Shinobi War PBF Naruto

Domek nie budzi podziwu i respektu wśród członków klanu czerwonookich, w swoich wielkich willach i przestronnych salach. Jiyama stroni raczej od luksusów i stawia na praktyczność. Lubi ład i porządek wokół siebie, a to można tylko osiągnąć nie posiadając wiele rzeczy i trzymać je w niewielkim odstępie od siebie. Od zewnątrz obity deskami i specjalnym uszczelniającym materiałem. Z dachu poprowadzona rynna, by zbierać deszczówkę.

Wnętrze raczej ciepłe od koloru drewna. Po prawej łóżko podwójne i biórko, oraz szafa. Po lewej przyrządy do gotowania, a'la kuchnia, a w niej stół i dwa krzesła. Zostało miejsca tylko na kanapę.
Jiyama dobudował także osobne piętro dla gości na tak zwanym pół piętrze. Wykonał je z drewna i wsparł wielkim pniakiem na środku. Spał tam czasami, gdy obijanie deszczu o okno bardziej męczyło go na dole.

Nie lubił spędzać zbyt dużo czasu w domu, jednak ostatnie dni sprawiały, że wolał jednak nie wyszczubiać nosa z przed kominka. Czytał dużo o świecie shinobi i panującym w nich zasadach.

Dodatkowo nabyte przez siebie 5 kunai i 5 shuriken ( Prezent od administracji na początek ) skrzętnie schował do biórka. Wziął tylko jeden noż do kieszeni prawej i dwa shurikeny do lewej. Będzie musiał odwiedzić niedługo jakiegoś sklepikarza.

Misja rangi D
Pomocy!
[ 1 / 15+ ]
Dzień zapowiadał się pochmurnie, a leniwy wiatr nie rozganiał chmur, które kłębiły się na niebie tworząc niestworzone, rozmarzone kształty. Niebo nie ciemniało, co oznaczało, że nie będzie padać, ale nadal słońce nie wychodziło zza chmur i nie grzało kwitnących o tej porze roku roślin, nie pozwalając przyrodzie do końca obudzić się do życia. Zimne powietrze nie wiało może zbyt mocno, ale wisząca w nim wilgoć uderzała każdego przechodnia ze zwielokrotnioną siłą tworząc wrażenie, że zima zawzięcie walczy o swoje racje. Odwieczna walka żywiołów nie była niczym nowym ani zaskakującym tutaj, w Sogen: nieraz doświadczano tu wielkich burz z powodu frontów atmosferycznych znad morza i nikogo już dawno nie dziwił widok potężnych błyskawic i huk grzmotów, który przetaczał się głośnym echem przez równiny.
Pukanie mogło zbudzić chłopaka ze snu, wyrwać z zamyślenia bądź zastać go przygotowanego do drogi, ale faktem jest, że były to trzy mocne puknięcia, jakby ktoś spokojnie, ale stanowczo dobijał się do jego mieszkania. Na myśl przychodziło pytanie "kto tłucze się do małej chatki w taką pogodę?!", ale chyba musiał to być ważny powód, skoro ktoś powtarzał pukanie raz za razem.

Poranek nie zaskoczył Jiyamy jak każdego innego dnia. Spadł bowiem dzisiaj z łóżka dość wcześnie i nie mógł już potem zasnąć. Nie mógł przestać się zadziwiać swoją wielką ślamazarnością podczas snu. Kiedy wstał, szybko się umył, po czym wyjął świeże i pachnące ubranie i zaczął je zakładać. Spojrzał w tej chwili na okno, za którym pogoda trzymała się stabilnie, lecz nie urywała sufitu. Chmury zakłębiły się na niebie tworząc zasłonę nie do przebicia dla biednego słońca, które dawało gdzieniegdzie znać o sobie małymi prześwitami.

Podczas robienia śniadania oczywiście musiał przypalić lekko cebulkę i kiełbaski nie smakowały już tak pysznie jak zawsze. Zjadł jednak całą porcję i zapchał to wszystko chlebem i wodą. Gdy zmywał naczynia coś wyrwało go z zamyślenia.
Trzy odgłosy dobiegające od drzwi. Pukanie...
Jiyama odłożył talerz. Nie spodziewał się dzisiaj gości, a w żaden sposób nikt, oprócz rodziców nigdy go nie odwiedzał.
Podszedł niepewnie do drzwi, jedną ręką sięgając drzwi. Druga z kończyn powędrowała powoli, jakby mimowolnie do kieszeni, gdzie znajdował się zabójczy nóż shinobi.
Otworzył drzwi...

Misja rangi D
Pomocy!
[ 3 / 15+ ] - ...przepraszam, mógłbyś mi dać miskę zupy? - zapytała staruszka, wyciągając całkowicie białą, trzęsącą się rękę ku młodemu Jayamie. Miała jakieś metr czterdzieści, był przygarbiona i niesamowicie pomarszczona, co przywodziło na myśl jej długi wiek i doświadczenie w życiu. Wielkie panie miały zazwyczaj gładkie dłonie i jasną cerę, przybyszka natomiast wyróżniała się skórą spaloną słońcem i posiniaczonymi, odmrożonymi palcami na których dało się zauważyć ślady blizn po licznych cięciach - ale pewnie nie umknęło to uwadze Jiyamy tylko dlatego, że był szkolony w akademii, by zwracać uwagi na takie rzeczy.
- Bardzo przepraszam, jeśli przeszkadzam... - powiedziała pociągając nosem i chowając zapłakane oczy, które teraz wpatrywały się w podłogę nie mogąc znieść wstydu, jakim było żebranie. Widocznie czas nie był dla niej zbyt łaskawy, skoro prosząc ludzi o pomoc zachowywała się jak skopany kundel, który piszczy i ucieka w kąt, bezsilny i samotny, gotowy zrobić wszystko, by zdobyć swojego pana ale będąc zbyt przerażonym, by zaufać komukolwiek.
- Jeśli przeszkadzam, to ja już pójdę... - powiedziała, powoli się odwracając.

Jiyama otwierając drzwi nie spodziewał się zobaczyć podobnych rzeczy. Staruszka stała cała przemarznięta i poprosiła go o miskę zupy. Młody nigdy w życiu nie ugotował nawet rosołu, więc nie wiedział skąd mogła mieć namiar, że u niego dostaje się dobrą zupę. Stał lekko zdumiony przez parę chwil z niewyraźnym wyrazem twarzy. Na poczatku nie wiedział co powiedzieć i wyraźnie dało się po nim to zauważyć.
Zanim jednak udało mu się coś wydukać staruszka odezwała się ponownie. Tym razem jeszcze bardziej nie wiedział jak się zachować. Jak boginie Amaterasu kochał nie spotkał się z czymś takim jeszcze nigdy.

Postanowił jednak w końcu się przemóc i przemówił ludzkim głosem:
- Nie mam zupki, ale moge zaproponować kiełbaskę na cebulce i trochę chleba. Dodatkowo mam warzywka. Nie umiem za bardzo gotować wie pani, hahaha- odruchowo zaczął się drapać po głowie jak to ma w zwyczaju.
Nie spodziewał się takiej samej reakcji ze strony babuleńki. Była wyjątkowo smutna i tajemnicza. Jednak nadal zastanawiało go co przygnało ją aż tak daleko od wioski. Jiyama specjalnie wybrał sobie takie lokum, by nikt nie przeszkadzał mu w jego trybie życia. Wolał być sam i doskonalić swoje techniki z dala od zazdrosnych oczu.

Misja rangi D
Pomocy!
[ 5 / 15+ ] Samotnik nie odrzucił biednej kobiety, mimo oczywistych obaw zaproponował jej gorący posiłek, na co kobieta przystanęła z wdzięcznością. Przez chwilę jedli w ciszy, ale w końcu babulinka lekko się uśmiechnęła.
- Tak właściwie, młody człowieku, nazywam się Isamomete, jestem chodzącą wieszczką. Wiesz co to Chodzący Wieszcz? Ach, wy młodzi, tak szybko żyjecie, a tak mało wiecie... mam wielki dar. Zostałam naznaczona przez boginię i potrafię widzieć coś, czego nie widzi nikt inny. Przeszłość, teraźniejszość, przyszłość, czas i miejsce nie mają dla mnie znaczenia. Podzieliłeś się posiłkiem z nieznajomą, która nie mogłaby dać Ci nic w zamian, więc i ja podzielę się czymś z Tobą. - powiedziała miękko, jakby głosem młodej kobiety, pełnej życia i radości. Z pewnym ociąganiem, jakby celebrowaniem każdego ruchu staruszka wstała już się nie garbiąc, i wyciągnęła z jednej z kieszeni zieloną pigułkę - czy masz do mnie jakieś pytanie? - spytała, a aura w domu zupełnie się zmieniła, jak gdyby zapanowało tam mistyczne ożywienie. Staruszka nie wyglądała już na biedną, wychudzoną nędzarkę, a na troskliwą babcię uśmiechającą się z życzliwością do Jiyamy. Czy takiemu prezentowi można odmówić?

Weszli do środka i Jiyama zamknął za sobą drzwi frontowe, przez które dostawał się chłód do mieszkania. Szybko pomknął potem do palnika by szybko podgrzać co tam miał. Patrzył jak staruszka poczciwie wcina przygotowaną porcję. Zagadała do niego jeszcze raz, tym razem jednak, nie była już niepewna. Pewnie po napełnieniu żołądka zmieniła zdanie i powie mu wreszcie co ją tu sprowadza.
Jednak zmieniła trochę temat i kompletnie zbiła z tropu młodego Madero. Okazało się bowiem, że jest ona kimś nadzwyczajnym, a przynajmniej tak o sobie mówiła.
- Chodzący Wieszcz - powtarzał w myślach Jiyama nie mogąc za bardzo skojarzyć faktów. Nie miał pojęcia kim ktoś taki może się zajmować. Nagle jednak cała nuta tajemnicy została rozwiana.

Z nędzarki, która prawdopodobnie byla bezdomna przeistoczyła sie w tętniącą życiem i kolorem kobietę.
Wyjąła coś z kieszeni, jakby małą pigułkę i dodała, czy chłopak ma jeszcze jakieś pytania.
Mial z tysiąc, a przy pierwszej okazji, wolał się upewnić, czy ten specyfik go nie otruje.
- Co to za tabletka?- spytał niepewnie nie oczekując prostej odpowiedzi. Bał się, że czeka go długi dzień pełen dziwnych przygód. Ale po co się zostaje shinobi, jak nie dla takich chwil...

Misja rangi D
Pomocy!
[ 7 / 15+ ]
- Zadałeś pytanie! - powiedziała, zaczynając się śmiać, po czym zniknęła nie wolniej niż w czasie mrugnięcia okiem. Wszystko trwało nie więcej niż chwilę, chłopak nie miał nawet okazji zareagować...
Gdy Jiyama podniósł tabletkę do ust, nagle otoczyła go dziwna mgła, tak gęsta, że nie był w stanie zobaczyć co się dzieje naokoło. Poczuł ból w uszach, a następnie tabletka poleciała gdzieś do przodu, świecąc się kolorowym, ciągle zmieniającym się światłem, a po chwili mgła zaczęła ustępować tylko po to, by całkowicie zadziwić chłopca.
Był piękny, pełen słońca poranek a sam Jiyama stał jak wryty pośrodku okazałej łączki. Wokół latały motylki, ganiały się wesoło zające, ale w oddali, na skraju lasu widać było dwunożnego, odzianego w surdut łosia w kwiecistym kapeluszu z rondem, który spokojnie rozmawiał sobie z drzewami. Chwila, właściwie to pomijając fakt, że łosie nie mówią, to on co najwyżej mógłby mówić do drzew: ale za każdym razem, gdy przemawiał drzewa milkły, a gdy kończył, zaczynały ruszać koroną szeleszcząc tysiącami zielonych liści. Wyrzucony z dala od domu, a właściwie też z dala od czegokolwiek w ten dziwny dzień, czego mógł się spodziewać nasz młody gennin? Cóż miała znaczyć ta cała maskarada? Trzeba było się tego jak najszybciej dowiedzieć...

Nie dostając żadnej odpowiedzi wziął i połknął pigułę jak przystało na prawdziwego łowcę przygód. Nie chciał nic sobie tym udowadniać, a przy sobie nie miał nic cennego więc i tak średnio mu zależało. Lubił sobie wmawiać, że jest odważny, jednak na pewno nie należało to do najmądrzejszych posunięc.
Dziwna faza jaka dopadła go po chwili była nie do opisania. Wszystko rozmazało się w dziwnym niebycie, a słyszeć dało się tylko głuchy dźwięk, który w dodatku ranił jego uszy.

Po chwili wszystko ustało i po otworzeniu oczu był już zupełnie gdzieś w nieznanym miejscu.
Dziwna polana, motylki i łosie? Podszedł bliżej, żeby zobaczyć i potwierdzić swoje przypuszczenia. Tak, łosie gadają z drzewami... - O co tu chodzi?- pomyślał do siebie i zaczął rozglądać się niecierpliwie w poszukiwaniu jakiś poszlak. Może zagada do łosi? W sumie skoro potrafią mówić, może okaża się jeszcze przyjazne. Gorzej jak będą chciały go nadziać na rogi.
Aż nie mógł sobie tego wyobrazić.

Misja rangi D
Pomocy!
[ 9 / 15+ ]
Człowiek znaleziony w tak abstrakcyjnej sytuacji zazwyczaj panikuje, ale JIyama przejął zmianę otoczenia z iście stoickim spokojem poszukiwacza przygód. Zdecydował się, miast zachować ostrożność, podejść do łosia. Gdy zbliżał się w stronę parzystokopytnego usłyszał fragment rozmowy, którą ten prowadził.
- ...jakoby był to jedyny raz, gdy wyszedł z taką propozycją - burknął, by zamilknąć na chwilę, ale po jego minie dało się wywnioskować, że nie był zadowolony z odpowiedzi drzew - Sprawa z tym królikiem wymaga natychmiastowej uwagi! - żachnął się, ale po chwili szumienia odwrócił, zauważając Jiyamę - o, rzeczywiście, mamy gościa. Cóż ta stara prukwa nam tu przyniosła? - spytał sam siebie, podchodząc kilka kroków. Jestem Lowelas - przedstawił się, ściągając kapelusz i machając nim podczas ukłonu w bardzo teatralny sposób - A ty? Umiesz mówić? Jeśli nie to przynajmniej pokaż czego chcesz, karzełku - powiedział szybko protekcjonalnym tonem, czekając na zbiorowe odpoweidzi, jakby słowa Jiyamy nie były dla niego zbyt ważne.

Shinobi War PBF Naruto

Mieszkanie Jiyamy

Mieszkanie Jiyamy

Re: Mieszkanie Jiyamy

Re: Mieszkanie Jiyamy

Re: Mieszkanie Jiyamy

Re: Mieszkanie Jiyamy

Re: Mieszkanie Jiyamy

Re: Mieszkanie Jiyamy

Re: Mieszkanie Jiyamy

Re: Mieszkanie Jiyamy

Re: Mieszkanie Jiyamy