, ponieważ rodzina czym prędzej zebrała się i udała się w swoją stronę. Jeśli jednak kobieta zechciałaby ich dogonić i upewnić się, że wszystko w porządku, to nie będzie miała z tym problemu, tym bardziej, że ślady były świeże i rzeczywiście, gdyby się na to zdecydowała, to dowiedziałaby się, że wszystko jest w porządku. Jednak sama rodzina, mimo, że wdzięczna, bardzo unikałaby rozmowy i chciałaby jak najszybciej się oddalić. Chociaż hej, koniec końców przecież to Katakuri była ta dobra, która ich uratowała, no nie?
Koniec. Dziewczynka
Ryu
Masaki

[Katakuri]

Katakuri okładała za pomocą swojego klona bandytę który to właśnie cierpiał katusze po wyrwanym języku. Pech chciał że troszkę mu się zmarło. Nastrój ze zwycięstwa troszkę zaburzały ostatnie słowa skazanego na śmierć przez protagonistkę, w których to mówił o tym jak bardzo to u nich nie było źle i biednie i że pracy to nawet przy rąbaniu drewna nie ma. Dezaktywowała technikę i oddaliła się od trupa głośno prychając. Co z tego pomyślała, chuj mnie obchodzi że mieliście problemy, skoro dosłownie chwilę temu rzuciłeś się z pałą na drobną kobietę która nie wyglądała jak by miała ci zagrozić. Zasłużyłeś sobie na ten los, zdychaj, niech cię zeżrą robale. Spokoju i rozgrzeszenia zaznasz w niebie, jeśli do niego trawisz.

  Ukryty tekst

[Katakuri]

Minęło parę dni odkąd Katakuri skończyła trening poprzedniej techniki. Okres ten poświęciła na regenerację ciała i doszlifowanie ostatnich elementów. Na chwilę obecną jej obozowisko to ognisko pod kamieniem na którym leżała gdy pierwszy raz spotkała małą płaczącą dziewczynkę, oraz złożony z gałęzi drzew i ściółki leśnej, mały namiocik chroniący ją w noce od wiatru i deszczu. Odpowiednie obozowisko jak na ciężki trening. Dziewczyna wstała przeciągając się. W milczeniu, bo do kogo miała zresztą mówić, ruszyła załatwić poranną toaletę w strumieniu. Chwilę popływała, obmyła się, i ruszyła ponownie na plac treningowy. Jeśli tak można nazwać polankę na skraju lasu na której dzielnie siekała drewno swoim no dachi. W końcu gdzieś ćwiczyć trzeba, a nie miała najmniejszej ochoty wracać w okolice swojej starej chaty w której to nie tak dawno zmarła mistrzyni. I tak już bolesne wspomnienia tłumiła wysiłkiem. Nie chciała rozdrapywać niezagojonych ran. Tak więc gdy słońce leniwie sunęło po niebie, ona dobyła swej broni szykując się do kolejnego treningu.

  Ukryty tekst

[Katakuri]

Dziewczyna ziewnęła obracając się na drugi bok. Światło dnia zaczęło razić ją w oczy. Temperatura zaś spadła. Po krótkim rzucie oka na otoczenie zorientowała się że winę za to ponosi wypalone ognisko. Usiadła drapiąc się po głowie. Trening trwał już od paru tygodni, dzień w dzień ćwiczyła od świtu do nocy polepszając swoja szermierkę, tak by sprostać zadaniom które stawia przed nią świat. Brudny, niegodziwy świat, wymagający zdolności przelewania krwi. Jednak trzeb grać kartami które się dostało od losy prawda? Przeciągnęła się i ruszyła w stronę rzeki. Po krótkiej gimnastyce podczas której próbowała zrobić niezbyt skutecznie szpagat, zdjęła płaszcz i zrzuciła ubrania. Dotknęła palcami u stopy wody. Lodowata. Zagryzła zęby i wzięła rozbieg wbiegając w lodowaty uścisk strumienia.

  Ukryty tekst

[Katakuri]

Pierwsze małe białe płatki zamarzniętej wody upadły na twarz spoconej Katakuri. Spojrzała w niebo przerywając struganie patyka. Niebo nad lasem zaczęło ciemnieć, bynajmniej nie przez godzinę, ta była jeszcze wczesna. To matka natura wkroczyła w etap zimowy. Na dworze zrobiło się szaro-buro. Pierwsze w tym roku powiewy naprawdę chłodnego powietrza zaczynały dobitnie świadczyć o tym iż niedługo będzie trzeb zbierać się do zejścia w gór. Dlaczego? A proste pytanie, co weganka ma jeść w tej dziczy jak cała zielenina obumrze? Zwierząt nie zje, a zapasy suszonego jedzenia nie dosyć że kończą się samoistnie, to jeszcze jest spora szansa że po prostu namokną spleśnieją, i sprawią że dziewczyna umrze tutaj z głodu, albo umrze zatruta. Obydwie opcje nie były zbyt przyjazne. Przetarła twarz. Chwila zamyślenia spowodowała iż jej twarz zrobiła się cała mokra od padającego śniegu. Pociągnęła nosem, zdając sobie sprawę że chyba przy tej pogodzie trzeba by było powoli rezygnować z pływactwa w rzece, no chyba ze bardzo jej zależy na chorobie. Wróciła do strugania patyka. Jej szałas w którym wegetowała ostatnie tygodnie chcąc nie chcąc powoli usychał, łamał się, i ogólnie przez ciągłe użytkowanie i czas ulegał zniszczeniu. Dlatego trzeba było zbudować go w przyszłości na nowo, a teraz co najmniej postarać się by jego główny szkielet składał się z nowych gałęzi, tak by konstrukcja utrzymywała się następne parę dni. Po skończeniu pracy wczołgała się do ,,domku" i wbiła patyk tworząc dodatkowy filar podtrzymujący sufit. W odpowiedzi szałas zrobiony z suchych gałęzi pod wpływem wiatru i drgań posypał jej na głowę resztki kory i suchych liści. Zaklęła siarczyście i wyszła na dwór.

  Ukryty tekst

[Katakuri]

Początek zimy to okres mrozów i wilgoci. Opady śniegu pojawiały się co parę dni, i szybko ustępowały a temperatura szybko rosła powyżej zera co sprawiało że obecne już na ziemi płatki śniegu ponownie zamieniały się w wodę, która to zaś zamieniała stabilne dotąd podłoże w błotnistą papkę. Zjawisko to było najbardziej widoczne to nocnych opadach śniegu gdzie temperatura potrafiła dawać się naprawdę mocno we znaki. Jednego takiego dnia, Katakuri doszła do wniosku że nie ma sensu tego poranka ćwiczyć szermierki. Mogła próbować znaleźć miejsce na tyle suche by nie ślizgać się bądź chociaż nie brodzić w błocie po kostki, ale był to jej zdaniem niezbyt mądry ruch. Po co utrudniać sobie życie kiedy można próbować wykorzystać to co się ma pod ręką do treningu?

  Ukryty tekst

[Katakuri]

Katakuri zamieszała w garnku. Ze smutkiem patrzyła w kilak samotnych warzywek pływających w kółko w rozgrzanej gotującej się wodzie. Tak wygląda obiad wojownika myślała ze smutkiem. Rozejrzała się po okolicy w nadziei na właściwie sama nie wiedziała co. Chyba na cud, w postaci jakiegoś worka ziemniaków albo przechodzącego obok handlarza który mógłby jej dostarczyć parę smakołyków. Nie tak dawno odwiedziła pobliską wioskę w celu zakupów, ale mimo to miała mało rzeczy pod ręką. Zima była na tyle frustrującą porą roku że niestety, ale nie mogło być za bardzo mowy o jakiejś próbie chomikowania prowiantu na później, po prostu by zamókł w parę godzin. I tak też zmuszona była co częstego schodzenia z gór, co zaś zaczynało ją mocno drażnić. W końcu przyszła tutaj trenować sztuki ninja i szermierkę, a nie biegać w górę i w dół. To mogła robić w każdym innym miejscu. Do tego co robiła zaś potrzebowała spokoju w miejscu odosobnionym od innych ludzi.

  Ukryty tekst

[Katakuri]

Dziewczyna wracała właśnie z workiem warzyw które to odkupiła od jakiegoś wieśniaka w wiosce. Przy pasie był bukłak z alkoholem, jakimś piwem na średnim poziomie, a w torbie kilka woreczków różnych przypraw ziołowych i troszkę suszonych specjałów, jak pestki dyni, albo suszone owoce. To ostatnie miało jej służyć jako przekąski, na zimne zimowe wieczory gdy nie będzie chciało jej się gotować. Z daleka widziała już swoje malutkie obozowisko. Zakleła w duchu przypominając sobie że nie zgasiła do końca ogniska, przez co to teraz jeszcze smutno się żarzyło. Gdyby miała pecha to powiew wiatru mógł by przenieść iskry na jej szałas, co skończyłoby się prawdopodobnie pożarem lasu, a na pewno uszkodzeniem jej schronienia.

  Ukryty tekst

[Katakuri]

Katakuri uciekła przez ciemny las. Słyszała za sobą syki i warkoty bliżej niezidentyfikowanych istot. Biegła przed siebie, mała i bezbronna. Puste nocne niebo było niczym podkreślenie beznadziejności sytuacji w której się znalazła. Biegła jednak dalej. Kilometr po kilometrze, metr po metrze. Przemierzała krainę ogarniętą prawie jak by w smutku i cierpieniu. Czuła niemal na swoich plecach oddech złowrogich istot łaknących tylko jednego, jej zguby. Obudziła się. Motyla panna śniła po raz kolejny swój koszmar. Wytwór jej skrzywionej psychiki, emanacja jej wewnętrznych leków i ukrytej w środku ciemności. Jak by mrok w niej chciał powiedzieć, kobieto skończ ze sobą! Albo zmień coś w swoim życiu bo już zawsze będziesz małą bezbronną dziewczynką której nikt nigdy nie pomoże. Otrząsnęła się wściekle. Więcej nie zaśnie, a przeleżeć całych kilku godzin patrząc w niebo też jej nie w smak. Fakt że jej praca przypominała bardziej wybuchy energii a nie systematyczne działanie pchnął ją jeszcze dalej ku potwierdzeniu że jednak trzeba jakoś ten czas spędzić. Markotnie wyczołgała się ze swojej nory, zwanej też eufemistycznie obozowiskiem. Wyprostowała plecy, strzeliła knykciami.

  Ukryty tekst