Strona 1 z 1
Zetsumei
: 24 cze 2019, o 14:35
autor: Zetsumei
DANE PERSONALNE IMIĘ: [Nieużywa] NAZWISKO: [Nieużywa] PSEUDONIM: KLAN/UW: PRZYNALEŻNOŚĆ: WIEK [DATA URODZENIA]: [ur. 368] PŁEĆ: WZROST | WAGA: RANGA: APARYCJA WYGLĄD: Zacznijmy od ogólnych cech fizycznych Kaneko. Jest ona średniego wzrostu, gdyż sięga 168 cm wzwyż. Nie można jej nazwać małą, gdyż w wioskach można znaleźć ludzi o mniejszych wymiarach od niej. Jednak do bardzo wysokich ludzi też nie można jej zaliczyć, ponieważ często musi unosić głowę, aby ujrzeć twarz swojego rozmówcy. Wróćmy jednak do tematu budowy ciała dziewczyny – nie jest ani za chuda, ani za gruba, a lata treningów owocowały w lekko wyrzeźbione mięśnie. Skupmy się teraz na to, na co zawsze zwraca się uwagę jako pierwsze – twarz. Jest ona raczej lekko trójkątna, choć przez okrągłe policzki dziewczyny wydaje się być owalna. Kaneko posiada jasną karnację, lecz nie wygląda przy tym jak umarlak. Głowę dziewczyny okalają pasma włosów o smolistym odcieniu, sięgając jej zaledwie do ramion. Tę samą barwę możemy dostrzec na jej brwiach i licznych rzęsach, tworzących gęste wachlarzyki. Spod drobnych włosków, okrywających powieki Mei, widać wyraźnie głębię koloru jej tęczówek. Choć zazwyczaj wydają się być po prostu szare, ich naturalnym odcieniem jest kolor szkarłatny. Niżej oczu, rysuje się mały, smukły nosek. Jednak równie mocno jak oczy, widocznym elementem twarzy Kaneko są jej usta – pełne, lekko zaróżowione. Kiedy się denerwuje, mają bardziej malinowy odcień. Przejdźmy teraz do niższych partii ciała. Ramiona dziewczyny są raczej węższe, ręce proporcjonalne w stosunku do reszty ciała, a dłonie należą raczej do małych. Jeżeli przytknie się dłonie Mei do dłoni dwunastolatka, okaże się, że są niewiele większe od rąk dziecka. Paznokcie dziewczyna pozostawia naturalne. Delikatna płytka lekko lśni, oznaczając, że jest w pełni zdrowa i wolna od toksyn tych sztucznych barwników. Paznokcie mają średnią długość – na tyle długie, by móc zadrapać przeciwnika, na tyle krótkie, by nie przeszkadzać w codziennych czynnościach. Przejdźmy teraz do korpusu dziewczyny – stanowią go średniej wielkości piersi oraz płaski brzuszek, a także dość spore biodra. Niżej widnieją średniej długości nogi, w miarę smukłe, które wpasowują się w resztę ciała, nie zaburzając jego proporcji. Stopy dziewczyny są dość małe, jednak nie są jakoś specjalnie rzucające się w oczy swoją wielkością. Na szyi ciągnie się dość spora blizna, która na szczęście nie wyróżnia się za bardzo swoim odcieniem.
UBIÓR: Strój Bojowy/Codzienny: Click Strój Oficjalny: Click ZNAKI SZCZEGÓLNE: Szkarłatne oczy, które mogą łudząco przypominać Doujutsu.
Blizna, ciągnąca się od szyi aż po biust dziewczyny.
Blizny po ugryzieniach, ze względu na swoje niecodzienne umiejętności. OSOBOWOŚĆ CHARAKTER: Zetsumei to osoba trudna do opisania, gdyż jej charakter całkowicie zależy od humoru, jaki obecnie posiada. Warto zacząć od tego, że ma problem z utrzymaniem jednego stanu przez bardzo długo. Przeszłość odcisnęła na jej psychice duże piętro, przez to ma pewnego rodzaju zaburzenia psychiczne. Objawiają się one właśnie w taki sposób. Nastrój dziewczyny potrafi w kilka sekund zmienić się nie do poznania – ze szczęśliwej na przygnębioną, bądź też z radosnej na wściekłą. Wszystko dzieje się wywołane przez małą, z pozoru nic nie znaczącą rzecz. Z reguły jest osobą łaknącą kontaktu z innymi ludźmi. Choć czasem lubi z nimi porozmawiać, jest typem introwertyka, co zamyka jej furtkę w wielu dziedzinach bycia kunoichi. Kiedy jest w samotności, lubi pójść na łono natury, by tam wypocząć i przemyśleć sobie swoje sprawy. W taki sposób tworzą się jej pomysły na nowe techniki, jak i różnego rodzaju tezy, które potem potwierdza lub obala. Właśnie tak narodziła się w niej miłość do medycyny. Ze swoimi zdolnościami jest w stanie zajść bardzo daleko w tym zakresie, a co lepsze doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Tak zwany typ myśliciela, lubiący zaplanować sobie wiele spraw oraz porozmyślać o różnych możliwościach danej sytuacji. Jest to oczywiście dużym plusem, bo z tej cechy korzysta również w walce, starając się wymierzać odpowiednie ataki. Ludzi w oczach Zetsumei są raczej zepsuci i niegodni uwagi. Przez to jej zaufanie bardzo trudno zdobyć, choć pozory mówią zupełnie co innego. Kiedy dojdzie już do jakiegoś kontaktu, zwykle bywa po prostu obojętna. Nie wyjdzie z inicjatywą uczuciową, dopóki nie zrobi tego rozmówca. Może nie odwzajemni uśmiechu, aczkolwiek może być miła oraz pomocna. Zarazem, jeżeli zajdzie jej ktoś za skórę, nie odpowie mu tym samym, bo nie należy do mściwych. Brunetka należy raczej do spokojnych oraz małomównych. Mimo tego nie da sobie wejść na głowę i w aktach kłótni pokazuje swój skrywany temperament. W momencie, gdy da się poznać nieco lepiej, dostrzega się, że w rzeczywistości jest zupełnie innym człowiekiem. Wcześniejsza skorupa to tylko ochrona przed światem, która zapewnia jej spokój oraz samotność. Wesoła Mei nigdy nie podejdzie pierwsza do człowieka, jednak jest bardzo otwarta na poznawanie nowych osób. Potrafi bez problemu wyciągnąć pomocną dłoń oraz być w miarę towarzyska. Mimo wszystko nigdy nie obdarzy za szybko kogoś zaufaniem. Na ten trzeba bardzo długo pracować. Zły nastrój Zetsumei sprawia, że staje się ona bezwzględna i nieskora do rozmowy z jakimkolwiek stworzeniem. Jej miła powłoka całkowicie się ulatnia, a cięty język daje o sobie znać. Jeżeli chodzi o bliższe kontakty międzyludzkie, Mei jest bardzo wstydliwa, co często ukazują jej zarumienione policzki. Przez to wpada często w żenujące, dwuznaczne sytuację, z których potem trudno wyjść. Stara sobie nie stronić od używek wszelkiego rodzaju. Zdarza jej się sięgnąć mimo niepełnoletności po alkohol lub papierosy, bo twierdzi, że wszystko jest dla ludzi, lecz z umiarem. Stara się nikogo nie oceniać po pozorach, zaś jeśli już to zrobi, swoją opinię zachowuje dla siebie. Zet nie patrzy na ludzi przez pryzmat wyglądu, bowiem ten nie jest ważny. Liczy się dla niej kto co ma w sercu oraz jakimi wartościami się w życiu kieruje. Bardzo ceni sobie spokój oraz nie lubi, kiedy jej ktoś rozkazuje. Woli mieć wolną rękę do popisu oraz zrobić coś po swojemu. Pomaga jej to zachować większą koncentrację i osiągnąć lepszy efekt. Przebywając wśród fauny i flory, stwierdziła, że są to najpiękniejsze rzeczy jakie widziała w życiu. Woli spędzić noc pod gołym niebem, aniżeli w domu. Właśnie z tego względu bardzo lubi podróżować i poznawać nowe kultury oraz miejsca. Dzięki częstym zmianom lokacji nie zwraca na swoją osobę zbyt wielkiej uwagi, co ją wręcz raduje. NAWYKI: W sytuacjach stresujących często krzyżuje dłonie, kręci nogami. Oblewa się rumieńcem, a także potrafi zemdleć.
Ma dość podzielną uwagę, więc potrafi wykonywać wiele rzeczy na raz.
Nienawidzi wszelkich konfliktów dlatego praktycznie za każdym razem szuka rozwiązania problemu, jednocześnie samemu pakując się w kłopoty. NINDO: "Nawet najpiękniejsza róża ma kolce" HISTORIA: Narodziny: Dzień jak każdy inny. Nic nadzwyczajnego. Szpital jak zawsze pełen coraz to nowych pacjentów, skarżących się na bóle głowy czy brzucha. Raz na jakiś czas zdarzały się nieco poważniejsze wypadki polegające na złamaniu przez kogoś nogi, czy też nagłym zawale. Była to jednak rzadkość, bo przychodnia nie obfitowała nigdy w sprzęt medyczny. Pielęgniarka uśmiechając się słodko, przytakiwała pacjentom i bazgrała coś w swoim notatniku. Prawdopodobnie była to lista zakupów. W pewnym momencie do holu wniesiono na noszach rodzącą kobietę - również codzienny widok. Chyba jednak coś w tym obrazku nie do końca pasowało... Dziewczyna była młoda, jej rude włosy posklejały się na czole od potu, a ona sama wydawała z siebie zduszone okrzyki, inne niż większość przedstawicielek płci pięknej na porodówce. Szybko zaniesiono ją na stół operacyjny, pielęgniarka błyskawicznie wyskoczyła zza lady, kierując się właśnie w tamtą stronę. Na miejscu przyjrzała się uważnie wzdętemu brzuchowi przyszłej matki, a jej badawczy wzrok zatrzymał się na krwiaku nieco poniżej pępka. - Samo się nie wydostanie! Tniemy. - Dziecko, jeszcze żyje, tniemy! Dziewczynka harowała w pocie czoła. Za każdym razem, gdy trenowano ją właśnie w ten paskudny sposób, zaklinała się, że nigdy więcej nie będzie ćwiczyć żadnych Taijutsu. Nic z tego jednak nie wynikało, bo za każdym razem zostawała do tego zmuszana za pomocą wyzwisk, kopniaków i groźnych dla zdrowia uderzeń. Ojciec Zetsumei znęcanie się nad słabszymi zawsze napawało nieokreślonym szczęściem. Dlatego też ona, pomimo młodego wieku, nigdy nie dawała mu tej satysfakcji, zawsze wstawała, niezależnie od tego ile razy została zbita. Ojciec był co prawda okrutny, ale dzięki niemu zrozumiała czym jest czakra i w jaki sposób nią kierować, by mieć z tego korzyści. Załamał się on psychicznie w momencie w którym jego żona zmarła, a ten został obarczony wychowaniem dwójki dzieci. Nie mógł liczyć na pomoc nikogo, więc samotnie wychowywał swe dzieci, na kompletnym pustkowiu, gdzie te nie miały kontaktu z niczym innym jak nim oraz przemocą jaką oferował w zamian. W każdym bądź razie chcę teraz opisać jeden z bardzo wielu, codziennych treningów Zetsumei.. Kolejny raz upadła na ziemię pod ciężarem zadanego ciosu. Kolejny raz podniosła się z powrotem na chwiejących niebezpiecznie nogach. Wytarła z brody strużkę krwi, która wypłynęła wprost z jej ust i gotowała się na przyjęcie następnego ataku. - Jakie są twoje marzenia?! - Chcę zostać wielką Kunoichi, chcę być znana na cały świat Ninja, ale nie jako tyranka, lecz jako prawdziwe uosobienie pokoju! Ch... - Więc... Jaki jest twój cel w życiu?! - Chcę zostać wi-wielką Kunoichi, chcę sprawować władzę bez wyrządzania komukolwiek krzywdy, chcę pokoju. - wyjąkała, zdeterminowanym głosem.- Ty uparta suko! - Myślisz, że jesteś silna? Zaraz się okaże! - Zaraz zobaczymy czy zasłużyłaś sobie na swoje imię! - Dobrze się spisałeś , ale na tym koniec. Kiedy indziej przyjdzie wam walczyć na śmierć i życie. Sen był jedynym, który przynosił jej jako takie ukojenie. Śniąc mogła zapomnieć o tym, co się stanie kiedy się obudzi. Zaś jej sny były zawsze piękne i kolorowe, jakby miały za zadanie dołować ją jeszcze bardziej, przez pokazywanie co traci, tkwiąc w tej cholernej norze. Najgorsze było to, że po śnie następowała brutalna pobudka i powrót do szarej rzeczywistości. Zawsze marzyła o tym, by zasnąć i już się nie obudzić, by śnić bez końca o tym co by się stało, gdyby wychowywała się w normalnej rodzinie. Natomiast metody wychowawcze stosowane przez jej ojca oraz jego wspólników skrupulatnie wybijały jej z głowy takie dyrdymały. Ona jednak marzyła dalej, bo człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać. W każdym bądź razie jej dzisiejszy sen był dość nietypowy, ponieważ przedstawiał ich kryjówkę. A w samej kryjówce znajdowało się kilku, zupełnie nieznanych jej ludzi i pies. Ciekawe, bo huk oraz wszystkie dźwięki towarzyszące im w przedostawaniu się przez pułapki, zdawały się być tak realne, tak bliskie... Wszyscy jej oprawcy wyruszyli na rzeź niewiniątek do pobliskiej wioski. Była właściwie sama, pomijając kilku, których zostało na straży. Wracając do snu... Shinobi z psem szybko rozprawili się z pułapkami oraz strażnikami, teraz wędrowali wręcz bezszelestnie przez zupełnie pusty i ciemny korytarz. Mijali coraz to nowe drzwi, ale żadne ich nie interesowały, pies węszył zajadle, jakby interesował go tylko i wyłącznie jeden zapach... Jej zapach. Każdy krok przybliżał ich do celu, widziała już "drzwi" od swej groty, gdy nagle... Sen urwał się jak zepsuta taśma, a czarnowłosa, zalana potem, podniosła się raptownie na pryczy. Wzrok szkarłatnookiej utkwił na drewnianych deskach, służących za wejście i uspokoiła się dopiero wtedy, gdy nie dostrzegła w szczelinach pomiędzy nimi żadnego ruchu. Gdy już chciała z powrotem opaść na poduszkę, serce podskoczyło jej do gardła... Kroki. Siedziała tak sparaliżowana, zdając sobie sprawę z tego, że w tej grocie nie ma żadnej drogi ucieczki. Więc to koniec. Zazwyczaj nikt nie pojawiał się w towarzystwie, w jej grocie. Przymknęła powieki, gotując się na śmierć. Nie chciała widzieć twarzy jej przyszłych zabójców, jednak zachowała w pewnym stopniu nawet teraz swą ciekawską naturę i uchyliła powieki. A może śmierć nie jest taka zła? Może wcale nie czeka tam na nią nic strasznego? Gdyby ktokolwiek wspomniał jej choć raz o Bogu, zapewne pomodliła by się do Niego. Gdyby ktokolwiek nauczył jej jakiejś pieśni pochwalnej, zaśpiewałaby ją z łzami w oczach. Nikt jednak tego nie zrobił, zapewne dlatego, że sam ojciec oraz jego bandyci nie mieli o Bogu zielonego pojęcia. Kroki ucichły tuż pod jej drzwiami, widziała teraz zarysy kilku osób oraz psi nos czarny jak węgiel, wciskający się w szczelinę między deskami. Wstrzymała oddech, zaciskając drobne piąstki. Deski zaskrzypiały cicho, a wraz z trójką ludzi do komnaty wkroczyło chłodne, wieczorne powietrze. Pomimo półmroku panującego w tym miejscu, Zetsumei dostrzegła, że jeden z mężczyzn ma równie czarne jak smoła włosy, zupełnie jak ona. Spoglądał na nią z odrazą i wstrętem, natomiast reszta zdawała się nie przejawiać żadnych uczuć. Nie wiedziała czy jej się to śni, czy była to prawda? - Wiesz kim jestem?! - Jestem twoim ojcem! A raczej byłem przed twoim narodzeniem. Wiesz, że zabiłaś swoją matkę, prawda?! Umarła przez ciebie w straszliwych mękach. Wyżarłaś ją od środka! Nie jesteś dzieckiem, jesteś potworem! Przybyłem więc by cię zlikwidować! Sprawić ci takie samo cierpienie, jakie ty uczyniłaś mojej ukochanej! Pochodzisz zapewne z samej czeluści piekieł, zesłano cię tu, żeby odebrać mi jedyną osobę jaką kochałem. Szukałem cię tyle lat, aż w końcu dopełni się moja zemsta. - Nie jestem potworem! Jestem normalną dziewczynką! Nie zabiłam mojej mamy, nie jesteś moim tatą, to wszystko to kłamstwo! Łżesz! Mój tata nigdy nie próbowałby mnie zabić, on mnie kocha! Słyszysz? Kocha mnie! - Żal mi zabić to ścierwo... A myślałem, że przyjdzie mi to z łatwością... Myliłem się. Koda, zrób to za mnie! - A co jeśli faktycznie to był mój ojciec.. - Kochana, opowiesz mi jak to jest wyrzec się własnego ojca dla obcej osoby? - Kochanie, jestem z Ciebie dumny. Cieszę się że mnie kochasz. Ciesz się mocno. - Muszę o czymś Ci powiedzieć.. Ten mężczyzna oraz jego towarzysze, nie mieli nic z Tobą wspólnego. Zostali wynajęci, aby napadli tą kryjówkę. To wszystko zostało wyreżyserowane tylko i wyłącznie dla Ciebie. - Chciałem abyś nabrała pełni życia.. lecz te ofiary spieprzyły całą robotę.. Dziecko od dłuższego czasu właściwie nie wychodziło z komnaty. Nikt nie zabierał jej na treningi, nikt nie budził jej o nieludzkiej porze. Skoro tak się sprawy miały, siadała na łóżku i godzinami wpatrywała się w plamę krwi na kamiennej posadzce. Plamę krwi jej mężczyzn który mógłby być jej ojcecm.. Dlaczego postąpił tak lekkomyślnie? Nie miał już nic do stracenia, czy może był aż tak bardzo zaślepiony nienawiścią? Skoro tak bardzo jej nienawidził, dlaczego nie mogła, ot tak, przestać zaprzątać sobie nim głowy? Zetsumei kompletnie nie dopuszczała do siebie prawdy, że ta scena została ustawiona. Dlaczego od jakiegoś czasu non stop śniła jej się scena, w której połyskujące w świetle księżyca ostrze, przebija się przez ubranie, skórę, aż w końcu serce czarnowłosego mężczyzny... Znienawidziła księżyc, szczególnie podczas pełni. Uznała go za zdrajcę, szpiega, który z takim zainteresowaniem oglądał tą przerażającą scenę. Najbardziej ugodziło ją to, że nikt się nie przejął śmiercią jej tych ninja. Wszyscy zachowywali się jak zawsze, poza tym, że zachowywali wobec niej większy dystans i... Faworyzowali Kuroi'a Nie dziwiła im się, w końcu jej brat spełniała wszelkie wymogi, by stać się w przyszłości wielkim Nukkeninem. Jednak ukłucie zazdrości w jej sercu, sprawiało, że chciała więcej trenować. Dobrze wiedziała, że jeśli chce mu dorównać musi ćwiczyć dzień i noc, nie zaprzestając nawet, gdy jej organizm będzie na skraju wyczerpania. Niekiedy widywała trenującego Kuroi'a wraz z ojcem i cholernie jej zazdrościła gracji, delikatności z jaką walczy, wygrywa. W miarę jak ćwiczył, zaczynała dostrzegać coraz więcej błędów swej rywala, dlatego też postanowiła wykorzystać je przeciwko niemu. Jej brat wcale nie był taki świetna, jak to się jej z początku wydawało. Wystarczyło kilka tajemnych treningów, by go dogonić. W końcu nadszedł ten wielki, wyczekiwany przez Zetsumei dzień. Dzień ich kolejnego pojedynku. "Tym razem będzie inaczej" - Nie dorastasz mi do pięt... Jak zawsze większość bandytów wyruszyła na plądrowanie, ale co dziwne... Nie wrócił żaden, pomimo tego, że minęła już umówiona ilość godzin. Strażnicy postanowili ruszyć na odsiecz, zostawiając dziewczynę samą... Jak zawsze. Nie była już zresztą taka mała. Ostatnimi czasy polubiła całkiem przechadzki wśród gołej skały i kiedy tak sobie spokojnie wędrowała na tle pochmurnego nieba, coś do niej dotarło. To była jej szansa, jej chwila! Żadnego strażnika, nikogo kto zasłoniłby jej drogę do wolności. Radosnym krokiem wbiegła do zatęchłej jaskini, lecz po chwili stanęła jak wryta, marszcząc czoło. A co jeśli będą jej szukać? Dokąd ma się udać, by nie mieli odwagi za nią podążyć? A może w ogóle nie wrócą? Dobrze by było gdyby ktoś zatłukł tych cholernych oprawców... Nie będzie czasem za nimi tęsknić? Zamyśliła się przez chwilę, po czym na jej oblicze wstąpił grymas. Co ją to obchodzi! Mogą za nią wysłać setki i tysiące do niczego nie przydatnych ludzi. Nie boi się ich... A może jednak? Jej oczy przepełniły się przez chwilę strachem. Po chwili otrząsnęła się i twierdząc, że "już dosyć tych dyrdymałów, będzie co ma być" ruszyła na poszukiwania mapy, plecaka i prowiantu na kolejnych kilka dni. Znalazła zaledwie poszarpaną i niepełną mapkę, plecak niezdatny do użytku i dwa bochenki chleba. Cóż, lepsze to niż nic. Plecak wyrzuciła po dokładnych oględzinach, a chleb spakowała do worka. Co do mapy, to obejrzała ją uważnie. Już miała wychodzić z kryjówki, lecz drogę przecięła jej dobrze znana osoba, a mianowicie jej brat.. - A ty gdzie się wybierasz? - Mam dość.. Mam dość takiego życia ! Odchodzę.. - Wiesz że nasz ojciec Cię odnajdzie ? - Czy to właśnie jest śmierć? WIEDZA INFORMACJE: KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI: Uchiha -
Yuki- POSTACIE: RELACJE Godność: Typ relacji: Pozytywna Opis: ZDOLNOŚCI KEKKEI GENKAI/UW: Lecząca Chakra
NATURA CHAKRY: Katon
STYLE WALKI: Rakanken
UMIEJĘTNOŚCI: PAKT: --
ATRYBUTY PODSTAWOWE: SIŁA
WYTRZYMAŁOŚĆ
SZYBKOŚĆ PERCEPCJA
PSYCHIKA
KONSEKWENCJA SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 151
KONTROLA CHAKRY C
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 107%
MNOŻNIKI: Normalne | Następne
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ: NINJUTSU:
GENJUTSU:
STYLE WALKI:
ELEMENTARNE:
IRYōJUTSU:
FūINJUTSU:
KLANOWE JUTSU: NINJUTSU Bunshin no Jutsu (E)
Henge no Jutsu (E)
Kai (E)
Kawarimi no Jutsu (E)
Kinobori no Waza (E)
Suimen Hoko no Waza (E)
Nawanuke no Jutsu (E)
FūINJUTSU
Katon: Katon: Gōkakyū no Jutsu (C)
Katon: Kasumi Enbu no Jutsu (C)
Katon: Endan (C)
Katon: Kaen Senpū (C)
Taijutsu: Asshō (C)
Gangeki (C)
Hōshō (C)
Shōgekishō (C) EKWIPUNEK PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Kabura no Udo (Lewe udo) - Kunai
Kabura no Udo (Prawe udo) - Kunai
Torba (Przymocowana do paska, z przodu)
Duża Torba (Przymocowana do paska na wysokości lędźwi, z tyłu)
Rękawiczki z blaszkami (Obie dłonie) PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE): Torba: (Przymocowana do paska, z przodu) 3 metrów stalowej żyłki 5 Shurikenów 3 kunai 2x Kastety Duża torba: (Przymocowana do paska na wysokości lędźwi, z tyłu) Notatki 1x Ołówek 3 kunai Krzesiwo I hubka Manierka ROZLICZENIA PIENIĄDZE: Klik! PH: Klik! MISJE:
D
C
B
A
S PREZENT OD ADMINISTRACJI: Transfer [/quote]
Re: Zetsumei
: 24 cze 2019, o 14:36
autor: Sans