Akimichi Chuichi

[Chuichi]

---

---

DANE PERSONALNE

---

IMIĘ: Chuichi
NAZWISKO: Akimichi
KLAN: Akimichi
WIEK [DATA URODZENIA]: 19 lat [16 listopada 362 roku]
PŁEĆ: Shinobi
WZROST | WAGA: 2,12 metrów | 176 kilogramów
RANGA: Dōkō

---

APARYCJA

---

WYGLĄD:
Już po pierwszym rzucie oka widać, że Chuichi jest chłopem z krwi i kości. Wysoki na ponad dwa metry, o sylwetce zbliżonej do wielkiej góry nierzadko zwraca na siebie wzrok ludzi zgromadzonych dookoła. Nawet w swoim klanie uznawany jest za jedną z okazalszych osób, przez co niektórzy upatrują w nim materiału na dobrego wojownika w przyszłości. On sam natomiast doskonale wie, że wszystko to zawdzięcza swojemu wilczemu apetytowi i dobrym genom, od dawna nieskalanym kimś spoza klanu Akimichi. Oczywiście Chuichi nie jest typowym grubaskiem, którego brzuch sięga dalej, aniżeli wyprostowana ręka, bo ćwiczenie taijutsu daje swoje efekty, ale posiada również swoje puste kalorie, nad którymi pracował latami. Co, jak co, ale akurat palce i dłonie ma niezwykle wyćwiczone. Perfekcyjne, mistrzowskie trzymanie pałeczek wymagało w końcu od niego wiele poświęceń. Co zabawne, pomimo tej całej wagi jego twarz nie posiada ani drugiego, ani trzeciego, ani nawet czwartego podbródka. Jest za to przyjemnie zaokrąglona, a policzki są widocznie wypchnięte i niezwykle mięciutkie. Do kontrastu należy tutaj dorzucić niewielki, zgrabny nos, a także wiecznie rumieńce goszczące na jego twarzy. Te ostatnie nie są oznaką zawstydzenia czy też złości, a po prostu są częścią jego urody już od narodzin. Dodają wyrazu oczom, które akurat z całością komponują się dość dziwnie. Są one bowiem wiecznie zmrużone i wyglądają tak, jakby Chuichi był wiecznie zdenerwowany. Wrażeni to potęgują także dość wąskie i niewielkie wargi. Jednym zdaniem, Akimichi wygląda na wiecznego tsundere, który nie potrafi ukazywać swoich uczuć w normalny sposób. Może jest to trochę mniej widoczne, kiedy na głowie nie nosi swojej czarnej chusty uformowanej w taki sposób, żeby jej rogi tworzyły uszy, ale w zasadzie bez niej nigdzie się nie rusza. Gdyby jednak jakiś szczęśliwiec mógłby go ujrzeć bez niej, to dostrzegły burzę brązowych, dość krótkich, zawsze pozostających w nieładzie włosów. Tak ma szansę jedynie na delikatne podejrzenie, bowiem wystają one z tyłu od wysokości połowy głowy. Co ciekawe, Chuichi posiada jeszcze garść cech charakterystycznych w razie gdyby ktoś nie rozpoznał go po tuszy i wzroście. Jedną z nich jest blizna znajdująca się pod brodą. Niewielka szrama licząca sobie trzy centymetry powstała, kiedy przyłożył głową o stół. Cała sytuacja była dość komiczna, bowiem zwyczajnie zasnęło mu się z przejedzenia i przy upadku trafił na nóż. To i tak cud, że ten nie stał ostrzem do góry, bo rana pewnie byłaby znacznie większa. Drugą cechą wyglądu, która nie zdarza się tak często u ludzi jest kolor tęczówek Akimichiego. Za młodu były one po prostu ciemnobrązowe, ale z upływem lat ciemniały jeszcze bardziej, aż osiągnęły stopień, w którym ciężko odróżnić je od źrenic. Co prawda, przy mocnym, dziennym świetle jest to jeszcze możliwe, ale jeśli zasiądzie się z Chuichim do stołu po zmroku, to ma się wrażenie, że grubasek świdruje wszystkich swoimi czarnymi oczyma. Oprócz tego grubasek posiada znamię, które wyróżnia go na tle wszystkich innych. Umiejscowione jest one na lewej łopatce, ale o tym akurat mało kto wie. Jakimś cudem ludzie nie za bardzo chcą się na niego patrzeć kiedy zdejmie koszulkę. Nie wiedzieć czemu...
UBIÓR: Ubranko
ZNAKI SZCZEGÓLNE:

• blizna na brodzie,
• prawie czarne oczy,
• znamię na łopatce.

---

---

OSOBOWOŚĆ

---

CHARAKTER:
Akurat wygląd Chuichiego nie idzie w parze z jego charakterem. O ile należałoby się od niego spodziewać przede wszystkim opryskliwości i sarkazmu, o tyle tymi posługuje się bardzo rzadko. Przede wszystkim grubasek jest pozytywnie nastawiony do całego świata. Nie zwraca uwagi na żadne animozje z przeszłości, dopóki te bezpośrednio go nie dotyczyły. Nienawiść do rodów, z którymi lata temu Akimichi toczyli jakieś wojny zwyczajnie nie istnieje, a Chuichi uśmiechnie się do nich tak samo, jak do wszystkich dookoła. Uśmiech jest bowiem czymś normalnym jeśli chodzi o tego mężczyznę. Obdarza nim zarówno nieznajomych, jak i najlepszych przyjaciół. Stąd też wiadomo, że jeśli ten nie gości na jego ustach podczas rozmowy, to najwyraźniej czymś się mu nie przypasowało, a szczerze mówiąc, o to akurat nie łatwo. Chuichi jest bowiem dość wybredny jeśli chodzi o cechy charakteru u innych osób. I tak ten, kto nie szanuje żadnego jedzenia ma już u niego na wstępie wielki minus. Nie można bowiem lubić kogoś, kto potrafi wzgardzić darami natury obrobionymi przez wprawną rękę człowieka. Jedzenie daje życie, jedzenie daje siłę, jedzenie daje nadzieję na lepsze jutro. Bez szacunku dla posiłku nie ma mowy o podjęciu jakiegokolwiek wysiłku w kierunku polepszenia znajomości. Uważajcie więc! Kolejną rzeczą, której nie należy robić w jego towarzystwie, jest obrażanie przyjaciół grubaska. Chuichi nie reaguje bowiem na żadne obelgi wysunięte w jego kierunku. Grubas, tłuścioch, brzydal, smalec - wszystko to słyszał, ale nigdy nie robił to na nim żadnego wrażenia. Doskonale zdaje sobie sprawę ze swej tuszy i wyglądu, więc dlaczego miałby się starać przepychać słownie i udowadniać swoją rację? Lepiej przyjąć bierną pozycję i pozwolić na to, żeby spokój pokonał wszystkie obelgi. Za to kompletnie inaczej jest w przypadku obrażania jego przyjaciół. Tego już Akimichi nie znosi, a wtedy nie trzeba wiele do tego, aby zaskoczył. Lepiej uciekać kiedy od stołu wstaje na ciebie sto pięćdziesiąt kilogramów żywej i wściekłej wagi. Zatrzymanie takiego woła nie jest łatwe, ale czasem się udaje. Coś jeszcze? Ah, nie ma praktycznie żartu, z którego Chuichi się nie zaśmieje. Suchy humor bawi go chyba najbardziej, więc jest idealnym towarzyszem dla średnio zabawnych osób, które chcą poćwiczyć swój repertuar. Jeśli jeszcze wziąć pod uwagę to, że do nieznajomych odnosi się jak do swoich przyjaciół, to o nawiązanie znajomości nie jest raczej trudno. A, tak! Należy pamiętać, że podjadanie jego jedzenia nie wchodzi w grę. Jeśli będzie się z kimś chciał podzielić, to sam go poczęstuje. Tymczasem zabieranie mu posiłku bez pytania sprawia, że za każdym kęsem taka osoba dostaje minusa. Z początku Chuichi nic nie powie, ale będzie mierzył człowieka wzrokiem, dając mu swoiste ostrzeżenie, że kontynuowanie tego procederu najlepiej się dla niego nie skończy. W końcu jak można upaść tak nisko, żeby kraść komuś innemu jedzenie? No jak?! Jeśli zaś chodzi o walkę, to jego miła, potulna strona trochę znika. Potrafi ją po prostu zepchnąć na bok, kiedy na szali leży czyjeś życie lub śmierć. Chuichi doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że w bitwie nie ma czasu na sentymenty, a jeśli jakiekolwiek się pojawią, to ich następstwem może być smutek i żal. Dlatego też ruchy olbrzyma nie zawierają w sobie żadnej niepewności czy wahania, a jego determinacja jest widoczna jak na dłoni. Nie oznacza to jednak, że Akimichi nagle zdaje się bezdusznym narzędziem, które nie będzie wyrażało ludzkich emocji. Grubasek nadal pamięta o przyjaciołach i to właśnie ich zdrowie oraz życie będzie przedkładał ponad swoje dobro. Ba! Po bitwie jest gotów podzielić się z nimi nawet swoim jedzeniem tylko po to, aby odzyskali siły.
NAWYKI: Jedzenie, podjadanie, dojadanie, zajadanie. Do tego lubi odpoczywać i dodaje "cchi" do imion osób, które darzy sympatią oraz "ru" do imion osób, które czymś mu podpadły.
NINDO: "Nie ma rzeczy, której nie da się strawić."

HISTORIA:
Świat shinobi to miejsce okrutne. Często bywa przepełniony nienawiścią, śmiercią i zwątpieniem tak bardzo, że ludzie zapominają o dobrych i spokojnych czasach, które kiedyś były na wyciągnięcie ręki. Chuichi należy natomiast do tej garstki osób, która doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Od najmłodszych lat dorastał bowiem w atmosferze rodzinnego ciepła i miłości. Posiadał oboje rodziców, a także młodszego o dziesięć lat braciszka, z którym bywał niemalże nierozłączony. Miał również to szczęście, że urodził się w spokojnej osadzie klanu Akimichi, która jakoś specjalnie nie angażowała się w żadne niepotrzebne spory i wojny. Można więc stwierdzić, że młodzieniec miał idealne warunki do rozwoju. Wspomógł go nie tylko los, ale także wspomagali go jego właśni rodzice, którzy nigdy na niego jakoś szczególnie nie naciskali. Nie wymagano od niego bycia świetnym shinobi, nie nakładano na niego nierealnych oczekiwań i nie chciano, aby od razu wyrósł na silnego oraz zaradnego mężczyznę. Chuichi miał na tyle szczęścia, że jego wychowaniem zajmowała się głównie matka, która choć była trochę nadopiekuńcza, to zawsze chciała dla niego dobrze. Właśnie dlatego za młodu chłopak mógł poznać świat znacznie lepiej, aniżeli inne dzieci, które były trenowane na shinobi kilka tygodni po postawieniu pierwszego kroku. Mały, szczęśliwy grubasek mógł wychodzić do dzieci, które nie były związane w żaden sposób z rzemiosłem shinobi, bawił się w zabawy, które były dla nich normalne, a także doświadczał życia z ich perspektywy, co już wtedy sprawiło, że jego horyzonty znacznie się poszerzyły. Oczywiście nawet w tamtym okresie znalazły się jednostki, które zamierzały go dyskryminować ze względu na jego pulchność, ale dzięki rodzicom pokonał swój wstyd zakorzeniony w dodatkowych kilogramach. Za pomocą wielu rozmów i pokazywania Chuichiemu plusów posiadania ciała, które zdolne było do wykorzystania klanowych technik, sprawiono, że słaby punkt, w który uderzyć mógł każdy, został przekuty w tarczę i dumę malucha. Od tamtej pory nigdy już nie żałował, że w przeciwieństwie do swoich rówieśników nie jest szczupły, wątły i niewielki. Zauważył również, że od kiedy przestał zwracać na to uwagę i stał się pewniejszy siebie, dzieci zaczęły do niego podchodzić zupełnie inaczej. Z dnia na dzień coraz mniej rówieśników wytykało go palcami, a co więcej, przy grze w piłkę nie stawiano go zawsze na bramce. Ten drugi rezultat cieszył go w szczególności. I tak oto Chuichi dostał jedną z pierwszych, a zarazem najważniejszą lekcję w życiu. Jeśli człowiek nie zmieni sposobu, w jaki na siebie patrzy, to na pewno nie zrobią też tego inni. Zmiana zaczyna się od środka, a jej efekty widoczne są na zewnątrz dopiero po jakimś czasie.

Los oszczędzał Akimichiemu tragedii, a w zamian za to, obdarował go szczęściem. I to jeszcze jakim! Młodszym braciszkiem, który zaraz po urodzeniu wyglądał jak mały, słodki, puszysty ziemniak. Gdyby nie miał małych oczek i uroczego noska, to być może Chuichi pokusiłby się nawet o gryza, żeby sprawdzić czy jest jadalny, ale ostatecznie opanował swoje kulinarne zapędy i zauroczył się młodszym rodzeństwem. Narodziny brata zbiegły się z momentem, w którym miał się zacząć trening Chuichiego i jednocześnie były również powodem, dla którego ten odwlekł się tak długo w czasie. Matka musiała zajmować się dzieciakiem, a ojciec nadal zarabiał na rodzinę. Być może klan Akimichi nie był najbiedniejszy, ale nadal nie było go stać na to, żeby utrzymywać każdą członkinię, która urodzi dziecko. Chuichiemu taki obrót sprawy jednak nijak nie przeszkadzał. Ba! Maluch był jeszcze z niego niesamowicie zadowolony, bowiem mógł pomagać rodzicielce w opiece nad malutkim członkiem rodziny. To właśnie w wieku dziesięciu lat grubasek nauczył się zmieniać pieluchy, bawić dzieci czy nawet śpiewać im kołysanki. Każdy, kto spojrzał na dwójkę pociech od razu stwierdzał, że istnieje pomiędzy nimi prawdziwa, braterska miłość. A prawdą było to, że Chuichi naprawdę wziął do siebie obowiązki, jakie łączyły się z faktem bycia starszym bratem. Za każdym razem gdy maluch był zbyt cicho, zawsze kiedy ten zapłakał, albo zwyczajnie czasem z powodu złego przeczucia, przychodził do malca i sprawdzał o co mu tak naprawdę chodzi. Miał nawet wrażenie, że całkiem dobrze go rozumie, ale to akurat była już jedynie dziecięca wyobraźnia. Taki stan rzeczy trwał do momentu, aż młodszy brat osiągnął sześć lat. Wtedy to można było powrócić do normalnego rytmu życia.

To oczywiście wiązało się z tym, że trening Chuichiego nie będzie odbywał się już tylko na pół gwizdka, a grubasek zacznie wreszcie reżim godny swojego nazwiska. On jednak wcale nie narzekał, a wszystkiego uczył się z wielką chęcią. Zawsze fascynowało go to, w jaki sposób ojciec potrafi zmieniać rozmiary swojego ciała czy zamieniać się po prostu w toczący głaz. Dopiero przy takim treningu przypomniał sobie słowa rodziców, którzy mówili mu, że kiedyś zrozumie dlaczego przeznaczone jest mu posiadać taką, a nie inną wagę. I faktycznie teraz do tego wszystkiego dochodził sam. Techniki jego klanu opierały się na dużym wysiłku, a do tego potrzeba naprawdę wiele kalorii. Brzuch równa się kalorie, kalorie równa się tłuszcz, tłuszcz równa się brzuch. Piękne koło, którego nie można było przerwać, bo inaczej całość poszłaby w diabły. To, samo w sobie, nie sprawiło jednak, że Chuichi miał nieskończoną motywację do treningów. Tę dostarczał mu za to nie kto inny, jak jego ukochany braciszek. Za każdym razem kiedy grubasek wychodził z ojcem na pole treningowe, zawsze kiedy składał pieczęcie i kiedy ćwiczył swoje taijutsu, oczy malca jarzyły się jakimś ukrytym, wewnętrznym światłem zupełnie tak, jakby ten chciał podziękować Chuichiemu za te wszystkie lata opieki przez zwyczajny, ludzki podziw. Tak, dla młodszego brata, to właśnie on był bohaterem. Nie jego ojciec, który był znacznie silniejszy, nie jego matka, która dbała o całą rodzinę, a jej dobroci nie było końca, tylko starszy brat, który dopiero stawiał swoje pierwsze kroki na ścieżce shinobi. On wierzył w niego, a Chuichi starał się nie zawieść jego wiary w żaden sposób. Kiedy braciszek oczekiwał, że nasz bohater podniesie określony ciężar, ten wysilał się jeszcze bardziej, aby unieść coś cięższego. Za każdym razem stawiał sobie coraz to nowsze wyzwania i w ten oto sposób oboje wyciągali z tego jakiś profit. Starszy brat bardziej przykładał się do treningu, a młodszy zdobywał motywację, która później uformuje go na wspaniałego shinobi. Oczywiście wszystkie te obowiązki oznaczały, że ta dwójka nie miała dla siebie tak wiele czasu, jak dawniej, ale nadal starali się być nierozłączni. Zapewne byłoby też tak w tej chwili, gdyby los nie upomniał się o swoje.

Akimichi byli klanem pokojowym, ale mieli również swoje zobowiązania. Jedne wobec swoich klanowiczów, a drugie wobec obcych rodów. Pech chciał, że czasy upominały się akurat o te drugie. Rodzina Uchiha rosła w siłę i gruntowała swoją pozycję na arenie międzyrodowej siłą oraz podstępem, koniec końców urastając do takich rozmiarów, że jej występki nie mogły być już dłużej ignorowane. Wszystko miało rozstrzygnąć się pod górą, której nazwa do dziś przyprawia Chuichiego o dreszcze. Naprzeciw siebie stanęli Senju oraz Uchiha, a po stronie każdego z nich również inne, mniejsze klany. Akimichi opowiedzieli się za Senju, z którymi stanęli ramię w ramię do bitwy. Grubasek był jeszcze zbyt niedoświadczony, żeby wziąć udział w wojnie, ale inaczej było w przypadku jego rodziców. Zarówno ojciec, jak i matka udali się na pole bitwy, pozostawiając pod opieką Chuichiego ich młodsze dziecko. Akimichi opiekował się swoim bratem jak tylko mógł, uspokajał go za każdym razem, kiedy ten martwił się o rodziców, a także codziennie po zmroku wyczekiwał na ich powrót, kiedy młodziak już spał wygodnie pod przykryciem. Powrót małżeństwa poprzedziły jednak wieści. To właśnie z plotek Chuichi dowiedział się, że bitwę wygrali Senju, ale obie strony odniosły poważne straty. Takie informacje dawały mu jednak nadzieję. W końcu strona Akimichich nie przegrała, więc całkiem możliwe, że jego rodzicom nic nie jest. Nadzieja ta spotkała się jednak ze ścianą, kiedy po kilku tygodniach do domostwa wrócił jedynie ojciec. Z początku Chuichiego naszły najgorsze myśli. Matka przecież musiała zginąć, jeśli nie stała teraz u boku swojego męża. A może była zbyt ranna, żeby powrócić do swoich synów? Grubasek rozważał naprawdę wiele opcji, zanim zapytał o to ojca bezpośrednio. Ten w końcu wyjawił mu prawdę, która jednak w żaden sposób nie rozwiązywała problemu. Czemu? Matka Chuichiego zwyczajnie zniknęła. Nie znaleziono jej ciała, nie potwierdzono, że żyje. Zwyczajnie rozpłynęła się w powietrzu i nie znalazła się nawet pomimo poszukiwań ojca. Ten zapewne przemierzałby kolejne krainy w poszukiwaniu ukochanej, gdyby nie dwójka synów, którzy zostali w domu. To właśnie przez nich powrócił i nie wykonał swojego zadania. Takie wieści mocno wstrząsnęły Chuichim, który przez wiele dni zastanawiał się nad swoimi kolejnymi krokami. Czuł się zagubiony i przygnębiony do tego stopnia, że nie zauważał nawet cierpienia na twarzy młodszego brata. Dopiero gdy ten przyszedł do niego zapłakany, żeby dowiedzieć się kiedy wróci mama, grubasek doszedł do rozwiązania problemu i umocnił swoją determinację. Uspokoił malca, a na drugi dzień zaczął się pakować, oznajmiając jednocześnie ojcu, że wyrusza w podróż na poszukiwanie matki. Jakież było zdziwienie, kiedy okazało się, że rodzic odetchnął z wielką ulgą i przytulił Chuichiego. Prawda była taka, że już od jakiegoś czasu miał on prosić swojego syna o odnalezienie matki, ale nie chciał nakładać na niego dodatkowych obowiązków i zmuszać go do czegoś, czemu czuł, że nie podoła. Żelazne postanowienie Akimichiego zostało po raz kolejny utwardzone, a w rezultacie stało się ostatecznym powodem opuszczenia swojej rodzinnej osady i udania się w podróż, którą kontynuuje po dzień dzisiejszy.

---

WIEDZA

---

INFORMACJE:
KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI:

- Osoby niezawiązane ze szczepem wiedzą, iż Kakuzu to żywi truposze, ich ciało wygląda, jakby było całe pozszywane, a poza tym mówi się o nich, że mogą mieć więcej niż jedno życie, brak źrenic, charakterystyczne, czarne białka oczu.
Wiedza na temat pozostałych klanów/szczepów:
- Inuzuka - często charakterystyczny tatuaż na policzkach, jakby na kształt kłów, towarzyszą im, jak i walczą z nimi psy, preferują walkę bezpośrednią, wyszkoleni w taijutsu, zamieszkują tereny Yusetsu
- Kaguya - w większości przypadków mają dwie charakterystyczne kropki na środku czoła, walczą własnymi kośćmi, specjalizują się w walce bezpośredniej – taijutsu, zamieszkują terany Atsui
- Kami - dosyć chłodni w obyciu, zamknięci w sobie, ale z niezwykłymi umiejętnościami, dzięki którym potrafią panować i manipulować dowolnie papierem, ulokowali się na terenach Antai
- Kaminari – członkowie tego klanu w większości przypadków charakteryzują się ciemniejszą karnacją, z natury spokojni, specjalizują się w manipulacji raitonem, wytwarzając go w innej, znanej sobie wersji, stawiają na ninjutsu, zamieszkują tereny Antai
- Maji - grawitacja dla nich nie istnieje, jakby mieli władzę nad bronią, którą posiadają, dodatkowo ich umiejętności przypominają umiejętności Sabaku, jednakże tylko silniejsi Szczepowcy mogą kontrolować czarny piach, szczep nastawiony pokojowo, nie miesza się niepotrzebnie w konflikty, ich siedziba znajduje się w Atsui
- Senju – młody wygląd i stosunkowo długi żywot, często wyśmienici w konkretnie jednej dziedzinie, manipulują drewnem, specjalizują się w ninjutsu, zamieszkują tereny Shinrin
- Terumi - żywiołowy, jeden z bardziej rozbudowanych i znanych szczepów, podzielony na dwie części, niezaprzeczalnie skłócone, pomieszkują na terenach Yusetsu
- Uchiha – w większości przypadków ciemnowłosy przedstawiciele tego klanu, posiadają wyjątkowe oczy, które przy aktywacji stają się czerwone, zazwyczaj posługują się katonem, specjalizują w genjutsu i ninjutsu, zamieszkują tereny Sogen

POSTACIE:

---

ZDOLNOŚCI

---

KEKKEI GENKAI: Baika Kōtai
NATURA CHAKRY: Doton
STYLE WALKI: Rankanken
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona -
• Nabyta -

PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 50
  WYTRZYMAŁOŚĆ 40
  SZYBKOŚĆ 30
  PERCEPCJA 30
  PSYCHIKA 1
  KONSEKWENCJA 1

KONTROLA CHAKRY D
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 100%
MNOŻNIKI: +4% chakry (wytrzymałość)
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU
  Rakanken B
  FūINJUTSU
  ELEMENTARNE
  • DOTON
  KLANOWE D

JUTSU:

• Ninjutsu:
  • Ranga E: Bunshin no Jutsu, Henge no Jutsu, Kai, Kawarimi no Jutsu, Kinobori no Waza, Suimen Hokō no Waza, Nawanuke no Jutsu
• Klanowe:
  • Ranga D: Baika no Jutsu, Nikudan Sensha
• Taijutsu:
  • Ranga D: Aian Kurōī, Dainamikku Akushyon
  • Ranga B: Hando Ōda
• Rakanken:
  • Ranga C: Asshō(darmowa nauka #2), Shōgekishō (darmowa nauka #3)
  • Ranga B: Girochin Doroppu (darmowa nauka #1)

---

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Dwie kabury na udach, torba.

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE): 20 shurikenów w jednej kaburze, 13 kunai w drugiej kaburze, 60 makibishi w torbie.

---

ROZLICZENIA

---

PIENIĄDZE: Tutaj
PH: Tutaj
MISJE:

• D - 2
  C -
  B -
  A -
  S -

PREZENT OD ADMINISTRACJI:

[Ero Sennin]

Karta zaakceptowana.

  Ukryty tekst