Wioska Nagano

[Takashi]

"Obojętność"
Wyprawa rangi B - Shigemi & Koneko
Kolejka 11/17

Narumi została odprowadzona przez swoją matkę do domu, by mogła odpocząć i zregenerować utracone siły. Była wycieńczona. Walką, ucieczką, otrzymanymi ranami. Dzięki leczeniu nie była narażona na zbyt dużą utratę krwi i na zakażenie, ale nadal po wszystkich minionych wydarzeniach musiała odpocząć, najzwyczajniej w świecie. Na dużym placu w centralnej części osady, pod wielkim dębem rzucającym niemały cień na okolicę, poza kilkoma przechodniami troje z nich zostało na swoim miejscu, by kontynuować rozmowę - Shigemi, Koneko oraz ojciec czerwonowłosej. Uchiha opowiadał o swoim planie, starając się uzyskać jak najwięcej informacji od tutejszego, niestety ten nie posiadał dostatecznej wiedzy w każdym zakresie, dlatego postanowił wezwać posiłki. Chciał zebrać wszystkich, którzy byli skorzy do walki. Dorosłych mężczyzn, nastolatków, wszystkich, którzy byli gotowi do działania. Rozmowa na chwilę zatrzymała się, a dwójka shinobi została na parę chwil sama. Nie padła nawet odpowiedź na pytanie o ilość osób, które będzie trzeba skryć przed nadchodzącą batalią. O ile w ogóle do takowej miało dojść.
Po kilkunastu... nie, po kilkudziesięciu minutach w końcu ludzie zaczęli schodzić się na centralnym placu pod gigantycznym drzewem. Początkowo było to parę osób na czele z ojcem Narumi, ale potem zaczęło się ich schodzić coraz więcej i więcej, i więcej. To było naprawdę niesamowite i nawet poruszające, że tak wiele osób chciało pomóc. Co najlepsze - nie byli to sami mężczyźni. Bez względu na to, co miało się wydarzyć, nawet kobiety się zjawiły, nie chciały zostawiać swoich mężów z tym wszystkim, a na pewno przecież trzeba będzie zrobić coś, w czym mogły się przydać. Zaczął ten mieszkaniec Nagano, który był tu z dwójką bohaterów jako pierwszy, zaczął opowiadać wszystko, co ustalili o tej pory. Poinformował pozostałych o tym, że jest ważna sprawa i zebrał ich wszystkich, następnie podzielił się dobrą nowiną o wsparciu ze strony dwójki ninja. Potem opowiedział tyle planu, ile zdążyli wcześniej ustalić, teraz wystarczyło dopowiedzieć tylko pewne kwestie.
- Do sygnałów możemy użyć naszych rogów. - jeden z mężczyzn w tłumie odezwał się, w sumie niczym nie wyróżniał się z tłumu, dlatego właśnie ojciec Narumi go przedstawił.
- To nasz główny myśliwy. Jest doskonałym łucznikiem i jest doskonały w swoim fachu. Ma pod sobą kilku dobrze wyszkolonych ludzi. - no tak, tutejsza ludność musiała jakoś zdobywać pożywienie, a to była pewnie jedna z wielu metod.
Teraz wystarczyło tylko, by Shigemi dostosował tę konkretną cześć swojego planu do całości i przedstawił ją prostemu ludowi. Nim dwójka ninja się zorientowała, następna kwestia zaczęła się wyjaśniać sama.
- A co z kobietami i dziećmi? Spichlerz? - spytał jakiś losowy głos z tłumu. To była ta sama ważna kwestia, w której już wcześniej padło pytanie. Kwestia, którą Koneko sama chciała rozwiązać.
- W kaplicy wszyscy się nie pomieścimy, choć z pewnością bylibyśmy bardziej bezpieczni w centrum. - głos starca wybrzmiał echem wychylony zza masywnych drzwi kaplicy nieopodal. Kościół nie był głuchy na tak istotne sprawy. - Będziemy się modlić o bezpieczeństwo wszystkich i o to, żeby raz na zawsze zażegnać ten konflikt.
Ludzie byli w niego wpatrzeni, jak w przysłowiowy obrazek. Widać było, że kościół gra tutaj ważną rolę, a wiara jest dla nagańczyków czymś naprawdę ważnym. Czasem zostawała tylko wiara. To był kolejny element, który dziewiętnastolatek mógł dopasować do swojej układanki. Miał już sygnały, na których mu bardzo zależało, miał miejsce do schowania kobiet i dzieci, miał również księdza, który będzie się za nich modlił. Brakowało tylko zebrać to wszystko do kupy i brakowało konkretów. Jakiegoś podziału. Kto miał co robić? Ludzie byli gotowi do działania już teraz.
- No dobrze, ale jeśli mamy wam pomóc i mamy bronić osady, to co tak właściwie mamy robić? - znów jakiś randomowy człowiek zabrał głos. - My w przeciwieństwie do was nie umiemy pluć ogniem i poruszać się z taką zwinnością.
No tak, byli zwykłymi ludźmi, którzy nie potrafili władać chakrą. Jeśli mieli dołożyć do tego swoją cegiełkę, potrzebowali dokładniejszych instrukcji i przywódcy z krwi i kości. Potrzebowali prawdziwego planu, podziału ról i omówienia szczegółów. No chyba, że zamysł był taki, żeby po prostu użyć ich jako mięsa armatniego, w tego reszta powinna pójść jak po maśle.

Mapka

Legenda:
- Narumi - wygląd
- Matka Narumi
- Ojciec Narumi
- Główny myśliwy
- Kapłan

[Shigemi]

---

---

Stałem naprzeciw kilkudziesięciu par oczu, każda z nich z innego tworzywa – twarde jak krzemień, miękkie jak świeży mech, puste z bezsilności, gorące z nadziei. Kiedyś uważałem, że potrzebna jest tylko siła, by wygrać. Teraz, patrząc na tę zbieraninę mieszkańców Nagano, zrozumiałem, że najpierw muszę im dać sens. Wziąłem głęboki oddech, czując jak zapach drewna, dymu i świeżego potu miesza się z wilgocią ziemi. Moje słowa musiały trafić nie tylko do ich uszu – musiały wrosnąć w ich kręgosłupy.
– Nie jesteście ninja. Nie macie chakry. Nie potraficie skakać po dachach ani rzucać ognistymi technikami. Ale to nie znaczy, że nie możecie walczyć. Bo domy, które za wami stoją – to wasze domy. Rodziny, które śpią teraz za ścianą – to wasi bliscy. A ja nie zamierzam pozwolić, żeby ktoś odebrał wam to wszystko. Spojrzałem na myśliwego, który wcześniej się odezwał, i wskazałem ręką.
– Ty i twoi ludzie zajmiecie się obserwacją i sygnalizacją. Zbudujcie cztery stanowiska na obrzeżach wioski – jedno od lasu, jedno przy rzece, jedno na jedno przy południowej bramie, jedno po zachodniej stronie. W każdym z oddziałów ma być co najmniej jeden myśliwy z rogiem jeśli ktoś się zbliży dajecie sygnały, o których wcześniej wspominałem. Musicie wytrwać na posterunku nawet wtedy, gdy będziecie myśleli, że nikt was nie słucha. Bo będę was słuchał ja. Zwróciłem się do reszty.
– Ci z was, którzy potrafią posługiwać się bronią – weźcie kije, łopaty, narzędzia rolnicze. Zgrupujcie się po cztery osoby i dobierzcie tak, by każda grupa miała choć jednego doświadczonego. Każda taka grupa odpowiada za wybrany sektor osady – ale nie stawiacie czoła wrogowi samodzielnie. Macie za zadanie spowalniać, zająć ich uwagę i dać nam czas na reakcję. Spojrzałem na starca przy kaplicy.
– Kobiety i dzieci ukryjemy w kaplicy, spichlerz jest zbyt łatwopalnym i oczywistym celem do zniszczenia. Ktokolwiek niezdolny do walki, zajmie się zabezpieczaniem rannych, wynoszeniem ludzi z niebezpiecznych stref, podawaniem informacji. - Zawiesiłem głos na chwilę. Wszyscy patrzyli.
– Wasza siła nie tkwi w walce. Ona tkwi w tym, że jesteście razem. Każdy, kto stanie do tej obrony, będzie miał za sobą nie tylko mnie i Koneko, ale i wszystkich tu zebranych. A dopóki ja stoję – dopóty nikt nie wejdzie do tej wioski bez walki. Nie krzyczałem. Nie musiałem. Wystarczyło, że słuchali. Patrzyli. I że w ich spojrzeniach pojawiło się coś, co było większe niż strach. Zaufanie.[
Stałem pod tym cholernym dębem, otoczony dziesiątkami ludzi, którzy patrzyli na mnie tak, jakby naprawdę wierzyli, że potrafię ich uratować. I właśnie to było najgorsze. Ta wiara. Nie moja, nie ich – ta, która zderza się z rzeczywistością, kiedy wszystko idzie nie tak. W głowie miałem setki pytań. Czy wybrałem dobre sektory? Czy sygnały z rogów będą słyszalne przy wietrze z gór? Czy spichlerz i kaplica wytrzymają, jeśli ktoś postanowi rzucić w nie ognistym jutsu? Czy ci ludzie – rolnicy, handlarze, dzieciaki z procami – naprawdę wytrzymają, kiedy wróg stanie im twarzą w twarz? Nie bałem się walki. Bałem się odpowiedzialności. Że jeśli coś pójdzie nie tak, to nie ja zginę pierwszy. Zginie ten dzieciak, który właśnie trzyma w ręku motykę jak broń. Ta kobieta, która powiedziała, że potrafi zrobić opatrunek, ale nigdy nie widziała prawdziwej rany. Starzec, który już ledwo chodzi, ale uparł się, że będzie przy drzwiach kaplicy, by pilnować dzieci. Oni wszyscy nie powinni być częścią żadnej bitwy. A już na pewno nie mojej. Czułem napięcie w karku, jakby każda decyzja wbijała mi kolejne kolce pod skórę. Ciężar odpowiedzialności nie objawia się głośnym krzykiem – objawia się ciszą tuż po nim. Tym, co zostaje, kiedy opadnie echo. I była jeszcze Koneko. Patrzyła na mnie tak, jakby wierzyła, że mam plan. Że mam wszystko pod kontrolą. Ale ja wiedziałem, że nic nie jest pewne. To wszystko to iluzja – plany, podziały, schematy. Wojna nie zna reguł. Zawsze znajdzie sposób, by zrobić coś, czego nie przewidziałeś. Może dlatego się bałem. Bo po raz pierwszy od dawna nie walczyłem tylko za siebie.

Chakra: 96%

Nazwa

Sharingan: Ni Tomoe

Na poziomie dwóch łezek możliwości Sharingana rosną dość znacząco w stosunku do poprzednika. Od tej pory użytkownik jest w stanie rozpoznać na pierwszy rzut oka działające genjutsu. Poprawiają się także percepcja użytkownika. Nie jest to jeszcze pełnia możliwości tego Kekkei Genkai, ale rozwój jest widoczny od razu.

Możliwości

• Widzenie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
• Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
• Rozpoznawanie genjutsu
• Odróżnianie klonów od oryginału - ranga C w dół
• Bonus atrybutów - wzrost percepcji o 30 punktów
• Kopiowanie technik - Tylko techniki taijutsu i bukijutsu (w przypadku braku dziedziny męczą o wiele bardziej). Wykonywane dopiero po przeciwniku.

Wymagania Przebudzenie zgodnie z mechaniką klanu (w przypadku misji minimum B), dziedzina klanowa D

Koszt E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie) (koszt x3 jeśli dziedzina klanowa nie jest rozwinięta na rangę C)

[Koneko]

GNie wtrącałam się ani jednym słowem, jedynie chłonęłam to, co działo się wokół. Ciepło i potężna siła wspólnoty zaczęły pulsować w powietrzu, a w mojej klatce piersiowej czułam jakby drganie tego rytmu, który nadawała zbierająca się wokół nas społeczność. Przechodnie zmieniali się w ochotników. Twarze, wcześniej nieznajome i obojętne, zaczynały nabierać wyrazu i znaczenia. Każda para oczu, która spoglądała w naszą stronę, niosła w sobie pytania, ale też gotowość. Byli tu, bo chcieli ocalić to, co kochali. Kiedy wspomniano o rogach, serce mi zadrżało. Proste rozwiązanie, ale skuteczne. Idealne. Zwyczajne narzędzie przetrwania mogło teraz stać się czymś więcej, częścią obrony. Spojrzałam w stronę mężczyzny, który zaproponował ten pomysł, a potem na ojca Narumi – dumnego, stojącego wśród swojego ludu jak kotwica, wokół której wiruje całe to morze niepokoju. Nie poruszyłam się, nawet kiedy padły słowa o kobietach i dzieciach. Czułam ciężar tej odpowiedzialności na barkach, ale pozwoliłam innym mówić. Wysłuchałam głosu kapłana i zadrżałam w środku, gdy wspomniał o modlitwie. Nie z powodu religii – ale z powodu ich wiary. Ich nadziei. Przypomniałam sobie Narumi. Leżała teraz wyczerpana, oddała wszystko, by tu dotrzeć, by ich ostrzec. Jej wiara w to miejsce, w tych ludzi, była niezłomna. I teraz stawała się zaraźliwa. Nie reagowałam także, gdy padło ostatnie pytanie. Co mają robić? Czego się od nich oczekuje? To było pytanie skierowane do Shigemiego. Do tego, który zawsze wie, co dalej. Ale każde z tych słów wnikało we mnie, jakby pytały też mnie. Jakby wszyscy ci ludzie szukali w naszych twarzach czegoś więcej niż tylko ochrony. Szukali sensu. Szukali pewności.
- Koło kaplicy zbuduję dodatkowe pomieszczenie, które pomoże nam pomieścić wszystkich. Oblejcie wodą dokładnie kaplicę oraz budynek, Shigemi proszę pomóż mi. . - spojrzałam na Shigemiego, a następnie podałam mu na ucho sekwencję pieczęci, wykonaliśmy je razem i obok kaplicy powstał mały budynek, który mógł pomóc pomieścić niezdolnych do walki. Następnie podeszłam do podzielonych na grupy wieśniaków: -Trzymajcie to i rozrzućcie póki jeszcze jest bezpiecznie, rozrzućcie to wokół wioski. Pomoże nam zlokalizować zagrożenie, ALE pod żadnym pozorem nie upuście ich we wiosce, ani na nie nie nadepnijcie, bo będziecie mnie mylić! - powiedziałam i wykonałam technikę Mokuton: Chakra Shizu. Następnie zaczęłam solidnie dyszeć, te dwie techniki solidnie nadszarpnęły moje zasoby chakry. To było męczacę, spojrzałam na Shigemiego i uśmiechnęłam się szeroko, tak mogłam pomóc!

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Obojętność"
Wyprawa rangi B - Shigemi & Koneko
Kolejka 12/17

To naprawdę straszne, że jakaś niewielka wioska na terenie Kraju Kupieckiego musiała zmagać się samodzielnie z problemem wojny. Może i nie dotykała ich sama w sobie, ale zrzuciła na nich problem okolicznych bandytów, którzy czerpali korzyści z sytuacji międzynarodowej. Wioska bez nadzoru broniących jej shinobich stanowiła łatwy cel i gdyby nie Narumi, która zainteresowała się problemem, ponieważ pochodzi stąd i wróciła do rodziny, pewnie już po ostatnim ataku nie byłoby do czego wracać. Chociaż do pewnych zniszczeń już doszło, nikt nie ucierpiał, a to liczyło się najbardziej. Teraz, poza Narumi, mieli również dodatkowe wsparcie w postaci dwójki ninja. Koneko oraz Shigemi chcieli im pomóc i chociaż z początku nie mogli do końca zaufać czerwonowłosej, teraz w pełni poświęcali się problemowi i robili wszystko, by obrona Nagano powiodła się.
Przemowa Shigemiego wzbudziła w mieszkańcach Nagano prawdziwe poruszenie. Chłopak nie tylko przedstawił plan działania, ale również podał im rozwiązania na wszelakie możliwości, do których potencjalnie mogło dojść. Cztery sygnały z rogów miały pomóc w identyfikacji zagrożenia i dać możliwość ewentualnej reakcji. W całej akcji mieli brać udział prawie wszyscy osadnicy, za wyjątkiem dzieci. I kobiet. Niektórych, jak się okazało, albowiem część z nich także chciała dorzucić od siebie cegiełkę i pomoc zarówno w przygotowaniach, jak i nadchodzącej batalii, która podobno była nieunikniona. Określonych zostało pięć głównych sektorów, jeden w centrum - pod wielkim dębem, gdzie w kaplicy mieli zostać schronieni ci niezdolni do walki - a także w czterech skrajnych częściach osady - każda znajdowała się w innym kierunku geograficznym. Myśliwy doskonale znał swoją rolę i po doskonałej instrukcji zebrał wszystkich, którzy z nim polowali, a następnie rozstawił ich we wskazanych pozycjach. On sam zajął to przy lesie, ponieważ znał tamten obszar doskonale. Znał tamtejsze drzewa, krzaki, zwierzęta, rozumiał ich działanie, wydawane dźwięki, nawet podmuchy wiatru, które slalomem poruszały się między gałęziami. Nic nie powinno umknąć jego uwadze. W każdej z tych lokalizacji, warto napomknąć, znajdowały się wieże strażnicze, a więc każdy z patrolujących te miejsca myśliwych miał doskonałe pole widzenia. Dźwięk rogu również będzie się lepiej rozchodził z większej wysokości. Pozostała społeczność podzieliła się na cztery grupy. W każdej znajdowali się mężczyźni, którzy mieli doświadczenie w pracy na roli lub budownictwie. Może i nie potrafili walczyć, ale umieli posługiwać się niebezpiecznymi przedmiotami oraz mieli dużą siłę, a to wystarczyło, żeby powstrzymać wrogów, a już na pewno kupić trochę czasu. Broń otrzymali również ci, którzy pracowali w innych zawodach, po motywującej przemowie Uchihy byli gotów nauczyć się wymachiwać łopatami, motykami, czy jakimikolwiek innymi przedmiotami gwarantującymi teraz przetrwanie. Kobiety dzieliły się na te, które chcą walczyć u ich boku oraz te, które chcą zajmować się innymi ważnymi kwestiami - zaopatrzeniem, prowiantem, opatrywaniem ewentualnych ran i przenoszeniem informacji, gdy róg zawiedzie. Dzieci zostały przetransportowane do kaplicy oraz do drewnianej konstrukcji stworzonej przez Senju. Ich matki także tam były. Starcy również z kapłanem na czele, który już teraz zaczął się modlić i napełniać serca nagańczyków nadzieją.
Mieszkańcy wioski mieli jeszcze pół dnia na przygotowania. Wspólnie z dowodzącym ustalili, że dobrym pomysłem będzie przygotowanie prowizorycznych pułapek wszędzie tam, gdzie się da. Szczególnie od strony i rzeki - bo stamtąd poprzednim razem nadeszli bandyci i najemni ninja - porozstawiane zostały pułapki na króliki oraz sidła na niedźwiedzie. Zamontowane zostały prowizoryczne zasieki, wykopane wilcze doły, wzmocnione zostało również ogrodzenie, wspólne siły wszystkich mieszkańców zaowocowały naprawdę porządnymi przygotowaniami. Nie zabrakło wsparcia Koneko, która użyła jednej ze swoich klanowych zdolności, uprzednio instruując cywili, co należy zrobić z jej drewnianymi tworami.
Nastała noc. Wyglądało na to, że wszystkie przygotowania zostały zakończone, a ludność z wioski poszła spać w celu odpoczynku. Odwalili naprawdę kawał dobrej roboty, dlatego należał im się odpoczynek. Koneko oraz Shigemi cały czas znajdowali się nieopodal kaplicy, ojciec Narumi również udał się na odpoczynek, z kolei dziewczyna obudziła się i wróciła do nich. Znalazł się tam również przywódca myśliwych.
- Wszystko, co ustaliliśmy, zostało wykonane. Aktualnie każdej z czterech stron osady pilnują moi ludzie. Jeśli pozwolicie, też chciałbym się przespać. - powiedział mężczyzna, który rzeczywiście wyglądał na wycieńczonego, potrzebował odpoczynku.
Do wschodu słońca wciąż było kilka godzin, bohaterowie mieli więc dużo czasu na to, żeby odpocząć, zregenerować chakrę, przyzwyczaić się do otaczających ich warunków i nastawić na nadchodzącą walkę. Gdyby coś miało się stać, na pewno usłyszeliby głośny dźwięk myśliwskiego rogu przecinającego okoliczne powietrze.
- Jeden krótki sygnał to nadchodzący wróg, dwa krótkie to przewaga liczebna wroga, jeden długi to informacja o wrogich ninjach, a dwa długie to sytuacja krytyczna i przedarcie się do środka wioski, dobrze zrozumiałam? - Narumi upewniała się do tego, co zapamiętała ze wszystkich ustaleń i nadrabiała zaległości.

Mapka

Legenda:
- Narumi - wygląd
- Matka Narumi
- Ojciec Narumi
- Główny myśliwy
- Kapłan

[Koneko]

Przytaknęłam cicho, pozwalając sobie na chwilę wytchnienia, której moje ciało bardzo potrzebowało. Cały dzień spędzony na przygotowaniach, instruowaniu, tworzeniu i koordynacji... zostawił we mnie napięcie. Ale nie takie, które ciąży, tylko takie, które pulsuje głęboko w żyłach, dając siłę do trwania. Spojrzałam na Narumi, ucieszona, że znów z nami była. Jej twarz nadal była zmęczona, ale w oczach palił się żar – inny niż wcześniej. Już nie desperacja, ale determinacja. I wdzięczność. Oparłam się plecami o jeden z grubych korzeni dębu rosnącego przy kaplicy i złożyłam ręce na kolanach. W oddali widać było rozstawione posterunki, sylwetki strażników jak nieruchome cienie na tle ciepłego blasku kaganków. Słychać było cykanie owadów, cichy szum wiatru sunącego pośród liści i odległy szmer wody w rzece. Wszystko razem brzmiało jak tętno tego miejsca. Prawdziwe, żywe, gotowe walczyć. Czułam ogromną dumę. Ci ludzie nie byli wojownikami. Nie mieli chakry, nie posługiwali się jutsu, ale ich serca były gotowe rzucić się w ogień dla bliskich. Pokazali więcej odwagi niż niejedna armia. Każdy wbity palik, każda lina, każde sidło, każde jedno słowo wypowiedziane z drżeniem głosu i mimo to – z przekonaniem... To wszystko miało znaczenie. Spojrzałam na Shigemiego kątem oka. Nawet jeśli nie mówiłam nic, czułam, że on też to widzi. Może nie okazuje tego tak, jak ja. Może nie rozmawia z emocjami tak bezpośrednio, jak ja to robię. Ale był tu. Został. I robił więcej niż się spodziewałam. I to miało znaczenie. Narumi znów podniosła głos, powtarzając sygnały. Kiwnęłam głową z uznaniem, nie musząc nawet słownie potwierdzać. Wiedziała, co robi. Wzięła odpowiedzialność nie tylko za swoje życie, ale za wszystkich wokół. Miałam dla niej nieskończony szacunek. Zamknęłam na chwilę oczy. Nie na długo. Czuwałam. Jak każda cząstka tej wioski.
- Potrzebuję jednej osoby, która będzie koło mnie i mi pomoże składać pieczęci, jak przyjdzie moment to brak mojej ręki może dać się we znaki. - pokazałam połowę pieczęci węża i rozejrzałam się za ochotnikiem, będę dzięki temu wsparciem dla wioski i Shigemiego.

  Ukryty tekst

[Shigemi]

---

---

Stałem Właściwie... wciąż nie wiem, czy to było coś budującego, czy właśnie rozdzierającego serce. Stałem na skraju placu, patrząc, jak ta cała machina ruszyła – nie z przymusu, nie z paniki, ale z potrzeby. Z potrzeby przetrwania. I czułem, jak coś ściska mnie w klatce piersiowej. Z jednej strony byłem dumny. Dumny, że potrafiłem złożyć ten plan do kupy, zmobilizować ich, wskazać kierunek, który dał ludziom cel. Z drugiej… miałem cholernie gorzką świadomość, że to w ogóle nie powinno mieć miejsca. Że to wszystko nie powinno się wydarzyć. I że my – shinobi, wojownicy, żołnierze – znów naprawiamy coś, co powinno być pod opieką systemu, kraju, struktur. A nie grupy prostych ludzi z motykami i strachem w oczach. Nie zapomnę spojrzenia tego młodego chłopaka, który ledwo trzymał w dłoni zaostrzony kij, ale patrzył na mnie z taką wiarą, że ledwie mogłem wytrzymać to spojrzenie. Jakby wystarczyło, że powiem "damy radę", i on w to naprawdę uwierzy. Albo kobiety, które z zaciętością wiązały bandaże i przekazywały torby z jedzeniem. Albo myśliwy, który z niepokojem rozglądał się po wieżach strażniczych, jakby nagle zamiast zwierzyny miał wypatrywać demonów. To nie był plan wojenny. To była desperacka struktura złożona z fragmentów odwagi, resztek wiary i ludzi, którzy nie mieli innego wyboru niż stanąć do walki. I tak, wiem, że bez tego planu nie mieliby szans. Że gdyby nie to wszystko – gdyby nie Narumi, gdyby nie Koneko, gdyby nie mój zimny umysł – już dawno zostałaby z tej osady tylko kupa popiołu i rozpaczy. Ale mimo to... czuję się jak ktoś, kto buduje tamę z drewna w samym środku huraganu. Czuję na sobie ciężar tej nadziei. Nie chcę go. Nigdy nie chciałem. Ale mam go. I jeśli coś pójdzie nie tak, jeśli zawiodę... nie będę miał dokąd uciec przed tym spojrzeniem chłopaka z kijem. Bo to nie tylko plan. To odpowiedzialność. I cholera, nikt nie powiedział, że aż tak boli.
Skinąłem głową w milczeniu, słuchając Narumi, jak upewnia się co do ustalonych sygnałów. Mimo że była wyczerpana, próbowała nadrabiać zaległości. Widać było, że ta dziewczyna nie potrafi odpoczywać, nawet kiedy wszystko wskazuje na to, że już zrobiła wystarczająco. Ale rozumiałem to aż za dobrze. Czasem człowiek trzyma się działania tylko dlatego, że jeśli przystanie choć na chwilę, to rozsypie się jak źle złożony zwój. Wszyscy zrobili, co trzeba. Pułapki zastawione, zasieki gotowe, patrole rozstawione. Cywile – którzy jeszcze dzień temu nie potrafili odróżnić kunai od motyki – teraz pełnili wartę, jakby robili to od lat. Koneko dała z siebie wszystko, jej drewniane struktury wtopiły się w obronę wioski jak naturalna część krajobrazu. Gdyby nie jej chłodna logika i szybkie myślenie, nie byłbym w stanie tego ogarnąć sam. Ale teraz, gdy nastała noc, cisza zaczęła działać jak lampa punktowa, świecąca prosto w każdą moją wątpliwość. Każdy krok, każda decyzja, każda sugestia – nie było już marginesu na błąd. Jeśli coś pójdzie nie tak, to nie będą to ich błędy. To będą moje. Spojrzałem w ciemne niebo, gdzie księżyc leniwie prześlizgiwał się po horyzoncie. Nie było słychać nic poza wiatrem i łagodnym szelestem liści. Jeszcze. W takich momentach człowiek czuje, jak ciężka potrafi być odpowiedzialność. Nie jak głaz. Raczej jak coś, co powoli zaciska się wokół klatki piersiowej. Narumi na nowo poświęcała się wiosce, mimo ledwo zaleczonych ran. Koneko nie spała, mimo że miała za sobą wyczerpujące dni. A ja? Ja czułem się tak, jakbym nie miał prawa odpoczywać. To nie była kwestia dumy. Po prostu nie potrafiłem zasnąć z myślą, że coś mogłem przeoczyć. Jeszcze nie czas na odpoczynek. Jeszcze nie. Dopiero wtedy, gdy usłyszę, że te rogi milczą o świcie. Dopiero wtedy pozwolę sobie zamknąć oczy. Choćby na chwilę. Spojrzałem jeszcze na Koneko i Narumi:
-Proszę, po jednej dla Was, jak będziecie opadać z sił czy będzie brakować chakry zażyjcie to, pomoże Wam trochę, uważajcie na siebie. - powiedziałem i podałem im po pigułce. A następnie powiedziałem:
-Spróbujmy się wyspać, czy w tej Twojej chacie znajdzie się miejsce, aby przymrużyć oko? - powiedziałem i jeśli było to miejsce to poszukałem go i poszedłem spać, nic nie potrafi bardziej pomóc na mózg niż cokolwiek innego. Jeśli nie w domku Koneko to szukam innego miejsca.

Chakra: 96%

Nazwa

Sharingan: Ni Tomoe

Na poziomie dwóch łezek możliwości Sharingana rosną dość znacząco w stosunku do poprzednika. Od tej pory użytkownik jest w stanie rozpoznać na pierwszy rzut oka działające genjutsu. Poprawiają się także percepcja użytkownika. Nie jest to jeszcze pełnia możliwości tego Kekkei Genkai, ale rozwój jest widoczny od razu.

Możliwości

• Widzenie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
• Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
• Rozpoznawanie genjutsu
• Odróżnianie klonów od oryginału - ranga C w dół
• Bonus atrybutów - wzrost percepcji o 30 punktów
• Kopiowanie technik - Tylko techniki taijutsu i bukijutsu (w przypadku braku dziedziny męczą o wiele bardziej). Wykonywane dopiero po przeciwniku.

Wymagania Przebudzenie zgodnie z mechaniką klanu (w przypadku misji minimum B), dziedzina klanowa D

Koszt E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie) (koszt x3 jeśli dziedzina klanowa nie jest rozwinięta na rangę C)

[Takashi]

"Obojętność"
Wyprawa rangi B - Shigemi & Koneko
Kolejka 13/17

Cisza. Nad wioską Nagano zawisła długa, wymowna, głośna cisza, która zwiastować miała nadchodzące wydarzenia. Nawet szumiący wiatr nie był w stanie się przez nią przebić. Tłumiła nawet odgłosy cykad tworzących harmonijną melodię na okolicznych polanach. Przy niej nawet strumień rzeki otaczającej jeden z brzegów osady był niesłyszalny. Sprawiała, że nawet niektóre rozmowy stawały się nieme. Cisza. Głośna, niekiedy nawet zimna i przerażająca.
Była też ciemność. Otulała wszystko i wszystkich, niczym całun cicho szeptający do ucha syczące, często niezrozumiałe słowa. Nie były to słowa otuchy, były to raczej słowa pogłębiające niepewność, zmartwienie i obawy. Światła latarni i pochodni stanowiły przed nią nie lada barierę, ale tam, gdzie nie docierały, ciemność górowała. Wprowadzała zamęt w umysłach wszystkich, wywołując momentami wizje, które - choć nieprawdziwe - wyglądały, jakby działy się naprawdę. To wróg? A może jakaś zjawa? Bezszelestnie poruszająca się w cieniu sylwetka? Jakiś demon? A może to tylko ciemność?
Te dwie przyjaciółki - cisza i ciemność - wywoływały na skórze dreszcze i dotykały najmocniej szczególnie cywili z wioski. Motyki drżały w ich dłoniach w rytmie niepewności, a ich oddechy były głębokie od stresu i strachu. Strachu, który gościł w sercach i umysłach praktycznie wszystkich, zarówno tych, którzy spali, jak i tych, którzy już wypoczęli. Myśliwy na wieży na zachodzie trzymał rozdygotany róg w prawej dłoni, przecierając lewą oczy, na jego skroniach strużki potu spływały powoli, a on sam nie wiedział, czy powinien już dmuchać, czy nie. Było zbyt cicho, żeby zidentyfikować zagrożenie i zbyt ciemno, żeby zaufać własnym oczom i własnej głowie. To mogły być tylko leśne zwierzęta, to mógł być tylko stres, ale mogli to też być bandyci. Podobna przypadłość dotknęła nastoletniego chłopca nieopodal lasu. To okropne, że w ogóle stał tam z widłami wystawionymi przed siebie, jakby miały go one obronić przed wszystkim, co miało nadejść. Widły? Na bandytów? Nastoletni chłopiec, który na codzień pomagał rodzicom przy uprawie roli? Który znał się na rolnictwie? On miał zostać bohaterem? Teraz, kiedy jego drżące dłonie celowały widłami prosto w mężczyznę z osady stojącego przed nim?
Cisza i ciemność mieszały w umysłach wszystkich, wywołując strach. Aura strachu, obaw i słabości unosiła się nad Nagano niczym woal, który wcale nie oznaczał niczego dobrego. W tym wszystkim trójka ninja - Narumi, Koneko oraz Shigemi - która czuła wszystko to, z czym mierzyć musieli się niewinni cywile. Narumi nadal nie doszła do siebie w pełni, ale nie mogła przecież cały dzień leżeć w czasie, gdy jej rodzina i bliscy zajmowali się przygotowaniami do nadchodzącej batalii. Koneko nadwerężyła mocno swoje pokłady chakry, dlatego potrzebowała chwili odpoczynku. Oparła się o jedną z grubych części wielkiego drzewa i odpoczywała. Nie spała, choć zdarzyło jej się zmrużyć na chwilę oko. Nie spała, choć niekiedy film się jej urywał. Nie spała, choć powinna. Jeden z nagańczyków - dwudziestokilkuletni chłopiec o imieniu Choushirou - nie opuszczał jej nawet na krok. To on miał jej pomagać z pieczęciami ręcznymi. Shigemi z kolei postawił na relaks, co było doskonałym rozwiązaniem. Jeśli mieli pewność, że atak nie nadejdzie w nocy, mogli zregenerować siły i ukoić zmęczony organizm. Chłopak bez problemu znalazł sobie ustronne miejsce w drewnianym tworze Senju. Zasnął pełen niepewności - ah jak często to słowo pojawia się w tym poście - niepokoju i wątpliwości. Czy jego działania wystarczą? Czy jego plan był dobry? Czy zrobił wszystko, co mógł zrobić? Trójkę ninja również zaczęły męczyć dwie przyjaciółki. Cisza oraz ciemność potrafiły wpłynąć nawet na nich.
Nim się zorientowali, nastał ranek. O dziwo pobudki nie zagwarantowały głośne odgłosy z rogów myśliwskich, nie były to również dźwięki odbijanej od siebie stali, ani krzyki niewinnych ludzi. Głośne pianie koguta. To właśnie postawiło chyba wszystkich na równe nogi. Zwierzęta ulokowane zostały w zagrodach jak najbliżej centralnej części osady po to, żeby zagwarantować im bezpieczeństwo. Skoncentrowana w jednym miejscu trzoda w takiej ilości brzmiała jeszcze głośniej, niż zazwyczaj. Dźwięku było więcej i był bardziej intensywny, jakby koguty i krowy za wszelką cenę chciały ze sobą rywalizować. Kto zakrzyczy głośniej? Mieszkańcy patrolujący w nocy byli wycieńczeni, należało ich zmienić, a ci, którzy spali, wyglądali na zaniepokojonych. Wiadomo było, dlaczego i coś trzeba było z tym zrobić. Nieprzyjaciela ani śladu, jak do tej pory. Nagano miało jeszcze chwilę na to, żeby dopiąć wszystko na ostatni guzik, a nasi bohaterowie mogli w tym czasie zadbać o ostatnie przygotowania oraz o morale. Czas działał na ich korzyść.

Zregenerujcie sobie chakrę na maxa i dokończcie przygotowania do obrony osady.

Mapka

Legenda:
- Narumi - wygląd
- Matka Narumi
- Ojciec Narumi
- Główny myśliwy
- Kapłan

[Koneko]

GCisza i ciemność rzeczywiście nas osaczyły. Wpełzły do umysłów, do najcieńszych zakamarków myśli, osiadły w sercach i nie chciały zejść. Siedziałam przy drzewie jak duch leśny, niemal zrośnięta z korą, z gałęziami, z oddechem ziemi. Nie spałam, ale też nie czuwałam w pełni. Dryfowałam gdzieś pomiędzy. Między światłem a cieniem. Między światem żywym, a tym utkanym z cieni strachu. Choushirou był blisko. Nawet nie pytał, czy może. Po prostu był. Jakby czuł, że jego obecność nie drażni. Wręcz przeciwnie. Kiedy moje powieki opadały, a ciało rozluźniało się odrobinę, on trwał. Obserwował. Oddychał powoli, jakby próbował nauczyć się mojego rytmu. Nie potrzebował słów. Wystarczyło, że rozumiał. Narumi... kiedy widziałam ją po raz ostatni tej nocy, jej krok był jeszcze chwiejny, ale spojrzenie – mocne. Może za bardzo chciała być niezłomna, ale tego jej nie wypominałam. Też kiedyś chciałam być wilczycą. Też kiedyś nie wiedziałam, że nawet las potrzebuje odpoczynku. A Shigemi... Cóż. On zasnął. Głęboko, choć pewnie z cieniem w kącie ust i niepokojem w dłoni, gotowym sięgnąć po broń. Potrzebował tego snu. Zrobił wiele. Więcej niż większość wojowników, których spotykałam. Ludzie słuchali go, a to oznaczało, że zdołał przebić się przez mury ich obaw. Ja... nie miałam jego siły przywództwa. Miałam tylko empatię, spokój i... drzewo. Kiedy nastał świt, a ciszę rozdarło pianie koguta, poczułam jak moje ciało instynktownie się napina. Ręka niemal drgnęła, gotowa do działania. Ale to nie był alarm. Nie był to róg. To było życie. Naturalny, ciepły dźwięk świata, który mimo wszystkiego – trwał. Otworzyłam oczy. Chłodne światło poranka rozlewało się po placu, ostro przecinając cienie. Odetchnęłam głęboko. Nie było jeszcze krwi, nie było jeszcze walki. Tylko oddechy. Ciche, wyczerpane, drżące. Trzeba było pomóc. I dopiąć ostatnie szczegóły. Wstałam powoli, otrzepując dłonie z liści. Choushirou milczał, ale jego spojrzenie pytało: "Co teraz?". Nie odpowiedziałam. Zamiast tego ruszyłam ku centralnej części placu. Czułam, że wszyscy zaczynają się budzić. Należało wyjść im naprzeciw. Uspokoić. Pokazać, że nie jesteśmy tylko obrońcami – ale też częścią ich nadziei. Nie wróciliśmy do snu, więc teraz czas, by dać innym chwilę oddechu. Zanim znów zapadnie cisza. I zanim znów wróci ciemność.
-Będzie dobrze..., - spojrzała na chłopaka, ale chyba nie do końca wierzyłam w to co mówię, zwątpiłam trochę w to wszystko, ale po chwili się otrząsnęłam, to nie był moment, tutaj trzeba będzie walczyć i to walczyć twardo:
-Umiesz się trochę bić? Może być moment, że będzie dosyć dynamicznie. - zdałam to pytanie, a następnie dodałam -Tylko pamiętaj, jesteś moją pomocą, a nie tarczą, przeciwnicy raczej atakują ze strony, gdzie nie mam ręki, z tej strony też chciałbym, żebyś był, wtedy oni spróbują Cię ominąć lub poturbować, nie ryzykuj życiem dla mnie, ja sobie poradzę, masz po co i dla kogo żyć. - uśmiechnęłam się, a następnie sprawdziłam czy wszystko jest na swoim miejscu, zwój , który nosiłam, ewidentnie będzie mi zawadzał, nie było tam nic drogiego, więc położyłam go na środku, być może uda się zrobić z niego przynętę. Wielki zwój na środku wioski, która szykowała się do obrony mógł być podejrzany i o to chodziło.

  Ukryty tekst

[Shigemi]

---

---

Nie lubię ciszy, która nie ma końca. Nie tej prawdziwej, spokojnej jak poranek nad jeziorem, ale tej ciężkiej, jakby świat zapomniał oddychać. Noc nad Nagano właśnie taka była. Cisza gęsta jak dym, klejąca się do skóry, wciskająca się w każdą szczelinę świadomości. Nawet wiatr zdawał się przystanąć. Nawet strumień nie szumiał. Nawet cykady ucichły. Tylko ciemność została i ta z kolei mówiła wiele. Tysiące niepotrzebnych słów szeptanych tuż przy uchu. Zgubne myśli, paranoiczne obrazy, wyolbrzymione zagrożenia. Ktoś tam stoi. Coś się poruszyło. Czy to tylko cień. Nie spałem zbyt dużo. Leżałem z zamkniętymi oczami, ale umysł pracował jak maszyna bez wyłącznika. Obrazy mieszkańców przewijały się raz za razem. Chłopak z widłami, które trzymał z całej siły, jakby to był jedyny sposób na pozostanie przy życiu. Myśliwy, który ściskał róg tak mocno, że aż zbielały mu knykcie. Matka z niemowlęciem, które zasnęło mimo wszystko, zupełnie nieświadome, że świat wisi na włosku. To oni byli teraz na moich barkach. Nie pytali mnie o zgodę. Ale też nie mieli nikogo innego. Plan, który im dałem, nie był już tylko strategią. Stał się ich jedynym punktem zaczepienia. Ich nadzieją. Ich parasolem w deszczu, który jeszcze nie nadszedł Prawda była jednak inna. Nie wiedziałem, czy ten plan wystarczy. Zrobiłem wszystko, co mogłem. Rozstawiłem ich, podzieliłem, pouczyłem. Ale czy to było dość Byli tylko ludźmi. W większości nigdy nie stali w obliczu walki. Ich ręce znały jedynie pracę, nie broń. Ich umysły znały rytm życia, nie rytm bitwy. A jednak zaufali. Stanęli do obrony swojego domu. I teraz wszystko zależało od tego, czy moje kalkulacje okażą się czymś więcej niż tylko chłodnym rozumowaniem Nastał świt. Nie obudził nas ryk rogu. Nie było krzyków ani zgiełku. Po prostu pianie koguta. Tak zwyczajne, że aż surrealistyczne. Jakby wszystko to, co działo się wczoraj, było tylko złym snem. Ale nie było. Każdy z nas to wiedział. Mieliśmy tylko więcej czasu. Kilka chwil więcej, by się upewnić, że nie zawiedziemy. By spojrzeć ludziom w oczy i powiedzieć im, że ich wiara w nas nie pójdzie na marne. Wstałem bez słowa. Spojrzałem w stronę Narumi i Koneko. Wszyscy byli zmęczeni, ale czujni. I tak jak ja wiedzieli, że dziś może nie być tylko dniem oczekiwania. Być może dziś przyjdzie dzień próby. Skoro już postawiono mnie w roli tego, który ma stanąć między nimi a śmiercią, to stanę. I nie cofnę się nawet na krok.
Nie było zbroi do założenia, nie było ceremonialnego rytuału, żadnych fanfar. Była tylko przestrzeń. Chwila ciszy, której potrzebowałem, żeby poukładać myśli. Stanąłem kilkanaście kroków od głównego placu, tam gdzie cień wielkiego dębu stykał się ze słońcem. Zamknąłem oczy. Wziąłem powolny wdech, aż do przepony, jak uczono mnie lata temu. Przez chwilę liczyłem bicie serca. Rytm. Kontrola. Oddech. Równowaga. Gdybym tego nie zrobił, myśli rozeszłyby się jak ogień w suchym lesie. Miałem być tym, który trzyma wszystkich w pionie. Tym, który nie pęka. Ale przecież nie jestem z kamienia. Tłumiłem w sobie lęk, żeby nikt go nie zobaczył. Nie chodziło tylko o zwycięstwo. Chodziło o to, żeby ci ludzie przeżyli. Żeby dzieci się nie bały. Żeby matki nie musiały chować się ze łzami w oczach, tylko dlatego że nikt nie przyszedł im pomóc. Zrobiłem kilka płynnych ruchów ciała. Otworzyłem biodra, rozruszałem ramiona, rozciągnąłem kark. Prosty zestaw, który miał przypomnieć mojemu ciału, że nie jesteśmy tu tylko po to, by patrzeć. Że będziemy działać. Może już niedługo. Wewnętrzna gimnastyka była jednak znacznie trudniejsza. Uspokoić myśli. Oddzielić emocje. Przypomnieć sobie wszystko, co wiem. Wizualizowałem ścieżki ruchu. Pozycje przeciwnika. Pojedyncze dźwięki, które mogą coś zwiastować. Wrogie sylwetki wyłaniające się z cienia. Ustawienie obrońców. Sygnalizacje. Róg. Krzyk. Bieg. Kontakt. W myślach powtarzałem jedno: jeśli zawiodę, nie będzie odwrotu. Dlatego nie mogłem zawieść. Stałem przez chwilę w miejscu, pozwalając słońcu osuszyć chłód nocy z ramion. Gdy znów otworzyłem oczy, byłem gotowy. Nie w pełni spokojny, ale z wystarczająco mocnym sercem, żeby stawić czoła temu, co miało nadejść. No chodźcie już kurwa! - pomyślałem.

Nazwa

Sharingan: Ni Tomoe

Na poziomie dwóch łezek możliwości Sharingana rosną dość znacząco w stosunku do poprzednika. Od tej pory użytkownik jest w stanie rozpoznać na pierwszy rzut oka działające genjutsu. Poprawiają się także percepcja użytkownika. Nie jest to jeszcze pełnia możliwości tego Kekkei Genkai, ale rozwój jest widoczny od razu.

Możliwości

• Widzenie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
• Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
• Rozpoznawanie genjutsu
• Odróżnianie klonów od oryginału - ranga C w dół
• Bonus atrybutów - wzrost percepcji o 30 punktów
• Kopiowanie technik - Tylko techniki taijutsu i bukijutsu (w przypadku braku dziedziny męczą o wiele bardziej). Wykonywane dopiero po przeciwniku.

Wymagania Przebudzenie zgodnie z mechaniką klanu (w przypadku misji minimum B), dziedzina klanowa D

Koszt E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie) (koszt x3 jeśli dziedzina klanowa nie jest rozwinięta na rangę C)

[Takashi]

"Obojętność"
Wyprawa rangi B - Shigemi & Koneko
Kolejka 14/17

Dwie przyjaciółki, które w nocy siały zamęt w umysłach niemalże wszystkich ludzi przebywających w Nagano, oddaliły się wraz z nadejściem pierwszych promieni słonecznych. Światło odgoniło ciemność, co było naturalną koleją rzeczy, zaś nieświadome nadchodzącej walki koguty przegnały ciszę niczym najwspanialsi herosi. Nastał ranek. Zmiana warty była dobrym pomysłem, dlatego wysłano myśliwi zamienili tych zmęczonych. Potrzebowali jedzenia, picia, a przede wszystkim odpoczynku. Nawet nie snu, bardziej z pewnością zależało im na ukojeniu nerwów, które kłębiły się w ich głowach po minionej nocy. Z kaplicy i schronienia stworzonego Mokutonem wydostawały się pierwsze odgłosy budzących się mieszkańców, dzieci biegających do okola oraz niemowląt krzyczących swoje niezrozumiałe melodie. Wioska wstawała na równe nogi.
Narumi odpoczęła trochę. Widać było, że czuje się znacznie lepiej. Postanowiła sprawdzić dokładnie wszystko raz jeszcze i zmotywować walczących, rozmawiając z nimi. Taki ludzki element był w tym wszystkim potrzebny. Szczególnie, że mówimy o cywilach, którzy do tej pory jedynie słyszeli o wojnach, teraz sami musieli wziąć udział w walce. Dziewczyna była bardzo zaangażowana i po około dwóch godzinach od wschodu słońca wróciła pod wielki dąb. Koneko chciała się poznać z Choushirou i dała mu kilka wskazówek dotyczących potencjalnej potyczki. Chłopak słuchał jej uważnie i odpowiadał wtedy, kiedy trzeba.
- Może trochę umiem, ale nie wiem, czy będę w stanie cokolwiek zdziałać. - odpowiedział, a w jego głosie słychać było bezsilność.
- Dobrze. Tak zrobię, Koneko-san. - przytaknął na końcu i zapamiętał sobie, że ma zawsze być po tej konkretnej stronie jej ciała.
Shigemi odizolował się od tego wszystkiego, jakby chciał w pełni koncentrować się na realizacji swojego planu. Jakby nie chciał pominąć żadnego szczegółu. Podniósł się i udał się na ubocze wielkiego placu, skrył się w cieniu wielkiego dębu i obserwował wszystko, łącząc kropki wszystkich swoich przemyśleń. Czy zrobił wystarczająco dużo?
W końcu nadszedł oczekiwany moment. Głośny odgłos rogu myśliwskiego przeszył powietrze, a po nim nastała dość krótka, wymowna cisza. To był krótki dźwięk. Sygnał numer jeden. Wróg nadchodził. Czas na chwilę zatrzymał się, szczególnie dla trójki shinobich, którzy - choć wszyscy znajdowali się w jednym miejscu - postanowili nie trzymać się blisko siebie. Dopiero po kilku sekundach świat wrócił do normy, ptaki znów zaczęły krążyć po niebie, a koguty wykrzykiwać swoje piosenki, które w zaistniałych okolicznościach były ledwo słyszalne. Teraz w głowach wszystkich rozbrzmiewał ten jeden dźwięk - dźwięk rogu. Skąd? Z północy, a więc od strony lasu. Gdyby ktoś z trójki ninja chciał się tam udać i sprawdzić, co się dzieje, ujrzałby wieśniaków bijących się z niewielką grupką bandytów uzbrojonych w pałki, maczety, katany oraz noże. Na razie nie było żadnych innych sygnałów i nie wydarzyło się nic innego. Czy ten jeden - krótki, głośny, przerażający dla niektórych - dźwięk sprawi, że trójka shinobi zadziała? Narumi spojrzała na Shigemiego z daleka, jakby czekała na jego decyzję, sama nie chciała działać, póki nie było powodów do obaw. Jakie kroki podejmą ci najsilniejsi i jak długo mieszkańcy osady będą w stanie opierać się atakowi bandytów?

Mapka

Legenda:
- Narumi - wygląd
- Matka Narumi
- Ojciec Narumi
- Główny myśliwy
- Kapłan
- Choushirou

[Shigemi]

---

---

Krótki, pojedynczy dźwięk rogu wdarł się w powietrze jak sztylet, rozcinając je z taką siłą, że przez chwilę miałem wrażenie, że wszystko inne przestało istnieć. W jednej chwili poranne gwarne życie Nagano zamarło. Cisza, która nastała po sygnale, była niemal fizyczna, gęsta jak mgła i ciężka jak kamień. Nie była to już ta sama cisza co nocą. Tamta szeptała niepewnością, ta natomiast krzyczała prawdą. Nadszedł ten moment. Z północy, od strony lasu, wróg nadchodził. Zamarłem pod dębem, a cień drzewa objął mnie jak peleryna, ukrywając przed spojrzeniami mieszkańców. Czułem, jak moje serce uderza nieco szybciej, ale nie pozwoliłem, by emocje zdominowały mój osąd. Każdy oddech był teraz ważny, każda sekunda stanowiła początek decyzji, która mogła mieć konsekwencje dla wszystkich tych ludzi, którzy jeszcze nie wiedzieli, czy przeżyją ten dzień. Wzrokiem objąłem plac. Koneko była w pobliżu, Narumi również. Choć znajdowaliśmy się w zasięgu głosu, nikt z nas nie odezwał się ani słowem. Wiedzieliśmy, że ta cisza należy do mnie. Że to ja, stojąc tutaj, muszę teraz zdecydować, czy był to właściwy moment na działanie. Nikt nie rzucił się w stronę lasu, nikt nie podniósł broni w panice. Czułem, że ich wzrok jest na mnie. Nie tylko moich towarzyszy, ale też tych, którzy trzymali w rękach motyki, pochodnie i prowizoryczne włócznie z zaostrzonych kijów. Ludzie czekali. Czekali, bo im coś obiecałem. Obiecałem, że ich przygotuję, że nie zostawię ich samych, że będzie plan. Że nie zostaną pożarci przez chaos. Ten róg... miał teraz zadecydować o tym, czy moje słowa coś znaczyły. Czułem ciężar ich zaufania, ważący więcej niż jakiekolwiek uzbrojenie. W tych spojrzeniach była nie tylko nadzieja. Był też strach. Była niepewność. Było oczekiwanie.
Wziąłem głęboki oddech. Powietrze nie pachniało jeszcze ogniem ani krwią. Tylko rosą, mokrą ziemią, wilgotnym drewnem i zapachem mokrych liści, które wiatr przyniósł prosto z północnej ściany lasu. Ten las był ich drogą. Drogą, którą wybrali, by zaatakować. Nie wiedzieli jednak, że dziś napotkają opór. Być może nie spodziewali się, że ktoś ich tu wyczeka. Może byli zbyt pewni siebie. A może właśnie liczyli na to, że będziemy zdezorientowani i zlęknieni. I pewnie mieliby rację, gdyby nie ta wioska, która mimo wszystkiego zebrała się i podjęła walkę. Patrzyłem w dal, jakby chciał dostrzec przez gałęzie i mgłę sylwetki, które potwierdzą zagrożenie, ale jeszcze nie ruszyłem. To była tylko awangarda. Nie znałem ich liczby, nie znałem ich taktyki. Nie mogłem więc rzucić wszystkiego w tamtym kierunku. Nie, jeszcze nie. Nie musiałem się odzywać. Narumi spojrzała na mnie z pytaniem w oczach. Chciała wiedzieć, czy to czas, by działać. Czy mają wyjść z cienia. Czy mają się pokazać. Ale ja wiedziałem, że emocje wciąż wiszą zbyt nisko nad ziemią, że jeszcze nie nadeszła ta fala. Nie było kolejnych sygnałów. Nie było zamieszania. Wieśniacy mieli siłę, ale nie doświadczenie. Nie mogli rzucić się bez planu, bo wtedy wszystko, co zbudowaliśmy przez ostatnie dni, rozpadłoby się jak domek z kart. Nie miałem zamiaru popełnić takiego błędu. Moja rola nie kończyła się na tym, że pokazałem im jak walczyć. Musiałem również nauczyć ich, kiedy tego nie robić. Odwróciłem się tylko na moment. Spojrzałem w stronę dębu, a potem ponownie w las. W mojej głowie krążyły pytania, które powtarzałem sobie od kilku dni. Czy zrobiliśmy wszystko, co mogliśmy? Czy nikt nie zostanie zapomniany? Czy ludzie, którzy po raz pierwszy w życiu trzymają broń w rękach, wytrzymają? I wreszcie to najważniejsze: czy ja sam wytrzymam? Moje ciało było gotowe. Mój umysł przeanalizował każdy scenariusz. Ale serce, mimo dyscypliny i chłodnej kalkulacji, wciąż miało w sobie cień niepokoju. Ten cień, który przypominał mi, że każda decyzja pociąga za sobą czyjeś życie. Dlatego musiałem działać precyzyjnie. Dlatego nie mogłem się pomylić. Brak innych sygnałów mógł oznaczać, że grupa lub osobnik zbliżający się do posterunku jest jeden, na pewno jest w mniejszości, a skoro jest w mniejszości to albo chce przekazać wiadomość albo jest pewny siebie, musiałem to sprawdzić, nie spodziewałem się takiej wersji wydarzeń:
-Zostajecie tutaj, i poruszacie się w trójkę jako jeden zespół, jeśli coś pójdzie bardzo nie tak ze mną to wyrzucę w górę kunai z bombką wybuchową lub dymną, to jest sygnał, że potrzebuję pomocy. - powiedziałem i ruszyłem biegiem w stronę posterunku, z którego nadszedł sygnał. W oczach już jarzył się Sharingan.

115%-2%=113%

Nazwa

Sharingan: Ni Tomoe

Na poziomie dwóch łezek możliwości Sharingana rosną dość znacząco w stosunku do poprzednika. Od tej pory użytkownik jest w stanie rozpoznać na pierwszy rzut oka działające genjutsu. Poprawiają się także percepcja użytkownika. Nie jest to jeszcze pełnia możliwości tego Kekkei Genkai, ale rozwój jest widoczny od razu.

Możliwości

• Widzenie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
• Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
• Rozpoznawanie genjutsu
• Odróżnianie klonów od oryginału - ranga C w dół
• Bonus atrybutów - wzrost percepcji o 30 punktów
• Kopiowanie technik - Tylko techniki taijutsu i bukijutsu (w przypadku braku dziedziny męczą o wiele bardziej). Wykonywane dopiero po przeciwniku.

Wymagania Przebudzenie zgodnie z mechaniką klanu (w przypadku misji minimum B), dziedzina klanowa D

Koszt E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie) (koszt x3 jeśli dziedzina klanowa nie jest rozwinięta na rangę C)

[Koneko]

Gdy rozległ się ten dźwięk – pojedynczy, krótki, przeszywający – moje ciało zareagowało natychmiast, zanim jeszcze serce zdążyło zrozumieć, co się stało. Zerwałam się na równe nogi, jakby odgłos był komendą, której mój umysł nie śmiał zakwestionować. Róg. Pierwszy sygnał. Nadciągali. Dźwięk zdawał się nie kończyć w uszach, choć ucichł już dawno. Zatrzymał chwilę, zawiesił ją między oddechem a kolejnym krokiem, między ostrzem a myślą. Ale to było tylko pierwsze uderzenie fali. Z północy. Odwróciłam głowę w tamtą stronę. Gęsty cień drzew był jeszcze daleko, ale już wyobraźnia rysowała obrazy: sylwetki wybiegające z zarośli, broń lśniąca w słońcu, krzyki ludzi. Ludzi, których znałam zaledwie od wczoraj. Ale to nie miało już znaczenia. Nie byłam tu dla siebie. Ramię Choushirou drgnęło przy moim. Poczułam, jak jego dłoń ściska coś przy pasie – może nóż, może kij. Jego twarz pobladła, ale wzrok był skupiony. Usta zacisnął w wąską linię. Narumi stała dalej, nie ruszała się, ale patrzyła na Shigemiego. To on był tym, którego słuchali. On był ogniwem, które utrzymywało to wszystko w ryzach. Rozumiałam to. Nie rzucałam się do biegu, nie dlatego, że nie chciałam, ale dlatego, że jego plan zakładał coś więcej niż tylko chaos i instynkt. Ale to nie znaczyło, że zamierzałam bezczynnie stać. Zaczęłam aktywować chakrę. Cicho. Dyskretnie. Drewno w moich żyłach drżało już, gotowe wyrastać spod ziemi. Przypomniałam sobie wszystkie rozmowy z myśliwym. Wiedziałam, gdzie zaczyna się droga prowadząca do północnej wieży. Wiedziałam, które drzewa są najbardziej wytrzymałe. Wiedziałam, jak poprowadzić barierę, jeśli trzeba będzie. Obserwowałam. Shigemi, Narumi, Choushirou, ludzi dookoła. A potem północ. Mój wzrok przeczesał przestrzeń, a dusza wyciągnęła się niczym kocie wibrysy – nie chciałam tylko widzieć. Chciałam czuć. Jeśli Uchiha ruszy, ja też ruszę. Jeśli nakaże czekać, ukryję chakrę i przekażę instrukcje Choushirou. Ale w sercu miałam gotowość. Nie do ataku. Do ochrony. Zaciągnęłam rękaw kimona, naciągnęłam kaptur na głowę, a dłoń powoli spoczęła na ziemi. Mokra, chłodna, pachnąca mchem. Dotyk matki. Dotyk życia. Nie byłam stworzona do dowodzenia. Nie jak Shigemi. Ale gdyby trzeba było... mogłam stać się murem. Pniem. Korzeniem. Czekałam na jego ruch. Ale moje ciało już cicho prosiło ziemię, by była gotowa. Na wypadek, gdyby nadeszło więcej niż tylko hałas.
-Dobrze, obiecuję, że nie będę się wydurniać! - spojrzała, uśmiechnęłam się, patrząc jak ruszył, aby pomóc wiosce zapomnianej przez świat, a my czekałyśmy na drugi sygnał, ten który sprawi, że to my musimy ruszyć do działania.

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Obojętność"
Wyprawa rangi B - Shigemi & Koneko
Kolejka 15/17

Długo oczekiwany sygnał w końcu się pojawił. Dźwięk rogu myśliwskiego przeszył powietrze, wywołując burzę rozmaitych emocji nie tylko u shinobich władających chakrą, ale również u zwyczajnych mieszkańców Nagano. Narumi od razu spojrzała na Shigemiego. Choć nie odzywała się, jej wzrok był na tyle wymowny, że sam w sobie przesyłał pytanie, po czyjej stronie leżała teraz odpowiedzialność i kto miał się tym zająć. Chwila konsternacji wystarczyła, najwidoczniej Uchiha potrzebował paru sekund, by się namyśleć, ale brak drugiego sygnału wywołał u niego złe przeczucia. Sam chciał się tym zająć, dlatego poinformował czerwonowłosą oraz Koneko, że mają pozostać na razie na swoich pozycjach. Próbował coś dostrzec z daleka, ale niewiele zobaczył - z tak dalekiej odległości zobaczył jedynie kilka sylwetek bandytów wybiegających z lasu i nagańczyków, którzy zastawiali im drogę. Nie dochodziło jeszcze do wymiany ciosów, ponieważ wrogie siły musiały się przedrzeć przez wilcze doły oraz zasieki przygotowane wcześniej i chociaż pułapki na chwilę ich spowolniły, to nie zajmą ich na długo. Nagle z lasu wybiegła następna fala wrogów, łącznie było to może kilkanaście osób. Nie mieli przewagi liczebnej nad oddziałem cywili, ale dwa krótkie odgłosy rogu tak czy siak wypełniły powietrze, by dać znać, że jest ich bardzo dużo i jeśli nie otrzymają wsparcia, może się to źle skończyć i wtedy sygnał numer cztery będzie potrzebny. Na szczęście wsparcie nadeszło, Shigemi dołączył do nich i mógł działać. Widział jak bandyci o różnych posturach wyposażeni byli w przeróżne rodzaje broni białej. Niszczyli zastawione wcześniej umocnienia, przeskakiwali doły, przebijali się nawet przez pierwsze linie obrony. Ludzie z wioski starali się ich odeprzeć, ograniczając jak najbardziej walkę, troszczyli się tym samym o swoje bezpieczeństwo, choć wiadomym było, że prędzej czy później też będą musieli uderzyć, tylko kto ucierpi jako pierwszy? Sharingan naszego wojownika spostrzegł, jak kilku wrogów cofa się w las, pewnie przekazać informacje o mobilizacji tutejszych pozostałym.
Czyli mieliśmy dwa sygnały z północy, od strony lasu - pierwszy oraz drugi, który wybrzmiał, gdy Uchiha był już na miejscu. I niedługo po tym dało się usłyszeć następny, pojedynczy, krótki sygnał ze wschodu, gdzie swoim cichym rytmem płynęła sobie rzeka. Gdy tylko róg wydał swój odgłos, Narumi w panice spojrzała na Koneko i podbiegła do niej. W jej oczach było widać zdenerwowanie i gotowość do działania.
- Co robimy? Nie możemy zostawić ich samych, ostatnio właśnie z tamtej strony przybyli wrodzy shinobi. - wyjaśniła zaniepokojona.
Rzeczywiście, największe zagrożenie znów mogło przybyć od strony strumienia. Na razie nie było słychać niczego innego, więc może nie ma powodów do obaw, ale zawsze istniało prawdopodobieństwo, że ninja nie został jeszcze zidentyfikowany. Albo myśliwy odpowiadający za obserwację i sygnał już nie żył i zdążył zadmuchać w róg tylko raz. Gdybać mógł każdy z nich, ale teraz nad trójką w centrum osady wisiała gęsta atmosfera niepewności. Shigemi, który był na północy, również słyszał ten dźwięk, ale nie mógł przecież skakać z miejsca na miejsce tylko po to, by przekazać informację. No dobra, mógł, ale teraz zmagał się z innym problemem, z nacierającymi od strony lasu bandytami, których na razie nie przybywało więcej.
Nie od strony lasu.
Wydarzył się jeden z najgorszych możliwych scenariuszy. Kolejny sygnał wypełnił powietrze, tym razem nadszedł z południa, gdzie znajdowała się główna brama do Nagano. Znów jeden, pojedynczy dźwięk i nic poza tym. Należało działać i znaleźć jakąś metodę, która pozwoli im wkroczyć do akcji bez obaw o pozostałe, niezabezpieczone obszary.
Podsumowując - mieliśmy dwa sygnały z północy i Shigemiego, który był na miejscu. Jeden krótki sygnał ze wschodu i jeden krótki sygnał z południa. Koneko z Choushirou, a także Narumi znajdowały się w centrum, nieopodal dębu i kaplicy. W powietrzu zaczął unosić się nie tylko zapach niepewności, ale również zmartwień, pierwszej przelanej krwi oraz strachu. Słychać było cichą modlitwę kapłana, który stał przed kaplicą i wyglądało to tak, jakby własnym ciałem zasłaniał drzwi do kaplicy. Nie zamierzał nikogo przepuścić. Wojna działała na bardzo dużą skalę, natomiast dla tej jednej, na co dzień spokojnej osady, wojna rozpoczęła się właśnie teraz. Czy bohaterom uda się ją rozegrać tak, by ograniczyć straty do minimum? Czy uda im się wszystkich obronić?

  Ukryty tekst

Mapka

Legenda:
- Narumi - wygląd
- Matka Narumi
- Ojciec Narumi
- Główny myśliwy
- Kapłan
- Choushirou

[Shigemi]

---

---

Stałem Widziałem to w jej oczach. Nie musiała nic mówić. Ten wzrok Narumi, kiedy tylko usłyszała pierwszy sygnał, był tak przenikliwy, że niemal czułem na sobie ciężar jej zaufania. Zaufania i strachu zarazem. To nie była już tylko troska o wioskę, to był lęk o rodzinę, o dzieci wybiegające o poranku na plac, o tych wszystkich, którzy patrzyli w moją stronę z nadzieją, jakby wiedzieli, że teraz wszystko zależy ode mnie. I może rzeczywiście zależało. Ten pierwszy dźwięk wypełnił mnie zimnem. Choć dzień był ciepły, choć w powietrzu unosił się zapach mokrego drewna i świeżo rozoranej ziemi, miałem wrażenie, że coś mnie przeszywa. Jakby ten róg wydobył na powierzchnię wszystkie moje obawy. Przez krótką chwilę coś się we mnie zatrzymało, cały świat zamarł. Dopiero kiedy spojrzałem w stronę lasu, dostrzegłem ruch. Bieg, pęd, zamieszanie. Kilkanaście sylwetek, może więcej. Zbliżali się jak fala błota, ciemna i nieregularna, rozlewająca się po zasiekach. To nie byli shinobi. To byli ludzie nauczeni walczyć nie według żadnych szkół, tylko według instynktu. Brudni, chaotyczni, nieprzewidywalni. W oczach niektórych błyskało coś więcej niż tylko żądza zysku. Błyskało przetrwanie, desperacja, może i głód. Ale pułapki działały. Przynajmniej przez moment. Zatrzymywali się, przeklinali, potykali się o wystające konary i sidła, przeskakiwali prowizoryczne doły. Widziałem, jak kilku z nich znika wśród drzew. Nie trzeba było geniusza, by domyślić się, co robią. Przekazują informacje. Ktoś w tym lesie czekał. Obserwował. I teraz wiedział więcej, niż powinien. Wtedy drugi róg. Dwa krótkie dźwięki, jasne i surowe. Nie trzeba było tłumaczyć. Sytuacja się pogarszała. Stałem już pośród walczących, ale zamiast krzyknąć, zamiast rzucić się w wir walki, obserwowałem. Nie tylko przeciwników, ale też tych, którzy walczyli u mojego boku. Mężczyźni i chłopcy, którzy jeszcze wczoraj nie potrafili patrzeć na broń bez drżenia rąk, dziś stali i trzymali się pozycji. Nie wszyscy, nie w pełni, ale starali się. Z całych sił. Ich strach był ludzki, szczery, niemal wzruszający. Ich determinacja bolała. Bo wiedziałem, że ktoś z nich może nie przetrwać. I wtedy kolejny dźwięk. Jeden. Krótki. Tym razem ze wschodu. Rzeka. Drugi front. W moim umyśle pojawiło się tylko jedno słowo. Sprawdzają nas. Szukają słabych punktów. Może atak z północy był tylko testem, czymś na pokaz, co miało odwrócić naszą uwagę. Może prawdziwe uderzenie miało dopiero nadejść. Poczułem, jak każda komórka mojego ciała się napina, jak wszystkie myśli zwężają się do jednej linii. Narumi ruszyła. Nie musiałem jej zatrzymywać. Wiedziałem, że nie mogę jej powstrzymać, że w tym spojrzeniu, które wymieniła z Koneko, było coś, co nie pozwalało jej zostać na miejscu. A ja? Ja czułem, jak grunt pod stopami przestaje być stabilny. Jak każda decyzja z minionych dni zaczyna ciążyć, przygniatać do ziemi. Nie mogłem ich wszystkich ochronić. Wiedziałem to. Ale też nie mogłem pozwolić, by którykolwiek z nich zginął przez mój błąd. Więc patrzyłem dalej. Słuchałem. I szykowałem się. Bo jeśli to był dopiero początek, to musiałem być gotowy. Na wszystko.

-WYCOFAĆ SIĘ WSZYSCY ZA MNIE! - ryknąłem i powtórzyłem, jeśli było trzeba, a następnie wykonuję sekwencję pięczęci, przy każdym z bandytów, jaki się znajdował jeszcze przed lasem zmaterializowałem jednego klona mojej osoby, miał go zatrzymać, a ja w międzyczasie wyciągam trójkunai i ruszam w kierunku najbliższego oponenta. Jestem świadomy tego co się dzieje, więc szukam, czy nie leci na mnie jakiś atak dystansowy lub coś innego, co mogłoby mi zagrozić. Biegnę na pełnej szybkości, aby dorwać najbliższego oponenta, pierwszy ruch miał za zadanie wytrącić przeciwnika z równowagi za pomocą uderzenia pięścią w okolicy mostka, czy ogólnie torsu, jednocześnie unikając jego ataku, a następnie wyprowadzam cięcie w tętnicę szyjną lub ramienną, a następnie uderzam w skroń przeciwnika ostrzem kunaia. To miała być szybka egzekucja, jeśli to było możliwe.

Chakra: 113%-1% -(3%xilość klonów, które stworzyłem)=112-x

Nazwa

Sharingan: Ni Tomoe

Na poziomie dwóch łezek możliwości Sharingana rosną dość znacząco w stosunku do poprzednika. Od tej pory użytkownik jest w stanie rozpoznać na pierwszy rzut oka działające genjutsu. Poprawiają się także percepcja użytkownika. Nie jest to jeszcze pełnia możliwości tego Kekkei Genkai, ale rozwój jest widoczny od razu.

Możliwości

• Widzenie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
• Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
• Rozpoznawanie genjutsu
• Odróżnianie klonów od oryginału - ranga C w dół
• Bonus atrybutów - wzrost percepcji o 30 punktów
• Kopiowanie technik - Tylko techniki taijutsu i bukijutsu (w przypadku braku dziedziny męczą o wiele bardziej). Wykonywane dopiero po przeciwniku.

Wymagania Przebudzenie zgodnie z mechaniką klanu (w przypadku misji minimum B), dziedzina klanowa D

Koszt E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie) (koszt x3 jeśli dziedzina klanowa nie jest rozwinięta na rangę C)

Nazwa

Kasumi Jusha no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Pies → Tygrys

Zasięg

Klony nie mogą oddalić się o więcej niż 15m od użytkownika

Cel

Genjutsu obszarowe - zostaje rzucone na widziane cele w zasięgu 15m

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za dwa klony)

Czas trwania

2 tury (+1 tura za każde 40 Psychiki przewagi)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań.

Opis Jedna z prostszych technik genjutsu, która polega na wytworzeniu iluzji będących idealnym odzwierciedleniem naszego wyglądu. Iluzje te pojawiają się w okolicy - wychodzą zza drzew, skał lub innych elementów otoczenia, a następnie przepuszczają atak na przeciwnika. Technika oddziałuje jedynie na zmysł wzroku, a replikacje nie są w stanie wyrządzić żadnej krzywdy. Do zniszczenia fałszywego klona wystarczy lekki cios.

---

• Jeżeli Psychika większa o 40 od Konsekwencji: klon po zniszczeniu rozpada się na dwie replikacje.

Nazwa

Dokugiri

Ranga

A

Pieczęci

Tygrys → Baran → Małpa → Szczur

Zasięg

15 metrów

Wielkość

Szerokość

10 metrów

Wysokość

8 metrów

Długość

15 metrów

[/tmax]

Koszt

Zaawansowany - B

A: 15% | S: 10% | S+: 5%

Wybitny - A

A: 20% | S: 13% | S+: 7%

Mistrzowski - S

A: 30% | S: 20% | S+: 10%

Statystyki

Szybkość

180

Dodatkowe

Wymagana znajomość trucizn na odpowiednim poziomie i Kontrola Chakry A.

Opis Użytkownik wytwarza w swoich płucach trujący gaz. Następnie wypuszcza go na zewnątrz, a ten szybko się rozprzestrzenia pokrywając sporych rozmiarów obszar. Wystarczy sama styczność z chmurą, aby trucizna rozpoczęła swoje działanie. Sam użytkownik jest odporny na działanie swojej techniki, a chmura utrzymuje się przez okres 2 tur po wypuszczeniu (pierwsza to ta w której używamy techniki), po czym rozprasza się i jej właściwości znikają. Samo działanie trucizny "odnawia się" tak długo jak oponent przebywa w chmurze resetując licznik tur (poza śmiertelną).
Stworzonej trucizny nie można przechowywać "na później"

Możliwe jest stworzenie trucizny o jednej z następujących właściwości:

Śmiertelna Trucizna zadaje obrażenia w zależności od poziomu znajomości trucizn. Po upływie 2 tur (rozpoczynając odliczanie od kolejnej) ofiara otrzymuje obrażenia wynikające z mechaniki obrażeń. Dłuższy kontakt z chmurą zwiększa dawkę toksyn przyjętą przez organizm wzmacniając siłę trucizny o 40 za każdą kolejną turę.

Siła

Zaawansowany - B

180

Wybitny - A

200

Mistrzowski - S

220

Paraliżująca Nakładany jest efekt Paraliżu, który rozpoczyna swoje działanie od następnej tury obniżając Szybkości i Percepcję

Siła efektu

Zaawansowany - B

20% na 2 tury

Wybitny - A

30% na 3 tury

Mistrzowski - S

40% na 4 tury

Osłabiająca Nakładany jest efekt Osłabienia, który rozpoczyna swoje działanie od następnej tury obniżając Siłę i Wytrzymałość

Siła efektu

Zaawansowany - B

20% na 2 tury

Wybitny - A

30% na 3 tury

Mistrzowski - S

40% na 4 tury

  Ukryty tekst

[Koneko]

Wszystko stało się naraz. Jeden dźwięk, potem kolejny, a jeszcze następny rozdarł powietrze jak pazur. Jakby sama ziemia chciała zasygnalizować, że nadszedł jej koniec. Drugi sygnał z północy zabrzmiał wtedy, gdy Shigemi był już na miejscu. Wiedziałam, że będzie walczył. Że wytrzyma. Że da z siebie wszystko. Ale potem… potem przyszedł dźwięk ze wschodu. Krótki, pojedynczy, jak oddech urwany w pół zdania. Spojrzałam na Narumi i widziałam to, czego nie potrzebowałam słów, by zrozumieć – panikę, przeczucie, ból. Ona podbiegła do mnie, a ja ledwie zdążyłam się odwrócić. Jej oczy mówiły więcej niż usta. Nie musiała wyjaśniać, ale to zrobiła. Jej głos był jak drżenie liści przed burzą. Powiedziała, że ostatnio stamtąd nadeszli ninja. Że nie możemy zostawić ich samych. Oczywiście, że miała rację. A potem południe. Główny wjazd do osady. Kolejny krótki, pojedynczy sygnał. Jeden za drugim. Trzy strony. Trzy kierunki. Trzy możliwe tragedie. Czułam, jak napięcie oplata mi kark, jakby ktoś założył na mnie pętlę z cierni. Nie ruszyłam się jeszcze. Jeszcze nie. Czekałam. Na własny instynkt. Na ciszę między uderzeniami serca. Na decyzję, która zapadnie nie z rozkazu, ale z potrzeby. Wiedziałam, że Shigemi poradzi sobie na północy. Wiedziałam, że Narumi gotowa była biec nad rzekę, nawet jeśli miała się pod tym ciężarem złamać. I wiedziałam, że ja nie mogę ich zostawić samych. Choushirou był przy mnie. Czekał. Jego dłonie zadrżały, ale nie odsunął się. Patrzył na mnie. Młody, ale nie bez ducha. Znał moje spojrzenie, kiedy padają decyzje. I ono właśnie teraz zawisło na nim. Nie mogłam zignorować wschodu. Nie mogłam zignorować Narumi. I nie mogłam dopuścić, by Choushirou poszedł tam sam. Potem odwróciłam się do Narumi. Widziałam w niej determinację. Ale też zmęczenie. Ujmujące, ludzkie zmęczenie. To, którego nie da się ukryć pod słowami. Nie powiedziałam nic. Tylko skinęłam głową. W moim spojrzeniu nie było rozkazu. Była zgoda. I z tą cichą zgodą ruszyłam w kierunku wschodu, po śladach strumienia, po śladach strachu. Nie z krzykiem, nie z hukiem. Z uważnością. Z obecnością. Z chakrą w palcach i sercem po stronie tych, którzy nie wiedzieli, czy dożyją końca dnia.
Ruszamy nad rzekę! - krzyknęłam i ruszyłam - Chou-san pamiętaj o ustaleniach, będzie gorąco, ale damy radę!

Chciałam stworzyć kilkanaście i dać każdemu po równo z posterunków, aby je rozrzucili przed ich posterunkami.

  Ukryty tekst