Kwiaciarnia

[Kaien]

Misja D 6/15 Słuszne czy nie, Glaca nie jest zabójcą czy zwykłym dresem. Jest osobą która dostaje hajsy i zlecenie, ale to od niego zależy czy je wykona czy nie. Hakai mógł zauważyć, że facet moralność posiada, mimo niewdzięcznej i brudnej roboty jaką wykonuje. Mógł to zaobserwować w jego trosce o chłopaka, w jej drobnych przejawach czy o jego zachowaniu w stosunku co do dziewczyny. no i jego reakcji na to, że jest martwa. Miał więc skrupuły, nie jest więc potworem.
-Dostałem na nich zlecenie bo podobno awantury o wszystko nie tylko między sobą. Po pijanemu atakowali nawet klientów kwiaciarni. On podobno rozbił butelke z sake na głowie jakiegoś dzieciaka który przyszedł do ich córy. Ale z tego co wiem, to nie ma jej teraz w domu, są tylko oni.
Skierowali się ku kwiaciarni, która była zamknięta. A awantura wrzała na górze. Glaca kucnął przy drzwiach i zaczął majstrować przy zamku.
-Jak chcesz. Twarz może oszczędź. Więc dobrze, jak oszpecisz ich tak, by mogli to ładnie ukryć bez chodzenia w masce, nie? Ręce, nogi, korpus... Twarz zostaw. Tak będzie chyba dobrze.... I dobrze. - Powiedział w tym samym momencie co rozległ się dźwięk otwieranego zamka. Jego wytrychowe umiejętności okazały się wystarczające by wtargnąć do kwiaciarni.
W środku - Kwiaty. I porozbijane butelki. I śmierdzi. Nikt nie wie o ich obecności zbytnio, a za ladą widać schody na góre...

[Hakai]

Nie chciałem nic więcej mówić. Wszystko co chciałem wiedzieć już wiem i to nawet z zapasem. Skierowałem się w stronę schodów ale dosyć ostrożnie. Dalej nie czułem się na tyle pewnie by iść przodem. Jestem pomocnikiem Glacy więc póki co będę szedł za nim i w większości przyglądał się jego sposobowi pracy. Myślę ,że powinienem mu pomagać a nie przejmować inicjatywę. Przynajmniej póki co. Musiałem uważać na butelki. Nie chciałem wytworzyć za dużo hałasu zanim dostaniemy się na wyższą kondygnację. Nie wiem czemu. Styl Glacy nie wydawał się należeć do tych najcichszych ale gdyby na te zlecenie miał inny plan to nie chciał bym go mu zakłócić. Schody były coraz bliżej mnie a zapach kierował mnie do tego by nie zwlekać za długo na tym piętrze.

[Kaien]

Misja D 8/15 Dobrze poinformowany o celu misji i sposobie jej wykonania Hakai i jego dobrze doinformowany pod każdym innym względem kompan Glaca niczym dwóch młodych i gniewnych wkroczyło do kwiaciarni. Glaca puścił okejkę kciukiem do Hakaia, patrząc jak ten ładnie próbuje nie narobić hałasu. Czasem trzeba być głośnym i silnym bucem, ale w wielu przypadkach jest i tak, że odrobina ostrozności i gracji nie zaszkodzi. Tak było i tutaj. Gracja pozwoliła im dojść do schodow nie alarmując kłócacych się ludzi na górze. Glaca doszedł do schodów pierwszy i wszedł na nie równie cicho i ostrożnie co Hakai.
Kazał mu zostać i sam wszedł wyżej. Zszedł kilkanaście sekund później.
-Kłócą się przy ścianie, trzy metry od schodów. Wbijamy, ja obezwładniam jego, ty ją. Dobre? - Szeptał, by nie zostać usłyszanym. Dłońmi, a raczej paluch, przyłożył do ust by zasugerować Hakaiowi by i ten był cicho.

[Hakai]

Dalej coś mnie kuło w tym zadaniu. Miałem torturować pijaczkę. Z kobietami to trudniej idzie mi praca ale jest równo uprawnienie więc czemu miał bym nie karać wszystkich po równo? Nie jestem dobry w empatii więc czemu miał bym robić wyjątki. Nie zależnie czy kobieta czy nie zakłóciła spokój tego miasta a ja ją opamiętam. Uspokoiłem się po krótkiej kwestii powtórzonej w głowie. Przytaknąłem Glacy i idąc w jego ślady ruszyłem z tyłu. Od razu poleciałem w stronę kobiety starając się ją kopnąć w twarz. Bez delikatności po prostu wykonywanie swojej pracy. Trochę poboli i przestanie a nauczka w głowie zostanie. Jestem dość wysoki więc nie myślałem nawet o tym ,że nie dosięgnę. Gwoździe miałem dalej w rękach ale na razie nie miałem zamiaru ich używać. Zobaczę do czego posunie się Glaca i zobaczę gdzie jest granica. Na razie tylko postaram się ją obezwładnić. Tak dla bezpieczeństwa.

[Kaien]

Misja D 10/15 Kuło czy nie kuło nie ma tu raczej miejsca na wątpliwości. Nie przy tak zdeterminowanym kompanie. Może lepiej po prostu będzie polegać na towarzyszu niedoli w tej paskudnej robocie który nie wydawał się mieć podobnych co Hakai wątpliwości? On był... przejęty zadaniem, wiedzial, że musi i powinien je wykonać. Z niego powinien brać przykład Hakai jeśli chce być tym, kim jeszcze chwile temu. Personą która bedzie rozpoznawana jako czyściciel, osoba która wyrzuca te myślące brudy z miasta, która zajmuje się ludzkimi robakami jak najlepszy dezynsektor.
Umysł jedno, ciało drugie. Bez podwójnego zastanowienia czy zająknięcia wbił na twarz kobiecie, ta na miejscu oberwała buta, pieprznęła do tyłu na plecy i mniej więcej na tym skończył sie jej film.
A Glaca? Glaca tymczasem związał starego jakąś ogarniętą na szybko szmatą i pchnął go na łóżko.
-Nie drgnij. - Powiedział, patrząc na jego stopy. Przymierzył do paznokcia gwozdz i przylozył młotek. - Czy wiesz kurwa, czemu tu jesteśmy? Chłopaku pilnuj żonkę. - Powiedział najpierw do celu potem do Hakaia

[Hakai]

Kiedy zobaczyłem ,że kobieta leży zabrałem się za swoje. Przeturlałem ją tak by leżała prosto na plecach z rozłożonymi rękoma i zabrałem się za zabawę. Jeden długi gwóźdź wbiłem jej w lewą dłoń przybijając ją tym do podłogi. Nie wiedziałem czy to ją ocknie czy nie ale na pewno daleko mi tak nie ucieknie. Drugi natomiast miałem zamiar wbić w drugą rękę. Takie ułożenie powinno uspokoić jakiekolwiek nagłe ruchy z jej strony. Była by wtedy bezbronna. Mało kto przejawił by się taką psychiką by wyrwać swoją rękę z gwoździa bo raczej gwoździa z podłogi nie wyrwie już prędzej rozerwie trochę rękę. Miał być to wstęp do zabawy. Zabawy która miała dać oj nie ziemsko bolesną nauczkę. Wyuczę w niej abstynencję na zawsze i już raczej sake nie zawita więcej w jej głowie.

[Kaien]

Misja D 12/15 - Blood spilin' feels good. Hakai bardzo, ale to bardzo szybko leczył wszystkie wątpliwości i niepotrzebne mu do działania emocje. W jednej chwili zastanawiał się nad słusznością swych działań, a w następnej torturował kobiete. No, ja tutaj wietrze powazną chorobe psychiczną. Schizofrenia? Jakaś forma autyzmu emocjonalnego? Cholera wie, lekarzem nie jestem, ale to i tak bardzo niepokojące. Dosiadł kobiete, wbił gwózdz. Tak się z krzykiem obudziła i probowala wyszarpać - Wtedy wszedł w jej ciało drugi, a kobieta zemdlała z bólu.
Glaca wbił gwózdz w duży palec mężczyzny, dalej go trzymając by się nie wyrywał i nie narobił sobie krzywdy.
-Czemu to robicie? Wiesz? - widząc, że mezczyzna nie będzie krzyczeć, odsłonił mu usta.
-Mam doskonał powód, lepszy kurwa szmato jebana pierdolony zakurwiały syfie niż to, dlaczego to robisz ty kurwo niedomyta luju pierdolony osrana wkładko intymna z dupy menelicy! - Wyrzucił z siebie jednym potęznym ciągiem, a drugi gwózdz przeszył drugi jego palec.
-Chłopaku, weź daj jej spokój i obij mu troche ryja, bo przeklina nieładnie.

[Hakai]

Wstałem i odwróciłem się w stronę Glacy i mężczyzny. Nie wytłumaczenie im sytuacji totalnie zepsuło by nasz plan bo nie wiedzieli za co dostaną nauczkę co najwyżej by kupić lepszy zamek. Wyprostowałem się i z uśmiechem powiedziałem spokojnym głosem.
-Jesteście za głośno gołąbeczki. Zakłócacie spokój tego miasta a my zajmujemy się tym by go przywracać.
Rozejrzałem się za jakimś materiałem którym mógł bym zakneblować usta kobiety. kiedyś może się obudzić a wtedy nie powinna nam narobić hałasu. To by mogło nam skomplikować zadanie. Ją chyba oszczędzę i tak teraz nic nie czuje więc nic z tym nie zrobię. Ściąganie z gwoździ będzie dla niej wystarczające tak sobie myślę.

[Kaien]

Misja D 14/15 - Fucking Truth Hakai spojrzał na Glace który w najlepsze torturował mężczyzne. Opukiwał go młotkiem jakby stłukiwal stary tynk ze ściany. Ale chłopak postanowil być tym dobrym gliną i wyjaśnić mu za co dostają. Mężczyzna przestał klnąć, przestał krzyczeć.
Spojrzał na chłopaka smutnym wzrokiem.
-Co nam innego pozostało w życiu, gdy straciliśmy naszą coreczke? Dziewczyna w twoim wieku, piegowata drobna blodynka. Zaginęła tydzien temu. Osada nic z tym nie zrobiła. My pijemy, licząc, ze czas przyśpieszy do momentu w którym nasz skarb wróci! - Glaca zatrzymał młotek w połowie ruchu. Spojrzał na Hakaia zakłopotanym wzrokiem i odsunął sie od mężczyzny. Zgarnął go na bok, do innego pokoju.
-Kurwa. Co robimy? - Spytał okazując poraz pierwszy widzianą u siebie emocje... Strach, stres, dziwny ich amalgam. Glaca naprawdę po raz pierwszy w tym zawodzie poczuł sie winny.

[Hakai]

Przez chwilę się trochę zakłopotałem. Opis który przedstawił mi mężczyzna pasował do dziewczyny której nie udało nam się uratować ostatnio. Nie wiem czy to tylko przypadek czy nie ale stawiam ,że nie. Te miasto jest za małe by to był przypadek.
Wykrztusiłem z siebie trochę zakłopotanym głosem.
-Chyba pozbyliśmy się jej zabójców ostatnio. Powiedzmy im to a na pewno wybaczą nam wtargnięcie i jeszcze podarują kwiatki. Ale pogroźmy ,że wrócimy jak się nie uspokoją.
Myślę ,że będzie to dla nich tragedia ale powinni być nam wdzięczni ,że mordercy nie chodzą wolno i ,że już nikogo nie skrzywdzą. Tak czy inaczej nie powinni się dowiedzieć jak umarła. Po chwili dodałem jeszcze parę słów drapiąc się po ręce.
-Ale nie zagłębiajmy się w szczegóły. Lepiej by nie wiedzieli wszystkiego.

[Kaien]

Misja D 16/15 Glaca miał minę conajmniej nie tęgą. Zupełnie nie był zadowolony z tego, czego się właśnie dowiedział, a sam równie szybko powiązał śmierć dziewczyny i samą dziewczyne z tą tragedią która spotkała ich córkę.
Po usłyszeniu sugestii Hakaia Glaca postanowił wziąć mówienie na klatę.
-Państwa córka nie żyje. Została zamordowana. Odnaleźliśmy jej ciało, została uderzona w celu rabunkowym, nie była ofiarą żadnej innej przemocy. Jej zabójca został już przez nas usunięty. To chyba tyle. Podeśle kogoś do pomocy wam. Dowidzenia.
Ukłonił sie lekko, równając ręke prosto na piersi i skierował się do drzwi, ciągnąć Hakaia za sobą.
-Chłopaku, kolejna stówa. A ja musze coś załatwić w miescie. Następnym razem sam cię znajde jak będzie robota. A teraz... Dobrze ci poszło. Gratuluje.

Kolejna misja done. Jesteś pod kwiaciarnią, Glaca sobie poszedł. Gratuluje. Standardowa nagroda.

[Hakai]

U najłatwiejszy hajs w życiu. Nie ma co narzekać. Na pewno jeszcze zgadam się z glacą ale najpierw muszę coś jeszcze zrobić. Odwróciłem się i poszedłem w przeciwną stronę co mój partner. Chciałem mieć przez jakiś czas chwilę dla siebie bym mógł trochę potrenować bo przez moje napięte ostatnio życie nie trenowałem już od dawna. Obrałem kurs na las niedaleko mojego domu. Gdzie można lepiej się skupić jak nie w odciętym od ludzi lesie? Nie ma co zwlekać bo jeszcze nadejdzie noc a po ciemku jednak po lesie szlajać się bym nie chciał. Uśmiech od zgniatanego w ręce mieszka urósł mi jeszcze bardziej i z takim zacieszem kierowałem się powolnym krokiem w stronę głównej bramy .
[Z/T]

[Ningyo]

Pojedyncza postać, sama, bez oparcia w nikim, a obecnie również w niczym. Ningyo czuła się okropnie - każde spojrzenie ją drażniło; każde słowo, nawet nie skierowane do niej, powodowało nieprzyjemne dreszcze u samego szczytu pleców, a po każdym cyklu tego typu tortur jej złe samopoczucie tylko się potęgowało. Nie miała pojęcia, że będzie tak niestabilna gdy u jej boku zabranie niezawodnego narzędzia, najlepszego powiernika tajemnic, a także jedynego członka jej rodziny - lalki Tsunzakigarasu. Och, jak ona się przeklinała, że zgodziła się wyruszyć nie mając go u boku. Po prawdzie nie miała na to wpływu, ojciec wyraził takie życzenie, a ona jest tylko od tego, by jego życzenia spełniać. Tsunzakigarasu wymagał według ojca przeglądu i szeroko zakrojonej naprawy, by należycie wypełniać obowiązki, które miały niedługo spocząć na barkach dziewczęcia. Nie pozostało więc nic innego jak przeklinać swój los, jak i również samego ojca, najbardziej jadowitymi epitetami jakie przychodziły jej do głowy. Na domiar złego właśnie dziś zaczęły się jej krwawe dni, in memoriam jej kobiecości - smutny, comiesięczny rytuał gorszego nastroju i niekontrolowanej agresji.
Póki co wszystkie próby załagodzenia stanu rzeczy spełzły na niczym. Tomiki poezji mieszały się ze sobą, litery strumieniami wylewały się z kartek by jak na złość zacząć się krzyżować, całkowicie uniemożliwiając odczytanie spadku powierzonego przez autorów. Mrok i chłód piwniczek działających na nią zwykle uspokajająco z racji porzucania weń wszystkich myśli, a także samej świadomości, dzisiaj palił niewyobrażalnym żarem, przypominając o niepoliczalnej ilości gwałtów które się na niej dokonały w podobnym pomieszczeniu. Nie mogła znaleźć sobie miejsca, nie mogła zapomnieć, nie mogła zedrzeć z siebie tej okropnej, poranionej, odrażającej świadomości, której na co dzień nie musiała spoglądać w twarz. Była sama. Całkiem sama. I mimo iż z jej oczu nie potrafiły już płynąć łzy, to w głębi ducha płakała. Nie ze smutku, nie z tęsknoty, nie z samotności. Z przerażenia. Ze strachu, że może umrzeć, a Tsunzakigarasu nie będzie przy niej. Nie chciała tego. Choćby palono ją żelazem, zakuwano w kajdany i torturowano, nie chciała odejść z tego świata nie mając przy sobie Tsuna.
Włóczyła się, z miejsca na miejsce, niesiona przez wiatr i beznadzieję. I tak zamęczona, do cna wysuszona i zniszczona, dotarła wreszcie do miejsca, gdzie zatliło się delikatne światełko dla jej zadręczonego jestestwa. Kwiaciarnia. Królestwo wszelkiej zieleni i nieskażonego piękna, nieznanego autorstwa. Weszła do środka nie bacząc na ludzi, nie była w tej chwili sobą. Dla niej obecnie nie było w tym pomieszczeniu nikogo, tylko ona i nieskończony raj, niezliczone dzieła sztuki usadzone w postumentach przez pospólstwo zwanych wazonami. Przechadzała się od alei do alei, niema z zachwytu, choć nie okazująca go inaczej niźli przez błysk oczu. Była oczarowana, choć tę krótką chwilę spokojna, bezpieczna. I choć wiedziała, że nastrój ten miał prysnąć lada moment niczym mydlana bańka, starała się odpędzać ów myśl jak najdalej od siebie.

[Nikusui]

Misja D dla Ningyo

Być kobietą, być kobietą~~

Gorący, suchy klimat i pustynie. To wystarczający opis Samotnych Wydm, do których należała rodzinna prowincja Ningyo. Mimo, iż to młode dziewczę opuściło rodzinne, niezbyt przyjemne strony, to otoczenie, w którym się znajdowała, wcale tak bardzo nie różniło się od poprzedniego. Przyciągnęły się za nią nawet niemiłe wspomnienia, które nie tylko zadręczały jej przeszłość, ale męczyły również teraźniejszość, a i zapewne w jakimś stopniu niszczą przyszłość. Wydarzenia, których doświadczyła musiały odcisnąć swoje piętno, ukazując przerażające skutki. Teraz jednak Ningyo próbowała chociaż na krótką chwilę od tego uciąć. Zamienić wszechobecny piasek na uspokajającą zieleń. Chciała poczuć świeże, lekko wilgotne powietrze, a nie suchy powiew wiatru, który przyprawić może o suchość nozdrzy. Porzucić świat, który był tak blisko i na moment znaleźć się zupełnie gdzie indziej. Nic więc dziwnego, że dziewczyna znalazła się w kwiaciarni.
Ningyo nie zwracała uwagi na to, kto tu jest. Czy w ogóle ktokolwiek tu jest. Może rzeczywiście nie było warto, bo znajdowała się tutaj ledwo garstka osób, których i tak nie znała. Któż w końcu zwraca uwagę na nieznajomą sobie osobę, od tak, po prostu? przyzwyczajona do samotności i obcująca z nią niemalże w każdej chwili, chyba nie odczuwała potrzeby kontaktu z ludźmi tak bardzo, by samej coś w tym kierunku robić. Nikomu to oceniać, w końcu każdy miał swój świat.
Kiedy zakapturzona przedstawicielka rodu Ayatsuri przechadzała się, podziwiając dzieła nieznanego autorstwa, od krótkiej chwili przyglądała jej się pewna postać, siedząca na jednym z metalowych, niezbyt wygodnych krzeseł. Jej twarz rozjaśniła się, a kąciki ust uniosły się ku górze w sympatycznym uśmiechu. Dłoń nieznajomej kobiety podparła się o krzesło, próbując wstać, co okazało się nie lada sztuką. Nie dlatego, że była w sędziwym wieku, bo to byłoby bardzo kiepskie stwierdzenie. Około trzydziestoletnia, czarnowłosa kobieta, zapewne poruszałaby się o wiele sprawniej, gdyby nei fakt, że była w zaawansowanej ciąży. Pokaźny brzuch wyłonił się spod płaszcza, który jeszcze gdy siedziała, ukrywał te okrąglutkie kształty. Teraz jednak, aczkolwiek dosyć powoli, kierowała się w stronę zakapturzonej postaci, według niej, jakiegoś młodzieńca, który może właśnie potrzebuje pomocy.
- Czyżbyś szukał czegoś dla koleżanki? Chętnie doradzę, dziewczyny uwielbiają kwiaty. - powiedziała spokojnym, aksamitnym głosem, posyłając w stronę Ningyo pogodny i szczery uśmiech. Rozumiała, że chłopcy mogą się wstydzić takich rzeczy i nie poproszą o pomoc, ale nic nie zaszkodzi spróbować! Zwłaszcza, że czarnowłosa była w znakomitym humorze, a i z charakteru była taka, że wyciągała do każdego pomocną dłoń. Ciąża również jej służyła, bo promieniała jak nigdy, chociaż dziewczyna nie mogła o tym wiedzieć.

[Ningyo]

"Krętych ścieżek życia bieg
Co wybiorą oczy twe?
W zgodzie z sercem, czy nie
Będziesz żyć..."
"Miłości Kwiat Nieśmiały" - Wilki Korzystając z tej wyimaginowanej samotności poruszała się bezszelestnie między wazonami, nad każdym choć na chwilę się zatrzymując by oddać cześć każdemu kwiatu. Mnogość barw przyjemnie łechtała jej zmysł piękna kojąc tym samym umęczoną duszę i dając choć chwilę błogiego odpoczynku. Była strasznie zmęczona, potrzebowała tego zastrzyku energii niczym narkoman morfiny. Mimo iż nie było tego po niej widać to odprężyła się, zaczęła ładować swoje baterie tą przyjazną, ekologiczną energią którą emanowały kwiaty. Jakże wielki musi być ich twórca, że ich piękno uczynił odtwarzalnym, a przez to wiecznym. Większość artystów za życiowy cel obiera sobie pozostawienie dorobku przyszłym pokoleniom, jednak żadnemu nie może się to udać lepiej niż wspomnianemu twórcy. Stworzył dzieło doskonałe, bez żadnej skazy, wieczne i niebanalne.
Mijając kolejne doniczki, pozdrawiając kolejne kwiaty, zatrzymała się nagle jak wryta. Był jeden kwiat, który zawsze budził w niej mieszane emocje - zarówno fascynację, jak i przerażenie. Rosaceae, czyli pospolita róża, właśnie znalazła na sobie jej spojrzenie. O tym kwiecie można by prawić godzinami, jego szkarłatne płatki są symbolem miłości i piękna, lecz Ningyo przywodziły na myśl jedynie szkarłat krwi. Kwiat piękny, a także niedostępny, pozwalający pierw skosztować swego uroku, by następnie wykorzystać ufność ofiary i nadziać ją na jeden ze swoich licznych kolców. Zaprawdę zdradzieckie to dzieło i Ningyo dostrzegała w nim ów drugie dno. Właśnie ta gra przeciwności, te dwie, sprzeczne w jej mniemaniu natury powodowały, że niczym zahipnotyzowana wgapiła się w prosty kwiat i całkowicie znieruchomiała.
Z niemego transu wyrwała ją jakaś pani, która z jej punktu widzenia wyrosła spod ziemi. Początkowo miała chęć ją zabić za przerwanie tego jakże dziwnego, niewerbalnego dialogu między nią, a różą, jednak stosunkowo szybko przeszła z fazy napuszonej, do pokornej. Jakże mogła dopuścić się takiej nierozwagi, wpaść w tak euforyczny stan, że przestała dostrzegać wszystko wokół? Nie potrafiła sobie tego wybaczyć, wiedziała, że gdyby ojciec był świadkiem tej sytuacji to wieczorem miałaby swoje prywatne piekło. Skarciła się w myślach i obiecała poprawę poprzez ciężki trening, a następnie szybko odszukała w swoich rozmówkach należytą odpowiedź na propozycję kobiety.
-Nie, dziękuję, dam sobie radę.-wyrzuciła z siebie najbardziej ludzko jak tylko potrafiła, po czym uznając rozmowę za zakończoną, odwróciła się w przeciwną stronę i ruszyła dalej medytować pośród zieleni. Fakt, że ktoś do niej zagadał nieco wytrącił ją z równowagi, poczuła się, jakby ktoś lekko przycisnął ją do ściany, a gdyby nie zaprogramowane przez ojca funkcje samokontroli to w pierwszym momencie podskoczyłaby z przerażenia. Najwyraźniej nigdzie nie znajdzie bezpiecznego miejsca; przystanku, na którym mogłaby zdjąć buty i choć chwilę pooddychać pełną piersią. Czasem zastanawiała się, jak musi wyglądać życie innych ludzi, wypełnione po brzegi przyjemnością, niezależnością, radością i wolnością. Jak oni kontrolują swoje życie, że są w stanie nie zatracić się w takim bogactwie? Nie była pewna, czy ona by potrafiła. Szczytem jej obecnych marzeń było jedynie miejsce samotne, może jakaś polana w głębi lasu, szczodrze obsypana bogactwem kwiatów, których obecność pozwoliłaby jej zamknąć oczy i odejść na długo wyczekiwany odpoczynek. Była przekonana, że po kilku godzinach nieprzerwanego snu byłaby zupełnie innym człowiekiem, nie dostrzegała większej radości, niż możliwość wyspania się bez lęku o własne życie, o to, czy za godzinę nie zostanie obudzona potężnym kopniakiem w nerkę.