Shinobi War PBF Naruto

DANE PERSONALNE
IMIĘ: Nao
NAZWISKO: Maji
KLAN: Maji
WIEK : 17
PŁEĆ: Shinobi
WZROST | WAGA: 197 cm | 79 kg
RANGA: Wyrzutek

APARYCJA
WYGLĄD:
Wygląd jest tak ulotną partią życia, które wiedziemy, a jednak tak istotną. Idąc opuszczonym szlakiem, patrząc zmęczonym wzrokiem przed siebie widzisz spod powiek nadchodzącą postać. Jak jest twoja reakcja? Momentalne lustrujesz nieznajomą od stóp do głów. Ma kaptur? Ma długie czy krótkie włosy? Obdarzona przez naturę potężną posturą, a może stała w kolejce gdzie indziej i jest chucherkiem? Broń? Katana? Naginata? Brak? Nie lubi zwarcia, woli dystans. Elementalista? Dostrzegasz mgłę zgromadzoną w pobliżu. Suiton? Pułapka? [...] Wyciągasz broń. Tak, żyjemy w świecie paranoi, nieufności i przede wszystkim oceniania innych po okładce. Niczym książki z biblioteki własnego rodu. Zakurzona, a może często używana? Ładna i zachęcająca, czy stara, mogąca rozlecieć się przy delikatnym uderzeniu. Tak samo przedmiotowo traktujemy innych. Wędrowców, włóczęgów, obieżyświatów i innych ludzi, którzy są jedynie kolejnymi synonimami tej kategorii. Tak obojętne społeczeństwo? Tak ostrożne? Materializm zaciskający szpony na gardle prawie każdego z nas. Najważniejsze - nie dać się temu. Coś co jest trudniejsze niż najgorsza walka na arenie. Bardziej niemożliwe niż osiągnięcie perfekcji kontroli chakry. Uwolnienie się od oceniania po pierwszym rzucie oka. Wyzwolenie się z łańcuchów podświadomości, które zmuszają nas do szufladkowania napotkanych istnień. Poznać najpierw osobę i jej zamiary. Traktować osobę jak osobę! Nie jak książkę braną z półeczki, która zachęciła nas jaskrawą okładką czy przepięknym obrazem. Chodzi o treść.
Lat 14
Jako "nastoletnie dziecko" postura Nao nie należy do budzących grozę. Bardziej przypomina świeżo wyjęty z kostnicy szkielet, na któy nawleczono trochę mięsa i skórę. Nie tak dawno wystrzelił w górę, a szybki metabolizm czternastolatka zaprzepaścił marzenie o porządnej masie ciała, która z pewnością przydałaby się w niektórych starciach wręcz. Za kilka lat shinobi z pewnością nabierze potrzebnych kilogramów, a do tego czasu trzeba liczyć na przyszłość i szybkość. Nao od czasów wyjścia ze stadium niemowlęcego rósł na przystojnego mężczyznę. Już teraz mając te kilkanaście lat mógł spodobać się niejednej rówieśniczce czy nawet starszej o rok czy dwa kunoichi. Składało się na to parę elementów urody. Na sam początek - wystające kości policzkowe, będące od dawnych czasów bardzo docenianym dodatkiem fizjonomii. Następnie duże oczy o kolorze płynnego złota. Jaka mieszkanka Samotnych Wydm oparłaby się takiemu spojrzeniu, w którym widać było odbicie własnej ojczyzny. Oceanu drobinek piasku. Dodajmy do tego uroczy uśmiech często widniejący na twarzy shinobiego oraz średniej długości białe włosy. Spływają one na kark i czoło Nao, kończąc się w okolicach granicy brwi tegoż samego koloru. Szczególnie w okolicach Atsui taka barwa była niezwykle praktyczna - jasny punkt odbijał słońce, czyniąc bóle głowy spowodowane żarem lejącym się na pustynię, rzadszymi. Co do karnacji nastolatka - ta z pewnością odbiegała od pojęcia praktyczności w klimacie jego ojczystej ziemi. Niezwykle blada, alabastrowa wręcz cera, na której widać każde, nawet najmniejsze oparzenie czy otarcie. Niby płatek śniegu na tle wszystkich mocno opalonych rówieśników. Tą cechę odziedziczył po swojej matce, wywodzącej się z Morskich Klifów. Ojciec zapewnił swojemu synowi więzy krwi Maji oraz tak niespotykany kolor oczu. Mieszanki genetyczne to jest to, co maniacy Iryo lubią najbardziej. Warto jednak wspomnieć, że Nao od kilkunastu miesięcy nie miał najmniejszego kontaktu z Atsui, a jego blada cera przestała przeszkadzać w obliczu braku wiecznych promieni gorącego słońca. Reszta twarzy młodzieńca nie należy do szczególnie wyróżniających się. Estetyczny, prosty nos oraz zgrabne, nieodstające uszy. Szyja nie za długa, nie za krótka, bez widocznego jabłka Adama. Zęby tworzące dwa, śnieżnobiałe, równe rzędy. Podobne do kości policzkowych, mocno wyodrębnione kości obojczyków, które dla części płci pięknej mogą wydać się atrakcyjną częścią urody Nao. Dodajmy jeszcze smukłe palce u dłoni długich rąk Dōkō i mamy obraz naszego białowłosego szkielecika.
Lat 17
Można powiedzieć, że te trzy kolejne lata zmieniły shinobiego. Białowłosy zmężniał. Jak to płeć męska, wystrzelił w górę później niż rówieśniczki i w zaledwie kilkadziesiąt miesięcy mierzył już prawie dwa metry. Do tego zwiększona masa mięśniowa i kilka dodatkowych kilogramów sprawiały, że dziecięca postura odeszła w siną dal. W sieć wspomnień i głuszę lasu myśli. Włosy lekko zaniedbane przez nieustanną wędrówkę zaczęły podbijać następne centymetry twarzy spływając momentami na poliki, a niżej na obojczyki. Rysy twarzy, wystające kości i pewna chudość dalej pozostały. Teraz Nao był wyższym szkieletem, który mimo swojej widocznej niedowagi był zaskakująco silny i wytrzymały. Pozory potrafią mylić. "Chudy ale zwierz". Ukryty niedźwiedź w duszy, mogący rozedrzeć swoim rykiem niejednego przeciwnika. Warto też wspomnieć o dużej, poprzecznej bliźnie ciągnącej się od mostka, przez żebra aż do lewego biodra. To był ślad po najcięższej ranie jakiej doznał mężczyzna.

UBIÓR:
Ubiór będący kolejnym elementem pierwszego wrażenia jakie sprawiają nasze mordki i ciałka - kolejna rysa na człowieczeństwie. Kolejna wada ludzkości. Część porządku, który tak bardzo irytował Nao. To jak się nosisz od razu wpływa na postrzeganie Ciebie przez innych. Jednak czy można ich winić? To tylko kolejna z nici, które tworzą szpulę świadomości ogólnej. Jeszcze z czasów bycia pustynnym jeźdźcem, shinobi nosił długi biały kimono podobny płaszcz. Wszyty do niego kaptur gwarantował schronienie przed niechcianymi oczami czy tragiczną pogodą, która często zdarzała się podczas życia w marszu. Życia bez domu, bez dachu nad głową, bez wsparcia bliskich. Jednak Nao sam to wybrał. Sam stał się tym kim jest. Na obszyciu płaszcza znajduje się kamienna odznaka z wygrawerowaną czaplą. Ulubionym zwierzęciem shinobiego. Vis-à-vis okrągły, milutki pomponik, ot nic nie znaczący dodatek. Na obu elementach zawieszone są pozłacane łańcuchy służące do spięcia płaszcza w przypadku silnego wiatru. Czarny podkoszulek idealnie kontrastuje nie tylko z cerą Nao, ale także z resztą jego ubrań. Na linii bioder jest przepasany czarno-granatowym pasem, który zapobiega zsuwaniu się spodni białowłosego. Same spodnie są dość luźne, czarne po bokach i białe w środku, co dobrze komponuje się z pozostałą częścią ubioru. Na dłoniach nastolatek nosi czarne, lateksowe rękawiczki. Nie obejmują jedynie trzech palców. Połowy kciuka, palca wskazującego i palca najmniejszego. Cel tego dodatku był jeden - aby miecz nie ślizgał się w przypadku potu, który wychodził na wnętrze dłoni młodzieńca w sytuacjach skrajnego stresu. Cóż za praktyczny element!

ZNAKI SZCZEGÓLNE:
Oczy barwy płynnego złota

Śnieżnobiałe włosy

Alabastrowa cera

Wystające kości policzkowe

Biały płaszcz

Blizna na klatce piersiowej

OSOBOWOŚĆ
CHARAKTER:
Ile ludzi tyle charakterów. Wielu optymistów, pesymistów, kryminalistów czy innych [...]istów. TO! definiuje człowieka, jego wartość i prawdziwe ja. Nie jakieś tam szmaty, które nosi na sobie, nawet jeśli byłyby piękne i schludne. Nie wygląd istnego młodego boga, który może pomóc jedynie w kontaktach z rozkrzyczanymi, opanowanymi przez hormony nastolatkami. Często wnętrze potrafi być zawiłe. Ukryte pod kolejnymi warstwami świadomości. U wielu samotników ich prawdziwe oblicze nie wypływa nigdy na ocean codzienności i relacji z innymi osobami. W przypadku Nao. Mogę stanowczo stwierdzić, że nikt, żaden człowiek nie wyszedłby po takich koszmarnych przeżyciach z niewzruszonym fundamentem psychiki. O nie. Strach. Smród strachu. Cierpienie. Sekret. Czar dzieciństwa prysł. To była rzeczywistość. Stanowczo zbyt okrutna dla dopiero rosnącego organizmu. Dla kształtującej się egzystencji. Cała granica między dobrem a złem się zatarła. Nao przez swoją przeszłość stał się namiastką zwyrodniałego kryminalisty. Ból? Zadawanie go innym? Żadnego wahania. Żadnych wyrzutów sumienia. Shinobi bez cienia wątpliwości zabije każdego kto stanie mu na drodze. Pamięć po własnym ojcu sprawiła, że Złotooki nienawidzi alkoholu. Nigdy w życiu nie tknąłby ani kropli tego trunku. Całkowicie gardzi osobami, które odurzają się jakimikolwiek używkami tracąc zdolność racjonalnego postrzegania rzeczywistości. Wieloletnia wędrówka i konieczność utrzymywania się z własnej kieszeni spowodowała, że Nao nie tylko docenia, ale uważa pieniądz za niezbędny element życia. Można powiedzieć, że jest materialistą. Kiedy podejmuje się jakiegoś zlecenia, nie robi tego z własnych pobudek, najczęściej kieruje nim chęć zdobycia kolejnej nagrody. Za pomoc w odnalezieniu czegoś, pobicie kogoś czy czyjąś głowę. Cokolwiek, bez różnicy byle z zyskiem. Można określić go antybohaterem. Jednak jest tu pewna sprzeczność. Kiedy widzi cierpienie niewinnych dzieci, co przypomina mu samego siebie z przed wielu lat, reaguje. Staje w ich obronie. Jest to chyba jedyna rzecz na świecie, która może wzbudzić jego współczucie. W codziennym obejściu Nao nie należy do salonowych piesków. Jest dość gruboskórny, czasem chamski. Nie obchodzą go dyplomatyczne zasady i kultura ludzi "poważnych". On żyje w drodze, jego poduszką jest miękki mech, a kocem własny płaszcz. Złotooki nie przejmuje się też uczuciami innych. Mówi to co myśli, nie uciekając się do podwójnego języka i dziwnych metafor. Owszem, zdarza mu się powiedzieć coś wieloznacznego, o głębszym sensie. Warto jednak wiedzieć, że zazwyczaj nie można tego się po nim spodziewać. Jest także ambitny i pozbawiony wątpliwości w dążeniu do celu. Nie ważne jaka ścieżka, on dojdzie do jej końca. Wędrując przez życie bez żalu, w oczekiwaniu na śmierć, którą powita z godnością i bez strachu. Nie oznacza to, że zawsze wybiera rozwiązanie siłowe. Mimo okrucieństwa, które drzemie w jego wnętrznościach, jest świadomy innych możliwości. Zwłaszcza po frontalnym ataku w przeszłości, które skończyło się dla niego niemal końcem bytu. Teraz wykorzystuje także swój wrodzony spryt. Atak z zaskoczenia przed przemyślanym starciem. Koniec berserkerskiego miotania się wokół przeciwników. W trakcie walki mimo zachowania względnego spokoju Nao unosi się radością. Nie ma nic przeciwko zadawaniu bólu czy otrzymywaniu ciosu po nieudanej obronie. Taka kolej rzeczy. Następnym paradoksem jest krew. Shinobi kocha i nienawidzi ją jednocześnie. Z jednej strony przypomina ona mu o tragicznym dzieciństwie, z drugiej strony jest nieodrębnym elementem wyzwolenia się ze szponów ojca. Stąd, po krwawej jatce, Złotooki często wybucha obłędnym śmiechem, w którym zawierają się nuty satysfakcji, cierpienia, strachu i radości. Momentami przypomina rekina, który wyczuwszy krew jedynie napiera mocniej, aby wydusić z ofiary posokę do ostatniej kropelki. Wobec przyjaciół. Jeśli Nao by ich miał. Druhów, towarzyszy, bliskich mu osób. Białowłosy jest wobec takich ludzi lojalny. Za nic w świecie by ich nie zdradził, prędzej ginąc samemu niż dając potencjalnym wrogom informacje na temat własnych "braci" zbrodni. Docenia także szczerość i prostolinijność. Sam taki jest i oczekuje tego od innych. Oczywiście, zniesie inne nastawienie do życia i budowania relacji, jednak nie zawsze to aprobuje. W przypadku zdrady przez najbliższych. Wystarczy wspomnieć o jatce, która towarzyszyła zabójstwu jego rodziców. Absolutnie nie toleruje takiego zachowania, wpadając wręcz w szaleńczy gniew. Połączmy to spinkami z zimną kalkulacją, która wyodrębniła się w świadomości shinobiego. Mamy do czynienia z prawdziwym, a w przyszłości zapewne groźnym, zabójcą. Skoro mowa o racjonalności. Białowłosy jest realistą z krwi i kości. Nie unosi się, typowymi dla żyjących w społeczności ludzi, emocjami. Jest bardziej podobny do zimnego kamienia. Bada w swojej świadomości za i przeciw wielu sytuacji. Często subiektywnie, przez swój dziwny pogląd na świat. Warto także wspomnieć o skłonnościach do okrucieństwa u Nao. Nie waha się przed torturowaniem innych osób aby zdobyć informacje. Nawet jeśli chodzi o wypatroszenie delikwenta od stóp do głowy. Nie przykładając wagi do "codziennych rzeczy" takich jak wygląd, czy to jak postrzegają go inni, ma w nosie wszelkie docinki i wyzwiska. Wieloletnie masakrowanie psychiki przez ojca sprawiło, że tak zimnego drania jakim był Złotooki naprawdę trudno było wyprowadzić z równowagi. Nie dbał też o smak jedzenia czy wygodę swojego schronienia. Mięsiwo było ciepłe i dawało sytość? Wspaniale. Było zimne, nieugotowane i nieprzyprawione, ale chroniło przed głodem? W porządku. Padało? Każda jaskinia się nada. Nie pada? Runo leśne brzmi dobrze. Istne uosobienie wędrowca, który w największej mierze dba o swoje dobro. I pełną kiesę.

NAWYKI:

Zakłada ręce "jak faraonowie" podczas zwykłej pogawędki, gdy czuje się niezagrożony.

Podczas intensywnego myślenia lubi patrzeć w niebo - pomaga mu się to skupić.
NINDO: "Żyć i umrzeć bez żalu, oto moja jedyna religia."
HISTORIA:
* Warning | Historia może zawierać elementy nieodpowiednie dla niepełnoletnich czytelników. | Warning * Płacz dziecka słychać było w szpitalnej sali gdzie matka Nao z ogromnym wysiłkiem rodziła swój skarb - pierworodnego syna. Złote oczy spojrzały w identyczne tęczówki ojca. Noworodek nie miał pojęcia, że właśnie poznał Akuma [z jap. Diabła]. Jak to wyglądało na okładce? Rodzina niemalże idealna. Dorastająca latorośl z świetnymi wynikami na tle rówieśników. Ojciec będący szanowanym shinobim, jednym z silniejszych w Atsui. Matka - bezklanowiec będący uosobieniem cech dobrej gospodyni. Zaradna, troskliwa, pomocna. Pod makijażem ukrywała siniaki i małe cięcia. Pod chustami ukrywała ślady po podduszaniu. Zgrzyt. Pierwszy na lustrze rodziny Makizashi. Ich domostwo, stojące na uboczu, gwarantowało spokój i brak świadków. Świadków nocnych krzyków. Uwierzcie mi, nie były to krzyki rozkoszy i orgazmów pełnych miłości. Raczej wrzaski z drugiego worka. Cierpienia. Puszki Pandory. Odór sake. Drugi zgrzyt. Cień ojca, muskularnego mężczyzny bijącego własną żonę. Mały, sześcioletni chłopiec obserwujący wszystko zza rogu pokoju. Matka upada na kolana. Płacze. Czy to koniec jej katuszy? Zamaszyste kopnięcie prosto w twarz zdecydowanie zaprzeczyło temu pytaniu. Żuchwa niebezpiecznie zachrupała. Szczęka całą, cud, że nie pękła. Tak piękne złote oczy z istnym zwierzęcym szaleństwem spojrzały na syna, a ten pod ciężarem nienawiści, alkoholowego szaleństwa w nich zawartego, z krzykiem ucieka do pokoju. To powtarzało się. Liderka szczepu przymykała na to oko. Ojciec Nao był zbyt cennym elementem drabiny Maji. Jego umiejętności były nieocenione na polu bitwy. kto by przejmował się kobietą, która nawet nie pochodziła z Samotnych Wydm. A dziecko? Jakoś przeżyje, inni wychowywali się bez rodziców w ośrodkach sierocych. Stan ten ciągnął się przez następne dwa lata. Aż pojawił się kolejny zgrzyt. W nocy. Dokładnie 20 września. Śpiący po kolejnej awanturze ośmiolatek obudził się. Poczuł odrażający zapach alkoholu, potu i moczu. Wieczorną mieszankę perfum jego ojca. To co się stało zburzyło cały światopogląd Nao. Synu kochasz ojca prawda? Zła matka znowu mnie zdenerwowała. Nie mogę z nią spać w jednym pokoju. Dzisiaj ty musisz być moją żonką. Nie bój się, to nic strasznego, w końcu się kochamy prawda? - paskudny szept rodziciela niby czarne szpony wdzierał się do mózgu dziecka. Twarde, usiane odciskami dłonie ojca przejechały po plecach ośmiolatka. Przejeżdżając po każdej kości kręgosłupa. W końcu silnym ruchem zerwały spodnie od piżamy. Nao instynktownie chciał uciec. Drgnął, co spowodowało mocne uderzenie w ścianę. To Akuma przybił go do białego muru. Chłopiec poczuł niewyobrażalne cierpienie. Ból jaki powodowało duże przyrodzenie ojca wsuwane energicznymi ruchami prosto w tyłem ośmiolatka. Do dziś Nao nie wiedział co było gorsze. Ból czy poczucie kompletnej bezsilności, zdrady i wstydu. Niemoc. Całe zajście trwało jakieś pięć minut, ale dla shinobiego była to wieczność. Dobrze mały, teraz ty będziesz moją dziwką. - syknął ojciec pozostawiając chłopca w ciemności. Zniknął. Pogrążony w fekaliach, krwi i prawdziwym, najgorszym poniżeniu Nao szlochał całą noc. Od unoszącego się smrodu i bólu wymiotował. Tak go znalazła rano matka. Trzeci i czwarty zgrzyt rozbił lustro rodziny. NIE ZAREAGOWAŁA. Jak gdyby nic posprzątała pokój, umyła oniemiałe dziecko, a następnie je ubrała. Białowłosy nigdy nie wybaczył tego, że strach był dla niej silniejszy niż miłość. Bardziej bała się kolejnego bicia przez męża. Było to dla niej straszniejsze niż regularne gwałty jakie odbywały się w tym pokoju. W tych jebanych, wypełnionych smrodem czterech ścianach, które były dla Nao koszmarem. Nie miał domu. On egzystował w siódmym kręgu piekielnym gdzie ognisty deszcz padał na sodomitów. To wszystko trwało latami. Psychika dziecka była niszczona na drobne kawałki i zlepiana płaczem i nieumiejętnymi rękami nastolatka. Nie mówił o tym nikomu, oh jak bardzo się wstydził tego co się działo. Własny ojciec, znieważający go niemalże co trzeci dzień. Matka, będąca tak zastraszonym robakiem, że nie interweniowała widząc cierpienie własnego dziecka. Jej skarbu. - Nao z ironią przypomniał sobie jak go kiedyś nazywała. Owy koszmar trwał aż do trzynastego roku życia chłopca. W ten pamiętny dzień, który paradoksalnie był tym samym jesiennym dniem, kiedy miał miejsce pierwszy gwałt, całą "rodziną" wybrali się w kierunku miasta kupieckiego, gdzie na polecenie liderki szczepu Maji, trzynastolatek miał zostać przekazany jak większość Dōkō. Podróż miała trwać trzy dni, a nawet ojciec rodziny Makizashi nie mógł wymóc, aby jego syn pozostał w samotnych wyspach. Jednak pierwsza noc w leśnej pustelni, pierwszym przystanku w podróży, była istną rzeźnią. Kiedy ojciec schlał się jak świnia i zgwałcił ponownie nastolatka, poruszył klocek domina, które miało zmienić całe życie Nao. Złotooki planował to od dawna. Wiedział, że to jego okazja do zakończenia tego etapu swojej karykatury życia. To był ostatni gwałt analny. Kiedy ojciec z nim skończył i legł zmorzony alkoholem, Białowłosy bez najmniejszego śladu wahania na swojej twarzy wysunął katanę i bezceremonialnie wbił ją w tył szyi jednej wielkiej życiowej porażki jaką był jego ojciec. Posoka wytrysnęła z arterii martwego już mężczyzny. Zabójstwo było wyliczone. Nao wiedział, że musiał go unicestwić szybko. Znał umiejętności klanowe szczepu Maji. Jeden błędny ruch i to on by leżał na podłodze w kałuży krwi i kału. Nastolatka ogarnął jednak szał. Machając zakrwawionym ostrzem na prawo i lewo ćwiartował nie tylko ciało ojca, ale i krzyczącej z bólu matki. Tak. Obudziła się, ale zasługiwała na śmierć w równym stopniu co ojciec. Nie reagowała ani razu. Ani jednego pierdolonego razu nie podniosła głosu w obronie syna. Teraz zbierała za to krwawe żniwo, kiedy katana rozcinała jej brzuch, piersi, skórę, aż do tętnic. W konwulsjach wykrwawiła się, a syn - Nao z opętańczym śmiechem zamachiwał się dalej. Krew rozbryzgiwała się na jego twarzy i ubraniu. To była vendetta za te lata cierpienia. Za zniszczenie całego jego dzieciństwa. Za ból. Za płacz. Za smród sekretu w jakim musiał żyć przez całe swoje życie. Nareszcie uwolnił się od łańcuchów, na które skazały go jego narodziny. Ciężko dyszał. Wyglądał jakby wykąpał się w piekielnym jeziorze posoki diabła. W tym szale poczuł dziwne uczucie. To ciśnienie zwiększało się w jego przyrodzeniu. Ostateczną zemstą tego zmiażdżonego umysłu dziecka, było zgwałcenie trupa ojca, który znęcał się nad nim niemalże przez dziesięć lat. Krew. Ejakulat. Pot. Radość. Nienawiść. Dzika radość. Swąd dymu pochodzący z ognia, który trzynastolatek podłożył aby zatrzeć ślady swojej zemsty. WOLNOŚĆ.
Tak wolność była doprawdy słodkim elementem nowego życia Nao. Nie będący jak dotąd ścigany przez żadnego przeciwnika czy "arcywroga" pałętał się kilka pierwszych miesięcy sycąc się smakiem wędrówki bez rodziców. Bez krzyków i gwałtów. Totalnie wyzwolony spod buta ojca wykazywał jednak pewne skłonności do agresji i okrucieństwa. Niestety, taka przeszłość nie mogła stworzyć pozytywnego człowieka, który z uśmiechem pędzi przez życie, będąc altruistyczną maszynką do czynienia dobra. Przemoc często znajdowała chętnych chcących ją wykorzystać. Ukierunkować czyjś gniew na swoją korzyść. Istniała też korzyść dla Nao. Żyjąc w samotności, bez wsparcia finansowego dorosłych, musiał radzić sobie z ograniczonymi funduszami. Docenił wartość pieniądza wiedząc, że można dzięki nim załatwić wiele spraw, otworzyć wiele drzwi. Zatem bił, zabijał, kradł. Nie zawsze aby przeżyć, czasem dla zabawy. Nie mógł mieć szczęścia przez cały czas. Pamiętnego dnia, wiosenną porą, natknął się na obóz kupców. Wyglądali niegroźnie i było ich tylko trzech. Węsząc widoczną okazję Nao postanowił otwarcie ich zaatakować. Nigdy więcej nie popełnił tego błędu. Okazało się, że dwóch z nich jest w gronie sztukmistrzów kunsztu ninja, a trzeci był istnym diabłem we władaniu kataną. O ile pierwsza z ofiar umarła z rozciętym tyłem głowy - w wyniku ataku z zaskoczenia, a drugi mężczyzna padł rażony żywiołem raitonu, miecznik był prawdziwą zagwozdką. Umiejętności klanowe shinobiego nie były jeszcze na tyle rozwinięte, aby mieć w głębokim poważaniu stalowe ostrze. Po ciężkiej walce złotooki dyszał z rozciętym torsem tracąc wiele krwi. Odepchnięty mocnym kopnięciem stoczył się na dół pobliskiego zbocza, a wyznawca drogi bushido pobiegł w dół za swoim napastnikiem. Jednak Nao miał na tyle świadomości i woli walki, że po drodze wyrzucił notkę wybuchową, która zagrzebana w runie leśnym nie została zauważona. Pieczęć. Impuls chakry. Wybuch, na który z mściwą radością patrzył złotooki. Z szaleńczym śmiechem triumfował kiedy spadały na niego litry krwi, flaki i inne partie ciała wysadzonego w powietrze przeciwnika. Rekonwalenscenja była długim procesem. Przez wiele dni Nao musiał uciekać się do żebractwa i drobnych kradzieży. Sam nie będąc sprawnym medykiem powoli dochodził do siebie, jednak rana zajątrzyła się zakażeniem i szesnastoletni wyrzutek społeczeństwa trafił na cienką linię między śmiercią i życiem. Paradoksalnie tym razem, ranny i zmęczony stanął w obronie niewinności. Wałęsając się leśnymi dróżkami napotkał na swej drodze dziecko otoczone przez starszych nastolatków. Na oko mieli z dwanaście lat, kopali, pluli na malutkiego blondyna, którego wzrok przypomniał Nao dawnego siebie, kiedy był katowany przez ojca. Nie mógł odpuścić, w oka mgnieniu, nie zważając na ból w klatce piersiowej jednemu z napastników niemalże złamał rękę, drugiego frontalnym kopnięciem zwalając z nóg. Łobuzy niemalże natychmiast zamienili się w ofiary, które z płaczem rozbiegły się w swoją stronę. Złotooki z powodu przemęczenia stracił przytomność. Czy to był koniec żywota tego białowłosego ninja? Otóż nie. Dziecko, które obronił zapłakane pobiegło do domu gdzie opowiedziało całe zdarzenie swojemu ojcu. Ten okazał się być medykiem. Co prawda nie posługującym się chakrą, jednak szwy, jałowe opatrunki oraz zioła zrobiły swoje. Z pewnością, gdyby był prawdziwym shinobim Nao nie miałby teraz paskudnej blizny na całym swoim torsie, jednak Maji nie dbał o takie pierdoły jak wygląd. Liczyło się, że żył dalej. Nie trzeba opisywać całego zajścia pod dachem Shinagoto-san'a. Ważne było, że przeznaczenie udowodniło istnienie pewnego pierwiastka dobra w Nao. Nie był przesycony złem do szpiku kości.
- Spłacę, com winien - powiedział cicho. - Nie zapomnę. Może stanie się kiedyś tak, że ty będziesz potrzebował pomocy. Oparcia. Ramienia. Krzyknij wtedy, krzyknij w noc. A ja przyjadę. - Nao tuż przed odejściem z domostwa Shinagoto.

Ruszył przed siebie. Ku ostrzu miecza przeznaczenia.

WIEDZA

INFORMACJE:
KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI:
Akimichi – charakteryzują się nieco większą masą tłuszczową, często spożywają posiłki, jednak potrafią zaskoczyć i są dobrymi wojownikami mimo pozornej nieprzydatności, wyspecjalizowani w taijutsu, potrafią manipulować swoim ciałem, zamieszkują tereny tereny Sakai

Ayatsuri – przeważnie bezpośrednio nie uczestniczą w walce, ale świetnie panują i manipulują nad swoimi wytworami – kukłami, często noszą ze sobą wielkie zwoje, dzięki którym owe kukły się pojawią, raczej milczący, zamieszkują tereny Sabishi

Haretsu – porywa ich wir walki, ale nie posiadają charakterystycznych cech wyglądu, panują i manipulują wybuchem, lubią walkę bezpośrednią, zamieszkują tereny Tsurai

Inuzuka - często charakterystyczny tatuaż na policzkach, jakby na kształt kłów, towarzyszą im, jak i walczą z nimi psy, preferują walkę bezpośrednią, wyszkoleni w taijutsu, zamieszkują tereny Yustsu

Senju – młody wygląd i stosunkowo długi żywot, często wyśmienici w konkretnie jeden dziedzinie, manipulują drewnem, specjalizują się w ninjutsu, zamieszkują tereny Shinrin
POSTACIE:

ZDOLNOŚCI

KEKKEI GENKAI: Jiton 磁遁
NATURY CHAKRY:
Raiton

Doton

Jiton
STYLE WALKI: Kenjutsu (Chanbara)
UMIEJĘTNOŚCI:
Wrodzona -

Nabyta -
PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 43 | 53
WYTRZYMAŁOŚĆ 22
SZYBKOŚĆ 22 | 32
PERCEPCJA 11
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 11
KONTROLA CHAKRY C
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 100%
MNOŻNIKI: Siła + 10 | Szybkość +10
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:
NINJUTSU
KENJUTSU
ELEMENTARNE
KATON
SUITON
FUUTON
DOTON D
RAITON C
KLANOWE C
JUTSU:

Ninjutsu:

Ranga E: Bunshin no Jutsu | Henge no Jutsu | Kai | Kawarimi no Jutsu | Kinobori no Waza | Suimen Hokō no Waza | Nawanuke no Jutsu

Doton:

Ranga D: Doton: Doro Kawarimi no Jutsu | Doton no Jutsu |

Raiton:

Ranga D: Raiton: Hiraishin | Raiton: Dendō Hando

Ranga C: Raiton: Raikyū | Raiton: Ikazuchi no Utage

Jiton:

Ranga D: Jiton: Reberu Di

Ranga C: Jiton: Reberu Shi | Jiton: Jakuhō no Sōjin

EKWIPUNEK
PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Kabura na prawym udzie.

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):
Kabura na prawym udzie:
6x Kunai | 11 x Shuriken |

Torba na prawym pośladku (schowana pod płaszczem):
5x Kunai | 4m stalowej żyłki |1x Granat dymny | 1x Bombka Chilli | 1x Notka Świetlna | 1x Notka Wybuchowa | 4m bandaża

Wyrzutnia Kunai w lewym rękawie + 1 kunai

ROZLICZENIA
PIENIĄDZE: Kiesa
PH: Gloria
MISJE:
D -
C -
B -
A -
S -

PREZENT OD ADMINISTRACJI:

Ukryty tekst

Poprawione

Zaakceptowane.

Ukryty tekst

Shinobi War PBF Naruto

Nao

Nao

Re: Nao

Re: Nao

Re: Nao