Kryształowe jeziorko

[Senju Toshio]

Łowy (D)
[3/15]
Misja dla Motaro. Odległość dzieląca chłopca od nieznajomego mężczyzny z pupilem u boku znacznie się zwęziła. Motaro mógł obserwować, jak wilczyca pierwsza zaczęła zmniejszać dystans, zachowawczo go lustrując i węsząc każdą oznakę niebezpieczeństwa. Czuć było u niej instynktowne działania, aurę pewności. Nie zbliżała się jednak zanadto, co dla zwierzęcia było sprawą oczywistą. Tak samo uczynił facet, który zachował odpowiedni dwumetrowy odstęp. Nie było trzeba doszukiwać się tutaj podstępu. Całkowita neutralność i przyjazne stosunki. Jak długie? Zależało już tylko od obu stron. Entuzjazm młodzika szybko udzielił się myśliwemu. Obrzucił chłopaka wybuchem śmiechu, który przerodził się w podziw. W tej kwestii najlepsze jest pierwsze wrażenie, a Motaro pokazał, że ma niezłe wyczucie czasu lub jego brak. Niemniej wydał mu się bardzo specyficzny. Ktoś taki na pewno zasługuje na uwagę. Zaprzestając z rozbawieniem po jego słowach mógł mu przedstawić swój punkt widzenia.
- Ha! Mnie pomoc? Nie nazywałbym siebie myśliwym, gdybym nie umiał polować chłopcze. - cięta uwaga szybko zmieniona była w coś pomiędzy żartem, a racją.
- Mówią na mnie Han, a to jest Yuu. Mieszaniec wilka północnego z czymś tam, nie pamiętam. - naprawdę luźno podszedł do rozmowy i nie przejmował się zbędnymi formalnościami. Każdy stwierdziłbym, że z niego stary wyjadacz i przede wszystkim samotnik.
W dalszej kolejności nie przejawiał tego, aby mobilizacja Uchihy zrobiła na nim wrażenie. Cieszył się jednak, że zbieg okoliczności dał mu sposobność do spotkania ciekawego adepta sztuki ninja.
- Samotny dzieciak pośród lasu może być tylko shinobi. Niedoświadczony, ale zawsze. Już cię lubię Motaro. Jeśli chcesz się czegoś nauczyć i przy okazji pomóc, to trafiła nam się dobra ku temu okazja. - Han uśmiechnął się zawadiacko, a w głowie już miał odpowiedni do zrealizowania plan. Był nim szereg myśli popartych wieloletnim doświadczeniem, więc mógł równie dobrze mieć kilka opcji na rozwinięcie tej samej sytuacji. Nie kazał jednak chłopcu długo czekać. Stał przed nim z kunaiem, który jednak nie będzie mu na razie potrzebny.
- Co powiesz na mały test? Spróbujesz się z Yuu w wyścigu? Po tafli jeziora na drugą stronę. Ona pobiegnie naokoło.
I w zasadzie na nic zdało się dalsze czekanie, bo mężczyzna od razu przyłożył palce do ust i zagwizdał donośnie. Wilczyca zerwała się do biegu i w mgnieniu oka obrała trasę prawą stroną zbiornika wody. Zaś sam Han niespiesznie miał zamiar dołączyć na końcu, przy mecie.

[Motaro]

Dedukcja Hana była w stu procentach prawidłowa, Motaro był shinobi, bo przecież kto w tym wieku wymachuje kunaiem na lewo i prawo świeżo po poznaniu nowej osoby. Z początku chłopcu zrobiło się delikatnie głupio, gdyż zdał sobie sprawę z tego co właśnie powiedział, facet z olbrzymią skórą na plecach i mieszańcem wilka przy nodze zapewne zna się na swoim fachu. Nie zadziałało to w sposób w jaki ninja by sobie tego życzył, jednakże koniec końców doszło do pewnego kompromisu. -Haha, rzeczywiście, może zapędziłem się trochę z użyciem słowa 'pomoc'! Jednak jedno pewne jak zeszłoroczny śnieg, znaczy się... jak baba pod wozem.. kopanie dołków... yyyyy, nieważne- na pewno jest pan w stanie mnie wiele nauczyć! Możliwość spojrzenia wilkowi prosto w oczy z odległości dwóch metrów zrobiła na Motaro ogromne wrażenie, mimo mieszanych genów tego zwierza nie stracił on ani procenta swojej wiarygodności, na samą myśl kontaktu tych kłów z biedną sarenką czy zającem ciarki przeszły przez plecy młodzieńca. -Niedoświadczony? Ha! Niech mój wiek pana nie zwiedzie!; rzucił pewnie zakładając ręce na siebie, jak gdyby się obraził, jednakże grymas na jego twarzy nie był w żadnym stopniu 'foszkiem', przymarszczone czoło i pewny siebie wzrok na kilometr bił od chłopca pewnością siebie i pełną motywacją. Po chwili niezręcznej ciszy Han oznajmił o planie swojego małego testu, jednakże zanim chłopak zdążył odpowiedzieć Yuu zostawiając za sobą chmurę kurzu wystrzelił niczym z procy trzymając się brzegu jeziora. -Ksooooooooo! To nie było zbyt uczciwe!; krzyknął Motaro oglądając się za plecy. Dlaczego za plecy? Bo mimo poczucia lekkiej niesprawiedliwości tego wyścigu młodzieniec ruszył na taflę jeziora niczym opętany. Dzięki umiejętnościom z akademii poruszanie się po wodzie praktycznie niczym nie odróżniało się od zwykłej przebieżki po twardym gruncie, jednakże nie to stanowiło problem. Yuu został przez chłopca delikatnie niedoceniony, jednakże wysokie pojęcie dumy i honoru nie pozwoliłoby mu na przegraną z pozornie głupią istotą. Odstępy między krokami w biegu stawały się coraz większe, to jednak nie zdawało się zbyt dobre by zawitać na finiszu jako lider. Motaro z biegu dosłownie przeskoczył do innego trybu poruszania się, a coraz dalsze skoki nadawały mu większej pewności siebie. Bacznie obserwując rywala shinobi w końcu postawił nogę na drugim brzegu, minęło raptem 5 sekund, a przed jego oczyma ukazał się hamujący czterema łapami wilk. -Tak jest! Nie tak łatwo pokonać Uchihę psinko!; rzekł z przekąsem łapiąc do płuc coraz to głębsze hausty powietrza.

[Senju Toshio]

Łowy (D)
[5/15]
Misja dla Motaro. Rywalizacja wymyślona przez Hana nie stanowiła żadnego puntu zaczepienia, dzięki któremu miałby ocenić jego predyspozycje. Młody chłopak uczący się fachu shinobi potrafił biegać i poruszać się, to pewne. Był to dla faceta smaczek, jakim lubił się delektować. Jego podeszły wiek, pozornie tylko ujmujący doświadczenia czy kondycji fizycznej. Przyjęło się jednak, że nie wypada na starość wykonywać zbyt gwałtownych ruchów. Jedni czuli się młodo w wieku pięćdziesięciu lat, a inni z kolei dopasowywali się w swój trzydziestoletni żywot. Myśliwy kroczył na metę w znacznie dłuższym tempie niż pozostałą dwójka. To na nich powinna skupić się akcja, dlatego należy cofnąć się do początku.
Gwizd zaskoczył chłopca, ale również był oczywistym znakiem do ruszenia. Mankament był taki, że wytresowane zwierzę mogło zareagować w ułamku sekundy i dla początkującego adepta był to kamień milowy do przeskoczenia. Zbędne były też uwagi dotyczące zaistniałego rozpoczęcia rywalizacji, przez co Motaro stracił dodatkowe sekundy. Wilczyca odbiegła na naprawdę sporą odległość. Jej tempo nabierało na szybkości, a droga po łuku była dłuższa niż ta chłopca. Uchiha nie miał zamiaru odpuścić, bo wierzył w swoje umiejętności. Tym razem musiał je chyba nazbyt doceniać. Odpowiednie podejście pozwoliło mu nadepnąć na taflę wody pierwszą ze stóp i wytworzyć na powierzchni rozchodzący się okrąg. W miarę stawiania kroków pierścienie zaburzały rytm kryształowego jeziora, a Motaro nabierał na prędkości. Wyścig trwał nieco ponad dziesięć sekund, bo zbiornik wody miał jednak swoje rozmiary. Dobrym zachowaniem chłopca było dostosowywanie prędkości i ułożenia ciała, jak na ninja przystało. Oglądał się za swoja przeciwniczką, żeby wiedzieć na jakim jest etapie. Jak już mógł się powoli domyślać Yuu przeskoczyła ostatnią krzywiznę brzegu i zatrzymała się na punkcie docelowym - mecie. Motaro dotarł po niej, co jednoznacznie oznaczało zajęcie przez niego drugiego miejsca. O włos, bowiem stracił cenne sekundy, które dałyby mu prowadzenie. Samica bez znacznego okazywania emocji czekała ze spokojem na dotarcie Hana. Mężczyzna widziałby i z drugiej strony cały wynik, ale wypadało się pofatygować. I tak mieli zmierzać w którąś ze stron lasu. Poszukiwania zwierzyny same się nie wykonają.
- Nie bierz tego do siebie Motaro. Yuu jest wytrenowana i ma większe predyspozycje do rozwoju niż człowiek. W każdym razie jestem pod wrażeniem. W razie czego możesz liczyć na rewanż, gdy tylko się podszkolisz. - skomentował przeprowadzenie wyścigu i pozwolił chłopcu na chwilę oddechu. Jeśli był zbędny to nie kłopotał się z czekaniem, bo dnia posiadali już niewiele, a należało zająć się główną częścią zadania.
- Przejdźmy więc do innego zajęcia. Czas na łowy! - wtem Yuu zawyła swym, wilczym głosem nadając wydźwięku swemu panu. Han obrał kierunek w głąb lasu i nie omieszkał przetestować wiedzy chłopaka, która była tu kluczowa. Jak większość shinobi musiał znać się w jakimś stopniu na tropieniu. Po części wszystko wyglądało podobnie. Wyszukiwanie śladów o różnym znaczeniu. Przewidywanie pogody czy wyczuwanie obecności.
- Od czego byś zaczął? - zapytał względnie bez większego celu. Byli otoczeni drzewami i różnej maści krzakami jagód. Dookoła mogło kryć się i na pewno to robiło mnóstwo zwierząt. Grunt to ich nie spłoszyć, aby mówić o powodzeniu. Yuu stąpała delikatnie i z ciągłą czujnością, żeby nie narobić zbytniego hałasu. Han nie przejmował się i chodził raczej zwyczajnie. Rutyna? Porzucił swój dawny cel i to Motaro wyznaczał teraz ich nową ścieżkę. Nawet jeśli na początek będzie to coś małego.

Info MG: Uważaj na sposób pisania i rób wszystko w trybie niedokonanym. Wyprzedasz tym GMa, który ocenia powodzenie lub jego brak. Samemu możesz tylko zakładać, że udaje ci się wygrać poprzez dobrze opisanie czynności i włożone w bieg odpowiednie umiejętności.

[Motaro]

Młody chłopak uczący się fachu shinobi potrafił biegać i poruszać się, to pewne. Był to dla faceta smaczek, jakim lubił się delektować.

kappa Chyba już wiem po co do lasu mnie targasz

-Cholercia! Szybki z Ciebie wilczur, pan nieźle Cię wytrenował; Odezwał się chłopiec po przegranym wyścigu. Z początku na twarzy Motaro pojawiło się lekkie niezadowolenie, jednakże po krótkim czasie skierował on myśli ku wisience na torcie- polowaniu. Pomimo braku doświadczenia w tej dziedzinie shinobi czuł się dość pewnie, wiedział, że ma u boku na prawdę zdolny duet myśliwych, więc cokolwiek by się nie działo może liczyć na kilka podpowiedzi związanych z tym fachem. Oddech młodzieńca stawał się coraz bardziej stabilny, kilka ostatnich wdechów i zdawałoby się, że gotowość zawitała u progu jego osoby. Słowo klucz zostało rzucone przez myśliwego, co w niezwykły sposób zmotywowało chłopaka do wyciśnięcia z siebie więcej niż sto procent. Podążając za myśliwym Motaro dał sobie chwilę na zastanowienie się nad odpowiedzią na to ważne pytanie; -Hmmmm.... na pewno zacząłbym od polepszenia nieco wizji na wszystko wokół!; powiedział tonując swój głos w nieco bardziej poważny wydźwięk. Shinobi spojrzał się na swojego nowego towarzysza, gdy nagle mocno bijąca czerwień wypełniła przednią komorę jego oczu, a wokół źrenic zawidniał czarny pierścień z łezką. -Sharingan! Percepcja ninjy nagle zwiększyła się, jednak samo kekkei genkai wydawało się nie do końca wystarczające do upolowania zwierzyny. -Wydaje mi się, że warto rozejrzeć się za śladami łap lub kopyt, nietypowymi odciskami na drzewach.. Świeże odchody też podobno są dobrym tropem, chociaż nie brzmi to zbyt zachęcająco; odpowiedział, a przy ostatnich słowach skrzywił się nieco wyobrażając sobie rzeczy szeroko uznane za obrzydliwe. -Zwierzaki muszą też gdzieś spać, więc może uda nam się znaleźć jakąś norę lub niewielkiej rozmiarem jaskinię, co pan myśli?; Po tej wypowiedzi Motaro spojrzał na Hana, licząc na to, że któryś z wypowiedzianych przez niego przykładów okaże się słuszny.

[Senju Toshio]

Łowy (D)
[7/15]
Misja dla Motaro. Nikt w obecnym gronie nie śmiał trywializować słów, które były przesłaniem prostego pytania. Maszerowali dalej po ściółce, a jedynymi odgłosami, jakie im towarzyszyły stała się przyroda. Spokojna, acz nieprzenikniona w swym jestestwie. Szum wiatru wzmagał szelest i tylko naprawdę dobry słuchać dałby radę wyłapać poszczególny krok, delikatnie poruszającą się zwierzynę. Tylko wprawny łowca dałby radę wyłapać z otoczenia szczegóły, które były mu potrzebne do właściwej reakcji. Podjęcie odpowiedniej decyzji jest meritum tego, czym jest polowanie i tropienie. Można ćwiczyć długimi godzinami, ale najlepszą nauczycielką jest Życie. Motaro mimo swego młodego wieku natrafił na bardzo owocną okazję do dalszego rozwoju. Han nie przeszkadzał mu i zainteresował się jego słowami dopiero, gdy chłopiec próbował imitować zdolności swojego Kekkei Genkai. Zaskoczony nie bez powodu, bo wiele słyszało się tu i ówdzie na temat skrywanych przez Uchihów zdolności ocznych. Myśliwy zaś nie jedno przeżył i nie jedno widział, co jeszcze bardziej wprawiło go o dobry humor.
- Sharingan? No proszę, mam przed sobą młodzika z niespotykanym talentem. Dużo słyszałem o Uchiha, tego i owego... - uciął, żeby nie wyglądało to na zbyt entuzjastyczne afiszowanie. Samotny wilk nie miał raczej wyraźnego zdania o tej czy innej stronie. Był neutralny w każdej, możliwej sytuacji. Zatem dał tylko chłopcu do wiadomości, jak on to widzi i co zdołał poznać przez te jakieś dwadzieścia lat kariery. Yuu szła blisko jego nogi i wnet wyłapała pierwsze, podejrzane dźwięki. Coś zaszeleściło i w tym samym momencie Motaro zdołał nadepnąć na suchą gałązkę, wydobywając z niej nieprzyjemny trzask, jakim zazwyczaj płoszy się zwierzynę. W polu widzenia nie było jednak ani śladu ruchu. Han przykucnął i czekał.
- Coś w tym jest, co mówisz. Polowanie wiąże się z przystosowaniem do panujących warunków. Udane polowanie polega na przechytrzeniu ofiary. Chociaż zapewne dobrze wiesz, jak działają drapieżnicy. Można siłą i szybkością, albo podstępem. Względy upodobania, ale to człowiek do tego wniosku, aby przetrwać. - podzielił się jakże cennymi przemyśleniami i nadal nie przerywał obranej myśli.
- Jaskinie czy inne temu podobne sobie odpuścimy. Na początek może być coś małego. Choćby taki szkrab, który siedzi przyczajony do ucieczki. - wskazał pozornie zwykły krzak w odległości niewiele ponad dwa metry. Dookoła kilka drzew, które mogłyby przeszkodzić i utrudnić celowanie. Potencjalna osłona przed niechcianymi pociskami. Hanowi zapewne chodziło o królika lub wiewiórkę. Zwinne, niewielkie zwierzątko, które nie powinno sprawić problemu, jednak ze swoimi umiejętnościami może uprzykrzyć polowanie. Co zatem zrobi Motaro? Han zasugerował mu, czego oczekuje. Jak podejdzie do zabicia pierwszej, zwierzęcej ofiary? Z zaskoczenia i licząc na szczęście czy poprzez rozsądny plan i precyzyjny rzut? Może miał w zanadrzu własną koncepcję?

Info MG: Tak, tak. Las, mężczyzna i chłopiec... nie, nic z tych rzeczy.
W każdym razie z tego, co się orientuję, to do odblokowania Sharingana trzeba standardowo pobudzenia w postaci silnych, negatywnych emocji. Póki co pomijam próbę 'odpalenia' oczu, jakby jej nie było. Co do zadania, to masz wolną rękę. Wymyślaj, ja będę oceniać twoją akcję.

[Motaro]

Po krótkim spacerze Motaro wraz z towarzyszami znaleźli się w środku lasu, wszystko co wymienił chłopiec było tylko słowami; nadszedł czas na przeistoczenie planu działania w aktualne działanie. Pomimo tego, że sam nie dostrzegł wokół niczego co mogłoby przybliżyć go do jakiejkolwiek zwierzyny, chłopiec postanowił zdać się na podpowiedź Hana i z wielką uwagą zerknął na dany krzak. Młody shinobi zamarł w bezruchu delikatnie uginając nogi, a postawą przygotował się na czekający go 'pojedynek'. Po chwili oczekiwania i statyczności zabijany wzrokiem przez młodzieńca krzaczek delikatnie ruszył się, a towarzyszący temu szelest potwierdził jego założenie -coś tam jest!; Tak przynajmniej wydawało się przepełnionemu determinacją młodemu niedoszłemu łowcy. <Hmmmmm.. No dobra.. Rzucam kunai w drzewo za tym krzakiem, cokolwiek to jest nie powinno spróbować ucieczki do miejsca z którego wydobył się huk, ale co dalej.. Wciąż będzie miał drogę ucieczki w lewą i prawą stronę.. Może po rzuceniu kunaiem powinienem przywołać klona i zablokować jedną ze stron? Cholercia, to nie takie łatwe jak myślałem. Może po prostu od razu zrobię z tego czegoś grillowany kotlet moim Hosenka?; chłopak wciąż stał w miejscu myśląc nad swoim pozornie nieskomplikowanym planem. -Raz kozie śmierć!; po tych słowach w błyskawicznym tempie w dłoni ninjy znalazł się wcześniej wspomniany kunai, energicznym ruchem ręki posłał go w drzewo na wysokości klatki piersiowej, co poprzedził przyzwaniem klona i skierowaniem go hałaśliwie na lewo od podejrzanego miejsca. Sam shinobi wzrok skupił na krzaku, a pozycją przygotował się do biegu czekając na reakcję ukrytego zwierzątka. <Dorwę Cię!>; pomyślał na końcu.

rzeczywiście póki co nie mogę używać sharingana, założyłem, że mając go w technikach mogę go używać, ale potrzebuję jeszcze przebudzenia na misji C zagrożeniem życia, sorki za błąd

[Senju Toshio]

Łowy (D)
[9/15]
Misja dla Motaro. Od kiedy Han i Motaro zawarli partnerstwo lub też rodzaj mistrza i ucznia w sprawach myślistwa, las wydawał się bardziej przyjazny. Yuu przy ich boku była tu bardzo kluczowym elementem i to nie dlatego, że wyróżniała się wyglądem ani ze względu na drapieżne usposobienie. Wtedy jej przydatność bardziej by szkodziła niż pomagała. Wszystko w promieniu kilometra wiedziałoby, że coś się na nich czai. Nic przesadnego.
Teraz wypadało skupić się na zaistniałej sytuacji, która nie była kwestia przypadku, a dobrym ustawieniem się i rozeznaniem w terenie. Innym razem może się zdarzyć, że nici z polowania, bo wszystkie okoliczne miejsca będą puste. Główna rola należała jednak do Uchiha, a Han z wilczycą przyglądali się jego milczeniu. Czekali i próbowali z przenikliwością w oczach rozszyfrować jego młodzieńcze myślenie. Ktoś wywodzący się z jednego z najstarszych rodów na świecie nabrał przekonania i musiał sprostać oczekiwaniom, jakie mu po cichu stawiano. Nie spieszył się, jak mogłoby się wydawać, że postąpi nieopierzony młokos. Chłopak zastanowił się nad tym, co chce zrobić. Mógł to być pierwszy, wartościowy punkt.
Ruszył. Znienacka rzucony kunai był po to, żeby wypłoszyć ofiarę, która będzie raczej zaskoczona. Trzask po wbiciu się ostrza tuż przy ziemi wywołał upatrzony efekt. Dźwięk wystraszył szaraczka, który w panice zaczął kicać do kolejnej, bezpiecznej kryjówki. Wykonany po chwili Bunshin narobił rabanu, przez co królik został pozbawiony jednej z możliwych ścieżek. Pognał jednak prosto przed siebie, pomiędzy drzewami i co sił w swoich nóżkach. Shinobi był w miarę przygotowany na to, co miało nadejść i synchronizacja jaką wykonał z wcześniejszymi czynnościami pozwoliła mu zdążyć się rozpędzić. Pobiegł obok zarośli namierzając zwinnego zwierzaka. Tutaj zaczęła się początkowa i niewielka trudność. Maluch był zwinny i wcale nie musiał oglądać się za siebie, żeby wyczuć zagrożenie. Bieg zaczął się wydłużać i zamieniać w istną pogoń.
W tym czasie Han nie był wcale zdziwiony chęcią wykazania się przez chłopaka i wyboru takiej, a nie innej strategii. Plan zakładał warunki, których musiał się trzymać. Miał swoje wady i zalety. Lekko gwizdnął, aby nie robić zamieszania. Yuu pobiegła za Motaro, żeby mu asystować. W krótkim czasie Uchiha mógł zauważyć, jak ta go dogania i odnajduje królika, którego prawie zgubił z oczu. Robota wilczycy była szybka i nienaganna. Perfekcyjnie zwabiła królika pod nogi początkującemu łowcy. Ten chwyciwszy zwierzaka odczuł usilne wierzganie się, aby odczuć brak oporu i poddanie ze strony malucha. W rytm lęku zwierzakowi strasznie waliło serce.
- Podobno, jeśli bardzo mocno oddziałasz królikowi na psychikę, to w wyniku zbyt szybkiego tętna może wykitować. Serce mu nie wytrzyma. - napomknął po powrocie drużyny ze zdobyczą. Na jego twarzy malowało się zadowolenie, które bez przeszkód mogło pójść na konto chłopca.
- Co chcesz z nim teraz zrobić? - zapytał orientacyjnie i sam podsunął warianty. Oczywistym i pierwszym z kolei było wypuszczenie królika ponownie na wolność. Może opcja ze zwierzątkiem domowym miała jakąś przyszłość? Ostatecznie przybyli tu na polowanie, a zatem ukrócenie męki zwierzaka i zabicie go dla futra i mięsa. Jakiś pasztecik? Upieczenie?

[Motaro]

Z początku plan chłopca zdał się skuteczny, królik został wywabiony w sposób w jaki sobie tego życzył, nie przewidział jednak sprytu z wierzchu potulnego zwierzaczka. Powoli tracił nadzieję, nie poddając się jednak Motaro kątem oka zauważył biegnącą na zabicie Yuu; <Jednak nie jestem sam w tym pościgu!>; pomyślał, po czym przy asyście wilczura udało się złapać zbiega. Han wydawał się zadowolony z postawy młodego Uchihy, co tylko podsyciło entuzjazm chłopca trzymającego w dłoniach biednego królika. Kolejnym, zdawałoby się ważnym dla shinobi krokiem było postanowienie co zrobić z niczego winnym futrzakiem. Mocnym chwytem za kark chłopak obrócił go w swoją stronę i spojrzał w jego jakże niewinne i pełne strachu oczy. Niedługo jednak trwał ten pojedynek spojrzeń. Lewa ręka Motaro mocno chwyciła okolice klatki piersiowej zwierza, prawą zaś objął głowę biedaka i pewnym, energicznym ruchem zakończył jego cierpienie. W niedalekiej okolicy rozległ się tylko dźwięk chrupiących kości, po czym nastała niezwykła kilkusekundowa cisza. Nie do końca wiedząc jak dokładnie się zachować chłopiec wyciągnął przed myśliwego rękę, ściskając nią kark martwego już królika. -Jeśli mam być myśliwym, to nie mogę bać się podejmowania takich decyzji... Mógłby mnie pan nauczyć skórowania tego rozmiaru zwierząt? Może nawet ugotujemy z niego coś smacznego!; rzekł, niezbyt przejmując się tym, jak z zimną krwią pozbawił właśnie życia inną istotę. Pomimo tego, że był to jego pierwszy raz w zdawałoby się tego typu trudnej sytuacji, dziadek Motaro słusznie go nauczył- w tym świecie przetrwają najsilniejsi, i jeśli nie chcesz zostać zwierzyną to musisz być myśliwym!

[Senju Toshio]

Łowy (D)
[11/15]
Misja dla Motaro. Oglądanie i przede wszystkim pilnowanie wierzgającego co rusz zwierzaka napawała młodego shinobi swoistą dumą. Mimo pomocy złapał uciekiniera, jakby właśnie to było celem całego życia. Nie wiadomo czy Motaro przejawiał akurat taką ideę. Fakt był taki, że w dość szybkim tempie podołał temu, czego oczekiwał Han. Myśliwy-mentor w swej nieprzeniknionej postawie i wyrazie twarzy, do którego powrócił oczekiwał od Uchihy reakcji. Nie zdziwił się na zewnątrz ani trochę. Spoglądanie na śmierć mogłoby wzbudzić w nim nieco ducha, gdyby naprawdę chciał oddać klimat polowań. W jego mniemaniu zabijanemu zwierzęciu należał się szacunek i nie należało obchodzić się z nim, jak z przedmiotem. Ot po prostu cieszyć się z zabójstwa. Motaro nie podpadł w żadnym stopniu, toteż obyło się bez niepotrzebnych akcji. Szybka i bezbolesna strata. Do przebaczenia.
- I co o tym sądzisz Yuu? Nada się? - mężczyzna zwrócił się do swojego chowańca, bo do tego czasu nie było już tajemnicą, że dwójka napotkana przez chłopca to członkowie klanu Inuzuka. Nie było to jednak znaczące, tak samo pochodzenie dziesięciolatka. W każdym razie wilczyca, gdyby była samcem, to już w tej chwili nasikałaby Motaro na nogawkę. Jako, że damie tego nie wypada, to okrążyła młodzika i dziabnęła go w łydkę. Nieznacząco, ale mógł poczuć wyraźne ukucie. Chwile pokrwawi i niebawem się zagoi. - To znaczy, że powinieneś popracować nad ciałem. Trening to podstawa, co pewnie już wiesz. - powiedział na uspokojenie, gdyby Motaro z powodu rany zezłościł się na nich. W głowie już snuł imponujące myśli na temat Uchiha. Już od młodego wieku potrafił zająć się, drobnym bo drobnym, ciałkiem królika i szybko ukręcić mu kark. Pewnie nie powinno mu się to udać.
Wraz z ciekawością chłopaka nie musiał samemu proponować rozpalenia ogniska, żeby upiec upolowane mięso. Tylko na tyle w tych warunkach było ich stać. Do czegoś większego przydałby się garnuszek i stosik warzyw oraz przyprawy. A tak nazbierają chrustu na ognisko i po sprawie. Mężczyzna zaproponował powrót nad jezioro, gdzie przy brzegu zajął się układaniem niewielkiego okręgu z kamieni, a chłopcu nakazał przyniesienie wystarczającej ilości drewna. Po jego powrocie mógł mu pokazać lub też razem z nim odpowiednio przygotować palenisko. To także dobre ćwiczenie. Potem przyszła kolej na królika.
- To teraz pora na Twoją zdobycz, którą trzeba oprawić. - rozpoczął, łapiąc do ręki truchło zwierzaka.
- Po pierwsze, będzie Ci potrzebny ostry nóż. Musimy pozbyć się niepotrzebnych wnętrzności, więc zaczynamy od nacięcia wzdłuż podbrzusza. Powoli, ale z czuciem i dokładnie. Nóż powinien zagłębić się nie więcej niż do połowy... - w trakcie wyjaśniania zabrał się do pokazu i kontynuował każą, wykonaną dalej czynność. Niewielka ilość krwi nie powinna zrobić chłopakowi różnicy. Gorzej już z wyjmowanymi wnętrznościami, gdzie ich widok i smród potrafiłyby wprawić o mdłości. Han pozbył się ze środka wszystkiego i bez większego obrzydzenia nadkrawał skórę dookoła. Pozbywał wszelkich, nieprzydatnych części, które szły na odpad. Nawet czasochłonne zajęcie, przez które cała drużyna mogła posiedzieć przed ogniskiem i nadal się uczyć lub rozmawiać swobodnie. Han miał przy sobie kilka narzędzi do odpowiedniego skórowania, ale to tylko jego upodobania. Nóż i ręce także spełnią swoją rolę. Na samo zakończenie przed mężczyzną widniało już tylko pokrojone na części mięso i lekko umoczone w krwi szare futro. Podał je chłopakowi, jako zdobycz. Powinien jeszcze znaleźć na niego miejsce blisko paleniska, żeby to wyschło i stało się wystarczająco sztywne. W tym rozmiarze idealnie nada się do obszycia kabury i nadania jej wyglądu. Teraz pozostało upiec mięso, co nie stanowiło żadnej sztuki. Chyba, że przypali się je nieumiejętnie.

[Motaro]

Delikatne ugryzienie przez Yuu ani trochę nie przeszkodziło i nie zachwiało równowagi chłopca, wręcz przeciwnie, ten drobny gest wydał się Motaro aprobatą nowych znajomych. Shinobi szeroko uśmiechnął się, a gdy po chwili na swej nodze poczuł delikatnie spływającą krew, zerknął tylko jednym okiem i dodał: -Rzeczywiście, wytrzymałość mojego ciała pozostawia jeszcze wiele do życzenia, ha! Po krótkiej chwili rana zupełnie przestała krwawić, a świeżo upieczony łowca biegiem ruszył do lasu w poszukiwaniu chrustu i drewna, które miałyby umożliwić rozpalenie ogniska. Dreptając swobodnie wśród zieleni młodzieniec zamyślił się na chwilę i spojrzał na sprytnie przemieszczające się światło między koronami drzew, takie proste, a takie piękne... Chwytając gałąź po gałęzi ilość drewna zaczęła powoli ciążyć młodemu Uchiha, stąd pojawiła się szybka decyzja powrotu do oczekujących na Motaro towarzyszy. Nie minęło 5 minut, gdy chłopiec pojawił się z powrotem na terenie jeziorka, energicznym ruchem rzucając zebrane drewno. -Ja zajmę się ogniem!; Po tych słowach shinobi wziął się za układanie drzewa wewnątrz kamiennego kręgu, a gdy układanka w końcu zaczęła przypominać kształtem ognisko, użytkownik katonu złożył kilka pieczęci po czym 'wypluł' dwie niewielkie kule ognia. W razie potrzeby Motaro cofnął się jeszcze do lasu i przywlókł za sobą kilka grubszych badyli, na zaś, gdyby ognisko zaczęło gasnąć. Po zakończonych czynnościach nadszedł czas na przypatrzenie się temu, w jaki sposób Han skóruje i pozbywa się wnętrzności królika, z założenia ohydna czynność, jednak w otaczającej ich naturalnej aurze zdawało się to całkiem normalne; dwójka towarzyszy na łonie natury wraz z towarzyszącym wilkiem- zwyczajnie zrobili sobie coś do jedzenia. -Dziękuję panu za ten dzień, miła odskocznia od wiecznych samotnych treningów i spacerów!; powiedział uśmiechając się. -Cholercia, zgłodniałem!; po tych słowach z brzucha młodzieńca rozległ się zabawny dźwięk burczenia, Motaro zaśmiał się delikatnie i podrapał ręką tył głowy.

[Senju Toshio]

Łowy (D)
[13/15]
Misja dla Motaro. Zupełnie inaczej wyglądający w głowie dzień przerodził się w coś ciekawszego i niespodziewanego. Oczywiście nie zdarzało się to co dzień. Plany na pewno uległy znacznej zmianie u myśliwego, którego początkowe pytanie rozpoczynające rozmowę z młodym Uchiha sugerowało, że tropił jakąś większą zdobycz. Nie przejął się tym ani na moment, albo zwyczajnie nie chciał tym obarczać chłopaka.
Han nie przejawiał również braku zdziwienia ze względu na inicjatywę Motaro z rozpalonym ogniskiem. Mógł zająć się jeszcze pewną sprawą, a mianowicie przygotowaniem naparu z liści herbacianych. Pod ogromnym futrem kryły się różne narzędzia i przybory, które nie utrudniały ruchu, a także drobny mieszek i drewniane kubki. Wędrowiec powinien być zawsze przygotowany na różne okoliczności. Do zagotowania wody posłużyła metalowa manierka.
- To muszę ci przyznać, że poradziłbyś sobie w trudnych warunkach. A młody jesteś, co dodaje jeszcze większych zasług. - pochwalił Motaro ze szczególnym skinięciem.
- Całe szczęście, że tą techniką nie podpaliłeś lasu. - dodał w pełni humorystycznym tonem i zaśmiał się. W dalszym ciągu można było ująć to, jako coś pozytywnego. Kontrola takiego żywiołu na pewno nie należała do łatwych.
W trakcie gdy ognisko nabrało animuszu obaj shinobi mogli nadstawić przygotowane mięso i czekać na jego dobre wysmażenie. Yuu za ten czas dostała surowe skrawki, po których ułożyła się koło swego właściciela i odpoczywała po dniu pełnym gonitw za zwierzyną.
- Herbata gotowa, więc częstuj się, dopóki mięso się upiecze. - napomknął po pewnym czasie do Motaro i zajął się czyszczeniem przyborów, z których niedawno korzystał. Potem mężczyzna odszedł trochę od ogniska i zakopał pozostałości po króliku, a także klasnął dłońmi, aby poświęcić złożoną ziemi ofiarę. Motaro mógł przyglądać się temu ze znacznej odległości.
- Masz jakąś rodzinę w Shigashi młody? - zapytał swobodnie, chcąc rozwinąć jakąś rozmowę. U niego po samym trybie pracy dało się stwierdzić, że posiadał jedynie wilczycę jako kompana.

[Motaro]

Zapach i dźwięk skwierczącego mięsa jeszcze mocniej rozbudził apetyt młodzieńca, żołądek z głodu niemalże zacząć pożerać sam siebie, niczym czarna dziura. Przysiadając się po turecku wraz z Hanem i Yuu, Motaro ostrożnie chwycił za manierkę i wziął niewielkiego łyka piekielnie gorącej herbaty. Wystarczyło delikatne zamoczenie ust w wywarze by odkryć niesamowity i naturalny smak przyrządzonego przez łowcę napoju. Po kilku dmuchnięciach chłopiec mocniej chwycił za naczynie i wypijając połowę herbaty podał ją nowemu znajomemu; -Pyszna i orzeźwiająca, muszę przyznać! Na zewnątrz robiło się coraz ciemniej, dzięki czemu płonące ognisko nabierało coraz to bardziej magicznego wyglądu, ogień z pewnością był ukochanym żywiołem jednego z młodszych członków Uchiha. Płomienie wręcz odbijały się od czarnych oczu shinobi, a w jego głowie pojawiło się jedno z kilku marzeń ambitnego ucznia- Sharingan. Nie było wśród klanu żadnego wojownika, który za młodych lat nie marzył o przebudzeniu kekkei-genkai, na widok którego zamarł niejeden doświadczony ninja. Na krótką chwilę młodzieniec zupełnie zapomniał o bożym świecie, gdy nagle dziwny impuls sprawił, iż wrócił on do realnej sytuacji, spojrzał na Hana i z zamyśleniem we wzroku rzekł: -Wie pan... noszenie mojego nazwiska to ogromne brzemię, nikt nie powie mi tego wprost, jednakże wiem, że od czasów wojny populacja mojego klanu zmalała, a wielu z najsilniejszych shinobi obrało drogę samotnika... Nie znam zbyt wielu rówieśników, a z tych których znam w żadnym nie płynie krew Uchihy... Kiedy już przebudzę moc "szkarłatnych oczu" spotkamy się ponownie, lecz wtedy nie będą mnie interesowały pogonie za królikami...; przyczyna, którą kierował się Motaro wypowiadając te słowa mogła nie być dla Hana w pełni klarowna, gdyż chłopiec znikąd wyprowadził ten monolog, po czym zamarł na kilka sekund. -Rodzina? Tak... Mieszkam z dziadkiem, nieopodal stąd, niestety dziadzio jest już zbyt stary i zmęczony na długie spacery, nie wspominając o treningach. No właśnie!! Dziadek!! Cholera, miałem mu dziś pomóc w przeniesieniu kilku rzeczy, ksoooo! Zapomniałem! Muszę lecieć, spotkamy się jeszcze kiedyś, wierzę w to!; po tych słowach chłopca przestało interesować piekące nad ogniskiem mięso i sam, niemal jak poparzony wystrzelił w kierunku dzielnicy mieszkalnej.

[ZT po twoim odpisie, dzięki wielkie za pierwszą misję! ]

[Senju Toshio]

Łowy (D)
[15/15]
Misja dla Motaro. To czego przez cały ten czas doznawał Motaro było ledwie przedsmakiem. Prawdziwa rola łowcy musiała zostać przez niego odkryta poprzez praktykę. Droga, jaką obierze należała jedynie do niego. Han, jako mentor na pewno cieszył się z uzyskania kolejnego lub pierwszego w swojej karierze adepta. Samotnik z niego wielki zatem pewnie nie zdołał wczuć się w rolę nauczyciela. Mimo to młody Uchiha zyskał pewien rodzaj treningu, który przyda mu się w tych trudnych czasach. Nadchodził ciężki okres i aby być na wszystko przygotowanym, to rozwój każdej dziedziny stanowił nieocenioną pomoc.
Niemniej nabieranie siły najlepiej zacząć od zjedzenie soczystego kawałka mięsa. Sycący na krótką chwilę i do tego budujący więzi. Relacja Myśliwego z Motaro mogła okazać się długo liniowa i gdzieś kiedyś na siebie trafią. Różne to mogą być okoliczności.
- To bardzo dobre podejście. Coś mi mówi, że będziesz nieustępliwy. Nie pogrąż się tylko w swojej pewności. I jeśli miałbym stawiać, to masz spory talent. Wybij się ponad przeciętność i nie rób za dużo głupstw. - Drapnął się po brodzie bez przejęcia, odpowiadając chłopakowi. Każdy dokonywał wyborów za siebie i doznawał różnych konsekwencji. Młodzi byli nadto podatni, kiedy chodziło o niepowodzenie. Gorycz porażki czy irytacja, gdy trudno pokonać przeszkodę. Uroki życia. Następnie kiwnął głową na wzmiankę o dziadku. Z pełnym szacunkiem odnośnie rodu Uchiha. Nie potrzebował więcej wypytywać. Widać było, że Motaro nie czuł się z tym źle, dlatego taka luźna konwersacja powinna wystarczyć.
Pozostało im posiedzieć jeszcze moment przy rozgrzanej herbacie i mięsie. Podtrzymywanie ogniska nie stanowiło problemu, a jego ciepło pomagało znieść chłodny wiatr. Gdy mięso zdążyło się upiec i zostać raz dwa zjedzone przez trzyosobową grupę nie pozostało nic innego, jak posprzątać po sobie. Starannie dogasić palenisko i w pośpiechu opuścić to miejsce. Wzmianka chłopca szczególnie rozweseliła Hana, przez co na pożegnanie roześmiał się i pozwolił chłopakowi ruszyć pędem do domu.
- Powodzenia chłopcze. Być może jeszcze się spotkamy, kto wie. - pomachał, a Yu zawyła łagodnie.

Info MG: Misja zakończona. Wychodzisz z tematu.

[Motaro]

Kolejnym miejscem treningu Motaro będzie znane mu dobrze kryształowe jeziorko, to tutaj przecież odbył swoją pierwszą misję jako pełnoprawny shinobi. Rozglądając się wokół chłopiec powspominał jak razem z łowcą i jego wilkiem polowali na okoliczne dzikie istoty. Po krótkim odpoczynku i łyku wody Motaro skupił się na swoim pierwotnym celu przybycia, treningu:

Trening techniki- Katon: Moeru Buki (D) - Czas 3h - Godzina [23:15] - [2:15]

Jako, że sam styl katonu Motaro miał opanowany już dość solidnie, nauka tej zaległej techniki nie powinna sprawiać większego problemu. Jednakże nie lekceważąc w żaden sposób treningu Uchiha rozgrzał się za pomocą kilku ćwiczeń i podskoków, po czym z jednej ze swoich sakiewek wyciągnął świeżo kupionego kunaia. Chwytając za niego mocno się skupił i starał się przekierować swoją chakrę do dłoni, jednocześnie kształtując ją na wzór ognia. Nagle kunai zaiskrzył, a wokół niego pojawiła się płonąca aura- udało się. Zadowolony chłopiec zerknął na kunai po czym rzucił nim w niedalekie drzewo. Po krótkim czasie broń zgasła nie robiąc większych szkód, a sam Motaro zabrał kunai z powrotem do ekwipunku.

Po zakończonym treningu chłopiec rozejrzał się tylko, czy ma wszystko przy sobie, westchnął delikatnie zerkając na przypominające mu kilka rzeczy jeziorko, po czym odwrócił się i wolnym krokiem zaczął się oddalać. Nie potrzeba było wiele czasu, do momentu w którym całkowicie zniknął z horyzontu nie wiadomo w którym kierunku.

[zt]

[Osamu]

Przygotowania 2 Osamu udał się w bardzo przyjemna podróż do kryształowego jeziora. Po drodze spotkał kilka osób, którzy szli w stronę targu, nic ciekawego. Yamanaka szedł bardzo szybkim tempem, zajęło mu dotarcie do celu około 15 min. Kryształowe jezioro okazało się być przepięknym miejscem. Promienie słońca odbijając się od tafli wody dawały cudowny efekt. Z tego powodu te jezioro nazywa się kryształowe. Gdy Masuko dotarł na miejsce pierwsze kilka minut przysłuchiwał się odgłosom ptakom, kładąc się na puszystej zielonej trawie. Potem zauważył, że oprócz niego przy brzegu siedzi na ławce jeszcze jedna osoba. Osamu od razu się skupił i włączył swoje umiejętności sensoryczne. Okazało się, że ten starszy mężczyzna posiada chakrę. W tej chwili Osamu za bardzo nie wiedział co robić. Byli tu sam z nieznajomą osobą. Co robić? Zastanawiał się Yamanaka. W końcu stwierdził, że przyszedł tu po to, aby właśnie rozmawiać z takimi ludźmi. Więc wstał z ziemi i poszedł stronę mężczyzny. Gdy był przy nim zaczął rozmowę. Właściwie nie wiedział co powiedzieć. Nie zastanawiał się nad tym. W końcu otworzył buzię zaczął wydawać dźwięki:
- Dzień dobry! Jaki piękny dzisiaj dzień, nieprawda.
Nieznajomy uśmiechnął się i odpowiedział:
- Co tak się stresujesz zwykłą rozmowa? Faktycznie ładna pogoda, ale dlaczego podjąłeś rozmowę ze mną?
Osamu nie wiedział co odpowiedzieć, może prawdę?
- Yyyyyyyyy, więc może zna pan......
- Człowieku nie jęcz mi tu. Zrelaksuj się. Dlaczego przyszedłeś tu akurat o 11:30? Nie masz także żadnego pupila, jak chcesz się o coś zapytać to po prostu wal, albo że ktoś cię przysłał.
Spojrzał groźnym wzrokiem na Osamiemgo.
- Nie nie, niech pan nawet tak nie myśli. Po prostu szukam kogoś, ale nie umiem go znaleźć. Może mógłbyś mi pomóc? Mam nadzieję, że coś wiesz, ponieważ jesteś shinobim.
- Skoro cię nikt nie przysłał.... Jesteś zapewne z klanu Yamanaka, ale nie podobny do rodaków. W każdym razie w czym pomóc, nie bój się nie zabiję cię.
Powiedział z humorem
- Wiesz jak zamienić się w demona albo gdzie jest jakaś dobra kryjówka?
- Nie mam pojęcia o czym mówisz, w każdym razie jestem tu z kimś umówiony i właśnie nasz czas rozmowy się kończy, jeżeli chodzi o jakąś kryjówkę słyszałem o zaginionej polanie treningowej, może tam będzie ten kogo szukasz, niestety nie wiem dokładnie gdzie ona jest, a teraz muszę już iść, miło było rozmawiać.
Nagle zrobił szybko jakieś pieczęci i znikł. Osamu był bardzo zmieszany. Postanowił, że pójdzie odnaleźć zaginioną polanę. Ale gdzie zacząć szukać? Zauważył jak z odlali zaczynają się schodzić ludzie z swoimi pupilami. Większość z nich wracała z parku, który był bardzo blisko kryształowego jeziora. Właśnie tam Osamu się udał.

z/t PARK