Shinobi War PBF Naruto

DANE PERSONALNE
IMIĘ: Roten
NAZWISKO: Yaiba
KLAN: Bezklanowiec
WIEK [DATA URODZENIA]: 16 lat
PŁEĆ: Mężczyzna
WZROST | WAGA: 164cm | 44kg
RANGA: Uczeń

APARYCJA
WYGLĄD:
Stosunkowo wysoki jak na swój wiek chłopak o charakterystycznych, pociągłych rysach twarzy i dość wydatnym podbródku. Przeważnie jest delikatnie uśmiechnięty, lecz uczucia, jakie ów uśmiech wyraża potrafią znacząco się różnić w zależności od drobnych przechyleń kącików ust. Dla kogoś, kto go nie zna, rozpoznanie, czy jest poirytowany, rozbawiony, czy wręcz desperacko wściekły stanowi gigantyczny problem, podczas gdy on nie stara się tego nawet ukrywać. Taką już ma mimikę.

Jego wygląd jest bardzo mylący. Szczupły, wysoki, raczej niepozornie zbudowany. Prawdziwe przeciwieństwo kogoś, kogo podejrzewalibyśmy o posiadanie niezłej masy mięśniowej. Tymczasem chłopak pod ciuchami skrywa nieźle zarysowane mięśnie.

Niebieski to zdecydowanie jego kolor. Ale nie ze względu na jego własną preferencję. Ciemnoniebieskie, średniej długości włosy i zbliżonego koloru oczy sprawiają, że nie sposób kojarzyć jego wyglądu z innym.

UBIÓR:
Ubiera się najczęściej w zieloną kurtkę z ciepłego materiału z wysokim kołnierzem, pod nią nosi koszulę w szare moro, a do tego zakłada długie spodnie. Choć spodnie zwykle są luźne, nie sprawiają takiego wrażenia i można je łatwo pomylić z materiałem bardziej ograniczającym ruch. Na dłoniach często nosi rękawiczki, czasem białe, czasem ciemnoszare. Wyraźnie widać przy tym, iż nie lubi odsłaniać ciała, włącznie z rękami. Jako elementy wykończeniowe czasem zakłada szalik, a na rękawiczki zdarza mu się założyć jakiś pierścionek lub dwa, zazwyczaj jeden z nich jest niebieski.

ZNAKI SZCZEGÓLNE:
Posiada nienaturalną jak dla 16-latka ilość blizn. Na plecach, dłoniach, brzuchu, szyi czy torsie. Właściwie, prawie wszędzie za wyjątkiem twarzy coś się znajdzie.

OSOBOWOŚĆ
CHARAKTER:
Śmiertelnie dumny. To przede wszystkim ciśnie się na usta każdemu, kto miał okazję poznać Rotena. Chłopak nie boi się wyzwań, nie znosi przyjmować od kogokolwiek pomocy i uparcie wierzy, że albo podoła każdemu wyzwaniu, jakie go spotka, albo powinien zginąć próbując. Z trudem przychodzi mu przełknięcie goryczy po porażce, przez co sam dla siebie jest bardzo okrutnym i wymagającym nauczycielem.

Przechodząc jednak do innych cech, jest raczej oschły, chłodny. Wobec wszystkich jednakowo. Gardzi ludźmi z zasady, z powodów sobie tylko znanych, a na jego szacunek trzeba sobie mocno zasłużyć. Mimo takiego nastawienia na ogół sprawia wrażenie spokojnego i opanowanego, co nie zmienia to faktu, że jest strasznym zawadiaką. Ktokolwiek nadepnie mu na odcisk może szybko liczyć się z ripostą lub wyzwaniem do walki. Uczciwej, nieuczciwej - nie ma znaczenia. Roten podejmie się każdej, chętnie stawiając swoje życie na szali o najmniejszą bzdurę.

Choć obiektywnie nie jest najmilszą osobą, jaką można spotkać, potrafi na swój sposób być pozytywny, nie jest materialistą i nie zależy mu na sławie czy pieniądzach. Nie krzywdzi zwierząt, a najczęściej jest nawet gotów je ochronić. Sytuacja ma się podobnie z osobami postronnymi. Może bez powodu stanąć w ich obronie, choć sam tłumaczy to sobie "nieuzasadnionym niczym kaprysem". Nie zmienia to jednak faktu, że komukolwiek, kto z nim zadrze, bardzo rzadko okazuje litość.

NAWYKI: Ciche prychanie, gdy coś mu nie pasuje. Kwitowanie różnych zachowań tym samym, drwiącym uśmieszkiem. Postukiwanie palcami z niecierpliwości.
NINDO: Osiągnąć wszystko lub zginąć próbując.
HISTORIA:
Piszczenie w głowie. Dobrze znałem to uczucie i nigdy nie było dobrym omenem. Plamy przed oczami, które ujrzałem, też nie dodawały otuchy. Powoli otrząsając się z jakiegoś letargu czy oszołomienia kręciłem głową i podnosiłem się na kolana. Było mi dziwnie spieszno, aby wstać. Właściwie, próbować wstać, bo zaraz poczułem kłujący ból w klatce piersiowej i opadłem na łokcie wydając z siebie niepowstrzymany jęk. Ból tłumił wszystkie moje zmysły i dłuższą chwilę nie byłem w stanie zorientować się, gdzie właściwie jestem i co się wydarzyło. Zdołałem obrócić się na plecy, usiąść. Ochłonąłem w ciągu kilku minut, przytomność umysłu powróciła. Przyzwyczaiłem się też do światła. Byłem na szczycie wzgórza, siedziałem na kamiennym bloku i jakiś czas patrzyłem na niebo nierówno oddychając. Serce wciąż mocno łupało mi w piersi. Zacząłem w pełnym skupieniu zastanawiać się, co mi się przydarzyło. Nie przypominałem sobie nic. Kompletnie – nic, a przecież powinienem mieć jakieś wspomnienia. Jeśli nie z samego zdarzenia, to może chociaż sprzed niego? Zamiast tego była pustka, która napawała mnie irracjonalnym przerażeniem. Kolejne próby wydobycia czegoś z pamięci mógłbym porównać do łowienia ryb w oceanie. Ręką. Uznałem więc dalszą medytację za mało konstruktywną, a wręcz denerwującą. Zdążyłem już rozbudzić się i odsapnąć, przyszedł czas na fizyczne działanie.

Spojrzałem na swoje obolałe ręce nie pozbawione odleżyn oraz na skałę pod sobą. Moje dłonie były jak w rękawiczkach. Otoczone drobinkami piasku i małymi kamyczkami zlepionymi błotem oraz częściowo zaschniętą krwią. Otrzepałem je, a pozostałości brudu odruchowo wytarłem w swoją jasną, lnianą koszulę bez rękawów, a potem jeszcze w zbyt dobrze dopasowane do moich ud krótkie, skórzane spodnie – zdecydowanie niewygodne. Dalej spostrzegłem pokrwawiony, stalowy kastet. Ten widok w przeciwieństwie do pustki odczuwalnej w moim umyśle nie poruszył mnie, ani nie przeraził. Byłem przyzwyczajony do widoku krwi? Tak pomyślałem, gdy nie wywarła na mnie żadnego wrażenia duża brązowo-szkarłatna plama parę metrów dalej, w wyższej części bloku skalnego, na którym wciąż się znajdowałem. Chociaż dzień dopiero się zaczynał, bałem się zostawać tu dłużej. W niższej części wzgórza rozpościerał się las, a krew z pewnością wabiła do tego miejsca dzikie zwierzęta od kilku godzin, może nawet doby. To było dziwne. Czegokolwiek nauczyłem się w życiu, którego nie pamiętałem, tkwiło to we mnie teraz jedynie jako instynkt, intuicja, język, maniery, sztuka przetrwania i podstawowa znajomość natury świata. Wstrzymałem oddech i z zaciśniętymi zębami podniosłem się na nogi. Nie było tak źle. Najpewniej miałem złamane żebro, może nawet parę. Wyprostowałem się i nim zacząłem schodzić z kamiennego bloku oraz wzgórza, wszedłem jeszcze ostrożnie na jego szczyt. Tam prowadziły ślady krwi. Nie mojej – nie byłem aż tak poraniony – dominowały stłuczenia i obtarcia. Wyjrzałem zza skarpy i, tak jak podejrzewałem, kilka wystających, ostrych skał na zboczu było wyraźnie poplamionych juchą. Ktoś, być może mój oprawca, spadł stąd, poranił się o skały, a potem zmiażdżył podczas bardzo bliskiego spotkania z ziemią. Może to paskudne, ale nie mogłem powstrzymać uśmiechu na samą myśl o takiej sytuacji. Przeszło mi też przez umysł, że gdybym mógł chętnie udałbym się w miejsce, gdzie być może jeszcze spoczywało ciało, ale w moim obecnym stanie nie było o tym mowy. Marzyłem, aby zejść z tego przeklętego wzgórza, odnaleźć jakieś domostwo i odpocząć, a w następnej kolejności znaleźć odpowiedź na pytanie o moją tożsamość.

***

Na dłoni miałem kastet. Wziąłem go ze sobą gdy się podnosiłem, mimowolnie, nieświadomie wręcz. Wkroczyłem powoli do lasu. Nie było żadnej ścieżki. Z jednej strony modliłem się, by ujrzeć jakiegoś człowieka i otrzymać pomoc. Z drugiej, zastanawiałem się, czy gdybym kogoś spotkał, nie zostałbym natychmiast uznany za wroga i zaatakowany, nim zdążyłbym wypowiedzieć jakieś przekleństwo. Nie miałem też gwarancji, że miejscowi władają tym samym językiem, co ja. Kastet tymczasowo wcisnąłem w spodnie za plecami, ukrywając go dodatkowo pod obcisłą, ale dostatecznie długą aby zakryć broń, koszulą. Moje rozmyślania prędko zmieniły kierunek na logiczną analizę sytuacji, w której się znalazłem. Co wiem? Znałem chyba swoje imię: Roten. Przynajmniej tak mi się wydało, więc postanowiłem je przyjąć. Wiedziałem nawet jak je napisać. Tego nie mogłem powiedzieć o żadnym innym znanym mi w mowie słowie. Albo straciłem umiejętność pisania, albo nigdy jej nie nabyłem. Jeśli chodzi o wygląd, to nie musiałem szukać jeziora, i przeglądać się w tafli, aby z zaskoczeniem ujrzeć swe zniekształcone oblicze. Byłem całkowicie pewny, że jestem wysokim, postawnym blondynem bez zarostu. Przystojnym, o ile nie poobijanym i całym we krwi – jak teraz... Oj, jakże co do swego wyglądu się myliłem. Coś mocno mi się w głowie poprzestawiało. Wszak byłem niebieskowłosym chłopakiem. W przyszłości, gdy już to odkryłem - stosunkowo szybko do tego przywykłem.

***

Wędrowałem do zmierzchu. Bez przerwy. Nocny chłód dawał mi się we znaki. W głowie miałem mętlik. Byłem zdeterminowany i mimo bólu oraz wszelkich niedogodności związanych z wędrówką, takich jak przelotne kropienie deszczu oraz wyjątkowo niska temperatura, zamierzałem kontynuować tułaczkę choćby do rana. Wytrwałem w tym postanowieniu ledwie godzinę, ponieważ natknąwszy się na leśną ścieżkę... Co ja mówię – trakt – wpadłem w taką euforię, że zacząłem krzyczeć z radości oraz z nadzieją, że ktoś mnie usłyszy. Nikogo nie było. Bardzo ciągnęło mnie do jakiejkolwiek cywilizacji, ale potrzebowałem też odpoczynku. Zdecydowałem, że po prostu rozłożę się jak długi przy drodze i pójdę spać niczym zbłąkany opijus. Jeśli nie będę miał innego wyboru, zdam się na szczęście i wybiorę losowy kierunek drogi, póki co jednak – tak czy owak muszę odpocząć. Decyzja zapadła. Zasnąłem łudząc się, że rankiem ktoś mnie zbudzi i udzieli mi pomocy lub chociaż wskaże właściwy kierunek.

***

Drżałem z zimna przez całą noc, ale potrzeba wypoczynku była silniejsza niż chłód i choć często budziłem się – zdołałem wytrwać do poranka, który do dziś wspominam jako najtragiczniejsze rozpoczęcie dnia, jakie kiedykolwiek dane było mi przeżyć... Paskudne słońce... I to uczucie, gdy jesteś nader zmęczony, śpiący, a cały wszechświat zmawia się przeciw tobie z jednym, demonicznym celem - przeszkadzać... To potrafi wyprowadzić człowieka z równowagi skuteczniej niż najbardziej burzliwa kłótnia z kobietą, a nawet srogim ojcem. I tak właśnie było tego poranka. Od upierdliwych promieni słonecznych udało mi się uwolnić szybko, po prostu przewracając się na drugi bok, jednakże wtedy wielki żuk, który wyrósł przede mną jak spod ziemi, chwycił mnie za kciuk lewej ręki... Sytuacja teraz wydaje mi się groteskowa, lecz wtedy przerażony czym prędzej wierzgnąłem dłonią i zdecydowanie nie było mi do śmiechu. Skubaniec wgryzł się dość głęboko i chyba wstrzyknął mi coś w palec. Poczułem kciuk jak drętwieje i wtedy niespodziewanie odpadł. Ku mojemu szczęściu, żuk, nie palec. Na początku myślałem, że cholernik miał z dziesięć centymetrów długości, ale gdy wylądował na ziemi pół metra ode mnie – z całą odpowiedzialnością mogę powiedzieć, że miał co najmniej dwadzieścia i tyle samo szerokości. Nie wiem, co za dzikie instynkty wtedy we mnie wezbrały, jednakże zamiast opatrzyć palec i oddalić się od małego, ale jednak – zagrożenia – założyłem kastet i wściekły rzuciłem się z nim na paskudztwo. Kilka szybkich uderzeń przebiło pancerz i zmiażdżyło małego potwora, który zaskrzeczał i zamarł w bezruchu. Odskoczyłem i wytarłem zieloną od jego krwi broń w trawę. Wtedy to się stało.

***

- Co wyrabiasz, dzieciaku?! – Usłyszałem głos zza pleców, z pewnej, na tyle bezpiecznej odległości, że nie czułem się bezpośrednio zagrożony.
– Zabiłeś świętego żuka?! - Dopowiedział.
Wydarł się na mnie przerażony, gruby mężczyzna z paskudnymi, długimi i poklejonymi włosami. Był ubrany jak... Po prostu jak zielarz. Typowa, biała, lniana koszula byłaby podobna do mojej, gdyby nie fakt, że wielkością bardziej przypominała ogromny worek. Na to narzucona była brązowa kamizelka. Niżej, pas z najróżniejszymi sakiewkami oraz paroma otoczonymi materiałem fiolkami, dalej skórzane spodnie – luźne, do samej ziemi, zaś w dłoni trzymał kozik, trzęsąc nim niewprawnie. Przez moment byłem niemniej oszołomiony niż on, jednakże nic złego przecież nie zrobiłem. Zarżnąłem byle żuka. Minęła dobra chwila. Mężczyzna bał się do mnie zbliżyć, ale coś podpowiadało mi, że zrobi to i nawet zaatakuje, jeśli zaraz nie zacznę gadać – i to z sensem. Na pewno uderzył go widok mojej pokrwawionej koszuli, której ja, głupi, nie ściągnąłem na noc i nie wyrzuciłem gdziekolwiek... Tym razem był to wynik zapominalskości, ale gdybym po raz kolejny znalazł się w takiej samej sytuacji, pewnie też nie uczyniłbym tego myśląc, że szansa bym kogoś zastał ranem jest żadna, a zostając w koszuli mogłem uniknąć dyskomfortu straszliwego marznięcia na rzecz zwykłego marznięcia.
– Nie chciałem. – Przemówiłem wstępnie. Potrzebowałem uspokoić atmosferę, załagodzić niefortunną sytuację i wyjść z tego obronną ręką. – Zabiłem zwykłego żuka, a ta krew to z polowania...
Zablefowałem intuicyjnie, ale zbyt miernie. Mężczyzna zdecydowanie nie uwierzył, że poluję z kastetem na zwierzynę, i przyspieszył kroku. Miał mnie za rabusia, mordercę, heretyka, albo po prostu sam był chory psychicznie. Zakląłem w myślach, gdy dotarło do mnie, iż mogłem powiedzieć, że jestem ofiarą ataku. Ale było na to już zbyt późno, dodatkowo poczułem ścisk w gardle, który i tak nie pozwoliłby mi wydusić z siebie słowa. Mocno zacisnąłem pięści. Sądziłem, że zaraz zrobię z nich użytek.
– Ty ***! – Zawołał, gdy dzieliły nas już tylko metry, a ja przerażony nacierającą na mnie uzbrojoną masą tłuszczu zdałem sobie sprawę, że nie znam swoich możliwości i poturbowany mogę mieć marne szanse. Grubas jednak nie mógł należeć do szybkobiegaczy. Momentalnie odwróciłem się o sto osiemdziesiąt stopni i popędziłem przed siebie na zabój. Nie patrzyłem gdzie biegnę. Skupiałem się na unikaniu krzewów, przeskakiwaniu pniaków oraz kłód, które dostrzegałem w ostatniej chwili tuż przed sobą. Choć było wielkie ryzyko, że biegnąc i skacząc z taką prędkością wpadnę na coś, potłukę się i potknę – nic takiego się nie stało. Wręcz przeciwnie. Pędząc poczułem się jak w swoim żywiole. Jak łania, która wie, że jakiś powolny drapieżnik nie ma najmniejszych szans jej doścignąć i pokonuje wszelkie przeszkody z gracją i wyrafinowaną sprawnością. Tak właśnie znalazłem się na zboczu ze sto pięćdziesiąt metrów od grubasa, a pięćdziesiąt metrów od traktu. Wciąż widziałem jego niezgrabną, tłustą sylwetkę i kozik, którym wymachiwał rzucając jakieś śmieszne groźby w moim kierunku. Nie miałem ochoty wracać i próbować wyjaśnić sytuację. Jeszcze w strachu cisnąłby we mnie kozikiem na oślep, a ja ze swoim szczęściem pewnie dostałbym ostrzem w oko. Udałem się w głąb lasu, trochę odczekałem, a następnie skierowałem się wzdłuż drogi mniej więcej tam, skąd przybył zielarz – w końcu musi być tam gdzieś miasto. Kroczyłem w stałej odległości do traktu i tak ominąłem gruby i brzydki problem, a ten już nigdy więcej do mnie nie powrócił.

***

Miałem pecha. Nie chodzi mi już o ten trefny poranek. Po prostu droga do miasta okazała się wieść przez wzgórza. Cholernie długa i męcząca podróż. Uświadomiłem sobie jednak, że ten dystans działał w pewien sposób na moją korzyść. W drodze mogłem spokojnie rozmyślać i doszedłem do pozytywnego wniosku, że zielarz musiał żyć na uboczu jak pustelnik i pewnie kontakty z miastem, do którego zmierzałem, miał znikome. Daleka droga zapewniała mi więc poczucie, że będę mógł czuć się tam bezpiecznie, nie jak poszukiwany morderca lub banita. Nie trafiłem jednak do miasta. Zresztą, i tak byłem bez grosza przy duszy, więc nie robiło mi to różnicy. Grunt, że mała wioska była jakąś formą cywilizacji. Na miejsce dotarłem dopiero późnym wieczorem. Stojąc na wysokim wzgórzu dostrzegłem w dole domy i światło w oknach jednego z większych budynków, ustawionego blisko przy trakcie. Pomarańczowe światełko z jego wnętrza działało bardzo przyciągająco na takiego zmordowanego, zmarzniętego i poobijanego podróżnika jak ja. Zrzuciłem niechętnie pokrwawioną koszulę i wcisnąłem ją parę razy butem w grząską ziemię. Zostałem w samych skórzanych spodniach, które miały na sobie plamy jedynie po pojedynczych kroplach krwi. Na swoim ciele spostrzegłem mnóstwo blizn, ale nie miałem czasu ani chęci ich teraz oglądać. Skierowałem się do najbardziej charakterystycznego miejsca, które dostrzegłem w miasteczku licząc, że w środku zastanę ciepły kominek, dostanę wodę do picia i być może jakieś jadło, w ramach zapłaty oferując swą pomoc nazajutrz przy najpodlejszej pracy jaką mogliby dla mnie tam znaleźć. Chwilę po wejściu przekonałem się, jak bardzo się pomyliłem...

***

Kiedy budynek rósł w oczach, roiłem sobie złudne nadzieje na spotkanie jakichś miłych ludzi, z którymi mógłbym pogaworzyć i spędzić miły wieczór. Ból żeber złagodniał na tyle, że byłbym gotów sprawdzić swą sprawność w nocy, gdyby tylko nadarzyła się na to okazja.
– Patrzcie jaki zmaltretowany babiszon zawitał w nasze skromne progi! – Usłyszałem chwilę po przekroczeniu progu przybytku o nazwie, której nie rozumiałem, bo przecież nie potrafiłem czytać.
– Odwal się. – Odpowiedziałem dość spokojnie mężczyźnie, który mnie obraził. W przeciwieństwie do tego ciemnowłosego grubasa o mordzie jak u świniaka, któremu kępy włosów wystawały w okolicach dekoltu spod przepoconej koszuli, ja byłem na torsie gładki jak pupa niemowlęcia, szczupły i wielokrotnie przystojniejszy. Wciąż jestem, ale to nigdy nie czyniło mnie babiszonem. Przez to, co zaszło dalej, diametralnie się zmieniłem. Nie było to aż tak traumatyczne przeżycie, ale skutecznie obudziło we mnie mój prawdziwy charakter. W skrócie – goście przybytku spuścili mi niezły łomot, a wyglądało to następująco.

Jeden z mężczyzn podniósł się. Co tu wszyscy tacy grubi i narwani, pomyślałem po czym odruchowo chciałem szybko założyć kastet. Było ich czterech przy stoliku i wszyscy jak jeden mąż podnieśli się, gdy wstał do mnie ten ciemnowłosy. Wtedy zaniechałem zamiaru dobycia broni i po raz kolejny tego dnia zapragnąłem poczuć się jak łania i wiać stąd. Wykonałem sprawny obrót wokół własnej osi i niespodziewanie wpadłem na wielkiego, łysego mężczyznę, który ni stąd ni zowąd znalazł się dokładnie za moimi plecami. Był ode mnie wyższy o dwie głowy, a do tego dwa razy szerszy i, co mnie zaskoczyło, nie był spaślakiem jak moi uprzedni towarzysze rozmowy. Zdołałem tylko wydukać „przepraszam”, szybko spróbowałem go wyminąć i dostać się do wyjścia, lecz zaraz poczułem jak jego twarda łysa czaszka wbija mi się w nos i brodę. Pewnie odleciałbym do tyłu na pięć metrów, gdyby nie chwycił mnie jednocześnie za chabety i przytrzymał. Przyciągnął mnie jeszcze do siebie i dołożył mi pięścią w brzuch, a sprawę zakończył ciężkim i bolesnym uderzeniem kolana w udo, od którego prawie straciłem przytomność. W jego łapskach czułem się jak szmaciana lalka. Kiedy mnie puścił padłem bezwładnie na ziemię. Po całej podróży nie miałem sił się opierać, kiedy mnie kopano.
– Takiś hardy, co? Dziewuszka lubi się awanturować? Hehe, co mu zrobimy? – Słyszałem głosy nad sobą.
Leżałem na drewnianej podłodze twarzą przy ziemi. Czułem na plecach cienie ludzi stojących nade mną. Serce łupało mi w piersi jak szalone. Co ja zrobiłem... Jak mogłem być tak pewny siebie i pozwolić sobie na wdanie się na tak obcym terenie w zatarg z nieznajomymi. Coś ze mną było nie tak. Ubolewałem nad swoją lekkomyślnością i swoim żałosnym losem. Pozostając w szoku nie wiedziałem, co konkretnie mówili i zamierzali uczynić. W żartach, których wtedy nie wyczułem, rozważali gwałt, odrąbanie lub urwanie mi różnych części ciała. Chociaż byli paskudni, ostatecznie niczego takiego mi nie zrobili. Po prostu dostałem jeszcze parę kopów wymierzonych w żebra i krocze, ale właściwie bólu już nie czułem. Symulowałem go już tylko ku uciesze oprawców. Nie pofatygowali się, aby mnie wyrzucić z przybytku – i dobrze, bo dość miałem chłodu. Tak skulony leżałem dobrą godzinę, bo tyle jeszcze mężczyźni ekscytowali się moją osobą. Emocje opadły, popili, w końcu pozbierali się i opuścili to miejsce. Wtedy odetchnąłem z ulgą. Niefortunnie, zaciągając się powietrzem, nabrałem do płuc trochę kurzu z posadzki. Zakrztusiłem się i kilka razy kaszlnąłem, ale w końcu podniosłem się i z obawą rozejrzałem po pomieszczeniu. Kiedy ujrzałem, że łysol od którego dostałem najbardziej jest raptem trzy metry ode mnie, natychmiast zatoczyłem się w przeciwnym od niego kierunku i rąbnąłem plecami o stół. Nie upadłem, ale pochwyciłem się krawędzi stołu. Uspokoiłem się widząc, że łysol wciąż siedział grzecznie na krześle tuż przy wejściu. Teraz dotarło do mnie, że pełnił tu rolę ochroniarza. Nie wyrażał najmniejszej chęci ponownego dokopania mi, toteż finalnie doszedłem do siebie i mogłem udać się do właściciela baru.
– Uuu... – Poprawka, właścicielki. Całkiem ładnej. Wydałem z siebie cichy jęk z powodu bólu pulsującego w moich pokrwawionych, spuchniętych wargach. Drobne, niepozorne, ciemnowłose dziewczę stało za ladą. Z początku nie byłem pewien jak mam się do niej zwrócić, ale że mówcą dobrym nie byłem, renomy nie miałem, a do tego wyglądałem jak ostatnie nieszczęście, to nie mogło być już gorzej, więc bez ogródek przemówiłem.
– Ależ miło mi Cię poznać... Jestem... Roten? – Przejechałem po niej wzrokiem. Wydała się mocno zniesmaczona moją osobą, a jeszcze bardziej tym, co powiedziałem. Nie mam bladego pojęcia co było dla niej gorsze. Zdecydowałem się od razu przejść do rzeczy: wynajęcia pokoju, złożenia prośby o posiłek oraz obietnicy udzielenia nazajutrz pomocy w najgorszych pracach, kiedy znowu spojrzałem na jej buzię i miałem ochotę zawrzeć z nią jakąś znajomość. Zamilkłem i nie byłem w stanie odezwać się jeszcze dłuższą chwilę.
– Sięgaj po sakiewkę bachorze, to może coś dostaniesz. – Te słowa były miodem dla moich uszu. Pod względem brzmienia, nie treści. Miała po prostu ładny, melodyjny głos. Pewnie potrafiła pięknie śpiewać. Nie wiem czemu aż tak miło kojarzył mi się jej głos, ale uśmiechnąłem się do dziewczyny najpierw szeroko, a potem dostrzegając jej obrzydzenie, związane pewnie z widokiem moich pokrwawionych dziąseł, na moją twarz wpłynął skromniejszy uśmiech. Przełknąłem gorzką ślinę o metalicznym posmaku i wydukałem. – Nie mam sakiewki. - Jej szybka odpowiedź była dla mnie zbawieniem.
– Niestety nie mamy pokoju dla biedaków, ale możesz iść się przespać na sianie w przybudówce na tyłach.
Wreszcie spocząłem na sianie, zasypiając szybciej, niż policzyłbym do trzech.

***

Następnego dnia wczesnym rankiem historia potoczyła się zbyt szybko. Coś się we mnie zmieniło. Diametralnie. Na powrót rozpoznawałem litery. Poczułem w sobie wewnętrzną dumę i nie mogłem wierzyć, że wczoraj dopuściłem się aktu takiego tchórzostwa i pokory. Co we mnie wstąpiło? Pałałem wręcz skrajnym obrzydzeniem do swojego wczorajszego zachowania, gardziłem sobą. Zachowywałem się jak śmieć i zostałem tak potraktowany. Zrozumiałem jednak, że niezależnie od tego kim byłem wczoraj, sprawy nie mogę tak zostawić. Choć wciąż wszystko mnie bolało, wiedziałem muszę to wytrzymać i działać. Plan był jasny jak słońce - zemścić się na każdym, kto w tej zawszonej dziurze śmiał się podnieść na mnie rękę. Nie byłem jednak głupcem. Zadbałem o swoje zdrowie i ukradłszy kilka bandaży opatrzyłem swoje rany. Zdobyłem też kilka przydatnych przedmiotów, takich jak sznur, a nawet ciuchy na zmianę, następnie bardzo cierpliwie czekałem, aż bar zostanie otwarty. Gdy tylko to się stało, byłem jego pierwszym, niemile widzianym gościem. Dłoń z kastetem miałem zaciśniętą w pięść i tak uzbrojony przekroczyłem próg, natychmiast atakując łysego ochroniarza. Moja własna siła mile mnie zaskoczyła. Byłem w stanie dość szybko kilkoma uderzeniami prawie rozłupać mu czaszkę. Właścicielce przybytku okazałem litość - w końcu miała ładny głos. Byłoby go szkoda. Została przeze mnie związana i zakneblowana.

Czuwałem przy wejściu do baru parę godzin, przeganiając kogokolwiek, kto się zbliżył, a nie był moim celem. Dopiero, gdy spostrzegłem zbliżających się pozostałych oprawców dnia poprzedniego, ukryłem się w środku, a kiedy wszyscy przekroczyli próg - ostatni z nich został przeze mnie głęboko dźgnięty nożem kuchennym w plecy, z zaskoczenia. Zmarł natychmiast, a ja oblizałem nóż żeby wzbudzić w mężczyznach przerażenie. Kopnięciem zatrzasnąłem drzwi. Choć widok przerażonych mężczyzn cieszył moje oczy, nie czułem się na siłach, by się z nimi długo zabawiać. Doskoczyłem do najbliższego, paroma uderzeniami udało się posłać go na łopatki. Kiedy kolejny się zbliżył, jakimś szczęśliwym trafem machnąłem pięścią i jednym, bardzo celnym uderzeniem kastetu pozbawiłem go aż dwóch zębów oraz przytomności. Pozostali byli większym kłopotem, ponieważ mieli więcej czasu na reakcję i zostałem uderzony krzesłem oraz stołem, zmaganie się z nimi zajęło mi około minuty, ale ostatecznie wyszedłem z potyczki zwycięsko. Zemsta się dokonała, mogłem opuścić to miejsce i zacząć leczyć rany.

Tego samego dnia, gdy tylko się przebrałem, szybko wypytałem w wiosce o jej położenie. Wykorzystując siłę perswazji otrzymałem nawet za darmo mapę. Wtedy mój wzrok przykuły różne rejony. Z jakiegoś powodu, czułem, że moim celem powinny być Karmazynowe Szczyty. Zabrałem jabłko z pobliskiego stoiska i pobiegłem w ich kierunku. Czego szukałem? Tego jeszcze nie wiem.

WIEDZA

INFORMACJE:
KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI:
POSTACIE:

ZDOLNOŚCI

KEKKEI GENKAI:
NATURA CHAKRY: Raiton
STYLE WALKI: Gōken
UMIEJĘTNOŚCI:
Wrodzona -
Żelazne Ciało
Nabyta -
PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 10
WYTRZYMAŁOŚĆ 25 | 30
SZYBKOŚĆ 15 | 25
PERCEPCJA 9 | 19
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 10
KONTROLA CHAKRY E
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 100%
MNOŻNIKI: +10 do szybkości, +10 do percepcji za styl walki Goken, wytrzymałość +20%
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:
NINJUTSU
GENJUTSU
TAIJUTSU D
BUKIJUTSU
KYUJUTSU
KENJUTSU
SHURIKENJUTSU
KUSARIJUTSU
KIJUTSU
IRYōJUTSU
FūINJUTSU
ELEMENTARNE
KATON
SUITON
FUUTON
DOTON
RAITON D
KLANOWE
JUTSU:

NinJutsu E:
Bunshin no Jutsu

Henge no Jutsu

Kai

Kawarimi no Jutsu

Kinobori no Waza

Suimen Hokō no Waza

Nawanuke no Jutsu

TaiJutsu D:
Dainamikku Akushyon

Dainamikku Entorī

Konoha Senpū

Raiton D:
Raiton: Dendō Hando

Raiton: Hiraishin

EKWIPUNEK
PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):
- kastet

ROZLICZENIA
PIENIĄDZE: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=101&t=3161
PH: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=34&t=3162
MISJE:
D -
C -
B -
A -
S -

PREZENT OD ADMINISTRACJI:

Ukryty tekst

Gotowe.

Ukryty tekst

Karta zaakceptowana.

Ukryty tekst

Shinobi War PBF Naruto

Roten Yaiba

Roten Yaiba

Re: Roten Yaiba

Re: Roten Yaiba

Re: Roten Yaiba

Re: Roten Yaiba