Shinaka Sojiro

[Sojiro]

IMIĘ: Sojiro
NAZWISKO: Shinaka (清中, czysty środek)
KLAN: --
PRZYNALEŻNOŚĆ: Wietrzne Równiny
WIEK [DATA URODZENIA]: 16 [371]
PŁEĆ: Shinobi
WZROST | WAGA: 170cm | 71kg
RANGA: Dōkō

WYGLĄD:

Raczej nie zostanie wywołana na sali salwa zachwytu i ogólnych pisków ze strony czytających, jeśli zostanie powiedziane, że Sojiro nie wyróżnia się spośród ludzi posiadaniem dodatkowej pary oczu, wystających z pleców par rąk czy to, że jego głowa zmienia się w owada. Wtedy byłoby to ciekawe. A tak? Obraz niczym z płótna Leonarda Da Vinci, nagiego mężczyzny z wszystkim co trzeba. I proszę nie gapić się w szczególnie jeden punkt, bo to nieładnie.
Wiadomo, człowiek to istota głównie zbudowana z kości, mięśni i ścięgien – ogólnego mięsa. Jednak faktycznie dało to coś Sojiro, który tu i tam posiada dobrze zarysowane partie ciała. Przy łopatkach, na rękach, plecach i klatce piersiowej. Chyba… to coś zwyczajnego w tym świecie, racja? W końcu o ile ktoś nie jest shinobi to raczej ma ten podstawowy zestaw umożliwiający mu przetrwanie. Ale zbędny to słowotok, trzeba przejść dalej, do bardziej szczegółowego opisu. Pigment skóry – różowy, w niektórych miejscach na ciele znajdują się pieprzyki i piegi. Tak, na ciele niżej niż twarzy pojawiają się piegi. A trochę ich tam ma. To nie przesadna ilość, ale są. Można powiedzieć więc, że ma jakieś skazy. Chcąc dodać, aby ciało nie było zbyt idealne - jedno ramię jest lekko wyższe od drugiego. Typowe zazwyczaj u łuczników. Ale nim nie jest.
Twarz jest naszym narzędziem patrzenia na świat. Ale na nią też zazwyczaj patrzą inni. Najważniejsza partia ciała. Dzięki niej mówimy i jesteśmy oceniani na podstawie kanonu urody. Dlatego warto się na niej skupić. Sojiro nie ma sobie równych w urodzie, bo w sumie każdy ma ją indywidualną. Dość młodzieńcza buźka, niezmęczona jeszcze życiem, a to spory plus. Jest w jakiś sposób ładna, choć łatwiej określić jako przystojna. Czas pokaże jak jeszcze wyładnieje, ale nie należy rozwijać zwojów mózgowych wyobraźni. Na szary świat zerkają szaroniebieskie oczy, gdyż zależy od tego padanie światła i wiele innych czynników. Ale głównie takiego koloru właśnie są. Zerkają na każdy aspekt. Są wyraziste, łatwe do wpadnięcia w pamięć. Za dużo raczej nie będą zerkać na innych bez potrzeby. Jako następny wypełniacz tekstu można powiedzieć o nosie, dość dziwnym obiekcie do opisywania. Bo kto opisuje nos. Ano jednak. Prosty, chociaż lekko opadający swym czubkiem w dół. To chyba wystarczy, bo to prosty element. Usta - mięsiste, ale nie pełne. Dolna warga większa od górnej, a także obie trochę szerokie. O ogólnym wyrazie twarzy można powiedzieć - targ emocji. Do wyboru do koloru, tej pani sprzedamy nawet dwa uśmiechy. Zazwyczaj jednak spokojny, trafiający pod określenie - stonowany. I tyle, zamykamy ekspozycję, zapraszamy dalej.

UBIÓR:

Nie mówimy za dużo o ubiorze, bo nie jest to rewia mody z nową kolekcją dla wieśniaków i szlachty. Trzeba mówić o konkretach, dlatego przejdźmy do nich już teraz. Sojiro nie zakłada na siebie wielobarwnych strojów, bo tylko będzie wyróżniał się aż zanadto pośród innych osób. Cechuje go ubiór ciemny z elementami brązu, często zakrywające część jego twarzy, dolną. Są to przede wszystkim kurty chroniące przed właściwościami przyrodniczymi. W końcu nie za łatwo chce się przeziębić. Komu jest potrzebny chory shinobi? No właśnie. Przeważającymi elementami dolnej części ciała jest oczywista bielizna, ale też forsuje elementy ciepłych spodni, gdy zimno już wita, a przepuszczające, gdy wiosna i lato uderza już bezpośrednio w twarz swoimi temperaturami. Na nogi szczególnie zakłada buty odsłaniające jego palce u stóp lub tabi

ZNAKI SZCZEGÓLNE:
- Blizna po kunai znajdująca się przy widoku z lustra po lewej stronie twarzy;
- Zarysowane shurikenem kciuki, pozbawiające go odcisków palców;
- Charakterystyczne, czarne włosy we fryzurze rzadko spotykanej w prefekturach i innych krajach;

CHARAKTER:

Nie będzie żadnej rewelacji w tym, że Sojiro nie został żadnym wybrańcem, który stracił całą rodzinę i zaczął się mścić na ich zabójcach, więc teraz trenuje, aby uczcić ich pamięć. To nie jest też archetyp bohatera, który ma zwykłe sielankowe życie, bo w tych czasach nawet w najlepszych opowieściach każdy jest taki sam. Wie, że jest stworzony ze skóry, mięsa i kości i należy dbać o to wszystko, dlatego nie będzie wychylał się za bardzo w przód, pamiętając o niebezpieczeństwach czyhających na niego na każdym kroku. Trudno, takiego fachu się podjął i musi się trzymać określonych zasad ustanowionych przez świat. Przychodzi mu to łatwo, o ile trzyma się pewnych granic.
Sojiro nie miesza się za bardzo w sprawy polityczne, więc zawsze jeśli takie mają wystąpić – traktuje je z dość olewczym stosunkiem, jednak nie aż tak, aby narobić sobie problemu. Umówmy się – kto chciałby zostać głównym daniem w kuchni jakiegoś władcy. No więc właśnie. Dlatego przy takich sytuacjach trzeba zachowywać pewną dozę kurtuazji, aby i tak zaskoczyć na kuluarach swoimi manierami. Stara się to robić, oj stara. Czy efekt jest? Zależy od samopoczucia drugiej osoby.
Im bardziej w las tym jeszcze lepiej poznajemy Sojiro, który nie ukrywa niechęci do klanowiczów, ale mówi o nich i tak zbyt delikatnie. Chłodno, ale nadal ciepło. Wystarczająco, ale też nie za bardzo. Więcej o tym dlaczego taki jest ludzie znajdą w książce na stronie sto dwadzieścia trzy o tytule “im bardziej się starasz, tym gorzej ci idzie”. A zaraz potem możecie odłożyć ją na półkę obok kolejnych niewiadomych. Zwłaszcza, że czego odkrywać jest nadal wystarczająco dużo.
O sobie mówi, że jest durny, ale nie na tyle, że umrze jak najszybciej. Tacy najdłużej żyją, nie zadają zbyt dużo pytań, a zamiast nich dają więcej odpowiedzi. Może to właśnie to puszczone oczko ze słowem “durny” ma oznaczać, że faktycznie lepiej nie jest drążyć zbyt mocno tylko iść z falą, aby dowiedzieć się czegoś więcej bez zbędnych zgrzytów.Wypracować nawyki też trzeba umieć. Jest na tyle zresztą gadatliwy, że są dwa określenia: “ktoś ci upierdolił język”, albo “mówisz jakby ci matka żałowała dokładki”. I tego się należy trzymać.
Wprowadzając nutkę pewnego pozytywizmu, można powiedzieć, że Sojiro znajdzie sobie przyjaciela w każdym. Szaleńcu, nieśmiałym czy określających innych za oddychających za głośno. W czym leży ta niespotykana magia? Chyba właśnie w odpowiednio dobranym słownictwie i braku drążenia tematu. Przecież szaleńcowi nie powie, że ma nie odrąbywać całego ramienia, aby ktoś zaczął śpiewać, a nerwowemu, że ma się uspokoić, gdy faktycznie jest powód do wkurwienia. Raczej jednemu powie, że palce każdej dłoni wystarczą, a drugiemu, że ma sponiewierać najgłośniejszego. Nie on ma za zadanie ich wychowywać, a posługiwanie się “kodeksem dobra” w tym dość szarym świecie prędzej dostarczy mu więcej problemów niż przysługi. Dlaczego więc na siłę to zmieniać.
A właśnie, kodeks. Bo w końcu jak ktoś może bez niego żyć. Jak w ogóle można nie myśleć o posiadaniu kodeksu. No jak widać można. Bo jedyną zasadą jest “świat jest totalnie popierdolony, a ty musisz z tym żyć i się dostosować”. I chyba to też tworzy jego zapisek, ale… naprawdę mamy się nad nim zastanawiać, kiedy zaraz kolejna wioska może spłonąć, a rodzina zabita, gdy kto inny gwałci ci siostrę lub córkę? Bez jaj. Tak brzmiałby wykład Sojiro. Chyba najlepsze podsumowanie na temat “kodeksów”.
Zaraz, zaraz. Nie mówcie, że jest zgorzkniały i ma wywalone na świat. Po prostu uważa, że trzeba dać mu żyć i nie naprawiać na siłę. Ma pozytywne nastawienie do ludzi i gdy coś go rozbawi – zaśmieje się, a kiedy ktoś się potknie – pomoże wstać na równe nogi. Nikt nie jest jednowymiarowy i nie należy oceniać go po jednym spojrzeniu. Zwłaszcza, jeśli jest się z klanu, który ścigał twojego ojca. I to już zalatuje hipokryzją. I ma to sens, bo w końcu kim jest człowiek, kiedy nie jest też ze sobą sprzeczny. Nawet opisywane tu słowa mogą być jedynie fikcją tego kim jest Sojiro, bo nikt nie wie i nikt nie powie jak się zachowa w danej sytuacji. Życie jest wyzwaniem mówiące “dajesz, zaskocz mnie”. I siebie też trzeba czasem zaskoczyć. Chyba… jest w tym jakaś racja, co nie?

NAWYKI:
- Częste odwracanie wzroku, kiedy faktycznie nie musi się już czymś zajmować;
- Prychanie pod nosem, kiedy ktoś mówi "gównoprawdę" lub zaczyna zachowywać się irracjonalnie;
- W skrajnych przypadkach ignorowanie, kiedy ktoś nie stara się współpracować.

NINDO: "Jeszcze trochę"
HISTORIA:

— Touchan, zrób to jeszcze raz! — Mały chłopiec zacisnął swoje dłonie w kształt pięści, przyglądając się jak czarnowłosy mężczyzna z ojcowskim uśmiechem i wyrażeniem spokoju w szarawych oczach ponownie złożył pieczęcie, a z jego ust wyleciały płomieniste kulki wielkości rzucanych śnieżek. Z zachwytem wręcz wyrzucanym z oczu, chłopiec wziął głęboki wdech i zerkał jak kule omijały go nad głową dobre parę metrów, a zaraz potem opadały w kierunku dużego oka wodnego. Po ich zniknięciu pozostała tylko unosząca się para wodna. — Sugoooiii, jeszcze raz! — pięści wystrzeliły w górę, kiedy chłopak równocześnie z tym podskoczył w górę. Mężczyzna pieszczotliwie nazywany “touchan” roześmiał się. Barytonowy śmiech rozległ się na wietrze.
— Nie, nie. Na dzisiaj już starczy, Sojiro. Mama będzie się na nas gniewać, a nie chcę, em, ponownie oberwać chochlą. Wrócimy jeszcze. A teraz... — klasnął w dłonie — ...chodźmy zjeść gulasz. Aż mi się w brzuchu zagotowało, hahaha! — I podniósł swojego syna na ręce, przenosząc jego ciało na swoje barki. Faktycznie powinni się śpieszyć. Słońce powoli zachodziło, a musieli zdążyć jeszcze zakupić w sklepie shurikeny do ćwiczeń. Im prędzej ruszą, tym szybciej zaczną za parę dni. Wtedy touchan wróci z misji.
Kiedy już wszystko było zrobione, Sojiro jako pierwszy wbiegł do domu z lekko rozczochranymi włosami. — Kaasan, ojciec mówi, że idzie mi już znacznie lepiej z kontrolą czakry. Jeszcze trochę i zaczniemy szukać mojego żywiołu! — Uderzył pięścią w powietrze z błyskiem w oczach. — Zostanę tak samo dobrym shinobi jak touchan i ojiisan! — Wysokie miał ambicje mały gagatek, ale dosyć realne, jeśli będzie się starał. Takiej samej myśli była jego matka, która poprawiła jego włosy i z uśmiechem pogładziła jego polik. — Tak będzie, Jiro. Ale każdy shinobi zawsze je, cały, obiad. I nie odpuszcza nawet kropelki! — Kobieta o brązowych włosach zaśmiała się i powróciła do gotowania. Sojiro pobiegł do swojego pokoju przebrać się w czyste ubrania, zanim jednak wrócił podsłuchał rozmowy rodziców.
— ...Tak, nadal chcą, abyśmy do nich dołączyli. Myślą, że znamy sekrety Senju, albo co lepsze, umiemy posługiwać się Mokutonem. Nie wiem, nie potrafię rozmawiać z tymi Uchiha. Czuję, że mówię jedno, a oni rozumieją drugie. W pewnym momencie dojdzie do tego, że nastąpi wojna i będziemy musieli opowiedzieć się po którejś stronie. Nie chcę tego robić. — W głosie touchan mały Sojiro słyszał zmartwienie, a zaraz potem smutek. Zaraz jednak myśli przerwały słowa kaasan. — Najgorsze i tak już za nami. Twój brat był innego zdania. Że Senju to nasza daleka rodzina i trzeba z nimi współpracować dla dobrych relacji. Ale nie rozumiał ile my tracimy. I… sami wiemy jak to się skończyło. — Pod koniec jej słów Sojiro wybiegł, stając przed nimi. — Nic się nie martwcie, obronię was! — Na co cała rodzina wybuchła śmiechem. — Nasz mały Jiro, shinobi pokoju! Chodź tu. — Po czym ojciec potargał ponownie jego włosy. ** Emocje coraz bardziej narastały. Czuł zagrożenie i to jak adrenalina przenikała tunelami jego żył. Jak jego serce biło mocniej niż zazwyczaj. Nie umiał złapać oddechu, jeszcze tego nie ćwiczył z ojcem. Najważniejsza to była przetrwania. Pędził ile sił do wyjścia z lasu, nie chcąc wpaść w zasadzkę. Nie do tego był trenowany. Za wszelką cenę musiał przetrwać! Ale zaraz zacisnęła się pętla na kostce, a on zawisł do góry nogami. Szlag by to, co teraz się stanie? Zaraz jednak usłyszał klaskanie i złowieszczy śmiech dochodzący zza pleców.
— Mhmhm, hahaha! Nie tym razem. Nikt ci nie pomoże. Myślisz, że mi umkniesz. Jest za ciebie nagroda chłopcze. — Męski głos powoli cichł, a on poczuł na swoim plecach zaciśniętą dłoń. Wiedział, że już przegrał. Że nie dostanie swojego ulubionego kurczaka teriyaki. Zaraz jednak upadł na plecy i zauważył roześmianego ojca. — A to znaczy, że ja biorę większą część kurczaka matki. Dobrze się spisałeś. Chodź pójdziemy zebrać shurikeny i wracamy do wioski. — Sojiro jedynie jęknął, zaraz podnosząc się z ziemi. Dzisiaj zdecydowanie był bliski tego, aby wygrać wyścig z ojcem. A może po prostu ojciec go sprawdzał i potrafiłby już wcześniej go złapać. Nigdy nie umiał go przechytrzyć. Widocznie w tym działała zasada przysłowia “niedaleko pada jabłko od jabłoni” oprócz samego podobieństwa. A jednak, być może role kiedyś się odwrócą. Sojiro zaraz podążał za ojcem. — A… kiedy uda mi się ruszyć na pierwsze zadanie, pamiętam jak opowiadałeś, że z dziadkiem ruszyłeś jak miałeś dziesięć. A mi do dziesięciu brakuje jeszcze… roku? — Tutaj za insynuował, że powinni zrobić to jak najprędzej. Ojciec to odczytał, ale jego głos nie był też pogodny. Bardziej normalny. — Kiedy przyjdzie pora. Póki co opanowałeś shurikeny i kunai, ale musisz jeszcze poćwiczyć walkę żywiołami. Wraz z dziadkiem umieliśmy już otworzyć pierwszy kiedy mieliśmy po sześć czy siedem lat, a ty pokazałeś, że jedynie potrafisz zrobić jeszcze słaby efekt. Jeśli… do następnego roku opanujesz CHOĆBY jedną technikę żywiołu, wezmę cię na jakieś proste zadanie. Ale tylko wtedy. — Po czym potargał raz jeszcze włosy syna, idąc drogą kierującą ich bezpośrednio do wioski. A tam, ktoś na nich czekał. Dwójka mężczyzn. Jeden z nich miał czarne włosy, drugi bardziej pokryte złocistym blondem. Jednego z nich Sojiro rozpoznał. Wujek Katsu. Na jego widok, złocistowłosy uśmiechnął się lekko. — Sojiro, dawno Cię nie widziałem. Wyrosłeś. — Na twarzy chłopaka pojawił się ten sam wymalowany uśmiech. Drugi z mężczyzn mruknął tylko skupiając się na ojcu. Katsu popatrzył na swojego brata i tylko wzruszył ramionami. — Chodź, Sojiro. Twój ojciec musi porozmawiać. — Touchan jedynie kiwnął głową mówiąc, że może iść. Po paru minutach, Sojiro zapytał go. — Wujek, o co chodzi? Ostatnio często nas wszyscy nachodzą, ojciec ma coraz mniej czasu na treningi ze mną. To wkurzające, grrr! — Sojiro zacisnął pięści, zdenerwowany całą tą sytuacją. Nie dość, że zabierają mu ojca to nie ma jak naciągać go na kolejne przysmaki przy treningach. Jednak zaraz stało się coś dziwniejszego. Katsu stanął. — Ile masz lat, Jiro? — zapytał go. — Dziewięć, za rok skończę dziesięć i ojciec weźmie mnie na zadanie! — Katsu roześmiał się. Pamiętał te obietnice od ich ojca. — Chyba mogę ci trochę powiedzieć. Za szybko nie dowiesz się od swojego ojca o co ta cała sprawa. — Po czym wziął dla niego kostkę owocowej brei. Usiedli przy pagórku. Zbroja zagrzechotała przy ramionach.
— Twój ojciec, ja… i w sumie też ty, mamy w sobie krew pewnego rodu. Dość mocnego rodu. I chcemy namówić ojca, aby dołączył do wspólnej sprawy. Ale jak widać dla niego nie jest to ważne. — Sojiro na chwilę zamilkł, ale powiedział po chwili coś. — Chodzi o Senju? Znam tę historię od dziadka. Mówił, że pochodzimy od nich, ale nikt nam nie wierzy. Że mamy jakiś talent do dziedzin shinobi, ale głównie tylko jednej kate-kategorii. I że potem po prostu poszliśmy sobie, bo nie chcieliśmy być związani z… eee… polityką. A potem już nic nie pamiętam. — Dziadkowe historie były zawsze fantazyjne i czasem podkoloryzowane, ale ta jedna zawsze była potwierdzana w pewnym momencie przez ojca. Katsu rozwarł na chwilę usta, a zaraz potem jedynie zachichotał pod nosem. — Tak, chodzi o rodzinę Senju. A raczej klan. Bo widzisz, rodzina to coś bliższego dla ludzi, a klan zrzesza podobnych sobie ideami czy zdolnościami. I tak jest z nami. Mamy coś takiego, że ludzie się nami interesują. Tylko, że ci inni. Tutaj są to Uchiha. Jednego z nich jeszcze niedawno widziałeś. Mają dla was dobrą ofertę, ale twój ojciec nie patrzy na to lepszą stroną. Więc… ciągle przychodzimy. I… huh, chyba nie mamy już więcej czasu. Satori wraca. — I faktycznie. Oboje zobaczyli jak podchodzi do nich bliżej mężczyzna spotkany jeszcze wcześniej. Katsu podniósł się z trawy i spojrzał tylko na swojego bratanka. — Wracaj do ojca. — I oboje zaczęli iść w przeciwnym kierunku od ojca Sojiro. Chłopak widział po jego twarzy, że nie za bardzo był w dobrym humorze. Ale mogli już w końcu wracać. Jedynie przed wejściem do ich domostwa, ojciec położył dłoń na jego ramieniu. — Nie mów tylko matce o tym, że Katsu znowu przyszedł.
** Nie dawał już rady, czuł jak jego mięśnie zaczynały się trząść, a przy każdym kolejnym ruchu ponownie pojawiał się straszliwy ból. Ale ojciec nie przestawał naciskać, Sojiro robił uniki. Aż w końcu padł na ziemię, dysząc. Leżał wpatrując się w chmury. Jeszcze trochę, te ostatnie parę dni i pójdzie z ojcem na misję. Po tych kilku ostatnich udało im się nawet polepszyć jego władanie żywiołem, a raczej jego zasięg. W tym czasie mieli też z ojcem wiele do rozmowy. Ostatecznie dotyczyło to kim tak naprawdę rodzina Shinaka jest. I chyba w końcu jakoś udało im się dojść do porozumienia. Musieli już jednak wracać, zająć się powoli przygotowaniami do ich misji. To miało być coś poważniejszego. Tak ponoć mówił ojciec.
Wyruszyli w końcu, będąc już dostatecznie dobrze przygotowani. Zestawy kunai i shurikenów oraz miecz ojca. Powinni dać sobie radę, a zleceniodawca nie wymagał żadnej trudnej rzeczy. Wypędzić tylko kilku bandytów. Przy asyście ojca powinien sobie poradzić.
W połowie drogi do celu, zapadał już zmrok. Otuleni całunem ciemności, Sojiro i jego ojciec zrobili postój w okolicznym lesie, aby nie odkrywać się na pustym polu. Mieli już iść spać, kiedy… usłyszeli trzask gałęzi. Zaraz potem kunaie, które uderzyły w pień drzewa obok ojca. Potem krzyk. — Do krzaków, już! — spanikowany Sojiro przez chwilę był sparaliżowany, ale posłuchał ojca. Wbiegł do liści, kiedy już zauważył sylwetki trójki osób. W tym swojego wujka.
— Mówiłem Ci, że powinieneś przyjść do nas z rodziną. Uchiha przez tyle lat mieli dla ciebie dobry układ, a teraz postanowiłeś to schrzanić. Jeszcze masz szansę! — Widać było, że Katsu martwił się o swojego brata, ale musiał też podążać za inną ideą. A gdyby się sprzeciwił, byłby w tym samym miejscu co i on. Zaraz jednak uciszył go stojący obok Satori. — Miał już zbyt dużo czasu na podjęcie decyzji. Nie będziemy tolerować na swych ziemiach innych Senju. Już za długo. — Wywiązała się bitwa. Sojiro chciał już iść, ale coś przemknęło obok niego, trafiając go w brew. Jego też chcieli zabić. Musiał uciekać. Ile sił w nogach. Za sobą usłyszał krótkie “Zajmę się nim”. Lecz był już daleko. Przeskakiwał z drzewa na drzewo jak nauczył go ojciec, ale zaraz się potknął, a upadając krew z brwi zasłoniła mu oko. Rozpoznał jednak swojego wujka. — Zostaw mnie! Zdradziłeś nas! — Zasłaniał się rękami, ale ten złapał za nie. — Zamknij się, Jiro. Ratuję ci skórę! Ojciec kazał mi to zrobić. — Po czym warknął, czując jak bratanek powoli się wyrywa. Uderzył go tonfą w tył głowy. Już nic więcej nie widział.
Obudził się potem przy ognisku i wujku. Widząc przytomnego Sojiro, uśmiechnął się. — Hej, młody. W końcu się obudziłeś. Zjedz coś. — Tak jakby nic się nie wydarzyło. Chłopak jedynie odtrącił jego rękę z jedzeniem, zerkając mu w oczy. Był zawiedziony. Katsu warknął. — To dla mnie też nie jest normalna sytuacja. Twój ojciec poświęcił życie, abyś mógł przeżyć. Nie miałem innego wyboru. Albo on, albo cała rodzina w tym ja. Jesteś jak widać jeszcze za głupi na to, aby zrozumieć. — Po czym wrócił do posiłku. Cała reszta ich poranka przebiegła w ciszy. Za parę godzin wracali już do domu. — Twoja matka już wie, Shizu już jej powiedziała. Jesteście pod protekcją gałęzi Uchiha, ale nie myśl sobie nic głupiego. Cała ta umowa służy dobru. Twojemu, naszemu i całemu temu zasranemu konfliktowi międzyklanowemu. Pozbierasz się. My też się pozbieraliśmy po śmierci dziadka.
** Kiedy minęło już tyle wiosen, a ulubione drzewo wiśni jego ojca zakwitło w ich małym ogrodzie, Sojiro nie był już tylko zwykłym chłopaczkiem. Wyrósł, biorąc na swoje ramiona wszelkie obowiązki ojca w domu, jednak zawsze wiedział, że gdzieś ta rysa pozostanie. Co miał powiedzieć? Przyzwyczaił się, tak jak parę lat temu powiedział mu Katsu, który zaraz zniknął na ten okres czasu. Zginął czy nie, było to mu obojętne. Musiał robić co innego w życiu. A miał tego dużo, zwłaszcza, że ojciec pozostawił mu mniej więcej instrukcje jakimi posługiwali się dawni Shinaka, aby zostać tymi kim byli. Czyli umieli władać czymś więcej niż tylko zbędnym słowem. Ale o tym już wiedział od lat.

INFORMACJE:
KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI:
Sogen

Uchiha - Osoby niezwiązane z klanem Uchiha wiedzą, iż są w większości przypadków ciemnowłosy przedstawiciele tego klanu, posiadają wyjątkowe oczy, które przy aktywacji stają się czerwone, zazwyczaj posługują się katonem, specjalizują w genjutsu i ninjutsu
Gazo - Osoby niezawiązane ze szczepem wiedzą, iż Gazo posiadają wyjątkowy zmysł artystyczny i wrażliwość na otaczający świat. Oprócz tego zawsze noszą ze sobą zwoje i walczą za pomocą atramentu.
Aburame – ich ubranie zasłania praktycznie całe ich ciało, a oczy przysłonięte są przez ciemne okulary, potrafią manipulować robactwem, używając go w walce, specjalizują się w ninjutsu, zamieszkują tereny Kaigan.
Akimichi – charakteryzują się nieco większą masą tłuszczową, często spożywają posiłki, jednak potrafią zaskoczyć i są dobrymi wojownikami mimo pozornej nieprzydatności, wyspecjalizowani w taijutsu, potrafią manipulować swoim ciałem, zamieszkują tereny tereny Sakai
Hōzuki – charakterystyczne, ostro zakończone uzębienie, lubią przebywać blisko wody, którą świetnie manipulują i potrafią się w nią zmienić, nie mają określonego typu walki, są w niej mało oczywiści i nieprzewidywalni, zamieszkują tereny Kantai
Jashin – wyjątkowi na swój sposób, mają zdecydowanie dziwny styl walki, ranią siebie, jednocześnie raniąc przeciwnika, sprawiają wrażenie nieśmiertelnych, specjalizują się w walce dużymi ostrzami, niekoniecznie katanami, ich siedzibą jest Ryuzaku no Taki.
Kakuzu – żywi truposze, ich ciało wygląda, jakby było całe pozszywane, a poza tym mówi się o nich, że mogą mieć więcej niż jedno życie, brak źrenic, charakterystyczne, czarne białka oczu, mieszkają na terenach Sakai.
Kami - dosyć chłodni w obyciu, zamknięci w sobie, ale z niezwykłymi umiejętnościami, dzięki którym potrafią panować i manipulować dowolnie papierem, ulokowali się na terenach Antai.
Kaminari – członkowie tego klanu w większości przypadków charakteryzują się ciemniejszą karnacją, z natury spokojni, specjalizują się w manipulacji raitonem, wytwarzając go w innej, znanej sobie wersji, stawiają na ninjutsu, zamieszkują tereny Antai.
Wiedza o Nara – przeważnie nie wykazują chęci do walki, nie lubują się w bezpośrednich starciach, potrafią manipulować cieniem, używając go w walce, posiadają niesamowitą inteligencje, z natury są raczej strategami, specjalizują się w ninjutsu, zamieszkują tereny Midori.
Wiedza o Senju – młody wygląd i stosunkowo długi żywot, często wyśmienici w konkretnie jednej dziedzinie, manipulują drewnem, specjalizują się w ninjutsu, zamieszkują tereny Shinrin.

POSTACIE:

NATURA CHAKRY: Doton
STYLE WALKI:
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona - Elementalista
• Nabyta -

PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 1
  WYTRZYMAŁOŚĆ 20
  SZYBKOŚĆ 40
  PERCEPCJA 20
  PSYCHIKA 1
  KONSEKWENCJA 4

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 81
KONTROLA CHAKRY D
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 102%
MNOŻNIKI: --
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU E
  GENJUTSU E
  STYLE WALKI 0 (dziedzina E)
  • ---
  • ---
  • ---
  IRYōJUTSU E
  FūINJUTSU E
  ELEMENTARNE
  • KATON D
    SUITON
    FUUTON E
    DOTON C
    RAITON
  KLANOWEE

JUTSU:
Doton: Doro Kawarimi no Jutsu
Doton: Doryūsō
Doton: Retsudo Tenshō
Doton: Iwa Bunshin no Jutsu
Doton: Rokkusherutā
Doton: Doro Kōgeki
Katon: Hōsenka no Jutsu

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):5 kunai i 5 shurikenów (przy pasie)

PIENIĄDZE: Bank Pieniędzy
PH: Bank PH
MISJE:

• D -
  C -
  B -
  A -
  S -

PREZENT OD ADMINISTRACJI:

[Sojiro]

Zahadit, zapraszam.

[Papyrus]

No to chyba tyle. Akcept.

  Ukryty tekst