Shinobi War PBF Naruto

DANE PERSONALNE
IMIĘ: Eto
NAZWISKO: Hakurokoshi
KLAN: Kakuzu
PRZYNALEŻNOŚĆ: -
WIEK [DATA URODZENIA]: 18 lat | 4.03
PŁEĆ: Kunoichi
WZROST | WAGA: 150cm | 47 kg
RANGA: Wyrzutek D

APARYCJA
WYGLĄD:
W tych czasach ludzie zamieszkujący świat nie mają zbyt dużego powodu, by wyróżniać się z tłumu, szarość i zwyczajność-tak w większości można opisać duży procent ludzi mijanych na drodze. Nie zwracając już większej uwagi na zamożne osobowości w większych miastach, czy też wyjątkowo małych, często zapomnianych miasteczkach. Jednak Eto nie należy do grona tych osób, wyróżnia ją kilka cech. Nie jest to spowodowane samą chęcią wybicia się z tłumu, lecz naturalnym wyglądem kunoichi. Pomijając już idealnie śnieżnobiałą cere, która ujawnia najmniejsze draśnięcie z treningów, lekkie rysy twarzy, czy też proste zęby i mały lekko zadarty nos.. Z daleka można już dostrzec zieloną rozczochraną czuprynę kobiety. Włosy, choć w lekkim artystycznym nieładzie idealnie komponują się z jej oczami. Jednak trzeba przyznać, iż są troche inne. Nietypowe, tak to by ujął pierwszy lepszy napotkany człowiek, jednak Eto nie zwraca uwagi na dziwne spojrzenia, przez tyle lat już zdążyła przyzwyczaić się do odmienności swojego wyglądu. Choć większość uważa, iż czarne białko i dziko-zielony kolor jej oczu powinno się leczyć. Nie jest też także nadmiernie wysoka, można nawet powiedzieć, iż jest za niska jak na swój wiek. Ludzie często mylą ją z dzieckiem, przez jej niewinny wygląd, oraz wzrost. Jednak to, co jest najgorsze i chyba najbardziej przerażające w jej wizerunku, ukrywa pod ubraniami. Ludzie, którzy ją widzieli, często oceniali ten widok za przerażający, można nawet powiedzieć, iż w skrajnych sytuacjach obrzydliwy i nienaturalny jak na wiek Kunoichi. Czarne szwy pokrywają większą część jej ciała. Osoba, która nie zna kobiety, mogłaby to ocenić za poważny wypadek w dzieciństwie. Jednak prawda jest odległa od wszystkich postrzegań osób trzecich. Twarz i szyja pozostała czysta i nieskazitelna, daleka od stanu całego ciała. Reszta jest, można by rzec normalna, jak na osiemnastoletnią Kunoichi. Przez lata treningów, jej ciało stało się smukłe i wysportowane, brzuch z lekką poświatą mięśni. Nic dodać, nic ująć.
UBIÓR:

Odnośnie do stroju Kunoichi, jest wiele do powiedzenia ze względu na jego wygląd, jednak podstawowym odnośnikiem jest jego prostota. Szwy, pokrywające jej ciało, są dość dużym problemem w życiu codziennym kunoichi, więc ta postanowiła, że najlepszym wyjściem będzie ich doszczętne zakrycie, jakkolwiek to brzmi. Jak w przypadku wyglądu naturalnego, tym razem kobieta nie jest w stanie nie wyróżniać się z tłumu prostych mieszkańców. Przez lata zauważyła, iż ludzie boją się tego, czego nie znają. Z jednej strony jest w stanie to wykorzystać naprzeciw ludziom, którzy chcieliby jej zaszkodzić, jednak w przypadku, kiedy to ma do czynienia z normalnymi mieszkańcami i chce coś z nimi uzgodnić, mogą wystąpić problemy. Głównie przez fakt, iż Kunoichi wygląda jak chodząca zjawa, lub nawet demon. Ponieważ co prawda na co dzień nie spotyka się ludzi, z całą zabandażowaną twarzą, z można by rzec sprytnie ukształtowanymi "otworami" na oczy. Już po spojrzeniu na technikę wiązania opatrunków można stwierdzić, iż ma do tego niezłą wprawę, którą nie dało się nabyć w kilka miesięcy.. Wracając już do ubioru Kunoichi, bandaże to nie wszystko, przecież to byłoby trochę komiczne, gdyby osoba wyglądająca jak małe dziecko, była jeszcze owinięta tylko bandażami bez niczego dodatkowego. Czarne buty ninja towarzyszą jej w codziennej wędrówce po świecie, a na ciało jest narzucona przewiewna granatowa sukienka, sięgająca około do kolan. Na pierwszy rzut oka można stwierdzić, iż nie jest to drogi typ materiału, typowo dla zamożnych mieszkańców, wygodny, swobodnie przepuszczający powietrze tak jak bandaże. Brak rękawków i lekko poszarpane brzegi, nadają chaotycznego wyglądu, do tego jeszcze duży kaptur z doszytymi oklapniętymi uszami. Cały ten opis, jest podobny do stroju dziwnego klauna, który wybiera się w sprawach służbowych na pierwszą lepszą badziewną imprezę, z okazji urodzin jakiejś małej dziewczynki. Nie da się przeoczyć takiej postaci pośród tłumu, chyba że dla kogoś jest to normalne. Jednak ten strój mimo wszystko ma swoje zalety, między innymi jego anonimowość. Nikt nie jest w stanie ujrzeć twarzy kunoichi, a przecież może zrzucić to przebranie i chodzić jak normalny człowiek. Jest to bardzo wygodna opcja przy ucieczkach, stworzenie pozornie drugiego wyglądu, zamaskowanie się w tłumie przechodniów.
ZNAKI SZCZEGÓLNE:
szwy na ciele, oczy zielono-czarne

OSOBOWOŚĆ
CHARAKTER:
Charakter, w odróżnieniu od przykładowo wyglądu, nie da się podrobić w stu procentach. Każdy jest inny i odmienny na swój unikalny sposób. Jedni bazują bardziej na twardym podłożu swojego charakteru, drudzy chwieją się jeszcze, nie wiedząc, po której stronie stoją. Zwykle takie osoby nazywa się słabymi, ze względu na łatwość manipulowania nimi. Eto, definitywnie należy do ludzi stojących twardo na podłożu swojego umysłu. Nie jest typem człowieka, którego można łatwo zmanipulować. Ponadto, właśnie to ona gustuje w łamaniu ludzkiej woli i dezorientowaniu ich, wykorzystując proste gry słowne, czy też i inne wszelakie sposoby. Jak na swój młody wiek, kunoichi jest bardzo inteligentna i umie wykorzystać tę zaletę przeciwko innym. Jest w stanie dostrzec pierwsze oznaki stresu, czy też podenerwowania, co często wynika z kłamstw, mówionych przez drugiego rozmówcę. Jednak w przypadku kiedy to z jej strony są mówione nieprawdziwe informacje, praktycznie nie da się ich wykryć. Kunoichi w większej mierze okazuje kompletny brak uczuć w życiu codziennym, choć zdarzają się wyjątki. Jest niewzruszona na drwiny, czy też żałosne próby zdenerwowania. Gdyż nie da się jej zirytować, czy też doprowadzić do stanu, w którym owe nerwy będą na limicie wytrzymałości. W niektórych przypadkach można ją porównać do typowej lalki, nie tylko z powodu unikalnego wyglądu, lecz także umiejętności mówienia wszystkiego na jednej częstotliwości głosu. Kunoichi także w przypadkach, kiedy to jest świadkiem czyjegoś morderstwa lub naocznie widzi człowieka, w makabrycznym stanie, nie bardzo ją to rusza. Spowodowane jest to zainteresowaniem, jakie przypadło kobiecie do gustu. Przyznać trzeba, iż normalnie nie spotyka się osoby, która uwielbia zabijać, czy też torturować ludzi. Nasza bohaterka czerpie z tego czystą satysfakcję, co jest porównywalne do nienaturalnego zachowania. Często rozmyśla o nowych sposobach tortur i strategiach zabijania.. W przypadkach, kiedy to trzeba wykorzystać życzliwość, czy też inne uczucia, kunoichi jest w stanie zmienić się o sto osiemdziesiąt stopni, pod daną sytuację. Można nawet stwierdzić, iż jest fałszywa w stosunku do ludzi, których nie zna. Jednak z tym bywa różnie, kobieta nigdy nie spotkała osoby, choć trochę podobnej do niej. Na początku zapewne byłaby dość zaskoczona takową informacją, jednak z czasem prawdopodobnie polubiłaby drugą osobę i choć nie w stu procentach, ale w jakimś stopniu zaufała jej. Patrząc całościowo na charakter kunoichi, który kształtował się przez dość długi czas, można stwierdzić, iż jest bardzo zmienny, w zależności od sytuacji. Eto, jest bardzo sprytna i inteligenta, jednak zawsze woli trzymać się bardziej z tyłu, nasłuchiwać wszystkich wyrażonych zdań na dany temat i dopiero określić sama co o tym myśli. Nie jest osobą, która posłusznie będzie wykonywać wszystko to, co pierwszy lepszy człowiek jej powie. Widać więc, iż choć kunoichi ma w pełni elastyczny charakter, nadal stoi twardo na swojej podstawie.
NAWYKI: Brak
NINDO: Śmierć to dopiero początek
HISTORIA:
Kiedy moja matka dowiedziała się o ciąży, poczuła lekką ulgę.. W kilka dni informacja rozniosła się po rodzinie, jak i mieszkańcach okolicznych domostw. Długo starali się o dziecko, jednak zamysł z ich strony był trochę inny. Co prawda, ciąża w jej przypadku była porównywalna do cudu, ponieważ miała problemy z zajściem w nią.. Jednak ukrywała ten fakt, bojąc się o stratę mojego ojca. Jako zamożna para wyobrażali sobie mieć syna. Kogoś, kto obejmie cały majątek i dobrze będzie nim zarządzać. Kobieta, zdaniem wszystkich nie nadawała się do władzy, na czele stali mężczyźni. Co prawda, było to nie fair w stosunku do drugiej płci miasta, jednak nikt nie wyrażał sprzeciwu. Dziewięćdziesiąt procent bogatych rodzin posiadało syna, taki był już zwyczaj..

W końcu przyszedł dzień, moich narodzin, wyczekiwany tak długo, za długo. Podczas ciąży, były komplikacje. Nie urodziłam się jak wszystkie dzieci, a chociaż nie w terminie, jakim powinnam. Mijały kolejne dni, tygodnie, wszyscy zaczęli spisywać mnie, jak i moją matkę na straty. Powoli już opadała z sił, dodatkowe dni nie wpływały na jej organizm zbytnio dobrze. Lekarze postanowili zrobić cesarkę, dwa tygodnie po terminie.. Większość myślała, że już nie żyje, ale tak nie było. Pomimo kilku komplikacji, urodziłam się jako zdrowe dziecko, jednak rodzice byli rozczarowani, ze względu na to, iż byłam kobietą, oraz na mój odmienny wygląd.

Dzieciństwo w domu mijało mi szybko, w większości wychowywały mnie służące i wyszkolone do tego opiekunki. Na początku mało co widziałam się z moimi biologicznymi rodzicami, choć mieszkaliśmy w tym samym miejscu. Tak naprawdę tylko się mijaliśmy na korytarzu i mówiliśmy sobie podstawowe słowa na dzień dobry, czy też moje obowiązki. Ze względu na wielkość budynku, było to bardzo proste. Byłam obrazą dla naszej rodziny, choć w tamtym wieku nie mogłam być tego świadoma. Wszystkie warunki miałam zapewnione, nie jeden człowiek mi zazdrościł, lecz inni nie wiedzieli, jak wyglądało moje prawdziwe życie. Zawsze wszystko pięknie wykończone, aż za dobrze. W pewnych chwilach wyglądałam jak chodząca lalka, wręcz nienaturalnie, nieskazitelna niczym porcelanowa powierzchnia skóry zabawki na pokaz. Miałam również specjalną dietę, nie mogłam jeść cukrów, czy też normalnego białego pieczywa. Mieliśmy osobną kuchnię i podwładnych do gotowania, więc nawet jakbym chciała, to nie miałam jak zjeść coś innego.. Rodzice umieli dobrze kłamać i udawać w towarzystwie, byliśmy idealną rodziną. Jednak ja tak nie uważałam. Już w młodym wieku zaczęłam chodzić na dodatkowe lekcje, miałam wypisany grafik od góry do dołu, moja matka nie uznawała lenistwa. W pewnych chwilach nie miałam już siły na nic, wracałam ze wszystkich zajęć, jadłam i szłam spać. Tak mijały kolejne dni, tygodnie, aż w końcu lata, w zamkniętej złotej klatce. Co do zabawy z rówieśnikami, nie mogłam nawet na to liczyć. Od najmłodszych lat każdy zważał na moje zachowanie, musiałam postępować zgodnie z tym, co uznawali moi rodzice za słuszne. Byłam posłuszna, bo cóż innego mogłam wtedy zrobić.

Kiedy miałam już około dziesięć lat, zaczęłam interesować się światem zewnętrznym. Odchodziłam od domu, szukałam jakiegoś sposobu na wyjście poza ogrodzenie. Wtedy zawsze mnie ktoś znajdował, mówił o tym rodzicom i oczywiście należała mi się za to kara. To właśnie od tamtych czasów moja matka nie panowała nad swoimi nerwami. Biła mnie codziennie, o najdrobniejsze rzeczy. Widziałam, że coś jest nie tak, jednak, jak zawsze wolałam siedzieć cicho. Któregoś dnia w końcu udało mi się znaleźć wyłamaną deskę w płocie, choć kiedy wyszłam, poza moją złotą klatkę, nie byłam świadoma, co tak naprawdę uczyniłam.
Moje małe dziecięce, nic nieuświadomione oczy, ujrzały prawdziwe realia na świecie. Ubóstwo, nędza, rozpacz. Nic dodać, nic ująć. Byłam przerażona, tym co widziałam, przechodząc przez główną ulicę małego miasteczka. Moją uwagę przykuwały dzieci w moim wieku, ubrane w stare podarte ubrania, brudne i wychudzone. Nic nie mówiąc, szłam dalej. Wszyscy się na mnie patrzyli, z zaciekawieniem, ale i również zazdrością. Jednak w pewnej chwili poczułam przeszkodę, znajdującą się przede mną, przez co raptownie straciłam równowagę i upadłam na ziemię, wydając przy tym ciche jęknięcie. Przecierając ręką po głowie, spojrzałam w górę. Stał tam postawny, bardzo wysoki mężczyzna, o niebieskich oczach i czarnych włosach, wraz z gęstym zarostem na twarzy. Po jego ubraniach oceniałam, iż był na tym samym poziomie życia, co ludzie, których mijałam. Jednak nie byłam zbyt pewna, co oczekuje od mojej osoby. Pytającym wzrokiem spoglądałam na mężczyznę, wyczekując na odpowiedzi. Ten jednak nadal nie reagował, wpatrując się we mnie swoimi wyłupiastymi, niebieskimi oczami, z szerokim uśmiechem wymalowanym na twarzy. Dopiero po kilku minutach, tajemnicza postać odpowiedziała.

-Ciekawe, co taka mała dziewczynka robi sama o tej porze na ulicy.

W jego oczach przez chwilę mogłam dostrzec pogardę, czego tym bardziej nie rozumiałam. Nikt z otoczenia nie reagował, tylko patrzyli, jak po chwili mężczyzna podnosi mnie do góry, za biały podkoszulek. Choć miotałam się na wszystkie strony i krzyczałam, wszyscy mieli to po prostu w poważaniu.

-Mieszkańcy! Oto potomek przeklętego rodu bogaczy! Naszych oprawców!

Wykrzyczał, podnosząc mnie jeszcze wyżej. Ziemia zdawała się, jakby była coraz dalej, powoli mój świat zaczynał wirować. Spoglądałam na twarze mieszkańców, wstali raptownie na słowa mężczyzny. Wydawać się mogło, iż zostali podsyceni do walki. Oczy pełne nienawiści, przerażający widok.

-Teraz mamy szanse... Na zemstę!

Na ostatnie słowa mężczyzny, tłum zaczął klaskać i wiwatować, w chaotyczny sposób. Z każdą kolejną chwilą czułam, że źle zrobiłam, wychodząc poza bezpieczne ogrodzenie. Nie miałam pojęcia, co mnie tutaj spotka. Do moich oczu zaczęły napływać łzy, małymi strużkami ściekały po bladych policzkach. Czułam się winna temu wszystkiemu, ale narastała we mnie także nienawiść, do wszystkich tych ludzi. Nic im nie zrobiłam, a oni oceniali mnie, choć nic nie wiedzą.

-Twój ojciec doprowadził do śmierci mojej żony i syna, teraz ja odkupie jego wszystkie winy.

Powiedział tym razem ciszej, z wściekłością w oczach. Kiedy to widziałam, jak wyjmuje z kieszeni nóż, a wszyscy świadkowie krzyczeli pojedyncze wyzwiska, uświadomiłam sobie, iż moja rodzina nie jest nawet taka, jak ja ją znam. Ma sekrety, o których nikt nie chce mi powiedzieć. Jednak w tamtej chwili rozmyślanie o tym nie miało już większego sensu, za chwile miałam umrzeć, skończyć ten nędzny, choć bogaty los na tym świecie. Śmierć w końcu mnie dopadła, widocznie miała dla mnie plany, skoro odpuściła mnie sobie przy narodzinach, ale wszystko to, co zakładałam w tamtej chwili, nie było dla mnie ważne. Bogactwo miało pewne plusy, takie jak ochrona. Widocznie po pewnym czasie zauważyli, moją nieobecność. Przez co teraz leżałam na ziemi, wpatrując się w zabijanych ludzi. Martwe ciała padały na brudną powierzchnię, wylewając z siebie litry krwi. Podparłam się na rękach, kiedy to zauważyłam, iż szkarłatna ciecz niechybnie zbliża się do mojej głowy. Nic to nie dało, już dawno moje ręce były pokryte czerwienią. Ze znudzeniem, przyglądałam się jak kolejny strażnik przebijał serce przypadkowego mieszkańca, dopiero wtedy zrozumiałam, jaki to jest piękny widok. Krzyki, mieszające się z wonią szkarłatnej cieczy, naiwne błagania o litość. Widok, kiedy to ofiara po raz ostatni bierze oddech, to było coś, czego szukałam od dawna.

Po tym, jak wróciłam do domu i rodzice mnie zobaczyli, nic nie mówiąc odeszli. Tak jakby ujrzeli coś, niewartego uwagi, w tym przypadku to był ktoś, ja, ich córka. Widziałam w ich oczach pogardę, kiedy to po mojej skórze spływała jeszcze ciepła krew mieszkańców. W moim sercu pojawiały się pierwsze promyki nienawiści, skierowane do nich. Jednak w tamtej chwili, byłam po raz pierwszy tak szczęśliwa, chciało mi się śmiać, byłam podekscytowana. Dziwne uczucie, jednak odpowiadało mi to. Spojrzałam, na moje zakrwawione ręce z uśmiechem na twarzy. Krople mimowolnie spadały na drewnianą podłogę ganku, wpijając się powoli w deski. Tygodnie mijały bardzo szybko, ale zaczynały mnie nudzić. Wszystko wracało do stanu sprzed mojej ucieczki, tak jakby nic naprawdę się nie wydarzyło. Jednak powoli zaczynało mnie już to denerwować, w jaki sposób moja matka mnie traktuje, byłam dla niej żywym workiem treningowym, do wyrzucania wszystkich zażaleń i złości na cały świat. Chciałam jej się za to odwdzięczyć tym samym, ale byłam za słaba.. Potrzebowałam czegoś, co zaspokoi moje znudzenie, coś podobnego jak wtedy. Cały czas o tym myślałam, do czasu kiedy bawiłam się z psem stróżującym. Sprawdziłam, czy nikogo nie ma w okolicy, kiedy to jednak nie zauważyłam nic podejrzanego, wyciągnęłam mały nożyk, który zabrałam z kuchni. Powoli podeszłam do mojego pupila, odciągając jego uwagę drugą ręką. Szybko dokonałam swojego planu, zaczynając dźgać na oślep ciało zwierzęcia. Słyszałam jego skamlanie z bólu, a moje małe ręce ponownie pokryły się krwią. Nie mogłam powstrzymać swojego podekscytowania, głośny i lekko chaotyczny śmiech wydał się z moich ust, a ręce zaczęły drżeć z nadmiaru emocji. Po kilku minutach w końcu się uspokoiłam, wstałam z kolan i poszłam do domu. Na mojej twarzy ponownie zagościł wyraz znudzenia, przerażający wręcz po tym, co przed chwilą zrobiłam. W tym samym dniu słyszałam, jak strażnik powiadamia o makabrycznej śmierci psa. Moi rodzice byli zaniepokojeni tymi wieściami, przez co uzgodnili z głównym strażnikiem częstsze obchody. Nie zwróciłam na to większej uwagi, nadal potrzebowałam czegoś więcej. W ciągu kolejnych lat zabijałam małe zwierzęta, czy też psy, oraz okoliczne koty. Mimo tylu wydarzeń nikt nadal o nic mnie nie podejrzewał. Kiedy miałam czternaście lat, stwierdziłam, iż mój zapęd do zabijania to nie wszystko. Kolejne zwierzęta umierały w godzinnych męczarniach, przez tortury. Przyznam, iż sprawiało mi to jeszcze większą przyjemność, niż normalne szybkie zabójstwa. Jednak nadal było mi mało, wtedy chciałam zabić człowieka, ale nie byłam dość silna, by tego dokonać. Zaczęłam potajemnie trenować, nikt niczego nadal się nie domyślał. Z dnia na dzień byłam coraz lepsza, ale czekałam jeszcze rok, podczas którego planowałam wszystkie szczegóły mojej sądnej nocy. Wtedy stwierdziłam, że jestem gotowa.

Moi rodzice w tym czasie zaczęli się staczać. Ojciec popadł w alkoholizm, matka coraz bardziej przerzucała wszystkie problemy na mnie. Dla mojej osoby byli już niczym, tylko sposobem na chwilowe przetrwanie i przystankiem przed nowym życiem. Podczas jednej z kłótni rodziców, usłyszałam o chorobie mojego ojca, nie wywarło to na mnie większego wrażenia. Choć tłumaczyło to, czemu załamał się do takiego stopnia, by sięgnąć po alkohol. Jednak nie żywiłam już do nich żadnych pozytywnych uczuć, więc po co mam przejmować się zbędnymi wiadomościami. Choroba po kilku miesiącach dała o sobie znać, głowa mojej rodziny zaczęła słabnąć. Wyglądał coraz gorzej, aż w końcu zmarł podczas snu. Śmierć cicha i najmniej bolesna, nie tak sobie ją wyobrażałam, zasługiwał na gorsze zakończenie. Także nasze warunki zaczęły podupadać, po śmierci osoby, która nas tak naprawdę utrzymywała. Pracownicy odeszli, moja jedyna rodzicielka nie wiedziała jak sobie z tym poradzić. Widziałam, że to nie ma już większego sensu. Wiedziałam, że jak chce to skończyć, muszę działać jak najszybciej..

Przyszła sądna noc, wszystko miałam zaplanowane, każdy szczegół. Pierwszym moim celem było miasteczko, okazało się niewielkie, znajdowało się tutaj mniej niż dwadzieścia domów, ustawione wzdłuż głównej ścieżki. Niektóre były tylko marną pozostałością po spaleniach, najwyraźniej podczas burzy. Rozpoczęłam od pierwszego, najbliższego budynku. Wszystko było dość łatwe, ponieważ mieszkańcy spali. Zabijałam we śnie, szybko, ale skutecznie, bez najmniejszego zastanowienia. W końcu, kiedy wymordowałam wszystkich, wróciłam do domu. Wchodząc do sypialni, czułam dziwną radość i przeczucie, iż za niedługo wszystkie moje problemy się zakończą. Widziałam, jak moja matka spokojnie oddycha podczas snu, nieświadoma tego, co za chwile się wydarzy. Dla niej miałam inny plan, nie zamierzałam zabić ją we śnie, to byłoby za łaskawe, jak na nią.. Uderzyłam drugim końcem ostrza w jej głowę, upewniając się, że straci przytomność na dłuższy czas. Wtedy ją związałam i torturowałam wszelakimi sposobami, aż do rana. Kiedy słońce pojawiło się na horyzoncie, roztrzaskałam jej czaszkę, upewniając się, iż nie będzie miała żadnych szans na przeżycie. Teraz, po tym wszystkim czułam, że mogę zacząć życie od nowa, tak jakbym ja tego chciała. Oddaliłam się od mojego starego miasteczka, zapominając wszelkie relacje łączące mnie z nim.

Podróżując, zdążyłam zaznać dobrej strony tutejszego świata, ale i również tej złej. W każdym mieście, czy drobnej wiosce, byłam w stanie dostrzec wszystkie poziomy kultury. Od tych najuboższych, po najbogatsze. Nie sprawiało to dla mnie większego wrażenia, ze znudzeniem przechodziłam kolejnymi ścieżkami mojego życia. Jednak w tamtym etapie, nie byłam świadoma tego, co spotka mnie przez ten rok. Znudzona przechodziłam z miasta do miasta, z wioski do wioski, odwiedzałam osady, a po drodze widziałam ludzi, mieszkających w odosobnieniu. Jak dzikie zwierzęta zamieszkiwali lasy, w swoich prowizorycznych domach. Las z upływem lat zmieniał ich, stawali się dzicy, nie reagowali normalnie na ludzi spoza ich regionu. Jednak podstawowe pytanie, nasuwa się na usta każdego czytelnika mojej historii z przeszłości... Jak tak długo zdołałam przeżyć? Przez długi czas zarabiałam na małych zleceniach, czy to dostarczenie czegoś, zabójstwo, zemstę... Nie obchodziło mnie to, liczyło się dla mnie tylko przeżycie. Ludzie, zleceniodawcy, najczęściej przy za małych wynagrodzeniach ginęli, wtedy spokojnie mogłam zabrać to, co mi pasowało. Większość uzna, iż jestem samolubna i zaczęłam się staczać, lecz większość nie zna takiego losu, którego ja doświadczyłam. Życie wyrzutka tylko na pozór jest łatwe i przyjemne.

Jednak w tej historii, po pewnym czasie, musiało się coś obrócić na moją niekorzyść. Trzy miesiące po moim odejściu z rodzinnego miasta, zaistniała sytuacja, która zmieniła wszystko w moim życiu. Jako młoda kunoichi udałam się do tutejszej karczmy, chciałam od czasu do czasu przespać noc jak człowiek, miła przerwa od nocowania pod gołym niebem.. Nie zauważyłam wtedy dwóch mężczyzn, w ostatnim stoliku po lewej, od strony baru. Wydawało mi się, iż nie zagrażają mi niczym. Myliłam się... W środku nocy obudziły mnie dziwne hałasy, dobiegające z korytarza. Przygotowałam się do obrony, ale było już za późno. Byli w środku, a chociaż jeden z nich. Zaskoczył mnie od tyłu, uderzeniem w głowę. Wtedy straciłam przytomność. Nie mam pojęcia, ile byłam nie przytomna, ale obudziłam się w dziwnym miejscu. Pływałam w płynie, naga, szkło otaczało mnie z każdej strony, a tlen był dostarczany z maski z rurką, która wychodziła na powierzchnie tego czegoś. Próbowałam wydostać się, zbijając szybę, ale to nie działało. Wtedy poczułam nagły brak tlenu, zaczęłam się dusić, a do pokoju wszedł mężczyzna w białym kitlu.

-Znowu się obudziła. Odcięliście tlen?

-Już zrobione. Za chwile straci przytomność.

-I dobrze. Trzymajcie ją w uśpieniu, za miesiąc zaczynamy pierwsze eksperymenty... Weźcie też d..gi od...ał i ..rus.cie jesz... dzi..aj

Niestety zgodnie ze słowami drugiego rozmówcy tajemniczego mężczyzny, straciłam przytomność. Zdarzały mi się podobne przebłyski, w których wybudzałam się przez skrajny ból. Skutkowało to ponowną stratą przytomności, kiedy to mój próg cierpienia cielesnego sięgał limitu, lub krzyki wycieńczały mnie do końca. Do dzisiaj zastanawiam się, co oni mi zrobili, co to były za eksperymenty, ale nigdy nie będzie mi dane dowiedzieć się, jak naprawdę mijały dla mnie kolejne dni, czy nawet miesiące w tamtym miejscu. Mój czas z eksperymentami skończył się, kiedy moje oczy ponownie zostały otworzone na światło dzienne. Nie wiedziałam kto lub co uczyniło takie spustoszenie, ale byłam mu po części wdzięczna. Obudziłam się w gruzach ogromnego budynku, znajdującego się w lesie. Ogień, pożerający ostatnie drewniane szczątki budynku, otaczał mnie z każdej strony. Czułam się, jak gdybym zaczynała co dopiero poznawać sposób chodzenia, moje ciało z upływem tak długiego czasu najwyraźniej zapomniało podstawowych rzeczy. Jednak najbardziej zaczynały zastanawiać mnie szwy, na całym moim ciele, pomijając twarz. Zmienił się także kolor moich oczu, były niezwykłe.. Z każdym kolejnym dniem, poznawałam nowe umiejętności mojego ciała. Zostałam obdarowana niezwykłym talentem, a od tamtej pory byłam zdecydowanie silniejsza. Można powiedzieć, iż jest to głupie podejście, ale uważam to za szczęście. Teraz kończę spisywać moją przeszłość, by kontynuować moją nadchodzącą przyszłość. Podróżując, szukając nowych informacji o świecie, a także i siejąc postrach pośród ludności, oraz szerzyć swoje zamiłowanie do zabijania, torturowania.

WIEDZA

Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI

Ukryty tekst

EKWIPUNEK
PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
-Duża torba przypięta do pasa.

Ukryty tekst

ROZLICZENIA:
PIENIĄDZE:link
PH: link
MISJE:
D -
C -
B -
A -
S -

PREZENT OD ADMINISTRACJI:

Ukryty tekst

Ukryty tekst

Ukryty tekst

Ukryty tekst

I okej. Akcept. Miłej gry życzę.

Ukryty tekst

I w sumie jeszcze jedna rzecz - Kakuzu nie ma kości więc ciężko by było nimi strzelać : )

Shinobi War PBF Naruto

Eto Hakurokoshi

Eto Hakurokoshi

Re: Eto Hakurokoshi [KP gotowa]

Re: Eto Hakurokoshi [KP gotowa]

Re: Eto Hakurokoshi [KP gotowa]

Re: Eto Hakurokoshi [KP gotowa]

Re: Eto Hakurokoshi [KP gotowa]